Friday, May 30, 2008

Αγγελος Ελεφάντης

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

"Aγγελε, αυτές διαβάζεις πρώτες το πρωί;

Στο μεγάλο τραπέζι του «Πολίτη», στην οδό Κέκροπος στην Πλάκα, έβλεπα χωρισμένα τα φύλλα της «Καθημερινής» και του Le Monde· παραδίπλα, σωριασμένες πολλές άλλες εφημερίδες.

— Ναι. Για να καταλαβαίνω πώς σκέφτονται...

Ηταν ένα μικρό μάθημα πολιτικής σκέψης από έναν σπουδαίο διανοούμενο προς ένα αφελές μειράκιο που μπουσουλούσε στον δημόσιο χώρο. Ευτύχησα να λάβω κι άλλα μικρά μαθήματα από τον Αγγελο Ελεφάντη, που μας αποχαιρέτισε χθες· ανάλυσης, μαχητικότητας, ιστορικής αίσθησης, δημόσιου λόγου, αφήγησης, ζυγιάσματος στον καιρό. Μικρά μαθήματα, τροχιοδεικτικά, υπαινιγμοί περισσότερο παρά διδαχές, καλοκαιρινά απομεσήμερα στην ταβέρνα του Τσάρου, για τον Καραγκιόζη, τους κλεφταρματολούς, την αντίσταση, τις κοινότητες, τα πρόσωπα του λαϊκισμού, τη μακρά διάρκεια, την ανθρωπολογία του Λερουά-Γκουράν, σπουδαίους λόγιους, μεγάλα κείμενα.

Ο Αγγελος Ελεφάντης ήταν ομηρικός άνθρωπος· καθολικός και μονοκόμματος, ατόφιος. Σαν τους κλέφτες των ρουμελιώτικων βουνών, της πατρίδας του, που θαύμαζε, είχε ίδια, ασίγαστη, τη δίψα της ελευθερίας, τη δίψα της υπέρβασης – ένας αξεδίψαστος ρομαντικός ήρωας, ένας νομάς, ένας παμπάλαιος Ελληνας. Και μαζί ήταν ο διαφωτιστής, ο βαθιά μελετημένος, αριστοκράτης του πνεύματος και μέτοχος της θύραθεν παιδείας, ο ορθολογιστής. Και πάνω απ’ όλα, ο ασυμβίβαστος, ο απροσκύνητος, ευθύς και άτεγκτος, ασκητής, κάποτε σκληρός, και σκληρότερος με τον εαυτό του.

Το έργο της ζωής του, «Ο Πολίτης», δίδαξε γλώσσα και σκέψη και ήθος σε μια - δυο γενιές της μεταπολίτευσης. Εστησε ένα εργαστήριο, ερμητικό κάποτε, κι άλλοτε φλογισμένο, και σαν μεσαιωνικός μαΐστορας μεταλαμπάδευε γνώση και τέχνη· η λάμψη του εργαστηρίου απλωνόταν πέραν της Αριστεράς, πέραν δογμάτων και δοξασιών. Κανένα ίσως έντυπο της μεταπολίτευσης δεν υπηρέτησε πιο αποτελεσματικά τη διακίνηση ιδεών, τις πνευματικές συγκρούσεις, την έγνοια για τη γλώσσα, την πολεμική· κι αυτό σε καιρούς που οι ιδέες έπαυαν πια να είναι και επικίνδυνες και γοητευτικές.

Ο Αγγελος Ελεφάντης, άνθρωπος παλαιός και μοντέρνος, αναζητούσε πάντα το αρχικό νόημα και το νήμα: ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο. Δεν ξέρω τι πήρε μαζί του στο δρόμο για το Καρπενήσι, ξέρω όμως ότι το νήμα το κράτησε γερό, και το μετέδωσε".

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Σήμερα Παρασκευή 30/5/2008 σύντροφοι και φίλοι αποχαιρέτησαν τον Αγγελο Ελεφάντη.
Από αύριο Σάββατο θα αναπαύεται στο Νεχώρι της Ευρυτανίας.

Ευτυχώς ο Αγγελος άφησε μέσα από τα γραπτά του τροφή για το μυαλό. Τα βιβλία του: Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης. ΚΚΕ και αστισμός στο Μεσοπόλεμο, Ολκός, Αθήνα 1976 (και επανεκδόσεις: Θεμέλιο 1979 και 2000)• Ο ανεύρετος σοσιαλισμός, εκδ. Ο Πολίτης 1982• Στον αστερισμό του λαϊκισμού, εκδ. Ο Πολίτης 1991• Διά γυμνού οφθαλμού Πόλις, 1998• Μinima memoralia. H ιστορία του παππού μου, Πόλις 2001• Μας πήραν την Αθήνα…Ξαναδιαβάζοντας μερικά σημεία της ιστορίας 1940-1950, Βιβλιόραμα 2002.

Για τους "νεόκοπους αριστεριστές" (που έχουν κατακλύσει τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς) προτείνω ανεπιφύλακτα να (ξανα) διαβάσουν το "Στον αστερισμό του λαϊκισμού". Θα τους είναι πολύ χρήσιμο!

«Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα...»

Ενα χρόνο μετά την ψήφιση του νόμου της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης», τα πρώτα του γενέθλια σκιάστηκαν με τον πιο θλιβερό απολογισμό. Εάν η διεξαγωγή των πρυτανικών εκλογών ήταν το «κρας τεστ» του νόμου, η κυβέρνηση έδωσε τις δικές της «εξετάσεις», με τις δηλώσεις της για τα μη κρατικά ΑΕΙ. Μήπως έχει «τυφλή εμπιστοσύνη στην... ιδιωτική πρωτοβουλία», αναρωτιέται ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μιχάλης Παπαγιαννάκης.

Πώς σχολιάζετε τα προχθεσινά γεγονότα;

«Δεν είναι δυνατό να γίνει αποδεκτή η βία ως μέσο προώθησης πολιτικών απόψεων μέσα στο πανεπιστήμιο. Σε καμιά περίπτωση. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αντίθετα, τα μέσα χαρακτηρίζουν τον σκοπό!».

Πού οφείλεται αυτή η έκρηξη βίας;

«Υπάρχουν πολλές αιτίες και αφορμές. Από την πλευρά της κυβέρνησης, έχει κανείς την εντύπωση ότι ρίχνει λάδι στη φωτιά χωρίς να είναι σαφές τι επιδιώκει. Την ώρα που εξελίσσεται η διαδικασία ανάδειξης διοικήσεων των ΑΕΙ, θυμήθηκε πόσο επείγον είναι να μας διαβεβαιώσει ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να αγνοήσει την αποτυχία της να αναθεωρήσει το άρθρο 16 και να ερμηνεύσει διασταλτικά το Σύνταγμα ώστε να ιδρύσει μη κρατικά πανεπιστήμια! Δηλαδή τι λέει; Οτι δεν δεσμεύεται από τις αποφάσεις της Βουλής; Και περιμένει να μην αντιδράσει κανείς;».

Οι πολιτικές παρατάξεις αλληλοκατηγορούνται. Εχουν ευθύνη και σε ποιο βαθμό;

«Εχουν ευθύνες στον βαθμό που δεν εκφράζονται με ειλικρίνεια και διαφάνεια ως προς τις πραγματικές θέσεις τους, ιδιαίτερα η κυβερνητική. Αλλά και στην αντιπολίτευση επικεντρώνεται, δυστυχώς, η διαμάχη σε επιμέρους, έστω και σημαντικά, ζητήματα, αλλά παραμερίζονται τα ουσιαστικά: αυτοτέλεια, πρόγραμμα σπουδών, έρευνα, χρηματοδότηση, αξιολόγηση κ.λπ.».

Εχει κατηγορηθεί και η Αριστερά ότι δίνει κάλυψη σε αυτές τις συμπεριφορές.

«Η Αριστερά παρουσίασε τις θέσεις της πέρσι όταν κατέθεσε σχεδόν πλήρες αντινομοσχέδιο-πλαίσιο, το οποίο πολλοί κάνουν σήμερα ότι το ξεχνούν. Πουθενά δεν υποστηρίζονται θέσεις που να δικαιολογούν βία ή παρανομία. Αλλο πράγμα είναι να ζητάει την απόσυρση του κυβερνητικού σχεδίου ή να καταδικάζει μια ρύθμιση, ακόμα μέσα και από κινητοποιήσεις της φοιτητικής και πανεπιστημιακής κοινότητας, ή ακόμα αν ζητάει απεργία ή αποχή από κάποιες εκλογές. Αυτά είναι θεμιτά πράγματα, πολιτικού χαρακτήρα και κρίνονται πολιτικά. Είναι απαράδεκτο να κρίνονται "παράνομα" από εκείνους που διαφωνούν επί της ουσίας».

Ποια είναι η γνώμη σας για τη διάταξη που προβλέπει καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές;

«Τη θεωρώ θετική, την υποστηρίζω πολλά χρόνια τώρα και είναι η επίσημη άποψη του ΣΥΝ. Ξέρω πως υποστηρίζουν ορισμένοι ότι η καθολική ψηφοφορία είναι "ύποπτη" γιατί έτσι διευκολύνεται να περάσει η κυβέρνηση την άποψή της. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Η ισχύς των πολιτικών απόψεων του καθενός και η δυνατότητά του να οικοδομήσει πολιτικές και συμμαχίες που να τις προωθούν δεν εξαρτώνται από το εκλογικό σύστημα. Εκτός κι αν εννοούν κάποιοι ότι η καθολική ψηφοφορία αφαιρεί την εξουσία από τους σημερινούς "εκλέκτορες" να περάσουν τη σωστή άποψη, η οποία όμως δεν περνάει στην πλειοψηφία των άμεσων ψηφοφόρων. Αλλά τότε πρόκειται για μια αντιδημοκρατική αντίληψη, την οποία μάλιστα η Αριστερά απορρίπτει και στη γενική πολιτική ζωή του τόπου...».

Πιστεύετε ότι ο νόμος-πλαίσιο πρέπει να αποσυρθεί;

«Καταρχήν δεν είναι "νόμος-πλαίσιο", αλλά περισσότερο μια συρραφή επιμέρους προτάσεων ή "λύσεων" σε τρέχοντα ζητήματα, με απουσία κατευθύνσεων σε άλλα, χωρίς συνολική στρατηγική, έμπνευση και πνοή. Το αν περιέχει και θετικά σημεία, όπως η καθολική ψηφοφορία, δεν δικαιολογεί πολλά άλλα. Καλό θα ήταν να αποσυρθεί και να συζητηθεί ξανά, χρονοδιάγραμμα και συμμετοχή. Υπάρχουν προηγούμενα σε άλλες χώρες και η "απώλεια" κάποιου χρόνου μπορεί να αποδειχθεί παραγωγικότερη από την ασυναρτησία που επικρατεί σήμερα».

Ποια είναι τα βαθύτερα αίτια της κρίσης στην ανώτατη παιδεία;

«Δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στις ταχύτατες αλλαγές που γίνονται στον κόσμο, ενώ σωστά προσανατολίστηκε προς τον μαζικό χαρακτήρα και τον εκδημοκρατισμό της, όπως είναι η τάση σήμερα σε όλη την Ευρώπη. Μαζικοποίηση και εκδημοκρατισμός απαιτούν άλλου τύπου οργάνωση, άλλο προγραμματισμό και συνεργασία του περιεχομένου διδασκαλίας και έρευνας, άλλη και μαζική χρηματοδότηση, μεγαλύτερη αυτοτέλεια των ιδρυμάτων κ.λπ».

Γιατί η κυβέρνηση προσπαθεί τώρα, με διασταλτική ερμηνεία του Συντάγματος, να ανοίξει την πόρτα στα μη κρατικά ΑΕΙ;

«Τι να σας πω; Πείσμα και γόητρο; Τυφλή εμπιστοσύνη στην... ιδιωτική πρωτοβουλία;»

Την κατηγορεί η αντιπολίτευση ότι προσπαθεί έτσι να υπονομεύσει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Συμφωνείτε;

«Αντικειμενικά σίγουρα το υπονομεύει, έστω και με την αρνητική στάση που έχουν διάφοροι κυβερνητικοί εκπρόσωποι. Το θέλει πράγματι; Αν ναι, θα το βρει μπροστά της και μάλιστα με τρόπο αρνητικό και ως προς τις ίδιες της τις επιδιώξεις, όποιες και αν είναι αυτές».

Τα δημόσια πανεπιστήμια κινδυνεύουν από τα μη κρατικά;

«Θα κινδυνεύσουν αν τα μη κρατικά που ενδεχομένως γίνουν (δεν πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν όπως και πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες) ευνοηθούν συστηματικά ως προς τους πόρους, τις επενδύσεις και γενικότερα ευνοϊκές γι' αυτά κυβερνητικές ρυθμίσεις».

Η αναβάθμιση των ΑΕΙ πώς μπορεί να επέλθει;

«Εδώ χρειάζεται συζήτηση σε βάθος. Σας παραπέμπω στο σχεδόν πλήρες σχέδιο του Ομίλου Προβληματισμού ΑΡΣΗ».

Κατηγορείται και η ΠΟΣΔΕΠ ότι υπονομεύει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Συμφωνείτε;

«Δεν θα μπω σε αυτήν τη συζήτηση που καμιά φορά μπορεί να γίνει δίκη προθέσεων! Το έχει κάνει ήδη η πλειοψηφία της ΠΟΣΔΕΠ απέναντι σε όσους διατύπωσαν αντιλήψεις διαφορετικές από τις δικές της (π.χ. απέναντι στην ΑΡΣΗ...)». *

Συνέντευξη στην Ολυμοπία Λιάτσου ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/05/2008

Ναι είναι αλήθεια. Οι Sex Pistols στην Αθήνα!

Μάλλον τη Madonna δεν θα τη δούμε ζωντανά στην Αθήνα, έτσι τουλάχιστον λένε οι τελευταίες πληροφορίες, αλλά θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε live ένα άλλο μεγάλο όνομα της μουσικής. Και μάλιστα μυθικό. Τους Sex Pistols.

Απίστευτο έτσι; Και στενοχωριόμασταν τόσα χρόνια που ήμασταν πιτσιρικάδες και δεν προλάβαμε το μεγαλύτερο πιθανότατα συγκρότημα της πανκ σκηνής. Να που τώρα θα τους παρακολουθήσουμε ζωντανά, στις 16 Ιουλίου, στο πλαίσιο του Fly Beeyond Festival. Χώρος διεξαγωγής, το γήπεδο «Καραϊσκάκη» και αναρωτιέμαι πόσοι μάνατζερ και μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων θα πετάξουν κοστούμια και γραβάτες προκειμένου να επιστρέψουν νοερά στα νεανικά τους χρόνια. Τότε που τραγουδούσαν «Νο Future» με το μέλλον τους τελικά να είναι κάπως διαφορετικό από εκείνο που είχαν φανταστεί.

Δυο-τρία χρόνια κράτησε συνολικά η καριέρα των Sex Pistols. Αλλά ήταν αρκετά για να σημαδέψουν μια ολόκληρη εποχή. Και μόνο έναν δίσκο (κατάφεραν κι) έβγαλαν. Αλλά τι δίσκο... Αξεπέραστο. Το «Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols» κυκλοφόρησε στις 28 Οκτωβρίου 1977 από τη Virgin Records πήγε φυσικά κατευθείαν στο Νο 1 δημιουργώντας τεράστιο θόρυβο όχι μόνο για το περιεχόμενό του αλλά και για τον τίτλο του. Το bollocks σημαίνει και αρχ..., αν και οι ίδιοι υποστήριζαν πως το χρησιμοποίησαν με την έννοια ανοησίες. Τα «God Save The Queen» και «Anarchy in the UK» είναι τα τραγούδια-ορόσημο του άλμπουμ. Οι Pistols διαλύθηκαν το 1978, όταν αποχώρησε ο τραγουδιστής τους Τζόνι Ρότεν, ο οποίος στη συνέχεια έφτιαξε του P.I.L. Ο κιθαρίστας τους, Σιντ Βίσιους, με τον θάνατό του από overdose τον Φεβρουάριο του 1979 στη Νέα Υόρκη έγραφε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην εγκυκλοπαίδεια της ροκ μυθολογίας. Ηταν μόλις είκοσι ενός ετών. Οσο δε για τον μάνατζερ του γκρουπ, τον περιβόητο Μάλκομ Μακ Λάρεν, συνεχίζει την πορεία του στον χώρο των τεχνών, μια πορεία σαφώς πετυχημένη, που χωρά όμως πολλή συζήτηση για την ποιότητά της.

Τέλος πάντων, αυτά αποτελούν παρελθόν, ειδικά τώρα που οι Sex Pistols βρίσκονται ξανά on stage. Πέρυσι έδωσαν μία συναυλία στο Brixton Academy για να γιορτάσουν τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του «Never Mind The Bollocks», μια sold out συναυλία εννοείται που δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα σε όσους την παρακολούθησαν. Κάποιοι, ελάχιστοι είναι η αλήθεια, τους είδαν σαν καρικατούρες του παλιού, καλού τους εαυτού. Οι περισσότεροι, όμως, πέρασαν σούπερ και, όπως διαβάζαμε στις βρετανικές εφημερίδες, την ώρα του «Anarchy in the UK» δεν έμεινε τίποτε όρθιο μέσα στο κλαμπ. Να δούμε τι θα συμβεί κι εδώ. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον η φλόγα και η έξαψη να παραμείνουν στους αγωνιστικούς συναυλιακούς χώρους.

Στις 16 Ιουλίου δεν θα βρίσκονται μόνο οι Sex Pistols στο «Καραϊσκάκη». Είναι η δεύτερη μέρα του Fly Beeyond φεστιβάλ και στο κλίμα θα μας βάλουν οι New York Dolls και οι Courteneers, συγκροτήματα που κινούνται λίγο-πολύ σε αντίστοιχα ηχητικά κύματα. Την προηγούμενη ημέρα τα πράγματα θα είναι σαφώς πιο low, με τους αλχημιστές Massive Attack, τους μελαγχολικούς National και τους Gogol Bordello με τον τσιγγάνικο πανκ ήχο τους.

Εισιτήριο 55 ευρώ, διήμερο 75 ευρώ. Προπώληση από αύριο στο www.tickenet.gr. Τηλ.: 211-1071072. *

Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, Του Δ. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

Thursday, May 29, 2008

Ελληνικό Πανεπιστήμιο, ώρα μηδέν!

«Το Πανεπιστήμιο του Πειραιά σήμερα έζησε στιγμές που θα ζήλευε ακόμη και η Βαγδάτη. Μόνο που η μάχη δεν έγινε στη σκιά των φοινίκων αλλά των γειτονικών πολυκατοικιών», διηγείται στην «Κ» παρευρισκόμενος φοιτητής. «Οι συμπλοκές ξεκίνησαν γύρω στις 10.30, όταν ΕΑΑΚ και αναρχικοί εμφανίστηκαν με σκοπό να σταματήσουν τις πρυτανικές εκλογές. Περίπου 100 άτομα, οπλισμένα με καδρόνια, μπήκαν στον χώρο του πανεπιστημίου και ανέβηκαν στον 1ο όροφο όπου γινόταν η εκλογική διαδικασία. Γυναίκες και καθηγητές κρύφτηκαν όπου μπορούσαν, ενώ οι μαχητικοί άρρενες έμειναν περιμένοντας τη σύγκρουση. Σείοντας καδρόνια, ζήτησα από τους διοργανωτές την παύση της ψηφοφορίας. Εκείνοι αρνήθηκαν, τα πνεύματα οξύνθηκαν και διαδραματίστηκε ο πρώτος γύρος εχθροπραξιών.

Οι “εισβολείς” υποχώρησαν για να ανασυγκροτηθούν, να φωνάξουν ενισχύσεις, να μαζέψουν “όπλα” πέτρες, πλακάκια, πυροσβεστήρες, βόμβες μολότοφ. Οι εναπομείναντες φοιτητές είδαν τον εχθρό να αποκτά υπεροπλία και, αισθανόμενοι ευάλωτοι λόγω της αδυναμίας παρουσίας αστυνομικών δυνάμεων εκεί, επιχείρησαν ελιγμό διαφυγής. Κατέφυγαν σε παρακείμενη καφετέρια και στα γύρω στενά. Οι αναρχικοί τους εντόπισαν και τους επιτέθηκαν με πέτρες και μολότοφ. Κάηκε ολοσχερώς αυτοκίνητο. Ο εμπρησμός έφερε επιτέλους πυροσβέστες, που έσβησαν τη φωτιά. Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις και με φήμες ότι θα έρθουν τα ΜΑΤ οι αντίπαλοι των εκλογών διασκορπίστηκαν». Στις 4 ώρες που διήρκεσαν τα επεισόδια, η αστυνομία δεν εμφανίστηκε. «Είναι κρίμα το πανεπιστήμιό μας να γίνεται όμηρος μιας βίαιης μικρής ομάδας. Είναι κρίμα, ομάδες ατόμων να μη σέβονται καμία δημοκρατική διαδικασία, να βεβηλώνουν τη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου και αυτών που πιστεύουν ακόμη στο δημόσιο πανεπιστήμιο» είπε φοιτητής.

Πηγή: Εφημερίδα "Καθημερινή"

Σύνταγμα δεν είναι μόνο το άρθρο 16

Του Θεοδωρου Χατζηπαντελη*

Ντρέπομαι που αναγκάζομαι να μιλήσω για ό,τι συνέβη. Μόλις ξεκίνησε η Σύγκλητος του ΑΠΘ και συζητούσε την πρόταση ίδρυσης διεπιστημονικών εργαστηρίων (τρομάρα μας...) διάφορες ομάδες φοιτητών απαίτησαν να ασκήσουν τη δική τους εκδοχή ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Αμα δεν μας αρέσει ένα θέμα διακόπτουμε τη λειτουργία της με τη βία! Η φραστική βία καταλήγει στη φυσική βία. Η φραστική βία και η ανικανότητα σεβασμού των θεσμών καλλιεργείται όχι μόνο από ομάδες φοιτητών αλλά και από κόμματα που βλέπουν σε αυτά τα γεγονότα την ευκαιρία ανόδου τους στις δημοσκοπήσεις τα οποία δυστυχώς θα σπεύσουν να καταδικάσουν «τη βία από όπου και αν προέρχεται». Η Σύγκλητος είναι θεσμοθετημένο όργανο που συνεδριάζει σε καθεστώς ακαδημαϊκού ασύλου (δηλαδή με την ελεύθερη έκφραση γνώμης και ιδεών). Ο,τι ζήσαμε αποτελεί παραβίαση του ακαδημαϊκού ασύλου. Θα πρέπει από τώρα 10-15 λεπτά κάθε μαθήματος να τα αφιερώνουμε σε έννοιες όπως αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αρμοδιότητες οργάνων, θεσμική συγκρότηση του πανεπιστημίου, δικαιώματα των πολιτών. Υπάρχει σχετικό μάθημα στο Λύκειο, αλλά φαίνεται ότι το τρώει η μαρμάγκα. Οι αυτοαποκαλούμενοι «αγωνιστές του δημόσιου πανεπιστημίου» δεν καταλαβαίνουν ότι η ακαδημαϊκή ελευθερία δεν τους απαλλάσσει από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα. Σύνταγμα δεν είναι μόνο το άρθρο 16. Είναι και το 120.2 που δηλώνει ότι ο σεβασμός στους νόμους, άρα και αυτού του νόμου, είναι θεμελιώδης υποχρέωση των Ελλήνων. Το 120.4 μάς καλεί να αντισταθούμε με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να καταλύσει το Σύνταγμα με τη βία. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

* Ο κ. Χατζηπαντελής είναι καθηγητής και μέλος της Συγκλήτου στο ΑΠΘ.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία
καταγγέλλει στους Έλληνες πολίτες τον Συνασπισμό που καλύπτει πολιτικά τις ενέργειες των ταγμάτων εφόδου των αριστερών παρατάξεων πράγμα που αποκαλύπτει τη μικροκομματική του λογική και, κυρίως, την αντιδημοκρατική του νοοτροπία. Επίσης καταγγέλλει το σύνολο των πολιτικών κομμάτων που ενώ διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τα έκτροπα δεν τολμούν να προτείνουν τα μέτρα εκείνα που θα βάλουν ένα τέλος σε μια κατάσταση που όλο και ποιο συχνά σφραγίζεται και με αίμα. Ολόκληρη η ανακοίνωση ΕΔΩ (Δημοσιεύω την άποψη της ΦΙ.Σ. γιατί κανένα άλλο κόμμα δεν έχει καταδικάσει τους τραμπουκισμούς)

Πέντε μέλη της Π.Γ. του Συνασπισμού ("Λυκούδης Σπ., Μαργαρίτης Θ., Μπαγιώργος Στεφ., Μπαλάφας Γ., Σαμπατακάκης Μιχ.) με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στα Πανεπιστήμια δήλωσαν:
"Ο ΣΥΝ από την πρώτη στιγμή, με απόφαση της Π.Γ., αποσαφήνισε τις θέσεις του για την πρόσφατη νέα κρίση στα Πανεπιστήμια. Επεσήμανε τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης και του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος παραβιάζοντας ευθέως το Σύνταγμα αναζητεί τρόπους δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων και ταυτόχρονα απειλεί με διακοπή της χρηματοδότησης των δημοσίων πανεπιστημίων, δημιουργώντας νέα όξυνση και αναταραχή στις σχολές. Ο ΣΥΝ ταυτόχρονα επέμεινε στην πάγια θέση της Αριστεράς για την καθολική ψηφοφορία στην εκλογή των πρυτανικών αρχών αποδοκιμάζοντας ακραίες και άστοχες πρακτικές που αποπροσανατολίζουν από τα μεγάλα προβλήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Τις τελευταίες ώρες γίνεται φανερό ότι η αναταραχή στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ παίρνει δραματικά χαρακτηριστικά εγκαθιστώντας μόνιμα πια εικόνες βίας μέσα στα αμφιθέατρα. Ακραίες πράξεις είτε από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία, που δήθεν «περιφρουρούν τη νομιμότητα», είτε από αριστερίστικες τυχοδιωκτικές ομάδες, συκοφαντούν το Πανεπιστήμιο, το άσυλο, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, διευκολύνοντας έτσι τα κυβερνητικά σχέδια. Οι τελευταίες εξελίξεις αμαυρώνουν τον αγώνα για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Είναι η κρίσιμη ώρα για να τεθούν τα ζητήματα της προοδευτικής μεταρρύθμισης στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Είναι η κρίσιμη ώρα όπου οι δυνάμεις της Αριστεράς με αίσθημα ευθύνης, χωρίς αμφισημίες και ταλαντεύσεις πρέπει να απομονώσουν κάθε πρακτική βίας, που αντιστρατεύεται τις αξίες, τους αγώνες και τις επιτυχίες του περσινού μαζικού κινήματος για το άρθρο 16. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλει να παραμείνει σταθερά ο ΣΥΝασπισμός".

Αντιπροσωπεία των ΠΚ ΑΕΙ Θεσσαλονίκης και Αθήνας του Συνασπισμού
επισκέφθηκε τον συνάδελφο, Καθηγητή Αναστάσιο Μάνθο, Πρύτανη του ΑΠΘ, για να του ευχηθούν ολόψυχα πλήρη και ταχεία ανάρρωση. Με την ευκαιρία αυτή, οι πανεπιστημιακοί του Συνασπισμού εκφράζουν την ειλικρινή συμπαράστασή τους στον συνάδελφο Μάνθο και καταδικάζουν απερίφραστα τα χθεσινά γεγονότα στη Σύγκλητο του ΑΠΘ. Παρόμοια επεισόδια όχι μόνο δεν εκφράζουν το μαζικό δημοκρατικό κίνημα για την υπεράσπιση του δημόσιου Πανεπιστημίου αλλά, όπως ήδη έγινε, δίνουν τροφή στους συνήθεις συκοφάντες της δημόσιας εκπαίδευσης. Ολη η ανακοίνωση ΕΔΩ

Σχόλια "Πιπεριάς":
Αγαπημένη μου "Αυγή" γράφεις ότι στα επεισόδια από τη μεριά ήταν "μπράβοι" και "ακροδεξιοί". Ωραία! Από την άλλη μεριά τι ήταν; Ο "ανθός της ελληνικής κοινωνίας";

Αγαπητέ "ΣΥΝ" δεν ξέρεις τη λαϊκή παροιμία: "Οποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες";

"Εφυγε" ο Αγγελος Ελεφάντης

«Έφυγε» σε ηλικία 72 χρονών ο κοινωνιολόγος και δημοσιογράφος Αγγελος Ελεφάντης, εκδότης του περιοδικού «Πολίτης». Δημοσίευσε πολλά άρθρα και δοκίμια σχετικά με την πολιτική, την ιστορία, την εκπαίδευση και τις μειονότητες.
Ο Αγγελος Ελεφάντης γεννήθηκε το 1936 στο Καρπενήσι. Σε νεαρή ηλικία, το 1948, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευση στο γυμνάσιο Χαλανδρίου και το 1962 αποφοίτησε από τη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τη δεκαετία 1964-1974 έζησε στο Παρίσι, όπου σπούδασε κοινωνιολογία στη Σορβόννη και ιστορία στην Ecole Pratique des Hautes Etudes.
Από το 1976 είναι διευθυντής και εκδότης του περιοδικού «Ο Πολίτης». Το 2000 και το 2004 ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Συνασπισμό.
Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα και δοκίμια σχετικά με την πολιτική, την ιστορία, την εκπαίδευση και τις μειονότητες. Το 1976 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο του με τίτλο: Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης-ΚΚΕ και αστισμός στον μεσοπόλεμο.
Έχει γράψει, επίσης, τα βιβλία: Στον αστερισμό του λαϊκισμού (1991), Ο ανεύρετος σοσιαλισμός (1982), Διά γυμνού οφθαλμού (1998), Minima Memoralia-Η ιστορία του παππού μου (2001), Μας πήραν την Αθήνα. Ξαναδιαβάζοντας την ιστορία 1941-50 (2002).

'Aγγελος Ελεφάντης - εις μνήμην...

Με το θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη, η Ανανεωτική Αριστερά χάνει μια ξεχωριστή ηγετική φυσιογνωμία. Ο Άγγελος ήταν ένας πρωτοπόρος διανοούμενος, ένας ακούραστος εργάτης των Μαρξιστικών ιδεών, ευαίσθητος δέκτης των καημών των αδικουμένων και καταπιεσμένων, κήρυκας του ανειρήνευτου αγώνα για την πνευματική και υλική αναγέννηση της κοινωνίας. Το όνομά του συνδέθηκε με το περιοδικό "Ο Πολίτης", την έπαλξη της καλλιέργειας των σύγχρονων ιδεών, της πάλης ενάντια στο σκοταδισμό, την άγνοια, τη συντήρηση όλων των μορφών. Το περιοδικό αυτό, κάτω από την εμπνευσμένη διεύθυνσή του υπήρξε το φυτώριο μιας γενιάς φωτισμένων διανοούμενων, στους οποίους εκφράζω τη βαθειά μου λύπη για την απώλεια του αλησμόνητου αγαπημένου Άγγελου.

Λεωνίδας Κύρκος

Στις πρώτες αντιδράσεις που προκαλεί σε πολλούς μας η απώλεια του Άγγελου Ελεφάντη περιλαμβάνονται πιεστικά και αυτές που ο ίδιος θεωρούσε τυποποιημένες και ανούσιες, και τις χλεύαζε με την απαράμιλλη ειρωνεία του. Φρόντισε να μας «αφοπλίσει» εκ των προτέρων, να παραμερίσει συναισθηματισμούς και τον πληθωρισμό των λόγων και των επαίνων. Πάντα ανεδείκνυε τη λιτότητα και την αυστηρότητα της έκφρασης, την μεγάλη αξία της σιωπής που μοιράζεσαι, περιφρονούσε διακριτικά τα λόγια τα μεγάλα προς κατανάλωση και επίδειξη. Επαναλαμβάνοντας τακτικά ότι επανάσταση είναι η κατάργηση του αυτονόητου, μας ωθούσε όλους σε ένα είδος λυτρωτικής λογοκρισίας των αυτοματισμών μας, ακόμα και όταν προκαλούνταν από την επιθυμία προσέγγισης με πρόσωπα υψηλής ευγένειας, σπάνια δηλαδή και φίλτατα όπως ο ίδιος. Το έκανε εν ζωή και συνεχίζει έτσι να μας επηρεάζει.

Γι αυτό και δεν θα επεκταθώ στη θέση που κατέλαβε και στο ρόλο που έπαιξε στην ελληνική πολιτική ζωή και ιδιαίτερα την ανανεωτική αριστερά, στη διαμόρφωση των ιδεών και της πολιτικής παιδείας γενεών, στην κοινωνική του ανιδιοτέλεια μέχρις ακαμψίας και στην πολιτική διαθεσιμότητα του. Τα σημειώνω όμως γιατί δεν αντέχω και την παρασιώπηση τους, έστω και αν βλέπω ήδη να σχηματίζεται το ενοχλημένο χαμόγελο του αν τα άκουγε...Άλλοι θα ιστορήσουν την πορεία του, την κομματική και την πολιτική, από την κομμουνιστική ανανέωση έως τη διαυγέστατη διατύπωση του δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό και τη διαμόρφωση μέσα των ευρύτερων δυνατών κοινωνικών και πολιτικών συσπειρώσεων και συγκλίσεων της εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης με τη σοσιαλδημοκρατία. Θα αναλύσουν την επίμονη και συστηματική, τη συνεχή παρέμβαση του στην κίνηση των ιδεών γενικότερα, ήδη από το Παρίσι και την Πορεία και στη συνέχεια με τον Πολίτη αδιάκοπα μέχρι σήμερα, με εκδόσεις βιβλίων, με συμβολή στην οργάνωση των αρχείων της κοινωνικής ιστορίας, με απρόσμενες τοποθετήσεις για τη γλώσσα, την Ευρώπη, τον εθνικισμό ...Όσοι συναντηθήκαμε σε τέτοιους χώρους και συζητήσεις, με συγκλίσεις και με διαμάχες, κρατάμε τις πιο δυνατές αναμνήσεις ανάτασης και ποιότητας, με κάποια νοσταλγία για το παρελθόν αλλά και πολλή ελπίδα για το μέλλον. Βασικά στοιχεία της ακτινοβολίας του Άγγελου...

Μιχάλης Παπαγιαννάκης Βουλευτής Β΄Αθηνών

Wednesday, May 28, 2008

Με νέο... κοστουμάκι!

Ολοι χρειαζόμαστε ανανέωση, που και που. Ετσι και η "Κόκκινη Πιπεριά" με την έλευση και του καλοκαιριού αποφάσισε να αλλάξει... φορεσιά (με τη συμπλήρωση ενός χρόνου "ζωής"). Πιστεύω ότι το blog έγινε πιο "φωτεινό", πιο καλοκαιρινό! Ελπίζω να σας αρέσει η αλλαγή.

Tuesday, May 27, 2008

8ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ

Την Τέταρτη 28 Μαΐου, εγκαινιάζεται το 8ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ της Αθήνας, με τη συμμετοχή 15 χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα πραγματοποιηθεί στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι, από τις 28 Μαΐου μέχρι και την 1η Ιουνίου.
Το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιλαμβάνει τρεις συναυλίες κάθε ημέρα και η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Στο φεστιβάλ, εκτός από ελληνικά, θα συμμετέχουν και συγκροτήματα από τη Σλοβενία, το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο, την Εσθονία, την Πολωνία, την Πορτογαλία, τη Δανία, την Ολλανδία, τη Σουηδία, την Ισπανία, την Τσεχία, την Αυστρία, τη Φινλανδία και την Ουγγαρία.
Την ελληνική συμμετοχή "ειρήσθω εν παρόδω", που αποτελείται από τους Γιώργο Κεσίσογλου (ούτι), Παναγιώτη Ράπτη (άλτο & σοπράνο σαξόφωνο, φλάουτο), 'Ακη Αλεβιζόπουλο (κρουστά), Θανάση Γουρούνα (ηλεκτρικό μπάσο), Παύλο Μιχαηλίδη (βιολί) και Χρήστο Τσαρούχα (κρουστά), επέλεξε φέτος τετραμελής επιτροπή που συστάθηκε για τον λόγο αυτό από τους: Γιώργο Κατσαρό (Πρόεδρο των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων), Γιάννη Τερεζάκη (Διευθυντή της Big Band του Δήμου Αθηναίων), Γιώργο Χαρωνίτη (Συνεκδότη του περιοδικού Jazz & Τζαζ ) και Πανταζή Τσάρα (Μουσικό Παραγωγό στον Ρ/Σ "KOSMOS 93,6" και στην ΕΤ-3).

Το συναυλιακό πρόγραμμα:
Τετάρτη 28 Μαίου 2008
20.00 Grand opening με την «Big Band» του Δήμου Αθηναίων
21.00 «Makiato» (Σλοβενία)
22.00 «Sasha Ley & her Travelling Light Band» (Λουξεμβούργο)
23.00 «The Wrong Object» (Βέλγιο)

Πέμπτη 29 Μαίου 2008
21.00 «Duo Tuule Kann - Jaak Sooδδr» (Εσθονία)
22.00 «Apostolis Anthimos Trio» (Πολωνία)
23.00 «Andrι Fernandes 4Tet» (Πορτογαλία)


Παρασκευή 30 Μαίου 2008
21.00 «Deodato Siquir Trio» (Δανία)
22.00 «Eric Ineke JazzXpress» (Ολλανδία)
23.00 «Widbirds & Peacedrums» (Σουηδία)


Σάββατο 31 Μαίου 2008
21.00 «12Twelve» (Ισπανία)
22.00 «Ondřej Pivec Organic quartet» (Τσεχία)
23.00 «ειρήσθω εν παρόδω» (Ελλάδα)


Κυριακή 1 Ιουνίου 2008
21.00 «Jacoustic Inc» (Αυστρία)
22.00 «Sami Linna Quartet» (Φινλανδία)
23.00 «The Harcsa Veronica Quartet
» (Ουγγαρία)

Τεχνόπολις : Πειραιώς 100, Γκάζι Είσοδος ελεύθερη

Το νόστιμο άκουσμα των Imam Baildi

Εστω και καθυστερημένα (κάλλιο αργά παρά ποτέ)... ανακάλυψα τους Imam Baildi. Πρέπει να πω ότι ως φαγητό το ιμαμ μ' άρεσει πολύ. Ακούγοντας όμως το cd του Ορέστη και του Λύσσανδρου Φαληρέα, αυτοί είναι οι Imam Baildi, ανακάλυψα ένα... "νόστιμο" μουσικό πείραμα. Διαβάστε τι έγραφε η Βάλια Δημητρακοπούλου στο kathimerini.gr για τους Imam Baildi και φυσικά ακούστε το cd τους.

"Είναι σχεδόν αδύνατον να μη σ' αγγίξει ένα κομμάτι γραμμένο απ' τον Τσιτσάνη ή τον Χιώτη. Οποια μουσική κι αν αγαπάς, αυτά τα ακούσματα κυλάνε στο αίμα σου. Κι όταν οι κλασικοί αυτοί συνθέτες συναντούν τις ηλεκτρονικές αναζητήσεις του Ορέστη και του Λύσανδρου Φαληρέα, δεν μπορείς να σταματήσεις να σφυρίζεις το νέο σκοπό που τόσο έξυπνα τους έχουν ενσωματώσει οι Imam Baildi.

Ενα απόγευμα του Οκτώβρη καθόμαστε με τον 28χρονο Ορέστη και την αγαπημένη του σκυλίτσα Ντολόρες σε μια γκαρσονιέρα στον Κεραμεικό. Ο Λύσανδρος είναι φαντάρος, αλλά συμμετέχει κι αυτός στην κουβέντα μας από την ανοιχτή ακρόαση. Οι Imam Baildi -που αποτελούνται προς το παρόν από τα δύο αδέλφια- είναι περισσότερο project παρά μουσικό σχήμα, όπως λένε οι ίδιοι. Παίρνοντας samples από ελληνικά κομμάτια των δεκαετιών '40, '50, '60 και πειράζοντας κάποτε το ρυθμό, κάποτε τον ήχο και χωρίς ποτέ να παραποιούν το αρχικό κομμάτι, φτιάχνουν μια ηλεκτρονική εκδοχή κλασικών ελληνικών τραγουδιών. Το αποτέλεσμα; Μια μείξη παράδοσης και σύγχρονου ήχου, ο οποίος δεν ακούγεται ποτέ ως κακοφωνία ή προχειροδουλειά.

«Νομίζαμε ότι αυτό που κάνουμε, αν έβρισκε ανταπόκριση, θα ήταν μόνο στην Ελλάδα. Οι ξένοι όμως αποζητούν κάτι το καινούργιο, το διαφορετικό», λέει ο Ορέστης. Λογικό: μουσική indie με ξένο στίχο είναι πάντα ένα ελκυστικό πακέτο στο εξωτερικό. «Οσον αφορά το ελληνικό κοινό, πάντως, τη μείξη των στοιχείων πιο εύκολο είναι να τη δεχτεί ο ακροατής που ακούει λαϊκοπόπ, παρά αυτός που ακούει αποκλειστικά ξένη μουσική. Αισιόδοξο, πάντως με κάνει το γεγονός ότι φίλοι που ακούν ξένη μουσική δέχονται ευχάριστα αυτό που κάνουμε».
Αυτό πηγαίνω να εξακριβώσω λίγες μέρες αργότερα σ' ένα ντιτζέι σετ του Ορέστη. Από το φανκ περνάει στο χιπχοπ, χωρίς να λείψουν τα ποπ στοιχεία. Και γύρω στις 12 πέφτει το «Μινόρε της αυγής» πειραγμένο από τους Imam Baildi... Μια κοπέλα δίπλα μου αφήνει βιαστικά το ποτό στην μπάρα. Τραβάει τη φίλη της απ' το χέρι κι αρχίζουν να χορεύουν. Μπορεί να μη γνωρίζουν κατά λέξη το στίχο, αλλά η μελωδία τις ξεσηκώνει. Κι εκείνες, και τους άλλους γύρω τους.

Σκέφτομαι πως η μουσική λειτουργεί μέσα στο περιβάλλον της και τη στιγμή της. Οταν προσπαθείς να παίξεις «Μεγάλο Ερωτικό» του Χατζιδάκι σ' ένα μπαρ, κινδυνεύεις να δεις κόσμο να φεύγει, ακόμη κι αν αγαπούν τον συνθέτη. Οταν όμως ένα τραγούδι παλιό επενδύεται με ήχο που βρίσκεται σε αρμονία με τη μουσική του σήμερα, τότε ο κόσμος πάλλεται στο ρυθμό του νέου. Το οποίο όμως ζει μέσα από το παλιό και μόνο".

Περισσότερες πληροφορίες και επικοινωνία με τους Imam Baildi στο: http://www.myspace.com/imambaildi

Monday, May 26, 2008

Κάθε 10'' πεθαίνει ένας άνθρωπος

Μια από τις καλύτερες διαφημίσεις για το AIDS. Είναι γαλλική και εξαιρετική!Κάντε κλικ στο σύνδεσμο! http://www.lepoison.com/sidaction/

Friday, May 23, 2008

Όχι στις λεγκαλιστικές αυταπάτες

Η κάλπη στα σκουπίδια (η δημοκρατία στη χωματερή...) έξω από το ΤΕΙ Αθήνας

"Το επαναστατικό προτσές ακολούθησε τούτη τη φορά τη σωστή προλεταριακή πορεία και καταχτώντας με τους αγώνες του την επαναστατική πείρα, έφερε το λαϊκό κίνημα επιτέλους στην ωρίμανση. Νιώθει πια σε θέση να εχτιμήσει ότι η αποχή από την καθολική ψηφοφορία του 1946 απέτυχε το στόχο της επειδή διαπνεόταν από το σύνδρομο της Βάρκιζας και του ρεφορμισμού, παρά την ένοπλη επίθεση στους μπάτσους του Λιτόχωρου. Στόχος του σ. Ζαχαριάδη έπρεπε να είναι όχι η αποχή, αλλά η ματαίωση της λεγκαλιστικής αυταπάτης που λέγεται καθολική ψηφοφορία. Εμείς βάλαμε το σωστό στόχο και γι’ αυτό το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία. Χωρίς να χρειαστεί ένοπλη επίθεση, καταφέραμε να ματαιώσουμε την καθολική ψηφοφορία για πρυτανικές αρχές σε δυο Πανεπιστήμια: της Κρήτης και της Θεσσαλίας.

Οι διάφοροι λικβινταριστές, σεχταριστές, αρχειομαρξιστές, κοσμοπολίτες και άλλα σάπια υποκείμενα που έχει ξεράσει το κίνημα προσπαθούν ακόμα να γεμίσουν τα μυαλά μας με το άχυρο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Όμως το ζήτημα αυτό έχει λυθεί από τον καιρό του μεγάλου Λένιν και του μεγάλου Στάλιν, που είπαν ότι η καθολική ψηφοφορία δεν αποτελεί έκφραση της ελεύθερης βούλησης των καταπιεσμένων μαζών, αλλά έρχεται να επικυρώσει τον κάθε φορά συσχετισμό δύναμης. «élections, piège à cons», (εκλογές = παγίδα για μαλάκες) κραύγαζαν οι εξεγερμένοι του Μάη. Και για να γίνει το ζήτημα πιο κατανοητό, ας σκεφτούμε ποιοι έχουν καθολική ψηφοφορία στη Μέση Ανατολή. Δεν είναι οι καταπιεσμένες (και γι’ αυτό πρωτοπόρες της παγκόσμιας επανάστασης) αραβικές χώρες, αλλά οι σιωνιστές σφαγείς του Ισραήλ. Και πραχτικά όμως, δεν μπορούμε να ρισκάρουμε αφήνοντας στις εκλογές το ενδεχόμενο να βγει πρύτανης αντιδραστικός, αντίθετος στο φοιτητικό μας κίνημα.

Η επαναστατική πράξη μας, που στηρίχτηκε στην παραπάνω επαναστατική θεωρία (Μάο) ξεσκέπασε την προπαγάνδα της μπουρζουαζίας και του νεοταξίτικου λόμπι για καθολική ψηφοφορία στα μάτια των συνεπών φοιτητών, που απαιτούν η εκλογή να γίνεται από υπεύθυνους εκπροσώπους κομμάτων και όχι με τη συμμετοχή του καθενός ανεύθυνου, μικροαστού, τυχάρπαστου φοιτητή. Θα αντιτείνει κάποιος ότι οι συνεπείς φοιτητές είναι ακόμα μια μικρή μειοψηφία. Όμως πάντα οι επαναστάσεις από μικρές μειοψηφίες δεν έγιναν; Το σημαντικό είναι ότι ξεπεράσαμε την κρίσιμη μάζα και διαμορφώσαμε συσχετισμό δύναμης τέτοιο που οι αστοί πρυτάνεις τρομάξανε από τη δύναμη του λαϊκού κινήματος και λάκισαν.

Αυτή η μεγαλειώδης νίκη εγγράφεται πια στα καταχτημένα του κινήματος. Τα συνοψίζουμε για να καταδείξουμε ότι πια στη χώρα μας υπάρχει δυαδική εξουσία, πράγμα που συμβαίνει πάντα τις παραμονές της επανάστασης.

- Έχουμε κάνει τα πανεπιστήμια ορμητήριο και απροσπέλαστο καταφύγιο της επαναστατικής δράσης μας.

- Καταχτήσαμε το δικαίωμα να καίμε τα γραφεία τους ή να χτίζουμε μέσα σ’ αυτά όσους καθηγητάδες είναι λακέδες του καθεστώτος. Οι αντιδραστικοί καθηγητές ξεδοντιάστηκαν. Τη δύναμη την έχει η ΠΟΣΔΕΠ, που με πονηριά και μαεστρία έστησε απεργίες τις μέρες που προγραμματίστηκαν πρυτανικές εκλογές, για να ευκολύνει το έργο μας. Είναι ψημένοι στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση οι άνθρωποι της ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ. Τριάντα χρόνια συνέχεια, είναι οι ίδιοι που καθοδηγούν το πανεπιστημιακό κίνημα.

- Αποχτήσαμε το δικαίωμα να μπουκάρουμε και να διαλύουμε συνεδριάσεις των πανεπιστημιακών οργάνων, όταν παίρνουν θέσεις αντιδραστικές, μαζί και το δικαίωμα να σπάμε ή να απαλλοτριώνουμε περιουσία που τα πανεπιστήμια απόχτησαν από την υπεραξία που παρήγαγε το προλεταριάτο. Μας λένε οι ρεβιζιονιστές ότι κάναμε τα πανεπιστήμια γιάφκες και ότι ασκούμε αδικαιολόγητη και ατιμώρητη βία. Αυτοί οι προβοκάτορες όμως έχουν ξεχάσει τη ρήση του Μαρξ ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας και τη ρήση του προέδρου Μάο ότι η επανάσταση δεν είναι σουαρέ ντε γκαλά.

- Επιβάλαμε ακόμη και τα προγράμματα των σπουδών μας, πιστοί στο σύνθημα «όχι στην εντατικοποίηση», που ήθελε να μας επιβάλει το Ευρωπαϊκό κατεστημένο, που ακολουθεί και διευκολύνει τα σχέδια του ΝΑΤΟ.

Τώρα αποχτούμε και το δικαίωμα να μην γίνονται εκλογές πρυτάνεων χωρίς τη δική μας συγκατάθεση. Και αν δεν καταφέρει το κίνημα να κερδίσει τη φοιτητική συνέλευση, υπάρχει και ο δοκιμασμένος δρόμος της αχτιβίστικης δράσης. Η αρπαγή της κάλπης. Δυο φορές δοκιμάστηκε. Στο Πάντειο και στο ΤΕΙ Κρήτης. Στη δράση μας αυτή έχουμε σύμμαχους τα συνεπή μαρξιστικά κόμματα και τα δελτία ειδήσεων των οχτώ.

Από το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!» του Κομμουνιστικού μανιφέστου, μέχρι την Πρώτη, τη Δεύτερη και την Τρίτη Διεθνή, την Οχτωβριανή επανάσταση, τον Μάη της ρήξης του ’68, τον Κάστρο, τον Τσε και το κίνημα αλληλεγγύης στην Ιντιφάντα, τα ιδανικά της αντίστασης μας εμπνέουν και μας οδηγούν.

Διατηρώ την ανωνυμία μου, ως προστασία απέναντι στην αντίδραση"

Το κείμενο δημοσιεύεται αυτούσιο (από το e-roosters) όπως το έστειλε αρθρογράφος αριστερής εφημερίδας που για προφανείς λόγους δεν μπορεί να το δημοσιεύσει στην εφημερίδα του και επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του.

Ναζί κανείς ή να μη ζει...

Από τον ΣΗΦΗ ΠΟΛΥΜΙΛΗ

ΥΠΑΡΧΕΙ πιο τρανταχτή απόδειξη για το επίπεδο της παιδείας μας από το «γλωσσάρι»... που θεώρησε αναγκαίο να δώσει η επίσημη Πολιτεία στους εξεταζόμενους για εισαγωγή στα ΑΕΙ, για να κατανοήσουν ένα κείμενο του Σεφέρη; Κι όμως, την ώρα που οι πάντες διαμαρτύρονται και αγωνιούν, υποτίθεται, για την κατάσταση της δημόσιας παιδείας, παρακολουθούμε ένα θέατρο του παραλόγου με αφορμή την εφαρμογή ή όχι του περιβόητου νέου νόμου. Εν ονόματι της λογικής ότι το φοιτητικό κίνημα έχει εξ ορισμού δίκιο σε ό,τι κι αν κάνει, διαλύονται για ακόμη μια φορά τα πανεπιστήμια και μάλιστα με αιχμή ένα μέτρο -την καθολική ψηφοφορία- που θα έπρεπε να αποτελεί βασική επιλογή.

ΜΟΝΟ που η εφαρμογή του νόμου είναι πρόσχημα. Πρώτ' απ' όλα γιατί ήδη εφαρμόζονται μια σειρά διατάξεις του -εκλογές ΔΕΠ, ορκωμοσία πτυχιούχων, λειτουργία βιβλιοθηκών κ.ά.- χωρίς καμία αντίδραση. Και δεύτερον, γιατί η αντίδραση δεν οφείλεται τόσο στο νόμο όσο στην κατάργηση της κομματικής διαμεσολάβησης στην εκλογή των οργάνων, που κι αυτή έχει μετεξελιχθεί σε ατομική διαμεσολάβηση κάποιων συνδικαλιστών, με αιχμή βέβαια το προσωπικό συμφέρον του διαμεσολαβητή... Παρ' όλ' αυτά η Αριστερά, που θα έπρεπε για λόγους ιδεολογικούς να είναι πλήρως αντίθετη σε αυτές τις λογικές, πρωτοστατεί σ' αυτή την εκστρατεία απαξίωσης του δημόσιου πανεπιστημίου...

ΒΕΒΑΙΑ, έστω και καθυστερημένα, η ηγεσία του ΣΥΝ κατάλαβε τον αδιέξοδο δρόμο αυτών των κινητοποιήσεων και προσπάθησε να διαφοροποιηθεί, ξεκαθαρίζοντας ότι είναι υπέρ της καθολικής ψηφοφορίας. Μόνο που τα στελέχη της νεολαίας περί άλλα τυρβάζουν. Με ένα απίστευτο άρθρο του στην «Αυγή», ενδεικτικό του ιδεολογικού αχταρμά που κυριαρχεί,ο γραμματέας της Σπουδάζουσας του ΣΥΝ αποφαίνεται ότι «δεν συμμετέχουμε σε δημοκρατικές εκλογές τη στιγμή που οι ναζί καταλαμβάνουν τη χώρα»... Και αυτή η ιδεολογική και πολιτική σύγχυση έχει αναγορευθεί, εν ονόματι μιας κινηματικής λογικής που καθαγιάζει τα πάντα, σε πανάκεια από την καθ' ημάς Αριστερά.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ πράγματι να υπερασπιστούμε το δημόσιο πανεπιστήμιο. Οχι, όμως, για να μείνει όπως είναι, για να συνεχίσει να υποβαθμίζεται ή για να διατηρήσουν κάποιοι το βόλεμά τους. Αλλά για να αλλάξει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας και των καιρών. Μόνο που η Αριστερά, που θα έπρεπε να βρίσκεται πρωτοπόρος σε μια τέτοια προσπάθεια αφού διακήρυσσε ότι βασικό της όραμα ήταν ν' αλλάξει τον κόσμο, τώρα έχει αρκεστεί σε έναν αγώνα οπισθοφυλακής για να διατηρήσει τα κεκτημένα...

polimilis@enet.gr ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/05/2008

ΣΧΟΛΙΟ "ΠΙΠΕΡΙΑΣ": Στην "ταραγμένη" δεκαετία του '60 οι δημοκρατικοί φοιτητές (όλου του πολιτικού φάσματος...) περιφρουρούσαν τις κάλπες και τις εκλογές από τις επιθέσεις του παρακράτους το οποίο με την μορφή της ΕΚΟΦ έμπαινε στις σχολές και διέλυε τα πάντα. Επρεπε να περάσουν περισσότερα από 40 χρόνια για να δούμ ε στα Πανεπιστημιακά ιδρύματα παρόμοιες σκηνές. Μόνο που αυτή τη φορά τις τραμπούκικες και αντιδημοκρατικές ενέργειες τις κάνουν... "αριστεροί" και "επαναστάτες". Μπορεί κάποιος να δηλώνει αριστερός και να είναι ενάντια στην καθολική συμμετοχή σε εκλογές; Βεβαίως. Αν ανήκει στο ιδεολογικό συνοθύλευμα της ΕΑΑΚ ή στον αχταρμά της ΑΡ.ΕΝ. μπορεί.

Διαβάζω (και οργίζομαι...) ότι η... δικαιολογία των τραμπουκισμών είναι: "Η καθολική ψηφοφορία είναι πτυχή του νόμου - πλαίσιου και εμείς δεν θέλουμε καμία εφαρμογή του". Ωραία ρε "επαναστάτες" ας πούμε ότι έχετε δίκιο (που δεν έχετε...). Γιατί τα κόμματα και οι οργανώσεις που εκπροσωπείτε παίρνουν μέρος στις βουλευτικές εκλογές, ενώ διαφωνούν με το πολιτικό σύστημα; Ακούγεται λαϊκίστικο αυτό; Ωραία. Κάνετε καταλήψεις, καταστρέφετε κάλπες, εμποδίζεται τη συμμετοχή των φοιτητών στην εκλογή διαδικασία. Αν σας κάνει το ίδιο η κυβέρνηση θα είναι σωστό; Αν δηλαδή με κάποιες (νομικίστικες...) προφάσεις απαγορεύση τη συμμετοχή στις βουλευτικές ή δημοτικές εκλογές κομμάτων ή οργανώσεων πως θα το αντιμετωπίσετε;

Thursday, May 22, 2008

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Πρωταθλήτρια Ευρώπης

Χρειάστηκε η διαδικασία των πέναλτι για να γνωρίσουμε τον νέο Πρωταθλητή Ευρώπης. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αποδείχθηκε πιο εύστοχη και νικώντας με 6-5 στη διαδικασία κατέκτησε το τρίτο τρόπαιο της ιστορίας της (πρώτος στα πέναλτι). Στη κανονική διάρκεια το παιχνίδι έληξε 1-1. Το σκορ άνοιξε ο Κριστιάνο Ρονάλντο στο 26’ και με τη συμπλήρωση των 45’ ο Λάμπαρντ έφερε το ματς στα ίσα. Άτυχοι οι «μπλε», είδαν τη μπάλα να χτυπά δυο φορές στο δοκάρι, ενώ τελείωσαν τον τελικό με δέκα παίκτες, λόγω αποβολής του Ντρογκμπά στο 116’. Ιστορική μέρα για τον Ράϊαν Γκιγκς, ο οποίος ξεπέρασε στις συμμετοχές τον Σερ Μπόμπι Τσάρλτον φτάνοντας τις 759.
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (Φέργκιουσον): Φαν Ντερ Σαρ, Φέρντιναντ, Βίντιτς, Μπράουν (120’ Άντερσον), Εβρά, Κάρικ, Χάργκριβς, Σκόουλς (87’ Γκιγκς), Ρονάλντο, Τέβες, Ρούνεϊ (102’ Νάνι).

Tuesday, May 20, 2008

Βρισκόμαστε στο 2008, ανόητε!

Μήνυμα νίκης του Μπαράκ Ομπάμα έστειλαν την Κυριακή οι ψηφοφόροι του Πόρτλαντ στο Ορεγκον, που κατέκλυσαν το κεντρικό πάρκο της πόλης για να ακούσουν τον μαύρο υποψήφιο.

Από τον Φρανκ Ριτς*

Εντέλει πήγε στράφι η λαϊκιστική «στροφή» της Χίλαρι Κλίντον (Hillary Clinton), με στόχο να εντυπωσιάσει το «λαουτζίκο» που λατρεύει τα ράλι και τα όπλα κι έχει πληγεί από την οικονομία: όταν ρωτήθηκαν ποιος υποψήφιος «μοιράζεται περισσότερο τις αξίες σας», οι ψηφοφόροι στη Βόρειο Καρολίνα αλλά και στην Iντιάνα προτίμησαν τον εκπρόσωπο της ελίτ κι εκείνων που παραγγέλλουν σαλάτα ρόκα.

Η «αρπαχτή» του Μπιλ Κλίντον (Bill Clinton) στις μικρές πόλεις της Βορείου Καρολίνας, που παρουσιάστηκε σαν αναβίωση του παλιού καλού καιρού, με τις γνωστές αυθόρμητες κουβεντούλες με τους περαστικούς, τελικά λειτούργησε ως μία ακόμα επιχείρηση υπονόμευσης της συζύγου του, καθώς καλλιέργησε φρούδες προσδοκίες περί της (καταστροφικής όπως αποδείχτηκε) εκλογικής της επίδοσής στην πολιτεία.

Η άνευρη εμφάνιση του Μπάρακ Ομπάμα (Barack Obama) στην τελευταία τηλεμαχία του, -για να μην αναφερθούμε στην απόπειρα εκλογικής δολοφονίας του από τον πάστορα Τζερεμάια Ράιτ (Jeremiah Wright)- δε στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν την αναπότρεπτη πορεία του προς το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος.

«Είναι νωρίς ακόμα», δήλωσε η κ. Κλίντον την Τετάρτη (7/5/2008). Έχει κάποιο δίκιο, αν και για την ίδια είναι πια πολύ αργά. Βρισκόμαστε πράγματι μόλις στο τέλος της αρχής αυτού που θα είναι μια καταπληκτική (εκλογική) χρονιά.

Ενώ αναμένουμε την αυτοκαταστροφική κατρακύλα της Χίλαρι έξω από τη διεκδίκηση του χρίσματος του κόμματός της, έχουμε λίγο χρόνο να πάρουμε μια ανάσα από τη συνεχή τρεχάλα των τελευταίων μηνών -και να ρίξουμε μια ματιά για το πού βρισκόμαστε.

Ο λόγος που οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι έπεσαν φέτος τόσο συχνά έξω, έχει να κάνει με το ότι ξεχνάνε σε ποια χρονιά βρισκόμαστε. Μόνο αν δούμε καλά πως το ημερολόγιο γράφει «2008», θα αντιληφθούμε πως έχουν νόημα όλα όσα συμβαίνουν στην κούρσα προς τις εκλογές του Νοεμβρίου.

Δε βρισκόμαστε π.χ. στο 1968, που η χώρα ήταν τόσο διχασμένη στο ζήτημα του πολέμου και των φυλετικών διακρίσεων που οι πόλεις και τα πανεπιστήμιά μας έσκαζαν κάθε τόσο σε βίαια ξεσπάσματα. Αν έχετε αμφιβολίες περί αυτού, ρίξτε μια ματιά στις περιορισμένες αντιδράσεις για την αθώωση τριών αστυνομικών που πυροβόλησαν και σκότωσαν με 50 σφαίρες έναν άοπλο μαύρο άνδρα, ονόματι Σον Μπελ (Sean Bell).

Δεν βρισκόμαστε ούτε στο 1988, όταν ένας μέτριος αριστερίζων Δημοκρατικός πολιτικός από τη Μασαχουσέτη κατεδαφίστηκε με ευκολία, χάρη σε μερικές ρατσιστικές τηλεοπτικές διαφημίσεις, ενώ ένας αντιπρόεδρος εξελέγη πρόεδρος παριστάνοντας πως ήταν η... τρίτη θητεία ενός μεγάλου προέδρου.

Επίσης δεν βρισκόμαστε στο 1998, όταν οι «τεφάλ» Κλίντον θριάμβευαν κατά της προσπάθειας καθαίρεσής τους. Και δεν βρισκόμαστε στο 2004, όταν ένας ακόμα Δημοκρατικός από τη Μασαχουσέτη βούλιαξε αύτανδρος με το ουιντ-σερφ του.

Σχεδόν όλες οι προβλέψεις για το τι θα γίνει στις φετινές εκλογές έγιναν από τύπους που προσπαθούσαν να ζουλήξουν τον πλαστικό κύλινδρο της φετινής συγκυρίας μέσα στα τετραγωνάκια των περασμένων εκλογών.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι παρατηρητές εξακολουθούν να περιμένουν την πτώση του Ομπάμα: χμμμ, αυτός ο Τζερεμάια Ράιτ θα είναι ο δικός του Ουίλι Χόρτον (Willie Horton)! Τόσο το χειρότερο για τους ψηφοφόρους, που δεν παύουν να τους διαψεύδουν!

Έτσι εξηγείται που το δημοσιογραφικό και πολιτικό κατεστημένο έφτασε να πιστεύει στις μαγικές ικανότητες του ακατανίκητου επιτελείου, της οργάνωσης και του χρηματοδοτικού μηχανισμού της Κλίντον. Αυτός είναι ο λόγος που μερικοί φαντάζονται πως ο Τζον Μακ Κέιν (John McCain) θα κατορθώσει να αξιοποιήσει προς όφελός του το φιάσκο του Ιράκ, ακριβώς όπως τα κατάφερε (το 1968) ο Νίξον (Nixon) με το Βιετνάμ.

Το 2008 όμως είναι πολύ πιο περίπλοκο και συναρπαστικό από ότι μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε οι αναλογίες με το παρελθόν. Φυσικά, περνάμε δυσκολίες. Σήμερα πιστεύουν πως «η χώρα βρίσκεται σε λάθος πορεία» περισσότεροι ψηφοφόροι από τότε που οι «Νιου Γιορκ τάιμς» και το CBS συμπεριέλαβαν τη συγκεκριμένη ερώτηση στις δημοσκοπήσεις τους. Όσο για τον Τζορτζ Μπους (George W. Bush), είναι ο λιγότερο δημοφιλής πρόεδρος που γνώρισαν ποτέ οι εν ζωή Αμερικανοί.

Κι όμως, παραδόξως, υπάρχει μια αδιόρατη αίσθηση: όλοι μας ξέρουμε πως τελικά η σελίδα θα γυρίσει. Παρ' όλα τα άγχη και την αγωνία για την έκβαση του πολέμου και της οικονομικής κρίσης, παρά την τραχύτητα της προεκλογικής εκστρατείας, η ανυπομονησία να τελειώνουμε με την εποχή Μπους είναι αισθητή κι επιβάλλεται επί κάθε αισθήματος ηττοπάθειας.

Το υπόγειο ρεύμα της ελπίδας που κυλά κάτω από την εθνική κατήφεια μπορεί κανείς να το αντιληφθεί στο ρεκόρ εγγραφής νέων ψηφοφόρων στους εκλογικούς καταλόγους και στην εξωφρενικά υψηλή συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες του Δημοκρατικού κόμματος.

Ο κ. Ομπάμα λίγα έκανε για να δημιουργήσει αυτή τη συγκυρία. Τα έργα και οι μέρες του Μπους ήταν εκείνα που επώασαν την ισχυρή προσδοκία της αλλαγής γενιάς. Ο Ομπάμα όμως είχε την εξυπνάδα να εκμεταλλευτεί αυτό το αίσθημα. Το να είναι υποψήφιος το 2008 -αντί να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια- ήταν πιθανότατα η εξυπνότερη πολιτική απόφαση που πήρε ποτέ (και ναι, έχει πάρει κάμποσες ανόητες).

Η δεύτερη πιο έξυπνη απόφασή του ήταν να κατανοήσει και να υπογραμμίσει αυτό το υπόγειο, σχεδόν παλλαϊκό αίσθημα υπέρ της αλλαγής, αντί να βολευτεί στην πολύ πιο στενή και δύσπεπτη αντιπολίτευση στα πεπραγμένα του Μπους. Ακόμα δεν ξέρουμε (και δε θα το μάθουμε μέχρι να μπει στο Λευκό Οίκο) αν θα είναι πράγματι ο άνθρωπος της συγκυρίας, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία πως η συγκυρία βοήθησε στην ανάδειξή του.

Επί πέντε χρόνια οι μεσήλικες «μπούμερς» ρωτούσαν: «μα γιατί δεν κατεβαίνουν οι νέοι στους δρόμους να φωνάζουν κατά του πολέμου, όπως το κάναμε εμείς;». Η απάντηση είναι απλή: προαιρετική στρατιωτική θητεία!

Όπως όμως δείχνουν οι Μόρλι Ουίνογκραντ (Morley Winograd) και Μάικλ Χάις (Michael D. Hais) στο βιβλίο τους για τη μετά το 1982 γενιά, η πολιτική ενέργειά αυτής της νεολαίας δαπανάται σε πιο αθόρυβους τρόπους κοινωνικού ακτιβισμού και πιο ευρείες (δια) δικτυώσεις, συχνά μέσα από την ίδια ιστοσελίδα.

Αυτή η «από τα κάτω» ψηφιακή βάση των παιδιών της νέας χιλιετίας, υπήρχε και ανέμενε εκείνον που θα την εκμεταλλευόταν, για πολιτική οργάνωση, χρηματοδότηση και... διασκέδαση -και το επιτελείο του Ομπάμα ήξερε ακριβώς πώς να το κάνει. Αντιθέτως, το τμήμα του τύπου που δεν ξεχωρίζει το «φέις μπουκ» από το AOL, ήταν πολύ απασχολημένο να σαλιαρίζει με τους γνωστούς από τη δεκαετία του '90 καλοταϊσμένους δωρητές των Κλίντον, ώστε να μπορέσει να ακούσει το μπουμπουνητό του υπόγειου σεισμού που εξελισσόταν κάτω από τα πόδια τους.

Όσο για τις δημογραφικές ανακατατάξεις του εκλογικού χάρτη, αν και απασχόλησαν πολύ περισσότερο τον τύπο, εξακολουθούν να μην έχουν γίνει πλήρως κατανοητές. Από το Οχάιο της «ζώνης της σκουριάς» έως τις εσωκομματικές εκλογές της περασμένης Τρίτης, οι σχολιαστές έχουν εμμονή με την κοινωνική ομάδα των μεσήλικων, λευκών, εργαζόμενων.

Η αχαρακτήριστη (και μεροληπτική) υπόθεση εργασίας τους (που αργότερα την υιοθέτησε και η ίδια η Κλίντον) είναι πως αυτοί οι ψηφοφόροι είναι «ριγκανικοί Δημοκρατικοί», που μυστηριωδώς παρέμεναν καταψυγμένοι από τη δεκαετία του '80, και που τώρα τους ξεπάγωσαν και κυκλοφορούν σε δύο γεύσεις: τους «χαζούς», που ο κάθε πολιτικός μπορεί να τους ξεγελάσει με μερικές φοροαπαλλαγές στη βενζίνη και τους «ρατσιστές», που βρίσκονται εκτός της εμβέλειας του κ. Ομπάμα.

Λοιπόν: πράγματι υπάρχουν ρατσιστές στην Αμερική, όπως και αρκετοί χαζοί (πολλοί από τους οποίους ψηφίζουν Ομπάμα). Μερικοί ανάμεσά τους πράγματι μπορεί να κατοικούν στην Ιντιάνα και να μην έχουν ψηφίσει Δημοκρατικό για πρόεδρο από το 1964.

Αλλά υπάρχουν πολύ περισσότεροι λευκοί εργάτες -οπαδοί της Κλίντον, αλλά και του Ομπάμα- που μετά από επτά χρόνια Ρεπουμπλικανικής αποτυχίας νοσταλγούν τις Δημοκρατικές πολιτικές. Όσο για τους ρατσιστές, λίγα στοιχεία υπάρχουν πως είναι τόσο πολυάριθμοι ώστε να βαρύνουν αποφασιστικά στο εκλογικό αποτέλεσμα τον επόμενο Νοέμβριο, ιδίως στις αμφίρροπες πολιτείες.

Όπως έδειξε ο γραφίστας των «τάιμς» Τσαρλς Μπλόου (Charles Blow) το περασμένο Σαββατοκύριακο, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση «τάιμς»/CBS οι θετικές γνώμες του Ομπάμα στους λευκούς Δημοκρατικούς ανέβηκαν κατά 5% από το περασμένο καλοκαίρι (αντιθέτως, οι θετικές γνώμες της Κλίντον στους μαύρους έπεσαν κατά 36%, ενώ οι αρνητικές γνώμες για το πρόσωπό της ανέβηκαν κατά 17%).

Το ινστιτούτο «γκάλοπ» την περασμένη εβδομάδα βρήκε πως -μετά το σόου του Ράιτ- τα ποσοστά του Ομπάμα εναντίον του Μακ Κέιν δεν είναι χειρότερα από εκείνα του Κέρι (Kerry) εναντίον του Μπους το 2004.

Αλλά δεν βρισκόμαστε στο 2004 και η εμμονή με αυτό το δέντρο της σύγκρουσης Κλίντον-Ομπάμα δε μας αφήνει να δούμε το δάσος: η άνοδος της συμμετοχής των μαύρων και των νέων ψηφοφόρων στις εσωκομματικές εκλογές του Δημοκρατικού κόμματος δείχνει πως αλλάζει το ειδικό βάρος αυτών των κατηγοριών στο σύνολο του εκλογικού σώματος.

Στο Οχάιο π.χ. εδώ και τέσσερα χρόνια ο Κέρι έχασε με διαφορά 119,000 ψήφων. Φέτος οι μαύροι ψηφοφόροι αντιπροσώπευαν το 18% των ψηφοφόρων στις εσωκομματικές εκλογές του Δημοκρατικού κόμματος, έναντι 14% το 2004, που σημαίνει 230,000 παραπάνω ψηφοφόροι, σε σύνολο μιας αύξησης κατά 1,000,000 ψηφοφόρους. Οι νέοι ψηφοφόροι, κάτω των 30 ετών (που αυξήθηκαν κατά 245,000 περίπου) αντιπροσώπευσαν το 16% του εκλογικού σώματος, έναντι 9% το 2004. Στο Οχάιο, αυτοί οι νέοι ξεπέρασαν σε συμμετοχή ακόμα και την ομάδα των άνω των 65 ετών, που παραδοσιακά ψηφίζει περισσότερο από κάθε άλλη ηλικιακή κατηγορία.

Για τους Δημοκρατικούς όμως και τον Ομπάμα, ακόμα καλύτερο νέο από αυτά τα δημογραφικά στοιχεία είναι το ότι τόσο πολλοί Ρεπουμπλικάνοι εκλογομάγειροι παραπονιούνται πως δεν πιάνουν πια τόσο καλά όσο 4 ή 8 χρόνια πριν οι αλάνθαστες συνταγές του Καρλ Ρόουβ (Karl Rove)... Αν σερφάρεις στα δεξιά μπλογκ ή κοιτάς το «φοξ» όλο και κάποιος θα αναφερθεί στον κ. Ράιτ ή θα χιμήξει στον άλλο προβλέψιμο στόχο των δεξιών, την Μισέλ Ομπάμα (Michelle Obama).

Αυτά ίσως να βοηθήσουν στη συσπείρωση της ψήφου κατά του Ομπάμα. Αλλά το Νοέμβριο η επιρροή τους θα επισκιαστεί με άνεση από την κινητοποίηση των πολυάριθμων ενθουσιασμένων νεολαίων, των μαύρων, των γυναικών, μεταξύ των οποίων θα βρίσκονται πολλοί Δημοκρατικοί υποστηρικτές της Κλίντον, αλλά και Ρεπουμπλικάνοι, και ανεξάρτητοι, αποφασισμένοι να καταρρίψουν έναν Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο με τόσο αψεγάδιαστο ιστορικό καταψήφισης των αμβλώσεων.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο οι Δημοκρατικοί κέρδισαν άλλη μια «σίγουρη» ρεπουμπλικανική βουλευτική έδρα στη Λουιζιάνα, όταν ο συντηρητικός υποψήφιος βάσισε ολόκληρη την προεκλογική του εκστρατεία στο να παρουσιάζει τον Ομπάμα σαν μπαμπούλα.

Λίγοι συντηρητικοί υποψιάζονται πως οι κανόνες του παιχνιδιού άλλαξαν. Ο Τζορτζ Ουιλ (George Will) έγραψε την περασμένη εβδομάδα πως ο κ. Ομπάμα θυμίζει τον Ρέιγκαν (Reagan) υπό την έννοια πως «οι τρόποι του καθησυχάζουν τους αντιπάλους του και τους οδηγούν να υποτιμήσουν τη μαχητικότητά του, την ατσάλινη γροθιά που κρύβει κάτω από τα απαλά του σακάκια». Ο Τζον και η Σίντι Μακ Κέιν (Cindy McCain) μοιάζει να είναι πιο πονηρεμένοι, όπως φάνηκε από όσα είπαν κατά της αρνητικής προεκλογικής διαφήμισης (αυτός στο «δε ντέιλι σόου», αυτή στο «τουντέι»).

Ακόμα όμως κι αν ο Μακ Κέιν αλλάξει ρότα και πάψει να παρουσιάζει τον Ομπάμα ως τον « άνθρωπο της χαμάς», δεν είναι σε θέση να αποκηρύξει τη σχολή του Λίμπο (Limbaugh) και των υπόλοιπων εμπόρων του συντηρητισμού. Αυτοί εξάλλου είναι ό,τι του έχει απομείνει από τη άλλοτε κραταιά κομματική του βάση.

Τώρα που τελείωσε η διαμάχη μεταξύ Ομπάμα-Κλίντον, στα κυριλέ δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία η νέα μόδα είναι να θεωρείται πως ο «ανεξάρτητος» Τζον Μακ Κέιν (τόσο ανεξάρτητος που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του κογκρέσου υποστήριξε τον Μπους στο 95% των περσινών ψηφοφοριών), είναι εις θέση να ξεπεράσει τα οικονομικά προβλήματα, τον πόλεμο, την αηδία για τον Μπους και τη χρεοκοπία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και να ανταγωνιστεί «στα ίσα» τον Ομπάμα.

Τα πάντα μπορεί να γίνουν στην πολιτική και να αλλάξουν τα δεδομένα: από τα -αδημοσίευτα ακόμα- στοιχεία της κατάστασης της υγείας του Μακ Κέιν έως νέες αποκαλύψεις για το παρελθόν του Ομπάμα στο Σικάγο.

Αλλά όμως, εφόσον ο Δημοκρατικός υποψήφιος συνεχίσει να βρίσκεται στο 2008, αφήνοντας όλους τους άλλους να δίνουν διάφορες μάχες του παρελθόντος, όλοι θα συνεχίσουν να κάνουν το μοιραίο λάθος να τον υποτιμούν, έως τη στιγμή που θα κλείσουν οι κάλπες.

*O Frank Rich είναι επιφυλλιδογράφος των «Νιου Γιορκ τάιμς». Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στις 12-5-2008. Η μετάφραση έγινε από την ομάδα του PPOL.

Monday, May 19, 2008

Aπώλεια χιούμορ α λα αριστερά

Η νικήτρια του διαγωνισμού το 2006 Ελενα Παπαρίζου


Tου Δημητρη Ρηγοπουλου

Σε μια εβδομάδα από σήμερα (σ.σ. Παρασκευή 23/5), η «Ανοιχτή Πόλη, η δημοτική κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, μας καλεί στο παρκάκι δίπλα στον σταθμό του Θησείου στο «Eurovisi-OFF», μία «γιορτή της μουσικής του πολιτισμού, και όχι της κατανάλωσης», σύμφωνα με το δελτίο Τύπου. Θα λάβουν μέρος μουσικά συγκροτήματα, ενώ εκτός από μουσική, θα φιλοξενηθούν εκθέσεις νέων καλλιτεχνών, εικαστικών και φωτογράφων, προβολές και δρώμενα. Θαυμάσια!
Είναι η τρίτη χρονιά που η «Ανοιχτή Πόλη» διοργανώνει μια «αντι-Γιουροβίζιον». Στο δελτίο Τύπου διαβάζουμε ότι «για εμάς η Eurovision είναι μονάχα ένα πολυδάπανο, χαμηλής αισθητικής θέαμα της μουσικής βιομηχανίας που προωθεί την ισοπέδωση των διαφορετικών πολιτισμικών και μουσικών προτάσεων». Αντίθετα, «η Eurovisi-OFF είναι μια γιορτή που στόχο έχει να αναδείξει τη μουσική των διαφορετικών πολιτισμών που ζουν και αναπτύσσονται στην Αθήνα. Τη μουσική των μεταναστών, τη μουσική των ανεξάρτητων σχημάτων, τις νέες τάσεις, τη μουσική παραγωγή που συχνά μένει “κρυμμένη” από τα φώτα των μέσων ενημέρωσης».
Εδώ επιβιώνει η γνωστή, πατερναλιστική, διδακτική κουλτούρα της Αριστεράς. Ενας πολιτικός πατερούλης που θα μας πει τι είναι καλό να ακούμε, τι είναι πολιτικά ορθό να μη βλέπουμε, έναν καθοδηγητή ο οποίος θα μας πάρει από το χέρι και θα μας υποδείξει το «σωστό».
Περισσότερο υποτιμάει τον εαυτό της η «Ανοιχτή Πόλη», αν νομίζει πως είναι ιδεολογικό της καθήκον να μας κάνει κατήχηση για το τι είναι η Γιουροβίζιον και τι δεν είναι.
Υπάρχει κάτι συγκινητικό στους αριστερούς διδακτισμούς, αλλά ταυτόχρονα καταντάει ενοχλητικό. Γενιές Ελλήνων υπέφεραν στη Μεταπολίτευση με τους δογματικούς αποκλεισμούς στον χώρο του πολιτισμού και της αναψυχής, τους αυθαίρετους, καθ’ έδρας προσδιορισμούς μιας τόσο προσωπικής υπόθεσης όσο είναι η ψυχαγωγία και η διάθεση του ελεύθερου χρόνου, η εξορία της χαράς και του κεφιού, αν όλα αυτά τα ωραία δεν «συμβαίνουν» υπό τους δικούς της «όρους».
Τα παλιά, τα καλά τα χρόνια, επιβάλλονταν, φαντάζομαι, να χτυπήσεις παλαμάκια στην ταβέρνα αν τα μεγάφωνα έπαιζαν Θεοδωράκη ή ρεμπέτικα. Σήμερα, με τη λογική της «Ανοιχτής Πόλης» οι συγκεντρώσεις στα σπίτια το βράδυ της Γιουροβίζιον «απλά για να περάσουμε καλά» είναι αξιολύπητο φαινόμενο των καιρών μας. Αυτός που μπορεί να του αρέσει ένα τραγούδι ή να ευχαριστηθεί τη διαδικασία της βαθμολογίας (το καλύτερο μέρος του διαγωνισμού, μεταξύ μας) θα πρέπει να απολογηθεί; Υποθέτω, λοιπόν, πως για να είσαι καλός Αριστερός οφείλεις να διασκεδάζεις «με νόημα».
Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι της «Ανοιχτής Πόλης» κάνουν κραυγαλέα επίδειξη έλλειψης χιούμορ. Εντάξει, να καταγγείλεις την ακρίβεια, αλλά τη... Γιουροβίζιον; Iσως, όμως, υπάρχει ακόμα ελπίδα. Μπορεί την εκδήλωση να παρουσιάσει η Δάφνη Μπόκοτα.

Εφημερίδα: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 16/5/08

Friday, May 16, 2008

Ανακαλύπτοντας τα Μ.Μ.Μ...

Χρειάστηκε να περάσω μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία μου για να (ξανά)ανακαλύψω την κρυφή (;) γοητεία των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Μπορεί να είμαι φανατικά αντίθετος στη χρήση του αυτοκινήτου (δεν έχω ούτε καν δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου...), αλλά από τα 18 μου κυκλοφορώ με μηχανάκι και σήμερα οδηγώ μια Βέσπα ΡΧ 150. Ομως λόγω του προβλήματος υγείας για κάποιο χρονικό διάστημα η Βέσπα θα μείνει στο γκαράζ και έτσι μοναδικό μέσω για να κυκλοφορώ στη πόλη (και για να πάω από την ερχόμενη εβδομάδα στην εργασία μου...) είναι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Βέβαια το προηγούμενο διάστημα αρκετές φορές χρησιμοποίησα το Μετρό, όταν κυρίως ήθελα να μετακινηθώ οικογενειακώς, όμως σε λεωφορείο είχα να μπω από τον Μάιο του 2006 όταν πήγα ως οπαδός του Πανιωνίου στο Αιγάλεω για το τελευταίο κρίσιμο (θέλαμε μόνο νίκη για να μείνουμε στην Α’ Εθνική) ματς της χρονιάς. Και πριν από εκείνη τη φορά θα πρέπει να γυρίσω δεκαετίες πίσω τότε που ήμουν μαθητής!!!

Αυτές λοιπόν τις μέρες διαπιστώνω (έστω και πολύ καθυστερημένα...) ότι μοναδική λύση στα προβλήματα της πόλης μας (βλέπε οικολογικό, κυκλοφοριακό, ατμοσφαιρικό κ.λ.π.) είναι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Και βέβαια το ένα και μοναδικό πρόβλημα είναι το αυτοκίνητο ή καλύτερα η μοναδική σχέση του Αθηναίου (και της Αθηναίας...) με το αυτοκίνητο. Αυτό βέβαια το είχα βιώσει και ως οδηγός δικύκλου.

Την Πέμπτη πήγα μια βόλτα από την εφημερίδα που βρίσκεται στη Λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος της εισόδου προς το Χαλάνδρι. Ξεκίνησα από το Θησείο, πήρα το Μετρό από τον Κεραμεικό (πολύ ωραίος σταθμός...) και μετά από δέκα λεπτά περίπου κατέβηκα στη Πανόρμου. Βγήκα στη Κηφισίας και πήρα λεωφορείο. Η Κηφισίας ήταν «πηγμένη», στις επτά το απόγευμα. Παρ’ όλα αυτά το λεωφορείο μετά από δέκα λεπτά (με κίνηση παρακαλώ...) έφτασε στο προορισμό. Αν μερικές εκατοντάδες Αθηναίοι είχαν αφήσει το αυτοκίνητου, θα είχαμε διανύσει την απόσταση σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα.

Τα Μέσα μαζικής Μεταφοράς έχουν βελτιωθεί. Δεν μιλάω για το Μετρό που είναι ευρωπαϊκού επιπέδου. Και ο «ηλεκτρικός» και τα λεωφορεία είναι σε καλή κατάσταση. Το τραμ αν βελτιωθεί η ταχύτητά του θα είναι εξαιρετικό. Ομως υπάρχει κάποιος ή μάλλον κάποια που φαίνεται ότι διαφωνεί με την βελτίωση των συγκοινωνιών. Και δεν είναι άλλη από την κυβέρνηση. Δυστυχώς παρά την σαφώς βελτιωμένη στάση των τελευταίων κυβερνήσεων προς τα ΜΜΜ, στον πυρήνα της σκέψης των ελληνικών κυβερνήσεων τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μάλλον δεν είναι μείζονος σημασίας (με εξαίρεση την θαρραλέα απόφαση του Κωστή Χατζιδάκη να λειτουργεί το Μετρό βραδινές ώρες Παρασκευή και Σάββατο). Αλλιώς δεν εξηγούνται οι δηλώσεις του υπουργού (και περιβάλλοντος τρομάρά του...) Γιώργου Σουφλιά ο οποίος προανήγγειλε απόσυρση ΙΧ, δηλαδή νέος στόλος αυτοκινήτων στην πόλη που σύμφωνα με μελέτες συγκοινωνιολόγων σε λίγα χρόνια τα αυτοκίνητα θα είναι ακίνητα στους δρόμους!

Ομως και οι πολίτες (και εγώ μέσα σ’ αυτούς...) αυτής της πόλης έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Οχι μόνο γιατί ψηφίζουν αυτές τις κυβερνήσεις, αλλά και γιατί αφενός δεν απαιτούν καλύτερα Μέσα μαζικής Μεταφοράς. Θυμάστε ποτέ πορεία για καλύτερα λεωφορεία, για καθαρότερους σταθμούς; Εγώ πάντως δεν θυμάμαι! Αφετέρου γιατί έχουμε κάνει το αυτοκίνητο (ή την μηχανή) προέκταση του εαυτού μας. Δεν πάμε πουθενά χωρίς αυτό. Αν θα βγουν αυτοκίνητα με τουαλέτες να ξέρετε ότι στην Ελλάδα θα σπάσουν... ταμεία!

Δυστυχώς (ή ευτυχώς;) χρειάστηκε ένα πρόβλημα υγείας για να ανακαλύψω ότι με τα Μέσα μαζικής Μεταφοράς πας γρήγορα στον προορισμό σου. Θέλει βέβαια λίγη υπομονή, θέλει και περισσότερη κοινωνικότητα, αλλά σίγουρα είναι ασφαλέστερα. Χρειάζεται η πολιτεία να σκύψει με σοβαρότητα πάνω στις δημόσιες συγκοινωνίες. Να τις βελτιώσει, να τις κάνει ακόμα περισσότερο φιλικές προς το περιβάλλον, να τις κάνει ακόμα πιο σύγχρονες. Να γίνουν τα ΜΜΜ ένας από τους βασικούς πυλώνες της πολιτικής της εκάστοτε κυβέρνησης. Είμαστε στον «σκληρό» πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης ας «αντιγράψουμε» κάτι από τους εταίρους μας. Ας δούμε πως λειτουργούν οι δημόσιες συγκοινωνίες π.χ. στη Γερμανία, στη Βρετανία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία. Και βέβαια χρειάζεται και εμείς οι πολίτες να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τρόπο... μεταφοράς, ας αρχίσουμε να επιλέγουμε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς πριν αναγκαστούμε να το κάνουμε για λόγους υγείας!

Υ.Γ. Φυσικά εκτός από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ένα εξαιρετικό μέσο μεταφοράς (και ψυχαγωγίας και άθλησης...) είναι το ποδήλατο, το οποίο επίσης είναι «γραμμένο» από τους κυβερνώντες. Αλλά μια πόλη που είναι «εχθρική» προς τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, θα μπορούσε να είναι φιλική προς το ποδήλατο; Οχι βέβαια. Απλά θεωρώ ότι ο αγώνας για καλύτερες και σύγχρονες συγκοινωνίες είναι κοινός με την χρήση ποδηλάτου και την οριοθέτηση ασφαλών ποδηλατοδρόμων!

Wednesday, May 14, 2008

Φορολογική επιβάρυνση για μεταφορά στεγαστικού!

Σε ομηρία βρίσκονται δανειολήπτες που προχώρησαν στη μεταφορά του στεγαστικού τους δανείου σε άλλη τράπεζα προκειμένου να επιτύχουν καλύτερους όρους, καθώς χάνουν την έκπτωση των τόκων από τον φόρο εισοδήματος.

Εκατοντάδες δανειολήπτες αντιμετωπίζουν τον κρατικό παραλογισμό, καθώς οι εφορίες θεωρούν ότι η μεταφορά δανείου που έχει συναφθεί για αγορά πρώτης κατοικίας σε άλλη τράπεζα συνιστά νέα δανειακή σύμβαση, με αποτέλεσμα την απώλεια του φορολογικού πλεονεκτήματος. Πλήρης σύγχυση επικρατεί στις εφορίες και στην κεντρική υπηρεσία του υπουργείου Οικονομικών, όπου αδυνατούν να δώσουν απαντήσεις στους φορολογουμένους για τα αυτονόητα. Μάλιστα, και ενώ εκπνέουν οι προθεσμίες για την κατάθεση των φορολογικών δηλώσεων οικονομικού έτους 2008, ζητήθηκε από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους να γνωμοδοτήσει επί του θέματος. Αν και η γνωμοδότηση έχει ολοκληρωθεί, ο αρμόδιος υφυπουργός Οικονομικών Αν. Μπέζας ακόμα δεν έχει ενημερωθεί και η «επίσημη εντολή» προς τις εφορίες είναι: «αντιμετωπίστε το θέμα όπως νομίζετε». Με άλλα λόγια, στην ίδια ερώτηση η κάθε εφορία δίνει τη δική της... απάντηση.

Σήμερα, σύμφωνα με το ισχύον καθεστώς, παρέχεται έκπτωση κατά την αγορά πρώτης κατοικίας. Συγκεκριμένα για συμβάσεις δανείων που έχουν συναφθεί μέχρι 31.12.2002 οι τόκοι αφαιρούνται από το συνολικό εισόδημα, ενώ για συμβάσεις δανείων που έχουν συναφθεί από 1.1.2003 και μετά, οι τόκοι μειώνουν τον συνολικό φόρο κατά ποσοστό 20%.

Το θεωρητικά απλό παραπάνω ζήτημα αναδεικνύει την αδυναμία του κράτους να λειτουργήσει με συγκροτημένο τρόπο, ώστε μέσα από ένα ξεκάθαρο και κατανοητό πλαίσιο να εξυπηρετήσει τον πολίτη.

Ο κρατικός παραλογισμός δεν έχει όριο. Για παράδειγμα, νέο ζευγάρι που έχει αγοράσει σπίτι για πρώτη κατοικία με δάνειο αποφασίζει λόγω απόκτησης παιδιών να πουλήσει το ακίνητο και να αποκτήσει νέο, μεγαλύτερο. Η νομοθεσία θεωρεί ότι το νέο δάνειο, παρά το γεγονός ότι έχει συναφθεί για αγορά πρώτης κατοικίας, αποτελεί νέα σύμβαση, με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζει την έκπτωση δαπάνης από τόκους που έχουν καταβληθεί. Δηλαδή την ίδια ώρα που η πολιτεία υποτίθεται ότι δίνει κίνητρα για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας επιβάλλει μια ιδιότυπη ποινή στις νέες οικογένειες.

Παράλληλα, το κράτος πανταχού - παρόν έρχεται να στρεβλώσει τη λειτουργία του ελεύθερου ανταγωνισμού. Ειδικότερα, αν δανειολήπτης προχωρήσει στη μεταφορά του στεγαστικού δανείου (πάντα για πρώτη κατοικία) σε άλλη τράπεζα προκειμένου να επιτύχει καλύτερους όρους αποπληρωμής κινδυνεύει να πληρώσει περισσότερα. Γιατί; Απλά διότι οι εφορίες θεωρούν ότι πρόκειται για νέα σύμβαση και -κόντρα στην κοινή λογική- δεν αναγνωρίζουν τη σχετική έκπτωση.

Ακόμα περισσότερο αν δανειολήπτης ζητήσει από την τράπεζα που έχει λάβει δάνειο να το αποπληρώσει σε μικρότερο χρόνο (για παράδειγμα 25 χρόνια αντί 40), πάλι οι εφορίες θεωρούν ότι πρόκεται για νέα σύμβαση που δεν δικαιολογεί έκπτωση δαπάνης. Με φωτεινές εξαιρέσεις ενεργειών, όπως για παράδειγμα τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, η λογική της δημόσιας διοίκησης είναι πώς να κάνει πιο δύσκολη τη ζωή του πολίτη. Να ανακαλύπτει προβλήματα αντί να δίνει λύσεις, να απαιτεί γραφειοκρατία για τη γραφεικρατία, να αδιαφορεί για την κοινή λογική και κρυμμένη πίσω από την πανοπλία της αχανούς και πολυσύνθετης νομοθεσίας να ταλαιπωρεί τους πολίτες για το παραμικρό.

Δυστυχώς, την αδιαφορία του Δημοσίου για τον πολίτη και την εξυπηρέτησή του υιοθετούν σε κάποιο βαθμό και οι τράπεζες. Την τελευταία τριετία όλες οι τράπεζες εφάρμοσαν προγράμματα μεταφοράς δανείων χωρίς όμως να ενημερώνουν τους πελάτες - δανειολήπτες για τον κίνδυνο απώλειας της φορολογικής απαλλαγής.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/5/08, Των Γιαννη Παπαδογιαννη - Προκοπη Χατζηνικολαου

Monday, May 12, 2008

Glory, glory Man. United

Για 17η φορά στην ιστορία της η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε το πρωτάθλημα Αγγλίας. Πρόσωπο της φετινής εκπληκτικής πορείας των "Κόκκινων Διαβόλων" ήταν ο Ράιαν Γκίγκς. Ο μεγάλος Ουαλλός ποδοσφαιριστής έγραψε με ανεξίτηλο μελάνι το όνομά του στην ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στη νίκη-τίτλου επί της Γουίγκαν με 2-0, όπου μάλιστα πέτυχε και το δεύτερο τέρμα της ομάδας του, ο Ουαλός εξτρέμ συμπλήρωσε 758 συμμετοχές με τη φανέλα των «κόκκινων διαβόλων» σε όλες τις διοργανώσεις ισοφαρίζοντας το ιστορικό ρεκόρ του Μπόμπι Τσάρλτον. Πλέον η πρώτη θέση είναι ζήτημα χρόνου για τον 34χρονο άσο, που έκανε ντεμπούτο με τη Γιουνάιτεντ τον Μάρτιο 1991, αφού θα έχει την ευκαιρία να περάσει μόνος του στην κορυφή της λίστας εφόσον αγωνιστεί στον τελικό του Champions League στις 21 Μαΐου απέναντι στην Τσέλσι.

«Αυτό που μετρά είναι το πρωτάθλημα. Τα προσωπικά ρεκόρ είναι όμορφα, αλλά είναι κάτι που περισσότερο τα θυμάσαι μετά το τέλος της καριέρας σου. Εύχομαι να κατακτήσουμε και το Champions League», δήλωσε ο... στρατιώτης Ράιαν.

Επόμενος σταθμός για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Την Τετάρτη 21/5 κόντρα την Τσέλσι.

Saturday, May 10, 2008

Συγκλονιστική συνέντευξη της Μαρίας Λαζαρίδη

H ΜΑΡΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΗ μιλώντας για πρώτη φορά από την ημέρα του περιστατικού, σε μια συγκλονιστική συνέντευξή της για τα “Ρεθεμνιώτικα Νέα”, εκφράζει το παράπονό της ότι ουδέποτε μέχρι σήμερα κανείς από την επίσημη πολιτεία δεν επικοινώνησε μαζί της για μια κουβέντα συμπαράστασή της ή να την ρωτήσει τι κάνει το μόλις 7 μηνών παιδί που έχει αποκτήσει με τον Στάθη. “Ούτε για τον τραυματισμό του Στάθη δεν με ενημέρωσαν, το έμαθα από δημοσιογράφο” μου αποκαλύπτει.

Ο 30ΧΡΟΝΟΣ ειδικός φρουρός, πρόκειται το επόμενο δεκαπενθήμερο να μεταφερθεί από το Ισραήλ και πάλι στην Ελλάδα, στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, μια και όπως φαίνεται το Ειδικό-πρότυπο Κέντρο Αποκατάστασης του Ισραήλ δεν τον δέχεται. Ωστόσο, εξακολουθεί να παραμένει στην πτέρυγα Μέριμνας Ηλικιωμένων.

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ από την ημέρα του βαρύτατου τραυματισμού του συζύγου της ειδικού φρουρού Στάθη Λαζαρίδη, έξι μήνες μετά, η 29χρονη Μαρία Κουρούπη-Λαζαρίδη, νοιώθει την ανάγκη να μιλήσει δημόσια για την περιπέτεια -εφιάλτη που βιώνει μαζί με τον ίδιο. Η Μαρία, από το Ισραήλ όπου βρίσκεται, μου άνοιξε την καρδιά της μιλώντας για όλα: Για τον αγώνα του Στάθη, για τα όνειρα που έκαναν οι δυο τους, για τον καθημερινό της φόβο μην πάθει κάτι την ώρα της υπηρεσίας του, για το μόλις σαράντα τριών ημερών μωρό τους όταν συνέβη το περιστατικό με τον τραυματισμό του, την μικρούλα Ευθυμία που την μεγαλώνει με την πιο αρνητική ψυχολογία χωρίς την παρουσία του πατέρα της. Θυμάται σοκαρισμένη την μέρα του τραγικού συμβάντος, όταν την πήρε τηλέφωνο όχι κάποιος αρμόδιος από την πολιτεία να την ενημερώσει αλλά ένας δημοσιογράφος που αγνοούσε ότι η Μαρία δεν γνώριζε τι είχε συμβεί στον άντρα της. Μου αποκαλύπτει ότι ουδέποτε μέχρι σήμερα κάποιος από την ηγεσία της ΕΛΑΣ δεν την πήρε ένα τηλέφωνο να ρωτήσει τι κάνει και πως περνάει η ίδια και το μωρό της. Αντίθετα, δεν παραλείπει να πεί πόσο της έχουν σταθεί οι συνάδελφοι του Στάθη που ανα τακτά διαστήματα της προσφέρουν χρήματα από τον πενιχρό μισθό τους για να συντηρηθεί η ίδια και το παιδί της.

Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΘΗΣ έκλεισαν την μέρα του Πάσχα (27 Απριλίου) ένα χρόνο πολιτικού γάμου και σχεδίαζαν να τελέσουν τον θρησκευτικό γάμο τους αλλά και να βαφτίσουν την μικρή Ευθυμία στις 29 Αυγούστου. Τα πλάνα άλλαξαν επειδή κάποιοι έτσι θέλησαν….κι η 29χρονη δεν κρύβει το θυμό της για τους ενόχους: τους άμεσα υπεύθυνους που πυροβόλησαν τον Στάθη αλλά και τους ηθικούς αυτουργούς στους οποίους επιρρίπτει την μεγαλύτερη ευθύνη. Ωστόσο, η Μαρία, ως γνήσια Κρητικοπούλα στέκεται γενναία δίπλα στον άντρα της όλο αυτό το διάστημα, γιατί ο ίδιος την ήθελε γενναία. Αντλεί δύναμη από την ψυχική δύναμη του Στάθη και από το παιδί τους, και είναι κατηγορηματική: Ο Στάθης θα γίνει καλά,θα ξανασηκωθεί,θα ξαναπερπατήσει. Τον έχει ανάγκη το παιδί μας, έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε μαζί. Δεν με νοιάζει που οι γιατροί εδώ μου λένε ότι θα παραμείνει στο κρεβάτι. Εγώ πιστεύω ότι θα σηκωθεί όρθιος”.

-Μαρία πώς είναι ο Στάθης; Με την παραμονή σας στο Τέλ Αβίβ βελτιώθηκε η κατάσταση του;

-Είναι σταθερή η πορεία του, δεν έχει αλλάξει κάτι. Τώρα περιμένουμε να μεταφερθεί στην Θεσσαλονίκη, στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο αλλά δεν ξέρουμε πότε ακριβώς. Πιθανόν μέσα στο επόμενο δεκαπενθήμερο. Θεωρώ ότι δεν του προσφέρουνε εδώ και τίποτα σημαντικό. Δεν μπορώ να πω ότι από την ημέρα που ήρθαμε στο Ισραήλ έχει κάποια σημαντικη διαφορά. Έχει καταπολεμηθεί το μικρόβιο που είχε, κάτι περισσότερο όμως δεν του έκαναν. Οι φυσιοθεραπείες που του κάνουν δεν είναι αρκετές, κι εγώ νομίζω ότι από την ώρα που μάθανε ότι θα φύγουμε από δώ, από το Κέντρο Μέριμνας Ηλικιωμένων όπου εξακολουθούμε να βρισκόμαστε, οι φυσιοθεραπείες έχουν περιοριστεί στα 10 λεπτά καθημερινά. Του έκαναν τριάντα λεπτά πριν κι όταν ρώτησα τον φυσιοθεραπευτή γιατί συμβαίνει αυτό, μου απάντησε ότι δεν έχει περισσότερο χρόνο κι επιπλέον ότι δεν την χρειάζεται την φυσιοθεραπεία.

-Νοιώθετε ότι σας γνωρίζει;

-Ναί,αυτό το ένοιωσα από το Ηράκλειο ακόμα. Είχα πάει και την κόρη μου τρείς φορές στο ΠΑΓΝΗ και κατάλαβα ότι ο Στάθης αντιλήφθηκε.

-Μου λές για το μωράκι σας. Πόσο είναι σήμερα;

-Είναι 7 μηνών και λίγων ημερών.

-Είχες μόλις γεννήσει όταν συνέβη το περιστατικό με τον Στάθη.

-Όταν συνέβη, είχα μόλις σαραντίσει. Ήταν 43 ημερών η μικρή. Τώρα έχει αρχίσει και μεγαλώνει χωρίς την παρουσία του πατέρα της.

- Σήμερα κλείνουν ακριβώς 6 μήνες από το περιστατικό εκείνης της μέρας. Πως βιώνεις όλο αυτό το διάστημα την κατάσταση;

-Είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα άνθρωπο. Αυτή την στιγμή εμένα μου έχουν κλείσει το σπίτι, κανείς δεν ενδιαφερθηκε πως περνάω εγώ και το παιδί μου, μόνο η οικογένεια μου με έχει στηρίξει πολύ και ηθικά και οικονομικά. Έχω να πατήσω στο σπίτι μου κι εγώ κι η κόρη μου πάρα πολύ καιρό γιατί δεν μπορώ να μπώ μέσα. Η κόρη μου είναι πάρα πολύ μικρή αλλά και μόνο που εγώ όταν μπαίνω μέσα μου φαίνεται ο χώρος σκούρος, καταλαβαίνεται ότι αυτό επηρρεάζει την ψυχολογία μου και δεν πρέπει να το μεταδίδω στο μωρό. Νοιώθω ότι το σπίτι θα με πλακώσει. Δεν είναι πλέον ο Στάθης μέσα και είναι τραγικό για μένα. Φανταστείτε ότι όταν έγινε το ατύχημα, δεν με πήρε κανείς να με ενημερώσει. Το έμαθα από έναν δημοσιογράφο Αθηναϊκού καναλιού που με πήρε και με ρώτησε τι συνέβη με τον σύζυγο μου. Εμένα προσωπικά ποτέ δεν με πήρε κανείς από την ΕΛΑΣ να μου πεί οτιδήποτε. Μετά που με πήρε τηλέφωνο ο δημοσιογράφος, δηλώνοντας άγνοια εγώ, άρχισα να ψάχνω μόνη μου να δώ τι συνέβη. Φανταστείτε εκείνη την στιγμή πως ένοιωσα. Η ειρωνία της τύχης είναι ότι κατά τις 10.30 , την ώρα δηλαδή που ο Στάθης δεχόταν την σφαίρα, το μωρό άρχισε να κλαίει ασταμάτητα και δεν μπορούσα να την ηρεμήσω. Σκεφτόμουνα τι συνέβη στο παιδί… Δεν ξέρω αν ήταν το ένστικτο του μωρού ότι κάτι συνέβη στον πατέρα του. Τώρα, κάθε φορά που κλαίει πολύ η μικρή, σκέφτομαι ότι κάτι έχει ο Στάθης. Μπορεί να είναι υπερβολικό αυτό που λέω αλλά εγώ έτσι έχω πλέον συνδυάσει τα πράγματα.

-Μόλις που είχες σαραντίσει, είναι το πρώτο σας παιδάκι. Είσαστε μικρό διάστημα παντρεμένοι.

-Έξι μόλις μήνες είχαμε παντρευτεί. Στις 27 Απριλίου, την μέρα του Πάσχα, κλείσαμε ένα χρόνο γάμου. Είχαμε κάνει πολιτικό και στις 29 Αυγούστου είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε και τον θρησκευτικό γάμο. Δεν προλάβαμε. Τηνκόρη μου την γέννησα την μέρα που γιόρταζε ο άντρας μου. Στις 19 Σεπτεμβρίου. Την ημέρα του Αγίου Ευσταθίου. Εύχομαι να κάνει η κόρη μου τα γενέθλιά της και ο Στάθης την γιορτή του και να είναι να είναι όρθιος.

-Είχατε σίγουρα άλλα όνειρα όταν παντρευτήκατε.

-Όπως όλα τα νιόπαντρα ζευγάρια. Μόλις είχαμε φτιάξει το σπίτι μας, ξεκινούσαμε την νέα ζωή μας.

-Παντρεύτηκες εναν αστυνομικό.Φανταζόσουν ποτέ ότι μπορεί να του συμβεί κάτι τέτοιο, φοβόσουν λόγω του επαγγέλματός του;

-Ήταν κι ο πατέρας μου αστυνομικός, είχαμε πάντα την έννοια του, η μητέρα μου είχε αγωνία, ήξερα τι σημαίνει να έχεις σύζυγο αστυνομικό. Ο πατέρας μου βέβαια ήταν σε μια υπηρεσία που δεν είχε τόσο μεγάλο κίνδυνο. Υπηρετούσε στην Τροχαία. Ο Στάθης υπηρετούσε σε μια μονάδα που είχε μεγαλύτερο κίνδυνο. Πάντα του έλεγα να προσέχει πολύ, δεν υπήρχε μέρα να μην του το πώ. Μετά που μάθαμε ότι είμαι έγκυος, του έλεγα αν γίνεται να αλλάξει υπηρεσία. Του το ζητούσα γιατί φοβόμουνα γι΄ αυτόν πάρα πολύ.

-Τη συγκεκριμένη μέρα γνώριζες πού πηγαίνει;

-Όχι. Ούτε ο ίδιος δεν το ήξερε. Ο άντρας μου κείνη την μέρα ξέρω ότι είχε υπηρεσία απόγευμα, 2 με 10. Αλλάχτηκε το ωράριό του και πήγε πρωινός.

-Τον καλέσανε να πάει πρωί ή άλλαξε μόνος του την βάρδιά του;

-Δεν το θυμάμαι αυτό. Την ερώτηση μου την έκαναν και όταν ήρθαν να μου πάρουν κατάθεση, αλλά δεν μπορώ να το θυμηθώ. Ξέρω ότι είχε υπηρεσία στις 2 και κείνος έφυγε περίπου στις 6 το πρωί ενώ εγώ κοιμόμουνα και ήταν η πρώτη φορά που έφυγε από το σπίτι και δεν του είπα πρόσεχε.

-Σχετικά με τις συνθήκες του περιστατικού. Έχετε μάθει κάτι;

-Δεν γνωρίζω τίποτα. Κανείς δεν με έχει ενημερωσει για ο,τιδήποτε. Ούτε για την ΕΔΕ γνωρίζω και απορώ τόσο καιρό μετά γιατί δεν έχει γίνει γνωστό κάτι. Το μόνο που είχα ακούσει χωρίς να ξέρω αν αληθεύει, είναι ότι η ΕΔΕ έχει ολοκληρωθεί από τον Ιανουάριο. Σε λίγο διάστημα θα γίνει ένα δικαστήριο για να πάρω την επιμέλεια του Στάθη προκειμένου εγώ να κινούμαι νομικά σε ό,τι χρειαστεί και θα πάρω όλα τα έγγραφα. Τότε ελπίζω να μάθω κάποια πράγματα.

-Με τι ψυχολογία μεγαλώνεις το παιδί σας σήμερα;

-Με τη χειρότερη δυστυχώς. Δεν κάνω καλό στην μικρή στην κατάσταση που βρίσκομαι. Όσο μωρό κι αν είναι, χρειάζεται ένα χαρούμενο περιβάλλον. Όπως όλα τα παιδιά. Περνάω όσο περισσότερη ώρα γίνεται μαζί της, αλλά δεν μπορώ πολύ. Φανταστείτε ότι όταν ήταν ο άντρας μου στο Ηράκλειο, εγώ ήμουν τρεις μέρες με το μωρό και τέσσερεις με τον Στάθη. Και τώρα πηγαινοέρχομαι στο Ισραήλ και υπάρχει μεγάλη συνέχεια. Δεν το έχουμε χαρεί αυτό το μωρό καθόλου ούτε εγώ αλλά δυστυχώς περισσότερο ο Στάθης. Ας κάνει ο ο Θεός το θαύμα του να έρθει να την δει και να την χαρεί. Αυτό εύχομαι.

-Έχεις την ελπίδα ότι ο Στάθης θα γίνει καλά;

-Φυσικά. Έχω την ελπίδα ότι ο Στάθης θα σηκωθεί και θα ξαναπερπατήσει. Παρά το γεγονός ότι μόλις ήρθαμε εδώ, το πρώτο πράγμα που μου είπαν οι γιατροί ήταν ότι ο άντρας μου θα μείνει έτσι ακίνητος κι ότι έχει μεγάλη ζημιά στο κεφάλι, εγώ πιστεύω ότι θα γίνει καλά. Εκείνοι βλέπουν τις αξονικές -μαγνητικές τομογραφίες. Ο κ.Βάκης όμως του ΠΑΓΝΗ, μου είχε πεί ότι αν βλέπεις τις αξονικές ο Στάθης είναι σε κώμα. Όμως δεν είναι. Και αντιλαμβάνεται, και συγκινείται. Όταν του είχα πάει το μωρό μας στο Ηράκλειο, τρεις φορές, ο άντρας μου άρχισε και δάκρυζε. Την ακούμπησα πάνω του, τον κλωτσούσε κι εκείνος αντιδρούσε με τα δάκρυα του. Πιστεύω ότι θα ξανασηκωθεί ο Στάθης, πιστεύω πολύ στην ψυχική του δύναμη.

-Μου είπες πριν ότι κανείς από την επίσημη πολιτεία δεν έχει ενδιαφερθεί για σένα και το παιδί του Στάθη. Ούτε καν σας ενημέρωσαν όταν χτυπήθηκε.

- Όσο διάστημα έχει συμβεί αυτό το γεγονός, κανείς απολύτως δεν έχει επικοινώσει μαζί μου. Εκείνοι που με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ και συνεχίζουν να με βοηθούν είναι οι συνάδελφοι του Στάθη. Αισθάνομαι άσχημα γι΄ αυτό, διότι δεν είναι υποχρεωμένα τα παιδιά να βγάζουν κάθε μήνα από την τσέπη τους χρήματα να μου τα δίνουν. Πρέπει να σταματήσει όμως αυτό γιατί και ΄κείνοι έχουν οικογένειες, υποχρεώσεις. Εκείνοι που οφείλουν να βοηθήσουν την οικογένεια του Στάθη, το παιδί του, είναι εκείνοι που δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση. Αυτοί ευθύνονται για ό,τι συνέβη στον άντρα μου. Από την μέρα που χτύπησε ο Στάθης, ο μισθός του έπεσε στον βασικό συν το επίδομα παιδιού. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Εμείς για να φτιάξουμε το σπίτι μας, πήραμε δάνειο. Δεν είμαστε πλούσιοι, δεν είχαμε άλλα εισοδήματα. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε όμως γι΄ αυτό. Δεν είναι σωστό να μας πάρουν το σπίτι και το αυτοκίνητο του Στάθη. Εκείνο τουλάχιστον που φροντίζουν το υπουργείο και η ΕΛΑΣ, είναι τα έξοδα του Στάθη. Νοσοκομεία, γιατρούς κλπ. Αποκλειστικά για του Στάθη τα έξοδα. Είναι σημαντικό κι αυτό. Όμως την έχουν αυτήν την υποχρέωση απέναντί του διότι εκείνοι ευθύνονται. Δεν πήγε ο άντρας μου να προκαλέσει το κακό αυτό μόνος του, δεν παράκουσε κάποια εντολή, απλά υπάκουσε σε εντολές. Θα έπρεπε να τον είχαν στείλει στο καλύτερο νοσοκομείο του κόσμου. Εδώ που μας έφεραν δεν του πρόσφεραν κάτι.

-Μα υποτίθεται ότι εκεί που βρίσκεστε σήμερα,είναι το καλύτερο κέντρο αποκατάστασης.

-Ποιο κέντρο αποκατάστασης; Ουδέποτε πήγαμε στην πτέρυγα αποκατάστασης. Από την πρώτη στιγμή βρίσκεται στο Κέντρο Μέριμνας Ηλικιωμένων ατόμων. Ήρθε και τον είδε ο γιατρός του κέντρου αποκατάστασης και είπε ότι ούτε είναι έτοιμος για αποκατάσταση ούτε πρόκειται να είναι ποτέ. Αυτά μας είπε και δεν δέχτηκε κανένα διάλογο, καμία διευκρίνηση να δώσει. Έχει ως δεδομένο ότι ο Στάθης έχει τελειώσει. Τον έχει καταδικασμένο. Κανείς όμως δεν είναι Θεός για να σκέφτεται έτσι. Μ΄ αυτήν την λογική δεν έχει νόημα να παραμένει εδώ, δεν του προσφέρουν τίποτα. Αν του πρόσφεραν κάτι, να μέναμε όσο χρειαστεί. Μ’αυτές τις προϋποθέσεις όμως, είναι προτιμότερο να επιστρέψουμε στην Ελλάδα.

-Πως νοιώθεις για τους ανθρώπους που τραυμάτισαν τον Στάθη; Που τον πυροβόλησαν;

-Αν είχα στα χέρια μου εκείνον που πυροβόλησε τον άντρα μου, θα τον έκανα χίλια κομμάτια. Σκέφτομαι πως αν ήμουν άντρας θα μπορούσα να τον σκοτώσω. Νοιώθω μίσος γι αυτούς που το έκαναν. Μου έκλεισαν το σπίτι. Ο άνθρωπός μου βρίσκεται καθηλωμένος σ΄ένα κρεβάτι και πονάει. Ποιός καταλαβαίνει τον πόνο του; Και μόνο που ο Στάθης έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να κινηθεί, διότι εγώ πιστεύω ότι τα καταλαβαίνει όλα, ξέρετε πόσο τραγικό είναι γι αυτόν και για μας; Ξέρεις πώς είναι να βλέπεις τον άνθρωπό σου να θέλει αλλά να μην μπορεί να μιλήσει; Ξέρετε πως είναι να τον μεταφέρουμε στο μπάνιο στην καρέκλα, να βλέπει το πρόσωπο του στον καθρέπτη και να κατεβάζει τα μάτια του και το κεφάλι μην αντέχοντας το θέαμα του έτσι όπως είναι; Όχι! δεν μπορώ να συγχωρέσω αυτούς που τον έφεραν σ’αυτήν την κατάσταση. Στο κεφάλι του έχουν μείνε τέσσερα θραύσματα από την σφαίρα. Δεν μπορούν να αφαιρεθούν στο σημείο που βρίσκονται. Δεν μπορεί να μιλήσει αλλά είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνει τα πάντα. Πιστεύω όμως ότι θα γίνει καλά. Περιμένω να σηκωθεί, να είναι καλά, να παντρευτούμε, να βαφτίσουμε την κόρη μας. Έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε μαζί.

-Έχεις την ψυχραιμία και έντονη την ελπίδα ή μάλλον την σιγουριά, παρά τις επιφυλάξεις των γιατρών, ότι ο Στάθης θα γίνει καλά.

-Ναι,είναι κάτι που πιστεύω και σκέφτομαι συνέχεια. Αυτό μου δίνει δύναμη κι η μικρή. Η μικρή που χρειάζεται τον πατέρα της. Ο Στάθης πρέπει να επιστρέψει στο σπίτι μας. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι δεν θα γίνει καλά. Δεν το δέχομαι. Ας ακούγεται τρελλό στον οποιονδήποτε.

-Τι θέλεις να πεις στους πολίτες που διαπράττουν ένα αδίκημα και βρίσκεται απέναντί τους ένας αστυνομικός;

- Θέλω να πω στον κάθε πολίτη ότι οι αστυνομικοί προσπαθούν να κάνουν την δουλειά τους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Πόσες φορές ερχόταν ο Στάθης στο σπίτι κι είχε φάει τα γόνατά του, είχε σκίσει την στολή του, είχε χτυπήσει στα χέρια. Ας αφήσουν τους αστυνομικούς, τους σωστούς, να κάνουν την δουλειά τους. Δεν φταίνε σε κάτι για να τους επιτίθενται. Όπως κάθε ένας κάνει μια δουλειά, οι αστυνομικοί κάνουν την δική τους, πολλή σημαντική όμως. Μπορεί να υπάρχουν και αστυνομικοί που δεν είναι σωστοί, όμως οι περισσότεροι είναι. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Στάθης. Σήμερα βρίσκεται σε ένα κρεβάτι καθηλωμένος και βογγάει χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι.

-Γίνεται ένας τηλεμαραθώνιος αύριο (χθες) για τον Στάθη, για οικονομική ενίσχυση της οικογένειάς του. Ίσως τα χρήματα μπαίνουν αυτή την ώρα σε δεύτερο ρόλο, προέχει η υγεία του Στάθη. Και χωρίς αυτά όμως φαντάζομαι είναι δύσκολα.”Η Κρήτη στο πλευρό του Στάθη”, έτσι ονομάζεται ο τηλεμαραθώνιος. Θέλεις να πείς κάτι στον κόσμο της Κρήτης;

-Μου το λες και ανατριχιάζω. Για όλα όσα κάνουν, είτε όσοι είχαν την πρωτοβουλία είτε όσοι συμμετάσχουν, είτε όσοι απλά και μόνο προσεύχονται για τον Στάθη, τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Κι ο άντρας μου αν μπορούσε να μιλήσει, θα ευχαριστούσε τους πάντες για όσα προσπαθούν να κάνουν για μας. Για κείνον, για το παιδί του, για μένα. Ευχαριστώ πολύ από τα βάθη της ψυχής μου όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν και όσο διάστημα ο Στάθης ήταν στο Ηράκλειο. Άνθρωποι απ’ όλη την Ελλάδα μας έστελναν εικόνες. Πιστεύω στην Κρήτη και στους ανθρώπους της. Ξέρω ότι μπορούν να μας βοηθήσουν, ξέρω ότι είναι δίπλα μας γιατί γνωρίζουν πως αυτό που στον Στάθη ήταν άδικο. Για όλα τα παιδιά που βρισκόταν εκείνο το πρωί εκεί ήταν άδικο. Θα μπορούσε να ήταν στην θέση του κι άλλοι συνάδελφοί του. Θέλω να δουλέψω αλλά καταλαβαίνετε οτι είναι δύσκολο. Έχω τον Στάθη, έχω το μωρό. Εύχομαι να σηκωθεί ο Στάθης και να μην χρειαστούμε τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν και να τα δώσουμε σε κάποιους άλλους που τα έχουν ανάγκη.

Ολοκληρώνοντας την συνομιλία μας με την Μαρία Λαζαρίδη, εκφράζει το παράπονο της και για κείνους που οδήγησαν την ομάδα αστυνομικών στην επιχείρηση-παγίδα που έμελλε να σταθεί για τον σύζυγο της μοιραία.”Την κύρια ευθύνη την έχουν εκείνοι που αποφάσισαν αυτή την επιχείρηση. Αυτοί όμως κάθονται ήρεμοι στα σπίτια τους, κοιμούνται ήσυχοι με την οικογένεια τους, έκαναν Χριστούγεννα και Πάσχα με τα παιδιά τους, κι ο Στάθης με την οικογένεια του βαδίζει σε έναν Γολγοθά που δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει”.

Ανεμολογίτες http://skai-anemologio.pblogs.gr