Saturday, April 27, 2013

Ο Μανιτάκης χτύπησε την καρδιά του πελατειακού συστήματος

Του Νίκου Μπίστη

Δεν ξέρω πόσοι κατάλαβαν ακριβώς τι παίχτηκε - και ελπίζω να μην χάθηκε οριστικά - πριν δυο μέρες με την απόσυρση της ρύθμισης Μανιτάκη για τους συμβασιούχους. Οι συμβασιούχοι και η περιπέτεια τους βρίσκονται στην καρδιά του πελατειακού κράτους. Όλα τα κόμματα έχουν ευθύνη για αυτήν την κατάσταση. Κυρίως τα κόμματα που άσκησαν την κεντρική εξουσία , αλλά και τα άλλα γιατί άσκησαν την τοπική. Και το πρόβλημα των συμβασιούχων στην Τοπική αυτοδιοίκηση είναι μείζον όπως φαίνεται και από τις κινητοποιήσεις της ΠΟΕ ΟΤΑ για να μην αλλάξει τίποτε στο φαύλο αυτό καθεστώς. Πριν δέκα χρόνια ήμουν υφυπουργός Εσωτερικών και το γραφείο μου ήταν εκεί που βρίσκεται σήμερα του Μανιτάκη. Επί τρεις μήνες μέχρι τις εκλογές το γραφείο επί της Βασιλίσσης Σοφίας ήταν καθημερινά αποκλεισμένο. Αποκλεισμένο από συμβασιούχους που ήθελαν διαβεβαίωση ότι θα μονιμοποιηθούν ( διαβεβαίωση που τους παρείχαν απλόχερα τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης) και από «επιτυχόντες» του ΑΣΕΠ που επέμεναν ότι παρότι είχε ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός και είχαν προσληφθεί οι κατά σειρά επιτυχίας για τον συγκεκριμένο αριθμό θέσεων για τον οποίο είχε προκηρυχτεί , στο μέλλον έπρεπε να μην γίνει νέος διαγωνισμός αλλά να προσληφθούν αυτοί από μια οιωνοί επετηρίδα. Κάθε βράδυ που έφευγα είχαμε τον ίδιο διάλογο : «Η δεσμεύεστε η θα ψηφίσουμε Νέα Δημοκρατία». « Παιδιά δεν μπορώ να σας υποσχεθώ πράγματα που δεν γίνονται. Ψηφίστε ότι θέλετε». Ψήφισαν. Και επήλθε η περίφημη επανίδρυση του κράτους που τίναξε την κρατική μπάνκα στον αέρα με τον νόμο Παυλόπουλου και άλλα πολλά που ακόμα πληρώνουμε. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι δεν τους έστελναν και διάφοροι βουλευτές και Υπουργοί του λαϊκού ΠΑΣΟΚ που τους διαβεβαίωναν ότι αυτοί ήταν μαζί τους αλλά δεν τους αφήνουν οι εκσυγχρονιστές. Ο Μανιτάκης ,λοιπόν , για να κάνουμε ένα άλμα δέκα ετών , βρήκε μια κατάσταση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που περιφρονούσε πεισματικά αυτό που ονομάζουμε γενικό συμφέρον. Βρήκε τα αποτελέσματα μιας καλοστημένης συντεχνιακής φάμπρικας που στο όνομα του «δικαιώματος» καταπατούσε συστηματικά το γενικό καλό. Πως έχει η κατάσταση: Το πρόβλημα αφορά εργαζόμενους που προσλαμβάνονται στο Δημόσιο με σύμβαση ορισμένου χρόνου η έργου και συνήθως με διαδικασίες ρουσφετολογικές. Παρά την λήξη των συμβάσεων τους , οι εργαζόμενοι αυτοί καταφεύγουν στα δικαστήρια και με την πρακτική των συνεχών αναβολών, που βασίζονται στην κατάχρηση της προσωρινής δικαστικής προστασίας κατορθώνουν να παραμένουν στο δημόσιο και να μισθοδοτούνται κανονικά επί χρόνια. Κυκλώματα δούλεψαν, δικηγορικά γραφεία έκαναν περιουσίες και ταυτοχρόνως πουλούσαν «δικαιώματα» και «αριστερή προστασία», δικηγόροι είχαν μόνιμο στασίδι σε πρωινάδικα και μοίραζαν κάρτες για αγωγές που μόνο το όνομα του αιτούντος άλλαζε. Μετά έγιναν και «αριστεροί» βουλευτές. Οι κύριες δίκες λόγω φόρτου εργασίας της δικαιοσύνης και συμπαιγνίας Δημοσίου και αιτούντων αναβάλλονταν επ’ αόριστον. Έτσι , επιτυχόντες του ΑΣΕΠ στερούνται τις θέσεις που δικαιούνται επειδή εργαζόμενοι, χωρίς αξιολογημένα προσόντα και με συμβάσεις που έχουν λήξει παραμένουν καταχρηστικά στη θέση τους. Αυτοί δεν έχουν δικαιώματα; Και που είναι το γενικό καλό που πρέπει να καθοδηγεί τις ενέργειες της πολιτείας;

Και ξαφνικά όλο το αντιμνημονιακό παρδαλό μέτωπο απέκτησε και γνώσεις Συνταγματικού Δικαίου. Περισσότερες προφανώς από τον Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Αντώνη Μανιτάκη. Και άρχισαν να τον κατηγορούν ότι με την τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που προωθεί περιφρονεί τις δικαστικές αποφάσεις . Όμως και πρωτοετής φοιτητής της Νομικής γνωρίζει ότι τα μέτρα προσωρινής προστασίας ( οι προσωρινές διαταγές δηλαδή) δεν αποτελούν δικαστικές αποφάσεις. Είναι προσωρινές ρυθμίσεις που εκδίδονται εν αναμονή – και για περιορισμένο χρονικό διάστημα – της κυρίας δίκης , η οποία όμως δεν γινόταν ποτέ. Ως προς την περίφημη συνταγματικότητα , η προσωρινή διαταγή αποτελεί μεν τίτλο εκτελεστό ( 904 παρ.2 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας) αλλά δεν συνιστά δικαστική απόφαση και κατά συνέπεια δεν εμπίπτει στον πυρήνα του άρθρου 20 του Συντάγματος. Πώς σπάει λοιπόν με αυτό το κόλπο η αλυσίδα που θα οδηγούσε σε καθαρή και σύννομη λύση;: Η προσωρινή διαταγή στην πράξη έχει υποκαταστήσει την προσωρινή δικαστική προστασία , δηλαδή τα ασφαλιστικά μέτρα . Αυτός που ζήτησε και πέτυχε την έκδοση της προσωρινής διαταγής, προσπαθεί να την διατηρήσει σε ισχύ απέχοντας από την συζήτηση της αίτησης του για την λήψη ασφαλιστικών μέτρων. Και τέλος τα δικαστήρια υποκαθιστούν μέσω της προσωρινής διαταγής την έγκαιρη έκδοση οριστικής απόφασης στην αίτηση ασφαλιστικών μέτρων. Αυτό, λοιπόν, που πρότεινε ο Μανιτάκης για να μην υποκατασταθεί η κυρία δίκη από τα ασφαλιστικά μέτρα ήταν να είναι απαράδεκτη η συζήτηση της αίτησης αν δεν έχει προσδιοριστεί δικάσιμος της κυρίας αγωγής η εάν η ημερομηνία συζητήσεως της κυρίας αγωγής απέχει περισσότερο από 6 μήνες από την ημέρα συζήτησης της αίτησης για την λήψη ασφαλιστικών μέτρων. Έτσι αποκαθίσταται η λογική που πρέπει να διέπει την προσωρινή διαταγή, τα ασφαλιστικά μέτρα και φτάνουμε – επιτέλους – και στην εκδίκαση της κύριας αγωγής ώστε να τελειώνουν οι σκόπιμες εκκρεμότητες.

Αφού τελειώσαμε με την νομική θωράκιση της πρότασης Μανιτάκη πάμε και σε μια διάσταση που φαίνεται ότι ακόμα και Υπουργοί της κυβέρνησης δεν έχουν συνειδητοποιήσει.. Μέχρι το τέλος του 2013 έχουμε συμφωνήσει ( σαν χώρα, άρα εικάζω και ως Υπουργοί) ότι θα φύγουν 4000 από το Δημόσιο. Αυτός ο αριθμός μπορεί να συγκεντρωθεί από τους ένοχους για σοβαρά ποινικά και πειθαρχικά παραπτώματα, από τους Οργανισμούς που καταργούνται η συγχωνεύονται και από τους συμβασιούχους που έληξε η σύμβαση τους. Οι δυο πρώτες κατηγορίες δεν συμπληρώνουν τον αριθμό. Ταυτοχρόνως Μανιτάκης και Στουρνάρας πέτυχαν την πρόσληψη σε ίσο αριθμό – 1 προς 1 – νέων προσοντούχων δημοσίων υπαλλήλων σε μια προσπάθεια πρακτικής αναβάθμισης του Δημοσίου. Αν οι συμβασιούχοι με παράταση του γνωστού κόλπου παραμείνουν, επειδή ο αριθμός 4000 δεν θα αλλάξει, αναγκαστικά πλέον θα πάμε σε οριζόντιες απολύσεις στο Δημόσιο. Σε αντίθετη περίπτωση θα αρχίσει πάλι το γνωστό γαϊτανάκι με τις δόσεις και τα μέτρα. Τι δεν καταλαβαίνουν; Η θέλουν να κάνουν τους τσάμπα φιλολαϊκούς;

Σχόλιο Μιχάλη Τριανταφυλλίδη: Μπαρμπα Νίκο θα με κάνεις να σε φιλήσω σταυρωτά και το αποφεύγω τελευταία...η ανάλυση δεν είναι αυτό που μένω είναι όμως το μαγαζί που λέγεται πρωτοδικείο και εφετείο Αθήνας που εάν δεν σπάσει αύριο και δεν διαλυθεί εις τα εκτός συνετέθη θα υποφέρει σύμπας ο ελληνικός λαός από την αυθαιρεσία και την ανεπάρκεια πνευματικής τε και ηθική....Οντως η προσωρινή διαταγή είναι το πρώτο βήμα νεαρέ δευτεροετή που πήγες στην Κύπρο και τις υπογράφει ο δικαστής ακόμη και χωρίς την παρουσία δικηγόμαρου και έχει ισχύ μέχρι την εκδίκαση των ασφαλιστικών που κατατίθενται ως ακολουθία της κύριας αγωγής...στο παλιομάγαζο αυτό την κύρια αγωγή την προσδιορίζουν για το 2400 και τα ασφαλιστικά για το 2100 αλλά αναβολή στην αναβολή το πηγαίνουν κι αυτό στο 2300 περίπου για να μην ξεχνιέται η υπόθεση...κι όλα τούτα μην μπερδεύεστε είναι ημερομηνίες...Αντρούτσοι Οδυσσείς και άλλες γενιές Νικολό και πάει λέγοντας έχουν στήσει μηχανές που λειτουργάνε ασταμάτητα....αυτή η ανωμαλία και όνειδος της ελληνικής δικαιοσύνης πρέπει να ρυθμιστεί...αλλά κι ο τρόπος γαμώ το μου θέλει σχέδιο....είναι πολύ πιο βαθιά φιλαράκι μου οι ρίζες του...Όταν η Πασόκα ονόμασε δικαστέ τιποτενες εκατοντάδες αποτυχημένους δικηγόρους, ξεχασμένες οικοκυρές κλπ ήξεραν οι πάντες ότι σήμερις θα απονέμεται η δικαιοσύνη, όση απονέμεται από ημιμαθείς, αγράμματους και τεμπέληδες κυρίως....για να σπάσει η επετηρίδα Νίκο μου σε μεγάλο εφετείο για τη ρύθμιση μιας εσωτερικής κατανομής έγινε επανάσταση και σύγκρουση μεγάλη...ίσως η πρώτη στην νεώτερη ιστορία της ελληνικής δικαιοσύνης....

Tuesday, April 16, 2013

Για την AEK...

Εάλω η ομάδα μας εάλω και η καρδιά μας
Η κλεψύδρα σταμάτησε το μέτρημα
Τα ρολόγια, αναλέητα, χτυπήσανε μεσάνυχτα
Ο χρόνος μας δραπέτευσε.

Εάλω η ομάδα μας εάλω και η καρδιά μας
Τα όνειρα μας σέρνονται κουρασμένα 
σαν μαραθωνοδρόμος που δεν τερμάτισε
Οι σκέψεις μας σφυρίζουνε σα σφίγγες,
Παλαβωμένες από τον καπνό των μελισσοκόμων
Κοιτάζουμε στο καθρέφτη και αντικρύζουμε άγνωστες μορφές

Εάλω η ομάδα μας εάλω και η καρδιά μας
Σκοτείνιασε πολύ εδώ και τα κεριά μας είναι λιγοστά
Ένας κατήφορος χορεύει αλαφιασμένος και μας
Προσφέρει το μαντήλι του
Ένας βουβός κήρυκας προφέρει άηχες λέξεις

Εάλω η ομάδα μας εάλω και η καρδιά μας
Φίλα στο μέτωπο τη μαρμαρωμένη πριγκίπισσα
Την ξαγρυπνάνε παιδιά δικά μας, σκυταλοδρόμοι
Εκείνης της πανάρχαιας υπόσχεσης
Εάλω η ομάδα μας εάλω και η καρδιά μας

Βίκτορ Κιμων Γεράρδος

Friday, April 12, 2013

Τώρα οι άνεργοι γράφουν… ιστορίες!

Μιλάμε για τους αριθμούς αλλά όχι για τα δράματα των οικογενειών.

Από δω και μπρος, οι άνεργοι αποκτούν φωνή μέσα από το «Ημερολόγιο ενός ανέργου» (http://imerologioanergou.gr/) να καταγράψουν το βίωμά τους, τα προβλήματα, τα αιτήματα, τον θυμό τους. Να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με όλη την κοινωνία, να απαιτήσουν λύσεις.
Όχι επιδόματα, όχι συσσίτια, όχι ελεημοσύνη – λύσεις!

Μιλάμε συνεχώς για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και φόρους, αλλά πολύ λίγο για το υπέρτατο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας – την ύπαρξη ενάμιση εκατομμυρίου ανέργων! Οι άνεργοι είναι σαν να μην υπάρχουν, σαν να είναι αόρατοι, σαν να μην έχουν φωνή.

Από δω και μπρος, οι άνεργοι θα έχουν τη δυνατότητα να αρθρώσουν τον δημόσιο λόγο τους, να καταγράψουν τις εμπειρίες τους, να μετρήσουν τις δυνάμεις τους. Το «Ημερολόγιο ενός ανέργου» δεν είναι απλώς ένα site, είναι μια μεγάλη καμπάνια, μια κοινότητα διεσπαρμένη, σε πρώτη φάση, σε – δημοφιλή sites και blogs:
* thepressproject.gr
* tvxs.gr
* ellinofreneia.net
* koutipandoras.gr
* arkoudos.com
* naftilos.blogspot.gr
* pitsirikos.net
* kasdaglis.wordpress.com

Το πιο συναρπαστικό όμως είναι ότι οποιοδήποτε site και blog ενδιαφέρεται, μπορεί με λίγες απλές κινήσεις να το ενσωματώσει αυτομάτως στις σελίδες του.

Ο άνεργος και η άνεργη, εκτός από τα βιοτικά τους προβλήματα, φέρουν το στίγμα του αποτυχημένου και του αργόσχολου. Νιώθουν αυτολύπηση, ντρέπονται για την κατάντια τους. Και η κοινωνία, όταν δεν παριστάνει πως δεν τους βλέπει, ντρέπεται γι’ αυτούς – αλλά δεν κάνει τίποτα.

Το «Ημερολόγιο ενός ανέργου» είναι μια εθελοντική προσπάθεια που δεν έχει εμπορικούς σκοπούς. Είναι ένα μεγάλο κοινωνικό και ιντερνετικό πείραμα που βασίζεται στη συνεργασία και την αλληλεγγύη. Συντονιστής του είναι ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Χριστόφορος Κάσδαγλης και υπεύθυνος παραγωγής ο Κώστας Εφήμερος από το The Press Project. Στόχος της καμπάνιας είναι να σπάσει η συνωμοσία της σιωπής, να απενοχοποιηθούν τα θύματα και να αναδειχτούν οι ένοχοι, να καμφθούν οι προσωπικές ενοχές και να βγει το πρόβλημα στην επιφάνεια σε όλες τις τραγικές του διαστάσεις. Και, φυσικά, να προταθούν και να προωθηθούν λύσεις.

Η περιθωριοποίηση των ανέργων δεν είναι συμπτωματική. Υπάρχουν κόμματα που εκπροσωπούν το κεφάλαιο, την εργατική τάξη, τα μεσαία στρώματα, ακόμα και τους διανοούμενους. Κόμμα που να εκπροσωπεί τους άνεργους δεν υπάρχει. Τα μνημονιακά κόμματα είναι υπεύθυνα για την έκρηξη της ανεργίας, για την απουσία πρόνοιας και για τα πρόσθετα βάρη που ρίχνουν στις πλάτες των ανέργων. Αλλά και τα κόμματα της Αριστεράς, παραδοσιακά συγκροτημένα γύρω από το συνδικαλιστικό κίνημα και τα εργατικά δικαιώματα, δυσκολεύονται να βάλουν στο ραντάρ τους τα ανυπέρβλητα προβλήματα του άνεργου, της άνεργης και των οικογενειών τους.

Μιλάμε συνήθως με υπερηφάνεια για τον «κόσμο της εργασίας» και αποστρέφουμε το βλέμμα από τον «κόσμο της ανεργίας». Το «Ημερολόγιο ενός ανέργου» θα φέρει στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης τον «κόσμο της ανεργίας» και θα προσπαθήσει να του δώσει πίσω τη χαμένη του υπερηφάνεια.

Σημείωση 1: Όλα ξεκίνησαν από το βιβλίο «Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι» του Χριστόφορου Κάσδαγλη, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2012. Ανάμεσα στα κεφάλαιά του συμπεριλαμβάνονταν 17 διάσπαρτες σελίδες από το «Ημερολόγιο ενός ανέργου». Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό. Η συνέχεια ήρθε αβίαστα. Αντί για την υποκειμενική καταγραφή του προβλήματος από ένα συγγραφέα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους χιλιάδες άνεργοι και άνεργοι και να καταγράψουν απευθείας και χωρίς διαμεσολαβήσεις τα βιώματα, τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τα αιτήματά τους.

Σημείωση 2: Μπορείτε εδώ http://vimeo.com/63092316 να βρείτε το βιντεάκι που κηρύσσει την έναρξη της καμπάνιας.

Wednesday, April 10, 2013

Γυφτοβασίλειο με άλλοθι το αρχαίο κάλλος

Ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης μιλάει για τους δασκάλους του και την ιστορία του Παγκρατίδη, που τον «σφράγισαν»

Της Γιωτας Συκκα

Ο Θωμάς Κοροβίνης ήταν ακόμα παιδί στη Νέα Μηχανιώνα όταν συνέλαβαν τον Αριστείδη Παγκρατίδη, τον επιλεγόμενο και «δράκο του Σέιχ Σου», όμως τα έχει όλα ζωντανά μέσα του. Είναι φανερό και στο βιβλίο του «Ο γύρος του θανάτου» (Εκδ. Αγρα), που τιμήθηκε το 2011 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος και τώρα έγινε παράσταση στο ΚΘΒΕ από τον Νίκο Μαστοράκη. Οπως λέει, πιστεύει στη δύναμη του βιώματος όταν χαράζεται βαθιά στον άνθρωπο. «Ωρίμασα νωρίς γιατί ζούσα με τους μεγάλους. Το καφενείο που μεγάλωσα ήταν η καλύτερη εφημερίδα. Ημουν ακόμη μικρός, όμως η αντίδραση του κόσμου ήταν άμεση και καθολική για τον Παγκρατίδη που συνελήφθη το 1964, κάθισε τέσσερα χρόνια στο Γεντί Κουλέ και το ’68 εκτελέστηκε. Η γενική αίσθηση ήταν ότι έπρεπε να πληρώσει, ότι αυτός ντε και καλά ήταν ο δράκος. Βαριά σκιά η θηλιά στον λαιμό μαζί με την ιστορία του Λαμπράκη. Η ιστορία του δράκου είχε ακουστεί ώς τα νησιά. Υπήρξαν πολλοί δράκοι, όπως ο Παπαχρόνης που είναι έξω στα 56 του και περνάει μια χαρά. Τον Παγκρατίδη η Θεσσαλονίκη τον αντιλήφθηκε ως θύμα και παρά την καταδίκη του ακόμη και σήμερα σπάνια θα ακούσεις κάποιον να σου πει «μπορεί και να ήταν δράκος».

Στα άδυτα

Στη σκηνή, μέσα από τα πρόσωπα που συνδέονται με τον Παγκρατίδη, ο θεατής γνωρίζει τα άδυτα του λιμανιού, τις φτωχογειτονιές, το περιθώριο, την ατμόσφαιρα της μετεμφυλιακής Θεσσαλονίκης και ό,τι την χαρακτήρισε. «Ηθικολογία, επικράτηση μιας εξουσίας με πολύ σκληρό πρόσωπο, άκαμπτες οικογενειακές δομές, παντοκρατορία του χωροφύλακα, του παπά, ανθρωποφαγικό σκηνικό με συμπλεγματικά αποτελέσματα στην ψυχολογία των ανθρώπων». Η ιστορία του Παγκρατίδη όπως και η υπόθεση Λαμπράκη, παραδέχεται ο συγγραφέας, «με σφράγισαν».

Το χρέος, τον παρακίνησε να γράψει το βιβλίο όπως το μυθιστόρημα «’55» που καταπιάνεται με τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης. «Ετσι λειτουργώ ως δημιουργός, έτσι λειτουργούσα και ως δάσκαλος. Στεκόμουν πάντα σε ένα ύψος ιεραποστολικό».

– Συγγραφέας, ερευνητής, στιχουργός, συνθέτης αλλά και 30 χρόνια φιλόλογος σε Γυμνάσια, Λύκεια και τα οκτώ απ’ αυτά στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης. Τι αλλαγές διακρίνατε στα παιδιά;

– Oσο παλιότερα γυρίσει κανείς, βλέπει πως τόσο οι άνθρωποι είναι συνδεδεμένοι με την παράδοση. Τα τελευταία χρόνια όμως, η ασυνεννοησία κινδύνευε να θεωρηθεί δεδομένη. Αλλά καθώς διαμορφώνεται ένα νέο είδος ανθρώπου με χαρακτηριστικά που υπαγορεύονται από την παγκοσμιοποίηση, την τεχνολογία, τις απρόσωπες διαπροσωπικές σχέσεις, προσπαθούσα πάντα να δώσω τον ανθό από τις αξίες που αποκόμισα από τη ζωή μου.

– Δεν ακολουθούσατε πάντως την κλασική οδό.

– Κέρδισα το παιχνίδι αλλιώς. Οταν για παράδειγμα δίδασκα τη Φάτα Μοργκάνα, πρώτα την τραγουδούσα, μετά τους ταξίδευα στον κόσμο της θάλασσας, της περιπέτειας, της Ιθάκης, στον Καββαδία, στο ίδιο το ποίημα.

– Οι δικοί σας δάσκαλοι ποιοι ήταν;

– Ο Σαββίδης ήταν κυρίως ο Πανεπιστημιακός μου δάσκαλος, ο Μαρωνίτης, ενώ ο Χριστιανόπουλος ήταν ο εξωπανεπιστημιακός, η Σωτηρίου. Εκείνη με ανακάλυψε όταν ήμουν στην Πόλη. Ταράχτηκα γιατί τη θαύμαζα. Αλληλογραφώντας, μαθαίναμε ο ένας τον άλλον. Είμαι ελληνοκεντρικός με μια πινελιά προς τας Ανατολάς. Στη διδασκαλία συνδύαζα τα διδάγματα που έχω από τα διαβάσματα και το ψήσιμό μου στη ζωή. Τα παιδιά με αυτό τον τρόπο μαθαίνουν πιο ποιητικά τα πράγματα και λιγότερο λογιστικά.

– Με το τραγούδι πώς ασχοληθήκατε;

– Μεγάλωσα μέσα στα ρεμπέτικα. Η Καζαντζιδική εποχή με επηρέασε πολύ. Τραγουδούσα από μικρός, έγραφα στίχους, έπαιζα λίγο μπαγλαμά και τελικά έφτασα μέσα από τον πόνο της ζωής στο τραγούδι. Θαρρείς και οι μελωδίες ήταν μέσα μου. Ετσι έφτιαξα 4-5 δίσκους ξεκινώντας το 1992 από το στούντιο του Νίκου Παπάζογλου με τον Βόμβολο ενορχηστρωτή. Τότε ήταν συνεταιρικά τα πράγματα κι έτσι έβγαιναν τα τραγούδια της παρέας. Θα μπορούσα να είχα άλλη πορεία στη μουσική, αλλά αν κάτι δεν μου αρέσει, δεν συνεργάζομαι. Είναι θέμα αξιών.

– Πιστεύετε πως η παγκοσμιοποίηση θα εξομοιώσει ακόμη περισσότερο τις λαϊκές κουλτούρες;

– Δεν το πιστεύω, γιατί οι λαοί που έχουν βαθιές παραδόσεις αντιστέκονται σ’ αυτό. Το τελευταίο που θα εξαφανιστεί από την ταυτότητά τους είναι το τραγούδι. Ταυτόχρονα βέβαια ενδίδουν. Κάνοντας μια βόλτα τώρα στην Κωνσταντινούπολη, ακούς τουρκικό ποπ πιο χαζό από το δικό μας γιατί η ανάγκη εκδυτικοποίησης εκεί είναι ισχυρότερη. Η παγκοσμιοποίηση για μένα είναι καταστροφή, αδερφή με το μνημόνιο. Eνα ιδεολόγημα κούφιο και ψεύτικο.

Μελέτες

– Πόσο διαφορετικά λειτουργείτε γράφοντας ένα πεζό από ένα τραγούδι;

– Λειτουργώ με το ίδιο πάθος. Οι μεγάλες μου μελέτες -η μία επτά χρόνια και η άλλη 17- απαιτούσαν οργάνωση. Τα νεοϊστορικά μυθιστορήματα επίσης θέλουν δουλειά γιατί στηρίζονται στη γνώση που προέρχεται από τη μελέτη και τη φαντασία που είναι ο μύθος. Το τραγούδι είναι πιο παρορμητικό, αλλά κι αυτό θέλει να δουλέψεις με τις λέξεις.

Θεσσαλονίκη της συντήρησης και της απάτης

– Τώρα στην κρίση μιλάμε συχνά για το τέλος του λάιφσταϊλ. Η Θεσσαλονίκη πώς το βίωσε και πόση σχέση έχει η πόλη που αγαπήσατε με αυτή που ζείτε;

– Μιλάμε για το τέλος του λάιφσταϊλ που συνοδεύει την κρίση της εποχής χωρίς να είμαστε σίγουροι ακόμη γι’ αυτό. Θα προτιμούσα αυτός ο λαός που φάνηκε ενδοτικός στην ευκολία των τελευταίων χρόνων, να είχε περίσκεψη πριν. Τα τελευταία χρόνια η Θεσσαλονίκη ήταν η πόλη της συντήρησης και της απάτης, ξεκινώντας από τους ηγεμόνες της. Από την άλλη όμως, οι πνευματικές της μονάδες από τα χρόνια του Πεντζίκη και της Καρέλλη, μοιάζουν να ’ναι παράδοση.

– Συχνά μιλάτε για τον Στέλιο Καζαντζίδη, τη Σωτηρία Μπέλλου, την Πόλυ Πάνου κ.ά. Τι είχαν αυτοί οι λαϊκοί τραγουδιστές που λείπει από τους σημερινούς;

– Εχουμε φωνές, μερικές εξαιρετικές, αλλά είναι πιο γλυκερές, πιο μελιστάλαχτες. Εκείνοι έφεραν στη φωνή τους τον πόνο της ζωής τους, που ήταν αλλιώτικος από τον σημερινό. Οι άνθρωποι έχουν ελαφρύνει. Ακόμη και η υπερηφάνεια μοιάζει ξεθυμασμένη.

Η ελληνική αριστερά είναι πολύ συντηρητική

– Δηλώνετε σταθερά αριστερός αλλά και ορθόδοξος. Παραμένετε;

– Αριστερός, θέλω δεν θέλω. Ορθόδοξος ως παράδοση, δεν έχω λόγο να την αντικαταστήσω, άλλωστε είναι πιο ανθρώπινη από άλλες.

– Τι είναι για σας σήμερα προοδευτικός;

– Oλα ξεκινάνε από την ανάγκη να είναι κανείς άνθρωπος, να προσπαθήσει να συνεργαστεί με τους συνανθρώπους για μια επικοινωνία που θα ανατρέψει τις δομές ενός συστήματος που αγκυλώνει τον άνθρωπο, τον αφήνει φτωχό και άνεργο. Δεν μπορείς να είσαι αριστερός χωρίς να έχεις υπόψη σου τον άλλον, ούτε χριστιανός και να βγαίνει το μίσος από τα μάτια σου. Εχουμε αριστερούς που ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα ανέλθουν στην κλίμακα. Η ελληνική αριστερά κατά πλειοψηφία είναι πολύ συντηρητική. Θα έπρεπε π.χ. να έχει αποδεχτεί την οικολογία πολύ πριν γίνει μόδα. Αντίθετα είναι ένα κατηχητικό που σκέφτεται υποτίθεται προοδευτικά αλλά κουτσομπολεύει πίσω από τον μπερντέ. Δεν μπόρεσε να γίνει ένα πλατύ ποτάμι που θα συμπεριλάβει και ρεύματα που της φαίνονται αλλότρια, ενώ δεν είναι. Πρέπει να αφήσεις το εγώ στην άκρη για να είσαι αριστερός.

– Τι λέτε, θα ανθήσει κάτι;

– Αν δεν στρώσουν λίγο οι άνθρωποι, τι να ανθήσει; Θέλει δουλειά, διάβασμα, περίσκεψη, ενδοσκόπηση. Είναι αίτημα των καιρών να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και να περάσουμε σε έναν επαναπροσδιορισμό της νεοελληνικής ταυτότητας. Θα ζούμε με το άλλοθι του αρχαίου κάλλους, ενώ θα είμαστε το γυφτοβασίλειο; Θα δουλέψουμε για το κοινό καλό ή θα είμαστε αποικία; Η ανασυγκρότηση πρέπει να γίνει από τον λαό, όχι από το κράτος. Αλλά χωρίς ελπίδα δεν ζει κανείς. Στην ανθρώπινη περιπέτεια πιστεύω στο τρίπτυχο του Ελύτη: τέχνη, τύχη, τόλμη.

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Monday, April 1, 2013

Κυριάκος Χαραλαμπίδης: Αισθανόμαστε προδομένοι από την ελληνική κυβέρνηση

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

Έχουν μιλήσει και μιλούν πολλοί αυτές τις μέρες για τη νέα καταστροφή της Κύπρου. Τι να λέει άραγε ένας ποιητής; Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης επιλέγει τον συγκεκριμένο στίχο από το θεατρικό του δρώμενο "Αμμόχωστος Βασιλεύουσα": "Αν ο λαός μας δεν μπορεί να αντλήσει απ' τα δεινά του/ τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία" και λέει τα πάντα. Από τις πλέον σημαίνουσες ποιητικές φωνές, όχι μόνο της κυπριακής αλλά και της ελληνικής ποίησης, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, με έντονο το στίγμα του στο μεταπολεμικό, μεταπολιτευτικό ποιητικό τοπίο, με κρατικά βραβεία και άλλες διακρίσεις στις αποσκευές του, σήμερα αφήνει την ποίηση στην άκρη και μιλάει μόνο για την Κύπρο. "Ναι, μας πρόδωσε η ελληνική κυβέρνηση" λέει, ωστόσο παραδέχεται ότι "η αγάπη και η αφοσίωση του κυπριακού ελληνισμού για τον ελληνισμό της Ελλάδας είναι βαθιά ριζωμένες στην ψυχή μας". Τον πετύχαμε στο σπίτι του στη Λευκωσία. Μπορεί η τηλεφωνική επικοινωνία να μη δίνει τη δυνατότητα να δεις το βλέμμα του ποιητή, όμως η φωνή του μαρτυρά εξ αρχής τη βάσανο των ημερών. Μέσα από το ηχόχρωμά της ιχνογραφείται ανάγλυφα η αντοχή, η αξιοπρέπεια, το πείσμα των Κυπρίων και η μεγάλη μοναξιά τους επίσης. Γι' αυτά μιλάει σήμερα ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, αλλά και για τη στάση της Ευρώπης, για το Όχι των Κυπρίων, για το "γερμανικό οικονομικό imperium", για το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη, για την Ελλάδα.

- Ο Αττίλας ακρωτηρίασε την Κύπρο. Το ζωντανό της κομμάτι στάθηκε στα πόδια και τα πόδια του και τα πόδια αυτά κόβονται τώρα από τη Δύση προς την οποία είχε στραμμένο το πρόσωπό του. Ποια είναι η μοίρα της Κύπρου;

Η μοίρα της Κύπρου είναι να αντέξει μέσα στους αιώνες παρά τις δυσκολίες και τις καταιγίδες που αντιμετωπίζει. Το απέδειξε εξάλλου, μέσα σ' αυτή τη μακραίωνη ιστορία της, γιατί παρέμεινε ελληνική εδώ και 4000 χρόνια. Είναι απίστευτο το πως αυτός ο λαός της Κύπρου, ελληνικός στη μεγίστη πλειοψηφία του, βρήκε τον τρόπο να αντέξει και να κρατήσει την ελληνική του συνείδηση, τη γλώσσα, την πίστη και τα έθιμά του. Είναι κάτι θαυμαστό και πρωτόγνωρο αν σκεφτεί κανείς ότι τα γύρω βασίλεια τα ελληνιστικά, όπως το βασίλειο της Περγάμου, η Αντιόχεια, η Αλεξάνδρεια των Πτολεμαίων έχουν χαθεί όπως έχουν χαθεί και οι ελληνικές αποικίες της Σικελίας, των παραλίων της Μ. Ασίας, της Μαύρης Θάλασσας κοκ. Αυτό σημαίνει ότι η Κύπρος είναι σκληρό καρύδι και πεισματερό. Ενώ αποκαλείται Νησί της Αφροδίτης, το κύταρό της είναι πολύ δυνατό και ανθεκτικό μέσα στο χρόνο.

- Εμείς εδώ, με τρία μνημόνια στην πλάτη, σας καταλαβαίνουμε. Εσείς που είδατε τη χώρα σας να καταστρέφεται εν μία νυκτί πως το βιώνετε;

Στην αρχή είχαμε υποστεί ένα σοκ, ένα φοβερό κλυδωνισμό γιατί ήταν ένας αιφνιδιασμός στοχευμένος από την Ευρώπη, για να συντρίψει την έννοια της Κυπριακής Πολιτείας, σε τελική ανάλυση. Βρήκε ως πρόσχημα αυτή η συμμορία των εντιμότατων ότι νοσεί το τραπεζικό μας σύστημα και με αυτό το πρόσχημα προχώρησε στη δολοφονία του Κυπριακού ελληνισμού. Γιατί πρόκειται για φόνο εν ψυχρό, χωρίς συμπόνια.

- Και προμελετημένο;

Ασφαλώς, όπως φαίνεται ήταν προαποφασισμένο και έγινε χωρίς καμιά συμπόνια με ασύμμετρη εκδικητικότητα που αγγίζει την ύβρη, με την αρχαιοελληνική σημασία. Ο Καβάφης λέει "αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία". Όμως αυτό δεν υπήρξε ποτέ από τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

- Αισθάνεστε απελπισμένοι;

Απελπισμένοι δεν είμαστε. Βγαίνει μια αισιοδοξία πάντα μέσα από την απελπισία όταν ένας λαός είναι αποφασισμένος να επιβιώσει. Και είμαστε αποφασισμένοι να επιβιώσουμε. Κι έχουμε τον τρόπο να επιβιώσουμε. Η διανοητική πολιτιστική στειρότητα, λέει κάπου ο Μισέλ Φουκό, μου φαίνεται ένα από τα σημαντικότερα συμβάντα της εποχής μας. Το θυμήθηκα επειδή ακριβώς η κα Μέρκελ και η παρέα της, ο κ. Σόιμπλε και αυτός ο ανεκδιήγητος Ολλανδός νεανίας, που είναι και πρόεδρος του Eurogroup Γερουν Ντεισελμπλουμ, έκαναν το παν για να αποδείξουν τη δική τους πολιτική στειρότητα. Χρησιμοποίησαν κάθε λογής στρατηγήματα και σοφιστικά επιχειρήματα και μυθοπλασίες για να πείσουν τους Ευρωπαίους ότι η Κύπρος είναι ένα μαύρο πρόβατο που πρέπει να συντριβεί. Δεν στοχάστηκαν καθόλου τη θέση της Κύπρου στην Ευρώπη και την ευρύτερη σημασία της.

- Νομίζετε ότι αυτό που γίνεται τώρα έχει σχέση με τις οικονομικές συνθήκες και συσχετισμούς ή έχει και εθνικό χαρακτήρα; Η γερμανική εθνική νοοτροπία ενάντια στις εθνότητες της Μεσογείου;

Η οικονομική πτυχή είναι το πρόσχημα. Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι η Κύπρος μπήκε στο στόχαστρο προκειμένου να απορφανιστεί και από την Ελλάδα και από όλους τους γύρω δυνητικούς συμμάχους της, εννοώ Αίγυπτο, Ισραήλ, Συρία, Λίβανο αλλά και τους ίδιους τους Ρώσους οι οποίοι έχουν πολλά οικονομικά συμφέροντα στην Κύπρο. Στόχος λοιπόν της Ευρώπης, και αυτό δεν είναι μόνο δική μου άποψη αλλά κυριαρχεί στην σκέψη των Κυπρίων, είναι να απογυμνώσει την Κύπρο από κάθε έρεισμα οικονομικό και πολιτικό με προφανή γι' αυτήν ωφελήματα. Αντιμετώπισαν ένα κράτος μέλος της ΕΕ που βυθιζόταν με το χειρότερο τρόπο, όπως έγραψαν πρόσφατα και οι Finincial Times, αντί να του ρίξουν σωσίβιο του πέρασαν μια μυλόπετρα στο λαιμό. Ο δε πρώην πρόεδρος του Eurogroup και τωρινός πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου κ. Γιούνγκερ, είπε ακριβώς ότι οι Ευρωπαίοι αντιμετώπισαν τους Κυπρίους σαν να ήταν γκάνγκστερ. Στην πραγματικότητα οι ληστές είναι αυτοί γιατί ήθελαν να βάλουν χέρι στα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Κυπριακής ΑΟΖ εξουδετερώνοντας την οικονομία μας έτσι ώστε η Κύπρος να μην μπορεί να αντισταθεί σε επικίνδυνες λύσεις και διεξόδους.

- Αισθάνεστε προδομένοι από την ελληνική κυβέρνηση;

Ναι. Αισθανόμαστε προδομένοι από την ελληνική κυβέρνηση. Βεβαίως δεν μας διαφεύγει ότι αυτή την περίοδο η Ελλάδα αιμορραγεί, αλλά άσχετα προς αυτό, η υποστήριξη της Ελλάδας θα μπορούσε να γίνει πιο εμφανής τουλάχιστον κατά τη διαπραγμάτευση στο Εurogroup. Χουμε συνηθίσει, κι έχει γίνει πια τρόπος ζωής για τους Έλληνες πολιτικούς που κυβερνούν αυτή τη στιγμή να σκύβουν το κεφάλι για να δείχνουν καλή διαγωγή. Όμως αυτό ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο αυτούς που προσπαθούν να υφαρπάξουν τον εθνικό μας πλούτο και την εθνική μας κυριαρχία και εδώ στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Το Όχι της Κυπριακής βουλής για παράδειγμα που σχολιάστηκε από ποικίλες οπτικές γωνίες, ήταν κατά την άποψή μου μια μεγάλη ιστορική στιγμή γιατί έστω για μια στιγμή τολμήσαμε να πούμε στους ισχυρούς ότι είναι άδικο αυτό που πάνε να κάνουν. Πολλοί λένε ότι θα ήταν προτιμότερο να σκύβαμε το κεφάλι και να δεχτούμε αυτό που εκείνοι αποφάσισαν για μας, όμως το ότι τους πετάξαμε κατάμουτρα ένα Οχι αποδεικνύει περίτρανα ότι ο άνθρωπος ακόμα και μέσα από το τάφο του μπορεί να αντιστέκεται και να υπάρχει με αξιοπρέπεια. Εκείνο που εμένα με θλίβει είναι ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την απώλεια της τραπεζικής μας αξιοπιστίας, απέδειξαν κάτι πολύ μεγαλύτερο: την απώλεια της δικής τους ηθικής αξιοπιστίας. Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω τον ...Σόιμπλε, κι εδώ παραφράζω το στίχο μου από την "Νεκρώσιμο ακολουθία" για πω πολύ απλά: θα πεθάνει δυστυχισμένος. "Κάθε μέρα" όπως είπε κάποιος ποιητής "οι άνθρωποι πεθαίνουν δυστυχισμένοι επειδή τους λείπουν αυτά που βρίσκονται μέσα στα ποιήματα". Το μόνο που σκέφτεται το γερμανικό οικονομικό imperioum είναι η ευδαιμονία του κράτους τους εις βάρος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

- Το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη το διαβάσατε;

Το διάβασα, μου άρεσε και το έστειλα και σε πολλούς φίλους εκτός Κύπρου. Πήρα πολλές και συγκινητικές αντιδράσεις. Το κύριο σημείο του Αλκίνοου, που πολύ φοβάμαι ότι παρεξηγήθηκε από μερικούς δημοσιογράφους και σχολιαστές στην Ελλάδα, είναι η καταγραφή της ελληνικής παθογένειας στο σύνολό της, τόσο από Κυπριακής όσο και από Ελλαδικής πλευράς. Επειδή ο λαός έχει απολέσει την ικανότητά του να στοχάζεται εθνικά, τον ξενίζουν και τον σκανδαλίζουν καίριες επισημάνσεις που σχετίζονται με την Σολωμική έννοια του έθνους. Δεν είναι αντίθετο προς τον διεθνισμό να αγαπάς την πατρίδα σου, το γερό θεμέλιο του διεθνισμού είναι να αγαπάς την πατρίδα σου και το έθνος. Γιατί αν δεν έχει κάπου αν πατήσεις και κάτι να αγαπήσεις και να αγωνιστείς γι' αυτό τότε είσαι κρατημένος στον αέρα.

- Τι σημαίνει πατρίδα κύριε Χαραλαμπίδη;

Είναι ουσιαστικά η αίσθηση της κοινότητας μεταξύ των ανθρώπων. Η πατρίδα είναι ένα συμβόλαιο μεταξύ ανθρώπων που βρίσκονται στον ίδιο τόπο και γίνονται ενεργοί πολίτες για να συντάξουν την πολιτεία τους, το κράτος. Μη ξεχνάμε ότι αυτό σχετίζεται άμεσα με τον πολιτισμό, και μην ξεχνάμε επίσης ότι ο πολιτισμός εδράζεται στη λέξη πολίτης. Η δε πολιτεία έχει τη ρίζα της στο "πολιτεύω" που στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε είμαι ελεύθερος άνθρωπος. Η έννοια της πατρίδας συντάσσεται επίσης με την έννοια της μνήμης που αντλεί την ουσία της αναίρεση της λήθης, εφόσον διασώζει από τη λήθη ότι είναι α-ληθές, αυτό που δεν είναι δυνατό να λησμονηθεί; Συνεπώς η μνήμη ως απουσία λήθης αποτελεί την ταυτότητα της αλήθειας. Σε κρίσιμους καιρούς είναι καλό να το θυμόμαστε: οι άνθρωποι και οι λαοί "αληθεύουν" μονάχα μέσω της μνήμης τους. Η πατρίδα επομένως είναι ο συνεκτικός δεσμός των ανθρώπων που έχουν κοινή μνήμη και κοινά παθήματα.

- Στο παρελθόν μου είχατε μιλήσει για την "επιστήμη της αγάπης προς την πατρίδα". Τι διδάσκει αυτή η επιστήμη σήμερα;

"Αν ο λαός μας δεν μπορεί να αντλήσει απ' τα δεινά του/ τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία" είχα γράψει στο θεατρικό δρώμενο "Αμμόχωστος Βασιλεύουσα". Νομίζω ότι από εδώ μπορούμε να αντλήσουμε το ουσιώδες συμπέρασμα ότι η επιστήμη της αγάπης προς την πατρίδα στηρίζεται στη βαθύτερη συναίσθηση της πραγματικότητας και στη σωφροσύνη που μπορούμε να αντλήσουμε ως λαός απ' αυτό. Θα 'λεγα αυτή την κρίσιμη ώρα ότι εμείς εδώ στην Κύπρο έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε κριτικά την Ευρώπη και να διακρίνουμε το βάθος των πραγμάτων, πράγμα που δεν ισχύει για όλους εκείνους τους οικονομικούς παντογνώστες της Ευρώπης. Η Liberation ωστόσο γράφει "οικονομολόγοι καλά πληροφορημένοι αυτό αποτελεί σχήμα οξύμωρο".

- Στην πάλη ανάμεσα στο νεοφιλελευθερισμό και στις πολιτικές που έχουν ως πρόταγμα τις ανθρωπιστικές αξίες, ένας Έλληνας ποιητής που οι Θερμοπύλες του είναι στην Κύπρο πώς αντιμετωπίζει αυτό το δίπολο;

Ξέρω ότι ουσιαστικά η Ευρώπη έχοντας χάσει το πρόσωπό της και όντας σε τύφλωση αυτή τη στιγμή, έχει απολέσει ταυτόχρονα και το μεγάλο όραμα της Ευρώπης της αλληλεγγύης σε κάθε τομέα με κέντρο τον Άνθρωπο. Το κεφάλαιο της Ευρώπης, και του κόσμου ολόκληρου, οφείλει να είναι ο Άνθρωπος, ο πολίτης και όχι τα τραπεζικά κεφάλαια. Κάποια στιγμή η ιστορία η ίδια θα ζητήσει το δίκαιο και τα δικαιώματά της. Τίποτα δε μένει στατικό στον κόσμο. Αισθάνομαι ότι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι πολύ όμορφες χώρες γιατί έχουν πονέσει πολύ. Η ομορφιά είναι δύναμη γιατί ανακεφαλαιώνει τον κόσμο μέσα από τον πόνο. Να ευχηθώ να το καταλάβουν και οι λαοί μας και να καταλάβουν οι λαοί μας ότι το αντίδοτο στο δηλητήριο που μας ποτίζουν μπορεί να γίνει στα χέρια μας η υπέρτατη ποιητική πράξη που καταφάσκει στην ίδια τη ζωή.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ