Η αριστερά σ' έναν κόσμο ατελή

Την επαύριο των εκλογών, η εσωστρέφεια κάνει την εμφάνισή της μεγαλειωδώς. Κάποιοι το λένε ανασύνταξη, κάποιοι άλλοι απλώς γκρίνια.

Κι εδώ είναι το στοίχημα που τίθεται για τη ριζοσπαστική και ανανεωτική αριστερά, που δε βγαίνει φοβισμένη, που δεν την πτοεί ούτε η ενδοαριστερή φαγωμάρα ούτε οι δήθεν επιθέσεις φιλίας από σοσιαλμπερδεμένους και άλλους.

Έχουμε μπροστά μας έναν ολόκληρο κόσμο να κοιτάξουμε κατάματα. Έχουμε μπροστά μας όλα τα προβλήματα του κόσμου. Θα παραμείνουμε στη θεωρία; Ή θα πάρουμε τους δρόμους; Ή μήπως θα ζητήσουμε από εαυτούς και αλλήλους κι άλλη πίστωση χρόνου;
Η δική μας αριστερά δεν είναι το ιδεώδες, δεν κατασκευάζει τέλειες κοινωνίες και τέλειους ανθρώπους. Ούτε καν η ίδια είναι τέτοια. Υπάρχει μες στον άνθρωπο, πηγάζει απʼ αυτόν κι αυτός είναι το κέντρο της.

Όπως η κοινωνία, όπως ο ίδιος ο άνθρωπος έχει μέσα του την αντίφαση, το λάθος, τη χαρά, τη λύπη, την ανασύνταξη, το μίσος, τη συγχώρεση, την αφέλεια, τη χαραμάδα του αέρα, την ελευθερία και τη δέσμευση, έτσι κι η αριστερά, αν θέλει να βρίσκεται πρώτ' απ' όλα μες στον άνθρωπο, πρέπει να παραδεχτεί τις αδυναμίες της, είναι υποχρεωμένη να επιβιώσει σ' έναν κόσμο ατελή, ατελής κι η ίδια.

Ίσως θα 'πρεπε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν ευαγγελιζόμαστε τον ιδανικό κόσμο. Ευαγγελιζόμαστε έναν κόσμο που θα 'χει όλα τ' ανθρώπινα, αλλά δε θα τα χρησιμοποιεί για να δικαιολογεί τ' απάνθρωπα - θα τα χρησιμοποιεί για να τα εντάξει στ' ανθρώπινα, μεταλλάσσοντάς τα.

Ίσως θα 'πρεπε να ξαναβρούμε τον ελαττωματικό μας εαυτό. Εκείνον τον τύπο που θέλει να τρέξει προς το ίδιο του το είδωλο. Εκείνον τον εαυτό που γελά, που κλαίει, που σωριάζεται, που ξανασηκώνεται. Να δείξουμε πως είμαστε εδώ. Στα στραβά και στ' ανάποδα, στις επιτυχίες και την κρυφή ή φανερή μας ευτυχία. Είμαστε εδώ. Αυτό το υπέροχο «εδώ» που κρύβει μέσα του το όλον. Να δείξουμε ότι είμαστε το όλον.

Μπορούμε;

Της Πόλυς Κρημνιώτη

Ιστο(παρα)λόγιον.blogspot.com

Εφημερίδα: Η ΑΥΓΗ