Saturday, April 28, 2012

Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι (ας μιλήσουμε για την μετανάστευση)

Αρθρο μου στο protagon.gr

Ξαφνικά (!!!) ο κύριος Χρυσοχοϊδης «ανακάλυψε» ότι η Αθήνα, η Ελλάδα έχει πρόβλημα με τους... «λαθρομετανάστες». Και το θέμα μπήκε ψηλά (δικαιολογημένα...) στην προεκλογική ατζέντα. Μάλιστα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα εκπονήθηκε σχέδιο για τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης των παράνομων μεταναστών. Πραγματικά αν ο κύριος Χρυσοχοϊδης λειτουργούσε με τέτοιους ρυθμούς στο υπουργείο Ανάπτυξης ίσως τα «λουκέτα» των επιχειρήσεων να ήταν λιγότερα. Όμως ας μιλήσουμε για το πρόβλημα με τους μετανάστες. Θα μου επιτρέψετε να μην χρησιμοποιήσω το λεξιλόγιο της ακροδεξιάς. Βλέπετε επιμένω ότι δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι. Υπάρχουν άντρες και γυναίκες που επιζητούν μια καλύτερη ζωή.

Η μετανάστευση είναι φαινόμενο παγκόσμιο, σύνθετο, δυσεπίλυτο. Γενεσιουργές αιτίες του είναι κυρίως η φτώχια και η εξαθλίωση των χωρών του Τρίτου Κόσμου για την οποία την κύρια ευθύνη φέρει ο λεγόμενος «Πρώτος Κόσμος», ο κόσμος των ανεπτυγμένων και οικονομικά ισχυρών χωρών. Οι άνισες ανταλλαγές και η καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων των φτωχών χωρών από τις παγκόσμιες εταιρείες, η άρνηση των ανεπτυγμένων χωρών να διαθέτουν, όπως είχαν δεσμευθεί, κάθε χρόνο το 0,7% του ΑΕΠ τους για την αντιμετώπιση των στοιχειωδών αναγκών των πενόμενων πληθυσμών, καθώς και η διακυβέρνηση από διεφθαρμένα αντιδημοκρατικά καθεστώτα είναι οι κύριες αιτίες του φαινομένου, που μαζί με τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, τις στρατιωτικές επεμβάσεις της Δύσης, τους πολέμους και τις εμφύλιες σφαγές, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που, αν δεν ελεγχθεί με κατάλληλες δημιουργικές πολιτικές, ενέχει σοβαρούς κινδύνους και απειλές.

Καλά τα λόγια, αλλά...

Η θεωρητική περιγραφή των αιτιών της μετανάστευσης, αν και χρήσιμη προφανώς δεν «απαντά» στην περίπτωση της Ελλάδας, που σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, η κατάσταση τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη. Η συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών αποτελεί παγίδευση και για τους ίδιους, αλλά και προκαλεί σοβαρά κοινωνικά ζητήματα στον ντόπιο πληθυσμό. Οι ίδιοι, στην καλύτερη περίπτωση, αποτελούν μια μάζα εργατών-δούλων, που υφίσταται άγρια εκμετάλλευση, χωρίς δικαιώματα ή, στη χειρότερη περίπτωση, προστίθενται απλώς στις στρατιές των ανέργων, χωρίς πόρους, καταδικασμένοι στην εξαθλίωση, τον απόλυτο αποκλεισμό, την παραβατικότητα. Ο μεγάλος αριθμός τους, ιδιαίτερα στο κέντρο της Αθήνας, με τη χωροταξική υπερφόρτωση, με την έκρηξη του παραεμπορίου, του εμπορίου ναρκωτικών, του εμπορίου γυναικών, οδήγησε σε σοβαρή υποβάθμιση της ζωής των κατοίκων, με αποτέλεσμα να προκαλούνται εκατέρωθεν τριβές, εντάσεις και συγκρούσεις. Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει. Οι ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που τόσα χρόνια άφησαν το πρόβλημα να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, είναι τεράστιες.

Τι κάνουμε;

Η αντιμετώπιση του προβλήματος δεν μπορεί να περιμένει. Μιλάμε για ανθρώπους, για ψυχές που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο. Πρέπει να δημιουργηθούν αξιοπρεπής χώροι φιλοξενίας των ανθρώπων που φτάνουν στη χώρα μας. Χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν (πραγματικά...). Η «ιδέα» για στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι προσβλητική για τη δημοκρατία μας. Παράλληλα χρειάζεται η άμεση αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος (μαστροπεία, μαφία). Να διαχωριστούν οι εγκληματίες από τους μετανάστες. Οι εγκληματίες αλλοδαποί θα κρατούνται στα σωφρονιστικά ιδρύματα.

Η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να καταθέσει ολοκληρωμένη πρόταση στα ευρωπαϊκά όργανα για την αναθεώρηση της Συνθήκης Δουβλίνο II του 2003, η οποία μετατρέπει την Ελλάδα σε χώρο εγκλεισμού όλων των προσφύγων και οικονομικών μεταναστών, που απλώς χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως πέρασμα προς την Ευρώπη. Παράλληλα πρέπει να διαμορφωθεί ενιαία ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική, που θα δίνει έμφαση στις παρεμβάσεις εκείνες που θα επιτρέψουν στους κατοίκους της Αφρικής και της Ασίας να μείνουν στον τόπο τους, αλλά και θα παρέχει όλους τους αναγκαίους πόρους για την εγκατάσταση, τη διατροφή και την υγειονομική φροντίδα των μεταναστών, μέχρις ότου μπορέσουν να ενταχθούν δημιουργικά στην κοινωνία. Παράλληλα θα πρέπει να προβλέπεται ο επιμερισμός του βάρους της μετανάστευσης σε όλη την Ευρώπη, με κριτήρια τον πληθυσμό και το κατά κεφαλήν εισόδημα κάθε χώρας.
Να νομιμοποιηθούν όλοι μετανάστες που πληρούν τις προϋποθέσεις. Οι αρμόδιες υπηρεσίες της πολιτείας πρέπει, επιτέλους, να εξετάζουν γρήγορα τις αιτήσεις όσων ζητούν άσυλο με κριτήρια αντικειμενικά, όπως προβλέπουν οι διεθνείς ρυθμίσεις και να παρέχει άσυλο σε όσους πραγματικά το δικαιούνται εφοδιάζοντάς τους με τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα και παρέχοντάς τους όλα τα συναφή δικαιώματα. Όσοι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις νομιμοποιήσεις ή πολιτικού ασύλου θα πρέπει να επαναπροωθούνται στις χώρες προέλευσής τους.

Έτσι οι μετανάστες που διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα θα μπορέσουν να ενταχθούν ομαλά στην ελληνική κοινωνία και φυσικά θεωρώ αυτονόητο το δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες.

Friday, April 27, 2012

Για την (προεκλογική) βία

Του Δημήτρη Φύσσα

Όταν είχε εμποδιστεί ο ιστορικός Κουρτουά να μιλήσει σε πανεπιστημιακό χώρο, όταν είχε προπηλακιστεί ο μεγάλος βιολόγος Γουάτσον (υπέργηρος, και τιμώμενος μάλιστα, πάλι σε πανεπιστημιακό χώρο), όταν είχε χτυπηθεί ο βουλευτής Κωστής Χατζηδάκης στο Σύνταγμα από διαδηλωτές, όταν είχαν εμποδιστεί -από απεργούς- εργαζόμενοι που ήθελαν να δουλέψουν, όταν είχαν βριστεί και χτυπηθεί πολιτικοί σε παρελάσεις, όταν, όταν…

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις και σε πολλές άλλες, έγραφα την πάγια θέση μου: υπό οιεσδήποτε συνθήκες η βία απέναντι σε φυσικό πρόσωπο, με σκοπό το να μην μπορεί να κυκλοφορήσει / μιλήσει / ακουστεί / εργαστεί κλπ ο άλλος, είναι απλά απαράδεκτη και καταδικαστέα. Επιπλέον, στρώνει το δρόμο απέναντι σ΄ αυτούς που η μόνιμη έκφρασή τους είναι η βία, ζούν από και για τη βία. Επιχειρήματα, ιδέες, απόψεις -εφόσον αφεθούν να ακουστούν- έχουν μεγαλύτερη ισχύ από οποιαδήποτε φυσική ή ψυχολογκή βία. Και ο απεχθέστερος ακόμα αντίπαλος, δεν είναι για ξύλο, αλλά για ανταλλαγή γνωμών. Μόνο που αυτό σημαίνει ότι συντελείται διάλογος. Διάλογος, πάλη ιδεών- και οι ουδέτεροι ας κρίνουν.

Λίγες μέρες πριν, χρυσαυγίτες άσκησαν βία κατά προεκλογκής συγκέντρωσης του Πέτρου Ευθυμίου στο Μαρούσι. Αυτό καταδικάστηκε σχεδόν απ΄ όλα τα κόμματα- αν και δεν είδα να συγκινούνται οι καθ΄ ύλην ενδιαφερόμενοι. Προχτές όμως, που ασκήθηκε βία σε προεκλογική συγκέντρωση της Άννας Διαμαντοπούλου στην Καισαριανή, ελάχιστα και μεμονωμένα πολιτικά πρόσωπα ασχολήθηκαν με το θέμα.

Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχει «καλή» και «κακή» βία. Αν είναι από χρυσαυγίτες, είναι καταδικαστέα. Αν από «απλούς πολίτες», «αγανακτισμένους», «αντισυστημικούς» και δεν ξέρω γω τι άλλο, είναι αποδεκτή. Αν τραυματιστεί ή σκοτωθεί κανένας, καταδικαστέα. Αν όμως είμαστε «μόνο» στα γιούχα, τις βρισιές, τα γιαούρτια, τις ντομάτες, τα νεράτζια, τα ποτήρια, τα τραπεζοκαθίσματα κλπ, δεν πειράζει, δεν έγινε και τίποτα. (Σκεφτείτε, εξάλλου, και συγκρίνετε τη διαφορά των αντιδράσεων σε δύο παλιότερους εν ψυχρώ φόνους: του αστυνομικού Νεκτάριου Σάββα στα Πατήσια -θυμάται κανείς τ΄ όνομά του;- και του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια). Κούνια που σας κούναγε, όποιους σκέφτεστε έτσι. Ακόμα θέλουμε δέκα μέρες μέχρι τις εκλογές (άσε που παρεμβάλλεται και η Πρωτομαγιά). Η διάχυση της βίας, της όποιας και όσης βίας, εξυπηρετεί μόνο τους βίαιους των άκρων. Κι αυτό, βέβαια, δεν αφορά ούτε μόνο το τώρα, ούτε μόνο τις εκλογές.

Πηγη: ATHENS VOICE

Μπροστά στις κάλπες

Μέλη των κινήσεων “Για την Ελλάδα τώρα”, ”Μπροστά”, ”Νέοι Μεταρρυθμιστές”, ”Π80” και ”Πολιτεία 2012” και μέλη ομάδας πολιτών, που υπογράφουμε το κείμενο αυτό, πιστεύουμε ότι στις εκλογές της 6ης Μαΐου δεν κρίνεται μόνο η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και η παραμονή της στην Ευρωζώνη, αλλά και η βιωσιμότητα βασικών αρχών και θεσμών του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Το δημοκρατικό μας πολίτευμα απειλείται από το γεγονός ότι η σύγκρουση μνημονιακών-αντιμνημονιακών οξύνεται επικίνδυνα από τις πράξεις και τη ρητορική του μίσους ορισμένων κομμάτων, συνδικάτων, ομάδων, τα οποία επιδιώκουν τον διχασμό, αδιαφορώντας ή υποβαθμίζοντας τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει η αδυναμία συγκρότησης βιώσιμου κυβερνητικού σχήματος.

Φαινόμενα όπως ο προπηλακισμός πολιτικών ή απλώς γνωστών προσώπων, η βίαιη διακοπή δημόσιων εκδηλώσεων, οι καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας, η παρεμπόδιση εφαρμογής νόμων και λήψης συλλογικών αποφάσεων συνδικαλιστικών οργάνων, το κατευθυνόμενο διαδικτυακό υβρεολόγιο, δημιουργούν περιβάλλον που εκτρέφει την ανομία και τη βία. Πρόκειται για φαινόμενα ασύμβατα με τη λειτουργία της δημοκρατίας, πολύ περισσότερο μάλιστα που η διέξοδος από τη σημερινή κρίση απαιτεί την ευρύτερη δυνατή συνεννόηση και συναίνεση σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, παρά την οργή για τις ευθύνες ολόκληρου του πολιτικού-κομματικού συστήματος, και των προηγούμενων κυβερνήσεων για την αποτυχία αποτροπής της κρίσης, και για τις επιπτώσεις ή τις καθυστερήσεις της ασκούμενης πολιτικής. Για να υπάρξει όμως δημιουργική διέξοδος από την οργή, πρέπει πρωτίστως να καταπολεμηθούν οι παράγοντες που δημιούργησαν την κρίση: ο λαϊκισμός, ο κρατισμός και ο εθνικισμός.

Άρα, αυτό που προέχει σήμερα είναι να ενισχυθούν εκλογικά τα κόμματα και οι υποψήφιοι βουλευτές που μπορούν και θέλουν να συνεργαστούν για τη συγκρότηση μιας ισχυρής μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης, με την ευρύτερη δυνατή στήριξη, σεβαστής στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Μιας κυβέρνησης ικανής να εξασφαλίσει τη δημοκρατική νομιμότητα, την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την υπέρβαση της κρίσης με πολιτικές και μέτρα για τη βελτίωση των επώδυνων όρων, των στόχων και των πολιτικών εφαρμογής του μνημονίου. Που να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την ανεργία, τις ανισότητες και τη φτώχεια και να προωθήσει την ανάπτυξη διεθνώς ανταγωνιστικής οικονομίας με την άμεση εφαρμογή των αναγκαίων διαθρωτικών αλλαγών, την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής κουλτούρας, με νέα ήθη, νέες πρακτικές και νέα πρόσωπα.

Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάδειξη σε μία επόμενη φάση μιας νέας συμμαχικής προοδευτικής πλειοψηφίας, με τη συμμετοχή πολιτικών δυνάμεων του μεταρρυθμιστικού κέντρου, του φιλελεύθερο χώρου, της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς, αλλά και των αντίστοιχων ανένταχτων ή συλλογικά οργανωμένων ενεργών πολιτών, που εκφράζουν μια νέα δυναμική διάσταση της κοινωνίας των πολιτών.

Με αυτές τις σκέψεις, όλοι εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο ελπίζουμε οι έλληνες πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες με γνώμονα τη λογική και την ευθυκρισία ώστε, επιδιώκοντας να τιμωρήσουμε όσους θεωρούμε υπεύθυνους για το παρόν, να μην τιμωρήσουμε το μέλλον της ίδιας μας της χώρας.

ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ ΔΑΝΑΗ

ΔΙΑΚΟΥΛΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ

ΔΟΛΓΕΡΑΣ ΛΑΚΗΣ

ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΒΛΑΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ

ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

ΡΟΡΗ ΛΑΜΠΡΙΝΗ

ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ ΑΝΝΑ

ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ

ΔΟΞΙΑΔΗΣ ΑΡΙΣΤΟΣ

ΔΡΟΥΖΙΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

ΚΑΒΟΥΝΙΔΗΣ ΣΠΥΡΟΣ

ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ ΤΑΚΗΣ

ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ

ΠΑΛΑΝΤΖΑΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

ΠΑΠΠΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΠΙΤΣΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΡΑΠΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΣΚΟΥΡΤΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ

ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

ΣΦΗΚΑΚΗΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΤΟΥΝΤΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΤΣΑΜΟΥΡΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΧΑΛΑΡΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

ΧΑΤΖΙΜΠΙΡΟΣ ΚΙΜΩΝ

ΨΥΧΟΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Wednesday, April 25, 2012

"Η αξία των πραγμάτων"

Την ώρα που τα συνταξιοδοτικά ταμεία καταρρέουν και οι αποταμιεύσεις εξανεμίζονται, είναι ανάγκη να θέσουμε το ερώτημα: πώς καθορίζεται η αξία των πραγμάτων; Καλύπτοντας μια πλατιά γκάμα θεμάτων, από τα δωρεάν γεύματα μέχρι τις αμυντικές δαπάνες και από τον έρωτα ως την τηλεόραση, ο Raj Patel φέρνει στο φως τις κοινωνικές επιπτώσεις του φονταμενταλισμού της αγοράς και εξηγεί γιατί η τιμή των πραγμάτων που εμείς θεωρούμε σημαντικά πάντοτε διαφέρει από την αληθινή τους αξία.

Κινούμενος με διαύγεια και σιγουριά σε διάφορα επιστημονικά πεδία, ο Raj Patel αποκαλύπτει πώς αυξάνεται το κόστος μερικών πραγμάτων, ουσιαστικά άχρηστων για τη ζωή μας, ενώ αγνοείται η αξία φυσικών πόρων απαραίτητων για την επιβίωσή μας. "Η αξία των πραγμάτων" μάς παρακινεί να σκεφτούμε τις καταλυτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να σωθούμε από τη χρηματοπιστωτική παράνοια… Το μεγάλο χάρισμα του Raj Patel είναι ότι γράφει με χιούμορ και ανθρωπιά, παρουσιάζοντας τις πιο ριζοσπαστικές ιδέες ως λογικές και αναγκαίες. Ένα έξοχο βιβλίο.

Naomi Klein, συγγραφέας του βιβλίου Το δόγμα του σοκ

Ο Raj Patel μάς προτείνει έναν εντελώς πρωτότυπο τρόπο να αντιληφθούμε την τιμή και την αξία των πραγμάτων. Απολαυστικό και γεμάτο εκπλήξεις, το βιβλίο είναι ανεκτίμητο, χαράσσοντας το δρόμο που θα μας βγάλει από τον σκοτεινό δαίδαλο της οικονομίας.

Michael Pollan, συγγραφέας των βιβλίων Omnivore’s Dilemma και In Defense of Food
Ο Raj Patel σπούδασε στην Οξφόρδη, στο London School of Economics και στο Cornell University. Είναι συγγραφέας του best-seller Stuffed and Starved. Είναι μέλος του Institute for Food and Development Policy στο Όκλαντ των ΗΠΑ, ερευνητής στο University of KwaZulu-Natal στη Νότιο Αφρική και επισκέπτης καθηγητής στο Κέντρο Αφρικανικών Σπουδών του University of California. Στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής του κατάρτισης εργάστηκε για την Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΠΟΕ και τα ΗΕ, αναπτύσσοντας στη συνέχεια ακτιβιστική δράση εναντίον αυτών των οργανισμών.
Το βιβλίο έχει γίνει best seller. Μεταφράζεται σε 15 γλώσσες.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ

Η ευθύνη της Δημοκρατικής Αριστεράς για τη διακυβέρνηση

Του Κίμωνα Χατζημπίρου
Σε πρόσφατο κείμενο επισήμαινα ότι η απώλεια της σοβαρής και μετριοπαθούς εικόνας που είχε η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΑ), κινδυνεύει να σημάνει μια δύσκολη μάχη εισόδου στη Βουλή. Δυστυχώς, η απαισιόδοξη αυτή εκτίμηση προσεγγίζεται σταδιακά, με τη συνεχή πτωτική πορεία της ΔΑ στις δημοσκοπήσεις. Επίσης, στη μικροκλίμακα του άμεσου περιβάλλοντος, διαπιστώνουμε ότι πλήθος σκεπτόμενων πολιτών που δήλωναν φιλικοί προς την ΔΑ, στρέφονται πλέον προς άλλες λύσεις, οι οποίες, κατά τη γνώμη τους, ανταποκρίνονται περισσότερο προς την εικόνα ενός κόμματος με συγκεκριμένες θέσεις στα σοβαρά ζητήματα.

Το κρισιμότερο στοιχείο για τη διατήρηση των αρχικών θετικών εντυπώσεων που είχε δημιουργήσει η ΔΑ στην ελληνική κοινωνία, είναι νομίζω η διατύπωση μιας ξεκάθαρης θέσης σχετικά με τις μετεκλογικές συνεργασίες. Ορθώς αυτοπροσδιορίζεται ως κυβερνώσα αριστερά, καθότι αν ήταν μόνο κόμμα διαμαρτυρίας, δεν θα είχε νόημα η ύπαρξή της. Είναι προφανές εξάλλου ότι οφείλει να αποκλείσει την κυβερνητική συνεργασία με τα άκρα, διότι σαφώς διεκδικεί έναν αριστερό ευρωπαϊσμό, ενώ η πολιτική και των δύο άκρων απομακρύνει, άμεσα ή έμμεσα, τη χώρα από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Απομένει λοιπόν το ενδεχόμενο συνεργασιών με κοινοβουλευτικές ομάδες που έχουν μετριοπαθές, κεντρώο, φιλοευρωπαϊκό προφίλ, δηλαδή ανήκουν στην κεντροαριστερά ή στην κεντροδεξιά. Η αποσαφήνιση αυτού του ενδεχομένου, θα μπορούσε να γίνει με τη δήλωση ότι η ΔΑ θα προτείνει έναν κατάλογο συγκεκριμένων προοδευτικών θέσεων, τις οποίες θα διαπραγματευτεί με τα άλλα κόμματα, θα συμμετάσχει δε στην κυβερνητική συνεργασία αν ικανό μέρος των προτάσεών της γίνει αποδεκτό. Στην περίπτωση που δεν υπάρξει συμβιβαστική συμφωνία με άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες και η χώρα απειλείται από ακυβερνησία, η ΔΑ, συμβάλλοντας εποικοδομητικά, δηλώνει ότι θα θέσει λίγους απαράβατους όρους για να δώσει ψήφο ανοχής, χωρίς να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Μια τέτοια σοβαρή στάση ευθύνης, θα προβλημάτιζε θετικά το σκεπτόμενο εκλογικό σώμα.

Μέχρι τώρα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος, αλλά ακόμη δεν είναι αργά. Αντί για τις απόλυτες αρνήσεις συνεργασιών με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που έχουν ακουστεί, οι μετριοπαθέστερες διατυπώσεις του προέδρου Φ. Κουβέλη: «Όχι σε μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, με τις σημερινές του θέσεις και πολιτική», δημιουργούν ευνοϊκό έδαφος για μια σαφή δήλωση σχετικά με τη μετεκλογική στάση της ΔΑ. Οι αμέσως προσεχείς μέρες δίνουν χρονικά περιθώρια για μια πρωτοβουλία που θα καθησύχαζε τους προβληματισμένους και ανησυχούντες πολίτες.

Ο Κίμων Χατζημπίρος είναι καθηγητής στο ΕΜΠ

Πηγη: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Monday, April 23, 2012

Η φιλοσοφία επιστρέφει...

Του Βασίλη Οικονόμου Συγγραφέα του βιβλίου

Θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναφορά για την επικαιρότητα του βιβλίου. Περισσότερα μπορεί να βρει κανείς διαβάζοντας βέβαια το ίδιο το βιβλίο.

Η εποχή που διανύουμε σήμερα, στηρίζεται στη δεύτερη περίοδο της Πολιτιστικής και Πολιτισμικής εξελίξεως της Αρχαίας Ελλάδος. (Γύρω στα μισά του 5ου αιώνος). Είναι η εποχή που εμφανίζονται οι Σοφιστές.(1)

Η πρώτη περίοδος σε γενικές γραμμές, αρχίζει τον 8ο αιώνα και τελειώνει στα μισά του 5ου αιώνα. Είναι η εποχή που αναπτύσσεται, εκτός των άλλων η Ποίησης και η Φιλοσοφία. Τότε αναπτύσσονται η πνευματική καλλιέργεια και ηθική ανάταση στα άτομα, εμπεδώνοντας παράλληλα με βάση το Θείο Λόγο τους κοινωνικούς συνεκτικούς ιστούς. Είναι η κοινωνιο-κεντρική λοιπόν περίοδος.

Ο Δυτικός Διαφωτισμός στηριζόμενος στη Σοφιστική διδασκαλία και σε ένα ορθολογικοποιημένο με λάθος και στείρα πρόσληψη Αριστοτελισμό, αποδόμησε τον Θείο Λόγο και τον Θεό προβιβάζοντας στη θέση του Θεού τον Άνθρωπο – Άτομο. (2) Είναι η ατομο-κεντρική περίοδος. Τα αποτελέσματα υπήρξαν καταστροφικά και τα βλέπουμε σε όλες τις κοινωνίες, κυρίως του σήμερα.

Η επιστροφή και υιοθέτησις της πρώτης Περίοδος του αρχαιοελληνικού Πολιτισμού, μαζί με τη διατήρηση και τον εμπλουτισμό της Ορθόδοξης Παραδόσεως που εδράζεται στην Καινή Διαθήκη αποτελεί τη Μόνη λύση για τις χειμαζόμενες σημερινές κοινωνίες, (3) και βέβαια κυρίως για την Ελληνική.

Η προτεραιότητα της Παιδείας και του Πολιτισμού αποτελεί το μόνο εχέγκιο για την εμπέδωση της κοινωνικο-οικονομικής αρμονίας και δικαιοσύνης και όχι το αντίστροφο, γιατί μόνον άνθρωποι που έχουν αλλάξει πνευματικά τον εαυτό τους μπορούν να αλλάξουν και τους υλικούς όρους που λειτουργούν οι κοινωνίες.

(1) : Κ.Δ. Γεωργούλη : «Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας». ‘‘εκδ. Παπαδήμα’’ σελ. 116-120

(2) : Π. Κονδύλη : «Ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός» Τόμος Α΄ εκδ. ‘‘ΘΕΜΕΛΙΟ’’, σελ. 57-180 και 261-398, και «Η Κρητική της Μεταφυσικής στη Νεότερη Σκέψη» σελ. 315 – 400, εκδ. ‘‘ΓΝΩΣΗ’’ .

(3) : Αυτό ισχύει βέβαια για τις κοινωνίες που έχουν ως επίσημη θρησκεία το Χριστιανισμό. Για την συγκρότηση μιας Δίκαιης Πολιτείας απαραίτητος οδηγός και βοήθημα είναι τα δύο βιβλία του Πλάτωνος : «Πολιτεία» και «Νόμοι» .

Το βιβλίο του Βασίλη Οικονόμου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΕΝΑΛΙΟΣ» !

Saturday, April 21, 2012

Εύκολα ερωτεύεσαι δύσκολα αγαπάς

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Ο Εθνικισμός είναι η μόνη απόλυτη και πραγματική επανάσταση γιατί επιδιώκει γέννηση νέων ηθικών, πνευματικών, κοινωνικών και ψυχικών αξιών. «Λαϊκός Σύνδεσμος – Χρυσή Αυγή»

Αυτό το πολιτικό κόμμα καλεί προεκλογικά τον ελληνικό λαό να αντισταθεί στο οργανωμένο σχέδιο ξεπουλήματος της χώρας.Καταγγέλλει το μνημόνιο. Ζητάει λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 μέχρι σήμερα και άρνηση πληρωμής του παράνομου και επαχθούς χρέους. Κατάργηση των προνομίων των βουλευτών και περιορισμός των αποδοχών τους στο μισθό ενός δημοσίου υπαλλήλου μεσαίας βαθμίδας. Κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης στα κόμματα.(δόθηκαν 10 εκατομμύρια πρόσφατα). Ο οποιασδήποτε παλαιοκομματικού τύπου προσωπικός ανταγωνισμός μεταξύ των υποψηφίων θα παταχθεί αμείλικτα. Απαγορεύει προσωπικά φυλλάδια και αφίσες υποψηφίων. Όλοι είναι στρατιώτες της Ιδέας και τίποτε άλλο. κλπ., κλπ. Θετικές θέσεις με τις οποίες συμφωνεί πολύς κόσμος. Εκεί που μας διχάζει ,το συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, είναι η ακραία στάση απέναντι στο μεταναστευτικό πρόβλημα. Ζητάει άμεση σύλληψη και απέλαση όλων των λαθρομεταναστών. Ιδιώνυμο όποιο έγκλημα τελεί αλλοδαπός. Οι ποινές δεν θα εκτίονται σε φυλακές, αλλά σε ειδικούς χώρους κράτησης, όπου παράλληλα θα παράγεται έργο υπέρ του Δημοσίου. Δημιουργία Κέντρου Έρευνας Ανθελληνικών Δραστηριοτήτων. Δέσμευση της περιουσίας σε όσους μισθώνουν ακίνητα ή απασχολούν ξένους χωρίς άδεια παραμονής και κάρτα εργασίας. Εξάρθρωση του παραεμπορίου και όλων που βρίσκονται πίσω από αυτό.

Γιατί έφτασε η χώρα μας στο χείλος του γκρεμού; Ποιοι βάλανε τα χεράκι τους και βγάλανε τα ματάκια μας; Τριάντα χρόνια οι κυβερνήσεις μας το μόνο που κάνανε ήταν να βαθαίνουν το χάσμα ανάμεσα στην ανάπτυξη και το τραπεζικό σύστημα και να μεγαλώσουν τα εξωτερικά χρέη της χώρας. Φταίνε οι μετανάστες για την κατάντια της Ελλάδας; Πράγματι έρχονται παράνομα χιλιάδες μετανάστες αναζητώντας μία καλύτερη ζωή. Κυνηγημένοι από την φτώχεια και την ασιτία διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν εδώ. Δεν βλέπουμε ότι πολλοί συμπολίτες μας τους εκμεταλλεύονται; Πόσοι έλληνες έχουνε θησαυρίσει από την παραβατική συμπεριφορά των ξένων; Πόσοι έλληνες νοικιάσανε τις αποθήκες τους στους μετανάστες για την διακίνηση των μαϊμού προϊόντων; Το πραγματικό μας πρόβλημα είναι η μείωση των μισθών μας πού δεν την έχουν προκαλέσει οι μετανάστες αλλά η οικονομική κρίση και οι λάθος επιλογές των κυβερνήσεων μας. Οι συντάξεις ,που κόβονται δραματικά, στερώντας την αξιοπρέπεια από τους γονείς μας είναι διαταγή του ΔΝΤ και όχι των μεταναστών. Το φορολογικό σύστημα που στερεί εισοδήματα από τους μικρομεσαίους και ευνοεί τους υψηλόμισθους υπαγορεύεται από τραπεζικά γραφεία έξω από τα σύνορα της χώρας μας. Οι δυσβάσταχτοι φόροι και τα άδικα χαράτσια, που μας έχουνε λυγήσει, επιβλήθηκαν για να γίνουμε σκλάβοι των τραπεζικών συμφερόντων. Η ανεργία, που καλπάζει ,και οι δουλειές μας που χάνονται είναι αποτέλεσμα της κρίσης και όχι των παρεμβάσεων των μεταναστών.

Εύκολα ερωτεύεσαι δύσκολα αγαπάς. Πολλοί, από εμάς διαβάζοντας αυτό το προεκλογικό μανιφέστο με τις θέσεις της Χρυσής Αυγής ίσως να ερωτευτούν τους εθνικιστές έλληνες. Αφού δηλώνουν ότι είναι η μόνη παράταξη που αγαπάει την Ελλάδα , θα την ξεβρομίσει και μπορεί να βγάλει την χώρα από την κρίση. Και εμείς αγαπάμε την χώρα μας και θέλουμε το καλύτερο για αυτήν. Έχουμε απογοητευτεί από τα καμώματα των γαλάζιων και πράσινων κυβερνόντων. Ίσως και να παρασυρθούμε από τις πρακτικές που εφαρμόζουν οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής. Προσφορά ουσιαστικής βοήθειας στο σπίτι, στις κινήσεις, στις αγορές και τις βόλτες εκτός των σπιτιών των ανήμπορων συνταξιούχων στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα. Υπάρχουν όμως πολλοί έλληνες ,που δεν ζήσανε ,αλλά θυμούνται τι σημαίνει φασισμός. Ξέρουν ότι οι ναζιστές θεωρούσανε ότι , στον κόσμο ,δεν έχουν θέση οι Εβραίοι, οι Αθίγγανοι και οι ομοφυλόφιλοι, όπως και κάθε είδους άνθρωποι του περιθωρίου. Οι καθαρόαιμοι Γερμανοί λάτρευαν την Ελλάδα αλλά ανήκανε στην Άρεια φυλή, ανώτερη όλων των υπόλοιπων φυλών του κόσμου. Είχαν σαν πρότυπο την ελληνική αρχαία ομορφιά αλλά το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα που ,σε πολλά από τα σημεία του μανιφέστου του ,είχαν ευρεία λαϊκή απήχηση προπαγάνδιζε κυρίως την εξόντωση τών λαών.Οι αντιλήψεις φυλετικών διακρίσεων, εθνικισμού, στρατοκρατίας αλλά και δημιουργίας και χρήσης παραστρατιωτικών οργανώσεων οδήγησαν στην δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και τελικής εξόντωσης λαών. Κοιτάζοντας γύρω μας αναγνωρίζουμε τα ανησυχητικά στοιχεία της εξάπλωσης αυτής της θεωρίας σε όλη την Ευρώπη. Η δολοφονία 77 αθώων ανθρώπων ,σε μία δημοκρατική χώρα όπως η Νορβηγία , τον περασμένο Ιούλιο, μας έχει συγκλονίσει. Η εικόνα του Άντερς Μπρέιβικ, στο δικαστήριο να χαιρετά προκλητικά ,να διατυμπανίζει τις εθνικιστικές αρχές του και κυρίως να δηλώνει ότι δεν είναι μόνος μας προβληματίζει; Στα πλαίσια της διατήρησης της άριας φυλής οι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής θα χρησιμοποιήσουνε τις ίδιες μεθόδους; Τι θα κάνουμε αν θα μπει στη Βουλή; Μήπως θα είναι πολύ αργά;

Thursday, April 19, 2012

"Keynes: Επιστροφή στη διδασκαλία του"

Το βιβλίο "Keynes: Επιστροφή στη διδασκαλία του" έρχεται την κατάλληλη στιγμή, αποκαλύπτοντας την κοντόφθαλμη προσέγγιση της οικονομικής θεωρίας των τελευταίων δεκαετιών, που απέδιδε στην αγορά την ιδιότητα να βρίσκει αυτόματα λύσεις στα προβλήματα χωρίς την κρατική παρέμβαση. Σήμερα, έχει γίνει πλέον αντιληπτό ότι υπάρχει εγγενής τάση στο σύστημα να παράγει ανισορροπία. Έτσι, οι ιδέες του Keynes για την αβεβαιότητα, τη χαλιναγώγηση του χρηματοπιστωτικού τομέα και την αρχιτεκτονική του διεθνούς νομισματικού συστήματος είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.

Ο αναγνώστης θα βρει εδώ μια γλαφυρή παρουσίαση της οικονομικής σκέψης του Keynes και μια ερμηνεία των βαθύτερων αιτίων της σημερινής κρίσης ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης επέκτασης του χρηματοπιστωτικού τομέα τόσο στο εθνικό όσο και στο διεθνές επίπεδο.

Η οικονομική θεωρία του Keynes δεν υπήρξε ποτέ πιο επίκαιρη και το βιβλίο του Robert Skidelsky είναι ένας οδηγός για την κατανόησή της… Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Paul Krugman, Observer

Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Keynes ήταν ότι έσωσε τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές… Με τις ιδέες του, ο καπιταλισμός απέκτησε πιο ανθρώπινο πρόσωπο και η ελεύθερη οικονομία μεγαλύτερη σταθερότητα. Όμως, η θεωρία του ξεχάστηκε… και πλέον βλέπουμε τις συνέπειες. Η διδασκαλία του Keynes είναι απαραίτητη σήμερα για να σώσουμε ξανά τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές.

Joseph Stiglitz, London Review of Books

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ

Γιατί στηρίζω Δημοκρατική Αριστερά

Της Μαρίας Καραφέρη

Η αλήθεια είναι ότι όταν μου τέθηκε το ερώτημα αυτό, συνειδητοποίησα ότι η απάντηση δεν ήταν αυτονόητη. Γιατί η ερώτηση δεν είναι γιατί να ψηφίσει κανείς Δημοκρατική Αριστερά, όπου θα μπορούσε κανείς να παραθέσει ένα σωρό πολιτικά επιχειρήματα, να παραπέμψει στην πολιτική πρόταση του κόμματος και να έχει απαντήσει με πληρότητα και σαφήνεια.

Η ερώτηση είναι γιατί εγώ στηρίζω Δημοκρατική Αριστερά. Από το σύνολο των πολιτικών επιχειρημάτων που θα μπορούσε να προκρίνει κανείς, ποια είναι αυτά που με κινητοποιούν. Και πέρα από αυτά. Ποιοι είναι οι άλλοι λόγοι που στηρίζω σε σημείο έκθεσης κυριολεκτικά!

Η παντοκρατορία των αγορών έναντι των πολιτικών, η αποδόμηση των θεσμών και η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού, όπως απολίτικα και αντανακλαστικά σχεδόν εκφράστηκαν με την στροφή στα άκρα και τις μούτζες στη βουλή, δημιούργησαν την ανάγκη της έκφρασης και της συμμετοχής. Και αυτό μόνο σε συλλογικότητες με κοινή πολιτική ρίζα, με ταυτότητα έχει νόημα. Από εκεί και πέρα η επιλογή ήταν εύκολη.

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει ένα σύνθημα, που με εκφράζει απόλυτα: “ένα κόμμα των μελών, ένα κόμμα με μέλλον”. Και αυτό είναι ουσιαστικό. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, είναι καίριο θέμα οι λύσεις να μην έρχονται από καθ’ έδρας, από την πεφωτισμένη ηγεσία, αλλά να συζητιούνται, να συνδιαμορφώνονται. Εν είδει πολιτικού καφενείου, παρέας. Γιατί οι παρέες γράφουν ιστορία. Και εμένα οι φίλοι μου βρέθηκαν στο ίδιο πολιτικό χώρο, κουβαλώντας μαζί τους, τις θέσεις τους, τις απόψεις τους, τις διαφωνίες, τους προβληματισμούς τους και τη διάθεση να μοιραστούν. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, είναι αυτονόητο για μένα ότι μια σύγχρονη και ρεαλιστική αριστερά δεν μπορεί να μιλά υπό προϋποθέσεις και σε συνθήκες εργαστηρίου. Ειδικά στην κρίσιμη συγκυρία που διανύουμε, οι προτάσεις που θέτουν ως προαπαιτούμενο για την εφαρμοσιμότητα τους το κλείσιμο των συνόρων, την έξοδο από το ευρώ, την μη παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όχι μόνο δεν απευθύνονται στο παρόν ή στο μέλλον, αλλά μάλλον αξία μουσειακού εκθέματος καταλαμβάνουν.

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι το άλλο κόμμα της αριστεράς. Είναι η πολιτική δύναμη που υπερβαίνοντας τον τρόπο διάρθρωσης και λειτουργίας των κατεστημένων πολιτικών κομμάτων, διαμορφώνει πρόταση ξεκάθαρη και ρεαλιστική, αναλαμβάνοντας και το κόστος της ρήξης και της σύγκρουσης. Το να μιλάει κανείς σήμερα για τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, για το πελατειακό κράτος, για την ανάγκη γενναίων μεταρρυθμίσεων, στην δημόσια διοίκηση, στο ασφαλιστικό, στην παιδεία, στην υγεία, για την αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, που συνδέεται άρρηκτα με το σεβασμό των νόμων του κράτους, δεν είναι αυτονόητα αποδεκτό.
Όμως η Δημοκρατική Αριστερά δεν απευθύνεται στον οπαδό, αλλά στο πολιτικό υποκείμενο, στον πολίτη που του έχει γίνει συνείδηση η αναγκαιότητα των τομών, έστω και αν η αναγκαιότητα αυτή βρίσκεται σε πρωτόλεια μορφή. Και εδώ η Δημοκρατική Αριστερά έχει πρόταση συγκεκριμένη, ρεαλιστική, λογική και εφαρμόσιμη. Πρόταση για μεταρρυθμίσεις με πρόσημο και πολιτικό προσανατολισμό. Αυτός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που διαχωρίζει την δική μας Αριστερά από την άλλη αριστερά, την κραυγάζουσα και νιχιλιστική. Είναι η αλλαγή εργαλείων, στόχευσης και συσχετισμού δυνάμεων, η θέση της αλλαγής των δομών, της διαφάνειας, του ελέγχου και της αξιοκρατίας στο κέντρο της ρητορικής της. Η πεποίθηση ότι το κράτος δεν είναι ο αντίπαλος, δεν είναι της δεξιάς ή της αριστεράς, αλλά ότι το κράτος είμαστε εμείς και μας αφορά όλους.

Η εναλλακτική μας πρόταση διαπνέεται από λιγότερη έμφαση στη λιτότητα και μεγαλύτερη στην απασχόληση και την ανάπτυξη. Διαπνέεται από τη μέριμνα για κοινωνικά δίκαιη κατανομή των βαρών, ενώ προβλέπει και την δημιουργία δομών κοινωνικής προστασίας για την ολοένα αριθμητικά διογκούμενη τάξη των νεόπτωχων. Θέτει στο επίκεντρο την εξυγίανση και τον εξορθολογισμό του κράτους, αλλά όχι συρρίκνωσή του.

Και στο πλαίσιο αυτό, η δική μας Αριστερά, η Δημοκρατική Αριστερά, δεν επιφυλάσσει για τον εαυτό της το ρόλο του παρατηρητή, δεν αφήνει τα πράγματα να εξελίσσονται ερήμην της. Ξεπερνάει την γνωστή εσωστρέφεια της αριστεράς. Αναλαμβάνει την ευθύνη να λερώσει τα χέρια της και να γίνει κυβερνώσα αριστερά. Για τους λόγους αυτούς …

Η Μαρία Καραφέρη είναι δικηγόρος και υποψήφια της Δημοκρατικής Αριστεράς στη Β' Πειραιώς.

Ελπίδα αλλαγής στις κάλπες

Του Γιάννη Νικολάου

Η ενίσχυση της Δημοκρατικής Αριστεράς στις επικείμενες εκλογές, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, να μετακινήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να δώσει τη δυνατότητα για νέες συμφωνίες με πρόγραμμα αλλαγών για τη χώρα, αντίθετο στους μονόδρομους και το νεοφιλελευθερισμό των μνημονίων.

Δημοσιονομική εξυγίανση - διαρθρωτικές αλλαγές - ανταγωνιστικότητα, έχουν πλέον ενταχθεί στο καθημερινό λεξιλόγιο.

Θα μπορούσαν να περιγράφουν μια πολιτική εκσυγχρονισμού της χώρας, με πρόσημο εξορθολογισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης. Στην περίπτωσή μας όμως, «αφηγούνται» τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων.

Σε πείσμα, άλλωστε, όσων επιχειρούν να μας πείσουν, ακόμα και σήμερα, ότι οι διαχωρισμοί δεξιά-αριστερά, πρόοδος-συντήρηση, είναι ξεπερασμένοι, κάθε πολιτική έχει πρόσημο και κοινωνικό χαρακτήρα,

Η χώρα χρειάζεται μεγάλες εκσυγχρονιστικές τομές, αλλά η πολιτική αυτή δεν μπορεί να πατήσει πάνω στην κοινωνική καταστροφή, την ανεργία, τη μετανάστευση των νέων.

Είναι αδύνατο, άλλωστε, να επιτύχει μια πολιτική αλλαγών, αν δεν περιλαμβάνει ως συστατικό της στοιχείο την κοινωνική δικαιοσύνη και την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των ασθενέστερων, χωρίς δηλαδή να διατηρεί την κοινωνική συνοχή.

Αποφεύγω τον όρο μεταρρυθμίσεις, γιατί ατυχώς τον κακοποίησαν οι ευρωπαίοι συντηρητικοί για να υποδηλώσουν κάθε νεοφιλελεύθερη επιδίωξή τους. Στον πειρασμό έχουν υποκύψει και αρκετοί δικοί μας.

Οι περισσότεροι που αυτοαποκαλούνται μεταρρυθμιστές, συνήθως διαγκωνίζονται ποιος θα προτείνει τις περισσότερες αντικοινωνικές λύσεις.

Η πλατφόρμα των δανειστών δεν είναι εκσυγχρονισμός. Πρόκειται για αυθεντική δεξιά πολιτική. (Ορισμένες αναγκαίες αλλαγές που εμπεριέχονται, δεν αλλάζουν τη φιλοσοφία, το στόχο και τις κοινωνικές δυνάμεις που εξυπηρετεί).

Ο εκσυγχρονισμός της χώρας δεν μπορεί να γίνει συντηρητική ρεβάνς, που θα κατεδαφίσει το κοινωνικό κράτος. Επιδίωξη, συνεπώς, κάθε προοδευτικής πρότασης, είναι η απεμπλοκή από τις πολιτικές των μνημονίων.

Η αντίθεση όμως στα μνημόνια, δε σημαίνει επιστροφή στο παρελθόν. Ούτε εμμονή σε παράλογα «κεκτημένα» και συντεχνιακά προνόμια.

Η απόρριψη αυτής της πολιτικής, δε σημαίνει άρνηση αλλαγών, εκσυγχρονισμού, εξορθολογισμού. Το αντίθετο. Μπορεί να περιέχει τη σύγκρουση με τις παθογένειες της μεταπολίτευσης, ένα ευρύ πρόγραμμα αλλαγών στην οικονομία, το κράτος, το πολιτικό σύστημα, αλλά με σταθερό γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν είναι εκσυγχρονισμός να φορολογείς ανελέητα όσους πληρώνουν ήδη, ενώ η φοροδιαφυγή συνεχίζει απτόητη, ούτε να μειώνεις το επίδομα ανεργίας, ενώ μπορείς να εξοικονομήσεις τα χρήματα αυτά από τον περιορισμό της έκτασης του κράτους.

Τα κλειστά επαγγέλματα δεν άνοιξαν και από τη «μεταρρυθμιστική» φλόγα των μνημονίων, που συνεπήρε και εγχωρίους τινες, δεν έχουν θιγεί ουσιαστικά οι ισχυρές συντεχνίες.

Η ευρωπαϊκή δεξιά έχει λανσάρει την ιδέα ότι η ευρωζώνη είναι ένα νεοφιλελεύθερο κλαμπ. Δική της «ανακάλυψη» είναι ότι η παραμονή στο ευρώ σημαίνει και την αναγκαστική αποδοχή αυτής της πολιτικής, που δοκιμάζει, εκτός από τη χώρα μας, και τις άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης. Στη δική μας περίπτωση, φευ, αυτή την εκδοχή συμμερίζονται και άλλοι πλην της επίσημης δεξιάς, την ίδια στιγμή που στην υπόλοιπη Ευρώπη διαφωνούν σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, εργατικοί, αριστεροί, πράσινοι.

Για να παραμείνουμε στο ευρώ, πρέπει να αντιστρέψουμε αυτή την πορεία καταστροφής. Ο κίνδυνος που διαγράφεται είναι, στο εγγύς μέλλον, η χώρα να οδηγηθεί σε αναγκαστική έξοδο από το κοινό νόμισμα, αδυνατώντας να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις των μνημονίων, με την οικονομία κατεστραμμένη και την κοινωνία αποδεκατισμένη.

Ασφαλώς υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές. Ασφαλώς υπάρχει η δυνατότητα ολοκληρωμένης πρότασης αλλαγών και εφαρμόσιμης πολιτικής, αντίθετης στους νεοφιλελεύθερους «μονόδρομους».

Όλα δείχνουν ότι η πολιτική ρευστότητα θα παρατείνεται, όσο η κοινωνία κατακερματίζεται και συμπιέζεται από τις ασκούμενες πολιτικές. Είναι συνεπώς στοιχείο πολιτικής σταθεροποίησης και ελπίδας για εφικτή αλλαγή πορείας της χώρας, η ανάδειξη νέων, προοδευτικών πολιτικών συσχετισμών.

ΥΓ: Tις τελευταίες ημέρες, η πολιτική των μνημονίων σερβίρεται με ολίγη από ανάπτυξη (Σαμαράς) και με ολίγη από κοινωνική δικαιοσύνη (Βενιζέλος). Πρόκειται, δυστυχώς, για προεκλογικές πομφόλυγες.

Η τρόικα δεν έχει την ίδια ανησυχία. Θα απαιτήσει τον Ιούνιο νέα μέτρα τουλάχιστον 11 δις, που θα είναι κατά τα ειωθότα άδικα, υφεσιακά, αντιαναπτυξιακά. Τα νέα μέτρα του Ιουνίου έχουν ακυρώσει προκαταβολικά τις ευγενείς φιλοδοξίες για αναπτυξιακές ενέσεις ή για φιλανθρωπικές παρεμβάσεις υπέρ αδυνάτων.

Wednesday, April 18, 2012

Η νέα μετανάστευση των Ελλήνων

Την Τετάρτη 25/4/2012, στις 19.00-21.00 μ.μ. στη Στέγη γραμμάτων και τεχνών (κεντρική σκηνή), Λ. Συγγρού 107-109, Αθήνα.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, διαδοχικά κύματα μετανάστευσης στέρησαν από την Ελλάδα εργατικό δυναμικό δημιουργώντας μία δεύτερη Ελλάδα, σχεδόν ίση πληθυσμιακά με την εντός των τειχών, σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Το φαινόμενο, που με την ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών είχε ανακοπεί, τείνει να πάρει και πάλι διαστάσεις. Τότε, ήταν κυρίως εργατικά στρώματα που έπαιρναν το δρόμο της μετανάστευσης, από μία Ελλάδα της φτώχειας. Σήμερα, φαίνεται να φεύγει πρώτο το επιστημονικό δυναμικό. Άνθρωποι νέοι, με πτυχία που δεν μπορούν να τους γλιτώσουν από την ανεργία, εγκαταλείπουν μια άλλη Ελλάδα, αυτή της κατανάλωσης και της πλησμονής, που όμως, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, δεν φτιάχτηκε πάνω σε γερά θεμέλια, που θα μπορούσαν να στηρίξουν περισσότερες από μία γενιές…
Ο Κύκλος Εμείς και οι Άλλοι – Εμείς ως Άλλοι έχει ως αντικείμενο τη μετανάστευση. Το ζήτημα απασχολεί όλη την Ευρώπη και οι ευρείες συζητήσεις που θα γίνουν θα επικεντρωθούν τόσο στην ελληνική διάσταση του ζητήματος, όσο και στη διεθνή.

Ομιλητές: Βαγγέλης Κεχριώτης: Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Βοσπόρου
Λόης Λαμπριανίδης: Οικονομικός Γεωγράφος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Μάνος Ματσαγγάνης: Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου
Γιώργος Παγουλάτος: Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Συντονιστής: Προκόπης Δούκας: Δημοσιογράφος, ΝΕΤ

Η είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις του Κύκλου «Λέξεις & Σκέψεις» είναι δωρεάν και θα τηρείται σειρά προτεραιότητας. Η διανομή των δελτίων εισόδου ξεκινά 1 ώρα πριν από κάθε εκδήλωση.

Monday, April 16, 2012

Τα κρίσιμα χρόνια «τα έφαγαν οι ακρίδες»

Του Τόνι Τζαντ

Δύο μήνες νωρίτερα είχε σημειωθεί η πετρελαϊκή καταστροφή της ΒΡ στον Κόλπο του Μεξικού. Εντεκα άνθρωποι είχαν σκοτωθεί και 200 εκατομμύρια γαλόνια αργό πετρέλαιο είχαν χυθεί στη θάλασσα. Ο μαθητής ήταν έξαλλος. «Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την περιβαλλοντική κρίση όπως τις πολιτικές και οικονομικές κρίσεις», έγραφε. «Αν όμως η πολιτική παρέρχεται και οι οικονομίες ανακάμπτουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με το περιβάλλον. Ο πλανήτης δεν είναι ένας αναλώσιμος πόρος. Η αποκατάσταση των καταστροφών που έχετε προκαλέσει θα είναι η πρόκληση της γενιάς μου».
Ο μαθητής λεγόταν Ντάνιελ Τζαντ. «Οσο περισσότερο μας λένε ότι οι κρίσεις είναι αναμενόμενες και δεν μπορεί να αποτραπούν από αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία», έγραφε πιο κάτω, «όσο μας λένε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στον Θεό, όπως κάνει αυτός ο Πρόεδρος, τόσο περισσότερο χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στην κυβέρνηση». Ηταν σαφές ότι οι ευθύνες του Τόνι Τζαντ αυξάνονταν πλέον επικίνδυνα. Δεν έπρεπε να πείσει πια μόνο τους φοιτητές του. Δεν έπρεπε να γοητεύσει με επιχειρήματα μόνο τους αναγνώστες του. Επρεπε να εμποδίσει και τον γιο του να παραιτηθεί πρόωρα από την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Και η κλεψύδρα της ζωής του άδειαζε με ταχύτατους ρυθμούς.
Στον Ντάνιελ απάντησε με άρθρο στην ίδια εφημερίδα. «Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο», τον συμβούλεψε, «καλύτερα να προετοιμαστείς για μια μακρά μάχη. Και στη μάχη αυτή θα υπάρξουν θυσίες».
Στους Ντάνιελ όλου του κόσμου, στους απογοητευμένους αλλά καλοπροαίρετους νέους και όχι τόσο νέους, απάντησε με το βιβλίο του «Τα δεινά που μαστίζουν τη χώρα». Και το μήνυμα που τους έστειλε είναι το ακόλουθο: «Ως πολίτες μιας ελεύθερης κοινωνίας έχουμε καθήκον να βλέπουμε κριτικά τον κόσμο μας. Αλλά αν νομίζουμε ότι ξέρουμε τι δεν πάει καλά, οφείλουμε να δράσουμε με βάση αυτή τη γνώση. Οι φιλόσοφοι, σύμφωνα με μια διάσημη παρατήρηση, έως τώρα απλώς ερμήνευαν τον κόσμο με διάφορους τρόπους• το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε».

Διαπρεπής ιστορικός της μεταπολεμικής Ευρώπης, ένθερμος υποστηρικτής του σιωνισμού στα νιάτα του και σφοδρός επικριτής της ισραηλινής πολιτικής στη συνέχεια, ο Τζαντ υποστηρίζει εδώ ότι μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου η Δύση έχασε μια μοναδική ευκαιρία να αναπλάσει τον κόσμο με άξονα κάποιους συμφωνημένους και βελτιωμένους διεθνείς θεσμούς και πρακτικές. «Αντί γι' αυτό, αράξαμε στην πολυθρόνα μας και δώσαμε συγχαρητήρια στον εαυτό μας γιατί κερδίσαμε τον Ψυχρό Πόλεμο: να ένας σίγουρος τρόπος για να χάσουμε την ειρήνη. Τα χρόνια από το 1989 έως το 2009 τα έφαγαν οι ακρίδες».
Τι διδάγματα έπρεπε να έχουμε αντλήσει από το 1989; «Ισως πάνω απ' όλα ότι τίποτα δεν είναι ούτε αναγκαίο ούτε μοιραίο. Ο κομμουνισμός δεν ήταν μοιραίο να συμβεί - και δεν υπήρχε λόγος να διαρκέσει για πάντα. Ούτε, όμως, από την άλλη μεριά, μπορούσαμε βάσιμα να νιώθουμε σίγουροι ότι θα κατέρρεε. (...) Ακριβώς επειδή η Ιστορία δεν είναι προκαθορισμένη, εμείς οι κοινοί θνητοί οφείλουμε να την επινοούμε καθώς προχωρούμε - και μέσα σε συνθήκες, όπως ορθά επισήμανε ο γερο-Μαρξ, που δεν τις έχουμε διαμορφώσει πλήρως εμείς. Θα χρειαστεί να ξαναθέσουμε τα αιώνια ερωτήματα, αλλά να είμαστε ανοιχτοί σε διαφορετικές απαντήσεις».

Στον «Φόρο τιμής στην Καταλωνία» ο Τζορτζ Οργουελ παρατηρεί ότι «αυτό που έλκει τους συνηθισμένους ανθρώπους προς τον σοσιαλισμό και τους κάνει να ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους γι' αυτόν, είναι η ιδέα της ισότητας». Αυτό ισχύει ακόμη, γράφει ο Τζαντ. Η αυξανόμενη ανισότητα μέσα και ανάμεσα στις κοινωνίες είναι αυτή που γεννά τόσες και τόσες κοινωνικές παθολογίες. Οι τερατωδώς άνισες κοινωνίες είναι και ασταθείς κοινωνίες. Γεννούν εσωτερική διαίρεση και, αργά ή γρήγορα, εσωτερικό αλληλοσπαραγμό - συνήθως με αντιδημοκρατική έκβαση.
Οι σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν όμως να αρκούνται σε συνθήματα, ακόμη και αν αυτά αφορούν την επιδίωξη της ισότητας. «Η σιωπή με την οποία υποδέχθηκαν τις ωμότητες στα Βαλκάνια δεν λησμονήθηκε από τα θύματα. Οι σοσιαλδημοκράτες είναι ανάγκη να ξαναμάθουν πώς να σκέφτονται πέρα από τα σύνορά τους: υπάρχει κάτι βαθιά ανακόλουθο σε μια ριζοσπαστική πολιτική βασισμένη σε προσδοκίες ισότητας ή κοινωνικής δικαιοσύνης που κωφεύει μπροστά σε ευρύτερες ηθικές προκλήσεις και ανθρωπιστικά ιδεώδη».

Πηγη: εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Για έναν «ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό»

Του Οδυσσέα Βουδούρη

Η θεραπεία προϋποθέτει πάντα διάγνωση. Η απάντηση στην ελληνική κρίση, προϋποθέτει τον προσδιορισμό της φύσης της. Η κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα εντάσσεται στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, ωστόσο παρουσιάζει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Η χώρα μας είναι πολιτισμικά συνδεδεμένη με τη Δύση, ενώ οι κοινωνικές της πρακτικές εμπεριέχουν στοιχεία της Ανατολής. Από την ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους και μετά, η Ελλάδα πέρασε στη σφαίρα επιρροής της Δύσης, χωρίς όμως να αναπτύξει τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας. Δεν αναπτύχθηκε βιομηχανική καπιταλιστική οικονομία, δεν δημιουργήθηκε ούτε σημαντική εργατική τάξη, ούτε ισχυρή εθνική αστική τάξη, ενώ η νεοελληνική ιστορία κυριαρχείται από ωμές ξένες παρεμβάσεις και καταστρεπτικούς εθνικούς διχασμούς. Μόνο τις τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα μπαίνει σε μια πορεία ομαλότητας και ευρωπαϊκής σύγκλησης. Η πορεία αυτή ελπίζαμε ότι θα ήταν ευθεία και γρήγορη, ωστόσο το ξέσπασμα της κρίσης θέτει τα πάντα υπό αμφισβήτηση.

Η κρίση αυτή, που κορυφώθηκε το 2008, είναι συνέπεια της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών, της φαινομενικά απεριόριστης διάθεσης χρήματος και της ανεξέλεγκτης χρήσης τοξικών τραπεζικών προϊόντων. Αυτό δημιούργησε τις τραπεζικές φούσκες στις ΗΠΑ και σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιρλανδία και η Ισλανδία.

Στην Ελλάδα, η κρίση αυτή ξέσπασε ως μια «φούσκα του Δημοσίου» σε μια χώρα όπου αφενός η παραγωγική βάση ήταν σε φθίνουσα πορεία και αφετέρου το πελατειακό πολιτικό σύστημα προσφερόταν στην απεριόριστη διόγκωση αυτής της φούσκας. Φορέας της φούσκας αναδείχτηκε το ίδιο το κράτος. Η πελατειακή δομή του πολιτικού συστήματος και η έλλειψη κάθε σοβαρού ελέγχου του δημόσιου μηχανισμού, οδήγησαν σε μια πρωτοφανή διόγκωση του ελλείμματος. Το πρωτογενές έλλειμμα του 2009 έφτασε το ιστορικό ρεκόρ των 24,6 δισ. €, δηλαδή πάνω από 10% του ΑΕΠ! Το συσσωρευμένο πρωτογενές έλλειμμα της περιόδου 2004-2009 ανέρχεται σε 49,7 δισ. €. Και το πιο σημαντικό βέβαια είναι ότι η διόγκωση αυτών των δαπανών δεν είχε κανένα αντίκρισμα, ούτε στη βελτίωση της δημόσιας λειτουργίας, ούτε στη βελτίωση της οικονομίας. Η αναφορά σε μερικούς βασικούς δείκτες είναι ενδεικτική. Η Ελλάδα κατρακύλησε στην παγκόσμια κατάταξη των χωρών με κριτήριο την διαφθορά από την 49η θέση το 2004, στην 80η το 2010. Η ανταγωνιστικότητα έπεσε από την 35η το 2003, στην 83η θέση το 2011, ενώ ανήκει στην ομάδα χωρών με τις χαμηλότερες επιδόσεις ως προς τη φιλικότητα του επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Ακόμη, 78% των Ελλήνων είναι δυσαρεστημένοι από την αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης.

Οι κομματικό-πελατειακές συνήθειες δεν επέτρεπαν μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση της διαφθοράς, την αναδιοργάνωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, τον εξορθολογισμό του δημόσιου τομέα. Αξιοσημείωτο είναι ότι η ατολμία της πολιτικής τάξης τροφοδοτούνταν από μια γενικευμένη αδιαφορία των πολιτών για τα θέματα αυτά, πιθανώς λόγω της διάχυτης αίσθηση ότι «όλοι μπορούμε να βολευτούμε σε αυτή την κατάσταση».

Τελικά, η κρίση στην Ελλάδα είναι κρίση του καπιταλισμού;

Για να απαντήσουμε σε αυτό ερώτημα πρέπει να αναλογιστούμε ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής πραγματικότητας. Η φοροδιαφυγή κοστίζει περίπου 40 δισ. €, η γραφειοκρατία και η διαφθορά του δημόσιου τομέα κοστίζει 8 με 10 δισ. €, οι ανείσπρακτες οφειλές προς το κράτος ανέρχονται σε πάνω από 24 δισ. €, τα κλειστά επαγγέλματα εκτινάσσουν τις τιμές, το συνταξιοδοτικό σύστημα του δημοσίου επιτρέπει σύνταξη στα 40 και εμφανιζόμαστε ως η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό αναπήρων! Και πάνω απ’ όλα η παραοικονομία υπολογίζεται στο 30% του ΑΕΠ! Αν ενσωματωνόταν το προϊόν της παραοικονομία στο ΑΕΠ, το ποσοστό του χρέους θα μειωνόταν από 161% στο 125%. Δηλαδή θα πετυχαίναμε άμεσα το στόχο που έχουμε θέσει για το 2020! Αν επιπλέον ενσωματώναμε το κόστος της φοροδιαφυγής, της γραφειοκρατίας και της διαπλοκής και εισπράτταμε τους βεβαιωμένους φόρους, θα εκμηδενίζαμε το χρέος μας σε λιγότερο από 5 χρόνια, χωρίς κανένα πρόσθετο μέτρο. Όλα αυτά είναι βέβαια θεωρητικά αλλά οδηγούν στο εύλογο ερώτημα: είναι η φοροδιαφυγή, η διαπλοκή κλπ. αναπόσπαστα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού; Η απάντηση είναι προφανώς όχι. Αφενός η διαφθορά υπάρχει και εκτός καπιταλισμού και αφετέρου υπάρχουν και καπιταλιστικές χώρες «νοικοκυρεμένες».

Η πραγματικότητα είναι ότι η κρίση στην Ελλάδα προκαλείται από το διεθνή χρηματιστηριακό καπιταλισμό, που ευνοεί τις «φούσκες», αλλά φουντώνει στη χώρα μας διότι η κατανάλωση υπερσκελίζει την παραγωγή, ενώ το πολιτικό σύστημα εμποδίζει την υγιή επιχειρηματικότητα και ευνοεί τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό. Όσο αιρετικό και να ακούγεται, πιστεύω ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι εν μέρει και μια κρίση έλλειψης καπιταλισμού. Εννοώ ότι συνδέεται με την ιστορική έλλειψη βιομηχανικής ανάπτυξης, ανάλογης αυτής των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Σήμερα ζούμε την εποχή του χρηματιστηριακού καπιταλισμού με τις καταστρεπτικές του συνέπειες σε όλες τις χώρες, αλλά πρωτίστως στις πιο ευάλωτες, όπως η Ελλάδα.

Ποια είναι η απάντηση σε αυτή την ιδιαιτερότητα; Στην Ελλάδα υπάρχουν δυνάμεις υγιούς επιχειρηματικότητας. Δυνάμεις που επιθυμούν να αναπτυχθούν βασιζόμενες στην καινοτομία, τη δημιουργικότητα και όχι στο πελατειακό πάρε-δώσε με τους ημετέρους της εκάστοτε εξουσίας. Ωστόσο, παραδοσιακά η Αριστερά δεν κάνει διάκριση μεταξύ αυτών των δυο κατηγοριών. Πολιτικά, δυσκολεύεται να αξιοποιήσει αυτές τις δυνατότητες και να τις μετουσιώσει σε δημιουργικές προτάσεις.

Στη δεκαετία του ’70 ο Berlinguer στην Ιταλία επινόησε τον «ιστορικό συμβιβασμό». Η σκέψη του ήταν απλή και τολμηρή. Οι ιδιαιτερότητες στην Ιταλία, η διεθνής συγκυρία δεν επέτρεπαν την απευθείας επίτευξη του τελικού σκοπού του Ιταλικού ΚΚ, δηλαδή την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Αντί να εγκλωβιστεί σε μια στάση αποκλειστικής διαμαρτυρίας και αντιπολίτευσης, πρότεινε μια τακτική συμμαχία με δυνάμεις διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού αλλά με κοινές ανησυχίες για τη χώρα τους, που θα την ωθούσε ένα βήμα μπρος, προς μια κατεύθυνση που θα άνοιγε το δρόμο και για άλλες αλλαγές. Η δολοφονία του Aldo Moro, αλλά πιθανώς και η στενότητα σκέψης εκατέρωθεν, δεν επέτρεψαν δυστυχώς την επίτευξη αυτού του ιστορικού συμβιβασμού.

Στην Ελλάδα σήμερα η κατάσταση μοιάζει τελματωμένη. Η Αριστερά δυσκολεύεται να μετουσιώσει το όραμά της σε ένα πρόγραμμα. Ο εκσυγχρονισμός του ΠΑΣΟΚ έχει αποβιώσει. Η επιχειρηματικότητα και οι άνθρωποι που μπορούν να την στηρίξουν εγκαταλείπουν τη χώρα. Πιστεύω ότι η ελπίδα μπορεί να γεννηθεί μόνο αν υπερβούμε τα στερεότυπα του παρελθόντος και αν σκεφτούμε λύσεις τολμηρές και καινοτόμες. Όπως ο Berlinguer την εποχή του…

www.odysseas-voudouris.gr

Ο Οδυσσέας Βουδούρης είναι υποψήφιος βουλευτής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ στη Β' Αθηνών

Thursday, April 12, 2012

Wednesday, April 11, 2012

Η μέρα ενός εκλογικού αντιπροσώπου

Ο Italo Calvino παρουσιάζει με το γνωστό διορατικό, καυστικό και συναρπαστικό του ύφος το πάντα επίκαιρο θέμα της ψηφοθηρίας και της νοθείας στην πιο ακραία τους μορφή, συμπυκνώνοντας σε λίγες σελίδες διαχρονικές αλήθειες.

Βράδιαζε. Το «αποσπασμένο τμήμα» εξακολουθούσε να διασχίζει τους θαλάμους: γυναικείους αυτή τη φορά. Για να συλλέξουν τα ψηφοδέλτια, γυρνούσαν από κρεβάτι σε κρεβάτι μ’ εκείνα τα παραβάν που έπρεπε να μετακινούν κάθε φορά. Δεν είχαν τελειωμό… «Τελειώσατε, κυρία; Μπορούμε να έρθουμε να μαζέψουμε;» Η καημενούλα απ’ την άλλη μεριά του παραβάν μπορεί και να ψυχορραγούσε. «Κλείσατε το ψηφοδέλτιο; Ναι;» Έβγαζαν το παραβάν: Το ψηφοδέλτιο ήταν ακόμη εκεί, διπλωμένο, λευκό ή με μία μουτζούρα, με μερικές μπερδεμένες γραμμές…
Ο Αμερίγκο επαγρυπνούσε… Από τη στιγμή που είχε νιώσει λιγότερο ξένος απέναντι σ’ εκείνους τους δυστυχισμένους, η αυστηρότητα του πολιτικού του ρόλου τού είχε γίνει επίσης λιγότερο ξένη. Θα ‘λεγε κανείς ότι σ’ εκείνον τον πρώτο θάλαμο ο ιστός που τον κρατούσε τυλιγμένο σ’ ένα είδος παραίτησης είχε σκιστεί, και τώρα ένιωθε νηφάλιος, σαν να του ήταν όλα πια ξεκάθαρα, σαν να κατανοούσε τι έπρεπε ν’ απαιτεί κανείς από την κοινωνία και τι αντίθετα δεν έπρεπε να απαιτεί, μα ήταν αναγκαίο να φτάσει σ’ αυτό το συμπέρασμα μόνος του, αλλιώς ήταν ανώφελο.
Ο Αμερίγκο Ορμέα, μέλος κάποιου αριστερού κόμματος, ορίζεται αντιπρόσωπος σ’ ένα εκλογικό κέντρο, προπύργιο των χριστιανοδημοκρατών: ένα εκκλησιαστικό ίδρυμα για ανίατους ασθενείς και άτομα με ειδικές ανάγκες. Η πλήρης εξάρτησή τους από το προσωπικό και τη διεύθυνση του ιδρύματος μετατρέπει αυτούς τους ανθρώπους σε εύκολα θύματα της πιο αναίσχυντης πολιτικής εκμετάλλευσης, εμπλέκοντάς τους σε μια αντιπαράθεση που ούτε τους ενδιαφέρει ούτε τους αφορά πραγματικά. Τα όσα βλέπει και ακούει τη μέρα εκείνη ο Ορμέα τον χαράζουν βαθιά και τον οδηγούν σε δρόμους και λύσεις που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί.

Μια αληθινή, στην ουσία της, ιστορία με φανταστικούς πρωταγωνιστές, βασισμένη στην εμπειρία του Calvino από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ

Tuesday, April 10, 2012

Περί την ανεργία

του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Σε τούτη τη χώρα πιάσαμε έναν τυφλοσούρτη, μιάν εύκολη λύση όπου μπορούν να κρύβονται οι πάντες από πίσω από την αναποτελεσματικότητα και τις πολλών λογιών ρεμούλες και πορευτήκαμε μέχρι τη βύθιση και τον αφανισμό.

Οι οργανισμοί του δημοσίου κυρίως νομαρχίες, περιφέρειες, δήμοι και φυσικά τα αρμόδια υπουργεία ξέρανε μόνον από μπετά και άσφαλτα σε όλη τη χώρα. Εαν υπήρχε η δυνατότητα να πάρουν τα χρήματα από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και να στρώσουν ένα χαλί άσφαλτο απ άκρου σ άκρου στη χώρα, χωρίς ν αφήσουν χιλιοστό ακάλυπτο θα το είχαν κάνει με μεγάλη ανακούφιση.
Και θα το μοίραζαν σε εργολαβίες κατά το δοκούν και όλοι ευχαριστημένοι μια χαρά….

Το να σκεφτούν ότι θα πρέπει για την ανάπτυξη να κάνουμε και κάτι διαφορετικό και πιο ευέλικτο και κυρίως δε να αναφέρεται στην αγορά, την κοινωνία κλπ μάλλον σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας συγκαταλέγεται.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την ανεργία. Ιδιο κι απαράλλαχτο…Εμαθαν στο υπουργείο το αρμόδιο περί την απασχόληση, την εργασία, την ανεργία κλπ να μοιράζουν επί τριάντα χρόνια τώρα χαρτζιλίκια στην αρχή, δωροδοκίες στη συνέχεια ελεημοσύνες μετά μέσω των κεκ και κάθησαν πίσω στην πολυθρόνα τους ήσυχοι ότι επετέλεσαν το καθήκον τους. Μέχρι και επάγγελμα σεμιναριαζόμενος δημιουργήθηκε στις δεκαετίες 90-2000 για άτομα που ζούσαν αφού δηλώνονταν ελέω κόμματος σε δυό τρία σεμινάρια ανα δίμηνο τρίμηνο και ο μήνας έχει εννιά.

Στις αρχές της δεκαετίας του 90 σε μιάν επιτροπή αξιολόγησης ενός μεγάλου Μεσογειακού προγράμματος κάποιο στέλεχος της Επιτροπής τότε μου είχε αναφέρει το εκπληκτικό νουμερο των 3,5 εκατομμυρίων ατόμων, που φέρονταν, σύμφωνα με τις εκθέσεις αξιολόγησης και τα κλεισίματα του κοινωνικού ταμείου, ότι εκπαιδεύτηκαν στη χώρα μας στους υπολογιστές,

Και τώρα ορμήξανε ξανά, με το δέλεαρ των εκατομμύριων που το κοινωνικό ταμείο έχει κατανείμει για τη χώρα μας, για να τα μοιράσουνε σε ελεημοσύνες και χαρτζιλίκια πάιζοντας με τον ανθρώπινο πόνο και τις ανάγκες των μακροχρόνια άνεργων. Και θα τους σέρνουν εξευτελιζόμενους σε διάφορα άχρηστα χίλια τα εκατό, σεμινάρια δια βίου κατάρτισης και τρίχες κατσαρές….

Το μυαλό τους δεν μπορεί να πάει πουθενά αλλού. Στη δημιουργία μικρών συνεταιρισμών ανέργων που να τους ανατίθεται συγκεκριμένο έργο και να μπορεί να παραχθεί πλούτος. Με σεμινάρια δεν λύνεται το πρόβλημα της ανεργίας..Και δεν είναι η έλλειψη προσόντων του ανθρώπινου δυναμικού η τροχοπέδη, η ηλιθιότητα των διαχειριστών και των αρμοδίων είναι που οδηγεί στις σπατάλες και φυσικά η ιδιοτέλεια και τα μακριά χέρια, που ακόμη και σήμερα λειτουργούν σαν μέγγενη γύρω από το κοινοτικό χρήμα…..

Η Νέα Σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία υποστηρίζει τη Δημοκρατική Αριστερά

Φώτης Κουβέλης: "Είναι πολύ σημαντικό για εμάς, για την Δημοκρατική Αριστερά, το γεγονός ότι η κίνηση της «Νέας Σοσιαλδημοκρατικής Συμφωνίας» στηρίζει την προσπάθειά μας, μια προσπάθεια η οποία έχει σχέση με την προώθηση ρυθμίσεων, αλλά και γενικότερα πολιτικών που είναι δυνατόν να οδηγήσουν τη χώρα στη διέξοδο από τα αδιέξοδα στα όποια βρίσκεται και μάλιστα με την κοινωνία όρθια.

Το γεγονός ότι η «Νέα Σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία» δίνει αυτή τη στήριξη στη Δημοκρατική Αριστερά, μια στήριξη πολύ σημαντική επαναλαμβάνω για μας. Είναι ένα πολιτικό γεγονός το οποίο αφορά τη μεγάλη προσπάθεια, τη συστηματική προσπάθεια και την υλοποίησή μιας επιλογής που έχουμε κάνει από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής μας: Να συγκροτήσουμε και να συνθέσουμε το χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Ένας χώρος, ο οποίος μπορεί να μετακινήσει την πολιτική, τη βαθιά συντηρητική θέση που σήμερα βρίσκεται, η χώρα προς ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση.

Μας ενοποιεί, πιστεύω, όχι μόνο εκλογικά με την κίνηση της Νέας Σοσιαλδημοκρατικής Συμφωνίας, το γεγονός ότι έχουμε και οι δυο, σταθερή και αταλάντευτη αναφορά στη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα μας ενοποιεί το γεγονός ότι και στο δικό μας πρόγραμμα, αλλά και στις προγραμματικές πολιτικές θέσεις της κίνησης της «Νέας Σοσιαλδημοκρατικής Συμφωνίας», έχει στον πυρήνα της πολιτικής που πιστεύει ότι πρέπει να προωθηθεί το βαθύ ριζοσπαστικό μεταρρυθμισμό, τις μεταρρυθμίσεις δηλαδή που είναι αναγκαίο να υπάρξουν στον τόπο. Βεβαίως μεταρρυθμίσεις με σταθερή και αταλάντευτη αναφορά στην ελληνική κοινωνία, στον Έλληνα πολίτη.

Αυτή η στήριξη, από την πλευρά της «Νέας Σοσιαλδημοκρατικής Συμφωνίας» προς την Δημοκρατική Αριστερά, υπερβαίνει την ημερομηνία των εκλογών, μπορεί ακριβέστερα να την υπερβεί και έρχεται να προστεθεί ως ένα σημαντικό, στοιχείο και μέγεθος, ακριβώς για τη συγκρότηση και διαμόρφωση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Και εμείς και η «Νέα Σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία», ξέρουμε ότι υπάρχει προοδευτική, δημοκρατική, αριστερή λύση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας. Και οι δυο γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι δεν καταργείται, δεν εξαφανίζεται η σταθερή διάκριση ανάμεσα στην αριστερά και στη συντήρηση-Δεξιά. Βεβαίως στη βάση συγκεκριμένου περιεχόμενου πολιτικής και όχι με την εκφώνηση κάποιας οριογραμμής, η οποία δεν ανταποκρίνεται στην ουσία μιας ουσιαστικής διαχωριστικής γραμμής.

Είμαι βέβαιος ότι αυτή η επιλογή από τη μεριά της «Νέας Σοσιαλδημοκρατικής Συμφωνίας να στηρίξει εκλογικά τη Δημοκρατική Αριστερά αποτελεί ένα σημαντικό πολιτικό μέγεθος προς την κατεύθυνση στην οποία προανέφερα.

Κείμενο συμπόρευσης της κίνησης «Νέα Σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία» με τη Δημοκρατική Αριστερά Στις εκλογές δεν επιλέγουμε τη στάση ουδετέρου. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη της επιλογής και της συμμετοχής.
Υποστηρίζουμε τη Δημοκρατική Αριστερά και συμμετέχουμε στον πολιτικό αγώνα για την ευρύτερη δυνατή εκλογική της επιτυχία.
Επιδιώκουμε τη νέα συνάντηση-συμφωνία των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς. Με κυβερνητικό σχέδιο, για την αριστερά που θέλει και μπορεί να κυβερνήσει, που δεν αρνείται τις ευθύνες, που θέλει και μπορεί να θέσει στην ημερήσια διάταξη τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.

Διαφωνήσαμε από την αρχή με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των πιστωτών και των κυβερνήσεων που την υπηρέτησαν. Είμαστε στην άλλη όχθη από την πολιτική της τελευταίας διετίας που ισοπεδώνει την κοινωνία και καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Η ΝΔ οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή με τη διακυβέρνησή της από το 2004. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ολοκλήρωσε αυτή την καταστροφική πορεία και παρέδωσε τη χώρα δέσμια στην πολιτική των πιστωτών. Οι ευθύνες δεν συγχωρούνται, ούτε παραγράφονται.
Θέλουμε ριζικές αλλαγές στη χώρα. Στην οικονομία, το κράτος, το πολιτικό σύστημα. Είμαστε αντίθετοι με το μέτωπο της ακινησίας, της επιστροφής στο παρελθόν, της οπισθοφυλακής για συντεχνιακά «κεκτημένα».

Η νέα αναγκαία αφύπνιση και κινητοποίηση δε μπορεί να υπάρξει χωρίς τους νέους. Δεν είμαστε παρατηρητές στην εξορία της πιο μεγάλης εθνικής εφεδρείας. Αυτό το εθνικό κεφάλαιο που χωρίς αντίσταση, χωρία προσπάθεια ανάσχεσης και χωρίς ντροπή το προσφέρουμε μετανάστες στους πιστωτές μας.
Είμαστε απέναντι στη μοιρολατρική αποδοχή της καταστροφικής πολιτικής των πιστωτών ως μοιραίας και μοναδικής λύσης. Πιστεύουμε στο δικό μας σχέδιο ανασυγκρότησης. Η Αριστερά διαθέτει το ηθικό κύρος να το εμπνεύσει και τις δυνατότητες να το επεξεργαστεί και να το υλοποιήσει.

Είμαστε με την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της συνοχής, της σύγκλισης, της δημοκρατίας, απέναντι στην Ευρώπη της επιβολής του νεοφιλελευθερισμού, της κυριαρχίας των αγορών, των διαχωρισμών, της δημιουργίας νεόπτωχων κρατών και πολιτών.
Πιστεύουμε ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά θα αποτελέσει το ανάχωμα στις πολιτικές των συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης. Θέλουμε τη χώρα μας στο ευρώ, στην καρδιά της ΕΕ. Είμαστε απέναντι στην Ελλάδα της δραχμής και της καθυστέρησης. Είμαστε αντίθετοι με τη φοβισμένη, απομονωμένη Ελλάδα του λαϊκισμού. Απέναντι στον εκφασισμό της κοινωνίας.

Αρνούμαστε το λαϊκιστικό εφεύρημα ότι όποιος επιθυμεί τη χώρα στο ευρώ πρέπει να αποδέχεται και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των δανειστών. Επιδιώκουμε να αποδοκιμαστεί στις κάλπες η πολιτική της διετίας. Να αποδοκιμαστεί ο πολιτικός μεταμορφισμός, η απόπειρα να εγκλωβιστούν οι πολίτες στα «διλήμματα» που με περίσσευμα λαϊκισμού θέτουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δεν έχουν τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τους δανειστές όσοι απέδειξαν ότι κύρια φροντίδα τους ήταν να αποδεχτούν όλες τις αξιώσεις τους.

Μπορούμε να βγούμε από την κρίση με διαφορετικές επιλογές. Δεν πιστεύουμε στους μονόδρομους. Δεν αποδεχόμαστε τη θεωρία της μοναδικής λύσης, την καταστροφή της κοινωνίας ως μοιραία και αναπόφευκτη. Πάντα υπάρχει προοδευτική διέξοδος, ακόμα και στις πιο δύσκολες συγκυρίες. Η χώρα δεν μπορεί να «σωθεί» χωρίς τους ανθρώπους της. Οι άνεργοι υπερβαίνουν το ένα εκατομμύριο, το κοινωνικό κράτος καταστρέφεται, οι αμοιβές βαλκανοποιούνται, χιλιάδες νέοι φεύγουν στο εξωτερικό σε μια νέα μετανάστευση. Δεν θέλουμε αυτή να είναι η Ελλάδα του μέλλοντος.

Επιδιώκουμε ο πολιτικός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς να επανακτήσει την πολιτική πρωτοβουλία, τη λάμψη των ιδεών του, να προτείνει ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες και καινοτόμες λύσεις για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Με καθαρές και υπεύθυνες προτάσεις κυβερνητικής διεξόδου, απέναντι στις ιδέες και τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Θεωρούμε την υποστήριξη της Δημοκρατικής Αριστεράς αποφασιστικό βήμα για να σηματοδοτηθούν προοδευτικές εξελίξεις στη χώρα μας. Η υποστήριξη μας δεν συνδέεται με προσωπικούς ρόλους τους οποίους δεν επιδιώκουμε.

Δασκαλάκης Δήμος
Καραγιαννάκης Κώστας
Κόκκας Βασίλης
Κρητικός Μανώλης
Μαλέσιος Βαγγέλης
Μανίκας Στέφανος
Νικολάου Γιάννης
Σκαρτσολιάς Τάκης
Σταυρακάκης Μηνάς

Monday, April 9, 2012

Ομιλία του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη στη συνάντηση με ανθρώπους των Γραμμάτων και των Επιστημών στο Μουσείο Μπενάκη



Είναι μεγάλη η χαρά μου για την σημερινή μας συνάντηση. Και αποτελεί τιμή για την Δημοκρατική Αριστερά και για μένα προσωπικά η παρουσία σας.

Σε καιρούς τραχείς, όπου το παλιό ψυχορραγεί και το καινούργιο δοκιμάζεται, σε καιρούς όπου η κοινωνία πιέζεται να γονατίσει, ο ρόλος των ανθρώπων του Πολιτισμού και της Επιστήμης είναι καθοριστικός.

Γιατί με ιδέες θα βγούμε από την κρίση, με λογισμό και με όνειρο στο τέλος η πολιτική θα «πάρει κεφάλι» από την οικονομία και η κοινωνία θα σταθεί όρθια στα πόδια της. Και σε αυτό το συναρπαστικό και δύσκολο ταξίδι, διασχίζοντας τον φόβο και την απελπισία, μέχρι να βγούμε στο ξέφωτο, όλοι, όσοι πονάμε τον τόπο και είμαστε δίπλα στους εργαζόμενους, οφείλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Και αυτό είναι το πρώτο και κύριο που θέλω να σας ζητήσω. Και αυτή η πρόσκληση περνάει μέσα και από την εκλογική συστράτευση αλλά, πιστέψτε με, την υπερβαίνει κατά πολύ.

Το ταξίδι μόλις άρχισε. Με πολλούς από εσάς πορευτήκαμε μαζί τα δύσκολα χρόνια για την ανανεωτική Αριστερά, «κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μας παλάμες», όπως είπε ο αγαπημένος μας Μανώλης Αναγνωστάκης.
Ζήσαμε την αναντιστοιχία ιδεών και εκλογικών ποσοστών, την πίκρα της ετεροχρονισμένης δικαίωσης, αλλά το πείσμα και η βαθύτερη αίσθηση ότι στο βασικό έχουμε δίκιο μας κράτησε όρθιους.

Και ήρθαν έτσι τα πράγματα, ώστε για πρώτη φορά ένα κόμμα που έχει τις ρίζες του στην ανανεωτική Αριστερά είναι έτοιμο να κάνει το άλμα, να μην αναμετράται με την επιβίωση του , να κατακτά ζωτικό χώρο ανάμεσα στην συντήρηση και την αριστερά του παρελθόντος και να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Και για αυτό το μέλλον θέλω να σας μιλήσω και για αυτό το μέλλον θέλουμε την συστράτευση σας ακόμα μια φορά. Όχι για το μέλλον της ΔΗΜΑΡ, αλλά για το μέλλον του ευρύτερου χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού που συνδέεται άρρηκτα με το μέλλον του τόπου. Γιατί ο τόπος αυτός θα ζήσει και μετά την 6η Μαΐου, θα ζήσει πέρα και παρά το μνημόνιο . Η 6η Μαΐου, δεν θα είναι η συντέλεια της Ελλάδας, όπως προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το λαό τα δυο συγκυβερνούντα κόμματα, επειδή είναι τα ίδια τρομοκρατημένα από τα χαμηλά ποσοστά τους. Μπορεί να γίνει η αφετηρία για θετικές εξελίξεις στο πολιτικό μας σύστημα. Και ακριβώς στην επίτευξη αυτού του στόχου θα θέσει όλες της τις δυνάμεις μετά τις εκλογές η ΔΗΜΑΡ.

Η φυσιογνωμία της ΔΗΜΑΡ έχει τις ρίζες της στην ανανεωτική αριστερά, αλλά βρίσκεται σε συνεχή διαμόρφωση και εμπλουτισμό από την όσμωση με δυνάμεις που έχουν αναφορά στον δημοκρατικό σοσιαλισμό, την σοσιαλδημοκρατία, τον αριστερό – προοδευτικό εκσυγχρονισμό, την πολιτική οικολογία. Πολλά ρεύματα συγκλίνουν, αλληλοεπηρεάζονται και συμπορεύονται σε ένα δρόμο συναρπαστικό και καινούργιο. Αυτή η πορεία που ξεκίνησε με την ευρύτατη συμπαράταξη, που πετύχαμε εν όψει των εκλογών, δεσμευόμαστε ότι θα ενταθεί από την επομένη. Είναι γνωστό ποιοι στην Ελλάδα, την Ευρώπη και το ΔΝΤ δηλώνουν ότι το μέλλον της χώρας είναι μια χωρίς τέλος σκυταλοδρομία, όπου οι περικοπές μισθών και συντάξεων και η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων βαφτίζονται «μεταρρυθμίσεις» και κηρύσσουν – σε παγκόσμια πρώτη – το τέλος της σύγκρουσης δεξιάς αριστεράς.

Εμείς, σε πείσμα όλων αυτών, επιμένουμε να αναδεικνύουμε τις σύγχρονες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην αριστερά και την δεξιά, τελικά ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση. Ο τόπος, οι εργαζόμενοι, οι πολίτες χρειάζονται ένα ισχυρό κόμμα που να συνενώνει όλες αυτές τις δυνάμεις, που προανέφερα, ώστε να γίνει πράξη η προοπτική για μια κυβερνώσα αριστερά. Το πρώτο βήμα σε αυτό τον δρόμο θα γίνει με την εκλογική ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ. Σας το ζητώ όχι στο όνομα του κοινού παρελθόντος αλλά στο όνομα του κοινού ελπιδοφόρου μέλλοντος.

Θέλω να απαντήσω στα ερωτήματα, τα διλήμματα - πραγματικά η πλαστά- που συναντάμε στον δρόμο προς τις κάλπες. Τα ακούτε: Θα γίνουμε «Βαϊμάρη», υπάρχει ζωή πέρα από το μνημόνιο, Ευρώπη η χάος, αυτοδυναμία η χάος, συγκυβέρνηση ή χάος, έχετε άλλη εναλλακτική πρόταση; Και όλα αυτά στο βολικό φόντο της λήθης για το παρελθόν, ένα παρελθόν, για το οποίο ξαφνικά γίναμε όλοι εξ ίσου συνυπαίτιοι. Ένα παρελθόν, που με μια αόριστη και αφορολόγητη «συγνώμη», ξεμπερδεύεις μαζί του, ξεχνάς και ξεχνιέσαι και είσαι έτοιμος να το επαναλάβεις, αν κρίνουμε από το δείγμα γραφής που μας έδωσαν με τις τροπολογίες στην Βουλή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Εγώ δεν θα ισχυριστώ ότι η Αριστερά επειδή δεν κυβέρνησε είναι αμέτοχη ευθυνών. Θα αναλάβω το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί, παρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ειδικά η ανανεωτική αριστερά πολλές φορές και με κόστος πήγε κόντρα στο ρεύμα, και πρώτη σκιαγράφησε ένα διαφορετικό ύφος και ήθος στην άσκηση της εξουσίας. Θα αναλάβω, όπως είπα, το μερτικό της δικής μας ευθύνης για όσα δεν επισημάναμε έγκαιρα, για όσες μεταρρυθμίσεις αναγκαίες δεν υποστηρίξαμε, έστω από την θέση της αντιπολίτευσης. Αλλά όταν μας κουνάνε το δάκτυλο οι αρχιτέκτονες του σημερινού χάους μπαίνω στον πειρασμό να τους απαντήσω πάλι με ένα ποίημα του Μ. Αναγνωστάκη: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη την φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στην δική σου». Τους ζητώ λοιπόν να κατεβάσουν το δάκτυλο που μας κουνούν και να μην προσπαθούν να δώσουν μαθήματα υπευθυνότητας στη ΔΗΜΑΡ γιατί, κατά το κοινώς λεγόμενο, «δεν τους παίρνει». Ειδικότερα θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα φειδωλός και προσεκτικός όποιος εξαπέστειλε την τρόικα για να την εκλιπαρεί μετά να επιτρέψει, όποιος την Δευτέρα ήταν διαπρύσιος υποστηρικτής της πρότασης Παπανδρέου για δημοψήφισμα και την Πέμπτη, με εξ ίσου πλούσια «επιχειρηματολογία», την αποκήρυξε, όταν τέσσερις ή πέντε φορές διαβεβαίωνε ότι μπήκε πάτος στο βαρέλι, για να αποδειχθεί ότι το βαρέλι είναι ακόμα χωρίς πάτο και θέλει νέα μέτρα τον Ιούνιο.

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι

Θα απαντήσω ευθέως και καταφατικά στο ερώτημα αν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στην παθητική – μέχρι κεραίας και μέχρι τελικής πτώσεως των εργαζομένων – εφαρμογή του μνημονίου και στην άμεση καταγγελία του που συνεπάγεται χρεοκοπία και επιστροφή στην δραχμή. Όπως σας είναι γνωστό καταψηφίσαμε το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και την δανειακή σύμβαση, γιατί βυθίζουν την χώρα στην ύφεση και με μια ομοβροντία μέτρων χωρίς τέλος εξουθενώνουν τα λαϊκά στρώματα και την μεσαία τάξη. Ταυτοχρόνως με την ψήφο μας και τις γενικότερες προτάσεις μας στηρίξαμε και προωθήσαμε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, την περιστολή της φαρμακευτικής δαπάνης και τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα.

Υπάρχουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος και αυτές πρέπει να προχωρήσουν ανεξαρτήτως μνημονίου . Το δικό μας όχι στο μνημόνιο είναι ένα ευρωπαϊκό όχι . Αθροίζεται με τα όχι ενός ευρύτατου φάσματος δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – και όχι μόνο – που αντιτίθενται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλει η ευρωπαϊκή δεξιά με αιχμή τους Μέρκελ – Σαρκοζί. Συμπίπτει με την κριτική του Φρανσουά Ολάντ, του Κον Μπεντίτ, του Σούλτς , του Σβόμποντα, των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών και άλλων πολλών. Δεν είμαστε , λοιπόν, «ανάδελφο» κόμμα. Η μισή Ευρώπη – και μάλιστα με αδιαμφισβήτητα διαπιστευτήρια ευρωπαϊσμού – με αυτές τις απόψεις ενεργοποιείται. Η σταθερή μας στάση απέναντι στην αντίληψη του μονόδρομου και της παθητικής αποδοχής των μέτρων ενισχύει και δεν αποδυναμώνει την θέση της χώρας στην ΕΕ και την ευρωζώνη και την ίδια στιγμή προστατεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτή είναι η φιλοευρωπαϊκή αριστερή θέση. Και δεν υπάρχει πιο αντιευρωπαϊκή πολιτική από αυτήν που ταυτίζει, στην συνείδηση των πολιτών, τη Ευρώπη με την πολιτική της τρόικας και των εντολοδόχων της. Αυτή η πολιτική αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης. Αυτή η πολιτική είναι που τρέφει τα αντιδημοκρατικά άκρα και τους νεοναζιστές. Είναι τέτοια η απόγνωση των λαϊκών στρωμάτων από την σκληρή καθημερινότητα ώστε ένα τμήμα τους – μικρό ακόμα που θα μεγαλώσει αν συνεχιστεί ανεμπόδιστη αυτή η πολιτική – μπαίνει εύκολα στον πειρασμό να στραφεί προς αντικοινοβουλευτικές και αντιδημοκρατικές φωνές. Αυτό είναι το πραγματικό μάθημα από τον Μεσοπόλεμο και την κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που με τόση ευκολία την επικαλούνται ορισμένοι.

Ενώ λοιπόν αυτοί που έχουν την κύρια ευθύνη για την σημερινή κατάσταση ζητάνε να ψηφιστούν για να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική, την ίδια στιγμή προβάλλουν ως φόβητρο τα αποτελέσματα της πολιτικής τους. Πρόκειται για φαύλο κύκλο που πρέπει να σπάσει. Εμείς είμαστε ευρωπαϊστές και αριστεροί και ο δρόμος που έχει πάρει η Ευρώπη με την ηγεσία των Μέρκελ – Σαρκοζί δεν μας αρέσει και θα αγωνιστούμε για να αλλάξει. Γιατί αν δεν αλλάξει θα διαβρωθεί παραπέρα η ήδη κλονισμένη εμπιστοσύνη των λαών της ηπείρου προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Μην μας απειλεί, λοιπόν, η χορωδία των αρχιτεκτόνων του σημερινού χάους με το δίλημμα « Ευρώπη ή χάος;» Η Ευρώπη της αλληλεγγύης -και όχι της ελεημοσύνης που παραχωρείται στην βάση εκβιασμών -η Ευρώπη που δεν χωρίζεται σε «τεμπέληδες του νότου» και σε «τοκογλύφους του βορά» είναι η δική μας Ευρώπη. Και αυτή δεν είναι μια ουτοπική προσέγγιση, όπως λένε όσοι θεωρούν την κατάσταση παγιωμένη και τους συσχετισμούς αναλλοίωτους.

Αυτή είναι η σταθερή και αμετάβλητη κατεύθυνση της πολιτικής μας: μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ, με την κοινωνία όρθια. Είναι μια πρόταση που συνδυάζει δυναμική και ρεαλισμό. Εμείς λέμε ότι το κράτος έχει συνέχεια, κατά συνέπεια η δανειακή σύμβαση δημιουργεί ένα δεσμευτικό πλαίσιο. Μόνο που τα πράγματα στην πολιτική και μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατικής Ευρώπης δεν είναι αμετάβλητα. Νέοι συσχετισμοί προκύπτουν και νέες δυναμικές αναπτύσσονται. Πλευρές λοιπόν της δανειακής σύμβασης -επαχθείς για τους εργαζόμενους και τους πολίτες- θα αναθεωρούνται εν κινήσει, αξιοποιώντας προοδευτικότερους συσχετισμούς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και σε αυτό το σημείο ρίχνουμε το βάρος μας . Η λύση δεν είναι η στάση πληρωμών του Ελληνικού κράτους που εισηγούνται ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, «λαϊκή δεξιά» και ακροδεξιά και η οποία θα οδηγήσει στη χρεοκοπία και την επιστροφή στην δραχμή. Η δυναμική των πραγμάτων, η ογκούμενη αντίθεση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική σε όλη την Ευρώπη, θα επιτρέψουν μέσα από μια σύνθετη διαδικασία αντιπαράθεσης – συνεννόησης με τους δανειστές μας να προχωρήσει σταδιακά και η επαναδιαπραγμάτευση. Αυτός είναι ο τρίτος δρόμος που εμείς προτείνουμε.

Απέναντι στη μοιρολατρική αποδοχή των τετελεσμένων που επιβάλλει την απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου(ΝΔ- ΠΑΣΟΚ) και την άμεση ανατροπή του μνημονίου, την αποχώρηση από την σύμβαση και την επιστροφή στην δραχμή( ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ ) υπάρχει η πρόταση της ΔΗΜΑΡ: αγώνας εντός της ευρωζώνης για την τροποποίηση της σύμβασης. Εξασφαλίζει την αγκύρωση της χώρας στην ευρωζώνη και ταυτοχρόνως δημιουργεί δυνατότητες και δίνει την ελπίδα στον πολίτη για μια έξοδο από το τούνελ των αλλεπάλληλων αντιλαϊκών μέτρων.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Η ΔΗΜΑΡ είναι έτοιμη να αξιοποιήσει τη δύναμη που θα τις δώσει ο λαός για παρέμβαση στις μετεκλογικές διαδικασίες, είτε από θέσεις προγραμματικής αντιπολίτευσης, είτε από θέσεις συμμετοχής σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Αποδεχόμαστε δηλαδή την πρόκληση για μια κυβερνώσα αριστερά και δεν είμαστε καθόλου αδιάφοροι απέναντι στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας. Αντιθέτως, είμαστε ανοικτοί σε συνεργασίες, με την προϋπόθεση ότι θα υπηρετούν την αλλαγή των πολιτικών και όχι ευκαιριακές συμπράξεις για τη νομή της εξουσίας ή τη συνέχιση με άλλο τρόπο των ίδιων πολιτικών. Οι προϋποθέσεις που θέτουμε είναι: Σύμπτωση σε προοδευτικό πρόγραμμα, φερέγγυες πολιτικές και αξιόπιστα πρόσωπα για την εφαρμογή του. Την πρόταση μας αυτή την προτείνουμε σε όλες τις δυνάμεις του προοδευτικού χώρου και την στηρίζουμε σε μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική και προγραμματική βάση που αβίαστα προκύπτει από όσα σας προανέφερα:

1. Συμμετοχή στην Ευρωζώνη και το ευρώ
2. Παράλληλη δέσμευση για σταδιακή απαγκίστρωση από τις επαχθείς για τους εργαζόμενους και τους πολίτες διατάξεις του μνημονίου.
Αυτή είναι η καθαρή απάντηση μας σε όσους ρωτάνε με ποιους θα συνεργαστείτε. Με εκείνους που θα πληρούν αυτούς τους όρους και τις προϋποθέσεις. Η εμμονή στην συνέχιση της ίδιας πολιτικής, με την παθητική αποδοχή του μνημονίου, δεν αφήνει περιθώριο συνεργασίας. Το ίδιο ισχύει για μια τυφλή αντιμνημονιακή ρητορική, που ουσιαστικά προτείνει άμεση χρεοκοπία και επιστροφή στην δραχμή, ενώ ανοίγει παράλληλα το δρόμο για «συμπτώσεις» ανάμεσα σε ετερόκλητα ακραία πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα Η πρόταση μας προϋποθέτει σοβαρές μετατοπίσεις προγραμματικού χαρακτήρα από τις δυνάμεις στις οποίες απευθύνεται και αυτό θα διευκολυνθεί από την αλλαγή των συσχετισμών. Για αυτό επιμένω ότι η ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ δεν αποτελεί στενό εγωιστικό κομματικό στόχο, αλλά ανοίγει τον δρόμο για στέρεες και βιώσιμες μελλοντικές συνεργασίες σε προοδευτική κατεύθυνση.

Εμείς, είτε από θέση προγραμματικής αντιπολίτευσης είτε από την κυβέρνηση, θα προωθήσουμε, στο μέτρο του δυνατού, το πρόγραμμα μας που υπερβαίνει το μνημόνιο. Θα επικεντρώσουμε τις προσπάθειες μας

- στην άρση της μείωσης της αμοιβής της μισθωτής εργασίας και της απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων, με παράλληλη ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας μέσα από την αντιμετώπιση των επιβαρυντικών παραγόντων, όπως η γραφειοκρατία και η διαφθορά.

- στην αλλαγή των προβλέψεων, ώστε να δίνεται η δυνατότητα επιπλέον έσοδα, που θα προκύπτουν πέραν από τα προβλεπόμενα στο μνημόνιο, να μπορούν να διατίθενται για τη χρηματοδότηση μέτρων ανακούφισης των χειμαζόμενων πολιτών.

- στην αναθεώρηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων , επαναξιολόγηση και ένταξη του σε ένα νέο σχέδιο συμπράξεων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, ώστε να διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον στους στρατηγικούς τομείς.

- στη διαμόρφωση ενός ειδικού αναπτυξιακού προγράμματος ώστε να καταστεί δυνατή η αντιμετώπιση της ύφεσης .

Δεν είναι ο χώρος ούτε ο χρόνος το επιτρέπει, για μια αναλυτική παρουσίαση του προγράμματός μας, το οποίο παρουσίασα σήμερα το πρωί. Θα μου επιτρέψετε όμως να αναφερθώ σε ένα πραγματικό πρόβλημα, σύνθετο και περίπλοκο με το οποίο πρέπει να αναμετρηθεί η Αριστερά χωρίς ουτοπικές προσεγγίσεις, αλλά και χωρίς υποχώρηση από τις αρχές της. Αναφέρομαι στο θέμα της ασφάλειας, αναφέρομαι και στο μεταναστευτικό πρόβλημα. Για την δική μας Αριστερά η ασφάλεια – όχι μόνο απέναντι στην εξουσία αλλά και απέναντι σε όσους παραβιάζουν τον νόμο – είναι ανθρώπινο δικαίωμα, δικαίωμα του πολίτη. Κυρίως του φτωχού και ανυπεράσπιστου πολίτη, γιατί τα προνομιούχα στρώματα έχουν συνήθως τον τρόπο να προστατευτούν ακόμα και αν η αστυνομία απουσιάζει από την γειτονιά τους. Στον Άγιο Παντελεήμονα όμως, στην Κυψέλη και σε άλλες συνοικίες, αν απουσιάσει το κράτος ο πολίτης είναι ανυπεράσπιστος. Και ο ανυπεράσπιστος από το κράτος και την Δημοκρατία πολίτης αισθάνεται ταπεινωμένος και είναι ευάλωτος στον πειρασμό του εξτρεμισμού της ακροδεξιάς, ιδίως όταν αυτή εμφανίζεται με την προβιά του προστάτη, ενώ το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να διαποτίσει συνειδήσεις με το φυλετικό μίσος και το μίσος προς την Δημοκρατία. Εμείς, λοιπόν, θέλουμε το κράτος να είναι συνεχώς παρόν στις φτωχογειτονιές και τις υποβαθμισμένες συνοικίες, να καταπολεμά το έγκλημα, τις συμμορίες ημεδαπών και αλλοδαπών , τα ναρκωτικά και την σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και παιδιών, γενικά την παραβατικότητα. Και να μην επιτρέπει σε κανένα να το υποκαθιστά, να «ανακαταλάβει» αυτές τις περιοχές και από τις συμμορίες και από τους αυτόκλητους προστάτες τους. Αντί όμως να το κάνει αυτό απουσιάζει.

Έρχομαι τώρα στο μεταναστευτικό ζήτημα. Αναφέρομαι βέβαια στους μετανάστες χωρίς χαρτιά, αυτούς που ονομάζουμε παράνομους μετανάστες. Απορρίπτοντας την ρατσιστική προσέγγιση της δεξιάς και της ακροδεξιάς, που ταυτίζει την εγκληματικότητα με τον μετανάστη, δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ύπαρξη ενός σοβαρού προβλήματος. Θα ξεκινήσω την προσέγγισή μου, συμφωνώντας με την καίρια και ισορροπημένη τοποθέτηση του Μισέλ Ροκάρ αλλάζοντας μόνο το όνομα της χώρας: « Η Ελλάδα δεν μπορεί να υποδεχθεί όλους τους άθλιους του κόσμου, αν και πρέπει να αποδεχθεί το μερίδιο που της αναλογεί».

Το μερίδιο αυτό το έχουμε υπερβεί, με αποτέλεσμα να απειλείται η κοινωνική συνοχή και η ισορροπία στις πόλεις και ευρύτερα στην κοινωνία. Επίσης, δεν θέλω να εθελοτυφλώ και στο όνομα μιας ιδεολογικής καθαρότητας να αγνοώ το εκρηκτικό πρόβλημα της ασφάλειας που αναδεικνύεται στις γειτονιές της Αθήνας, αλλά και σε άλλα μέρη της χώρας μας. Λύση μαγική στο πρόβλημα δεν υπάρχει και όσοι νομίζουν ότι την βρήκαν ένα μήνα πριν από τις εκλογές, μου φέρνουν στον νου την αποστροφή του Φρανσουά Ολάντ για αντίστοιχες πρωτοβουλίες του Νικολά Σαρκοζί: «είναι χρήσιμες μάλλον για να αδράξουν τον ψηφοφόρο παρά για να πιάσουν τον παράνομο μετανάστη».

Χρειάζεται συνδυασμός εσωτερικών ρυθμίσεων και διεθνών. Αναθεώρηση του Δουβλίνου 2, άμεση επαναπροώθηση όσων δεν δικαιούνται πολιτικό άσυλο και δεν μπορεί βάσει του νόμου να νομιμοποιηθούν. Στον αντίποδα οι νόμιμοι μετανάστες πρέπει να έχουν όλα τα δικαιώματα που τους αποδίδει ο νόμος. Τίποτα περισσότερο , τίποτε λιγότερο. Απαιτείται συνδυασμός ανθρωπιάς και αποτελεσματικότητας. Και αυτό μόνο η πιστή εφαρμογή του νόμου μπορεί αν όχι να το εγγυηθεί, τουλάχιστον να το πλησιάσει. Θέλω να κάνω και μια τελευταία επισήμανση στο θέμα αυτό. Μέσα στην περιδίνηση της κρίσης και την απόγνωση, είναι εύφορο το έδαφος για αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Ο μετανάστης γίνεται βολικός στόχος. Σε αυτές τις συνθήκες έχει τεράστια σημασία η ψύχραιμη και αντικειμενική παρουσίαση των ειδήσεων, η προβολή και του θετικού παραδείγματος και όχι μόνο του αρνητικού. Γιατί το λέω αυτό; Πριν λίγες μέρες δύο Πακιστανοί έχασαν την ζωή τους προσπαθώντας να απεγκλωβίσουν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ελλήνων από το αυτοκίνητο τους που είχε ακινητοποιηθεί σε διάβαση τραίνου. Τους άξιζε κάτι παραπάνω από καταχωνιασμένα μονόστηλα. Και θα ήταν πολύ χρήσιμο να το διαβάσουν εκείνοι οι συμπολίτες μας που έχουν εθιστεί να βλέπουν μόνο την μια όψη του νομίσματος.

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι

Προσπάθησα να σας δώσω μια σύνοψη των απόψεων μας για το παρόν και το μέλλον της δικής μας αριστεράς, σε συνάρτηση πάντα με το μέλλον του τόπου. Το τελευταίο διάστημα αισθανθήκαμε ότι πολλοί – περισσότεροι από κάθε άλλη φορά – προσβλέπουν με εμπιστοσύνη σε εμάς. Και ακόμα περισσότεροι μας ακούνε, αλλά διστάζουν. Θα προσπαθήσουμε να τους κερδίσουμε και αυτούς και για τις εκλογές και για τα μέλλοντα. Δεν θα σας αποκαλύψω κάποιο μυστικό αν σας πω ότι η επίθεση κατά της ΔΗΜΑΡ, από εκείνους που θέλουν να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, θα ενταθεί. Η προοπτική της αλλαγής των συσχετισμών προς όφελος μιας Αριστεράς που δεν κρύβει την πρόθεση της να εργαστεί για την συγκρότηση μιας νέας προοδευτικής πλειοψηφίας πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, δεν είναι αρεστή στους αναστηλωτές του δικομματισμού. Θα κλείσω όπως άρχισα την ομιλία μου. Ελάτε μαζί να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Μαζί να αποκρούσουμε την επίθεση. Μαζί να αντεπιτεθούμε. Οι εκλογές είναι η αρχή των ανακατατάξεων. Ελάτε μαζί ώστε οι ανακατατάξεις αυτές να έχουν προοδευτικό πρόσημο και η χώρα να πάει μπροστά με την κοινωνία όρθια.

Mετανάστες; οι ανεπίσημοι πρεσβευτές της χώρας μας στο εξωτερικό


Του Τάσου Σταυρόπουλου

• Κάποτε θα φύγουν   ή θα τους διώξει ο  Χρυσοχοΐδης. Για να γίνει και αυτός Ελληναράς.  Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα στη Γερμανία. Εν αρχή  οι τσιγγάνοι, οι μαύροι , οι ομοφυλόφιλοι, τελευταίοι οι Εβραίοι. Σε γκέτο στη Γερμανία και μετά εξόντωση. Σε «στρατόπεδα υποδοχής» στην Ελλάδα. Έχουν αρχίσει οι συλλήψεις. Καθημερινό φαινόμενο το κυνηγητό στην πόλη. Πονάει  κεφάλι, κόβει κεφάλι. Κουβέντα για τους ένοχους του ξεσπιτώματός   τους.

• Ψιλά γράμματα ότι ήρθαν στην Ελλάδα από εμπόλεμες χώρες στις οποίες εισέβαλαν ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε  και η μικρή μας Ελλάδα, η πάλαι ποτέ κραταιά επί Σημίτη,  και νυν χρεοκοπημένη και εξαθλιωμένη. Ναι η μικρή  Ελλαδίτσα  συντηρεί στρατό στην Καμπούλ, στο Κόσσοβο,   συνέβαλε στην «ανθρωπιστική βοήθεια» στη Λιβύη, για να εξοντωθεί ο φίλος της οικογένειας Παπανδρέου  Καντάφι.

Τώρα οι μετανάστες τρώνε το ψωμί μας(!). Κάποτε μεσολαβούσε ο τοπικός Βουλευτής , για  να μη σταλούν  στη χώρα τους οι παράνομοι μετανάστες. Χρειαζόμασταν εργατικά χέρια. Τότε δεν έτρωγαν το ψωμί μας. Τώρα είναι επικίνδυνοι. Και  τους κάνει να το νιώσουν ο Χρυσοχοΐδης.  Δε θα αφήσει τη Χρυσή αυγή να του πάρει το ψωμί από το στόμα. Ή μάλλον βολεύει να το μοιραστούν.  Κανένας δεν «δεν είναι περιττός» σ’αυτό τον τόπο. Άλλωστε σε αυτά οι «σοσιαλιστές» είναι μανούλες. Με την πείρα δυο μνημονίων δεν πιάνονται.

• Καμία ευθύνη γι΄αυτούς που ψήφισαν το Δουβλίνο 2 και τους κρατάνε φυλακισμένους και πεινασμένους εδώ. Ο ξένιος Δίας δε συμβιβάζεται με την Ευρωπαϊκή Ελλάδα. Χρειαζόταν, όταν η Ελλάδα  έστελνε τα παιδιά της στα ξένα και   ήταν εκτεθειμένα στους κινδύνους της ξενιτειάς. Τώρα ο  ξένος= από φίλος από φιλοξενία( αρχαία σημασία) γίνεται άξενος. Επικίνδυνος για το εμπόριο ο Πακιστανός που πουλάει τσάντες. Κλείνουν τα καταστήματα στο κέντρο από τους μετανάστες και τις διαδηλώσεις. Ενώ στις συνοικίες και στην επαρχία που δεν κλείνουν  οι δρόμοι από απεργίες  τα καταστήματα δεν κλείνουν. Ο Δήμαρχος με το ένα μάτι βλέπει μόνο απεργίες. Με  το άλλο δε βλέπει την κρίση.

• Βρήκα πριν 3 ημέρες σε ένα κάδο  απορριμμάτων ένα μικρό Πακιστανό τυχαία, που κρυβόταν από την «περισυλλογή» της Αστυνομίας. Έτρεμε σα σπουργιτάκι. Τον μετέφερα  με το αυτοκίνητό μου σε ένα υπόγειο με συμπατριώτες του .Ένιωσα ενοχή, γιατί δεν έδωσα σημασία  και ίσως υπερβολική αδιαφορία για τους ένστολους που έψαχναν σα λαγωνικά για μετανάστες. Με ενόχλησε που αντιμετώπισα την αστυνομία σαν κάτι  σύνηθες. Αν γυρίσει στην πατρίδα του ο νεαρός, θα διηγείται για την ακρόπολη  και την ιστορία  τής Ελλάδας ή για μια χώρα που ανέχεται οι μετανάστες να αναζητούν αποφάγια στους κάδους ή να τους χρησιμοποιούν για κρυψώνες;

• Κάποιοι έπαιξαν με τους μετανάστες και παίζουν ακόμη. Εκμεταλλεύονται την ανασφάλεια του κόσμου από χιλιάδες εξαθλιωμένους. Κάποιος ευθύνεται γι΄αυτή την πολιτική. Οι μόνες που δεν ευθύνονται είναι οι πεινασμένες και διωγμένες από τις χώρες τους μητέρες με2-3 παιδιά στην αγκαλιά ζητιανεύοντας ένα κομμάτι ψωμί. Η εικόνα ντροπιάζει όλους μας. Οι μόνοι που δεν κοκκινίζουν είναι αυτοί που είναι υπεύθυνοι   για το σημερινό χάλι μας.

• Και η αριστερά; Έπρεπε να ορθώσει τείχη ,για μην περάσει ο ναζισμός. Θέμα προτεραιότητας για όλη την αριστερά. Κανένας μετανάστης δεν είναι σκουπίδι. Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας οι σκηνές που βλέπουμε στο δρόμο. Μια μεγάλη και κοινή συγκέντρωση (έπρεπε αλλά η αριστερά δε διαθέτει τέτοια κουλτούρα) θα κρατούσε το θέμα στην επικαιρότητα και θα ένιωθαν και αυτοί άνθρωποι. Να δείχνει καθημερινά την αλληλεγγύη της. Να είναι μόνο αυτό που δεν κάνει;

Πηγη: Το Μέτωπο