Thursday, December 29, 2011

Αλληλέγγυο Πρωτοχρονιάτικο Γλέντι με τους Απεργούς Χαλυβουργούς

Αλλαγή χρόνου με τους απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας

Εδώ και δύο μήνες ο ηρωικός απεργιακός αγώνας στην Ελληνική Χαλυβουργία έγινε σημείο αναφοράς για όλη την εργατική τάξη. Με τις 60 μέρες απεργίας, οι απεργοί της Χαλυβουργίας απέδειξαν ότι:

Μπορούμε να μη δεχόμαστε μοιρολατρικά τις επιθέσεις των «από πάνω». Ο αγώνας όταν είναι αποφασιστικός και πολυήμερος μπορεί να στριμώξει τη εργοδοσία και την κυβέρνηση.

Γι’ αυτό και ο αγώνας της Ελληνικής Χαλυβουργίας ανέβασε το ηθικό όλων όσοι-ες υφίστανται τις συνέπειες της μνημονιακής λαίλαπας, γι’ αυτό κι ένα πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης τους έχει αγκαλιάσει σε χώρους δουλειάς και γειτονιές. Από ένα τέτοιο κίνημα δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι συλλογικότητες του Στεκιού Μεταναστών-Κοινωνικού Κέντρου της Τσαμαδού 13. Μέχρι τώρα, η Συλλογική Κουζίνα “El Chef” οργάνωσε παρέμβαση-γεύμα αλληλεγγύης στη Χαλυβουργία στις 10 Δεκέμβρη και παρέδωσε στους απεργούς δύο φορές τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης που είχαν μαζευτεί στο Στέκι. Παράλληλα, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα στήνει εδώ και τρεις εβδομάδες μικροφωνική αλληλεγγύης στα Προπύλαια και μαζεύει από τους περαστικούς οικονομική ενίσχυση για τον απεργιακό αγώνα. Μέχρι τώρα παραδόθηκαν στους απεργούς 3.150 ευρώ που μαζεύτηκαν ευρώ-ευρώ. Αυτές οι προσπάθειες, μικρό μόνο τμήμα των συνολικών κινήσεων αλληλεγγύης, πρέπει να συνεχιστούν.

Οι απεργοί της Ελληνικής Χαλυβουργίας θα αλλάξουν το χρόνο (καιρού επιτρέποντος) στο χώρο του εργοστασίου, στο χώρο του αγώνα. Αποφασίσαμε να βρεθούμε πλάι τους για να τους δείξουμε έμπρακτα ότι θεωρούμε τον αγώνα τους και δικό μας αγώνα. Από τις 9 το βράδυ του Σαββάτου θα βρεθούμε στη Χαλυβουργία για να φάμε, να πιούμε και να τραγουδήσουμε μαζί, για να κάνουμε μια διαφορετική Παραμονή, αγωνιστική κι αλληλέγγυα. Θα είναι καλό να βρεθούμε πολλοί και πολλές εκεί, για να περάσουμε με κέφι το κατώφλι του νέου χρόνου και να στείλουμε ηχηρό μήνυμα σε εργοδοσία και κυβέρνηση ότι οι απεργοί της Ελληνικής Χαλυβουργίας δεν είναι μόνοι.

Νίκη στους απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας!

Αθήνα 29/12/11

Στέκι Μεταναστών-Κοινωνικό Κέντρο Τσαμαδού 13
Συλλογική Κουζίνα “El Chef”
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Η ενημέρωση του λαού της αριστεράς

H "Λιμπερατσιόνε", η εφημερίδα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, θα αποτελέσει, από τα μεσάνυκτα της Πρωτοχρονιάς, το πρώτο επιφανές θύμα της προσπάθειας στραγγαλισμού της αριστερής, πολιτικής και κοινωνικής δημοσιογραφίας στην Ιταλία.
Η κυβέρνηση του τεχνοκράτη Μόντι, ακολουθώντας την πολιτική του Μπερλουσκόνι, θα στερήσει από 100 περίπου εκδοτικούς και ενημερωτικούς συνεταιρισμούς, κομματικά και κοινωνικά έντυπα την πενιχρή, για τα ιταλικά δεδομένα, χρηματοδότηση των 100 εκατ. ευρώ για να μπορέσουν να λειτουργούν εκτός των μεγάλων κυκλωμάτων της διαφήμισης, που ελέγχονται από τους μεγάλους εκδοτικούς ομίλους και τα κανάλια του Καβαλιέρε. Οι εκκλήσεις στον πρόεδρο της δημοκρατίας και πρώην «υπουργό Εξωτερικών» του ΙΚΚ, Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο Μπερλουσκόνι και αργότερα ο Μόντι απέρριψαν ακόμη και τη διαμεσολάβηση του Ναπολιτάνο.
Η Λουτσιάνα Καστελίνα κράτησε τα ηνία της «Λιμπερατσιόνε» τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της, πριν από μια περίπου 20ετία, ενώ δίπλα της στέκονταν ο Λούτσιο Μάγκρι και η Ρίνα Γκαλιάρντι. Τρεις από τους ιδρυτές του «Μανιφέστο», που φιλοδοξούσαν να δώσουν νέο πνοή στο όραμα του ιταλικού δημοκρατικού κομμουνισμού μετά το τέλος του ΙΚΚ.
Η Ιταλία του Μπερλουσκόνι και του Βελτρόνι προσπάθησε να πνίξει τη ριζοσπαστική αριστερά με έναν ανελεύθερο εκλογικό νόμο. Η Ιταλία του τεχνοκράτη Μόντι και της μνημονιακής πολιτικής προσπαθεί να φιμώσει ακόμη και τις ελάχιστες φωνές που αντιστέκονται.
«Το τέλος της 'Λιμπερατσιόνε' θα είναι η αρχή», προειδοποίησε ο διευθυντής της εφημερίδας Ντίνο Γκρέκο στη συνέντευξή του, που θα δημοσιευτεί το Σάββατο στην «Εποχή, προειδοποιώντας ότι η κατάσταση είναι ήδη οριακή και για τις άλλες πολιτικές εφημερίδες της αριστεράς και όχι μόνο, μεταξύ των οποίων το «Μανιφέστο» και η «Ουνιτά».
«Η κοινωνική δυναμική είναι η μόνη που μπορεί να ανατρέψει τα σχέδιά τους... η Κομμουνιστική Επανίδρυση δεν θα ανεχτεί να τη φιμώσουν και σύντομα θα αναλάβει νέες πρωτοβουλίες για να έχει τη δική της ανεξάρτητη φωνή», τόνισε ο Γκρέκο, εκτιμώντας ότι «σήμερα όσο ποτέ άλλοτε υπάρχει η ανάγκη άμεσης ενημέρωσης του λαού της αριστεράς».

Aρ. Π.

πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

"Nα ανακοινώσει η εκδότρια δημόσια το σχέδιό της μέχρι την Δευτέρα 2/01/2012

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ Χ.Κ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΩΤΟΕΚΔΟΤΙΚΗ (28/12/2011)

Οι εργαζόμενοι στην Χ.Κ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ και την ΦΩΤΟΕΚΔΟΤΙΚΗ που συνεχίζουν τις επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργιακές τους κινητοποιήσεις με αίτημα την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους και μετά την εκδήλωση πρόθεσης της διοίκησης για την υπαγωγή στο άρθρο 99, αποφάσισαν στη  συνέλευση της 28ης Δεκεμβρίου παμψηφεί:
 Πρώτον: Να καλέσουν την εκδότρια της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία",  να ξεκαθαρίσει προς τους εργαζόμενους εγγράφως και δημόσια μέχρι τη Δευτέρα 2 Ιανουαρίου του 2012:
 - Για το πώς σκοπεύει να λύσει άμεσα το πρόβλημα, που έχει δημιουργηθεί σχετικά με τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις όσων έχουν αποχωρήσει.
 - Ποιά λύση θα δώσει για το μέλλον της εφημερίδας (πώληση, εύρεση επενδυτή, αύξηση μετοχικού κεφαλαίου κλπ). Η όποια απάντηση θα τεθεί υπό την κρίση της επόμενης συνέλευσης.
 Δεύτερον: Αποφάσισαν  με συντριπτική πλειοψηφία, να εξουσιοδοτήσουν τον εκπρόσωπο των συντακτών και την εργασιακή επιτροπή για την επεξεργασία πρότασης σχεδίου με βάση τις απόψεις, που διατυπώθηκαν στη συνέλευση σχετικά με την ευθύνη έκδοσης της εφημερίδας απο τους εργαζόμενους. Η πρόταση  θα τεθεί για συζήτηση στην επόμενη συνέλευση την ερχόμενη εβδομάδα.
  Τρίτον: Η συνέλευση αποφάσισε επίσης μετά από πρόταση της εργασιακής επιτροπής, να καλέσει τα σωματεία να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους στο χώρο του τύπου και των ΜΜΕ, θεωρώντας ότι παρά τις επί μέρους διαφορές, οι εργαζόμενοι του κλάδου δέχονται μία πρωτοφανή επίθεση στα εργασιακά τους δικαιώματα, η οποία απαιτεί άμεση συλλογική αντίδραση. Το σχετικό αίτημα  βρίσκει σύμφωνες και τις εργασιακές επιτροπές του ΑΛΤΕΡ και του ΔΟΛ

O χρόνος έχει τις απαντήσεις;


Της Ευγενίας Ηλιοπούλου
                                                
Το 1997 στην Νέα Υόρκη, πρωτοαντίκρισα άστεγους. Τυλιγμένοι σε χαρτόνια, στριμωγμένοι για να ζεσταθούν, στις εσοχές των ουρανοξυστών, σε άγνωστες γωνίες των γραφείων στις διάφορες πλατείες της πόλης. Άτυπα σπιτάκια χωρίς ανέσεις και χωρίς προστασία για ακραία καιρικά φαινόμενα. Γραφικοί και ιδιαίτερα ομιλητικοί σταματούσανε τους περαστικούς ζητώντας τους change δηλαδή κάτι σεντς. Κατά πλειοψηφία άνδρες, ρακένδυτοι με πλαστικές σακούλες γεμάτες με άχρηστα αντικείμενα. Ρώτησα για τι είναι έξω και πως ζούνε έτσι; Οι απαντήσεις ήταν: έτσι θέλουνε, χρωστάνε πολλά στην εφορία, έχουνε ψυχολογικά προβλήματα και τους έχουνε διώξει από τα σπίτια τους ή πάσχουν από κάποια ψυχιατρική ασθένεια. Τους ξανασυνάντησα στο Παρίσι το 2000, όπου λόγω παγετού, σημειώθηκε ένας μεγάλος αριθμός θανάτων των άστεγων που είχαν βρει καταφύγιο στους σταθμούς του μετρό σε υπόγεια δίπλα στις ράγες.

Τους πρώτους ανθρώπους που έσκαβαν μέσα στα σκουπίδια είδα στην Τύνιδα το 1983. Δίπλα στους πάγκους με φρούτα και λαχανικά στο σούκ, στην αγορά, υπήρχε ένα βουναλάκι από σάπια ή σε μερική αποσύνθεση λαχανικά και φρούτα. Υπήρχε ο κίνδυνος γαστρεντερίτιδας αλλά πεινούσανε και τι να βάλουνε στο στόμα τους; Τους ξανασυνάντησα στο Παρίσι το 2003 όταν είδα μία ομάδα ανθρώπων να περιμένουν την λήξη της λαϊκής για να πάρουνε τα λάφυρα τους πριν τα μαζέψουν τα απορριμματοφόρα του δήμου. Από τότε αποτελούν μόνιμη παρουσία στους δρόμους του Παρισιού, του Λονδίνου και του Μονάχου και της Αθήνας.

Πρώτη φορά είδα να σερβίρουνε συσσίτιο στο Παρίσι το 2005. Μία ζεστή σούπα στην σκιά της εκκλησίας του Saint Germaine des Pres. Μία καντίνα του δήμου πρόσφερε στους περαστικούς νοστιμότατη σούπα δύο ή ώρα το πρωί. Περίεργη πήγα και ζήτησα να την δοκιμάσω και μίλησα με τους εθελοντές. Με πληροφορήσανε ότι μόνο στο κέντρο τάιζαν χιλιάδες κόσμο που δεν έπρεπε να φέρει αποδείξεις «φτώχειας». Η ανθρωπότητα οδηγείται στην φτώχεια και την εξαθλίωση; Ο χρόνος έχει τις απαντήσεις; Η Ελλάδα ακολουθεί τα καλά και κυρίως τα κακά παραδείγματα των χορών σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται;

Εδώ και δύο χρόνια εικόνες εξαθλίωσης κυριαρχούν στην Αθήνα. Οι αξιοπρεπέστατοι κύριοι, που ψάχνουν για εφημερίδες στο μετρό ή το τραίνο, χωρίς να δυσανασχετήσουν με την τσίχλα πάνω στις σελίδες. Οι ζητιάνοι έξω από το σουπερ μάρκετ. Στην λαϊκή και στα σουπερ μάρκετ κυριαρχούν οι γυναίκες ενώ για την εφημερίδα ενδιαφέρονται μόνο οι άνδρες. Τις καθημερινές υπάρχουν παντού ενώ άγιες ημέρες είναι στα γεύματα αγάπης του δήμου ή της εκκλησίας. Εκεί βάζουν τα καλά τους και γελάει το χειλάκι τους αφού υπάρχει αξιοπρέπεια και στο σερβίρισμα και στο στόλισμα των τραπεζιών. Όπως πάντα είμαι καχύποπτη όταν βγαίνουν στην δημοσιότητα φιλανθρωπικές προσφορές αγάπης. Ποιος τους βοηθάει στην πραγματικότητα και ποιος μόνο ισχυρίζεται ότι τους βοηθάει για να καρπωθεί τον τίτλο του καλού και φιλεύσπλαχνου έλληνα; Πόσα πραγματικά λεφτά δίνει η εκκλησία για τους φτωχούς ή απλώς χειρίζεται εύστοχα το θέμα; Ο ανώνυμος και πράγματι φιλάνθρωπος δεν χρειάζεται διαφήμιση όταν δίνει από το υστέρημα του. Μήπως τα διάφορα σωματεία και τα σουπερ μάρκετ  κρύβουν συμφέροντα αφού έχουν καθημερινή δωρεάν διαφήμιση;

Wednesday, December 28, 2011

Καλό ταξίδι Λουκία...

Πέθανε σήμερα σε ηλικία μόλις 50 ετών η σκηνοθέτης Λουκία Ρικάκη, μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο. Η σκηνοθέτης το προηγούμενο χρονικό διάστημα αντιμετώπισε με μεγάλο θάρρος το προσωπικό της δράμα. Η Λουκία  Ρικάκη ίδρυσε και διηύθυνε το πρώτο Standup Comedy Club στην Ελλάδα. Επίσης ίδρυσε την εταιρεία Orama films και τις θεατρικές σκηνές του θεάτρου «104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης».
Εντυπωσιακό και ασυνήθιστο ήταν το γεγονός, ότι η γνωστή σκηνοθέτρια "μοιράσθηκε" την ασθένειά της, τόσο στο προφιλ facebook όσο και στο twitter. Αμέσως μετά πήγε στην παραλία κι έβαλε τα πόδια της στη θάλασσα... Αυτό ήθελε όπως έγραψε στο προφίλ της στις αρχές Δεκεμβρίου.
«Δεν ξέρω πότε θα ξαναπιάσω δουλειά πάλι επαγγελματικά… Άσε που ‘χω το άλλοθι. Βρε, μου άνοιξαν το κεφάλι, οπότε λίγο τρέλα δεν βλάπτει με επιστημονική κάλυψη! Και σφραγίδα Siemens… χα χα» δήλωνε πρόσφατα με το γνωστό αυτοσαρκαστικό της στυλ αναφερόμενη στην προέλευση του αξονικού τομογράφου.
Γεννήθηκε το 1961 στον Πειραιά. Σπούδασε Iστορία της Tέχνης, Kινηματογράφο, Γραφικές Tέχνες και Φωτογραφία στο Dartington College of Arts στην Aγγλία.  Eργάστηκε στο Συμβούλιο της Eυρώπης στο Στρασβούργο και στο Υπουργείο Περιβάλλοντος της Δανίας ως υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Tο 1982 επέστρεψε στην Eλλάδα και ίδρυσε την εταιρεία ORAMA FILMS, για την παραγωγή θεατρικών παραστάσεων και ποιοτικών ταινιών για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και το 2000 ίδρυσε την εταιρεία TRICKY TRICK FILMS. Tο 1996 ίδρυσε και διεύθυνε τις 2 θεατρικές σκηνές του Θεάτρου "104 - Kέντρο Λόγου και Tέχνης".

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
1982, Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΗΣ ΣΟΥΖΥ, 4'
1984, ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ, ντοκυμαντέρ, 60'
1986, ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ, ντοκυμαντέρ, 20'
1989, ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ - LEO BROWER, ντοκυμαντέρ, 30'
1990, ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΠΙΤΙ, ντοκυμαντέρ, 60'
1991, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ, 90'
1992, ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ, ντοκυμαντέρ, 60'
1993, ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ, ντοκυμαντέρ, 25'
1994, ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΣΕ 4 ΚΙΝΗΣΕΙΣ, 35mm, έγχρωμη, 100'
1998, ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ, 35mm, έγχρωμη, 100'
1999, ΑΝΟΙΞΕ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ, 8'
2000, ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ, ντοκιμαντέρ, 30'
2000, ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ, 5'
Βραβείο μικροσινεμά
2000, ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ, 9'
2001, ΝΥΧΤΕΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ - Η ΤΑΙΝΙΑ, μεγάλου μήκους
2001, ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ, ντοκιμαντέρ
Βραβείο ΑΓΩΝ ΥΠΠΟ
2001, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, ντοκιμαντέρ

Τα συσσίτια δεν είναι πολιτική

Tου Πέτρου Κατσάκου

Εκεί που αποτυγχάνει η πολιτική βρίσκει χώρο η φιλανθρωπία. Αυτοί που οδήγησαν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην ανεργία, αυτοί που λεηλάτησαν το εισόδημα εκατομμυρίων νοικοκυριών, αυτοί που ανάγκασαν ένα σημαντικό ποσοστό ελλήνων να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, έρχονται τώρα να πλειοδοτήσουν σε κηρύγματα φιλανθρωπίας για τα ίδια τους τα θύματα.

«Το απόγευμα στο Μέγαρο Μαξίμου θα πραγματοποιηθεί σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, με θέμα «Δράσεις κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης». Στη σύσκεψη θα συμμετάσχουν ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, ο υπουργός Εσωτερικών Τάσος Γιαννίτσης, ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κουτρουμάνης, ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, ο υπουργός Επικρατείας Γιώργος Σταυρόπουλος, ο υπουργός Επικρατείας & κυβερνητικός εκπρόσωπος Παντελής Καψής και ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης».

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Μια πολιτεία που αδυνατεί να αντιμετωπίσει τους πολίτες της ως πολίτες αλλά τους αντιμετωπίζει ως επαίτες. Ένα κράτος που αδυνατεί να προστατεύσει την αξιοπρέπεια και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών του έρχεται τώρα να δώσει λίγα ψίχουλα ελεημοσύνης στα θύματα των φόρων, των χαρατσιών και των περικοπών που το ίδιο επέβαλε. Μία κυβέρνηση - φιλόπτωχο ταμείο που με τα «εξαπτέρυγά» της μοιράζει πενταροδεκάρες σε άνεργους, άστεγους, απολυμένους και νεόπτωχους που μέσα σε δύο χρόνια ή ίδια δημιούργησε.

Σε ένα κράτος που έμαθε να ζει με «δανεικά» και με «δόσεις» φυσικό είναι οι πολίτες να αντιμετωπίζονται πλέον σαν ζητιάνοι και το κενό της πολιτικής να έρχεται να καλύψει η φιλανθρωπία.

Τα συσσίτια δεν είναι πολιτική.

Πηγη: Πρώτο Θέμα Online

Sunday, December 25, 2011

Ο νόμος του Μουρ και η ιστορική αριστερά

Του Σταύρου Καπάκου

Η υπόθεση
της συνεργασίας και της ενότητας της αριστεράς ασφαλώς δεν είναι νέα, έχει παρελθόν θα έχει μέλλον, καθώς κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι η ιδεολογική και κυρίως η πολιτική σύγκλιση των δυνάμεων που διεκδικούν την εκπροσώπηση της αριστερής όχθης. Η ιστορική αριστερά δεν έχει κουλτούρα συνύπαρξης και κοινής δράσης, αλλά μεγάλων εσωτερικών διαιρέσεων και "εμφυλιοπολεμικών" συγκρούσεων.
Η υπόθεση της ενότητας δεν είναι καθόλου εύκολη καθώς ανοίγει με τον έναν ή άλλο τρόπο το μείζον θέμα των συνεργασιών και της εξουσίας, που ιστορικά διχάζει τις δυνάμεις της αριστεράς.

ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ δεν είναι αν η συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς είναι πολυπαιγμένο έργο, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι στοχαστές από τον αριστερό χώρο. Το κρίσιμο είναι αν σήμερα υπάρχουν κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις τέτοιες που επιβάλλουν στις δυνάμεις της ιστορικής αριστεράς, αλλά και όχι μόνο σε αυτές, να ξανασκεφθούν την υπόθεση της συνεργασίας. Αν δηλαδή είναι σε εξέλιξη κατακλυσμιαίες επιπτώσεις για τις δυνάμεις της εργασίας, που έχουν κάποιες αναλογίες με μεγάλες στιγμές της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, όπως η Αντίσταση ή το εγχείρημα της προδικτατορικής ΕΔΑ, στιγμές που προσέδωσαν τον ιστορικό χαρακτήρα στις δυνάμεις της ελληνικής αριστεράς.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για επιπτώσεις μόνο στην εργατική τάξη με την κλασική έννοια, αυτούς δηλαδή που "πωλούν" την εργατική τους δύναμη, αλλά για τους εργαζόμενους συνολικά. Μισθωτούς, μικρομεσαίους, αγρότες, υπαλλήλους που παράγουν δημόσια αγαθά, νέους, άνεργους, δυνάμεις της κουλτούρας και της τέχνης. Μιλάμε δηλαδή για τη διευρυμένη έννοια της εργατικής τάξης, που δεν είναι σημερινή ανακάλυψη, και αποτελεί το θεμέλιο για την οικοδόμηση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Όσοι αντιμετωπίζουν την υπόθεση της συνεργασίας της αριστεράς με όρους παρελθόντος υποτιμούν τις επώδυνες επιπτώσεις της κρίσης στους εργαζόμενους αλλά και την αδήριτη ανάγκη να δοθεί πειστική απάντηση στην κρίση πολιτικής εκπροσώπησης. Στην πολιτική τα κενά καλύπτονται σχετικά γρήγορα. Στην περίπτωση της ιστορικής αριστεράς φαίνεται να ισχύει ο νόμος του Μουρ από την ανάποδη. Δηλαδή σπαταλά όλο και πιο πολλή ενέργεια στα επουσιώδη, ενώ παρακολουθεί ασθμαίνουσα τις εξελίξεις, που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αφήνοντας στο περιθώριο τους πλαγιοφύλακες των “ιερών” κειμένων.

ΑΣΦΑΛΩΣ μεταξύ των δυνάμεων της ιστορικής αριστεράς, άλλα και των δυνάμεων που αποδεσμεύονται από τον δικομματισμό, υπάρχουν μεγάλες διαφορές στρατηγικής, προγράμματος, ακόμη και διαφορές αξιών. Ας μην κρυβόμαστε όμως. Μεγάλες διαφορές υπάρχουν και στο εσωτερικό του κάθε πολιτικού φορέα της αριστεράς. Η εμφυλιοπολεμική φρασεολογία που χρησιμοποιεί κυρίως η ηγεσία του ΚΚΕ (σ.σ.: κάποιες φορές και δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ) παραπέμπει δυστυχώς στη στρατηγική της έντασης, που δεν τιμά την ιστορική αριστερά, καθώς είναι κατάλοιπο αυταρχικής, εργαλειακής αντίληψης για την πολιτική εξουσία και τους θεσμούς. Αυτήν την αρχαία σκουριά πλήρωσαν βαθιά οι δυνάμεις της ιστορικής Αριστεράς.
Η ΔΗΜΑΡ αρνείται τη συνεργασία, ακόμη και την κοινή δράση, με το κόμμα υπό τη σημαία του οποίου εξελέγησαν βουλευτές, μόλις δύο χρόνια πριν, τα βασικά της στελέχη. Άλλες προτεραιότητες, άλλοι στόχοι, θεμιτοί ίσως σε άλλες εποχές καθώς παραμένει “ορφανό” και αναζητά πολιτική έκφραση ένα υπαρκτό μεταρρυθμιστικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ υποτιμούν αυτή τη διάσταση, που είναι εμφανής στη δημοσκοπική έκρηξη της ΔΗΜΑΡ, σφάλλουν και υποτάσσουν στον βολονταρισμό την αναλυτική τους ικανότητα.

ΤΙ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ τη συνύπαρξη, την όσμωση, την κοινή δράση, παρά τις υπαρκτές διαφορές; Γιατί δεν μπορεί να εκφραστεί στο πλαίσιο μιας πλουραλιστικής, ριζοσπαστικής, αριστερής, οικοσοσιαλιστικής εναλλακτικής προγραμματικής συμφωνίας; Γιατί αποτελούν μίνιμουμ οι επεξεργασίες του Ευρωπαϊκού Κόμματος της Αριστεράς; Ανομολόγητες επιλογές εξουσίας, εμμονή σε νεοδογματικές αντιλήψεις και ιστορικούς αναχρονισμούς, υπερφίαλες συμπεριφορές αποτελούν εμπόδια στη συνεργασία ή, έστω, στην κοινή δράση σε πρώτη φάση. Ωστόσο όλα αυτά φαντάζουν πλέον μικρά κι ασήμαντα σε σχέση με την ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι κατακλυσμιαίες εξελίξεις και να ανοίξει ο δρόμος για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Ο ΚΟΣΜΟΣ της εργασίας βαθμιαία ξεπερνά τις άγονες διαιρέσεις του παρελθόντος αναζητώντας κοινή δράση και συνεργασία για να αμυνθεί στην επίθεση που δέχονται τα εργασιακά και κοινωνικά του δικαιώματα. Ο κόσμος της εργασίας είναι κάτι πολύ περισσότερο από τους κλειστούς μηχανισμούς, τα κόμματα φρούρια, τις τακτικές εισοδισμού, τους ηγεμονισμούς, τις άγονες ιδεολογικές συγκρούσεις μιας άλλης εποχής.
Όσο η ιστορική αριστερά παραμένει αγκυλωμένη στα “ιερά” κείμενα και στις αδιέξοδες πολιτικές διαιρέσεις, τόσο θα αποτελεί έναν ανοικτό διάδρομο, που θα οδηγεί χιλιάδες αξιόλογους και δημιουργικούς ανθρώπους από τα προτάγματα της αλληλεγγύης στη χαώδη πλέον δεξαμενή των ανένταχτων.

Όπως θα έλεγε ο ποιητής, “δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε”: Όχι ο κόσμος τα κόμματα της αριστεράς...

Πηγη: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Saturday, December 24, 2011

Η Ευρώπη μπορεί να επιβιώσει μόνο αν αλλάξει δρόμο

Δουλειά, περιβάλλον, δημοκρατία και ειρήνη. Μια έκκληση για την έξοδο από την κρίση, μετά από το συνέδριο της Φλωρεντίας
 
Διανοούμενοι, ακτιβιστές, στελέχη της Αριστεράς, σε μια ημερίδα για το μέλλον της Ευρώπης, συζήτησαν στη Φλωρεντία. Ήταν κατά κάποιο τρόπο το καταστάλαγμα της συζήτησης που έγινε στο «Μανιφέστο». Η «Εποχή» δημοσιεύει τα συμπεράσματα της συζήτησής τους.

Η κρίση της Ευρώπης είναι το τέλος μιας πορείας βασισμένης στο νεοφιλελευθερισμό και στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Τα τελευταία είκοσι χρόνια το πρόσωπο της Ευρώπης ήταν η αγορά και το ενιαίο νόμισμα, οι απελευθερώσεις επαγγελμάτων και οι κερδοσκοπικές φούσκες, η απώλεια δικαιωμάτων και η έκρηξη των ανισοτήτων. Στη χρηματοπιστωτική κρίση, οι ευρωπαϊκές αρχές έδωσαν ανεύθυνες απαντήσεις: αρνήθηκαν να επέμβουν με τα εργαλεία της νομισματικής Ένωσης για να περιορίσουν την κρίση, επέβαλαν σε όλες τις χώρες πολιτικές λιτότητας και περικοπές στους προϋπολογισμούς, που θα εισαχθούν τώρα στις ευρωπαϊκές συμφωνίες. Τα αποτελέσματα είναι ότι η οικονομική κρίση επεκτείνεται σε όλες σχεδόν τις χώρες, το ευρώ θα μπορούσε να καταρρεύσει, διαφαίνεται μια νέα μεγάλη ύφεση, υπάρχει ο κίνδυνος διάλυσης της Ευρώπης. Η Ευρώπη μπορεί να επιβιώσει μόνο αν αλλάξει δρόμο. Μια άλλη Ευρώπη μπορεί να είναι εφικτή, αν το πρόσωπό της θα είναι συνυφασμένο με την εργασία, με το περιβάλλον, με τη δημοκρατία, με την ειρήνη, με περισσότερη ολοκλήρωση. Είναι ο δρόμος που υποδεικνύει ένα σημαντικό μέρος της ευρωπαϊκής διανόησης και κοινωνίας, από τα κινήματα για τη δικαιοσύνη μέχρι τις διαμαρτυρίες σε όλες τις χώρες ενάντια στις πολιτικές λιτότητας των κυβερνήσεων. Είναι ένας δρόμος που δεν έχει βρει απήχηση ανάμεσα στις ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις. Ο δρόμος για μια άλλη Ευρώπη πρέπει να φέρνει σε σύγκλιση τις ορατές αλλαγές, τις κοινωνικές προτάσεις, τις εθνικές και ευρωπαϊκές πολιτικές προς ένα κοινό πλαίσιο.

Προτείνουμε πέντε στόχους από τους οποίους να εκκινήσουμε.

Να μειώσουμε τη δύναμη του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα –η απαρχή της κρίσης– πρέπει να τεθεί σε τέτοια θέση, ώστε να μην μπορεί πλέον να καταστρέψει την οικονομία. Η νομισματική ένωση πρέπει να αναδιοργανωθεί και να εγγυηθεί συνολικά το δημόσιο χρέος των χωρών που υιοθετούν το ευρώ. Δεν είναι δυνατό να δεχτούμε να καταστραφεί η οικονομία των χωρών που βρίσκονται σε δύσκολη θέση από το βάρος του χρέους. Όλες οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές πρέπει να φορολογούνται, πρέπει να μειωθούν οι ανισορροπίες που παρήχθησαν από τις κινήσεις κεφαλαίου, μια πιο αυστηρή ρύθμιση πρέπει να εμποδίζει τις περισσότερο κερδοσκοπικές και ριψοκίνδυνες κινήσεις. Πρέπει να δημιουργηθεί ένας δημόσιος ευρωπαϊκός οίκος αξιολόγησης.

Να ολοκληρωθούν οι οικονομικές πολιτικές. Εκτός από την αγορά και από το νόμισμα χρειάζονται κοινές πολιτικές σε άλλους χώρους, που να αντικαταστήσουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και Aνάπτυξης, να μειώσουν τις ανισορροπίες, να αλλάξουν την κατεύθυνση της ανάπτυξης. Στο φορολογικό πεδίο χρειάζεται να εναρμονιστεί η φορολογία στην Ευρώπη, μετατοπίζοντας τη φορολογική επιβάρυνση από την εργασία στον πλούτο και στις μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, με νέα έσοδα που θα χρηματοδοτούν τη δαπάνη σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η δημόσια δαπάνη –σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο– πρέπει να χρησιμοποιηθεί για την επανεκκίνηση της ζήτησης, για την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, για την επέκταση των δημόσιων δραστηριοτήτων και υπηρεσιών. Οι βιομηχανικές πολιτικές και οι πολιτικές εκσυγχρονισμού πρέπει να προσανατολίσουν την παραγωγή και την κατανάλωση προς μεγαλύτερες δεξιότητες των εργαζομένων, προς την ποιότητα και τη βιωσιμότητα. Τα eurobond πρέπει να εισαχθούν όχι για να αναχρηματοδοτήσουν το χρέος, αλλά για να χρηματοδοτήσουν τον οικολογικό μετασχηματισμό της ευρωπαϊκής οικονομίας, με επενδύσεις ικανές να δημιουργήσουν απασχόληση και να προστατέψουν το περιβάλλον.


Να αυξηθεί η απασχόληση, να προστατευθεί η εργασία, να μειωθούν οι ανισότητες. Το δικαίωμα στην εργασία και στο κοινωνικό κράτος είναι ιδρυτικά στοιχεία της Ευρώπης. Έπειτα από δεκαετίες με πολιτικές που δημιούργησαν ανεργία, επισφάλεια και εξαθλίωση, και επανέφεραν τις ανισότητες στην Ευρώπη στα επίπεδα της δεκαετίας του τριάντα, τώρα χρειάζεται να τεθεί στην πρώτη θέση τόσο η δημιουργία μιας σταθερής, ποιοτικής εργασίας, με υψηλότερους μισθούς και με προστασία των χαμηλότερων μισθών, όσο και η δημοκρατία και η συλλογική διαπραγμάτευση. Να προστατευθεί το περιβάλλον. Η βιωσιμότητα, η πράσινη οικονομία, η αποτελεσματικότητα στη χρήση των φυσικών πόρων και της ενέργειας πρέπει να είναι ο νέος ορίζοντας της ευρωπαϊκής ανάπτυξης. Όλες οι πολιτικές πρέπει να υπολογίζουν τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, να μειώνουν την κλιματική αλλαγή και τη χρήση μη ανανεώσιμων πηγών, να ευνοούν την καθαρή ενέργεια, τις τοπικές παραγωγές, τη νηφαλιότητα της κατανάλωσης.


Να εφαρμόζεται η δημοκρατία. Οι μορφές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της κοινωνικής δημοκρατίας μέσα από κόμματα, η κοινωνική εκπροσώπηση και οι εθνικές κυβερνήσεις, είναι όλο και λιγότερο ικανές να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η κρίση αφαιρεί νομιμοποίηση από τις γραφειοκρατίες –Κομισιόν και Κεντρική Τράπεζα- οι οποίες ασκούν εξουσίες χωρίς να λογοδοτούν στους πολίτες, ενώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει ακόμη έναν αρμόζοντα ρόλο. Σ’ αυτές τις δεκαετίες η ευρωπαϊκή κοινωνία των πολιτών ανέπτυξε κοινωνικά κινήματα και πρακτικές συμμετοχικής και αποφασιστικής δημοκρατίας  -από τις κινητοποιήσεις των Κοινωνικών Φόρουμ μέχρι τις διαμαρτυρίες των αγανακτισμένων σε πολλές χώρες – που έδωσαν στους πολίτες τη δυνατότητα να γίνουν πρωταγωνιστές. Αυτές οι εμπειρίες χρειάζονται μια θεσμική απάντηση. Είναι αναγκαίο να ξεπεραστεί η απόκλιση ανάμεσα στις οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές του σήμερα και τις θεσμικές και πολιτικές αναδιατάξεις που είναι σταματημένες σε μια περασμένη εποχή. Η κοινωνική και πολιτική ένταξη των μεταναστών είναι μια απαράβλεπτη προϋπόθεση για την προώθηση της συμβίωσης των πολιτών και συνιστά μια ευκαιρία για τη συμπερίληψη του ευρωπαϊκού χώρου στα κινήματα της μεσογειακής Αφρικής, που ανέτρεψαν αυταρχικά καθεστώτα.


Να υπάρξει ειρήνη. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μας επέτρεψε να ξεπεράσουμε πολλές συγκρούσεις, μα η Ευρώπη παραμένει υπεύθυνη για την παρουσία πυρηνικών όπλων και για το ένα πέμπτο της παγκόσμιας στρατιωτικής δαπάνης: 316 δισεκατομμύρια δολάρια το 2010. Με τα σημερινά προβλήματα στον προϋπολογισμό, είναι αναγκαίες δραστικές περικοπές και εξορθολογισμός των στρατιωτικών δαπανών. Η Ευρώπη πρέπει να οικοδομήσει την ειρήνη γύρω της με μια πολιτική ανθρώπινης ασφάλειας, αντί για μια προβολή της στρατιωτικής ισχύος. Η Ευρώπη πρέπει να ανοιχτεί στις νέες δημοκρατίες της Μέσης Ανατολής, έτσι όπως ανοίχτηκε στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Πρέπει να ανοιχτεί στους μετανάστες αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα όλων των πολιτών του κόσμου. Οι κινητοποιήσεις των πολιτών, οι εμπειρίες της κοινωνίας των πολιτών, του συνδικάτου και των κινημάτων που οικοδόμησαν αυτόν τον διαφορετικό ορίζοντα για την Ευρώπη πρέπει τώρα να βρουν ακρόαση μέσα στις πολιτικές δυνάμεις και στους εθνικούς και ευρωπαϊκούς θεσμούς. Πριν από τριάντα χρόνια, στην αρχή του «νέου ψυχρού πολέμου» μεταξύ δύσης και ανατολής, η Έκκληση για τον ευρωπαϊκό πυρηνικό αφοπλισμό πρόβαλε την ιδέα μιας Ευρώπης ελεύθερης από στρατιωτικά μπλοκ και ζητούσε να «αρχίσουμε να δρούμε σαν να υπήρχε ήδη  μια ενωμένη, ουδέτερη και ειρηνική Ευρώπη». Σήμερα, με την κρίση της Ευρώπης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, των αγορών, της γραφειοκρατίας, πρέπει να προωθήσουμε την ιδέα της Ευρώπης της ισότητας, της ειρήνης, της πράσινης και δημοκρατικής Ευρώπης.


Πρώτοι υπογράφοντες (ομιλητές και διοργανωτές της συνάντησης της Φλωρεντίας): Ροσάνα Ροσάντα, Μαουρίτσιο Λαντίνι, Πολ Γκίνσμποργκ, Λουίτζι Φεραγιόλι, Μάριο Πιάντα, Μάσιμο Τορέλι, Γκαμπριέλε Πόλο, Τζούλιο Μαρκόν, Γκουίντο Βιάλε, Άννα Μαρία Σιμονάτσι, Νόρμα Ραντζέρι, Ντονατέλα Ντελα Πόρτα, Αλμπέρτο Λουκαρέλι, Μάριο Ντολιάνι, Τάνια Ρίσπολι, Κλάουντιο Ρίτσο, Τζιάνι Ριναλντίνι, Ντομένικο Ριτσούτι και Βίλμα Μάτσα.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ

Οσκαρ Λαφοντέν: «Η ΕΚΤ έχει το κουμπί για να βάλει φρένο στις αγορές»

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και συμπρόεδρος του κόμματος Αριστερά βάλλει κατά της Μέρκελ

Τυπικά είναι ελεύθερη και ωραία. Ουσιαστικά όμως η Ελλάδα βρίσκεται από διετίας υπό τον ζυγό μιας ιδιότυπης δικτατορίας. Με «δικτάτορα» όχι την τρόικα, η οποία παίζει απλώς εκτελεστικό ρόλο, αλλά το παγκόσμιο χρηματωπιστωτικό σύμπλεγμα. Αυτό υποστηρίζει ο ηγέτης της γερμανικής Αριστεράς Οσκαρ Λαφοντέν, ο οποίος εκτιμά ότι οι τράπεζες έχουν την υπερεξουσία στον πλανήτη μας. Το πάτημα ενός κουμπιού, όπως λέει, αρκεί για να την εξαφανίσει. Και το κουμπί λέγεται Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Αν αναλάμβανε η ΕΚΤ να χρηματοδοτήσει τα υπερχρεωμένα κράτη, οι αγορές θα έχαναν τα παχιά μερίσματα. Ως τώρα βέβαια η ηγεσία της ευρωζώνης απορρίπτει κατηγορηματικά τέτοια «κατάχρηση». Ο πειρασμός όμως είναι μεγάλος. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλάνε ήδη για «μαγική» συνταγή η οποία θα μπορούσε να λύσει άμεσα το πρόβλημα των χρεών.

Επιστρέφοντας από τις Βρυξέλλες στο Βερολίνο στις 9 Δεκεμβρίου η Ανγκελα Μέρκελ ανήγγειλε θριαμβευτικά ότι έσωσε και πάλι το ευρώ. Δικαιολογημένη θριαμβολογία;

«Οχι. Οι ευρωπαίοι πρωθυπουργοί παραγνωρίζουν δυστυχώς το πρόβλημα. Δεν υπάρχει σωτηρία του ευρώ χωρίς αναδιάταξη του τραπεζικού τομέα. Ο τομέας αυτός είναι υπεύθυνος για την έκρηξη των χρεών τα τελευταία χρόνια. Χωρίς δημόσια οργάνωση των τραπεζών το ευρώ δεν έχει μέλλον».

Αρκεί όμως αυτό; Τι θα κάνατε εσείς στη θέση της καγκελαρίου για να σώσετε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα;

«Το βασικό είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δώσει κατευθείαν πιστώσεις στα κράτη – υπό όρους φυσικά. Χωρίς τέτοιες πιστώσεις οι τόκοι θα συνεχίσουν να εκτινάζονται στα ύψη και τα χρέη να αυξάνονται ακατάσχετα. Η κυρία Μέρκελ μπλοκάρει ανεύθυνα για ιδεολογικούς λόγους αυτόν τον δρόμο, ο οποίος θεωρείται από όλο και περισσότερους ειδικούς ο μοναδικός σωστός».

Δεν θεωρείτε τη μείωση των χρεών προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της κρίσης;

«Σίγουρα η Αριστερά θέλει μείωση των χρεών επειδή τα χρέη προκαλούν και περιορισμό της ελευθερίας. Ο καβγάς γίνεται για το ποιος είναι ο σωστός δρόμος γι’ αυτό. Για την Ελλάδα, π.χ., θέλουμε δραστική μείωση των δαπανών για τους εξοπλισμούς, καθώς και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής των πλουσίων. Αλλά το ίδιο ισχύει φυσικά για όλη την Ευρώπη. Ο γενικός κανόνας είναι: τα χρέη των κρατών είναι οι περιουσίες των πλούσιων ιδιωτών».

Μπορεί το ευρώ να σωθεί ακόμη ή είναι ήδη πολύ αργά γι’ αυτό;

«Χωρίς λύση της κρίσης των τραπεζών δεν υπάρχει σωτηρία για το ευρώ. Πέρα από αυτό, όμως, είναι αναγκαία μια κοινή ευρωπαϊκή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, αλλά πριν απ’ όλα ένας συντονισμός της πολιτικής των μισθών. Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι ορισμένα κράτη ανέβαζαν τα τελευταία χρόνια πολύ τους μισθούς ενώ η Γερμανία τούς έριχνε, με αποτέλεσμα η Γερμανία να πουλά όλο και περισσότερα εμπορεύματα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτά τα εμπορεύματα πρέπει να πληρωθούν μέσω χρεών. Με άλλα λόγια, η μεγάλη απόκλιση στα κόστη αμοιβής ανά τεμάχιο παραγωγής είναι μια περαιτέρω αιτία για την ισχυρή υπερχρέωση ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών».

Σε ό,τι αφορά τώρα την Ελλάδα, πώς εκτιμάτε το δεύτερο πακέτο βοήθειας της 27ης Οκτωβρίου στο οποίο συμμετέχουν και οι ιδιώτες δανειστές; Η βοήθεια δίνεται στη χώρα ή στις τράπεζες;

«Ολα σχεδόν τα μέτρα εξυπηρετούν σε πρώτη γραμμή τις τράπεζες, δεδομένου ότι οι αποφάσεις στην Ευρώπη δεν λαμβάνονται από τις κυβερνήσεις αλλά από τις τράπεζες. Οι τραπεζίτες μπορούν πάλι να θριαμβολογούν επειδή στις Βρυξέλλες αποφασίστηκε η απαλλαγή τους από τη συμμετοχή στα επόμενα προγράμματα βοήθειας. Λόγω των επιπτώσεων που θα προκύψουν από τη συνακόλουθη αύξηση των τόκων, απομένει έτσι μία και μοναδική λύση: παροχή δανείων στα κράτη κατευθείαν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Το πάτημα ενός κουμπιού αρκεί για να καταρρεύσουν αμέσως οι χρηματιστηριακές αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης».

Κατάλληλο και για την Ελλάδα;

«Είναι το μοναδικό φάρμακο που θα συνέβαλλε στην ανάρρωση της ελληνικής οικονομίας».

Θα χαρακτηρίζατε την Ελλάδα των δύο τελευταίων ετών – de facto, όχι de jure – προτεκτοράτο εν όψει της απόλυτης υποταγής της ελληνικής κυβέρνησης και των κομμάτων εξουσίας στην τρόικα;

«Η τρόικα είναι μόνο ο προτεταμένος βραχίονας των τραπεζών. Υπό τη δικτατορία τους δεν ζει μόνο η Ελλάδα αλλά και τα περισσότερα κράτη του κόσμου. Μόνο που στην Ελλάδα οι επιπτώσεις της δικτατορίας είναι σήμερα πιο αισθητές από ό,τι σε άλλες χώρες. Στην κακοδαιμονία της χώρας έχουν βέβαια συμβάλει και οι έλληνες πολιτικοί».

Εσείς αποφεύγετε τον όρο «προτεκτοράτο»;

«Οποιος μιλάει για δικτατορία των τραπεζών μπορεί να μιλάει και για προτεκτοράτο. Αλλά σε καμία περίπτωση σε σχέση με την τρόικα αλλά μόνο με τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Δικτατορία, επαναλαμβάνω, που δεν ασκείται μόνο στην Ελλάδα».

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ

«Επιτυχία το ευρώ, ανιστόρητη η Μέρκελ»


Ποιος είναι τελικά ο απολογισμός σας για το ευρώ: ιστορία επιτυχίας ή ατέλειωτο καρδιοχτύπι;


«Ως νόμισμα το ευρώ δοκιμάστηκε επιτυχώς στα δέκα χρόνια ύπαρξής του. Ο πληθωρισμός ήταν επίσης χαμηλότερος από εκείνον την εποχή των εθνικών νομισμάτων. Από αυτή την άποψη είναι ιστορία επιτυχίας. Τώρα όμως κινδυνεύει λόγω της κρίσης των τραπεζών αλλά και λόγω έλλειψης συντονισμού της οικονομικής, της δημοσιονομικής και πριν από όλα της μισθολογικής πολιτικής».

Σχετικά με τον στρατηγικό προσανατολισμό του Βερολίνου, συμφωνείτε με την εκτίμηση του κοινωνιολόγου Ούλριχ Μπεκ ότι η καγκελάριος προωθεί το σχέδιο «γερμανική Ευρώπη» μέσω ενός «γερμανικού ευρώ»;

«Η κυρία Μέρκελ δεν βρίσκεται στην ευρωπαϊκή παράδοση των προκατόχων της, Μπραντ, Σμιτ και Κολ. Οι καγκελάριοι αυτοί ασκούσαν πολιτική στη βάση των ιστορικών εμπειριών του 20ού αιώνα. Η κυρία Μέρκελ δεν έχει επαρκή ευαισθησία για τις πολιτιστικές και κοινωνικές παραδόσεις του συνόλου της Ευρώπης και γι’ αυτό δίνει συχνά την εντύπωση ότι προωθεί υπέρμετρα τα γερμανικά συμφέροντα».

Πολλά δείχνουν ωστόσο ότι το γερμανικό κεφάλαιο προσπαθεί να επεκτείνει την κυριαρχία του στην Ευρώπη.

«Το κεφάλαιο δεν έχει κράτος. Αυτό που παρακολουθούμε τώρα είναι ο πόλεμος της χρηματοπιστωτικής “βιομηχανίας” κατά των λαών της Ευρώπης. Ο πόλεμος αυτός αποβλέπει στη μείωση των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, καθώς και στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Οι επιπτώσεις του γίνονται σήμερα κυρίως αισθητές στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, αλλά θα μεταδοθούν σε ολόκληρη την ήπειρο, επειδή οι περισσότεροι ευρωπαίοι πρωθυπουργοί θεωρούν το φρενάρισμα των χρεών και κατά ακολουθία την πολιτική λιτότητας τη μοναδική διέξοδο από την κρίση. Ετσι εκπληρώνουν, λίγο ή πολύ εθελουσίως, τα προστάγματα του χρηματοπιστωτικού τομέα».

Εθνικό κράτος και κεφάλαιο συνεχίζουν τη συμβιωτική σχέση τους.


«Η Γερμανία έχει την ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, όμως είναι αθέμιτο να βλέπουμε την Deutsche Bank ως εθνικό θεσμό. Η Deutsche Bank είναι διεθνικός θεσμός, όπως και οι άλλες τράπεζες».

Πηγή: ΒΗΜΑOnline

Thursday, December 22, 2011

«Ο ένας να στηρίζει τον άλλο, αλλιώς θα γυρίσουμε στην εποχή των δούλων»

Ο Χάρης Μανώλης μιλά στο Red Notebook για την απεργία των χαλυβουργών

Συναντήσαμε το Χάρη Μανώλη στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας το περασμένο Σάββατο, στην κουζίνα αλληλεγγύης που οργάνωσε η El Chef, και λίγο πριν ξεκινήσει μια ακόμα συναυλία συμπαράστασης. Ο Χάρης είναι υπεύθυνος της Επιτροπής Υγιεινής του εργοστασίου και ένας από τους πολλούς ανθρώπους που μας υποδέχτηκαν με πολλή ζεστασιά και μας εξήγησαν τι συμβαίνει όλες αυτές τις μέρες με τον αγώνα τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλα όσα μας είπε κι όσα είδαμε και μόνοι μας εκεί -η τρυφερότητα της αλληλεγγύης, που εδώ και δυο μήνες κατακλύζει το χώρο- δεν αποτυπώνονται σε κείμενο. Σε κάθε περίπτωση, είπαμε να προσπαθήσουμε.

Eδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, η απεργία δεν μπορεί να σταματήσει αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά σας. Ποια είναι η στάση της εργοδοσίας όλες αυτές τις μέρες; Υπήρχε κάποια αλλαγή πλεύσης;


Η εργοδοσία από την αρχή ήταν σταθερή: ή δέχεστε το 5νθημερο-5ωρο ή προχωράμε σε 180 απολύσεις. Εμείς τέτοιες απειλές δεν τις δεχόμαστε. Είμαστε για 51 μέρες πλέον στο δρόμο. Αύριο (σ.σ.: σήμερα) έχουμε μια συνάντηση με τον υπουργό και θα δούμε αν άλλαξε κάτι. Πιστεύω ότι αύριο μπορεί να βγει κάτι θετικό.


Την εβδομάδα που πέρασε οργανώθηκε 24ωρη απεργία σε ολόκληρη την περιοχή του Θριασίου. Έχετε κάνει άλλα βήματα συντονισμού με τους κατοίκους και τα εργατικά σωματεία της περιοχής; Είστε ευχαριστημένοι από την ανταπόκρισή τους;


Μετά από μια μεγάλη προσπάθεια να συντονίσουμε τον κόσμο της περιοχής μέσα από τα σωματεία στην 24ωρη που έγινε, είχαμε πολύ καλή συμμετοχή. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα. Μεγάλο ρόλο σε μερικά σωματεία έπαιξαν οι εργαζόμενοι που πίεσαν τους προέδρους τους να συμμετέχουν. Σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά δυναμική η παρουσία τους. Άλλες ενέργειες που έχουμε κάνει είναι η συγκέντρωση των γυναικών μας έξω από το υπουργείο και η συνομιλία που κατάφεραν αυτές να έχουν με τον υπουργό.

Πώς σας αντιμετωπίζουν οι μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες;

Μιλάμε για την Ομοσπονδία Μετάλλου ...και το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας. Το αφήνω ασχολίαστο. Περιμέναμε κάτι περισσότερο από μια απλή παρουσία στο χώρο του εργοστασίου.

Η στήριξη στον αγώνα σας είναι καθημερινή και γίνεται με πολλούς τρόπους. Μας είπες για το ελαιοτριβείο που καθυστέρησε να σας στείλει λάδι γιατί ήταν ταγγισμένο, και ήθελε να το αντικαταστήσει με καλό, για τους τεχνικούς ξένων μέσων, που μετά την κάλυψη των κινητοποιήσεων σας έδιναν οικονομική ενίσχυση.

Τις πρώτες μέρες δεν πιστεύαμε ότι θα τραβούσε μακριά η βαλίτσα και δεν σου κρύβω ότι υπήρχε ένας προβληματισμός. Όσο πέρναγαν οι μέρες, και έφτανε καθημερινά κόσμος για συμπαράσταση, και μας έδιναν τρόφιμα και χρήματα, είπαμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, ότι δεν μπορούμε να προδώσουμε την εμπιστοσύνη και τη στήριξη αυτών των ανθρώπων. Παίρνουμε δύναμη και πιστή καθημερινά από τον απλό κόσμο... Ένα παράδειγμα πιο πρόσφατο: ένας παππούς ήρθε και μίλησε στην πύλη, φανερά συγκινημένος. Αφού είπε δυο λόγια, έφυγε, πήγε στο αμάξι του και ως εκείνη την ώρα έκλαιγε... Από τον κόσμο που είδα αυτές τις 50 μέρες, σου λέω απλά αυτό. Βάλε ένα μέρος στο μυαλο σου. Ήρθαν απ’ όλη την Ελλάδα: γέροι, νέοι, μαθητές, νήπια, γυναίκες. Άνθρωποι από χώρες της Ευρώπης και της Ασίας. Έχουμε φωτογραφίες από όλους αυτούς. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι χίλια ευχαριστώ.


Το γνωστό σύνθημα λέει ότι χωρίς εσάς «γρανάζι δεν γυρνά». Έχετε σκεφτεί να λειτουργήσετε το εργοστάσιο με τις δικές σας δυνάμεις;

Όχι. Ζούμε στην Ελλάδα και είναι δύσκολο να πας με το σταυρό στο χέρι. Παντού υπάρχουν καρτέλ και ακούγεται ότι υπάρχει και στον κλάδο μας. Εμείς θέλουμε να σέβονται τον κόπο μας και να μας δίνουν ένα μερίδιο πέραν του μισθού μας από αυτό που παράγουμε. Θέλουμε σεβασμό στον ιδρώτα μας.


Ποιες από τις δικές σας εμπειρίες νομίζεις ότι πρέπει να κρατήσουν οι εργατικοί αγώνες αυτή τη δύσκολη περίοδο;

Δεν πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι. Αν τους αφήσουμε, θα μας γυρίσουν στην εποχή των δούλων. Οι αγώνες, από αυτό που εγώ διδάχτηκα, στηρίζονται στην αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών. Να είναι όλοι μια γροθιά, να στηρίζει ο ένας τον άλλον, να εμψυχώνει ο ένας τον άλλον. Να λέμε τα προβλήματά μας και να βρίσκουμε λύσεις. Εμείς πλέον νιώθουμε σαν μια οικογένεια. Ξέρουμε τα πάντα, κλαίμε και γελάμε μαζί. Αυτό είναι το παν. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους, τα τρόφιμα, τα λεφτά... Να υπάρχει ομόνοια μεταξύ των εργατών. Να μην υπάρχει εγωισμός. Όλοι για έναν και ένας για όλους...


Πηγη: RedNoteBook

To δράμα της Ελευθεροτυπίας

Του Κώστα Γιαννακίδη

Είναι πιθανό η
Ελευθεροτυπία να πεθάνει σήμερα. Η διοίκηση της εκδοτικής προσφεύγει στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Οι εργαζόμενοι κατέρχονται σε απεργία διαρκείας. Αν κλείσει η επιχείρηση εκατοντάδες από αυτούς θα περάσουν στην ανεργία. Συμβαίνει και αλλού. Δεκτό. Επίσης οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες. Δεν είναι οι μόνοι. Σωστό. Η εταιρία βλέπει τις τράπεζες να γυρίζουν την πλάτη. Το κάνουν σε όλους. Όμως κανείς άλλος δεν είναι η Ελευθεροτυπία.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δεις το δράμα της εφημερίδας και των ανθρώπων της. Αν το δεις στεγνά, με τον κυνισμό και τα δεδομένα των ημερών, θα συμφωνήσεις ότι ο Τύπος είναι η κλωστοϋφαντουργία της εποχής μας. Ο κλάδος καταρρέει, η διαφημιστική δαπάνη εξαϋλώνεται και τα νέα μέσα σκοτώνουν τα παραδοσιακά. Οι παλιές αμαρτίες αποκτούν δυσβάσταχτο βάρος, οι σκιές γίνονται τεράστιες και οι σκελετοί βγάζουν δόντια. Ναι, επιχειρηματικά η Ελευθεροτυπία θα μπορούσε να μπει σε γυάλα για να την εξετάζουν στις οικονομικές σχολές. Απίστευτο πώς τόσα λάθη χώρεσαν σε μία επιχείρηση, όσο μεγάλη και αν είναι αυτή. Από όποια πλευρά της γυάλας και αν σταθείτε, η εικόνα σας εντυπωσιάζει. Πως γίνεται ένα κοινωνικό φαινόμενο να απαξιώνεται έτσι οικονομικά; Και όμως γίνεται. Έχει συμβεί και αλλού, θα επαναληφθεί και στο μέλλον.

Η Ελευθεροτυπία εκπόνησε, καθυστερημένα, ένα σχέδιο εξυγίανσης και το κατέθεσε στις τράπεζες. Δεν εισέπραξε τίποτα παραπάνω από αρνητικές απαντήσεις. Η διοίκηση της θεώρησε ότι υπάρχει και πολιτικός δάκτυλος πίσω από την άρνηση των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν το σχέδιο εξυγίανσης. Άλλωστε η εφημερίδα είναι η αιχμή του αντιμνημονιακού μετώπου, θεωρητικά η τρόικα και η κυβέρνηση έχουν περισσότερους από έναν λόγους για να τη στείλουν στο αρχείο. Όμως αυτή δεν είναι επιχειρηματική θέση. Είναι πολιτική. Και οι μεγάλες εταιρίες δεν διοικούνται μόνο με πολιτικούς χειρισμούς. Απαιτούν κινήσεις και επιδόσεις στις οποίες η διοίκηση της εφημερίδας υστέρησε και τώρα βρίσκεται υπόλογη έναντι εργαζομένων και αναγνωστών. Από την άλλη, επειδή όλοι ξέρουμε πού ζούμε, αν υπήρχε πολιτική βούληση η εφημερίδα θα ανέπνεε ακόμα, ασχέτως αν αυτό θα αποτελούσε αντικείμενο δίκαιης κριτικής. Γιατί, για παράδειγμα, να επιβιώνουν επιχειρήσεις έπειτα από πολιτική απόφαση; Ας πρόσεχαν. Όμως για την Ελευθεροτυπία μιλάμε. 

Όσοι έχουν βρεθεί στη θέση των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας ξέρουν ότι η ελπίδα πεθαίνει λίγο μετά την υπομονή. Στην αρχή κάποιος ισχυρίζεται πως ξέρει ένα μονοπάτι, δείχνει μία ιδέα προς τη σωτηρία. Μετά αρχίζουν οι διαφωνίες, οι συγκρούσεις, στο τέλος ο καθένας πορεύεται στο μοναχικό του δρόμο. Βέβαια οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας δεν έχουν πού αλλού να πάνε και ίσως κρατήσουν μία φλέβα ζωντανή, μήπως και περάσει αίμα στον υπόλοιπο οργανισμό. Το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα, με την ιδιοκτησία να ταμπουρώνεται στο άρθρο 99. Θα μπορούσαν, άραγε, οι εργαζόμενοι να στήσουν εκ νέου την εφημερίδα πάνω στο πρώτο της μότο; Έχει μέλλον μία εφημερίδα των συντακτών; Φοβούμαι πως όχι - αυτά δεν ζουν στο φως του ήλιου.

Όμως, από την άλλη, η Ελευθεροτυπία δεν μοιάζει με καμία άλλη περίπτωση. Μπορεί να είναι ένα επιχειρηματικό ναυάγιο, αλλά συνάμα αποτελεί και κοινωνικό κεφάλαιο, αιχμή και καταφυγή ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Η Ελευθεροτυπία δεν είναι ούτε ο τίτλος, αν θέλετε δεν είναι ούτε οι άνθρωποι της. Είναι οι ιδέες και η μνήμη που μεταφέρει, είναι το ηχείο μιας προοδευτικής φωνής που μίλησε για δεκαετίες στην κοινωνία. Έχει, λοιπόν, η κοινωνία τη διάθεση να διατηρήσει ανοιχτή την Ελευθεροτυπία ή, έστω, ένα κομμάτι της; Δύσκολο, αλλά οι άνθρωποι της εφημερίδας είναι υποχρεωμένοι να δοκιμάσουν. Μόνο που ακόμα και αν γίνει αυτό κάποιος, γαμώτο, θα πρέπει να αγοράσει το χαρτί. 


Πηγή: www.protagon.gr

Wednesday, December 21, 2011

Ουδέν νομιμότερο εκ του προσωρινού


Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Μετά από ενεά χρόνια τα αμερικάνικα στρατεύματα εγκαταλείπουν το Ιράκ. Ο
ι ΗΠΑ που «πολέμησαν» εκτός συνόρων τους για την ελευθερία και την δημοκρατία των πολιτών του Ιράκ, έστειλαν  εκεί συνολικά 1,5 εκατομμύριο στρατιώτες  και έχασαν 4.500 στρατιώτες. Η εκστρατεία ξεκίνησε για λίγους μήνες και έλιξε μετά από ενεά χρόνια! Η χώρα καταστράφηκε και πάνω στα συντρίμμια μαζεύτηκαν τα κοράκια παρντόν οι κατασκευαστικές εταιρίες για να «βοηθήσουν». Το αρχαιολογικό μουσείο  της Βαγδάτης λεηλατήθηκε, η οικονομία της χώρας καταστράφηκε και δεκάδες  πόλεις ισοπεδώθηκαν. Πάνω από 100.000 πολίτες σκοτώθηκαν και οι επιβιώσαντες εξαναγκάστηκαν σε μετανάστευση ή καταδικάστηκαν σε εξαθλίωση και πείνα ! Ειρωνεία της  ιστορίας η εκτίμηση του υπουργού Λέον Πανέτα, ότι η επιχείρηση «άξιζε το κόστος σε αίμα και δολάρια». Ο κύριος Ομπάμα επιβεβαιώνει ότι «κάθε τι που έκαναν οι Αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ, κάθε μάχη και θάνατος, κάθε αιμορραγία και χτίσιμο, κάθε εκπαίδευση και συνεργασία, όλα οδήγησαν σε αυτή τη στιγμή της επιτυχίας».

Άλλο παράδειγμα μεταλλαγής προσωρινότητας μηνών σε μονιμότητα  χρόνων ήταν η προσωρινή εγκατάσταση των σεισμόπληκτων μέσα σε κοντέινερ.
Οι καταυλισμοί που στήθηκαν το 1999 για να φιλοξενήσουν τους περισσότερους από τους άστεγους, λόγω του καταστροφικού σεισμού της Πάρνηθας χρησιμοποιήθηκαν, από τους δικαιούχους τους για παραπάνω από 8 χρόνια. 

Τέλος αλλά όχι και τελευταίο παράδειγμα είναι η προσωρινότητα της τωρινής κυβέρνησης που πάει να γίνει μόνιμη αντίθετα με τους νόμους. Η κυβέρνηση των τριών κομμάτων είναι μεταβατική και
  έχει ημερομηνία λήξεως. Θα τηρηθεί η συμφωνία των τριών; Θα γίνουν εκλογές το Φλεβάρη; Τα σενάρια παράτασης αφενός ενοχλούν τους δελφίνους  και τα άλλα κόμματα που δεν συμμετέχουν σε αυτή και αφετέρου  βολεύουν τον κύριο Παπανδρέου για να παραμείνει στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Η κούρσα διαδοχής καλά κρατεί στο ΠΑΣΟΚ και η εκλεκτική αμνησία των πρασινοφρουρών που εκτοξεύουν βαριές κατηγορίες ενάντια στην παράταξη που τους ανέδειξε και τους έθρεψε προκαλεί μόνο γέλιο στους γνώστες. Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρονται στον εκβιασμό παρντόν  σύσταση των τραπεζών να μην αλλάξει η κυβέρνηση για το επόμενο έτος. Δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα στην πολιτική μας ζωή. De nihilo nihil! Από το μηδέν  βγαίνει μηδέν άρα από το τίποτε δεν προέρχεται τίποτε.

Saturday, December 17, 2011

Πως δενόταν τ’ ατσάλι στους 70 βαθμούς Κελσίου

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Για τους περισσότερους από εμάς, η Ελληνική Χαλυβουργία δεν είναι παρά ένα ρυπαρό εργοστάσιο στο δρόμο για την Κόρινθο. Περνώντας μπροστά του, σπάνια υποψιαζόμαστε ότι εκεί δουλεύουν άνθρωποι. Με όνειρα και ευαισθησίες, με παιδιά και εγγόνια, με φιλότιμο και αξιοπρέπεια. Δυστυχώς, το ίδιο φαίνεται ότι σκέφθηκε και η διεύθυνση, που πριν από εβδομάδες αποφάσισε να αρχίσει τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών. οι εργαζόμενοι που τόσα χρόνια πάλευαν με τη φωτιά και συχνά το πλήρωναν βαριά, αντέδρασαν, απαιτώντας το δίκιο τους. Το ξέρουμε, τέτοια λάθη διαχείρισης συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, αλλά εδώ, τουλάχιστον, οι εργαζόμενοι αντέδρασαν συλλογικά, αλληλέγγυα και με πείσμα. Ατσάλινο, φυσικά.

Ο αγώνας γίνεται για τα παιδιά. Όχι μόνο των απεργών, τα οποία συμπαρίστανται (επάνω) με τον πιο γλυκό τρόπο, αλλά και για την επόμενη γενιά εργαζομένων στην επιχείρηση. Πολλοί από τους απεργούς έχουν ζήσει μια ζωή εδώ μέσα και απορούν πως γίνεται να μειώνονται οι μισθοί τους και να πολύονται την ώρα που η επιχείρηση παίρνει μεγάλες παραγγελίες.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και το Ρούπελ διασταυρώνονται στο κεφάλι μου. Πάνω από το Θριάσιο βαραίνει μια μολυβένια μέρα. Στα αριστερά η θάλασσα ακίνητη και δεξιά οι παγωμένες τσιμινιέρες του εργοστασίου. Το Ρούπελ είναι το μεγαλύτερο οχυρό των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, με καταφύγια κοντά στα δυο χιλιόμετρα και στοές που ξεπερνούν τα 4.000 μέτρα. Τον Απρίλη του ’41 επί τέσσερα μερόνυχτα οι Γερμανοί βομβάρδιζαν το Ρούπελ, ζητώντας τη συνθηκολόγησή του. «Τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται», αντέταξαν οι φαντάροι· 44 έπεσαν νεκροί και άλλοι 152 τραυματίστηκαν, υπερασπιζόμενοι το οχυρό μέχρι τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας και την αναπόφευκτη παράδοσή του. Το Ρούπελ χτίστηκε με σίδηρο της νεαρής τότε Ελληνικής Χαλυβουργίας. Κι εγώ οδηγώ προς τον Ασπρόπυργο, αναζητώντας το οχυρό των χαλυβουργών.

«Μέσα από τον άνεμο και την καταιγίδα, από τη λάμψη της μαζικής απεργίας και της σύγκρουσης στους δρόμους, ο προλετάριος μεταμορφώνεται από έναν πάτερ-φαμίλια, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το πώς θα εξοφλήσει το δάνειο, σ’ έναν «ρομαντικό επαναστάτη»…», έλεγε η Ρόζα. Αναρωτιέμαι αν αυτό ισχύει και για τους 400 εργάτες που θα συναντήσω. Στην 24η μέρα απεργίας σήμερα και για τις εφημερίδες και τα ΜΜΕ της χώρας δεν περίσσεψε μια λέξη. Είναι η πρώτη απεργία διαρκείας της εποχής του Μνημονίου, όμως τα κανάλια και οι περισσότερες εφημερίδες ζουν το μήνα του μέλιτος με την κυβέρνηση Παπαδήμου και τα ποσοστά αποδοχής του. «Ποτέ μην αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια καλή ιστορία», λέει ένα παλιό αμερικάνικο δημοσιογραφικό ρητό. Κι οι χαλυβουργοί μάλλον θα τάραζαν την τηλεοπτική ευωχία.

«Για μας η απόλυση ήταν αιτία πολέμου. Και σ’ αυτόν απαντάς μόνο με αλληλεγγύη. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν τα παιδιά μου. Και μετά την τάξη μου. Αν περνούσε το πλάνο του Μάνεση σ’ εμάς, θα εφαρμοζόταν σε όλα τα εργοστάσια της περιοχής. Τέτοια προδοσία δεν θα την επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου.» Νάσος Παυλάκης

«Τα παιδιά μας είναι περίφανα γιατί οι πατεράδες τους δεν έσκυψαν το κεφάλι. Η εργοδοσία νόμιζε πως θα κάνουμε πίσω γιατί θα φοβηθούμε. Όμως τα βγάζουμε μια χαρά πέρα χάρη στην αλληλεγγύη του ελληνικού λαού. Και τα παιδιά μας παίρνουν καλύτερο μάθημα βλέποντας τον κόσμο που έρχεται για να στηρίξει τον αγώνα.» Μαρία

Στην εταιρεία για την οποία εργάζονται δεν συνέβη κάτι πρωτόφαντο για την Ελλάδα της ύφεσης: το αφεντικό τους βλέπει τα κέρδη του να μειώνονται λόγω της κρίσης και καλεί τους εργαζόμενους να συναινέσουν σε ένα μπίζνες-πλαν «για τον εξορθολογισμό και την επιβίωση της εταιρείας». Το μπίζνες-πλαν προέβλεπε ό,τι σχεδιάζει κάθε μάνατζερ που σέβεται τον εαυτό του: απολύσεις και περικοπές μισθών μέχρι 40%. Τα στελέχη της εταιρείας έλεγαν στους χαλυβουργούς ό,τι λέει κάθε στέλεχος που σέβεται τον εαυτό του: το αφεντικό μας είναι καλό, αλλά φτωχό. Να βάλουμε πλάτη για να σωθεί η εταιρεία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Σίδερα παντού. Σιδερένια κτήρια, σιδερένια η περίφραξη, σιδερένια τα εργαλεία, σίδερο και το προϊόν. Η παραγωγή ατσαλιού έχει αυξηθεί, οι εξαγωγές καλά κρατούν, αλλά οι ιδιοκτήτες, αλλά οι ιδιοκτήτες των χαλυβουργείων δεν χάνουν την ευκαιρία για μειώσεις μισθών και προσωπικού που θα αβγάτιζε περισσότερο τα κέρδη τους.

Το ατσάλι είναι το πιο διαδεδομένο κατασκευαστικό υλικό και χρησιμοποιείται παντού: από την αρχιτεκτονική και τη ναυπηγική μέχρι την κατασκευή χειρουργικών εργαλείων. Όπως διαβάζω στη Wikipedia, «σε παλαιότερες εποχές, η βιομηχανική παραγωγή μιας χώρας αξιολογούνταν από την παραγωγή της σε χάλυβα. Η Ελλάδα έχει αυξήσει σημαντικά την παραγωγή της τα τελευταία χρόνια: από 1,0 εκατ. τόνους το 1990, ξεπέρασε τα 2,5 το 2007». Ένα χρόνο νωρίτερα, την 1η Δεκεμβρίου του 2006, «αθόρυβα και διακριτικά, ως συνήθως», όπως γράφει ο Τύπος, η οικογένεια του κ. Ν. Μάνεση συνενώνει τη Χαλυβουργία Θεσσαλίας και την Ελληνική Χαλυβουργία (αφού είχε αποκτήσει το πλειοψηφικό μερίδιό της ήδη από το 2004), συγκροτώντας έτσι τη μεγαλύτερη σε πωλήσεις, από τις εκτός Σοφοκλέους, βιομηχανία της χώρας: τη Χαλυβουργία Ελλάδος. Με βάση τις πωλήσεις της, η νέα εταιρεία τοποθετείται ανάμεσα στις είκοσι πρώτες, εισηγμένες και μη, βιομηχανίες. Έγραφε τότε το «Βήμα»: «Με παραγωγική δυναμικότητα περί το ένα εκατ. τόνους χάλυβος ετησίως, η νέα εταιρεία αναμένεται να παρουσιάσει τζίρο άνω των 320 εκατ. ευρώ για το 2006, αυξημένο περίπου κατά 65 εκατ. ευρώ σε σύγκριση με αυτόν που είχαν πραγματοποιήσει το 2005 οι δύο ενοποιούμενες επιχειρήσεις. Απασχολεί κεφάλαια ύψους 400 εκατ. ευρώ και 1.000 εργαζομένους στο Βόλο και στον Ασπρόπυργο. Οι εγκαταστάσεις της εκτείνονται σε 750 στρέμματα».

Άνθρωποι από σίδερο. Επάνω, Παναγιώτης και Δημήτρης Παπανικολάου, γιος και πατέρας. Κάτω αριστερά, ο πρόεδρος του σωματείου Γιώργος Σιφωνιός και δεξιά ο εργάτης Κώστας Παπαπαύλος. Παλεύουν όχι μόνο για το μεροκάματο, αλλά και για την αξιοπρέπεια. Στο κάτω κάτω, αυτοί είναι που έχουν το σήμα της εταιρείας επάνω τους
«Δεν είχα πάει ποτέ στη ζωή μου ούτε σε πορεία, ούτε σε κόμμα, ούτε σε τίποτα. Ο Μάνεσης με έκανε τον μεγαλύτερο κομμουνιστή. Πριν από την απεργία, μέσα στο εργοστάσιο δουλεύαμε σε κλίμα τρομοκρατίας. Τώρα έρχονται οι διευθυντάδες και μας παρακαλάνε να μπούμε μέσα». Παναγιώτης Παπανικολάου

Ένα χρόνο αργότερα και μετά τα επίπεδα-ρεκόρ στην ανάπτυξη το 2006, η ελληνική οικονομία παρουσιάζει σημάδια επιβράδυνσης: ο ΦΠΑ ανεβαίνει, η οικοδομική δραστηριότητα πέφτει, οι εξαγωγές δεν αυξάνονται. Παραδόξως, οι τρείς παίκτες του χάλυβα (Ελληνική Χαλυβουργία, Σίδενορ και Χαλυβουργική) επιδίδονται σε ένα ξέφρενο παιχνίδι ανταγωνισμού, κάνοντας επενδύσεις, αυξάνοντας την παραγωγή τους και ρίχνοντας συνεχώς τις τιμές. Έγραφε, τότε, ο ενημερωμένος ρεπόρτερ Βασίλης Κώτσης: «Θα γίνει μεγάλη μάχη και ο πόλεμος των τιμών θα κλιμακωθεί. Παράγοντες του κλάδου επισημαίνουν ότι οι τρεις μονομάχοι δεν έχουν αντιληφθεί πως τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Άλλοι πάντως υποστηρίζουν ότι εν γνώσει τους οι τρεις μεγάλοι «τρέχουν» αυτά τα επενδυτικά προγράμματα για να καταφέρουν να ενισχύσουν τα μερίδια αγοράς και να γονατίσουν τον ανταγωνισμό. Θεωρείται πολύ πιθανόν κάποιος από τους τρεις ή ακόμη και οι τρεις να πληγούν από τη στρατηγική αυτή».

Σήμερα, κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν είναι η στρατηγική, τα λάθη και οι παραλείψεις που έφεραν την Ελληνική Χαλυβουργία σε κακή οικονομική κατάσταση ή αν, όπως ισχυρίζονται οι εργαζόμενοι, η κακή οικονομική κατάσταση είναι μια μαγική εικόνα που κατασκευάζει η δημιουργική λογιστική. Στις 12 Οκτωβρίου, πάντως, το μπίζνες-πλαν παρουσιάστηκε ως εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωση της εταιρείας: πεντάωρη και πενθήμερη εργασία με 40% μείωση αποδοχών ή απολύσεις 180 εργαζομένων σε σύνολο 378. «Κάναμε γενική συνέλευση, αποφασίζοντας ομόφωνα να απορρίψουμε και πεντάωρο και πενθήμερο και απολύσεις. Εσείς ζητάτε υποταγή, εμείς δεν το δεχόμαστε», λέει ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου των Εργαζομένων. Δύο μέρες μετά, σε μία γενική συνέλευση 280 παρόντων, οι εργάτες παρουσίασαν το δικό τους σκεπτικό: η εργοδοσία επικαλείται στοιχεία που δεν δημοσιοποιεί, παρόλες τις πιέσεις. Τα μόνα στοιχεία που μπορούν να γνωρίζουν οι εργάτες είναι η ίδια τους η δουλειά: η παραγωγή, από 196.000 τόνους πέρυσι, αυξήθηκε σε 266.000 τόνους φέτος.

Οι εγκαταστάσεις σε σπάνια κατάσταση ηρεμίας. Οι άνθρωποι, που δούλευαν εδώ σε αφόρητη ζέστη, με εναλλαγές θερμοκρασίας και με απίστευτο ρίσκο, για ένα μεροκάματο αναντίστοιχο των κινδύνων και της κούρασης, δηλώνουν αποφασισμένοι να τις ξαναθέσουν σε λειτουργία όταν αναγνωριστεί το δίκιο τους.

Στις 31 Οκτωβρίου η πρώτη απόλυση θυροκολλήθηκε έξω από το σπίτι ενός εργάτη, ενώ ως το βράδυ είχαν απολυθεί άλλοι 18. Την επομένη απολύθηκαν άλλοι 16. Η εταιρεία πρότεινε άμεση ανάκληση των απολύσεων, υπό την προϋπόθεση να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι είτε εκ περιτροπής απασχόληση για τρεις μήνες είτε μερική απασχόληση (πεντάωρη) για το ίδιο διάστημα. «Μέχρι και οι απολυμένοι έρχονταν λέγοντας «πρόεδρε, μην το υπογράψεις». Και δεν το υπογράφουμε. Ό,τι και να γίνει δεν υποχωρούμε», λέει ο Γιώργος. Απεργία μέχρις εσχάτων.

«Για εμάς η απόλυση ήταν αιτία πολέμου. Και σε αυτόν τον πόλεμο απαντάς μόνο με αλληλεγγύη. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν τα παιδιά μου. Και μετά την τάξη μου. Αν επιτρέπαμε στον Μάνεση να εφαρμόσει τα σχέδιά του, τα παιδιά μου θα πεινούσαν. Κι αν περνούσε το πλάνο του στο δικό μας εργοστάσιο, μετά θα εφαρμοζόταν σε όλα τα εργοστάσια της περιοχής. Μια τέτοια προδοσία δεν θα την επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου».

Σήμερα ο Νάσος Παυλάκης είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος: όταν ξεκίνησε η απεργία είχε μια κόρη. Σήμερα γιορτάζει τα γεννητούρια της δεύτερης κόρης του γύρω από ένα βαρέλι με φωτιές στην είσοδο του βουβού εργοστασίου. Στα εργοστάσια της περιοχής η τρομοκρατία είναι πια απροκάλυπτη: παντού οι εργάτες εκβιάζονται να αποδεχτούν μισθούς μέχρι 500 ευρώ ή να πάρουν την άγουσα. Δεν φοβήθηκες να βγεις σε αυτόν τον αγώνα, ενώ περίμενες ένα μωρό να γεννηθεί, τον ρωτάω. «Η γυναίκα μου είναι Σπαρτιάτισσα κι από την πρώτη ώρα μου είπε «ξέρω ότι δεν θα κάνεις πίσω, αλλά για μένα έχεις πάει ήδη πολύ μπροστά». Μετά από αυτό ήμουν απολύτως αποφασισμένος. Όταν ανακοινώθηκε η πρώτη απόλυση, μέσα σε 15 λεπτά 400 εργάτες ήμασταν μαζεμένοι στην πύλη».

«Ή όλοι ή κανείς», αυτό ήταν το σκεπτικό μας. Υπήρχαν ελάχιστοι συνάδελφοι που αναρωτιούνταν και δίσταζαν και σκεφτόντουσαν «βρε μπας κι η εταιρεία έχει δίκιο; Μήπως στ’ αλήθεια δεν έχει χρήματα ο Μάνεσης; Μήπως κάνουμε απεργία και κλείσουμε το μαγαζί;» Σε αυτούς απάντησε οριστικά ένας συνάδελφος που έχει έξι παιδιά. Γυρνάει, μας κοιτάει και μας λέει: «αφού δεν φοβάμαι εγώ και προχωρώ, ποιός από εσάς θα κάνει πίσω;» Από τότε κι έπειτα δεν υπήρξε κανένας άλλος δισταγμός. Ο Μάνεσης νόμιζε πως θα κάνουμε μια-δυο μέρες απεργία και θα καθαρίσει, όμως εμείς θα κάνουμε εδώ και Χριστούγεννα και Απόκριες και Πάσχα άμα χρειαστεί», μου λέει ο 28χρόνος Δημήτρης Παπανικολάου. «Αυτά που ζείτε εδώ συμβαίνουν και σε άλλους χώρους δουλειάς και, συνήθως, οι εργαζόμενοι λουφάζουν, προσπαθούν να κρυφτούν και να κάνουν τα καλά παιδιά για να μην απολυθούν οι ίδιοι. Εσύ δεν το σκέφτηκες;» τον ρωτάω. «Σε αυτό το εργοστάσιο, στον διπλανό γερανό δουλεύει ο πατέρας μου. Ο χαλυβουργός δένει το ατσάλι στους 70 βαθμούς Κελσίου. Μέσα στη φωτιά γίνεσαι σκληρός και αποφασισμένος: σκληρός στη μάχη και αποφασισμένος δίπλα στον συνάδελφό σου. Γιατί κάθε μέρα τον θάνατο τον αντιμετωπίζετε δίπλα δίπλα».
 «Δυο μέρες πριν ξεκινήσει η απεργία, η εταιρεία πήρε μια τεράστια παραγγελία και μου ζητούσε να υπογράψω ατομική σύμβαση για 600 ευρώ. Να πληρώνω 350 ευρώ για βενζίνη και να ζω με 150! Μας έλεγαν ότι θα χρεωκοπήσουμε την εταιρεία αν κάνουμε απεργία.» Κώστας Παπαπαύλος

Ο Παναγιώτης Παπανικολάου, ο πατέρας του Δημήτρη, δουλεύει στην Ελληνική Χαλυβουργία τα τελευταία 28 χρόνια. «Και να σκεφτείς ότι δεν είχα πάει ποτέ στη ζωή μου ούτε σε πορεία ούτε σε κόμμα ούτε σε τίποτα. Ο Μάνεσης με έκανε τον μεγαλύτερο κομμουνιστή», μου λέει χαμογελώντας πικρά ενώ μου δείχνει το αγγελτήριο για το ετήσιο μνημόσυνο του «αγαπημένου μας συζύγου, πατέρα, υιού, αδελφού και θείου Γιώργου Τσακαράκη». «Αυτός κάηκε πέρσι», μου λέει ο Παναγιώτης. «Τότε έπεσε η γερανογέφυρα στην οποία δουλεύω, από θαύμα σώθηκα. Τρεις μήνες μετά έγινε το δυστύχημα με τον Γιώργο. Ακόμα τρέχει η οικογένειά του στα δικαστήρια για να δικαιωθεί…»

Το δυστύχημα έγινε την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου του 2010. Το συρματόσχοινο έσπασε και σκόρπισε 70 τόνους λιωμένο μέταλλο. Εξαιτίας των εύφλεκτων υλικών η φωτιά πήρε γρήγορα διαστάσεις. Τέσσερις εργάτες άρπαξε η λάβα: ο ένας βρέθηκε με εγκαύματα στο 85% του σώματός του, ο δεύτερος με εγκαύματα στο 35% του κορμιού του, ενώ οι άλλοι δύο συνάδελφοί τους στάθηκαν πιο τυχεροί και γλίτωσαν με ελαφριά εγκαύματα. Σε ανακοίνωσή του, τότε, το ΚΚΕ κατήγγελλε «έλλειψη μέτρων προστασίας που διευρύνεται, παράλληλα με την επίθεση στα εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματα, με την αύξηση της ανεργίας». Για «έγκλημα με φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς» έκανε λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ. «Το Κέντρο Πρόληψης Επαγγελματικού Κινδύνου, αρμόδιο για τη διερεύνηση των εργατικών ατυχημάτων, περί άλλων τυρβάζει», φώναζε τότε ο πρόεδρος του Σωματείου. «Όταν έπεσε ο άλλος γερανός, αντί να έρθει το ΚΕΠΕΚ να δώσει εντολή να σταματήσει για λίγο καιρό το εργοστάσιο και να αποκατασταθούν οι ελλείψεις, που εμείς τους υποδεικνύουμε, αυτοί έλεγαν πως δεν υπάρχει πρόβλημα και πως έχουμε πάρει το πιστοποιητικό από τους πολεοδόμους και μηχανικούς ασφάλειας. Κοινώς, δεν μας λαμβάνουν υπόψιν τους».

«Για αυτόν τον νεκρό και για τα νέα παιδιά έγινα ο μεγαλύτερος κομμουνιστής», μου λέει ο Παναγιώτης. «Για μένα, που θέλω ένα χρόνο να βγω στη σύνταξη, τα σχέδια του Μάνεση δεν ήταν πρόβλημα, για τα νέα παιδιά όμως θα είναι η καταστροφή. Πριν την απεργία μέσα στο εργοστάσιο δουλεύαμε σε κλίμα τρομοκρατίας. Τώρα έρχονται οι διευθυντάδες και μας παρακαλάνε να ξαναμπούμε μέσα. Η εταιρεία έχει τρεις διευθυντές που παίρνουν 30.000 ευρώ: να κόψουν τους δικούς τους μισθούς αν θέλουν να κάνουν οικονομία, να κόψουν από μένα που είμαι υψηλόμισθος. Αλλά όχι να σφάξουν τα νέα παιδιά. Ο γιός μου θέλει να φύγει από την Ελλάδα, να πάει στο Κατάρ. Με το ζόρι τον κρατάω. Όχι για μένα, για τα παιδιά αγωνίζομαι».

Είναι πολλά τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι που έχουν μαζευτεί σήμερα στο εργοστάσιο για να συμπαρασταθούν στους απεργούς: «Είμαστε μαζί σας, κουράγιο!», γράφει το πανό που έχουν αναρτήσει οι μαθητές του 2ου γυμνασίου Ασπροπύργου. Πιτσιρίκια από όλα τα σχολεία της περιοχής έρχονται καθημερινά με τους δασκάλους τους και παραδίδουν στους απεργούς σακουλάκια και μασουράκια με χρήματα που έχουν μαζέψει από το χαρτζιλίκι τους. Πάνω από 3.000 ευρώ σε κέρματα και 5ευρα τους έδωσαν οι φοιτητές. Η Ζωή Λατζούνη είναι 12 χρονών και αγκαλιάζει συνεχώς τον μπαμπά της. «Μου λείπει πολύ ο μπαμπάς, δουλεύει πάρα πολλές ώρες για να τα βγάλει πέρα. Όταν μου είπε ότι θα κάνει απεργία κατάλαβα αμέσως. Κι εμείς είχαμε κατάληψη στο σχολείο πέρσι. Όταν δεν έχεις τίποτα πρέπει να αγωνίζεσαι. Θα ήθελα να δω τον κύριο Μάνεση και να του πω να δίνει πιο πολλά λεφτά στον μπαμπά μου για να τον βλέπω περισσότερο. Αλλά εκείνος δεν του δίνει λεφτά και θέλει να τον διώξει. Κι έτσι ο μπαμπάς μου μαζί με τους άλλους μπαμπάδες κάνει απεργία».

«Τα παιδιά μας είναι περήφανα γιατί οι πατεράδες τους δεν έσκυψαν το κεφάλι, όπως περήφανες είμαστε κι όλες εμείς. Υπάρχουν 32 οικογένειες πολυτέκνων εδώ μέσα και η εργοδοσία νόμιζε πως θα κάνουμε πίσω γιατί θα φοβηθούμε. Όμως εμείς τα βγάζουμε μια χαρά πέρα χάρη στην αλληλεγγύη του ελληνικού λαού. Και τα παιδιά μας παίρνουν το καλύτερο μάθημα, βλέποντας όλον αυτό τον κόσμο που φτάνει καθημερινά εδώ για να στηρίξει τον αγώνα», μου λέει η Μαρία που οργανώνει το δίκτυο γυναικών των απεργών. «Τώρα η κυρία Διαμαντοπούλου λέει ότι θα στείλει ψυχολόγους στα σχολεία… για να αντιμετωπίσουν τα παιδιά τις ψυχολογικές επιπτώσεις της κρίσης. Δεν χρειάζονται ψυχολόγο τα παιδιά μας, αγώνες χρειάζονται».

«Είμαστε εδώ για να αγωνιστούμε για τη δουλειά του μπαμπά», λέει η Αναστασία στον τετράχρονο Δημήτρη. «Είναι πολύ μικρός για να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά τον φέρνω όσο πιο συχνά μπορώ. Ήμουν μαθήτρια στις μεγάλες καταλήψεις του ’91, αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια ήμουν ενεργή συνδικαλίστρια. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη στηρίξω τον άντρα μου σε αυτόν τον αγώνα. Ο άντρας μου δουλεύει στα έλαστρα και έχει καεί δυο φορές. Δεν τον άφησαν να δηλώσει εργατικό ατύχημα και ο προϊστάμενός του τον κορόιδευε επειδή δεν μπορούσε να περπατήσει. Και τώρα του λένε από τα 1000 ευρώ που παίρνει το μήνα να πέσει στα 600. Πώς θα ζήσουμε; Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως τα πράγματα αγριέψουν κι ο Μάνεσης φέρει απεργοσπάστες. Αλλά και τότε θα μπούμε εμείς μπροστά αγκαλιά με τα παιδιά μας. Αν είναι να τον απολύσουν, θα τον απολύσουν. Με το φόβο δεν κερδίζεις τίποτα».
Λίγες μέρες αργότερα κι ενώ οι χαλυβουργοί βρίσκονταν στο κέντρο της Αθήνας κάνοντας πορεία, ο δικαστικός κλητήρας θυροκόλλησε άλλες 16 απολύσεις. Από όλο τον πλανήτη φτάνουν μηνύματα συμπαράστασης σε αυτόν τον αγώνα που δεν χωράει στα μίντια, δεν φτάνει στη Βουλή αλλά με έναν μαγικό τρόπο φτάνει σε όλα τα σπίτια και στις καρδιές μας. «Έτσι και ξεσηκωθούν δυό-τρεις τομείς, στην Ελλάδα θα αλλάξουν όλα», μου λέει ο χαλυβουργός Κώστας Παπαπαύλος. «Δυο μέρες πριν ξεκινήσει η απεργία, η εταιρεία πήρε μια τεράστια παραγγελία και μου ζητούσε να υπογράψω ατομική σύμβαση που θα έριχνε το μισθό μου στα 600 ευρώ. Να πληρώνω 350 ευρώ το μήνα για βενζίνη και να ζω με 150… Μας έλεγαν ότι θα χρεοκοπήσουμε την εταιρεία αν κάνουμε απεργία. Μας λένε ότι θα χρεοκοπήσει η χώρα αν ξεσηκωθούμε. Δηλαδή να χρεοκοπήσουμε εμείς για να σωθεί η εταιρεία, να πεθάνουμε εμείς για να ζήσει η χώρα; Η εταιρεία είναι οι εργάτες, η χώρα είναι οι άνθρωποι. Όχι, ρε φίλε, θα ζήσουμε. Κι η τσιμινιέρα θα ανάψει μόνο αν νικήσουμε, με ψηλά το κεφάλι».

Το όνειρο

Του Γιώργου Κοτανίδη
Είδα ένα όνειρο. Ήτανε λέει εκλογές σε λίγες μέρες και η τελευταία δημοσκόπηση έφερνε στην πρώτη θέση με 49% το «Μέτωπο». Αλλά ποιο  ήταν το «Μέτωπο» δεν ήξερα σαν να έλλειπα καιρό και αναρωτήθηκα μέσα στον ύπνο μου γυρνώντας ίσως από την άλλη πλευρά. Τότε εμφανίστηκε μια ευγενική μορφή, σαν παλιός κομμουνιστής, ο οποίος με την κρυστάλλινη διαύγεια που μόνον τα όνειρα σου προσφέρουν, μου εξήγησε: το «Μέτωπο» ήταν η αριστερά, ολόκληρη η αριστερά, με τα κοινοβουλευτικά της κόμματα αλλά και τις επαναστατικές  οργανώσεις. Αισθάνθηκα μεγάλη χαρά και ρώτησα πως βρέθηκε στο 49%. Τα πράγματα έγιναν ως εξής μου είπε: Όταν ξέσπασε η μεγάλη οικονομική κρίση και η κυβέρνηση μαζί με τη δεξιά δίσταζαν να το παραδεχτούν και έλεγαν ψέματα στο λαό, η αριστερά συνειδητοποίησε ότι η απειλή στρέφεται κατά της εθνικής μας ανεξαρτησίας και κυρίως των αδύναμων τάξεων, αποφάσισε να πει την αλήθεια. Κάλεσε σε κοινή σύσκεψη όλες τις οργανώσεις και πρότεινε να κινηθούν απέναντι στην απειλή, με άξονα το γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη όταν μας επιτέθηκαν οι Ιταλοί. Τότε ο κρατούμενος από τη δικτατορία του Μεταξά ηγέτης του ΚΚΕ, έστειλε ένα γράμμα όπου καλούσε τους Έλληνες να πολεμήσουν τον εχθρό λέγοντας ότι «… ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη σπίτι με σπίτι πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα…. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη.» Πάνω σε αυτήν τη γραμμή αναπτύχθηκε η αντίσταση και το μεγαλειώδες κίνημα του ΕΑΜ μου εξήγησε.
Η αριστερά αποφάσισε σύσσωμη να ακολουθήσει αυτήν την γραμμή και δημιούργησε το «Μέτωπο» με τους εξής στόχους: πρώτο, να αντιμετωπιστεί η κρίση χωρίς να πληγούν θανάσιμα τα χαμηλότερα στρώματα και να μη διαλυθεί το κοινωνικό κράτος. Δεύτερο, να πληρώσουν αυτοί που πρέπει, οι πλούσιοι και οι φοροφυγάδες. Τρίτο, να καταργηθούν τα παράνομα προνόμια πολλών κοινωνικών ομάδων που πλουτίζουν σε βάρος των άλλων. Τέταρτο, να απαιτηθεί από τους δανειστές η μείωση του χρέους και να παραταθεί η πληρωμή. Και πέμπτο, να φωτιστούν τα σκάνδαλα και να τιμωρηθούν οι κλέφτες. Με αυτές τις θέσεις το «Μέτωπο» διαπραγματεύτηκε τη συμμετοχή του στη δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ομοψυχίας και πρώτα κατάφερε να αποτρέψει τις μεγάλες μειώσεις μισθών και συντάξεων που σχεδιαζόταν.

Αμέσως το «Μέτωπο» ρίχτηκε στη δουλειά. Αποκήρυξε την κουλτούρα της καταστροφής και της βίας ζητώντας δημιουργικότητα. Όλοι οι αριστεροί που εργαζόταν στο δημόσιο έκαναν επανάσταση στη νοοτροπία και την μετέδωσαν και στους υπόλοιπους. Κάλεσαν τους εφοριακούς να δώσουν τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής, βίλα με βίλα, πισίνα με πισίνα, καγιέν με καγιέν, κότερο με κότερο, λίαρ τζετ με λίαρ τζετ. Τους συνδικαλιστές να υπερασπίζουν τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζόμενων και όχι τα δικά τους προνόμια. Χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα και πέτυχαν ανοίξουν άμεσα οι λογαριασμοί των πλούσιων και των πολιτικών στις τράπεζες της Ελβετίας και να επαναπατριστούν πολλά δις. Μηδένισαν και πάγωσαν τις αμυντικές δαπάνες. Όσο για το γιγάντιο δημόσιο που τρεφόταν από τον εργαζόμενο λαό καταπιέζοντάς τον, και τα αστικά κόμματα ενδιαφερόταν να κρατήσουν τους πελάτες τους που οι ίδιοι είχαν διορίσει, η αριστερά ενδιαφέρθηκε πάνω απ’ όλα για το δίκαιο και απαίτησε να απολυθούν όσοι, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα προσόντα, είχαν προσληφθεί παράνομα εκτός ΑΣΕΠ μετά την καθιέρωσή του. Στο ΙΚΑ εντόπισαν αστραπιαία όλους τους νεκρούς, τυφλούς και άλλους ψευτο-συνταξιούχους, συνέλαβαν δεκάδες επιχειρηματίες που δεν πληρώνουν ασφάλεια στους εργαζόμενους, φυλάκισαν φοροφυγάδες και κλέφτες πολιτικούς. Κατάργησαν τις επιτροπές φαντάσματα και έδιωξαν τα λαμόγια που τις αποτελούσαν. Κατάφεραν να αξιοποιήσουν σε χρόνο ρεκόρ τα 14 δις του ΕΣΠΑ, ωθώντας ταυτόχρονα χιλιάδες άνεργους νέους από τις πόλεις σε νέες αγροτικές ασχολίες.

Απλοποίησαν τους νόμους και αυξήθηκαν οι εξαγωγές, ξεκίνησαν μεγάλα αιολικά πάρκα και φωτοβολταϊκές μονάδες. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που ανήκαν στην αριστερά θυμήθηκαν τον Γληνό και έδωσαν νέο πνεύμα μάθησης στην παιδεία.
Και το αναπάντεχο: Οι χιλιάδες αγανακτισμένοι νέοι και ανάμεσά τους όσοι εμφορούνται από τις ευγενείς ιδέες του αναρχισμού, απαρνήθηκαν τη βία και πήγαν στους δήμους και τις γειτονιές να προπαγανδίσουν στο λαό την άμεση δημοκρατία.
Η κυβέρνηση με τη συμμετοχή του «Μετώπου» της αριστεράς πέτυχε τους στόχους συγκεντρώνοντας πολλά δις και ελαφρώνοντας τον δημόσιο τομέα. Έτσι διαπραγματεύτηκε από ισχυρή θέση και κέρδισε τη μείωση του χρέους. Η χώρα στάθηκε κάπως στα πόδια της και τώρα το «Μέτωπο» κατέβαινε στις εκλογές με τον λαό να του δίνει στην τελευταία δημοσκόπηση σχεδόν πενήντα τοις εκατό και σίγουρα την διακυβέρνηση της χώρας στις εκλογές.

Ύστερα ξύπνησα.
ΥΓ1: Γύρισα από το άλλο πλευρό και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ για να συνεχιστεί το όνειρο αλλά τίποτα. Είδα μόνο την ευγενική μορφή του παλιού κομμουνιστή να με κοιτά χαμογελώντας ενώ χανόταν.
ΥΓ2: Κρίμα να μη δω το φινάλε!
*Ο Γιώργος Κοτανίδης παίζει ρόλους και γράφει σενάρια, μυθιστορήματα και αληθινές ιστορίες. Το τελευταίο του βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη
Πηγή: www.protagon.gr