Sunday, March 25, 2018

1821:Μύθος, θρύλος και αλήθεια

Για το 1821, στο ντέφι: Νίκος Ψυρούκης, Βασίλης Σφυρόερας, Βασίλης Παναγιωτόπουλος (φωτο Στ. Ελληνιάδης)
Του Νίκου Ψυρούκη

Τo ’21 είναι για μένα ένα πολύ σύνθετο και περίπλοκο φαινόμενο. Δεν είναι απλό. Υπήρξε η πρωταρχική γραμμή, ας πούμε, του Παπαρρηγόπουλου, που το ’βλεπε σαν μια εξέλιξη της εθνικής ιδέας. Μετά ήρθε ο Κορδάτος που χτύπησε, με την κοινωνική σημασία της επανάστασης, την πιο πάνω γραμμή, για να δείξει ότι η επανάσταση είχε κοινωνικό χαρακτήρα, σαν αντίβαρο. Και το ίδιο το ’21 είναι και κοινωνική επανάσταση, γιατί πήγε να βγάλει απ’ την Οθωμανική φεουδαρχία τον Ελληνισμό, και εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση γιατί έβγαζε τους υπόδουλους από τον ξένο ζυγό, από την εθνική καταπίεση. Πάντοτε επιμένω ότι το έθνος είναι ένας παράγοντας που δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε. Αν τον αγνοήσουμε παραμορφώνονται τα πράγματα, γιατί έθνος και κοινωνική πραγματικότητα εφάπτονται και οριζόντια και κάθετα. Δηλαδή, και η γλώσσα και τα ήθη και τα έθιμα κ.λπ. αποτελούν κοινωνική πραγματικότητα. Δεν ξέρω μετά από είκοσι χιλιάδες χρόνια, αλλά στην εποχή που ζούμε, η ανθρωπότητα είναι χωρισμένη σε έθνη. Λοιπόν, όταν δεν μπορείς να αναπτύξεις ελεύθερα τη γλώσσα σου, δεν μπορείς να αναπτύξεις ελεύθερα τα ήθη και τα έθιμά σου, τον πολιτισμό σου, τότε δεν μπορείς και ελεύθερα να σκεφτείς, αισθάνεσαι καταπίεση, δεν μπορείς και κοινωνικά να απελευθερωθείς. Το ένα είναι δεμένο με το άλλο πολύ σφικτά.

Το 1821, ήταν, λοιπόν, και κοινωνική και εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση. Και εντάσσεται μέσα στο μεγάλο αυτό σύνολο των επαναστάσεων του 19ου αιώνα και είναι ένας απ’ τους πιο σημαντικούς σταθμούς. Γιατί σπάει την Ιερά Συμμαχία, τουλάχιστον στην Ευρώπη∙ δεν μιλάω για Λατινική Αμερική γιατί έχουμε και στη Λατινική Αμερική εκείνη την περίοδο κινήματα εθνικής ανεξαρτησίας και τα λοιπά, αλλά για να βγάλουν τους λαούς της απευθείας από τον αποικιακό ζυγό. Το 1821 φέρει τεράστια αναστάτωση στην εξέλιξη του Ανατολικού ζητήματος, που είναι η διείσδυση της αποικιοκρατίας σ’ αυτό το χώρο, και από την άλλη πάει να δημιουργήσει ένα κράτος, με πρωταγωνιστές το ελληνικό έθνος και την ελληνική αστική τάξη. Η αστικοποίηση που γίνεται στην Ευρώπη, στην Ελλάδα γίνεται εκτός Ελλάδας. Αυτό είναι γνωστό και το λέμε όλοι. Δηλαδή, δεν δημιουργήθηκε το άστυ εδώ, και έχουμε τους φωτισμένους αστούς μας στις παροικίες που έρχονται προς τα εδώ και φέρνουν τις αστικοδημοκρατικές ιδέες προς ένα λαό που είναι σχεδόν αγροτικός. Γι’ αυτό είναι και αγροτικός πόλεμος το ’21.

Έτσι, το 1821 εντάσσεται και στον προβληματισμό των αγροτικών πολέμων. Δεν είναι, δηλαδή, το ’21 ένα φαινόμενο, ένα γεγονός σαν αυτό της Γαλλίας όπου ο αστισμός αναπτύχθηκε εσωτερικά. Στη Γαλλία υπήρχε το πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας της νέας αστικής τάξης και της εξάλειψης των φεουδαρχών από την πολιτική εξουσία. Εδώ είχαμε να συντρίψουμε τον Οθωμανό φεουδάρχη, να αντιμετωπίσουμε την αποικιοκρατική διείσδυση των μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων, να κάνουμε κοινωνικό μετασχηματισμό και να αστικοποιηθούμε εκ των υστέρων.
Γη και ελευθερία
Κοινός στόχος των εξεγερμένων είναι, των μεν χωρικών, απ’ τη μια μεριά να πάρουν τη γη, απ’ την άλλη να διώξουν τον άπιστο κατακτητή. Αυτό είναι το εθνικό τους. Κοινός στόχος των αστών μας ήταν να δημιουργήσουν ένα σύγχρονο αστικό κράτος, με εθνική χροιά. Αλλά επειδή οι ίδιοι μεγάλωσαν και ανατράφηκαν σε μεγάλα αστικά κέντρα του εξωτερικού, είναι και φορείς εξωτερικών επιδράσεων. Δηλαδή, έχουμε, κάτι που βγαίνει μετά: τους αγγλόφιλους, τους γαλλόφιλους, τους ρωσόφιλους κ.λπ. Γιατί συνδέονται με διάφορα συμφέροντα αυτοί οι άνθρωποι.

Τώρα, τι έμεινε κατά τη γνώμη μου σαν μύθος. Έμεινε σαν μύθος, μέσα στην αγροτιά, όλοι αυτοί οι ωραίοι τύποι, όπως τους εμφανίζει η λαϊκή παράδοση. Από κοντά δεν τους έζησε κανένας μας για να έχει προσωπική γνώμη. Γεγονός είναι ότι πάλεψαν για τη λευτεριά. Έμεινε σαν παράδοση ο αγώνας για την ελευθερία, που είναι πολύ βασικό πράγμα για τον άνθρωπο. Γιατί νομίζω ότι η κοινωνία κινείται από την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος για τη λευτεριά του, είτε απέναντι στη φύση είτε απέναντι στην κοινωνία την ίδια που τον έφτιαξε. Αυτό τον κινάει. Δεν τον κινάει τίποτ’ άλλο. Και έμειναν και αρνητικές παραδόσεις και δημιουργήθηκαν και αρνητικοί μύθοι. Ο μύθος των προστάτιδων δυνάμεων. Δεν είναι μόνο θετικοί οι μύθοι.

Από την άλλη ήθελα να πω, σαν πρώτη επαφή του ζητήματος, η απομυθοποίηση νομίζω ότι είναι νιχελισμός. Ο μύθος είναι ο μόνος τομέας όπου ο λαός –ακόμα, δεν ξέρω αργότερα τι θα κάνει– δεν έχει όρια στην ελευθερία της φαντασίας του. Στον τομέα αυτό είναι ακόμα ελεύθερος. Οι ήρωες της επανάστασης είναι αυτοί που ζουν μέσα στον κόσμο. Δηλαδή, ο μύθος των ηρώων αυτών, είναι οι παραστάσεις που ζουν μέσα στον κόσμο. Είναι ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας, ο Κολοκοτρώνης, έτσι όπως τους φαντάζεται ο λαός. Θέλει να φαντάζεται ωραίο τον Κολοκοτρώνη, δεν μπορεί να τον εμποδίσει κανένας. Δεν μπορείς να του καταστρέφεις αυτή την ικανότητα που έχει… Δηλαδή, δεν μπορείς να του την καταστρέφεις ό,τι και να κάνεις. Γιατί το έχει ανάγκη. Κι εκεί μπορεί ελεύθερα να φανταστεί. Βέβαια, με την αστικοποίηση της Ελλάδας, ιδιαίτερα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την υποχώρηση του αγροτικού κόσμου, είναι επόμενο να υποχωρεί ο μύθος του ’21. Μα δεν χάνεται. Η ανάγκη της ελευθερία δεν ξεριζώνεται.

(αποσπάσματα από πολύωρη συζήτηση μεταξύ των ιστορικών Βασίλη Σφυρόερα, Βασίλη Παναγιωτόπουλου και Νίκου Ψυρούκη, στα γραφεία του περιοδικού, με ερωτήσεις του Γιώργη Έξαρχου και του Στέλιου Ελληνιάδη, ντέφι, τ. 14)

Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Friday, March 23, 2018

Αυτά που έλεγεν ο Ρήγας*

Συντάκτης: Ευτύχης Μπιτσάκης

Βούλγαροι κι Αρβανίτες και Σέρβοι και Ρωμιοί...(από τον Θούριο)


Περίπου διακόσια χρόνια μετά τον θάνατο του Ρήγα (1753-1798) και τον Θούριο, κήρυγμα για μια Βαλκανική Ομοσπονδία, οι εθνικισμοί οξύνονται στα Βαλκάνια. Πολυεθνικά κράτη, όπως η Γιουγκοσλαβία, βομβαρδίζονται και διαλύονται σε νέα «κράτη» στα οποία μάχονται διαφορετικές εθνότητες, ενώ οι Αμερικανοί εγκαθιστούν μια τεράστια πολεμική βάση στο Κόσοβο, όπου κυριαρχεί η φτώχεια και συνεχίζεται ο εμφύλιος.

Και στα καθ’ ημάς: Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, η ΠΓΔΜ, αυτοπροσδιορίζεται ως συνέχεια της αρχαίας Μακεδονίας. Θεωρεί ομοεθνή τον Μέγα Αλέξανδρο και του στήνει ανδριάντα. Ονομάζει δρόμους, πλατείες και αεροδρόμια με ελληνικά ονόματα.

Πρώτο ερώτημα: Τι γλώσσα μιλούσαν στο βασίλειο της Αρχαίας Μακεδονίας; Και ο Αριστοτέλης, δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συνομιλούσε με τον μαθητή σε κάποια σλαβική γλώσσα; Τα προηγούμενα είναι και φαίνονται γελοία. Αλλά αποτελούν στοιχεία της κρατικής προπαγάνδας και του λαϊκού φαντασιακού.

Το βασίλειο της Μακεδονίας εκτεινόταν σε πολύ ευρύτερη περιοχή απ’ ό,τι η σημερινή ελληνική Μακεδονία. Οι Μακεδόνες ήταν Ελληνες και μιλούσαν ελληνικά. Οι νοτιότεροι Ελληνες τους θεωρούσαν βαρβάρους, χωρίς να αμφισβητούν το γεγονός ότι ήταν και αυτοί Ελληνες.

Πού βρέθηκαν λοιπόν οι Σλάβοι, κάτοικοι της σημερινής ΠΓΔΜ, η οποία αποτελεί τμήμα της Ιστορικής Μακεδονίας; Οι Σλάβοι άρχισαν να εποικίζουν μακεδονικά εδάφη κατά τον έκτο, έβδομο και όγδοο αιώνα. Προχωρώντας προς Νότο, έφτασαν μέχρι την Πελοπόννησο, εκχριστιανίστηκαν, αφομοιώθηκαν γλωσσικά, άφησαν όμως τα σημάδια τους σε Ηπειρο, Δυτική Ελλάδα και Πελοπόννησο: Ζαγοροχώρια, Ζαγορά (πίσω από το βουνό), Στάρα Ζαγορά (παλιά αγορά) κ.λπ. κ.λπ.

Η γεωγραφικά ενιαία Μακεδονία ήταν μωσαϊκό από λαούς Ελληνες, Σλάβους, Αλβανούς, Σαρακατσαναίους, Βλάχους, Εβραίους κ.λπ. Η ενιαία Μακεδονία διαιρέθηκε το 1912-1913 σε τρία μέρη: Το μεγαλύτερο αποτέλεσε τη σημερινή ελληνική Μακεδονία, ένα άλλο τμήμα αποτέλεσε τη γιουγκοσλαβική και το μικρότερο ενσωματώθηκε στη Βουλγαρία.

Στη «μακεδονική σαλάτα» συγκροτήθηκαν έθνη-κράτη και άρχισαν εθνικοί ανταγωνισμοί. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αντέδρασαν για το όνομα «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», επειδή δεν επρόκειτο για ανεξάρτητο «μακεδονικό κράτος». Αλλά τι είδους μόρφωμα ήταν η ΠΓΔΜ; Τι είδους εθνότητα συγκροτούσε ο πληθυσμός της;

Τι γλώσσα μιλούσαν; Είχαν δική τους γλώσσα; Η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Σλάβοι. Υπήρχε και μια ισχυρή μειοψηφία Αλβανών. Και ως προς τη γλώσσα, κατά τους ειδικούς, αλλά και κατά τον γνώστη Ευάγγελο Αβέρωφ, «στα Σκόπια ομιλείται η μακεδονική γλώσσα, η οποία έχει και γραμματική και συντακτικό». Η Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας είχε συνεπώς συγκροτημένη γλώσσα. Οχι όμως τη μακεδονική, αλλά μια γλώσσα που ανήκε στην οικογένεια των σλαβικών γλωσσών.

Πρώτα κατάτμηση της ιστορικής-ενιαίας Μακεδονίας. Ακολούθησε η διάλυση της πολυεθνικής Γιουγκοσλαβίας, με τους βομβαρδισμούς και με τα χημικά, και η δημιουργία ανεξάρτητων κρατών. Αλλά τα νέα κράτη πρέπει να συγκροτήσουν μια «μυθολογία» για την καταγωγή τους, για τη γεωγραφία τους, για την πολιτισμική τους παράδοση, για τα πολεμικά κλέη τους. Η ΠΓΔΜ συγκρότησε και αυτή τη «μυθολογία» της, θεμέλιο του εθνικισμού και του «αλυτρωτισμού» της. Αλλά οι βασικές θέσεις της «μυθολογίας» της δεν έχουν σχέση με την ιστορική αλήθεια.

Και οι Ελληνες; Φανατισμός των λαϊκών στρωμάτων από την κρατική και την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Αλλά μόνον αυτό; Διαπρεπείς προσωπικότητες από τον χώρο του πολιτισμού (Ελύτης, Μερκούρη, Τσάτσος, Γεωργάκης, Μάνεσης, Αρβελέρ) δημοσίευσαν το 1992 ανοιχτή επιστολή προς την ΕΟΚ, όπου δήλωναν: «Η ψυχή μας είναι το όνομά μας». Δηλώσεις, προπαγάνδα, συλλαλητήρια, ένας νέος εθνικισμός, μίγμα πατριωτισμού και ενός κυρίαρχου ρεύματος δεξιού και ακροδεξιού φανατισμού.

Μέχρι και ο γιος του αρχιβασανιστή της Μακρονήσου, Σκαλούμπακα, τόλμησε να ταυτίσει την ακροδεξιά, ρατσιστική προπαγάνδα με την ατυχή αλλά πατριωτική ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη. Συλλαλητήριο στην Αθήνα. Συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη και συνθήματα όπως: Η Μακεδονία είναι Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι Μακεδονία. Επίσης: Ελλάδα σημαίνει ορθοδοξία. Κατά την προπαγάνδα, η ύπαρξη της ΠΓΔΜ σημαίνει εθνική καταστροφή, εθνική ταπείνωση κ.λπ.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Σαράντα χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αναγνώρισαν την ύπαρξη γλώσσας της ΠΓΔΜ. Εν τω μεταξύ περίπου εκατό χώρες αναγνώρισαν την ΠΓΔΜ ως Μακεδονία χωρίς άλλο προσδιορισμό. Και ο χορός καλά κρατεί!

Και τώρα τι; Σλάβοι είχαν εποικίσει μέρος της εσωτερικής Μακεδονίας. Εχουν το δικαίωμα να ζήσουν στη νέα πατρίδα τους. Να οργανώσουν τη ζωή τους και να αναπτύξουν τον δικό τους πολιτισμό. Και το όνομα, το οποίο έχει καταστεί αίτιο ατέλειωτων διχογνωμιών; Προτάσεις: Βόρεια Μακεδονία, Σλαβική Μακεδονία (και οι συμπατριώτες Αλβανοί;), Γιουγκοσλαβική Μακεδονία του Βορρά, Μακεδονία του Βαρδάρη, Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Κυρίαρχη είναι η άποψη του ονόματος με γεωγραφικό προσδιορισμό. Κάποτε θα λυθεί το πρόβλημα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεύτερο πρόβλημα: η αλλαγή του Συντάγματος, ώστε να μην τροφοδοτεί τον αλυτρωτισμό. Ομως μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (7 Μαρτίου) ο πρωθυπουργός γειτονικής χώρας αρνείται την αλλαγή του Συντάγματος.

Είναι αυτονόητο ότι η οποιαδήποτε συμφωνία δεν πρέπει να είναι ετεροβαρής. (Στην περίφημη αγορά, γίνεται ανταλλαγή ισοδυνάμων.) Υπόθεση πρώτη: Αλλάζουν ονόματα δρόμοι, πλατείες, απομακρύνονται αγάλματα, σταματάει η προπαγάνδα. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα παραιτείται από το βέτο. Η γειτονική χώρα γίνεται μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.

Ανταλλαγή ισοδυνάμων; Είχαμε απολαύσει τα «κέρδη» από την Ε.Ε., τώρα θα έχουμε και την «προστασία» του ΝΑΤΟ από τον Βορρά. Υπόθεση δεύτερη: Τα προηγούμενα, συν την αλλαγή του Συντάγματος. Η γειτονική Δημοκρατία δεν χάνει τίποτα ουσιαστικό, μπαίνει στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, και εμείς συμβάλλουμε στην επέκταση των δύο φιλάνθρωπων οργανισμών στη γειτονιά μας. Επιπλέον, προσφέρουμε επιχειρήματα στους εθνικιστές μας, στους υπερπατριώτες και στους χουντικούς.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο πρόβλημα Ελλάδας-ΠΓΔΜ. Οι Αμερικανοί είναι αμέτοχοι; Ας θυμίσουμε τα έργα τους: Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Μέση Ανατολή, διάλυση της Γιουγκοσλαβίας κ.λπ. Στρατηγική που αποβλέπει στην παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Δίπλα στο Κόσοβο δεν θα ήταν επιθυμητό να υπάρξει και δεύτερο εξαρτημένο κράτος και δεύτερη αμερικανική βάση;

Αδιέξοδο; Ας θυμηθούμε τον Ρήγα: Πολιτική αμοιβαίου σεβασμού των λαών της Βαλκανικής. Συνεργασία ισότιμη και αμοιβαία επωφελής. Στην πορεία του χρόνου, προσπάθεια για προοδευτικές κυβερνήσεις. Σήμερα δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για ισότιμη συνεργασία των λαών της Βαλκανικής. Πολύ περισσότερο για τη δημιουργία της Ενωσης των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Χερσονήσου.

Αλλά η Ιστορία δεν έχει τελειώσει. Ας αρχίσουμε από το ελάχιστο, αγωνιζόμενοι ταυτόχρονα για μια Βαλκανική ειρήνης, δημοκρατίας και σοσιαλισμού.

Και μια προσωπική εμπειρία. Το 1948 βρέθηκα κρατούμενος στη Γυάρο, στο διαμέρισμα των ανηλίκων. Στη Γυάρο υπήρχαν πολλοί Σλαβομακεδόνες: ενήλικοι και ανήλικοι. Οι ίδιοι ονόμαζαν τους εαυτούς τους Μακεδόνες.

Μακεδόνες ονομάζονταν και σύμφωνα με την καθοδήγηση. Δεν χώνευα αυτή τη διαστρέβλωση της Ιστορίας. Υποστήριζα συνεπώς ότι οι αγαθοί, πράοι και ευγενείς συγκρατούμενοί μας, οι σύντροφοί μας ήταν Σλαβομακεδόνες. Συνέπειες της παραφωνίας; Τώρα μιλάμε για σήμερα και για το μέλλον.

*Το άρθρο αυτό περιλαμβάνεται στο τεύχος 124 του περιοδικού «Ουτοπία», που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο. Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

Tuesday, March 20, 2018

Grexit… τώρα!


Ακολουθώντας τη (λανθασμένη…) πεπατημένη των προκατόχων του ο υφυπουργός αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης προχώρησε στην διακοπή του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, μετά τα θλιβερά επεισόδια στο γήπεδο της Τούμπας, όπου ο Ιβάν Σαββίδης επιτέθηκε στον διαιτητή του ΠΑΟΚ – ΑΕΚ Κομίνη με το περίστροφο σε κοινή θέα. Και όμως μόλις πριν από έναν χρόνο ο προκάτοχός του, Σταύρος Κοντονής, είχε διακόψει δυο φορές το πρωτάθλημα, ενώ παλαιότερα και ο υφυπουργός αθλητισμού της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κ. Ανδριανός είχε διακόψει και αυτός δυο φορές τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα. Αποτέλεσμα; Μηδέν. Οι «διακοπές» δεν εμπόδισαν ούτε παλαιότερα τους χουλιγκάνους να κάνουν «τα δικά τους» σε διάφορα γήπεδα, ούτε βέβαια «παράγοντες-επενδυτές» να εισβάλουν στους αγωνιστικούς χώρους.

Αποτυχημένη συνταγή

Το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι βαριά «άρρωστο», δεν μιλάμε για «κρυολόγημα». Τόσο βαριά που συχνά πυκνά αυτή αρρώστια μεταδίδεται, μέσω «παραγόντων-επενδυτών» και οπαδικών στρατών, σ’ άλλα αθλήματα όπως το μπάσκετ, το βόλεϊ ακόμα και το χάντμπολ.
Διαφωνώ με τη διακοπή του πρωταθλήματος γιατί είναι μια αποτυχημένη συνταγή. Πέρυσι το πρωτάθλημα «σταμάτησε» δυο φορές αλλά στον τελικό του κυπέλλου στο Βόλο, ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, οι χουλιγκάνοι μαχαιρώθηκαν στις πεζογέφυρες. Λοιπόν αρχικά περίμενα την εφαρμογή των νόμων, του Κανονισμού Αγώνων Ποδοσφαίρου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Θα ήταν σαφέστατο μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις. Θα ήθελα άμεσο εντοπισμό των υπεύθυνων για τα επεισόδια (κάτι που είδαμε όλοι μέσα από την τηλεοπτική κάμερα), απόδοση ευθυνών όμως και στην αστυνομία για πλημμελή έλεγχο (δεν είναι δυνατόν να μπαίνει ένοπλος ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ μέσα στον αγωνιστικό χώρο συνοδεία «φουσκωτών») και τιμωρία φυσικά στην ΠΑΕ με «κλείσιμο» της έδρας για να «πονέσει» χρηματικά. Δυστυχώς, επαναλαμβάνω, ο Γιώργος Βασιλειάδης ακολούθησε την πεπατημένη και προχώρησε στη διακοπή του πρωταθλήματος και φοβάμαι ότι αυτό έγινε γιατί η κυβέρνηση δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο αντιμετώπισης των φαινομένων βίας και διαφθοράς στο ποδόσφαιρο. Είναι εύκολο όταν είσαι αντιπολίτευση να καταγγέλλεις (κάτι που έτρεξε να κάνει και η ΝΔ) όμως όταν έχεις εσύ την ευθύνη διακυβέρνησης πρέπει να έχεις σχέδιο και προτάσεις για άμεση εφαρμογή. Και σχέδιο, δυστυχώς, δεν βλέπω…

Επιχειρηματική ασπίδα

Το κομβικό πρόβλημα του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι οι «παράγοντες» του. Ο κ. Σαββίδης που την περασμένη Κυριακή έμπαινε «ως ταύρος σε υαλοπωλείο» στη Τούμπα πριν από μερικά χρόνια δήλωνε: «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν, έχοντας την ευθύνη για το πιο δημοφιλές άθλημα στη χώρα και σ’ όλο τον κόσμο, να αφήνεις το ποδόσφαιρο, που υποτίθεται ότι αγαπάς, να κατρακυλά όχι μόνο στις συνειδήσεις των φιλάθλων, αλλά και στην ευρωπαϊκή κατάταξη, να χάνει την υπόληψή του, να γίνεται εθνική ντροπή;» (16/5/ 2016). Ο κ. Μαρινάκης που είχε επιτεθεί στον Τζιμπρίλ Σισέ μιλάει για «πολιτική επίθεση στον Ολυμπιακό» και ο κ. Μελισσανίδης προβάλλεται ως εξυγιαντής. Και όμως όλοι γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο ως επιχειρηματική ασπίδα με τους «ισχυρότερους» (βλέπε ΠΟΚ+ΠΑΟΚ) να έχουν βρει στα ευρωπαϊκά κύπελλα μια (πολύ) καλή πηγή εσόδων. Εκεί βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, η «αχίλλειος πτέρνα» του παραγοντισμού στην Ελλάδα. Το μόνο που θα τους «πονέσει» είναι το Grexit! Τρία (ή και περισσότερα) χρόνια εκτός Ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Έξωση από την Ευρώπη σημαίνει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο επιστρέφει στα… βαλκανικά κυβικά του. Στο πραγματικό του μέγεθος δηλαδή. Τέλος οι ομάδες με 10 ξένους στην 11αδα. Τέλος οι «απίθανοι» ξένοι προπονητές. Ευρωπαϊκή «έξωση» σημαίνει ότι «αναγκαστικά» οι ομάδες θα στραφούν στην εγχώρια «παραγωγή». Στην αναζήτηση ταλέντων από τις ομάδες της γειτονιάς, της πόλης, του χωριού. Σημαίνει ότι όσοι αποφασίσουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο θα έχουν (σε μεγάλο βαθμό…) μόνο αθλητικό κίνητρο. Το κλείσιμο των ποδοσφαιρικών συνόρων όμως θα βάλει το ελληνικό ποδόσφαιρο στη φυσική του διάσταση. Έστω και «βίαια»…
Ο Αλέξης Τσίπρας υποστηρίζει ότι δεν τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος, «… αυτή η ιστορία θα τελειώσει και όλοι θα βρεθούν προ των ευθυνών τους», έλεγε στους στενούς του συνεργάτες. Ας τολμήσει λοιπόν να βάλει το «μαχαίρι στο κόκκαλο».

Υ.Γ. Η φωτογραφία με τον Αντελίνο Βιεϊρίνια να αρνείται στον έξαλλο Ιβαν Σαββίδη να αποχωρήσει ο ΠΑΟΚ από το γήπεδο θα πρέπει να αποτελέσει τη βάση για την μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Πηγη: Η Εποχή