Για την (προεκλογική) βία

Του Δημήτρη Φύσσα

Όταν είχε εμποδιστεί ο ιστορικός Κουρτουά να μιλήσει σε πανεπιστημιακό χώρο, όταν είχε προπηλακιστεί ο μεγάλος βιολόγος Γουάτσον (υπέργηρος, και τιμώμενος μάλιστα, πάλι σε πανεπιστημιακό χώρο), όταν είχε χτυπηθεί ο βουλευτής Κωστής Χατζηδάκης στο Σύνταγμα από διαδηλωτές, όταν είχαν εμποδιστεί -από απεργούς- εργαζόμενοι που ήθελαν να δουλέψουν, όταν είχαν βριστεί και χτυπηθεί πολιτικοί σε παρελάσεις, όταν, όταν…

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις και σε πολλές άλλες, έγραφα την πάγια θέση μου: υπό οιεσδήποτε συνθήκες η βία απέναντι σε φυσικό πρόσωπο, με σκοπό το να μην μπορεί να κυκλοφορήσει / μιλήσει / ακουστεί / εργαστεί κλπ ο άλλος, είναι απλά απαράδεκτη και καταδικαστέα. Επιπλέον, στρώνει το δρόμο απέναντι σ΄ αυτούς που η μόνιμη έκφρασή τους είναι η βία, ζούν από και για τη βία. Επιχειρήματα, ιδέες, απόψεις -εφόσον αφεθούν να ακουστούν- έχουν μεγαλύτερη ισχύ από οποιαδήποτε φυσική ή ψυχολογκή βία. Και ο απεχθέστερος ακόμα αντίπαλος, δεν είναι για ξύλο, αλλά για ανταλλαγή γνωμών. Μόνο που αυτό σημαίνει ότι συντελείται διάλογος. Διάλογος, πάλη ιδεών- και οι ουδέτεροι ας κρίνουν.

Λίγες μέρες πριν, χρυσαυγίτες άσκησαν βία κατά προεκλογκής συγκέντρωσης του Πέτρου Ευθυμίου στο Μαρούσι. Αυτό καταδικάστηκε σχεδόν απ΄ όλα τα κόμματα- αν και δεν είδα να συγκινούνται οι καθ΄ ύλην ενδιαφερόμενοι. Προχτές όμως, που ασκήθηκε βία σε προεκλογική συγκέντρωση της Άννας Διαμαντοπούλου στην Καισαριανή, ελάχιστα και μεμονωμένα πολιτικά πρόσωπα ασχολήθηκαν με το θέμα.

Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχει «καλή» και «κακή» βία. Αν είναι από χρυσαυγίτες, είναι καταδικαστέα. Αν από «απλούς πολίτες», «αγανακτισμένους», «αντισυστημικούς» και δεν ξέρω γω τι άλλο, είναι αποδεκτή. Αν τραυματιστεί ή σκοτωθεί κανένας, καταδικαστέα. Αν όμως είμαστε «μόνο» στα γιούχα, τις βρισιές, τα γιαούρτια, τις ντομάτες, τα νεράτζια, τα ποτήρια, τα τραπεζοκαθίσματα κλπ, δεν πειράζει, δεν έγινε και τίποτα. (Σκεφτείτε, εξάλλου, και συγκρίνετε τη διαφορά των αντιδράσεων σε δύο παλιότερους εν ψυχρώ φόνους: του αστυνομικού Νεκτάριου Σάββα στα Πατήσια -θυμάται κανείς τ΄ όνομά του;- και του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια). Κούνια που σας κούναγε, όποιους σκέφτεστε έτσι. Ακόμα θέλουμε δέκα μέρες μέχρι τις εκλογές (άσε που παρεμβάλλεται και η Πρωτομαγιά). Η διάχυση της βίας, της όποιας και όσης βίας, εξυπηρετεί μόνο τους βίαιους των άκρων. Κι αυτό, βέβαια, δεν αφορά ούτε μόνο το τώρα, ούτε μόνο τις εκλογές.

Πηγη: ATHENS VOICE