Thursday, January 31, 2013

Ολα στο (ακροδεξιό) τσουβάλι....

Νίκος Δένδιας: «Ήρθε η ώρα αυτή η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 74 - 75 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε αυτοί λέγονται καταλήψεις είτε αυτοί λέγονται μεταναστευτικό, είτε μιλάμε για το άγος της Μαρφίν, όλα αυτά πρέπει να βρουν τον δρόμο τους». Όλα στο ίδιο (ακροδεξιό) τσουβάλι. Και η ανομία (sic) και οι καταλήψεις και οι μετανάστες και η Μαρφίν. Πως και ξέχασε τους καμικάζι, τους τσαντάκηδες και τους χουλιγκάνους;

Wednesday, January 30, 2013

Φιλιά εις τα παιδιά

Ο Εβραίος 115.365

Της Χριστίνας Ταχιάου

Η Κυριακή 27 Ιανουαρίου ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Στη Θεσσαλονίκη, όπου ο αριθμός των Εβραίων προπολεμικά έφτανε 50.000, μεταπολεμικά συρρικνώθηκε σε περίπου 2.000 άτομα. Η λέξη «Ολοκαύτωμα» στη Θεσσαλονίκη έχει μεγάλο βάρος.

Ένας από τους τελευταίους επιζώντες του Άουσβιτς είναι ο Ραφέλ Βαρσάνο. Πήγε τον Μάρτη του 1943, παιδάκι ακόμα, στο στρατόπεδο, ούτε τα 16 δεν είχε κλείσει καλά καλά. Στη διαδρομή με το τρένο, τους έλεγαν ότι πηγαίνουν στην Πολωνία για να δημιουργήσουν μια νέα πατρίδα. Στον δρόμο, ο κόσμος πέθαινε. Με την άφιξη στο Άουσβιτς, χώρισαν τους άντρες από τις γυναίκες. Χάθηκε με τη μητέρα του. Στη συνέχεια, τον χώρισαν από τον πατέρα και τον αδερφό του. Εκείνοι πήγαν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. Ο Ραφέλ έζησε, βίωσε όλη τη φρίκη ως το 1945, όταν έφτασαν οι Ρώσοι, μεταφέρθηκε στην Αυστρία, από εκεί στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Μόλις 28 κιλά.

Πώς συνεχίζει κάποιος τη ζωή του μετά από αυτό; Προσπαθεί να την ξαναστήσει. Μπορεί να την ξαναρχίσει; Μάλλον όχι. Οι πληγές δεν κλείνουν, οι μνήμες δεν σβήνουν, οι εφιάλτες δεν φεύγουν. Την ξαναστήνει κρατώντας τις πληγές, τις μνήμες, τους εφιάλτες. Και τους νεκρούς. Συνεχίζει μια ζωή γεμάτη νεκρούς.

Μια μέρα του Μάρτη του 1957, έχοντας στήσει την επιχείρησή του, βγήκε για να πάει στην Πλατεία Ελευθερίας. Εκεί όπου μάζευαν τους Εβραίους, τους βασάνιζαν και τους έστελναν στον θάνατο. Χαζεύοντας από μια τζαμαρία, είδε σε ένα μαγαζί τον άνθρωπο που υπηρετούσε ως ανώτερος δικαστικός σύμβουλος των γερμανικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη, στην ουσία εκείνον που τους επέλεγε για τον δρόμο στην κόλαση. Μαξ Μέρτεν ονομαζόταν. Ο Ραφέλ Βαρσάνο, ασυναίσθητα, κοίταξε το αριστερό χέρι του που έφερε τον αριθμό 115.365, αυτόν που του χάραξαν ανεξίτηλα στο Άουσβιτς. Φώναξε την αστυνομία, κατάφερε να τον συλλάβουν κι από κει και πέρα άνοιξε μια μελανή σελίδα στην ιστορία. Η προσπάθεια να κουκουλωθεί η υπόθεση και να ελευθερωθεί ο Μέρτεν. Πώς, όμως; Με τους Εβραίους να σηκώνουν τα μανίκια τους και να δείχνουν τα μπράτσα τους έξω από το Αστυνομικό Μέγαρο και την υπόθεση να έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα, δεν ήταν εύκολο. Ο εισαγγελέας Ταρασουλέας τον έστειλε σιδηροδέσμιο στην Αθήνα για να δικαστεί. Αφόρητες οι πιέσεις από γερμανικής πλευράς προκειμένου να εκδοθεί εκεί ο Μέρτεν. Σε πανικό η κυβέρνηση Καραμανλή ψηφίζει στη Βουλή άρον άρον τον Ιανουάριο του 1958 την αναστολή αυτοδικαίως κάθε δίωξης Γερμανών υπηκόων που φέρονταν ως εγκληματίες πολέμου ενώ αναστέλλει κάθε ποινή που είχε ήδη επιβληθεί. Το αντίτιμο δεν ήταν ευκαταφρόνητο: 200 εκατομμύρια μάρκα που θα έδινε η Γερμανία. Η Ελλάδα έγινε περίγελως σε Ευρώπη και Αμερική, με τις εφημερίδες να αγανακτούν επειδή αμνηστεύει τους εχθρούς της. Αναγκάστηκαν να το μαζέψουν και να δικάσουν τον Μέρτεν. Τον Μάρτιο του 1959 το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκλημάτων Πολέμου τον καταδίκασε σε 25 χρόνια κάθειρξη. Απελάθηκε στη δυτική Γερμανία, όπου στο Βερολίνο του επέβαλε την εξοντωτική ποινή της αυτοπρόσωπης παρουσίας στην αστυνομία δις μηνιαίως…

Αλλά το θέμα μας δεν είναι ο Μέρτεν, αλλά ο Ραφέλ Βαρσάνο. Πίσω από τις λέξεις «Ολοκαύτωμα», «ναζισμός», «θύματα», «φρικαλεότητες» κρύβονται άνθρωποι. Ο Ραφέλ Βαρσάνο είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του πλανήτη. Ζει στη Θεσσαλονίκη με τον αριθμό στο μπράτσο του τόσα χρόνια. Διηγήθηκε στον Στίβεν Σπίλμπεργκ την ιστορία του, πριν ο δεύτερος ξεκινήσει το ντοκιμαντέρ για το Ολοκαύτωμα.

Η ιστορία του Ραφέλ Βαρσάνο καταγράφηκε και στο Σαουλίκο, το βιβλίο που έγραψαν ο γιος του, Σάμμυ Βαρσάνο, και ο Πάνος Μπαίλης. «Σαουλίκο» ήταν η ταβέρνα όπου ο Ραφέλ πήγαινε με τους δικούς του κάθε Κυριακή ως το 1940 κι άκουγε τη Σοφία Βέμπο. Δεν ξαναβρήκε ούτε «Σαουλίκο», ούτε δικούς του.

Το βιβλίο είναι μυθιστόρημα και όχι βιογραφία και γι αυτό έχουν αλλαχθεί τα ονόματα. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν οι σελίδες που αναφέρονται στους χειρισμούς στην υπόθεση Μέρτεν. Η τόσο δυνατή ιστορία του Ραφέλ Βαρσάνο εξασφάλισε στους συγγραφείς ένα συναρπαστικό βιβλίο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κομμάτι που αναφέρεται στο Άουσβιτς, η γραφή θυμίζει παιδί. Αντίθετα, στο κομμάτι Μέρτεν η αφήγηση αλλάζει, γίνεται «ενήλικη». Θα έλεγα ότι, διαβάζοντάς το, το έβλεπα σαν σε ταινία. Ίσως επειδή η ιστορία των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη είναι ασήκωτη, σαν μια κληρονομιά η αποδοχή της οποίας εκκρεμεί ακόμη. Όπως εύστοχα είχε σημειώσει ο Νικολά Βερντάν, Ελβετός συγγραφέας του βιβλίου Το ραντεβού της Θεσσαλονίκης προκειμένου να αναφερθεί στις δυσκολίες του να ανακαλύψει το εβραϊκό παρελθόν της πόλης «το μπετόν είναι μια σαρκοφάγος της ιστορίας».

Τι άλλο να ρωτήσει κανείς τον Ραφέλ Βαρσάνο; Πώς επέζησε, αυτό να τον ρωτήσει. «Δεν δίναμε σημασία σε τίποτα. Γι αυτό επιβιώσαμε. Είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια. Δεν μας τρόμαζε τίποτα. Είχαμε χάσει τις οικογένειές μας, είχαμε χάσει τα πάντα. Τι άλλο να φοβηθούμε;», είχε απαντήσει σχετικά σε συνέντευξή του στο περιοδικό Επιλογές πριν από λίγα χρόνια.

*Σαουλίκο, των Πάνου Μπαίλη και Σάμμυ Βαρσάνο, εκδόσεις Ισνάφι 2012

Πηγή:
www.protagon.gr

Tuesday, January 29, 2013

Να αλλάξει η κυβέρνηση

Του Ριχάρδου Σωμερίτη

Πλησιάζει η στιγμή που όσοι αριστεροί ή κεντροαριστεροί στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά, θα αναγκαστούν να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Αν θέλουν όχι μόνο να επιβιώσουν αυτοί πολιτικά, αλλά και να ετοιμάσουν για τη χώρα ένα διαφορετικό μέλλον.

Σήμερα μετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα ... χωρίς να μετέχουν. Το στηρίζουν στη Βουλή, ψηφίζουν (με κόστος) τα όποια μέτρα επιβάλλει η τρόικα και αποδέχεται η κυβέρνηση, δίνοντας μόνοι μερικές δευτερεύουσες μάχες για την βελτίωσή τους, μιλάνε συνεχώς για κόκκινες γραμμές που δεν ξέρουμε πια από πού αρχίζουν και πού καταλήγουν. Αν εξαιρέσουμε όμως τις όλο και πιο σπάνιες συναντήσεις των αρχηγών και μερικούς διαλόγους ειδικευμένων στελεχών, η συμμετοχή τους στην εξουσία είναι χλωμή. Απλώς γιατί δεν είναι άμεση. Και συνεπώς παρακάμπτεται. Ενώ υφίστανται και τη λαϊκίστικη εισαγγελική τρομοκρατία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε κρίσιμους τομείς αναπτύσσεται ήδη ένα νέο κράτος δεξιάς και μάλιστα, συχνά, ένα κράτος Μεσσηνίας. Οι ενδείξεις και οι αποδείξεις είναι πολλές και γνωστές. Και το κόλπο πασίγνωστο: στους πολλούς δεξιούς κομματικούς διορισμούς προστίθεται και κάποιος κεντροαριστερός, που αν ενοχλήσει, απολύεται. Το διαπιστώσαμε και στην ΕΡΤ.

Το ΠαΣοΚ και περισσότερο ακόμη η ΔΗΜΑΡ, πολύ σωστά πρόσφεραν λύση στο μετεκλογικό αδιέξοδο που οδηγούσε τη χώρα στον Καιάδα. Πιστεύω όμως ότι οφείλουν τώρα να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Τους προσφέρονται τρείς λύσεις :

Η πρώτη είναι να αξιώσουν μια νέα προγραμματική διαπραγμάτευση με τον Α. Σαμαρά, ώστε να μην αποφασίζει πια μόνος για θέματα όπως η ασφάλεια, το μεταναστευτικό και η ενημέρωση. Ή να αποφασίζει εκβιαστικά και δικτατορικά για την οικονομία η τρόικα. Φυσικά αυτό σημαίνει ότι οι δυνάμεις της κεντροαριστερά έχουν σχέδιο και ξέρουν πού θέλουν να πάνε.

Η δεύτερη είναι η άμεση συμμετοχή τους στην κυβέρνηση με σημαντικά πολιτικά στελέχη και όχι πια η συνευθύνη διαμέσου προσώπων της λεγόμενης "κοινωνίας των πολιτών".

Η τρίτη είναι η απλή ανοχή της κυβέρνησης στη Βουλή, που περιλαμβάνει και την αποχή από κάθε ψηφοφορία νέων "μέτρων".

Κι αν όλα αυτά οδηγήσουν σε νέες εκλογές; Η ευθύνη θα ανήκει στον Σαμαρά, που ευθύνεται και για όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Όσο για το διπλό (αλλά τόσο από κάθε άποψη διαφορετικό) ερώτημα σχετικά με τον Σύριζα και τη Χ.Α., η απάντηση είναι ότι με κυβέρνηση Σαμαρά, χωρίς ουσιαστική παρουσία της κεντροαριστεράς, ενισχύεται πολιτικά ο μεν, παρά τις (θετικές) εσωτερικές αντιφάσεις του• και δημοσκοπικά η δε, γιατί δεν της αντιτάσσεται ένας ουσιαστικός και δυναμικός πολιτικός και συνταγματικός "εφ όλης της ύλης" αντίλογος, από μια κυβέρνηση που τόσοι υπουργοί της συμμερίζονται τόσες απόψεις της.

Πηγή: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Monday, January 28, 2013

Μηδενισμός και Αριστερά

Του Νικόλα Σεβαστάκη

Εδώ και δυο μέρες σκεφτόμουν ένα κείμενο με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στο Mall. Γιατί σε αυτό το χτύπημα νομίζω ότι παρουσιάζεται στην απόλυτη γύμνια της η ένοπλη μηδενιστική λογική. Εδώ εκφράζεται με τον πιο αδιάψευστο τρόπο το ηθικό και πολιτισμικό χάσμα που χωρίζει έναν καταφατικό ριζοσπαστισμό «υπέρ του βίου» από κάθε μηδενιστική λογική.

Για αυτό και είναι τουλάχιστον φαιδρές οι καταγγελίες Κεδίκογλου του τύπου: Κάνεις κριτική στις πολεοδομικές και περιβαλλοντικές παρανομίες του Mall και του κάθε Mall; Ε, τότε στρώνεις το χαλί για τους τρομοκράτες. Πρόκειται για απόψεις που υπονοούν αναστολή της διαφωνίας και υπαγορευμένη ομοιομορφία στις ερμηνείες μας για το τι συνιστά δημόσιο καλό και τι κοινωνικό συμφέρον.

Αλλά ας έλθω στο ζήτημα που αφορά την εκτροφή ενός ένοπλου μηδενισμού τα τελευταία ιδίως χρόνια. Ως προς το πραγματικό του εκτόπισμα το φαινόμενο είναι εξαιρετικά μειοψηφικό. Αλλά εκφράζει διαθέσεις και σύνδρομα που μπορεί να παράγουν δυσανάλογα μεγάλα αποτελέσματα. Εννοώ, βεβαίως, αρνητικά αποτελέσματα. Από τι φτιάχνεται αυτός ο μηδενισμός; Τι στοχεύει;

Προσπερνώ τα αστυνομικά σενάρια και τις πρακτορολογίες, που πιστεύω ότι δεν απαντούν στην ουσία του ζητήματος. Γιατί ουσία του ζητήματος είναι ότι εδώ έχουμε μια άλλη εκδοχή μίσους για τη δημοκρατία. Για τον μηδενιστή τρομοκράτη δεν υφίσταται αντίπαλος, κοινωνικός ή πολιτικός αντίπαλος: υπάρχει ο «εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί», όπως έλεγε ο Καρλ Σμιτ. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι η διεξαγωγή του «πολέμου», το παιχνίδι με τον διάχυτο και πανταχού παρόντα εχθρό.

Ο μηδενιστής λέει έτσι: Αφήστε με να κάνω τον πόλεμό μου, δεν με ενδιαφέρετε. Και αυτό το λέει σε όλους τους άλλους, από τους ελευθεριακούς κοινωνιστές έως τους συντηρητικούς πολίτες. Λέει «παρατήστε με» σε κάθε παραλήπτη των μηνυμάτων τα οποία εκπέμπει αυτή η τρομοκρατία: γιατί, απλούστατα, δεν έχει κανένα μήνυμα αφού το να στέλνω κάπου μήνυμα σημαίνει ότι ακούω τους άλλους, ότι με ενδιαφέρει εν τέλει η γνώμη και η κρίση τους.

Η λογική του ένοπλου μηδενισμού είναι όμως βαθιά αδιάφορη και ναρκισσιστική. Ακόμα και όταν επενδύεται σε μια ηθικοπλαστική ρητορική κατά του εμπορεύματος, της αλλοτρίωσης και του καθεστώτος είναι απλώς ένα war game. Για τον ένοπλο μηδενισμό καθετί που μας περιβάλλει, κάθε όψη της καθημερινότητας είναι «αλλοτρίωση». Το να πίνεις τον καφέ σου σε ένα εμπορικό κέντρο, το να χαζεύεις το πλήθος που περνάει, το να έχεις μια οποιαδήποτε παραγωγική ή μη παραγωγική ρουτίνα. Το καθετί πρέπει να είναι σε διαρκή εξέγερση, να τσουρουφλίζεται στη φωτιά μιας επιθετικής κατήχησης κατανέμοντας τους ανθρώπους σε στρατόπεδα και εχθρικούς σχηματισμούς.

Αυτή ωστόσο η περιφρόνηση προς τις αποχρώσεις της ζωής, προς την κόπωση ή την απροθυμία των ανθρώπων «να κάνουν πόλεμο», αυτή η περιφρόνηση είναι ολοκληρωτισμός. Ελάχιστα διαφέρει από τις ιαχές περί «Σατανάδων» έτσι όπως τη συναντούμε στους φανατικούς της τζιχάντ και σε παρόμοιες ομάδες.

Λέω λοιπόν ότι όλα αυτά τα υλικά βρίσκονται στους αντίποδες της πραγματικής κοινωνικής κριτικής, που είναι η άλλη όψη της αγάπης για τη ζωή, αγάπη ακόμα και για τις χαμηλές πτήσεις της καθημερινότητας. Όσοι θέλουν να λυτρώσουν την «αλλοτριωμένη καθημερινότητα» περιφρονώντας τη σάρκα του κόσμου, τις αντοχές και τα ηθικά αισθήματα των ανθρώπων φέρνουν το αντίθετο: προσθέτουν φόβο στον φόβο και περισσότερη απόγνωση σε αυτήν που ήδη έχει σωρευτεί.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Friday, January 25, 2013

Ο καρχαρίας

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Κυνηγάει από συνήθεια
διώχνει από απέχθεια
τρώει φιλήδονα το θύμα
με ωραία δόντια! τι κρίμα!


Κόβει αδιάφορες βόλτες δίπλα στο θύμα. Θα αναπτύξει μεγάλες ταχύτητες μόνο όταν θα κυνηγήσει ειδάλλως κινείται νωχελικά τόσο στο γλυκό όσο και σε αλμυρό νερό. Πρόβλημα δεν έχει επειδή ξέρει καλά και το θύμα αλλά και τις συνθήκες όπου θα δράσει. Γλυκοκοιτάζει τον στόχο ενώ το πλησιάζει αθόρυβα. Για εξάσκηση κάνει συχνά δυνατές βουτιές, έτσι για να κρατηθεί σε φόρμα. Διαθέτει τεράστια κοφτερά άσπρα δόντια. Πονηρός και αδίστακτος προχωράει. Προετοιμάζει το "γεύμα". Δεν το τρώει αν δεν έχει ανοίξει η όρεξη του. Δεν θα το κατασπαράξει αν δεν πεινάει. Πρέπει να ανοίξει η όρεξη του για να ρίξει την πρώτη δαγκωματιά και μετά το αίμα που χύνεται μέσα στο νερό λειτούργει σαν αφροδισιακό. Σίγουρα θα φάει αυτό που κυνηγά. Αλλά πρώτα θα το ταλαιπωρήσει καλά, καλά επειδή είναι σαδιστής και υπάρχει η χαρά και η ικανοποίηση του βασανισμού.

Φιλόδοξος και αδίστακτος βάζει υψηλούς στόχους. Βόλτες κόβει ανάμεσα στα μικρά ψάρια αλλά αρέσκεται να ορμίσει στα μεγάλα ψάρια. Ανταγωνίζεται με τους άλλους καρχαρίες και δεν διστάζει να τους κατασπαράξει. Θέλει αντιπάλους κάποιας δύναμης και κάποιας φήμης. Δεν χαλαλίζεται για ανάξιους αντιπάλους. Η ανταγωνιστικότητα τον κρατά πάντα σε καλή φόρμα. Τα βάζει με κάποιον που αξίζει αλλά σε περίπτωση ανάγκης εξασκείται για να χορτάσει με την ανώνυμη μάζα. Έτσι για να κρατηθεί σε φόρμα. Με το μεγάλο του κεφάλι, τα μεγάλα δόντια του και την ισχυρή ουρά, με συνήθως ετερόκερκο ουραίο πτερύγιο ξεχωρίζει μέσα στο νερό ανάμεσα στο πλήθος τοτ κοπαδιού. Το δέρμα του είναι τραχύ (καστανό στη ράχη και καστανόλευκο στην κοιλιά) και είναι καλυμμένο από "πλακοειδή λέπια" (δερματικά δόντια). Οι καρχαρίες έχουν ιδιαίτερη προσωπικότητα. Πρόκειται για ταχύτατους και άριστους κολυμβητές, αδηφάγα, σαρκοβόραψάρια. Επίσης οι περισσότεροι καρχαρίες είναι ωοζωοτόκα ζώα. Κολυμπάνε σε θερμές θάλασσες και κρύα ποτάμια και είναι 440 είδη. Ό λευκός , ο τίγρης, ο γλαυκοκαρχαρίας, ο μάκο και ο σφυροκέφαλος είναι κορυφαίοι κυνηγοί και προκαλούν θαυμασμό στους ανθρώπους Προφανώς πολλοί ξεχνάνε τα αμέτρητα θύματα των καρχαριών στις ζεστές θαλάσσιες της Αυστραλίας.

Οι καρχαρίες μέσα και έξω στο νερό γίνανε πολλοί. Ξεχωρίζουν τόσο στον εργασιακό αλλά και στο πολιτικό χώρο. Κανείς δεν τους αγαπάει , τους φοβούνται αλλά και τους θαυμάζουν. Λόγω ψυχρότητας, μόνιμης αγωνιστικότητας και ετοιμότητας τους. Όταν θα γεράσουν θα χρησιμοποιήσουν περισσότερα την εμπειρία και λιγότερα την δύναμη στο καθημερινότητα τους. Όταν θα πεθάνουν δεν είναι από τα γεράματα αλλά από την πλήξη.

Tuesday, January 22, 2013

Αποχωρούν οι Οικολόγοι-Πράσινοι από το σχήμα του Γιώργου Καμίνη

Απόφαση της Συνέλευσης της «Οικολογικής Αθήνας»

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΘΗΝΑ σε συνεδρίαση της την 17/1/2013 αποφάσισε την αποχώρησή της από το δημοτικό σχήμα «Δικαίωμα στην Πόλη» με επικεφαλής τον Γ. Καμίνη.

Η απόφαση αυτή βασίζεται ακριβώς στο ίδιο σκεπτικό με το οποίο η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΘΗΝΑ αποφάσισε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 να συμμετάσχει στο δημοτικό σχήμα «Δικαίωμα στην Πόλη».
Ο στόχος μας ήταν , είναι και θα παραμείνει ο Δήμος να έχει βασικό ρόλο στην προώθηση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, που θα στηρίζει την ευημερία κυρίως στην αναβάθμιση των συλλογικών αγαθών, την αλληλεγγύη και την ποιότητα ζωής για όλους.

Μας ενδιέφερε ιδιαίτερα η ευκαιρία για μια πλειοψηφική δημοτική προσπάθεια που θα στηρίζεται πρώτα σε αυτόνομες συλλογικότητες ενεργών πολιτών και δευτερευόντως μόνο στα κόμματα ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος.
 Οι σκέψεις μας αυτές συνόδευαν οι παρακάτω «πράσινες προτεραιότητες», μαζί με ορισμένες «κόκκινες γραμμές»:

***Σαφείς δεσμεύσεις και στόχους για την προστασία, αναβάθμιση και επέκταση του πρασίνου και των ελεύθερων χώρων. Αποκλεισμός κάθε διάθεσής τους για άλλη χρήση, περιλαμβανομένων των υπόγειων γκαράζ.
***Πόλη φιλικότερη στη συγκοινωνία, το περπάτημα και το ποδήλατο, με αμφισβήτηση της ασφυκτικής κυριαρχίας του ΙΧ.
***Βιώσιμη διαχείριση των σκουπιδιών με απόλυτο αποκλεισμό της καύσης και στόχο μια πόλη με μηδενικά απόβλητα.
***Ανοικτή και πολυπολιτισμική πόλη, με εγγυήσεις για σεβασμό στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους πρασίνου και πολιτισμού που έχουν δημιουργηθεί από κινήματα πολιτών.
***Έμφαση στη δημοκρατία και τη διαφάνεια στο Δήμο, με ψηφοδέλτιο που δε θα έχει θέση για ανθρώπους που έχουν υπερψηφίσει στο δημοτικό συμβούλιο αδιαφανείς ή αντιοικολογικές επιλογές της διοίκησης Κακλαμάνη ή των προκατόχων της.


Ούτε οι πράσινες προτεραιότητες προωθήθηκαν αλλά ούτε και οι κόκκινες γραμμές τηρήθηκαν. Την ανοιχτή φυσιογνωμία του δημοτικού σχήματος δεν την διαπιστώσαμε. Αντίθετα η Διοίκηση του Δήμου έκανε αυτό που απεύχονταν όσοι έλπιζαν στο εγχείρημα αυτής της ευρείας συμμαχίας.
Σύρθηκε πίσω από τις επιλογές της κεντρικής πολιτικής σκηνής υιοθετώντας και τις συντηρητικές αντιδραστικές πολιτικές της.

Χαρακτηριστικό αυτής της κρατούσας λογικής στο Δήμο είναι ότι πλέον με ευθύνη και του Δήμου οι συλλογικότητες των ενεργών πολιτών και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι είναι πλέον υπό διωγμόν. Οτιδήποτε λειτουργεί με βάση μια διαφορετική κοινωνία στον αντίποδα του κυρίαρχου μοντέλου της εμπορευματοποίησης και της κατανάλωσης των πάντων, όχι μόνο δεν τυγχάνει τον σεβασμό και την προστασία του Δήμου αλλά πνίγεται, φιμώνεται, καταστέλλεται με τις ευλογίες του δήμου.


Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΘΗΝΑ αποχωρεί από το δημοτικό σχήμα και καταθέτει τις διαφωνίες της σε σχέση με τον τρόπο που η πλειοψηφούσα δημοτική παράταξη διαχειρίστηκε τα του Δήμου επι δυο χρόνια  Παράλληλα από σήμερα θα αναλάβει αυτόνομη δράση με τις προτάσεις της για όλα αυτά που δεσμεύτηκε προεκλογικά είτε ως πράσινες προτεραιότητες είτε ως απαράβατες κόκκινες γραμμές.

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 2006 και συμμετείχε αυτόνομα στις δημοτικές εκλογές της ίδιας χρονιάς στο Δήμο Αθηναίων, με στήριξη κυρίως από τους Οικολόγους Πράσινους.

Σχετικά με τη... "Στρούγκα"

H Καθημερινή και το Έθνος της Κυριακής 13/1/2013, ανάμεσα σε πολλά άρθρα για την κρίση του πολιτικού συστήματος και την εκτεταμένη διαφθορά των κυβερνώντων, βρίσκουν χώρο για ν’ ασχοληθούν και με τη Στρούγκα, στο πλαίσιο του όψιμου ενδιαφέροντός τους για τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.
Τις τελευταίες μέρες, και μ’ αφορμή την εισβολή της αστυνομίας στην Villa Amalias και τα γεγονότα που ακολούθησαν, η κάθε πικραμένη ομιλούσα κεφαλή της τηλεόρασης ή χρυσή πένα των εφημερίδων έχει γνώμη για το τι συμβαίνει στα στέκια μας. Εκ του μακρόθεν, προφανώς: από τότε που δημοσιογραφία θεωρούνται τα παράθυρα των βραδινών δελτίων ειδήσεων, νομίζει κανείς ότι δικαιούται να ομιλεί για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Φυσικά δεν ζητάμε σε καμία περίπτωση από τα φερέφωνα του κράτους και του κεφαλαίου να κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Αυτοί είναι που επί χρόνια συστηματικά αγνόησαν και απέκρυψαν σκοπίμως την ανάπτυξη ενός ολόκληρου κινήματος γύρω από τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, κι ανακαλύπτουν δήθεν τώρα την Αμερική, ενώ εξυπηρετούν το κράτος και το κεφάλαιο, στα οποία εμείς εναντιωνόμαστε. Πιστοί στο πλαίσιο αυτό, δημοσιογράφοι του Έθνους στοχοποιούν ως «παράνομη κατάληψη» το αναρχικό στέκι Ρεσάλτο στο Κερατσίνι, το οποίο όμως είναι νοικιασμένο! Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ότι στόχος δεν είναι οι καταλήψεις αλλά παντός είδους εστίες αντίστασης.
Βεβαίως, κάτι τέτοιο δε μας κάνει εντύπωση. Πότε είπαν αλήθεια οι λύκοι της δημοσιογραφίας για να πουν αλήθεια σήμερα; Ή μάλλον είπαν και μια, ότι είμαστε χώροι ανομίας μέσα στην σάπια νομιμότητα. Μέσα στην κρίση, το σύνολο της κοινωνίας έχει πικρή πείρα πια από την εμπιστοσύνη που έδειξε στην πλασματική περιγραφή της «ευμάρειας της χώρας», που έκαναν οι συστημικοί δημοσιογράφοι και η οποία κατέρρευσε με το πρώτο αεράκι υποχρεώνοντάς τους σε διαδοχικές κωλοτούμπες.
Εμείς, έχοντας από χρόνια αντιληφθεί ότι τα μέσα ενημέρωσης στηρίζουν το οικονομικοπολιτικό σύστημα που τα στηρίζει (με τραπεζικά δάνεια, κρατική διαφήμιση, δημόσια έργα κλπ.), έχουμε κάνει ορισμένες επιλογές. Αντί να προσπαθούμε να διαδώσουμε τις απόψεις μας μέσω της τηλεόρασης και των αστικών εφημερίδων, προτιμάμε να κατεβαίνουμε στο δρόμο, να συζητάμε πρόσωπο με πρόσωπο, να τυπώνουμε μπροσούρες, προκηρύξεις και αφίσες. Θεωρούμε τις συλλογικές δραστηριότητες σημαντικότερες από την ιδιώτευση και την παραίτηση, θεωρούμε τη συνύπαρξη στο δρόμο και στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους εργαλείο για το χτίσιμο μιας νέας συντροφικότητας που πηγαίνει κόντρα στην συστημική κρίση, προτείνει και κάνει πράξη έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Είναι γεγονός ότι οι αντίπαλοί μας διαθέτουν πολλά μέσα και πολλά χρήματα και γι’ αυτό συχνά κατορθώνουν να καταστήσουν τη γνώμη τους κυρίαρχη. Εκείνο που δεν διαθέτουν ωστόσο, είναι αυτό που έχουμε εμείς: τη δύναμη να παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να αυτοκαθοριζόμαστε μέσα από τις επιλογές και τις πράξεις μας, δηλαδή από τις ευθύνες που αναλαμβάνουμε. Κάτι που δε μετριέται σε χρήμα και δόξα και μόνο μια λέξη μπορεί να το συνοψίσει: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΜΕΡΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ, ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΟΙ ΡΕΠΟΡΤΕΡ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΔΕΝ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΠΑΡΑ ΤΟ ΕΝΔΕΛΕΧΕΣ ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Δε θέλουμε να διαχωρίσουμε τη μεταχείριση της Στρούγκας από αυτή των υπολοίπων καταλήψεων σ’ αυτή τη χώρα. Θα μας επιτρέψετε, ωστόσο, ορισμένες παρατηρήσεις που αφορούν ειδικά εμάς:
Όταν το 2009 έγινε η κατάληψη της Στρούγκας, η συλλογικότητα μπήκε σ’ ένα πενταβρόμικο ερείπιο που ο Δήμος είχε εγκαταλείψει. Με προσωπική εργασία και χρήματα από το υστέρημά μας και όχι από ευρωπαϊκά προγράμματα, χωρίς απευθείας αναθέσεις εργολαβιών σε ημέτερους, το μεταμορφώσαμε σε αυτό που είναι σήμερα: έναν ανοιχτό κι βιώσιμο χώρο που στεγάζει πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Ορισμένοι θα πουν ότι δεν πετύχαμε και τίποτα σπουδαίο, αλλά κάντε μια βόλτα από τους υπόλοιπους χώρους που ελέγχονται σήμερα από τον δήμο και το ξανασυζητάμε. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του Δήμου κατά καιρούς επιχείρησαν να λάβουν πολιτική υπεραξία από τη λειτουργία του χώρου χωρίς όμως να το καταφέρουν.
Οι «ανώνυμες πηγές» του ρεπόρτερ του Έθνους λένε ότι «η καλύτερη άμυνα σε μια ανακατάληψη είναι η χρήση των κτιρίων από τους φορείς στους οποίους ανήκουν». Στην περίπτωσή μας, από τον Δήμο Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, ο οποίος αφού εγκατέλειψε τη Στρούγκα, εγκατέλειψε τη MAVA, εγκατέλειψε τον Κένταυρο και το Τσιπουράδικο, εγκατέλειψε το Δημοτικό Σχολείο Σπαθάρη, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη και διαχρονική συνέπεια στην πολιτική της καταστροφής.

Άραγε τι επιλέγει κανείς να κάνει….

Να πιστέψει όσα ακούγονται απ’ τα Media

Ή να συμμετάσχει και να δει με τα ίδια του τα μάτια όλα όσα συμβαίνουν στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τις καταλήψεις;

Sunday, January 20, 2013

Οι ρίζες του Ναζισμού στον ευρωπαϊκό πολιτισμό

Γραμμή παραγωγής φόνων

Το Άουσβιτς-Μπίρκεναου κατέληξε να συμβολίζει τη θηριωδία των ναζί, και τον περασμένο μήνα έγιναν επιμνημόσυνες εκδηλώσεις σε διεθνές επίπεδο για την 60ή επέτειο της απελευθέρωσής του. Ωστόσο, οι ιστορικοί είναι ακόμα διχασμένοι σχετικά με το μήνυμα του Ολοκαυτώματος, στο πλαίσιο της εξέλιξης του δυτικού πολιτισμού.

του EnzoTraverso*

Η εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης αποτέλεσε την επιτομή του απόλυτου Κακού κατά την άποψή μας σχετικά με την ιστορία του 20ού αιώνα. Ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν ότι η μνήμη του Ολοκαυτώματος έγινε μια νέα πολιτική θρησκεία του δυτικού κόσμου, εκ του αντιθέτου μέτρο αξιολόγησης της νομιμότητας των δημοκρατικών θεσμών μας.

Ο καθένας θα συμφωνήσει ότι το Ολοκαύτωμα είναι μία μεγάλη, ανθρωπολογική και ηθική τομή στην ευρωπαϊκή ιστορία, αλλά δεν υπάρχει ομοφωνία ως προς την ερμηνεία του φαινομένου. Ορισμένοι ιστορικοί τοποθετούν τη γένεσή του στον ριζοσπαστικό αντισημιτισμό του Χίτλερ, άλλοι στο πλαίσιο του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, και μερικοί στο πολύπλοκο, πολυκεντρικό και χαρισματικό σύστημα εξουσίας του ναζιστικού καθεστώτος. Μετά το τέλος του πολέμου, υπήρξε έντονη η τάση να αποκηρυχθεί ο Ναζισμός ως μία εκτροπή ενάντια στο δυτικό πολιτισμό, μία διαμετρική αντίθεση προς τις αξίες του Διαφωτισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτή η καθησυχαστική διάγνωση ήταν η βάση της κουλτούρας της Αντίστασης. Έτσι την είδαν κοινωνιολόγοι όπως ο Νόρμπερτ Ελίας, που θεώρησε την βία των ναζί ως σύμπτωμα μιας διαδικασίας κρίσης του πολιτισμού και φιλόσοφοι όπως ο Γιούργκεν Χάμπερμας, ο οποίος υποστήριξε ότι η Γερμανία εντάχθηκε στη Δύση μόνο μετά το Άουσβιτς (1).

Αυτή τη διάγνωση την επεξεργάστηκε και ο ιστορικός Φρανσουά Φυρέ, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του ψυχρού πολέμου. Ο Φυρέ ερμήνευσε το ναζισμό και τον κομμουνισμό ως συμμετρικές μορφές αντίδρασης ενάντια στην αναπόφευκτη έλευση μιας φιλελεύθερης πολιτικής τάξης (2). Υπ’ αυτή την έννοια, ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι διαμετρικά αντίθετος προς την ναζιστική βαρβαρότητα. Δεν υπάρχει σημείο επαφής, προσέγγισης ούτε και συνέχεια μεταξύ των δύο.

Είναι αλήθεια, φυσικά, ότι ο Ναζισμός έβαλε στόχο την καταστροφή της οικουμενικής έννοιας της ανθρωπότητας, που είχε προωθήσει ο Διαφωτισμός και είχε εκδηλωθεί με την Γαλλική Επανάσταση, και είναι επίσης αλήθεια ότι η έννοια αυτή διατηρήθηκε και διευρύνθηκε από τις σύγχρονες δημοκρατίες της Δύσης. (Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν σχετικά με τον τρόπο που αυτές διατήρησαν και διεύρυναν την έννοια αυτή, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου.)

Αυτή όμως είναι η μία όψη του προβλήματος. Υπάρχουν πολλά άλλα στοιχεία που συνδέουν την ιδεολογία του Ναζισμού και των μεθόδων του (κυριαρχία και εξόντωση) με την ιστορία της Δύσης. Παρά τις παθολογικές ιδιαιτερότητές τους, αποτελούν ωστόσο μέρος της ιστορικής ανάπτυξης της Δύσης.

Η πρώτη σύνδεση είναι ιδεολογική. Ο ναζισμός ανέτειλε στο κοινωνικοπολιτικό στερέωμα του γερμανικού εθνικισμού, ο οποίος διασταυρώθηκε με ιδεολογικά ρεύματα, που είχαν συνολικά ισχυρή παρουσία στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού : τη Φυλετική Ανθρωπολογία, που πρέσβευε την ιεράρχηση των ανθρωπίνων ομάδων με κυρίαρχους τους Αρίους, τον Κοινωνικό Δαρβινισμό, που περιείχε την ιδέα της φυσικής επιλογής του ικανότερου και την Ευγονική, με την αντιδραστική ουτοπία της, ενός τεχνητά δημιουργημένου ανθρώπινου είδους.

Ο σωτηριολογικός αντισημιτισμός του ναζισμού είδε την πάλη κατά των Εβραίων ως μία σταυροφορία ενάντια στο Κακό, που θα έδινε τη δυνατότητα στο γερμανικό έθνος να ελευθερωθεί από τον εσωτερικό εχθρό. Ωστόσο, δεν ήταν τίποτε άλλο από τη ριζοσπαστική έκφραση μιας ιδεολογίας και ευρέως διαδεδομένων μορφών κοινωνικής διάκρισης και δίωξης, που δεν αποτελούσαν σε καμιά περίπτωση γερμανικό μονοπώλιο πριν από τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η Φυλετική Ανθρωπολογία αντιπροσωπευόταν σταθερά στην Ιταλία με τον Τσέζαρε Λομπρόζο, ο Κοινωνικός Δαρβινισμός στην Αγγλία με τον Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας, η Ευγονική στις ΗΠΑ με τον Φράνσις Γκάλτον και ο αντισημιτισμός στη Γαλλία με τους Εντουάρ Ντρυμόν, Μορίς Μπαρές, Ζορζ Βασέρ ντε Λαπούζ και πολλούς άλλους.

Επιπλέον, ο παρωξυμένος εθνικισμός και ο βιολογικός ρατσισμός των ναζί ήταν στενά συνδεμένος με την κουλτούρα και την πρακτική του ιμπεριαλισμού, που είχε χαρακτηρίσει την Ευρώπη συνολικά, από τις αρχές του 19ου αιώνα. Η Γερμανία δεν είχε παίξει ηγετικό ρόλο σ’ αυτή την ανάπτυξη. Αντίθετα, υπήρξε όψιμος οπαδός, ενθουσιώδης μαθητής που ακολούθησε τις δύο μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις, τη Γαλλία και την Βρετανία. Η φυσική ανωτερότητα της λευκής φυλής και τα επίχειρά της, η εκπολιτιστική αποστολή της Ευρώπης στην Αφρική και την Ασία, η θεώρηση του πλανήτη πέραν της Ευρώπης ως μιας τεράστιας έκτασης που θα μπορούσε να αποικιστεί, η αντιμετώπιση των αποικιοκρατικών πολέμων ως συγκρούσεων, όπου ο εχθρός ήταν ο ντόπιος πληθυσμός και όχι ο στρατός των χωρών που ήταν να κατακτηθούν, η θεωρία ότι η εξόντωση κατώτερων φυλών ήταν αναπόφευκτη συνέπεια της προόδου, όλα αυτά τα βασικά στοιχεία της ναζιστικής ιδεολογίας αποτελούσαν κοινούς τόπους στον ευρωπαϊκό πολιτισμό του 19ου αιώνα.

Ο στόχος των ναζί να κατακτήσουν το Lebensraum (ζωτικό χώρο) για τη γερμανική φυλή στα ευρύτερα σλαβικά εδάφη της ανατολικής Ευρώπης ήταν ουσιαστικά μια μετάθεση στον Παλαιό Κόσμο του μοντέλου της αποικιοκρατικής κυριαρχίας, που είχαν προωθήσει άλλες μεγάλες δυνάμεις στην Αφρική και την Ασία για πάνω από ένα αιώνα. Από τη στιγμή που οι ναζί θεωρούσαν τους Εβραίους εχθρική φυλή, θερμοκήπιο του κομμουνισμού και ιθύνοντες του σοβιετικού κράτους, μια σταυροφορία εναντίον τους ταίριαζε, κατά τρόπο φυσικό με έναν κατακτητικό πόλεμο εξόντωσης στην Ανατολή. Στο πλαίσιο του μεγάλου σχεδίου του Χίτλερ, η κατάκτηση του Lebensraum, η καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης και η εξόντωση των Εβραίων ήταν συμπληρωματικοί μεταξύ τους στόχοι, που συνέκλιναν σε ένα ενιαίο πόλεμο (3).

Ο Ναζισμός ήταν επίσης προϊόν του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, του απόλυτου πολέμου, που αποτέλεσε πράγματι την εμπειρία-θεμέλιο του 20ού αιώνα. Σ’ αυτόν βρίσκονται οι ρίζες της βιομηχανικής εξόντωσης , ο θάνατος εκατομμυρίων ανωνύμων και η αυταρχικός μετασχηματισμός των ευρωπαϊκών κοινωνιών κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου. Όπως κατέδειξε πειστικά ο Τζορτζ Μόσε, ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος ήταν η αρχή μιας εξαχρείωσης της πολιτικής ζωής με αποκορύφωση τον Ναζισμό (4). Στο πλαίσιο των εμφυλίων πολέμων και των εξεγέρσεων που συντάραξαν τη Ρωσία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία και την Ιταλία μεταξύ 1918 και 1923, ο φασισμός πρόβαλε σαν ένα τυπικά αντιδραστικό, εθνικιστικό και αντιδημοκρατικό κίνημα. Υπ’ αυτή την έννοια, ήταν πραγματικά απότοκος της αντεπανάστασης που επιχειρήθηκε στη διάρκεια του «μακρύ» 19ου αιώνα, ξεκινώντας από τη συμμαχία των Αντι-Ιακωβίνων του 1793 και φτάνοντας στις σφαγές που ακολούθησαν την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού, το 1872.

Η αντεπανάσταση, όμως, του 20ού αιώνα δεν ήταν ούτε συντηρητική ούτε αμιγώς αντιδραστική. Μάλλον κατανοούσε τον εαυτό της ως επανάσταση ενάντια στην επανάσταση. Οι φασίστες δεν κοίταζαν προς το παρελθόν : επιδίωκαν την οικοδόμηση ενός καινούργιου κόσμου. Βρήκαν τρόπους να συνεργαστούν με τις πρώην ηγετικές ελίτ, μόνο τη στιγμή ανάληψης της εξουσίας. Οι ηγέτες τους δεν προέρχονταν από τις ελίτ εκείνες αλλά από τον κοινωνικό απόπατο ενός κόσμου που είχε περιπέσει σε σύγχυση. Ήταν εθνικιστές δημαγωγοί που είχαν αποστατήσει προς τα αριστερά, όπως ο Μουσολίνι, ή λούμπεν προλετάριοι, όπως ο Χίτλερ, οι οποίοι ανακάλυψαν το δημαγωγικό ταλέντο τους μέσα στο κλίμα που είχε δημιουργήσει η γερμανική Ήττα. Απευθύνθηκαν στις μάζες, τις οποίες κινητοποίησαν με επίκεντρο οπισθοδρομικούς μύθους περί έθνους, φυλετικής και πολεμικής κοινότητας και εσχατολογικών υποσχέσεων, όπως ο μύθος περί του Χιλιετούς Ράιχ.

Η εμπειρία του πολέμου δίδαξε στους Ναζί την ανάγκη να συνδυάσουν ορισμένες αξίες που είχε κληροδοτήσει ο 19ος αιώνας, όπως τον αγώνα κατά τον 19ο αιώνα ενάντια στον Διαφωτισμό με τον σύγχρονο ρατσισμό (επιστημονικό και βιολογικό), τη λατρεία της τεχνολογίας και την καλλιέργεια της δύναμης και της εργατικότητας. Ωστόσο, όπως έχει με έμφαση τονιστεί από μια πλατιά κοινωνιολογική φιλολογία τα τελευταία χρόνια, το νεωτερικό πνεύμα του ναζισμού έγκειται πάνω απ’ όλα στην πρακτική της εξόντωσης. Η γενοκτονία που επέβαλαν οι ναζί, είχε στηριχθεί στο κρατικό μονοπώλιο βίας, το οποίο ο Νόρμπερτ Ελίας, ακολουθώντας την ερμηνεία Τόμας Χομπς, είχε ερμηνεύσει μονόπλευρα ως κινητήρια δύναμη για την κοινωνική ειρήνευση και κατά συνέπεια για τον εκπολιτισμό. Πράγματι, το μονοπώλιο της ισχύος στις απαρχές του σύγχρονου κράτους ήταν εκ των ων ουκ άνευ όρος για τις ολοκληρωτικές γενοκτονίες και τη βία του 20ού αιώνα – κατά το το χομπσιανό τους υπόδειγμα.

Μια ανάλυση της λειτουργίας των στρατοπέδων θανάτου των ναζί αποδεικνύει τη στενή σχέση τους με τη δυτική νεωτερικότητα. Το Άουσβιτς σχεδιάστηκε με βάση την αρχή περί παραγωγικού ορθολογισμού του Τέιλορ, με το θάνατο ως τελικό προϊόν μιας «ορθολογιστικής» επεξεργασίας της πρώτης ύλης – τους εκτοπισμένους Εβραίους. Ήταν ένα εργοστάσιο μαζικής παραγωγής πτωμάτων, όπου η αλυσίδα παραγωγής ήταν: άφιξη των οχημάτων μεταφοράς, επιλογή, κατάσχεση κινητών περιουσιακών στοιχείων, απέκδυση, θάλαμος αερίων και κρεματόριο.

Αναπόφευκτα, τα στρατόπεδα εξόντωσης ενσωμάτωσαν την διοικητική ορθολογικότητα που περιγράφει ο Μαξ Βέμπερ στο έργο του Οικονομία και Κοινωνία : καταμερισμός εργασίας , ιεραρχική λήψη αποφάσεων, διαχωρισμός της διαμόρφωσης ιδεών από την πραγμάτωσή τους, γραφειοκρατική διοίκηση και απέκδυση κάθε ευθύνης.

Όπως ο Μορίς Παπόν στη δίκη του στο Μπορντό, κανείς από τους κατηγορούμενους της Νυρεμβέργης δεν δέχτηκε ότι ήταν ένοχος : όλοι είχαν απλώς ακολουθήσει εντολές. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι αρμοδιότητές τους πήραν εγκληματική χροιά μόνο στο τέλος μιας πολύπλοκης ακολουθίας δραστηριοτήτων που, οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν γνώριζαν ή εύκολα είχαν αγνοήσει. Η Χάννα Άρεντ σημειώνει ότι ο ναζισμός γέννησε ένα νέο τύπο εκτελεστή, το γραφειοκράτη στην καρέκλα του, που σκότωνε συμπληρώνοντας έντυπα (5). Τελικά, η γενοκτονική γραμμή παραγωγής απαιτούσε από μέρους των πολλών εκτελεστών που ενέχονταν σ’ αυτήν αυτοέλεγχο των ενστίκτων όπως αυτά τα καθόρισε ο Φρόυντ και στη συνέχεια ο Ελίας τα ενέταξε στην ανάλυσή του για την διαδικασία εκπολιτισμού.

Η ιστορία του Ολοκαυτώματος έχει κι αυτή το μερίδιο της σε φανατισμό, μίσος και αχαλίνωτη βία, ειδικά σε σχέση με τις σφαγές από τους SS κομάντος και τα τάγματα αστυνομικών της Βέρμαχτ. Όμως η εν ψυχρώ βιομηχανική εξόντωση των Εβραίων στους θαλάμους αερίων είχε συλληφθεί ως μια διαδικασία που θα μπορούσε να πραγματωθεί χωρίς μίσος. Στηρίζεται περισσότερο στην έννοια του καθήκοντος που έχει ο εκτελεστής, ο οποίος κάνει τη δουλειά του αποτελεσματικά και απρόσωπα, χωρίς να αφήνει τα συναισθήματά του να παρέμβουν και αποφεύγει σχολαστικά οποιαδήποτε ερώτηση σχετικά με τον τελικό σκοπό της δουλειάς του.

Η σχέση του ναζισμού λοιπόν με το δυτικό νεωτερικό κόσμο είναι ουσιαστική για την κατανόηση της προέλευσής του ναζισμού και της ιστορίας της ναζιστικής βίας. Η φιλελεύθερη Ευρώπη του 19ου αιώνα - το επίκεντρο του ρατσισμού, του ιμπεριαλισμού και του αποικιοκρατικού πολέμου – ήταν το πολιτιστικό και ιδεολογικό εργαστήρι μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε ο ναζισμός. Αυτή η ανάπτυξη δεν ήταν αναπόφευκτη, τη στιγμή που χρειάστηκαν διάφορα ενδιάμεσα στάδια, από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι την κρίση της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Υπάρχει όμως μια καθαρή γραμμή καταγωγής. Ταυτόχρονα το Ολοκαύτωμα, καθώς έχουν τονίσει οι Μαξ Χορκχάιμερ και Θίοντορ Αντόρνο, μαρτυρεί ταυτόχρονα μια αρνητική διαλεκτική, όπου μια τεχνική και υλική πρόοδος μετασχηματίστηκε σε ανθρώπινη και κοινωνική οπισθοδρόμηση.

Το Άουσβιτς θα πρέπει να κατανοηθεί μέσα σ’ ένα πλατύτερο ιστορικό πλαίσιο από αυτό του ναζισμού, του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ή των ολοκληρωτικών καθεστώτων του 20ού αιώνα. Δεν ήταν τόσο ένα φαινόμενο χωρίς προηγούμενο, όσο μια μοναδική σύνθεση στοιχείων δρώντων στον πολιτισμό μας. Παρ’ όλη την παθολογία των εκδηλώσεών του, ο ναζισμός είχε βαθιές ρίζες στην ιστορία, τον πολιτισμό και την τεχνολογία του νεωτερικού κόσμου, και στις σύγχρονες μορφές οργάνωσης, παραγωγής και κυριαρχίας.

—————————————————————————–
1) Norbert Elias, The Germans: Power Struggles and the Development of Habitus in the 19th and 20th Centuries, Polity Press, Cambridge, 1996; Jürgen Habermas, “Eine Art Schadensabwicklung” (A way of diminishing the damage), Die Zeit, Hamburg, 11 July 1986.
(2) François Furet, The Passing of an Illusion: the Idea of Communism in the 20th Century, University of Chicago Press, Chicago, 1999.
(3) Arno J Mayer, Why Did the Heavens Not Darken?: the Final Solution in History, Pantheon, New York, 1988.
(4) George L Mosse, Fallen Soldiers: Reshaping the Memory of the World Wars, Oxford University Press, Oxford, 1990.
(5) Hannah Arendt, Eichmann in Jerusalem: a Report on the Banality of Evil, Faber, London, 1963.

*Ο Enzo Traverso είναι Ιταλός ιστορικός, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια ζει και δραστηριοποιείται στη Γαλλία. Διδάσκει στο τμήμα πολιτικών επιστήμων του πανεπιστημίου Jules Verne στο Picardy της Γαλλίας. Έχει ασχοληθεί εκτενώς με το ζήτημα του Ολοκαυτώματος και του ολοκληρωτισμού. Έχει συγγράψει αρκετά βιβλία ανάμεσα στα οποία τα The Origins of Nazi Violence, New Press, Νέα Υόρκη 2003 και Understanding the Nazi Genocide: Marxism after Auschwitz, Pluto Press, Λονδίνο, 1999. Δυστυχώς στα ελληνικά παραμένει αμετάφραστος.

Πηγή: ΔΟΚΙΜΗ

Μετάφραση: Γιάννης Κ.

Saturday, January 19, 2013

Απαλλάσσεται από την κατηγορία για κακούργημα ο Πέτρος Καπετανόπουλος

Ο Πέτρος Καπετανόπουλος
Της Βασιλικής Σιούτη

Κι ένα καλό νέο! Απαλλάσσεται από την κατηγορία για κακούργημα ο Πέτρος Καπετανόπουλος, που βρέθηκε να διώκεται, επειδή αντέδρασε στην κακοποίηση μετανάστη από αστυνομικούς τον περασμένο Ιούλιο. Σημαντικό ρόλο για την απόσυρση της συγκεκριμένης κατηγορίας έπαιξε και η αλληλεγγύη χιλιάδων πολιτών που του συμπαραστάθηκαν υπογράφοντας εναντίον της δίωξης του.

Η δίωξή όμως, του δεν τελειώνει εδώ, καθώς θα οδηγηθεί σε δίκη, για αντίσταση κατά της αρχής και άλλες κατηγορίες, αλλά για το κακούργημα συνεργασίας σε ληστεία που πήγαν να του φορτώσουν, δεν προέκυψε καμία ένδειξη ενοχής του κι έτσι η πρόταση της Αντιεισαγγελέως Εφετών –που του γνωστοποιήθηκε εχθές- εισάγει την υπόθεση στο Συμβούλιο Εφετών για να βγει απαλλακτικό βούλευμα.

Τη συγκλονιστική ιστορία του Πέτρου Καπετανόπουλου για τα όσα έχει περάσει τους τελευταίους μήνες, θα μπορούσε να έχει γράψει ο Φ.Καφκα. Ο Π. Καπετανόπουλος συνελλήφθη στις 21 Ιουλίου γιατί διαμαρτυρήθηκε σε αστυνομικούς έξω από το σπίτι του που κλοτσούσαν ένα μετανάστη, τον οποίο είχαν συλλάβει και ήταν δεμένος με χειροπέδες και πεσμένος στο έδαφος. Με βάση τις καταθέσεις των αστυνομικών –που προφανώς εκνεύρισε με τη διαμαρτυρία του- σχηματίστηκε δικογραφία σε βάρος του με τις κατηγορίες της «αντίστασης κατά της αρχής», της «απόπειρας απελευθέρωσης κρατουμένου» και της «ψευδούς ανωμοτί κατάθεσης»! Στη συνέχεια προστέθηκε και η κατηγορία της «απλής συνέργειας σε ληστεία σε βαθμό κακουργήματος», καθώς ο συλληφθείς μετανάστης από το Πακιστάν κατηγορούνταν για ληστεία.

Μετά από τη στημένη κατηγορία της συνέργειας σε ληστεία, που θεωρείται κακούργημα, ο Πέτρος Καπετανόπουλος κινδύνευε να χάσει και τη δουλειά του καθώς εργάζεται στον ΟΑΕΔ Περιστερίου και αυτοδικαίως, όταν ένας δημόσιος υπάλληλος έχει παραπεμφθεί για πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα, τίθεται σε αργία. Φυσικά εξακολουθεί να απειλείται με φυλάκιση αν δεν αθωωθεί στο δικαστήριο, γλιτώνει όμως τουλάχιστον τη βαριά κατηγορία του κακουργήματος, που ήταν ο πρώτος στόχος της υπεράσπισής του.

Πηγή: The Press Project

Étienne Chouard Ομιλία για την Αμεση Δημοκρατία...

Friday, January 18, 2013

Η πορεία στους δρόμους των Πετραλώνων


Στην προηγούμενη δημοσίευση με την οποία καλούσαμε στην αντιφασιστική διαδήλωση γράφαμε ότι ο ισχυρισμός περί «παρεξήγησης οδηγών», ως αιτία για τη δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν στην Τριών Ιεραρχών, ήταν μία απόπειρα συγκάλυψης των ρατσιστικών κινήτρων. Και όσοι συντάσσονταν με αυτή την άποψη ήταν απλά ξεφτίλες που κλείνουν το μάτι στον φασισμό. Λίγη ώρα μετά την ολοκλήρωση της διαδήλωσης μαθαίνουμε (μεταξύ άλλων ευρημάτων) και για τα προεκλογικά φυλλάδια της χρυσής αυγής που βρέθηκαν στο σπίτι του ενός από τους δολοφόνους. Ο δημοσιογραφικός συρφετός αλλάζει σιγά-σιγά ρότα. Μόνο που η ίδια η πραγματικότητα τον έχει ήδη ξεπεράσει.

Είναι η πραγματικότητα των 700 ανθρώπων (στην πλειοψηφία τους από τις γειτονιές μας) οι οποίοι διαδήλωσαν στους δρόμους των Άνω Πετραλώνων το μίσος τους για τους φασίστες. Είναι η πραγματικότητα που δημιουργήθηκε στη γειτονιά μέσα από τα συνθήματα, τα πανό, τα πηγαδάκια που ανοίγονταν. Δεν ήταν τα δελτία των 8 και οι διαρροές των αστυνομικών πηγών που είχαν τον πρώτο λόγο, αλλά εμείς που βρισκόμασταν εκείνη την ώρα κάτω από τα μπαλκόνια και έξω από τις πόρτες.
Η διαδήλωση μέσω της Αχαιών και της Δημοφώντος έφτασε στη γωνία Τριών Ιεραρχών και Φυλασίων όπου δολοφονήθηκε ο μετανάστης. Παρέμεινε για κάποια ώρα και στη συνέχεια επέστρεψε προς την πλατεία Μερκούρη όπου και διαλύθηκε. Συμμετείχαν με μπλοκ η τοπική ΚΕΕΡΦΑ και το ΕΕΚ, ενώ διακριτή ήταν και η παρουσία από το στέκι Αντίπνοια. Το μπλοκ της λαϊκής συνέλευσης συσπείρωσε 100 περίπου ανθρώπους και πορεύτηκε με κεντρικό πανό «ο ρατσισμός είναι ο πολιτισμός των δολοφόνων».

Για τα Πετράλωνα των μεταναστών. Πακιστανών και άλλων…

Στη μνήμη του Σαχτζάτ Λουκμάν που δολοφονήθηκε χθες τα ξημερώματα 
Από μπλογκ endea neos

Τους θυμάμαι μέσα στα σκοτάδια της Αθήνας. Πριν ακόμη ξημερώσει, πριν ακόμη γεμίσουν οι δρόμοι της πόλης μ’ αυτοκίνητα και κόσμο.

Τους έβλεπα κάθε μέρα για χρόνια ολόκληρα. Τους θυμάμαι όλους! Ήτανε καμιά δεκαριά περίπου. Νέοι, μεσήλικες, πιο ηλικιωμένοι… Αργά αργά, βαριά βαριά λόγω κούρασης, λες και τα ποδήλατά τους πήγαιναν σημειωτόν, τους θυμάμαι όλους να ανεβαίνουν την Πειραιώς και να στρίβουν δεξιά στα στενά των Πετραλώνων, ή αριστερά, προς την Πέτρου Ράλλη.

Τους θυμάμαι ως εργαζόμενους στα βενζινάδικα της Χαμοστέρνας…

Τους θυμάμαι ως νέα παιδιά ή ως οικογενειάρχες να ψωνίζουν στου Σκλαβενίτη και στου Βασιλόπουλου των Πετραλώνων.

Τους έβλεπα για χρόνια ολόκληρα να ψωνίζουν στη Λαϊκή, να τηλεφωνούν στους δικούς τους από θαλάμους των δρόμων γύρω από την Πλατεία Ηούς, να μανατζάρουν τα μικρομάγαζά τους, παντοπωλεία, κουρεία, μανάβικα, ήδη κινητής τηλεφωνίας…

Άκουγα τις μουσικές τους και τις γλώσσες τους να ξεχύνονται στους δρόμους μέσα από τα υπόγεια, μέσα από τα υπερυψωμένα ισόγεια των Πετραλώνων. Των Κάτω Πετραλώνων κυρίως... Γιατί η σιδηροδρομική γραμμή του ΗΣΑΠ ήταν και παραμένει ο μεγάλος ταξικός φράχτης… Κάτι αντίστοιχο του ζω κάτω ή πάνω από την Εγνατία, κάτι ανάλογο του Ομόνοια ή Σύνταγμα η ταξική, η συγκοινωνιακή, η διαχωριστική τρενογραμμή στα Πετράλωνα….

Τους θυμάμαι να συνυπάρχουν αρμονικά ή αδιάφορα μαζί με κουρασμένους συνταξιούχους, μαζί με άνεργους, μαζί με φρικιά…

Τους έβλεπα και ως διαδηλωτές στην Πατησίων, κρατώντας κόκκινες, πράσινες και άλλες σημαίες, όταν ημεδαποί και αλλοδαποί διαδήλωναν κατά του μνημονίου…

Τους θυμάμαι αυτούς τους ανθρώπους για χρόνια ολόκληρα μέσα στα σκοτάδια. Να ανηφορίζουν κουρασμένοι πάνω στα ποδήλατά τους την Πειραιώς και μετά να στρίβουν Πέτρου Ράλλη, ή να χάνονται στα στενά των Πετραλώνων.

Στα πρόσωπά αυτών των κουρασμένων Πακιστανών ποδηλατών, εγώ, κάθε πρωί, έβλεπα και τον συγχωρεμένο από χρόνια πατέρα μου γιατί... Υπήρξε κι’ αυτός ποδηλάτης μετανάστης για ένα διάστημα. Σε άλλη χώρα, σε άλλη εποχή, για λίγο καιρό, όπως μου έλεγε, μέχρι ν’ αγοράσει έναν μεταχειρισμένο σκαραβαίο… Εγώ όμως, στα κουρασμένα πρόσωπα αυτών των Πακιστανών ποδηλατών, έβλεπα και τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου….

Τους θυμάμαι συχνά κι έντονα αυτούς τους ανθρώπους, τους θυμήθηκα ξανά, τους θυμήθηκα και τώρα που διαβάζω πως «Στις 3:20 τα ξημερώματα στην οδό Τριών Ιεραρχών στα Πετράλωνα, δύο άτομα, ηλικίας 25 και 29 ετών, που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα επιτέθηκαν και τραυμάτισαν θανάσιμα με μαχαίρι το μετανάστη που πορευόταν με ποδήλατο», γιατί λέει τους έκλεινε το δρόμο...

Εκεί.. Στα Άνω Πετράλωνα… Κοντά στον Ασύρματο. Κοντά στη «Συνοικία το Όνειρο»…

Περί καταλήψεων...



«Μπορεί να μην συμφωνώ με ό,τι υποστηρίζεις. Μα θα υπερασπίσω μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να διατυπώνεις ελεύθερα τις απόψεις σου» Βολταίρος....

Thursday, January 17, 2013

Ο Τζο Στράμερ των Clash δίνει το όνομα του σε πλατεία

Μια πλατεία στην Ισπανία θα "βαπτιστεί" με το όνομα του αστέρα της πανκ ροκ Τζο Στράμερέπειτα από εκστρατεία που διοργανώθηκε μέσω Facebook.

Πάνω από 2.000 κάτοικοι της Γρανάδας, την οποία ο τραγουδιστής των The Clash είχε επισκεφτεί πολλές φορές στον παρελθόν, υπέγραψαν αίτηση που σκοπό είχε να τον τιμήσει.

Σύμφωνο με την επιθυμία των κατοίκων στάθηκε το δημοτικό συμβούλιο της πόλης και έτσι μία πλατεία της θα μετονομαστεί σε Plaza de Joe Strummer.

Ο διάσημος τραγουδιστής, που είχε πρωτοαναφέρει την Γρανάδα στο κομμάτι Spanish Bombs του άλμπουμ των The Clash, London Calling, απεβίωσε το 2002.

Ο Στράμερ πρώτη φορά πάτησε τα χώματα της Γρανάδας την δεκαετία του 1970 συνοδευόμενος από την Ισπανίδα σύντροφο του Παλόμα Ρομέρο, η οποία με το ψευδώνυμο Palmolive έπαιζε ντράμς τότε στο γυναικείο πανκ συγκρότημα The Slits.

Αργότερα συνεργάστηκε με την τοπική μπάντα 091 – την οποία είχε πρωτοακούσει στο Τζούκμποξ ενός μπαρ-, ηχογραφώντας και ένα δίσκο μαζί τους στην Μαδρίτη.

Ο Ντάνιελ Γκαλάν, δημοτικός σύμβουλος της Γρανάδας, δήλωσε σχετικά: « Η πρωτοβουλία προήλθε από μία ένωση γειτόνων, υποστηρίχθηκε από κάποια πολιτικά κόμματα και τελικά ενεκρίθη. Επρόκειτο για μια λαϊκή απαίτηση. Οι δεσμοί που είχε ο Τζο με την πόλη μας ήταν έντονοι και οι κάτοικοι ακόμα τον θυμούνται. Κάποιοι φίλοι του, ήρθαν και έμειναν εδώ. Ο Τζο Στράμερ αγαπούσε ολόκληρη την Ισπανία και ειδικότερα την Γρανάδα λόγω της φιλίας που διατηρούσε με τους συντελεστές του συγκροτήματος 091».

Το τοπικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα PSOE υποστήριξε το εγχείρημα εις μνήμην του Στράμερ, με τον εκπρόσωπο τύπου του κόμματος να δηλώνει ότι ο εν λόγω μουσικός είχε αφομοιώσει την «νεανική ατμόσφαιρα της επανάστασης, της νύχτας και της ροκ» και ότι «έκανε γνωστή την Γρανάδα στα πέρατα της Γης».

Πηγή: BBC

Ολοι εκεί....


Monday, January 14, 2013

Μια τοποθέτηση...

Κάποιοι φίλοι και σύντροφοι έχουν... παραξενευτεί από την (θετική) στάση μου απέναντι στη "Villa Amalias" και γενικότερα στις καταλήψεις & τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Λογικά δεν θα έπρεπε γιατί η δική μου αξιακή κουλτούρα έχει στις πρώτες θέσεις την υπεράσπιση αυτόνομων πρωτοβουλιών. Προέρχομαι από μια νεολαία (τον Ρήγα) που πήρε μέρος (κόντρα στην ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού) στη πορεία ενάντια στην αστυνομία μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά το Νοέμβρη του 1985. Μια νεολαία που έβλεπε θετικά τα πρώτα βήματα αυτοδιαχειριζόμενων πρωτοβουλιών (ρ/σ Τυφλοπόντικας στα FM, Ράδιο Ουτοπία Θεσσαλονίκης, πρώτες καταλήψεις στέγης στα Πατήσια κ.α.). Μια νεολαία που θεωρούσε τα Εξάρχεια (και...) δικιά της γειτονιά. Μια νεολαία που το 1986 μοίρασε χέρι χέρι το κείμενο του Μάνου Χατζηδάκι που είχε τίτλο: "Είμαι μαζί σας". Μπορώ να γράψω κι άλλα πολλά, περιορίζομαι στην ανάρτηση του άρθρου του Μάνου Χατζηδάκι την οποία θεωρώ την καλύτερη απάντηση στις απορίες φίλων & συντρόφων.

"..Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ".

Μάνος Χατζηδάκις 1986

Αντί συνεννόησης, μια ακόμα ανώφελη σύγκρουση

Του Βασίλειου Α. Χατζηϊωάννου.

Οι σκέψεις που ακολουθούν διατυπώθηκαν με αφορμή μία προ ολίγων ημερών ανάρτηση του Γιώργου Στόγια υπό μορφή σχολίου στο λογαριασμό του στο facebook. Απόσπασμα της ανάρτησης αυτής αναπαράγω αυτούσια, καθώς αυτό υπήρξε η αφορμή της εν συνεχεία τοποθέτησής μου: «Μέσα στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο υπάρχουν άτομα και συλλογικότητες που απέχουν έτη φωτός από την εικόνα δεκαπέντε τραμπούκων να προπηλακίζουν έναν κρατικό αξιωματούχο μπροστά στα ανήλικα παιδιά του. (…) Ας βγουν μπροστά μυαλωμένες φωνές να αναδείξουν την προσφορά της αντικουλτούρας, να πείσουν, να διεκδικήσουν συμμετοχή στη μελλοντική χρήση ανεκμετάλλευτων κτιρίων. Η πειθώ όμως μέσω του χουλιγκανικού τρόμου πρέπει να είναι καταδικαστέα προκειμένου να διαμορφωθεί ένα ελάχιστο πεδίο συνεννόησης.»

Διαβάζοντάς το, ενδόμυχα συμφώνησα. Σκέφτηκα ότι, στις περιπτώσεις που ιστορικά εμφανίστηκε το φαινόμενο των καταλήψεων, τούτο οφειλόταν στην αδυναμία ή στην αδιαφορία του ιδιοκτήτη να εκμεταλλευτεί την ακίνητη περιουσία του. Και στις περιπτώσεις που ειδικώς το κράτος ήταν ο ιδιοκτήτης, οφειλόταν στην παντελή αδιαφορία του να προχωρήσει σε χρήσεις των κτηρίων του προς όφελος της τοπικής κοινωνίας.

Ταυτόχρονα, όμως, άρχισα να σκέπτομαι ότι η απτή αυτή πραγματικότητα, την οποία όλοι οι ευαίσθητοι πολίτες που ζουν στα κέντρα των ελληνικών πόλεων έχουν βιώσει στο πετσί τους, δεν έχει αποτελέσει ποτέ αντικείμενο ουσιαστικής συζήτησης. Συνειδητοποίησα μάλιστα ότι ο αντιεξουσιαστικός ή ελευθεριακός χώρος ανέκαθεν αδυνατούσε να καταστήσει γνωστές σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα τις δράσεις του εντός των κατειλημμένων κτηρίων. Το δυστύχημα είναι ότι ακόμα και σήμερα, που το ζήτημα των καταλήψεων έχει αναδειχθεί σε κορυφαίο ζήτημα της επικαιρότητας, οι απόψεις του ελευθεριακού χώρου συνεχίζουν να μην ακούγονται ευρέως. Και αυτό είναι, αν μη τι άλλο, αξιοσημείωτο.

Eίναι γνωστό ότι στις κεντροευρωπαϊκές χώρες η ελευθεριακή ή ανένταχτη κουλτούρα έχει σημαντική συμμετοχή και προσφορά σε τοπικό επίπεδο. Η εναλλακτική φιλοσοφική και καλλιτεχνική έκφραση και ο τρόπος ζωής μέσω της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης είναι αποδεκτός σε κοινωνίες με φιλελεύθερη κουλτούρα και ανεκτικότητα προς το διαφορετικό. Σε αυτές τις κοινωνίες τούτο ήταν δυνατό, διότι αυτές δεν είχαν ούτε τις εμμονές, ούτε τους αυτισμούς ούτε τα κωλύματα της ελληνικής κοινωνίας. Επιπλέον, η ελληνική κοινωνία είχε και συνεχίζει να έχει παντελή έλλειψη ενημέρωσης για την ταυτότητα και τις ιδέες του ελευθεριακού χώρου. Και η βάση του όλου προβλήματος εντοπίζεται σε ακριβώς αυτό το σημείο. Στην έλλειψη ενημέρωσης. Διότι, αν δεν γνωρίζεις κάποιον, είναι αναμενόμενο να είσαι καχύποπτος γι’ αυτόν και τις πράξεις του.

Η έλλειψη ενημέρωσης δημιουργεί την εξής κατάσταση: Από τη μία η κοινωνία, που δεν γνωρίζει και δεν ασπάζεται την ελευθεριακή κουλτούρα, της αποδίδει τα μύρια όσα κακά, θεωρώντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «αναρχικοί είναι αυτοί που τα σπάνε στις διαδηλώσεις». Από την άλλη, ο ελευθεριακός χώρος, για λόγους ιδεολογικούς, όπως μέλη του τους χαρακτηρίζουν κατ’ ιδίαν, παραμένει «απρόσωπος» προς τα έξω, αρνούμενος οποιαδήποτε συγκροτημένη στρατηγική επικοινωνίας και ενημέρωσης. Περαιτέρω, αρκετά μέλη του αρνούνται την κατοχύρωση δικαιωμάτων ιδιωτικού δικαίου των συλλογικοτήτων τους, διότι θεωρούν μια τέτοια κατοχύρωση ως πράξη αντίθετη στην ιδεολογία τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο ελευθεριακός χώρος κατά πρώτον να είναι ευάλωτος στην όποια πολιτική αντιπαράθεση, κατά δεύτερον να του αποδίδεται κουλτούρα πολιτικής βίας, τρομοκρατίας και ανομίας και κατά τρίτον, ο λόγος του να διατηρεί έντονα μανιχαϊστικά και πολεμικά χαρακτηριστικά κατά της κοινωνίας, των κρατικών θεσμών και των ιδεολογικών του αντιπάλων, γεγονός που όχι μόνο δεν ευνοεί την ουσιαστική ενημέρωση της κοινωνίας για τις θέσεις και τις δράσεις του, αλλά αντίθετα διατηρεί το τεταμένο κλίμα και φοβίζει μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.

Η πραγματικότητα αυτή, για την οποία ευθύνη έχει πρωτίστως ο ίδιος ο χώρος, δεν αναιρεί την άλλη πραγματικότητα: Ότι υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι και συλλογικότητες στον χώρο αυτό, όπως, εξάλλου, σε κάθε χώρο με ανθρωποκεντρική ιδεολογία. Ομοίως, παράλληλα, υπάρχουν και προβληματικοί άνθρωποι, όπως σε κάθε χώρο. Το να ταυτίζει κανείς την προβληματική συμπεριφορά με έναν οποιονδήποτε συγκεκριμένο χώρο συλλήβδην (εν προκειμένω τον ελευθεριακό χώρο), αποτελεί τουλάχιστον αφέλεια, όσο αφέλεια αποτελεί να πιστεύει κανείς ότι συνολικά όλοι όσοι ανήκουν σε ένα οποιοδήποτε άλλο πολιτικό χώρο είναι άγγελοι.

Η ελάχιστη κοινωνική εμπειρία δείχνει ότι σε περιόδους κρίσης κάποιοι βιώνουν την βίαιη αντιπαράθεση ως επιβεβαίωση. Και αυτό δεν έχει ιδεολογικές περιχαρακώσεις. Ισχύει για όλο το πολιτικό φάσμα, καθώς η ανάγκη για σύγκρουση έχει ψυχολογικό υπόβαθρο. Δεν κατανοούν όμως ότι, με τον τρόπο που αυτοί έχουν δομήσει το βιοτικό τους πλαίσιο, η ύπαρξη του αντιπάλου ανάγεται σε αναγκαία συνθήκη και της δικής τους υπόστασης, ενώ, από την άλλη πλευρά, μια δυνητική εξόντωση του αντιπάλου επιφέρει ταυτόχρονα και την δική τους εξόντωση. Τέτοιες συγκρούσεις, όμως, ανεξάρτητα από την αφορμή, τα αίτια και την στόχευσή τους, ελάχιστα αφορούν τις τοπικές κοινωνίες και τις γειτονιές, όπου βρίσκονται τα κατειλημμένα κτήρια, αλλά και την κοινωνία, ως σύνολο, η οποία, εξάλλου, έχει σοβαρότερα προβλήματα να επιλύσει.

Σε εποχές που κανείς δεν (θα έπρεπε να) περισσεύει, καλό θα ήταν να αποκατασταθεί ένα ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης και επικοινωνίας κρατικών θεσμών και κοινωνικών και τοπικών φορέων με τον ελευθεριακό χώρο, επί τη βάσει συγκεκριμένων ελάχιστων θεμελιωδών δημοκρατικών παραδοχών, ώστε οι όποιες χρήσιμες δράσεις του να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο σχέδιο ανάπτυξης των αστικών γειτονιών και των τοπικών κοινωνιών. Κι αυτό είναι ευθύνη αμφότερων των πλευρών, διότι με εμμονή στην στείρα άρνηση, στην άγονη αντιπαράθεση, στις βίαιες πρακτικές τρομοκράτησης και στις απειλές δεν ωφελούνται ούτε οι τοπικές κοινωνίες, ούτε το κράτος, ούτε ο ελευθεριακός χώρος, αλλά μόνο όσοι επενδύουν στο μίσος, στον φόβο της κοινωνίας και στον περιορισμό κάθε εναλλακτικής άποψης, αποδίδοντάς της την αστόχαστη και ενίοτε βολική ρετσινιά του «αναρχικού».

Πηγή: Feleki

Το έγκλημα της Αμυγδαλέζας και οι 15 μπάλες

«Στην Αμυγδαλέζα διαπράττεται ένα έγκλημα, μια ασύλληπτη βαρβαρότητα», μου έλεγε πριν από λίγες μέρες ένας φίλος για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν οι κρατούμενοι πρόσφυγες. Μου περιέγραψε απίστευτες σκηνές και εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι μια μέρα το καζάνι θα εκραγεί. «Δεν αντέχει άνθρωπος αυτές τις συνθήκες», είπε με σιγουριά.
Μου ζήτησε και κάτι πολύ απλό: Είκοσι μπάλες ποδοσφαίρου για τις είκοσι πτέρυγες κρατουμένων. Όταν πριν από λίγο καιρό έπεσε μια μπάλα στο προαύλιο, είδε πρόσωπα να χαμογελούν, μετά από πάρα πολύ καιρό. Να παίζουν.
Είκοσι μπάλες, λοιπόν, για τις είκοσι πτέρυγες. Για την Αμυγδαλέζα.
Εμείς (από την ομάδα αστέγων) θα δώσουμε τρεις. Τόσες μπορούμε. Δεν μας περισσεύουν, όμως, μπορούμε. Ο Periklis Papapanagis μας βρήκε άλλες δύο.
Δεν είναι ανάγκη να είναι «πρώτης ποιότητας», “Champions League” κ.λπ. κ.λπ. Δεν είναι καν ανάγκη να είναι καινούργιες. 15 μπάλες για την Αμυγδαλέζα. Μπορείτε να βοηθήσετε;

ΟΙ ΜΠΑΛΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΤΕΓΩΝ ΦΑΒΙΕΡΟΥ 39α ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ

Saturday, January 12, 2013

«Σοσιαλθολούρες»

Ένας δημοσκοπικός γίγαντας του 27% με μυαλό 3% 

Του Γιώργου Ρακκά


Πήγε να κάνει την συνδιάσκεψη για να προσδώσει νέα δυναμική στο εγχείρημα και αντί αυτού ξεφούσκωσε ακόμα περισσότερο. Στήριξε όλη την αντιπολιτευτική γραμμή της πρώτης κρίσιμης περιόδου, στη λανθασμένη εκτίμηση ότι ο Σαμαράς δεν θα πάει τη δόση, ενώ όλα τα μηνύματα απ έξω συνηγορούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση, και προφανώς απέτυχε παταγωδώς.

Η κοινουβουλευτική του ομάδα, είναι μια παιδική χαρά, όπου τα «παιδία παίζει» με τα εθνικά μας θέματα (Γαϊτάνη), με λάιφσταιλ δηλώσεις αλά Πέτρος Κωστόπουλος (Τατσόπουλος), ή με τα πρώτα δείγματα ενός αριστερού μπερλουσκονισμού (λέγε με Ρένα Δούρου, και Πάνο Σκουρλέτη).

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση έχει βρει βολικό, καταστέλλοντας τις καταλήψεις των αντιεξουσιαστών, να περιορίζει την αντιπαράθεση με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκεί όπου επιθυμεί: Στον Δεκέμβρη του ’08, στις αντιασφυξιογώνες μάσκες, τα παλούκια και τα μπουκάλια της μπύρας. Έτσι, έχει βρει τον «μήνα που θρέφει τους τέσσερις» καταφέρνοντας ταυτόχρονα να περιορίζει την δημοφιλία του ΣΥΡΙΖΑ, τσιγκλώντας τους πλέον άπειρους και ξεφωνημένους των εκπροσώπων τους να λένε ό,τι τους κατεβαίνει, και να προωθεί παράλληλα την ατζέντα των μεταρρυθμίσεων και της «ανάπτυξης». Και να είναι όλοι ευχαριστημένοι, διότι οι μεν νομίζουν ότι παίζουν σε ρυθμούς σκληρού αντιπολιτευτικού ροκ, και οι δε να παρουσιάζουν τάχα έργο, ενώ άστεγοι πεθαίνουν απ’ το κρύο και άνεργοι φουντάρουν από τις ταράτσες.

Από τον θλιβερό μέσο όρο, ξεχωρίζουν ελάχιστοι που δείχνουν αξιοσημείωτη για τις αδυναμίες του συνόλου στοχοπροσήλωση και επιμονή. Παράδειγμα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αν και υπερβολικά φιλόδοξη και γι’ αυτό αρκετά αποκρουστική, που έχει αναλάβει το κύριο βάρος των αποκαλύψεων για τη λίστα Λαγκαρντ. Τη μόνη επιλογή που έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τους τελευταίους μήνες, η οποία τον ευθυγράμμισε επι τέλους με το λαϊκό αίσθημα και τον έστρεψε ξεκάθαρα ενάντια σ’ αυτούς που πρέπει: τον Μπόμπολα, και τους μεγαλοδημοσιογράφους, το κατεστημένο. Κι εδώ, βέβαια, πάλι δεν πέρασε με καλό βαθμό τις εξετάσεις, καθώς άφησε στην απ έξω τον μεγάλο ένοχο της ελληνικής τραγωδίας, Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου, δίνοντας έτσι αναπάντεχο ρελάνς στη Χρυσή Αυγή, να το παίξει «η αδιάφθορη των αδιάφθορων» στηρίζοντας την πρόταση των Αν. Ελ. για την παραπομπή στην δικαιοσύνη και των δύο πρωθυπουργών Παπανδρέου-Παπαδήμου.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, όλα τα παραπάνω είναι συμπτώματα ενός βαθύτερου προβλήματος. Θα έπαιζαν δε πολύ μικρότερη σημασία, αν είχε πραγματικά στρατηγική, αν δηλαδή ήξερε τι να κάνει μέσα στις ταραγμένες συνθήκες της ολοκληρωτικής ανασύνθεσης.

Κι εδώ, όμως, προς το παρόν η παρτίδα χάνεται υπέρ του πιο καπάτσου, μέχρι σήμερα βέβαια διότι αύριο κανείς δεν ξέρει, Σαμαρά. Έτσι σε μια εποχή που κυριαρχούν τα μέτωπα, οι ανασυνθέσεις και η υπέρβαση των παλαιών διαιρέσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει και με το παραπάνω το αδιέξοδο της μέχρι πρότινος γραμμής του περί «κυβέρνησης της αριστεράς», κινδυνεύοντας να καταστεί ανάδελφος στο υπό διαμόρφωση νέο πολιτικό σκηνικό. Αντίθετα, ο Σαμαράς έχει μυριστεί καλύτερα προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος, εκδηλώνοντας δειλά-δειλά την πρόθεσή του να συγκροτήσει έναν «ευρωπαϊκό συναγερμό» που θα υπερβαίνει τις παλιές διαιρέσεις και θα ενώνει όλους υπό το σκήπτρο της Γερμανικής Ευρώπης, από τον Γρηγόρη Ψαριανό μέχρι τον Μάκη Βορίδη.

Το αντίστοιχο άνοιγμα που αποπειράθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν προς την… αριστερή πτέρυγα της κεντροαριστεράς, και προς στιγμήν προς τους αρχειομαρξιστές του ΚΚΕ, οι οποίοι εσχάτως διακηρύσσουν ότι οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες τους αφήνουν παγερά αδιάφορους μπροστά στα καθήκοντα που μπαίνουν στο πραγματικό πεδίο του προλεταριακού αγώνα (sic!). Στο ίδιο μήκος κύματος, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ κορόιδευαν τον Καμένο και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ενώ διασκέδασαν αρκετά με τον καταποντισμό του. Παρέβλεψαν, βέβαια, εντελώς αλαζονικά, να σκεφτούν ότι εάν αυτός εκλείψει θα παραμείνουν έστω και προσωρινώς άνευ συνομιλητών! Όταν το κατάλαβαν, βέβαια, τους έλουσε κρύος ιδρώτας…

Όλα αυτά είναι πολύ χαρακτηριστικά της στενομυαλιάς, των κοντόθωρων εκτιμήσεων και των εντελώς παρωχημένων αντιλήψεων που κυριαρχούν ακόμα και στους κόλπους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι άνθρωποι νομίζουν πως θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν το γιγάντιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής που υλοποιεί η γερμανική Ευρώπη πάνω στην Ελλάδα, δίχως να διαθέτουν ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική, και άποψη, από τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας, μέχρι το νέο μοντέλο ανάπτυξης που θα πρέπει να ακολουθήσουμε για να ξεφύγουμε από τον θανάσιμο παρασιτισμό που μας κατατρώει.

Νομίζουν, ότι μπορούν να τα βγάλουν πέρα στην κολοσσιαία σύγκρουση με την Μέρκελ, το γερμανικό κεφάλαιο, τους εν Ελλάδι εκλεκτούς τους, και τα δικά μας κλυδωνιζόμενα τζάκια με μια κακή απομίμηση του «σκληρού ροκ» που είχε εξαπολύσει προ δωδεκαετίας ο Λαλιώτης στη Νέα Δημοκρατία του Έβερτ!

Προς το παρόν αυτό που τους σώζει και συγκρατεί τα ποσοστά, είναι ότι πλέον υπάρχουν κατεστραμμένα μεσοστρώματα, τα οποία θα ζουν μόνιμα εκτός κοινωνικού συμβολαίου, και άρα θα κατευθύνονται σταθερά προς τις ριζοσπαστικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος. Η μεταπολίτευση μας τελείωσε και μαζί της τελείωσαν και οι ευρείες κοινωνικές συναινέσεις με τους μικρομεσαίους. Πλέον, θα υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που θα ζουν μόνιμα με 400 ή 500 ευρώ και παράλληλα θα αποτελούν έναν μόνιμο παράγοντα αστάθειας για τον νέο καθεστώς, που αυτήν την στιγμή βρίσκεται υπό εγκαθίδρυση στη χώρα μας.

Μέχρι πότε, όμως, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών θα στηρίζουν ένα γίγαντα του 27% με μυαλό νάνου, που είναι κολλημένο στα χούγια του 3%; Ήδη, πάντως, οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ έχει επίγνωση αυτών των προβλημάτων. Εξ άλλου, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το κόμμα βγήκε στην αξιωματική αντιπολίτευση «κατ’ ανάθεση», ότι οι ψηφοφόροι του δηλαδή δεν αποτελούν οργανικό μέρος του εγχειρήματος, τουλάχιστον ακόμα, κι ότι τον στηρίζουν ως προσωρινή λύση…

Πηγή: Εφημερίδα ΡΗΞΗ

 

Friday, January 11, 2013

Ο Χρήστος Βακαλόπουλος

Το "κατά δύναμιν" του Χρήστου Βακαλόπουλου

Όταν οι γονείς του Χρήστου Βακαλόπουλου τον ρώτησαν πώς τα πήγε στα Μαθηματικά, τότε που έδινε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, εκείνος απάντησε με το ατάραχο ύφος του: "το κατά δύναμιν!". Η φράση αυτή παρέμεινε μνημειώδης και τη θυμούνταν όσα χρόνια κι αν πέρασαν τόσο ο μεταποβιώσας πατέρας του όσο κι η μητέρα του, η γλυκύτατη κυρία Ξένη, μέχρι και σήμερα. Σήμερα, λοιπόν, είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του Χρήστου, όλοι ασχολούμαστε ακόμα με αυτό το "κατά δύναμιν" του Βακαλόπουλου, με την δύναμη των λόγων και των έργων του, με την δύναμη της ανάμνησης της ίδιας της ζωής του, της καταλυτικής παρουσίας του. Με τη δύναμη των γραπτών του, των κριτικών κειμένων του [...] (Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Σωτήρης Κακίσης, Ο Χρήστος Βακαλόπουλος (προμετωπίδα)
Φώτης Μπατσίλας, Το "κατά δύναμιν" του Χρήστου Βακαλόπουλου (πρόλογος)
Χρήστος Παπουτσάκης, Το όμορφο αγόρι
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Ο προπαγανδιστής
Χρήστος Βακαλόπουλος
Αργύρης Μπακιρτζής, Τι άλλο θέλουμε;
Σταύρος Τσιώλης, Το θαύμα του Αγίου Θεοφάνη
Ευγένιος Αρανίτσης, Για τον Χ.Β.
Ευγένιος Αρανίτσης, Συγκεκριμένη στάθμιση αγαθών
Φώτης Μπατσίλας, Ο Χρήστος Βακαλόπουλος πανταχού παρών
Σωτήρης Κακίσης, Μη λυπάσαι που φεύγω
Ηλίας Γιαννακάκης, Η συνάντηση
Διονυσία Αρβανίτου, Ο Χρήστος Βακαλόπουλος κι εγώ
Βάσος Φτωχόπουλλος, Χρήστος Βακαλόπουλος και Kinks
Γιώργος Βακαλόπουλος, Τα Βιογραφικά του Χρήστου
Σωτήρης Κακίσης, Εικόνες του Χρήστου στο σινεμά (επίλογος)

Εκδόσεις ΑΙΓΑΙΟΝ
Ο Χρήστος Βακαλόπουλος / παρουσίαση βιβλίου από τις εκδόσεις Αιγαίον Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013, ώρα 20.00 Όλια Λαζαρίδου // Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης // Φώτης Μπατσίλας // Σωτήρης Κακίσης στο ABOUT Μιαούλη 18 Ψυρρή



Για το φορολογικό νομοσχέδιο και την ευθύνη των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ

Του Γιάννη Ραγκούση

Αν έπρεπε να διαλέξουμε έναν, τον σημαντικότερο ανάμεσα στους πολλούς, τότε ο βασικός κανόνας που διέτρεξε στην μεταπολίτευση την πλησίστια πορεία της Ελλάδας προς το δημοσιονομικό γκρεμό, ήταν ότι διαρκώς σε μικροοικονομικό και μακροοικονομικό επίπεδο καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε.

Με άλλα λόγια, το αναπτυξιακό, το δημοσιονομικό, άρα και το μοντέλο διακυβέρνησης ήταν στηριγμένα στη λογική της συνεχούς, κυρίως δάνειας, ενίσχυσης της αγοραστικής δύναμης και όχι στην αύξηση της παραγωγικότητας.

Υποχρεωτικά ένα τέτοιο μοντέλο ,όχι ανάπτυξης αλλά καλοπέρασης , μπορούσε να στηριχθεί χρηματοδοτικά μόνον με δύο εργαλεία– μηχανισμούς:

1) το εθνικό νόμισμα σε διαρκή διολίσθηση - ενίοτε και σε υποτίμηση

2) τη συνεχή αύξηση του δημόσιου χρέους

Με την υιοθέτηση του ευρώ αρχικά και την άρση εμπιστοσύνης των αγορών – ιδιωτών πιστωτών στη συνέχεια ,η Ελλάδα το 2009 δεν χρεοκόπησε μόνον, αλλά βίωσε την κατάρρευση της συνολικής της πορείας τα 40 τελευταία χρόνια.

Υπό αυτήν την έννοια από το 2009 και μετά, το εθνικό και πατριωτικό χρέος της πολιτικής ηγεσίας της χώρας δεν είναι απλώς να εξασφαλίζει τη νέα δανειοδότηση του ελληνικού κράτους, αλλά πρωτίστως να αλλάξει και να μεταρρυθμίσει τις άρρωστες δομές, αντιλήψεις και πρακτικές που μας οδήγησαν στο δημοσιονομικό γκρεμό.

Εθνική προτεραιότητα, είναι η θεμελίωση ενός παραγωγικού προτύπου ανάπτυξης που θα πάρει τη θέση του καταναλωτικού μοντέλου ευημερίας της μεταπολίτευσης .

Δυστυχώς, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες έχουμε ολική επαναφορά πρακτικών του παρελθόντος. Και αν τα πρόδρομα κρούσματα παλαιοκομματικής κυβερνητικής νοοτροπίας για ορισμένους δεν ήταν αρκετά, το προς ψήφιση φορολογικό νομοσχέδιο δεν αφήνει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι επιστρέφουμε ολοταχώς στο χθες που μας χρεοκόπησε.

Εξηγούμαι:
Τρία χρόνια μετά την κατακρήμνιση της Ελλάδας στο δημοσιονομικό γκρεμό ένα φορολογικό νομοσχέδιο οφείλουμε να το κρίνουμε με βάση τις δύο μείζονες συνιστώσες του :

Την φιλοσοφία και την φορολογική ηθική του .

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ο φοροεισπρακτικός χαρακτήρας τού νομοσχεδίου που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ιδιαίτερα σε συνθήκες δημοσιονομικής κρίσης, δεν είναι το κυρίαρχο ζήτημα.

Το πρόβλημα είναι ότι το νομοσχέδιο έχει άποψη και υιοθετεί τη φιλοσοφία του χθες που μας χρεοκόπησε, επαναθεμελιώνει την Ελλάδα της κατανάλωσης και όχι της παραγωγής, φροντίζει και νοιάζεται για τους επιχειρηματίες και όχι για τις επιχειρήσεις.

Σαράντα χρόνια η Ελλάδα έφτιαξε επιχειρηματίες , δεν έχτισε επιχειρήσεις.

Με βάση τα παραπάνω μέσα από ένα φορολογικό νομοσχέδιο, θα έπρεπε πρώτα και κύρια να ενισχύεται η Ελλάδα της παραγωγής σε βάρος της Ελλάδας της κατανάλωσης. Κατανάλωσης που σε οικονομίες σαν την ελληνική δεν συνεπάγεται ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, αλλά αύξηση των εισαγωγών με την συνακόλουθη επιδείνωση του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών.

Το φορολογικό νομοσχέδιο θα έπρεπε να έχει το θάρρος επιτέλους να πει στην ελληνική κοινωνία την μεγάλη αλήθεια: άλλο είναι ο επιχειρηματίας, άλλο είναι η επιχείρηση. Μονόδρομος για την πολυπόθητη ανάπτυξη και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας είναι η στήριξη της επιχείρησης .

Το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται ο εργαζόμενος αλλά και ο επιχειρηματίας, το κλαδί που θέλουμε να καθίσει και ο άνεργος είναι η επιχείρηση και μάλιστα η επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα δεδομένου ότι το δημόσιο για την εξασφάλιση θέσεων εργασίας πρέπει οριστικά και αμετάκλητα να το ξεχάσουμε πια!

Δύο είναι οι καθοριστικές παράμετροι που αποκαλύπτουν τη φιλοσοφία του φορολογικού νομοσχεδίου ως προς αυτό: .

Πρώτον ο συντελεστής φορολόγησης – επιβάρυνσης της επιχείρησης ως νομικής και οικονομικής οντότητας.

Δεύτερον ο συντελεστής φορολόγησης των μερισμάτων δηλαδή του μέρους εκείνου των κερδών της επιχείρησης που μετατρέπονται σε ατομικό εισόδημα για τον επιχειρηματία – μέτοχο.

Με βάση τα προαναφερθέντα τί θα έπρεπε να προβλέπει το φορολογικό νομοσχέδιο αποδεικνύοντας ότι προωθεί την Ελλάδα της παραγωγής και όχι της κατανάλωσης καθώς και στηρίζει την επιχείρηση σαν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται το αναπτυξιακό μέλλον της χώρας ;

Πρώτον, θα έπρεπε τον συντελεστή φορολόγησης της επιχείρησης που σήμερα είναι 20% να τον μειώνει δραστικά και μάλιστα τα αδιανέμητα κέρδη που θα προορίζονται μέσω αποθεματικού για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων, νέων επενδύσεων, νέων θέσεων εργασίας να τα καθιστούσε ουσιαστικά αφορολόγητα τουλάχιστον για δέκα χρόνια.

Δεύτερον, να αύξανε τον συντελεστή φορολόγησης των μερισμάτων που σήμερα είναι 25%, δηλαδή του μέρους εκείνων των κερδών της επιχείρησης που μετατρέπονται σε ατομικό εισόδημα για τον επιχειρηματία – μέτοχο.

Προς επίρρωση του απαράδεκτου χαρακτήρα του φορολογικού νομοσχεδίου, ο φορολογικός συντελεστής που επιβαρύνει τις επιχειρήσεις αυξάνεται, αντί να μειώνεται από το 20% στο 26%, ενώ ταυτόχρονα ο φορολογικός συντελεστής των μερισμάτων αντί να αυξάνεται, μειώνεται από το 25% στο 10% !

Τί "φωνάζει" δηλαδή το φορολογικό νομοσχέδιο ; "ζήτω η Ελλάδα της κατανάλωσης, ζήτω η Ελλάδα των πλούσιων επιχειρηματιών και των πτωχευμένων επιχειρήσεων, ζήτω η Ελλάδα της ανεργίας και της προκλητικής κοινωνικής ανισότητας , ζήτω η Ελλάδα της ύφεσης " .

Τι να περιμένει όμως κανείς από μία παλαιοκομματική κυβέρνηση που μπορεί να την ακούσετε να ισχυρίζεται αυτή και όσοι άτυπα την εκπροσωπούν στα ΜΜΕ " ποια κέρδη ,οι περισσότερες επιχειρήσεις γράφουν ζημιές " ; "Τότε ένα λόγος παραπάνω να μην μειώσετε αλλά να αυξήσετε τον συγκεκριμένο συντελεστή " θα τους απαντούσε κανείς . Ενώ όπως θα συμπλήρωνε ένας έμπειρος φοροτεχνικός – λογιστής, αυτό που αναμένεται να συμβεί θα είναι η προσπάθεια πολλών επιχειρηματιών να εκμεταλλευτούν την αρπαχτή που τους δίνει την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν ο συντελεστής του 10%, διανέμοντας ειδικά φέτος μερίσματα για να είναι σίγουροι ότι θα προλάβουν.

ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΗΘΙΚΗ
Εκτός από την απαράδεκτη και καταστροφική φιλοσοφία που διέπει το φορολογικό νομοσχέδιο και καθιστά το ρόλο του απολύτως αρνητικό, από την κατακόρυφη μείωση του συντελεστή επί των διανεμόμενων κερδών - μερισμάτων αναδεικνύεται και το κορυφαίο ζήτημα της φορολογικής ανηθικότητας που το χαρακτηρίζει.

Εξηγούμαι:

Δεν είναι δυνατόν, ξεπερνά τα πλέον ακραία όρια της πολιτικής και κοινωνικής ανηθικότητας ειδικά στη σημερινή οικονομική συγκυρία η πρόβλεψη για μείωση του συντελεστή φορολόγησης των μερισμάτων, διότι δεν είναι δυνατόν δυόμισι ετών μειώσεις μισθών των εργαζομένων να μετατρέπονται σε αύξηση των ατομικών εισοδημάτων των επιχειρηματιών .

Στη φάση της ύφεσης που διανύουμε, όπου ο κύκλος εργασιών συρρικνώνεται και το κόστος πρώτων υλών παραμένει στα ίδια επίπεδα, η μόνη πηγή βελτίωσης των οικονομικών αποτελεσμάτων της επιχείρησης είναι οι μειώσεις των μισθών και η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων.

Η δραστική μείωση του μισθολογικού κόστους στην λειτουργία των επιχειρήσεων, αντί να επενδύεται στην ενδυνάμωση και επέκταση της παραγωγικής δραστηριότητας άρα στην ανάπτυξη , διοχετεύεται στην αύξηση των ατομικών εισοδημάτων των εχόντων ,τελικά στην κατανάλωση και την αύξηση των εισαγωγών ή και στην αύξηση των καταθέσεων που εξάγονται σε τράπεζες του εξωτερικού .

Πρόκειται για την πιο ανήθικη, άθλια και απροσχημάτιστα ληστρική αναδιανομή των εισοδημάτων που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα .

Οι Βουλευτές ιδίως του ΠΑΣΟΚ ,οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας που σήκωσε το πολιτικό βάρος τα δυόμισι προηγούμενα χρόνια για την αντιμετώπιση της χρεοκοπίας της Ελλάδας δεν έχουν κανένα δικαίωμα να συναινέσουν με την ψήφο τους στη υιοθέτηση ενός φορολογικού νομοσχεδίου που μετατρέπει τις δραματικές μειώσεις στους μισθούς των εργαζομένων σε προκλητικές αυξήσεις των ατομικών εισοδημάτων των επιχειρηματιών και όχι σε παραγωγικούς και αναπτυξιακούς πόρους .

Και επειδή πολλοί θα αναρωτηθούν "δηλαδή να πέσει η κυβέρνηση" ;

απαντώ : "να μην πέσει η κυβέρνηση. Να αλλάξει αυτό το ανήθικο , άδικο και παλαιοκομματικής εμπνεύσεως φορολογικό νομοσχέδιο " .

ΤΕΛΟΣ

Αυτές τις μέρες η χώρα ταλανίζεται από το σκάνδαλο της μη αξιοποίησης και της αλλοίωσης της λίστας Λαγκάρντ, ένα θέμα που αποτέλεσε για εμένα την αιτία να ανακοινώσω την αποχώρησή μου από το ΠΑΣΟΚ στις 3 Οκτωβρίου του 2012. Η ένταση με την οποία αναδεικνύεται το θέμα, δείχνει επίσης ότι υπάρχει σοβαρό αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για φορολογική δικαιοσύνη.

Ένα σκέλος αυτής της δικαιοσύνης είναι η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Θα μπορούσε στο ίδιο νομοσχέδιο η κυβέρνηση αν πραγματικά ήθελε, να συμπεριλάβει διατάξεις με βάση τις οποίες σε τακτά χρονικά διαστήματα υποχρεωτικά θα ξεκινούν και θα τελειώνουν φορολογικοί έλεγχοι ειδικά για καταθέσεις του εξωτερικού. Όμως η κυβέρνηση δεν θέλει.

Ένα δεύτερο σκέλος της φορολογικής δικαιοσύνης είναι να επιμεριστούν πιο δίκαια τα φορολογικά βάρη στους πολίτες, είτε αυτοί είναι επιχειρηματίες, είτε εργαζόμενοι, είτε εισοδηματίες. Ίσες υποχρεώσεις για όλους ανεξαρτήτως, πηγής των προσωπικών τους εισοδημάτων, πρέπει να είναι η φιλοσοφία της. Δυστυχώς και σε αυτό το μέτωπο η κυβέρνηση δεν θέλει να δώσει τη μάχη.

Επομένως, η Ελλάδα δεν συνεχίζει να ζει μόνον με το ψέμα της αντιπολίτευσης, ότι με ένα άρθρο θα αποκατασταθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά και με την αλήθεια της κυβέρνησης ότι δεν έχει την πολιτική βούληση και άρα δεν πρόκειται τίποτε να αλλάξει από τις δομές που παράγουν φορολογική αδικία, σκάνδαλα, διαφθορά και τελικά την πορεία προς ένα νέο δημοσιονομικό γκρεμό .

Tuesday, January 1, 2013

Η Ιταλική Αριστερά μπαίνει δυνατά στη μάχη των εκλογών

Ο Νίκι Βέντολα
Στις 24 & 25 Φεβρουαρίου οι πολίτες της Ιταλίας θα πάνε στις κάλπες. Η τεχνοκρατική κυβέρνηση του Μόντι «έπεσε» μετά την απόφαση του Μπερλουσκόνι να επιστρέψει και πάλι στην ενεργό πολιτική (αν και δεν πιστεύω ότι αποχώρησε ποτέ…) και οι πολιτικές δυνάμεις της γειτονικής χώρας μπήκαν σε μια δίμηνη προεκλογική μάχη. Στη δεξιά & την κεντροδεξιά πολλοί είναι εκείνοι που «παρακαλούν» τον Μάριο Μόντι να ηγηθεί «αστικού» ψηφοδελτίου. Ακόμα και ο Μπερλουσκόνι δηλώνει ότι θα αποχωρήσει αν ο Μόντι τεθεί επικεφαλής πολιτικού σχηματισμού. Υπάρχει όμως Ιταλός που να πιστεύει τον… κροκόδειλο; Όπως και να έχει οι εξελίξεις στην κεντροδεξιά θα είναι ενδιαφέρουσες. Όμως στη «Κόκκινη Πιπεριά» θα ασχοληθώ με το κόμμα του Νίκι Βέντολα, την «Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία» το κόμμα που εκφράζει σήμερα την σύγχρονη, εναλλακτική αριστερή πρόταση για την Ιταλία. Χαρισματικός ο Βέντολα δεν κατάφερε να πείσει, στο πρόσφατο δημοψήφισμα του Δημοκρατικού Κόμματος, την πλειοψηφία των Ιταλών Αριστερών & Κεντροαριστερών να του αναθέσουν την ηγεσία της και να είναι αυτός υποψήφιος πρωθυπουργός. Ο Πιερλουίτζι Μπερσάνι ήταν ο νικητής, όμως ο Νίκι Βέντολα μπορεί (και πρέπει…) να περιμένει. Όπως και ο ίδιος δηλώνει συνέχεια αυτό που προέχει είναι η νίκη των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού στις επερχόμενες εκλογές και όχι η προσωπική καταξίωση. 

Η «Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία» θα κατέβει στις εκλογές σε συνεργασία με το Δημοκρατικό Κόμμα. Μάλιστα πρόσφατα έστησαν από κοινού κάλπες για να επιλέξουν οι πολίτες της Αριστεράς τους υποψηφίους βουλευτές (φυσικά καμία σχέση με τον τρόπο που τα κόμματα της Ελληνικής Αριστεράς επιλέγουν και επιβάλουν τους υποψήφιους βουλευτές).
Ο Τζούλιο Μαρκόν
Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Τζούλιο Μαρκόν με τον κόμμα του Νίκι Βέντολα. Ο Μαρκόν είναι εμβληματική μορφή των κινημάτων κοινωνικής κριτικής στην Ιταλία. Οπως γράφει στο άρθρο, που ανακοινώνει την υποψηφιότητα του, με τίτλο «Μπορούμε να αλλάξουμε δρόμο»: «Πάντα κάνουμε πολιτική από τα κάτω , πρώτα στο φοιτητικό κίνημα, στη συνέχεια, στο πασιφισμό της δεκαετίας του '80, σε δράσεις αλληλεγγύης κατά των πολέμων στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90, στις εκστρατείες ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, οι διαδηλώσεις στη Γένοβα για τη σύνοδο της G8 στη Γένοβα, κ.α. Επίσης έχω συντονίσει οργανισμούς, όπως η Διεθνής Δημόσιας Διοίκησης, η Σύμπραξη για την Ειρήνη, η Ιταλική Κοινοπραξία Αλληλεγγύης, Lunaria, και, τέλος, την Sbilanciamoci εκστρατεία!»

Ο Τζούλιο Μαρκόν υποστηρίζει ότι σήμερα υπάρχει μια αυξανόμενη ανάγκη για τη δημιουργία μιας βιώσιμης οικονομίας για το περιβάλλον και την κοινωνία, μια κοινωνία που θα βασίζεται στα δικαιώματα, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και ειρήνη. «Αν αυτή η προσπάθεια μπεί στο Κοινοβούλιο – σε συνάρτηση με τα λάθη της αντιπολίτευσης όπως το μαχητικό F35, τα μεγάλα έργα της TAV και το Στενό Γέφυρα, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, η ποινικοποίηση των μεταναστών - μπορεί να υπάρξουν νέες ευκαιρίες να μετατρέψουν η κινητοποίηση των κινημάτων σε πραγματική αλλαγή. Θα προσπαθήσω να είμαι στο κοινοβούλιο η φωνή των κινημάτων που θα συμβάλλει με προτάσεις για την αλλαγή», υποστηρίζει ο Μαρκόν.

Η συνεργασία της «Αριστεράς, Οικολογίας, Ελευθερίας» με τον Τζούλιο Μαρκόν και το κίνημα Sbilanciamoci! στο οποίο μετέχουν μια σειρά ανένταχτων ακτιβιστών όπως η Λαουρα Μπολντρίνι που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των προσφύγων στα Ηνωμένα Εθνη, τους συνδικαλιστές της FIOM Αϊραουντο & Τζιοβανι Μπαροζίνο, ο Ρομπέρτο Νατάλε πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας του ιταλικού Τύπου, ο Παπ Ντιαό από την κοινότητα Σενεγαλέζων της Φλωρεντίας, η Μόνικα Φρασδόνι συμπρόεδρος των Ευρωπαίων Πράσινων, φεμινίστρια ακτιβίστρια Τσελέστε Κονσταντίνο και ο πρύτανης του Πανεπιστημίου της Φότιζα Τζούλιο Βόλπε, δείχνουν ότι το κόμμα του Νίκι Βέντολα μπορεί να αποτελέσει τη κινητήρια δύναμη για να ξαναβρεί η Ιταλική Αριστερά τη χαμένης της πολιτική αξιοπιστία. Θυμίζω ότι η «Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία», η «Κομμουνιστική Επανίδρυση» και το «Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών» είναι εκτός κοινοβουλίου (και ευρωκοινοβουλίου).

Ο Νίκι Βέντολα εδώ και χρόνια έχει δημιουργήσει τα «εργαστήρια του Νίκι» όπου σ’ όλη την Ιταλία διοργανώνονται συζητήσεις, ημερίδες, φόρουμ, συνέδρια με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, σε μια προσπάθεια να εμπλουτιστεί το κόμμα με την ριζοσπαστικότητα των κινημάτων κοινωνικής κριτικής, του αντιρατσιστικού κινήματος, των πράσινων πολιτικών. Μια τέτοια κίνηση είναι και η πρόταση προς τον Τζούλιο Μαρκόν να είναι ανεξάρτητος υποψήφιος στις λίστες της «Αριστεράς, Οικολογίας, Ελευθερίας».

Ο Νίκι Βέντολα πιστεύει ότι τα ριζοσπαστικά κινήματα μπορούν να αλλάξουν την πολιτική στην Ιταλία, θα ενισχύσουν τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και θα συμβάλουν στην ανανέωση της δημοκρατίας. Η πρόκληση για την Ιταλική Αριστερά είναι να οικοδομήσει μια διέξοδο από την κρίση, μια εναλλακτική στο νεοφιλελευθερισμό και τις πολιτικές λιτότητας.

Η «Κόκκινη Πιπεριά» θα παρακολουθήσει (και θα υποστηρίξει…) τον προεκλογικό αγώνα του Νίκι Βέντολα, της «Αριστεράς, Οικολογίας, Ελευθερίας», του Δημοκρατικού Κόμματος με την ελπίδα οι δυνάμεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού θα αναλάβουν την διακυβέρνηση της Ιταλίας.

Μάκης Διόγος

Χρήσιμα LINKS:
Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία