Sunday, May 31, 2009

Toy Story 3



Η κόρη μου (είναι τώρα 14 χρόνων) μεγάλωσε με τον Γούντι και τον Μπαζ. Αλλά και ο γιός μου ξετρελλάθηκε με τα δυο Toy Story. Ε λοιπόν τον Ιούνιο του 2010 έρχεται το Toy Story 3.

Friday, May 29, 2009

Δυο, τρία πράγματα που έμαθα από εκείνον

Του Απόστολου Δεδουσόπουλου

Κοιτάζοντας το παρελθόν μου μπορώ να ονομάσω τρεις ανθρώπους που επηρέασαν τα μέγιστα τη διανοητική μου εξέλιξη και συνεπώς τη ζωή μου. Δύο ζουν, ευτυχώς, και η παρουσία τους, έστω και μακρινή, έστω και περιστασιακή, μου δίνει χαρά και ελπίδα. Ο τρίτος πέθανε, ακριβώς έναν χρόνο πριν.
Γνώρισα τον Άγγελο Ελεφάντη γύρω στα 1980. Θυμάμαι τη μορφή του πάνω από τη μονταζιέρα του "Πολίτη" να με κοιτά διερευνητικά πάνω από τα γυαλιά που καθόντουσαν χαμηλά στη μύτη. Με κάποια διαλείμματα παρακολούθησα την περιπέτεια ώς το 1994 περίπου. Και έμαθα εκεί πράγματα που κανένα πανεπιστήμιο δεν προσφέρει. Πολλά, πάρα πολλά, αλλά θα αρκεσθώ να σας πω σήμερα μόνο δύο ή τρία.

Το πρώτο πράγμα που έμαθα και προσπάθησα έκτοτε να εφαρμόσω -άλλοτε επιτυχώς και συχνά με πλήρη αποτυχία- ήταν μια ρητή εντολή-παραίνεση: Όταν γράφεις, να έχεις πάντα στο μυαλό σου τον αναγνώστη. Να έχουμε πάντα τον αναγνώστη στο μυαλό μας, όταν γράφουμε. Δηλαδή να μπούμε σ' έναν κρυφό διάλογο μαζί του, να προλάβουμε τις απορίες και ενστάσεις του, να δούμε ακόμα και τις γκριμάτσες και τα χαμόγελα, να διατυπώσουμε τις απόψεις μας απλά και εύληπτα. Μʼ αυτό τον τρόπο να αποκαλύψουμε στον αναγνώστη τη σκέψη μας τη μύχια, τους κρυφούς συλλογισμούς. Να καταστούμε διάφανοι στα μάτια και στο μυαλό του άλλου, δηλαδή στα μάτια και στο μυαλό το δικό μας.

Το γράψιμο του Άγγελου ήταν πάντα έτσι. Ένας ζωντανός διάλογος με έναν πραγματικό ή φανταστικό συνομιλητή, γιʼ αυτό επιθετικός και αγαπησιάρικος ταυτόχρονα, δομημένος με αυστηρότητα, σαν να απαντούσε σε διατυπωμένα αντεπιχειρήματα. Αλλά και προσιτός, απλός και κατανοητός, χωρίς να καταφεύγει σε εντυπωσιασμούς και φτηνά κόλπα. Λόγος τετράγωνος και οξύς, διεισδυτικός, όπως αρμόζει σε ισότιμους συνομιλητές. Λόγος αποκαλυπτικός του ίδιου του Άγγελου, μια διαρκής και σε βάθος εξομολόγηση.

Το δεύτερο πράγμα που έμαθα ήταν ότι δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα πράγματα, μικρά και μεγάλα γεγονότα. Ο σχολιασμός της οικονομικής πολιτικής ή ενός βαρυσήμαντου λόγου του πρωθυπουργού ή άλλου πολιτικού ηγέτη είχε την ίδια σημασία με εκείνον ενός απλού γεγονότος της καθημερινότητας, μιας σύντομης είδησης, μιας φράσης, αρκεί να είχε ο σχολιαστής την ικανότητα να δει πίσω από την επιφάνεια το κρυμμένο υπόβαθρο, τις κοινωνικές παραμέτρους, διαστάσεις και αναφορές, την ιστορικότητά του κοντολογίς.

Δείγμα τρανό το αφήγημα «Η Ιστορία του Παππού μου» που μας διηγήθηκε ένα μεσημέρι στον Τσάρο σαν παραμύθι καθηλωτικό με τον μοναδικό τρόπο που είχε να αφηγείται. Μετά από χρόνια το παραμυθένιο αφήγημα έγινε ιστορική πραγματεία για ανθρώπους, τόπους και καταστάσεις. Το απλό γεγονός απόκτησε ρίζες και κλαδιά, περιέλαβε ολόκληρες εποχές, το ανέκδοτο έγινε ιστορία.

Το τρίτο πράγμα που έμαθα και το οποίο συνδέεται απόλυτα με το προηγούμενο είναι η πολεμική ιαχή του Άγγελου: «Βουρ στο εποικοδόμημα». Ο χώρος της ιδεολογίας, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί, οι ιδεολογικές διεργασίες, τα ελάχιστα με τις σοβαρές συνέπειες, τα μικρά που αποκαλύπτουν τα μεγάλα, δεν ήταν μόνο το προνομιακό πεδίο του αγώνα ενός πολύπτυχου διανοούμενου. Αποτελούσε για τον Άγγελο το στρατηγικό πεδίο αντιπαράθεσης, το πεδίο στο οποίο όφειλε η αριστερά να αναμετρηθεί και να συγκροτηθεί μέσα από αυτήν την αναμέτρηση. Το πεδίο που διατήρησε, όσο μπορούσε, ώς το τέλος ανοικτό.

Αυτά κέρδισα από τον Άγγελο. Μια οπτική διαφορετική από αυτή που είχα πριν τον γνωρίσω, έναν διαφορετικό τρόπο να βλέπω τα πράγματα, να τα αναγνωρίζω, να τα ανιχνεύω και να τα εκφράζω. Και αυτό είναι για μένα μια μόνιμη οφειλή.

Ο Απ. Δεδουσόπουλος είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Tuesday, May 26, 2009

Αντίο σύντροφε Μιχάλη


Πέρυσι "έφυγε¨ο Αγγελος Ελεφάντης, φέτος ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς φτωχαίνει από μυαλά, φτωχαίνει από σημαντικούς ανθρώπους. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης μετά από γενναία μάχη με τον καρκίνο "έφυγε" σήμερα 26 Μαϊου. Η απώλεια για την ελληνική Αριστερά είναι τεράστια καθώς ο Παπαγιαννάκης ήταν από τους ανθρώπους με άποψη και γνώμη. Μπορεί να διαφωνούσες με τις απόψεις του, αλλά πάντα έκανε διάλογο με επιχειρήματα. Προσπαθούσε να πείσει και όχι να... "νικήσει". Καλό ταξίδι σύντροφε Μιχάλη!

Σύντομο βιογραφικό: Ως το 1963 ήταν μέλος της ΕΔΑ. Κατά τη στρατιωτική χούντα (1967-1973) εντάχτηκε στη Δημοκρατική ‘Aμυνα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ καθώς επίσης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Εθνικής Γραμματείας της. Εντάχθηκε στον Συνασπισμό έγινε μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του καθώς και της Πολιτικής Γραμματείας του, υπεύθυνος του Τμήματος Οικολογία και Ποιότητα της Ζωής. Μαζί με διάφορα άλλα στελέχη του κόμματος ανήκει στην τάση Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ.
Εξελέγη ευρωβουλευτής του ΣΥΝ στις ευρωεκλογές του ευρωεκλογές του 1989, του 1994 και του 1999. Στις εκλογές 2007 εκλέχθηκε Βουλευτής στη Β’ Αθηνών, τρίτος σε σταυρούς μέσα στο κόμμα του.

Αύριο Τετάρτη 27 Μαΐου, στις 6 το απόγευμα θα αποχαιρετίσουμε τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο Δημοτικό Νεκροταφείο Καλλιθέας. Επιθυμία της οικογένειας είναι να κατατεθούν δωρεές εις μνήμην αντί στεφάνων:
ΑΡ.ΣΗ. (Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 132/884296-50),
ΑΥΓΗ (Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 155/470742-76),
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ του ΚΕΘΕΑ(Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 116/296028-11),
ΔΙΑΒΑΣΗ του ΚΕΘΕΑ (Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 116/296034-62),
ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ (Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 080/480847-95)

Monday, May 25, 2009

Άγγελος Ελεφάντης: Τα χρόνια του Παρισιού

Tην επόμενη Παρασκευή, 29 Mαΐου, κλείνει ένας χρόνος χωρίς τον Άγγελο Ελεφάντη -- την απουσία του την έχουμε νιώσει, όλο αυτό το διάστημα, πολλές φορές, βαριά και οδυνηρά. Για να τιμήσουμε τη μνήμη του, αλλά και θέλοντας να σκεφτούμε πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε το έργο του ως ζωντανή παρακαταθήκη προβληματισμού και δράσης, και όχι ως μνημειακό σώμα, οργανώσαμε μια μεγάλη συζήτηση.

Σε αυτήν, αντάμωσαν και κουβέντιασαν τρεις άνθρωποι στενά συνδεδεμένοι --ο καθένας με τον δικό του τρόπο-- με τον Άγγελο, και με τις δικές τους, μοναδικές στον χώρο τους διαδρομές: ο ιστορικός Σπύρος Ασδραχάς, ο συνταγματολόγος Αντώνης Μανιτάκης και ο ιστορικός της τέχνης Νίκος Χατζηνικολάου. Έχουν τις πιο θερμές ευχαριστίες μας, για την προθυμία και τον ενθουσιασμό με την οποία ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας.

Σε μια πλούσια συζήτηση, που κράτησε πάνω από πέντε ώρες, οι τρεις συνομιλητές κουβέντιασαν αρχικά για τα χρόνια του Παρισιού, τις ιδέες και τους ανθρώπους που διαμόρφωσαν τη σκέψη του νεαρού κομμουνιστή διανοούμενου, ενώ στη συνέχεια επικεντρώθηκαν στο μεγάλο θέμα της Ευρώπης. Παρά τη διάρκεια της συζήτησης, πολλά βασικά θέματα δεν μπόρεσαν, κατ' ανάγκην, να καλυφθούν: λ.χ., οι θεωρητικές απόψεις του Α. Ελεφάντη για το έθνος και τον εθνικισμό, το μεγάλο ζήτημα της παιδείας, καθώς και όλη η μεταπολιτευτική δραστηριότητά του, με επίκεντρο τον Πολίτη, έργο ζωής του Άγγελου Ελεφάντη. Καθώς θα χρειαζόμασταν πολλαπλάσιο χώρο ή πολλές συνέχειες στα "Ενθέματα", όλα αυτά, με τη συμφωνία και των τριών συνομιλητών, τα παραπέμψαμε σε μια επόμενη συζήτηση.

Η ΑΥΓΗ δημοσίευσε χθες Κυριακή την πρώτη ενότητα, που αφορά τα χρόνια του Παρισιού. Την επόμενη Κυριακή, θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος, με θέμα την Ευρώπη.

Τη συζήτηση, που έγινε στον φιλόξενο χώρο των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), οργάνωσε, απομαγνητοφώνησε και επιμελήθηκε (με τη βοήθεια των τριών συνομιλητών) η συντακτική ομάδα των "Ενθεμάτων" και η Μαρίνα Κόντη.

Η "Κόκκινη Πιπεριά" μεταφέρει ένα απόσπασμα από την εξαιρετική συζήτηση. Ολη μπορείτε να την διαβάσετε εδώ

Σβορώνος και Πουλαντζάς

Ν. Χατζηνικολάου: Πρώτ' απ' όλα, θέλω να αναφερθώ στον Σβορώνο. Υπήρχε από τη μεριά μας ένας θαυμασμός και μια αγάπη, με όλη τη σημασία της λέξης, χωρίς να έχουμε ιδιαίτερα μεγάλη επαφή. Το έφεραν οι συνθήκες; Να ένας εύσχημος τρόπος για να αποφύγουμε το πρόβλημα. Ενώ τον θαυμάζαμε και τον αγαπούσαμε, ο Σβορώνος δεν έπαιξε τότε ρόλο στη σκέψη μας, σχεδόν κανένα. Νομίζω ότι αυτό ισχύει και για τον Άγγελο. Ειδικά όσον αφορά το Βυζάντιο, που ήταν ένα από τα κυριότερα αντικείμενα ενασχόλησής του, δεν είχαμε ασχοληθεί και δεν μας ενδιέφερε. Μας ενδιέφερε ο νεότερος ελληνισμός εξού και το ενδιαφέρον μας για το Εμπόριο της Θεσσαλονίκης τον 18ο αιώνα (το οποίο όμως δεν ήμασταν σε θέση να εκτιμήσουμε) και το μικρό Que sais-je? που είχε κυκλοφορήσει στη Γαλλία για τη νεοελληνική ιστορία. Πρέπει βέβαια να λάβουμε υπόψη μας και τι ήταν προσιτό εκείνα τα χρόνια. Τα δεδομένα άλλαξαν μετά το 1974. Για τον Νικολάκη, όπως τον λέγαμε (ο Άγγελος τον έλεγε μπαρμπα-Νίκο), ήμουν υπερβολικά απόλυτος, γι' αυτό και μου είχε βγάλει το παρατσούκλι "Ο Χατζηχατζάρας". Είχαν δει πολλά τα μάτια του. Είχε πολιτική πείρα. Εδώ τίθεται έμμεσα και το ζήτημα της ηλικίας, χωρίς αυτό να αναιρεί άλλες ουσιαστικές διαπιστώσεις. Όσοι είχαν ζήσει συνειδητά τη δεκαετία 1940-1950 ανήκαν σε άλλον αστερισμό από εμάς.
Ο Σβορώνος, που τα έζησε όλα αυτά, είχε μια απέχθεια για τις εύκολες ακρότητες. Μας κοίταζε με συμπάθεια, με πολλή συμπάθεια θα έλεγα, αλλά δεν ήμασταν συνομιλητές του. Ακόμα, είχε μια κομματικότητα, που εμείς δεν είχαμε. Ο Φίλιππος, ο Σπύρος και ο Βασίλης ήταν μια ενδιάμεση "γενιά", και είχαν πιο στενές σχέσεις μαζί του, παρόλο που κι εκεί θα ήταν ενδιαφέρον να κοιτάζαμε τις διαφορές αλλά και τις διαφοροποιήσεις του καθενός απέναντί του μέσα στον χρόνο.
Ο Πουλαντζάς, τώρα, ένας άνθρωπος της ηλικίας μας, με γερή παιδεία και μεγάλη ευφυΐα, μέλος της οργάνωσης και της συντακτικής επιτροπής του Αγώνα, θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο στη σκέψη μας. Δεν είχε όμως ιστορική συνείδηση.

Α. Μανιτάκης: Ούτε ο Αλτουσέ...Μεθοδολογικά, συνειδητά.

Σ. Ασδραχάς: Αυτό του το καταλόγιζαν οι Ιταλοί.

Ν. Χατζηνικολάου: Διαφωνούμε. Σε ένα παλιό τεύχος του Πολίτη είχα ασχοληθεί με την έννοια της ιστορίας στον Αλτουσέρ, ο οποίος από τη δεκαετία του '50 παρακολουθούσε προσεχτικά τις συζητήσεις στον χώρο των ιστορικών. Θα στο στείλω.

Α. Μανιτάκης: Έχουμε συγκρουστεί επανειλημμένα με τον Άγγελο επ' αυτού, έχω υποφέρει…
Ν. Χατζηνικολάου: Ο Πουλαντζάς είχε όλα τα εφόδια για να γίνει ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς του καπιταλιστικού κράτους, συμβάλλοντας με το κύρος του στη διαμόρφωση και στη συνένωση όλων εκείνων που ασχολούνταν με τον μαρξισμό στην Ελλάδα. Και ήταν πολλοί. Δεν έγινε κάτι τέτοιο, ακριβώς επειδή δεν είχε καθόλου τη διάσταση του ιστορικού μέσα του…
Κάποτε είχαμε ένα ακτίφ, οι γάλλοι κομμουνιστές μάς έδιναν ένα κτίριο του συνδικάτου των μεταλλουργών στην οδό Jean-PierreTimbaud στην Μπελβίλ για να συνεδριάζουμε. Η συνεδρίαση είχε πάει πολύ καλά, υπήρχε μια ομοψυχία ασυνήθιστη, μια ευεξία. Μετά πήγαμε σε μια ταβέρνα εκεί κοντά να φάμε και το ρίξαμε στο τραγούδι. Και ο Δημήτρης Δεσποτίδης (ένας άνθρωπος καθόλου αντιδιανοούμενος, το αντίθετο μάλιστα, και τον Νίκο τον συμπαθούσε ιδιαίτερα και τον θαύμαζε) σε μια στιγμή αρχίζει να τραγουδάει: "Πουλαντζά μου ανσενιάν μου [δηλαδή δάσκαλέ μου], πες μας τι είν' ο φασισμός" (στο ρυθμό της "Ντερμπεντέρισσας" του Τσιτσάνη). Η ταβέρνα σείστηκε από τα γέλια. Ο Νίκος έγινε κατακόκκινος. Είμαι βέβαιος ότι ο Δεσποτίδης δεν το έκανε με κακία. Αναρωτιέμαι όμως ακόμα πού οφείλονταν, έστω υποσυνείδητα, η ειρωνεία. Είχε εκδοθεί το Fascisme et Dictature [1970]. Μήπως εκεί; Στην απουσία μιας ιστορικής ανάλυσης της κατάστασης σ' ένα βιβλίο αφιερωμένο στον φασισμό και στη στάση της Γ΄ Διεθνούς απέναντί του;
Μετά την εξουθενωτική κριτική του Ραλφ Μίλιμπαντ, στο New Left Review στα τέλη του 1973 [τχ. 82] για το Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις, ο Νίκος κυριολεκτικά κατέρρευσε. Τον είχα συναντήσει τυχαία στο δρόμο και μου μίλησε γεμάτος απογοήτευση, αποδεχόμενος σε μεγάλο βαθμό την κριτική.

Α. Μανιτάκης: Ήταν όμως μέχρι τέλους κριτικός ο Άγγελος απέναντι στον Πουλαντζά; Διότι αναφερόταν στη σκέψη του σε κείμενά του που είχε δημοσιεύσει στον Πολίτη. Αντλούσε απ' ό,τι θυμάμαι στοιχεία από τον Πουλαντζά και τα αξιοποιούσε στα κείμενά του με τον πρωτότυπο τρόπο που ο ίδιος γνώριζε. Θυμάμαι, επίσης, την ομιλία του στο συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης για τον Πουλαντζά, το 1999, όπου ο Άγγελος έλεγε: "Ο Πουλαντζάς ήταν ένας δικός μας, ήταν από τους δικούς μας". Κι ακόμα ότι εισηγήθηκε και επιμελήθηκε την επανέκδοση των βιβλίων του Φασισμός και δικτατορία και Η κρίση των δικτατοριών, που έκανε το Ινστιτούτο "Νίκος Πουλαντζάς", το 2006.

Ν. Χατζηνικολάου: Φυσικά και ήταν δικός μας ο Πουλαντζάς. Ήταν μέλος της οργάνωσης και όχι μόνο στα χρόνια που ήμασταν κι εμείς στο ΚΚΕ (Εσωτ.). Εκείνος παρέμεινε μετά την αποχώρησή μας, μέχρι τον θάνατό του. Υπάρχει όμως και η ουσιαστική πολιτική-θεωρητική διάσταση. Ο Άγγελος στηρίχτηκε στα σημαντικά "περί σχετικής αυτονομίας" (της πολιτικής και της ιδεολογίας από την οικονομία, του κράτους από την κυρίαρχη τάξη κτλ.), και γενικότερα στην κριτική του οικονομισμού της Γ΄ Διεθνούς. Χρήσιμες ήταν για τον Άγγελο, όπως για όλους μας, οι θεωρητικές αναλύσεις του πολιτικού πεδίου από τον Πουλαντζά. Θεωρητικές αναλύσεις του πολιτικού, και όχι πολιτικές αναλύσεις μιας συγκυρίας. Σ' ένα γράμμα από την Αθήνα της 14ης Δεκεμβρίου 1977, ο Άγγελος μού έγραφε στο Παρίσι: "Όπως έλεγε ο φίλος μας ο Βασίλης [Παναγιωτόπουλος] 'δεν περνάει ο μαρξισμός'. Θα μπορούσε να αραδιάσει κανείς σωρό τα παραδείγματα. Τόσο το χειρότερο που το φάρμακο είναι πικρό. Όμως 'οι μαρξιστές όταν είναι κομμουνιστές και οι κομμουνιστές όταν είναι μαρξιστές' είναι λίγοι και, παρά τα λεγόμενα του Louis [Althusser], γίνονται ολοένα και λιγότεροι. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι εσύ, αλλά αν π.χ. διαβάσεις το τελευταίο βιβλίο του Πουλαντζά (είδα σε δοκίμια ένα μέρος του) θα φρίξεις. Θυμήθηκε τώρα τη Ρόζα και την έβαλε να πολεμάει τον Λένιν, πατέρα του Στάλιν κατά τον Νικολάκη, που σίγουρα δεν είναι ο χειρότερος και τον αναφέρω απλώς σαν παράδειγμα". Θα ήταν ενδιαφέρον να συγκρίνουμε αυτή την εκτίμηση με άλλες, υστερότερες, τοποθετήσεις του Άγγελου, πριν και μετά τον θάνατο του Νίκου.

Thursday, May 21, 2009

Η πρωτιά της Κούκουα

Το μικρό υπόγειο διαμέρισμα στην Καισαριανή, που δεν το βλέπει ο ήλιος, φωτίζει η ελπίδα: Ο πατέρας που μας υποδέχεται χαμογελαστός, φορώντας ένα μπλουζάκι με το σήμα των Ολυμπιακών της Αθήνας, δεν ξέρει πώς να εκφράσει τη χαρά του.
Αγκαλιάζει την 20μηνη Κούκουα και λάμπει. Κούκουα σημαίνει Τετάρτη: η μέρα που γεννήθηκε. «Ετσι το συνηθίζουμε στην Γκάνα», εξηγεί. Το δεύτερο όνομά της, Τζίντω, είναι της γιαγιάς της: «Είναι ο τρόπος να τιμήσω τη μητέρα μου», λέει για μια κοινή μας συνήθεια.
Ο Μπομπ Γουίλιαμς μετρά 19 χρόνια στην Ελλάδα. Και η Κούκουα είναι το πρώτο του παιδί που γεννήθηκε εδώ, τον Σεπτέμβριο του 2007. Θα είναι επίσης και το πρώτο παιδί με αλλοδαπούς γονείς που θα πάψει να είναι ανύπαρκτο για τις ελληνικές αρχές, αφού τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο, καθώς ο νόμος δεν δίνει άλλη δυνατότητα, θα καταγραφεί σε δημοτολόγιο. Η τελετή εγγραφής θα γίνει στον Δήμο Καισαριανής, το ερχόμενο Σάββατο στις 7 το απόγευμα.
«Η εγγραφή στο δημοτολόγιο του δήμου ενός παιδιού συμπολίτη μας μετανάστη από την Γκάνα έχει συμβολική αξία για να προβληματιστεί η πολιτεία και να τερματίσει αυτό το σκάνδαλο», λέει στην «Ε» ο δήμαρχος Σπύρος Τζιόκας: «Το πρόβλημα είναι μεγάλο γιατί δεν αποδίδεται η ελληνική ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται εδώ επειδή ο Κώδικας Ιθαγένειας βασίζεται στην αρχή του αίματος και όχι στην αρχή του εδάφους. Χρειάζεται λοιπόν να τροποποιηθεί το άρθρο 27 του κώδικα. Σε αυτή την κατεύθυνση προσπαθούμε κι εμείς να συμβάλουμε για να τερματιστεί το καθεστώς των χωρίς δικαιώματα συνανθρώπων μας που γεννήθηκαν από αλλοδαπούς γονείς. Τα προβλήματά τους τα αντιμετωπίζουμε συχνά στον δήμο όπου έρχονται απελπισμένοι οι άνθρωποι αυτοί. Πρόσφατα ένα παιδί της Α' Λυκείου που γεννήθηκε εδώ από Φιλιππινέζους γονείς απειλήθηκε με απέλαση επειδή δεν είχε ανανεώσει την άδεια παραμονής του... Ελπίζουμε στη θετική ανταπόκριση και άλλων δημοτικών αρχών...».
«Και μόνον ότι χρειάζεται να οργανωθεί μια εκδήλωση σαν κι αυτή της Καισαριανής... για να γίνει γνωστό και να συγκινήσει τους αρμοδίους το ζήτημα των μεταναστών στην Ελλάδα, δείχνει πόσο τραγική είναι η σημερινή κατάσταση της χώρας μας», μας λέει η Σόνια Μητραλιά, εκπρόσωπος της καμπάνιας «Οχι στον ρατσισμό από κούνια», στο πλαίσιο της οποίας γίνεται και η τελετή: «Και το λέω αυτό επειδή μια χώρα που θα ήταν στοιχειωδώς "φυσιολογική", θα έβλεπε τα παιδιά των μεταναστών σαν ουσιαστικό μέρος του δικού της μέλλοντος. Οχι σαν πρόβλημα κάποιων "ξένων", όπως καλή ώρα το κάνει μόνιμα, αλλά σαν μέρος της λύσης του δικού της προβλήματος. Και αν το έκανε, τότε όχι μόνο θα είχε δώσει προ πολλού την ελληνική υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται ή μεγαλώνουν στην Ελλάδα, αλλά θα είχε κάνει κάτι πολύ πιο χρήσιμο και αναγκαίο: θα είχε πάρει μέτρα για να βοηθήσει την ουσιαστική ένταξη αυτών των -ήδη εκατοντάδων χιλιάδων και διαρκώς αυξανόμενων- νέων στην ελληνική κοινωνία. Ο λόγος είναι προφανέστατος: επειδή αυτοί είναι το δικό της μέλλον...».
Στο υπόγειο της Καισαριανής ο Μπομπ, σιδεράς στο επάγγελμα που τώρα τελευταία δυσκολεύεται να βρει μεροκάματο, δεν βρίσκει λόγια να περιγράψει τα αισθήματα ευγνωμοσύνης που νιώθει «γι' αυτό το ιστορικό γεγονός» και είναι αισιόδοξος επειδή «υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν όλα τα παιδιά σαν δικά τους, και φαίνεται ότι τα πράγματα αλλάζουν». Μας μιλά για τα προβλήματα που έχει με τις αρχές προκειμένου να της βγάλει διαβατήριο καθώς δεν έχει πιστοποιητικό γέννησης, αφού σε αυτό το σημείο η νομοθεσία μας χρειάζεται αναθεώρηση. «Πριν αγωνιζόμασταν για τη νομιμοποίησή μας, στη μητέρα της που όποτε βρίσκει δουλεύει ως καθαρίστρια έχουν καθυστερήσει να εκδώσουν την άδειά της, αλλά αυτό το παιδί που γεννήθηκε εδώ τι χρωστά;», ρωτά.

Tuesday, May 19, 2009

Εξυπνη καμπάνια

Σε αντίθεση με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν αποτέλεσμα έντονης διαπάλης των κομματικών - γραφειοκρατικών μηχανισμών του ΣΥΝ και των συνιστωσών, η εκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι έξυπνη και ριζοσπαστική. Δείτε ΕΔΩ τις υπόλοιπες αφίσες για τα οικολογικά.

Ο νέος αριστερισμός στην Ελλάδα είναι μικροαστικός

Του Τακη Kαμπυλη

Mία φίλη γύρισε τις προάλλες από το Bερολίνο. Eνθουσιασμένη (και) από τις εκθέσεις που είδε, από τα βιβλία που βρήκε, από τις συζητήσεις που παρακολούθησε, από τα μικροδώρα που βρήκε για φίλους, αλλά και από τα εστιατόρια, τα πιάτα και τις τιμές τους. Mικρή λεπτομέρεια: όλα αυτά τα βρήκε στις καταλήψεις αναρχικών και αντιεξουσιαστών στη γερμανική πρωτεύουσα.
H παράδοση στον μεταπολεμικό ευρωπαϊκό «αριστερισμό» γύρω από θέματα δράσης και παρέμβασης είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ζούμε στις αθηναϊκές καταλήψεις των τελευταίων χρόνων. Για παράδειγμα, στο Bερολίνο, ο νέος διεθνισμός ως αναγκαιότητα δεν εξαντλείται απλώς στην παροχή ενός ιδιότυπου ασύλου σε αλλοδαπούς. Aντίθετα, έχει δημιουργηθεί μια ολόκληρη εναλλακτική αγορά, στο δίκτυο της οποίας θα βρει κανείς από πάμπτωχους παραγωγούς του Tρίτου Kόσμου μέχρι μεσήλικες φιλελεύθερους καταναλωτές.

Η συλλογικότητα


Kαι εκεί, η συλλογικότητα δεν εξαντλείται στην παροχή βαζελίνης για τα δακρυγόνα. Πολλές καταλήψεις είναι μάλλον πολιτιστικά κέντρα, με έμφαση τόσο στο δικαίωμα βήματος και δημόσιας παρέμβασης όσων απορρίπτονται από την αγορά, όσο και στη... δημόσια υγιεινή.
Aποτελούν μάλλον κυψέλες δημιουργίας και δράσης, παρά χώρους ανέξοδης οργής, απλοϊκών αναλύσεων ή δράσης κακομαθημένων εφήβων. O νέος ελληνικός αριστερισμός που πρώτα πάτησε γερά στα πανεπιστήμια, τώρα με αφορμή τα «Δεκεμβριανά» (αλλά και την αλλαγή του κλίματος στα AEI) επιχειρεί πλέον σε γειτονιές κοντά στο ιστορικό κέντρο. Oι νέες καταλήψεις κτιρίων θα είναι το επόμενο βήμα.
Tο Σάββατο το βράδυ, πίσω από το παλαιό δημαρχείο επί της πλατείας Kοτζιά, έγιναν μερικές σκηνές, που όμως αποτελούν την καθημερινότητα ενός γκέτο που λειτουργεί εκεί, αλλά αρνούμαστε να το δούμε. Kι αν επέμβει η αστυνομία, πολλοί από τους νέους αριστεριστές θα το καταγγείλουν και θα το εμποδίσουν.
Kάτι είχε συμβεί και στα γύρω στενά είχαν συγκεντρωθεί περίπου 80 νεαρές πόρνες, ημίγυμνες, σχεδόν όλες Aφρικανές και όλες πολύ νεαρής ηλικίας. Γύρω τους μερικοί «προστάτες», κάποιοι «πελάτες», Αραβες και λίγοι Ελληνες, και κοντά τους καμιά δεκαριά τραβεστί με τους πιτσιρικάδες αγαπημένους τους. Kάποια στιγμή πέρασε ένα περιπολικό. Σαν σμήνος πουλιών αντέδρασε το πλήθος. Ετρεχαν προς τη μία και προς την άλλη κατεύθυνση με φωνές, άλλοτε τρομαγμένες κι άλλοτε χαρούμενες. Tο πλήθος παρέχει ασφάλεια.
Λίγο αργότερα, από το περιπολικό κατέβηκαν τρεις αστυνομικοί με τα όπλα προτεταγμένα. Kαταδίωξαν και συνέλαβαν έναν νεαρό. Tο πλήθος κινήθηκε εναντίον τους. Ενας από τους αστυνομικούς ύψωσε το όπλο και στόχευσε περιμετρικά. Tο πλήθος σταμάτησε. Oι αστυνομικοί έφυγαν και η «ζωή» στο γκέτο συνεχίστηκε. Mε τις δομές εξουσίας και το νόμο του νταβατζή σε πλήρη επιβολή.

Kούνεβα και λογοκρισία

Tην περασμένη βδομάδα, με αφορμή το παλαιό Eφετείο, βιώσαμε πάλι το θέατρο του παραλόγου. «Aφήστε τους να ζήσουν στο Eφετείο», φώναζαν οι νέοι αριστεριστές. Eλάχιστοι σήκωσαν τα μανίκια και ανέλαβαν την ευθύνη όσων λένε, μετέχοντας σε επιχείρηση καθαριότητας εντός του Eφετείου.
Tελευταίο δείγμα αυτού του ιδιότυπου ελληνικού αριστερισμού, ο θεατρικός μονόλογος του Μισέλ Φάις για την Kούνεβα. Ως άλλοι σταυροφόροι, ως οι αποκλειστικοί θεματοφύλακες της ηθικής, επιβάλλουν, με την κατάληψή τους στο θέατρο, να μην ανέβει το έργο. Kαι συνεχίζουν, ακόμη κι όταν η Kούνεβα δημοσιοποίησε (διευκρίνιση: δεν της το ζήτησε ο Φάις, ήταν δική της πρωτοβουλία) την αντίθεσή της με τη δράση τους.
Kανείς δεν αντιδρά σ’ αυτή την πρωτοφανή άσκηση λογοκρισίας. Aυτός ο νέος αριστερισμός στην Eλλάδα δεν είναι η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού, αλλά του μικροαστισμού. H αδιαπραγμάτευτη –απέναντι στα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας– αίσθηση δικαίου, η ωφελιμιστική και άκοπη διέξοδος από τις προσωπικές ευαισθησίες και η τιμωρητική δράση απέναντι σε ό, τι βαφτίζουν «σύστημα» είναι έργο παλιό και χιλιοπαιγμένο. Mέσα από τις ίδιες διεργασίες προέκυψε στη δεκαετία του ’80 αυτό που αισθητικά ονομάστηκε ελληνικό κιτς: η επιτομή του «έτσι μ’ αρέσει».

Η ατιμωρησία

Για να νομιμοποιήσει ο μικροαστός του ’80 (ή «λαός», κατά την προσφιλή έκφραση της εποχής) τα «θέλω» του, δεν χρειάστηκαν παρά τρία συστατικά: η θυματοποιημένη Aριστερά, μια αφελής ψευδο-ιδεολογία αντικρατισμού και η δικαίωση, αξιωματικά, κάθε στείρου ατομικισμού.
Mείζονα ρόλο διαδραμάτισε και η λαϊκίστικη αντίληψη περί Δημοκρατίας: σκοπίμως δεν είδαν (δεν βλέπουν) τις ευκαιρίες της, αλλά μόνο τα αδιέξοδά της. Στάθηκαν απέναντί της σαν τους Αναχωρητές του Χριστιανισμού, καταγγελτικά, αναζητώντας από τη Δημοκρατία μάλλον ένα μεταφυσικό περιεχόμενο. Δεν είναι τυχαίο πως στην αγιογραφία τους ο μπάτσος είναι ο απόλυτος εχθρός ακόμη και σε σχέση με τον δουλέμπορο ή με τον νταβατζή.
Βασική απαίτηση των μικροαστών του χθες και των σημερινών αριστερίστικων κακέκτυπων είναι η ατιμωρησία. Ετσι χτίστηκαν τα αυθαίρετα, έτσι υποφέρουμε στις δημόσιες υπηρεσίες, έτσι επιβάλλεται και η βία ως καθημερινότητα.
«Nόμος είναι το δίκιο του εργάτη», φωνάζουν ακόμη κάποιοι της «ορθόδοξης» Aριστεράς. Και μερικοί της άλλης Αριστεράς, του ΣΥΝ, ξεπερνούν «με βια» τη βία. Aς καμαρώσουν τη συνέχεια…

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Σχόλιο "Πιπεριάς": Με τον Τάκη Καμπύλη γνωριζόμαστε (και μ' αυτόν....) από την εποχή της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Εγώ ήμουν στην οργάνωση Κουκακίου και αυτός αν δεν κάνω λάθος στα Πατήσια. Οι δρόμοι μας χώρισαν με την διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ Εσωτερικού εγώ ακολούθησα το ΚΚΕ Εσωτ. - Ανανεωτική Αριστερά, ενώ ο Τάκης την Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ). Παρακολουθώ τα κείμενά του στην "Καθημερινή", έχω αρκετές διαφωνίες αλλά πάντα πιστεύω ότι το σημαντικότερο είναι να υπάρχει... τροφή για σκέψη. Το κείμενό του σχετικά με τα "Δεκεμβριανά" και τα απόνερά τους έχει ενδιαφέρων...

Saturday, May 16, 2009

Το ψηφέλτιο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α

Ανακοινώθηκε το ψηφοδέλτιο του Μετώπου της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής, κομμουνιστικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α για τις ευρωεκλογές της 7ης Ιούνη. Οι υποψήφιοι είναι οι:

1. Αργύρη Νίκη, φοιτήτρια, μέλος Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων, Αθήνα, ΣΕΚ

2. Αρχοντής Χαρίλαος, αγρότης, αναπληρωτής γραμματέας Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας και μέλος Ε.Γ. ΠΑΣΥ, Θεσσαλία, Κομμουνιστική Ανανέωση

3. Βαζούρα Σόνια, μέλος Συντονιστικού Ωρομίσθιων Εκπαιδευτικών, Αθήνα, ΑΡΑΣ

4. Γρόλλιος Γιώργος, αναπληρωτής καθηγητής ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη, ανένταχτος

5. Δεσύλλας Δημήτρης, πρώην ευρωβουλευτής, Αθήνα, ΝΑΡ

6. Διαβολάκης Θανάσης, μέλος ΔΣ ΟΙΕΛΕ, Αθήνα, ανένταχτος

7. Διονυσόπουλος Παρασκευάς, αγροτοσυνδικαλιστής, Μεσσηνία, ανένταχτος

8. Καγιά Αργυρώ, γιατρός, πρώην μέλος Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων, Αθήνα, ΑΡΑΝ

9. Καραβαζάκης Βασίλης, αγρότης, αγωνιστής από τη Λευκίμμη, Κέρκυρα, ΕΚΚΕ

10. Κοιλάκου Σύλβια, μηχανικός, πρόεδρος Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, Αθήνα, ΝΑΡ

11. Κούτρας Γιάννης, γιατρός, μέλος Επιτροπής Ιπποκράτειου Νοσοκομείου, Θεσσαλονίκη, ΣΕΚ

12. Μος - Σύψα Αθηνά, δημοσιογράφος, μέλος ΔΣ ΠΟΕΣΥ, Αθήνα, ΟΚΔΕ Σπάρτακος

13. Μπίστης Χρίστος, Αθήνα, ΕΚΚΕ

14. Παπαδάκης Κώστας, δικηγόρος, πρώην μέλος ΔΣ ΔΣΑ, Αθήνα, ανένταχτος

15. Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος, συγγραφέας, Αθήνα, ΝΑΡ

16. Παυλόπουλος Γιώργος, μέλος ΔΣ Συλλόγου Προσωπικού Alpha Bank, Αθήνα, ΑΡΑΝ

17. Πράσος Στέφανος, εργάτης ορυχείων ΔΕΗ, πρόεδρος Σωματείου Ενέργειας «Εργατική Αλληλεγγύη», Κοζάνη, ΝΑΡ

18. Σαραφιανός Δημήτρης, δικηγόρος, μέλος ΔΣ ΔΣΑ, Αθήνα, ΑΡΑΣ

19. Σηφακάκης Γιάννης, συντονιστής "Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο", Αθήνα, ΣΕΚ

20. Στύλλου Μαρία, εκδότης περιοδικού «Σοσιαλισμός από τα Κάτω», Αθήνα, ΣΕΚ

21. Τσάδαρη Σοφία, αρχιτέκτονας, πρώην μέλος Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων, Αθήνα, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση

22. Χατζηπαναγιώτου Δημήτρης, δικηγόρος, Αθήνα, Οικολόγοι Εναλλακτικοί

Στους 22 υποψηφίους, δέκα είναι εργαζόμενοι, ένας απ’ αυτούς βιομηχανικός εργάτης, τρεις αγρότες και αγροτοσυνδικαλιστές, τρεις της γενιάς των καταλήψεων κατά του άρθρου 16 και του Δεκέμβρη, δυο πρόεδροι σωματείων, 16 είναι ή διετέλεσαν μέλη διοικήσεων μαζικών φορέων, ένας καθηγητής πανεπιστημίου, τέσσερα στελέχη της «ιστορικής Αριστεράς». Γεωγραφικά, 16 δρουν στο χώρο της πρωτεύουσας, δυο στη Θεσσαλονίκη και από ένας στα Επτάνησα-Δυτική Ελλάδα, τη Θεσσαλία, την Πελοπόννησο και τη Δυτική Μακεδονία. Οι υποψήφιοι είναι με αλφαβητική σειρά ενώ ο συνδυασμός δεν έχει "επικεφαλής".

Σχόλιο "Πιπεριάς":
Ο σ. Χαρίλαος Αρχοντής είναι φίλος και σύντροφος από τις ένδοξες εποχές της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Μαχητικός αγροτοσυνδικαλιστής, ζει και εργάζεται στον Αμπελώνα Λάρισας.

Glory, glory Man. United






Η θρυλική ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ κατέκτησε το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα Αγγλίας και πλέον έχει 18. Glory, glory Man. United!

Friday, May 15, 2009

Last Drive on the road again...



ΕΔΩ ΠΑΡΤΕ ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΓΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΩΝ LAST DRIVE. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΣΤΟ GAGARIN...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΩΝ LAST DIVE στην σημερινή "ΕΛευθεροτυπία" και τον Κώστα Αναστασόπουλο:
Βρέθηκαν ξανά ως μπάντα δύο χρόνια πριν. Εδωσαν συναυλίες, κυκλοφόρησαν έναν λάιβ δίσκο και τώρα παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά, «Heavy Liquid». Λίγο πριν σταθούν στη σκηνή του Gagarin, σήμερα και αύριο, ο τραγουδιστής Alex Κ και ο ντράμερ Chris ΒΙ των «Last Drive» μας μίλησαν για την πορεία τους.

* Για τον νέο δίσκο: «Περιλαμβάνει επιρροές από όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί. Αποτυπώνει τη φάση που βρισκόμαστε τώρα ως μουσικοί. Δεν θα μπορούσαμε να αντιγράψουμε τους παλιούς εαυτούς μας ούτε να υποκριθούμε ότι από εκείνες τις μέρες δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ροκ θόρυβος υπάρχει στο "Heavy Liquid", αλλά τώρα είναι πιο "στοχευμένος". Παλιότερα η κατάσταση εκτροχιαζόταν πιο εύκολα. Η αίσθηση του χρόνου σε κάνει πιο λιτό».

** Για την εξέλιξή τους: «Ο τίτλος είναι από ένα κόμικς του Paul Pope. Ο δίσκος σχηματιζόταν σαν ένα παζλ στην πορεία. Το concept του είναι το τυχαίο και η ανατροπή. Οταν κάναμε την επανεμφάνισή μας το 2007, δεν είχαμε τέτοιο σκοπό. Μας είχαν απορροφήσει οι στιγμές που σμίξαμε με τους ανθρώπους. Μετά τα live άρχισαν να έρχονται τα καινούργια κομμάτια, που αποτέλεσαν κίνητρο για να συνεχίσουμε. Η ώθηση που μας έδωσε ο κόσμος ήταν απίστευτη. Στις συναυλίες μας βλέπουμε από εικοσάχρονα παιδιά μέχρι σαραντάρηδες, όπως όταν ξεκινούσαμε. Το ροκ εν ρολ έχει σχέση με την ικανότητά σου να διαχειρίζεσαι με θετικό, τελικά, τρόπο την προσωπική σου αποκάλυψη, ανεξάρτητα από ηλικία».

* Για τις επιρροές: «Από τη στιγμή που ξαναβρεθήκαμε στο στούντιο και τη σκηνή, ήταν φανερό πως δεν θα ήταν μια στείρα επανένωση. Σημαντικά γεγονότα στις ζωές μας, αλλά και στην καθημερινότητα, καθώς επίσης και μουσικές επιρροές που συσσωρεύονταν όλα αυτά τα χρόνια, έπρεπε να βρουν μια διέξοδο. Το συγκρότημα ήταν πάντα ο βασικός τρόπος εξωτερίκευσης όλων αυτών των συναισθημάτων. Το γεγονός ότι η τελευταία χρονική περίοδος ήταν πλούσια σε ερεθίσματα (γεγονότα Δεκέμβρη - οικονομική κρίση με όλα τα επακόλουθα), μας έδωσε αφορμή να τοποθετηθούμε πάνω σε διάφορα ζητήματα. Σχεδόν όλα τα κομμάτια του cd έχουν χτιστεί πάνω σε αυτή την περιρρέουσα κατάσταση».

** Για την ανεξαρτησία: «Κυκλοφορούμε τον δίσκο στη δική μας ανεξάρτητη δισκογραφική. Πιστεύουμε στην αυτοδιαχείριση και δεν χρειαζόμαστε κανέναν νταβατζή πάνω από το κεφάλι μας. Οι πολυεθνικές στην εποχή του Διαδικτύου δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα σε ένα underground γκρουπ, που να μην μπορεί να το κάνει μόνο του. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι έχει φτάσει το τέλος της μουσικής βιομηχανίας, όπως την ξέραμε. Ετσι οι πολυεθνικές αναζητούν άλλους τρόπους για να μη χάσουν τα οικονομικά τους οφέλη. Δημιουργούν νέες αγορές, όπως τα ringtones, ή επανακυκλοφορούν το παλιό τους κατάλογο σε εκδόσεις-"αρπαχτές", όπως special /remastered editions, που ελάχιστες φορές έχουν λόγο ύπαρξης. Βασικός στόχος είναι το πορτοφόλι του καταναλωτή».

** Για τις συναυλίες: «Οσο ικανοποιημένος και να είσαι από έναν δίσκο, η ουσιαστική στιγμή της επαφής, η στιγμή που τα κομμάτια "πυροδοτούνται", είναι οι ζωντανές εμφανίσεις. Ειδικά όταν βρίσκεσαι στη σκηνή με τους ανθρώπους που ξεκίνησες να παίζεις μουσική, τους συντρόφους σου σε αυτή τη μεγάλη περιπέτεια, πολλά μαγικά πράγματα συμβαίνουν, αβίαστα και φυσικά».

** Για τη σκηνή: «Είμαστε στο σημείο που αλλάζει η κατάσταση για όσους ασχολούνται με την "ξενόγλωσση" μουσική στην Ελλάδα. Αργά, αλλά σταθερά γκρεμίζεται το παλιό status quo, που στάθηκε τροχοπέδη τόσα χρόνια για όλους μας. Υπάρχει τώρα μια φουρνιά συγκροτημάτων, που έχουν όλες εκείνες τις προοπτικές για να κάνουν τη διαφορά. Το μόνο που τους λέμε είναι "Brothers and sisters, keep your dreams burning forever!"».

* Εναρξη 9.00 μ.μ. - Είσοδος 15 ευρώ. Μαζί τους παίζουν την Παρασκευή οι Dustbowl και το Σάββατο οι Rockin Bones.

Tuesday, May 12, 2009

H OAKKE παρούσα και στις ευρωεκλογές

"...Κατεβαίνουμε λοιπόν στις ευρωεκλογές για να προωθήσουμε τις οργανωτικές μας θέσεις και την πολιτική μας απήχηση γενικά.Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μιλήσουμε εφ όλης της ύλης και να πλησιάσουμε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε, να τους μιλήσουμε για την κατάσταση στη χώρα, να τους φέρουμε κοντά μας πάνω στη εκλογική μάχη και να τους ζητήσουμε κάθε λογής πολιτική και οικονομική στήριξη. Πρέπει να φερθούμε με πιο πολλή αισιοδοξία και να εντάξουμε πιο πολύ τους φίλους μας στα πρακτικά πολιτικά μας καθήκοντα. Ασφαλώς οι ευρωεκλογές είναι εκλογές που αφορούν την κοινή διακυβέρνηση της Ευρώπης. Όμως εδώ που η διακυβέρνηση της Ευρώπης και το Ευρωκοινοβούλιο είναι μόνο ένα πρόσχημα με το οποίο τα πιο αντιευρωπαϊκά τμήματα της αστικής τάξης βρίσκουν έναν τρόπο να καταβροχθίζουν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τους ευρωβουλευτικούς μισθούς ή να διεκπεραιώνουν εντός της ΕΕ τη ρώσικη εξωτερική πολιτική, οι ευρωεκλογές είναι μόνο ένα μαθηματικά έγκυρο πολιτικό γκάλοπ. Η ΟΑΚΚΕ καταγγέλλει αυτόν τον το άρπαγα και υποκριτή αντιευρωπαϊσμό που τα θέλει όλα δικά του. Για την ΟΑΚΚΕ η σημερινή ΕΕ είναι ένα γενικά καλό πράγμα. Οι ψευτοαριστεροί λένε ότι η ΕΕ είναι κακό πράγμα επειδή είναι μια ένωση των μονοπωλίων που αυτοί την αντιπαραθέτουν σε μια ένωση των ευρωπαϊκών λαών, δηλαδή την αντιπαραθέτουν είτε σε μια λαϊκή Ευρώπη (ΣΥΝ) ή σε μια αυτάρκη σοσιαλιστική Ελλάδα (ψευτοΚΚΕ). Αλλά η μεν αυτάρκης σοσιαλιστική Ελλάδα είναι σε μια εποχή της παγκόσμιας απόλυτης ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας ένα αντιδραστικό ανέκδοτο, η δε λαϊκή Ευρώπη είναι αδύνατη χωρίς μια πανευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση που θα προκύψει πολύ ευκολώτερα μέσα σε μια ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και πολύ πιο εύκολα ενάντια σε μια αρκετά ενωμένη αστική και μονοπωλιακή Ευρωπαϊκή αστική τάξη. Μια τέτοια αστική τάξη θα ήταν σε θέση να στρέψει εναντίον της μια αρκετά ενωμένη επαναστατική πανευρωπαϊκή εργατική τάξη, που πλέον οι εθνικισμοί των ξεχωριστών κρατών δεν θα μπορούσαν να τη διασπάσουν.
Σε τέτοιες συνθήκες πάντως σαν τη σημερινή το άμεσο και πρακτικό δίλημμα που μπαίνει στους λαούς είναι ένα: Ενωμένη Ευρώπη των μονοπωλίων ή εθνικά διασπασμένη Ευρώπη των μονοπωλίων. Και πιο ειδικά: Θέλουμε μια Ενωμένη Ευρώπη των πολλών οικονομικών μονοπωλίων που μπορεί να επιβιώσει σαν τέτοια με τον πολιτικό μισοδημοκρατισμό ή μια Διασπασμένη Ευρώπη απέναντι στο πανίσχυρο κρατικοφασιστικό ρώσικο υπερμονοπώλιο και δευτερευόντως απέναντι στον σε παρακμή αμερικάνικο ηγεμονισμό-επεμβατισμό; Οι μαρξιστές ξέρουν πολύ καλά πώς να απαντάνε στα συγκεκριμένα διλήμματα που βάζει η ζωή και όχι στα αφηρημένα και κατασκευασμένα διλήμματα που προβάλουν οι στρεψόδικοι αναθεωρητές κάθε είδους..."

Monday, May 11, 2009

Ιστορίες για τους ανθρώπους του καλαμποκιού

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις των ξένων, σε συνεργασία με τις "αλληλέγγυες/οι από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό, ελευθεριακό χώρο", το βιβλίο "ιστορίες για τους ανθρώπους του καλαμποκιού".

Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης: Στα βουνά μας συμβαίνουν πράγματα που μπορεί να σας φαί­νονται απίστευτα. Γιʼ αυτό σας τα διηγούμαι σαν να είναι πα­ραμύθια.

Διότι μοιάζει απίστευτο ότι στα βουνά μας κατοικεί πραγ­ματικά ένα σκαθάρι με την έπαρση περιπλανώμενου ιππότη, ότι υπάρχει μια ασυμβίβαστη πετρούλα που εκπαιδεύεται για να γίνει σύννεφο [...] ότι ο γερο-Αντόνιο εμφανίζεται κάθε τόσο με ιστορίες και μύθους που του έχουν διηγηθεί οι πρωταρχικοί θεοί, αυτοί που γέννησαν τον κόσμο [...] ότι τα παιδιά πιστεύ­ουν και φέρονται λες και ο Σουπ είναι άλλο ένα παιδί που δεν έχει αφήσει αυτήν την περίεργη πιπίλα που βγάζει καπνό [...] ότι υπάρχει ένα κοριτσάκι που λέγεται «Δεκέμβρης» και που, όπως δείχνει και τʼ όνομά της, γεννήθηκε τον Νοέμβρη. (από την ομιλία του υποδιοικητή Μάρκος στο Πρώτο Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής, 2 Ιανουαρίου 2009)

Δεκαπέντε χρόνια μετά την εμφάνισή του την 1η Ιανουαρίου 1994, εικοσιπέντε χρόνια μετά την ίδρυσή του, ο EZLN εξα­κολουθεί να προχωράει ρωτώντας, να βαδίζει το δρόμο της αντίστασης στον καπιταλισμό, να οικοδομεί την αυτονομία των ιθαγενών κοινοτήτων, να μην επιζητεί την εξουσία ούτε τη θέση της πρωτοπορίας, να έρχεται από τα κάτω και αρι­στερά: από το μέρος της καρδιάς.

Οι εικοσιπέντε Ιστορίες για τους ανθρώπους του καλα­μποκιού είναι ένα δείγμα ποίησης της εξεγερμένης αξιοπρέ­πειας.

Τα έσοδα της έκδοσης αυτής θα διατεθούν για τη συνέ­χιση της λειτουργίας του οδοντοτεχνικού εργαστηρίου στην κοινότητα Ρομπέρτο Μπάριος, «Καρακόλ 5 / Που μιλάει για όλους», στη βόρεια ζώνη της Τσιάπας.

Για επικοινωνία: hotel@disobey.net

Wednesday, May 6, 2009

Τι συνέβη την Πρωτομαγιά στην Αθήνα;


Αυτήν την πρωτομαγιά την πέρασα στην Αθήνα. Είχα καιρό να πάω και είχα δει ότι καλούνταν μια πορεία στην πλ.Βικτωρίας με καλή οργάνωση. Συγκεκριμένα είχα δει ότι ήδη από τον Μάρτιο είχαν γίνει 7 (!!!) ανοιχτές συνελεύσεις για να οργανωθεί η φάση, ότι πριν την πρωτομαγιά η "Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009" (http://protomagia2009.blogspot.com/ ) έκανε ανοιχτή εκδήλωση στην πλ.Κουμουνδούρου αλλά και μια προβολή βίντεο στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων, είχα μάθει ότι συμμετείχαν πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, εργαζόμενοι. Ήταν μια διαδικασία που γενικά, «απ΄ έξω», έδειχνε καλά οργανωμένη, και το κείμενο της επικέντρωνε σε ένα συγκεκριμένο θέμα, την επισφάλεια. Ήταν μια διαδικασία που για πρωτομαγιά δεν την έχουμε συνηθίσει, καθότι οι περισσότερες πρωτομαγιάτικες πορείες οργανώνονται με διαδικασίες άψε-σβήσε: μια βδομάδα πριν την 1η Μαΐου πέφτουν τηλέφωνα «σε γνωστούς» και γίνονται μία, άντε δύο συνελεύσεις για την πρακτική οργάνωση. Διαδικασίες δηλαδή που δεν γίνεται πραγματική γνωριμία και κουβέντα αλλά που απλά βγάζουν ένα κάλεσμα και μια αφίσα και κάνουν μια δράση.

Καθώς κατέβαινα για τη Βικτώρια πέρασα από το Μουσείο. Εκεί είδα το εξής: πρωτοβάθμια σωματεία (Ιντρακόμ, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών κ.α.) που ανήκουν σε αυτό που λέμε «ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος» (δυνάμεις με κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ). Πάρα πολλά πανό οργανώσεων της εξω-κοινοβουλευτικής Αριστεράς, πολλά περισσότερα από τα σωματεία. Ένα μπλοκ αναρχικών. Και αρκετό κόσμο, που δεν μπορώ να τον υπολογίσω ακριβώς.

Μετά κατέβηκα στην Βικτώρια. Εκεί ο κόσμος ήταν λίγο πιο πολύς (νομίζω) από το Μουσείο, με πιο πολύ «σύνθεση Δεκέμβρη» (δηλαδή περισσότερη νεολαία – δες και μια άποψη μελών του ΣΥΡΙΖΑ για αυτό στο http://enosy.blogspot.com/2009/05/blog-post.html ). Ήταν σωματεία, νέες εργατικές συλλογικότητες π.χ. από τα ΜΜΕ, η ΠΕΚΟΠ που δίνει μεγάλη μάχη όπως ενημερώθηκα, εκπαιδευτικοί και από τις Παρεμβάσεις και από την πρωτοβουλία για την αυτό-οργάνωση της εκπ/σης κ.α.

Τι συνέβη;

Στην ουσία ένα σύνολο πρωτοβάθμιων σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων που δεν έχουν αναφορά στην ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ αλλά αντίθετα αποτελούν ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ την «ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος» δεν μπόρεσαν να κατέβουν από κοινού στον δρόμο. Και το ερώτημα, γιατί; Και ακόμα πιο συγκεκριμένα, γιατί δεν στηρίχτηκε η –πρώτη χρονικά- πρωτοβουλία που πάρθηκε για την διοργάνωση εργατικής πρωτομαγιάς αλλά αντίθετα ακολούθησε μια δεύτερη πρωτοβουλία που κάλεσε στο Μουσείο; Τι είναι αυτό που παραλύει τη συνεργασία, έστω την κοινή κάθοδο στον δρόμο -μια μέρα όπως η εργατική Πρωτομαγιά- όλων εκείνων των δυνάμεων που κάνουν σε πολλά σημεία (όχι όλα) την ίδια κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ και που στο παρελθόν έχουν συνεργαστεί (λίγο ή πολύ) για διάφορα θέματα π.χ. Ασφαλιστικό, στήριξη ΠΕΚΟΠ.

Τι μας πάει πίσω με λίγα λόγια;

Πολιτικο-ιδεολογικοί υποκειμενισμοί και προκαταλήψεις. Αυτά μας πάνε πίσω. Για πολλούς η Βικτώρια ήταν «αναρχική» φάση, για άλλους το Μουσείο ήταν «οι αριστεριστές». Και όμως δεν ήταν έτσι! Αν στο Μουσείο υπήρχαν πολλές πολιτικές οργανώσεις με έντονη παρουσία, δεν σημαίνει ότι δεν κατέβηκαν άνθρωποι που πρώτα και κύρια βλέπουν τον εαυτό τους σαν αγωνιζόμενους εργαζόμενους. Οι ωρομίσθιοι π.χ. που δίνουν μάχη αυτόν τον καιρό, ήταν εκεί.
Αλλά και στη Βικτώρια. Κανένα αναρχικό πανό δεν υπήρχε στην Βικτώρια μέχρι να έρθει ένα από το Μουσείο, όλα τα πανό επικεντρωμένα στο εργατικό ζήτημα-κίνημα, κόσμος πολύς που μπορεί να έχει μια πολιτική αναφορά στην αριστερά ή την αντιεξουσία αλλά που κατέβηκε ΚΑΙ ως εργαζόμενος. Στο κάτω-κάτω εργατική είναι η Πρωτομαγιά, ούτε αριστερή, ούτε αναρχική.

Τι θέλω να πω εν ολίγης;

Α) Η πρωτομαγιά είναι πια αργία. Στην κοινωνική αντίληψη των εργαζομένων είναι αργία. Είναι ιστορικό το ζήτημα, δεν ήμαστε το ’60-’67 που ήταν μεγάλο ζήτημα αν θα γίνει απεργία και πορεία την πρωτομαγιά και πολλά σωματεία και αγωνιστές έδιναν τη ψυχή τους σε αυτή την υπόθεση. Σήμερα είναι «ιστορική, κοινωνικά κατεκτημένη αναπαράσταση» ότι η πρωτομαγιά είναι μια αργία όπως οι άλλες. Ειδικά αν πέφτει τριήμερο, ο σημερινός εργαζόμενος απλά θα κάνει κάτι φυσικό, θα προσπαθήσει να ξεκουραστεί, να πάει ένα ταξιδάκι, να απολαύσει τον χρόνο εκτός εργασίας (άλλωστε όλη την άλλη χρονιά δουλεύει εντατικοποιημένα πια). Έτσι τις πορείες της Αθήνας ήταν ο «πολιτικοποιημένος» κόσμος που τις στήριξε, και όχι οι καθημερινοί εργαζόμενοι που π.χ. έχουν αναφορά τα πρωτοβάθμια σωματεία και που μπορεί σε μια δράση τους να κατέβουν.

Β) Τώρα, ο «πολιτικοποιημένος» κόσμος κλίνει πολύ πιο εύκολα στο να κατηγοριοποιήσει πολιτικο-ιδεολογικά την κάθε φάση: Μουσείο = αριστεριστές, Βικτώρια = αντιεξουσιαστές. Εδώ η ευθύνη βαραίνει τους διοργανωτές των πορειών και κυρίως τις εργατικές συλλογικότητες και τα πρωτοβάθμια σωματεία, να περάσουν ένα μήνυμα ότι «εργατική είναι η πρωτομαγιά, όλοι μαζί ΩΣ ΕΡΓΑΤΕΣ στον δρόμο». Και επειδή με την ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ υπάρχει πρόβλημα, «όλοι μαζί σε μια ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση». Αυτό δεν έγινε γιατί και στις συλλογικότητες και στα σωματεία δεν επικρατεί μια κινηματική λογική αλλά αντίθετα οι πολιτικοί υποκειμενισμοί παρεμβαίνουν καταλυτικά. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγινε με ένα τόσο ιστορικό και δυναμικό πρωτοβάθμιο σωματείο όπως το Βιβλίου-Χάρτου ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!! Πολιτικοί υποκειμενισμοί και ιδεολοψίες παντού. Και στην Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009, όπως ενημερώθηκα, και στο Μουσείο (που ασφυκτιούσες από τις πολιτικές οργανώσεις που επικαθόριζαν τη συγκέντρωση).

ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: Ε λοιπόν αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι θα ήθελα η επόμενη πρωτομαγιά να γίνει αποκλειστικά από εργατικές συλλογικότητες και σωματεία και να μην υπάρχει ούτε ένα πανό της αναρχίας/αντιεξουσίας, ούτε ένα πανό της εξω-κοινοβουλευτικής αριστεράς. Αντίθετα να θυμηθούμε όλοι ότι η πρωτομαγιά ανήκει πάνω απ΄ όλα στους εργάτες, και σαν εργάτες, σαν ριζοσπάστες εργάτες και συλλογικότητες που κατακρίνουν τον εργοδοτικό και κομματικό συνδικαλισμό να κατέβουμε στον δρόμο. Αυτό.

Υ.Σ. Σε αυτό το μπλογκ, είχα βάλει ένα κείμενο για «4 πόλους και 1 τάση στο εργατικό κίνημα» (δες http://rizospastes.blogspot.com/2008/06/blog-post_22.html). Λοιπόν αυτή η τάση φαίνεται ότι μεγάλωσε λιγάκι στην Αθήνα και παρουσιάστηκε «σαν πόλος» στην πλ.Βικτωρίας. Το θέμα όμως είναι όσοι έχουν μια κοινή κριτική σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ να συμβαδίσουν, να αφήσουν πίσω αριστερίστικες ή αντιεξουσιαστικές ιδεοληψίες, να χτίσουν μια πραγματικά ανεξάρτητη αλλά και ισχυρή πτέρυγα στο εργατικό κίνημα, ανεξάρτητη και από κόμματα (εδώ βάζω και το άτυπο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κόμμα-κουλτούρα και τα πάμπολα εξω-κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς), ανεξάρτητη και από την εργοδοσία και τον παραγοντισμό των περισσότερων συνδικάτων. Αυτή η πτέρυγα θα προέλθει από τα πιο ώριμα και κινηματικά κομμάτια που συγκεντρώθηκαν στην Βικτώρια και το Μουσείο, και όχι απ΄ όσους δεν μπορέσουν να ακολουθήσουν, όσους μείνουν στην πολιτικό-ιδεολογική τους ασφάλεια/μαγαζάκι.

Υ.Σ.2. Θα ήταν ίσως χρήσιμο, για πολλούς και πολλές που μιλούν για ανεξάρτητη πτέρυγα του εργατικού κινήματος, το ανάγνωσμα «Η κίνηση των 115» του Δ.Λιβεριάτου. Μιλά για το κίνημα των πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών ενάντια στην ελεγχόμενη ΓΣΕΕ την περίοδο 1962-1967. Το βιβλίο έχει πολλά διδάγματα, θετικά και αρνητικά, π.χ. το κίνημα των 115 (που όταν επιβλήθηκε πια η χούντα αριθμούσε 1000 σωματεία) αρνούνταν την οικονομική ενίσχυση από αφεντικά και κράτος. Από την άλλη, έδινε μεγάλη έμφαση στον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και της πολιτικής ζωής και δεν είδε τον εαυτό του ως δύναμη ριζικών αλλαγών. Κάθε κριτική πάντως πρέπει να λάβει υπόψη την κοινωνική-ιστορική συνθήκη της εποχής, π.χ. τι σήμαινε μετεμφυλιακή Ελλάδα.

Υ.Σ.3 Ίσως η πρωτομαγιά δεν είναι καλή ευκαιρία για την ενότητα της ανεξάρτητης ταξικής πτέρυγας καθότι τα συγκεκριμένα ζητήματα ενώνουν περισσότερο απ' ότι οι αφηρημένοι εορτασμοί ή οι αφηρημένες θεματικές. Εκτός αν η πρωτομαγιά έχει και αυτή ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο π.χ. αν είχε διοργανωθεί ως μέρα αλληλεγγύης στην Κούνεβα που θα κατέληγε σε μια συγκεκριμένη δράση υπερ της, είναι πιθανόν να υπήρχε μεγαλύτερη σύμπνοια.

Από το μπλογκ Ριζοσπαστικός Προβληματισμός