Saturday, January 28, 2012

Άλλος που υπέγραψε χωρίς να διαβάσει;

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Στο επίσημο ΦΕΚ Αρ. 2611, στις 8 Νοεμβρίου 2011, που υπογράφτηκε από τον κύριο Κουτρουμάνη, υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων προβλέπονταν ως ποσοστά αναπηρίας: Φετιχισμός ΠΑ: 20-30%, Παρενδυτικός φετιχισμός ΠΑ: 20-30%, Επιδειξιομανία ΠΑ: 20-30%, Hδονοβλεψία ΠΑ: 20-30%, Παιδοφιλία ΠΑ: 20-30%, Σαδομαζοχισμός ΠΑ: 20-30%
       
Στον κατάλογο συμπεριλαμβάνονται και όσοι έχουν παθολογική ενασχόληση με τυχερά παιχνίδια, είναι πυρομανείς, κλεπτομανείς, σαδομαζοχιστές και αλκοολικοί. Για πρόχειρη και κακή μετάφραση εγχειρίδιων και οδηγών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας από τα στελέχη του υπουργείου Εργασίας κάνουν λόγο Έλληνες ψυχίατροι. Πως μεταφράστηκαν σε ποσοστά αναπηρίας και ό, τι επιδόματα, βοηθήματα κα αυτά συνεπάγονται; Δεν τα διάβασε ο κύριος υπουργός ή αφέθηκε στο επιστημονικό περίβλημα του προβλήματος; Όσοι διαγιγνώσκονται με τέτοιες διαταραχές, όπως και οι ψυχοπαθητικοί άνθρωποι, χρειάζονται πρωτίστως αντιμετώπιση  ποινική εξειδικευμένη, ώστε να αποτραπούν νέες πράξεις εκ μέρους τους, και όχι ποσοστά αναπηρίας» (Κώστας Αλεξανδρόπουλος, διευθυντής της Ψυχιατρικής Κλινικής του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός».)
   
Οι παιδόφιλοι, επιδειξιομανείς, τζογαδόροι, κλεπτομανείς, πυρομανείς κ.ά., είναι σίγουρα ψυχικά διαταραγμένοι, σύμφωνα με την ψυχιατρική επιστήμη, όμως παραμένουν πολίτες επικίνδυνοι για την δημόσια ζωή μας. Η γενίκευση κάποιων ανθρώπινων συμπεριφορών  και η αναγωγή τους σε ασθένειες, χωρίς άλλους  επιστημονικούς όρους και κριτήρια, είναι δίκοπο μαχαίρι. Αφενός υπάρχει  ψυχιατρικό υπόβαθρο και οφείλουμε να τους εντάξουμε σε μία κατηγορία ασθενών που χρήζουν φαρμακευτικής αλλά και ποινικής αντιμετώπισης. Αφετέρου αν  προϋπάρχει ποσοστό αναπηρίας στον κριθέντα ( ορθοπεδικό ,καρδιολογικό η νευρολογικό )γίνεται συμψηφισμό ποσοστού και αντί να τους τιμωρήσουμε τους χαρίζουμε  σύνταξη αναπηρίας! Το ποσοστό αναπηρίας 25-35% δεν συνεπάγεται επιδόματος αλλά  εξασφαλίζει ορισμένα προνόμια, όπως μειωμένα τιμολόγια στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ή σε εισιτήρια Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

   
Η υπουργική απόφαση προκάλεσε  καταιγίδα αντιδράσεων του ιατρικού όσο και του πολιτικού κόσμου εντός και εκτός Ελλάδας.  Πως έγινε  και διασυρθήκαμε πάλι; Δεν διάβασε ή δεν κατάλαβε τι υπέγραψε; Μετά από το λαμπρό παράδειγμα του κυρίου Χρυσοχοίδη ακολουθούν  και άλλοι; Ευτυχώς έγινε ανάκληση της υπουργικής απόφασης. Οι μανάδες μας, λέγανε, "την υπογραφή σου και το π… πρόσεξε που θα το βάλεις" και ξέρανε πολλά για την υπευθυνότητα που πρέπει να διέπει τον άντρα στους επαγγελματικούς και σεξουαλικούς χώρους όπου κινείται. Στην Ελλάδα μας τι γίνεται; Επιβραβεύουμε τον παραβάτη;

Thursday, January 26, 2012

Ή χάνουμε όλοι ή κερδίζουμε όλοι

Του Martin Schulz*

Για πρώτη φορά από την ίδρυσή της, η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποτελεί μια πραγματική πιθανότητα. Εδώ και μήνες, η Ευρωπαϊκή Ενωση παραπαίει από τη μια κρίσιμη σύνοδο κορυφής στην άλλη, τη στιγμή που η οικονομική κρίση έχει αυξήσει τη φτώχεια και ιδίως την ανεργία μεταξύ των νέων ανθρώπων, η οποία έχει πλέον αγγίξει καταστροφικά επίπεδα. Οι νέοι διαδηλώνουν στους δρόμους της Ευρώπης ενάντια σε ένα οικονομικό σύστημα που επιτρέπει σε μια μικρή μειοψηφία να απολαμβάνει τα κέρδη όταν βρισκόμαστε σε εποχές ευημερίας και που αναγκάζει την κοινωνία ως σύνολο να επωμίζεται τις απώλειες σε δύσκολους καιρούς. Ενα σύστημα το οποίο καθιστά ανώνυμους οίκους αξιολόγησης στη Νέα Υόρκη ισχυρότερους από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και Κοινοβούλια.
Αυτή η κρίση εμπιστοσύνης στην πολιτική και στους θεσμούς της υπονομεύει συγχρόνως την πίστη στην Ευρώπη. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν με καχυποψία τη δουλειά μας, καθώς αποφάσεις που επηρεάζουν όλους μας λαμβάνονται από τους επικεφαλής των κυβερνήσεων πίσω από κλειστές πόρτες. Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι μια επιστροφή σε μια μορφή ευρωπαϊκών πολιτικών που νόμιζα ότι είχε εκτοπισθεί στα βιβλία της Ιστορίας.
Η μεταπολεμική Ευρώπη οικοδομήθηκε στη βάσιμη αντίληψη ότι τα συμφέροντά μας δεν μπορούν να διαχωριστούν πλέον από τα συμφέροντα των γειτόνων μας και στην κοινή διαπίστωση ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αποτελεί ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος στο οποίο κάποιος πρέπει να χάσει για να κερδίσει κάποιος άλλος. Η αλήθεια είναι το ακριβώς αντίθετο: ή χάνουμε όλοι ή κερδίζουμε όλοι. Βασικός κανόνας γι’ αυτό είναι η πλήρης συνεργασία των ευρωπαϊκών διαδικασιών και θεσμών: του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Συμβουλίου όπου εκπροσωπούνται όλα τα μέλη της Ε.Ε. Η «κοινοτική μέθοδος» δεν αποτελεί τεχνοκρατικό σχέδιο, αλλά την αρχή που βρίσκεται στην καρδιά όσων πρεσβεύει η Ευρωπαϊκή Ενωση!
Το κοινοτικό σχέδιο υπονομεύθηκε. Η πληθώρα των συναντήσεων κορυφής, και η αυξανόμενη εμμονή στις συναντήσεις αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, περιορίζουν δραστικά τον ρόλο του μοναδικού άμεσα εκλεγμένου κοινοτικού οργάνου, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις διαδικασίες λήψεως αποφάσεων. Ο ρόλος των αντιπροσώπων των λαών της Ευρώπης έχει ουσιαστικά περιορισθεί στην επιβεβαίωση συμφωνιών στις οποίες καταλήγουν οι κυβερνήσεις σε αίθουσες των Βρυξελλών. Αλλά και τα εθνικά Κοινοβούλια δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλύτερα.
Οι πολίτες αντιδρούν σε αυτό το έλλειμμα κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης, αντιμετωπίζοντας τις πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται από τους ηγέτες τους ως τίποτε περισσότερο από μια σειρά διαταγών από τις «Βρυξέλλες». Το τίμημα γι’ αυτό το πληρώνει η Ευρωπαϊκή Ενωση ως σύνολο, καθώς η απογοήτευση με την πολιτική δημιουργεί γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη αντιευρωπαϊκού αισθήματος.
Κύριο έργο μου ως προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα είναι να αναστραφεί αυτή η κραυγαλέα έλλειψη δημοκρατίας, αυτή η εμμονή στις συνόδους κορυφής, αυτή η συνεχιζόμενη τάση επανεθνικοποίησης της χάραξης πολιτικής. Επιθυμώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αναδείξει τη φυσιογνωμία του ως φόρουμ για τη δημοκρατία και τον ενήμερο και πολιτικοποιημένο διάλογο, σχετικά με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Δεν θα είμαι ένας εύκολος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Θα είμαι ένας πρόεδρος, ο οποίος θα αγωνιστεί, εάν χρειαστεί, για να διασφαλισθεί ότι η Επιτροπή θα σέβεται τα δικαιώματα και τις αρμοδιότητες του Κοινοβουλίου, που θα ενεργεί όταν τα συμφέροντα των πολιτών κινδυνεύουν και που θα εκπροσωπεί ισχυρούς βουλευτές που αγωνίζονται για τα συμφέροντα των πολιτών που εκπροσωπούν. Θα καταβάλω κάθε προσπάθεια για να ξανακερδηθεί η χαμένη δημόσια εμπιστοσύνη στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και να αναζωπυρωθεί ο ενθουσιασμός για την Ευρώπη. Οποιος θεωρεί ότι μπορεί να επιτευχθεί περισσότερη Ευρώπη με λιγότερο κοινοβουλευτισμό θα με βρει αντιμέτωπο.

*O κ. Martin Schulz είναι πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Wednesday, January 25, 2012

Το τελευταίο πλάνο του Τεό

Της Βένας Γεωργακοπούλου
Η κραυγή της κόρης του Ελένης που βγήκε τρέχοντας από το χειρουργείο και όρμησε έξω από το νοσοκομείο.  «Τι κάθεστε όλοι εδώ; Τον χάσαμε». Το ευγενικό παράπονο της συντρόφου του Φοίβης:  «Μα γιατί δεν πηγαίνατε μαζί του όταν πέρναγε το δρόμο;». Τα κατεβασμένα μάτια τού συντετριμμένου τεχνικού: «Ηταν η πρώτη φορά που μάς ξέφυγε μόνος του». 


Και δεν φορούσε ο άτιμος, όπως επέμεναν φορτικά οι συνεργάτες του, αυτό το κίτρινο φοσφοριζέ μπουφάν, που ολοι οι άλλοι είχαν βάλει, για να τους βλέπουν τα αυτοκίνητα. Ήταν με τα αιώνια σκούρα ρούχα του. Είχε πέσει το σκοτάδι, η περιφεριακή  της Δραπετσώνας είχε κίνηση, ούτε που είχε σκεφτεί να την κόψει για το γύρισμα. Ποτέ δεν το κάνει.

Έστηνε το πλάνο με τεράστιο ενθουσιασμό. Εδώ οι νταλίκες, εκεί οι νταλίκες. Μέσα τους θα ανακάλυπταν πτώματα λαθρομεταναστών. Πήγαινε πίσω πίσω, να το δει από μακρυά. Χαμένος στον κινηματογραφικό του κόσμο.  Σιγά μη του πέρασε από το μυαλό ότι βαδίζει σε λεωφόρο επικίνδυνη κι ας την είχε ακριβώς γι’ αυτό διαλέξει. «Εδώ είναι το πλατό μου». Ναι, Θόδωρε, είναι και θα μείνει το δικό σου, τελευταίο πλατό. Ένα μισητό  κομμάτι  ασφάλτου κι ένα τσιμεντένιο διαχωριστικό,  πάνω στο οποίο σε εκσφενδόνισε με δύναμη μια βέσπα. Ούτε καν μια πελώρια μηχανή. Για να κάνει κομμάτια το κορμί σου. Και να μείνουμε όλοι μας , μεσάνυχτα της Τρίτης 24 Ιανουαρίου, παγωμένοι, νεκροί...

Η «Άλλη θάλασσα» δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ.  Δεν θα γίνουν τα μεγάλα, εξωτερικά γυρίσματα, πού μας ειχε υποσχεθεί ότι μπορούμε να ρθούμε και με φωτογράφο. Αυτή η ταινία του Αγγελόπουλου θα αφήσει πίσω της λίγα σημάδια. Δεν κλαίει γι’ αυτό με λυγμούς ο Τόνι Σερβίλο, ακίνητος, σκυφτός  επι ώρες σε έναν καναπέ του «Μετροπόλιταν». Δεν σκέφτεται τον ρόλο του σκληρού έλληνα επιχειρηματία, που όπως μου έλεγε λίγες μέρες πριν, είναι «από τους πιο σύνθετους και δύσκολους», που έχει παίξει, ποιός, αυτός που ο Αντρεότι του στο «Il Divo» του Σορεντίνο θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου. Τα δάκρυά του είναι για τον έλληνα σκηνοθέτη, που πάντα θαύμαζε και πρόλάβε να λατρέψει σε τρείς μόνο βδομάδες γύρισμα.  Όπως ,πριν από αυτόν, και ο Μαστρογιάνι, ο Γκαντς, ο Καϊτέλ.

Οι γιατροί του Μετροπόλιταν πρέπει να μας πείσουν, να μας εξηγήσουν πώς έφυγε ο Τεό  έτσι ξαφνικά και παράλογα. Από μια τόση δα ασήμαντη βεσπούλα, στον πολιτισμένο Πειραιά, αυτός, που είχε γυρίσει όλα τα Βαλκάνια μέσα σε εμφύλιους και είχε κάνει σπίτι του τα  χιόνια της Σιβηρίας. Καταφεύγουν σε λεπτομέρειες ανατριχιαστικές, που βαθαίνουν τον πόνο. Καταγράφω σε ένα κομμάτι χαρτί τις βαρύτατες και μη αναστρέψιμες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, τις δύο καρδιακές ανακοπές, τη ρήξη σπληνός, νεφρού και στομάχου και την ακατάσχετη αιμορραγία από συνθλιπτικά κατάγματα στο ιερόν οστούν. Αλλά θυμάμαι, θέλω να θυμάμαι, ορκίζομαι ότι θα θυμάμαι όσο ζω, μια άλλη φράση τους. «Μας χαμογέλασε πριν μπούμε στο χειρουργείο».

Το ήθελα, το θέλαμε όλοι μας δικό μας αυτό το τελευταίο χαμόγελο ενός ανθρώπου, που κάποιοι θεωρούσαν απρόσιτο και επήρμενο. Επειδή θύμωσε ,που το χοντροκομένο «Underground” του έκλεψε τον Χρυσό Φοίνικα. Επειδή του άρεσε να λέει πόσο τον θαύμαζαν ο Βέντερς και ο Κουροσάβα.
                
Και πώς γύριζε, λοιπόν, ένας ψυχρός και  αγέρωχος άνθρωπος αυτές τις σπαραχτικές ταινίες; Πώς αγάπησε τόσο την ποίηση; Πως ενέπνευσε στην Καραϊνδρου τις καλύτερες μουσικές της; Πώς έκανε όλους τους συνεργάτες του να τον λατρεύουν;

Και ήρθαν πολλοί, ένας ένας, το βράδυ της Τρίτης στο «Μετροπόλιταν». Βουβοί και αποσβολωμένοι. Ο Βρεττάκος, ο Ευστρατιάδης, η Καραίνδρου, ο Αντύπας, ο Κατσέλης, η Μαντά, ο  Φραντζής, ο Παπαδόπουλος, ο Σέκερης, ο Σινάνος, ο Πορτοκαλάκης, ο Παγκάνι. Δεν αποχαιρετούσαν, γερασμένοι μέσα σε λίγες ώρες, τον μετρ του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αυτά είναι γραμμένα σε βιβλία. Βρείτε τα στη Wikipedia. Εκλαιγαν τον δικό τους Θόδωρο, που έφυγε με το όνειρο για μια καινούργια Ελλάδα έχοντας προλάβει να την σφραγίσει ανεξίτηλα.

Πηγη: www.protagon.gr

Friday, January 20, 2012

Κώστας Σημίτης: Χωρίς προετοιμασία το Μνημόνιο - Μας οδηγεί στην ύφεση

Για τις αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση χρέους, αλλά και το Μνημόνιο που συντάχθηκε χωρίς την αναγκαία προετοιμασία και επιτείνει την ύφεση, θα μιλήσει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σε συνέδριο στο Βερολίνο τη Δευτέρα.

Στην ομιλία του με τίτλο «Ελλάδα, quo vadis;» ο πρώην πρωθυπουργός θα αναφερθεί στις ελληνικές παραμέτρους της κρίσης τοποθετώντας τες μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και θα αναλύσει τα μείζονα πολιτικά ζητήματα που ανέκυψαν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας με την εφαρμογή της ΟΝΕ. Θα αναφερθεί ιδιαίτερα στις αιτίες της κρίσης, στο ελληνικό Μνημόνιο, στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 11ης Οκτωβρίου 2011, καθώς και στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Η ομιλία εντοπίζει τη βαθύτερη πολιτική και οικονομική φιλοσοφία που επικράτησε στη σχέση των πιο ανεπτυγμένων με τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες της ΕΕ: «Η αλληλεγγύη είναι ένας όρος που δεν είναι αρεστός σε ορισμένες χώρες της Ένωσης. Θεωρούν ότι υποδηλώνει μια υποχρέωση συμπαράστασης προς άλλους που δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους. Συνεπάγεται μια μονόπλευρη δέσμευση. Όμως τα πράγματα επιβάλλουν την αμοιβαία σύμπραξη και συμπαράσταση. Κατά την κυρίαρχη άποψη στην πρακτική της ΟΝΕ η επίλυση του προβλήματος των διαφορών επιπέδου ανταγωνιστικότητας Βορρά και Νότου απαιτεί κυρίως προώθηση αλλαγών στις αγορές εργασίας και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτά δεν αρκούν. Χρειάζεται και στήριξη των οικονομιών του Νότου με επενδύσεις και διεύρυνση των εξαγωγών τους προς το Βορρά. Επιπρόσθετα είναι αναγκαίο να υπάρξει μια συνολική οικονομική πολιτική αντίληψη για την ανάπτυξη στην Ευρωζώνη. Μια οικονομική διακυβέρνηση, που δεν θα περιορίζεται όπως σήμερα μόνο σε τρέχοντα προβλήματα αλλά θα φροντίζει για την ισόρροπη κατανομή των ωφελειών της στην ΟΝΕ, είναι σε θέση να διαχειριστεί πολύ καλύτερα το ευρύτερο θέμα της ανάπτυξης».

Επισημαίνει ότι «Η ΟΝΕ δεν είναι όμως μια παρέα προηγμένων χωρών που έχουν κοινά συμφέροντα αντίθετα προς εκείνα των χωρών που υστερούν. Είναι ένα εξελικτικό στάδιο της Ένωσης, ώστε να διευκολυνθεί η οικονομική συνεργασία των μελών της, να δημιουργηθούν σχέσεις οι οποίες θα ενδυναμώνουν την κοινή προσπάθεια ανάπτυξης, να επιτευχθεί βαθμιαία σύγκλιση των οικονομιών και καλύτερη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που παρέχουν η κατάργηση των συνόρων και οι κοινές επιδιώξεις. Είναι κοινό σχέδιο προόδου. Οφείλει να εντάσσει λοιπόν στο σχεδιασμό τόσο τους πιο ισχυρούς με τις δυνατότητές τους όσο και τους πιο αδύνατους με τις αδυναμίες τους. Να λαμβάνει υπόψη του τις ανισότητες και να αποτιμά το γεγονός ότι οι αναπτυγμένες χώρες δεν επιβαρύνονται μόνο αλλά αποκομίζουν και σημαντικά κέρδη χάρη στις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες τους και τις εξαγωγές τους».

Αναφορικά με την αντιμετώπιση της κρίσης o κ. Σημίτης υπογραμμίζει ότι «η συμφωνία μεταξύ της ΟΝΕ και της Ελλάδας για την πολιτική, που οφείλει να εφαρμόσει η Ελλάδα, ώστε να της χορηγηθεί το σύνολο των δόσεων του συμφωνηθέντος δανείου, γνωστή ως Μνημόνιο, συντάχτηκε χωρίς να υπάρχει ικανοποιητική προετοιμασία και λειτούργησε με τρόπο που επιδείνωσε την κατάσταση. Οι συντάκτες του Μνημονίου παρέλειψαν να συναρτήσουν τους στόχους τους με τις πραγματικές εξελίξεις, να προβλέψουν δηλαδή ότι σε περίπτωση ύφεσης θα παρατείνεται αυτόματα ο χρόνος πραγματοποίησης των στόχων ή και θα περιορίζονται ορισμένες επιδιώξεις. Ήταν ένα πολιτικά μοιραίο λάθος. Η παράλειψη είχε ως αποτέλεσμα να εξακολουθεί το αρχικό σκληρό πρόγραμμα λιτότητας παρά την ύφεση που επήλθε και να επιτείνει κατά πολύ την ύφεση».

Ο Κ. Σημίτης υποστηρίζει ότι, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στην ΕΕ, «χρειάζεται η διαμόρφωση ενός νέου τρόπου αντιμετώπισης των ανισοτήτων μεταξύ του ανεπτυγμένου κεντρικού πυρήνα της ευρωζώνης και της λιγότερο ανεπτυγμένης περιφέρειάς της» και προβλέπει ότι «αν αυτό δεν συμβεί τότε θα υπάρξουν και στο μέλλον επαναλαμβανόμενες κρίσεις».

Τέλος, η πρότασή του είναι ότι η «έξοδος από την κρίση επιβάλλει "την φυγή προς τα εμπρός" δηλαδή στην κατεύθυνση μιας οικονομικής διακυβέρνησης και μιας πολιτικής ενοποίησης. Αυτός είναι ο στόχος που πρέπει με σοβαρότητα και επιμονή να επιδιώξουμε. Το ελληνικό πρόβλημα δεν ήταν μία ατυχία στην πορεία της Ένωσης, η παρεκτροπή που ανέτρεψε ένα καλά σχεδιασμένο εγχείρημα. Ήταν ο καταλύτης που ανέδειξε τις αδυναμίες της μέχρι τώρα οικονομικής διακυβέρνησης, την ανάγκη ενός νέου προσδιορισμού της».

Το συνέδριο με τίτλο «Η Ελλάδα σε κρίση. Προοπτικές στον ευρωπαϊκό δρόμο» διοργανώνεται από το  Ίδρυμα Heinrich Böll και το Freïe Universität του Βερολίνου. Συνομιλητής του πρώην πρωθυπουργού θα είναι ο Daniel Cohn Bendit, πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Ποιος ποντάρει στη Δημοκρατική Αριστερά;

Του Λεωνίδα Καστανά

Ένα μεγάλο μέρος από το δημοσκοπικό, 10%, της ΔΗΜ.ΑΡ είναι ΠαΣόκ. Δεν προέρχεται απλά από εκεί, αλλά εκεί ανήκει. Πολίτες με μόρφωση ανώτατης εκπαίδευσης, υπάλληλοι δημόσιοι και ιδιωτικοί, μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, νέοι και νέες με σπουδές...

Τη δεκαετία του 90 πίστεψαν στον εκσυγχρονισμό και την ευρωπαϊκή προοπτική του Κ. Σημίτη. Ίσως κάποιοι να δοκίμασαν και το δεξιό λαϊκισμό του Κωστάκη. Πριν δυο χρόνια εμπιστεύτηκαν το ΓΑΠ, έπεσαν πάνω στην κρίση, έφαγαν χτυπήματα, φοβούνται το αύριο. Παρακολούθησαν με ενδιαφέρον το κίνημα των αγανακτισμένων, αλλά δε μούτζωσαν, δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να μην πληρώσουν διόδια ή χαράτσια. Είναι κατά των καταλήψεων στα σχολεία, αλλά οι περισσότεροι συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν κατάλαβαν και πολλά από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ, τους τη δίνουν οι ταξιτζήδες, αλλά λυπούνται τους εργαζόμενους στην καθαριότητα. Για την εφεδρεία ούτε λόγος, το άνοιγμα των κλειστών το συζητούν κατά περίπτωση. Θέλουν το Ευρώ, αλλά έχουν πρόβλημα με τα μνημόνια. Για τους μετανάστες έχουν περίπου την άποψη της δεξιάς, δηλαδή να μπει πλέον ένας φραγμός και να φύγουν αυτοί που δεν έχουν χαρτιά και εργασία. Είναι υπέρ της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και κατά της φορολόγησης του μικρού.  Για τους διεφθαρμένους κρατικούς υπαλλήλους και πολιτικούς θέλουν δίκες και καταδίκες. Θέλουν μεταρρυθμίσεις, γενικώς, αρκεί να μη θίγουν τους ίδιους, αντίθετα να τους ωφελούν.
Η κρίση τους έθιξε όπως και όλη τη μεσαία τάξη. Την έλλειψη της ομπρέλας  τη χρεώνουν στο ΓΑΠ και στην πολιτική του. Είναι θυμωμένοι. Καταλαβαίνουν ότι το κόμμα τους, το ΠαΣόκ, δεν έχει ηγέτη που θα πάρει το παιχνίδι πάνω του και θα τους οδηγήσει. Δεν έχει όμως και όραμα, τώρα που ο δανεισμός τελείωσε. Η αποτυχία του Βενιζέλου τους πανικόβαλε. Τον Παπαδήμο τον εμπιστεύονται με ερωτηματικά, ακόμα τον ανέχονται. Όσο δεν βγάζει λαγούς από το καπέλο, θα τον εγκαταλείπουν.
Αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η λύση βρίσκεται σε κάτι πιο συλλογικό, συναινετικό, μετριοπαθές, κάτι που παίζουν πολλοί και ως εκ τούτου υπόσχεται περισσότερη ασφάλεια.


Και τότε συνάντησαν το Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜ.ΑΡ.


Δεν φαντάζονται ότι ένα μικρό κόμμα θα τους κυβερνήσει. Ελπίζουν όμως ότι θα αποτελέσει τον καταλύτη της συνεννόησης. Η αρχικά αμφιλεγόμενη πολιτική, τα στρογγυλέματα, οι δισταγμοί, δεν τους εμπόδισαν να πλησιάσουν. Εξάλλου κάπως έτσι νιώθουν και οι ίδιοι. Καταλαβαίνουν ότι οι λύσεις δεν είναι μονοσήμαντες, ούτε μαγικές. Δεν τους ενδιαφέρει η αντιμαχία μέσα στην Αριστερά, δεν επιζητούν αριστερές λύσεις, τουλάχιστον με την παραδοσιακή ερμηνεία του όρου. Επιζητούν όμως  πολιτικές που θα τους σώσουν από τη χρεωκοπία και θα τους δώσουν προοπτική. Όσο η κρίση θα προχωρά και οι δανειακές συμβάσεις θα εκτελούνται, τόσο θα απαιτούν αντισταθμιστικά μέτρα, μεταρρυθμίσεις, βελτίωση των οικονομικών δεικτών, έναρξη εργασιών, ανάπτυξη που θα τους βάλλει ξανά στο παιχνίδι της κατανάλωσης με την οποία δεν πήραν ποτέ διαζύγιο.
Δηλώνουν σήμερα την προτίμησή τους στη ΔΗΜ.ΑΡ, έχοντας το μάτι στις εξελίξεις στο ΠαΣόκ.
Αναμένουν από τη ΔΗΜ.ΑΡ συγκεκριμένες προτάσεις που θα ξεκολλήσουν τη χώρα από τη θανατερή στασιμότητα, αλλά προσβλέπουν σε μια ευρύτερη συμμαχία που θα τις εκτελέσει. Δεν φαντάζονται ένα στέλεχος της ΔΗΜ.ΑΡ στη θέση του υπουργού οικονομικών, αλλά έναν τεχνοκράτη ή έμπειρο πολιτικό του ΠαΣόκ που θα υλοποιεί όμως και τις ιδέες της έλλογης Αριστεράς. Η ΔΗΜ.ΑΡ είναι γι’ αυτούς ένας μοχλός πίεσης επί του συγκεκριμένου. Αν δουν ότι δεν…, θα ψάξουν για άλλον.
Η ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού τους φέρνει πάνω στο σύρμα των επίδικων σε μια ισορροπία ασταθή. Η μετατόπισή τους είναι τολμηρή, αλλά όχι μόνιμη. Προσβλέπουν σε οφέλη, αλλά είναι και ανοικτοί σε ιδέες και ρήξεις τις οποίες πάντοτε φοβούνται, αλλά καταλαβαίνουν ότι μάλλον δεν έχουν και πολλές δυνατότητες επιλογής. Εκεί ακριβώς πετούν τη μπάλα στη ΔΗΜ.ΑΡ. Δεν θα την περιμένουν για πολύ, γιατί τους είναι αδύνατο. Η κρίση τρέχει και είναι δική τους.   
Η ΔΗΜΑΡ είναι υποχρεωμένη να πάρει τη μπάλα και να κάνει παιχνίδι. Να ανοίξει σαφή μέτωπα με το πολιτικό σύστημα, αλλά και με τις χρόνιες παθολογίες της κοινωνίας μας. Να κάνει σαφές για ποια ανάπτυξη αγωνίζεται, ποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θέλει, ποια φορολογική πολιτική ταιριάζει, ποιες λύσεις για τις πόλεις και το μεταναστευτικό προκρίνει. Τι θέλει και τι είναι άμεσα εφικτό. Και για να το κάνει αυτό θα πρέπει να ανέβει λίγο πάνω από το πολιτικό κόστος. Ο φόβος ότι, «αν καινοτομήσει κάποιους θα δυσαρεστήσει», είναι θεμιτός, αλλά πίσω του αναδύεται ο άλλος φόβος του «αν δεν μιλήσει αιχμηρά, θα απογοητεύσει και θα χάσει το πλεονέκτημα του φρέσκου».
Το 10 % περιμένει τη ΔΗΜΑΡ, να ορίσει  το συμμαχικό σχήμα που μπορεί να υλοποιήσει τις ιδέες της. Να αναδεύσει το σοσιαλιστικό χώρο και όχι να τον παρακολουθεί καθώς αυτός καθιζάνει προς την ήττα, μαζί με τη χώρα. Δεν τους αρκεί η προγραμματική συμφωνία. Δεν είναι και χθεσινοί. Ξέρουν ότι τα προγράμματα φτιάχνονται για να μην υλοποιούνται. Ξέρουν ότι η δανειακή συμφωνία και το PSI δεν είναι υπόθεση ελληνική, αλλά ευρωπαϊκή. Πέρα από αυτή, το σημερινό μοντέλο της κοινωνίας μας έχει κάψει φλάντζα και χρειάζεται αντικατάσταση, όχι αναδιάρθρωση. Φοβούνται ότι οι οδυνηρές αλλαγές περιλαμβάνουν και τους ίδιους, αλλά σιγά - σιγά πείθονται ότι η προηγούμενη ζωή τους έχει χαθεί για πάντα. Τουλάχιστον τα παιδιά τους να μην καταστραφούν.

Η ΔΗΜ.ΑΡ πρέπει να δείξει ότι έχει ένα ολοκληρωμένο πακέτο για τη μεθεπόμενη μέρα. Τα ισοδύναμα πρέπει να οριστούν με μαθηματική ακρίβεια. Αν όχι τα ίδια, ο γεωμετρικός τόπος μέσα στον οποίο θα αναζητηθούν. Η επανεκκίνηση του πρωτογενή τομέα οικονομίας, μήπως προϋποθέτει μείωση του δημόσιου, καταργήσεις άχρηστων φορέων, απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού που διορίστηκε πρόσφατα με αδιαφανείς και αναξιοκρατικές μεθόδους; Μήπως πρέπει 1.000.000 άνθρωποι να μεταναστεύσουν προς την επαρχία και να αλλάξουν επάγγελμα; Υπάρχουν συγκεκριμένα project που ανοίγουν θέσεις εργασίας και υπόσχονται ανάπτυξη; Είναι πολυεθνικές μονάδες παραγωγής βιοαιθανόλης, είναι αγροτικά κιμπούτς, είναι τουριστικές επενδύσεις με φορολογικές διευκολύνσεις προς όφελος του δημοσίου και όχι προς όφελος διεφθαρμένων κρατικών υπαλλήλων; Ή μήπως είναι δραστικές αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ;
Καταλαβαίνω ότι η «Ελλάδα δεν αντέχει» καταλαβαίνω και την «ανάγκη» να είμαστε μέσα στο αντιμνημονιακό μπλοκ (εγώ δεν είμαι), αλλά ακούω από υπεύθυνα χείλη ότι χωρίς τραπεζική ρευστότητα και σταθερότητα δεν υπάρχει ανάπτυξη. Μήπως όμως κάποιοι αντέχουν και πρέπει να δώσουν μια χείρα βοηθείας στους αδύναμους; Τα 20 δις από τα φέσια του δημοσίου, των ΟΤΑ και των νοσοκομείων που λείπουν από την αγορά αναμένεται να αντικατασταθούν, μέχρι το Μάρτη, από τη νέα δανειακή σύμβαση της «επάρατης» τρόικας, να επενδυθούν, να μοχλευτούν και να αυγατήσουν. Μήπως πρέπει να πούμε ναι και μετά να παλέψουμε για να πάνε στην αγορά και στην ανάπτυξη και όχι στις τσέπες επιτήδειων και στην Ελβετία;  Μήπως η εποπτεία και η επιτροπεία, σε αυτό το κράτος και με αυτό το διαχειριστικό σύστημα είναι αναγκαίες;
Στη σημερινή φάση, οι τίμιοι, οι καθαροί, οι μετριοπαθείς  πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο. Πολύ πιθανό γι’ αυτό και να κληθούν να κυβερνήσουν. Αλλά δεν αρκούν αυτά για να σωθεί η χώρα. Θα πρέπει να έχουν και άλλη αντίληψη για το πλαίσιο της πολιτικής συζήτησης, πνεύμα σύγκρουσης με την παθολογία του λαού, ένστικτο επαναστατικής επιβίωσης σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου και διάθεση δημιουργικού ρίσκου. Πάνω απ’ όλα, να έχουν λίγες, αιχμηρές και δουλεμένες σε βάθος προτάσεις για το εδώ και τώρα.
Αν η Δημοκρατική Αριστερά έχει διάθεση να κολυμπήσει στα βαθιά και δεν της αρκεί η εκλογική επιβίωση, μήπως θα πρέπει να ανοίξει ένα πολιτικό διάλογο στο εσωτερικό της πριν πάρει τις αποφάσεις της; Να ακούσει με ενδιαφέρον, όλες τις δικές της και μη, υπεύθυνες και επαΐουσες φωνές, χωρίς αποκλεισμούς και ετικέτες; Μήπως η Πρωτοβουλία των 18 «Για την Ελλάδα τώρα» θα μπορούσε να γίνει το think tank της;
Στην επιτυχία της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν ποντάρει απλά μια πολιτική ομάδα, αλλά ολόκληρη η κουλτούρα του Αριστερού Μεταρρυθμισμού. Ίσως, ενδόμυχα, και ένας ολόκληρος λαός. Το βλέποντας και κάνοντας δεν της ταιριάζει.

*Στο Γιώργο Προκοπάκη χρωστάω και δεν είναι χρήματα.

Thursday, January 19, 2012

Πολιτική δε γίνεται με ψευτομαγκιές, αλλά με συνεργασία

Του Γιάννη Μπέζου

Για δύο μήνες, τώρα, την ευθύνη της χώρας μας έχει αναλάβει μία κυβέρνηση συνεργασίας. Η λέξη «συνεργασία», βέβαια, έχει πολλές ερμηνείες. Όπως «αναγκαστική», «εθνικής σωτηρίας», «περιορισμένου χρόνου», και πάει λέγοντας.
Δεν παύει, όμως, να είναι συνεργασίας. Κάτι αδιανόητο τα τελευταία είκοσι χρόνια στον τόπο μας. Δηλαδή, από την αποτυχημένη κυβέρνηση Ζολώτα.
Οδηγηθήκαμε υποχρεωτικά στη λύση αυτή, διότι απεδείχθη περίτρανα ότι η πολιτική δεν ασκείται με ψευτομαγκιές και πείσματα αλλά με αμοιβαίες υποχωρήσεις και, κυρίως, σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Από όλους.
Η συνεργασία δεν μειώνει το κύρος των κομμάτων και των αρχηγών. Αντίθετα, το επιβεβαιώνει όταν έχουμε αποτέλεσμα.
Θεωρώντας δεδομένο τον πατριωτισμό όλων των κομμάτων ας τοποθετήσουμε στον κοντινό μας ορίζοντα τη σκέψη ότι και μετά τις εκλογές θα προκύψουν συνεργασίες μεταξύ των κομμάτων. Πρέπει να προκύψουν. Ας μην τρομάζουμε με την πολυφωνία και τη διαφωνία. Είναι οξυγόνο για τη Δημοκρατία μας. Το χρειάζεται διότι το απορρόφησαν τόσα χρόνια όλοι οι μεγάλοι αρχηγοί και φύλαρχοι με τις μεγαλοστομίες και τις βοναπαρτικές συμπεριφορές.
Ας αποδείξουμε ότι ανήκουμε στην ευρωπαϊκή σκέψη και ας σπρώξουμε τη χώρα μας στην ανάπτυξη με αρχοντιά και το κεφάλι ψηλά. Ο εμφύλιος τελείωσε ιστορικά πολλά χρόνια πριν. Καιρός να τελειώσει και μέσα μας.

Πηγη: www.aixmi.gr

Wednesday, January 18, 2012

Τα διλήμματα της οικονομίας και της πολιτικής

Του Μάνου Ματσαγγάνη

Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες (κάτω από τις Άλπεις) έχουν προβλήματα (μερικές σοβαρά). Καμμιά χώρα όμως δεν έχει τα δικά μας προβλήματα: μεγάλο χρέος (το μεγαλύτερο στην ΕΕ), μεγάλα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού (10% του ΑΕΠ, μετά από οδυνηρή λιτότητα δύο ετών), και ταυτόχρονα μεγάλο έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών (εμπορικό + υπηρεσιών). Τα ελλείμματα αλληλοσυνδέονται: η πλαστή ευημερία (με δανεικά) δεν επιβάρυνε μόνο το δημόσιο έλλειμμα, διόγκωνε επίσης (τεχνητά) τη ζήτηση, αυξάνοντας τις εισαγωγές και αφαιρώντας από τις επιχειρήσεις το κίνητρο για εξαγωγές.

Μια χώρα που βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση δεν έχει παρά δύο (και μόνο δύο) επιλογές. Η μια είναι η κανονική υποτίμηση, ενδεχομένως με στάση πληρωμών, τύπου Αργεντινής το 2001 – αν και η Αργεντινή είχε εμπορικό πλεόνασμα (άρα είχε τρόφιμα και καύσιμα όσο διαρκούσε ο αποκλεισμός της από τις διεθνείς αγορές), καθώς και πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού (άρα μπορούσε να πληρώνει μισθούς ή συντάξεις και να εγγυάται τη λειτουργία του κράτους). Η άλλη είναι η λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση»: λιτότητα αλλά και μείωση των τιμών, ώστε να προστατευθεί η αγοραστική δύναμη των (μειωμένων) μισθών και ταυτόχρονα να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Ο Daniel Gros σε παλαιότερη ομιλία του στην Αθήνα είχε υπολογίσει το μέγεθος της απαιτούμενης μείωσης (κατ’ αρχήν των μισθών) σε 25%. Μια εξαγωγική ώθηση θα μείωνε το μέγεθος αυτό, μια υστέρηση θα το αύξανε. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ, η μείωση των μέσων ακαθάριστων αποδοχών την διετία 2009-2011 (σε πραγματικές τιμές) ήταν 12%, δηλ. το μισό περίπου της απαιτούμενης προσαρμογής (κατά Gros).

Η «εσωτερική υποτίμηση», για να αποδώσει, έχει ορισμένες (απαιτητικές) προϋποθέσεις. Πρώτον, δίκαιη κατανομή των βαρών της προσαρμογής + κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας. Δεύτερον, συμφωνία των κοινωνικών εταίρων, ώστε οι μειώσεις μισθών αφενός να μεταφραστούν σε μειώσεις τιμών και αφετέρου να είναι πρόσκαιρες (όσο διαρκεί η κρίση) και να αναπληρωθούν από ανάλογες αυξήσεις στο μέλλον (ώστε δηλ. να πιάσουν τόπο οι θυσίες των εργαζομένων). Τρίτον, εξυγίανση των θεσμών: καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της κακοδιοίκησης, της στρέβλωσης της αγοράς – ώστε η επιχειρηματικότητα να πάψει να βασίζεται στη διαπλοκή με πολιτικούς, στη συμπίεση των μισθών, στην παραβίαση της (εργατικής, ασφαλιστικής, φορολογικής, περιβαλλοντικής, πολεοδομικής κ.ά.) νομοθεσίας.

Ήταν το Μνημόνιο μονόδρομος; Και ναι και όχι. Ναι – επειδή με δεδομένο τον αποκλεισμό μας από τις διεθνείς χρηματαγορές ήταν ο μοναδικός τρόπος εξασφάλισης των δανειακών αναγκών της χώρας. Όχι – επειδή ούτε οι αγορές, ούτε το ΔΝΤ, ούτε η ΕΕ, ούτε κάποιος άλλος νοιάζεται πολύ για το πώς μια χώρα τηρεί τις δανειακές υποχρεώσεις της, ούτε για το πώς μειώνει τα ελλείμματά της (για αυτό άλλωστε κανείς δεν εμποδίζει τη Δανία να έχει υψηλή φορολογία, υψηλή κοινωνική δαπάνη κτλ). Συνεπώς, παρότι κάποιο Μνημόνιο ήταν αναγκαίο, κανείς δεν μας εμπόδιζε να προτείνουμε ένα άλλο Μνημόνιο, όπως το θέλαμε εμείς, με τα δικά μας «ισοδύναμα μέτρα» μείωσης των ελλειμμάτων.

«Καλά όλα αυτά – το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα». Η δημόσια συζήτηση για την τακτική της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για το PSI και τη δανειακή σύμβαση στα κανάλια και στα blogs μοιάζει λίγο με τη συζήτηση για την πορεία της Εθνικής ομάδας του μπάσκετ το 1987: ξαφνικά γίναμε όλοι ειδικοί για το εύρος του κουρέματος, για το επιτόκιο των ομολόγων ή για το βρετανικό δίκαιο, όπως τότε όλοι ανέλυαν σε βάθος (και με πάθος) τα σχετικά πλεονεκτήματα του συστήματος ζώνης έναντι του man-to-man. Και το Eurobasket και οι διαπραγματεύσεις για το PSI είναι παιγνίδια (το ένα πήγε υπέροχα, το άλλο θα δούμε) στα οποία είμαστε θεατές, δεν παίζουμε οι ίδιοι. Η ελληνική αντιπροσωπεία παίζει το ρόλο ενός κομπάρσου, που παραμένει μεν ικανός για κάποια αυτοκαταστροφική κίνηση (ιδίως όταν επικεφαλής είναι ο σημερινός υπουργός οικονομικών) αλλά δεν είναι σε θέση να καθορίσει θετικά την έκβαση των διαπραγματεύσεων. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για μας. Από τη μια, τα γεγονότα των τελευταίων ετών έχουν περιορίσει ασφυκτικά την αξιοπιστία (και, συνεπώς, τα περιθώρια) των δικών μας χειρισμών. Από την άλλη, τα όρια μεταξύ της «συντεταγμένης» χρεωκοπίας και της άτακτης είναι δυσδιάκριτα: κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή με μια στραβοτιμονιά να τα διασχίσουμε (ιδίως όταν βλ. παραπάνω).
Για αυτό η συζήτηση για το εύρος του κουρέματος, για το επιτόκιο των ομολόγων ή για το βρετανικό δίκαιο προσωπικά δεν με συγκινεί ιδιαίτερα: σε λίγες μέρες θα ξέρουμε αν χρεωκοπήσαμε και πώς ακριβώς. Εν τω μεταξύ, θα ήταν προτιμότερο να ξοδεύουμε λιγότερο χρόνο και ενέργεια για ζητήματα όπου είμαστε απλώς θεατές: ας κρατήσουμε τις δυνάμεις μας για όσα μπορούμε να επηρεάσουμε.

Αυτό μας φέρνει στο τελευταίο θέμα: το «διακύβευμα» της επόμενης περιόδου. Θα έλεγα ότι η κατάσταση έχει συνοπτικά ως εξής. Το βραχυπρόθεσμο διακύβευμα είναι να παραμείνουμε στην Α' Κατηγορία. Η άτακτη χρεωκοπία ή/και επιστροφή στη δραχμή δεν θα είναι το τέλος του κόσμου (η ζωή συνεχίζεται, πάντοτε). Θα σημάνει όμως τον υποβιβασμό μας: δηλ. την συντριπτική ήττα όσων ονειρεύτηκαν μια ευρωπαϊκή Ελλάδα, και την θριαμβευτική νίκη όσων (στα αριστερά και στα δεξιά του πολιτικού φάσματος) πάντα κατά βάθος προτιμούσαν μια Ελλάδα βαλκανική και μεσανατολική. Επίσης, θα θέσει σε κίνηση έναν πολύ επικίνδυνο μηχανισμό, όπου ο εθνικισμός (με ή χωρίς αντιιμπεριαλιστική προβιά) θα έχει πάρει το πάνω χέρι, και – σε συνδυασμό με τη γρήγορη διάψευση των φρούδων ελπίδων που ήδη καλλιεργεί η παράταξη της δραχμής – θα είναι έτοιμος να μας φέρει στα πρόθυρα μιας καταστροφικής πολεμικής εμπλοκής. Φοβάμαι ότι ο αρχηγός της ΝΔ είναι απόλυτα ικανός για κάτι τέτοιο.
Το μεσοπρόθεσμο διακύβευμα, όσον αφορά την οικονομία, είναι κατ’ αρχήν να μάθουμε να ζούμε χωρίς ελλείμματα, ώστε να περιορίσουμε την έκθεσή μας στις αγορές. Μέσα σε ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης και ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων, η δημοσιονομική σταθερότητα είναι ασφάλεια – και η κύρια προϋπόθεση για να μπορούμε να επιλέγουμε τις πολιτικές που προτιμάμε με όσο περισσότερη αυτονομία γίνεται. Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός: οι επάρατες αγορές δεν εμποδίζουν τη μικρή (πλην όμως πλεονασματική) Δανία να επιβάλλει – και να εισπράττει! – φόρους ίσους με το μισό περίπου ΑΕΠ της χώρας, ούτε να χρηματοδοτεί με αυτούς το ισχυρότερο ίσως σύστημα κοινωνικής προστασίας στον κόσμο.

Στη συνέχεια, το ζητούμενο είναι, ασφαλώς, η ανάπτυξη. Σήμερα έχουμε γίνει όλοι κεϋνσιανοί - και διαβάζουμε μανιωδώς τα άρθρα του Krugman, επικροτώντας με ενθουσιασμό την προειδοποίησή του ότι δεν είναι πολύ καλή ιδέα να προσπαθείς να μειώνεις τα ελλείμματα στη διάρκεια της ύφεσης. Σωστά: τα ελλείμματα πρέπει να τα μειώνεις στη διάρκεια της ανόδου της οικονομίας. Κρίμα που στην προ κρίσης περίοδο, όταν επί 10-12 χρόνια είχαμε από τους υψηλότερους ρυθμούς (όπως αποδείχθηκε, σαθρής) ανάπτυξης στην ΕΕ (+4% ετησίως), αντί να μειώσουμε τα ελλείμματα τα αφήσαμε να αυξάνονται ανεξέλεγκτα. (Τότε βέβαια οι σημερινοί κεϋνσιανοί απλώς σιωπούσαν, ή μάλλον επικροτούσαν ενθουσιωδώς τις πολιτικές που παρήγαγαν ελλείμματα και ζητούσαν ακόμη μεγαλύτερα.)
Σε κάθε περίπτωση, όπως έχω γράψει αλλού (Καθημερινή 7 Μαρτίου 2009), η κλασική κεϋνσιανή συνταγή της ώθησης της παραγωγής και της απασχόλησης μέσω της τόνωσης της αγοραστικής δύναμης των εισοδημάτων δεν μπορεί να έχει εφαρμογή σε μια χώρα με αναιμική παραγωγική βάση, όπως είναι πλέον η Ελλάδα. Όπως είδαμε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80, τα πρόσθετα εισοδήματα αγοράζουν προϊόντα που εισάγουμε από αλλού. Αυτό μπορεί να είναι καλό για τους εργαζόμενους στην Κίνα και στη Ν. Κορέα (ή στη Γερμανία και τη Γαλλία) – πάντως ως στρατηγική για την ανάπτυξη με αύξηση της απασχόλησης στην Ελλάδα δεν μου φαίνεται πειστική. Συνεπώς, φοβάμαι ότι ο νεοκεϋνσιανισμός à la grecque λίγα έχει να προσφέρει: δεν μένουν παρά οι διαρθρωτικές αλλαγές (στην πλευρά της προσφοράς).

Το μεσοπρόθεσμο διακύβευμα δεν αφορά μόνο την οικονομία αλλά και την πολιτική. Μια μεταρρυθμιστική δύναμη της αριστεράς, ιδίως εάν έχει (απολύτως θεμιτές) κυβερνητικές φιλοδοξίες, δεν διαθέτει την πολυτέλεια να επιτρέψει τη διάβρωση του κύρους των θεσμών από τους οποίους το πολιτικό της εγχείρημα εξαρτάται. Ο αριστερός ρεφορμισμός είναι απλώς αδιανόητος όσο εντείνεται η ανυποληψία των εργατικών συνδικάτων, ή της Βουλής, ή του δημόσιου τομέα.
Φυσικά, αυτό σε κάποιο βαθμό είναι πέρα από τον έλεγχο της μεταρρυθμιστικής αριστεράς. Δείχνει όμως το αναγκαίο περιεχόμενο της πολιτικής της παρέμβασης:
- Αναπροσανατολισμός του κέντρου βάρους της πολιτικής των συνδικάτων (και όχι μόνο) προς τα συμφέροντα των outsiders (των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, ιδίως όσων εργάζονται υπό επισφαλείς συνθήκες).
- Δραστική μείωση του κόστους της πολιτικής, με μείωση του αριθμού των βουλευτών και άλλα μέτρα «ταπείνωσης» (κατά Α. Μανιτάκη) του πολιτικού προσωπικού που μας οδήγησε – υπό τις επευφημίες, βέβαια, της κοινής γνώμης – στην χρεωκοπία.
- Αλλαγή παραδείγματος στο δημόσιο τομέα, με ενθάρρυνση και στήριξη όσων από τους γιατρούς, νοσοκόμους, δασκάλους, καθηγητές, πυροσβέστες, εφοριακούς κ.ά. είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν με εντιμότητα και αφοσίωση στο δημόσιο συμφέρον, (εξ)υπηρετώντας τους πολίτες-χρήστες των υπηρεσιών τους, την ώρα που τα πάντα γύρω τους καταρρέουν.

Το μακροπρόθεσμο διακύβευμα παραμένει αυτό που ήταν πάντοτε: να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να γίνει η Ελλάδα μια χώρα προκοπής και δημιουργίας, με περισσότερες ευκαιρίες και λιγότερες ανισότητες, ένας τόπος στον οποίο νέοι άνθρωποι θα θέλουν να ζουν και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Θα τα καταφέρουμε; Ειλικρινά δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι από αυτό θα κριθούμε όλοι.

Ομιλία σε εκδήλωση της οργάνωσης Νέου Κόσμου – Κουκακίου της Δημοκρατικής Αριστεράς (Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012)

Εδω διαβάστε και τις απαντήσεις του Μάνου Ματσαγγάνη σε ερωτήματα

Tuesday, January 17, 2012

Πες μου τις εισροές σου να σου πω ποιος είσαι

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

Στην κυριακάτικη Αυγή (15/1/12), ο Κώστας Πουλάκης σε μια συγκριτική μελέτη μιας σειράς δημοσκοπήσεων, μεταξύ πολλών άλλων, αναφέρεται και στις μετακινήσεις ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ προς τα κόμματα της αριστεράς, γράφοντας: «Από τον πίνακα των συσπειρώσεων - μετακινήσεων παρατηρούμε ότι 8% μετακινείται προς τη ΔΗΜ.ΑΡ. του Φ. Κουβέλη, το 6% προς τον ΣΥΡΙΖΑ και το 5,0% προς το Κ.Κ.Ε. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το προφίλ των μετακινούμενων ψηφοφόρων. Το «εκσυγχρονιστικό» τμήμα στρέφεται προς τη ΔΗΜ.ΑΡ, ενώ το κατά βάση «παραδοσιακό» τμήμα μετακινείται προς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι μετακινήσεις προς το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ είναι περισσότερο σταθερές και ελάχιστα εξαρτώνται από τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα οι μετακινούμενοι «νοικοκυραίοι» προς τη ΔΗΜ.ΑΡ, έχουν μικρότερη βεβαιότητα, αφού οι εξελίξεις στο ηγετικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην τελική τους επιλογή.»


Προφανώς, είναι ιδιαίτερα ευχάριστο ότι η εισροή είναι μεγαλύτερη προς την κατεύθυνση της Δημοκρατικής Αριστεράς (8%), σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Είναι όμως εντελώς αυθαίρετη η διαπίστωση ότι οι μετακινήσεις προς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ είναι περισσότερο σταθερές. Πρόκειται για υποκειμενική εκτίμηση. Αν για παράδειγμα αρχηγός του ΠΑΣΟΚ αναδεικνυόταν ο Στ. Τζουμάκας ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετώπιζε μεγαλύτερο πρόβλημα επιστροφών προς το ΠΑΣΟΚ απ` ότι η ΔΗΜΑΡ. Ασφαλώς, εξαρτάται από την ικανότητα κάθε πολιτικού χώρου να αποκαταστήσει σχέσεις εμπιστοσύνης και να αποτελέσει σταθερό φορέα έκφρασης ευρύτερων πληθυσμιακών ομάδων.

Όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζουν κυρίως οι ταυτίσεις και οι ταυτότητες που επιχειρούνται και υπονοούνται από τα γραφόμενα. Έτσι, οι «παραδοσιακοί» του ΠΑΣΟΚ που μετακινούνται προς τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζονται ως πιο σταθεροί, άρα πιο συνειδητοποιημένοι αριστεροί, επομένως, υπονοείται ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αυθεντικότερο εκφραστή μιας αριστερής πολιτικής που αντιμάχεται το νεοφιλελευθερισμό και τα μνημόνια. Ενώ οι «εκσυγχρονιστές» χαρακτηριζόμενοι και ως «νοικοκυραίοι» κατηγοριοποιούνται ευθέως ως συντηρητικότερη κοινωνική ομάδα. Επιπλέον, στερούνται σαφούς και σταθερής αριστερής συνείδησης ως πιο ευάλωτοι για πιθανή επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ, συνεπώς, υπονοείται ότι και η ΔΗΜΑΡ δεν αποτελεί αυθεντικό αριστερό πολιτικό φορέα με σταθερό αριστερό προσανατολισμό και τα καταγραφόμενα υψηλότερα από τον ΣΥΡΙΖΑ ποσοστά δεν είναι παρά ένα εντελώς προσωρινό και συγκυριακό φαινόμενο.
Υπάρχει όμως και η εντελώς αντίστροφη ανάγνωση. Οι «παραδοσιακοί» αποτελώντας το πιο αναχρονιστικό, λαϊκιστικό, καθυστερημένο, «αντρεοπαπαντρεϊκό» κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, γαλουχημένο στις μικρές και μεγάλες πελατειακές σχέσεις, με τον υπολανθάνοντα εθνικισμό, με την άρνηση κάθε μεταρρύθμισης μέσα από μια ρηχή και εύκολη αντιμνημονιακή στάση, αναγνωρίζει ευκολότερα τον εαυτό του στις πολιτικές θέσεις, στη ρητορική και την πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Η νοσταλγική αγκύλωση στο παρελθόν και η θολή – ασφαλώς εξωπραγματική - προοπτική αναβίωσής του μπορεί να εξασφαλίζουν σταθερότερη σχέση. Αυτό όμως σημαίνει πολλά, εξ αντικειμένου, για την ίδια την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του και το βαθμό αριστεροσύνης του.

Το αναφερόμενο ως «εκσυγχρονιστικό» τμήμα περιλαμβάνει περισσότερο σκεπτόμενους πολίτες που αντιδρούν στο λαϊκισμό, δεν έχουν νοσταλγικές αυταπάτες και προφανώς θέλουν να δουν τη χώρα να αλλάζει, να γίνεται ένα σύγχρονο και βιώσιμο ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος εντός μιας κοινωνικής Ευρώπης. Θέλουν υπέρβαση των αναχρονισμών και των αγκυλώσεων με προοδευτικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και τολμηρές τομές, χωρίς να βολεύονται πίσω από μια εύκολη αντιμνημονιακή ρητορική που μαζί με το Μνημόνιο πετάει και τις μεταρρυθμίσεις. Όλα αυτά αναγνωρίζουν ως ταυτότητα στη ΔΗΜΑΡ και με κριτική στάση θέλουν να την βλέπουν να επιβεβαιώνεται.

Προσβλέπουν δηλαδή σε μια σύγχρονη Δημοκρατική Αριστερά, πρωταγωνίστρια στην κατεύθυνση μεγάλων κοινωνικών προοδευτικών συσπειρώσεων που δεν βολεύεται στα εύκολα και στις απλοϊκές διαζεύξεις «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», «ή με το μνημόνιο ή με τους αγώνες», δεν θεωρεί άκριτα ως δίκαιο αίτημα την υπεράσπιση κάθε κεκτημένου, δεν χαϊδεύει συντεχνίες στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και δεν αναλώνεται σε ανέξοδο και αδιέξοδο καταγγελτισμό, αδιαφορώντας επί της ουσίας για το παρόν και το μέλλον των πολιτών και του τόπου.

Ασφαλώς λοιπόν ο «παραδοσιακός» αντρεοπαπανδρεϊκός σοσιαλ-λαϊκισμός δεν είναι στις προτεραιότητες της ΔΗΜΑΡ, ούτε θέλει να ανταγωνιστεί ως προς αυτό τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν συνταγή εξασφαλισμένης αποτυχίας, γιατί θα ακύρωνε τον εαυτό της, τις ιδρυτικές της διακηρύξεις, την ταυτότητά της και την προοπτική της.

Saturday, January 14, 2012

Η επιστροφή της φιλοσοφίας

«Και ποιος ξέρει αν η ζωή είναι θάνατος ή ο θάνατος ζωή;» Για να μπορέσει κανείς να απαντήσει στο ερώτημα αυτό του Ευριπίδη, πρέπει να ασχοληθεί με τη φιλοσοφία. Τι είναι, όμως, και πώς γεννήθηκε η Φιλοσοφία; Με ποιους τρόπους και γιατί επέδρασε τόσο καθοριστικά στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας; Μπορούν άραγε οι αρχές, οι έννοιες και οι αξίες της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας να δώσουν απαντήσεις στα ερωτηματικά που βασανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο και να βγάλουν τις κοινωνίες από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει; Μπορεί η Ελληνική Φιλοσοφία, να φέρει και πάλι την Αναγέννηση σε έναν κόσμο που έχει βυθιστεί σε μια νέα και πιο επικίνδυνη από κάθε άλλη φορά παρακμή; Ο Βασίλης Οικονόμου μετά από πολύχρονη έρευνα, καταθέτει ένα εξαίρετο βιβλίο που υμνεί τις αξίες και τις αρετές του «ελληνικού τρόπου ζωής», δηλαδή της φιλοσοφίας, την οποία περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται ο άνθρωπος και η σύγχρονη κοινωνία των πολλαπλών αδιεξόδων. Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι η αρχαία ελληνική φιλοσοφία επέδρασε καθοριστικά στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας, ο Βασίλης Οικονόμου (δεν παρέχονται άλλες πληροφορίες πέραν του ότι μετά τις σπουδές του ασχολήθηκε επί μακρόν με τη μελέτη της φιλοσοφίας) με το πρώτο συγγραφικό του πόνημα θέτει ένα βασικής σημασίας ερώτημα: Μπορούν οι αρχαιοελληνικές αξίες να δώσουν απαντήσεις στα όσα βασανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο και να βγάλουν τις κοινωνίες από το αδιέξοδο; Μπορεί αυτή η φιλοφοσία να οδηγήσει σε μια νέα Αναγέννηση; Το βιβλίο του αποτελείται από δύο μέρη («Καταγωγή, ορισμός και εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας» και «Η αρχαία ελληνική φιλοφοσία και η σύγχρονη εποχή») και 36 κεφάλαια. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Εναλιος"
Μερικές σκέψεις (κάτι σαν κριτική...)

Εχετε αναρωτηθεί τι ακριβώς εξυπηρετεί ένας σεισμογράφος; Εκτός του να καταγράφει πόσα ρίχτερ είναι ένας εκδηλωμενος σεισμός, το κυρίως έργο του είναι να μας προειδοποιεί ότι επίκειται αργά ή γρήγορα αυτό το αδυσώπητο φυσικό φαινόμενο. Σε όλες τις εποχές κάποιοι στοχαστές ή άνθρωποι της τέχνης έπαιξαν το ρόλο του κοινωνικού σεισμογράφου. Οπως εμείς αντιλαμβανόμαστε το φως ενός αστεριού που μέχρι να φτάσει η εικόνα του σε μας αυτό έχει πεθάνει, έτσι οι ευαίσθητοι δείκτες μιας επικείμενης καταστροφής ή μιας μεγάλης αλλαγής, καταγράφανε την απόψης τους, σαν κατάθεση στο πνευματικό θησαυροφυλάκιο της ανθρωπότητας.

Υπάρχουν και στις μέρες μας άνθρωποι που με τον "Α" ή "Β" τρόπο αντιλαμβανόντουσαν έγκαιρα το βάθος της κρίσης που περνούσε η χώρα μας, που ως γνωστόν, πρώτα και κύρια είναι κρίση φιλοσοφικού και πολιτιστικού προσανατολισμού, που σαν συνέπεια είχε η διαφθορά, ο χυδήν καταναλωτισμός και μια άνιση κατανομή πλούτου να μετεξελιχθούν στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, στη βίαιη ταξική επίθεση που υφίσταται ο ελληνικός λαός.

Δεν είμαι βιβλιοκριτικός για να κάνω μια διεξοδική ανάλυση ενός έτσι κι αλλιώς, εντυπωσιακού πονήματος. Ούτε έχει σημασία ο βαθμός συμφωνίας ή διαφωνίας μου με τις απόψεις του συγγραφέα. Το ουσιαστικό, το θεμελιώδες, κατά τη γνώμη μου γεγονός είναι, ότι με μια γλώσσα αντάξια ενός προικισμένου λογοτέχνη, ο Οικονόμου, εκθέτει τους λόγους για τους οποίους η κρίση αξιών διέλυε τον κοινωνικό ιστό και αναλύοντας το έργων των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων μέσα από ένα μάλλον νεοπλατωνικό πρίσμα, κατέληγε ήδη από το 2006 στη πρόταση του, ότι για να βγούμε από το αδιέξοδο είναι απαραίτητο να ξαναβρούμε το χαμένο νήμα της επιστροφής στις φιλοσοφικές μας "ρίζες", τις ανανεωμένες με μια σύγχρονη οπτική.


Είναι προκλητική η κριτική που ασκεί στο Μαρξιστικό έργο, μνημονεύοντας τις απόψεις του Καστοριάδη και του Μαρκούζε, αν και θα χρειαζόταν να είναι ποιο εκτεταμένη. Απορρίπτει τον καπιταλισμό σαν οικοσύστημα, απο θέσεις, που συνδιάζουν την Αμεση Δημοκρατία με την Ελληνική φιλοσοφία. Οπωσδήποτε ο Οικονόμου ανοίγει θέματα με τα οποία μπορείς να προβάλεις ενστάσεις, όπως στις απόλυτες απόψεις του για τα κέντρα εξουσίας και την προέλευση τους. Το ενδιαφέρων όμως δεν είναι  η αρχειοθέτηση των υπερ ή των κατά, που συμφωνώ και που διαφωνώ.  Το ενδιαφέρον είναι ότι πρόκειται για μια γόνιμη, τίμια, αξιόλογη προσπάθεια να τεθούν ξανά στο "τραπέζι" όλα τα μεγάλα ερωτήματα της ανθρωπότητας και η συμβολή του σ' αυτό τον "διάλογο" είναι σημαντική.

Εχοντας καταγράψει συνοπτικά - στις περίπου 300 σελίδες του βιβλίου- τις απόψεις του, δημιουργεί προσδοκίες για ένα δεύτερο μεγαλύτερο σε έκταση έργο, που να αναλύει σε μεγαλύτερο βάθος τις προσωπικές του θεσεις, οι οποίες από την αγωνία του να επαναφέρει στη κουβέντα τους κλασσικούς ουσιαστικά "στριμώχτηκαν" στο 1/3 του συνολικού έργου διαβάζουμε δηλαδή περισσότερο Πλάτωνα και λιγότερο Οικονόμου. Ελπίζω λοιπόν σε ένα επόμενο βιβλίο όπου η αναλογία αυτή θα ανατραπεί!

VIC

Saturday, January 7, 2012

Συνέντευξη του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ»

Αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις, η Δημοκρατική Αριστερά θα έχει πιθανότατα στην επόμενη Βουλή τη δική της KO και ένα ερώτημα που ανακύπτει είναι τι θα προσφέρει (άλλο) ένα κόμμα της Αριστεράς σε αυτό το γκρίζο τοπίο ενός απαξιωμένου πολιτικού συστήματος και σε μια Βουλή μειωμένου κύρους και αναγνώρισης εκ μέρους των πολιτών...

Οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά δεν αθροίζονται. Δεν είμαστε "άλλο ένα κόμμα της Αριστεράς". Στον πυρήνα της πολιτικής μας βρίσκεται ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, ο αριστερός ευρωπαϊσμός, η μεταρρυθμιστική στρατηγική και η οικολογική εγρήγορση. Στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και διατύπωση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης, η Δημοκρατική Αριστερά είναι παρούσα με τις θέσεις της και αμφισβητεί το παραδοσιακό κομματικό σύστημα και το γνωστό στερεότυπο άσκησης και διαχείρισης της πολιτικής. Καταγράφουμε την παρουσία μας από θέση ευθύνης για την κοινωνία και τη χώρα.

Πού αποδίδετε τα νούμερα που σας δίνουν οι δημοσκοπήσεις; Μια ερμηνεία είναι ότι προέρχονται κατά βάση από το εκσυγχρονιστικό ΠαΣοΚ. Σε ποιους απευθύνεστε τελικά;
Όσο κι αν τα δημοσκοπικά ευρήματα μας ενθαρρύνουν, δεν έχουμε εφησυχασμούς. Πορευόμαστε με πλήρη επίγνωση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας και της κοινωνίας. Διαμορφώνουμε καθημερινά σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες. Προωθούμε με υπευθυνότητα την πολιτική που ανοίγει δρόμους διεξόδου και στηρίζει την κοινωνία. Απευθυνόμαστε σε κάθε προοδευτικό πολίτη, στις κοινωνικές δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, στους πολίτες της ανανεωτικής Αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας, στους πολίτες που έχουν μετακινηθεί από επιλογές του παρελθόντος, και τους καλούμε σε συστράτευση για μια δημοκρατική Αριστερά, φορέα πολιτικής συσπείρωσης έξω από το συντηρητικό νεοφιλελεύθερο περιβάλλον, την πολιτική του μνημονίου και τη ρητορική μιας Αριστεράς που με ταχύτητα επιστρέφει στο παρελθόν. Να συγκροτήσουμε τον ευρύτερο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Μείνατε εκτός της κυβέρνησης Παπαδήμου, την οποία συγκαταλέγετε στο συντηρητικό τόξο. Το κόμμα σας πού τοποθετείται;
Καταψηφίσαμε το μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο και τους εφαρμοστικούς νόμους. Διαφωνήσαμε με την παρουσία του ΔΝΤ. Η άρνησή μας παραμένει στο ακέραιο. Δεν αρκούμαστε όμως σ' αυτό. Αγωνιζόμαστε, με συγκεκριμένες θέσεις, για την αποφυγή της χρεοκοπίας του Δημοσίου και της πλήρους κατάρρευσης της οικονομίας, παράλληλα με την ανεύρεση δυνατοτήτων "ευρωπαϊκής σύγκλισης". Για την ανατροπή της σημερινής άδικης κατανομής των βαρών, με την αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσα από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής, της παραοικονομίας και της διαφθοράς. Για την υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας, με σεβασμό των εργασιακών δικαιωμάτων.

Θεωρείτε ότι οι διεργασίες στο ΠαΣοΚ θα συμβάλουν στην ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου;
Οι διεργασίες του ΠαΣοΚ δεν μας αφορούν. Πολύ δε περισσότερο δεν μας αφορούν οι προσωποποιημένες εκδοχές αυτών των διεργασιών. Το ΠαΣοΚ με την πολιτική που άσκησε έχει βρεθεί στον χώρο του οικονομικού νεοφιλελεύθερου συντηρητισμού, σε απόσταση από την κοινωνία και τους πολίτες που το στήριξαν. Το δυναμικό στοιχείο που ανακαθορίζει τους πολιτικούς συσχετισμούς είναι η ήδη ανακαθορισμένη κοινωνία.

Πιστεύετε στις κυβερνητικές συνεργασίας; Πώς κρίνετε την ως τώρα πορεία της κυβέρνησης;
Ο κ. Παπαδήμος ανέλαβε να προωθήσει ουσιαστικά την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης και ειδικότερα την εκταμίευση της έκτης δόσης και την υπογραφή της δανειακής σύμβασης. Καλείται μάλιστα να εφαρμόσει και νέα μέτρα. Οι εισηγήσεις της τρόικας για απολύσεις, κατάργηση του κατώτατου μισθού, περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων θα είναι επιλογές που διαλύουν την κοινωνία, επιτείνουν την ύφεση και δεν διαμορφώνουν προοπτική εξόδου από την κρίση. Το έδαφος είναι υπονομευμένο και από τον τρόπο με τον οποίο ΠαΣοΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ κατέληξαν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και από τη σύνθεση της υπερτροφικής αυτής κυβέρνησης και από τον τρόπο που λειτουργούν τα κόμματα που τη συγκρότησαν. Η κυβέρνηση Παπαδήμου συνεχίζει την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης. Αυτή η πολιτική ζημιώνει τη χώρα και την κοινωνία και θα είναι καταστροφή να συνεχιστούν και το 2012 οι κοινωνικά άδικες και σε κάθε περίπτωση αναποτελεσματικές επιλογές του προηγούμενου έτους.

Θεωρείτε ότι δικαίως ο κ. Σαμαράς μιλάει για εκλογές πριν από το Πάσχα και πότε κρίνετε εσείς ότι είναι ο κατάλληλος χρόνος για τη διεξαγωγή τους;
Με το βλέμμα της ΝΔ στραμμένο προς τις εκλογές, είναι δυνατόν να διεξαχθούν πριν από το Πάσχα. Εκτιμώ όμως, ότι στη βάση του σκοπού που έχει αναλάβει η κυβέρνηση και για τον οποίο έχει δεσμευθεί η ΝΔ ένα χρονικό διάστημα δύο μηνών ίσως χρειασθεί πέραν της 19ης Φεβρουαρίου.

Πιστεύετε στις κυβερνητικές συνεργασίες με τη συμμετοχή (και) της Αριστεράς;
Δεν δηλώνουμε αδιάφοροι για το πολιτικό περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας. Δεν είμαστε η κλειστοφοβική Αριστερά που αναζητεί την παρουσία της στην περιχαράκωσή της. θέλουμε να επηρεάζουμε το μέγεθος της κυβερνητικής εξουσίας. Η Αριστερά οφείλει να διεκδικεί την πολιτική παρουσία της ως "κυβερνώσα Αριστερά" προς όφελος της κοινωνίας και της χώρας .

Δηλαδή βλέπετε πιθανή τη συμμετοχή σας σε μια τέτοια κυβέρνηση που ενδεχομένως να προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές;
Οι "κυβερνήσεις συνεργασίας" προϋποθέτουν προγραμματικές συμφωνίες, πολιτικές συγκλίσεις και συμπτώσεις. Η τυχόν κυβέρνηση συνεργασίας θα πρέπει με δεσμευτικό πολιτικό προγραμματικό περιεχόμενο να μπορεί να μετατοπίσει την πολιτική από τη βαθιά συντηρητική θέση που σήμερα βρίσκεται προς ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση. Χωρίς τις προϋποθέσεις αυτές, η οποιαδήποτε συζήτηση για κυβερνήσεις συνεργασίας αποτελεί "άσκηση επί χάρτου" .

Για την Ιστορία: τελικώς σας προτάθηκε να μπείτε στην κυβέρνηση Παπαδήμου ή όχι;
Ο κ. Γ. Παπανδρέου με ενημέρωσε τηλεφωνικά για την κυβέρνηση που προωθούσαν, όταν ήδη είχαν υπάρξει οι συνεννοήσεις των τριών κομμάτων που τη στήριζαν. Τίποτε πέραν αυτού. Ο κ. Παπαδήμος μού τηλεφώνησε, όταν είχε επέλθει η συμφωνία στο πρόσωπο του, και με ρώτησε αν αντιμετωπίζω το ενδεχόμενο της συμμετοχής μας στην κυβέρνηση. Απάντησα αρνητικά, εξηγώντας τη θέση που ήδη δημόσια είχαμε ανακοινώσει. Κι αυτή η θέση μας επιβεβαιώθηκε και επιβεβαιώνεται καθημερινά.

Thursday, January 5, 2012

Άδικα φοβόταν η γιαγιά

Του Πέτρου Κατσάκου
Ακόμη θυμάμαι τον εφιάλτη της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου που μπολιασμένη από την μετεμφυλιακή προπαγάνδα έτρεμε τους «κομμουνιστές που αν έρθουν στα πράγματα θα μας πάρουν τα σπίτια»....

Τα χρόνια πέρασαν, οι κομμουνιστές δεν ήρθαν στα πράγματα, η γιαγιά έφυγε για το μεγάλο ταξίδι και έρχεται το επίσημο κράτος ως κατσαπλιάς και λήσταρχος να εφορμά εναντίον της ιδιωτικής περιουσίας. Εναντίον της στέγης των ίδιων των πολιτών του. Το ίδιο ανυπόληπτο κράτος που μετά τα εισοδήματά μας, βάζει «χέρι» στα σπίτια μας. Μας ξεσπιτώνει. Το κράτος και οι μηχανισμοί του που αδυνατούν να πάρουν έστω και μισό ευρώ από τους επαγγελματίες φοροφυγάδες και τους ανεπάγγελτους εκατομμυριούχους της «νύχτας» και του «κοτραμπάντου» έρχονται τώρα σαν κοινοί τοκογλύφοι να παζαρέψουν τα περιουσιακά μας στοιχεία ή ότι τέλος πάντων έχει απομείνει από αυτά.


Με λίγα λόγια οι πολίτες που αδυνατούν να πληρώσουν τα χρωστούμενα, θα μπορούν ή θα αναγκάζονται  να μεταβιβάσουν στο Κράτος την πλήρη ή υψηλή κυριότητα που έχουν σε κάποιο ακίνητο ή και σε κινητά περιουσιακά στοιχεία όπως αυτοκίνητα και μετοχές. Έτσι απλά όπως γινόταν τόσα χρόνια με τα λεγόμενα «κοράκια» έξω από τα καζίνο και τις χαρτοπαικτικές λέσχες όπου σπίτια και αυτοκίνητα άλλαζαν χέρια για το σβήσιμο χρεών.


Τώρα λοιπόν θα πηγαίνεις τώρα στην εφορία και θα λες. Πόσα χρωστάω; Θα σου απαντούν 10.000 κύριε. Θα λες εσύ έχω ένα  τζιπ του 2008 το παίρνεις και πατσίσαμε. Αν πάλι το χρέος είναι μεγαλύτερο, τότε θα ρίχνεις στο τραπέζι ένα διαμερισματάκι στην Κολιάτσου , κανένα ποτιστικό χωράφι στο χωριό, μετοχές, ομόλογα πριν το κούρεμα  και ότι άλλο υπάρχει διαθέσιμο για «σκότωμα»...


Έτσι λοιπόν το σπίτι της γιαγιάς που γλύτωσε από τα χέρια των «κομμουνιστών» θα το κατασπαράξει ο ιδεολογικός αχταρμάς των κρατικών τοκογλύφων στο όνομα της σωτηρίας μας από την χρεοκοπία και της ομοουσίου πίστης μας στο Ευρώ της κυρίας Μέρκελ.


Τουλάχιστον οι κομμουνιστές αν μας έπαιρναν το σπίτι θα μας έβαζαν και κάπου να μείνουμε δωρεάν. Αυτοί εδώ είναι ικανοί να μας πάρουν το σπίτι και μετά να μας το νοικιάσουν κιόλας.και άντε τώρα να εξηγούσες στην γιαγιά πως όλοι αυτοί δεν είναι τελικά κομμουνιστές.


Πηγη: Πρώτο Θέμα Online

Monday, January 2, 2012

Η αριστερά που γεννιέται δεν είναι πλέον δέσμια του παρελθόντος της

Την περασμένη Τρίτη το βράδυ, η φιλόξενη αίθουσα του Κοινωνικού Κέντρου (Τσαμαδού15) δεν μπόρεσε να χωρέσει όλους-ες όσοι-ες ήθελαν να παρακολουθήσουν τη συζήτηση με τίτλο «Οι ειδικοί στην εξουσία. Και η δημοκρατία;» που οργάνωσε ο κόμβος Rednotebook με τέσσερις ομιλητές-τριες: τον Μίκαελ Λεβί, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (CNRS), Σχολή Ανωτάτων Σπουδών στις Κοινωνικές Επιστήμες, (EHESS) Παρίσι, την Ελένη Βαρίκα, καθηγήτρια στο Paris VIII, το Νίκο Γιαννόπουλο από το «Δίκτυο» και το Μιχάλη Σπουρδαλάκη, καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παν. Αθηνών. Επωφεληθήκαμε από την ευκαιρία και κλέψαμε λίγο χρόνο από τις διακοπές του συντρόφου και φίλου της “Εποχής” Μίκαελ για να κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Οι αναγνώστες-τριες μας θα συμφωνήσουν, ελπίζουμε, ότι άξιζε η «θυσία» του, καθώς διατυπώνει την ενδιαφέρουσα, όπως πάντοτε, άποψή του, για κρίσιμα ζητήματα της επικαιρότητας που απασχολούν τους ανθρώπους της Αριστεράς και των κινημάτων σήμερα, στην περίοδο της κρίσης.

Ο Μίκαελ Λεβί (Michael Lowy) είναι κοινωνιολόγος και επίτιμος Διευθυντής στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS). Δίδαξε για πολλά χρόνια στην EHESS (Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales). Συμμετέχει στην Αριστερά ενεργά και συγκεκριμένα μέσα από το ΝΡΑ (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα). Έχει εργαστεί πολύ στα Νέα Κινήματα και είναι από τα ιδρυτικά στελέχη του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ λόγω και των ενεργών σχέσεών του με την Αριστερά της Λατινικής Αμερικής. Είναι ιδρυτικό μέλος του Οικοσοσιαλιστικού Διεθνούς Δικτύου (www.ecosocialistnetwork.org). Στη χώρα μας είναι γνωστός τόσο από τις ομιλίες του σε διάφορες εκδηλώσεις όσο και από άρθρα του και συνεντεύξεις. Η “Εποχή” έχει συχνά δημοσιεύσει πρωτότυπη δουλειά του ή μεταφράσεις. Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί ορισμένα από τα βιβλία του: «Τσε Γκεβάρα, μια φλόγα που καίει ακόμα» μαζί με το Μπεζανσενό, εκδόσεις Φάρφουλας «Φρανς Κάφκα: ανυπότακτος ονειροπόλος» από τις εκδόσεις Κατάρτι και το «Βάλτερ Μπένγιαμιν, προμήνυμα Κινδύνου για τη φιλοσοφία της ιστορίας», εκδόσεις Πλέθρον.
 
Υπήρχε η διαδεδομένη αίσθηση, έως πρόσφατα, ότι ο κόσμος προχωρεί, ήταν αποδεκτή μια εικόνα προόδου. Από την Αριστερά, βέβαια, έμπαινε το θέμα της ανατροπής. Τώρα, αντίθετα, έχουμε οπισθοδρόμηση. Πώς θα το εξηγούσες αυτό σε έναν νέο;
Ας δούμε στην σύγχρονη ιστορία την ιδέα της προόδου. Στην πραγματικότητα,  πρόκειται για  ένα μύθο της αστικής τάξης. Ας αρχίσουμε από τις αρχές του 20ού αιώνα: έχουμε έναν τρομερό πόλεμο, όπου βλέπουμε όλα τα νέα τεχνολογικά επιτεύγματα να εξυπηρετούν τη σφαγή. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος  ήταν  ο πρώτος σύγχρονος πόλεμος. Πού είναι η πρόοδος; Στην τεχνολογία, στην επιστήμη, στην οικονομία. Η πρόοδος λοιπόν εμπεριέχει ένα αντιφατικό στοιχείο. Έχουμε, βέβαια, στη συνέχεια την επανάσταση στη Ρωσία – άλλο ζήτημα αν χάθηκε – αλλά ακολουθεί ο φασισμός, εμφύλιοι, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Ακόμη μια φορά βλέπουμε να γίνεται  όλη η επιστημονική τεχνολογία, η οικονομική ανάπτυξη εργαλείο για χίλιες φορές χειρότερη καταστροφή, με τις γενοκτονίες των Εβραίων και των Τσιγγάνων κτλ. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ένας μαρξιστής στοχαστής, γράφει σε μια μικρή εργασία για την έννοια της ιστορίας ότι ο μαρξισμός πρέπει να απελευθερωθεί από το μύθο της προόδου, να μην είναι φυλακισμένος σ’ αυτόν. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, μάλιστα, τελειώνει με ένα γεγονός που εμφανίζει το αντιφατικό στοιχείο της προόδου τη Χιροσίμα, χρησιμοποιείται ό,τι πιο προηγμένο υπάρχει στην επιστήμη για την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων πολιτών. Έρχονται μετά τριάντα, «λαμπρά» όπως λένε, χρόνια προόδου, όμως αυτό, ισχύει για ένα μικρό κομμάτι του κόσμου. Στον υπόλοιπο, έχουμε αποικιοκρατικούς πολέμους, σφαγές, δικτατορίες κτλ. Αλλά και ίδια την Ευρώπη, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ελλάδα βρίσκονται ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970, υπό τον ζυγό φασιστικών δικτατοριών. Αυτή είναι η αληθινή ιστορία του 20ού αιώνα. Το νόμισμα «πρόοδος», λοιπόν, έχει δύο πλευρές.
Σ’ όλα αυτά να συμφωνήσουμε. Όμως θα επιμείνουμε στο εξής: από την πλευρά των δικαιωμάτων, των κατακτήσεων από το κίνημα, ιδίως στο εργασιακό, την πρόνοια, τα ατομικά δικαιώματα, υπήρξαν βήματα που σήμερα αποδομούνται, καταργούνται. Όπως υποστηρίζουν κοινωνιολόγοι, επιστρέφουμε στο 19ο Αιώνα. Δεν ισχύει αυτό;
Είναι σωστό ότι στη Δύση και σε κάποιες περιφερειακές χώρες υπήρξαν κατακτήσεις. Άρχισαν να τις καταργούν, όμως, όχι μόνο πρόσφατα, αλλά με την έναρξη του νεοφιλελευθερισμού, πριν τριάντα χρόνια. Ήταν κατακτήσεις της Αριστεράς και του κινήματος.
Πώς συνέβη αυτό, ποιες είναι οι αιτίες;
Γνωρίζουμε από την ιστορία του καπιταλισμού ότι κάθε φορά που υπάρχει κρίση την πληρώνουν οι «από κάτω». Όμως, υπάρχει, από την άλλη πλευρά, και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ότι υπήρχε εκεί σοσιαλισμός ήταν αυταπάτη, αλλά για τις δυνάμεις της Αριστεράς ήταν σημείο αναφοράς – και η κατάρρευσή της συνέτεινε στη διάλυση του κινήματος στη Δύση. Οι συνέπειες είναι ακόμη αισθητές. Όμως αρχίζει να διαμορφώνεται, πλέον μια νέα γενιά, που ψάχνει, που αγωνίζεται, γεννιούνται ιδέες καινούργιες, που δεν εξαρτώνται από το τι ήταν η ΕΣΣΔ, η Κίνα κτλ. Το φαινόμενο αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία δεκαπέντε με είκοσι χρόνια. Το πρώτο σημάδι ήταν η εξέγερση των Ζαπατίστας το 1994, κίνημα αντίστασης στον ιμπεριαλισμό, που είχε μεγάλο απόηχο και όχι μόνο στο Μεξικό. Το 1995, στη Γαλλία, είχαμε τη μεγάλη απεργία και διαδηλώσεις εκατομμυρίων, η κυβέρνηση έκανε πίσω. Ακολούθησε το Σιάτλ, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Έχουμε μία νέα εξέλιξη, μια Αριστερά που είναι εναντίον του νεοφιλελευθερισμού, και για πολλούς εναντίον του καπιταλισμού και δεν είναι πια δέσμια του παρελθόντος της.
Έχει αυτονομηθεί ιστορικά.
Ακριβώς. Έχει αυτονομηθεί ιστορικά, ιδεολογικά και ηθικά.
Νέο και κρίσιμο στοιχείο αυτό. Να το αναλύσουμε λίγο περισσότερο; Να δούμε αυτή την Αριστερά που γεννιέται;
Μερικοί την προσδιορίζουν με τον όρο, που προτιμώ πολύ, alter mondialisme ή, όπως το λένε στην Αμερική, global justice movement, δηλαδή ‘Κίνημα για παγκόσμια δικαιοσύνη’. Στη Λατινική Αμερική και στην Ευρώπη με το alter mondialisme εννοούμε ‘θέλουμε έναν άλλο κόσμο, μία άλλη παγκοσμιοποίηση’. Όπως λέγαμε στο Φόρουμ ‘ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός’.
Είμαστε ακόμη στο πολιτικό επίπεδο.
Όχι, το περιεχόμενό του είναι ηθικό, ιδεολογικό, κοινωνικό, οικολογικό, πολιτικό, όλα μαζί. Το Φόρουμ ήταν μια έκφραση αυτού του κινήματος, πολύ σημαντική, δεν ήταν η μόνη. Άλλη ήταν οι διαδηλώσεις, οι Ζαπατίστας, οι οικολόγοι κτλ. Το πρώτο χαρακτηριστικό αυτού του κινήματος είναι η άρνηση: δεν θέλουμε αυτό που υπάρχει. Τον καπιταλισμό, τις ανισότητες, την εκμετάλλευση, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο. Την εμπορευματοποίηση των πάντων (αέρας, γη, άνθρωποι, ενέργεια, νερό, τροφή). Το πρώτο βήμα, λοιπόν, του κινήματος είναι η άρνηση και η αγανάκτηση, που είναι κάτι πολύ σημαντικό, διότι είναι και ηθικό και πολιτικό. Αυτό είναι το πρώτο. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, βέβαια, το κατηγορούν ότι είναι μόνο άρνηση, δεν έχει προτάσεις κ.τ.λ. Υποστηρίζω, ότι ακόμη και να ήταν μόνο αρνητικό – ως κίνημα δεν είναι – είναι πολύ σωστό! Γιατί πρέπει να αρνούμαστε αυτό που υπάρχει, αλλιώς δεν γίνεται τίποτε, χωρίς την « αγανάκτηση», την άρνηση. Και έχουν δίκιο ακόμη και αν δεν έχουν τίποτε να προτείνουν, διότι αυτό που υπάρχει είναι καταστροφικό. Ειδικά στο οικολογικό ζήτημα, αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε μετά.
Όμως,δεν είναι αλήθεια ότι δεν προτείνουν τίποτα. Υπάρχουν προτάσεις πολύ συγκεκριμένες. Για παράδειγμα, να μην πληρώσουμε το χρέος, να κάνουμε μια επιτροπή ελέγχου να δούμε γιατί δημιουργήθηκε, γιατί πρέπει να μην πληρώσουμε παρά ένα μικρό μέρος του, να επιβάλουμε ένα μορατόριουμ στις πληρωμές. Άλλη πρόταση είναι οι Τράπεζες να γίνουν δημόσιες, ταμιευτήρια υπό δημόσιο, κοινωνικό έλεγχο, να αφαιρεθούν από τη χρηματοπιστωτική ολιγαρχία. Υπάρχουν προτάσεις για την αγροτική παραγωγή, το νερό, το φως, την εργασία, όπου πρέπει να μειωθεί ο χρόνος για να βρουν δουλειά και άλλοι, για τη φύση κ.τ.λ. Χιλιάδες οι προτάσεις από τα κινήματα, την Αριστερά κτλ. Είναι δε κοινές, όχι βέβαια όλες, αλλά οι περισσότερες. Το ότι δεν υπάρχει, λοιπόν, εναλλακτική πρόταση είναι ψέμα. Όλοι μπορούμε να συμφωνούμε, ή οι περισσότεροι, και ας είμαστε αναρχικοί, κινηματικοί, κομμουνιστές, οικολόγοι, σοσιαλιστές, συνδικαλιστές.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο χαρακτηριστικό αυτού του κινήματος. Υπάρχουν στοιχεία για μια ου-τοπία. Το κίνημα λέει: ‘άλλος ένας κόσμος είναι εφικτός’. Λοιπόν, δεν θέλουμε να κάνουμε μόνο μικρές αλλαγές, θέλουμε άλλο κόσμο! Είναι μία ουτοπία αυτό, με τη θετική έννοια, κάτι που, ναι μεν δεν υπάρχει ακόμη, αλλά μπορεί να υπάρξει. Το συζητάμε ακόμη στο κίνημα, ο καθένας έχει τη δική του απόχρωση, αλλά υπάρχουν και εδώ κοινά στοιχεία. Πιο πολύ τα κοινά αυτά σημεία είναι αξίες όπως αλληλεγγύη, δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα, σεβασμός στο περιβάλλον, αυοτοοργάνωση κ.τ.λ. Μπορούμε να βρούμε  μια σειρά από αρχές που είναι κοινές σε όλους ή στους περισσότερους, που θα στηρίζονται σ’ αυτές τις αξίες και θα συνεχίζεται η συζήτηση για το πώς θα πρέπει να είναι αυτός ο κόσμος. Η συζήτηση δεν τελειώνει. Αυτό που διακυβεύεται είναι ένα νέο παράδειγμα πολιτισμού.
Και σε κάποιες άλλες ιστορικές στιγμές, όμως, τα κινήματα, οι πολίτες, με πολλές θυσίες και αίμα, όρισαν αξίες  που στη συνέχεια η ‘νέα εξουσία’ δεν τις υπηρέτησε. Δεν υπάρχει και τώρα ένα ζήτημα αξιοπιστίας, πώς δηλαδή θα γίνουμε αξιόπιστοι;
Για να γίνουμε αξιόπιστοι, πρέπει να κάνουμε μια πολύ σοβαρή αυτοκριτική, κριτική, αναστοχασμό για το παρελθόν, την Αριστερά στον 20ό αιώνα. Τι μαθήματα πήραμε από το παρελθόν; Μερικοί τα πήραν πριν πολλά χρόνια, άλλοι λίγο αργότερα και άλλοι καθόλου. Αλλά για τους περισσότερους που βρίσκονται σήμερα στα κινήματα, είναι πολύ καθαρό ότι μια καινούργια επαναστατική κοινωνία, εναλλακτική, δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς δημοκρατία και ελευθερίες για όλους, όχι μόνο για τους «δικούς» μας. Είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα, για όλους. Το δεύτερο που δεν μπορεί να αγνοήσει μια καινούργια κοινωνία, ένα εναλλακτικό σχέδιο, είναι μια άλλη σχέση με το περιβάλλον.
Ωστόσο, στο Ντέρμπαν, πρόσφατα, στη διάσκεψη για το κλίμα, τα πράγματα δεν προχώρησαν. Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, για ένα τόσο ώριμο και τόσο επικίνδυνο για τον άνθρωπο ζήτημα, όπως η προστασία της φύσης;
Εδώ μας χρειάζεται, για να αντιμετωπίσουμε την απαισιοδοξία που λέτε, η στάση του Γκράμσι: απαισιοδοξία της σκέψης και αισιοδοξία της βούλησης. Ισχύει γενικά, αλλά και ειδικά για την υπόθεση του περιβάλλοντος. Ας ξεκινήσω με την απαισιοδοξία. Η κατάσταση είναι όντως πολύ σοβαρή, ο κίνδυνος τρομακτικός. Η αλλαγή του κλίματος είναι η χειρότερη απειλή στον πλανήτη, της ανθρωπότητας. Δεν υπήρχε ως τώρα, ως ενδεχόμενο. Τώρα γνωρίζουμε τι μπορεί να συμβεί. Η επιστήμη γνωρίζει τι θα γίνει αν ανέβει η θερμοκρασία. Η Σαχάρα, π.χ., θα έλθει έως τη Ρώμη, το γλυκό νερό θα αρχίσει να εξαφανίζεται. Αν λιώσουν οι πάγοι στους πόλους, θα χαθούν πόλεις μεγάλες και περιοχές ολόκληρες : το Άμστερνταμ, η Βενετία, ο Πειραιάς θα καλυφθούν από το νερό. Δεν θα γίνουν αύριο αυτά, αλλά έχουν ήδη αρχίσει. Και όπως λένε σήμερα οι  οι επιστήμονες, όλα αυτά επαληθεύονται πολύ πιο γρήγορα από ό, τι είχαμε υπολογίσει.
Πώς ερμηνεύεται αυτό, να μην κατανοεί ο κόσμος, αλλά και οι ελίτ, το ζήτημα αυτό;
Η κάθε χώρα κοιτάζει τα δικά της συμφέροντα. Οι ΗΠΑ λένε ότι  η Κίνα είναι ο μεγάλος υπεύθυνος της ρύπανσης  και δεν κάνουν τίποτα. Η Κίνα απαντά ότι οι ΗΠΑ ήταν ο μεγάλος ρυπαντής τα τελευταία εκατό χρόνια. Η Ευρώπη παρεμβαίνει και λέει ότι  χωρίς τις ΗΠΑ και την Κίνα τι να κάνουμε εμείς; Όμως πίσω απ’ αυτό υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό: είναι ζήτημα του συστήματος. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το μέγα πρόβλημα, δεν έχει περιθώριο  για μια άλλη σχέση με το περιβάλλον, δεν είναι εμπορικά αποδοτικό αυτό, δεν εντάσσεται στην εμπορευματική λογική του. Δεν περιλαμβάνεται στο σύστημα των αξιών του. Εμείς, λοιπόν, που είμαστε οικοσοσιαλιστές, πρέπει ν’ αλλάξουμε το σύστημα. Χρειαζόμαστε επομένως  ένα άλλο παράδειγμα πολιτισμού, που δεν είναι το καπιταλιστικό, αν θέλουμε να σώσουμε το περιβάλλον και την ανθρωπότητα. Αυτοί δεν έχουν καμιά λύση.
Δεν υπάρχει, όμως, και κίνημα αντίστοιχο...
Είναι σωστό, είναι δύσκολο να το κατανοήσει ως πρόβλημα ο κόσμος διότι δεν είναι άμεσο όπως, π.χ., η ανεργία. Αυτή συμβαίνει τώρα, όπως και οι άλλες συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Αρχίζουν να ωριμάζουν όμως οι συνειδήσεις.  Αυτό, για μας, είναι η «αισιοδοξία της βούλησης».
Είσαι ικανοποιημένος από την ενασχόληση – όλης – της Αριστεράς μ’ αυτό;
Το ζήτημα είναι διπλό. Αφενός, η Αριστερά χρειάζεται να κατανοήσει τη σημασία που έχει το οικολογικό ζήτημα και αφετέρου, το οικολογικό κίνημα να καταλάβει ότι στα πλαίσια  του καπιταλισμού δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Αλλά ήδη βλέπουμε τα πρώτα σημάδια κινημάτων. Το Global Climate Justice π.χ., που είναι παγκόσμιο, στην Κοπεγχάγη, μαζί με άλλα κινήματα έκανε μια διαδήλωση εκατό χιλιάδων. Στη Λατινική Αμερική έχουμε τους Ινδιάνους, οι οποίοι γνωρίζουν την αξία του δάσους και αγωνίζονται για να το προστατεύσουν από τα μονοπώλια. Και στην Ευρώπη γίνονται αγώνες. Όμως πολλές φορές χάνουμε σημαντικές ευκαιρίες. Π.χ. στη Γαλλία τα φορτηγά καμιόνια είναι από τους πιο σπουδαίους ρυπαντές, πρέπει να σταματήσουν να μεταφέρουν εμπορεύματα από τη μια χώρα στην άλλη. Και αν είναι να μεταφέρουν κάποια, υποχρεωτικά να γίνεται με το τρένο. Όταν οι σιδηροδρομικοί έκαναν απεργία για να αποτρέψουν την κατάργηση της μεταφοράς εμπορευμάτων από το σιδηρόδρομο, ασφαλώς το έκαναν για να μη χάσουν τη δουλειά τους, αλλά το αίτημα  ήταν  συγχρόνως και οικολογικό. Αν το οικολογικό κίνημα υποστήριζε τους εργάτες, για κοινή στάση έναντι της κυβέρνησης, από κοινού ενημέρωση της κοινής γνώμης, κάτι ίσως μπορούσαν να κερδίσουν. Έμειναν  μόνοι και έχασαν. Τον πόλεμο για μια καινούργια κοινωνία, ένα νέο παράδειγμα πολιτισμού, έναν οικοσοσιαλισμό δεν μπορούμε να τον κερδίσουμε περιμένοντας να πέσει από τον ουρανό. Πρέπει να αρχίσουμε εδώ και τώρα. Με μικρά πράγματα σαν αυτό που ανέφερα. Έτσι αρχίζει η διαδικασία που χρειάζεται για να πείσεις, ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα πριν γίνει η καταστροφή. Πρόκειται για έναν αγώνα με το χρόνο.
Η Ροσάνα Ροσάντα, αξιολογώντας πολύ θετικά τα κινήματα – αγανακτισμένους, πλατείες κ.τ.λ. – τα παραλληλίζει με τον πανευρωπαϊκό Μάη του ’68, και ελπίζει ότι, εκτός από το να αποτρέψουν επαχθή μέτρα πολιτικής, να παρακινήσουν τον κόσμο, θα ταρακουνήσουν και τα κόμματα της Αριστεράς, που έχουν πάντα πρόβλημα αξιοπιστίας.
Συμφωνώ, είναι μία ελπίδα, μια καινούργια ελπίδα, μια νέα μορφή. Η ιστορία, βέβαια, δεν επαναλαμβάνεται, κάθε φορά είναι κάτι καινούργιο και πάντοτε κάτι που δεν έχουμε προβλέψει. Όντως, μπορεί να κάνει τον κόσμο να σκέφτεται να επηρεάσει και την Αριστερά. Η σχέση μεταξύ κινήματος και Αριστεράς είναι διαλεκτική. Δύσκολη, αλλά αναγκαία.
Σε συνθήκες κρίσης, επειδή το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη σύγκρουση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, είναι σημαντικό αυτό, αν και για πολλούς μειώνει την αξία του κινήματος, ως υποκειμένου ετερογενούς κ.τ.λ.
Κοιτάξτε, βέβαια αυτό που ζούμε είναι μια ταξική σύγκρουση, είναι φανερό. Αλλά το ταξικό στοιχείο, η τάξη που υποφέρει από την πολιτική που ασκείται για να αντιμετωπισθεί η κρίση, δεν είναι μόνο οι εργάτες· είναι και οι άνεργοι, οι γυναίκες, οι επισφαλείς (το πρεκαριάτο), οι μετανάστες, οι νέοι κ.ά. Όλοι αυτοί θίγονται, ψάχνουν μια λύση. Είμαστε όλοι μαζί εναντίον ενός κοινού εχθρού: κεφάλαιο, κυβέρνηση, νεοφιλελευθερισμό.
Ασκείται σήμερα μια πολιτική που, εκ του αποτελέσματος, δεν έχει μέλλον. Ο κόσμος εξακολουθεί να μη βρίσκεται σε ισορροπία. Μπορεί αυτό να συνεχισθεί;
Πηγαίνει προς έναν τοίχο. Δεν μπορεί να βγει από την κρίση με μέτρα που φέρνουν άλλα, ακόμη πιο σκληρά. Είναι αδιέξοδο. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτή η κρίση οδηγεί σε καταστροφή του συστήματος. Ο καπιταλισμός κάθε φορά βρίσκει μία λύση. Έτσι έγινε το 1930. Η κρίση ξεπεράστηκε χάρη στο φασισμό και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο καπιταλισμός θα τελειώσει μόνο όταν δράσουμε εναντίον του! Πάλι ο Βάλτερ Μπένγιαμιν τόνιζε ότι μετά την κρίση ’29 – ’34 – το έγραψε αυτό γύρω στα 1940– «η γενιά μου πήρε ένα μάθημα: ο καπιταλισμός δεν θα πεθάνει από φυσικό θάνατο». Αν δεν τον σκοτώσουμε, θα συνεχίζει κάθε φορά χειρότερος.
Η Ευρώπη είναι σε αδιέξοδο. Πού διαφωνούν οι ελίτ;
Ο καθένας κοιτάζει τα καπιταλιστικά συμφέροντα της χώρας του. Αλλά όλοι συμφωνούν ότι η μόνη λύση είναι αυτή όπου θα πληρώνουν το μάρμαρο οι καταπιεσμένες τάξεις, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι γυναίκες, οι μετανάστες.
Όμως δεν φαίνεται να την έχουν βρει.
Όχι, διότι η κρίση είναι σοβαρή και οι πολιτικές που επιλέγουν, έως τώρα, την κάνουν χειρότερη. Άλλες λύσεις δεν τους ενδιαφέρουν.
Η Αριστερά πώς βλέπει τη λύση στην Ευρώπη;
Στην Αριστερά, ειδικά στην Ελλάδα, υπάρχουν μερικοί που προτείνουν να φύγουμε από την ΕΕ, να κάνουμε εθνικά νομίσματα. Δεν συμφωνώ. Νομίζω ότι αυτό είναι μια αυταπάτη, ότι δηλαδή ένας εθνικός  καπιταλισμός θα είναι καλύτερος για μας. Νομίζω ότι πρέπει να σκεφτούμε, η Αριστερά πρέπει να επινοήσει έναν αγώνα για μια άλλη Ευρώπη δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική. Είναι δύσκολο, το ξέρω, δεν λέω ότι είναι  απλό, αλλά αυτό είναι η μόνη προοπτική. Αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά, σε κάθε χώρα, πρέπει να κάνει πράγματα κοινά, να αναπτύξει συμμαχίες, κοινή δράση στο εθνικό και το διεθνές επίπεδο. Να οργανωθεί π.χ., μια απεργία πανευρωπαϊκή, μια πολιτική κινητοποίηση. Ο αγώνας είναι ίδιος στην Ισπανία, την Πορτογαλία, στη Γαλλία κτλ.  Και στη Γερμανία ο αγώνας της Αριστεράς είναι εναντίον της Μέρκελ. Λοιπόν, στο μέλλον χρειάζεται ένας αγώνας κοινός, εναντίον αυτής της πολιτικής, υπέρ μίας άλλης Ευρώπης.
* Τη συνέντευξη πήρε ο Παύλος Κλαυδιανός με τη συνεργασία της Γεωργίας Ντούσια.

Πηγη: Εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ

Sunday, January 1, 2012

Ο Πανιώνιος στο πλευρό των εργαζομένων στην Χαλυβουργία


Ανακοίνωση μέσω της οποίας εκφράζει την συμπαράστασή του στους εργαζομένους στην Ελληνική Χαλυβουργία, εξέδωσε η ΠΑΕ Πανιώνιος.

Οι «κυανέρυθροι», μάλιστα, θα δώσουν και προσκλήσεις για τον αγώνα τους κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης που θα διεξαχεί την προσεχή Τρίτη.

Αναλυτικά:
Η ΠΑΕ Πανιώνιος ΓΣΣ δηλώνει την συμπαράστασή της στον αγώνα των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία και τους εύχεται το 2012 να φέρει και την δικαίωση των προσδοκιών τους.

Παράλληλα η ΠΑΕ Πανιώνιος ΓΣΣ θέτει στην διάθεση του σωματείου των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία, προσκλήσεις για την αναμέτρηση με τον Αστέρα Τρίπολης, που θα διεξαχθεί την Τρίτη 3 Ιανουαρίου στις 17:15 στο στάδιο της Νέας Σμύρνης.