Monday, March 28, 2016

Η πάλη με την κοινότητα

Kυκλοφόρησε το νέο (αρ. 137) τεύχος της "Σύναξης", με θέμα "Η πάλη με την κοινότητα".

Κοινότητα είναι κάποιο πλέγμα σχέσεων και συνυπάρξεων, στο οποίο ζει το ανθρώπινο υποκείμενο. Υπάρχουν κοινότητες στις οποίες βρίσκεται κανείς με τη γέννησή του, όπως η οικογένεια και ο λαός ή μέρος ενός λαού με δικό του πολιτισμό. Υπάρχουν και κοινότητες στις οποίες προσχωρεί κάποιος από επιλογή ή και συμμετέχει στο χτίσιμό τους, όπως οι ιδεολογικές κοινότητες ή οι θρησκευτικές (για τις θρησκευτικές φυσικά αυτό ισχύει μονάχα αν το υποκείμενο αποδέχεται την πίστη προσωπικά κι ελεύθερα, και δεν νοεί την θρησκευτική ταυτότητα ως δεδομένο στοιχείο του όπως τα χρωμοσώματά του). Ο νεωτερικός άνθρωπος, βέβαια, δίνει μεγάλη έμφαση στην έννοια της επιλογής, ωστόσο στις μέρες μας καλά κρατούν (ώρες ώρες, μάλιστα, αναζωπυρώνονται) και οι πεποιθήσεις που θεωρούν πηγή νοήματος (πηγή της αλήθειας, θα λέγαμε) τη φυλετική ή την πολιτισμική κοινότητα. Παράλληλα υποβόσκουν στάσεις άκρατου ατομικισμού ή ακραίου μεταμοντερνισμού, που κονιορτοποιούν κάθε έννοια κοινότητας.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μας απασχολεί στο τεύχος αυτό είναι η σχέση του υποκειμένου με την κοινότητα την οποία το ίδιο θεωρεί ζωτικής σημασίας γι’ αυτό.
Υποτίθεται ότι το υποκείμενο τελεί σε αρμονική σχέση με τη ζωτική του κοινότητα. Αλλά υποτίθεται. Διότι το ανθρώπινο υποκείμενο, στο μέτρο που είναι φορέας ευθύνης κι όχι σπορά της τύχης, καλείται να παλέψει με την κοινότητά του, υπό τις δύο έννοιες που έχει η διατύπωση: να παλέψει παρέα με την κοινότητά του για να λειάνει τον φυγόκεντρο εγωισμό του, ή να παλέψει με αντίπαλο την κοινότητά του για να μην απολέσει τον εαυτό του. Διότι η σχέση του ανθρώπου με μια κοινότητα δεν σημαίνει ένα και μόνο πράγμα• δεν σημαίνει δηλαδή μόνο ότι το υποκείμενο αληθεύει ως πρόσωπο που ζει τους άλλους ως όρο της ύπαρξής του. Σήμερα η αποκλειστικά θετική εννόηση της κοινότητας δεσπόζει στη θεολογική / εκκλησιαστική ρητορική. Ως θετικό δηλαδή θεωρείται η κοινότητα, ενώ ως αρνητικό η απουσία κοινότητας. Αυτή η ρητορική μπορεί να είναι αγαθών προθέσεων , ωστόσο δυσκολεύει τους ανθρώπους να δουν (ή: να δουν έγκαιρα) ότι εκτός από τη διελκυστίνδα «κοινότητα – ατομικισμός» υπάρχει και η διελκυστίνδα «κοινότητα – κοινότητα», δηλαδή η διαφοροποίηση μεταξύ κοινοτήτων που ελευθερώνουν και κοινοτήτων που σκλαβώνουν. Κοινοτήτων όπου το ανθρώπινο υποκείμενο προκόβει, και κοινοτήτων όπου το υποκείμενο αλέθεται, άλλοτε κατόπιν ήττας του, άλλοτε με τη συναίνεσή του - όσο τραγικό κι αν είναι αυτό [10]. Και βέβαια αυτή η διελκυστίνδα ισχύει και για εκκλησιαστικές κοινότητες. Ο χώρος της πίστης δεν είναι ενιαίο μπετόν αρμέ!

Όσον αφορά την εννόηση της εκκλησιαστικής κοινότητας, χρειάζεται να μη χάνουμε από τα μάτια μας την εξής αλήθεια. Στο απώτατο παρελθόν η Βιβλική πίστη και στην ύστερη αρχαιότητα ο Χριστιανισμός έφεραν μιαν επανάσταση. Σε έναν κόσμο που κατά βάση ήταν βέβαιος ότι το υποκείμενο αληθεύει μόνο στον βαθμό που παραμένει ενσωματωμένο στην κοινότητα στην οποία βρέθηκε γεννημένο και συνεχίζει την προγονική ταυτότητα (πολιτισμική και θρησκευτική αδιάζευκτα), η Βίβλος όρισε κάτι άλλο ως ιδρυτικό γεγονός της σχέσης ανθρώπου και Θεού. Ο άνθρωπος καλείται να ανταποκριθεί σε μία πρόσκληση, η οποία σημαίνει διάρρηξη άλλων σχέσεων: εκείνων που μυρίζουν αναγκαστικότητα, όπως οι δεσμοί με το αίμα και τη γη. «Φύγε από τη χώρα σου, από τους συγγενείς σου κι από το σπίτι του πατέρα σου», είχε ζητήσει ο Γιαχβέ από τον Αβραάμ «και πήγαινε σε μια χώρα που εγώ θα σου δείξω» [2].

Κρατήθηκε άραγε, εναργής αυτή η επανάσταση, το άλμα στην ελευθερία, με το οποίο δημιουργείται μια νέα κοινότητα, θεμελιωμένη στην πίστη; Όχι πάντα! Ο Χριστός σχολίασε ότι το αποφασιστικό στοιχείο δεν είναι η καταγωγή από τον Αβραάμ (δηλαδή η παλινδρόμηση σε μια προ-Αβραμιαία νοοτροπία), αλλά η ελευθερία του Θεού να φτιάξει νέους συνεχιστές του Αβραάμ από τις πέτρες (Λουκ. 3:8)! Η ευαγγελική οπτική, λοιπόν, έφερε στην ύστερη αρχαιότητα κάτι σχεδόν αδιανόητο: Ότι το άτομο δεν αληθεύει προσηλωμένο υποχρεωτικά στις κοινότητες όπου βρέθηκε γεννημένο, αλλά δύναται κι οφείλει να τις σχετικοποιήσει και να τις ανανοηματοδοτήσει, προκειμένου να ζήσει την αλήθεια η οποία το πείθει - ακόμη κι αν η αλήθεια αυτή έρχεται από αλλού.
Η Βιβλική ανάδυση του υποκειμένου εισέβαλε στη γη σε προνεωτερική εποχή, μα κατά κάποιον τρόπο αποτέλεσε προοικονομία της νεωτερικής έμφασης στο υποκείμενο. Μόνο που οδηγεί όχι στην απόρριψη της έννοιας της κοινότητας, αλλά στην οικοδόμηση μιας νέας κοινότητας, η οποία οφείλει να θεμελιώνεται στην προσωπική ελευθερία, πίστη και ευθύνη. Πράγμα που λησμονούν όσες φωνές του εκκλησιαστικού χώρου θεωρούν την θρησκευτική ταυτότητα συμφυή με την εθνική ή τη βιολογική (βλ. αναφορές στο DNA) ταυτότητα – σαν την προ-Αβραμιαία οπτική, την οποία η Βίβλος έχει ανατρέψει εδώ και καιρούς πολλούς!

Το τεύχος αυτό, λοιπόν, ψηλαφεί διάφορες εκφάνσεις της πάλης με την κοινότητα. Συνεχίζει και συμπληρώνει προβληματισμούς προηγουμένων τευχών μας (76/2000, «Από τη Βαβέλ στη Πεντηκοστή. Ενότητα και διαφορετικότητα στη ζωή της Εκκλησίας»• 82/2002, «Ελευθερία και φόβος στη ζωή και τις δομές της Εκκλησίας»• 117/2011, «Έρημος και κοινωνία» κ.ά.). Και βλέπουμε…

Θ.Ν.Π.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Βλ. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, «Η κοινότητα ως βρόχος. Η αποστολή της Εκκλησίας στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης», Πολιτισμός και διαφορετικότητα. Εμείς και οι άλλοι (επιμ. Δημ. Μαγριπλής), εκδ. Σταμούλης, Θεσσαλονίκη 2011, σσ. 333-352.
[2] Γεν. 12: 1 (μτφρ. από τα πρωτότυπα κείμενα, Βιβλική Εταιρία 1997).


Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ...3
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΚΛΗΡΗΣ
«Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸ λένε ἀγάπη;» ...5
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ
«Παλαιὰ Διαθήκη: ἡ πορεία ἀπὸ τὸν κολεκτιβισμὸ στὸ ἄτομο» ...13
ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Οἱ μοναχοὶ ὡς ἀπόστολοι μιᾶς ἀνατρεπτικῆς ἐλπίδας ...24
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ν. ΜΟΣΧΟΣ
Ἡ διαλεκτικὴ ὑποκειμένου καὶ κοινότητας στὸν ἀρχέγονο μοναχισμό ...38
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΕΡΑΜΙΔΑΣ
Πρὸς μία συνοδικὴ ἀνανέωση τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας; ...47
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ
Ἄτομο, πολιτικὴ καὶ χριστιανικὴ κοινότητα ...52
Ἀρχιμ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Δ. ΠΑΠΑΘΩΜΑΣ
Ἡ διαλεκτικὴ σχέση ἐκκλησιαστικῆς κανονοθεσίας καὶ πολιτειακῆς νομοθεσίας ...64
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΡΙΟΡΑΣ
Ἄτομο καὶ κοινότητα στὸ Ἰσλάμ ...71
ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Συνάντηση θεολόγων στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ...82
π. ΕΥΤΥΧΙΟΣ ΣΑΡΜΑΝΗΣ
Ἀπήχηση ἡρακλείτειας φράσης σὲ τροπάριο ...84
ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗΣ
Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος ...93
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Στὸ χαμάμ ...97
Διάλογος μὲ τοὺς ἀναγνῶστες ...100
Τὸ Βιβλίο ...102

Friday, March 25, 2016

Ἡ ἁγιασμένη ἐπανάσταση

Του Φώτη Κόντογλου 

«Ἡ ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πιὸ πνευματικὴ ἐπανάσταση ποὺ ἔγινε στὸν κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη»

Ἡ σκλαβιὰ ποὺ ἔσπρωξε τοὺς Ἕλληνες νὰ ξεσηκωθοῦνε καταπάνω στὸν Τοῦρκο δὲν ἤτανε μονάχα ἡ στέρηση κι ἡ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ἀλλά, ἀπάνω ἀπ᾿ ὅλα, τὸ ὅτι ὁ τύραννος ἤθελε νὰ χαλάσει τὴν πίστη τους, μποδίζοντάς τους ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ χρέη τους, ἀλλαξοπιστίζοντάς τους καὶ σφάζοντας ἢ κρεμάζοντάς τους, ἐπειδὴ δὲν ἀρνιότανε τὴν πίστη τους γιὰ νὰ γίνουνε μωχαμετάνοι. Γιὰ τοῦτο πίστη καὶ πατρίδα εἴχανε γίνει ἕνα καὶ τὸ ἴδιο πρᾶγμα, κ᾿ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθούσανε δὲν ἤτανε μοναχὰ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθοῦνε ὅλοι οἱ ἐπαναστάτες, ἀλλὰ ἡ λευτεριὰ νὰ φυλάξουνε τὴν ἁγιασμένη πίστη τους, ποὺ μ᾿ αὐτὴν ἐλπίζανε νὰ σώσουνε τὴν ψυχή τους. Γιατί, γι᾿ αὐτούς, κοντὰ στὸ κορμί, ποὺ ἔχει τόσες ἀνάγκες καὶ ποὺ μὲ τόσα βάσανα γίνεται ἡ συντήρησή του, ὑπῆρχε κ᾿ ἡ ψυχή, ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς πὼς ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σῶμα, ὅσο περισσότερο ἀξίζει τὸ ροῦχο ἀπ᾿ αὐτό.

Ἐκεῖνος οἱ ἁπλὲς ψυχές, ποὺ ζούσανε στὰ βουνὰ καὶ στὰ ρημοτόπια, ἤτανε διδαγμένες ἀπὸ τοὺς πατεράδες τους στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, καὶ γνωρίζανε, μ᾿ ὅλο ποὺ ἤτανε ἀγράμματες, κάποια ἀπὸ τὰ λόγια του, ὅπως εἶναι τοῦτα: «Τί θὰ ὠφελήσει ἄραγε τὸν ἄνθρωπο, ἂν κερδίσει τὸν κόσμο ὅλο, καὶ ζημιωθεῖ τὴν ψυχή του;» «Ἡ ψυχὴ εἶναι πιὸ πολύτιμη ἀπὸ τὴ θροφή, ὅπως τὸ κορμὶ ἀπὸ τὸ φόρεμα!» -κ.ἄ.

Γιὰ τοῦτο, κατὰ τὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, χιλιάδες παλληκάρια σφαχτήκανε καὶ κρεμαστήκανε καὶ παλουκωθήκανε γιὰ τὴ πίστη τους, ἀψηφώντας τὴ νεότητά τους, καὶ μὴ δίνοντας σημασία στὸ κορμί τους καὶ σὲ τούτη τὴν πρόσκαιρη ζωή. Στράτευμα ὁλάκερο εἶναι οἱ ἅγιοι νεομάρτυρες, ποὺ δὲ θανατωθήκανε γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ τούτης τῆς ζωῆς, ἀλλὰ γιὰ τὴν πολύτιμη ψυχή τους, ποὺ γνωρίζανε πὼς δὲ θὰ πεθάνει μαζὶ μὲ τὸ κορμί, ἀλλὰ θὰ ζήσει αἰώνια. Ἀκούγανε καὶ πιστεύανε ἀτράνταχτα τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶπε: «Μὴ φοβηθῆτε ἐκεῖνον ποὺ σκοτώνει τὸ σῶμα, καὶ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτα παραπάνω. Ἀλλὰ νὰ φοβηθεῖτε ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ θανατώσει καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή.»

Ἡ ἐλευθερία, ποὺ γι᾿ αὐτὴ θυσιαζόντανε, δὲν ἤτανε κάποια ἀκαθόριστη θεότητα, ἀλλὰ ἤτανε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ποὺ γι᾿ αὐτὸν εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ὅπου τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου, ἐκεῖ εἶναι κ᾿ ἡ ἐλευθερία». Κι ἀλλοῦ λέγει: «Σταθεῖτε στερεὰ στὴν ἐλευθερία ποὺ σᾶς χάρισε ὁ Χριστός, σταθεῖτε καὶ μὴν πέσετε πάλι στὸ ζυγὸ τῆς δουλείας. Γιατὶ γιὰ τὴν ἐλευθερία σας κάλεσε. Ἀλλὰ τὴν ἐλευθερία μὴν τὴν παίρνετε μονάχα σὰν ἀφορμὴ γιὰ τὴ σάρκα σας.»

Ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πονεμένη Ρωμιοσύνη», Ἐκδόσεις Ἀστήρ

Thursday, March 24, 2016

«Άγιαξ, για πάντα Άγιαξ».

Του Α. Καμής (Μανόλης Αναγνωστάκης)

Υπάρχουν άνθρωποι μ‘ έναν και μοναδικό έρωτα στη ζωή τους. Έχουν γνωρίσει πολλές γυναίκες, τις αγάπησαν, η γυναίκα δεν έπαψε ποτέ να τους συγκινεί, αλλά κάποτε γνώρισαν το μεγάλο, το μοναδικό έρωτα – ύστερα, όλες οι άλλες τους φαίνονται… απλές οδοντόκρεμες.
«Όμορφη ‘σαι και καλή ‘σαι μα Πεντάμορφη δεν είσαι…»
Γιατί η σύγκριση γίνεται με την Πεντάμορφη, τη Μοναδική!
Φίλοι του ποδοσφαίρου, όσοι τρέχετε ακόμα κάθε Κυριακή στα γήπεδα, ή καθισμένοι στην αναπαυτική σας πολυθρόνα μπουχτίσατε να βλέπετε στη μικρή οθόνη τα διεθνή «μεγαθήρια» που πληθωρικά γνωρίσαμε τον τελευταίο καιρό – βάλτε μια στιγμή το χέρι στην καρδιά, όσοι έχετε ξεπεράσει το φράγμα του φανατισμένου και τυφλού οπαδού ή του άκριτου φιλοθεάμονα και αναρωτηθείτε: μα είναι ποδόσφαιρο αυτό που βλέπω; Καλές ομάδες, δε λέω, μαχητικοί οι Βέλγοι, σταθερή η Λίβερπουλ, τεχνίτρα η Γιουβέντους, σκληροτράχηλη η Μπάγερν – αλλά, αλλά, αλλά, ποιό το διαφορετικό; (Θυμάμαι την πικρόχολη κουβέντα ενός φίλου, έμπειρου γερόλυκου των γηπέδων: «Καλή η Άρσεναλ. Ένα διεθνές φορμαρισμένο Αιγάλεω»).
Γιατί αυτές οι αναπόφευκτες συγκρίσεις; Γιατί αυτή η αίσθηση μιας μονοτονίας, μιας επανάληψης, κάθε φορά που βλέπουμε έναν πολυδιαφημισμένο αγώνα με τις επίχρυσες βεντέτες; Γιατί αυτή η πικρή γεύση της στασιμότητας, της έλλειψης του πρωτόγνωρου, η αυθόρμητη αντίδραση: «πάμε να φύγουμε, σε αυτό το σημείο είχαμε έρθει και στο προηγούμενο έργο»;
Γιατί, φίλοι που ζήσαμε και γεράσαμε στα γήπεδα, ψάχνοντας όχι μόνο τη νίκη, όχι μόνο τους πανηγυρισμούς, όχι μόνο τη δύναμη, την τεχνική ή τον εντυπωσιασμό, αλλά πάντα το κάτι άλλο, την πνοή που μεταβάλλει ένα «ομαδικό παιχνίδι» σε έργο τέχνης, ανεπανάληπτο όπως όλα τα γνήσια έργα τέχνης – γιατί, φίλοι, το βρήκαμε κάποτε αυτό το όνειρο και τώρα μας καταδιώκει και θέλουμε να το ξαναζήσουμε και δε βολεί να το ξαναζήσουμε.
Εραστές της μπάλας όλου του κόσμου, παραμερίστε. Περνά η Μεγάλη Κυρία των γηπέδων (αυτή η πραγματική Κυρία κι όχι οι ψιμυθιωμένες εταίρες των πολυεθνικών) περνά, ο μεγάλος Άγιαξ!
Όσοι αγαπήσαμε με τη φλόγα του έφηβου ερωτευμένου αυτή την υπεργήινη Bella Dona δεν μπορούμε πια να την ξεχάσουμε.
Δεν κράτησε πολύ η αστραποβολή της. Γιατί όλα τα καταυγαστικά όνειρα δεν κρατούν πολύ. Γιατί όλες οι πρωτοπορίες, που ανατρέπουν όλα τα γερασμένα κατεστημένα και τις χρυσές μετριότητες, περνούν σαν αστραπή, αλλά όσοι δουν τη λάμψη τους δεν την ξεχνούν ποτέ. Γιατί μια επανάσταση δεν έχει κατά κανόνα αντάξιους επιγόνους.
Δεν απέκτησε -λένε- «τίτλους» και διεθνείς διακρίσεις, όσοι μετρούν τις αξίες με τα συσσωρευμένα μετάλλια και τις μπακάλικες προδιαγραφές. Δεν είχε -λένε- συνεχιστές. Μα, μήπως κληρονομιέται η ιδιοφυΐα;
Ο,τι υπήρξε πριν από τον Άγιαξ -το συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά- υπήρξε η προϊστορία του ποδοσφαίρου. Μετά τον Άγιαξ φάνηκε πως υποχρεωτικά πια άνοιγε η ιστορία.
Δεν άνοιξε. Άνοιξε το αλισβερίσι των συστημάτων της κυριαρχίας του κόουτς-σκηνοθέτη, των αγοραπωλησιών και των λεγεωνάριων. Το θέαμα συνεχίζεται, συναρπαστικό -πάντα η πάλη για τη νίκη είναι συναρπαστική-, εντυπωσιακό, αλλά χωρίς το νακ. Αυτό το νακ που άστραψε πριν δέκα χρόνια σαν μετέωρο κι έσβησε πρόωρα, αφού διέγραψε την εκτυφλωτική τροχιά του. Έσβησε. Γιατί τα παιδιά του έκαναν φύλλα φτερά. Το διεθνές ποδοσφαιρικό δουλεμπόριο μοίρασε το δεμάτι σε χωριστά καλάμια. Ένα εδώ, ένα εκεί. Και τα καλάμια, μόνα τους στους αφιλόξενους κάμπους, λύγισαν κι έσπασαν. Γιατί μόνο το δεμάτι ήταν η ποίηση. Και αυτή χάθηκε για πάντα από τα γήπεδα.
«Χορταίνουμε» μπάλα τώρα κάθε Κυριακή και Τετάρτες. Συγκινούμαστε, ενθουσιαζόμαστε πάλι, παρασυρόμαστε πού και πού, θαυμάζουμε τους καινούριους γκολτζήδες. Αλλά η υπέροχη γοητεία πια δεν υπάρχει. Την πήραν μαζί τους κι έφυγε, όπως φεύγουν όλα τα μοναδικά και ανεπανάληπτα, οι εκθαμβωτικοί Ολλανδοί.
Τώρα βασιλεύει η δυναστεία των συστημάτων, τα γκολ που μετρούν εντός και εκτός, οι υπολογισμοί και τα τεφτέρια.
Θα μας ξαναθυμίσει άραγε κάποιος καμιά πάλι φορά πως το ποδόσφαιρο δεν είναι πια απλώς τεχνική, δεν είναι πια απλώς δύναμη, δεν είναι άθροισμα από εξωνημένες βεντέτες;
Θα μας θυμίσει πάλι κανείς την έμπνευση, τη γοητεία του απρόοπτου, τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία και τη σοφία που φαντάζει σαν αυθορμητισμός, το ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το πιο μοντέρνο χορογραφικό έργο Τέχνης, όπως μας απέδειξαν και μας το δίδαξαν οι νέοι Νιζίνσκι της δεκαετίας του 70; Βίβα για πάντα, Άγιαξ.

Δημοσιεύθηκε στην "Αυγή" της 28ης Οκτωβρίου 1984

Wednesday, March 23, 2016

Επαγγελματικός προσανατολισμός

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή

Τον γνώρισα στο κατηχητικό. Όλος ζωή και περιττά κιλά.

«Τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις;» τον ρώτησα.

«Άγιος», μου απάντησε.

Έμεινα άφωνος. Δεν είχα ξανακούσει τέτοιο επάγγελμα και μου φάνηκε πολλή η άγνοιά μου.

«Άγιος;» ξαναρώτησα.

«Βεβαίως!» μου ξανάπε με πεποίθηση. «Παλιότερα ήθελα αστροναύτης αλλά ανακάλυψα ότι με πειράζουν τα ύψη. Φοβάμαι ότι θα πέσω από κανένα αστέρι και μάλιστα χωρίς αλεξίπτωτο».

«Σωστά», του απάντησα. «Και τι μαθήματα δίνετε στις εξετάσεις;».

«Το πηδάλιο, σοφιστείες και ευφυολογήματα και φυσικά ταχυδακτυλουργίες και μαγικά».

Από εκείνη τη μέρα τον έβλεπα με σεβασμό. Η αλήθεια είναι ότι τον παρατηρούσα με προσοχή, όχι γιατί ήταν ενδιαφέρων τύπος, αλλά γιατί πρέσβευε ένα επάγγελμα που, άγνωστο σε μένα, μου προκαλούσε δέος. Όπως λέμε πυρηνικός φυσικός ή βυρσοδέψης. Και για τα δύο δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι λόγω έλλειψης σχετικών γνώσεων. Τώρα ερχόταν να προστεθεί και ένα τρίτο επάγγελμα. Ήμουν μπερδεμένος και αρκετά λίγος για να αποφασίσω για το μέλλον μου. Ο επαγγελματικός μου προσανατολισμός στερείτο πρωτοτυπίας και αρκούμουν στα κλασικά επαγγέλματα. Γιατρός, δικηγόρος, δάσκαλος, άντε και καμιά τέχνη μα και αυτή εντός των τετριμμένων. Μάλλον μαραγκός έλεγα, όταν με ζόριζαν τα πολλά διαβάσματα.

Ο παχουλούλης ήταν όμως σταθερός. «Άγιος», έλεγε και ξαναέλεγε και το πάλευε κατά πώς έδειχναν όλα με απόλυτη συνείδηση. Διάβαζε ατελείωτες ώρες, ανέβαινε και κατέβαινε τις σκάλες της εκκλησίας τρέχοντας για να έχει καλή φυσική κατάσταση, έβγαζε λόγους στις μαζώξεις και κάθε φορά τόνιζε με απίστευτη ικανότητα τη νέα ρήση και το νέο ευφυολόγημα που είχε αποστηθίσει. Νήστευε ακόμη και τις Κυριακές, ακολουθούσε πιστά τους κανόνες, τιμωρούσε σκληρά τον εαυτό του σε κάθε περίπτωση. Στην εφηβεία αρνήθηκε τη φύση του. Όχι μόνο δεν μιλούσε σε γυναίκες αλλά και στο άκουσμα της λέξης έρωτας ανατρίχιαζε. Από τις κακουχίες άρχισε να χάνει κιλά και για έναν περίεργο λόγο ακόμη και το πρόσωπό του έδειχνε να μεταλλάσσεται. Έβγαλε πρώτος γένια, άφησε τα μαλλιά του μακριά και απόκτησε ένα μόνιμο χαμόγελο, λίγο ανεξήγητο για εμάς που δεν ήμασταν μυημένοι στο επάγγελμα. Μεταξύ μας όλα τα δικαιολογούσαμε, καθότι η εκμυστήρευσή του μάλλον ήταν το κοινό μυστικό της παρέας. Ήταν το καμάρι της ενορίας που ήθελε διακαώς εκτός από ιερείς να βγάλει και τον πρώτο άγιό της. Κάποια μέρα θα γραφόταν το συναξάρι του κι εμείς θα ήμασταν σίγουρα στην αγιογραφία του. Έτσι όλοι κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να τον βοηθήσουμε να τα καταφέρει. Ακόμη και λάθος να έκανε τον επαινούσαμε, σε ατόπημα και αν περιέπιπτε τον δικαιολογούσαμε. Τον είχαμε στα πούπουλα και του συμπεριφερόμαστε πάντοτε με ευγένεια και θαλπωρή. Κάναμε χώρο να περάσει, σκύβαμε το κεφάλι στη θέα του, τον βάζαμε να κάτσει στο καλύτερο θρονί και φυσικά του μιλούσαμε πάντοτε με σεβασμό. Μαζί μας μεγάλωνε ένας άγιος. Οι γονείς του στήριζαν την προσπάθειά του. Ήταν οι πρώτοι ακόλουθοί του και με το πλήθος όλων εμάς των πιστών νομίζαμε ότι η επιτυχία θα ήταν εξασφαλισμένη.

Κάποτε τον ρώτησα πότε είναι οι εξετάσεις. Με κοίταξε απόμακρα, με σταύρωσε και αντί για απάντηση μου έδειξε με το δείκτη του δεξιού του χεριού τον ουρανό. Κατάλαβα, ήμασταν στο παραπέντε. Συνέπιπτε όμως με τις πανελλήνιες και έτσι χάθηκα για κάμποσο από τις μαζώξεις. Τράβηξα τον δικό μου δρόμο, σπούδασα, βγήκα στο επάγγελμα και κάποτε επέστρεψα ξανά στα γνώριμα μέρη μου.

«Ο άγιος;» ρώτησα τους φίλους της Κυριακής.

«Δυστυχώς, κόπηκε» μου ανακοίνωσαν.

«Κόπηκε;» ρώτησα. «Πού;».

«Στα μαγικά», μου απάντησαν. «Του ζήτησαν να πετάξει και ενώ απογειώθηκε χαλαρά και όλοι λέγαμε πέταξε – πέταξε, έκανε μια απότομη κλίση και έπεσε κατακόρυφα».

«Να εκεί», μου έδειξαν. «Κάτω από το παράθυρο του σπιτιού του».

Πήγα κοντά. Ένα εικονοστάσι μαρτυρούσε την προσπάθεια. Στη ρίζα του βάθρου κάποιος είχε γράψει με σπρέι: «Λάθος επαγγελματικός προσανατολισμός».

Δημοσιεύτηκε στην συλλογή διηγημάτων : "Δέκα Μικρές Εικονογραφημένες Ιστορίες" , Ευθύνη, Αθήνα 2012

Thursday, March 17, 2016

ΙΝΕ-ΓΣΕΕ: Κάτω από το όριο της φτώχιας ζει ένα στα δύο νοικοκυριά

Κάτω από το όριο της φτώχιας ζει πλέον σχεδόν ένα στα δύο νοικοκυριά (48%) σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε στην έκθεσή του για το 2016 το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, δε, το 20,9% των νοικοκυριών αδυνατεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες, ποσόστο που αυξάνεται στο 43,4% για τους ανέργους.

Όπως παρατηρούν η ομάδα εργασίας που συνέταξε την έκθεση υπό τον επιστημονικό διευθυντή του καθηγητή Γ. Αργείτη, «η υπογραφή και η εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου συνεπάγεται τη συνέχιση της πολιτικής της δημοσιονομικής λιτότητας, συνεπώς η προοπτική δημιουργίας βιώσιμων πρωτογενών πλεονασμάτων και εξόδου από την κρίση είναι αρνητική».

Όσον αφορά τους μισθούς το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ καταγράφει ότι:
- ένας στους δύο μισθωτούς λαμβάνουν καθαρά κάτω από 800 ευρώ (14,5% μέχρι 499 ευρώ, 22% μεταξύ 500-699 ευρώ και 13,5% μεταξύ 700 και 800 ευρώ)

- το 18,6% λαμβάνει από 800 έως 1.000 ευρώ και

- ένα ποσοστό της τάξης του 15,7% λαμβάνει άνω των 1.000 ευρώ με μόνο το 5,9% να λαμβάνει περισσότερα από 1.300 ευρώ

Την ίδια ώρα αξιοσημείωτη είναι και η πτώση της αγοραστικής δύναμης του κατώτατου μισθού καθώς στην περίοδο 2010-2015 μειώθηκε κατά 24,7%.

Στην έρευνα καταγράφεται επίσης η νέα πραγματικότητα από την υπογραφή επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων εργασίας που καλύπτουν το 94% των συλλογικών συμβάσεων σε σύνολο 282 ΣΣΕ ενώ στη εξαετία της κρίσης υπερδιπλασιάστηκε το ποσοστό των ευέλικτων μορφών εργασίας που πλέον αντιστοιχούν στο 55% έναντι 21% του συνόλου των προσλήψεων το 2009.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΘΕΣΗ 2016 ΙΝΕ ΓΣΕΕ – Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ

Wednesday, March 16, 2016

Η Αγία Μαργαρίτα η θαλασσοβρεγμένη…


Η μάνα μου έχει μια εικόνα σπίτι μας, ανάμεσα στις άλλες η οποία είναι πολύ διαφορετική. Από πιτσιρικάς ακούω τη διήγηση. Η προγιαγιά της η Μαριάνθη την έκρυψε στη φούστα της, ως το μοναδικό ενθύμιο από το σπίτι της στη Σμύρνη, γιατί την είχε πάρει καινούρια λίγο καιρό πριν το χαλασμό. Στο πήγαινε για το λιμάνι έχασε άντρα και τρία παιδιά. Έζησε αυτή και η κόρη. Μαζί τους είχαν κάτι χρυσά κοσμήματα και λίγες λίρες. Όλα τα άλλα που είχαν (είχαν μεγάλη περιουσία λέει η αφήγηση), τα έθαψαν βαθιά στην αυλή, γιατί ήταν σίγουροι ότι θα ξαναγυρίσουν.

Στην Αθήνα -συνεχίζουν οι διηγήσεις της οικογένειας- δεν υπήρξαν εύκολα τα πράγματα αλλά αυτά είναι χιλιοειπωμένα: τις έβριζαν τις Σμυρνιές γιατί πλενόντουσαν κάθε μέρα και γιατί ασβέστωναν τα σπίτια συχνά. Κρατούσαν αλλιώτικη προφορά και είχαν άλλα αντέτια.Μερικά χρόνια μετά η προγιαγιά, δυνατή και γενναία, βρήκε δεύτερο άντρα, έκανε κι άλλα παιδιά. Έζησε, λοιπόν, Κατοχή και πόλεμο και αντίσταση και μετεμφυλιακό κράτος. Έζησε και το ’55 και τα Ιουλιανά. Έζησε όσο να δει τη μάνα μου, μεγάλο κορίτσι στο σχολείο και να καμαρώσει την πρώτη της οικογένειας που θα μορφωνόταν, γιατί το θεωρούσε σημαντικό. Μόνο που -όσο λέει η ιστορία μας- δεν χαμογέλασε ποτέ, δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα και δεν πήγε σε γάμους των παιδιών της. Το μεγάλο της πένθος ήταν ότι δεν ξαναγύρισε πίσω. Στην δισεγγόνα που πήγε στο σχολείο έμεινε η εικόνα της Αγίας Μαργαρίτας με το σπαθί, μια εικόνα ρωμαιοκαθολικής τεχνοτροπίας. Η Αγία Μαργαρίτα η “θαλασσοβρεγμένη” που πέρασε το Αιγαίο…

Ιστορίες σαν την παραπάνω δεν υπάρχουν μόνο στο δικό μου σόϊ. Υπάρχουν σε χιλίαδες σόγια. Στα σχολικά βιβλία αναφέρεται ως αριθμός προσφύγων το 1.221.849, με βάση τα στοιχεία της απογραφής του 1928. Μάλιστα ως μέρη από όπου ήρθαν διαβάζουμε: Μικρά Ασία, Ανατ. Θράκη, Πόντος, Κων/πολη, Καύκασος, Ρωσία, Βουλγαρία, Σερβία, Αλβανία, Άλλες περιοχές (Δωδεκάνησα, Ρουμανία, Κύπρος, Αίγυπτος). Αν κάτσουμε και το καλοσκεφτούμε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ούτε μεταξύ τους, ούτε με τους “παλαιοελλαδίτες” μπορούσαν να συνεννοηθούν ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Λοιπόν, το γλωσσικό ή το ζήτημα των εθίμων έμπαινε στην ημερήσια διάταξη, όπως πάντα μπαίνει το ζήτημα της συνύπαρξης. Κι όμως η ζωή τα έφερε έτσι που όλα λύθηκαν και κανείς δεν θυμάται σήμερα, αν οι Σμυρνιές ασβέστωναν τα σπίτια ή έκαναν μπάνιο κάθε μέρα και πόσο σκάνδαλο μπορεί αυτό να προκαλούσε στους παλαιοελλαδίτες.

Επίσης η ρημάδα η ταξική πάλη πήρε τα πάνω της. Όσο κι αν δεν το ομολογούν τα σχολικά βιβλία και η “κρατική ιστορία”, οι πρώτοι που πολέμησαν στην Αλβανία ήταν πρόσφυγες που είχαν, μέσα σ’ όλα, και την ανάγκη να υπερασπιστούν τη νέα πατρίδα ή να δείξουν ότι κι αυτοί είναι Έλληνες, ίσως και να ξεπληρώσουν ένα χρέος που ένιωθαν δικό τους ενώ δεν υπήρξε ποτέ. Ακόμα, αν δεν υπήρχαν οι πρόσφυγες, κυρίως τα παιδιά τα γεννημένα στην Ελλάδα μετά το 1922, το ΕΑΜ κι ο ΕΛΑΣ, δεν θα είχε τόσους μάχιμους στις πόλεις και την ύπαιθρο. Όπως τα γράφει πολύ ωραία και συγκεντρωμένα ο φίλος μου ο Ιάσονας Χανδρινός (Το τιμωρό χέρι του λαού, 2012): “είναι αυταπόδεικτο πως σε ορισµένες προσφυγικές συνοικίες, το ΕΑΜ απολάµβανε της µαζικής αποδοχής του κόσµου ή, στην χειρότερη περίπτωση, της ανοχής του. Συνοικίες όπως η Καισαριανή, η Καλλιθέα, ή η Κοκκινιά έτρεφαν και έδιναν άσυλο για έναν ολόκληρο χρόνο σε πολιτικές οργανώσεις, στελέχη, τυπογραφεία και τουλάχιστον 200 ένοπλους µαχητές που οπλοφορούσαν ανοιχτά στους δρόµους, έμεναν σε σπίτια ή κοιμόντουσαν άφοβα σε ταράτσες”. Και στο ίδιο σημείο μας θυμίζει αποσπάσματα από τη Μέλπω Αξιώτη που ανέφερε πως: “Εµείς στο ∆ουργούτι είµαστε οι Αρµένηδες […] Εµείς πρωτοφτιάσαµε τον ΕΛΑΣ της πόλης […] Μονοκούκι το ∆ουργούτι ήτανε µαζί µας” αλλά και “Τα Αρµενάκια τα σκοτώνανε µες στα κρατητήρια µόνο και µόνο επειδή ήταν Αρµενάκια”…

Οι πρόσφυγες λοιπόν, πέρα από άνθρωποι που έχουν την άναγκη μας τώρα, άμεσα, είναι και ένα κομμάτι ζωντανό που δεν είναι μόνο περατάρικο. Φυσικά και θα φύγει η πλειοψηφία και το αίτημά μας είναι να ανοίξουν τώρα τα σύνορα για να περάσουν οι άνθρωποι. Να το πω αλλιώς, δεν θέλω να στα σύνορα της χώρας μου που δεν είναι σε πόλεμο, να γίνουν εκατόμβες αθώων νεκρών για συμφέροντα άλλων. Πέρα από αυτό όμως καλό θα είναι να ξέρουμε ότι θα μείνει και κόσμος αρκετός. Κι αυτός ο κόσμος δεν πρέπει να μείνει ούτε σε γκέτο, ούτε σε φυλακές, ούτε σε στρατόπεδα.

Ξεφυλλίζοντας το Δευτερονόμιο θα πέσει κανείς πάνω σε μια πολύ όμορφη φράση (Δευτ. 23: 16-17): “Οὐ παραδώσεις παῖδα τῷ κυρίῳ αὐτοῦ, ὃς προστέθειταί σοι παρὰ τοῦ κυρίου αὐτοῦ· μετὰ σοῦ κατοικήσει, ἐν ὑμῖν κατοικήσει οὗ ἂν ἀρέσῃ αὐτῷ, οὐ θλίψεις αὐτόν.”δηλαδή: “Μην παραδώσεις παραπαίδι (ή δούλο αλλιώς) στον κύριό του, ο οποίος ήρθε να μείνει με σένα παρά τη θέληση του κυρίου του. Με σένα θα μείνει, θα μείνει ανάμεσά σας όπου θέλει αυτός, δεν θα τον στεναχωρήσεις”. Άρα, στα χωριά μας, που τα ερήμωσε η καπιταλιστική ανάπτυξη του προηγούμενου αιώνα, στις πόλεις μας, στις γειτονιές μας, στα άδεια σπίτια μας. Εκεί θα μείνουν. Μαζί μας. Στην αρχή ίσως είναι περίεργα και το “καλημέρα” δεν το ξέρουμε και στα συριακά, στα φαρσί ή στα ούρντου ή δεν ξέρω σε ποια άλλη γλώσσα. Αλλά η ζωή έχει τον τρόπο της και εμείς που έχουμε ματώσει στον οικονομικό πόλεμο που τόσα χρόνια μας συμβαίνει, έχουμε κι εμείς τον δικό μας τρόπο. Θα μοιραστούμε ό,τι φτώχια έχουμε τώρα, για να πάρουμε δύναμη για το αύριο. Να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη, να την κάνουμε πολιτική πράξη, να πλατύνουμε τις τάξεις μας, να φέρουμε κόσμο που θα αγωνιστεί μαζί μας και όχι εναντίον μας. Για να ξανακάνουμε αυτόν τον τόπο, μια όμορφη γωνιά να τη λέει κανείς πατρίδα, από όπου κι αν ξεκίνησε κάποτε κι ας κουβαλάει μαζί του τα δικά του ενθύμια για να δώσει στα δικά του δισέγγονα…

ΥΓ: Κι επειδή η προσφυγιά είναι το τραγούδι της….

Sunday, March 13, 2016

Ο Παλληκαρίδης είναι το γέλιο των παιδιών μας

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

«Το πρώτο μισό του 20ού αιώνα εμείς ήμασταν αποικία της Βρετανίας κι αυτό συνέβαλε σημαντικά στη διαφοροποίηση της νοοτροπίας μας από την Ελλάδα», δήλωσε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, μια βδομάδα μετά τον απείρου κάλλους λόγο του στο μνημόσυνο του Αυξεντίου στον Μαχαιρά, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά τη μετριότητά του. Μια μετριότητα, που αν και υπήρχε πάντοτε σε αυτόν τον τόπο (από τους κοτζαμπάσηδες μέχρι τους «χειροκροτητές» του 1878), εξαφανίστηκε από το 1955 μέχρι το 1959, όταν οι ασύγκριτοι μάγκες της ΕΟΚΑ αποφάσισαν να τελειώσουν με την αποικιοκρατία και να μας ενώσουν με την Ελλάδα.

Μια μετριότητα που δεν τόλμησε να εισβάλει στις τότε Κεντρικές Φυλακές, όταν τα μεσάνυχτα της 13ης προς 14η Μαρτίου 1957 ένας πιτσιρικάς, 19 χρονών, Παφίτης από την Τσάδα, αποφάσιζε (κανείς δεν τον ανάγκασε) να κρεμαστεί για την Ελλάδα και την ελευθερία του. Μια μετριότητα, που αν και συναντάται πολλάκις σήμερα, σε όλες τις κινήσεις των κάθε λογής ηγετίσκων, σε όλες τις ομιλίες των Αναστασιάδηδων και των Κυπριανού, είχε εξαφανιστεί τότε, όταν ο Καραολής, ο Δημητρίου, ο Δράκος, ο Αυξεντίου, ο Ευαγόρας, ο Μάτσης, νέοι άλλης εποχής, κατάφεραν να κάνουν σκόνη τα όνειρα για αιώνια υποδούλωση των Ελλήνων του νησιού.

Νέοι άλλης εποχής, όχι μονάχα επειδή μεγάλωναν με άλλες αξίες, αλλά επειδή ήθελε μαγκιά και ψυχή βαθιά για να γράψει ένας 17χρονος «παλιοί συμμαθηταί, αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό μονάχα». Κι ακόμη, ήθελε μαγκιά για να πει ένας 18χρονος ενώπιον τρανών αποικιοκρατών «γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό, τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».

Μαγκιά, που δυστυχώς μετατράπηκε σε μια αβάστακτη και ατέλειωτη μετριότητα ή ελαφρότητα στις μέρες μας. Δεν γνώριζε, προφανώς, ο Παλληκαρίδης, ότι οι τωρινοί συνομίληκοί του θα αποκαλούσαν επανάσταση τους πολλαπλούς συμβιβασμούς τους. Πως ακόμη και πάνω από το μνήμα του θα μιλούσαν για «ρεαλισμούς», οι αθεόφοβοι, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Πως, νέοι, θα «επαναστατούσαν» για να κάνουν τον κόσμο χειρότερο, για να εξαντλήσουν την «ελπίδα», για να «θάψουν» την Κερύνεια (και τη Μόρφου;), για να εξαφανίσουν δια παντός εκείνες τις πέντε συλλαβές που τόσο αγάπησε. Ε-λευ-θε-ρί-α.

Ο Παλληκαρίδης είναι ένας από εμάς. Είναι (όχι «ήταν») από έναν άλλον κόσμο. Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου, τα χαράματα της 14ης Μαρτίου, κρέμασε ολόκληρη τη βρετανική αυτοκρατορία κι ας την επικροτούν ακόμα οι «λόρδοι» του νησιού, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί. Ο Παλληκαρίδης από τότε, από την ώρα που ακούστηκε η καταπακτή στα ιερά Φυλακισμένα Μνήματα, «κρεμά» όσους θέλουν να κρεμάσουν αυτόν τον τόπο. Τους «κρεμά», τους αφήνει με ανοιχτά στόματα, όταν γράφει ξανά και ξανά το ανεπανάληπτο «είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί». «Κρεμά» τους γέρους που, σαν νέοι αποικιοκράτες, εγγυώνται την «πρόοδο», «κρεμά» τους νέους που σαν ζωντανοί-νεκροί ακολουθούν ηγέτες κομμάτων και προέδρους κατοχικών και μη καθεστώτων,επαναλαμβάνοντας «θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία». Ο Βαγορής είναι ένας από εμάς. Ο Ευαγόρας δεν φαντάστηκε πως εκείνη η «ανηφοριά» του θα γινόταν η ζωή και ο δρόμος μας. Δεν φαντάστηκε ότι στο όνομά του θα ερωτευόμασταν, με τη σκέψη στον Καραβά και στο Δίκωμο. Δεν φαντάστηκε ότι μαζί μας θα ανταμώσει, μαζί μας θα πάρει την άλλη (ή την ίδια) «ανηφοριά» που διασχίζει και θα διασχίσει κάθε γωνιά του τόπου, τη Λευκωσία, τη Μόρφου, την Κερύνεια, την Καρπασία, την Αμμόχωστο. Ο Ευαγόρας είναι δικός μας. Ξεροκατάπιαμε επανειλημμένα μπροστά στην αγχόνη του, προσκυνήσαμε τη μεγάλη μορφή του. Ο Ευαγόρας είναι οι «ελιές» του Μόντη (πάνω στον ρότσον τους), το «δειν» του Πασιαρδή (έρεσσεν τζιει που τα βουνά τζι έστεκεν μες τις ώρες), η «γη» του Μιχαηλίδη (το ’νιν αντάν να τρώει την γην τρώει την γην θαρκέται), ο «σπόρος» του Λίπέρτη (το ίδιον χωράφι), το «τραντάφυλλον» του Βασιλείου (ανοίξαν το τραντάφυλλον τζι εβκάλαν τους που μέσα). Ο Βαγορής είναι η Ελλάδα που αντιστέκεται. Ο Ευαγόρας είναι η ανηφοριά που πάει στη λευτεριά. Ο Παλληκαρίδης είναι το γέλιο των παιδιών μας.

Saturday, March 12, 2016

Αυτόματη Ταμειακή Μηχανή

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή

Τις απόκριες αποφάσισα να μασκαρευτώ. Θα γινόταν και η εκδήλωση των Φιλοπροόδων και φυσικά κανείς δεν έπρεπε να λείψει. Από μέρες προετοιμάστηκα και κανόνισα ακόμη και το τραπέζι που θα με φιλοξενούσε τη μεγάλη βραδιά.

Το μόνο που με απασχολούσε ήταν η στολή. Τι να ντυνόμουνα; Είχα ήδη αποκλείσει παλαιότερες εμφανίσεις μου. Άλλωστε δεν μου έκανε τίποτα. Πάχυνα τον τελευταίο χρόνο και ακόμη και η στολή του κλόουν που είχε περιθώρια μέσης μού έμπαινε με ζόρι. Ήμουνα σε δεινή κατάσταση. Έπρεπε να διαλέξω προσωπικότητα έξω από τετριμμένα και μακριά από κοινοτυπίες. Κάτι που να υποδηλοί νόημα και να κλείνει το μάτι σε όλα τα κακώς κείμενα της εποχής. Να γίνω το σύμβολο των φετινών αποκρεών και να παραλάβω το βραβείο από τα χέρια του ίδιου του Δημάρχου. Κάτι συγκεκριμένο δεν μου έβγαινε με τίποτα. Μπροστά στο χάλι της γελοιοποίησης αποφάσισα να συγκεντρώσω τη σκέψη μου.

Έπρεπε να γίνω ο καρνάβαλος της χρονιάς και σαν τέτοιος αποκλείεται να παρουσιαστώ σαν γελαδάρης της δύσης, πρίγκιπας, ή Ρωμαίος στρατιώτης. Φυσικά άγγελος, δαίμονας ή παπάς δεν μου το επέτρεπε η συνείδησή μου. Φυλακισμένος ήταν τόσο αποτρόπαιο, ειδικά μετά τις εκμυστηρεύσεις του φίλου μου του Φωτεινού, που έμεινε κάμποσο στο σωφρονιστήριο της Αθήνας. Να ντυνόμουνα ιπτάμενο αντικείμενο; Απαιτούσε δύσκολο και ακριβό εξοπλισμό και τα χρήματα που είχα δεν το επέτρεπαν. Δημοσιογράφος ήταν κάτι προκλητικό μα ταυτόχρονα έπρεπε να μεταφέρω συνέχεια εκείνο το μαρκούτσι και να παίρνω ασταμάτητα συνεντεύξεις από τους παρευρισκόμενους. Άσε που κινδύνευα από τους κουκουλοφόρους της βραδιάς, που υπέθετα ότι θα ήταν αρκετοί. Να ντυθώ αστυνόμος;

Μπα, τραγωδία, σκέφτηκα. Πού να κουβαλάω ασπίδα και ρόπαλο και να φοβάμαι να εκτεθώ σε δημόσια θέα. Επιπλέον θα έπρεπε να ανταποδίδω, τουλάχιστον για να είμαι πειστικός, κάθε τι που θα μου πετούσαν. Να ντυθώ Εβραίος, Άραβας ή μαύρος; Αποκλείεται. Πρώτον δεν είμαι ρατσιστής και δεύτερον στην εποχή μας τίποτα από τα παραπάνω δεν βγάζει γέλιο. Τα δύο πρώτα σφάζονται μεταξύ και το τρίτο διοικεί τον πλανήτη. Τι να ντυθώ επομένως; Πόλεμος ή αιτία πολέμου; Ψηλός όμως δεν είμαι, ούτε γυμνασμένος και προπάντων δε λέω με ρητορικό τρόπο απίθανα πράγματα. Άσε που έχω αλλεργία στο κάρβουνο που έπρεπε να βάλω στο πρόσωπό μου. Τι να υποκριθώ λοιπόν; Ότι θα αλλάξω τον κόσμο και να κρύβω το μαστίγιο κάτω από το κουστούμι μου όλο το βράδυ; Εκτός από επώδυνο θα ήταν και επικίνδυνο. Κάτι ο ιδρώτας, κάτι η ανατομία του πράγματος… Ανατρίχιαζα με την πιθανότητα. Να ντυθώ χρηματιστήριο; σκέφτηκα. Υπήρχε ο φόβος κάποια στιγμή να βρεθώ γυμνός από την κατρακύλα που έπρεπε να έχουν τα ρούχα μου. Όσες τιράντες και να έβαζα η πτώση θα ήταν σίγουρη. Να ντυθώ πιστωτική κάρτα!

Έλαμψε μέσα μου η ιδέα. Ποιος όμως θα γελούσε με την παρουσία μου; Κανένας δεν θα ήθελε να κάτσει δίπλα μου και ίσως κάποιος πιωμένος μπορεί να μου ριχνόταν με μίσος για να με σκίσει. Δεν ήμουνα για τέτοια. Θα ντυθώ στεγαστικό δάνειο! Αναφώνησα. Θα βάλω μια στέγη από χαρτόνι στο κεφάλι μου, φόρμα εργοταξίου, γαλότσες και θα κρατάω ένα μάτσο επιταγές με την φωτογραφία των κληρονόμων μου επάνω τους. Χρειάζομαι όμως και παρτενέρ. Να κάνει τον τραπεζιτικό υπάλληλο και να κρατάει χειροπέδες. Άντε να τον βρεις, είπα και απογοητεύτηκα. Θα ντυθώ μαγαζί, κατέληξα. Δεν θα έχει γούστο όπως. Όλη η στολή δύο χαρτόνια περασμένα με σκοινί από το κεφάλι. Εκπτώσεις και διάλυση. Μπα, θα φορέσω στολή πρωθυπουργού. Είναι λίγο κοινοτυπία αλλά έχει εκείνη τη μάσκα που σε τρελαίνει. Κάτι μεταξύ ούφο και ξένου τουρίστα. Θα είναι και πολιτικοί στην εκδήλωση. Φαντάσου κάποιος από αυτούς να μου κάνει υπόκλιση. Δεν θα το αντέξω. Σχέσεις με μασκαράδες περιωπής δεν είχα ποτέ. Ίσως γιατί κατά βάση πάντοτε φοβόμουνα τις μπούλες.

Ήμουνα σε αδιέξοδο. Τίποτα δεν μου έκανε και τίποτα δεν μπορούσε να ικανοποιήσει την επιθυμία μου. Έψαχνα ανέλπιδα για κάτι ιδιαίτερο και πετυχημένο. Τι άραγε; Βοήθεια δεν είχα από κανένα για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν μαρτυρούσε από πριν την ιδέα του και κανένας δεν κουβέντιαζε τέτοιο σπουδαίο γεγονός στο παραπέντε της προετοιμασίας. Κινδύνευα να μην παραστώ, όταν δέχθηκα το τηλεφώνημα της ξαδέλφης μου της Ασπασίας.
Να ντυθείς ΑΤΜ, μου είπε και μάλλον γέλαγε και μετά το τέλος της συνδιάλεξης. Όλοι θα θέλουν να σε πλησιάσουν. Λίγοι θα τα καταφέρουν και ακόμη πιο λίγοι θα τολμήσουν να κάνουν ανάληψη. Ακόμη και τότε, με την ένδειξη πρόβλημα στο μηχάνημα, επιστρέφεις την κάρτα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Στην έσχατη πλαστική κάρτα σου δίνουν, τα χρήματα της Μονόπολης τους επιστρέφεις. Μην το σκέφτεσαι, θα είσαι το σύμβολο της γιορτής.

Ενθουσιάστηκα με την υπόδειξη. Το πρόβλημα ήταν πώς να φτιάξω την στολή. Δεν είχα περιθώρια χρόνου και έτσι βρέθηκα να πίνω πορτοκαλάδα έξω από μια μεγάλη τράπεζα. Περιεργάστηκα το μηχάνημα, σχεδίασα πρόχειρα τη στολή και γύρισα στην αποθήκη μου για τα περαιτέρω. Πράγματι είχα όλα τα υλικά. Πάντοτε φύλαγα σκουπίδια με την υπόθεση ότι ίσως κάποτε τα χρειαστώ. Και είχα δίκιο. Πίσω από το ντεπόζιτο με το λάδι βρήκα το τεράστιο κουτί από το ψυγείο που είχαμε αγοράσει πρόσφατα. Το πήρα, το άνοιξα και το χάζευα με περίσκεψη. Του κόλλησα μια οθόνη, ένα πληκτρολόγιο, άνοιξα μια σχισμή για τις κάρτες και άλλη μια ψηλά για να βλέπω. Επίσης δύο τρύπες για τα χέρια μου που αποφάσισα να τα επενδύσω με μαύρο πανί ίδιο με αυτό που είχαν παλιά οι υπάλληλοι για να μην τρίβονται τα μανίκια. Θα φόραγα και γάντια γυναικεία ώστε να υπάρχει τόνος γοητείας αλλά και κανείς να μην καταλάβει το φύλο μου. Επιτέλους ήμουν έτοιμος. Συνεννοήθηκα με τον γείτονα να με πάει με το αγροτικό ώστε να μην ταλαιπωρηθώ και με την προϋπόθεση ότι δεν θα με προδώσει.

Η γιορτή άρχιζε στις δέκα. Περίμενα περίπου μια ώρα και αφού υπέθεσα ότι ο κόσμος θα έχει γεμίσει το μαγαζί φορτώθηκα στην καρότσα και με οδηγό έναν κοινότυπο καουμπόι βρέθηκα υπό τους ήχους κλαρίνων και βιολιών. Με άνεση στάθηκα μπροστά από μια κολόνα ώστε να μην ενοχλώ και φυσικά να μην κινδυνεύω να τσαλαπατηθώ από κανέναν. Είχα προνοήσει και είχα κάτω από την αμφίεση και μια καρέκλα σπαστή από αυτές που παίρνει κανείς μαζί του στο ψάρεμα. Καθόμουν λοιπόν και ψάρευα πελάτες. Έρχονταν παρέες και με πείραζαν. Συνήθως τους ευχαριστούσα με χειραψία μετά την είσοδο και έξοδο της κάρτας στην υποδοχή μου. Κάποιοι με κλωτσούσαν και άλλοι με έφτυναν, ενώ ορισμένοι μου έλεγαν τον πόνο τους. Εγώ βράχος, δεν έβγαζα λέξη για να μην προδοθώ.

Ακόμη και όταν ο πιωμένος ναύτης μου πρότεινε να βάλει την κάρτα του στην οπή μου με πονηρά χαμόγελα. Προτίμησα να του δείξω τα πέντε μου δάχτυλα ως απάντηση και λίγο έλειψε να παρεξηγηθούμε. Κάποιος ψύχραιμος του εξήγησε ότι είμαι μόνο ένα ΑΤΜ και μάλιστα απροστάτευτο στην μέση του πουθενά. Ηρέμησε και συνέχισε να χορεύει τσάμικο. Ένας αστυφύλακας ήρθε και ακούμπησε πάνω μου για προστασία. Ένιωσα ήρεμος. Δεν είναι και λίγο να σε αγγίζει η δημόσια ασφάλεια. Τι το ΄θελε;

Τα κουτάκια της μπύρας που δέχθηκα μέχρι να φύγει ο τύπος δεν μετριώνται. Τα απέφευγε και κρυβόταν προς στιγμήν πίσω μου. Μετά έβγαζε το κεφάλι, έβριζε και ανταπέδιδε τα βόλια. Απέναντι μια παρέα με σπανιόλες χόρευε τρελά και παρέσυρε και τον αστυνόμο μου. Οι μισές ήταν έγκριτοι πολίτες της πόλης και προφανώς ξέδιναν κάτω από τις μάσκες. Τι κέφι! Όλο το μαγαζί στον αέρα. Ο δήμαρχος ντυμένος Ομπάμα έβγαζε λόγο και δίπλα του ο αντιδήμαρχος ντυμένος με ένα σεντόνι και κρατώντας ένα φλεγόμενο, δήθεν, σταυρό το έπαιζε οπαδός του. Δίπλα γνωστός κρεοπώλης ντυμένος αρνάκι βέλαζε και ο πρόεδρος του κυνηγετικού συλλόγου, ντυμένος κοκκινοσκουφίτσα έτρεχε να τον πιάσει. Η κυρία Μαρίκα, επώνυμη της ενορίας, είχε ντυθεί τροτέζα και ο κύριος Σάκης ο μανάβης, ως αμερικάνος πεζοναύτης, την ρωτούσε μάλλον για την τιμή. Η κυρία Νίτσα, γνωστή για την ελευθεριότητά της, είχε ντυθεί κατηχητόπουλο και μοίραζε την «φωνή Κυρίου» και ο Κυριάκος, γνωστός αντιεξουσιαστής της περιφέρειας, παπάς. Με την διαφορά ότι αντί για λιβανιστήρι κρατούσε μια μπουκάλα με ένα στουπί.

Γύρω στη μία η μουσική σταμάτησε. Η πρόεδρος του Συλλόγου Φιλοπροόδων, ντυμένη τσολιάς ανέβηκε στο πάλκο. Ήταν η ώρα για τις βραβεύσεις. Στα ουρητήρια συνωστίστηκε κόσμος πολύς. Η ουρά έφτανε μέχρι τη σάλα. Βρήκα την ευκαιρία λοιπόν και κινήθηκα με προσοχή προς τα εμπρός. Βρέθηκα στην πρώτη σειρά του ακροατηρίου. Πράγματι άξιζε τον κόπο η κίνηση. Είχα την εποπτεία και σε γωνιές που μέχρι τότε δεν μπορούσα να ελέγξω. Ο γραμματέας του συλλόγου ντυμένος παπάκι άνοιξε τον φάκελο και άρχισε να διαβάζει τις βραβεύσεις. Φωνές, χειροκροτήματα, φελλοί από σαμπάνια να πετάγονται στον αέρα. Βρισκόμουνα στο κέντρο της προσοχής. Είχα πάρει το πρώτο βραβείο. Ήμουνα ο καρνάβαλος της χρονιάς. «Στον ΑΤΜ, το σύμβολο της εποχής», τόνισε ο γραμματέας. Έβαλα τα κλάματα και κόντεψε να χαλάσει το χαρτόκουτο από την υγρασία. Ευτυχώς κανείς δεν το υποψιάστηκε και όλοι συνέχισαν με κέφι να επαινούν την επιτυχή αμφίεσή μου.

«Βγάλε την κούτα. Ωεο, βγάλε την κούτα ...», φώναζε ρυθμικά ο κόσμος και νομίζω ότι κανείς δεν μπορούσε να του χαλάσει το κέφι. Απέναντί μου ο δήμαρχος Ομπάμα ετοιμαζόταν να μου παραδώσει το βραβείο. Προσεκτικά λοιπόν έβγαλα την αμφίεση. Πρώτα απεγκλώβισα τα χέρια και ύστερα με μια κίνηση δύο παρευρισκόμενοι, ο Κινέζος και ο Πούτιν με ξεσκέπασαν. Με ένα χαμόγελο όλο περηφάνια, απελευθερωμένος από την αφόρητη ζέστη κοιτούσα το πλήθος. Μα αντί για αποθέωση έβλεπα πρόσωπα τεντωμένα και μάτια κόκκινα να με κοιτούν με έκπληξη. Το μάτι μου πήγε στον καθρέφτη απέναντι. Ω, Θεέ μου! Ήμουν σχεδόν γυμνός. Στην φούρια μου είχα ξεχάσει την πιθανότητα της επιτυχίας και τα παρεπόμενά της. Για να μην σκάσω είχα φορέσει μόνο το κάτω εσώρουχό μου που έκρυβε αχνά τη φύση μου. Το σύμβολο ήταν γυμνό και ΄γώ κατακόκκινος από ντροπή. Πρόλαβα και κρύφτηκα κάτω από την μπέρτα του φίλου μου του Ζορό και τρέχοντας γλύτωσα το κάψιμο που επιβάλλει το έθιμο για τον καρνάβαλο.

Friday, March 11, 2016

Περί «αριστεράς και δεξιάς» με αφορμή το μεταναστευτικό-προσφυγικό

Ορισμένοι «δεξιοί», και κυρίως όσοι κινούνται γύρω από έναν άξονα τον οποίον θα μπορούσαμε να περιγράψουμε σχηματικά ως γερμανική «δεξιά», παραξενεύονται με - και ειρωνεύονται - την ανοχή, την ηπιότητα ή τη μη ανθρωποφαγία που έχει επιδείξει μέχρι στιγμής μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο μεταναστευτικό-προσφυγικό [*], θεωρώντας την προηγούμενη στάση ως απόδειξη της εγγενούς «αριστεροσύνης» της ή/και της λεγόμενης «ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς». Αυτό που αγνοούν ή δεν καταλαβαίνουν είναι πως η συγκεκριμένη στάση δεν έχει να κάνει καθόλου με την «αριστερά» (η οποία βέβαια την οικειοποιείται και την καπηλεύεται), αλλά με το ηθικοθρησκευτικό και αξιακό υπόστρωμα της ελληνικής κοινωνίας (το οποίο απεχθάνονται - ως πολιτισμικοί χιμπατζήδες και γενίτσαροι που είναι - διότι το θεωρούν αποτρεπτικό παράγοντα του «εκδυτικισμού» και άρα του «εκσυγχρονισμού», καθώς θεωρούν τον πρώτον ως προϋπόθεση του δεύτερου).

Το εξέφρασε πολύ όμορφα και στον πυρήνα του ο Aρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος: "Αυτό είναι το μεγαλείο της Ορθοδοξίας, όταν γυναίκες δεν διστάζουν να βυζάξουν τα παιδιά των πονεμένων ανθρώπων".

Επί αυτού του ηθικοθρησκευτικού και αξιακού υποστρώματος παρασιτεί μια κάποια «αριστερά» και πάνω σε αυτό οικοδομεί την ηθική της κεφαλαιοποίηση. Βέβαια οι δικαιωματοκράτες «αριστεροί» μεταμοντέρνοι οπαδοί της υπερ/μετα-εθνικότητας και της μετα-δημοκρατίας (υπάρχουν και «δεξιοί» τέτοιοι) βγάζουν φλύκταινες με μια τέτοια παρατήρηση λόγω του αντι-κληρικαλισμού και του ριζοσπαστικού δυτικισμού και κοσμικισμού που έχουν κληρονομήσει εξ αιτίας της γαλλικής καταγωγής τους. Άλλωστε αυτά είναι τα μόνα στοιχεία που τους έχουν απομείνει από τη Γαλλική Επανάσταση, καθώς στις μέρες μας έχουν συνάψει, μαζί με «δεξιούς» ευρωπαϊστές, μιας μορφής Προοδευτική Ιερά Συμμαχία, υπό την έννοια της πλήρους αναίρεσης της Γαλλικής Επανάστασης ως κατοχύρωσης της λαϊκής κυριαρχίας μέσω ενός ρωμαλέου μαζικού εθνικού δημοκρατικού κινήματος και θεμελίωσης του εθνικού και δημοκρατικά κυρίαρχου κράτους.

Ως πολιτισμικοί γενίτσαροι και χιμπατζήδες που είναι και αυτοί (επίσης ενστερνίζονται το δόγμα «εκδυτικισμού-εκσυγχρονισμού» το οποίο έχει αναιρεθεί από την πραγματικότητα αλλά παραμένει ισχυρό σε επίπεδο ιδεολογίας) αποστειρώνουν και αποθρησκειοποιούν το ηθικοθρησκευτικό και αξιακό υπόστρωμα και τα περιεχόμενα του, τα οποία παρουσιάζουν ως ευαισθησία, αλληλεγγύη και ανθρωπισμό (δηλαδή ως φιλελευθερισμό). Βασικά αυτή η «αριστερά» είναι ιμπεριαλιστική (δεν έγραψα φιλο-ιμπεριαλιστική) και αποτελεί το ηθικοπολιτισμικό συμπλήρωμα μιας κάποιας «δεξιας», έχοντας ως κύριο χαρακτηριστικό της τη συνεχή απο-πολιτικοποίηση των περισσότερων ζητημάτων.

Όπως η θρησκεία αποτέλεσε μια προβιά για τη «δεξιά» (που στο φαίνεσθαι κουβαλά την Παναγία ενώ στην ουσία κουβαλά και προσεύχεται στο €uro), έτσι και ο μυθικός - αλλά κατ' ουσίαν βερμπαλιστικός - «αντι-δυτικισμός» της «αριστεράς» δεν αποτελεί παρά μια μάσκα (μόλις φτάσουν τα πράγματα στα άκρα και έχει να επιλέξει ανάμεσα σε Γαλλία - η οποία μαζί με τις Η.Π.Α αποτελούν τους φορείς της οικουμενίστικης παράδοσης -, ριζοσπαστικό δυτικισμό και κοσμικισμό από τη μια μεριά, έναντι οποιασδήποτε άλλης επιλογής από την άλλη, θα επιλέξει φυσικά την πρώτη. Άλλωστε είναι ευρωκεντρική).

Η ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί - χρησιμοποιώντας σχηματικά τους όρους - ως ηθικά ή κοινωνικά συντηρητική και πολιτικά ριζοσπαστική [**]. Μια «δεξιά» που δεν έχει συνειδητοποιήσει αυτά τα στοιχειώδη πράγματα αποτελεί παράγοντα καθυστέρησης για τη χώρα και φέρει η ίδια ευθύνες για την πολιτική ανισορροπία στην Ελλάδα. Μια «αριστερά», από την άλλη, που δεν συνειδητοποιεί πως ο ριζοσπαστικός κοσμικισμός - τον οποίον μοιράζεται με τους «δεξιούς» οικονομιστές ευρωφιλελεύθερους - και το αντιθρησκευτικό πνεύμα βρίσκεται σε υποχώρηση παντού σε παγκόσμια κλίμακα [***], με τη σειρά της θα ενισχύσει την πολιτική ανισορροπία στη χώρα (τροφοδοτώντας «ασυμμετρίες»).

Αυτά τα γράφω γιατί οδεύουμε σε χαώδες κενό μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Όποιος δεν το βλέπει είναι είτε τυφλός, είτε οπαδός ή θύμα του κομματικού και παραταξιακού λαϊκισμού και φανατισμού.

Η χώρα, μιλώντας αισιόδοξα, προκειμένου να προχωρήσει χρειάζεται μια «αριστερά» και μια «δεξιά» του 21ου αιώνα (και όχι της δεκαετίας του '90, του Τέλους της Ιστορίας και της μονοπολικότητας). Οικονομικά, πολιτικά, ηθικά και πολιτισμικά.

Σημειώσεις[*] 

Πάντως κάθε κοινωνία έχει τα όρια της.

[**] Οικονομικά, η ελληνική κοινωνία, ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί «οργανικιστική», σε συνάφεια με αυτό που παλαιότερα ονομαζόταν ''distributism''.

[***] Αυτή η παγκόσμια υποχώρηση δεν αποτελεί παροδικό φαινόμενο, και καλό θα ήταν να το συνειδητοποιήσουν όλοι, «αριστεροί και δεξιοί», προκειμένου να προετοιμάζονται. Το να έχεις μέσα στη βουλή ένα πολυκομματικό μονοκόμματισμό (δηλαδή πολλά κόμματα που στη βάση τους δεν αποτελούν παρά διαφορετικές αποχρώσεις του ίδιου πράγματος) και τηλε-εικονική ή τυπική νομιμοποίηση, δεν σημαίνει πως εκτός βουλής το χάσμα κοινωνίας-κράτους δεν γιγαντώνεται. Και όταν γιγαντώνεται το χάσμα μεταξύ κοινωνίας και κράτους - και το κομματικό σύστημα, αποσυνδέεται, σφραγίζεται και στεγανοποιείται από την κοινωνία ολοένα και περισσότερο - τα συνθήματα δεν αρκούν.


Πηγή: Blog  Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία

Monday, March 7, 2016

Η Λέστερ όλου του κόσμου

Ας φανταστούμε έναν άνθρωπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε και συνεχίζει να ζει στο Λέστερ. Ας τον ονομάσουμε Ρομπ και ας υποθέσουμε ότι έχει πατήσει τα 50. Λογικά κάπου στη δεκαετία του 70′ ο πατέρας του Ρομπ θα πήρε τον πιτσιρικά για πρώτη φορά στη Φίλμπερτ Στριτ, όπου βρισκόταν για περισσότερα από 100 χρόνια η έδρα της ομάδας, πριν αυτή μετακομίσει το 2002 στο τωρινό σύγχρονο γήπεδο της.

Όπως τα περισσότερα παιδιά ο μικρός Ρομπ θα ενθουσιάστηκε με τη νέα αυτή ανακάλυψη και θα ξεκίνησε να δηλώνει φίλος της Λέστερ, όπως ο μπαμπάς του. Φυσικά οπαδός της δεν έγινε εκείνη τη μέρα. Κανένας δεν γίνεται οπαδός τη μέρα που πατάει για πρώτη φορά σε ένα γήπεδο. Πραγματικός οπαδός γίνεσαι μόνο τη μέρα που σκάει η πρώτη καλή σφαλιάρα, ανακαλύπτεις ότι η ενασχόληση αυτή κρύβει και πίκρες (ή σε αρκετές περιπτώσεις κυρίως πίκρες) και συνειδητά αποφασίζεις ότι θα συνεχίσεις να ασχολείσαι και να στηρίζεις ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Και αυτή η πρώτη σφαλιάρα δεν πρέπει να άργησε καθόλου να φτάσει στον Ρομπ. Μια ομάδα-ασανσέρ μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας υποστηρίζει άλλωστε, που στα 132 χρόνια ιστορίας της δεν έχει κερδίσει ούτε ένα πρωτάθλημα, δεν έχει κερδίσει ούτε ένα κύπελλο Αγγλίας και έχει παίξει τρεις φορές, όλες κι όλες, σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Λίγο μετά την πρώτη σφαλιάρα, λογικά θα έσκασε και η δεύτερη. Και στο καπάκι και η τρίτη, απλά και μόνο για να καλυφθεί το πολύ μικρό ενδεχόμενο να μην συνειδητοποίησε πλήρως το μέγεθος της «ομαδούλας» που αποφάσισε να ακολουθήσει.

Για λόγους που όπως έχουμε πει αρκετές φορές δεν μπορούν και δεν έχει νόημα να αναλυθούν, ο Ρομπ επέλεξε να παραμείνει στο πλευρό της Λέστερ. Την ακολούθησε σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά της Αγγλίας, την είδε να προσπαθεί να παραμείνει με νύχια και με δόντια στην Πρέμιερ Λιγκ ή και στη δεύτερη κατηγορία, να τρώει γκολ με το τσουβάλι, να παίζει μπάλα που δεν βλέπεται αν δεν έχεις κατεβάσει πέντε μπύρες πιο πριν, να υποβιβάζεται τόσες πολλές φορές που να είναι σχεδόν αδύνατον να θυμηθεί ποιες ακριβώς χρονιές έπαιζε στην πρώτη και ποιες στη δεύτερη κατηγορία, να χάνει με κάθε πιθανό τρόπο, ακόμα και σε περιπτώσεις που πιστεύεις πως είναι αδύνατο να χάσει, και όμως έμεινε εκεί, δίπλα της. Βροντοφωνάζοντας «Foxes never quit».



Πριν μερικά χρόνια την είδε να πέφτει ακόμα και στην τρίτη κατηγορία! Και δεν μιλάμε για κάποια προηγούμενη γενιά, δεκαετίες πριν, αλλά για το 2009. Δεν την εγκατέλειψε ούτε εκεί. Το λένε και τα νούμερα. Ακόμα και εκείνη τη σεζόν ο μέσος όρος προσέλευσης των “αλεπούδων” δεν έπεσε κάτω από τις 20.000. Ούτε οι εκδρομές σταμάτησαν. Όλα αυτά τα χρόνια στη δεύτερη και στη τρίτη κατηγορία η Λέστερ είχε πάνω-κάτω 2.000 πιστούς οπαδούς που την ακολουθούσαν σε κάθε παιχνίδι, ανεξαρτήτως απόστασης και δυναμικότητας του αντιπάλου. Από το Ίπσουιτς και το Μπρίστολ μέχρι το Τσέλτεναμ, το Χέρεφορντ και το Κόλτσεστερ.

Φαντάσου, για παράδειγμα, τον Ρομπ σε ένα λεωφορείο, ένα βροχερό Σαββατόβραδο του 2009, να επιστρέφει ταλαιπωρημένος από το μακρινό Καρλάιλ, έχοντας κάνει 700 χιλιόμετρα αυθημερόν για ένα παιχνίδι τρίτης κατηγορίας. Σκέψου να υπήρχε τρόπος με μια χρονομηχανή να βρεθείς σ” εκείνο το πούλμαν με τους οπαδούς της Λέστερ, μόνο και μόνο για να μπορείς να παρατηρήσεις τις φάτσες τους όταν τους πεις ότι λίγα χρόνια μετά η αγαπημένη τους ομάδα θα βρίσκεται μόνη πρώτη στη βαθμολογία, με πέντε βαθμούς διαφορά, εννιά παιχνίδια πριν το τέλος. Και όχι στη βαθμολογία της 3ης ή της 2ης κατηγορίας αλλά σ’αυτήν της Πρέμιερ Λιγκ.

Με έναν προπονητή στον πάγκο που λίγο καιρό πριν θα έχει χάσει εντός έδρας ακόμα και από τα Νησιά Φερόε, με αρχηγό έναν Τζαμαϊκανό αμυντικό που θα παίζει μόλις για 2η χρονιά στην Πρέμιερ Λιγκ, με έναν άσημο Γάλλο κόφτη που δεν θα έχει ούτε μια κλήση στις μικρές εθνικές και θα έχει μια χρονιά μόνο προϋπηρεσία σε πρώτη κατηγορία, με έναν άγνωστο Γαλλοαλγερινό στο κέντρο, που θα προέρχεται από μια γαλλική ομάδα δεύτερης κατηγορίας, και με έναν 29χρονο Άγγλο στην επίθεση, που την εποχή εκείνη έκανε καριέρα στις ερασιτεχνικές κατηγορίες της χώρας!



Δεν ήμουν οπαδός της Λέστερ και δεν πρόκειται να γίνω τώρα. Δεν υπάρχει «θέμα μόδας», όπως λένε διάφοροι εκ φύσεως αντιδραστικοί που λατρεύουν τη φράση «έμαθε ο κάθε άσχετος την/τον (όνομα ομάδας/παίκτη που έχει αποκτήσει ξαφνικά υπερβολική φήμη)». Δεν μ’ενδιαφέρει καν να υπεραναλύσω το πως και το γιατί, να ψάξω τη «μυστική συνταγή», να δω πως ακριβώς εξηγείται αυτή η παράλογη πορεία και γιατί ένα τσούρμο μέτριων, κυρίως, παικτών αντέχει τόσους μήνες πάνω από ομάδες εκατοντάδων εκατομμυρίων. Δεν με ενδιαφέρει, όπως ακριβώς δεν ενδιέφερε (σχεδόν) κανέναν πως γίνεται επιστημονικά το σουτ του Ρομπέρτο Κάρλος με τη Γαλλία να σχημάτισε τέτοια απίστευτη καμπύλη. Κάποια πράγματα είναι όμορφα χωρίς να χρειάζονται εξτρά αναλύσεις. Το ποδόσφαιρο, ευτυχώς, είναι γεμάτο από τέτοια.

Απλά χαίρομαι και απολαμβάνω αυτό το παραμύθι που ζει η Λέστερ και μου είναι αδιανόητο να μην το υποστηρίξω. Γιατί πίσω από την πολύ όμορφη ιστορία που ο μικρός τα βάζει στα ίσα, χωρίς βρώμικα τρικ και άσχημο στυλ, με τους μεγάλους και αναπάντεχα τους κερδίζει (η οποία, φυσικά, από μόνη της είναι άξια θαυμασμού και στήριξης, στην εποχή της όλο και αυξανόμενης ανισότητας που ζούμε), υπάρχουν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες Ρομπ που έβαλαν πλάτη τόσα χρόνια και υπέμειναν τις πίκρες και τα ποδοσφαιρικά σκατά μιας ολόκληρης ζωής ξέροντας ότι το πιθανότερο είναι πως δεν θα πάρουν πίσω τίποτα πέρα από πολύ μικρές, περιστασιακές χαρές.

Έτσι, περισσότερο κι από το να το πάρει για τον Ρανιέρι, τον Βάρντι, τον Μαρέζ, τον Καντέ και όλους τους άλλους άγνωστους, μέχρι πρόσφατα, ήρωες του ρόστερ της, περισσότερο κι από το να το πάρει για όλους τους απλούς ποδοσφαιρόφιλους του πλανήτη που ψάχνουν έναν ακόμα λόγο να αγαπήσουν αυτό το παιχνίδι με το οποίο μεγάλωσαν, η Λέστερ πρέπει να ολοκληρώσει αυτό το ονειρικό ταξίδι και να πάρει αυτό το πρωτάθλημα για όλους τους Ρομπ της κερκίδας της αλλά και για τους Ρομπ όλου του κόσμου, που κάποτε επέλεξαν να στηρίξουν μέχρι τέλους μια μικρή ομάδα, ξέροντας καλά πως τους μεγάλους τελικούς και τα παιχνίδια που κρίνουν τίτλους θα τα βλέπουν από την τηλεόραση.

Πηγή: El Sombrero

Saturday, March 5, 2016

Το έγκλημα της εξουσίας

Του Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου

Δέν ξέρω ἐάν ἐδῶ πού φτάσαμε ὑπάρχει ἐλπίδα καί ἔξοδος ἀπό τή δύσκολη ὥρα πού περνᾶμε. Ἐάν ὑπάρχει ὅμως ἕνα ἐνδεχόμενο ἐλπίδας, αὐτό μόνο ἀπό τό λαό μπορεῖ νά προέλθει, ἐάν μπορέσει νά συνετισθεῖ, ἐάν μπορέσει νά μετανοήσει, ἐάν μπορέσει νά ἀναλάβει τίς εὐθῦνες του. 

Οἱ ἐξουσίες στάθηκαν ἀδύνατες, γιατί ὑπῆρξαν λίγες σέ ποιότητα. Οἱ κατά καιρούς ἐξουσίες πού κυβέρνησαν αὐτό τόν τόπο, στάθηκαν ἀνίκανες καί ἕνα καθαρό μάτι διαβλέπει ὅτι δέν ἔχουν πλέον τήν δυνατότητα νά βοηθήσουν τήν Πατρίδα. Ἐάν μποροῦσαν θά τό εἶχαν κάνει. 

Ὄχι δέ μόνον δέν ἔκαναν καλό, ἀλλά ἔκαναν κακό, γιά τήν ἀκρίβεια κακούργησαν ἐναντίον τῆς Πατρίδας καί τοῦ λαοῦ. Τό κακούργημα δέν εἶναι μόνο ὅτι τόν κατάστρεψαν οἰκονομικά, ἀλλά τόν διέφθειραν ψυχικά. Προκειμένου νά μποροῦν νά ἀπολαμβάνουν τήν ἐξουσία τους καί τά λάφυρά της, διέφθειραν τήν ψυχή αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καί μάλιστα μέ τέτοιο τρόπο πού καταντᾶ δαιμονικός. 

Ἐκμεταλλεύθηκαν τά ἀνθρώπινα πάθη μέ στόχο νά ἐκμαυλίσουν συνειδητά τόν λαό. Μέ ὑποταγμένα στήν ἐξουσία τά τηλεοπτικά κανάλια διαμόρφωσαν τίς εἰδήσεις διά νά διαφθείρουν τόν λαό καί νά κλονίσουν συνειδήσεις ὥστε κάποτε νά μποροῦν νά τοῦ πετάξουν στά μοῦτρα τό «μαζί τά φάγαμε». 

Ὁ λαός διαβρωμένος ἔγινε αἰχμάλωτος τοῦ δικοῦ του ὁράματος, αὐτοῦ πού τοῦ καλλιέργησαν καί τώρα κάποιοι ἔχουν τήν ἐλπίδα ὅτι θά ξανάρθουν ἐκεῖνες οἱ «καλές ἡμέρες» τῆς καλοπέρασης καί κανείς ἀπό τούς πολιτικούς δέν ἔχει τό θάρρος νά τούς πεῖ ὅτι αὐτές δέν θά ξανάρθουν, γιατί ἦταν μέρες ἀνομίας, καί δέν πρέπει νά ξανάρθουν.

 Ἡ κατάρρευση τῆς Πατρίδας μας ἦταν σχεδιασμένη μέ βασικούς συνεργάτες τούς πολιτικούς πού ἀφιονισμένοι μέ τό ἀφιόνι τῆς ἐξουσίας στάθηκαν ἀνίκανοι νά ἀντιδράσουν. Τό σκάνδαλο τοῦ Χρηματιστηρίου δέν ἦταν μιά καλοστημένη παγίδα μέ τόν τότε Πρωθυπουργό νά σπρώχνει τό λαό νά παίρνει δάνεια γιά νά ἀγοράζει μετοχές; Ποιός λογοδότησε γι’αὐτό;

 Ὁ καταναλωτισμός ἔγινε ὅραμα ζωῆς. Μέ κάθε τρόπο οἱ Ἕλληνες ὠθοῦντο πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Δάνειο γιά διακοπές, δάνειο γιά Χριστούγεννα σέ ἐξωτικούς προορισμούς, δάνεια, δάνεια, δάνεια. Οἱ ἐξουσίες δέν γνώριζαν ποῦ πήγαινε αὐτή ἡ ἱστορία; Ἄν γνώριζαν ἔχουν τήν πρώτη εὐθύνη καί πρέπει νά ἀναζητηθεῖ. Ἐάν δέν γνώριζαν ἦταν ἔνοχοι γιά λόγους βλακείας. Ἤξεραν ὅμως τά πάντα. 

Παράλληλα μέ τόν εὐδαιμονισμό, ἕνα πνεῦμα λοιδωρίας ἀπέναντι σέ ὅ,τι πνευματικό, ὅ,τι παραδοσιακό καί ταυτόχρονα ἕνα τσουνάμι ἐπιθέσεων ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Συνασπισμένα κανάλια, ὑπηρέτες ξένων πρῶτα συμφερόντων καί τῆς ἑλληνικῆς ἐξουσίας μετά, προσπαθοῦσαν νά γκρεμίσουν τή σχέση τῶν νεοελλήνων μέ τήν πηγή τῆς δυνάμεως. Ἕνα πολύ ἐνδιαφέρον θέμα πρός μελέτη θά ἦταν ἡ στάση τῶν ΜΜΕ ἀπέναντι στόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ὀφειλόταν σέ καθαρό δημοσιογραφικό ἐνδιαφέρον ἤ ἐκτελοῦσαν διατεταγμένη ὑπηρεσία μέ διατάκτες ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος; 

Μόνον ἠλίθιοι δέν καταλάβαιναν τότε ὅτι ἑτοιμαζόταν ἡ μεγάλη ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ λαοῦ. Μόνον ἠλίθιοι δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν ὅτι στόχος δέν ἦταν ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος. Δέν καταλάβαιναν ὅτι προσπαθοῦσαν νά καταστρέψουν τό καταφύγιο τῶν ἀνθρώπων γιά νά τούς ἐξουδενώσουν. 

Μιλοῦσαν γιά τήν «μεγάλη Ἐκκλησιαστική περιουσία» πού αὐτοί καί τό συνἀφι τους τήν εἶχαν ληστέψει. Ἡ Ἐκκλησία εἶχε παραχωρήσει τό 96% τῆς περιουσίας της πρός χάριν τοῦ λαοῦ. Προκάλεσα ἀρκετές φορές τούς δημοσιογράφους, ὅτι μιά πολύ ἐνδιαφέρουσα ἔρευνα θά ἦταν νά ἐρευνήσουν ἄν αὐτή ἡ ἐκκλησιαστική περιουσία πού δόθηκε κατά καιρούς γιά χάρη τοῦ λαοῦ πῆγε πραγματικά στό λαό ἤ πῆγε στίς τσέπες τῶν ἀδίστακτων. Ἀλλά κανείς δέν τόλμησε. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἐξέδωσε ἕνα βιβλίο γιά τό κομμάτι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί τήν τύχη του πού ἀφοροῦσε τήν πρώτη Μητρόπολη του, Θηβῶν καί Λεβαδείας. Ἀντιμετωπίσθηκε ἀπό ὅλους διά τῆς σιγῆς. Ἡ ὑπόθεση κάνει «τζίζ». 

Αὐτό πού στόχευσε ἡ ἐξουσία τό πέτυχε, ἀλλά αὐτό εἶναι καί τό μεγάλο ἔγκλημά της. Νά διαφθείρει τό λαό γιά νά τόν ἀναγκάσει σέ σιωπή καί σέ ὑποταγή. Καί κατάφερε ἐπίσης ἔν τινι μέτρῳ νά συκοφαντήσει τήν Ἐκκλησία γιά νά τήν τρομάξει, γιά νά στρέψει τόν λαό ἐναντίον της, σάν τόν Νέρωνα πού ἔκαψε τήν Ρώμη καί μετά κατηγόρησε τούς χριστιανούς σάν ὑπαίτιους. Ὅταν κάποια στιγμή ὁ λαός θά καταλάβει, παρόλο πού προσπαθοῦν νά τόν ἀποπροσανατολίσουν, τότε θά δεῖ τό μεγάλο καί σκληρό παιχνίδι πού ἔπαιξαν εἰς βάρος του.

Ἡ εὐθύνη τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας γιά τήν καθυστέρηση σ’αὐτό τόν τόπο σέ νευραλγικούς τομεῖς τῆς δημόσιας ζωῆς εἶναι καί μεγάλη καί ἐγκληματική. Ἡ κατάσταση καί τό κατάντημα τῆς δημόσιας ὑγείας, τῆς δημόσιας Παιδείας, τῆς διεφθαρμένης διοίκησης καί τόσοι ἄλλοι τομεῖς, ὀφείλουν τήν ὑπανάπτυξη τους στούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας. Αὐτούς δέν τούς ἔνοιαξε ἡ Πατρίδα τούς ἔνοιαζε μόνο ἡ ἐξουσία. Δέν τούς ἔνοιαζε οὔτε κἄν τό κόμμα τους, πού γι’αὐτούς ἦταν μέσο προσωπικοῦ πλουτισμοῦ καί μέσο διατήρησης τῆς ἐξουσίας. Πόσοι καί πόσο κατάλαβαν αὐτό τόν τόπο, τήν ἱστορία του καί τήν παράδοσή του; Εὔκολοι σέ δεκάρικους λόγους, θεώρησαν ὡς πολιτική τοποθέτηση καί πολιτικό διάλογο τά διάφορα σλόγκαν μέ τά ὁποῖα νόμιζαν ὅτι ἀσκοῦν πολιτική. Τό πρῶτο μνημόνιο εἶχε 234 σελίδες. Τό ὑπέγραψαν ὅλοι, χωρίς κανείς νά τό διαβάσει. Τό ὑπέγραψαν μέσα σέ τρεῖς ὧρες, χωρίς νά ξέρουν τί ὑπογράφουν. Ὑψηλόβαθμα στελέχη ἐπισκέπτονται ξένους ὀργανισμούς γιά νά ὑπερασπίσουν ὑποτίθεται τά συμφέροντα τῆς Πατρίδας καί οἱ συνομιλητές τους δέν μποροῦν νά καταλάβουν γιατί ἀκριβῶς πῆγαν καί τί ἀκριβῶς ἤθελαν. Αὐτό εἶναι τό ἐπἰπεδο τους, τῶν περισσοτέρων τουλάχιστον. Γιατί ἄν αὐτοί πού πηγαίνουν ἔχουν «τέτοιες» ἱκανότητες, μπορεῖτε νά καταλάβετε πόσες ἔχουν αὐτοί πού τούς στέλνουν. 

Ἡ ἀνικανότητα, ἀλλά καί ἡ ἰδιοτέλεια τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας φαίνεται στήν ἀνικανότητα ἤ τήν ἄρνηση τους νά συναινέσουν σέ ἕνα κοινό τόπο, σέ μιά κοινή συνισταμένη, γιά σοβαρά προβλήματα πού ἀπασχολοῦν τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι ἄν μιά Κυβέρνηση πάρει μιά νομοθετική πρωτοβουλία π.χ. γιά τήν Παιδεία, ἡ ἀντιπολίτευση θά ἀντιδράσει καί θά καταψηφίσει. Θά ξεσηκώσει ὀργανωμένες ὁμάδες γιά νά ματαιώσει τά πάντα. Ἐάν ἡ ἀντιπολίτευση αὐτή γίνει αὕριο Κυβέρνηση καί πάρει γιά τό ἴδιο θέμα τήν ἴδια ἀκριβῶς ἤ περίπου πρωτοβουλία, ἡ νέα ἀντιπολίτευση θά καταψηφίσει αὐτό πού ὡς Κυβέρνηση θέλησε νά ψηφίσει. Γιατί νά τό κάνει ὁ ἅλλος καί νά μήν τό κάνουμε ἐμεῖς; Δέν μπόρεσαν ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων νά κάνουν κάτι μαζί. Αὐτό τό ὀνομάζουν πολιτική. Ἀλλά αὐτή ἡ συμπεριφορά πού εἶναι σχεδόν πάντα ἡ ἴδια στίς ἐναλλασσόμενες ἐξουσίες δείχνει τήν ἀληθινή ποιότητά τους καί τό ποιοί εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τό κατάντημα τῆς Πατρίδος. 

Ἦταν Νομάρχης. Γνώρισε τήν τοπική αὐτοδιοίκηση καί τίς ἀνάγκες της. Γίνεται βουλευτής. Ὡς βουλευτής μέ τό κόμμα του νομοθετεῖ σωστά μέτρα γιά τήν τοπική αὐτοδιοίκηση. Ἔλα ὅμως πού στίς ἐκλογές γιά τήν ἀνάδειξη τοπικῶν ἀρχόντων ἡ ἀντιπολίτευση ἐκλέγει πολλούς νέους δημοτικούς καί Νομαρχιακούς ἄρχοντας. Καί πηγαίνει στήν Βουλή μέ τήν ἐντολή ἀπό τό κόμμα του πού κυβερνᾶ νά εἰσηγηθεῖ τό κουτσούρεμα τῶν ἁρμοδιοτήτων γιά νά μήν ὠφεληθοῦν οἱ ἀντίπαλοι. Αὐτοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας στήν Ἑλλάδα, γι’αὐτό καί τήν ἄφησαν ὑποανάπτυκτη, γι’αὐτό καλλιέρησαν τήν διαφθορά, τήν ἄντληση μίζας, γι’αὐτό τήν ἔφεραν σέ αὐτό τό σημεῖο. Ποιός ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας ἔνοιωσε στό πετσί του τήν οἰκονομική κρίση; Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους δέν δείχνει κάτι τέτοιο. Καί ἡ σημερινή ἐξουσία δέν κάνει τίποτα ἄλλο παρά νά θερίζει τούς καρπούς πού ἔσπειρε. Μέ τήν ἀνευθυνότητα τῆς ἀντιπολίτευσης ἔσπειρε ἀνέμους καί τώρα θερίζει θύελλες. Καί προσπαθεῖ νά ἀποπρασανατολίσει γιά μιά ἀκόμη φορά τήν κοινωνία πού ζεῖ σέ ἔκτακτες ἀνάγκες, ψηφίζοντας νόμους καί νομοσχέδια γιά νά διατηρήσει τά κουρέλια τῆς προοδευτικότητας καί ἀντί νά ζητᾶ συγγνώμη γιά τό κατάντημα τῶν ἀνθρώπων, ζητᾶ συγγνώμη γιά τά νομοσχέδια τῆς ντροπῆς πού ἄργησε τάχα νά ψηφίσει. 

Ἕνα ἄλλο κλασικό παράδειγμα τῆς ἀνίκανης ἐξουσίας εἶναι αὐτό πού ζοῦμε αὐτές τίς ἡμέρες μέ τούς ἀγρότες. Σχεδόν κάθε χρόνο ἔχουμε καταλήψεις δρόμων. Πρίν ἡ σημερινή ἐξουσία γίνει κυβέρνηση ἔτρεχε στά μπλόκα γιά νά στηρίξει τά αἰτήματα τῶν ἀγροτῶν. Τότε εἶχαν δίκαιο καί μόνο ἐφέτος ἔχουν ἄδικο; Κάποιοι λένε ὅτι ἔχουν μέν δίκαιο, ἀλλά οἱ συνθῆκες εἶναι δύσκολες. Πρίν δύο χρόνια δέν ἦταν καί μόνον τώρα ἔγιναν; Ἔχουν δίκαιο οἱ ἀγρότες;Ἐάν ναί νά τό παραδεχθοῦν ὅλοι. Ἐάν ἔχουν ἄδικο ἤ εἶναι ὑπερβολικοί νά τούς τό ποῦν ΟΛΟΙ, διαφορετικά εἶναι ἀνεύθυνοι. Ἔπειτα ἀπό τόσες ἡμέρες πού ἡ χώρα παρουσιάζει παράλυση, ἡ ἐξουσία καί τώρα καί στό παρελθόν κάνει κάποιες παραχωρήσεις. Γιατί ἔπρεπε νά ρεζιλεύεται ἔτσι ἡ Πατρίδα μας;Δέν μποροῦσαν ἀπό τήν ἀρχή νά διαλεχθοῦν μέ εὐθύνη, νά τοποθετηθοῦν ὅλοι καί νά ἀποφύγουμε κάθε λίγι καί λιγάκι αὐτό τό μπάχαλο; Αὐτό λέγεται ὑπεύθυνη διακυβέρνηση τῆς χώρας ἀπό ὅλες τίς ἐξουσίες πού πέρασαν; 

Ἡ ἐξουσία κατέστρεψε αὐτό τόν τόπο, τόν λεηλάτησε γιά πάρτη της, τόν διέφθειρε ἐκμεταλλευόμενη τά πάθη τῶν ἀνθρώπων, τόν δίχασε καί ἔστρεψε τόν ἕνα μετά τόν ἄλλο, ἔστρεψε τήν μία ὁμάδα ἐναντίον τῆς ἄλλης. Σήμερα ἡ ὑπενθύμιση τῶν μπλέ, πράσινων καί κόκκινων καφενείων τοῦ παρελθόντος μόνο ντροπή μπορεῖ νά προκαλέσει σέ κάθε νοήμονα ἄνθρωπο. Ὄργανο στά χέρια ξένων προσπάθησε νά καταστρέψει τήν γλῶσσα, τήν ἱστορία, τήν πίστη στόν Θεό, μέ στόχο τήν ἐξουδένωση καί τήν πλήρη ὑποταγή τοῦ λαοῦ, αἰχμάλωτου ἀπατηλῶν ὀνείρων καί ψεύτικων ὑποσχέσεων. Καμιά ἐξουσία δέν εἶπε ποτέ τήν ἀλήθεια στόν λαό.Τήν λύση πού ὑπῆρχε δέν τήν εἶπε κανείς στόν λαό γιατί δέν συνέφερε τίς ἐξουσίες.

Ἡ λύση δέν θά ἔλθει ἀπό καμμία ἀπό τίς συνηθισμένες ἐξουσίες. Ἡ λύση θά προέλθει ἀπό τόν λαό, ὅταν πρῶτα συνειδητοποιήσει τίς δικές του τεράστιες εὐθύνες, ὅταν καταλάβει ὅτι ἔχει καί ἐκεῖνος εὐθύνη γιά τό σημερινό κατάντημα του. Ὅταν καταλάβει ὅτι καμμία λύση δέν θά εἶναι ἀνώδυνη πλέον. Ὅταν ἀποφασίσει νά λειτουργήσει ἑνωτικά καί ὄχι διασπαστικά. Ὅταν ἀποφασίσει νά γονατίσει ὁλόκληρος, γιά νά γίνει ὁ καθένας ἀλληλέγγυος μέ τόν ἄλλο. Τέλος ὅταν ἀποφασίσει ἐθελούσια καί ὄχι ἀναγκαστικά νά δυσκολευτεῖ, γιά νά σηκωθεῖ καί πάλι ὁλόκληρος.

Thursday, March 3, 2016

Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957)

Στις 3 Μαρτίου του 1957 οι Άγγλοι, ύστερα από προδοσία πληροφορήθηκαν το κρησφύγετό του Γρηγόρη Αυξεντίου κοντά στο Μαχαιρά. Το περικύκλωσαν με αυτοκίνητα και ελικόπτερα, μετά από πολύωρη μάχη και αρκετούς νεκρούς Άγγλους έριξαν βενζίνη στο κρησφύγετο και τον έκαψαν ζωντανό. Το καμένο σώμα του θάφτηκε στις 4 Μαρτίου στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα φυλακισμένα μνήματα» από τους Άγγλους στρατιώτες από φόβο λαϊκών εκδηλώσεων. Ο τότε ανταποκριτής του Ασσοσιέϊντ πρες στην Κύπρο Άλεξ Ευθυβούλου μετέδωσε μεταξύ άλλων ότι η μάχη άρχισε 4.30΄ π.μ και έληξε στις 2.00΄ μ.μ . Η μάχη διεξαγόταν υπό ραγδαίας βροχής και πριν φονευθεί ο Γρηγόρης Αυξεντίου έρριψε περί τις 1000 σφαίρες και αρκετές χειροβομβίδες φονεύοντας 47 στρατιώτες. Οι νεοέλληνες αγνοούν τη θυσία του Αυξεντίου για την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα!

Η Ε.Ε. να αναλάβει τις ευθύνες της για το προσφυγικό

Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 508 εκατομμυρίων κατοίκων, με το 7,5% του παγκόσμιου πληθυσμού που κατέχει το 24% του παγκόσμιου Α.Ε.Π., να αναλάβει τις ευθύνες της για το προσφυγικό με εφαρμογή της ισοκατανομής των προσφύγων, που είναι λιγότεροι από το 1% του πληθυσμού, σε όλες τις χώρες ανάλογα με τις δυνατότητες της καθεμιάς, ζητά το Πολιτικό Γραφείο του Κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας σε κείμενο εκτιμήσεων για την προσφυγική κρίση.

Το κείμενο είναι το ακόλουθο:

1.Οι τοπικοί πόλεμοι στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη και αλλού τροφοδοτούν το προσφυγικό κύμα, που παίρνει διαστάσεις μετακίνησης πληθυσμών. Επισημαίνουμε το γεγονός ότι κακώς δεν αναγνωρίζονται οι Αφγανοί ως πολιτικοί πρόσφυγες, παρά το γεγονός ότι η χώρα τους εξακολουθεί να μαστίζεται εδώ και δεκαετίες από εμφύλιο σπαραγμό.

2. Η απάλειψη των αιτίων της προσφυγιάς τους είναι η πρώτη προτεραιότητα για την απόδοση δικαιοσύνης στους πρόσφυγες. Η ειρήνευση και ανασυγκρότηση των εμπολέμων χωρών είναι προϋπόθεση για να ανακοπεί το προσφυγικό ρεύμα και, σταδιακά, να γυρίσουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Οι χώρες που προκάλεσαν τον πόλεμο και την ανθρωπιστική κρίση πρέπει να επιβαρυνθούν το κόστος της ανασυγκρότησης αυτής. Επισημαίνουμε το γεγονός ότι συστηματικά αποσιωπώνται οι αίτιοι των ανθρωπιστικών αυτών κρίσεων, αλλά και την αδράνεια της παγκόσμιας πνευματικής ηγεσίας που δεν υψώνει με τρόπο αποφασιστικό τη φωνή της, για να σταματήσουν οι πόλεμοι.

3. Στο μεταξύ, πρέπει να γίνουν τα πάντα για τη σωτηρία και την αξιοπρεπή διαβίωση των προσφύγων. Για τους Χριστιανούς η συμπαράσταση στους εμπερίστατους και αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, είναι απαράβατη αρχή στην οποία δεν χωρούν «εκπτώσεις» και παρερμηνείες. Σε όλες τις εκκλησίες θα διαβαστεί την ερχόμενη Κυριακή της Αποκριάς το «Ευαγγέλιο της Κρίσεως» (Κατά Ματθαίον 25, 31-46) και θα ακουστεί ότι όποιος τάισε τους πεινασμένους, πότισε τους διψασμένους, περιμάζεψε τους ξένους, φρόντισε τους άρρωστους και τους φυλακισμένους, είναι σαν να φρόντισε τον ίδιο το Θεό και θα συγκαταλέγεται στους «ευλογημένους του Πατρός μου» που θα κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών. Αντίθετα, «κατηραμένοι» θα είναι όσοι δεν θα φροντίσουν τους «ελαχίστους» αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, γιατί θα είναι σα να μη φρόντισαν τον ίδιο το Θεό.

4. Άλλωστε, από την κατά σάρκα γέννησή Του, ο Θεός ήταν μετανάστης, άστεγος και πρόσφυγας κυνηγημένος. Είναι χαρακτηριστικό το Τροπάριο του όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου: «Δός μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ξενωθέντα εν κόσμω…όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους…ος ως ξένος ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη…».Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Πατριάρχη Αλεξανδρείας αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα, που σε περίοδο ταραγμένη (7ος μ.Χ. αιώνας), καθιέρωσε και χρηματικό βοήθημα στους πρόσφυγες και μάλιστα μεγαλύτερο στις γυναίκες.

5. Οι ισχυρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για την πρόκληση των τοπικών συρράξεων που δημιούργησαν το προσφυγικό. Παράλληλα, πέτυχαν την οικονομική ισχύ τους σωρεύοντας τα πλούτη της γης και εκμεταλλευόμενες τις φτωχές χώρες. Κατά συνέπεια, είναι εύλογο να αποτελούν αυτές τον βασικό προορισμό των προσφυγικών ροών και όχι η κατεστραμμένη Ελλάδα των Μνημονίων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 508.000.000 κατοίκων, με το 7,3% του πληθυσμού του πλανήτη που κατέχει το 24% του παγκόσμιου ΑΕΠ, πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της έναντι των συνανθρώπων μας που δοκιμάζονται και κάλλιστα μπορεί να τους απορροφήσει, αφού το σύνολο των προσφύγων δεν ξεπερνά το 1% του πληθυσμού. Κατά συνέπεια, με εφαρμογή της ισοκατανομής τους σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. ανάλογα με τις δυνατότητες της κάθε μίας, κανένα πρόβλημα δεν θα υπάρξει.

6. Χαιρετίζουμε τη φιλάνθρωπη στάση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα των πληθυσμών των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, που παρά την ανέχεια και την κρίση, συμπαραστέκεται στους χειμαζόμενους αδελφούς μας, αλλά και όσους εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο βοηθούν με αυταπάρνηση ως «καλοί Σαμαρείτες». Δεν λείπουν δυστυχώς τα φαινόμενα προκλητικής αισχροκέρδειας και εκμετάλλευσης εις βάρος των εμπερίστατων ανθρώπων, τα οποία πρέπει να παταχθούν.

7. Κι όμως, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες κυβερνούν και εκπροσωπούν μερίδες πολιτών της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης, οι οποίες φαίνεται ότι έχουν συνηθίσει στην ιδέα να βασίζουν την ησυχία και την ευημερία τους στην ανοχή και συνενοχή σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Δεν εξηγείται διαφορετικά η επιμονή τους, περισσότερο ή λιγότερο συγκαλυμμένα, η Ελλάδα «να φυλάει τα θαλάσσια σύνορά της» απωθώντας τα σαπιοκάραβα με τους πρόσφυγες, κατά παράβαση της διεθνούς νομοθεσίας και δολοφονώντας γυναικόπαιδα, σε συνδυασμό με το σχέδιό τους, υψώνοντας φράχτες, να μετατρέψουν την Ελλάδα σε «αποθήκη ψυχών».

8. Καταγγέλλουμε την σχετική πρωτοβουλία της Αυστρίας σε συντονισμό με τις βαλκανικές χώρες για την πραγματοποίηση του στόχου αυτού, όπως προκύπτει από τη μη πρόσκληση της Ελλάδας στη μεταξύ τους σύσκεψη. Η εξέλιξη αυτή, μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης να απομονώνεται από άλλη χώρα-μέλος σε συνεργασία με χώρες μη-μέλη δείχνει πως ή ιδιότητα του κράτους-μέλους της Ε.Ε. μετρά όλο και λιγότερο.

9. Καταδικάζουμε την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα. Ως στρατιωτικός οργανισμός, το ΝΑΤΟ είναι αναρμόδιο να εμπλακεί σε ένα θέμα καθαρά ανθρωπιστικό.

10. Αρμόδιος για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης είναι ο Ο.Η.Ε. , ο οποίος πρέπει επειγόντως να αναλάβει πρωτοβουλίες και να δραστηριοποιηθεί. Προκειμένου να πάψουν να χάνονται ζωές στο Αιγαίο, πρέπει με απαίτηση και πρωτοβουλία του Ο.Η.Ε., να καταγγελθεί η στάση της Τουρκίας και να εξαρθρωθούν από το τουρκικό έδαφος τα κυκλώματα διακινητών που θησαυρίζουν με την απόγνωση των προσφύγων και οργανώνουν τα επικίνδυνα θαλάσσια περάσματα με εκατοντάδες θύματα. Εκεί να γίνεται η ταυτοποίησή τους και από εκεί η χορήγηση βίζας και κατανομή τους σε όλες τις χώρες του κόσμου ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει η κάθε μία να τους φιλοξενήσει. Στην κατεύθυνση αυτή, εκτός από την Τουρκία, πρέπει να ενισχυθούν και να αποκτήσουν τις κατάλληλες υποδομές και οι άλλες χώρες που γειτονεύουν με τα πεδία των συγκρούσεων (Λίβανος-Ιορδανία), προκειμένου να ανταποκριθούν στη διαχείριση των προσφυγικών ροών.

11. Οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών δεν είχαν αναπτύξει σχέδια αντιμετώπισης του προσφυγικού και του μεταναστευτικού ζητήματος. Το ίδιο ισχύει και για τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία δεν είχε εξαρχής σχέδιο διαχείρισης της αντιμετώπισης του προσφυγικού, ούτε υπεύθυνη πολιτική, ιδίως κατά την πρώτη θητεία της. Και πάλι δεν στάθηκε ικανή να προβλέψει, ως όφειλε, τα σχέδια των ευρωκρατών εις βάρος της χώρας μας. Έστω και τώρα, πρέπει να υπάρξει άμεση και υπεύθυνη διαχείριση του θέματος, με ενίσχυση από την Ε.Ε., πάντοτε στα πλαίσια του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων: Να τεθεί ως πρώτη προτεραιότητα η δημιουργία υποδομών για τη στέγαση, περίθαλψη και ασφαλή διαμονή των προσφύγων που βρίσκονται στο ελληνικό έδαφος, η οποία να διασφαλίζει την αξιοπρεπή διαβίωσή τους.

12. Με τον τρόπο αυτόν θα μπουν οι βάσεις για τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας της οικονομίας και της ασφάλειας, τόσο σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών που φιλοξενούν πρόσφυγες, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτό ζητούμε την αντικατάσταση όλων των καταυλισμών (Hot Spots) των νησιών του ανατολικού Αιγαίου με πλωτούς, όπου θα γίνεται απευθείας η πρώτη εγκατάσταση και ταυτοποίηση των προσφύγων, οι οποίοι στη συνέχεια να προωθούνται για φιλοξενία σε κατάλληλα επιλεγμένα σημεία της ηπειρωτικής χώρας σύμφωνα με το νόμο και τις διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα.