Tuesday, June 30, 2009

Ονειρεύομαι ένα σχολείο που θα χωράει όλα τα παιδιά

Οι πρωτοβουλίες που ανέλαβε προκειμένου να βοηθήσει τους αλλόγλωσσους μαθητές της να ξεπεράσουν τα μορφωτικά τους προβλήματα προκάλεσαν την αντίδραση του υπουργείου Παιδείας. Παρά την παύση της από τη διεύθυνση του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών και την ποινική της δίωξη, η κ. Στέλλα Πρωτονοτάριου είναι αισιόδοξη για τη δικαίωσή της και εξακολουθεί να ονειρεύεται ένα σχολείο της αποδοχής, που θα προσφέρει αξίες και θα καταπολεμά την προκατάληψη, την περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Πώς νιώσατε με την απόφαση της απομάκρυνσής σας;

Όταν διακόπτονται πρωτοβουλίες ολοκληρωμένες για μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς, πρωτοβουλίες που έχουν διαρκέσει σχεδόν μία δεκαετία και έχουν μάλιστα αποδεδειγμένα θετικά αποτελέσματα, δεν μπορεί παρά να νιώσει κανείς ματαίωση.

Σας είχαν προειδοποιήσει;

Στη διαδικασία της συνέντευξης κατά την κρίση των διευθυντών φάνηκε η πρόθεση της διοίκησης να με απομακρύνει από το σχολείο. Η αποδοκιμασία ήταν εμφανής στις ερωτήσεις για τη στάση μου απέναντι στους μετανάστες μαθητές και το δικαίωμα όλων των παιδιών να συμμετέχουν στην πρωινή προσευχή.

Ποιοι ήταν οι πραγματικοί λόγοι που συνέβη αυτό;

Προκατάληψη και άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας. Η πολυπολιτισμική μετεξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας οδηγεί εκ των πραγμάτων στην αναγκαιότητα της εφαρμογής μιας διαπολιτισμικής εκπαίδευσης.

Αισιοδοξείτε πως στο τέλος θα δικαιωθείτε;

Δικαίωση είναι να βλέπεις χαρούμενα παιδιά να συμμετέχουν δημιουργικά στη ζωή του σχολείου. Δικαίωση είναι η αποδοχή του έργου του σχολείου από την πλειονότητα του εκπαιδευτικού κόσμου, από πανεπιστημιακούς, κοινωνικούς φορείς, απλούς πολίτες που εκδηλώνουν τη συμπαράσταση και την υποστήριξή τους.

Οι συνάδελφοί σας σάς στηρίζουν;

Το έργο του 132ου στηρίχτηκε ακριβώς στη συλλογικότητα και την ευθύνη των εκπαιδευτικών του. Η στήριξη που εισπράττω είναι συγκινητική.

Δύσκολο σχολείο η Γκράβα. Τα μεγαλύτερα προβλήματα...

Τσιμέντο, διπλοβάρδια για δημοτικά και νηπιαγωγεία, έλλειψη υποδομών, μεγάλη ετερογένεια του μαθητικού πληθυσμού, αδυναμία διαχείρισης των προβλημάτων που συνεπάγεται φαινόμενα προκαταλήψεων και ξενοφοβίας, κρούσματα επιθετικότητας, δυσκολία επαφής και επικοινωνίας σχολείου- γονιών. Είναι ένα συγκρότημα 22 σχολείων με πολλές ιδιαιτερότητες.

Έχετε παλαιότερα αναπτύξει παρόμοιες δράσεις;

Με μία έννοια ναι. Σχεδόν πάντα προσπαθούσα σε συνεργασία συνήθως με συναδέλφους να προσεγγίσω τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα ενδιαφέροντα, τις εμπειρίες, τις ανάγκες των μαθητών μου. Ποτέ όμως δεν είχε αναπτυχθεί μια συνολική «πολιτική» σχολείου.

Πότε αποφασίσατε να πάρετε πρωτοβουλίες;

Με το που ανέλαβα τη διεύθυνση του σχολείου, τα σύνθετα προβλήματα επέβαλαν την άμεση αντιμετώπισή τους, πάντα σε συνεργασία με τον σύλλογο διδασκόντων.

Υπήρξαν αντιδράσεις;

Αντέδρασαν κάποιοι γονείς και εκπαιδευτικοί γειτονικών σχολείων που αγνοούσαν τι ακριβώς συνέβαινε.

Πόσο κρίσιμο για την εξέλιξη του παιδιού είναι να μάθει και ο γονιός τη γλώσσα;

Πολύ. Βοηθά την ένταξη του παιδιού αλλά και τη βελτίωση της επίδοσής του στα μαθήματα.

Οι γονείς έδειξαν ενδιαφέρον;

Όλες οι δράσεις είχαν την υποστήριξη και την ενεργητική συμμετοχή της πλειονότητας των γονέων.

Τι εισπράξατε από την ανταπόκρισή τους;

Τα αποτελέσματα ήταν εμφανή στη σχολική κοινότητα. Τα θετικά συναισθήματα που εισπράτταμε μας ανατροφοδοτούσαν για τη συνέχιση και την επέκταση αρκετών πρωτοβουλιών, αλλά και το ξεκίνημα νέων.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα βοηθά τους αλλόγλωσσους;

Ευνοϊκές διατάξεις και θεσμοί συχνά υπολειτουργούν ή καταργούνται. Τα αναλυτικά προγράμματα και τα βιβλία δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των μαθητών (Ελλήνων και αλλοδαπών).

Ποιες αλλαγές απαιτούνται;

Ουσιαστική διαπολιτισμική εκπαίδευση. Να ασχοληθεί λίγο το υπουργείο με το πετυχημένο δεκαετές παράδειγμα του 132ου και να το αξιοποιήσει.

Βλέπετε πολιτική βούληση;

Μεγάλα λόγια, λίγα έργα...

Από πού πηγάζει ο ρατσισμός και η ξενοφοβία στα σχολεία;

Από την ανασφάλεια των Ελλήνων γονιών, την οποία τροφοδοτεί τελικά όχι η ανομοιογένεια των μαθητών, αλλά η έλλειψη των αναγκαίων μέτρων και υποδομών που θα διασφαλίζουν την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού απέναντι σε φαινόμενα ξενοφοβίας;

Η καθημερινή δουλειά στην τάξη που θα στηρίζεται στα επιστημονικά παιδαγωγικά δεδομένα και στα ανθρωπιστικά ιδεώδη.

Ποια συμβουλή δίνετε στους μαθητές σας;

Να αγαπάς τους ανθρώπους, τον εαυτό σου και τη ζωή και να προσπαθείς να την κάνεις καλύτερη. Να θυμάσαι πάντα να μπαίνεις στη θέση του άλλου.

Πώς νιώθετε όταν ένας μαθητής εγκαταλείπει την προσπάθεια;

Κανένα παιδί δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια όταν υπάρχει ενθάρρυνση, σεβασμός στα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες του, και πραγματικό ενδιαφέρον συνολικά για το παιδί, και όχι μόνο για το μαθησιακό κομμάτι.

Τι ονειρεύεστε για το αύριο της Παιδείας;

Ένα σχολείο της αποδοχής, της χαράς και της δημιουργικότητας που θα προσφέρει αξίες, γνώσεις και δεξιότητες. Ένα σχολείο που θα χωράει όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από θρησκεία, χρώμα, καταγωγή και θα καταπολεμά την προκατάληψη, την περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Saturday, June 27, 2009

Το στοίχημα πρέπει να κερδηθεί...

Η κρίση που ξέσπασε στο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου μετέτρεψε ένα ατυχές εκλογικό αποτέλεσμα σε πολιτική πανωλεθρία. Το 4,7% βαφτίστηκε «ταπεινωτικό» και, μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα κατάθλιψης, δόθηκε η αφορμή για να εκδηλωθούν οι πλέον προβληματικές πολιτικές τάσεις του χώρου ΣΥΡΙΖΑ: υπερβολές, άκρατος υποκειμενισμός, συντηρητικά αντανακλαστικά, ακόμα και αντιδεοντολογικές συμπεριφορές. Την εποχή της δημοσκοπικής ανόδου, είχαμε προειδοποιήσει ότι οι φούσκες των δημοσκοπήσεων μοιάζουν πολύ με αυτές του χρηματιστηρίου. Κατηγορηθήκαμε τότε ως ηττοπαθείς γιατί επισημαίναμε ότι τα νούμερα των δημοσκοπήσεων είναι αναντίστοιχα με τους αριθμούς της πραγματικότητας, έτσι όπως αυτοί εκφράζονται στην πολιτική στράτευση, τη διαθεσιμότητα στη δράση, καθώς και την κοινωνική γείωση του ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά η πραγματικότητα αποδείχτηκε ισχυρότερη των δημοσκοπήσεων και εμείς πέσαμε να πεθάνουμε γιατί χάσαμε το 18%, που ποτέ δεν είχαμε.

Το κραχ

Από το βράδυ των εκλογών και μετά, τα ΜΜΕ υποκατέστησαν πλήρως το δημόσιο χώρο της Αριστεράς, με τα στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ να αμφισβητούν όχι μόνο την πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την ίδια του την ύπαρξη. Και ενώ σύντροφοι και συντρόφισσες σε όλη την Ελλάδα επιχειρούσαν να διερευνήσουν τα αίτια του κακού αποτελέσματος και αυθόρμητα αναζητούσαν τους τρόπους και τις διαδικασίες για να προχωρήσει το κοινό μας εγχείρημα, η υποβολή παραίτησης του σ. Αλαβάνου μετέτρεψε στο σπάσιμο της φούσκας σε πραγματικός κραχ. Ο Αλέκος Αλαβάνος έχει τη δικιά του (μεγάλη) συνεισφορά και στην αριστερή στροφή του ΣΥΝ και στη διατύπωση ενός πολιτικού λόγου έξω από τα ξύλινα στερεότυπα της παραδοσιακής Αριστεράς. Εντούτοις, η δημόσια απαξίωση του Αλέξη Τσίπρα, η παραίτηση την ώρα που απαιτούταν η μέγιστη συσπείρωση, η προσπάθεια υπόδειξης εξιλαστήριων θυμάτων για το ατυχές αποτέλεσμα, καθώς και η εκ των υστέρων (γιατί την ώρα που έπρεπε δεν είχε λεχθεί τίποτα) κριτική σε επιλογές τις οποίες και ο ίδιος συνδιαμόρφωσε, τραυμάτισαν σοβαρά τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, η παρέμβαση Αλαβάνου λειτούργησε ως θρυαλλίδα μιας αλυσίδας εκρηκτικών επιλογών όπως η συγκέντρωση μπροστά στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και η απαράδεκτη στοχοποίηση στελεχών της νεώτερης γενιάς. Το ευτύχημα είναι ότι χάρη στις νηφάλιες παρεμβάσεις πολλών πλευρών, τα χειρότερα αποφεύχθηκαν, και ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί το δικαίωμα του στην ελπίδα.

Τα αίτια

Η ελπίδα όμως δεν υπηρετείται με τη φυγή προς τα μπρος, αλλά με τον ψύχραιμο απολογισμό της προηγούμενης περιόδου μακριά από υποκειμενισμούς και σκοπιμότητες. Από τη μεριά μας θα θέλαμε να συνεισφέρουμε στη συζήτηση σημειώνοντας επιγραμματικά τα κυριότερα σημεία στα οποία δεν πήγαμε καλά το προηγούμενο διάστημα.

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε και η ευρωπαϊκή Αριστερά σχεδόν στο σύνολο της, δεν μπόρεσε να δώσει πειστική απάντηση στην κρίση. Αποδειχτήκαμε ασαφείς και αντιφατικοί απέναντι στο κεντρικό ερώτημα της συγκυρίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι ακόμα και αν τα κάναμε όλα περίφημα, θα κερδίζαμε εμείς από την κρίση και όχι η Άκρα Δεξιά (ιστορικά οι κρίσεις σπανίως ευνοούν την Αριστερά…). Εντούτοις, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι δεν πράξαμε καν τα στοιχειώδη τόσο στο επίπεδο του πολιτικού λόγου όσο και σε αυτό της κινηματικής δράσης αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο στις πλέον αντιδραστικές δυνάμεις.

2. Το διαρκές μπρος-πίσω σχεδόν σε όλα τα θέματα, ουδετεροποίησε τις θέσεις μας και μας οδηγούσε σε απώλειες τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά. Την ώρα που διακηρύτταμε τη στήριξη μας στην εξέγερση του Δεκέμβρη, η κοινοβουλευτική ομάδα έκανε ημερίδα για τον… εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας και ο Αλέξης Τσίπρας καταδίκαζε το μυριόστομο «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι». Την ώρα που αποκλείαμε τη συνεργασία με το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, δηλώσεις των Ανανεωτικών και του Αλέκου Αλαβάνου κρατούσαν διαρκώς την πόρτα ανοιχτή. Την ώρα που φωνάζαμε ότι είμαστε διαφορετικοί από όλους τους άλλους, η εσωτερική φαγωμάρα και οι προσωπικές στρατηγικές έπειθαν για το αντίθετο. Την ώρα που ο σύντροφος Τσίπρας εκλέχτηκε με μια πανίσχυρη εντολή για να φέρει στο πολιτικό προσκήνιο την επισφάλεια, το 16, και τη Γένοβα, έδωσε την εντύπωση ότι στην πορεία παγιδεύτηκε στο τέλμα του συστήματος-Συνασπισμός. Με δυο λόγια, χάσαμε τους μετριοπαθείς που θεώρησαν ότι υιοθετήσαμε αριστερίστικες στάσεις, χάσαμε και τους ριζοσπάστες που θύμωσαν γιατί τα μαζέψαμε.

3. Η απουσία εσωτερικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίαςκαθώς και η συστηματική αγνόηση των συντρόφων -ισσών που δεν ανήκουν σε κάποια συνιστώσα, οδήγησαν στην απομάκρυνση από το εγχείρημα ενός δυναμικού που κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του.

4. Το αντάρτικο των Ανανεωτικών πήρε από ένα σημείο και μετά τις διαστάσεις ανοιχτής υπονόμευσης, πράγμα που επέτεινε τη αποσυσπείρωση (αλλά όχι στο βαθμό που ισχυρίζονται κάποιοι).

Για μας, είναι προφανές ότι τα αίτια της αποτυχίας πρέπει να αναζητηθούν στις πολιτικές αστοχίες ενάμισι χρόνου και όχι στις είκοσι μέρες της προεκλογικής περιόδου. Η πολιτική (τουλάχιστον για την Αριστερά) δεν μπορεί να συρρικνωθεί στην αποτίμηση σλόγκαν και την ανάλυση δημοσκοπικών δεδομένων. Η πραγματική αμηχανία της προεκλογικής εκστρατείας δεν αποτέλεσε παρά αντανάκλαση της στρατηγικής αμηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Από εδώ και πέρα

Έχοντας προσπαθήσει να σκιαγραφήσουμε σε αδρές γραμμές τα κατ’ εμάς αίτια της εκλογικής αποτυχίας, θα πρέπει τώρα να σταθούμε (εξίσου συνοπτικά) και σε ορισμένα βασικά στοιχεία της από εδώ και πέρα πορείας του ΣΥΡΙΖΑ.

1. Κατ’ αρχάς, είναι απολύτως αναγκαίος όρος ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ η αταλάντευτη επιμονή στην αριστερή γραμμή. Σε μια συγκυρία όπου διαρκώς περιθωριοποιούνται νέα κοινωνικά κομμάτια και το πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στον ναδίρ της αξιοπιστίας του, η Αριστερά μπορεί να υπάρξει και να μεγαλώσει μόνο ως κοινωνικά ανταγωνιστική και αντισυστημική δύναμη. Μια δύναμη που συμβάλλει στην οργάνωση της αντίστασης «των από κάτω» και ταυτόχρονα προβάλλει, ένα πρότυπο πολιτικής που θεμελιώνεται στην εν σώματι συμμετοχή των υποκειμένων. Μια τέτοια πολιτική όχι μόνο μπορεί να σφυρηλατήσει μια κοινωνικά υπολογίσιμη Αριστερά, αλλά, με την πάροδο του χρόνου, μπορεί και να αποτελέσει εφαλτήριο ένας νέου αριστερού ηγεμονικού σχεδίου. Το παραμικρό φλερτάρισμα με κεντροαριστερά σενάρια ή (και) ακόμα και η πιο μικρή απομάκρυνση από τα κινήματα, θα μας οδηγήσει στον αφανισμό που υπέστη η Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα στεριώσει μόνο πάνω στο στέρεο έδαφος των αντιστάσεων και όχι στην κινούμενη άμμο του κυβερνητισμού, με εμπιστοσύνη στα πολλαπλά πρόσωπα της ανατροπής, μη υποτασσόμενος στα κελεύσματα των ΜΜΕ.

2. Πρέπει να προχωρήσουμε το ταχύτερο στο σχέδιο της «συριζοποίησης». Συριζοποίηση, όμως, δεν σημαίνει ούτε την αναπαραγωγή αρχηγικών μοντέλων, ούτε και τη διαμόρφωση στενών αντιδημοκρατικών διευθυντηρίων. Αντιθέτως, σημαίνει μεταβίβαση της ισχύος από τη Γραμματεία στα μέλη, δημιουργία τοπικών, θεματικών και κλαδικών επιτροπών από τις οποίες, με δημοκρατικές διαδικασίες και πλουραλισμό, είναι αναγκαίο να προκύψουν ισχυρά πανελλαδικά όργανα που θα παίρνουν τις αποφάσεις, Σημαίνει, επίσης, συντονισμό της προς τα έξω εμφάνισης μέσω της (διαρκώς αναβαλλόμενης ) δημιουργίας γραφείου τύπου, υπαγωγή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στη Γραμματεία, οριστική ρήξη με την πολιτική των προσωπικών εμπνεύσεων.

3. Είναι επείγον να αναληφθούν εξωστρεφείς πολιτικές πρωτοβουλίες μεγάλης κλίμακας τόσο για τους μετανάστες όσο και για την κρίση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ το διάστημα που θα μεσολαβήσει μέχρι την Πανελλαδική τον Οκτώβριο, παραμείνει εγκλωβισμένος στη συζήτηση για τα εσωτερικά του, δεν θα μπορέσει να αναστρέψει την κοινωνική ερήμωση που φέρνει νη φτώχεια και ο ρατσισμός. Πρέπει τώρα να μπει ανάχωμα στα πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, πρέπει τώρα να δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις τη μάχη ενάντια στην Άκρα Δεξιά, πρέπει τώρα να βάλουμε φραγμό στην περαιτέρω φαλκίδευση των κοινωνικών δικαιωμάτων και τη γιγάντωση της ανεργίας.

Τις τελευταίες ημέρες χάσαμε πολύ έδαφος, αλλά μπορούμε ακόμα να κερδίσουμε το στοίχημα.

Ομάδα Ρόζα

Saturday, June 20, 2009

ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ενόψει της συνεδρίασης της Γραμματείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τη Δευτέρα 22/6/2009 στην οποία θα συζητηθεί η υποβολή παραίτησης του σ. Αλέκου Αλαβάνου, ως Ομάδα Ρόζα τονίζουμε τα εξής:

1) Ο σ. Αλαβάνος πρέπει να ανακαλέσει την παραίτηση του γιατί συσκοτίζει τις αιτίες του αποτελέσματος των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου, απογοητεύει τον κόσμο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και υπονομεύει το συλλογικό χαρακτήρα του εγχειρήματος της ενότητας της Αριστεράς.

2) Θεωρούμε ότι για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτελεί μονόδρομο η αριστερή πορεία του και η συμμετοχική, συλλογική και δημοκρατική ανασυγκρότηση του. Αυτά σημαίνουν πρωτίστως: Άμεσες πολιτικές πρωτοβουλίες υπέρ των εργαζομένων, των ανέργων και των μεταναστών, όχι εσωστρέφεια και οργανωτικές αντιπαραθέσεις, σύγκλιση, σύμφωνα με τις υπάρχουσες αποφάσεις, τον Ιούλιο Πανελλαδικού σώματος που θα απολογίσει το εκλογικό αποτέλεσμα και θα προετοιμάσει Πανελλαδική Συνδιάσκεψη τον Οκτώβριο με αποκλειστικό θέμα τη «συριζοποίηση» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., την οργάνωση του ως πολιτικού χώρου και την εκλογή συλλογικής ηγεσίας.

3) Πιστεύουμε ότι η συγκέντρωση που καλείται τη Δευτέρα 22/6/2009 έξω από τα γραφεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εντείνει την πόλωση και δεν έχει σχέση με την κουλτούρα και την παράδοση της ριζοσπαστικής Αριστεράς που είναι ξένες με τον αρχηγισμό και το μεσσιανισμό.

Ομάδα Ρόζα

20/6/2009

Friday, June 19, 2009

Τοποθέτηση του Αλέκου Αλαβάνου στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στις 17/6/2009

Καταρχήν έχει μία βάση αυτό που λέει ο Μανώλης, κι ο Μανώλης αγαπάει τον ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό το λέει αλλά και από τυπική άποψη, το θέμα έχει σχέση άμεσα με το ΣΥΡΙΖΑ και με τη θέση μου ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.

Λυπάμαι που αυτά που ήθελα να πω μαθεύτηκαν πριν από τη συνάντησή μας. Με πολλούς συντρόφους, και εδώ παρόντες, που ζητήσανε να ‘χουμε μια συνάντηση, και γίνεται αυτή η συνάντηση, γνωρίζουν τι θα πω. Και πάρα πολλοί σύντροφοι επίσης στον Συνασπισμό γνωρίζουν τι θα πω. Και μ’ αυτή την έννοια νομίζω ότι η κατάσταση είναι τόσο απαξιωτική για το ΣΥΡΙΖΑ ώστε δεν έχουμε δυνατότητες να παρατείνουμε αυτή την εικόνα και αυτή την ατμόσφαιρα που επικρατεί στο χώρο και αυτό ήθελα να τονίσω κι εγώ χθες, όταν λέω ότι οι μετασεισμικές δονήσεις μπορεί να είναι και ισχυρές αλλά οι μετασεισμικές δονήσεις σταματάνε σύντομα.

Μ’ αυτή την έννοια θα ‘θελα να σας πω τις παρακάτω σκέψεις.

Πρώτη σκέψη
Πηγαίναμε προς τις ευρωεκλογές, δεν θέλαμε μαζί την ταυτόχρονη διεξαγωγή ευρωεκλογών και εκλογών, ξέραμε ότι υπήρχαν πιεστικές καταστάσεις και οπωσδήποτε το ενδεχόμενο, που έγινε πραγματικότητα, ότι πηγαίνουμε μόνο στις ευρωεκλογές έδωσε μια άνεση σε μας και μας έδινε πάρα πολλές δυνατότητες.

Στις ευρωεκλογές πηγαίναμε με αρνητικές και με θετικές προϋποθέσεις όσον αφορά στο πολιτικό κλίμα.

Οι αρνητικές ήταν μια συνεχιζόμενη κάμψη των δυνάμεών μας, όπως εκφραζόταν από τις δημοσκοπήσεις κι όπως εμείς οι ίδιοι προφανώς τις αντιλαμβανόμασταν. Οι αρνητικές ήταν επίσης η επίδραση του Δεκέμβρη σε ένα χώρο ο οποίος σε ένα βαθμό μπορεί να ήταν κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ήταν και γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με όλη αυτή την καμπάνια και την κινητοποίηση που ‘γινε από όλο το σύστημα ενάντιά μας. Από όλο το σύστημα, πρώτα-πρώτα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πράγμα το οποίο αναίρεσε μια γενικά θετική, ας το πούμε, στάση ακόμα και ανθρώπων που δεν ψηφίζανε ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον δικό μας χώρο.
Οι δύο κυρίως όμως αρνητικές εξελίξεις ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια είχαμε μία ανάκαμψη, όχι μόνο μία αναζωπύρωση του δικομματισμού σχετική, αλλά είχαμε για πρώτη φορά την παρουσία του ΠΑΣΟΚ μπροστά από τη ΝΔ. Στην πραγματικότητα αυτό είχαμε να το δούμε από τις εκλογές του 2000, όπου παρ’ ότι βγήκε τελικά το ΠΑΣΟΚ, οι δημοσκοπήσεις και το κλίμα γενικά ήταν υπέρ της ΝΔ.

Το δεύτερο κύριο αρνητικό στοιχείο ήταν η πλήρης αδυναμία η δικιά μας και κυρίως των συνιστωσών που έχουν και τη μεγάλη δύναμη, να συνεχίσουν τη δικιά μας θέση για τον Δεκέμβρη με πρωτοβουλίες, με ικανότητα να συγκεντρώσουν τα πρωτοποριακά στοιχεία, πλήρης ανικανότητα και αδυναμία η οποία εκφράστηκε από μια μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη γνώμη μου, που δεν είχαμε δει στο άρθρο 16, ήττα με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην όλη εξέλιξη της πολιτικής ζωής δηλαδή το ότι ο χώρος των αντιεξουσιαστών και μάλιστα ο σκληρός χώρος των αντιεξουσιαστών μπόρεσε να αναπτύξει μια ηγεμονική παρουσία με τις δράσεις και τις μορφές που χρησιμοποιεί οι οποίες επηρεάζουν την πολιτική ζωή. Και που αν θέλετε κατά κάποιο τρόπο βιώνουμε και σήμερα ακόμη, με τα γεγονότα τα σημερινά. Εκφράστηκε επίσης με την πλήρη ρήξη που ήρθε μέσα στις δυνάμεις των καθηγητών που εκφράστηκε με την ΠΟΣΔΕΠ και με τη συνεργασία ενός τμήματος των καθηγητών με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και με το προδρομικό και πολύ προειδοποιητικό αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών.

Την ίδια στιγμή όμως νομίζω ότι είχαμε μια σειρά θετικές προϋποθέσεις τις οποίες μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε.

Πρώτον, τον Δεκέμβρη. Η ικανότητά μας, η στάση μας, σε αντιπαράθεση με το σύστημα, με όλο το σύστημα, με εξαίρεση ίσως την ηγεσία, τη στενή ηγεσία κι όχι τα στελέχη, του ΠΑΣΟΚ, που στάθηκαν απέναντί μας, μας έδωσε μια ταυτότητα. Ενίσχυσε αυτή την ταυτότητά μας ως μία δύναμη, η οποία είναι αντισυστημική και η οποία ακόμη και με κόστος, διαμορφώνει ας πούμε τις τοποθετήσεις μας σε τόσο κρίσιμα και συγκρουσιακά ζητήματα. Παραπέρα κινήσεις όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση του προέδρου της Δημοκρατίας ότι ο Δεκέμβρης ήταν εξέγερση, εκεί έγινε η μεγάλη συζήτηση, ενίσχυε αυτή μας την άποψη και μας έδινε τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε εμείς τα θετικά του Δεκέμβρη. Θετικό στοιχείο αυτό.

Το δεύτερο θετικό είναι ότι παρά την αναζωπύρωση τη σχετική του δικομματισμού και τη δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ να είναι μπροστά από τη ΝΔ, αυτό ήταν χωρίς δυναμισμό, δεν είχε κινητήριες δυνάμεις, ήταν σ’ ένα βαθμό «ψόφιο», ας το πούμε έτσι, που μας έδινε δυνατότητα εμάς να παρέμβουμε σ’ αυτές τις διεργασίες του νέου τοπίου.

Ένα τρίτο είναι ότι αυτός ο μεγάλος κύκλος ο οποίος επηρέασε και ήταν το κεντρικό ζήτημα επί μήνες μέσα στην πολιτική ζωή της χώρας και επανηλήφθηκε κατά τη διάρκεια των εκλογών, δηλαδή τα θέματα της διαφθοράς. Τις τελευταίες μέρες παίζανε τα θέματα της διαφθοράς, ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τα έβγαλε με μία νίκη, δηλαδή η προσπάθεια η δικιά μας να δώσουμε μια θετική έκβαση σ’ αυτό το ζήτημα με την ακύρωση των δεσμευτικών δράσεων του άρθρου 86 του συντάγματος που οδηγούσαν σ’ όλη αυτή την κατάσταση, στην ατιμωρησία, στην παράλυση της Βουλής, στην απόσταση της Βουλής από τα μεγάλα ζητήματα κατέληξε στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι μικρό πράγμα, για να μην το αξιοποιήσουμε, το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε προεκλογική κατάσταση είναι υποχρεωμένος να κάνει αυτό που έκαναν προχθές, που είπαν «θα κάνουμε την επιτροπή θεσμών και διαφάνειας» και βάζει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Θετικά στοιχεία επίσης υπήρχαν σε σχέση με την παρουσία μας στον Οικολογικό τομέα. Και στο ζήτημα σε σχέση με τον Βοτανικό και τον Παναθηναϊκό ο οποίος μας δημιούργησε ένα πλήγμα. Και θέματα όπως η μονή Τοπλού, και ζητήματα όπως είναι ο Λιθάνθρακας, και άλλα. Είχαμε μία πάρα πολύ ενεργή παρουσία που έγινε αισθητή αρκετά.

Και το κύριο βέβαια θέμα, η κρίση. Ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ‘χουμε ένα τόσο θετικό πεδίο για την ανάδειξη και προώθηση της πολιτικής μας όσο αυτόν τον κλονισμό του νεοφιλελευθερισμού και σε εθνικό επίπεδο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποτέ δεν περιμέναμε ότι οι προτάσεις Λαφαζάνη για κρατικοποιήσεις, θα γίνονταν, τρόπος του λέγειν, κι απ’ τον Ομπάμα. Είχαμε ένα υπόβαθρο κρίσης, άσχετα αν δεν έφτασε ίσως ακόμη στα σημεία τα οποία περιμέναμε, πάνω σε εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες πάνω στις οποίες μπορούσαμε να κάνουμε ιδιαίτερη δουλειά. Εδώ να πούμε ότι μία δικιά μας αδυναμία ήταν η έλλειψη ικανότητας να δούμε και να αναδείξουμε ως το στοιχείο εκείνο στο οποίο θα πολιτικοποιηθεί η κρίση, το θέμα των μεταναστών. Παρότι υπήρχε η ευρωπαϊκή εμπειρία και παρότι και εμείς το βλέπαμε, στους μετανάστες κρατήσαμε μια θέση αρχής πάρα πολύ σημαντική, ανθρωπισμός, όχι στο ρατσισμό κ.λπ., την ίδια στιγμή όμως δεν συλλαμβάναμε τις διεργασίες που γίνονταν σε εκτεταμένα κοινωνικά στρώματα, κι όχι μόνο στον Αγ. Παντελεήμονα, στο Αρκαδοχώρι στην Κρήτη και σ’ όλη την Ελλάδα, που οδηγούσαν σε μια αντιδραστικοποίηση και σ’ έναν ακραίο ρατσισμό εκτεταμένες κοινωνικές δυνάμεις, τις οποίες εμείς έπρεπε να αφουγκραστούμε. Και είχαμε τη δυνατότητα να τις ακούσουμε και να προτείνουμε λύσεις μέσα ακριβώς στα πλαίσια της αντιρατσιστικής πολιτικής που έχουμε, όπως αυτά που προτείναμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, για την ελευθερία διακίνησης μεταναστών κ.λπ. Προσπάθησα, εγώ προσωπικά, περίμενα και μια ερώτηση και στο ίδιο το debate γι’ αυτό το θέμα, προσπάθησα στον ομιλία της Θεσσαλονίκης να το βάλω, όμως ήταν αργά πλέον.

Δεύτερη σκέψη
Με αυτά τα πλαίσια οι στόχοι που έπρεπε να μπουν για μας, οι πολιτικοί, ήταν να αναδείξουμε μία εναλλακτική λύση απέναντι στη ΝΔ, πέρα από τη γνωστή λύση της εναλλαγής στο δικομματισμό και μάλιστα με ένα κόμμα το οποίο δεν έχει δυναμισμό, το ΠΑΣΟΚ. Το οποίο παρότι είχε μια μεγάλη νίκη, πάνω από 4%, βλέπω ότι πολιτικά δεν μπορεί να την αξιοποιήσει καν. Να αναδείξουμε τα στοιχεία της σημασίας της αλλαγής συσχετισμού στο χώρο της Αριστεράς, και να αναδείξουμε ως κεντρικά μια σειρά ζητήματα της κρίσης.
Κατά τη γνώμη μου ακολουθήσαμε μία πορεία εντελώς αυτοκαταστροφική. Και δυστυχώς ανόητη πορεία.

Δεν περίμενε κανείς από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργήσει με ηγεσία εταιρίες δημοσκοπήσεων. Όσο κι αν σ’ αυτές τις εταιρίες δημοσκοπήσεων δουλεύουν αξιόλογοι άνθρωποι. Μια παρουσία η οποία δεν ήταν πολιτική, αλλά ήταν επικοινωνιακή.

Ακούσαμε τα εξής τρία στάδια, τους εξής τρεις κεντρικούς στόχους των ευρωεκλογών. Τέσσερις ευρωβουλευτές. Τι σημαίνει πολιτικά 4 ευρωβουλευτές; Σημαίνει ότι έχουμε απλώς μία θεαματική δημοσκοπική ανάπτυξη. Τίποτα παραπάνω. Δεν έχει ουδέν πολιτικό περιεχόμενο. Και θυμάστε καλά και με την παρέμβασή μου στην συνδιάσκεψη προσπάθησα να πολιτικοποιήσω τον κεντρικό μας στόχο, ερχόμενος αν θέλετε σε διάσταση με την εισήγηση η οποία ακούστηκε, και λέγοντας ότι να δούμε, ξέρουμε τις δυνάμεις μας, ας βάλουμε το στόχο των «3 ευρωβουλευτών και του τρίτου κόμματος» που τι σημαίνει; Τρίτο κόμμα σημαίνει αλλαγή του συσχετισμού και νέο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό, αλλαγή του συσχετισμού ανάμεσα σε μας και στο ΚΚΕ, το οποίο δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο στην Αριστερά, πολλοί –και το ΔΗΚΚΙ το ξέρει-, απ’ τον ευρύτερο χώρο τον σοσιαλδημοκρατικό, δημοκρατικό, πώς να τον πούμε, χώρο ενδιαφέρονται γι’ αυτό το θέμα. Και τρεις ευρωβουλευτές τι σημαίνει; Ότι δίνουμε μία μεγάλη μάχη και το αναδεικνύουμε. Να βγάλουμε ευρωβουλευτή τον Παπαδημούλη. Και προσέχουμε πάρα πολύ αυτό ρεύμα. Αυτό το ρεύμα είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί συστατικό του στοιχείο. Η απώλεια αυτού του ρεύματος ή η αποστασιοποίηση από το ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μεγάλο κόστος. Και έχει μεγάλο κόστος. Και πληρώσαμε ήδη ένα μέρος αυτού του κόστους.

Περνάμε στο 2ο σύνθημα, το οποίο εκφράζει κεντρικό στόχο, ο οποίος εκφράζεται στη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για να παρουσιάσει την πολιτική του και το πρόγραμμα του στις εκλογές. «Να έχουμε τη μεγαλύτερη εκλογική δύναμη που έχει πάρει ποτέ ο χώρος». Τι σημαίνει αυτό; Το μόνο που σημαίνει είναι ότι έχουμε τον καλύτερο ηγέτη, που μας έφερε περισσότερους ψήφους. Δεν σημαίνει τίποτα άλλο. Δεν σημαίνει τίποτα απολύτως για την κοινωνία αυτό το πράγμα, απολύτως τίποτα.

Και το τρίτο, το οποίο πετάμε μέσα από μια αγωνία τι επικοινωνιακό μπορούμε να πετάξουμε την τελευταία βδομάδα προκειμένου να δώσουμε μια παρουσία δικιά μας, τον «τρίτο πόλο». Έρχεται και πέφτει ο τρίτος πόλος. Και ξαναρωτάω τίνος αποφάσεις είναι όλες αυτές. Σε σχέση και με τα τρία συνθήματα αυτά, τους τρεις κεντρικούς στόχους. Ο τρίτος πόλος έχει μια βάση, ότι εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχει το ανεξάρτητο ρεύμα της Αριστεράς, δεν μπορεί να διαχυθεί μέσα στο χώρο το σοσιαλιστικό, τον κεντρώο χώρο, το δημοκρατικό χώρο. Έχει την ιστορία του, έχει τις ρίζες του και έχει το μέλλον του. Ο τρίτος πόλος εκφράζεται και από τις προτάσεις που έχει κάνει και ο Γλέζος, ΚΚΕ, Ανταρσύα κ.λπ., ο Μπιτσάκης, έχει μια βάση. Όμως όταν την τελευταία βδομάδα που έχεις ένα τεράστιο πρόβλημα σε σχέση με όλον αυτό το χώρο τον ευρωπαϊστικό, ο οποίος είναι στοιχείο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, είναι στοιχείο του Συνασπισμού, είναι στοιχείο συνιστωσών, ορισμένων συνιστωσών του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, έρχεσαι και τους βάζεις ότι θα κάνουμε συζήτηση με το ΚΚΕ και θα πάρουμε πρωτοβουλίες με το ΚΚΕ μετά τις εκλογές τότε ουσιαστικά ενισχύεις τις αποδυναμωτικές τάσεις.

Πήγαμε εντελώς απολίτικα, χωρίς σχεδιασμό, με λάθος σχεδιασμό, με άρπα-κόλλα συνθήματα τα οποία ερχόντουσαν, χωρίς να λειτουργεί το κέντρο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν η εκλογική επιτροπή. Ενώ θέλαμε να αναδείξουμε τα θέματα της κρίσης, 1-2-3 θέματα εδώ στις πρώτες συναντήσεις είχαμε πει να πούμε ότι ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει 1-2-3, το θυμάστε αυτό το πράγμα, τη σημασία της αλλαγής των συσχετισμών, να δώσουμε το μήνυμα σ’ αυτόν τον χώρο του ΠΑΣΟΚ ο οποίος με δυσκολία ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ ότι δώστε ακόμα και στην ηγεσία σας ένα άλλο μήνυμα, ότι θέλουμε να είναι αριστερή η αλλαγή, φτάσαμε σε αυτήν την απολίτικη κατάσταση.

Τρίτη σκέψη
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, ότι διαμορφώσαμε ένα σύστημα το οποίο έβγαζε όλα τα αρνητικά. Ο καθένας από μας και η κάθε συνιστώσα και το κάθε σημείο δράσης μας έχει ένα θετικό πρόσημο και ένα αρνητικό πρόσημο. Εξαρτάται αν ακολουθείς μια πολιτική τέτοια που να ενισχύσεις το θετικό και να αποδυναμώσεις το αρνητικό ή το αντίθετο. Εμείς σε όλα τα στοιχεία τα οποία είχαμε, βγάζαμε το αρνητικό πρόσημο με τη μεγαλύτερη τέχνη που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Παράδειγμα, κατά τη γνώμη μου για το Συνασπισμό είναι ένα συν το ότι έχει το δημοψήφισμα, το ότι τα ίδια τα μέλη του αποφασίζουν για τους υποψηφίους και τη σειρά που έχουν οι υποψήφιοι. Παρουσιάσαμε έναν υποψήφιο ο οποίος επιεικώς εμφανιζόταν και χαρακτηριζόταν, χωρίς ο ίδιος να έχει ευθύνες, ως γκρίζος, ως μη αιχμηρός κ.λπ.
Δεύτερον, ένα στοιχείο της δυναμικής μας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ότι είμαστε η ενότητα της Αριστεράς, απέναντι στο ΚΚΕ είμαστε η ενότητα της Αριστεράς. Εμείς καταφέραμε να φέρουμε σε σύγκληση αντιμαχόμενα, ξένα ρεύματα, οργανώσεις, κόμματα, κινήσεις μέσα στο χώρο της Αριστεράς. Πως εμφανίστηκε αυτό; Ότι έχουμε στη δεύτερη θέση μια υποψήφια που τη φόρεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στον Συνασπισμό, η οποία είναι άσχετη και θα έπρεπε να είναι στο ΚΚΕ.
Άλλο θέμα, είχαμε τον καλύτερο ευρωβουλευτή από το ανανεωτικό, ευρωπαϊστικό ας το πούμε, ρεύμα, ο οποίος παρότι ήταν ευρωβουλευτής του Συνασπισμού σεβάστηκε το ΣΥΡΙΖΑ, δεν έκανε καμία δράση που να έφερε σε δύσκολη θέση οποιαδήποτε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά μετατρέπεται σε αδυναμία μας γιατί πάμε να τον πνίξουμε, σε όλα τα ζητήματα σύντροφοι.

Και το βίωσα και εγώ ο ίδιος αυτό, και το βίωσα πολύ έντονα και με ευθύνη που ξεκινάει από αυτόν εδώ το χώρο. Σε σχέση με το θέμα του ντιμπέιτ. Όταν έβλεπα στις εφημερίδες όλη αυτή τη φιλολογία περί «παιδοκτόνου» και ενάντια στη νεολαία, ακολουθήσαμε μια πορεία η οποία αποδιάρθρωνε το σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτη σκέψη
Γιατί αυτά σύντροφοι; Κατά τη γνώμη μου οι ευθύνες των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, των άλλων πλην του Συνασπισμού είναι μικρές. Όντας στον Συνασπισμό και μένοντας στον Συνασπισμό γνωρίζω την αμηχανία των συντρόφων και των συντροφισσών του ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζω ότι περιμένουν την πρόταση από τον Συνασπισμό. Γνωρίζω, ότι με εξαίρεση ίσως το Μανόλη το Γλέζο, τον οποίο πρέπει να ακούμε περισσότερο, ενδεχομένως όπως τα θέματα με το ψηφοδέλτιο, οι σύντροφοι μόνο σε ακραίες στιγμές έρχονται σε σύγκρουση με το Συνασπισμό, μόνο όταν είναι κάτι το οποίο είναι ακραίο. Επομένως η ευθύνη, κατά τη γνώμη μου, των άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ είναι στο ότι, θα μπορούσε να πει κανείς, χρειαζόταν μια πιο ενεργητική δράση απέναντι σ’ όλα αυτά τα οποία γίνονται.

Εγώ έγινα δέκτης αυτής της ανησυχίας από πολλούς συντρόφους, την ΚΟΕ, την ΑΚΟΑ, το Γιάννη το Θεωνά, το Μανόλη, το Κόκκινο, από αρκετούς συντρόφους, τους περισσότερους συντρόφους εδώ μέσα. Στην πορεία όμως σύντροφοι αυτό που υπερίσχυσε στην προσπάθεια αυτή των εκλογών ήταν μια ομάδα συντρόφων μέσα στο Συνασπισμό έξω από λειτουργίες του Συνασπισμού ή του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι προωθούσανε δικούς τους στόχους, θεωρούσανε μια σίγουρη επιτυχία την οποία δεν έπρεπε να μοιραστεί με κανένα, ανατρέψανε αυτό το κλίμα και τις αξίες της συλλογικότητας τις οποίες είχαμε. Και εδώ θέλω να αναφέρω δύο στοιχεία.

Το πρώτο είναι το ντιμπέιτ. Εμφανίστηκε ότι διεκδίκησα εγώ το ντιμπέιτ. Δεν διεκδίκησα τίποτα. Είχα ενημερώσει. Ήρθε και με βρήκε ο Θεωνάς, όχι. Με βρήκε η ΚΟΕ, όχι. Με βρήκε η ΑΚΟΑ, όχι. Με ποια έννοια; Με την έννοια ότι και εγώ είχα στο μυαλό μου την ιδέα ότι θα μπορούσε ίσως να σκιάζεται ας το πούμε μια νεολαιίστικη δυναμική που θα μπορούσε να αποκτήσει το εγχείρημα με έναν άλλο κεντρικό λόγο, όχι με τον δικό μου.

Και προέκυψε με τυχαίο τρόπο την τελευταία στιγμή όταν δημοσκοπήσεις μας είχαν φέρει ήδη στο 4% από ένα τυχαίο τηλέφωνο και από μια επίμονη αίτηση δική μου να επιβεβαιωθεί ότι ήταν ομόφωνη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού και με μια άμεση επικοινωνία με τον ίδιο το Φλαμπουράρη.

Για ποιο λόγο σύντροφοι όλα αυτά τα παπαγαλάκια; Για ποιο λόγο; Για ποιο λόγο όλα αυτά τα σχέδια; Για ποιο λόγο σύντροφοι δεχόμαστε ότι είναι «προσωπικό στοίχημα» του οποιουδήποτε το πώς θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το δεύτερο, στις αρχές της προεκλογικής εκστρατείας έγινε μια συνάντηση δική μου με τον πρόεδρο του ΣΥΝ σχετικά με αυτά τα ζητήματα. Όπου χωρίς να το πιστεύω εγώ, αλλά λέω ας αφήσουμε αυτή τη δυνατότητα, ναι εντάξει να εξελιχτεί με αυτό τον τρόπο. Στην πορεία όμως μπήκε και ένα ζήτημα το οποίο είχε σχέση με την εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη νομική και πολιτική εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία είναι δεδομένη, προβλέπεται από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής. Και το οποίο είναι ασήμαντο πράγμα στην πραγματικότητα, άνευ σημασίας. Όλα αυτά με εντυπωσίασαν εμένα. Η στάση του συντρόφου και των συντρόφων από το Συνασπισμό διότι είχα μπροστά μου τις θέσεις και τον πρόεδρο του Συνασπισμού. Ήρθαμε σε πλήρη διαφωνία. Και είπα, δεν κάνω προεκλογικά θέμα εγώ.

Ρωτάω όμως. Πως γίνεται αυτό, το οποίο το ήξερα, να παίρνονται αυτές οι αποφάσεις για την πολιτική εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καν να τις έχει συζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ξαναλέω, καταλαβαίνω την αμηχανία των συντρόφων, πως γίνεται να παίρνονται τέτοιες αποφάσεις χωρίς καν να τις έχει συζητήσει ούτε ο Συνασπισμός, όχι ότι αρκούσε, δεν τις είχε συζητήσει καν ο Συνασπισμός. Τις είχε συζητήσει ούτε καν μια τάση του Συνασπισμού. Μία ομάδα συντρόφων χωρίς καμία ευθύνη. Μια ομάδα, η οποία καθοδήγησε και οδήγησε σε αυτή τη διάσπαση δυνάμεων, σε αυτή τη διαίρεση, σε αυτή τη μιζέρια, σε αυτήν την απολιτικότητα το όλο εγχείρημα.

Τελευταίο σημείο
Όπως καταλαβαίνετε, για τον καθένα από μας και για μένα προσωπικά μπαίνουν μια σειρά ερωτήματα. Δυστυχώς αυτό το πρόβλημα δεν σταμάτησε με τις εκλογές, δεν ήταν δίδαγμα οι εκλογές.

Η Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού ήταν προκλητική, προκλητική όχι γιατί έχει δίκιο ή άδικο, δεν με ενδιαφέρει αν έχει δίκιο ή άδικο, αλλά γιατί σε μια στιγμή που έχει ανέβει η ακροδεξιά, που βλέπουμε κινδύνους από μια στρατηγική έντασης στη χώρα μας και από ένα εντελώς άλλο τοπίο, το οποίο θα μας θέσει εμάς στη γωνία, που αναδείχνεται κεντρικό θέμα το θέμα των μεταναστών στο οποίο έχουμε μια δυσκολία να μπούμε με νέους όρους χωρίς να αφήνουμε τις αρχές μας, που το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ότι είναι μια δύναμη που μπορεί να κερδίσει την αυτοδυναμία, που εμείς όχι μόνο δεν ήρθαμε τρίτο κόμμα αλλά ήρθαμε πέμπτο κόμμα ασχολείται με την επετηρίδα στην προεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Το βίωσα στα Χανιά που ήρθαμε έκτο κόμμα. Αυτή τη στιγμή, κεντρικό ζήτημα ή ένα από τα κεντρικά ζητήματα έχει αναδειχθεί το ποιος θα είναι ο πρόεδρος και ποιος θα είναι ο κεντρικός αρχηγός.

Πιστεύω ότι έχουμε περάσει σε μια απαξίωση, σε μια φάση απαξίωσης και αποδόμησης του εγχειρήματος. Εγώ ακολούθησα την τακτική, σε ένα νοσηρό κλίμα που είχε διαμορφωθεί πριν τις ευρωεκλογές, και το ξέρετε το νοσηρό κλίμα που υπήρχε, το ξέρετε, κάθε φορά που λέγαμε θα κάνουμε μια συνέλευση, μια πρωτοβουλία κ.λπ., υπήρχε μια νοσηρή κατάσταση. Την ανέχτηκα. Ανέχτηκα ξέροντας ποιοι είναι και πως καθοδηγείται και που πηγαίνει αυτό το εγχείρημα στις ευρωεκλογές.

Θυμάται καλά ο Ρούντι, από την πρώτη στιγμή του ‘λεγα κάνεις μεγάλο λάθος αν νομίζεις ότι έχουμε την Ελένη τη Σωτηρίου σίγουρη. Είναι έτσι ή όχι;
Έχουμε μια κατάσταση η οποία πολιτικά δεν μας οδηγεί πουθενά κατά τη γνώμη μου και έχουμε τώρα μια εικόνα αποδόμησης, όπου για μένα ένα κεντρικό στοιχείο, το κεντρικό στοιχείο το οποίο προσπάθησα από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα την προεδρία του Συνασπισμού και ενεργό ρόλο στον ΣΥΡΙΖΑ ήτανε να δώσουμε μια εικόνα εναλλακτική. Ότι έχουμε άλλους κώδικες αξιών και λειτουργούμε με διαφορετικό τρόπο από τα άλλα κόμματα και σ’ αυτή τη βάση έγιναν οι αλλαγές στην προεδρία του Συνασπισμού, η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο του Ηρακλείου.

Και να κάνω εδώ μια παρένθεση, θα σας το πω αυτό, ότι έχουμε εδώ μέσα συντρόφους και στελέχη στη μεγάλη τους πλειοψηφία υψηλού ήθους, πολύ υψηλού ήθους. Θέλω να πω εδώ ότι πριν από τις εκλογές του 2007 είχα μια συνάντηση με τη Νάντια όπου ήτανε και ο Δήμος, όπου τους ζήτησα να ενισχύσουν η Νάντια το ΣΥΡΙΖΑ και να είναι υποψήφια και δέχτηκε. Λένε, σε ποια περιφέρεια, σκεφτόμαστε μια περιφέρεια της Αθήνας. Τους λέω όχι θαρθείτε στο Ηράκλειο για να ενισχύσουμε αυτή την προσπάθεια για να βγει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και να δούμε μέσα από τις αλλαγές σε λίγους μήνες ενδεχομένως να υπάρχει και η αλλαγή στον βουλευτή Ηρακλείου και ήταν οι πρώτοι που με πιέζαν συνεχώς να μη παραιτηθώ από το Ηράκλειο.

Θέλω να πω, μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι αποδόμηση σύντροφοι, χάνει το κύριο προσόν του ο ΣΥΡΙΖΑ, έχασε το προσόν της δύναμης η οποία συμμετέχει στην πολιτική ζωή και τη διαμορφώνει και προσωρινά το πήρε το ΛΑΟΣ. Το ΛΑΟΣ επιχειρεί να κάνει αυτό που κάναμε εμείς μετά το άρθρο 16. Εμείς διαμορφώναμε την ατζέντα σε πολύ μεγάλο βαθμό, εμείς φέραμε τα θέματα της παιδείας, εμείς αποδομήσαμε τη Νέα Δημοκρατία, πρώτα απ’ όλα εμείς. Εντάξει; Εκφράζοντας, πυροδοτώντας, συμμαχώντας με τα κινήματα τα οποία γίνανε. Εμείς διαμορφώσαμε αυτόν τον εναλλακτικό ριζοσπαστικό λόγο. Και έχουμε σήμερα πολιτικό πρωταγωνιστή το ΛΑΟΣ. Χάσαμε αυτό το πολιτικό αν θέλετε πλεονέκτημα που δύσκολα κατακτιέται με το άρθρο 16 και χάνουμε και το ηθικό πλεονέκτημα το οποίο μας το κληροδοτεί η γενιά του Μανόλη του Γλέζου.

Δεν μπορώ να βλέπω εγώ αυτά τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες ούτε για το ΣΥΡΙΖΑ ούτε και για τον εαυτό μου. Δεν γίνεται. Δεν γίνεται να βλέπω του Χατζόπουλου το σκίτσο τη μέρα που πέθανε ο Παπαγιαννάκης που να λέει «εις μνήμην του Παπαγιαννάκη» ο Αλαβάνος με τον Τσίπρα τσακώνονται για το ποιος θα πάει στο ντιμπέιτ επειδή υπήρξαν τα παπαγαλάκια, τα οποία θέσαν αυτό το θέμα.

Με αυτήν την έννοια σύντροφοι για να προστατεύσω το ΣΥΡΙΖΑ και για να προστατεύσω και τον εαυτό μου, θέλω να προστατεύσω τον εαυτό μου, πιστεύω ότι κάθε βήμα που προστατεύει από μια αρνητική πορεία είναι κάτι το οποίο μένει στην ιστορία της Αριστεράς. Και για να υπάρξει διέξοδος σε αυτό το θέμα, δεν θα δώσω κανέναν αγώνα εγώ για καμία καρέκλα, ούτε θα χρησιμοποίησω το ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στο Συνασπισμό ή ορισμένους του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στο Συνασπισμό. Είναι έξω από τις δυνατότητες μου. Και για να πω ξανά ότι δεν μας ενδιαφέρει η καρέκλα και για να υπάρξει μια διέξοδος όπου θα αξιοποιηθούν όλοι οι σύντροφοι, όπου θα εναρμονιστούν οι σχέσεις του Συνασπισμού με το ΣΥΡΙΖΑ.

Στις συνθήκες αυτές έχω αποφασίσει να σας ανακοινώσω την παραίτησή μου από βουλευτής προκειμένου να υπάρξει μια διέξοδος, προκειμένου να προστατεύσω το ΣΥΡΙΖΑ και προκειμένου να προστατεύσω αυτά τα λίγα πράγματα τα οποία έχω δώσει μαζί με τις αδυναμίες μου –για να κάνω την αυτοκριτική μου, βαθιά αυτοκριτική για τους τρόπους με τους οποίους χειρίστηκα μετά τις εκλογές του 2007 πάρα πολλά πράγματα, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι θα είναι ωφέλιμο για το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά.

Δήλωση 11 μελών της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ

Ενωμένος ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, Ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ

Με βάση τις τελευταίες εξελίξεις και την συζήτηση που διεξάγεται με βάση την εκδήλωση της πρόθεσης του συντρόφου Αλ. Αλαβάνου να παραιτηθεί από πρόεδρος και βουλευτής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ τα κάτωθι 11μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ έχουμε να δηλώσουμε τα εξής:

1) Οι ώρες που περνάμε είναι κρίσιμες για τον χώρο μας και απαιτείται από όλους ψυχραιμία και υπευθυνότητα. Ακόμα και αν το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών αποτελεί μια υποχώρηση των δυνάμεών μας και απέχει από τις προσδοκίες μας, η διαχείρισή του δεν μπορεί να γίνεται με όρους καταστροφολογίας.

2) Αυτές τις ώρες πρέπει όλοι και όλες να έχουμε στο μυαλό μας τον κόσμο της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, τον κόσμο που πίστεψε στο ΣΥΡΙΖΑ και έδωσε με όλες του τις δυνάμεις την μάχη των Ευρωεκλογών, τον κόσμο που τα τελευταία χρόνια βρεθήκαμε μαζί σε κοινωνικούς αγώνες, τον κόσμο που έστρεψε το βλέμμα του προς εμάς ακόμα και αν τελικά δεν επέλεξε να μας ψηφίσει.

3) Όλο το προηγούμενο διάστημα δώσαμε μάχες αξιών απέναντι σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, μάχες αξιών για τις οποίες δεχθήκαμε την επίθεση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Με βάση αυτές τις αξίες, με συντροφικότητα και αλληλεγγύη πρέπει να χαράξουμε και τα επόμενα βήματα της κοινής μας διαδρομής. Είναι σίγουρο πως όλοι κάναμε λάθη και πως δεν καταφέραμε να υπερβούμε τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες μας. Ο μόνος δρόμος όμως για να βελτιωθούμε είναι η πίστη μας στην συλλογικότητα.

4) Μαζί με όλο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουμε την εκτίμησή μας στον θετικό κεντρικό ρόλο που έπαιξε ο Αλ. Αλαβάνος στην ανάπτυξη του ενωτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ και τον καλούμε να επανεξετάσει τη θέση του και να συνεχίσει την συνεισφορά του από την θέση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ.

5) Δηλώνουμε προς όλα τα μέλη του ΣΥΝ την απόφασή μας να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην συνοχή και την ενότητα του ΣΥΝ πέρα από διαφορετικές απόψεις. Στον ΣΥΝ δεν περισσεύει κανείς! Στη βάση αυτή θα αναλάβουμε το επόμενο διάστημα όλες τις δυνατές πρωτοβουλίες για μια ειλικρινή συνθετική πολιτική συνεννόηση όλων των δυνάμεων του ΣΥΝ, που θα διασφαλίζει την ενιαία πορεία και ενιαία εικόνα του κόμματος στο πλαίσιο των αποφάσεων του 5ου συνεδρίου. Αυτή η ειλικρινής και συνθετική πολιτική συνεννόηση όλων των δυνάμεων του ΣΥΝ αποτελεί κάτι παραπάνω από ευχολόγιο. Αποτελεί την μόνη ρεαλιστική απάντηση για την ανάκαμψη και την αντεπίθεσή μας.

6) Για όλους εμάς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πρωτοπόρο και ελπιδοφόρο εγχείρημα που υλοποιεί σήμερα τον στόχο της ενότητας δυνάμεων της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας και όχι μόνο συνεχίζει να είναι σε πρώτη προτεραιότητα, αλλά στην νέα συγκυρία που έχουμε μπροστά μας έχει να παίξει ακόμα πιο καθοριστικό ρόλο, αποτελεί σήμερα τον πυρήνα εκπόνησης της αντιπρότασής μας. Εμείς θα πάρουμε όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες ώστε μέσα από ένα ειλικρινή διάλογο όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί και πρέπει να γίνει, χωρίς δημόσιες αντιπαραθέσεις, να συμβάλλουμε στα αναγκαία βήματα, που πρέπει να κάνουμε το επόμενο διάστημα.

7) Σήμερα είναι η ώρα της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης με όλο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, με συνιστώσες και ανένταχτους, σε τοπικές επιτροπές και πανελλαδικά σώματα, για να ενισχύσουμε την δημοκρατία και την εσωτερική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, για να πάρουμε όλες τις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες που πρέπει να αναλάβουμε στα οικονομικά, κοινωνικά, οικολογικά και δημοκρατικά μέτωπα της περιόδου, δίπλα στους εργαζόμενους και την νεολαία. Η διατύπωση προτάσεων που δίνουν πραγματικές δυνατότητες ουσιαστικής συμμετοχής σε όλους και όλες που συμμετέχουν και συγκροτούν το μεγάλο ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ακόμα πιο απαραίτητη για την αποτελεσματική του παρέμβαση. Στην πορεία προς το Πανελλαδικό Συντονιστικό και την Οργανωτική Σύσκεψη του Οκτωβρίου θα συμβάλλουμε ενεργά σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Αποστόλου Βαγγέλης, Καρίτζης Αντρέας, Κορωνάκης Τάσος, Λάσκος Χρήστος, Λαφαζάνης Παναγιώτης, Λεουτσάκος Στάθης, Μαρματάκης Κώστας, Παπαδόγιαννη Σόφη, Στρατούλης Δημήτρης, Φλαμπουράρης Αλέκος, Χουντής Νίκος

Monday, June 15, 2009

Στη μνήμη του Ενρίκο Μπερλίνγκουερ





Enrico Berlinguer 1922-1984

Για την συζήτηση στην Ανανεωτική & Ριζοσπαστική Αριστερά

O σύντροφος Γιάννης (Left Liberal Synthesis) έγραψε στο μπλοκ του το παρακάτω κείμενο για την συζήτηση εντός (και εκτός) Συνασπισμού & ΣΥΡΙΖΑ για το κακό εκλογικό αποτέλεσμα. Προκαταβολικά γράφω ότι συμφωνώ σε όλα εκτός από το σημείο που χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα "μη άσχημο". Διαβάστε: "Οι εσωκομματικοί διάλογοι εντός ανανεωτικής αριστεράς αποτελούσαν και αποτελούν πολιτικό εργαστήριο. Υψηλού επιπέδου παρεμβάσεις, διασύνδεση θεωρίας πράξης, και αναφορές με τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα.
Το αποτέλεσμα του Συριζα δεν είναι άσχημο, αλλά διαψεύδει την πιθανότητα η νοήμων αριστερά να μεταλλαχθεί από τα «πάνω» από διακριτό εμπλουτιστικό ρεύμα ανανέωσης όλης της κοινωνίας, σε συνιστώσα μιας γενικευμένης δυσανεξίας. Έκαστος στο είδος του, και άμα είσαι καλή πιτσαρία, και για να μεγαλώσεις την πελατεία το ρίχνεις στην ψησταριά, στο τέλος θα χάσεις και τους εραστές της «καπριτσόζα». Η τραγελαφική εικόνα εκνευρισμένων πενηνταπεντάρηδων της Ποσδεπ, που το πρωί παλιμπαιδίζουν με τους χούλιγκαν της θύρας 21, το μεσημέρι ξεκουράζονται, το απόγευμα διαβάζουν Badiou,και στο άμα λάχει κάνουν και κανένα μάθημα, μας «έστειλε» κανονικά. Εμείς το στείλαμε το μηνυμα, και ελπίζουμε αυτό να γίνει ερέθισμα γόνιμου διαλογου, αντάξιου προς τις προσδοκίες μας. Αν συνεχίσουνε το «τσάμικο» θα αναζητήσουμε τις funky jazz αναζητήσεις μας αλλού..."

Saturday, June 13, 2009

Μένω στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών

Του Βασίλη ΒΕΝΙΖΕΛΟ

Μένω στην οδό Φυλής, στα μπουρδέλα, και ποτέ δεν έχω υπογράψει να φύγουν, αν και το θέαμα είναι αποκρουστικό. Οι κοπέλες των "σπιτιών" δεν ενοχλούν και οι "πελάτες" έρχονται και φεύγουν. Ποτέ δεν έχει συμβεί κάτι βίαιο με επίκεντρο τα μπουρδέλα. Τώρα πια, νομίζω, ουδείς ζητεί δημοσίως να φύγουν, αν και όλοι θα ήθελαν να μην υπήρχαν στη γειτονιά μας.

Ο πόλεμος, όμως, αναρχικών με καδρόνια και "Χρυσαυγιτών" με στυλιάρια, με την κάλυψη της αστυνομίας οι δεύτεροι πράγματι, συγκαλύπτει το πραγματικό και σοβαρό πρόβλημα της εγκληματικότητας στην περιοχή. Ασφαλώς δεν είναι δυνατό να κλειδώνεται η "παιδική χαρά", αλλά το γεγονός ότι ο πόλεμος των δύο μηχανισμών επικεντρώθηκε τελικά στην "παιδική χαρά" αναδύει μία πολύ αληθινή σημειολογία, δεν νομίζετε;

Η γειτονιά παρακολουθεί έναν πόλεμο μηχανισμών, τον παρακολουθεί κυρίως από την τηλεόραση, και ξέρει ότι όλα αυτά εξελίσσονται ερήμην της. Νομίζει κανείς ότι η πλατεία του Άγ. Παντελεήμονα Αχαρνών είναι αυτό που λέμε η πλατεία της περιοχής; Κάνετε λάθος. Μόνο μερικοί ηλικιωμένοι Έλληνες πηγαίνουν τακτικά σε αυτή την πλατεία για να πιουν τον καφέ τους.

Νομίζετε ότι έχουν οργανωθεί οι ακροδεξιοί κάτοικοι για να διώξουν από τις πλατείες της περιοχής τους μετανάστες; Πάλι λάθος κάνετε. Γιατί η πλατεία Βικτωρίας έχει καθιερωθεί πλέον ως ο χώρος όπου Αφρικανοί και Πακιστανοί πλανόδιοι έμποροι πωλούν την πραμάτεια τους; Τους έδιωξε ποτέ κανείς; Οι μόνοι που τους έδιωξαν, προς έκπληξή σας φαντάζομαι, ήταν καμία κατοσταριά έξαλλοι μουσουλμάνοι, πρόσφατα, μετά το πρώτο συλλαλητήριό τους στην Ομόνοια για το σχισμένο "Κοράνι".

Μόνον αυτοί, λοιπόν, έδιωξαν με αγριότητα όλο τον κόσμο από τις γύρω καφετέριες και πήραν παραμάζωμα τους ταλαίπωρους μετανάστες μικροπωλητές της πλατείας Βικτωρίας! Ήμουν εκεί. Δεν διαψεύδεται η πληροφορία που σας δίνω.

Ακούσατε κανέναν "ακροδεξιό" κάτοικο της γειτονιάς μου να ενοχληθεί με τους 15 φτωχούς νεαρούς Πακιστανούς οι οποίοι ζουν φιλήσυχα απέναντί μου, στο μικρό διαμέρισμα του πρώτου ορόφου, που το διατηρούν πιο καθαρό, πιο χαρούμενο και πιο περιποιημένο και από το δικό μου διαμέρισμα, ακόμη κι αν εκείνοι ζουν στοιβαγμένοι; Στοιβαγμένοι, αλλά πολιτισμένοι, αξιοπρεπείς, κοινωνικοί.

Ακούσατε κανέναν "ακροδεξιό" κάτοικο της γειτονιάς μου να έχει πρόβλημα με τους 2 Σύρους οι οποίοι μένουν στο διπλανό μου διαμέρισμα και ανταλλάσουμε καθημερινά και με ειλικρινές χαμόγελο καλημέρα; Μήπως κανένα πρόβλημα με τους ευχάριστους Πολωνούς, Βούλγαρους, Αφρικανούς, Ρώσους και Αλβανούς της πολυκατοικίας μου;

Κανένα πρόβλημα με την πανέμορφη Πολωνέζα - ιδιοκτήτρια του μπακάλικου της γειτονιάς; Ακούσατε τίποτε για τον πολυτεχνίτη ξυλουργό Αλβανό γείτονά μου με την όμορφη και αξιοπρεπή οικογένειά του; Για την ευγενέστατη και κούκλα Αλβανίδα φουρνάρισσα, η οποία έχει κάνει την αγορά ψωμιού μία από τις πιο ευχάριστες καθημερινές δραστηριότητές μου;

Σκέφτομαι ότι, αν ζούσα σε μία πολυκατοικία δίπλα στην οποία έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία δέκα χρόνια δύο μετανάστες από άλλους μετανάστες, ίσως να ένιωθα μία κάποια ανασφάλεια τα βράδια. Φέρνω στο μυαλό μου το θέαμα άγριου, άγριου όμως, ξύλου μεταξύ μεταναστών, το οποίο έχω παρακολουθήσει τέσσερις (4) φορές από το μπαλκόνι μου... Δεν ήταν γείτονες μετανάστες, ήταν θαμώνες "μπαρ", μεθυσμένοι...

Το φινάλε της μίας συμπλοκής βρήκε έναν μετανάστη να κείται αναίσθητος στο δρόμο για περισσότερο από 15 λεπτά, μέχρι να έρθει η αστυνομία... Τρελάθηκα προς στιγμήν. Νόμιζα ότι ήταν νεκρός. Φέρνω στο μυαλό μου τους καταιγιστικούς πυροβολισμούς που ακούγονται σταθερά μία βραδιά το μήνα, μπορεί και δύο, από τον ορίζοντα της γειτονιάς μου... Επειδή δεν υπάρχει νεκρός, μάλλον, δεν μαθαίνω ποτέ τι συνέβη.

Σκέφτομαι πώς αντιδρούν όλοι όταν τους λέω ότι μένω στον Άγ. Παντελεήμονα Αχαρνών. Πάντα η ίδια αντίδραση, η ίδια συζήτηση. Δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω. Καταλαβαίνετε απολύτως. Κάντε μόνο ένα πείραμα: Προτείνετε ένα Σάββατο απόγευμα στη φίλη σας ή στον φίλο σας να πάτε για καφέ στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα Αχαρνών ή για ποτό ένα Σάββατο βράδυ. Γελάτε, έτσι;

Ούτε πολιτική ούτε κοινωνική ανάλυση θα κάνω. Δεν έχει νόημα. Εκείνο που έχει νόημα είναι να καταλάβουν επειγόντως οι σώφρονες από τους ενδιαφερομένους ότι η πρακτική της αντιπαράθεσης των μηχανισμών, τα καδρόνια, οι μπουνιές, ο χαρακτηρισμός των κατοίκων της περιοχής ως ακροδεξιών, η ανευθυνότητα των αναρχικών και των συνοδοιπόρων τους είναι η καλύτερη συνταγή για πόλεμο στον Άγ. Παντελεήμονα Αχαρνών.

Η καλύτερη συνταγή για πόλεμο στην πλάτη της γειτονιάς, η καλύτερη συνταγή για να παρασχεθεί ομπρέλα στη σοβαρή εγκληματικότητα, για να θυματοποιηθεί το σύνολο των μεταναστών της περιοχής, για να εγκατασταθεί μόνιμα και με αξιώσεις η "Χρυσή Αυγή" στον Άγ. Παντελεήμονα, για να φύγω τελικά και εγώ από τη γειτονιά όπου ζω από τα 15 μου.

Πρέπει να μετρήσουν βαριά τραυματίες, ή και κάτι χειρότερο, οι αντιμαχόμενοι στρατοί των αναρχικών και της "Χρυσής Αυγής" για να πάρουν αποστάσεις από τον παραλογισμό και τη βία όσοι σώφρονες έχουν εμπλακεί λόγω κεκτημένης ταχύτητας στο επικίνδυνο πανηγύρι της "παιδικής χαράς"; Πρέπει να αρχίσει να λειτουργεί η κοινωνιολογική αρχή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας και οι απλοί κάτοικοι της περιοχής να πεισθούν ότι πράγματι είναι ακροδεξιοί και μόνον η ακροδεξιά ακούει τον πόνο τους, άρα οφείλουν να ψηφίζουν και να στηρίζουν την ακροδεξιά;

Και ένα σούπερ - κουίζ

Θα σας κάνω να σπάσετε το κεφάλι σας και είμαι σίγουρος ότι και πάλι δεν θα βρείτε την απάντηση! Ίσως, όμως, αυτό σας κάνει να σκεφθείτε σοβαρά. Και, προπαντός, προσεκτικά. Ποιος είναι ο Γερμανός πολιτικός ο οποίος έχει πει σε δημόσια συγκέντρωση εργατών: "Δεν θα αφήσουμε τους άνδρες και τις γυναίκες αυτής της χώρας να χάνουν τις δουλειές τους από τους χαμηλά αμειβόμενους ξένους εργάτες";

Πρόκειται για δήλωση του Όσκαρ Λαφοντέν, κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε ακροατήριο εργατικής προέλευσης στην πόλη Chemnitz της Ανατολικής Γερμανίας, το 2005, όντας επικεφαλής του νέου αριστερού κόμματος "Die Linkspartei - PDS". (Αναφέρεται στο Βασιλική Γεωργιάδου, Η άκρα δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης, Εκδόσεις "Καστανιώτη", 2008, σελ. 41).

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Σχόλιο "Πιπεριάς": Εξαιρετικό κείμενο από έναν αριστερό κάτοικο της περιοχής...

Wednesday, June 10, 2009

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΆΓΓΕΛΟΥ ΕΛΕΦΑΝΤΗ

Τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) και οι εκδόσεις Βιβλιόραμα σάς προσκαλούν στην εκδήλωση που οργανώνουν με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου Επί ξυρού ακμής. Ένας «κομμένος» αντάρτης του ΔΣΕ στα βουνά της Ρούμελης, του Βασίλη Αποστολόπουλου (Σειρά Μαρτυρίες, Περίοδος Δεύτερη, αρ. 1), που συμπίπτει με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη.
Για το βιβλίο και τον Άγγελο Ελεφάντη, ιδρυτή και διευθυντή της Σειράς Μαρτυρίες, θα μιλήσουν οι: Σπύρος Ι. Ασδραχάς, ιστορικός, πρόεδρος του Δ.Σ. των ΑΣΚΙ, Διονύσης Καψάλης, διευθυντής του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, Παντελής Μπουκάλας, δημοσιογράφος, Τάσος Σακελλαρόπουλος, ιστορικός, Μουσείο Μπενάκη Συντονιστής: Στρατής Μπουρνάζος, διευθυντής της σειράς «Μαρτυρίες».
Η εκδήλωση θα γίνει στο αμφιθέατρο «Λεωνίδας Ζέρβας» του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (Βασιλέως Κωνσταντίνου 48, Αθήνα), την Τετάρτη 10 Ioυνίου στις 7.30 το βράδυ.

Πόσο μας λείπει ο Αγγελος αυτές τις μέρες...

Tuesday, June 9, 2009

Ελα ντε...

Από τα ΝΕΑ της Τρίτης

Η αριστερά σ' έναν κόσμο ατελή

Την επαύριο των εκλογών, η εσωστρέφεια κάνει την εμφάνισή της μεγαλειωδώς. Κάποιοι το λένε ανασύνταξη, κάποιοι άλλοι απλώς γκρίνια.

Κι εδώ είναι το στοίχημα που τίθεται για τη ριζοσπαστική και ανανεωτική αριστερά, που δε βγαίνει φοβισμένη, που δεν την πτοεί ούτε η ενδοαριστερή φαγωμάρα ούτε οι δήθεν επιθέσεις φιλίας από σοσιαλμπερδεμένους και άλλους.

Έχουμε μπροστά μας έναν ολόκληρο κόσμο να κοιτάξουμε κατάματα. Έχουμε μπροστά μας όλα τα προβλήματα του κόσμου. Θα παραμείνουμε στη θεωρία; Ή θα πάρουμε τους δρόμους; Ή μήπως θα ζητήσουμε από εαυτούς και αλλήλους κι άλλη πίστωση χρόνου;
Η δική μας αριστερά δεν είναι το ιδεώδες, δεν κατασκευάζει τέλειες κοινωνίες και τέλειους ανθρώπους. Ούτε καν η ίδια είναι τέτοια. Υπάρχει μες στον άνθρωπο, πηγάζει απʼ αυτόν κι αυτός είναι το κέντρο της.

Όπως η κοινωνία, όπως ο ίδιος ο άνθρωπος έχει μέσα του την αντίφαση, το λάθος, τη χαρά, τη λύπη, την ανασύνταξη, το μίσος, τη συγχώρεση, την αφέλεια, τη χαραμάδα του αέρα, την ελευθερία και τη δέσμευση, έτσι κι η αριστερά, αν θέλει να βρίσκεται πρώτ' απ' όλα μες στον άνθρωπο, πρέπει να παραδεχτεί τις αδυναμίες της, είναι υποχρεωμένη να επιβιώσει σ' έναν κόσμο ατελή, ατελής κι η ίδια.

Ίσως θα 'πρεπε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν ευαγγελιζόμαστε τον ιδανικό κόσμο. Ευαγγελιζόμαστε έναν κόσμο που θα 'χει όλα τ' ανθρώπινα, αλλά δε θα τα χρησιμοποιεί για να δικαιολογεί τ' απάνθρωπα - θα τα χρησιμοποιεί για να τα εντάξει στ' ανθρώπινα, μεταλλάσσοντάς τα.

Ίσως θα 'πρεπε να ξαναβρούμε τον ελαττωματικό μας εαυτό. Εκείνον τον τύπο που θέλει να τρέξει προς το ίδιο του το είδωλο. Εκείνον τον εαυτό που γελά, που κλαίει, που σωριάζεται, που ξανασηκώνεται. Να δείξουμε πως είμαστε εδώ. Στα στραβά και στ' ανάποδα, στις επιτυχίες και την κρυφή ή φανερή μας ευτυχία. Είμαστε εδώ. Αυτό το υπέροχο «εδώ» που κρύβει μέσα του το όλον. Να δείξουμε ότι είμαστε το όλον.

Μπορούμε;

Της Πόλυς Κρημνιώτη
Ιστο(παρα)λόγιον.blogspot.com

Εφημερίδα: Η ΑΥΓΗ

Saturday, June 6, 2009

Εγω με τις ιδεές μου



Ας χαλάσουμε τη Κυριακή τα σχέδια καναλαρχών και δημο(σ)κόπων. Στηρίζουμε ΣΥΡΙΖΑ και ρίχνουμε μαύρο σ' αυτούς που μας μαυρίζουν τη ζωή. Μαύρο στους σαλτιμπάγκους δήθεν "σωτήρες του έθνους". Μαύρο στους διαθέσιμους οικολόγους. Μαύρο, μαύρο δαγκωτό!

Monday, June 1, 2009

Eνα βλεμμα

«Παραμυθιασμένοι ήταν κι οι άνθρωποι...»

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Eνα χρόνο από τον θάνατο του Αγγελου Ελεφάντη, ένας άλλος θάνατος, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, συνεργάτη και συνοδοιπόρου του στον «Πολίτη», ανέβαλε το πολιτικό μνημόσυνο στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, την περασμένη Τετάρτη. Η κηδεία υπερισχύει του μνημοσύνου.

Επανέρχομαι. Οπως επανέρχονται οι φίλοι του και πνευματικοί συνοδοιπόροι, από τα χρόνια του Παρισιού, το '60, έως το 2008, οι συνομιλητές του Αγγελου Ελεφάντη, του γραφιά, του πολιτικού νου, του ιστορικού άνδρα, του ασκητή ανθρώπου, του κατεξοχήν διανοούμενου. Επανέρχομαι σε έναν άνδρα τον οποίο συνάντησα στη νιότη μου, όταν αυτός ήταν ώριμος, μια γενιά μεγαλύτερος· με οδήγησε ο αδελφοποιτός Παντελής, δικός μου συνοδοιπόρος στη γραφή και στον εγκοινωνισμό.

Σε αυτόν τον δύσκολο άνδρα, με τα χρόνια και με πηγαινέλα, αναγνώρισα έναν μακρινό πρόγονο, έναν άτυπο δάσκαλο, ένα καταγωγικό ίχνος. Δεν ήμουν κομμουνιστής, δεν ήμουν τυπικός αριστερός, δεν ερχόμουν από οικογένεια ανταρτών ή αριστερών, ο Πόλεμος και ο Εμφύλιος είχαν χτυπήσει την πόρτα της οικογένειάς μου σαν Μοίρα, αφήνοντας θάνατο και πένθος μεταξύ γυναικών. Η ιστορία της γειτονιάς μου έμοιαζε περισσότερο με το Τρίτο Στεφάνι του Ταχτσή, παρά με τα Minima Memorialia του Ελεφάντη. Ομως στα είκοσι-κάτι μου, ροκάς και ελευθεριακός, συνεπαρμένος εξίσου από τον Φρανκ Ζάππα, τον Φίλιπ Ντικ, τον Ντεμπόρ και τον Βάλτερ Μπένγιαμιν, αναζητούσα προγόνους, πνευματικούς προγόνους, μύριζα τα πατήματά τους, τα μαρκαρίσματα των παλιότερων λύκων.

Ο Αγγελος Ελεφάντης ήταν ένας παλιός λύκος. Πολύ παλιότερος και βαθύς απ' όσο τον κατάλαβα όταν τον πρωτογνώρισα, το '80, στην οδό Κέκροπος. Αρχισα να τον καταλαβαίνω μία δεκαετία αργότερα, όταν στήσαμε την εφημερίδα «Εποχή». Αυτός μας μάζεψε, τριαντάρηδες πια, γραφιάδες ήδη και μας έδωσε την ευκαιρία να γράφουμε πολιτικά κάθε βδομάδα, ελεύθερα, δηλαδή υπεύθυνα. Εκεί, στα Σάββατα του τυπογραφείου, στο γράψιμο επί του μαρμάρου και σε όποια βόλτα ακολουθούσε σποράδην, άκουσα τον Αγγελο· τον άκουσα να κρίνει το γραφτό μου, τον ξανάκουσα να μιλάει για ληστές και αντάρτες, για βουνά, για πλοία μεταγωγών, για λαϊκούς ανθρώπους, για μνήμη βαθιά χαραγμένη, για τους ιδεότυπους του Καραγκιόζη· κι αυτά τα λίγα χρόνια κατ' εβδομάδα σύμπλευσης, που γράφαμε πλάι πλάι, είδα να μεταμορφώνεται και η γραφή του, να απλώνει, να μαλακώνει, να αποκτά μια τροπή αφηγηματική και ομιλητική, να αντηχεί χωνεμένα τις μιλιές των νεοτέρων, να γίνεται πιο πατρικός και αδελφικός. Να γράφει εν τέλει: το κόμμα που μας έλαχε - κι ο Σπύρος Ασδραχάς το εξήγησε ακαριαία: Τίμα ταν έλαχας Σπάρτην.

Τολμώ να πω: ο αφηγητής του ξενυχτιού, ο συναρπαστικός συνομιλητής της ταβέρνας, ο λιτός και αυστηρός σύμβουλος στην ώρα της βιαστικής γραφής, ο μετασχηματισμένος ήδη αφηγητής, άφησε πίσω του οριστικά τα αλτουσεριανά σχήματα και τον όποιο βολονταρισμό, εκείνα τα χρόνια, του '90. Και οδηγήθηκε στο συγγραφικό επίτευγμα «Minima Memorialia - Η ιστορία του παππού μου», ένα μοναδικό κείμενο στα σύγχρονα ελληνικά Γράμματα, χρονικό, μικροϊστορία, διήγηση και δοκίμιο μαζί, σμιλεμένο στην πέτρα, σκαμμένο σε αγριόξυλο με το τεράστιο τσεκούρι του αόρατου παππού.

Το κείμενο αυτό σαν συγκίνηση αισθητική και νοητική το βάζω πλάι στην «Ιστορία ενός αιχμαλώτου» του Στρατή Δούκα, πλάι στο «Σπίτι μου» της Μέλπως Αξιώτη, μόνο που εδώ δεν υπάρχει καν η αθωότητα του χρονικού ή η ποιητική ροή της νοσταλγίας. Εδώ υπάρχει η συνειδητή απόφαση ενός βαθύτατα ιστορικού νου, να αφηγηθεί μια ιστορία - παραμύθι, μέσα από τα μισόλογα της γιαγιάς, θέλει να αφηγηθεί τον ματωμένο 20ό ελληνικό αιώνα σαν «ιστορία του λάθους», σαν το ατομικό πάθος που γίνεται αξεδιάλυτα συλλογικό, σαν το παρελθόν που είναι έτσι κι αλλιώς ιστορία: «Παραμυθιάστηκα μ' αυτή την ιστορία - παραμύθι, όπως στ' αλήθεια παραμυθιασμένοι ήταν κι οι άνθρωποι όλ' αυτά τα χρόνια που έφτιαξαν κι έζησαν την ιστορία τους» (σ. 16).

Αυτά τα λόγια του Α.Ε., γραμμένα το 2001, φωτίζουν όσα υποψιάστηκα από αυτόν, από τις σποραδικές αφηγήσεις του για «αρματολούς, κλέφτες, σαμαρίνες, τσοπαναραίους, ληστές, τσέτες λύκων, νομάδες...». Το καταγωγικό ίχνος που μας πρόσφερε ήταν ένα νήμα προς το ζων παρελθόν, προς την ιστορία σαν παραμύθι. Ετσι, σαν παλαιό άνθρωπο, σε ιστορία-παραμύθι, τον θυμάμαι.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ