Sunday, September 29, 2013

Το έθνος είμαστε εμείς

Του Παναγή Παναγιωτόπουλου

Η ελληνική κοινωνία έχει λοιδορηθεί πολλαπλώς τα τελευταία χρόνια- τα πιο δύσκολα χρόνια της. Έχει υβριστεί. Το ίδιο και η δημοκρατία, η ατομικότητα, η ζωή των ανθρώπων, το μυαλό τους, η δράση τους, οι αγωνίες μας, η προσπάθεια, ο κόπος, η επίμονη και παράδοξη ευρωπαϊκότητα μας, η μεταπολίτευση, οι έρωτές μας και οι λύπες μας, όλα όσα μας συγκροτούν ως ζωντανούς νοήμονες επιθυμούντες πολίτες.

Το έκαναν συντηρητικοί και αριστεροί ηθικολόγοι, το έκαναν ευρωπαίοι δύσθυμοι και ενίοτε βάναυσοι σύμμαχοι. Μαζί με αυτούς που τρία χρόνια τώρα δεν πίστευαν ότι δικαιούμαστε να υπάρχουμε ως δημοκρατικοί πολίτες της Ευρώπης, δούλευαν και εκείνοι που με θράσος και ιδιοτέλεια αποφάσισαν πάνω στην οδύνη να μιλήσουν αποκλειστικά στο όνομα του Λαού και του έθνους. Δεν υπήρξαν αφελείς, μια ευκαιρία ήταν: για καριέρες, για εκδίκηση, «για την πάρτη μας», και ας ήταν τόσο δακρύβρεχτο ή οργισμένο. Και οι πολιτικές ηγεσίες - όλες- σύρθηκαν, εθίστηκαν, έπαιξαν βρώμικα παιχνίδια με τους ναζί. Και πολλοί από εμάς υποτιμήσαμε τον κίνδυνο- η δημόσια αυτοκριτική μοιάζει με υποχρέωση, σήμερα ειδικά.

Εδώ και μερικές μέρες, μετά τον φόνο του Παύλου Φύσσα- Killah P, αυτή η κατακερματισμένη κοινωνία, ο αντιφατικός μας εαυτός, το περίεργο εγώ που κρύβουμε, αυτή η ελληνική κοινωνία βγήκε μπροστά. Ύφανε με ταχύτητα τον κοινωνικό δεσμό. Και έδειξε ότι παρά την πλύση εγκεφάλου και τον βομβαρδισμό εθνικισμού, αντιμνημονιακής ψυχοπαθολογικής εμμονής, υπερσυντηρητισμού, ανόητου και πρωτεϊκού αντικομμουνισμού, παρά την ανεργία και την ανασφάλεια, την κοινωνική έκπτωση, ήταν σε θέση να σώσει τον εαυτό της. Έγινε ένας εαυτός πολλαπλός μα και δημοκρατικός, πλαισιωμένος. Ένας εαυτός χωρίς πρωτοπορία. Δηλαδή ανασυγκροτήθηκε ως δημοκρατικό έθνος και υποχρέωσε τις πολιτικές ηγεσίες – δεξιές και αριστερές- και τους θεσμούς να αρθούν στο ύψος τις ιστορικής στιγμής. Πλην ελαχίστων βλακών, οι πολίτες απαίτησαν – και απαιτούν- την δημοκρατική ανασυγκρότηση, την αποδίαρθρωση των παρακρατικών και μιλιταριστικών μηχανισμών, την απομόνωση των ακραίων που μιλούν για άκρα, των βολεμένων που μιλούν για μνημόνια. Είπαν «το έθνος είμαστε εμείς». Και η δημοκρατική πολιτεία σήμερα επιτέλους τους εκπροσώπησε ως όφειλε. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει απλά πάσχει από απουσία στοιχειώδους κοινωνικής και ανθρώπινης ενσυναίσθησης, καθώς αδυνατεί να συντονιστεί με την ιστορική ποιότητα της στιγμής.

Όμως, η ιστορία είναι και ο εύκολος εγκλωβισμός μας. Το νιώθουμε. Οι πολιτικές, κοινωνικές, πνευματικές ελίτ, φοβούνται το μέλλον. Πλέον όμως δεν μπορούν να το αποφύγουν. Ο Εμφύλιος τέλειωσε το 1949 και η χούντα το 1974. Σιχαμένες ιστορίες που παρήλθαν. Το δημοκρατικό έθνος θα είμαστε εμείς. Όλοι.

Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Friday, September 27, 2013

Τα άρθρα του Τάκη Φωτόπουλου και του Γιώργου Δελαστίκ που αθωώνουν το ναζιστικό μόρφωμα

Του Δημήτρη Ψαρρά

Δύο απροσδόκητοι συνήγοροι της Χρυσής Αυγής

Την ώρα που το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης αποκαλύπτει την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, διατυπώνεται μια ισχυρή ένσταση και μάλιστα από τα «αριστερά». Δύο γνωστοί αρθρογράφοι, στρατευμένοι στη δική του ο καθένας εκδοχή της Αριστεράς, προσφέρουν την ανάλυσή τους ως σωσίβιο στη ναζιστική οργάνωση, εν ονόματι της βαθιάς, υποτίθεται, αντίθεσής τους στο «σύστημα».

«Μέσα στον ωκεανό της αλήτικης δημοσιογραφίας, με τις ανάλογες αήθεις "αναλύσεις" των διαφόρων φερέφωνων του καθεστώτος, υπήρξε και μια εξαίρεση», γράφει ο ιστότοπος της Χρυσής Αυγής. Και εξηγεί: «Πρόκειται για τον δημοσιογράφο Τάκη Φωτόπουλο της "Ελευθεροτυπίας"» (23.9). Και την επομένη, ο Γιώργος Μάστορας (μισθωτός συνεργάτης του Αρχηγού, κατά κόσμον Γεώργιος Μισιάκας) ανακαλύπτει ένα άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ στην εφημερίδα «Πριν», το οποίο κατά τους ναζιστές «λέει τα αυτονόητα», δηλαδή ο δημοσιογράφος «δεν πιστεύει ότι το έγκλημα είχε πολιτικό κίνητρο, επομένως καταρρέει το τεράστιο ψέμα για εμπλοκή της Χρυσής Αυγής».

Ο ενθουσιασμός της οργάνωσης είναι αναμενόμενος. Γιατί πράγματι, στη φούρια τους να αποδώσουν τα πάντα στην «υπερεθνική και τη σιωνιστική ελίτ» καθώς και στην «κοινοβουλευτική χούντα» (Φωτόπουλος) αλλά και στην «Ε.Ε., τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ» (Δελαστίκ) καταλήγουν στην αθώωση της ηγεσίας της ναζιστικής οργάνωσης από το αποτρόπαιο έγκλημα.
Ο πρώτος μιλά για «βίαιες συγκρούσεις μεταξύ πολιτικών ομάδων της Ακροδεξιάς και της (αναρχικής συνήθως) Αριστεράς», εξισώνοντας τον Γιώργο Ρουπακιά με τον Παύλο Φύσσα. Και συμπληρώνει το επιχείρημά του προσθέτοντας ότι δεν πρόκειται για «συστημική» οργάνωση, «όπως κάποιοι αφελώς και κάποιοι άλλοι εκ του πονηρού υποστηρίζουν», ενώ διαπιστώνει πως «είναι γνωστό ότι εδώ και καιρό έχει ξεσηκωθεί κατά της Χρυσής Αυγής το ντόπιο κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένης της εκφυλισμένης "Αριστεράς" που υποστηρίζει τους μετανάστες».
Κατά τον Φωτόπουλο, «δεν είναι συστημική οργάνωση όχι μόνο εξαιτίας της άγριας δίωξης που υφίσταται από τις ντόπιες και διεθνείς ελίτ, αλλά και με βάση τους προγραμματικούς στόχους της που είναι παρόμοιοι με τους στόχους κάθε ιστορικού εθνικοσοσιαλιστικού ή "φασιστικού" κόμματος: αντίθεση τόσο στο κεφάλαιο όσο και στην αυτόνομα οργανωμένη εργασία, οικονομική αυτάρκεια, εθνικοποίηση ενεργειακών πηγών, "Ευρώπη των εθνών" [...]».
Και το αποκορύφωμα: «Με άλλα λόγια, η φυσική βία δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό ενός "φασιστικού" κόμματος, όπως συνήθως υποστηρίζεται. Αλλωστε, παρόμοια βία χρησιμοποιεί και η κοινοβουλευτική χούντα για να επιβάλει με τα ΜΑΤ τις επιστρατεύσεις κ.λπ., μέτρα που ποτέ δεν ενέκρινε ο λαός».

Δεν είναι δηλαδή μόνο για τη συγκεκριμένη δολοφονία αθώα η Χρυσή Αυγή, αλλά και για όλα όσα έχουν προηγηθεί, εφόσον «η φυσική βία δεν είναι χαρακτηριστικό» αυτών των κομμάτων. Η εντελώς ανιστόρητη αυτή θέση δικαιώνει δηλαδή ακόμα και τον ιστορικό φασισμό, με τρόπο που ούτε ο πιο ακραίος οπαδός του ιστορικού αναθεωρητισμού δεν έχει ακόμα διανοηθεί. Κάποιος πρέπει να μιλήσει στον κ. Φωτόπουλο για το Ολοκαύτωμα. Και βέβαια, για μία ακόμα φορά, θα επαναλάβουμε ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι φασιστική, αλλά ναζιστική και η βία εναντίον των «υπανθρώπων» αντιπάλων της είναι συστατικό και μόνιμο στοιχείο της δράσης της.

Οσο για τον Γ. Δελαστίκ, αυτός εφαρμόζει, λέει, ως θεμελιώδες αφετηριακό σημείο της ανάλυσής του το ερώτημα: «Ποιος ωφελείται πολιτικά από το έγκλημα;». Και παρατηρεί με διδακτικό ύφος: «Από πολιτική σκοπιά (από πολιτική, όχι από αστυνομική σκοπιά, γιατί μπορεί να αποδειχθούν γεγονότα που ανατρέπουν τις πολιτικές εικασίες) πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι την εντολή δολοφονίας την έδωσαν ηγετικά στελέχη πρώτης γραμμής του κόμματος στο οποίο ανήκει ο δράστης, εκτός πια αν με κάτι τα εκβίαζαν άλλοι κύκλοι».
Αυτό είναι το συμπέρασμά του επειδή «η Χρυσή Αυγή υφίσταται σοβαρή πολιτική ζημιά με τη δολοφονία που διέπραξε ο δράστης». Και ο αρθρογράφος καταλήγει διατυπώνοντας «αμφιβολίες για το κατά πόσο ο δολοφόνος έδρασε όντως πρωτοβουλιακά ή αν σκότωσε εκτελώντας εντολές κάποιων άγνωστων σε εμάς κέντρων, διαφορετικών πάντως από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής».
Η συλλογιστική αυτή δεν παίρνει καθόλου υπόψη της την αυστηρά ιεραρχική και στρατιωτική οργάνωση της Χρυσής Αυγής και υιοθετεί το δικό της επιχείρημα ότι έδρασε μόνο του το απλό μέλος ή ακόμα χειρότερα, ακολουθώντας εντολές άλλων. Πρόκειται για απόλυτη υποτίμηση της ναζιστικής οργάνωσης και άγνοια του τρόπου δράσης της τόσα χρόνια. Το επιχείρημα «ποιος ωφελείται» είναι το αποκορύφωμα της μανιχαϊστικής πολιτικής ανάλυσης και δυστυχώς ένας από τους πρώτους που το υιοθέτησε ήταν ο ίδιος ο Χίτλερ στο Mein Kampf. Αν εφαρμόζαμε το ίδιο ερώτημα για τα δύο άρθρα, ποιος άραγε ωφελείται απ' αυτά;
Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι μία μέρα μετά τους ύμνους της Χρυσής Αυγής για το άρθρο στο «Πριν», οι ναζιστές κατάγγειλαν «ομάδα οπλοφόρων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ», δηλαδή της πολιτικής οργάνωσης που εκφράζει το «Πριν», ότι συνελήφθησαν «με δολοφονικά σύνεργα», αλλά «αφέθηκαν ελεύθεροι με άνωθεν εντολή». Η συνωμοσιολογία εκδικείται.

Οσον αφορά τις εφημερίδες στις οποίες αρθρογραφούν οι δύο αναπάντεχοι συνήγοροι της Χρυσής Αυγής, το μεν «Εθνος» έσπευσε να διαφοροποιηθεί από τον Γ. Δελαστίκ, δηλώνοντας ότι δεν θα φιλοξενούσε ποτέ παρόμοιες θέσεις, ενώ η «Ελευθεροτυπία» δημοσίευσε ασχολίαστο το συγχωροχάρτι που προσέφερε στη Χρυσή Αυγή ο κ. Φωτόπουλος, το πρόβαλε μάλιστα και στο πρωτοσέλιδό της.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η Χρυσή Αυγή επιδοκιμάζει και επικαλείται άρθρο της «Ελευθεροτυπίας». Ηταν το καλοκαίρι του 2001, όταν η εφημερίδα της ναζιστικής οργάνωσης θρηνούσε για την εκτέλεση του Τίμοθι Μακβί στις ΗΠΑ, του ανθρώπου που ήταν υπεύθυνος για το πολύνεκρο μακελειό της Οκλαχόμα. Η εφημερίδα αναδημοσίευε τη φράση που είχε αφιερώσει στον Μακβί «ο δημοσιογράφος που γράφει τις εύστοχες φράσεις πάνω στο δελτίο καιρού της "Ελευθεροτυπίας": Εκτέλεσαν με τις ενέσεις τους τη μόνη φωνή που ξεσκέπασε εμπράκτως τις φονικές ανέσεις τους».

Ο άνθρωπος που είχε γράψει τότε αυτές τις γραμμές που θαύμασε η Χρυσή Αυγή είναι σήμερα διευθυντής στην «Ελευθεροτυπία» του κ. Οικονομόπουλου. Και είναι ο ίδιος που με ανάρτησή του στο Διαδίκτυο μας απέδιδε ότι ασχολούμαστε ως δημοσιογράφοι με πολύ περιθωριακά θέματα, εννοώντας την πολύχρονη έρευνά μας για τη Χρυσή Αυγή. Πραγματική κατάντια.

Το άρθρο δημοσιεύεται στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της 27ης Σεπτεμβρίου

Wednesday, September 25, 2013

"O Ναζισμός δεν έχει φίλους, έχει μόνον θύματα"

Με σκληρά λόγια για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα μιλά ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης, Παύλος, μιλώντας για το απαίσιο πρόσωπο του φασισμού. «Δυο λόγια γι’αυτούς που ψήφισαν τον Ναζισμό. Ίσως δεν ξέρατε. Ίσως παρασυρθήκατε; Τώρα καταλάβατε; Τώρα ξυπνήσατε; Τώρα δεν μπορείτε να επικαλείσθε ούτε την άγνοια, ούτε την διαμαρτυρία, ούτε την απόγνωση. [...] Ο Ναζισμός δεν έχει φίλους, έχει μόνον θύματα» αναφέρει σε ανακοίνωσή του.

Oλόκληρη την ανακοίνωση του Μητροπολίτη Σιατίστης έχει ως εξής:

«Όταν την "Χρυσή Αυγή" την χαρακτήριζα «μαύρη νύκτα» δεν έψαχνα να βρω δύο λέξεις για να εντυπωσιάσω.

Χρησιμοποίησα δύο λέξεις με στόχο να αποδώσω με την μέγιστη δυνατή ακρίβεια αυτό που έβλεπα τότε με βάση την ιδεολογία, τις πρακτικές καθώς και την συνολική εμφάνιση του νεοναζιστικού μορφώματος, όσον αφορά την πραγματική ταυτότητα του και στάθηκα ιδιαίτερα απόλυτος και αυστηρός, όσον αφορά κάθε εναγκαλισμό της Χ.Α από χριστιανό η ιερωμένο.

Τότε κάποιοι θεώρησαν υπερβολικούς τους χαρακτηρισμούς μου, νομίζω πλέον ότι κανείς δεν εμφιβάλλει για την ακρίβεια των λέξων.

Πιθανώς όμως και αυτές ακόμη οι λέξεις σήμερα να υπολείπονται πλέον της αληθείας γιατί η δολοφονία, πρώτον εν ψυχρώ και δεύτερον κατόπιν εντολής, δεν παραπέμπει μόνο στην νύκτα, αλλά κυρίως στην κόλαση.

Υπάρχει κάτι που με τρομάζει πιο πολύ από το έγκλημα. Είναι ο τρόπος του εγκλήματος. Η ψυχρότητα της εκτέλεσης. Ούτε ένα δάγκωμα της ψυχής, ούτε ένας προβληματισμός της τελευταίας στιγμής, ούτε η παραμικρή νύξη της συνείδησης, ενός υποτιθέμενου φιλήσυχου πολίτη;

Ποια λοιπόν είναι η οργάνωση και πόσο κολασμένη είναι, που μπορεί να κάνει ένα «φιλήσυχο»πολίτη» σε αδίστακτο εγκληματία;

Το έγκλημα ήταν αποτέλεσμα μιας λεηλατημένης από κάθε αξία και ισοπεδωμένης ψυχής η ήταν καρπός ενός φόβου απέναντι σε εκείνους που τον διέταξαν να σκοτώσει;

Με την ύπαρξη τόσων ντοκουμέντων και μαρτυριών για τη σχέση του με την εγκληματική οργάνωση η προσπάθεια να παρουσιασθεί ότι έχει χαλαρή σχέση μήπως και αυτή είναι αποτέλεσμα μιας εντολής η και ενός φόβου για την δική του την ζωή;

Αλλά και η γελοία προσπάθεια των βουλευτών της Χ.Α να αποτινάξουν από πάνω τους και τον άνθρωπο και το έγκλημα δεν οδηγεί τον ταλαίπωρο και δυστυχή εγκληματία να καταλάβει ποια τύχη τον περιμένει και τον ίδιο;

Και τα ερωτήματα συνεχίζονται: Άργησε η πολιτική ηγεσία να αντιληφθεί τι είναι η Χρυσή Αυγή η σιώπησε εν γνώσει της, έχοντας άλλες σκέψεις στο πίσω μέρος του εγκεφάλου της;

Αν άργησε, τότε είναι επικίνδυνη για τον τόπο λόγω αδυναμίας και ανικανότητος να συλλάβει την κρισιμότητα των στιγμών και να αξιολογήσει τα δεδομένα.

Αν σιώπησε ένοχα γιατί νόμιζε ότι μπορεί να διαχειρισθεί το πρόβλημα, τότε θυσιάζει την πατρίδα στα πολιτικά της παιγνίδια.

Έπρεπε να φθάσουμε στο αίμα για να καταθέσει ο Υπουργός όσα κατέθεσε στον Εισαγγελέα του Αρείου; Αυτά δεν ήταν γνωστά; δεν ήταν δεδομένα; καθ’εαυτά δεν συνιστούσαν αδικήματα; είχαν αντιμετωπισθεί σαν αδικήματα;

Αυτά δεν έδειχναν ότι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση; Τις ορδές των βαρβάρων δεν τις έβλεπαν; Τις εικόνες των σύγχρονων ΕΣ-ΕΣ που γυρνούσαν στους δρόμους για να τρομάξουν τους Έλληνες δεν τις είχαν δει;

Αυτές οι εμφανίσεις οι ομαδικές και ο τρόπος τους, δεν πιστοποιούσαν ότι πρόκειται για παραστρατιωτική οργάνωση.

Η διαφαινομένη αποφασιστικότητα του Υπουργού και της Πολιτείας θα έχει συνέχεια και συνέπεια η είναι ένα πυροτέχνημα λόγω του εκτάκτου των γεγονότων;

Βλέπετε δεν μας έχει πείσει η πολιτική ηγεσία ότι μπορούμε να της έχουμε εμπιστοσύνη.

Πόσες φορές ακούσαμε από υπεύθυνα, υποτίθεται, πολιτικά χείλη ότι «το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο», αλλά αυτό δεν ακούμπησε ούτε το δέρμα;

Το ακόμη θλιβερότερο. Η διχοστασία της πολιτικής ηγεσίας και η απουσία καθαρού πολιτικού λόγου, η αδυναμία συνεννόησης σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, δείχνει μια πολιτική ηγεσία ανάξια της πατρίδος και των περιστάσεων.

Ευρισκόμενος αυτές τις ημέρες εις την πατρικήν οικίαν λόγω ασθενείας άκουσα τον αρχηγίσκο του ναζιστικού μορφώματος να μιλάει με τόση αηδία για το Κοινοβούλιο και για το πολίτευμα, με το γνωστό του χιτλερικό παραλήρημα.

Διερωτώμαι: Δεν τον άκουσε κανένας εισαγγελικός λειτουργός.

Δεν συνιστούν οι λόγοι του προσβολή του δημοκρατικού πολιτεύματος; Ποια αγωγή δίνει στα νέα παιδιά, τα οποία στερημένα ουσιαστικής παιδείας και από το σχολείο και από την οικογένεια γίνονται μα άμορφη μάζα από την οποία θα επιλέγονται οι αυριανοί εκτελεστές;

Δυο λόγια ακόμη γι’αυτούς που ψήφισαν τον Ναζισμό. Ίσως δεν ξέρατε. Ίσως παρασυρθήκατε; Τώρα καταλάβατε; Τώρα ξυπνήσατε; Τώρα δεν μπορείτε να επικαλείσθε ούτε την άγνοια, ούτε την διαμαρτυρία, ούτε την απόγνωση.

Μεγαλύτερη απόγνωση από το Ναζισμό δεν υπάρχει. Αλλοιώς ετοιμασθείτε να κλάψετε και το δικό σας το παιδί!

Γιατί ο Ναζισμός δεν έχει φίλους, έχει μόνον θύματα».

Tuesday, September 24, 2013

Η Αριστερά που μας λείπει

Του Περικλή Δημητρολόπουλου

Ο Τονίνο Τατό, ένα είδος φύλακα άγγελου του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, βρήκε τον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας στο σπίτι του. Εκείνος καθόταν στην άκρη της πολυθρόνας, σκυμμένος πάνω από το τραπεζάκι του σαλονιού. Φορούσε φανέλα, γκρι παντελόνι και δερμάτινες παντόφλες. Είχε το ένα μάτι μισόκλειστο για να μην μπαίνει ο καπνός από το τσιγάρο που κρεμόταν στην άκρη των χειλιών του, πάνω στο τραπεζάκι βρισκόταν ένα μελανοδοχείο και ανακατεμένα χαρτιά. Από το τελευταίο από τα τρία κείμενα που θα δημοσιευόταν στην επιθεώρηση Rinascita υπό τον τίτλο «Σκέψεις για την Ιταλία μετά τα γεγονότα της Χιλής» έλειπε η τελευταία φράση - ούτε καν αυτό, μόνο μερικές λέξεις. Ο Τατό τού ζήτησε να δει το κείμενο.

«Η σοβαρότητα της κατάστασης, έγραφε ο Μπερλινγκουέρ, οι επικείμενες απειλές από αντιδραστικά επεισόδια και η ανάγκη να οδηγήσουμε επιτέλους τη χώρα σε έναν ασφαλή δρόμο οικονομικής ανάπτυξης, κοινωνικής αναγέννησης και δημοκρατικής προόδου καθιστούν όλο πιο αναγκαίο, όλο και πιο ώριμο έναν...». Ο Μπερλινγκουέρ είχε σταματήσει σε εκείνο το σημείο. Η λέξη όμως στριφογύριζε ήδη στο μυαλό του: «συμβιβασμός». Εκείνο που χρειαζόταν ακόμη ήταν ένας επιθετικός προσδιορισμός που θα προσέδιδε στο ουσιαστικό «μια αίσθηση στρατηγικής διάρκειας». Κάπως έτσι γεννήθηκε ο ιστορικός συμβιβασμός στις 23 Σεπτεμβρίου 1973. Ο υπερβατικός όρος προκάλεσε ένα σφίξιμο στους φίλους και πολλή αμηχανία στους αντιπάλους. Κάποιος βρήκε «ατυχή» τη διατύπωση, άλλος «αόριστη και χοντροκομμένη». Ο ίδιος ο Μπερλινγκουέρ είχε αναγνωρίσει, σε μια συνάντησή του με φοιτητές, ότι ήταν μια προκλητική έκφραση και είχε παραδεχθεί ότι ο σκοπός του ήταν να τραβήξει την προσοχή. Είχε πετύχει διάνα. Επειτα από λίγες ημέρες, διηγείται ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Φιλίπο Τσεκαρέλι στη Repubblica, ο Μπερλινγκουέρ συναντήθηκε με τους εργάτες ενός εργοστασίου στη Ραβέννα. «Το πρωί στο λεωφορείο δεν μιλάμε πια για ποδόσφαιρο», του είπε ένας από αυτούς. «Μιλάμε για τον ιστορικό συμβιβασμό». 

Ο Μπερλινγκουέρ δεν κατάφερε και πολλά πράγματα στην Ιταλία με τον ιστορικό συμβιβασμό. Η ιδέα δεν άρεσε ποτέ στους σκληρούς του ΚΚ και τη δεξιά πτέρυγα της Χριστιανικής Δημοκρατίας. Οι τίτλοι τέλους γράφτηκαν το 1978 με την εκτέλεση του Αλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Η κληρονομιά που μας άφησε, όμως, είναι πολύτιμη. Σαράντα χρόνια από εκείνη την ημέρα στο σπίτι του Μπερλινγκουέρ στη Ρώμη, ξέρουμε ότι υπάρχει μια Αριστερά οραματική αλλά και υπεύθυνη, μαχητική αλλά κι έτοιμη να αναλάβει τις ευθύνες της. Μια Αριστερά που αποστρέφεται την ιδεοληψία και τον λαϊκισμό, προτιμά τη σύνθεση απόψεων και τη συνεννόηση και δεν ενδιαφέρεται να οικοδομήσει τον δικό της κόσμο πάνω στα συντρίμμια ενός άλλου. Αυτή είναι η Αριστερά που μας λείπει.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Sunday, September 22, 2013

Για την αριστερά της αλληλεγγύης και του δικαίου

Ομιλία στη συνεδρία της Κ.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς 22/9/2013

Συντρόφισσες και σύντροφοι πριν τοποθετηθώ για το πολιτικό επίδικο της συνεδρίασης που είναι η πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς θέλω με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα να καταθέσω μερικές σκέψεις. Οσοι έχουμε διαβάσει για τη δημοκρατία της Βαϊμάρης, πέρα από τα τραγικά λάθη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας το οποίο ακολουθούσε τυφλά τη σταλινική γραμμή ενάντια στη συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες, κρίσιμο ρόλο στην άνοδο του Χίτλερ έπαιξε η πολιτική των δεξιών & κεντροδεξιών κομμάτων που θέλησαν να προσεταιριστούν τους Εθνικοσοσιαλιστές, ως κομμάτι της γερμανικής δεξιάς. Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε πολύ καλά.

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλά ένα αντίπαλο ιδεολογικά κόμμα. Είναι κήρυκες του μίσους και της βίας. Ουσιαστικό μέτωπο στο ναζισμό δεν σημαίνει απλά καταδικάζω τη βία και τους φόνους. Μέτωπο στο φασισμό σημαίνει αντιπαράθεση στις απόψεις που γεννούν το ναζισμό. Στις απόψεις που "κυνηγούν" κάθε διαφορετικό άνθρωπο. Τον μετανάστη, τον ομοφυλόφυλο, τον αναρχικό, τον ανάπηρο. Πρέπει να συγκρουστείς με τον μικροαστό που χθες ψήφιζε ΝΔ &, Πασόκ και σήμερα ψηφίζει Χρυσή Αυγή για "να τιμωρήσει τους πολιτικούς". Τον συντηρητικό και "φιλήσυχο" πολίτη (τον ίδιο που στη κατοχή σώπαινε ή ακόμα χειρότερα γινόταν συνεργάτης των Γερμανών για να σώσει το τομάρι του) που ζει ακόμα με τον φόβο των κομμουνιστών. Πρέπει να συγκρουστείς με την βαθιά ρατσιστική νοοτροπία του μέσου Ελληνα. Η απάντηση στους νεοναζιστές είναι ο αγώνας για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.

Σε ότι αφορά την πορεία του κόμματος ενόψει και των κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται. Γίνεται πολύς διάλογος για τον τρίτο πόλο και την συγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Πρώτα απ’ όλα θα επαναλάβω αυτό που είχα πει στη συνεδρίαση της Κ.Ε. πριν τις εκλογές του 2012. Η Δημοκρατική Αριστερά προσέρχεται σ’ αυτές τις διεργασίες κουβαλώντας τις απόψεις αλλά και την ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ως Αριστεροί θα πάρουμε μέρος. Δεν θα μεταμφιέσουμε το κόμμα μας σε κάτι άλλο. Προφανώς και υπάρχουν ανάμεσα μας διαφορετικές απόψεις, ακόμα και ιδεολογίες, όμως το κόμμα ανήκει στο ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς. Μη το ξεχνάμε αυτό. Επίσης είναι γνώρισμα της ελληνικής αριστεράς όταν μιλά για συμμαχίες να βάζει το κάρο μπροστά από τα άλογα. Και τι εννοώ. Πριν αναζητήσουμε συμμάχους και συνοδοιπόρους πρέπει να βάλουμε το πολιτικό πλαίσιο. Τη θέλουμε να πρεσβεύει αυτή η συμμαχία. Και έτσι θα δούμε ποιοι χωράνε και ποιοι όχι. Ας πούμε με την πολιτική που ακολουθεί σήμερα το πασόκ ανήκει στον προοδευτικό χώρο; Οχι γενικά και αόριστα, αλλά συγκεκριμένα. Εφαρμόζει μια αντικοινωνική πολιτική στην οποία εμείς είμαστε απέναντι, πως θα συνδιαμορφώσουμε κοινή πολιτική συμμαχία; Μετέχει σε μια κυβέρνηση της οποίας εμείς σωστά είμαστε αντιπολίτευση πως θα βρούμε κοινό βηματισμό; Γι αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο των όποιων συμμαχιών θέλω απλά να καταθέσω ένα κομμάτι από το εξαιρετικό άρθρο του πολύ καλού μου φίλου και συντρόφου από τις ηρωϊκες εποχές της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Γιώργου Σιακαντάρη, ο οποίος στο άρθρο του «Η Κεντροαριστερά δεν είναι Κέντρο, αλλά Σοσιαλδημοκρατία» μεταξύ άλλων τονίζει: «...όταν λέμε Σοσιαλδημοκρατία, ή έστω και Κεντροαριστερά, εννοούμε Αριστερά και όχι Κέντρο. Εννοούμε πρόταση ταξικού συμβιβασμού υπέρ της αναδιανομής και όχι πρόταση συναινετικής αναπαραγωγής των ανισοτήτων. Αναπαραγωγή που κρύβεται πίσω από το αίτημα μονομερών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θίγουν μόνο τον κρατισμό, αλλά αδιαφορεί για εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που αφορούν το ανθρωποφαγικό τοπίο των εργασιακών σχέσεων και εκείνες τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που οδηγούν στη διαμόρφωση κράτους παροχής υπηρεσιών.

Η αδιαφορία για την κοινωνία δεν είναι σοσιαλδημοκρατική, ούτε καν κεντροαριστερή πρόταση. Η κοινωνία όμως με τη σειρά της αδιαφορεί για τους «κεντροαριστερούς», όταν αυτοί αδιαφορούν γι’ αυτήν. Δεν είναι τυχαίο που παρόλο που ένα ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό πολιτών δηλώνει ότι ανήκει στην Κεντροαριστερά, ελάχιστοι απ’ αυτούς δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τα υπάρχοντα κόμματα της Κεντροαριστεράς, αλλά και ελάχιστοι απ’ αυτούς συγκινούνται από τις όποιες εκ των άνω κινήσεις, οι οποίες υποτιμούν τις αγωνίες και τους προβληματισμούς των “από κάτω”». Συντρόφισσες και σύντροφοι. Οι πολίτες χρειάζονται μια αριστερά που θα αγωνιστεί να μπει ένα φρένο στη διάλυση της κοινωνίας. Που θα αντισταθεί στη φτωχοποίηση. Που δεν θα χαϊδέψει αυτιά, που θα συγκρουστεί με το κομματικό κράτος του Πασοκ και της ΝΔ, όχι με συντηρητικές και οπισθοδρομικές πολιτικές στο όνομα μιας δήθεν μεταρρύθμισης, αλλά με πραγματικά αριστερές ριζοσπαστικές προτάσεις για ένα κράτος αλληλεγγύης και δικαίου. Η Δημοκρατική Αριστερά αυτές τις ιδέες πρέπει να υπηρετήσει.

Saturday, September 21, 2013

Η Κεντροαριστερά δεν είναι Κέντρο, αλλά Σοσιαλδημοκρατία

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Στο δημόσιο διάλογο για το μέλλον της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας έχω πολλές φορές χρησιμοποιήσει τον όρο Κεντροαριστερά. Το έχω κάνει μόνο και μόνο για την οικονομία του διαλόγου, μια που αυτός ο όρος έχει πλέον καθιερωθεί στην πολιτική μας συζήτηση. Προσωπικά με αυτόν τον όρο δεν εννοώ τίποτα άλλο πέρα από την αναγκαιότητα του σοσιαλδημοκρατικού εγχειρήματός. Ουσιαστικά όμως ο όρος Κεντροαριστερά οδηγεί σ’ απολίτικες υπεραπλουστεύσεις.

Δεν είναι όμως αυτό το μείζον πρόβλημα με τη χρήση του όρου Κεντροαριστερά. Πολλοί με αυτόν τον όρο αντιλαμβάνονται μια δύναμη πολιτικής μετριοπάθειας, μια συσπείρωση των «περίφημων δυνάμεων της λογικής». Εδώ χρησιμοποιώ εισαγωγικά όχι γιατί υποτιμώ την αναγκαιότητα της συμμαχίας αυτών των δυνάμεων, αυτή χρειάζεται και παραχρειάζεται, αλλά γιατί δυστυχώς πίσω απ’ αυτές τις λέξεις κρύβεται μια οργανωτίστικη αντίληψη, η οποία οδηγεί στη δημιουργία ενός απολίτικου μείγματος. Αυτή η αντίληψη αφενός υποτιμά τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και αφετέρου ερμηνεύει μόνο με όρους ηθικούς (μετριοπάθεια, συναίνεση, συνεννόηση, αλληλοσεβασμό, διαβούλευση) τις πολιτικές διαδικασίες. Σ΄ αυτή την ηθικολογική και απολίτικη προσέγγιση τα βαθύτερα ταξικά προβλήματα, που ταλανίζουν μια κοινωνία, μάλλον αντιμετωπίζονται με όρους ελιτίστικους.

Δεν είναι τυχαίο, που οπαδοί του όρου Κεντροαριστερά ως υποκατάστατου του ορθού που είναι ο όρος Σοσιαλδημοκρατία, είναι από τη μια οι δυνάμεις όσων ποτέ δεν αναγνώρισαν ότι η Σοσιαλδημοκρατία είναι Αριστερά και από την άλλη πλευρά οι δυνάμεις αυτών που ταυτίζουν την Κεντροαριστερά με κάποιον ασπόνδυλο ταξικά μεσαίο χώρο ή με κάποιον απροσδιόριστο ενδιάμεσο πόλο. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των ηγετών του σοσιαλδημοκρατικού κινήματος, αν μάθουν ότι όταν συγκρούονταν με τον σταλινισμό το έκαναν για να τους τοποθετούν σήμερα στον «ενδιάμεσο πόλο».

Εργαλείο σ’ αυτή την προσπάθεια απο-αριστεροποίησης της Σοσιαλδημοκρατίας είναι η θεωρία της ταύτισης των άκρων. Εδώ έχουμε τρεις υποπεριπτώσεις. Η πρώτη υποπερίπτωση αφορά όλους όσοι λόγω της ρηχής πολιτικής και θεωρητικής τους κατάρτισης δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η θεωρία είναι το όχημα για την κατάργηση της διάκρισης Αριστερά- Δεξιά. Η δεύτερη αφορά όλους όσοι το αντιλαμβάνονται και την υποστηρίζουν ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους. Και η τρίτη όλους όσοι είναι γενικώς πολιτικά αγράμματοι και μπερδεύουν τα φύκια με τα μπρίκια ή αλλιώς τον ναζισμό με τον αριστερό πολιτικό εξτρεμισμό. Στην τελευταία υποπερίπτωση η επιστήμη σηκώνει τα χέρια, εκτός και αν θεωρήσουμε τη ψυχανάλυση ως μια αυστηρή επιστήμη.

Έχω ακούσει και αυτό το επιχείρημα της τελευταίας υποπερίπτωσης υπέρ της ταύτισης του ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή. «Μα οι νεκροί δεν ενδιαφέρονται για το ποιος τους σκότωσε», υποστηρίζουν οι πολιτικώς αγράμματοι. Με αυτή τους τη θέση θέλουν να ισχυριστούν ότι όπως η Χ.Α υπερασπίζεται τις ναζιστικές θηριωδίες, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που υπερασπίζεται θηριωδίες. Αν και η χρήση του όρου ανιστόρητος για να χαρακτηριστεί η θεωρία της εξομοίωσης των δυο άκρων είναι ένα ανεπαρκές θεωρητικό εργαλείο, η συγκεκριμένη άποψη που εξισώνει το ολοκαύτωμα με τα γιαουρτώματα και την Κερατέα (γιατί δεν νομίζω να κατηγορούν σοβαρά τον όλο ΣΥΡΙΖΑ για την υπεράσπιση των σταλινικών θηριωδιών) είναι «ολοκληρωτικά» ανιστόρητη. Και φυσικά λειτουργεί προς όφελος της ναζιστικής υπεράσπισης.

Επιστρέφω όμως στο κυρίως θέμα μου. Εδώ ισχυρίζομαι ότι όσοι θεωρούν ότι η Σοσιαλδημοκρατία δεν είναι Αριστερά, επικαλούνται τον κρατικίστικο σοσιαλισμό για να θεμελιώσουν την άποψή τους και όσοι επικαλούνται τον ψευδο-φιλελευθερισμό (τους) για να την μετατρέψουν σε ασπόνδυλο κόμμα του μεσαίου χώρου ή του κέντρου, το κάνουν γιατί αδιαφορούν για την ανάλυση των ταξικών αντιθέσεων σε μια κοινωνία. Και αδιαφορούν ακριβώς επειδή αυτές οι αντιθέσεις λειτουργούν υπέρ τους.

Οι δόσεις ηθικολογίας, οργανωτικισμού, ρηχού- ρηχότατου και αποξηραμένου Φιλελευθερισμού, η αδιαφορία για την ταξική σύνθεση της πολιτικής αντιπαλότητας ουσιαστικά οδηγούν στην υποκατάσταση του αιτήματος για μια Σοσιαλδημοκρατική «Κεντροαριστερά» με το αίτημα της διεκδίκησης του απολίτικου μεσαίου χώρου ή του ξεπερασμένου πολιτικά Κέντρου.

Γιατί όταν λέμε Σοσιαλδημοκρατία, ή έστω και Κεντροαριστερά, εννοούμε Αριστερά και όχι Κέντρο. Εννοούμε πρόταση ταξικού συμβιβασμού υπέρ της αναδιανομής και όχι πρόταση συναινετικής αναπαραγωγής των ανισοτήτων. Αναπαραγωγή που κρύβεται πίσω από το αίτημα μονομερών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θίγουν μόνο τον κρατισμό, αλλά αδιαφορεί για εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που αφορούν το ανθρωποφαγικό τοπίο των εργασιακών σχέσεων και εκείνες τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που οδηγούν στη διαμόρφωση κράτους παροχής υπηρεσιών.

Η αδιαφορία για την κοινωνία δεν είναι σοσιαλδημοκρατική, ούτε καν κεντροαριστερή πρόταση. Η κοινωνία όμως με τη σειρά της αδιαφορεί για τους «κεντροαριστερούς», όταν αυτοί αδιαφορούν γι’ αυτήν. Δεν είναι τυχαίο που παρόλο που ένα ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό πολιτών δηλώνει ότι ανήκει στην Κεντροαριστερά, ελάχιστοι απ’ αυτούς δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τα υπάρχοντα κόμματα της Κεντροαριστεράς, αλλά και ελάχιστοι απ’ αυτούς συγκινούνται από τις όποιες εκ των άνω κινήσεις, οι οποίες υποτιμούν τις αγωνίες και τους προβληματισμούς των «από κάτω».

Δεν υπάρχει καμία Σοσιαλδημοκρατία εκεί όπου απουσιάζει το αίτημα για μια κοινωνία χωρίς μεγάλες ανισότητες και δεν υπάρχει ασφαλής Δημοκρατία, εκεί όπου η κοινωνία τίθεται στο περιθώριο- στο όνομα μάλιστα της συμμαχίας των δημοκρατών έναντι των «κακών ακραίων». Η Δημοκρατία και η Σοσιαλδημοκρατία έχουν δυο σκέλη• το ένα είναι αυτό της ελευθερίας και το άλλο της ισότητας, όταν εγκαταλείπεται ένα από τα δυο ή και τα δυο, αυτή γκρεμοτσακίζεται στο έλεος των ακραίων.

Βεβαίως και χρειάζεται σήμερα να απαντήσουν στη ναζιστική πρόκληση όλες οι δυνάμεις του συνταγματικού τόξου, αλλά αυτή η κίνηση θα πετύχει μόνο όταν ο αγώνας για την ελευθερία από το ναζιστικό μίσος συνδυαστεί με τον αγώνα για την υπεράσπιση της ισότητας στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους. Θα πετύχει αν τα σχεδιαζόμενα συλλαλητήρια στηριχτούν και με ενέργειες- κυρίως εντός του Κοινοβουλίου- οι οποίες θα διεκδικούν ένα νέο κράτος πρόνοιας και όχι ψίχουλα αλά ΕΣΠΑ. Αν πάλι δεν μπορούν, λόγω τρόικας, να το διεκδικήσουν σήμερα, ας το ομολογήσουν καθαρά και ας μη κρύβονται πίσω από φρούδες υποσχέσεις. Αν δεν γίνουν όλα αυτά, τότε τα «συλλαλητήρια» μάλλον διευκολύνουν, παρά δυσκολεύουν τους χρυσαυγίτες. Αν ήμουν ΚΚΕ θα έλεγα ότι «ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης».

Η επιτυχία του όποιου σοσιαλδημοκρατικού νέου πόλου εξαρτάται από το αν αυτός θα στηριχτεί και θα στηρίξει την ίδια την κοινωνία. Αυτή η κοινωνία είναι η αυτονομημένη από τις κρατικές παραγγελίες και επιδοτήσεις επιχειρηματική τάξη, αλλά και η Ελλάδα των παραγωγικών αγροτών και των χειρωνακτών εργατών. Αυτή η κοινωνία είναι εκείνοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι αγωνίζονται και προσφέρουν μέσα σε συνθήκες κυριαρχίας ανορθολογικών ιεραρχικών δομών, απουσίας κινήτρων και κομματισμού. Είναι οι νέοι με πτυχία, γνώσεις, δεξιότητες υψηλού επιπέδου, αλλά και με θέληση για καινοτομία και κοινωνική προσφορά, οι οποίοι αναγκάζονται είτε να υποαπασχολούνται, είτε να ξενιτεύονται. Και βεβαίως είναι και τα ασθενή κοινωνικά στρώματα, τα οποία χρειάζονται ένα κράτος παροχής υπηρεσιών και όχι ένα παράλυτο πλέον κράτος εμβαλωματικών πολιτικών.

Το κράτος παροχής υπηρεσιών, που λειτουργεί όχι απλά ως δίκτυ ασφαλείας, αλλά ως αναπτυξιακός μοχλός, να η μεγάλη σοσιαλδημοκρατική Μεταρρύθμιση, για την οποία δεν μιλούν οι οπαδοί της «κεντρώας» Κεντροαριστεράς, οι οπαδοί των χωρίς κοινωνική λογική δυνάμεων της «κοινής λογικής».

Ας μιλήσουν γι’ αυτή τη Μεταρρύθμιση, όλοι όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για τη δημιουργία της Σοσιαλδημοκρατίας και όχι μόνο για την ανασυγκρότηση του «ενδιάμεσου πόλου» ή του Κέντρου.

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι κοινωνιολόγος, συγγραφέας

Πηγή: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Friday, September 20, 2013

Ελληνική κρίση και ευρωπαϊκή νεωτερικότητα

Πώς εξηγείται η παρούσα κρίση; Φταίνε οι εθνικές μας παθογένειες, η ιστορία της χώρας και ο ανεπαρκής εκσυγχρονισμός της; Ή μήπως είναι προϊόν μιας ευρύτερης κρίσης που περνάει η ευρωπαϊκή νεωτερικότητα; Σκοπός του βιβλίου δεν είναι να δώσει απόλυτες απαντήσεις, αλλά να προκαλέσει μια συζήτηση πάνω σε τέσσερις κεντρικές διαστάσεις της κρίσης, παρουσιάζοντας αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με την οικονομία, τη νομική και πολιτική κουλτούρα, το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και τη θέση της θρησκείας στη σύγχρονη κοινωνία. Κείμενα: Γιάνης Βαρουφάκης, Ρουμπίνη Γρώπα, Νικηφόρος Διαμαντούρος, Θάλεια Δραγώνα, Σταύρος Ζουμπουλάκης, Γιώργος Κατρούγκαλος, Χαρά Κούκη, Μάνος Ματσαγγάνης, Μαρία Πετμεζίδου, Ιωάννης Α. Τασόπουλος, Άννα Τριανταφυλλίδου, Λουκάς Τσούκαλης

"Στην αγοραία αντιπαράθεση συνθημάτων και ανέξοδων χαρακτηρισμών, ο συλλογικός αυτός τόμος ευνοεί τα επιχειρήματα και τον ανταγωνισμό των ιδεών. Προωθεί έτσι τις αποχρώσεις και, κάπου κάπου, δίνει και πρακτικές απαντήσεις στα «βασικά». Δεν είναι λίγο"!  Ν. Κ. Αλιβιζάτος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
"Ποια είναι η σχέση κρίσης και νεωτερικότητας; Όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι καρπός μιας «ανολοκλήρωτης» νεωτερικότητας και ενός πολιτισμικού «δυϊσμού» από τα οποία «πάσχει» η χώρα; Ή μήπως είναι φαινόμενα της ίδιας της κρίσης της νεωτερικότητας; Ο διάλογος που επιχειρεί το βιβλίο τούτο είναι μια δοκιμασία της σχέσης μεταξύ λόγου και εξουσίας". Αντώνης Λιάκος Kαθηγητής Νεότερης Iστορίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η ελληνική έκδοση (Κριτική 2013) κυκλοφορεί ταυτόχρονα με την αγγλόφωνη (Palgrave2013), συμβάλλοντας στη διεθνή συζήτηση για την Ελλάδα και την πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Thursday, September 19, 2013

Μαύρες μπλούζες με γαλάζιες γραβάτες

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη "χαλάει", όπως όλα δείχνουν, το πολιτικό σκηνικό που προσπαθεί εδώ και τρια χρόνια να στήσει η Νέα Δημοκρατία (με βαστάζο τον Βενιζέλο...). Εφαρμόζοντας μια οικονομική πολιτική που ισοπεδώνει τη κοινωνία και διαλύει τη μεσαία τάξη (που σχεδόν πάντα ήταν στήριγμα της συντηρητικής παράταξης), ο Σαμαράς και η παρέα του Μαξίμου αποφάσισε να επιχειρήσει να "ξεγελάσει" (πολιτικά...) τους νοικοκυραίους ψηφοφόρους επιλέγοντας μια ακροδεξιά πολιτική τύπου "ησυχία, τάξη και ασφάλεια" στο κοινωνικό επίπεδο. Η λογική ήταν: "μπορεί να σας φτωχαίνουμε, να μειώνουμε μισθούς & συντάξεις, αλλά υπάρχει νόμος & τάξη, κάντε υπομονή". Με τον Δένδια αιχμή του δόρατος στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου επέλεξε (ακόμα και σε φραστικό επίπεδο...) να ακολουθήσει το ακροδεξιο μονοπάτι αφενός για να στείλει μήνυμα στους νοικοκυραίους ότι παραμένει ένα δεξιό κόμμα, αφετέρου για να κλείσει το μάτι στη Χρυσή Αυγή για το μέλλον (Στις 12/6/2013 ο γγ του υπουργικού συμβουλίου και στενός συνεργάτης του Α. Σαμαρά, Τάκης Μπαλτάκος, σε συζητήσεις του με δημοσιογράφους αναφέρει το "απευκταίο αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο" η ΝΔ να υποχρεωθεί να κυβερνήσει μετά τις επόμενες εκλογές με τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής).
Πρώτο βήμα ήταν να βρεθεί ένας βολικός "εχθρός" (καθόλου τυχαία κοινός με τη Χρυσή Αυγή). Ετσι στοχοποιήθηκε ο αντιεξουσιαστικός-αναρχικός χώρος. Ο Δένδιας ως άλλος σερίφης άρχισε μαζικές εισβολές σε καταλήψεις και εναλλακτικά στέκια ανα την Ελλάδα (βλέπε Villa Amalias, "Λέλας Καραγιάννη", Αντιβίωση στα Γιάννενα κλπ) για τα οποία ποτέ κανείς πολίτης δεν είχε διαμαρτυρηθεί. Ηταν βέβαια εδώ και χρόνια στόχοι της Χρυσής Αυγής. O πρώτος "εχθρος" (κοινός ΝΔ-Χ.Α.) είχε πλέον βρέθηκε. Οι Αναρχικοί. Η ρητορική περί πάταξης της ανομίας είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη του επικοινωνιακού επιτελείου της ΝΔ και χρησιμοποιείται όχι μόνο για αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, αλλά και για κάθε εργασιακή ή κοινωνική εκδήλωση.

Ο "Ξένιος Ζεύς" δεν μένει εδώ...

Δεύτερος κοινός "εχθρός" οι μετανάστες. Από την προεκλογική περίοδο ο Σαμαράς μιλούσε για την περιβόητη "ανακατάληψη των πόλεων". Μόλις έγινε πρωθυπουργός την έβαλε σε εφαρμογή.  Με τίτλο "Ξένιος Ζευς" άρχισε μαζική, κρατική, επίθεση στους μετανάστες σε μια καθαρά εκφοβιστική επιχείρηση. Σε όλες σχεδόν τις πόλεις εξελίχθηκε ένα πρωτοφανές σε έκταση όργιο τρομοκρατίας ξυλοδαρμών, προσαγωγών, συλλήψεων, κλπ. φασιστικό πογκρόμ κατά των μεταναστών, δηλ. εξαπέλυσε χιλιάδες αστυνομικούς πανελλαδικά και σε κάθε γειτονιά των πόλεων διενεργώντας μαζικές συλλήψεις χιλιάδων μεταναστών κλείνοντάς τους αρχικά στα κρατητήρια και στη συνέχεια στέλνοντας τους σε διάφορα πρόχειρα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Και φυσικά όπου δεν έφτανε η αστυνομία, "φρόντιζε" να φτάνει η Χρυσή Αυγή. Σας θυμίζω. Στις 29 Μαίου το 2012 ένας 33 χρονος υπήκοος του Μπαγκλαντές έπεσε θύμα επίθεσης με μαχαίρι μέσα σε συρμό του Ηλεκτρικού. Οι μαρτυρίες λένε ότι πριν κλείσουν οι πόρτες ακούστηκε το εμετικό σύνθημα «Δε θα γίνεις Ελληνας Ποτέ». Στις 2 Ιουνίου κατά τη διάρκεια μηχανοκίνητης πορείας μελών της Χρυσής Αυγής έγινε επίθεση σε μετανάστες στις οδούς Πειραιώς και Κωσταντινουπόλεως. Την ίδια μέρα ένας Αλβανός μετανάστης στο Νέο Κόσμο υπέστη χτύπημα στα πλευρά του από σπαθί και δύο Πολωνοί μαχαιρώθηκαν στην οδό Καλλιρόης. Στις 16 Ιουνίου 20 άτομα επιτέθηκαν σε Αιγύπτιους ψαράδες σε μονοκατοικία στο Πέραμα. Στις 18 Ιουνίου ερασιτεχνικό βίντεο καταγράφει επίθεση εις βάρος μετανάστη στο σταθμό «Αττική». Στις 9 Αυγούστου επίθεση με μαχαίρι δέχτηκαν 4 Ινδοί και νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο Ρεθύμνου. Στις 12 Αυγούστου ομάδα επιτέθηκε σε Πακιστανούς με ρόπαλα και μαχαίρια στη Λυκόβρυση. Στις 11 Σεπτέμβρη Έλληνας οδηγός ταξί τραυματίστηκε με αιχμηρό αντικείμενο από αγνώστους γιατί επέλεξε κουρείο μετανάστη. Στις 23 Σεπτέμβρη επίθεση με μαχαίρι δέχτηκαν 3 Πακιστανοί στη μεταμόρφωση. Στις 2 Νοέμβρη πογκρόμ κατά μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα. Στις 31 Δεκέμβρη επίθεση σε 34χρονο πακιστανό στα Καμίνια, τον τραυμάτισαν με αιχμηρό αντικείμενο στο λαιμό. Στις 17 Γενάρη το 2013 δολοφονείται ο 24 χρονος Σερντάρ Γιακούμπ  Πακιστανός στα Πετράλωνα απο 2 άτομα που επέβαιναν σε μοτοσυκλέτα και συνελήφθησαν. Στις 14 Μαΐου άγνωστοι χαράκωσαν 14 χρονο Αφγανό στο πρόσωπο. Στις 28 Αυγούστου επίθεση με καδρόνια κατά 2 Μπαγκλντεσιανών στην Καλλιθέα. Φυσικά σε ελάχιστες από τις παραπάνω περιπτώσεις συνελήφθησαν οι δράστες. και (ω τι σύμπτωση...) όποτε συνελήφθησαν είχαν σχέση με τη χρυσή Αυγή!  Και για όσους επιμένουν να μην θυμούνται διαβάστε τη έγραψε ο Επίτροπος Νιλς Μούιζνιεκς και η αντιπροσωπεία του επισκέφθηκαν την Ελλάδα από τις 28 Ιανουαρίου έως την 1η Φεβρουαρίου 2013 για τον τρόπο που η πολιτεία και η αστυνομία αντιμετωπίζουν τα ρατσιστικά, νεοφασιστσικά φαινόμενα. Εδώ ολόκληρη η έκθεση

Τα δυο άκρα...
Τρίτος "σταθμός" στην ακροδεξιά ακροβασία του Σαμαρά ήταν η πολιτική της έντασης και της θεωρίας των δυο άκρων με τη Χρυσή Αυγή από την μια (της οποίας όμως τις "κοινωνικές" απόψεις εφάρμοζε ο Δένδιας) και από την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ. (Το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου επέλεξε να βάζει στο ίδιο τσουβάλι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τη Χρυσή Αυγή αγνοώντας (;) ότι έτσι "ξεπλένει" τη δράση της νεοναζιστικής οργάνωσης). Αυτή τη πολιτική ακολούθησε (και ακολουθεί...) κομμάτι και του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου, το οποίο είναι σε πλήρει ταύτιση με την πολιτική Σαμαρά σ' όλα τα επίπεδα και φυσικά ο μέγας βαστάζος της κυβέρνησης Βαγγέλης Βενιζέλος ("Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί τη στρατηγική της έντασης" δηλώσεις 19/9/2013).  Αποκορύφωμα της πολιτικής του Μαξίμου ήταν οι δηλώσεις του μέντορα (από την εποχή του Δικτύου 21...) του Σαμαρά Χρύσανθου Λαζαρίδη, μια μέρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όπου μεταξύ άλλων είπε: «Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να μην καταδικάζει γεγονότα κατάλυσης της νομιμότητας και του Συντάγματος, όπως π.χ. στις Σκουριές, παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου. Εσείς θεωρείτε ότι είναι εντός;». (Εδώ ολόκληρη η συνέντευξη). Το πιάσατε το υπονοούμενο; Οι κινητοποιήσεις πολιτών είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τη δολοφονία από νεοναζιστές. Αν αυτό δεν είναι ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής τι είναι; Είναι φανερό ότι κάποιοι στο Μαξίμου συνεχίζουν να παίζουν με σπίρτα δίπλα σε δεξαμενές κηροζίνης... Και όπως έγραψε ο σύντροφος και φίλος Χρήστος Χαραλαμπόπουλος: "Αυτός που βολεύεται με την θεωρία των δύο άκρων είτε συγγενεύει με το ένα και θέλει να το κρύψει, είτε είναι ο "νοικοκύρης" που θέλει την "ησυχία" του, που θέλει όλοι να περπατούν στην σειρά ο ένας πίσω από τον άλλο, να υπάρχει ησυχία στον τόπο για "να έρθουν οι επενδυτές", να έχουμε εμπιστοσύνη στην αστυνομία ως "φιλήσυχοι πολίτες". Που θέλει να είναι ουδέτερος γιατί θεωρεί ότι "οι κακοί είναι πάντα οι άλλοι"...είναι ο χαρακτήρας του πολίτη για τον οποίο ο Θουκυδίδης έγραφε "..ουκ απράγμονα αλλ' αχρείον νομίζομεν..".

Εν κατακλείδι...

Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής δεν μπορεί να γίνει με όρους "να φτιάξουμε μέτωπο που όλοι οι καλοί χωράνε...". Δεν πρόκειται για ένα αντίπαλο ιδεολογικά κόμμα. Είναι κήρυκες του μίσους και της βίας. Ουσιαστικό μέτωπο στο ναζισμό δεν σημαίνει απλά καταδικάζω τη βία και τους φόνους. Αυτό το κάνουν πολλοί, οι περισσότεροι διεκπεραιωτικά. Μέτωπο στο φασισμό σημαίνει αντιπαράθεση στις απόψεις που γεννούν το ναζισμό. Στις απόψεις που "κυνηγούν" κάθε διαφορετικό άνθρωπο. Τον μετανάστη, τον ομοφυλόφυλο, τον αναρχικό. Πρέπει να συγκρουστείς με τον μικροαστό που χθες ψήφιζε ΝΔ &, Πασόκ και σήμερα ψηφίζει Χρυσή Αυγή για "να τιμωρήσει τους πολιτικούς". Τον συντηρητικό και "φιλήσυχο" πολίτη (τον ίδιο που στη κατοχή σώπαινε ή ακόμα χειρότερα γινόταν συνεργάτης των Γερμανών για να σώσει το τομάρι του) που ζει με τον φόβο των κομμουνιστών. Εκεί προφανώς δεν είμαι μαζί με τη ΝΔ, τον Δένδια & τον Βενιζέλο οι οποιοι μέχρι χθες σφύριζαν αδιάφορα για τη συμμορίτικη δράση της Χρυσής Αυγής. Οποιος θέλει να κάνει συνάντηση για τσάι όπου θα καταδικαστεί ο ναζισμός ας το κάνει. Κάτι τέτοιο δε με αφορά. Οποιος θέλει πραγματικά να αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή, τον ρατσισμό & τον φασισμό πρέπει να είναι έτοιμος για πόλεμο. Ιδεολογικό και κοινωνικό. Η απάντηση στους ναζιστές είναι μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Και αυτή την απάντηση δεν την δίνουν όλοι...

Wednesday, September 18, 2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΕΜΠΡΟΣ

Το πρωί της Δευτέρας 16/9/13 δυνάμεις της αστυνομίας με υπαλλήλους του ΤΑΙΠΕΔ, μεσούσης της απεργίας της εκπαιδευτικής κοινότητας, προχώρησαν στο σφράγισμα του χώρου του ΕΜΠΡΟΣ.

Στο υποτιθέμενο ενδιαφέρον του ΤΑΙΠΕΔ για την ανάδειξη της ιστορικής αξίας του κτιρίου, εμείς απαντάμε εδώ και δυο χρόνια με δράσεις, που προωθούν την καλλιτεχνική δημιουργία και τον πειραματισμό, παράλληλα με την κοινωνικοπολιτική παρέμβαση στο πλαίσιο μιας δομής αντιιεραρχικής και αντιεμπορευματικής.

Για ακόμα μια φορά το ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ βρέθηκε αντιμέτωπο με την κρατική καταστολή.
Αυτή η ενέργεια αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης επίθεσης σε όποιο κοινωνικό κομμάτι αντιστέκεται, σε όποιο κοινωνικό κομμάτι απαιτεί να διαβιώσει με αξιοπρέπεια, στους ελεύθερους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.

Αυτή τη στιγμή που στο κέντρο της πόλης η τέχνη εξυπηρετεί στυγνά κερδοσκοπικά συμφέροντα των επενδυτών, το ΕΜΠΡΟΣ αποτελεί έμπρακτα ένα ανάχωμα στον εξευγενισμό και στην εμπορευματοποίηση που προωθείται όχι πλέον απλά ατομικά, αλλά ως μια ευρύτερη καταστολή.

Το πρόταγμα της συμμετοχής σε αυτόνομα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα σπάει τις "μπάρες" της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής αποξένωσης και δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας υλικής και πνευματικής αμφισβήτησης.

Με την ανακατάληψη του ελεύθερου αυτοδιαχειριζόμενου θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ δηλώνουμε σε όσους τεχνητά θέλησαν να κρατήσουν στη σιωπή την ελεύθερη φωνή του, ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ!

Σας καλούμε όλους και όλες από αύριο, στις δράσεις και στις εκδηλώσεις- συμπεριλαμβανομένης και της ανοιχτής συνέλευσης στις 18/9/13 στις 19.00-που έχουν ήδη δρομολογηθεί. Το πρόγραμμα θα αναρτηθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του ΕΜΠΡΟΣ:
www. embros.gr, embrostheater.blogspot.com, Facebook: Θέατρο Εμπρός-Β.

ΟΧΙ ΜΠΑΡΕΣ ΚΑΙ ΛΟΥΚΕΤΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

Sunday, September 15, 2013

Ο θάνατος του παρελθόντος σημαίνει και θάνατο της ιδέας ενός διαφορετικού μέλλοντος

Συνέντευξη της Λουτσιάνα Καστελίνα στον Γιώργο Σουβλή και την Ντανιέλα Κιρόνι

Η Λουτσιάνα Καστελίνα μιλάει στα «Ενθέματα» για την εμπειρία του Il Manifesto, τον Λ. Μάγκρι, τη σημασία του Γκράμσι και τα συμβούλια του 21ου αιώνα. Επίσης, για τον κομβικό ρόλο ενός σύγχρονου αριστερού κόμματος στην υπέρβαση των ασυνεχειών του κινήματος, και τους κινδύνους της άμεσης δημοκρατίας. Και, τέλος, εκτιμά ότι η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κορυφαίο γεγονός για ολόκληρη την ευρωπαϊκή Αριστερά.

ΤΗΝ ΕΠΟΧΉ ΤΟΥ “IL MANIFESTO”
 Υπήρξατε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας που συσπειρώθηκε γύρω από την εφημερίδα Il Manifesto, έναν από τους σημαντικότερους πυρήνες διαφωνούντων κομμουνιστών στην Ευρώπη μετά το 1968. Θεωρείτε ότι υπάρχει κάτι στη συγκεκριμένη ιστορική εμπειρία το οποίο μπορεί να εμπνεύσει την σύγχρονη ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά;
Κάθε εποχή έχει την ιδιαιτερότητά της. Θα ήταν λάθος να σκεφτούμε ότι αυτό το οποίο κάναμε με την εφημερίδα IlManifesto και το Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας για τον Κομμουνισμό (PdUP), τη δεκαετία του 1970, μπορεί να επαναληφθεί σήμερα. Είχαμε τότε την τύχη να βρισκόμαστε σε μια ιστορική συγκυρία όπου: Πρώτον, οι συσχετισμοί δύναμης για την Αριστερά, στην Ιταλία και στον υπόλοιπο κόσμο, ήταν ιδιαιτέρως ευνοϊκοί. Δεύτερον, έπειτα από τη δεκαετία του 1960, πλούσια σε εμπειρίες αγώνων, πολιτισμικών ζυμώσεων και θεωρητικών συζητήσεων, υπήρχε επιτέλους το πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη ιδεών που υπερέβαιναν τις ορθόδοξες και αποστεωμένες εκδοχές του μαρξισμού. Γι’ αυτό τον λόγο το Ιταλικό 1968, του οποίου αποτελούσαμε μέρος –παρότι διαφοροποιούμασταν σε σχέση με τις άλλες ομάδες της Νέας Αριστεράς, καθώς η ηγετική ομάδα μας είχε προηγουμένως υπηρετήσει επί μακρόν στις τάξεις του ΚΚΙ– ήταν ένα κίνημα καλλιεργημένο, καθόλου ενστικτώδες ή πρωτόγονο όπως ισχυρίστηκαν ορισμένοι. Και, τρίτον, υπήρχε στην ιταλική πολιτική σκηνή ένα κυρίαρχο αριστερό κόμμα (ΚΚΙ), έναντι του οποίου τηρούσαμε κριτική στάση, έχοντας, ταυτόχρονα, απόλυτη συνείδηση του κομβικού του ρόλου. Γι’ αυτό και πάντα είχαμε την αυτοαντίληψη μιας προσωρινής οργάνωσης: βασική μας επιδίωξη δεν ήταν να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο κόμμα, ένα νέο κομμουνιστικό κόμμα, αλλά να συμβάλουμε σε μια επανίδρυση ολόκληρης της Αριστεράς. O στόχος αυτός δεν επετεύχθη: εν μέρει λόγω των λαθών μας, και σε μεγάλο βαθμό επειδή η σημαντικότερη πολιτική δύναμη την οποία είχαμε ως σημείο αναφοράς, το ΚΚΙ, μετά τον θάνατο του Μπερλινγκουέρ ήταν ανίκανη να αντιληφθεί τις νέες αντιφάσεις της εποχής (το περιβαλλοντικό ζήτημα, το ζήτημα του φύλου κλπ.) υπέστη μια εκφυλιστική διαδικασία, μέχρι τη διάλυση του. Και όμως, πιστεύω ότι η υπόθεση για την οποία αγωνιστήκαμε ήταν σωστή και βοήθησε να αποφύγουμε οποιουδήποτε είδους σεχταριστική ή αυτοαναφορική συμπεριφορά.

Και όσον αφορά την ευρωπαϊκή Αριστερά σήμερα;
Σε αντίθεση με τις πολιτικές δυνάμεις που γεννήθηκαν από το κύμα του 1968, τα αριστερά κόμματα και κινήματα της Ευρώπης δρουν σήμερα με δεδομένη τη βαριά ήττα της Αριστεράς, σε μια κατάσταση δυσμενή λόγω της εγγενούς αδυναμίας της αλλά και της εσκεμμένης αυτοκτονίας που διέπραξε. Κάθε κομμουνιστική εμπειρία, πλέον, έχει ακυρωθεί, σαν ο 20ός αιώνας να ήταν μόνο μια συσσώρευση λαθών και φρικαλεοτήτων, παραγνωρίζοντας εντελώς το ότι ήταν επίσης μια εποχή σημαντικών κατακτήσεων και επαναστάσεων (οι οποίες, αν και τελείωσαν με άδοξο τρόπο, όπως στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης, είναι πολύ καλύτερο που συνέβησαν καθώς μας βοηθούν να σκεφτούμε το αδιανόητο, πηγαίνοντάς μας πέρα από τα λιμνάζοντα ύδατα του παρόντος).

Ποτέ το χάσμα γενεών δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο αυτό που βιώνουμε σήμερα. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο βάρος, γιατί το παρελθόν πρέπει να επανεξεταστεί κριτικά, όχι να παραγνωριστεί. Η παραγνώριση του παρελθόντος είναι χρήσιμη μόνο σε αυτούς οι οποίοι ισχυρίζονται ιδιοτελώς ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέραν του παρόντος· ο θάνατος του παρελθόντος είναι ταυτόσημος με τον θάνατο της ιδέας ενός διαφορετικού μέλλοντος. Μόνο με την κατανόηση του τι συνέβη και πώς αυτό κατέστη εφικτό μπορούμε να δημιουργήσουμε όρους και προϋποθέσεις χειραφέτησης. Η «αρχαιολογία», και όχι η μελλοντολογία, είναι η οδός πρόσβασης στο παρόν, όπως σωστά έχει επισημάνει ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν.

Σήμερα, ωστόσο, είμαστε αντιμέτωποι όχι μόνο με τη γενικευμένη κρίση των μαζικών κομμάτων τα οποία σφράγισαν τον 20ό αιώνα αλλά και με μια βαθιά κρίση της δημοκρατίας, η λειτουργία της οποίας βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην ύπαρξη των κομμάτων αυτών και η οποία, παρ’ όλους τους περιορισμούς της, διασφάλιζε κάτι αναγκαίο: την πολιτικοποίηση των ανθρώπων. Αυτό το μοντέλο δεν λειτουργεί πλέον, και γι’ αυτό πρέπει να σκεφτούμε από την αρχή το ζήτημα της δημοκρατικής εκπροσώπησης. Είναι αναγκαίο, παρότι γνωρίζουμε ότι ο προηγμένος καπιταλισμός δεν προάγει την κοινωνική συσπείρωση –πέρα των μικρών διαστημάτων των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας– αλλά κατακερματίζει το κοινωνικό σώμα, χρησιμοποιώντας μορφές χειραγώγησης πιο καταπιεστικές από ποτέ. Στις μέρες μας, ένα κατακερματισμένο πλήθος δεν μπορεί να υπερισχύσει παρά μόνο να εξεγερθεί. Για αυτό πρέπει να επιμείνουμε στο ζήτημα της οικοδόμησης μιας οργάνωσης η οποία να επιτρέπει το ρίζωμα σε εθνική κλίμακα αποφεύγοντας τις ασυνέχειες των κινημάτων, να διασφαλίζει την εσωτερική δημοκρατία αλλά να μην αρνείται την ανάγκη της ηγεσίας, μιας κοινής γνώσης, μιας κοινής κοσμοθέασης, ενός προγράμματος το οποίο θα μπορεί να απαντήσει αποτελεσματικά στην απώλεια νοήματος την οποία βιώνουμε σήμερα (και όχι μόνο να επιχειρεί να αποσπάσει τη συναίνεση σαν κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα στη βάση κριτηρίων του τύπου «Μου αρέσει — Δεν μου αρέσει»).
 
Η ΛΟΥΤΣΙΆΝΑ ΚΑΣΤΕΛΊΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΎΤΣΙΟ ΜΆΓΚΡΙ
Ο Πέρυ Άντερσον, στη νεκρολογία του για τον Λούτσιο Μάγκρι υποστήριξε πως υπήρξε ο μόνος σημαντικός επαναστάτης στοχαστής του καιρού του, η σκέψη του οποίου ήταν αδιαχώριστη από την πορεία των μαζικών κινημάτων. Συμφωνείτε;
Νομίζω ότι ο Άντερσον έχει δίκιο: η πιο σημαντική πτυχή της πολιτικής δράσης του Μάγκρι ήταν η συνεχής του προσπάθεια να συμβάλει, με κάθε πρόταση ή στρατηγική του, στην προαγωγή της θέσης του συλλογικού υποκειμένου. Συνεχής προτροπή του ήταν, παρότι ήμασταν ένα μικρό κόμμα (PdUP), οι επιλογές του οποίου κατέληξαν να έχουν επουσιώδη σημασία, να αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας σαν να ήμασταν μια μεγάλη δύναμη που είχε συναίσθηση των συνεπαγωγών των αποφάσεων που λάμβανε. Αυτό, προκειμένου μην εθιστούμε στη λογική της μειοψηφίας, της απλής προπαγάνδισης και της ιδεολογικής αφαίρεσης.

Θεωρείτε ότι η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πυροδοτήσει την αναγέννηση και άλλων κομμάτων της ευρωπαϊκής Αριστεράς;
Η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ είναι μοναδική στο είδος της (πάντως, παρότι γνωρίζω καλά την παλιά ελληνική αριστερά, ξέρω λίγα πράγματα για τη νέα, και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό). Είμαι λιγότερο αισιόδοξη για τα υπόλοιπα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το Die Linke στη Γερμανία εμφανίστηκε σαν θαύμα, αλλά δυστυχώς λαβώθηκε γρήγορα από τη φθοροποιό εσωτερική κρίση. Επίσης, οι νίκες στην Ολλανδία ήταν πολύ ασταθείς. Πιστεύω ότι το να βρούμε τους νέους όρους ανασύνταξης του κόμματος είναι μια μακρά διαδικασία.

Ο Ταρίκ Αλί έχει επισημάνει ότι ο πραγματικός κίνδυνος για την Ευρώπη, στην παρούσα φάση, είναι η κυριαρχία «του εξτρεμιστικού κέντρου»: το αμάλγαμα των εφαρμοζόμενων νεοφιλελεύθερων πολιτικών από σοσιαλδημοκρατικά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα. Θεωρείτε ότι η λογική του «εξτρεμιστικού κέντρου» και οι κίνδυνοι για τα υπάλληλα στρώματα από τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλει ισχύουν και για τις τελευταίες ιταλικές κυβερνήσεις;

Δεν νομίζω ότι στην περίπτωση της Ιταλίας ο πραγματικός κίνδυνος είναι το «εξτρεμιστικό κέντρο». Ο κίνδυνος είναι κάτι πολύ σοβαρότερο: το τέλος της δημοκρατίας, και αυτό όχι βέβαια επειδή ανακαλύφθηκε κάποιο ανώτερο μοντέλο. Η κοινοβουλευτική μετα-δημοκρατία σήμερα θεωρητικοποίεται, ιδίως στο επίπεδο των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, με τη ρητορική επίφαση ότι τα παγκόσμια προβλήματα πλέον είναι τόσο σύνθετα που δεν μπορούν να αφεθούν στα κοινοβούλια. Υποστηρίζουν ότι το παν είναι οι τεχνοκράτες, ότι ο δημοκρατικός διάλογος μπορεί να φτάσει το πολύ μέχρι το επίπεδο των τοπικών κοινωνιών. Η μεγαλύτερη ζημιά που προξένησε η κυβέρνηση Mόντι –υποστηριζόμενη από το παραδοσιακό δημοκρατικό κατεστημένο, όχι από τα φασιστοειδή και τους φασίστες– ήταν ότι νομιμοποίησε αυτή τη λογική στα μάτια μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης. Όπως έγραφαν οι εφημερίδες, ήταν ένας ηγέτης που δεν ήταν μπλεγμένος με το κοινοβουλευτικό status quo, κάποιος ο οποίος δεν ενδίδει στις πιέσεις της κοινής γνώμης. Μια τέτοια επιχειρηματολογία, που πριν κάποια χρόνια θα ήταν παντελώς απορριπτέα, σήμερα είναι ευρέως αποδεκτή.

Η Αριστερά δεν έχει καταφέρει να αρθρώσει έναν πειστικό και συνεκτικό αντίλογο, όπως διαπιστώνει κανείς εύκολα από τα αποθαρρυντικά αποτελέσματα των εκλογών, τη γεωμετρική αύξηση της αποχής και τα φαινόμενα τύπου Μπέπε Γκρίλο. Υπάρχουν πολλοί σήμερα, που παλιότερα ψήφιζαν Αριστερά, οι οποίοι λένε: –Εμένα τι μου χρειάζεται η δημοκρατία; Κοστίζει πολλά και δεν μου προσφέρει τίποτα! Γιατί να δίνω τόσα λεφτά για να μπορούν αυτοί οι «κύριοι» να φλυαρούν στο κοινοβούλιο; Εάν χρειαστεί, θα αντιδράσω μόνος μου.[1]Πηγαίνουμε λοιπόν έναν αιώνα πίσω, όταν η διαμαρτυρία κατέληγε στο κάψιμο του δημαρχείου ως μεμονωμένη και παραδειγματική πράξη. Έχει έρθει το τέλος της πολιτικής διαμεσολάβησης, της συλλογικής δράσης, των κομμάτων, των συνδικάτων και των δημοκρατικών θεσμών; Αυτά τα φαινόμενα είναι πολύ πιο επικίνδυνα από προσωπικότητες όπως ο Μπερλουσκόνι ή ορισμένες νεοφασιστικές ομάδες.

Ποια θεωρείτε ότι είναι τα αίτια αυτής της κατάστασης;
Βασικός λόγος είναι ότι επιτρέπουμε η δημοκρατία να συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο, να μαραζώνει, να ανάγεται σε μια μεμονωμένη εκλογική στιγμή, κάτι σαν τη ιερή στιγμή της Θείας Λειτουργίας. Σε αυτή την διαδικασία εκφυλισμού της δημοκρατίας, καθοριστικός υπήρξε και ο ρόλος των κομμάτων της Αριστεράς.

Ωστόσο, πιστεύω ότι τα νέα κινήματα, όπως οι «Αγανακτισμένοι», πρέπει να είναι προσεκτικά. Είναι σωστό να λένε ότι «κανένας δεν μας εκπροσωπεί», αλλά όταν προσθέτουν, συχνά, «Δεν θέλουμε κανέναν να μας εκπροσωπεί», επικαλούμενοι μια απίθανη άμεση δημοκρατία νεο-αναρχικής έμπνευσης, ξεχνάνε κάτι βασικό: ότι είναι κομβικό να ανασυγκροτήσουμε σταθερές μορφές αντιπροσώπευσης και συμμετοχής, να δώσουμε ζωή σε νέες μορφές πολιτικής, αν δεν θέλουμε να καταλήξουμε σε μια λογική Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπου στο τοπικό επίπεδο, όπως στα χαλιφάτα, υπήρχε σχετική αυτονομία, αλλά όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονταν από την κεντρική εξουσία στην Κωνσταντινούπολη.

Έχετε μιλήσει για τη σημασία του Γκράμσι, και στη συγκεκριμένη συγκυρία…
Ο Γκράμσι μπορεί να μας φανεί εξαιρετικά χρήσιμος. Ενώ εκθείαζε την προτεραιότητα της πολιτικής, επισημαίνοντας ότι το προλεταριάτο την είχε πολύ περισσότερο ανάγκη από ό,τι η αστική τάξη, την ίδια στιγμή είχε συνείδηση ότι υπήρχε ο κίνδυνος να μετατραπεί σε ένα νέο καταναγκασμό, μια αυτονομημένη δύναμη, μια γραφειοκρατία, μια ιδιοκτησία του κράτους από τις πολιτικές ελίτ. Γι’ αυτό δεν θεωρούσε τα εργοστασιακά συμβούλια ούτε όργανα εξέγερσης (όπως τα σοβιέτ) ούτε μεταβατικά όργανα που δημιουργούνται από τον αυθορμητισμό του κινήματος, αλλά όργανα άμεσης δημοκρατίας.

Με άλλα λόγια, τα θεωρούσε μέσα για τη σταδιακή απονέκρωση του κράτους, δηλαδή μια μορφή μόνιμης οργάνωσης η οποία ολοένα και περισσότερο θα καταλαμβάνει τον χώρο της πραγματικής διακυβέρνησης, της διεύθυνσης της κοινωνίας. Για τους παραπάνω λόγους, τα κόμματα είναι δύσκολο να μη λειτουργούν ως «πρωτοπορία», επικεντρωμένα στο ζήτημα της κεντρικής εξουσίας, αλλά ως «συλλογικοί διανοούμενοι», με στόχο τη μείωση της απόστασης μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων, το γεφύρωμα του χάσματος, το οποίο υπάρχει σήμερα –αλλά και πάντα– μεταξύ αυτών που γνωρίζουν, των περίφημων ειδικών, και αυτών που δεν γνωρίζουν. Ο Γκράμσι έθεσε το συγκεκριμένο ζήτημα με ρεαλιστικούς όρους, μη περιοριζόμενος στο επίπεδο της θεωρίας, πλησιάζοντας πολύ στην περίφημη ρήση του Λένιν, για «ένα κράτος όπου η κάθε μαγείρισσα θα μπορεί να το κυβερνά». Αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνει και εντός του ίδιου του κόμματος: ο μόνος τρόπος να μετασχηματίσουμε τα κόμματα προς το καλύτερο είναι ακριβώς η καλλιέργεια του καθενός ξεχωριστά, η μείωση της απόστασης μεταξύ ηγεσίας και βάσης, η οποία σήμερα έχει γίνει μεγαλύτερη από ποτέ.

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ανακτήσουμε εκ νέου τα δημόσια αγαθά που έχουν κλαπεί. Εάν ασκούσα μια κριτική στο εξαιρετικά σημαντικό κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, εδώ στην Ιταλία, και γενικότερα στους αγώνες σχετικά με την επανάκτηση των κοινών αγαθών, είναι το ότι δεν έχουν σκεφτεί επαρκώς την ανάγκη επαναδημιουργίας τέτοιων συμβουλίων, τα οποία θα είναι σε θέση να διαχειριστούν τα κεκτημένα των συγκεκριμένων αγώνων. Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο σύντομα, θα κατασπαραχθούν από τους πεινασμένους γραφειοκράτες και τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα.

(1) Στην Ιταλία οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας «Κάντο μόνο σου» πολλαπλασιάζονται: λ.χ. οδηγοί φορτηγών ή ταξί, εργάτες ανεβαίνουν σε καμινάδες διαμαρτυρόμενοι.

Πηγή: ΕΝΘΕΜΑΤΑ  Εφημερίδα Αυγή

Thursday, September 12, 2013

Παλλήνη: Η πρώτη λειτουργική κατάληψη από Γονείς σε Δημοτικό σχολείο

Η φωτογραφία είναι από το Φεβρουάριο του 2013
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ 7ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΑΛΛΗΝΗΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Προς: Όλους τους γονείς σχολείων της Ανατολικής Αττικής
Ένωση Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Δήμου Παλλήνης
Όλη την τοπική κοινωνία της Ανατολικής Αττικής


Σήμερα 11/9/2013 μετά τον καθιερωμένο αγιασμό του σχολείου, εμείς οι γονείς του 7ου Δημοτικού Σχολείου και Νηπιαγωγείου Παλλήνης, προβήκαμε σε έκτακτη γενική συνέλευση γονέων, με αφορμή τα πολλά προβλήματα που υπάρχουν στα σχολεία μας και την χρόνια πλήρη απαξίωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Κατόπιν απόφασης της έκτακτης συνέλευσης των γονέων με ψήφους 58 υπέρ και 3 κατά, ξεκινά από αύριο Πέμπτη 12/9/2013 και για μία εβδομάδα,Λειτουργική Κατάληψη του 7ου Δημοτικού και Νηπιαγωγείου Παλλήνης, στις ώρες και τις μέρες που λειτουργεί το σχολείο μας, χωρίς να παρεμποδίζεται η ήδη προβληματική λειτουργία του σχολικού μας συγκροτήματος.

Αρνούμαστε πλέον σαν γονείς:

α) Να μπαίνουν τα ονόματα των παιδιών μας σε κληρωτίδες, για να αποχωρούν από ένα ιδανικό περιβάλλον σχολείου, κατευθυνόμενα προς ένα παντελώς ακατάλληλο και ασυγκρίτως υποβαθμισμένο κτήριο.

β) Την σύμπτυξη των τριών τμημάτων του Νηπιαγωγείου σε δύο, με σκοπό την εξοικονόμηση πόρων από την παιδεία, αδιαφορώντας εάν τα παιδιά μας θα συνωστίζονται σαν σαρδέλες, εξαιτίας της νομιμοφάνειας που επικαλούνται οι αρμόδιοι.

γ) Σε ένα πανέμορφο σχολείο όπως το 7ο Δημοτικό Παλλήνης που βρίσκεται μέσα στην φύση, να καταργείται το δεύτερο τμήμα της πρώτης τάξης, με αποτέλεσμα κάθε χρονιά να υπάρχουν και λιγότερα τμήματα στο σχολείο μας.

δ) Τη συρρίκνωση των τμημάτων και την μη έγκαιρη λειτουργία των σχολικών λεωφορείων (από και προς το σχολείο μας), με τελικό μελλοντικό σκοπό το κλείσιμο αυτού του πανέμορφου σχολείου.

ε) Την μη έγκαιρη προσέλευση δασκάλων από την πρώτη μέρα που αρχίζει το σχολείο μας, με αποτέλεσμα να γυρίζουν τα παιδιά μας από τάξη σε τάξη και να συμπτύσσονται στις αίθουσες, με απρόβλεπτες και επικίνδυνες συνέπειες.

ζ) Το μη έγκαιρο ξεκίνημα του ολοήμερου σχολικού προγράμματος, λόγω έλλειψης εκπαιδευτικού προσωπικού, δημιουργώντας τεράστια λειτουργικά προβλήματα και αδιέξοδα στους γονείς που εργάζονται.

Ήρθε η ώρα να αρνηθούμε όλα τα νομότυπα σχέδια που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια για την πλήρη υποβάθμιση της παιδείας και των παιδιών μας.

Ήρθε η ώρα να ενωθούμε με όλες τις κοινωνικές ομάδες για να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Εμείς οι μικροί και ασήμαντοι πολίτες θέλουμε πλέον μια και καλή, να πάρουμε τις τύχες των οικογενειών μας στα χέρια μας και να ακυρώσουμε όλα τα επικίνδυνα σχέδια που κάνετε για εμάς χωρίς να μας ρωτήσετε.

Εμείς οι γονείς του 7ου Δημοτικού Σχολείου και Νηπιαγωγείου Παλλήνης δηλώνουμε ότι δεν πάει άλλο. Δεν θα επιτρέψουμε την ομηρία των παιδιών μας και την ολοκληρωτική καταστροφή της ζωής τους από μια κυβέρνηση που ξέρει μόνο να υπακούει σε έξωθεν εντολές.

Προχωρούμε σε λειτουργική κατάληψη του Σχολείου, που έτσι ή αλλιώς η λειτουργία του έχει καταστεί προβληματική.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Εμείς οι γονείς του 7ου Δημοτικού και Νηπιαγωγείου Παλλήνης καλούμε όλους τους πολίτες της Παλλήνης και της Ανατολικής Αττικής να συμπαρασταθούν έμπρακτα στο δίκαιο αγώνα των μικρών παιδιών μας και σας περιμένουμε στο χώρο του σχολείου μας από τις8:00 π.μ. έως τις 13:10 μ.μ. για να οργανώσουμε όλοι ΜΑΖΙ τον τρόπο έκφρασης της αντίθεσης μας, στα καταστρεπτικά σχεδία των επικυρίαρχων κατακτητών σε βάρος του μέλλοντος της χώρας μας...

Wednesday, September 11, 2013

Εγινε σχολείο η Βίλα Αμαλίας;

Του Μάκη Διόγου

Με αφορμή τη σημερινή πρώτη σχολική μέρα

Τον Δεκέμβρη του 2012 σε μια (και καλά...) εντυπωσιακή ενέργεια η αστυνομία με τη σύμφωνη γνώμη του Δήμου Αθηναίων (και με πρόφαση καταγγελία για διακίνηση ναρκωτικών) εκκένωσε (sic) τη Βίλα Αμαλίας, τη παλαιότερη αναρχική κατάληψη στέγης & εναλλακτικής κουλτούρας στην Αθήνα. Για τον κύριο Δένδια και την ελληνική αστυνομία δεν χρειάζονται και πολλές εξηγήσεις. Η Βίλα Αμαλίας ενοχλούσε τους ακροδεξιούς σε όλες τις εκδοχές τους και με κουστούμι και με αρβύλες! Ομως ο Δένδιας δεν έμεινε στην Βίλα Αμαλίας. Από τότε με ένα μπαραζ επιδρομών προσπαθεί να κλείσουν όλες τις αυτόνομες καταλήψεις σε μια επίδειξη κρατικού αυταρχισμού και επιβολής του ακροδεξιού πολιτικού σχεδιασμού που εκπορεύεται από το Μαξιμού σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Εδω διαβάστε την άποψη μου για τις καταλήψεις
Αν για τον Δένδια και την ακροδεξιά ΝΔ δεν έχω καμία αμφιβολία, η στάση του Δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη ήταν πραγματικά μια απογοήτευση. Ο άνθρωπος που διεκδίκησε (και κέρδισε...) το Δήμο της Αθήνας ως υπερασπιστής των δικαιωμάτων και του διαφορετικού σε όλες τις κοινωνικές εκδοχές (προσωπικό, πολιτικό, θρησκευτικό...), έβαλε πλάτη σε μια ακροδεξιά πολιτική φίμωσης κάθε διαφορετικής φωνής, στη προκειμένη περίπτωση αυτής των αναρχικών. Ηταν πραγματικά θλιβερό. Και δεν ήταν μόνο αυτό.
Ηταν και η υποκρισία τουμ (που θύμιζε πολιτικάντη χειρίστου είδους) σχετικά με τη χρήση του κτιρίου της Βίλας Αμαλίας. Λίγες εβδομάδες μετά την εισβολή των αστυνομικών και την εκκένωση της κατάληψης ο Γ. Καμίνης δήλωνε ότι η Βίλα Αμαλίας θα ξαναγίνει σχολείο, στο πλαίσιο αναπτυξιακού προγράμματος του Δήμου σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής.Μάλιστα είχε τονίσει ότι υπάρχει σχετικό κονδύλι ύψους 35,5 εκατ. ευρώ (Διαβάστε εδώ το σχετικό ρεπορτάζ), και θα ενταχθούν άλλα 15 έργα (μεταξύ αυτών είχε αναφέρει και το Σεράφειο Κολυμβητήριο στη περιοχή Ρουφ που φυσικά παραμένει ένα οικόπεδο χωρίς τη παραμικρή ένδειξη ότι θα ξανακτισθεί εκεί το κολυμβητήριο που μεγάλωσε γενιές και γενιές...). Η Βίλα Αμαλίας δεν έγινε σχολείο. Οπως και δεν ξανακτίσθηκε το Σεράφειο Κολημβητήριο. Γιατί αν ο Δήμος Αθηναίων ήθελε να κάνει τη Βίλα Αμαλίας και πάλι σχολείο θα το είχε κάνει δεκαετίες πριν. Ομως εκείνο που ήθελαν (και ο Δένδιας και ο Καμίνης) ήταν να "κλείσει" η ενοχλητική για την συστημική του κουλτούρα κατάληψη.
Σήμερα Τετάρτη 11/9 άνοιξαν τα σχολεία όλης της χώρας. Αλήθεια κύριε Καμίνη γιατί δεν πήγατε σήμερα στο 2ο Γυμνάσιο που "στεγάζεται" στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέυδεν και προτιμήσατε να παραστείτε σε αγιασμό σε σχολειο στο Παγκράτι;

Υ.Γ. Εχουμε καταλάβει εδώ και πολύ καιρό ότι ο Σαμαράς και η παρέα του θέλουν να επιβάλουν στη χώρα "νόμο & τάξη" στοχοποιόντας κάθε διαφορετική άποψη σε πολιτικό & κοινωνικό επίπεδο. Πολλές φορές σ' αυτή τους την "προσπάθεια" βρίσκουν αρωγούς διάφορους δημάρχους (όπως τον Καμίνη στη περίπτωση της Βίλας Αμαλίας). Ομως "Ησυχία, τάξη και ασφάλεια" χωρίς προπαγάνδα δεν υπάρχει, το γνωρίζουμε. Στη προκειμένη περίπτωση το επίπεδο της προπαγάνδας του Σαμαρά είναι για γέλια. Μιλώντας στη ΔΕΘ ο Σαμαράς ανέφερε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατήγγειλε «ακόμα κι όταν μπήκε η Αστυνομία στα Γιάννενα, σε κτίριο δημόσιου νοσοκομείου που –αν είναι δυνατόν!– είχαν καταλάβει οι αναρχικοί και κρατούσαν από το 2008». Φυσικά ΚΑΝΕΝΑ δημόσιο νοσοκομείο δεν είχαν καταλάβει οι Αναρχικοί στα Γιάννενα. Η Κατάληψη "Αντιβίωση" στεγαζόταν στο εγκαταλειμμένο εδώ και πολλά χρόνια (με κάποια κτίρια υπό κατεδάφιση) "παλιό Χατζηκώστα" που απέχει μερικά χιλιόμετρα από το νέο νοσκομείο "Χατζηκώστα". Ενα κτίριο στο οποίο οι καταληψίες έδωσαν ζωή με τη κοινωνική και πολιτιστική τους δράση. Αλλά είπαμε. "Νόμο και Τάξη δεν επιβάλλεις χωρίς προπαγάνδα. Κάτι ήξερε ο Γκαίμπελς....

Tuesday, September 3, 2013

Καταλήψεις, η έμμονη ιδέα του Ν. Δένδια

Της Αντας Ψαρρά

Όπως τα μυρμήγκια έτσι και ο πολυπράγμων υπουργός Προστασίας φροντίζει από νωρίς για τον χειμώνα που έρχεται.

Φέτος, λοιπόν, πέρα από τις πρώτες πρόβες που θα γίνουν στην (υποβαθμισμένη) ΔΕΘ, έχει από νωρίς η ΕΛ.ΑΣ. φροντίσει να πιάσει -ή καλύτερα να αδειάσει- όλα τα νεολαιίστικα στέκια του άκρου που δεν αντέχει καθόλου ο υπουργός.
Με εισβολές σε καταλήψεις στεκιών που εντελώς τυχαία γίνονται και στόχοι ναζιστικών συμμοριών, ο κύριος υπουργός υπηρετεί, κατά τη γνώμη του, την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών.

Αφαιρώντας κλειδαριές, κομπιούτερ, καφετιέρες, σημαίες, κοντάρια, τα -πάντα απαραίτητα- μπουκάλια μπίρας, ακόμα και τις αφίσες από τα κατειλημμένα κτίρια, που πριν από τους νεαρούς φιλοξενούσαν μόνον αρουραίους, φαίνεται ότι αισθάνεται πιο κοντά στον στόχο του. Η κατάληψη είναι για την ΕΛ.ΑΣ. μια ανατριχιαστική λέξη, όπως και οι νέοι που δηλώνουν αντιεξουσιαστές. Το ίδιο ανατριχιαστική είναι και η πιθανότητα να καταφεύγουν στα κτίρια αυτά μερικοί φτωχοί μετανάστες, αντί να τους μπουντρουμιάζουν στα στρατόπεδα. Φέτος, μάλιστα, έφτασαν οι ΕΚΑΜίτες (με απόλυτη πρωτοτυπία) μέχρι και στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, χωρίς αυτά να τελούν υπό κατάληψη, για να προσκομίσουν «ευρήματα» και να δώσουν λίγη χαρά στα κανάλια.

Ιδού λοιπόν ο μέχρι σήμερα κατάλογος των εισβολών και των απαραίτητων καταστροφών σε στέκια όπου έκαναν εκδηλώσεις, συζητήσεις, συλλογικές κουζίνες, μαθήματα σε μετανάστες και γενικά ό,τι θεωρούν αλληλεγγύη σήμερα οι νέοι άνθρωποι που τα φρόντιζαν και τα φροντίζουν.

Ολα ξεκίνησαν από την Αγορά της Κυψέλης που εκκενώθηκε τον Αύγουστο του 2012.Ακολούθησε τον Σεπτέμβριο του 2012 η κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη και τον χειμώνα φέτος η εισβολή στη Βίλα Αμαλία, στο στέκι της ΑΣΟΕΕ, στην κατάληψη Σκαραμαγκά και στη«Λέλα Καραγιάννη». Στο ίδιο διάστημα έγιναν οι γνωστές προσπάθειες φίμωσης του Indymedia, του 98 FM και Ενταση FM.

Η δραστηριότητα αυξάνεται τους καλοκαιρινούς μήνες (για προφανείς λόγους):

2 Ιουλίου: εισβολή σε Εστία των ΤΕΙ στην Ηγουμενίτσα.
11 Ιουλίου: εισβολή και έρευνα στο στέκι «Ναδίρ» στη Θεσσαλονίκη.
5 Αυγούστου: εισβολές και έρευνες στα στέκια της Πάτρας: Παράρτημα, Μαραγκοπούλειο και αυτοδιαχειριζόμενο στέκι των ΤΕΙ.
17 Αυγούστου: εισβολή στο ΑΠΘ (όπου βρέθηκαν, σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., μπουκάλια έτοιμα για βόμβες μολότοφ).
21 Αυγούστου: εισβολή στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια του ΕΜΠ.
26 Αυγούστου: εισβολή και έρευνα στην κατάληψη Βαλβείου στο Μεσολόγγι.
29 Αυγούστου: εισβολή και προσπάθεια εκκένωσης της Αντιβίωσης στα Ιωάννινα.
2 Σεπτεμβρίου: εισβολή και συλλήψεις στην κατάληψη Ορφανοτροφείου της Θεσσαλονίκης (εν όψει της αστυνομικής επιχείρησης στη ΔΕΘ)


Ειδικά για τις μολότοφ είναι βέβαιο ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει προηγουμένως μια συλλογική κουζίνα για να κατασκευαστούν. Ακόμα και χωρίς στέκι, όποιος θέλει να φτιάξει (κακώς βέβαια) μια μολότοφ, μπορεί να τη φτιάξει και στο σπίτι της γιαγιάς του.

Αλλος όμως είναι ο στόχος του κ. Δένδια, για να σοβαρευτούμε κιόλας. Η τρομοκράτηση των νέων ανθρώπων, που εξεγείρονται ενάντια στη φτώχεια, την ανεργία και την καταστολή (τη μόνη απάντηση στα προβλήματά τους), αλλά και κάθε εμπόδιο στο συναθροίζεσθαι χωρίς κομματικές ταμπέλες παραμένουν τα μείζονα θέματα του υπουργείου. Ο δεύτερος στόχος είναι το σπάσιμο μιας αλυσίδας αλληλεγγύης με τους μετανάστες. Οι καταλήψεις είναι ο στόχος κι όχι τα υποτιθέμενα όπλα ή τα άλλα εργαλεία που υποτίθεται ότι ψάχνουν κάθε φορά οι αστυνομικοί. Εξάλλου, όσοι αμφιβάλλουν ας κάνουν τον κόπο να επισκεφτούν τις σελίδες της ΕΛ.ΑΣ. όπου συνεχώς μέσα σε σπίτια (ειδικά στην Κρήτη και στην Πελοπόννησο) ανακαλύπτονται ολόκληρα οπλοστάσια, χωρίς αυτό να οδηγεί σε απόφαση... κατάργησης της κατοικίας.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Monday, September 2, 2013

Για την απόλυση μου από το Βήμα..

Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…

Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Επειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.

Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Αννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Αλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…

Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.

Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Επειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».

Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.

Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.

Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.

***
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.

Μα γράφει ο Μπρεχτ:

«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»

Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.

Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.