«Ο εντερπρενέρ με το σκαρπίνι και το φρέντο» (μέρος πρώτο)

Του Γιώργου Ρακκά*

Μέρος πρώτο: Το μοντέλο ανάπτυξης της Θεσσαλονίκης και τα αδιέξοδά του
Οι υπερπολύπλοκες αστικές κοινωνίες του 21ου αιώνα θέτουν επί τάπητος πολύπλοκα προβλήματα πολιτικής οικονομίας και διακυβέρνησης. Σαν τέτοια, η Θεσσαλονίκη εκδηλώνει τα δικά της.

Σε ό,τι αφορά στον οικονομικό και συνάμα κοινωνικό χαρακτήρα που τείνει να αποκτήσει η πόλη τον 21ο αιώνα, το κεντρικό καθοριστικό ζήτημα αφορά στο ποιό μοντέλο ανάπτυξης θα ακολουθήσει.

Υβριδικά μοντέλα και χαρακτήρας της οικονομίας
Η «παλιά» διαμάχη του 20ού αιώνα μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού έχει υποκατασταθεί πλέον από την ύπαρξη υβριδικών συστημάτων που συνδυάζουν μορφές ελεύθερης οικονομίας και κρατικής παρέμβασης. Έτσι, ο παράγοντας που πλέον κρίνει την ψαλίδα των ανισοτήτων, και την συνοχή της εκάστοτε κοινωνίας, αφορά όχι στην «ανάπτυξη» γενικά και αόριστα, όπως θέλει η τρέχουσα πολιτική συζήτηση, αλλά στην συγκεκριμένη σύνθεση που κάθε φορά αυτή έχει.

Να γίνουμε συγκεκριμένοι σε ό,τι αφορά στην Θεσσαλονίκη: Σε φάση αποβιομηχανοποίησης από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, τις τελευταίες δεκαετίες η πόλη έχει υιοθετήσει ένα ραντιέρικο παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ευκαιρίες για επενδύσεις στην διεθνή αγορά που διαμορφώνεται μέσα στην πόλη έχουν μόνο οι μεγαλοϊδιοκτήτες και οι κεφαλαιούχοι. Παράλληλα, το σκέλος της οικονομίας που αφορά στις τοπικές ανάγκες αποαναπτύσσεται ραγδαία.

Οι συνέπειες του παρασιτισμού
Ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής; Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι, πλουσιότεροι, αφού η αγορά «κινείται» μόνο για τους τελευταίους· το εξειδικευμένο από την άποψη της τεχνικής και των γνώσεων εργατικό δυναμικό εγκαταλείπει την πόλη, ή απομονώνεται στους περιθωριοποιημένους θύλακες της παραγωγής, της έρευνας και της καινοτομίας· η τεχνική και η επιστημονική παιδεία (από τα ΤΕΛ μέχρι τα ΑΕΙ) δεν βρίσκει εύκολα την συναρμογή της με την τοπική οικονομία, καταλήγοντας έτσι να συμβάλει στην… ετεροαπασχόληση και την φυγή των νέων· η αγορά εργασίας πολώνεται ανάμεσα σε γκαρσόνια και πολυμεγαλοϊδιοκτήτες· οι γειτονιές τους τέλος, με την έκλειψη της παραγωγής, χάνουν τον πολυλειτουργικό τους χαρακτήρα, και μεταβάλλονται ανάλογα με τη θέση τους σε συνοικίες υπνωτηρίων / γραφείων / διασκεδαστηρίων.

Υπάρχουν και έμμεσες συνέπειες. Τα κοινωνικά αγαθά και οι υπηρεσίες της πόλης περιορίζονται και απαξιώνονται ραγδαία. Φαινομενικά αυτό είναι άσχετο με τα παραπάνω· μόνο φαινομενικά, όμως: Αυτό που λέμε «κοινωνικό κράτος», η ευημερία του ταυτίστηκε ιστορικά με περιόδους παραγωγικής ακμής. Η συρρίκνωσή του, πάλι, εντοπίζεται σε εποχές αποβιομηχάνισης και έντονης χρηματιστικής κερδοσκοπίας.

Η αναδιανομή έχει να κάνει με την παραγωγή νέου πλούτου· δεν συνεπάγεται αυτόματα από αυτήν, ωστόσο την προϋποθέτει, προκειμένου να επιτευχθεί ο οικονομικός εκδημοκρατισμός που συμβαίνει με το κοινωνικό κράτος: Ένα κομμάτι του νέου πλούτου που παρήχθηκε αποσπάται και κατευθύνεται στην γενική αναπαραγωγή της κοινωνίας (παιδεία, υγεία, φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων, μαζικές μεταφορές, αστικές υποδομές), κι αυτό συμβαίνει με την γενική συναίνεση των μελών και των τάξεων τους, που ως προς τούτο υπερβαίνουν το στενό τους συμφέρον. Αυτό είναι το μάθημα που μας δίνει το Σκανδιναβικό μοντέλο, που τόσο αποθεώνεται για τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Όταν η παραγωγή του νέου πλούτου, αντίθετα, δεν συμβαίνει, και η οικονομία επικεντρώνεται σε δραστηριότητες που «το χρήμα γεννάει χρήμα», το κομμάτι του πλούτου που θα προορίζονταν για την ομαλή αναπαραγωγή της κοινωνίας δεσμεύεται στο κυνήγι της βραχυπρόθεσμης κερδοφορίας. Έτσι, τα κοινωνικά αγαθά και οι υπηρεσίες μαραζώνουν.

Όπως μαραζώνει και η κοινωνική πολιτική σε αυτήν την πόλη. Που τα τελευταία χρόνια έχει λάβει την χειρότερη μορφή, υπηρετώντας ένα «λατινοαμερικάνικο μοντέλο»: Μικροεπιδόματα χορηγούμενα μέσω ΜΚΟ που οδηγούν στην εξάρτηση των ωφελούμενων απ’ τις τελευταίες, υπνωτήρια αστέγων που η κατάστασή τους θυμίζει ότι περιέγραφαν οι Κάρολος Ντίκενς και Τζον Στάινμπεκ στα βιβλία τους, ισχνή κοινωνική ευθύνη, όχι μόνο εταιρική, αλλά και των φορέων της πόλης. Οριστική αποσύνδεση της κοινωνικής πολιτικής από την κοινωνική κινητικότητα, και την ουσιαστική αντιμετώπιση των μαζικών μορφών φτώχειας, κοινωνικής και μορφωτικής υποβάθμισης, απλή προσήλωση σε δράσεις διαχείρισης των ανισοτήτων, όχι άμβλυνσής τους. Και παράλληλα, βέβαια, μια μεγάλη, διεθνώς συντονιζόμενη εκστρατεία επιδότησης της εγκατάστασης αλλογενών που σκοπό έχει, προβάλλοντας το πρόσχημα του ανθρωπισμού, να συγκροτήσει ένα πλήθος υπέρφθηνων εργαζόμενων κάθε λογής χειρωνακτικής δραστηριότητας.

Τέλος, υπάρχει κι ένα τρίτο, άκρως σημαντικό επίπεδο που το παρασιτικό και ραντιέρικο μοντέλο ανάπτυξης επηρεάζει την Θεσσαλονίκη: Εκείνο του πολιτισμού, της νοοτροπίας, των συμπεριφορών. Ο συγκεκριμένος τύπος οικονομικής δραστηριότητας γεννάει φαινόμενα νεοπλουτισμού, κι αυτά με τη σειρά τους τροφοδοτούν διάφορα πολιτισμικά υποπροϊόντα, που όλα συντείνουν στην απαξίωση της κουλτούρας του μόχθου και της δημιουργικότητας. Εδώ υπάρχει μια τομή στη Σαλονικιώτικη πραγματικότητα, που επιβάλλεται αργά αλλά συστηματικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990.

Η «φτωχομάνα», «προσφυγομάνα», και «εργατομάνα» Θεσσαλονίκη που θα εμπνεύσει σε διαφορετικά επίπεδα τον Ρίτσο με τον Επιτάφιό του, τον Τσιτσάνη ή τον… Παπάζογλου υποκαθίσταται από μια Θεσσαλονίκη που καμώνεται εναλλάξ την ελληνοκεντρική ή την ευρωκεντρική, μ’ έναν τρόπο ωστόσο εξόχως παρακμιακό. Απ’ τη μια πλευρά, η ελληνοκεντρικότητα εκδηλώνεται ως στείρο φολκλόρ, από την άλλη, ο ευρωκεντρισμός, εκφράζεται μ’ έναν ακραίο μιμητισμό, πιθηκίζει και μέσα στο ίδιο του το κόμπλεξ κατωτερότητας καταλήγει να ισοπεδώνει κάθε έννοια πατρίδας, έθνους, πολιτιστικής ταυτότητας. Έτσι αίρεται η μόνη εφικτή δημιουργική πολιτιστική διέξοδος για την πόλη, να καταστεί αυτή οικουμενική μέσα από την ελληνικότητά της κομίζοντας έτσι τη δική της συνεισφορά στον κόσμο.

Αντιλαμβανόμαστε έπειτα απ’ όλα αυτά, το πώς μέσα σε αυτό που οι αρχές της πόλης, οι βουλευτές, κομματάρχες, δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι, ονομάζουν αδιαφοροποίητα «ανάπτυξη» παίζεται επί της ουσίας ο ίδιος ο κοινωνικός, αλλά και πολιτισμικός χαρακτήρας που θα έχει η πόλη, ο βαθμός της κοινωνικής της κινητικότητας, ο χαρακτήρας των ανισοτήτων της, το επίπεδο του πολιτισμού της, κι αντίθετα, οι δυνατότητες που έχει να τις μειώσει ή οι προοπτικές του ουσιαστικού εκδημοκρατισμού της (που σημαίνει όχι εκλογές, κόμματα ή την ψευδοάμεση γραφειοκρατική δημοκρατία των επαγγελματιών της κινηματικής, αλλά συμμετοχή ολοένα και περισσότερου κόσμου σε μια διαδικασία ανάτασης, υλικής και πνευματικής).

Κι όμως, δείγμα κι αυτό του παρασιτισμού της, που σαν τον ήλιο μεταμορφώνει ό,τι διαπερνάται απ’ τις αχτίδες της, δεν γίνεται αντιληπτό από τα πολιτικά στρατόπεδα που ερίζουν μέσα στην πόλη. Σημασία έχει για αυτά ο επιθετικός προσδιορισμός του παρασιτισμού, αν θα είναι φιλελεύθερος ή κρατικιστικός (που μαλώνουν ο ΣΥΡΙΖΑ με την ΝΔ), αν θα δώσει μια προτεραιότητα στα «δικαιώματα» που υποστηρίζει ένας μοδάτος ακροαριστερός συστημισμός, ή αν θα στηριχθεί στις «κολεκτίβες» των αντιεξουσιαστικών μπαρς, ή αν αντίθετα, αναδείξει ένα «εθνολαϊκό πρόσωπο» πασχίζοντας να ανταποκριθεί (μάταια εξαιτίας της παρασιτικής υφής του) στους κλυδωνισμούς της Ελλάδας σαν χώρα, έθνος, κοινωνία…

Σε λίγες μέρες, το δεύτερο μέρος, για την υπέρβαση του παρασιτισμού.

* Πολιτικός επιστήμονας, δημ. σύμβουλος με το Μένουμε Θεσσαλονίκη

Πηγή: Μένουμε Θεσσαλονίκη

Ο εργοστασιάρχης Φ. Ένγκελς και ο υπάλληλος του ΟΟΣΑ Κ. Καστοριάδης

Του Σπύρου Κουτρούλη
Η εν λόγω εφημερίδα (σ.σ. Η Εφημερίδα των Συντακτών) περισσότερο ίσως και από την Αυγή αποτυπώνει τις προτιμήσεις και τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς η απήχηση της σκέψης του Κ.Καστοριάδη δημιούργησε προβληματισμούς. Διότι δεν αρκέστηκε στην αμφισβήτηση των αποκαλούμενων σοβιετικών καθεστώτων αλλά προχώρησε στην ρήξη με πολλές από τις πλευρές του μαρξικού έργου. Βεβαίως ο μαρξισμός στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ έχει έναν περίεργο ρόλο που αντιστοιχεί στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Δηλαδή παρότι ο μαρξισμός ελάχιστα καθοδηγεί την πολιτική του σκέψη ή ακόμη περισσότερο την προσωπική ζωή των στελεχών του όμως κυρίως μέσα από την αλτουσεριανή ερμηνεία του θεμελιώνει την ιδεολογική του «συνείδηση».
Οι συντάκτες της Εφ.Συν. ξαναθυμήθηκαν ένα από τα πιο ατυχή κείμενα του Ν.Πουλαντζά που αδικούν τον ίδιο και το υπόλοιπο έργο του. Σε αυτό το σύντομο άρθρο δεν ασχολήθηκε διόλου με το έργο του Κ.Καστοριάδη, αλλά τον κατηγόρησε ότι ως στέλεχος του ΟΟΣΑ εξυπηρετεί τα ατλαντικά σχέδια. Προφανώς δεν είχε καταφέρει να γιατρευθεί πλήρως από ένα βαρύ σύνδρομο της αριστεράς, την πρακτορολογία, που τον κομματικό αντίπαλο -αλλά και τον εσωκομματικό- τον στόλιζε με επίθετα ως πράκτορα του εχθρού, ασφαλίτη κλπ. Φυσικά οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ δεν ενδιαφέρονταν για τις πολιτικές απόψεις των υπαλλήλων τους, όταν αυτοί ήταν αποδοτικοί στην δουλειά τους. Αλλά και η κοινωνική θέση δεν προσδιορίζει με ένα ευθύγραμμο τρόπο τις πολιτικές επιλογές. Ο Φ.Ένγκελς ήταν εργοστασιάρχης όμως ήταν αυτός που ζούσε τον Μαρξ και του έδωσε την δυνατότητα να ασχοληθεί απερίσπαστος με το έργο του. Η εργασία του Καστοριάδη στον ΟΟΣΑ μέχρι το 1970, στην συνέχεια ασχολήθηκε με την ψυχανάλυση, δεν επηρέασε τις απόψεις του προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, εκτός του ότι του έδινε πρόσβαση σε ένα πλήθος στοιχείων για την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας.
Μα και ο Ν.Πουλαντζάς ούτε είχε εργατική καταγωγή, αλλά ούτε ποτέ εργάστηκε κάπου αλλού πλην του γαλλικού πανεπιστημίου. Ο Μ.Μελετόπουλος στην σχετική μονογραφία του γράφει ότι «ανήκε σε μια συντηρητική αστική οικογένεια»(«Ελληνικά Γράμματα», 2000, σελ.20). Ο πιο εγκάρδιος φίλος του, ο Κ.Τσουκαλάς, ήταν υιός ενός κεντοαριστερού νομικού , που έγινε υπουργός της στρατιωτικής δικτατορίας. Βέβαια αυτή η καταγωγή τους δεν τους απέτρεψε να αναδειχθούν ως στελέχη του τότε «ευρωκομμουνισμού», με βαρύνοντα μάλιστα θεωρητικό λόγο..
Αλλά οι συντάκτες της «ΕφτΣυν» δεν αρκούνται σε αυτά και προσπαθούν να διατυπώσουν την αστεία κατηγορία ότι ο Καστοριάδης ήταν «εθνικιστής». Όμως ο τελευταίος υπήρξε μέλος της ομάδας Στίνα, της πιο αντιεθνικιστικής ομάδας της κατοχής, που κήρυττε τον επαναστατικό ντεφαιτισμό κατά το παράδειγμα του Λένιν στον α’ παγκόσμιο πόλεμο. Θα πρέπει να επικριθούν όχι συνεπώς για εθνικισμό αλλά γιατί δεν αναγνώρισαν την αναγκαιότητα της εθνικής αντίστασης. Όμως ο εθνομηδενισμός αισθάνεται αποξενωμένος και από την εαμική αντίσταση και άρα δεν μπορεί να την υπερασπιστεί.
Ο τίτλος του έργου του Κ.Καστοριάδη «Η ελληνική ιδιαιτερότητα», που εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Κριτική» (εκδίδει κυρίως αριστερά βιβλία ) και στο οποίο αναφέρεται και η βιογράφος του F.Dosse (σελ. 409) αποτελεί μια εξαιρετική ανάγνωση της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Άλλωστε ο Κ.Καστοριάδης δεν θεωρεί την αθηναϊκή δημοκρατία ως πρότυπο αλλά ως σπέρμα.
Νομίζω ότι κάθε αναγνώστης που θέλει να κατανοήσει δύο σημαντικούς στοχαστές δεν θα πρέπει να αρκεστεί στα σημειώματα της Εφ.Συν. αλλά να σκύψει πάνω στο έργο του καθένα. Προσωπικά, και η εξαιρετική γνώση της ελληνικής γλώσσας παίζει εδώ ένα βαρύνοντα ρόλο, πάντα με γοήτευε η γραφή του Καστοριάδη, Δυστυχώς ο Πουλαντζάς σε αυτό το σημείο δέχτηκε την καθόλα αρνητική επιρροή της αλτουσεριανής γλώσσας.

Διαβάστε το κείμενο της Εφημερίθδας των Συντακτών με τίτλο: Eπαναστάτης από τον ΟΟΣΑ

Τι συμβαίνει στον Αμαζόνιο;

Του Χρίστου Γαλλή*

Ακόμα κι αν ο Αμαζόνιος (σύνολο οικοσυστημάτων είναι) δεν είναι ο «πνεύμονας» της Γης, αν και είναι τόσο μεγάλος όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν και δεν καίγονται όλα, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή και πρέπει να ανησυχούμε και να δράσουμε. Δείτε πώς και γιατί:

1).Ο Αμαζόνιος έχει πολλά οικοσυστήματα. Αυτό που ονομάζουμε τροπική ζούγκλα δεν καίγεται. Φαίνεται καθαρά στις δυο δορυφορικές εικόνες που σας κοινοποιώ. Στην πρώτη φαίνονται οι εστίες φωτιάς και στην δεύτερη, της ΝΑΣΑ προ δυο ημερών, οι φωτιές και το πράσινο. Με πράσινο φαίνεται καθαρά η τροπική ζούγκλα του Αμαζονίου άθικτη ακόμα από την φωτιά.

2) Κάθε χρόνο στην ξηρή περίοδο (Ιούλιος-Οκτώβριος) οι δορυφόροι εντοπίζουν πολλές πυρκαγιές στη λεκάνη του Αμαζονίου. Το 2019 καταγράφηκαν 79000 «σημεία εστίας-φωτιάς» σε όλη τη Βραζιλία, δηλαδή σχεδόν διπλάσια σε σχέση με πέρυσι και κατά 15% πάνω από τον μέσο όρο από το 2013 (http://queimadas.dgi.inpe.br/…/portal – … / estatisticas_paises /).

Στο παρελθόν, έχουν καταγραφεί περισσότερες πυρκαγιές, ιδιαίτερα σε περιόδους ξηρών ετών, όπως αυτές που συνδέονται με το El Nino (όπως το 2007 ή το 2016). Φέτος οι βροχοπτώσεις ήταν μόλις κάτω από τον μέσο όρο, αλλά σε ορισμένες περιοχές του Αμαζονίου (π.χ. Ροντονία) ο αριθμός των πυρκαγιών αυξάνεται. Παρόμοιες καταστάσεις συμβαίνουν στη Βολιβία. Στην Βολιβία κάηκαν μέχρι τώρα περίπου 9 εκατομμύρια στρέμματα!

3) Το 99% αυτών των πυρκαγιών έχει εσκεμμένη ανθρώπινη προέλευση (εμπρησμός): οι δορυφορικές φωτογραφίες δείχνουν ότι καίγονται δάση στα σύνορα με καλλιεργούμενα χωράφια και βοσκοτόπους και σε περιοχές που χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο. Οι πυρκαγιές είναι ένα από τα «εργαλεία» της αποψίλωσης των δασών, που σημαίνει να αντικαταστήσουμε το δάσος με κάτι άλλο, μόνιμα. Οι κτηνοτρόφοι επίσης την περίοδο της ξηρασίας βάζουν φωτιά στα βοσκοτόπια τους για να καεί η ξηρή συσσωρευμένη βοσκήσιμη ύλη και να αντικατασταθεί με νέα!

4) Η Αμαζονία (με τα διάφορα οικοσυστήματα της) είναι σχεδόν 6 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, λίγο περισσότερο από την Ευρωπαϊκή Ένωση! Σύμφωνα με τον Guardian, από τον Ιανουάριο έως τον Ιούλιο του 2019, κάηκαν 18600 τετραγωνικά χιλιόμετρα (18 600 000 στρέμματα), ήτοι το 0,3%. Φαίνεται λίγο;
Στις αρχές Αυγούστου, ο αριθμός αυτός ήταν διπλάσιος σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο, αν και απέχουμε πολύ από το ρεκόρ της περιόδου 2000-2018. Το φαινόμενο επομένως δεν είναι ακραίο, αλλά συνεχίζεται εδώ και αρκετά χρόνια!. Εξαιρετικά προβληματική αυτή η κατάσταση! Γιατί;


5) Όχι για το οξυγόνο. Η Αμαζονία δεν είναι ο «πνεύμονας του κόσμου». Μεταξύ 50 και 70% του οξυγόνου στη Γη παράγεται με τη φωτοσύνθεση των φυκιών στους ωκεανούς. Το υπόλοιπο οξυγόνο παράγεται από τα λιβάδια, από τα καλλιεργούμενα χωράφια (ναι, κι από αυτά), και από τα δάση που αναπτύσσονται γρήγορα, συσσωρεύοντας έτσι άνθρακα και απελευθερώνοντας οξυγόνο.
Η Αμαζονία δεν παράγει το 20% του οξυγόνου στον κόσμο (ένα λάθος δεδομένο που αναπαράγεται ακόμα και από τις πιο έγκριτες εφημερίδες). Ο αριθμός κυμαίνεται από 0 έως 6%: τα δέντρα απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα (CO2) και εκπέμπουν οξυγόνο με φωτοσύνθεση, αλλά καθώς μεγαλώνουν, πρέπει να διατηρούν τους δικούς τους ιστούς, καταναλώνουν οξυγόνο και εκπέμπουν CO2. Όσο μεγαλύτερο είναι το δέντρο, τόσο πιο κοντά το καθαρό υπόλοιπο είναι μηδέν. Επιπλέον, τα φύλλα και το νεκρό ξύλο υποβαθμίζονται από βακτήρια και μύκητες, εκπέμπουν περισσότερο CO2 και καταναλώνουν περισσότερο οξυγόνο. Σε γενικές γραμμές, ο προϋπολογισμός είναι μόνο ελαφρώς υπέρ του οξυγόνου, και στα χρόνια που πολλά δέντρα πεθαίνουν από την αποψίλωση ή την ξηρασία, πλησιάζει το μηδέν.

6) Ακόμη και αν το δάσος παράγει καθαρό οξυγόνο, αυτό δεν είναι ο λόγος ανησυχίας: στην ατμόσφαιρα υπάρχει 21% οξυγόνο και 0,0415% CO2. Το διοξείδιο του άνθρακα είναι η κύρια αιτία του φαινομένου του φαινομένου του θερμοκηπίου και δεδομένου ότι υπάρχει μικρή ποσότητα στην ατμόσφαιρα, η προσθήκη ή η αφαίρεση λίγων είναι πολύ πιο αποτελεσματική από την προσθήκη ή την αφαίρεση λίγο οξυγόνου. Όταν ένα δάσος καίει, ο άνθρακας από τον οποίο παράγονται «απελευθερώνεται» από τα δέντρα και το χώμα. Σύμφωνα με την υπηρεσία του Ευρωπαϊκού Κοπέρνικου, οι πυρκαγιές του φετινού Αμαζονίου έχουν ήδη παράγει 230 εκατομμύρια τόνους CO2 (αρκετά περισσότερο σχετικά με τις πυρκαγιές στην Σιβηρία). Η αύξηση του CO2 σημαίνει επιδείνωση της υπερθέρμανσης του πλανήτη, γεγονός που καθιστά πιθανές άλλες πυρκαγιές και ούτω καθεξής σε έναν φαύλο κύκλο. Εδώ είναι το κύριο πρόβλημα.

7) Επιπλέον, Η Αμαζονία είναι τόσο μεγάλη που παράγει τα «δικά» της σύννεφα και τη «δική της» βροχή μέσω της εξάτμισης από τα δέντρα. Εάν οι πυρκαγιές και η αποδάσωση φτάσουν το 25% -40% του δάσους (τα τώρα είναι γύρω στο 15%), το οικοσύστημα δεν θα είναι πλέον σε θέση να ρυθμίσει το κλίμα του και θα μπορούσε να μετατραπεί σε σαβάνα (όπως ήταν ήδη 55 εκατομμύρια πριν), απελευθερώνοντας τεράστιες ποσότητες CO2 στην ατμόσφαιρα και θέτοντας σε κίνδυνο εκατομμύρια είδη ζώων και φυτών, τα περισσότερα από τα οποία είναι άγνωστα, συμπεριλαμβανομένου του 25% των φαρμακευτικών φυτών που χρησιμοποιεί η ανθρωπότητα για την παρασκευή όλων των ειδών φαρμάκων!!! Για να μην αναφέρουμε τα προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει σε ανθρώπους που εξαρτώνται από το δάσος για πρόσβαση σε τρόφιμα και νερό.

8) Μέχρι το 2017, η τάση αποδάσωσης στον Αμαζόνιο, η οποία προκαλείται κυρίως από την μετατροπή σε αγροτική γη για την καλλιέργεια σόγιας (για ζωοτροφές) και την εκτεταμένη βόσκηση (όχι εντατική!) ήταν μειούμενη σημαντικά. Το 2018 και το 2019 είχαμε μια πολύ ταχεία αύξηση των περιοχών που μετατράπηκαν μόνιμα σε μη δάση. Σύμφωνα με το βραζιλιάνικο διαστημικό οργανισμό φέτος, θα μπορούσαμε να φτάσουμε τα 10.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης που αλλάζει χρήση για πρώτη φορά. Οι πυρκαγιές σχετίζονται με την αποψίλωση των δασών, καθώς αποτελούν ένα από τα κύρια εργαλεία αλλαγής χρήσης γης.

9) Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Πρόεδρος Bolsonaro ενθάρρυνε την αλλαγή χρήσης του δάσους για παραγωγικούς και οικονομικούς σκοπούς με λόγια και πράξεις, αφαιρεί κεφάλαια για παρακολούθηση και προστασία του περιβάλλοντος (-20% σύμφωνα με τους New York Times) και χαλαρώνει τους ελέγχους για τις παρατυπίες (τροποποιήσεις στο διάταγμα 6514). Ωστόσο, η αποψίλωση των δασών και οι πυρκαγιές είναι επίσης ταχείες και στον βολιβιανό Αμαζόνιο (κυρίως λόγω της εξόρυξης), όπου ο πρόεδρος Evo Morales σίγουρα δεν μπορεί να ονομαστεί καπιταλιστής και ακροδεξιός!!!

Ως εκ τούτου, το πρόβλημα δεν είναι μόνο σχετικά με τους εκάστοτε επικεφαλής του κράτους, αλλά για ένα διεθνές σύστημα αγοράς που συνδέεται με τις εξαγωγές σόγιας, κρέατος και ορυκτών στην Κίνα, Ευρώπη, στις ΗΠΑ κτλ.

10) Το κρέας είναι ένα από τα κύρια προϊόντα εξαγωγής της Βραζιλίας. Το 60% της παραγωγής κρέατος της Βραζιλίας εξάγεται. Και η ζήτηση από το εξωτερικό συνεχώς αυξάνεται! Η εμπορική συμφωνία ΕΕ-Mercosur που υπεγράφη την περασμένη εβδομάδα διευκολύνει την εισαγωγή άλλων 100 000 τόνων βόειου κρέατος ετησίως από τη Νότια Αμερική στην Ευρώπη. Τα ζώα στην Ευρώπη δεν εκτρέφονται σε εκτάσεις που προέρχονται από πρωτογενή δάση, αλλά συχνά τρέφονται με σόγια από τη Νότια Αμερική, η καλλιέργεια της οποίας ευθύνεται ένα μέρει για την αποδάσωση (κυρίως κοτόπουλο, χοιρινό και μεταποιημένα κρέατα).
Έμμεσα οι χώρες εισαγωγής σόγιας, κρέατος και ορυκτών από τις χώρες της Ν. Αμερικής συμβάλλουν στην αποψίλωση των δασών.

11) Τι μπορούμε εμείς να κάνουμε!? Οι πιο αποτελεσματικές ενέργειες είναι οι συλλογικές πολιτικές. Πρέπει να ασκήσουμε πιέσεις, κυρίως σε επίπεδο ΕΕ, για αλλαγές στους μηχανισμούς εισαγωγής που δεν θα πρέπει να υποστηρίζουν την εισαγωγή και κατανάλωση προϊόντων που ευθύνονται για την αποψίλωση των δασών, όπως κρέατος και σόγιας! Δύσκολο….

Περισσότερα: https://www.theguardian.com/…/amazon-fires-what-is-happenin…

Πηγή: Ιστότοπος Εναλλακτικής Ενημέρωσης

Κλειστό λόγω διακοπών....

...ξανά μαζί στις 25/8!

Συμπληρώνει τα 90 χρόνια της η Λουτσιάνα Καστελίνα

Μία εμβληματική μορφή της ιταλικής δημοσιογραφίας αλλά και της πολιτικής, η «μεγάλη κυρία» της ιταλικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς, η Λουτσιάνα Καστελίνα, συμπληρώνει σήμερα τα 90 χρόνια της.

Κόρη ενός Μιλανέζου επιχειρηματία και μίας Εβραίας από την Τεργέστη, η Καστελίνα γεννήθηκε στη Ρώμη στις 9 Αυγούστου 1929 και ήδη από τα σπουδαστικά χρόνια της ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Πάντα στις γραμμές της Αριστεράς, μολονότι η ίδια, χαριτολογώντας, δηλώνει πως ήταν φίλη και έπαιζαν τένις με τη μικρή κόρη του Μουσολίνι, Άννα Μαρία.

Το 1947 συμμετέχει στο Φεστιβάλ Νεολαίας στην Πράγα και αμέσως μετά την αποφοίτησή της από τη Νομική γίνεται ανώτατο στέλεχος της Νεολαίας του ΚΚΙ και διευθύντρια του εβδομαδιαίου περιοδικού της «Νέα Γενιά».

Μετά ένα πέρασμά της ως δημοσιογράφος από την εφημερίδα Il Paese, το 1963 αρχίζει να εργάζεται στο Τμήμα Γυναικών του ΚΚΙ, δίπλα στη σύντροφο του ιστορικού ηγέτη Παλμίρο Τολιάτι, μέχρι που απομακρύνθηκε από τις ηγετικές θέσεις του κόμματος μετά το 11ο Συνέδριο (Φεβρουάριος 1966), ως ανήκουσα στην ανανεωτική πτέρυγα του Πιέτρο Ινγκράο. Από το ΚΚΙ θα διαγραφεί οριστικά το 1968 εξαιτίας του πρωταγωνιστικού ρόλου που έπαιξε στην ίδρυση της ιστορικής εφημερίδας Il Manifesto (μαζί με τους Ροσάνα Ροσάντα, Λούτσο Μάγκρι, Άλντο Νατόλι και Λουΐτζι Πιντόρ). Από το 1974 η εφημερίδα θα ενωθεί με το κόμμα PSIUP του Βιτόριο Φόα και θα δώσει πνοή στη γέννηση του Κόμματος Προλεταριακής Ενότητας για τον Κομμουνισμό.

Η Καστελίνα θα εκλεγεί πολλές φορές δημοτική σύμβουλος στη Ρώμη και στην περιφέρεια του Λατίου, ενώ το 1976 θα εκλεγεί βουλευτής με την Προλεταριακή Δημοκρατία, χρηματίζοντας μάλιστα επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της. Το 1979 θα εκλεγεί ευρωβουλευτής και έκτοτε είναι πολλές οι φορές που εναλλάξ θα καταλάβει θέση στα έδρανα τόσο του Κοινοβουλίου της χώρας της όσο και στο Στρασβούργο. Στις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου η Καστελίνα ήταν υποψήφια με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ σε τιμητική θέση, χωρίς να εκλεγεί.

Το 1990 στο συνέδριο για τη μετονομασία και αλλαγή του ΚΚΙ η Καστελίνα συστρατεύεται στη γραμμή του Ινγκράο, που οδήγησε στην ίδρυση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (Rifondazione Comunista), στην οποία εντάχθηκε το 1992 και εγκατέλειψε το 1996. Σήμερα είναι στέλεχος της Ιταλικής Αριστεράς.

Η πλούσια δράση της Καστελίνα δεν περιορίστηκε μόνο στις δημοσιογραφικές και κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις της, αλλά εκφράστηκε δυναμικά και στους δρόμους. Στις 14 Ιουλίου 1948 συνελήφθη στις διαδηλώσεις με αφορμή της απόπειρας δολοφονίας του Τολιάτι. Σε παρόμοιες κινητοποιήσεις συνελήφθη το 1950 και το 1956, ενώ το 1963 έμεινε για περίπου δύο μήνες στη φυλακή. Αλλά και στην Ελλάδα, την περίοδο της δικτατορίας, η Καστελίνα συνελήφθη από το καθεστώς των συνταγματαρχών το 1967 και απελάθηκε στην Ιταλία.

Η Καστελίνα έχει χρηματίσει πρόεδρος σε πολλά σημαντικά ιδρύματα για την πολιτική και τον πολιτισμό (είναι επίτιμη πρόεδρος του ευρωπαϊκού περιοδικού Cineuropa για την προώθηση της κινηματογραφικής τέχνης) και είναι επίτιμο μέλος της διοικούσας επιτροπής της σημαντικής οργάνωσης ARCI για την προώθηση του πολιτισμού και των δικαιωμάτων. Έχει γράψει σημαντικά βιβλία για την ιστορία του αριστερού κινήματος και για τις επισκέψεις της σε διάφορες χώρες -όπου πάντοτε απεικονίζονται ζωηρά οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες τους, όπως στο Siberiana- ενώ η αυτοβιογραφία της «Η ανακάλυψη του κόσμου» (La scoperta del mondo) ήταν υποψήφια για το σημαντικό στην Ιταλία Βραβείο Στρέγκα.

Η Καστελίνα παντρέυτηκε τον σημαντικό κομμουνιστή πολιτικό Αλφρέντο Ρέικλιν, με τον οποίο χώρισε το 1958 «τότε που κανένας δεν έπαιρνε διαζύγιο», όπως τονίζει χαριτολογώντας, αλλά καταδεικνύοντας την έντονη και παθιασμένη προσωπικότητά της και τον σταθερό φεμινισμό της, στα κινήματα του οποίου πάντοτε πρωτοστάτησε σε ιταλικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Καστελίνα έχει δύο παιδιά, αμφότεροι οικονομολόγοι: Τη Λουτσία, που διδάσκει στο London Business School και τον Πιέτρο, που διδάσκει στο Παν/μιο LUISS Guido Carli της Ρώμης.

Σε πρόσφατη βιντεοσκοπημένη συνέντευξή της στην εφημερίδα La Repubblica για τα 90ά γενέθλιά της, η Καστελίνα πέρα από την αφήγηση της πλούσιας ζωής της, δεν παρέλειψε να δώσει στις γυναίκες μία συμβουλή που φέρει το απόσταγμα της δικής της εμπειρίας: «Η αγάπη διαρκεί περισσότερο όταν αγαπάμε από απόσταση». Κάτι που όμως δεν ισχύει, όπως αποδεικνύει η ίδια η ζωή της και για την πολιτική.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ, La Repubblica, Wikipedia

Η Εθνική Αστέγων στο Μαξίμου

Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου

Ούτε συμβολική ούτε “δράση επικοινωνίας” ήταν η επίσκεψη της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου των Αστέγων στο Μέγαρο Μαξίμου τη Δευτέρα.

Όσοι παρακολουθούμε τις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας για τη φτώχεια και τις εκδηλώσεις που έχει διοργανώσει από το 2016 (κι εμείς στο Φιλελεύθερο αλλά κι εδώ στο Liberal έχουμε αναφερθεί διεξοδικά σε αυτό), δεν νιώσαμε καμία έκπληξη όταν ανακοινώθηκε η συνάντηση.

Έκπληξη είχαμε νιώσει νωρίτερα, πίσω στο Δεκέμβριο του 2017, όταν πληροφορηθήκαμε ότι το βράδυ της δεύτερης μέρας των Χριστουγέννων ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε τους στενούς του συνεργάτες και το γιο του και πήγαν στο υπνωτήριο αστέγων των Γιατρών του Κόσμου στο Βοτανικό. Εκεί άκουσε ιστορίες Ελλήνων όπως αυτή του Γιώργου ο οποίος βρέθηκε στο δρόμο γιατί οι υπηρεσίες του ελληνικού κράτους καθυστέρησαν για 1,5 χρόνο να εκδώσουν τη σύνταξή του και από τότε που αποκαταστάθηκε η ζωή του βοηθάει ως εθελοντής άλλους αστέγους.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένας άλλος πολιτικός αρχηγός δεν είχε επισκεφθεί υπνωτήριο αστέγων για ν’ ακούσει τα πάθη των φτωχών και κοινωνικά αποκλεισμένων συμπολιτών μας. Και ήταν μόνον η αρχή γιατί ακολούθησαν οι ημερίδες του Ινστιτούτου Δημοκρατίας “Κωνσταντίνος Καραμανλής”, οι εκδηλώσεις μέσα στους οικισμούς Ρομά στη Θεσσαλονίκη, οι συναντήσεις με βαριά τοξικομανείς, πάλι βράδυ κάποιο Χριστουγέννων.

Η Νέα Δημοκρατία πήγε εκεί που βρίσκονται άνθρωποι και προβλήματα για τα οποία όλοι οι υπόλοιποι μιλάνε από απόσταση και οχυρωμένοι πίσω από την οθόνη του υπολογιστή τους.

Βέβαια, πίσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη υπήρχε ένα πρόσωπο που έκανε σιωπηλά τη δουλειά του και το οποίο δυσκολευτήκαμε να εντοπίσουμε γιατί αποφεύγει τη δημοσιότητα. Ο νυν Γενικός Γραμματέας Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Καταπολέμησης της Φτώχειας, Γιώργος Σταμάτης είναι ο άνθρωπος που συνέδεσε τη Νέα Δημοκρατία με την κοινωνία των πολιτών.

Τώρα που η Νέα Δημοκρατία έγινε κυβέρνηση “το κοντέρ” έχει μηδενιστεί αφού πλέον περιμένουμε να δούμε τις εξαγγελίες να υλοποιούνται. Παρ’όλα αυτά όμως, αν και οι φτωχοί, οι άστεγοι, οι κοινωνικά αποκλεισμένοι δεν έχουν φωνή, δεν μπορούν να κάνουν μια απεργία για να τραβήξουν την προσοχή του Τύπου και της κοινής γνώμης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε σε αυτούς ενώ αν δεν το είχε κάνει κανείς δεν θα το παρατηρούσε. Έμαθε τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας κι εμάς τους υπόλοιπους να έχουμε απαιτήσεις από το κόμμα του και σ’αυτόν τον τομέα.

Γι' αυτό αν είμαστε για κάτι σίγουροι για την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ότι σε αυτό δεν θα μας διαψεύσει.

Άλλωστε δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι τέτοιο. Όπως είχε πει στην ομιλία του στην εκδήλωση για τη φτώχεια στο Ινστιτούτο Δημοκρατίας ο Πρωθυπουργός, “Για μας ελευθερία σημαίνει αλληλεγγύη. Γιατί χωρίς αλληλεγγύη δεν υπάρχει κοινωνία”.

Πηγή: Liberal.gr