Tuesday, July 31, 2007

Η περίπτωση Ερντογάν...

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να πω ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογαν είναι συμπαθής. Διατηρεί παραδοσιακό μουστάκι, κόντρα στις νεογιάπικες «προσταγές» μόδας για «γένια τριών ημερών». Είναι φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, μάλιστα έχει υπάρξει και πολύ καλός ημιεπαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Επίσης έχει καταφέρει να έχει τη γυναίκα του πάντα 2, 3 μέτρα πίσω του (χι, χι, χι...). Ακόμη επιμένει να μιλάει μόνο Τουρκικά στις διεθνείς επαφές, θέλοντας έτσι να «ελέγχει» αυτά που λεει! Γενικά είναι μια συμπαθητική φιγούρα, που βέβαια τυγχάνει πολιτικός και μάλιστα Πρωθυπουργό της Τουρκίας.

Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές της γείτονος το κόμμα του Ερντογάν, Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης πέτυχε μεγάλη νίκη, φτάνοντας το 47,7%. Με σήμα ένα φωτισμένο γλόμπο, το ΑΚΡ θεωρείται ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, «ήπια θρησκευόμενο», που «αγκαλιάζει» από φανατικούς ισλαμιστές (προίκα από το κόμμα Ερμπακάν...), μαντηλοφορούσες γυναίκες, «σκληρούς» εθνικιστές μέχρι φιλελεύθερους κεντροδεξιούς και προοδευτικούς αστούς. Το ΑΚΡ είναι το κόμμα που όλες σχεδόν οι κοινωνικές τάξεις της Τουρκίας μπορούν να βρουν πολιτική εκπροσώπηση. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι το κόμμα του Ερντογάν είχε εξαιρετικά αποτελέσματα στις περιοχές των Κούρδων, εξαφανίζοντας ουσιαστικά τα «καθαρά» κουρδικά κόμματα, ενώ χιλιάδες αριστεροί το επέλεξαν στις πρόσφατες εκλογές!

Ο Ερντογάν δηλώνει «μουσουλμανόδημοκράτης», κατά το δυτικό «χριστιανοδημοκράτης». Βέβαια ο Τούρκος πρωθυπουργός είναι 100% ειλικρινής, καθώς και πιστός μουσουλμάνος είναι και δημοκράτης δείχνει... Αντίθετα με πολλούς.... χριστιανοδημοκράτες που μικρή σχέση έχουν με τον χριστιανισμό, αλλά και την δημοκρατία. Αν δεν κάνω λάθος το κόμμα του πρέπει να μετέχει και στο Κεντροδεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, όπου μετέχει και η ημέτερη ΝΔ.

Η μεγάλη εκλογική νίκη του ΑΚΡ έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων, οι οποίοι μάλιστα την χαρακτήρισαν και νίκη επί του στρατιωτικού κατεστημένου, χωρίς να έχουν άδικο. Με «θερμά» λόγια χαιρέτισαν τη νίκη Ερντογάν και οι Έλληνες. Κυβέρνηση, Πασόκ, ακόμα και ο Συν (λείπει ο Μάρτης από την σαρακοστή;) χαιρέτισαν με ενθουσιασμό τη νίκη Ερντογάν. Βέβαια σε ότι αφορά τη δική μας πλευρά υπάρχει μια αντίφαση, καθώς «πανηγυρίζουν» ορισμένοι για νίκη ενός κόμματος με ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΗ Εθνική και θρησκευτική γραμμή. Γιατί το ΑΚΡ και ο Ερντογάν εκφράζουν κατά την άποψή μου μια φιλελεύθερη (δηλαδή κεντροδεξιά...) εκδοχή του Τουρκικού ισλαμισμού με έντονα τα εθνικά και (φυσικά...) τα θρησκευτικά χαρακτηριστικά (Για περισσότερα και αναλυτικότερα γύρω από την σχέση Ισλάμ και Τουρκικής πολιτικής τρέξτε να αγοράσετε το «Τουρκία: Ισλάμ και Κρίση του κεμαλισμού» από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις. Εκεί θα μάθετε πολλά και αξιόλογα). Χωρίς να είναι... ακροδεξιός (sic) ο Ερντογάν δεν κάνει ρούπι πίσω από τις εθνικές διεκδικήσεις της Τουρκίας. Όχι βέβαια με την... αγαρμποσύνη των στρατιωτικών, αλλά με... δημοκρατικό τρόπο. Έτσι καταφέρνει και να βάζει πάνω απ’ όλα το εθνικό συμφέρον της Τουρκίας, αλλά και να βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τους πασάδες – στρατιωτικούς! Έτσι όταν μπαίνει το ερώτημα «Τι Τουρκία προτιμάτε; Μια δημοκρατική έστω και με ισλαμικές αποχρώσεις ή μια στρατοκρατική; Δεξιοί, πάσοκοι και Συνασπισμένοι επιλέγουν (σωστά...) τον Ερντογάν, αν και στα θέματα εξωτερικής πολιτικής η γραμμή της Τουρκίας είναι ίδια και απαράλλακτη από το 1922! Όμως γιατί ο Ερντογάν είναι προοδευτικός, μεταρρυθμιστής και ευρωπαϊστής και ο Παπαθεμελής που λεει τα ίδια ακριβώς, αλλά από την Ελληνική πλευρά είναι «αγριοχρίστιανός», «εθνικιστής», «οπισθοδρομικός» και δεν ξέρω τι άλλο. Γιατί;

Θέλετε κι’ άλλο παράδειγμα; Λοιπόν στο περιβόητο Σχέδιο Α(υ)ναν για τη Κύπρο, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με έναν πολύ έξυπνο τρόπο «έφαγε» τον εκλεκτό τον Πασάδων Ραούφ Ντενκτάς, έβαλε στη θέση του έναν... νεώτερο Ντενκτάς τον Ταλάτ. Στη συνέχεια αποδέχθηκε το σχέδιο Α(υ)νάν αφού όπως έχει αποδειχθεί δικαιώνει τις πάγιες Τουρκικές θέσεις στο Κυπριακό και παράλληλα κατοχύρωνε τα κεκτημένα του Αττίλα. Έπραξε εθνικά και πατριωτικά, όπως είπε ο ίδιος την ημέρα του δημοψηφίσματος στη Κύπρο. Εθνικά και Πατριωτικά για την Τουρκική πλευρά βεβαίως...

Από την άλλη πλευρά ο Τάσσος Παπαδόπουλος και αυτός πράττοντας Εθνικά και Πατριωτικά («παρέλαβα κράτος δεν θα παραδώσω κοινότητα»...) απέρριψε το σχέδιο Α(υ)νάν και μαζί του το 74,6% των Ελλήνων της Κύπρου.

Τώρα γιατί οι Μπίστηδες (όλων των κομμάτων...) θεωρούν «εθνικιστή»και «απορριπτικό» τον Παπαδόπουλο και «»διαλλακτικό» και «κοσμοπολίτη» τον Ερντογάν είναι ένα ακόμη ερώτημα...

Οι πολιτικές εξελίξεις στη Τουρκία, η σύγκρουση με το στρατιωτικό κατεστημένο, ο τρόπος που προσπαθεί να πολιτευθεί ο Ερντογάν παρουσιάζουν ενδιαφέρων. Αν θέλετε η προσπάθεια του να συνδυάσει τις εθνικές και θρησκευτικές ρίζες της Τουρκίας με έναν εκσυγχρονιστικό και φιλελεύθερο πολιτικό λόγο είναι ενδιαφέρουσα. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για μια καθυστερημένη πολιτικά χώρα, που η δημοκρατία της είναι «στενάζει» στα «λευκά κελιά». Για μια χώρα που τολμά να μιλά για τους Τούρκους της Κύπρου ή την Μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη τη στιγμή που εκατομμύρια Κούρδοι μέχρι πριν από πολύ λίγα χρόνια δεν είχαν στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και που σε κάθε ευκαιρία προκαλεί «ασφυξία» στο Οικουμενικό πατριαρχείο.

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις δεδομένες διαφορές με την Τουρκία στο Αιγαίο, τη Θράκη, τη Κύπρο και προσπαθώντας να ακτινογραφήσω την περίπτωση Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «βλέπω» έναν νέο πολιτικό που συγκρούεται (όσο μπορεί...) με το κεμαλικό – στρατιωτικό κατεστημένο. «Πολεμάει» το «βαθύ κράτος» μιας στρατογραφειοκρατίας που έχει πλοκάμια παντού. «Βλέπω» έναν πολιτικό που προσπαθεί να συνδυάσει τα εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά της πατρίδας του, παράλληλα με το όνειρο της με τις ευρωπαϊκής ένταξης. Έναν πολιτικό που κάνει ραμαζάνι και παράλληλα προωθεί εκσυγχρονιστικά και μεταρρυθμιστικά έργα. Και όλα αυτά επαναλαμβάνω σε ένα πολύ καθυστερημένο κράτος. Σε ένα κράτος που ο στρατός παρεμβαίνει καθημερινά παντού. Σε μια χώρα που ο πατέρας ή αδερφός δολοφονεί τη κόρη ή την αδερφή του και μένει ατιμώρητος για λόγους... τιμής! Προφανώς ο Ερντογάν δεν είναι ο... Σαρκοζί της Τουρκίας. Όμως δεν είναι και ο... μουλάς Ομάρ! Αυτό που επιχειρεί στη Τουρκία είναι πολιτικά ενδιαφέρων. Στο επόμενο διάστημα (με πρώτο δείγμα την προεδρική εκλογή...) θα φανεί αν ο τελικά ο Ερντογάν πιστεύει όλα αυτά που λεει ή απλά το «βαθύ κεμαλικό κράτος» βρήκε πάλι έναν πολιτικό μαριονέτα για να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά. Ελπίζω να μην αποδειχθεί το δεύτερο....

Sunday, July 29, 2007

Κάρολος Παπούλιας: «Το τραύμα το κυπριακού αφήνει το ειδικό του βάρος και στην ελληνική εξωτερική πολιτική»

«Χωρίς τη λύση του κυπριακού προβλήματος οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν πρόκειται να οδηγηθούν ποτέ σε πλήρη εξομάλυνση», υπογραμμίζει ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας και σημειώνει εμφαντικά «αυτό μπορώ να το πω με απόλυτη επίγνωση».

Σε αποκλειστική συνέντευξη του, η οποία δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος», ο πρόεδρος Παπούλιας, ο οποίος βρίσκεται στην Κύπρο για να παραστεί στις εκδηλώσεις μνήμης για τον πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ’, τονίζει ότι το «τραύμα το κυπριακού αφήνει το ειδικό του βάρος και στην ελληνική εξωτερική πολιτική». Το γεγονός αυτό, «ήταν και είναι καθοριστικό για την αδιάσπαστη συμπόρευση Αθήνας - Λευκωσίας», εξηγεί και υποδεικνύει «δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ούτε άλλος τρόπος».
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στη συνέντευξη του στον αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος», κ. Κώστα Βενιζέλο, αναφέρεται στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και στην πολιτική κατάσταση στη χώρα, μετά τις εκλογές της περασμένης Κυριακής, και επισημαίνει συγκεκριμένα:
«Έχω δώδεκα χρόνια θητείας στο Eλληνικό υπουργείο Εξωτερικών και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνομιλήσω με δώδεκα υπουργούς Εξωτερικών της Τουρκίας. Η εμπειρία με δίδαξε ότι η εξωτερική πολιτική της επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από το στρατιωτικό κατεστημένο και για το λόγο αυτό έχει εντυπωσιακή συνέχεια και συνέπεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι άμοιρη λαθών. Η κυβέρνηση Ερντογάν αντιμετωπίζει την πρόκληση της απελευθέρωσής της από την ομηρία του «βαθέος κράτους» και το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει στον Tούρκο πρωθυπουργό την λαϊκή νομιμοποίηση, που χρειάζεται για να προχωρήσει σ΄αυτό το δρόμο. Η άνοδος του εθνικισμού πάντως, όπως εκδηλώθηκε με την επιστροφή της Εθνικιστικής Κίνησης στην βουλή, δεν είναι καλός οιωνός. Έχει ιδιαίτερη σημασία εξάλλου η παρουσία Kούρδων βουλευτών, γιατί το κουρδικό έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.
Ο χρόνος θα δείξει λοιπόν, εάν ήρθε η ώρα μίας εσωτερικής επανάστασης στην Τουρκία».
Στο ερώτημα, αν εκτιμά ότι υπάρχουν πιθανότητες να συμβεί αυτή η «εσωτερική επανάσταση» στην Τουρκία», ο πρόεδρος Παπούλιας απάντησε ως εξής:
«Όπως φάνηκε και κατά την μακρά προεκλογική περίοδο, που προηγήθηκε στην Τουρκία, είναι επισφαλείς οι προβλέψεις, όταν πρόκειται για μία τόσο σύνθετη και τόσο ιδιότυπη πραγματικότητα, όσο εκείνη στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Η Τουρκία βρίσκεται στο μεταίχμιο: Θέλει να προχωρήσει στον ευρωπαϊκό δρόμο, αλλά για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να λύσει τις αντιφάσεις της. Σε μια ευρωπαϊκή χώρα δε μπορεί να υπάρχει κίνδυνος ή απειλή πραξικοπήματος. Σε μια ευρωπαϊκή χώρα κυβερνούν εκείνοι, τους οποίους ο λαός εξέλεξε. Ο δρόμος είναι μακρύς για τον εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας. Τον παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και ελπίζουμε ότι θα συνεχιστεί».
Σε άλλα σημεία της συνέντευξης του ο πρόεδρος Παπούλιας τονίζει μεταξύ άλλων:
-O φόβος είναι κακός σύμβουλος για την εξεύρεση δίκαιης, οριστικής και βιώσιμης λύσης του κυπριακού.
- O Kυπριακός Ελληνισμός έχει δικαίωμα να αποφασίσει για το μέλλον του χωρίς εκβιαστικό τρόπο.
- H ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. έχει αλλάξει τη δυναμική γύρω από το εθνικό μας πρόβλημα.
-Η Τουρκία πρέπει να αποδεχθεί το σεβασμό του διεθνούς δικαίου και της ευρωπαϊκής πραγματικότητας.
-Παρουσία κατοχικού στρατού και δικαίωμα επέμβασης είναι έννοιες ασύμβατες προς τη διεθνή νομιμότητα και την ευρωπαϊκή κοινή λογική.
-Για να αποδεχθεί η Τουρκία αναθεώρηση βασικών αρχών της εξωτερικής της πολιτικής θα πρέπει να υποστεί ισχυρή πίεση, θα πρέπει δηλαδή να μείνει μόνη στην προσπάθειά της να επιβάλλει(στο κυπριακό) μία λύση διχοτομικής φιλοσοφίας.
-Το σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων. Η λύση που θα βρεθεί στο εξής δεν μπορεί παρά να είναι λύση στηριζόμενη στους κανόνες του διεθνούς δικαίου και των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας.
-Εάν η Τουρκία γίνει μία χώρα με σεβασμό στο κοινοτικό κεκτημένο μπορεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αναφορικά με τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, τον προσεχή Φεβρουάριο, και στο ερώτημα, αν το αποτέλεσμα τους θα επηρεάσει την πορεία του κυπριακού, ο πρόεδρος Παπούλιας ,αφού επισημαίνει ότι η υπόθεση της Κύπρου είναι πανεθνικό διακύβευμα, εκφράζει τη βεβαιότητα ότι η πολιτική ηγεσία της Κύπρου «έχει την ωριμότητα να αντιμετωπίσει τη βαθιά πληγή του νησιού απολύτως ανεξάρτητα από προσωπικές ή κομματικές επιδιώξεις και στρατηγικές».
Τέλος, ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στη συνέντευξη του αναφέρει ότι «ως πολιτικός μίας άλλης σχολής σκέψης, δεν γνωρίζω από επικοινωνία, και συνεπώς λέω αυτό που σκέφτομαι, όπως το σκέφτομαι».

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"

Η "ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΙΠΕΡΙΑ" επέστρεψε... Και τι καλύτερο από μια συνέντευξη του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κυρίου Κάρολου Παπούλια για την Κύπρο. Εξαιρετικά αφιερωμένη στον... Μακάριο Δρουσιώτη και τον... Δημήτρη Χριστοφιά. Καλώς σας βρήκα και καλό Αυγουστο να έχουμε συνέλληνες!

Sunday, July 15, 2007

15νθημερο συνέδριο στο Αγκίστρι...

Λοιπόν τέλος στα ψέμματα! Η "Κόκκινη Πιπεριά" διοργανώνει το πρώτο, 15νθήμερο συνέδριο της στο καταπράσινο νησί του Αγκιστρίου. Ενόψει του δύσκολου και... εκλογικού χειμώνα που έρχεται, χρειαζόμαστε δυνάμεις και πάνω απ' όλα χρειαζόμαστε... θέσεις. Γι΄αυτό στο Αγκίστρι θα έχουμε όλο το χρόνο να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε (τα ήδη αποφασισμένα, αλλά τέλος πάντων...).

Με την ευκαιρία θα σας παρουσιάσω και το νησί, που είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Η αρχαία ονομασία του νησιού είναι Κεκρυφάλεια και σημαίνει στολισμένη κεφαλή. Με την ονομασία αυτή το Αγκίστρι αναφέρεται από τον Όμηρο ως σύμμαχος της Αίγινας στον Τρωϊκό Πόλεμο (Ιλιάδα, έπος Α', ραψ. Β', στίχος 562). Ακόμη το αναφέρουν οι ιστορικοί Θουκιδίδης (470-335 π.Χ.) και Διόδωρος (90 - 21 π.Χ.). Μέχρι σήμερα οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως ποίκιλα ενδιαφέροντα αρχαιολογικά ευρήματα που δείχνουν ότι το νησί κατοικήθηκε πριν από 2.500 χρόνια. Το Αγκίστρι με τα γύρω νησιά αποτελούσε το βασίλειο της Αίγινας του μυθικού βασιλιά Αιακού. Αρχαιολογικό ενδιαφέρον παρουσιαζουν οι περιοχές της Μεγαρίτισσας και της Απονήσου καθώς και κοντά στο Κοντάρι. Το Αγκίστρι υφίστατο συχνά τις επιρροές της πολυκύμαντης ιστορίας της Αίγινας.

Το νησί έγινε καταφύγιο για Αλβανούς πρόσφυγες (Αρβανίτες) από την Σερβική αυτοκρατορική επέκταση το 14ο αιώνα. Αργότερα η περιοχή έγινε μέρος της Οθομανικής Αυτοκρατορίας. Η επιρροή από τους Αρβανίτες μπορεί ακόμη και σήμερα να παρατηρηθεί από τα μακριά χρωματιστά φουστάνια και μαντίλια που φοριούνται στο κεφάλι από μερικές ηλικιωμένες γυναίκες, ειδικότερα στο Μεγαλοχώρι. Το Αγκίστρι κατά διαστήματα δεν κατοικήθηκε. Στο τέλος του 17ου αιώνα φαίνεται ότι εγκαταλήφθηκε, πιθανόν λόγω των συχνών πειρατικών επιδρομών στην περιοχή στις οποίες ένα μικρό νησί όπως αυτό ήταν ιδιαίτερα ευάλωτο.

Το 1821 το νησί κατοικήθηκε και πάλι αλλά ο πληθυσμός ήταν ελάχιστος για να αναφερθεί στην απογραφή της εποχής. Το 1835, όμως, με Βασιλικό Διάταγμα, η Κοινότητα Αγκιστρίου σχηματίστηκε και αναφέρθηκαν 248 κάτοικοι. Κατά την δεκαετία του 1920 ο πληθυσμός του Αγκιστρίου ήταν και πάλι ελάχιστος αλλά κατά την περίοδο μεταξύ 1940 και 1990 ήταν ένα από τα λιγοστά μικρά Ελληνικά Νησιά του οποίου ο πληθυσμός πραγματικά αυξήθηκε. Σήμερα ο πληθυσμός του νησιού είναι λίγο παραπάνω από 1000 κατοίκους που φτάνει περίπου τους 4.500 την καλοκαιρινή περίοδο.

Μέχρι το 1960 το νησί δεν είχε απευθείας σύνδεση με τον Πειραιά με πλοίο. Το 1973 ηλεκτροδοτήθηκε και στα τέλη του '70 κατασκευάστηκε δρόμος προς τα Λιμενάρια. Από το 1981 είναι σε λειτουργία ένα μικρό 12-θέσιο λεωφορείο που καλύπτει την διαδρομή μεταξύ Σκάλας - Μύλου (Μεγαλοχώρι) - Λιμενάρια.

Κατά παράδοση τα κύρια προϊόντα του νησιού είναι ρετσίνα από πεύκο, ελαιόλαδο, σύκα, κριθάρι και φρούτα. Ομως τα τελευταία περιπου 40 χρόνια η οικονομία του νησιού βασίζεται στον τουρισμό. Το νησί σήμερα κατανέμεται σε 4 οικισμούς: το Μεγαλοχώρι ή Μύλος, τη Σκάλα, το Μετόχι και τα Λιμενάρια. H έδρα της κοινότητας βρίσκεται στο Μεγαλοχώρι.

Η "Κόκκινη Πιπεριά" αγαπάει το Αγκίστρι και σας περιμένει εκεί. Καλό καλοκαίρι και καλή ξεκούραση. Τα λεμε αρχές Αυγούστου...

Thursday, July 12, 2007

Πόσο αίμα ακόμα; Πόσο;

Εξαιρετικά κρίσιμη παραμένει η κατάσταση της υγείας του 35χρονου δασοπυροσβέστη Μανόλης Μανωλιτσάκης (παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών), ο οποίος με εγκαύματα 40% σε ολόκληρο το σώμα, εκ των οποίων το 25% είναι β' βαθμού μεταφέρθηκε τη Πέμπτη με στρατιωτικό αεροσκάφος στην Αθήνα. Το πρωί της Πέμπτης υποβλήθηκε σε δύο εγχειρίσεις στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου όπου και είχε μεταφερθεί.
Χθες τρεις εποχικοί δασοπυροσβέστες βρήκαν τραγικό θάνατο, όταν εγκλωβίστηκαν στις φλόγες, ενώ έπαιρναν μέρος στην κατάσβεση πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε στις 14:15 το μεσημέρι της Τετάρτης στην περιοχή Δοξαρό του Δήμου Κουλούκωνα Ρεθύμνου Κρήτης. Νεκροί είναι, όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του Πυροσβεστικού Σώματος, Γιάννης Σταμούλης, ο 34χρονος Νικήτας Κορομηλάς του Νικολάου, παντρεμένος και πατέρας ενός παιδιού, με πέντε χρόνια προϋπηρεσία, ο 37χρονος Στυλιανός Μαρκάκης του Νικολάου, άγαμος, με επτά χρόνια προϋπηρεσία και ο 40χρονος Ηρακλής Τζανάκης του Μιχαήλ, άγαμος, με επτά χρόνια προϋπηρεσία. Σύμφωνα με όσα ανέφεραν αξιωματικοί της Πυροσβεστικής, οι γιατροί του νοσοκομείου δήλωσαν ότι ο τραυματίας είναι αιμοδυναμικά σταθερός και την Πέμπτη θα αποφασιστεί τι μπορεί να γίνει.
Το τραγικό περιστατικό συνέβη λίγο όταν η φωτιά περικύκλωσε ένα πυροσβεστικό όχημα, το οποίο επάνδρωναν οι τέσσερις εποχικοί δασοπυροσβέστες, λόγω του ισχυρού αέρα που έπνεε στην περιοχή.
Οι εποχικοί δασοπυροσβέστες είχαν βρεθεί στο σημείο χωρισμένοι σε δύο ομάδες των τεσσάρων ατόμων. Σύμφωνα με το δήμαρχο Κουλούκωνα, Δημήτρη Κόκκινο, οι τέσσερις εγκλωβίσθηκαν την ώρα που επιχειρούσαν να σβήσουν μικρές εστίες, όταν από ξαφνική ριπή του ανέμου οι φλόγες τους περικύκλωσαν και δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν. Οι άλλοι τέσσερις δασοπυροσβέστες, που βρίσκονταν σε απόσταση περίπου 500 μέτρων, βλέποντας τις φλόγες να τυλίγουν τους συναδέλφους τους, προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μαζί τους μέσω ασυρμάτου, αλλά δεν πήραν απάντηση. Στην περιοχή σήμανε συναγερμός και αμέσως ειδοποιήθηκαν ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ. Το πρώτο παρέλαβε τον τραυματία που φέρει σοβαρά εγκαύματα, για να τον μεταφέρει τελικά στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου, και όχι στο Βενιζέλειο, καθώς κρίθηκε ότι θα έπρεπε πρώτα να σταθεροποιηθεί η κατάσταση του στην εντατική.

Πηγή: www.in.gr

Wednesday, July 11, 2007

Οι προβοκάτορες κάνουν τον ... «Γερμανό»

Την στιγμή που ο Αλαβάνος με υστερικό ύφος αποκαλεί τον πρωθυπουργό "νονό" υπερασπιζόμενος τον στενό συνεργάτη του George Παπαναδρέου, Γιάννη Παπακωνσταντίνου για τον οποίο υπάρχει κατηγορία ότι άπλωσε το χεράκι του στο δημόσιο ταμείο (ενώ διόρισε και τη σύζυγό του ως καθηγήτρια σε δημόσιο ΙΕΚ, αν και ήταν απόφοιτος Λυκείου...) στέλνωντας έτσι σαφέστατο πολιτικό μήνυμα προς τους Πασόκους, ο γνωστός και μη εξαιρετέος (μεγάλος τραγουδιστής...) Θεόδωρος Πάγκαλος έχει αναλάβει ακόμα πιο "βρώμική" δουλειά. Περιφέρεται (ως περιπλανώμενο τσίρκο...) στα κανάλια (από το πρωί μέχρι το βράδυ...) και κατηγορεί το ΚΚΕ ότι έχει σχέσεις με τη ΝΔ. Μάλιστα είπε (χωρίς στοιχεία ως συνήθως...) ότι τα δυο κόμματα έχουν κοινες οικονομικές επιχειρήσεις, υπονοώντας κύρια την υπόθεση της εταιρείας "Γερμανός". Τα πράγματα έχουν "χοντρύνει". Το ΚΚΕ παρά την ιδεολογική του αγκύλωση σε πολλά θέματα, παραμένει στην πρωτοπορία του αντιιμπεριαλιστικού, πατριωτικού αγώνα και αυτό ενοχλεί. Αφού λοιπόν η "λάσπη" (από κοινού την έριχναν Πασόκ, Συν, Ανδριανόπουλοι, Βασιλάκηδες κ.α....) περί "κοκκινόμαυρου" μετώπου και σχέσεων με την εκκλησία, δεν "έπιασε" ανέλαβε τη δουλειά ο Πάγκαλος ο οποίος άνοιξε το... βόθρο. Η "Κόκκινη Πιπεριά" διαφωνεί σε πολλά θέματα με το ΚΚΕ, όμως υπάρχουν και πολλά με τα οποία έχει πορευθεί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Δεν είναι η στιγμή να αναλύσουμε τι θα μπορούσε να κάνει το ΚΚΕ. Η "Κόκκινη Πιπεριά" δημοσιεύει το ρεπορτάζ του "Ριζοσπάστη" (Τετάρτη 11/7/07) με το οποίο δίνονται απαντήσεις στην "λασπολογία" του Πάγκαλου. Με τίτλο "Οι προβοκάτορες κάνουν τον... <Γερμανό>" γράφει η εφημερίδα: "Δεν υπάρχει άλλος χαρακτηρισμός: Είναι κοινοί συκοφάντες! Είναι προβοκάτορες! Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την τακτική της λάσπης εναντίον του ΚΚΕ, έχοντας ακροβολίσει μεγαλοστελέχη της Χαριλάου Τρικούπη για να αναπαράγουν τις συκοφαντίες του Πάγκαλου. Χτες, είχε σειρά η ανακύκλωση της γνωστής λάσπης γύρω από την εξαγορά της «Γερμανός» από την «COSMOTE» και τη δήθεν «μη καθαρή» (!) στάση του ΚΚΕ στη Βουλή.
Το ψέμα τους έχει κοντά ποδάρια. Αυτοί που ξεπούλησαν το 67% του ΟΤΕ δεν έχουν κανένα ηθικό έρμα και καμία αναστολή να φτάσουν στο απόλυτο ψεύδος. Οι συκοφαντίες τους κατά του ΚΚΕ καταρρίπτονται με στοιχεία:
Παρέμβαση του βουλευτή του ΚΚΕ Αγγελου Τζέκη στην αρμόδια επιτροπή, σε συζήτηση για την εξαγορά της «Γερμανός» από την «COSMOTE» (13/12/2006)
«Ο ΟΤΕ λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο ανταγωνισμού που επιβάλλει η ΕΕ για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και είναι ιδιωτικοποιημένος με ευθύνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ», τόνισε ο βουλευτής του ΚΚΕ Αγγ. Τζέκης, παρεμβαίνοντας στη Βουλή σε ακρόαση των υπουργών Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφη και Μεταφορών Μιχ. Λιάπη, σχετικά με την εξαγορά της εταιρείας «ΓΕΡΜΑΝΟΣ» από την «CΟSMOΤΕ». Παράλληλα, υπενθύμισε ότι «η "CΟSMOΤΕ" εμποδίστηκε στην αρχή να αναπτυχθεί στην κινητή τηλεφωνία, σε όφελος των δύο άλλων ιδιωτικών εταιρειών που δραστηριοποιήθηκαν στο χώρο». Στη συγκεκριμένη συνεδρίαση, ο βουλευτής του ΚΚΕ ζήτησε απαντήσεις από τους δύο υπουργούς για τις επενδύσεις του ΟΤΕ στο εξωτερικό και τόνισε ότι «η εξαγορά της εταιρείας "ΓΕΡΜΑΝΟΣ" κινήθηκε σε αυτό το περιβάλλον αγοραπωλησιών, το οποίο καθορίζουν οι εξελίξεις του ανταγωνισμού που επιβάλλει η ΕΕ. Αυτές οι διαδικασίες, είπε, εξυπηρετούν κάθε φορά διάφορα συμφέροντα είτε γίνονται οι εξαγορές με υψηλό κόστος ή με χαμηλό και η μόνη λύση είναι ο ενιαίος δημόσιος φορέας τηλεπικοινωνιών» («Ριζοσπάστης», 14/12/2006).
Συνεδρίαση ΡΝΣΤ' της ολομέλειας της Βουλής (από τα επίσημα Πρακτικά της Βουλής, 22/6/2007), όπου η βουλευτής του ΚΚΕ Ελπίδα Παντελάκη καταγγέλλει την εξαγορά της «Γερμανός» από την «COSMOTE»
Αντιγράφουμε από τα επίσημα Πρακτικά της Βουλής, (22/6/2007):
«Ελπίδα Παντελάκη: "Με την ευκαιρία της σημερινής Επερώτησης από το ΠΑΣΟΚ για τον ΟΤΕ μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς τομείς της απελευθέρωσης της κυβέρνησης και της νυν και της προηγούμενης (...) Ολα αυτά έχουν επιπτώσεις στην οικονομία της χώρας» (...) «Ερχεται η κυβέρνηση και με μεγάλη άνεση λέει ότι η εξαγορά της "ΓΕΡΜΑΝΟΣ" έχει εκτιμηθεί θετικά από την αγορά, τα 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Ποτέ δεν έδωσε μια πειστική εξήγηση. Για ποιο λόγο; Τι κάνετε; Από τη μια λέτε να αποκρατικοποιήσετε και δίνετε κομμάτια και από την άλλη αγοράζετε; Και εδώ δεν είναι μόνο το θέμα ότι στα πλαίσια της λογικής σας δώσατε λεφτά έτσι για χάρισμα, που δεν είναι δικά σας. Θα μπορούσατε με τα μισά χρήματα να φτιάξετε ένα καινούριο δίκτυο σαν αυτό που θέλετε να πάρετε εσείς. Αυτά λένε τα στοιχεία και οι ειδικοί. Αρα, εδώ υπάρχει και κάτι άλλο πονηρό, μυστικό (...)».

Στο blog "ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι" http://kadroni.blogspot.com/ διαβάστε ένα κείμενο τι θα γινόταν "Αν το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε τις εκλογές της 7ης Μαρτίου". Εδώ: http://kadroni.blogspot.com/2007/07/7.html

Monday, July 9, 2007

Ενθύμημα

Μέσ' από έρημους δρόμους βρέθηκα κάποτε στην γκρίζα συνοικία των χαμένων καιρών, στάθηκα σ' ένα καφενείο, ήπια κονιάκ, απ’ τη μεριά του ήλιου κάθονταν δυο γέροι, δε με θυμήθηκαν, τα χείλη τους τρεμόπαιζαν σα να μουρμούριζαν κάποιο μυστικό που μόλις είχαν μάθει και που θα το ξεχνούσαν σε λίγο για πάντα κι αυτό εδώ γεννήθηκα, ανάμεσα σε πολύτεκνες οικογένειες που κοιμόντουσαν όλοι στο πάτωμα, τα χέρια των αγοριών ψαχούλευαν τα κορίτσια σα να ξεφύλλιζαν το πρώτο τους αναγνωστικό —συνοικία των μικρών διαβόλων που πέθαιναν αναμάρτητοι στα 5 ή στα 17 τους χρόνια σκοτεινά μικρομάγαζα όπου οι γυναίκες αγόραζαν φουρκέτες, οι άντρες καπνό και τα παιδιά όνειρο σε χρωματιστά χαρτάκια στο δρόμο προς το σταθμό ύποπτα ξενοδοχεία, όπου οι καμαριέρες άκουγαν τόσους ερωτικούς στεναγμούς που ξεχνούσαν να γεράσουν τ' αγόρια τραγουδούσαν στις γωνιές — λαρυγγισμοί παιδιών που δε θα υπήρχαν του χρόνου οι γυναίκες τ' απογέματα έβγαιναν στις ξώπορτες κι άκουγαν τη ρομβία ή μιλούσαν για κάποιο ταξίδι τους, νιόνυφες, στην Τήνο θυμάμαι τα βράδια που γυρίζοντας από μια σταυροφορία στο άγνωστο προφταίναμε πάντα το τέλος του δείπνου: φακές ή τηγανητά αυγά — σα δυο μικρά ηλιοτρόπιακι υστέρα ο θόρυβος απ’ το πλύσιμο των πιάτων έφτανε σβησμένος μες στον ύπνο μας σαν ένα σύντομο χαίρε της ατέλειωτης μέρας θυμάμαι τα χειμωνιάτικα απογεύματα μ' ένα χιόνι από παλιά παραμύθια θυμάμαι τ' ανοιξιάτικα πρωινά που οι ραπτομηχανές κελάρυζαν σα ρυάκιακι αργότερα, έφηβος, χορεύαμε στις αυλές, φωνόγραφος.

με χερούλι, γρατσουνισμένα ταγκό, κι όπως σφίγγαμε πάνω μας τα κορίτσια, εκείνα κοίταζαν σα μαρμαρωμένα το κενό ή μας έσπρωχναν κι έφευγαν πανικόβλητα —αμέτρητες σελίδες που δε γράφτηκαν ποτέ — ποιος ποιητής θα σε τραγουδήσει, φτωχή λυπημένη συνοικία, ή ποιος θα μιλήσει για κείνα τ' άλλα που συμβαίνουν λίγο πιο εκεί απ’ την πραγματική ζωή, αν μπορούσα να ξαναρχίσω απ’ την οδό Κεραμέων, τότε που περιδιάβαζα κάτω απ’ τις πιπεριές μ' έναν Σοπενάουερ στην τσέπη σ' εκείνον το ρομαντικό ρόλο που «έπαιζα» τότε, ανακαλύπτω τώρα ότι υπήρξε ο πιο αληθινός εαυτός μου απ’ το λόφο φυσούσε εν' απαλό αεράκι που σου 'φερνε δάκρυα κι ο ουρανός την άνοιξη ήταν τόσο γαλάζιος, που ήθελες να πεθάνεις γιατί ο θάνατος είναι πάντα η συνέχεια ενός μεγάλου ονείρου —συνοικία με τις παιδικές ψείρες που δε μας ταπείνωναν γιατί μας θύμιζαν τις ωραίες διηγήσεις του θείου που είχε κάνει αιχμάλωτος στη Μικρά Ασία με τα «Μικρά Μυστικά» των κοριτσιών, που εξαφανίζονταν μυστηριωδώς μόλις γίνονταν γυναίκεςή τον Ιούλιο Καίσαρα που διάβαινε καμιά φορά στο βάθος, ξεφεύγοντας το ανιαρό μάθημα της Ιστορίας και τ' ωραίο κορίτσι της οδού Νηλέως που πλάγιαζα μαζί της έφηβος, όταν έμεινε έγκυος τη χτύπησα, εκείνη απελπισμένη πήγε σ' ένα σκιτζή γιατρό και πέθανε από αιμορραγία. Άλλα τώρα έρχεται κάθε νύχτα φέρνοντας μαζί της μια ολόκληρη χορωδία αγγέλων — ίσως γι' αυτό δεν μπορώ τις νύχτες να κοιμηθώ. Συνοικία, που απ’ τ' ανοιχτά παράθυρα των καπηλειών ερχόταν η μυρουδιά του κρασιού σαν θεία συγχώρεση. Όμως, ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβωγιατί δεν πραγματοποιούνται τα ανθρώπινα όνειρα.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (1922-1988)



Sunday, July 8, 2007

Εξελίξεις στην Επαναστατική Αριστερά

Μεγάλη πολιτική εξόρμηση για τα κρίσιμα ανοιχτά μέτωπα των εξελίξεων αλλά και την ενωτική παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σχεδιάζει το Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Την Τετάρτη 11 Ιούλη, στις 7.30 μ.μ. στο Ε. Μ. Πολυτεχνείο, καλεί σε ανοιχτή σύσκεψη συνέλευση, όπου θα παρουσιάσει τα παραπέρα βήματα για την παρουσίαση και ανάλυση της ενωτικής πολιτικής του πρότασης. Το ΜΕΡΑ θα προτείνει την συγκρότηση ανοιχτής "κίνησης για την ενωτική εκλογική κάθοδο" εφόσον έχουν ήδη ανταποκριθεί θετικά δυνάμεις έξω από το ΜΕΡΑ. Επίσης στη συνέλευση θα παρουσιαστεί ένα πρόγραμμα παρέμβασης στα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα, όπως το θέμα του περιβάλλοντος (Πάρνηθα, κλπ), για την ανεξάρτητη εργατική και νεολαίστικη διαδήλωση στη ΔΕΘ, για το κίνημα της παιδείας και το ζήτημα των δημοκρατικών ελευθεριών.
Η εξόρμηση του ΜΕΡΑ ξεκίνησε ήδη σε μια σειρά πόλεις: στη Θεσσαλονίκη η κεντρική εκδήλωση του ΜΕΡΑ είχε 150 αγωνιστές και πλούσια συζήτηση. Πάνω από 120 άτομα συμμετείχαν στην εκδήλωση του ΜΕΡΑ στην Πάτρα την περασμένη Τετάρτη, ενώ στα Γιάννενα συμμετείχαν πάνω από 70 συναγωνιστές. Ανάλογες εκδηλώσεις προγραμματίζονται στη Θεσσαλία, Κρήτη και Θράκη.
Ταυτόχρονα βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία των "αντικαπιταλιστικών συνελέυσεων-συναντήσεων", στις οποίες , με πολύ αντιφατικό και δύσκολο πολλές φορές τρόπο, ξετυλίγεται μια πλούσια συζήτηση και αντιπαράθεση για το αναγκαίο περιεχόμενο και τα βήματα για μια ενωτική παρέμβαση της ριζοσπαστικής αριστεράς στις εκλογές.

Κάτι κινείται στην Επαναστατική Αριστερά και αυτό είναι πολύ καλό...

Saturday, July 7, 2007

Η "κομμούνα" στην Οαχάκα

Η Οαχάκα είναι μια όμορφη μεξικάνικη πόλη με το ιστορικό της κέντρο χτισμένο σε αποικιακό ρυθμό. Τα τελευταία χρόνια πολλοί τουρίστες την επισκέπτονταν για να περάσουν τις διακοπές τους σε ένα περιβάλλον με έντονη επίδραση από τις διαφορετικές ιθαγενικές κουλτούρες, τα αρχαία μνημεία και την αποικιακή παράδοση. Παρά όμως την τουριστική ανάπτυξη, η πολιτεία της Οαχάκα παραμένει η δεύτερη πιο φτωχή πολιτεία στο Μεξικό, σε μια χώρα με τεράστιες περιφερειακές ανισότητες. Το μεγαλύτερο μέρος του αγροτικού πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες, όπως σε ύδρευση, αποχεύτεση και ηλεκτρισμό, και τα προβλήματα διαιωνίζονται με την πολύ άσχημη κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος, που δεν δημιουργεί διεξόδους ελπίδας στούς νέους. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ποσοστά του τοπικού πληθυσμού που γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση είναι πολύ χαμηλότερα από αυτά της πιο φτωχής χώρας της Νότιας Αμερικής, της Βολιβίας, και παρόμοια με τα ποσοστά της Ζουαζιλάνδης. Τα γεγονότα του 2006 είναι λίγο - πολύ γνωστά. Τον Μάιο του 2006 το Συνδικάτο των Δασκάλων (Τμήμα 22 του SNTE) ξεκίνησε απεργία ζητώντας αύξηση μισθών αλλά και να δοθούν στους μαθητές παπούτσια και ένα καθημερινό γεύμα ανάμεσα σε άλλα πιο γενικά αιτήματα για αναβάθμιση των υπηρεσιών στις αγροτικές περιοχές. Κάτω από την πίεση μεγαλοξενοδόχων και άλλων επιχειρηματιών, ο κυβερνήτης της Οαχάκα Ουλίσες Ρουίς Ορτίς (URO) προσπάθησε να καταστείλει βίαια των αγώνα των δασκάλων, ωστόσο οι πολίτες της Οαχάκα κατέκλυσαν τους δρόμους και ένα νέο κοινωνικό κίνημα δημιουργήθηκε κάτω από την ομπρέλα της Λαϊκής Συνέλευσης των Λαών της Οαχάκα (APPO) που συμπεριλαμβάνει 356 πολιτικές, αγροτικές και εργατικές οργανώσεις. Η ΑΡΡΟ οργάνωσε τον κόσμο και, αφού κατέλαβε το κέντρο της πόλης, απαίτησε την παραίτηση του URO. Οι απέλπιδες προσπάθειες του Κυβερνήτη να συντρίψει την εξέγερση (που συμπεριλάμβαναν τις δολοφονίες αρκετών διαδηλωτών) δεν απέδωσαν καρπούς και τελικά η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση του Μεξικού έστειλε τον στρατό. Μετά την ανακατάληψη της πόλης τον περασμένο Νοέμβριο τα πράγματα έδειχναν να επανέρχονται στην πρότερη κατάσταση. Ωστόσο, για όσους από εμάς βρέθηκαν εκεί ήταν φανερό πως ο κόσμος μόνο ηττημένος δεν έμοιαζε. Παρά τις συλλήψεις 47 ηγετικών μελών της ΑΡΡΟ και την απίστευτη αστυνόμευση στο κέντρο της πόλης (με 4-5 ένοπλους αστυνομικούς κυριολεκτικά σε κάθε γωνία), κάτι καινούργιο είχε δημιουργηθεί που δεν θα έσβηνε εύκολα. Ο κόσμος αναδιοργανώθηκε με συνεχείς πολιτικές συναντήσεις σε κάθε χωριό αλλά και εγκαθιστώντας μια μόνιμη διαμαρτυρία στην Πόλη του Μεξικού ζητώντας την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Με νέα έντυπα και μέσω ραδιοφωνικών σταθμών άρχισαν να περνάνε το μήνυμα πως, αν και όλα ξεκίνησαν σαν μια προσπάθεια των δασκάλων για τη βελτίωση της παιδείας και των συνθηκών ζωής των μαθητών, αναπτύχθηκε σε μια διαδήλωση κατά του κυβερνήτη, αλλά κατέληξε σε μία κρίση που "δεν έχει να κάνει μόνο με την αποχώρηση του Ουλίσες Ρουίς, αλλά έχει πολύ βαθύτερες ρίζες". Ρίζες που έχουν να κάνουν με την καταπίεση, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και που η ελπίδα για αλλαγή της σημερινής κατάστασης ένωσε τους λαούς της Οαχάκα στο να φωνάξουν: "Όλοι είμαστε ΑΡΡΟ" (Todos somos APPO). Η τοπικές αρχές δεν κάθησαν με σταυρωμένα χέρια και επιπρόσθετα με την αστυνομοκρατία άρχισαν να απαγορεύουν σε πολλούς συνδικαλιστές δασκάλους να μπουν ξανά στις τάξεις, ενώ ο Κυβερνήτης προσπάθησε να επηρεάσει τις Ομοσπονδιακές Αρχές ώστε το Ανώτατο Δικαστήριο να μη διερευνήσει τη βίαιη καταστολή του 2006. Η αντίδραση της ΑΡΡΟ ήταν άμεση οργανώνοντας στις 14 Ιουνίου 2007 μια τεράστια διαδήλωση που κατέληξε στη δημιουργία οδοφραγμάτων σε όλη την πόλη, όπως ένα χρόνο πριν. Στις 18 Ιουνίου το Συνδικάτο των Δασκάλων ξαναέστησε τη μόνιμη διαδήλωση στην κεντρική πλατεία (Σόκαλο) ξαναθέτοντας τα αιτήματα της προηγούμενης χρονιάς και στις 21.6 η ΑΡΡΟ ανακοίνωσε πως θα ξανακαταλάβει το ιστορικό κέντρο εφόσον τοπική και ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν ακούνε τον κόσμο και συνεχίζουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Έτσι, όσο τα παιδιά στην Οαχάκα δεν έχουν παπούτσια ή κανονικά γεύματα, όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν σε χωριά που δεν έχουν ύδρευση, αποχέτευση και ηλεκτρικό, ο αγώνας των λαών της Οαχάκα θα συνεχίζεται, και ας ελπίσουμε πως θα είναι νικηφόρος.
Χρήστος ΓΡΑΜΠΟΒΑΣ
Πηγή: Εφημερίδα "Αυγή", www.avgi.gr

Friday, July 6, 2007

Η εκλογική συζήτηση στην Επαναστατική Αριστερά

Κορυφώνεται η συζήτηση στον χώρο της Επαναστατικής Αριστεράς για την συγκρότηση κοινού ψηφοδελτίου της Ακρας Αριστεράς. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν δυο πρωτοβουλίες. Μια γύρω από το ΜΕτωπο Ριζοσπαστικής Αριστερας (ΝΑΡ, ΕΚΚΕ, ΕΕΚ, Ανένταχοι, ενώ πρόσφατα μετέχουν η ΟΚΔΕ - Εργατική Πάλη και οι Οικολόγοι - Εναλλακτικοί) και μια γύρω από την κοινή κίνηση ΣΕΚ, Αριστερη Ανασύνθεση, ΑΡΑΣ, ΟΚΔΕ-Σπάρτακος. Θυμίζω ότι ήδη το ΚΚΕ μ-λ και το Μ-Λ ΚΚΕ έχουν αποφασίσει αυτόνομες καθόδους. Η "Κόκκινη Πιπεριά" παρακολουθεί με ενδιαφέρων τις συζητήσεις, αν και όλα δείχνουν ότι πολύ δύσκολα θα υπάρξει κοινή εκλογική κάθοδο.
Η "Κόκκινη Πιπεριά" ως συμβολή στην ενημέρωση δημοσιεύει την τοποθέτηση του σ. Χρήστου Μπίστη (γραμματέα του ΕΚΚΕ), οι σκέψεις του οποίου "ακουμπάνε" στις απόψεις της "Κ.Π.". Διαβάστε: "Κάθε ταξικά συνειδητός εργαζόμενος και νέος σ’ αυτό τον τόπο βλέπει και συναισθάνεται πίσω από τις «κοινωνικές ευαισθησίες» και τα φιλοδωρήματα των αστικών κομμάτων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εν όψει εκλογών, τον αντιλαϊκό οδοστρωτήρα που έρχεται να ισοπεδώσει καταχτήσεις και δικαιώματα αφού κλείσουν οι κάλπες.

Όπως διαπιστώνεται αρκετά καθαρά στην Πρόταση του ΜΕΡΑ, η διαχειριστική Αριστερά του ΣΥΝ και του ΚΚΕ ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αντισταθεί σε μια τέτοια επίθεση. Δεν θέλει και δεν μπορεί ν’ ανοίξει το δρόμο για μια Αριστερά που θα σηκώσει κεφάλι στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, θα προχωρήσει κριτικά στην αναγέννηση των επαναστατικών ιδεών, θα ξαναγράψει στις σημαίες της την προοπτική για μια άλλη σοσιαλιστική και κομμουνιστική κοινωνία.

Σ’ αυτές τις συνθήκες η ανάγκη της συσπείρωσης και της ενίσχυσης των δυνάμεων της ριζοσπαστικής – επαναστατικής Αριστεράς αποτελεί πρωταρχική αναγκαιότητα. Γιατί είναι αυτές οι δυνάμεις που, παρά τον κατακερματισμό και τις αδυναμίες τους, όπως έχουν αποδείξει από τα χρόνια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μέχρι σήμερα, ήταν οι μόνες που οδήγησαν σε ορισμένες σημαντικές ανατροπές και καταχτήσεις. Οι μόνες που θα ήταν σε θέση να πρωτοστατήσουν για την απόκρουση και των σημερινών επιθέσεων. Και δεν έχουμε το δικαίωμα, συντρόφισσες και σύντροφοι, να διαψεύσουμε τις ελπίδες που γέννησαν, με σημαντική ως καθοριστική τη συμβολή της ριζοσπαστικής – επαναστατικής Αριστεράς, το μεγαλειώδες φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα και μια σειρά αγώνες των εργαζόμενων τα τελευταία χρόνια.

Σ’ αυτό το πνεύμα εγώ θα συνυπέγραφα και με τα δυο μου χέρια μια θέση που διατυπώνεται στο «κάλεσμα» για την Πρωτοβουλία της 9 του Ιούνη με στόχο την παρέμβαση στις εκλογές και που λέει:«Εκτιμούμε ότι ήρθε η ώρα όλο το δυναμικό που αναζητά τη δυνατότητα μιας αριστεράς αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής, όλοι οι αγωνιστές αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις που είχαν πρωτοπόρο ρόλο στο κίνημα και στήριξαν τη νίκη των αγώνων, να βρεθούν και να συζητήσουν δρόμους και τρόπους ενωτικής πολιτικής παρέμβασης»

Δυστυχώς όμως - χωρίς να παραβλέπουμε τις αδυναμίες και καθυστερήσεις και του ίδιου του ΜΕΡΑ – τα έργα της εν λόγω Πρωτοβουλίας δεν τίμησαν τα λόγια και τις διακηρύξεις της. Γιατί ήταν ακριβώς ορισμένες από τις κύριες συνιστώσες των ΕΑΑΚ, των Παρεμβάσεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, της Πρωτοβουλίας Αγώνα 2003, των συζητήσεων για τον Πόλο της επαναστατικής Αριστεράς, δυνάμεις που πρωτοστάτησαν σε σημαντικούς αγώνες της περιόδου, αυτές που παρακάμφθηκαν, στο όνομα μιας απροσδιόριστης «ευρύτητας». Για να τραυματίσουν και διασπάσουν, για την ώρα τουλάχιστον, μια ενιαία κεντρική πολιτική παρέμβαση και τη δύναμη κρούσης της επαναστατικής Αριστεράς.

Να γιατί το ΜΕΡΑ όπως υποστήριξε από την αρχή θα υποστηρίξει και στη συνέχεια, χωρίς να υποτιμά την αυτοτέλειά του, μια αποφασιστική στροφή και διόρθωση σ’ αυτή τη διχαστική – χωριστική πορεία, για μια πρωτοβουλία του συνόλου της επαναστατικής Αριστεράς χωρίς αποκλεισμούς και επιλεκτικές συνεννοήσεις, χωρίς «προαπαιτούμενα» και καπέλα, στα πλαίσια από κοινού συμφωνημένων δημοκρατικών διαδικασιών.

Το πρόβλημα της διαδικασίας δεν ήταν όμως το μόνο, ούτε το σοβαρότερο που έχει ως τώρα μπει εμπόδιο για μια κοινή παρέμβαση. Ακόμα σπουδαιότερες ήταν μια σειρά από σοβαρές πολιτικές διαφωνίες στο κάλεσμα που μας προτάθηκε να συνυπογράψουμε χωρίς να το έχουμε συνδιαμορφώσει λίγες μέρες πριν τις 9-6.
Το γεγονός ότι στο κείμενο αυτό αρχικά (με κάποιες ανεπαρκείς οριοθετήσεις στη συνέχεια) το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλονταν μόνο σ’ ότι αφορά τη «σύγκλισή» του με τη ΝΔ, πράγμα που θα μπορούσε ίσως κατά ορισμένες απόψεις να μετατραπεί και σε «απόκλιση», παραβλέποντας την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων μιας εικοσαετίας και του σημερινού του προγράμματος.

Εμείς δεν αρνούμαστε την προσέλκυση νέων δυνάμεων, όπως είναι το ΣΕΚ, στην κοινή δράση και τις προσπάθειες για μια άλλη επαναστατική αριστερά. Όχι όμως με απαράδεκτες παραχωρήσεις σαν την παραπάνω. Και βέβαια σε πλήρη αντίθεση με τις απόψεις του ΣΕΚ περί «Σοσιαλδημοκρατίας» και τη συγκεκριμένη πρακτική του απέναντί της .

Γιατί αν η Σοσιαλδημοκρατία του 1920, στην οποία αναφέρονταν ο Λένιν, αποτελούσε την ρεφορμιστική μετάλλαξη παλιότερων εργατικών – επαναστατικών κομμάτων, η σημερινή «Σοσιαλδημοκρατία» αποτελεί παραπέρα μετάλλαξη των ανεδαφικών επαγγελιών για «κοινωνική μεταρρύθμιση» χωρίς ανατροπή, σε καθαρά αστικό σοσιαλφιλελεύθερο πυλώνα των σημερινών αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου. Σ’ ότι δε αφορά το ΠΑΣΟΚ που δεν υπήρξε καν εργατικό ρεφορμιστικό, αλλά κεντρώο αστικό και μικροαστικό κόμμα έχει περάσει κι’ αυτό από τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και τα «Σοσιαλισμός στις 18», σε κόμμα των «ευχαριστώ στους Αμερικάνους», στήριξης με όλα τα μέσα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή και της υιοθέτησης όλων των τρομονόμων ΗΠΑ – Ε.Ε., κόμμα του «Ναι στο σχέδιο Ανάν», της ελαστασφάλειας, των ιδιωτικών Πανεπιστημίων, της ολόπλευρης στήριξης του κεφαλαίου για τη δημιουργία «ελληνικών πολυεθνικών» κ.λπ.

Αυτό που κύρια χαρακτηρίζει τις διαθέσεις των μαζών απέναντί του δεν είναι πια «οι ρεφορμιστικές αυταπάτες» αλλά οι οδυνηρές διαψεύσεις και απογοητεύσεις η βαθιά αναξιοπιστία για τα λόγια και τα έργα του. Έτσι η «κριτική ψήφος» στο κόμμα αυτό σε «πρώτους», «δεύτερους» η «τρίτους γύρους» όπως κάνει το ΣΕΚ είναι μια εντελώς δεξιά και λαθεμένη τακτική που ενώ τείνει να διασκεδάσει την αναξιοπιστία προς το ΠΑΣΟΚ στο όνομα του «μικρότερου κακού», καλλιεργεί αντίθετα και ενισχύει την έλλειψη εμπιστοσύνης, την αναξιοπιστία της Αριστεράς ως δύναμης υπεράσπισης κατακτήσεων και δικαιωμάτων και ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Στο ίδιο πνεύμα η προσέλκυση της λαϊκής βάσης και των εργαζόμενων του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να γίνει με εκκλήσεις προς τις εκφυλισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες του να «αναλάβουν τις ευθύνες τους» όπως κάνει το ΣΕΚ, αλλά με την αυτοτελή παρέμβαση και δράση και με την ενιαιομετωπική συσπείρωση της νεολαίας και των εργαζόμενων απ’ τα κάτω, όπως έδειξαν περίτρανα και οι πρόσφατοι μεγάλοι αγώνες φοιτητών και εργαζόμενων.

Γι’ αυτό και αποτελεί για μας βασική προϋπόθεση για όποια πολιτική συνεργασία η δέσμευση στην κατεύθυνση της πλήρους απόρριψης κάθε «κεντροαριστερού» σεναρίου σαν αυτά που προετοιμάζονται ως «φύλο συκής» για τη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής στο άμεσο μέλλον. Γι’ αυτό και ρωτάμε καθαρά και ξάστερα: είναι σε θέση το ΣΕΚ απορρίπτοντας την ως τώρα πρακτική του να δεσμευτεί σε μια τέτοια κατεύθυνση;

Βέβαια οι σ. της ΑΡΑΣ μιλούν μια άλλη γλώσσα στην τελευταία Συνδιάσκεψή τους όταν διαπιστώνουν ότι «Δεν υπάρχει σήμερα στις χώρες του δυτικοευρωπαϊκού καπιταλισμού περιθώριο για μια συνολική αντινεοφιλελεύθερη κοινωνική στρατηγική, για μια επαναφορά του κοινωνικού συμβολαίου με τη μορφή της σοσιαλδημοκρατίας…». Όπως και οι σ. της ΑΡΑΝ που στο κάλεσμά τους για εκλογική ενότητα το Μάη διαπιστώνουν ότι «Οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ευθυγραμμίζονται πλήρως στη νεοφιλελεύθερη πολιτική…». Γιατί όμως είχαν εγκαταλειφθεί αυτού του τύπου οι διατυπώσεις στο κάλεσμα για τις 9 του Ιούνη; Και πώς θα μπορούσαμε να το συνυπογράψουμε χωρίς αυτές;

Οι διαφωνίες όμως δεν σταματούν εδώ:
Εμείς δεν οριοθετούμαστε μόνο απέναντι σε «ορισμένα στελέχη» του ΣΥΝ που έχουν ως ιδεολογία τους τον «προοδευτικό εκσυγχρονισμό» αλλά απέναντι στο ίδιο τον πυρήνα της ρεφορμιστική λογικής και της ευρωλαγνείας που τον χαρακτηρίζει σαν σύνολο.
Δεν αρκεί να καταδείχνουμε μόνο τον διασπαστικό ρόλο του ΚΚΕ αλλά και την πλήρη υποταγή του, πίσω από «αριστερές» διακηρύξεις, στον κοινοβουλευτικό δρόμο, στην αυστηρή προσαρμογή της «λαϊκής εξουσία – λαϊκής οικονομίας» του στο έδαφος του καπιταλισμού και της αστικής «νομιμότητας», την αδυναμία του να αποσπαστεί κριτικά από τα χρεοκοπημένα πρότυπα του εκφυλισμένου «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Για μας η αναφορά σε μια άλλη κοινωνία δεν μπορεί να περιορίζεται στο αίτημα του «δημοκρατικού ελέγχου» των εργαζόμενων και του «εργατικού ελέγχου στην παραγωγή», αλλά προϋποθέτει την κοινωνική ιδιοκτησία και την εργατική εξουσία αν δε θέλουμε να πέσουμε στα ολέθρια απατηλά μοντέλα της «συνδιαχείρισης» και «συνδιοίκησης» της ρεφορμιστικής Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας.
Και βέβαια δεν νοείται για μας αντιιμπεριαλισμός που παράλληλα με την καταδίκη όλων των επιθέσεων κατά των λαών της περιοχής δεν καταφέρεται και κατά του «Σχεδίου Ανάν» και των πολύπλευρων διεργασιών για επανέκδοσή του με τη συνενοχή δυνάμεων όπως Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ και ΣΥΝ.

Μόνο σε κατευθύνσεις σαν τις παραπάνω μπορεί και πρέπει να γίνει σε βάθος και η συζήτηση για το πρόγραμμα πάλης που να εκφράζει τους εργαζόμενους και τη νεολαία και που εντελώς ελλειπτικά αναφέρεται στο κάλεσμα – πλαίσιο της 9 του Ιούνη.

Τέλος για μας κάθε εκλογική παρέμβαση δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, πρώτη προτεραιότητα, ούτε απλά «ευκαιρία». Πρέπει αντίθετα να προσπαθεί να ενισχύσει και εκφράσει πολιτικά τους ως τώρα αγώνες και τις ριζοσπαστικές επιδιώξεις τους, να υπηρετεί πρώτα και κύρια τη συσπείρωση δυνάμεων στην προοπτική του Πόλου, του Μετώπου των δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς, στην υπηρεσία των αγώνων της επόμενης μέρας. Και αποτελεί πρωταρχικό καθήκον μας ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη των αγώνων αυτών και στην ευαίσθητη προεκλογική περίοδο όπου θα μπορούσαν να πετύχουν ορισμένους απ’ τους στόχους τους, όπως έχει γίνει κι’ άλλες φορές στο παρελθόν, και όχι μόνο η εκλογολογία και η ψηφοθηρία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πράγματι όλοι έχουμε κάνει λάθη και αυτό δεν μπορεί να είναι λόγος για να μην προωθήσουμε την επαναστατική μας ενότητα. Ωστόσο δεν μπορούμε να ενωθούμε με βάση τα λάθη μας, αλλά με βάση τα όποια σωστά και τις κατακτήσεις του επαναστατικού μας κινήματος. Και είναι πραγματικά ανάγκη να ξεπεράσουμε λάθη και ιδιοτέλειες για να μπορέσουμε πραγματικά να ενωθούμε. Σ’ ότι δε αφορά την ευρύτερη ενότητα της εργατικής τάξης, των λαϊκών μαζών και του συνόλου της Αριστεράς στη χώρα μας, αυτή θα είναι σκέτο ευχολόγιο αν δεν αναγνωρίζει ως προϋπόθεση την πρωτοπόρα παρέμβαση μιας συσπειρωμένης και αναγεννημένης επαναστατικής Αριστεράς.

Γι’ αυτό ας κάνουμε το γρηγορότερο την στροφή για να ανταποκριθούμε και να τιμήσουμε τις προσδοκίες και τις ελπίδες των εργαζόμενων και της νεολαίας, για μια κοινή και ισότιμη Πρωτοβουλία του συνόλου της επαναστατικής Αριστεράς με τις αναγκαίες πολιτικές δεσμεύσεις και οριοθετήσεις. Με ειλικρινή διάθεση για υπέρβαση των αδυναμιών του και συλλογικοποίηση των όποιων του κατακτήσεων, το ΜΕΡΑ θα κάνει ότι περνάει απ’ το χέρι του σε μια τέτοια κατεύθυνση".
* Εδώ διαβάστε την τοποθέτηση της Ο.Κ.Δ.Ε για την εκλογική κάθοδο: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=729574

Thursday, July 5, 2007

Χειμαρρώδη κουρελιασμένα μπλουζ

Ενα θηριώδες χαρντ ροκ, ξεθαμμένο από το '70, που μοιάζει σαν οι Led Zeppelin να κοντράρονται με τους Thin Lizzy, ξεπηδά στο ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει το «Icky Thump». Και, καθώς «σβήνει» ο θόρυβος, εισέρχεται η διαστροφική μπαλάντα «Υοu Don't Know What Love Is» σαν ξεφτισμένο απομεινάρι από το πομπώδες αμερικανικό ροκ του '80, πηγμένη στις παραμορφωμένες κιθάρες, με τον Τζακ Γουάιτ να «φτύνει» σαρκαστικά τους στίχους. Ο σκληρός, άγριος θρήνος, το μινιμαλιστικό μπλουζ τού «300 ΜΡΗ Torrential Outpoor Blues», θυμίζει την αγάπη του Τζακ για την παράδοση των περιπλανώμενων μουσικών στη Δύση. Και γίνεται η κατάλληλη εισαγωγή για το φλαμένκο καμπαρέ τού «Conquest» με τα πνευστά που ουρλιάζουν, καθώς ο Τζακ στριγκλίζει, σαν διαβολικός Ελβις, το παλιό τραγούδι της Πάτι Πέιτζ από το '50, για να σε προσγειώσει απότομα στη συνέχεια στον ασθματικό ροκ όλεθρο του «Bone Broke».Ο αλλόκοτος κέλτικος ύμνος στοιχειώνει το «Prickly Thorn, But Sweetly Worn», σέρνοντας πίσω του τις γκάιντες, σφηνώνεται ξαφνικά στη μέση του άλμπουμ. Το «Little Cream Soda» που τον ακολουθεί είναι σπουδή στο «γκαράζ», σπινταριστός και βρώμικος ήχος όπου ο Τζακ σχεδόν απαγγέλλει πάνω από τον κιθαριστικό τυφώνα. Το «Rag And Bone» είναι μια ωδή στους ρακοσυλλέκτες, όπου ο Τζακ και η Μεγκ τραγουδάνε κάτω από ένα κεφάτο ροκαμπίλι, λίγο πριν χαθούν στα μαινόμενα συνθεσάιζερ του «I'm Slowly Turning Into You», που υφαίνουν έναν μπλουζ ρυθμό. Το «Catch Hell Blues» είναι αυτό που περιγράφει ο τίτλος - μια κιθάρα η οποία συστρέφεται σε ένα κολασμένο μπλουζ κάτω από την επίθεση των τυμπάνων. Κι ο επίλογος είναι μια κάντρι ροκ μπαλάντα, το «Effect And Cause», όπου ο Τζακ μοιάζει σαν να αποτίει φόρο τιμής στον Τζόνι Κας.

Και εκεί που όλοι αναρωτιούνταν τι άσους κρύβει πια στο μανίκι αυτό το δίδυμο, οι Τζακ και Μεγκ Γουάιτ φούλαραν το έκτο άλμπουμ τους με όλες τις μουσικές ανατροπές που πραγμάτωσαν στη δεκαετή πορεία τους. Εδώ μπερδεύονται το λυσσαλέο χαρντ ροκ των πρώτων άλμπουμ και τα ρημαγμένα μπλουζ τού «Get Behind Me Satan», ο Ντίλαν και οι Deep Purple, το φάντασμα του «δεινοσαυρικού» ροκ και η κληρονομιά τής κάντρι, οι μαριάτσι και το πρωτόλειο ροκαμπίλι. Ο Τζακ και η Μεγκ μάζεψαν θραύσματα από την αμερικανική παράδοση, τα στόλισαν με κάτι διαλυμένες συγχορδίες από συνθεσάιζερ και έφτιαξαν τα δικά τους διεστραμμένα ηχητικά κολάζ.«Ανακαλύψαμε τις δημιουργικές δυνατότητες του στούντιο», επαίρεται ο Τζακ. Το δίδυμο μετακόμισε από το βιομηχανικό Ντιτρόιτ σε ένα στούντιο στο Νάσβιλ, στη γενέτειρα της κάντρι. Και εκεί δοκίμασαν, σαν αλχημιστές σε έκσταση, κάθε είδους καινοτομία πάνω στον σκελετό των μπλουζ· και τον «γκαράζ» θόρυβο, και τα μακρόσυρτα κιθαριστικά σόλο, και τις γκάιντες, και τις τρομπέτες, και την ωμότητα των τυμπάνων. Αυτό το εκκεντρικό ντουέτο κατάφερε μέσα σε δέκα χρόνια και με έξι άλμπουμ να ανασύρει την «γκαράζ» παράδοση από το παρελθόν, να τη στολίσει με ένα δυσκίνητο, θορυβώδες κιθαριστικό μίγμα, να την απογυμνώσει ανακαλύπτοντας τον γενετικό κώδικα των μπλουζ και, τέλος, να ανακατέψει όλα όσα βρήκε στην πορεία της στο «Icky Thump». Απέδειξαν έτσι ο Τζακ και η Μεγκ Γουάιτ ότι παραμένουν οι δύο ευφυείς παράφρονες που παίζουν τα μπλουζ για την καύλα τους και μόνο.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, www.enet.gr ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/07/2007


Wednesday, July 4, 2007

Ξεφτιλισμένη δικαιοσύνη...

Αθώοι κατά πλειοψηφία κρίθηκαν από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο οι αρχιτέκτονες Ν.Σχολίδης και Αλ.Δόβας, κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, που αφορά το θάνατο 39 εργαζομένων στην κατάρρευση του εργοστασίου της Ρικομέξ. Το δικαστήριο έκρινε ότι οι δύο αρχιτέκτονες δεν είχαν ευθύνη (και ποιος είχε ευθύνη; Ο χατζηπετρής;) για τις κατασκευαστικές προσθήκες που έγιναν στο κτίριο, το οποίο, ούτως ή άλλως είχε πρόβλημα στατικότητας.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του δικαστηρίου Νίκο Λεοντή, η κατάρρευση του κτιρίου ήταν μια κακή συγκυρία. «Όλοι όσοι μπορεί να είχαν ανάμιξη δεν ήταν εδώ» είπε χαρακτηριστικά. Και που είναι κύριε πρόεδρε; Γιατί δεν κάθονται στο σκαμνί του κατηγορουμένου;
Ο κ. Λεοντής είπε ακόμα: «Νιώθω την ηθική υποχρέωση να σας πω ότι βασανιστήκαμε πολύ. Δεν είχαμε όμως κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει την ενοχή των κατηγορουμένων. Πιστεύω η απόφασή μας να είναι κοντά στην πραγματικότητα».
Ωστόσο, αμέσως μετά την εκφώνηση της απόφασης δημιουργήθηκε ένταση μέσα στην αίθουσα. Συγγενείς των θυμάτων αποδοκίμασαν έντονα την έδρα.Σε δήλωσή του ο συνήγορος των οικογενειών των θυμάτων Ανδρέας Αναγνωστάκης, τόνισε μεταξύ άλλων τις αντιφατικές αποφάσεις της ποινικής δικαιοσύνης και των πολιτικών δικαστηρίων που έχουν επιδικάσει αποζημιώσεις.
Σε πρώτο βαθμό οι δυο κατηγορούμενοι είχαν καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης πέντε ετών με αναστολή κατά μετατροπή της κακουργηματικής κατηγορίας με ενδεχόμενο δόλο σε ανθρωποκτονία από αμέλεια (πλημμέλημα). Κατά εκείνης της απόφασης ασκήθηκε αναίρεση από τον Αρειο Πάγο.


Σχόλιο Πιπεριάς: Αν, λεω αν, ο γιός της κουφής της Ντίνας "τριγυρνούσε" ελεύθερος θα υπήρχε δικαστής που θα αθώωνε (και θα δικαιολογούσε την αθώωση...) τους επιστήμονες - δολοφόνους; Θα τολμούσε;

Πηγή: www.in.gr

Τι "κτύπησε" το Πεντάγωνο την 11/9;

Στην "Κόκκινη Πιπεριά" έφτασε ένα καταπληκτικό, συγκλονιστικό βίντεο για το τι συνέβη στο Πεντάγωνο την 11/9 και την υποτιθέμενη σύγκρουση του Μπόινγκ 757. Δείτε το βίντεο, στείλτο σε φίλους, όσο "κυκλοφορεί" ελεύθερο...

Tuesday, July 3, 2007

Υποκριτή αδελφέ μου...

Κάηκε η Πάρνηθα και το Πήλιο. Και το πιο εμετικό είναι ο κλαυθμός εκείνων που τα έκαψαν. Εκείνων που έχουν μεταβάλει σε πρότυπο του νεο-έλληνα τα δύο εξοχικά, τα τρία αυτοκίνητα και την απαραίτητη –πλέον– πισίνα. Που, αφού πρώτα κατέστρεψαν την Αθήνα και την έκαναν αβίωτη, μετέβαλαν σε «ανάγκη» τα εξοχικά που πρέπει να καταφάνε το δάσος, να ανοίξουν νέους δρόμους για τα 4Χ4, να επεκτείνουν στο διηνεκές τα δίκτυα ηλεκτροδότησης, υδροδότησης τηλεφωνίας και αποχέτευσης.
Έτσι, έχουν πολλαπλασιαστεί απεριόριστα οι εστίες κινδύνου και οι κατοικήσιμες περιοχές που θα πρέπει να προφυλαχθούν από τις πιθανές φωτιές. Παράλληλα, ο κάτοχος του εξοχικού είναι ένας αδιάφορος κάτοικος και αγνοεί την περιοχή που μένει, την χλωρίδα και την πανίδα της. Εξ άλλου καταφθάνει συνήθως τα Σαββατοκύριακα και δεν μπορεί ή δεν θέλει να πάρει μέτρα προστασίας. Δεν είναι ο παλιός αγρότης που ήξερε να προστατεύει το δάσος, γιατί του ήταν ζωτικός χώρος. Τα περιμένει όλα από το «κράτος». Και μόνο όταν απειλείται το «σπίτι» του, εκστρατεύει με μάνικες για να γλιτώσει την «περιουσία» του.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο καταπατητής, ο εμπρηστής γιδοβοσκός, ή ο ξένος πράκτορας –γιατί κάποιες φορές οι φωτιές μοιάζουν με οργανωμένες πολεμικές επιχειρήσεις, ενώ, οι «Γκρίζοι Λύκοι» πρόσφατα καυχήθηκαν ότι στο παρελθόν είχαν βάλει τις φωτιές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου – έχουν εύκολο έργο. Εξ άλλου συνεπικουρούνται από τα όλο και πιο εκτεταμένα δίκτυα της ΔΕΗ. Είναι τόσο πολλές οι περιοχές και οι οικιστικές μονάδες που χρήζουν προστασίας ώστε η εκδήλωση και η επέκταση των πυρκαϊών είναι αναπόφευκτη. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του αρχηγού της πυροσβεστικής Κόη: «Επειδή η φωτιά πλησίαζε στις κατοικημένες περιοχές στην Αυλίδα απόσυρα 3 αεροπλάνα από την Πάρνηθα για να σώσω τα σπίτια»! Το ίδιο και η δήλωση του Πολύδωρα: «Την πατήσαμε γιατί φοβηθήκαμε να ρίξουμε νερό στους πυλώνες της ΔΕΗ με τέτοια θερμοκρασία». Γιατί βέβαια οι πυλώνες υψηλής τάσης περνάνε μέσα από το δάσος. Και πράγματι, θα άντεχαν οι «Αθηναίοι» κάποια πιθανά εκτεταμένα μπλακ-άουτ;
Και όμως οι τηλεοπτικοί και κομματικοί καραγκιόζηδες παρελαύνουν από τις τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ, προσπαθώντας να μας πείσουν είτε για το ότι τίποτε δεν συνέβη εν τέλει –οι κυβερνητικοί– ή ότι όλα οφείλονται στην αβελτηρία των κυβερνώντων –οι αντιπολιτευόμενοι– και ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την «Πάρνηθα». Ωστόσο καμία σοβαρή συζήτηση δεν διεξάγεται σε ολόκληρη τη χώρα για τις βαθύτερες αιτίες ενός φαινομένου χωρίς τέλος. Διότι αύριο το ίδιο σενάριο θα επαναληφθεί.
Κάποιος «οικονομέτρης» αποτίμησε το τελικό κόστος της καταστροφής της Πάρνηθας σε 370 δις. ευρώ, αν μπορεί να υπάρξει τέτοια μέτρηση! Επειδή όμως οι καπιταλιστές όλα τα μετρούν σε χρήμα, ακόμα και έτσι αν το μετρήσουμε βλέπουμε πως πλέον αυτό το σύστημα είναι αδύνατον να διαχειριστεί τον εαυτό του. Οι δαπάνες απορρύπανσης αυξάνονται γεωμετρικά, το φαινόμενο του θερμοκηπίου επελαύνει (φέτος είχαμε τον χειρότερο καύσωνα στην ιστορία της Αθήνας από το 1897 που έχουν αρχίσει να καταγράφονται οι θερμοκρασίες.). Ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του εθνικού εισοδήματος κατευθύνεται –κατασπαταλιέται– στη διαχείριση των οικολογικών συνεπειών της «ανάπτυξης». Τα κόκκινα ελάφια της Πάρνηθας πεθαίνουν εξ αιτίας της. Όσο για τους «οικολόγους» στην υπηρεσία της Νέας Τάξης, βγάζουν το ψωμί
τους με την διαχείριση της απορρύπανσης με ποικίλα προγράμματα, χωρίς πλέον να αμφισβητούν το ίδιο το μοντέλο της ψευδοανάπτυξης.
Και το χειρότερο είναι πως αυτά τα ζητήματα θεωρούνται τόσο απόμακρα από όλους μας, ώστε και στο ίδιο το «Άρδην» ένα αφιέρωμα για τις συνέπειες της ανάπτυξης και για την ανάγκη κάποιου νέου μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και διαχείρισης των πόρων, ενός μοντέλου αποανάπτυξης, συναντάει συνήθως την αδιαφορία μεγάλου μέρους των ίδιων των αναγνωστών! Φαίνεται πως για να ξυπνήσουμε χρειάζονται πολλά σοκ ακόμα.
Γι’ αυτό λοιπόν είμαστε άξιοι της τύχης μας. Εν τέλει εμείς οι ίδιοι τη βάλαμε τη φωτιά, εμείς οι ίδιοι προωθήσαμε αυτό το δασοφάγο οικιστικό σύστημα και στο τέλος θα πνιγούμε από τις συνέπειες αυτής της «ανάπτυξης»: Από τα εκατομμύρια τις εξατμίσεις, από τα εκατομμύρια εξοχικά, από τις δεκάδες χιλιάδες δρόμους που καθημερινά, επεκτείνονται, ξαναφτιάχνονται, επιδιορθώνονται για να φέρουν τ’ αυτοκίνητα όλο και πιο μακριά μέσα σε δάση, παραλίες, βουνά και λαγκάδια. Και όπως μας πληροφορούν οι σωμόν σελίδες των εφημερίδων το real estate βρίσκεται σε άνθηση.
Αγαπητέ αναγνώστη, mon hypocrite lecteur, τα λοιπά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Βυθισμένος στην «ευρωστία της σαρκός» είσαι –είμαστε– καταδικασμένος να μετράς μιαν ακόμα καταστροφή, ανήμπορος να αντιδράσεις μέχρις ότου η ίδια η αδάμαστη φύση –η φύση του Χέλντερλιν και των ναϊάδων– σαν ένα ακέριο ζώο οδηγηθεί σε τόσο ακραίες και βίαιες αντιδράσεις ώστε δεν θα έχεις άλλη διέξοδο από την ανατροπή αυτού του μοντέλου. Τότε όμως ίσως θα είναι πλέον αργά.

Περιοδικό Άρδην/ Εφημερίδα Ρήξη

Ενδιαφέρων παρουσιάζει το μπλογκ ACT - PARNITHA στη διεύθυνση:


ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ


Η ΒΙΟΖΩ - ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ "ΒΙΟ-ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΓΙΑ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΖΩΗ", διοργανώνει συζήτηση για την καταστροφή της Πάρνηθας και του Πηλίου. Με τίτλο: «Φτάνει πιά να μένουμε αδρανείς μπροστά στην βουλιμική κερδοσκοπία και στην καταστροφή, που μας οδηγεί. Ας κάνουμε κάτι τώρα, για να τους σταματήσουμε!»
Οι ποδηλάτες οργανώνουν: Την Κυριακή 8/7 ποδηλατική "βόλτα" του μεγάλου γύρου της Πάρνηθας (35-40km).

Το Παναττικό Δίκτυο Ελευθέρων Χώρων μιλάει για συγκέντρωση στην Πάρνηθα την ερχόμενη Κυριακή. Αλλες αυθόρμητες κινήσεις πολιτών λένε για συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την Βουλή, απαιτώντας αναδάσωση ΤΩΡΑ. Οι σύλλογοι περιβάλλοντος Δυτικής Αθήνας απαιτούν να μην οικοδομηθούν οι ελεύθεροι χώροι.
Φτάνουν όμως αυτά, μπροστά στην καταστροφική βουλιμία της κερδοσκοπίας;
Ας το συζητήσουμε την ερχόμενη Τετάρτη το βράδυ στην «Κατάληψη» Καραβία 23 και Πάτμου στα Πατήσια, στις 8μμ. Ας είμαστε όλοι εκεί. Οι καιροί ου μενετοί


Monday, July 2, 2007

Το Σάββατο και ενώ η Πάρνηθα καιγότανε ανέβηκαν στο Καζίνο για να παίξουν 1750 άτομα!!!

Απίστευτο έτσι; δεν το χωράει το μυαλό του ανθρώπου. Η τουλάχιστον το μυαλό ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Το πάθος των ανθρώπων για τον τζόγο στην προκειμένη περίπτωση, δεν μπορεί να υπερβεί αυτό της καταστροφής του ανθρώπινου είδους, μέσω της εξαφάνισης του ίδιου του συστήματος της ζωής.
Απίστευτο πραγματικά, ίσως ένα από τα πιο περίεργα πράγματα που έχω ακούσει τελευταία, κάτι που δεν "τρώγεται" εύκολα.
Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι, που πολύ λίγο αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην οποία οδηγείτε το φυσικό περιβάλλον.
Πολύ λίγο αντιλαμβάνονται γενικά το που πάει η κατάστασή μας.
Η τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο, με διαφορετική οπτική.
Διαφορετικά καταλαβαίνει ο καθένας μας το ίδιο γεγονός.
Ο καταπατητής τρίβει τα χέρια του
Ο μελλοντικός αγοραστής μεζονετούλας στις παρυφές των καμένων με ανάμικτα συναισθήματα
Ο Υπουργός δημόσιας τάξης ......μάλλον δεν έχει καθόλου αντίληψη
Ο ορειβάτης και περιπατητής με πόνο
Ο κάτοικος με απογοήτευση
Οι επιστήμονες με την συναίσθηση της καταστροφής
Οι νοικοκυρές με κλάμα το οποίο φροντίζει να το θεραπεύσει η ξανθιά καλλονή των πρωινάδικων
Οι συγγενείς στα χωριά με μια δόση ειρωνείας στα χείλη και ύφος "καλά να πάθετε που θέλατε πρωτεύουσα"
Οι κυνηγοί με μπινελίκια
Οι Αριστεροί με κατάρες στο σύστημα
Οι δεξιοί με κόμπο στο λαιμό για τα δικά τους καμένα
Ε οι τζογαδόροι τι φταίνε ρε παιδιά. Αυτοί θα πληρώσουν όλα τα σπασμένα;
Ο Λαός λέει μακριά απ τον κώλο μας, κι όπου θέλει ας είναι... Αυτή η αντίληψη έχει περάσει στο DNA μας, και ενεργοποιεί τα μη ενεργά κύτταρά μας, μας έχει κάνει πλαδαρούς, για τα ζητήματα της ζωής που όμως δεν είναι για παιχνίδι.
Για να αντιληφθείς την ζωή πρέπει και να την ζεις. Να την ζεις όχι με και υπό προϋποθέσεις. Να την μυρίζεις σε κάθε ανάσα σου. Να την θαυμάζεις σε κάθε ματιά σου. Να την πατάς σε κάθε βήμα σου.
Αισθάνομαι γύρω μου πως οι άνθρωποι σήμερα βρίσκονται σε μια ιδιότυπη σκλαβιά. Σκλάβοι του κατανάλωνε, του πλήρωνε με κάρτα, του πάρε αυτοκίνητα, του Αρναούτογλου, της βέρας στο δεξί, των κενών και χωρίς περιεχόμενο αγαθών και "υπηρεσιών".
Οι 1750 παθιασμένοι με τον τζόγο που το Σάββατο ανέβηκαν στο Καζίνο, αρχίζω και πιστεύω πως είναι πιο πραγματικοί. Ζούνε σε ένα κόσμο πάθους, και δεν το κρύβουνε από κανένα. Εμείς οι υπόλοιποι άραγε σε τι κόσμο ζούμε ;

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ: http://aristeroparathiro.pblogs.gr/

Sunday, July 1, 2007

Η συμφωνία για τον αγωγό και η διακαναλική σιωπή...

Για Ελληνορωσική ρελάνς με το φυσικό αέριο γράφει ο Σταύρος Λυγερός στην Καθημερινή της Κυριακής. Πολλαπλά οφέλη από τον αγωγό South stream που ανακοίνωσαν Καραμανλής - Πούτιν και ο οποίος θα παρακάμπτει την Τουρκία , διαπιστώνει ο έγκριτος δημοσιογράφος. Φυσικά την είδηση αυτή "έθαψαν" για τα καλά τα κανάλια της... σιωπής και της... διαπλοκής. Διαβάστε το άρθρο του Σταύρου Λυγερού.
"Η αλήθεια είναι ότι το σκηνικό είχε και μία νότα ειρωνείας. Αν και ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είχε κανένα περιθώριο να πει οτιδήποτε, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να βλέπεις τους Βλαντιμίρ Πούτιν και Κώστα Καραμανλή να ανακοινώνουν στην έδρα σου (Κωνσταντινούπολη) την κατασκευή του αγωγού, που θα διοχετεύσει ρωσικό φυσικό αέριο στη Βουλγαρία, την Ελλάδα και την Ιταλία.

Ο αγωγός South stream σχεδιάσθηκε ακριβώς για να παρακάμψει την Τουρκία, η οποία τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να καταστεί ενεργειακός κόμβος στην ευρύτερη περιοχή. Σημαντικό βήμα ήταν η κατασκευή του αγωγού Μπακού-Τσεϊχάν, που μεταφέρει αζερικό (και καζακικό) πετρέλαιο στην ανατολική Μεσόγειο και από εκεί με τάνκερ στις δυτικές αγορές. Ο αγωγός αυτός κατασκευάσθηκε, επειδή οι ΗΠΑ ήθελαν να υπάρχει μια οδός εξαγωγής των υδρογονανθράκων της Κασπίας και της Κεντρικής Ασίας, που να παρακάμπτει τη Ρωσία.

Η Ουάσιγκτον επιχειρεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει αυτό που η ίδια αποκαλεί ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, βεβαίως, αυτό που την ανησυχεί είναι μήπως η στρατηγική συνεργασία πολλών ευρωπαϊκών χωρών με τη Μόσχα στον τομέα της ενέργειας και ευρύτερα της οικονομίας αποδυναμώσει την αμερικανική επιρροή στη Γηραιά Ηπειρο. Με άλλα λόγια, παρά την επίσημη ρητορική περί εταιρικής σχέσης, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τη Ρωσία ως ανταγωνιστή.

Το παιχνίδι της Τουρκίας

Με τον αγωγό Μπακού-Τσεϊχάν, η Τουρκία εξυπηρέτησε τα δικά της συμφέροντα, παίζοντας ταυτοχρόνως και το αμερικανικό παιχνίδι. Παραλλήλως, όμως, έπαιξε και με τη Μόσχα. Με τον αγωγό Bluestream (διασχίζει από Βορρά προς Νότο τον Εύξεινο Πόντο) θα προμηθευτεί ρωσικό φυσικό αέριο, το οποίο θα χρησιμοποιήσει αφ’ ενός για τις δικές της ανάγκες και αφ’ ετέρου για να το διοχετεύσει στην Ελλάδα, την Ιταλία και περαιτέρω.

Η Ουάσιγκτον άσκησε ασφυκτικές πιέσεις στην Τουρκία να μη μετατραπεί σε κόμβο μεταφοράς του ρωσικού αερίου στη νότια Ευρώπη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι Αμερικανοί θα ήθελαν η νότια Ευρώπη να προμηθεύεται μόνο αζερικό και κεντροασιατικό αέριο μέσω του αγωγού Τουρκία-Ελλάδα-Ιταλία. Η Αγκυρα, όμως, επέλεξε να καταστεί διαμετακομιστικό κέντρο φυσικού αερίου, χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για την προέλευσή του.

Λόγω των γνωστών εμποδίων που εγείρει η Ουκρανία στη μεταφορά του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, η Μόσχα αναζητάει επειγόντως εναλλακτικές διαδρομές. Στο πλαίσιο αυτό κατασκευάζεται ο υποθαλάσσιος αγωγός στη Βαλτική, που θα τροφοδοτήσει με φυσικό αέριο τη Γερμανία, παρακάμπτοντας την Ουκρανία και την Πολωνία, οι οποίες ελέγχονται από την Ουάσιγκτον.

Στην προσπάθειά της να παρακάμψει το ουκρανικό εμπόδιο, η Μόσχα προσανατολίσθηκε στη διαδρομή μέσω Τουρκίας. Μ’ αυτή τη λογική σχεδιάσθηκε η κατασκευή του Bluestream. Γι’ αυτό το λόγο, το αφεντικό της (ελεγχόμενης από το Κρεμλίνο) Gazprom Αλεξέι Μίλερ είχε ενημερώσει εμπιστευτικά ότι μετά τη λήξη της υφιστάμενης συμφωνίας θα σταματούσε ή θα περιόριζε δραστικά τη ροή φυσικού αερίου μέσω του αγωγού, που σήμερα τροφοδοτεί την Ελλάδα μέσω Ουκρανίας, Μολδαβίας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας. Από την Τουρκία θα ξεκινούσε ο αγωγός προς Ελλάδα και Ιταλία. Απ’ αυτήν θα τροφοδοτείτο και ο αγωγός Ναμπούκο, που μέσω Βουλγαρίας και Ουγγαρίας θα μεταφέρει αέριο στην κεντρική Ευρώπη.

Ο σχεδιασμός αυτός, όμως, είχε ένα κρίσιμο γεωπολιτικό μειονέκτημα για τη χώρα μας. Από ένα χρονικό σημείο και μετά, η Ελλάδα θα βρισκόταν σε καθεστώς μεγάλης ενεργειακής εξάρτησης από την Τουρκία. Σε μία κρίση, η Αγκυρα θα μπορούσε να κλείσει τη στρόφιγγα και να μας προκαλέσει ενεργειακή ασφυξία. Λόγω της αστάθειας των ελληνοτουρκικών σχέσεων ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι καθόλου απίθανο.

Ο κίνδυνος αυτός απετράπη με την απόφαση Πούτιν-Καραμανλή να κατασκευασθεί ο αγωγός Southstream, ο οποίος θα μεταφέρει υποθαλασσίως φυσικό αέριο από το ρωσικό Νοβοροσίσκ στο βουλγαρικό Μπουργκάς. Από εκεί αγωγός θα το μεταφέρει στη Θεσπρωτία μέσω Θράκης και στη συνέχεια υποθαλασσίως στην Ιταλία. Η απόφαση αυτή διευκολύνθηκε πολύ από τη συμφωνία Μόσχας-Ρώμης για την προμήθεια ρωσικού αερίου.

Ο πρόεδρος Πούτιν, βεβαίως, προωθεί την κατασκευή αυτού του αγωγού για τις δικές του γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Παρότι οι σχέσεις Μόσχας-Αγκυρας έχουν κάνει μεγάλα βήματα, η παραδοσιακή μεταξύ τους δυσπιστία παραμένει ισχυρή. Με αυτή την έννοια, η Ρωσία αποφάσισε σε αυτή την περιοχή να μη βάλει τα αυγά της (το ήμισυ περίπου των συνολικών εξαγωγών της) μόνο στο τουρκικό καλάθι.

Σε αντίθεση με τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, που πέρασε από τα σαράντα κύματα, η απόφαση για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου ελήφθη ταχύτατα. Και μόνο αυτό το γεγονός αποδεικνύει ότι η εκατέρωθεν πολιτική βούληση ήταν κατασταλαγμένη και ισχυρή.

Διπλή δίοδος

Με τον αγωγό αυτό, η Τουρκία παρακάμπτεται και χάνει το ρόλο του κεντρικού διαμετακομιστικού σταθμού στη μεταφορά ρωσικού (και όχι μόνο) φυσικού αερίου στη νότια και κεντρική Ευρώπη. Με άλλα λόγια, η Ρωσία θα έχει διπλή δίοδο: και μέσω Τουρκίας-Ελλάδας και μέσω Βουλγαρίας-Ελλάδας. Με τον τρόπο αυτό, το κέντρο βάρους μετατοπίζεται προς τη χώρα μας. Εξ ου και έπειτα από παλινδρομήσεις, η Μόσχα αντιμετωπίζει την Αθήνα ως στρατηγικό εταίρο.

Η παράκαμψη της Ουκρανίας και των άλλων ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, που ελέγχονται από την Ουάσιγκτον, είναι κρίσιμης σημασίας όχι μόνο για τις ευρωρωσικές σχέσεις, αλλά και για τις σχέσεις της Μόσχας με τα κράτη της Κεντρικής Ασίας. Η Ουάσιγκτον έχει καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να τα αποσπάσει από τη ρωσική σφαίρα επιρροής και να εντάξει στη δική της.

Με τον νέο αγωγό, η Ρωσία θα έχει πρόσθετες δυνατότητες να διοχετεύσει στην Ευρώπη όχι μόνο το δικό της, αλλά και το φυσικό αέριο των πρώην σοβιετικών Δημοκρατιών. Δεδομένου ότι η κυβέρνηση Πούτιν έχει συνάψει συμφωνίες με κεντροασιατικές χώρες για το φυσικό αέριό τους, κατά κάποιον τρόπο προλαβαίνει το αμερικανικό σχέδιο για διοχέτευση αυτού του αερίου στη Δύση μέσω Τουρκίας.

Η συμφωνία για τον Southstream αποτελεί αναμφίβολα επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και ένα κρίσιμο βήμα με πολλαπλές θετικές επιπτώσεις. Πρώτον, αποτρέπει την εξάρτηση της Ελλάδας από την Αγκυρα. Δεύτερον, καθιστά τη χώρα μας ενεργειακό κόμβο στη νότια Ευρώπη, γεγονός που εκ των πραγμάτων αποτελεί σταθεροποιητικό παράγοντα. Και τρίτον, αναβαθμίζει σημαντικά τις ελληνορωσικές σχέσεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο γεωοικονομικό αλλά και στο γεωπολιτικό επίπεδο".

Του Σταυρου Λυγερου, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

01-07-07 www.kathimerini.gr