Friday, December 30, 2016

Η πρωτοχρονιά ενός αναρχικού...

Η δημοσίευση (το κείμενο του π. Λίβυου) είναι αφιερωμένη στη μνήμη του αναρχικού δικηγόρου Βασίλη Καραπλή που έφυγε από τη ζωή πριν από δυο χρόνια τέτοιες μέρες (29/12/14). Ηταν από τους λίγους αγωνιστές της ζωής και αυθεντικούς εργάτες της κοινωνικοπολιτικής δράσης της Γενιάς του Πολυτεχνείου. Πέρασε πολλά και δύσκολα αλλά στάθηκε πάντα παλικάρι, παρόλο την σωματική του αναπηρία! Έπασχε από πολιομυελίτιδα. Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος με ιδιαίτερα υψηλό IQ, πιστός και κάθετος στις ιδέες του, με ήθος και αγάπη για όλους.
Εργο της ζωής του ήταν η έκδοση του Δελτίου Πληροφόρησης
O ANAPXIKOΣ. 395 τεύχη έβγαλε, το τελευταίο με ημερομηνία 31 Δεκεμβρίου 2014. Παρά την σωματική αδυναμία είχε μεγάλη δύναμη ψυχής και σκέψης. Δεν δίσταζε να συγκρουστεί με τους κρατικούς καταπιεστικούς μηχανισμούς και να παλεύει για τις ιδέες του. Ήταν ένας ιδεολόγος της αναρχίας. Προσπαθούσε πάντα να έχει μια διεθνή οπτική. Στα κείμενα του Δελτίου πάντα υπήρχαν μικρές ειδήσεις για γεγονότα σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

«Είμαι αναρχικός γιατί δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός
ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι σ’ όλο τον πλανήτη
που τους βασανίζει η εξουσία». († Βασίλης Καραπλής)


Του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου (Λίβυου)

«Δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά αυτές τις μέρες, συναντάς ανθρώπους από τα παλιά. Φίλους που έχεις να δεις χρόνια και καιρούς. Που η ζωή σας έφερε κάποτε κοντά και έπειτα σας χώρισε.
Αυτό ίσχυσε φέτος και για μένα. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μου, συνάντησα έναν παλιό φίλο. Ένα πρόσωπο που είχα χάσει χρόνια καθ ότι οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει. Υποθετικά τουλάχιστον. Σε επίπεδο ιδεών. Μια και οι ιδέες χωρίζουν. Μονάχα η ζωή, η εμπειρία, το βίωμα ενώνει τις καρδιές. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες διαιρούν. Και στο ποσοστό που ο Χριστιανισμός δεν είναι βίωμα και ζωή, αλλά ιδεολογία τότε μας διαιρεί.

Είχαμε χαθεί για χρόνια. Εκείνος παρέμεινε στο αναρχικό χώρο και εγώ εισήλθα στην εκκλησία. Όχι αντίθετοι χώροι. Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους, αλλά αυτό αφήστε να το πούμε μια άλλη φορά.

Ανταλλάξαμε χαιρετισμό και ευχές και πιάσαμε μια σύντομη κουβέντα στα όρθια.

-Αδελφέ πως πέρασες αυτές τις μέρες, οικογενειακά;

-Εεεε σχεδόν μου λέει πάτερ.

-Που αλλάξατε τον χρόνο στο σπίτι έτσι με την οικογένεια και τους φίλους.

-Όχι πάτερ μου.

Μου είπε με δύναμη ψυχής.

-Αλλά που;

-Στις φυλακές πάτερ, όπως κάθε χρόνο. Σύντροφοι αναρχικοί, μαζευόμαστε κάθε χρόνο έξω από τις φυλακές, τραγουδάμε, φωνάζουμε συνθήματα, βάζουμε μουσική και γενικότερα δημιουργούμε μια ωραία ατμόσφαιρα, συμπαράστασης, αλληλεγγύης, συντροφιάς και ελπίδας στους συνανθρώπους μας, που τέτοιες μέρες στερούνται το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου που είναι η ελευθερία του.

Είχα πραγματικά σαστίσει. Τα μάτια μου τον κοιτούσαν με θαυμασμό. Η καρδιά μου έχαιρε σε αυτά που άκουγε. Μια συγκίνηση και ελπίδα άνθισε μέσα μου. Ναι υπάρχουν ακόμη ευαίσθητες ψυχές. Καρδιές που αγαπούν. Που νιώθουν και μπορούν να αντιστέκονται.

Συγχρόνως ντράπηκα. Αισθάνθηκα λίγος. Μπροστά του, ένα τίποτα. Απέναντι στο Θεό υπόλογος. Στο Χριστό ανάξιος μαθητής του.

-Εσύ πάτερ που άλλαξες χρόνο;

Τι να έλεγα. Ότι ήμουν στο σπιτάκι μου. Σαν ένας καλός χριστιανοαστός. Ότι αν ήμουν πραγματικός παπάς έπρεπε να ήμουν δίπλα στους κολασμένους αυτής της γης.

Τότε αυτομάτως στην σκέψη μου ήρθαν τα λόγια του Χριστού μας «Oύ πας ο λέγων μοι Kύριε Kύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του πατρός μου.» Kατά Mατθαίο 7 (21).

Και μέχρι να συνέλθω έρχεται δεύτερο ράπισμα στην συνείδηση μου από τον λόγο Του Χριστού «και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης» Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι' «16

Μέχρι που άκουσα να φωνάζει δυνατά μέσα μου ο Χριστός «εν φυλακή ήμην...» (Ματθ. 25, 36).

Και σας λέω τώρα εγώ, ποιος από τους δυο μας, είχε πραγματώσει στην ζωή του το θέλημα του Θεού; Ποιος είχε ενσαρκώσει το μήνυμα του Χριστού στην ζωή του;

Δεν με νοιάζει τι λέει και τι πιστεύει ένας αναρχικός. Εμένα σαν παπά με δίδαξε, με έλεγξε όχι με τις ιδέες του, αλλά με το βίωμα του. Με την ζωή και πράξη του.

Την ώρα που τα εκατομμύρια των αστικοχριστιανών στην ορθόδοξη Ελλάδα, έτρωγαν την γεμιστή γαλοπούλα τους, την ώρα που οι χοροί και τα γλέντια καλά κρατούσαν μια χούφτα ανθρώπων που τους φωνάζουν «αλήτες» σε κάθε πόλη της Ελλάδος, παρέμειναν μέσα στο κρύο έξω από τις φυλακές, για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου με τα φυλακισμένα αδέλφια μας, τους συνανθρώπους μας, εκείνους για τους οποίους ο Χριστός είπε «ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με….».

Τότε για ακόμη μια φορά ήχησαν μέσα μου τα λόγια του Γέροντος Κορνηλίου «παιδί μου έρχονται κάποιες πόρνες στην εξομολόγηση που θέλω να πέσω στα πόδια τους και ευλαβικά να ασπαστώ τα ευλογημένα χέρια τους…..».»

Monday, December 19, 2016

Η σιωπή για την… απαγόρευση, είναι συνενοχή

Του Γιώργου Χελάκη

H ΠΑΕ ΑΕΛ έγραψε τελικά στα παλιά της παπούτσια την απαγόρευση της Σούπερ Λίγκας και έπαιξε με τις φανέλες που έγραφαν με μεγάλα γράμματα «τα προσφυγόπουλα είναι παιδιά μας»!

Να δούμε τώρα αν ο αποκαλούμενος συνεταιρισμός, έχει το θράσος να τιμωρήσει την ομάδα της Λάρισας, επειδή στις φανέλες αναγραφόταν πολιτικό μήνυμα. Δεν είναι για γέλια, αυτός είναι ο λόγος που η Λίγκα απαγόρευσε στη θεσσαλική ομάδα να γράψει αυτό το μήνυμα.

Ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη έγιναν είδος απαγορευμένης πολιτικής, σύμφωνα με τους γραφειοκράτες που πήραν τη σχετική απόφαση.
Οσοι την πήραν και όλοι οι άλλοι που την ανέχτηκαν με την σιωπή τους, να περάσουν για συγχαρητήρια από τα γραφεία της «Χρυσής Αυγής».

Γιατί και η σιωπή στην προκειμένη περίπτωση είναι συνενοχή. Και σιώπησαν όλοι, του αθλητικού Τύπου συμπεριλαμβανομένου.

Είναι πολιτική να απλώνεις το χέρι σου σε παιδιά που το έχουν ανάγκη. Να πιέζεις τις κυβερνήσεις να σου χαρίσουν χρέη, να σου παραδώσουν δημόσιες εκτάσεις και να σου χτίσουν γήπεδα, δεν είναι…

Είναι πολιτική μέρες Χριστουγέννων, στους φιλάθλους της ομάδας σου, για να βοηθήσουν παιδιά που πεινάνε και κρυώνουν. Η διαφθορά, τα στημένα παιχνίδια, τα σκάνδαλα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, δεν είναι...

Πρόκειται για υποκριτική και επικίνδυνη συμπεριφορά. Ερχεται σε ευθεία αντίθεση με τις δηλωμένες θέσεις της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ για τον ρατσισμό και την ξενοφοβία.

Μπράβο στην Λάρισα που αγνόησε το… απαγορευτικό κι έστειλε το μήνυμά της.

Η σιωπή όλων των άλλων είναι συνενοχή πέρα από γελοιότητα κα ανοησία...

Πηγή: Sport and Business

Wednesday, December 14, 2016

Παίζουν στην ίδια ομάδα οι Ακιντζί και Ερντογάν;

Του Σενέρ Λεβέντ

Είμαι πολύ περίεργος για το πώς θα παίξει ο Μουσταφά Ακιντζί στην ίδια ομάδα με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος λέει ότι «υπάρχει αίμα πεσόντων στην Κύπρο, τι θα δώσουμε;». Σε ποιο μέρος του γηπέδου θα παίξει ο καθένας; Ο Ακιντζί στην εστία και ο Ερντογάν στη θέση του Μέσι; Εσείς δεν είστε περίεργοι γι’ αυτό; Πώς θα συμφωνήσουν; Θα μιλήσει κοινή γλώσσα αυτό το δίδυμο; Τα τουρκικά είναι η κοινή τους γλώσσα; Δεν αρκεί. Το να έχεις κάτι κοινό είναι άλλο πράγμα. Για παράδειγμα, ο Ανδρέας μιλά ελληνικά στην Κύπρο και εγώ τουρκικά. Αλλά παρά ταύτα έχουμε κοινή γλώσσα. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο. Διότι το σημαντικό είναι η ομοψυχία, όχι η γλώσσα. Ακριβώς όπως είπε και ο ποιητής μας όταν άκουσε τον Σαλβαδόρ Αλιέντε να μιλάει ισπανικά: «Θα με καταλάβει έστω και αν μιλώ τουρκικά».

Κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ καλά που ο Ερντογάν αποφάσισε να μεταβεί στην Ελβετία. Έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε πιο καθαρά τα πάντα. Θέλει ή δεν θέλει πραγματικά λύση η Τουρκία στο νησί; Αυτό θα δούμε. Υπάρχουν διαφορές απόψεων ανάμεσα στον Ακιντζί και στον Ερντογάν; Αυτό θα δούμε. Και αυτό θα μας δείξει αν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις απαιτήσεις των Τουρκοκυπρίων και στις απαιτήσεις της Τουρκίας. Θα δούμε αν συμπεριφέρεται σαν σε κότα στον Αναστασιάδη τον οποίο παρομοίασε με νηστική κότα που βρίσκεται μέσα σε μια αποθήκη με σιτάρι. Θα δούμε αν θα δώσει τη Μόρφου, για την οποία είπε ότι «δεν γίνεται να δοθεί». Αν θα πέσει κάτω από το 30% στο ποσοστό του εδάφους. Και αν θα σηκωθεί και θα φύγει από το τραπέζι κάνοντας χειραψία ή βρίζοντας. Αφού βγαίνει στη σκηνή ο πρωταγωνιστής, αυτήν τη φορά δεν θα έχουμε δικαίωμα να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο για το αποτέλεσμα. Όλοι θα δουν και θα ξέρουν ότι όλα τα κάνει ο πρωταγωνιστής. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, το εθνικιστικό μας μέτωπο είναι υποχρεωμένο να σιωπήσει και να δεχτεί τα πάντα. Μέχρι σήμερα δεν αντιπαρατάχθηκαν ποτέ με την Τουρκία. Ούτε και στο εξής θα το κάνουν. Ακόμα και ο Ραούφ Ντενκτάς δεν πάτησε ποτέ τον όρκο του πάνω σε αυτό το θέμα και δεν είπε τίποτα ακόμα και σε περιόδους που δεν μπορούσε να συμφωνήσει καθόλου με την Άγκυρα. Σιώπησε ακόμα και όταν τον έφαγε ο Ταγίπ Ερντογάν. Δεν ξέρω τι θα κάνει το κομμάτι εκείνο ανάμεσά μας που υποστηρίζει τη λύση και την ειρήνη σε περίπτωση που ο Ερντογάν διαλύσει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων στην Ελβετία. Ειδικά αν οι συνομιλίες καταρρεύσουν λόγω της επιμονής στις εγγυήσεις. Μέσα σε αυτό μας το μέτωπο υπάρχουν μεγάλα ρήγματα. Ειδικά επειδή και τα κόμματα της αντιπολίτευσής μας μέσα στη βουλή επιμένουν στις εγγυήσεις της Τουρκίας, σίγουρα ούτε αυτά θα θεωρήσουν ότι έχει άδικο ο Ερντογάν. Και όλα μαζί θα κατηγορήσουν την ελληνοκυπριακή πλευρά.

Ο Ακιντζί; Αυτός τι θα κάνει αν ο Ερντογάν πει «δεν δίνω τη Μόρφου;». Αν πει «υπάρχει το αίμα των πεσόντων μας, τι θα δώσουμε;» Αν πει «δεν πέφτω κάτω από 30%». Ποια θα είναι η δική του στάση; Μέχρι σήμερα ο Ακιντζί μας έλεγε συνεχώς ότι «η Τουρκία θέλει λύση». Και ακόμα έτσι μας λέει. Λέει ότι βρίσκεται σε ομοφωνία με την Άγκυρα. Αυτήν τη φορά θα δούμε πόσο σωστά είναι αυτά τα λόγια. Γι’ αυτό είναι πολύ σωστή η μετάβαση του Ερντογάν αυτοπροσώπως στη Γενεύη. Επιπλέον, μέχρι σήμερα υπάρχει στον νότο μια σοβαρή μερίδα που εμπιστεύεται τον Ερντογάν για λύση. Μια μερίδα που λέει «αν είναι να λύσει κάποιος αυτό το πρόβλημα, αυτός είναι ο Ερντογάν». Κατά τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης Ερντογάν θεωρούσαν τον στρατό ως το μεγαλύτερο εμπόδιο μπροστά τη λύση. Ύστερα ο Ερντογάν από τη μια έβγαλε από τη μέση τον στρατό και από την άλλη έγινε ένας δικτάτορας του οποίου ο λόγος είναι ο μόνος που περνά στη χώρα. Δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια και άλλα παρόμοια. Γιά να δούμε τώρα πού θα πάρει την Κύπρο την οποία κάνει ό,τι θέλει. Θα αποδειχτεί ότι έχουν δίκαιο ή άδικο τα αγαπητά αδέλφια μας οι Ελληνοκύπριοι που τον εμπιστεύονται;

Μετά που ο Ερντογάν βγήκε στη σκηνή, ο Ακιντζί πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Στην Ελβετία θα γίνει ό,τι πει ο Ερντογάν. Όχι αυτό που λέει ο Ακιντζί. Ο ηγέτης, ο οποίος ελπίζαμε να μας εκπροσωπεί, άφησε στον Ερντογάν το δικαίωμα λόγου. Πέρασε στην εστία. Και έδωσε στον Ερντογάν τη θέση του Μέσι. Δεν νομίζω ότι από αυτόν τον αγώνα θα υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα για το οποίο θα μπορούσαμε να φωνάξουμε ότι νικήσαμε. Στις 12 Ιανουαρίου θα ζυγιστεί η ιδιότητα του Ακιντζί ως ηγέτη. Είτε θα μας αποδείξει την ηγεσία του είτε θα εκμηδενιστεί…

Πηγή: Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ

Monday, December 12, 2016

Ο Πινέλλι είναι αθώος...

Του Πάολο Φίντζι

Η 12η Δεκεμβρίου είναι η επέτειος από την έκρηξη βόμβας στην πλατεία Φοντάνα, που διοργανώθηκε από νέο-φασίστες σε συνεργασία με τις Ιταλικές μυστικές υπηρεσίες. Δεκαέξι άνθρωποι δολοφονήθηκαν. Το δέκατο έβδομο θύμα ήταν ο αναρχικός σιδηροδρομικόες, Τζιουζέπε Πινέλι, που κατηγορήθηκε και μετά δολοφονήθηκε από την αστυνομία. Ο θάνατός του – και η διένεξη και οι δίκες που ακολούθησαν – αποκάλυψαν τη στρατηγική της έντασης: ο Πινέλι ήταν αθώος, η Πιάτσα Φοντάνα ήταν ένα μακελειό που έγινε από το κράτος.


Ο Τζιουζέπε Πινέλι γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 21 Οκτωβρίου 1928 από τον Αλφρέντο Πινέλι και τη Ρόζα Μαλακάρνε. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο πατρικό προάστιο της πόλης Πόρτα Τιτσινέζε. Αφού τελείωσε το δημοτικό σχολείο έπρεπε ν’ αρχίσει να δουλεύει, αρχικά σα σερβιτόρος και μετά σαν αποθηκάριος. Συνέχισε να διαβάζει: αυτή ήταν μια αγαπημένη του συνήθεια.

Το 1944 όταν ήταν 16 ετών πήρε μέρος στην αντιφασιστική αντίσταση σαν αγγελιοφόρος της Ταξιαρχίας «Φράνκο», δουλεύοντας με μια ομάδα αναρχικών παρτιζάνων. Ήταν η πρώτη του επαφή με την ελευθεριακή σκέψη. Το 1954 έπιασε δουλειά στους σιδηρόδρομους.

Το 1955 παντρεύτηκε τη Λίτσια Ρονιόνι που τη γνώρισε ένα βράδυ σε μάθημα Εσπεράντο∙ σύντομα απέκτησαν δύο κόρες, τη Σίλβια και την Κλαούντια. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 μια αναρχική νεολαιΐστικη ομάδα σχηματίστηκε στο Μιλάνο (η Gioventu Libertaria) με λίγο παραπάνω από είκοσι μέλη, ανάμεσα στους οποίους ο Αμεντέο Μπερτόλι, που το 1962 βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, σαν μέλος της ομάδας που απήγαγε τον Ισπανό υπο-πρόξενο στο Μιλάνο με σκοπό να πιέσει (και να πετύχει τελικά) τη μετατροπή της θανατικής ποινής ενός αναρχικού σε ποινή κάθειρξης στην Ισπανία του Φράνκο. Ο Πινέλι – σκέτο «Πίνο» για τους φίλους και συναδέλφους του – στα 35 του ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία στην ομάδα, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα: η εξωστρεφής και πρόσχαρη προσωπικότητά του τον έκανε «καλή παρέα». Και όταν το 1965, μετά από 10 χρόνια χωρίς χώρο, άνοιξε ένα στην οδό Μουρίλο, ο Πίνο ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές του «Κύκλου Σάκκο και Βαντσέτι». Σ’ αυτό το χώρο δημιουργήθηκε μια συσπείρωση αναρχικών απ’ όλη την Ευρώπη το 1965.

Μετά την έξωση, αναρχικοί του Μιλάνο μετακόμισαν και στις 1 Μαΐου του 1968 άνοιξε ο Αναρχικός Όμιλος «Πόντε ντελα Γκισόλφα» στην Πιατζάλε Λουγκάνο στις παρυφές του εργατικού προαστίου Λα Μποβίζα. Πήρε το όνομά του από την πρώην γέφυρα, οι κολόνες της οποίας φαίνονται από το σταθμό Πόρτα Γκαριμπάλντι, όπου δούλευε ο Πινέλι.

Το 1968 το ρεύμα της αμφισβήτησης από το Παρίσι έφτασε και στο Μιλάνο. Ο Πινέλι ήταν ενεργός σε πολλά μέτωπα: σαν αναρχικός, ήταν ένας απ’ αυτούς που κρατούσαν τον όμιλο ζωντανό, οργανώνοντας πολύβουες βραδινές διαλέξεις και επεξεργασία βιβλίων. Έχοντας το πλεονέκτημα του ότι μπορούσε να ταξιδεύει ελεύθερα (σα σιδηροδρομικός), είχε άμεση επαφή με «έξω» συντρόφους, όπως ο Λουτσιάνο Φαρινέλι στην Ανκόνα, ο Αουρέλιο Τσέζα στην Πιστόγια και ο Ουμπέρτο Μαρζότσι στη Σαβόνα.

Ήταν επίσης σε συχνή επαφή με τον Αλφόνσο Φαΐγια στη Μαρίνα ντι Καράρα, όπου έκανε και διακοπές με την οικογένειά του. Σαν εργάτης ο Πινέλι ασχολούνταν επίσης με ζητήματα συνδικαλιστικά, βοηθώντας να αναβιώσει το USI, παράρτημα που άνοιξε στις εγκαταστάσεις του ομίλου. Και το συνδικάτο βάσης CUB των μεταφορών διάλεξε τον όμιλο σα βάση του, φεύγοντας μόνο μετά τη βομβιστική επίθεση της 12ης Δεκεμβρίου 1969: αυτή η κίνηση επισπεύφθηκε από την καταστολή των αναρχικών.

Οι αναρχικοί κύκλοι στο Μιλάνο ήταν σε αναβρασμό, ελευθεριακές ομάδες ξεπηδούσαν σε πολλά σχολεία και στα εργοστάσια υπήρχαν αναρχικοί εργάτες και συχνό πρωινό μοίρασμα φυλαδίων.

Βιβλία, μπροσούρες, εκδίδονταν και κάποιες παλιές εφημερίδες αναβίωσαν. Οι αναρχικοί του Μιλάνο ένιωθαν την ανάγκη να ανοίξουν και δεύτερο όμιλο, αυτή τη φορά στη νότια πλευρά της πόλης. Ανάμεσα σ’ αυτούς που αφοσιώθηκαν στην προετοιμασία και το άνοιγκα του Ομίλου της Βία Σκαλντασόλε (στο προάστιο Τιτσινέζε) ήταν ο Πινέλι. Στις 25 Απριλίου 1969 δύο βόμβες έσκασαν στον Κεντρικό Σταθμό και σε μια Έκθεση. Οι έρευνες στράφηκαν προς τους ελευθεριακούς κύκλους και ένας αριθμός αναρχικών συνελήφθησαν1: αυτή ήταν η εκκίνηση μιας καμπάνιας ποινικοποίησης που πήρε περαιτέρω ώθηση τον Αύγουστο όταν κάποιες εκρήξεις σε τρένα χρεώθηκαν επίσης σε αναρχικούς. Υπήρχε επίσης μια φήμη ότι ο Πινέλι, αναρχικός εργάτης σιδηροδρόμων, μπορεί να εμπλέκεται. Ο Πινέλι και η ομάδα του «Μαύρη Σημαία» (Bandiera Nera) καταδίκασαν αυτή τη μαύρη προπαγάνδα, ανασκουμπώθηκαν και δημιούργησαν – με το πρότυπο του Βρετανικού «Μαύρου Σταυρού» της εποχής και του Ρωσικού Μαύρου Σταυρού της δεκαετίας του ’20 – τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό, αφοσιωμένο ειδικά στη συμπαγή αλληλεγγύη σε φυλακισμένους συντρόφους, αλλά και στην έκδοση ενός δελτίου αντι-πληροφόρησης.

Ο Πινέλι ήταν αναρχικός υψηλού προφίλ στο Μιλάνο και συχνά καλούνταν στο αρχηγείο της αστυνομίας με αφορμή αιτήσεις για άδειες, συναντήσεις κτλ. Το άτομο που ασχολούνταν μαζί του πιο συχνά ήταν ένας νέος επιθεωρητής της αστυνομίας, συζητήσιμος με τον τρόπο του, κομψός και φιλικός: ο Λουίτζι Καλαμπρέζι2. Έτσι, όταν το απόγευμα στις 12 Δεκεμβρίου 19693, αμέσως μετά τη φρικιαστική έκρηξη βόμβας στην Πιάτσα Φοντάνα, ο Καλαμπρέζι έφτασε στον Όμιλο της Βία Σκαλντασόλε και ζήτησε από τον Πινέλι να έρθει στο τμήμα, ο Πινέλι συμφώνησε αμέσως, ανέβηκε στο μηχανάκι του και ακολούθησε το αμάξι του αστυνόμου. Στο αρχηγείο, ο Πινέλι συνάντησε πολλούς αναρχικούς του Μιλάνο σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Όπως κι αυτός, είχαν κληθεί για ανάκριση για τα άλλοθί τους. Μέσα σε 48 ώρες, που ήταν και ο μέγιστος χρόνος κράτησης σε τμήμα για την εποχή, αυτοί που συνελήφθησαν αφέθηκαν και λίγοι μεταφέρθηκαν στις φυλακές Σαν Βιτόρε. Ο Πινέλι κρατήθηκε στο αρχηγείο περισσότερο απ’ ότι επέτρεπε ο νόμος. Ανακρίνονταν. Τότε, γύρω στα μεσάνυχτα της 15-16 Δεκεμβρίου το σώμα του «πέταξε» από ένα δωμάτιο που ανήκε στο Πολιτικό Γραφείο του τέταρτου ορόφου και έπεσε στο έδαφος. Οι αρχικές αντικρουόμενες εκδοχές της αστυνομικής ιστορίας έλεγαν ότι η αλήθεια δεν ήταν η επίσημη εκδοχή περί «αυτοκτονίας». Ο Πινέλι πέθανε στο νοσοκομείο Φαντεμπενεφρατέλι τη νύχτα της 15ης προς 16ης Δεκεμβρίου 1969.

Το πολιτικό-νομικό σκηνικό που ακολούθησε το φόνο του, μπλέχτηκε με όλη την ιστορία της σφαγής της Πιάτσα Φοντάνα, ειδικά με την «υπόθεση Βαλπρέντα», που με τα χρόνια γύρισε εναντίον αυτών που ήταν στην εξουσία. Άγαρμπες προσπάθειες να επιβληθεί σιωπή, με αποκορύφωμα την θέση περί «ενεργής θλίψης» που προέταξε ο δικαστής Γκεράρντο Ντ’ Αμπρόζιο, απλά τόνισαν μια αλήθεια που δεν έχει βρει ακόμα την ολοκλήρωσή της στα επίσημα αρχεία. Δεκάδες βιβλία, ταινίες, θεατρικά έργα, τραγούδια αφιερώθηκαν στον Πινέλι και τη δολοφονία του και όχι μόνο στην Ιταλία. Αναφέρουμε εδώ μόνο δύο: τον «Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού» του νομπελίστα Ντάριο Φο και τον πίνακα «Η Κηδεία του Αναρχικού Πινέλι» του Ενρίκο Μπάι.

Sicilia Libertaria, Δεκέμβριος 2005

(Η μετάφραση έγινε από την αγγλική έκδοση του Paul Sharkey – Kate Sharpley Library)

Μια μικρή βιογραφία του αναρχικού μαχητή, χορευτή Πιέτρο Βαλπρέντα που μπλέχτηκε στη Στρατηγική της Έντασης

Ο Πιέτρο Βαλπρέντα γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1933. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 άρχισε να συγχρωτίζεται με αναρχικούς κύκλους στο Μιλάνο και τη Ρώμη. Δούλεψε σα χορευτής σε θεατρικά έργα.

Το 1968 μαζί με νεότερους συντρόφους δημιούργησε μια αναρχική ομάδα που πήρε το όνομά της από το Γαλλικό κίνημα 22 Μαρτίου. Η ομάδα υιοθέτησε εμπρηστικό και προκλητικό λόγο, απομακρυνόμενη από το οργανωμένο αναρχικό κίνημα. Κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης το 1969 φώναζε «Βόμβες, Αίμα, Αναρχία». Ο Βαλπρέντα και άλλοι αναδημοσίευσαν το περιοδικό Terra e Liberta που υμνούσε την «προπαγάνδα με τη δράση» του αναρχικού Ραβασόλ.

Η αναρχική ομάδα Πόντε ντελά Γκιζόλφε στο Μιλάνο πήρε αποστάσεις απ’ αυτόν, όπως και η Ιταλική Αναρχική Ομοσπονδία (FAI) στη Ρώμη που θεωρούσε την ομάδα 22 Μάρτη ως θερμοκέφαλους.

Σ’ αυτή την περίοδο της αντι-εξεγερτικής Στρατηγικής της Έντασης, η αστυνομία κατάφερε να «φυτέψει» τον πράκτορα Σαλβατόρε Ιπολίτο στο γκρουπούσκουλο, όπως και νεο-ναζί σαν τον Μάριο Μερλίνο.

Στις 12 Δεκεμβρίου 1969 ο Βαλπρέντα επισκεπτόταν τη θεία του. Εκείνη τη μέρα μια βόμβα εξεράγη στην Αγροτική τράπεζα της Πιάτσα Φοντάνα, σκοτώνοντας 16 άτομα και τραυματίζοντας 88. Τρεις άλλες βόμβες έσκασαν στη Ρώμη την ίδια ώρα τραυματίζοντας 14 άτομα.

Στις 15, ο Βαλπρέντα, εμφανίστηκε στο δικαστήριο για προσβολή του Πάπα, και τότε συνελήφθη γι’ αυτές τις εκρήξεις. Την ίδια νύχτα, ο αναρχικός σιδηροδρομικός Τζιουζέπε Πινέλι, συνελήφθη επίσης γι’ αυτές τις βόμβες και «έπεσε» από τον 4οόροφο του αστυνομικού τμήματος του Μιλάνο.

Αυτές οι βόμβες μπήκαν από φασίστες, με την ανάμειξη των μυστικών υπηρεσιών, σαν κίνηση της Στρατηγικής της Έντασης – μια συνωμοσία για να δυσφημίσει τους αναρχικούς και τις εργατικές οργανώσεις, πραγματοποιώντας τρομοκρατικές ενέργειες και αποδίδοντάς τες σ’ αυτούς. Οι αναρχικοί και ιδιαίτερα ο Βαλπρέντα και το γκρουπούσκουλό του ήταν βασικοί στόχοι για μια σκευωρία.

Ο Ιταλικός τύπος αφιέρωσε μια μέρα για να παρουσιάσει τον εντελώς αθώο Βαλπρέντα σαν τέρας4. Το Μιλανέζικο αναρχικό κίνημα αντέδρασε θαρραλέα δίνοντας μια συνέντευξη τύπου την επόμενη μέρα και διακηρύττοντας την αθωώτητά του. Αυτό άρχισε μια τεράστια καμπάνια στην Ιταλία και διεθνώς για την απελευθέρωσή του. Έγιναν χιλιάδες δράσεις και μια καμπάνια αντι-πληροφόρησης που ήταν γενικευμένη και αποτελεσματική. Ο Βαλπρέντα έγινε ένα σύμβολο σαν τους Σάκο και Βαντσέτι πριν πολλά χρόνια.

Το 1972 ο Βαλπρέντα βγήκε από τη φυλακή. Για πολύ καιρό, οι ψευδείς κατηγορίες και η φυλάκιση είχαν καταστρεπτικό αποτέλεσμα στη ζωή του. Τότε γνώρισε τη Λαουρέτα και απέκτησαν ένα γιο, τον Τουπάκ. Οι ακροάσεις συνεχίστηκαν στη Ρώμη, στο Καταντζάρο και ξανά στη Ρώμη. Ο Πιέτρο έλαβε στήριξη από τη νέα του σύντροφο, Πία. Τότε το 1979 αθωώθηκε από το δικαστήριο και πήρε μέρος σε εκατοντάδες συνεντεύξεις, δημόσιες συζητήσεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις.

Η φυλάκιση επιδείνωσε την ασθένεια Buerger που είχε από καιρό, και δεν μπορούσε πλέον να συνεχίσει την καριέρα του σα χορευτής. Για λίγο δούλεψε σα βιβλιοπώλης και μετά άνοιξε το καφέ Barricata στην εργατική συνοικία Γκαριμπάλντι στο Μιλάνο. Συνέχισε να κυκλοφορεί στο αναρχικό κίνημα, να συμμετέχει σε διαδηλώσεις – ειδικά σ’ αυτή που διοργάνωνε κάθε 15η Δεκεμβρίου ο Αναρχικός Κύκλος Ponte della Ghisolfa για την επέτειο του θανάτου του Πινέλι.

Στα 4 τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε 4 νουβέλες, νωρίτερα είχε γράψει ένα ποιητικό βιβλίο τα χρόνια της κράτησής του. Το πρώτο «Tri di a luii» δημοσιεύτηκε από την ομάδα Ponte della Ghisolfa. Τα άλλα 3, που έγραψε μαζί με τον Pietro Colaprico κυκλοφόρησαν από τις Εκδόσεις Tropea. Η υγεία του άρχισε να χειροτερεύει και πέθανε μετά από μακροχρόνιο καρκίνο στις 6 Ιουλίου 2002.

Η κηδεία του Πιέτρο οργανώθηκε από την ομάδα Ponte della Ghisolfa group που στις 8 Ιουλίου ξεκίνησε από το αναρχικό στέκι μαζί με 3.000 άτομα με αναρχικές σημαίες. Κλασική μουσική και τζαζ παίχτηκε, σύμφωνα με τη θέληση του Πιέτρο, καθώς και αναρχικά τραγούδια, πριν το σώμα του αποτεφρωθεί.

Ο Πιέτρο αρνήθηκε να είναι παθητικό θύμα της Κρατικής καταστολής και σ’ όλη του τη δοκιμασία ανακάλυψε στον εαυτό του απομεινάρια μιας δύναμης που του έδωσε μια περήφανη και αξιοπρεπή εμφάνιση και συμπεριφορά. Η επιβεβαίωση του να είναι ένα αυθεντικό ανθρώπινο πλάσμα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις άθλιες δολοπλοκίες του Ιταλικού κράτους και των μυστικών υπηρεσιών.

Nick Heath
Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

1. Ένας απ’ αυτούς ο Μπρέσι ενθαρρύνονταν από τον Καλαμπρέζι να πηδήξει από το παράθυρο!

2. Ο επιθεωρητής Καλαμπρέζι που θεωρούνταν ύποπτος για τη δολοφονία του Πινέλι, σκοτώθηκε από πυρά αγνώστων στις 17/5/1972. Το 1988, το πρώην μέλος της Lotta continua Αντριάνο Σόφρι συνελήφθη μαζί με τους Οβίντιο Μπομπρέζι και Τζιόρτζιο Πιετροστέφανι για το θάνατο του Καλαμπρέζι. Οι κατηγορίες εναντίον τους βασίστηκαν σε μια κατάθεση που έδωσε, 16 χρόνια αργότερα, ο Λεονάρντο Μαρίνο, ένας πρώην μαχητής-νυν ρουφιάνος που ομολόγησε ότι συμμετείχε στη δολοφονία του Καλαμπρέζι, με διαταγές του Αντριάνο Σόφρι. Ο Σόφρι καταδικάστηκε οριστικά το 2000 σε 22 χρόνια φυλάκισης, μετά από πολλές δίκες, δίνοντας το έναυσμα στον συγγραφέα Carlo Ginzburg να γράψει το βιβλίο: The Judge and the Historian:Marginal Notes on a Late Twentieth–Century Miscarriage of Justice.

3. To 2001, δικαστήριο του Μιλάνο καταδίκασε τους Carlo Maria Maggi, το νέο-φασίστα ακτιβιστή Delfo Zorzi και το Giancarlo Rognoni για τη βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα. Ένας τέταρτος κατηγορούμενος, ο Carlo Di Giglio, που φέρεται ότι ήταν πληροφοριοδότης της CIA τον καιρό εκείνο, έγινε μάρτυρας για το κράτος και πήρε ασυλία.

4. «Ο Βαλπρέντα δέχτηκε μεγάλη κακοήθεια ακόμα κι από αποκαλούμενους ελευθεριακούς που έκαναν ότι μπορούσαν για να ξεπλύνουν τα χέρια τους απ’ αυτόν, μόλις έμαθαν για τα προβλήματά του – η υπόθεση ότι δεν ήταν πραγματικά αναρχικός (που προώθησε η αστυνομία όταν ανακάλυψε ότι οι Αναρχικοί δεν μπορούσαν να κατηγορηθούν για τη βόμβα στο Μιλάνο, και μια ιδανική λύση γι’ αυτούς θα ήταν «η φασιστική συνωμοσία» – το «αναρχικό κορόιδο» ή ακόμα κι «ένας τρελός» που «νόμιζε ότι ήταν αναρχικός, συκοφαντημένος από τους αναρχικούς»). Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει τον αναρχισμό του αν διαβάσει το βιβλίο του – και δεν είναι λάθος του – ίσα ίσα είναι ατυχία του – που ο τύπος τον παρουσίασε σαν «αναρχικό ηγέτη» απλά επειδή ξέρουν το όνομά του. Κάποιοι στο κίνημα ακόμα και τώρα, θέλουν να αποσυνδεθούν από τον Βαλπρέντα επειδή διαφωνεί μαζί τους σε 1 ή 2 θέματα – για παράδειγμα. Πόσο αρέσκονται στο να αποκηρύττουν οι συντηρητικές οργανώσεις»! (από σημείωμα του Άλμπερτ Μέλτζερ)

Saturday, December 10, 2016

Εκλογές ή νέα υποχώρηση

Της Βασιλικής Σιούτη

Όταν το Μέγαρο Μαξίμου βεβαιώθηκε ότι το ΔΝΤ, παρά την όποια ρητορική διαφοροποίηση, στην πράξη συντάσσεται πλέον με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος έχει το πάνω χέρι στην υπόθεση της Ελλάδας, έβαλε σε εφαρμογή ένα σχέδιο που ήταν έτοιμο από καιρό. Αυτό δεν είναι άλλο από μία πιο επεξεργασμένη αυτή τη φορά, επανάληψη του Ιουλίου του 2015. Ζάρια δηλαδή κατά κάποιον τρόπο και πάλι, αν και αυτή τη φορά έχουν αλλάξει πολλά.

Ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε από την αρχή ότι για να κλείσει η αξιολόγηση οι δανειστές ζητούν “αίμα”. Όχι απλώς σκληρά μέτρα, αλλά τα σκληρότερα όλων των έως τώρα αξιολογήσεων σε μία χώρα που δεν αντέχει άλλη αφαίμαξη και που το ΑΕΠ της έχει μειωθεί σε ποσοστά που θυμίζουν χώρα σε πόλεμο, όπως παραδέχονται όλοι. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι το περιβόητο μέηλ Χαρδούβελη αφορούσε μέτρα λίγο κάτω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ, ενώ τώρα μιλάμε για επιπλέον μέτρα 4,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, από μία κυβέρνηση που θα σταματούσε τα μέτρα λιτότητας και θα αποκαθιστούσε τις παλαιότερες απώλειες.

Ή λοιπόν θα συναινούσε στην αφαίμαξη ο Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία και να συνεχίσει η κυβέρνηση του να παίρνει τις δόσεις για να πληρώνει την εξυπηρέτηση του χρέους, ή θα πήγαινε σε εκλογές με μεγάλη πιθανότητα όχι απλώς να χάσει την εξουσία, αλλά να δει το κόμμα του να καταποντίζεται.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που του έλεγαν εδώ και καιρό, ότι αν δεν πάει τώρα σε εκλογές -να διασώσει ότι διασώζεται από τα εκλογικά ποσοστά του- ώστε να παραμείνει με αξιώσεις στο πολιτικό παιχνίδι, υπάρχει ο κίνδυνος όταν το κάνει, να βρεθεί στα παλιά ποσοστά, προ κρίσης. Για αυτό και το πολιτικό σχέδιο που ανέλαβε να υλοποιήσει ο υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού του κόμματος, Αντώνης Κοτσακάς, είναι η κατάληψη του χώρου που καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ πριν από την αποσύνθεσή του. “Στην Ελλάδα υπήρχε ανέκαθεν δικομματισμός. Πάντα υπήρχε ένας πόλος απέναντι στη δεξιά. Μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ” από εδώ και πέρα, λέει ένα από τα ελάχιστα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν διασωθεί στον κομματικό μηχανισμό μετά το τρίτο συνέδριο, υπέρμαχος της ανάδειξης της “αντιδεξιάς” ρητορικής στον ΣΥΡΙΖΑ.

Πολύ βασικό στοιχείο στους υπολογισμούς της κυβέρνησης είναι η μεγάλη πληρωμή που έχει στις 27 Φεβρουαρίου 2017 http://graphics.wsj.com/greece-debt-timeline/ για την οποία δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει όλο το ποσό, αν δεν κλείσει η αξιολόγηση.

Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει πίεση χρόνου για την κυβέρνηση, ενώ αντιθέτως οι δανειστές δεν βιάζονται καθόλου, καθώς γνωρίζουν ότι όσο πλησιάζει ο Φεβρουάριος και η πληρωμή, τόσο η πίεση θα μεγαλώνει.

Στο Μαξίμου ωστόσο, μετά την ψυχρολουσία από το ΔΝΤ καθώς διαπίστωσαν ότι η βοήθεια από τις ΗΠΑ που περίμεναν δεν θα έρθει, αποφάσισαν να φέρουν τους δανειστές προ τετελεσμένων και να τους “απειλήσουν” με εκλογές. Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει βέβαια και ο Αντώνης Σαμαράς, όταν τους απειλούσε και αυτός ότι θα πάει σε εκλογές και θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν είχε αποτέλεσμα και οι δανειστές του είχαν απαντήσει ότι “αν θέλει, ας πάει”. Τίποτα δεν προδιαθέτει ότι τώρα θα αντιδράσουν διαφορετικά, ειδικά όταν η “απειλή” σήμερα είναι ότι θα έρθει η Ν.Δ.

Εκεί που ποντάρει ο Τσίπρας είναι ότι μετά τη λαχτάρα που πήραν οι Ευρωπαίοι στην Αυστρία, μετά τα αρνητικά για αυτούς αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στην Ιταλία και με τον φόβο που έχουν για την Γαλλία, δεν θα τολμήσουν να αφήσουν την Ελλάδα να μπει πάλι σε νέο κύκλο αστάθειας που θα επηρεάσει την ΕΕ. Γνωρίζουν βέβαια ότι οι κινήσεις που αποφάσισαν να κάνουν, ξεδιπλώνοντας το σχέδιό τους, εμπεριέχουν μεγάλο ρίσκο. Ωστόσο, αυτή τη φορά δεν υπάρχει άγνοια κινδύνου -υποτίμησή του ίσως, αλλά όχι άγνοια. Κάποια κυβερνητικά στελέχη υποστηρίζουν ότι πρέπει να εξεταστεί και η έξοδος από την Ευρωζώνη. Plan B, λεπτομερές σχέδιο δηλαδή για κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει και ούτε κανείς γνωρίζει -πέρα από το στενό επιτελείο του προέδρου, αν το εννοούν ή το διαρρέουν διαπραγματευτικά. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θεωρούν βέβαιο -αν τα πράγματα φτάσουν εκεί- ότι θα είναι η δική τους κυβέρνηση που θα πρέπει να διεκπεραιώσει.

Από την άλλη, στο Βερολίνο ο Σόιμπλε θεωρεί ότι επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά. Κι αυτό γιατί πριν από το τελευταίο Eurogroup αρκετοί ομόλογοί του ήταν αυτοί που έλεγαν ότι τα μέτρα είναι σκληρά και ίσως θα πρέπει να χαλαρώσουν, αφού ο Τσίπρας πλέον “έχει μπει στον ορθό δρόμο της λιτότητας”, αλλά εκείνος επέμενε ότι αν αφήσεις έστω και λίγο χαλαρή την ελληνική κυβέρνηση, “θα ξανακάνει τα λάθη που την έφεραν εδώ”. Από χθες λοιπόν πανηγυρίζει ότι δικαιώθηκε, καθώς θεωρεί το διάγγελμα Τσίπρα ως την πλήρη επιβεβαίωση ότι δεν πρέπει να επιτραπεί καμία χαλάρωση για τους λόγους που ανέφερε.

Αν οι δανειστές δεν υποκύψουν στον τακτικό εκβιασμό του Τσίπρα, κάτι που φαίνεται το πιο πιθανό, δεν θα έχει άλλη επιλογή εκτός από τις εκλογές. Μία νέα κωλοτούμπα θα είχε ταπεινωτικές συνέπειες, αφού μετά θα έπρεπε να δώσει τη χαριστική βολή σε συντάξεις και μισθούς του δημοσίου. Να υπογράψει δηλαδή μία ατιμωτική πολιτική καταδίκη.

Στην περίπτωση που πάει σε εκλογές, το πιθανότερο είναι ότι θα προηγηθεί και νέα εξαγγελία παροχών προς διάφορες κατηγορίες, άλλωστε αυτή τη φορά δεν θα του ζητηθεί να τις υλοποιήσει, αν δεν κερδίσει τις εκλογές. Ήδη από καιρό είχε πέσει στο τραπέζι και η πρόκληση μίας κρίσης με τους δανειστές, με σκοπό τη μεγιστοποίηση των επικοινωνιακών αποτελεσμάτων υπέρ της κυβέρνησης, καθώς αυτή θα εμφανίζεται να θέλει να δώσει χρήματα (που δεν έχει βέβαια) και οι δανειστές δεν θα την αφήνουν (ως συνήθως). Και κάπως έτσι το Μαξίμου θα μπορεί να οδηγήσει σε εκλογές τη χώρα με το ερώτημα εάν ο λαός θέλει να του μοιράσει χρήματα ή όχι. Ο Τσίπρας δεν περιμένει να κερδίσει τις εκλογές, ούτε έχει χρήματα να μοιράσει και το ξέρει. Πιστεύει όμως ότι με μια τέτοια τακτική θα μπορούσε να πετύχει τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση.

Για το ενδεχόμενο αυτό, η κυβέρνηση ετοιμάζεται εδώ και αρκετό καιρό. Περίπου από τον ανασχηματισμό και μετά, καθώς το Μαξίμου είχε αποφασίσει ότι εάν δεν πετύχει να πάρει κάτι σημαντικό για το χρέος πέρα από τα βραχυπρόθεσμα και αν δεν υποχωρούσαν οι δανειστές για το εξωφρενικό 3,5% πλεόνασμα που δεν βγαίνει, τότε θα έπρεπε να είναι έτοιμοι για εκλογές.

Σύμφωνα με τις αναλύσεις πάνω στα σημερινά δεδομένα, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει στις επόμενες εκλογές να μην έχει πάνω από 50 βουλευτές. Σε αυτή την περίπτωση η περίφημη “διεύρυνση” θα πάει περίπατο, καθώς ο Τσίπρας θα θελήσει η κοινοβουλευτική του ομάδα να αποτελείται κυρίως από τον στενό κομματικό πυρήνα και τους δικούς του.

Οι λίγοι υπουργοί που γνώριζαν τον σχεδιασμό Τσίπρα, έχουν μπει σε προεκλογική κινητικότητα “δια παν ενδεχόμενο” εδώ και έναν μήνα. Ο Νίκος Παππάς που πήρε την ψηφιακή πολιτική, το μόνο τομέα που έχει να τάξει χρήμα σε κάθε ενδιαφερόμενο, ο Χρήστος Σπίρτζης που εγκαινιάζει ότι εγκαινιάζεται και ότι δεν εγκαινιάζεται και ο Πάνος Καμμένος που έχει πάρει να όρη και τα νησιά, φωτογραφίζεται με στρατιωτική στολή και προειδοποιεί τους Τούρκους. Λεφτά δεν υπάρχουν, για αυτό προσφέρονται θεάματα και υποσχέσεις.

Στο πλαίσιο αυτό είναι και η δημιουργία του γραφείου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη που δεν εξυπηρετεί τίποτα άλλο πέρα από προεκλογικές σκοπιμότητες ρουσφετολογικού χαρακτήρα, καθώς και ο διορισμός ημετέρων που συνεχίζεται με εντονότερους ρυθμούς αλλά και η ενίσχυση του επικοινωνιακού μηχανισμού με νέες προσλήψεις.

Σε ετοιμότητα έχουν ζητήσει να βρίσκεται και ο κομματικός μηχανισμός που είναι σε αδυναμία μετά το περσινό καλοκαίρι και έχει αναλάβει να τον αναστήσει μεταξύ άλλων και ο Αντώνης Κοτσακάς, φτιάχνοντας ισχυρές οργανώσεις για να μπορούν να δώσουν τη μάχη όταν χρειαστεί.

Το Μαξίμου ανησυχεί ωστόσο πάρα πολύ και για δύο ακόμα ζητήματα. Το ένα είναι το θέμα της Τουρκίας, για το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας φοβάται για το αν θα μπορεί να χειριστεί μόνος του μία αρνητική εξέλιξη από τον απρόβλεπτο Ερντογάν . Το άλλο είναι ότι μετά την υπόθεση του Αρτέμη Αρτεμίου, κάποιοι φοβούνται ότι “μπορεί να ακολουθήσουν και άλλα τέτοια δημοσιεύματα για στελέχη της κυβέρνησης”. “Η σχέση μας με τους μηντιάρχες βαδίζει πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί” αναφέρει ένας από τους μετριοπαθείς υπουργούς της κυβέρνησης. “Υπάρχει μία ισορροπία του τρόμου, η οποία όμως αναμένεται να διαταραχθεί από τον πρώτο από τους δύο που θα αισθανθεί πιο δυνατός” υποστηρίζει.

Οι τελευταίες εξελίξεις καταδεικνύουν ότι η χώρα βρίσκεται πιθανότατα μπροστά σε άλλη μία καταιγίδα. Το ότι έχει αρχίσει να τις συνηθίζει είναι θετικό από μία πλευρά, καθώς δεν υπάρχει ιδιαίτερος πανικός, από την άλλη όμως, η υποτίμηση του κινδύνου μπορεί να οδηγήσει ενίοτε σε ακόμα πιο δυσάρεστες καταστάσεις.

Πηγή: Market Fair

Thursday, December 8, 2016

«Η τέχνη του πολέμου για το ποδόσφαιρο»

Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου «Η τέχνη του πολέμου για το ποδόσφαιρο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ, όπως δημοσιεύτηκε στο HUMBA! #23.

Λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η μεγάλη ομάδα της Ντιναμό Μόσχας και πρωταθλήτρια της Σοβιετικής Ένωσης πραγματοποίησε μία περιοδεία «καλής θέλησης» στη Μ. Βρετανία. Μία περιοδεία που έγινε πριν το ξέσπασμα του Ψυχρού Πολέμου και διέλυσε πολλές από τις προκαταλήψεις των Άγγλων για το ποδόσφαιρο των Ανατολικών. Και κάτι περισσότερο. Αποτέλεσε μια προειδοποίηση για τον ποδοσφαιρικό εγωισμό των Άγγλων, που οκτώ χρόνια μετά θα δέχονταν ένα ταπεινωτικό μάθημα από τους Ούγγρους, μέσα στο Γουέμπλεϊ.

Σε εκείνη την περιοδεία, οι Σοβιετικοί, στο πρώτο τους παιχνίδι, ήρθαν ισόπαλοι 3-3 με την Τσέλσι, κάνοντας επίδειξη του –άγνωστου στη Δύση και εντυπωσιακού– passovotchka. Ενός συστήματος που βασιζόταν στην πολύ καλή φυσική κατάσταση, την ομαδική συνεργασία και το διαρκές passing game. Στα επόμενα δύο παιχνίδια τους, οι Σοβιετικοί αντιμετώπισαν την Κάρντιφ Σίτι, ομάδα γ΄ κατηγορίας, την οποία διέλυσαν με 10-1, και την Άρσεναλ, την οποία νίκησαν 4-3 σε ένα αξιομνημόνευτο παιχνίδι που έγινε με ομίχλη στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν, το γήπεδο που χρησιμοποιούσαν ως έδρα οι κανονιέρηδες στο μεγαλύτερο διάστημα του πολέμου, εξαιτίας των καταστροφών που είχαν προκαλέσει οι γερμανικοί βομβαρδισμοί του Λονδίνου στο Χάιμπουρι, την έδρα της Άρσεναλ. Το τελευταίο παιχνίδι των σοβιετικών σε βρετανικό έδαφος έγινε στο Άιμπροξ της Γλασκόβης, εκεί που η Ντιναμό αναδείχθηκε ισόπαλη 2-2 με τη Ρέιντζερς. Περιττό να αναφέρω πως οι παίκτες της Ντιναμό, επιστρέφοντας στη Μόσχα, αντιμετωπίστηκαν σαν ήρωες.

Με αφορμή την περιοδεία της Ντιναμό και τον αντίκτυπό της, ο Τζορτζ Όργουελ έγραψε ένα δοκίμιο με τίτλο «The Sporting Spirit» που δημοσιεύθηκε στη λονδρέζικη Tribune τον Δεκέμβριο του 1945. Ο Όργουελ δεν είδε κανένα από τα παιχνίδια που έδωσε η Ντιναμό σε βρετανικό έδαφος και, όπως ομολογεί, του μεταφέρθηκαν εντυπώσεις και μαρτυρίες από τρίτους για δύο από τα παιχνίδια. Αυτά της Ντιναμό με την Άρσεναλ και τη Ρέιντζερς.

Είχε κατανοήσει όμως πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το παιχνίδι όταν χρησιμοποιηθεί για την τόνωση της εθνικής ταυτότητας και τη στήριξη της κυρίαρχης ιδεολογίας. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, επικεντρώνει την προσοχή του σε ένα ερώτημα που κυριάρχησε στη δημόσια συζήτηση εκείνη την εποχή. Η σπουδαία ομάδα της Άρσεναλ αντιπροσώπευε την Εθνική Αγγλίας, όπως υποστήριζαν οι Σοβιετικοί ή ήταν απλώς μία ομάδα του αγγλικού πρωταθλήματος, άποψη που είχαν οι Βρετανοί;

Στο δοκίμιο, μάλιστα, ο Όργουελ σημείωνε τον φόβο του για την επιδείνωση των αγγλοσοβιετικών σχέσεων, στο ενδεχόμενο να ανταποδώσει την επίσκεψη της Ντιναμό κάποια αγγλική ομάδα. Σε εκείνο το κείμενο υποστήριξε ότι «το ποδόσφαιρο είναι ένας πόλεμος χωρίς τους πυροβολισμούς». Αυτή τη μεταφορά θα τη χρησιμοποιήσουν έκτοτε πολλοί, συχνά με διαφορετική διατύπωση, αλλά με το ίδιο νόημα.

Το ποδόσφαιρο θεωρείται μία προσομοίωση πολέμου
Άλλωστε και πριν από τις διαπιστώσεις του Όργουελ, η αντίληψη που κυριαρχούσε ήταν πως οι αναμετρήσεις στα σπορ, υποκαθιστούσαν τις πολεμικές συγκρούσεις. Είναι ενδεικτικό πως μέχρι το τέλος του 1926 η διδασκαλία φυσικής αγωγής στη Γαλλία υπαγόταν στο Υπουργείο Πολέμου. Ο Ανρί Ντεγκράνζ, ο δημιουργός του περίφημου ποδηλατικού Γύρου της Γαλλίας, λίγο πριν την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε δηλώσει ότι «πόλεμος, τελικά είναι μόνον ο αθλητισμός, μια μεγάλη αθλητική σύγκρουση ανάμεσα σε δύο έθνη».

Τη σχέση του ποδοσφαίρου με τον πόλεμο, ανάμεσα σε άλλα περιστατικά, θα μπορούσε να ενισχύσει και η περίφημη αντιπαράθεση της Ονδούρας με το Σαν Σαλβαδόρ στο πλαίσιο των προκριματικών αγώνων για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970. Μία ποδοσφαιρική συνάντηση που οδήγησε σε πολεμική σύγκρουση (τον περίφημο πόλεμο των 100 ωρών), αν και σε εκείνη την περίπτωση, το ποδόσφαιρο ήταν η αφορμή και όχι η αιτία.

Το ποδόσφαιρο και πιο συγκεκριμένα το γήπεδο υπήρξαν περιπτώσεις που θεωρήθηκε ως η φαντασιακή προέκταση ενός πεδίου μάχης, όπου ο ηττημένος στον πραγματικό πόλεμο επιδίωξε τη ρεβάνς. Ίσως το πιο κλασικό παράδειγμα αυτής της περίπτωσης να αποτελεί το παιχνίδι της Αργεντινής με αντίπαλο την Αγγλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 που έγινε στο Μεξικό. Η νίκη της Αργεντινής 2-1 με τα δύο ξεχωριστά γκολ του Ντιέγκο Μαραντόνα (αν και το καθένα θεωρήθηκε ξεχωριστό για διαφορετικό λόγο) αποτέλεσε, για τους αργεντινούς, την απάντηση στη στρατιωτική ήττα από την Αγγλία, στα Φόκλαντς.

Τη μεταφορά του πολέμου στο ποδόσφαιρο, συντηρεί –και υπερτονίζει αδικαιολόγητα κάποιες φορές– η φρασεολογία και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν τα αθλητικά media όταν αναφέρονται σε «στρατηγική», «τακτικές», «στρατηγούς», «κανονιέρηδες», «βομβαρδισμούς εστιών», «μεγάλες μάχες», «άμυνα», «επίθεση», «ήρωες», «απόρθητες έδρες», και ένα σωρό παρόμοιες άλλες εκφράσεις. Θυμίζω πως ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές, ο Μίμης Δομάζος, είχε το προσωνύμιο «στρατηγός», λόγω της εξαιρετικής του ικανότητας να διευθύνει με ιδιαίτερα επινοητικό τρόπο το παιχνίδι της ομάδας του.

Η παγκοσμιοποίηση στον χώρο του ποδοσφαίρου, η υπέρβαση δηλαδή του κράτους-έθνους, σήκωσε –ουσιαστικά– την αυλαία το 1995 με την έκδοση μίας απόφασης από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στην προσφυγή του Βέλγου ποδοσφαιριστή Ζαν Μαρκ Μποσμάν. Από τότε, η παγκοσμιοποίηση και η εμπορευματοποίηση, χάρη στη βοήθεια και της τηλεόρασης, έχουν διαμορφώσει συνθήκες έντονου ανταγωνισμού μεταξύ των ομάδων. Οι ομάδες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, μπορούν να υπάρξουν –αναγκαστικά– και ως εταιρείες και ανάλογα αναπροσαρμόζουν τη δομή, την οργάνωση και τις στρατηγικές τους. Το αποτέλεσμα απόκτησε μεγάλη οικονομική σημασία, τόση, που η νίκη μέσα στο γήπεδο, έχει γίνει ισοδύναμη της επιβίωσης και έξω από αυτό. Πολλές νίκες –και στο ποδόσφαιρο– μεταφράζονται σε διεύρυνση της επιρροής στους υποστηρικτές και τα κέντρα αποφάσεων, ενώ φέρνουν περισσότερα έσοδα και μεγαλύτερο ειδικό βάρος. Αθλητικό και εμπορικό. 

Ένα πρόσφατο παράδειγμα.
Τα τεράστια οικονομικά οφέλη που αποφέρει στη Λέστερ η κατάκτηση του τίτλου της Πρέμιερλιγκ, καθώς και η διεύρυνση της εμπορικής-οπαδικής της βάσης. Αρχικά στην Ταϊλάνδη, από όπου προέρχεται ο ιδιοκτήτης της και στη συνέχεια σε όλη την Νοτιοανατολική Ασία. Έχουμε φθάσει πλέον στο σημείο ο διαχωρισμός των ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων να γίνεται σχεδόν με την ορολογία και τα κριτήρια που χρησιμοποιεί ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τραπεζα και το ΔΝΤ. Σε ανεπτυγμένα και αναπτυσσόμενα.

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες είναι αθλητικές επιχειρήσεις ή σωστότερα επιχειρήσεις παραγωγής αθλητικού θεάματος, αλλά έχουν ιδιομορφίες που διαφοροποιούν τη λειτουργία τους και τις δομές τους. Οι επιχειρήσεις, θεωρητικά, μπορούν να αναπτυχθούν με δύο τρόπους. Εσωτερικά, διαμορφώνοντας νέες υπηρεσίες και προϊόντα και ρίχνοντάς τα στην αγορά και, εξωτερικά, με αγορές άλλων επιχειρήσεων και συγχωνεύσεων. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες δεν μπορούν να επεκταθούν όπως οι επιχειρήσεις. Δεν μπορείς να παρατάξεις στο γήπεδο πάνω από 11 παίχτες. Ούτε μπορείς να διαμορφώσεις ένα ρόστερ με απεριόριστο αριθμό παιχτών. Οι αγγλικές ομάδες που το δοκίμαζαν, αγοράζοντας ποδοσφαιριστές και μοιράζοντάς τους δεξιά και αριστερά, ως δανεικούς, το πλήρωσαν ακριβά. Επειδή οι ποδοσφαιρικές ομάδες δεν μπορούν να λειτουργήσουν όπως οι επιχειρήσεις εξαγοράζοντας η μία την άλλη, αγοράζουν ποδοσφαιριστές.

Στον κόσμο των επιχειρήσεων, μπορείς να κάνεις κάποιες ευκαιριακές εξαγορές, αλλά στο ποδόσφαιρο, όταν ξοδεύεις πολλά χρήματα –σε σχέση με τα έσοδα– για να αγοράσεις ένα ποδοσφαιριστή, το κάνεις γιατί έχεις ήδη μία θέση γι’ αυτόν στην ομάδα και γιατί τον χρειάζεσαι για αγωνιστικούς λόγους και για λόγους μάρκετινγκ. Μία ομάδα, όσο ισχυρή και αν είναι οικονομικά, δεν μπορεί να αγοράσει τους 25 καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου. Είναι λοιπόν αναγκασμένη είτε να αναζητήσει ταλέντα και να τα βοηθήσει να εξελιχθούν ή να παράγει η ίδια ποδοσφαιριστές για να εξοικονομήσει χρήματα, χρησιμοποιώντας τους όπου έχει ανάγκη ή πουλώντας τους για να κερδίσει χρήματα. Υπό μία έννοια, μπορεί κάποιος να πει ότι οι ποδοσφαιρικές ομάδες είναι ένα είδος μηχανών Φον Νόιμαν. Πρόκειται για μηχανές που κάνουν δύο δουλειές, από τις οποίες η μία είναι να παράγουν αντίγραφά τους και η άλλη να αναζητούν πολύτιμα ορυκτά, ας πούμε.

Στο σύγχρονο και έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, η υιοθέτηση των αρχών της στρατηγικής σκέψης, όπως τις διατυπώνουν οι κλασικοί συγγραφείς, όταν προσαρμοστούν στο παιχνίδι, τις ιδιαιτερότητές του και το περιβάλλον του, μπορούν να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα τελευταία χρόνια κάποια κλασικά έργα της στρατιωτικής στρατηγικής όπως η Τέχνη του Πολέμου του Σουν Τσου και το Περί του Πολέμου του Κλαούζεβιτς έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών μελετητών που ασχολούνται με τη διοίκηση των επιχειρήσεων. Μάλιστα, διδάσκονται σε πολλές πανεπιστημιακές σχολές διοίκησης επιχειρήσεων, ενώ η διεθνής βιβλιογραφία που προσαρμόζει αυτές τις αρχές στο πεδίο ανταγωνισμού των επιχειρήσεων διευρύνεται γοργά, απόδειξη του αυξανόμενου ενδιαφέροντος που υπάρχει.

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες είναι πολύ εύκολο να αναζητήσουν και να ανακαλύψουν τα πεδία της εφαρμογής των αρχών στρατιωτικής στρατηγικής στο κομμάτι που αφορά την επιχειρηματική δραστηριότητα. Όμως, αυτές οι ίδιες αρχές μπορούν να εφαρμοστούν και στο αγωνιστικό μέρος, όπου χρειάζεται στρατηγική και οι τακτικές εφαρμογής της. Και αυτό γιατί η Τέχνη του Πολέμου του Σουν Τσου, που λογίζεται ως μελέτη της ανατομίας οργανισμών που βρίσκονται σε σύγκρουση, εφαρμόζεται στον ανταγωνισμό και στις συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα. Από το διαπροσωπικό μέχρι τον διεθνή ανταγωνισμό ανάμεσα στα κράτη.

Friday, December 2, 2016

Ποιος θα είναι ο εγγυητής μας έναντι του εγγυητή μας;

Του Σενέρ Λεβεντ

Μιλάτε συνεχώς για εγγυητή. Εγγυητή ποιου; Εγγυητή τίνος πράγματος; Τι θα εγγυάται αυτός ο εγγυητής; Την ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων μήπως; Ποιος θα προστατεύσει τους Τούρκους έναντι μιας πιθανής ελληνοκυπριακής επίθεσης; Αυτό είναι όλο για το οποίο νοιάζεστε; Ποιος θα εγγυηθεί την μη διάλυση της ομόσπονδης δημοκρατίας; Ποιος θα είναι ο εγγυητής της; Είστε βέβαιοι ότι δεν θα διαλυθεί η νέα δημοκρατία; Τι θα συμβεί αν διαλυθεί; Αυτή τη φορά θα μείνουν χωρίς κράτος και ο νότος και ο βορράς; Αφού θα διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν θα μπορούν να επιστρέψουν σε αυτήν όποιοι επιθυμούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Άλλωστε αυτός ήταν ο ουσιαστικός στόχος του σχεδίου Ανάν. Γι’ αυτό είχε τεθεί η πρόνοια ότι θα διαλυθεί μέσα σε 24 ώρες μετά από τα δύο «ναι». Πώς είστε βέβαιοι ότι δεν έχουν τον ίδιο στόχο και τα σχέδια που γίνονται τώρα ύπουλα; Πρέπει και οι Τουρκοκύπριοι να το σκέφτονται αυτό όσο και οι Ελληνοκύπριοι που ανησυχούν ότι θα χάσουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Διότι η Δημοκρατία ανήκει και στους Τούρκους όσο ανήκει στους Έλληνες. Κοιτάξτε για παράδειγμα που συμπολίτες μας στον βορρά, οι οποίοι ασφυκτιούν από τη μετατροπή σε επαρχία της Τουρκίας, θεωρούν τον νότο ως καταφύγιο και ονειρεύονται από τώρα να ζήσουν εκεί. Η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σημαίνει μη αιχμαλωσία στην Τουρκία. Αν τα τεκταινόμενα αυτήν τη στιγμή στην Τουρκία δεν επηρέασαν και πολύ τούτο εδώ το μέρος, αυτό το οφείλουμε στην ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είμαστε Τούρκοι, έχουμε στην τσέπη υποχρεωτικά την ταυτότητα του κράτους-φάντασμα, αλλά η ουσιαστική μας υπηκοότητα είναι αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ενόσω είμαστε πολίτες ενός αναγνωρισμένου κράτους και μέλους της ΕΕ, η δεσποτική κυβέρνηση της Άγκυρας δεν μπορεί να μας κάνει αυτά που κάνει στην Τουρκία.

Δεν ξέρω αν θα διασφαλίζεται ή όχι έναντι πιθανών κινδύνων η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια νέα συμφωνία που θα συναφθεί. Δηλαδή, θα έχουμε ένα ασφαλές λιμάνι για να καταφύγουμε σε περίπτωση που δεν προχωρήσει το ομόσπονδο κράτος και διαλυθεί; Ή μήπως θα μας κλείσουν όλους στο χαμάμ λέγοντας ταιριάζουν δύο γυμνοί σε αυτό το χαμάμ; Είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς «ναι» σε μια συμφωνία που αίρει την Κυπριακή Δημοκρατία. Μήπως έχει άραγε κάτι να μας προτείνει πάνω σε αυτό το θέμα ο κ. Ρολάνδης που είναι ένθερμος υποστηρικτής της λύσης; Έχει δίκαιο στις διαπιστώσεις του. Η ελληνοκυπριακή πλευρά έχανε πάντα όσο έλεγε «όχι» στα σχέδια που ετίθεντο ενώπιόν της. Σε κάθε νέο σχέδιο οι απαιτήσεις της υποχωρούσαν λίγο πιο πολύ. Αλλά παρά να χάσουν αυτά που έχουν ματαιοπονώντας, τι άλλη λύση είχαν από το να πουν «όχι»;

Κοιτάξτε τη σημερινή κατάσταση της Τουρκίας στις εγγυήσεις της οποίας επιμένει η τουρκική πλευρά για την ασφάλειά της. Μετατράπηκε σε σκέτη κόλαση. Ένα κράτος εχθρός των καλών ανθρώπων. Σπαράζει στα χέρια των χατζήδων, των χοτζάδων, των εξορκιστών, των πλαστογράφων, των δυναστών, των βιαστών. Ούτε ελεύθερος Τύπος, ούτε δίκαιο δικαστικό σύστημα έμεινε. Απολύτως τίποτα δεν έμεινε. Προχθές έριξαν στη φυλακή τη δήμαρχο του Ντιγιάρμπακιρ Γκιουλτάν Κισάνακ. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που συνελήφθη η κυρία Γκιουλτάν. Την έκλεισαν στα κελιά της φυλακής του Ντιγιάρμπακιρ και όταν ήταν μόλις 18 χρόνων και εκεί υπέστη απίστευτα βασανιστήρια. Για έξι μήνες είχε κλειστεί στο σπιτάκι του σκύλου του διευθυντή των φυλακών. Περιέγραψε ως εξής εκείνες τις μέρες σε μια συνέντευξή της:

«Υπήρχε ένας ταγματάρχης, ο Εσάτ Οκτάι Γιλντιράν, διευθυντής των φυλακών. Μια μέρα μπήκε στον θάλαμο των γυναικών. Όλες σηκώθηκαν όρθιες. Εγώ δεν σηκώθηκα. Απλά και μόνο επειδή δεν σηκώθηκα όταν μπήκε μέσα, μόνο και μόνο γι’ αυτό τον λόγο, με έβαλε μέσα στο σπιτάκι του σκύλου του. Επρόκειτο για ένα πολύ μικρό σπιτάκι, μέσα στη βρομιά στο οποίο δεν ήθελε να μένει ακόμα και αυτό το σκυλί. Έμεινα εκεί όχι μια μέρα ή δύο μέρες, όχι ένα μήνα ή δύο μήνες, αλλά έξι ολόκληρους μήνες. Με έδερναν καθημερινά σε αυτό το σπιτάκι όπου ήταν δύσκολο ακόμα και να αναπνεύσει κανείς και με υπέβαλλαν σε κάθε είδους βασανιστήρια».

Οι Τούρκοι φασίστες. Έχουν μια πολύ ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στους φασίστες. Τώρα κυβερνούν την Τουρκία άνθρωποι όπως ο διευθυντής εκείνων των φυλακών. Φασίστες είναι και η αστυνομία και ο στρατός. Αυτή την Τουρκία θα βάλουμε εγγυήτρια πάνω στο κεφάλι μας; Την ασφάλειά μας θα την αναλάβει ένα συντηρητικό κράτος που υποβάλλει σε τόσα βασανιστήρια ακόμα και τον δικό του λαό; Πρέπει να έχουμε χάσει το μυαλό μας. Μήπως γίνεται εγγυητής ένας δολοφόνος; Είστε πολύ βέβαιοι ότι θα επιβιώσει ένα ομόσπονδο κράτος που έχει έναν τέτοιο εγγυητή;

Wednesday, November 23, 2016

Δεν θέλουν λύση, θέλουν παράδοση άνευ όρων!

Στη διάσκεψη Τύπου με αφορμή το "ναυάγιο" των διαπραγματεύσεων ο Νίκος Αναστασιαδης αποκάλυψε σωρεία παραχωρήσεων που έκανε στο Mont Pelerin προκειμένου να προχωρήσει η διαδικασία και παρ' όλα αυτά ο εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί δεν δέχθηκε να υπάρξει συμφωνία στο εδαφικό. Είναι πλέον ολοφάνερος ότι και ο κ.Ακιντζί ακολουθεί τη "γραμμή" όλων των προηγούμενων εκπροσώπων της Τ/κ κοινότητας, ακολουθεί πιστά τη γραμμή της Αγκυρας. Μια "γραμμή" που από το 1977 (Στις 12 Φεβρουαρίου του 1977 συνομολογήθηκε η Συμφωνία Μακαρίου-Ντενκτάς η οποία και θεωρήθηκε ως το τρίτο μεγαλύτερο σφάλμα του Μακάριου (μετά τις συμφωνίες Λονδίνου & Ζυρίχης), επί του Κυπριακού προβλήματος, χαρακτηριζόμενο ως το «Βατερλώ του Μακαρίου», λόγω του ότι αποδέχθηκε τη διζωνική δικοινοτικής ομοσπονδία, χωρίς αντάλλαγμα)  παραμένει πιστή στο δόγμα: "Ζητάμε πολλά, οι Ελληνες μας τα δίνουν και τότε ζητάμε περισσότερα κ.ο.κ". Ενα δόγμα που τελικό σκοπό έχει την πλήρη και άνευ όρων παράδοση της Κύπρου στην Τουρκική επικυριαρχία. Ο Νίκος Αναστασιάδης στη προσπάθεια του να "λύσει" το Κυπριακό προχώρησε (και) σε νέες υποχωρήσεις. Μερικές, ενδεικτικές:
Αποδέχθηκε και ορίστηκε ημερομηνία πολυμερούς με τη σύμφωνη γνώμη του Τσίπρα. (Χωρίς να έχει υπάρξει αρχική συμφωνία στο εδαφικό. Την ίδια στιγμή που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο τελικό προσχέδιο ψηφίσματός του για την Τουρκία, καλεί την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κράτη μέλη να κινήσουν τις διαδικασίες για προσωρινό πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία...)
Αποδέχθηκε μείωση στην επιστροφή πέραν των 10,000 προσφύγων. Από τη διεκδίκηση επιστροφής τουλάχιστον 100,000 η διεκδίκηση έπεσε 78,000-92,000. (Η Τ/Κ πλευρά αντιπρότεινε τις 55 χιλιάδες και ακολούθως, κατά το τελικό στάδιο της διαπραγμάτευση, ως ύστατο βαθμό υποχώρησης τις 65 χιλιάδες).
Αποδέχθηκε ειδικό καθεστώς για Τ/κ που θα παραμείνουν στη Μόρφου με πρόταση για ειδικό καθεστώς για Ε/κ στη χερσόνησο της Καρπασίας (Δλδ αποδεχθήκαμε ειδικό καθεστώς στη Μόρφου χωρίς καμία δέσμευση από την Τ/Κ πλευρά για το ίδιο στην Καρπασία)
Αποδέχθηκε να μη δοθεί συμφωνημένος χάρτης, αλλά να παραμείνει σε εκκρεμότητα.

Φυσικά το ερώτημα είναι κατά πόσο η διαπραγμάτευση θα αρχίσει με δεδομένες τις υποχωρήσεις αυτές, τη στιγμή βέβαια που δεν έχει υπάρξει καμία υποχώρηση της Τούρκικης πλευράς. Αν πχ οι νέες διαπραγματεύσεις αρχίσουν από τη διεκδίκηση να επιστρέψουν 78.000 "λογικά" η Τουρκική πλευρά θα ζητήσει να... μειωθεί ο αριθμός και πάει λέγοντας. Επίσης το θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων θα μπουν σε νέα βάση;
Οπως γράφει ο Αλέκος Μιχαηλίδης στο "Γαλατικό Χωριό ("Μετά το «ναυάγιο», διαφυγή καμιά"; 22/11/16): "Απεδείχθη, λοιπόν, ότι η Τουρκία δεν θέλει λύση, τελεία και παύλα. Ούτε ο «γοητευτικός» κύριος Ακιντζί. Θέλουν (και απαιτούν) τον «οδυνηρό συμβιβασμό» των Ελληνοκυπρίων για να κυριαρχήσουν (νόμιμα πια) στον βορρά και να συγκυριαρχήσουν στον νότο. Θέλουν να αναβαθμίσουν το ψευδοκράτους τους, να νομιμοποιήσουν τα εγκλήματά τους, την εισβολή και την κατοχή. Θέλουν (το έκαναν εν μέρει) να διασύρουν την Κυπριακή Δημοκρατία, τη νομιμότητα δηλαδή, ούτως ώστε να «μετεξελιχθούν» από κατακτητές σε εταίρους και αφέντες τελικά. Αλλιώς, θα παρουσίαζαν μια διαλλακτικότητα (έστω στο Μοντ Πελεράν), δεν θα συνέχιζαν να αξιώνουν τις εγγυήσεις, δεν θα κατηγορούσαν την Ελλάδα και τους Ελληνοκύπριους για μαξιμαλισμό. Ποιοι; Οι Τούρκοι". 
Στη διάσκεψη Τύπου ο Ν. Αναστασιάδης βαρύγδουπα δήλωσε: "Δεν θα επιτρέψω να χαθεί η ελπίδα". Δεν γνωρίζω για ποια... "ελπίδα" μιλάει ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (που δέχθηκε να προσφωνείτε ως εκπρόσωπος κοινότητας....). Προσωρινά πάντως μια "ελπίδα" χάθηκε και είναι αυτή της Τουρκίας να ελέγξει τη Μεγαλόνησο, όχι με τον Αττίλα, αλλά με "πολιτικό" τρόπο...

Κύπρος με τον Αττίλα

Του Λάζαρου Α. Μαύρου

Τ Ο ΘΥΜΑ του βιασμού να παντρεύεται τον βιαστή του για ν’ αθωώνεται ο δεύτερος. Είναι η νομοθεσία που επινόησαν να επιβάλουν οι ισλαμιστές του κ. Ερντογάν στην Τουρκία. Ξεσήκωσε τόσες σφοδρές αντιδράσεις, εντός κι εκτός, ώστε οι δράστες υποκρίθηκαν χθες πως έκαναν πίσω. Αυταρχικοί φαλλοκράτες και βιαστές, με τη γυναίκα, από παιδούλα, εξουσιαστικά υπόδουλο αντικείμενο και σκεύος και υποζύγιο της διαστροφής τους, υπάρχουν βέβαια ανέκαθεν σ’ όλο τον κόσμο.

Χρειάστηκαν μακράν πολυχρόνιοι και φεμινιστικοί αγώνες γυναικών και ανδρών, στις κοινωνίες και στα κράτη σεβασμού της αυτοδιάθεσης του προσώπου, των ατομικών ελευθεριών και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε σήμερα, όχι μόνο οι ποινικές νομοθεσίες, μα κι οι πλειοψηφούσες αντιλήψεις των κοινωνιών να εκφράζουν ακαριαία κι εμπράκτως την αηδία και τον αποτροπιασμό τους έναντι τέτοιων κακουργηματικών αποβρασμάτων…

ΑΛΛ’ ΕΔΩ πρόκειται περί ενός ολόκληρου Κράτους - Αποβράσματος - Βιαστή: Του τουρκικού. Υποψήφιου κιόλας για ένταξη στην Ε.Ε., εκβιαστή της. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του οποίου, όχι μόνο συντηρούν αλλά κι εκτραχύνουν στ’ άκρα την παραδοσιακή του φαλλοκρατική βαρβαρότητα. Από την οποία υποφέρουν παιδιόθεν εκατομμύρια γυναίκες στην Τουρκία, αλλ’ ακόμη και στα τουρκο-ισλαμικά «γκέτο» των μεταναστών στη Γερμανία και αλλού. Με ακραίο φαινόμενο και τις ενδο-οικογενειακές δολοφονίες «τιμής» σε βάρος των γυναικών...

ΒΑΘΥΣ ΓΝΩΣΤΗΣ κι επιστημονικός ερευνητής αυτών των τουρκικών ιδεολογικών μηχανισμών, που τους βίωσε παιδιόθεν στη γειτονιά του, αναγιωμένος στην Κωνσταντινούπολη, υπήρξε ο αείμνηστος Δάσκαλος και κορυφαίος τουρκολόγος, καθηγητής κοινωνιολογίας ΝΕΟΚΛΗΣ ΣΑΡΡΗΣ, που αναπαύθηκε πριν από πέντε χρόνια, 19η Νοεμβρίου 2011 στην Αθήνα. Μ’ εκείνο κιόλας το σπουδαίο βιβλίο του, «Οικογένεια στην Τουρκία - Κοινωνική Πλαισίωση και Θεσμική Προσέγγιση», εκδ. ΡΗΣΟΣ, Αθήνα 1990. Όπου, μεταξύ άλλων, στη σελ. 47 και τα εξής: «Όλοι οι γάμοι της Τουρκίας συμβολίζουν οπωσδήποτε την υποταγή της γυναίκας στον άνδρα και στην οικογένειά του»…

ΓΙ' ΑΥΤΟΝ ακριβώς τον λόγο, τότε που οι Τούρκοι, επί Τουργκούτ Οζάλ, έλεγαν την επιδιωκόμενη από τους ίδιους Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδιακή «λύση» τού Κυπριακού, ως «γάμο από συνοικέσιο», ο Νεοκλής Σαρρής απαντούσε, από την Πύλη Αμμοχώστου κι απ’ το «Αιγαίον» του Φτωχόπουλου στη Λευκωσία ότι: Ορέγονταν «γάμο προς εκσπερμάτωση», κατά τα τουρκικά πρότυπα: Με γαμπρό εκσπερματώνοντα τον Αττίλα: Την Τουρκία. Και νύμφη το θύμα του δικού του βιασμού: Την Κύπρο...

ΕΡΩΤΗΣΗ: Όσοι ενταύθα δηλώνουν ότι δεν νιώθουν… ευτυχείς απ’ το (προσωρινό) «ναυάγιο» των «εν εξορία», δις στο Μον Πελεράν, συνομιλιών Ακιντζί - Αναστασιάδη, υποψιάζονται άραγε πόσοι πολύ περισσότεροι απ’ το 76% του 2004, νιώθουν (προσωρινά) ανακούφιση για το «ναυάγιο», αλλά διαρκώς απελπισμένοι απ’ την ΑΔΙΟΡΘΩΤΗ ανικανότητα των ημέτερων… ναυαγών; Λαζ. Α. Μαύρος

Sunday, November 20, 2016

Γυρίζουμε τις πλάτες στο Μοντ Πελεράν…

Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που ’χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

Ι. ΠΟΛΕΜΗΣ

Ούτε τη λύση φοβόμαστε ούτε τη «λύση» ούτε την πολυμερή διάσκεψη ούτε τον Ερντογάν ούτε τα εναπομείναντα τουρκικά στρατεύματα ούτε τις εγγυήσεις ούτε τις βάσεις ούτε κανέναν. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το δίκαιο, οι αρχές και οι αξίες του κυπριακού Ελληνισμού μας πολλαπλασιάζουν και μας καθιστούν ανίκητους και αέναους. Ξέρουμε πως ό,τι και να γίνει στο ελβετικό θέρετρο, ο κυπριακός Ελληνισμός θα πέσει αλλά θα ξανασηκωθεί και, απεμπολώντας «σκληρές διαπραγματεύσεις» και «οδυνηρούς συμβιβασμούς», θα καθορίσει τη δική του μοίρα και το δικό του ελεύθερο μέλλον. Αργά ή γρήγορα.

Ως εκ τούτου, γυρίζουμε τις πλάτες στο Μοντ Πελεράν. Δεν αποδεχόμαστε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ταξίδεψε εκεί προς όφελος του λαού μας. Δεν εναποθέτουμε το αύριο των παιδιών και των εγγονιών μας στη διαπραγματευτική του ομάδα. Ούτως ή άλλως, η «απόρριψή» μας ξεκινά, όχι απλώς από τη βάση λύσης του κυπριακού ζητήματος, αλλά και από τη διαφορετική οπτική ματιά του ίδιου του προβλήματος. Πώς θα επαναλάβουμε το κλισέ «καλή δύναμη στον Πρόεδρο», όταν ο ίδιος θεωρεί αρχή του εθνικού ζητήματος τις διακοινοτικές έριδες και αντιμετωπίζει την Τουρκία, εμμέσως πλην σαφώς, ως «τρίτη χώρα» και μελλοντική συνεργάτιδα;

Στο Μοντ Πελεράν Βήτα, λοιπόν, δεν πήγαμε. Ούτε φυσικά ούτε νοερά. Δεν στηρίζουμε τη διαπραγμάτευση για να «ανακτήσουμε» 0,6% εδαφών. Ούτε στηρίζουμε τη διαπραγμάτευση για να επιστρέψουν (τελικά) 70.000-90.000 πρόσφυγες. (Οι 100.000 χάθηκαν στο πρώτο «Μοντ Πελεράν», όπως φαίνεται). Και, βέβαια, δεν είμαστε πολιτικοί αρχηγοί για να σταθούμε δίπλα στον Πρόεδρο και να επικροτήσουμε τον ήδη αποδεκτό «οδυνηρό συμβιβασμό». Απορρίπτουμε φύσει και θέσει τη συζήτηση για παραμονή τουρκικών στρατευμάτων είτε μεταβατικά είτε μόνιμα, ακόμα κι αν η «μελλοντική συνεργάτιδα» Τουρκία την αξιώνει για πέντε συν πέντε χρόνια. Απορρίπτουμε, σαφώς, και τη μετάβαση σε πολυμερή διάσκεψη ως κοινότητα και την εμπλοκή σε ένα νέο «Μπούργκενστοκ», όπως διαλαλεί ο Μουσταφά Ακιντζί.

Ξανά, δεν μας πείθουν οι υποσχέσεις του Προέδρου Αναστασιάδη. Δεν μας πείθουν για να τον στηρίξουμε, τυφλά και εθελοτυφλώντας, στην προγραμματισμένη εκδήλωση του νεκρού γηπέδου της Τσετίν Καγιά. Ούτε μας προτρέπουν για να εκφράσουμε την «ελπίδα» με ένα βαλσαμωμένο περιστέρι στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Αποτάσσουμε τη συζήτηση περί ζωνών, ειδικών καθεστώτων, βάσεων, ακτογραμμών, Καρπασίας, Μόρφου και Κοκκίνων. Άραγε, τι θα κάνει τα Κόκκινα ο Ακιντζί; Θα προσέχει την Τηλλυρία; Αποτάσσουμε, λοιπόν, τον εκτός ελέγχου «οδυνηρό συμβιβασμό» είτε αυτός γίνεται στη Λευκωσία είτε στο «καυτό» Μοντ Πελεράν. Δεν «ταξιδεύουμε» με τον Πρόεδρο και την ομάδα του για να αποδεχτούμε την «ήττα» του 1974.

Γυρίζουμε τις πλάτες στο Μοντ Πελεράν. Απορρίπτουμε κάθε συζήτηση για ειδικά καθεστώτα, απεμπολούμε κάθε «πρόοδο», κάθε «ειρήνη» επί των συμβιβασμών, αρνούμαστε κάθε σύγκλιση που εγκλωβίζει τη Μόρφου, την Κερύνεια, την Καρπασία σε ένα σκοτεινό τουρκικό προτεκτοράτο και «μπλοφάρει» με την Αμμόχωστο προκειμένου να πανηγυρίσουμε για 0,6%. Αδυνατούμε να σταθούμε, δυστυχώς, πλάι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ούτε θα εκφράσουμε την αποπροσανατολισμένη και αφελή «συμπαράστασή» μας στη νεκρή ζώνη με τις 120 ε/κ και τ/κ οργανώσεις και «διαδικτυακά» περιστέρια. Τασσόμαστε απέναντι σε κάθε ιδέα διζωνικής ή τριζωνικής (με τις περιοχές ειδικού καθεστώτος) διχοτόμησης και δεν ενθουσιαζόμαστε με το «καλό κλίμα» του Μοντ Πελεράν. Καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα, κατανοώντας την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή, αλλά δεν καρτερούμε τα νέα «νενικήκαμεν» ούτε από την Ελβετία ούτε από την πολυμερή διάσκεψη όποτε και αν γίνει. «Δεν μας αγγίζουν ψεύτικα διλήμματα» και δεν ιεραρχούμε κατεχόμενες πόλεις ή χωριά. Προσυπογράφουμε μόνο, κλίνοντας το κεφάλι και με το βλέμμα ιστάμενο με τις ώρες «τζιει που τα βουνά», τα άλκιμα λόγια της αγονάτιστης Κερυνειώτισσας Χαρίτας Μάντολες: «Εγώ θέλω να πάω σπίτι μου. Τούτο το μήνυμα να πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Οίκαδε, κυρία Χαρίτα Μάντολες. Οίκαδε…

«Το δειν σου εν ετέλειωνεν τζι εσούνι πάλι εθώρες,
έρεσσεν τζιει που τα βουνά τζι έστεκεν με τις ώρες
τζι εμάσιετουν σαν να ’θελεν να ’βρει κάτι χαμένο,
σαν κάτι πον ετέλειωσεν μέσα στο τελειωμένο».

Υ.Γ.: Κι αν εμείς είμαστε απορριπτικοί, ας διαβάσουν τον Βρετανό Perry Anderson: «Στην ουσία το Σχέδιο (νέο Ανάν) θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τον Ionesco (Ρουμανο-Γάλλο δραματουργό). Εάν τελικά γίνει αποδεκτό θα δημιουργήσει μια παράξενη οντότητα παρόμοια της οποίας δεν υπάρχει (με εξαίρεση ίσως τη Βοσνία και το Ανατολικό Τιμόρ). Το Σχέδιο προβλέπει τη δημιουργία (σε μια σχετικά μικρή χώρα) πολλαπλών Συνελεύσεων, Βουλών και Γερουσιών, μέσα σε ένα σύστημα ασταμάτητων βέτο, το οποίο θα εξασφαλίζει θέσεις εργασίας για χιλιάδες δικηγόρους καθώς θα είναι αδύνατο να λειτουργήσει το νέο »πολίτευμα». Οι αρχιτέκτονες του Σχεδίου δίνουν το υπέρτατο δικαίωμα απόφασης σε ξένους (ή εναλλακτικά, συζητούν τώρα, σύστημα όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται με λόττο! Σοβαρολογώ, δεν αστειεύομαι.!). Η νέα πολιτεία δεν θα διαθέτει δικό της στρατό, αλλά θα έχει κάτι ως διεθνή αστυνομία που θα επιβάλλει την πειθαρχία στους ντόπιους. Αυτό το εγχείρημα αποτελεί κατάφωρη παραβίαση όλων των διατάξεων της Ευρώπης, του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το διεθνές και συνταγματικό δίκαιο. Αυτό το νομικό κτήνος έχει τη δική του λογική η οποία προσποιούμενη πως θα λύσει μια διένεξη μεταξύ της πλειονότητας και της μειονότητας στην Κύπρο, μετατρέπει μια ανεξάρτητη χώρα, ένα κυρίαρχο και δημοκρατικό κράτος σε μεταμοντέρνο προτεκτοράτο, υπαλλακτικά μετατρέπεται σε (τούρκικο) όπλο που θα κρατά όμηρο τις εξωτερικές σχέσεις της ΕΕ καθώς και την Ελλάδα επειδή η Τουρκία θα έχει τη δυνατότητα να προκαλεί συνεχείς κρίσεις στην Κύπρο.»

Thursday, November 17, 2016

"Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου"



Η μεγάλη αγάπη και ο σεβασμός απέναντι σε έναν ποιητή και ένα πολύτιμο έργο, ενώνουν δυο καλλιτέχνες που δούλεψαν με άλλη ματιά πάνω στο σπουδαίο αυτό ποίημα και το απέδωσαν με έναν άλλο, διαφορετικό τρόπο. Δώδεκα τραγούδια, δώδεκα αποσπάσματα από τον «ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ», μελοποιημένα από τον Λουκά Θάνο και ερμηνευμένα από τον Γιάννη Χαρούλη, περιλαμβάνονται στη νέα αυτή δισκογραφική έκδοση που φέρει τον τίτλο του έργου και το αντιπροσωπεύει επάξια!

Ο Κωστής Παλαμάς (1859 - 1943) αποτέλεσε μια πνευματική προσωπικότητα μεγάλου κύρους, ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές, ενώ συντέλεσε στην ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Υπήρξε πρωταγωνιστική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής σχολής. Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου είναι ένα μνημειώδες, λυρικό έργο, αποτέλεσμα της ανησυχίας του δημιουργού για τις εξελίξεις στην πατρίδα του, τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, εθνικές και πολιτιστικές της εκφάνσεις, στην πιο κρίσιμη περίοδο της πρόσφατης νεότερης ιστορίας. Γράφτηκε στην περίοδο 1899-1906 και εκδόθηκε σε βιβλίο το 1907.

Στο ποίημα περιγράφεται η πνευματική διαδρομή του Γύφτου, συμβόλου της ελεύθερης ψυχής, κατά την οποία γκρεμίζει το σύμπαν και το ξαναστεριώνει. Απαρνιέται τα πάντα και τα δέχεται ξανά μέσα από την τέχνη. Αιρετικός και συμπονετικός, ένα ήρωας Νιτσεϊκών διαστάσεων και προδιαγραφών, ο Γύφτος μέσα από τους δώδεκα λόγους του αποτελεί την ύψιστη έκφραση της αδούλωτης σκέψης, της δημιουργικότητας και των νέων ξεκινημάτων. Παρά την έντονη εικόνα ξεπεσμού και παραίτησης, το μήνυμα του ποιητή και το όραμα του Γύφτου είναι αισιόδοξο και διαχρονικό.

Για τη γενιά του Νοέμβρη

Μια προκύρηξη που θα μπορούσε (θα έπρεπε;) να μοιράζεται και σήμερα....

Monday, November 14, 2016

Περί Προσαρτήσεως (1)

Του Λάζαρου Α. Μαύρου

Π Ρ Ο Σ Α Ρ Τ Η Σ Η είναι ο εκπεμπόμενος από τους Τούρκους Κατακτητές εκβιασμός. Kαι η απειλή. Κατευθυνόμενος προς εκείνους, που ο εκβιάζων και ο απειλών υπολογίζει ότι είναι μπορετό και είναι πρόθυμοι να εκβιάζονται. Και, απειλούμενοι, να συμμορφώνονται ξανά στων Τούρκων τις απαιτήσεις:

- ΕΑΝ ο κ. Αναστασιάδης και οι «Κκούπρους Ρουμλάρ» («Κυπρορωμιοί» κατά την οθωμανική αντίληψη περί των Ελλήνων Κυπρίων) δεν υπογράψουν και τούτη τη φορά, τη συνθηκολόγηση για Τουρκική Συγκυριαρχία εφ’ όλης της Διζωνικής «ΕΚΟ» («Ενωμένης Κυπριακής Ομοσπονδίας»),

- ΤΟΤΕ, η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι θα προχωρήσουν στο «Σχέδιο Βήτα»: Την ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΗ των σκλαβωμένων επί 42 χρόνια από τον Αττίλα ελληνικών εδαφών της Κύπρου, στην Τουρκία.

Α Λ Λ Α ΜΙΑ πράξη διακήρυξης της επισημοποίησης από μέρους της Τουρκίας της Προσάρτησης, σημαίνει ταυτόχρονα και την αποτυχία της Τουρκίας να εξασφαλίσει το επιδιωκόμενο υπό της ιδίας «όχημα» ολοκληρωτικής επιβολής του τουρκικού ελέγχου εφ’ όλης της Κύπρου. Δηλαδή τη Συγκυριαρχούμενη από την Τουρκία, μέσω των Τ/κ, Κρατική Υπόσταση της ΕΚΟ. Δηλαδή, αποτυγχάνει προσώρας στον στόχο της, με ελληνική υπογραφή, να μετατρέψει όλη την Κύπρο σε Προτεκτοράτο της…

Α Μ Α ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ σ’ επίσημη Προσάρτηση, απομένει αλώβητη στ’ ακρωτηριασμένα απ’ τον Αττίλα εδάφη, τα ελεύθερα εισέτι εδάφη της Κύπρου, η Κρατική Υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με αλώβητη επίσης και τη Διεθνή της Προσωπικότητα. Η οποία, βεβαίως, ούτε πρόκειται ν’ αναγνωρίσει ποτέ την Προσάρτηση. Αλλ’ αντίθετα θ’ αποδυθεί διεθνώς σε νέους αγώνες για την παγκόσμια καταδίκη της Τουρκίας.

Β Ε Β Α Ι Ω Σ το κατοχικό status quo, από 16.8.1974 μέχρι σήμερα, επαληθεύει εμπράκτως ότι: Τα σκλαβωμένα εδάφη της ΚΔ είναι, στην πράξη, ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΠΡΟΣΑΡΤΗΜΕΝΑ στην Τουρκία απ’ ό,τι η… ίδια η πρωτεύουσα της Τουρκίας, η Άγκυρα. Ελέγχονται από περισσότερα τουρκικά στρατεύματα, ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο εδάφους, απ’ ό,τι η Άγκυρα ή οιαδήποτε άλλη επαρχία της Τουρκίας.

Ε Κ Ε Ι Ν Ο Ι πάντως που παλαιόθεν επιδεικνύουν περιθώρια να εκβιάζονται και απειλούμενοι να συμμορφώνονται πρόθυμα προς τις Διζωνικές απαιτήσεις των Τούρκων, ήδη ολοφύρονται δημοσίως ότι, σε περίπτωση «αδιεξόδου» ή απόρριψης της «λύσης» τους, τότε η Κύπρος θα υποστεί δήθεν ως «χειρότερο κακό» να έχει επί των εδαφών της «σύνορα με την ίδια την Τουρκία».

Σάμπως και επί 42 χρόνια Κατοχής να ήσαν… ελβετικά από το… Μον Πελεράν ίσως τα στρατεύματα επί των βόρειων εδαφών της Κύπρου! Και, άρα, κατά τους ιδίους: Αντί της επισημοποίησης της Προσάρτησης του σκλαβωμένου βορρά στην Τουρκία, προτιμότερη, άραγε, η εφ’ όλης της Διζωνικής «Ενωμένης Κυπριακής Ομοσπονδίας» επέκταση της Τουρκικής - μέσω των Τ/κ - Συγκυριαρχίας;

ΕΡΩΤΗΣΗ
Η Χις Έξελανσι (H.E.) Αυτού Εξοχότης - ούτως έγραφε η πινακίδα του 7-11 Νοεμ. 2016 εν Ελβετία - μίστερ Μ. Ακιντζί, Άρχων Καθοριστής πασών των διαδικασιών, αφού πέτυχε να …«κωλοσύρει» τη Χις Έξελανσι μίστερ Ν. Αναστασιάδη στο Μον Πελεράν και εκείθεν στη Γενεύη, με δέλεαρ ένα διαρκώς υπεσχημένο και μονίμως ανεπίδοτο «χάρτη», πόσο θ’ αργήσει άραγε να… «κωλοσύρει» εν Ελβετία και τον μίστερ Τσίπρα, κατά τας εντολάς του Πολυχρονεμένου Αφεντικού του, πιο μίστερ απ’ όλους, Ρ. Τ. Ερντογάν;

Πηγή: Εφημερίδα Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Saturday, October 29, 2016

«Ζωή σε μαγικό χαλί»

Μια συνομιλία με τον συγγραφέα Δημήτρη Μαγριπλή που άφησε την Αθήνα για την Κυπαρισσία, για να συνδυάσει το γράψιμο με την καλλιέργεια της γης  Σχεδια τ. 42

«Δεν υπάρχει δύσκολο όταν κάτι το κάνεις με αγάπη. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση για κηπουρική πρόκειται. Αλλάζει ο κόπος. Ο ιδρώτας είναι περισσότερος στο χωράφι μα και ο πόνος περισσός στην ευθύνη για τα παιδιά του κόσμου. Ό,τι και να κάνει κανείς, για δουλειά πρόκειται και ευθύνη. Ό,τι επιθυμείς για σένα παραδίδεις στους άλλους και τούτο είναι φορτίο αλλά και ευχαρίστηση που την εισπράττεις μονάχα από ένα ευχαριστώ, αν και σπάνια δωρισμένο από τους πολλούς. Κοιμάσαι όμως τα βράδια». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον συγγραφέα και … αγρότη Δημήτρη Μαγριπλή που έχω την τύχη να γνωρίζω από τα «άγουρα» χρόνια της γυμνασιακής νιότης. Τότε που πιστεύαμε ότι με μια κόκκινη σημαία στο χέρι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Πέρασαν χρόνια. Δεν αλλάξαμε τον κόσμο. Αντίθετα παλεύουμε να μην αλλάξουμε εμείς. Και ο Δημήτρης είναι μια τέτοια περίπτωση ανθρώπου. 

Η αφορμή να φιλοξενήσουμε τον Δημήτρη στη «Σχεδία» ήταν «Τα καναπεδάκια της Ανεργίας» που κυκλοφόρησαν πριν από λίγο καιρό. «Κάθε αλήθεια είναι βιωματική, αλλιώτικα ξεφεύγει της ποιότητας και γίνεται προκατασκευασμένο συναίσθημα. Είναι όπως η σύγκριση ανάμεσα στην ομορφιά του φυσικού φωτός και μιας λάμπας νέον. Διαλέγεις. Προσωπικά δεν μου μπήκαν ποτέ διλήμματα, τόσο για λόγους χαρακτήρα, όσο και σαν επιλογή και τρόπος ζωής. Αφήνω τα ημίμετρα για την όποια εξουσία. Στην λογοτεχνία το βίωμα είναι το ερέθισμα και η φαντασία η μετατροπή της σε τέχνη. Η τελευταία σε λυτρώνει και έτσι πετάς από πάνω σου το βαρίδι της θλίψης ή μοιράζεσαι τη χαρά της πτήσης με άλλους. Έτσι έγινε και με «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας». Θα έλεγα είναι το δικό μου ημερολόγιο από τα πρώτα χρόνια της εποχής των μνημονίων, τα πιο επώδυνα για όλους, όταν η ζωή μας έκανε μια απότομη περιστροφή στον αέρα και προσγειώθηκε σε ένα τοπίο ξένο και καθόλου φιλικό για τους περισσότερους. Φαντασία και βίωμα κατέγραψαν παράδοξες καταστάσεις και ένοιωσα την ανάγκη να τις μοιραστώ. Οι εκδόσεις Κριτική ανέλαβαν όλα τα υπόλοιπα», υπογραμμίζει για το (έκτο) βιβλίο που έγραψε.

Από διδάκτορας κοινωνιολογίας στο Πάντειο, ξωμάχος της γης στη Κυπαρισσία. Θα μας περιγράψεις τη διαδρομή;

«Απλή. Μπήκα μαζί με την καλή μου σε ένα σαραβαλάκι και μετά τα διόδια της Ελευσίνας ανοίξαμε τα παράθυρα. Είχε ένα δροσερό αεράκι και τραγουδούσαμε το «πάτα - πάτα οδηγέ….» όπως στις σχολικές εκδρομές. Κάποτε φτάσαμε στην όμορφη Κυπαρισσία του νότου. Η αλήθεια είναι πως εδώ υπήρχε το εξοχικό της οικογένειάς μου. Ανοίξαμε την πόρτα και όλα άρχισαν να ξετυλίγονται σαν σε μαγικό χαλί. Διώξαμε τα ποντικάκια από το σπίτι, μια οχιά, καθαρίσαμε την αυλή και φυτέψαμε λουλούδια, πήραμε ένα αξέχαστο κουτάβι την Ίρμα και κάναμε παιδάκια για να υπάρχει παρέα και διάθεση. Κατά μυστήριο λόγο όλα συνέβαλαν να συνεχίσουμε, ακόμη και τα αηδόνια, την άνοιξη, μας το έλεγαν κάθε βράδυ. Το ζήτημα ήταν οι άνθρωποι. Τους φάνηκε παράξενος ο ερχομός μας και η αλήθεια είναι πως δώσαμε μάχες. Δεν μπορώ να πω πως πείστηκαν για τις αγαθές μας προθέσεις. Δεν είχαμε και κομματική ταυτότητα απαραίτητη προϋπόθεση την εποχή εκείνη. Έτσι όσο και αν δούλεψα άοκνα σε ένα περιφερειακό ΤΕΙ και αργότερα σε τοπικό ΑΕΙ δεν μονιμοποιήθηκα ποτέ. Δεν ταίριαζα και με τις παρέες που θεωρούσαν χτήμα τους τις εν λόγω δημόσιες υπηρεσίες. Ε, δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο. Ακολούθησα την συνταγή του πατέρα μου και τόσων άλλων παιδιών του εμφυλίου, ελεύθερο επάγγελμα. Σκεφτόμουνα διάφορα μα επικράτησε η άποψη που μου μετέφερε ο ψίθυρος των δένδρων. Οι ελιές μού μίλησαν για λάδι και έτσι προέκυψε η «Ωδή ελαίου», που συνιστώ να την αναζητήσετε».

-Παιδί της πόλης, ανδρώθηκες στους δρόμους του Κουκακίου, πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή στη ζωή μιας μικρής επαρχιακής πόλης;

«Πολιτισμικό σοκ. Ιδιαίτερα στις αρχές του αιώνα μας που μετοίκησα. Είχαμε όμως καλές διαθέσεις. Προς στιγμήν έκοψα τα μαλλιά μου και φόρεσα καρό πουκάμισα. Η συμβία μου με βοήθησε όμως. «Τι κάνεις εκεί;» Μου είπε γελώντας. «Δεν θα πείσεις κανένα». Το σκέφτηκα και είδα πως δεν γίνεται να μασκαρεύομαι. Άλλο οι Ινδιάνοι και άλλο οι καουμπόηδες και προσωπικά διάλεγα πάντα τους πρώτους. Μετά τις εκπτώσεις είπα να πληρώσω το τίμημα και έτσι μείναμε μόνοι για αρκετό διάστημα. Ξαφνικά γνωρίσαμε την Αντιγόνη, τον Γιώργο και άλλους εφτά. Με τον ένα από αυτούς είμαι συνέταιρος αν και ό,τι κάνουμε ακολουθεί το σύνθημα «κοινότητα, κομμούνα, ενορία, αυτό είναι η άλλη κοινωνία». Και όπως κάθε συλλογικότητα, αυξάνει και φυσικά είναι πάντα ανοιχτή. Όταν υπάρχουν πολλοί τότε δεν υπάρχει θέμα προσαρμογής αλλά αλληλοπεριχώρησης και σύνθεσης σε ένα φόντο εξελισσόμενο και αείποτε διαφορετικό».

-Από το 2009 ζούμε μια τεράστια κρίση. Οικονομική, πολιτική, αλλά κυρίως πολιτισμική. Πώς την αντιμετωπίζεις;

«Με την θαυμαστή στωικότητα και δύναμη που έχουμε όλοι μας. Αν κάτι παρόμοιο είχε συμβεί στην Ελβετία λ.χ., όπως με διαβεβαίωνε μια καλή φίλη, από τα μέρη αυτά, θα είχε γίνει χαμός. Οι μισοί θα είχαν πάθει συλλογική υστερία και οι άλλοι θα είχαν πετάξει από τα μπαλκόνια τους. Εδώ όλα δείχνουν την αξία προέλευσης. Πολλά τα χρόνια της σκλαβιάς. Μάθαμε. Εμείς και οι μαύροι δούλοι στην Αμερική. Τετρακόσια χρόνια. Έχει γραφτεί στην μνήμη μας. Άλλωστε ο προπάππους μου ήταν οπλαρχηγός στην Κρητική επανάσταση στο Λασίθι, ο παππούς μου στρατιωτικός που πέθανε στους Βαλκανικούς πολέμους και ο πατέρας μου αργότερα, πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ. Ο γιος μου μαθαίνει πολεμικές τέχνες και οι κόρες μου ξέρουν να ζυμώνουν ψωμί. Κάθε τόσο ξαναδιαβάζω Σολωμό αλλά και Καβάφη, Παπαδιαμάντη και Σεφέρη, Ρίτσο και την Καινή διαθήκη, ιδιαίτερα τους Μακαρισμούς…. Μου αρέσει πολύ να περιδιαβαίνω νοητά την Ελλάδα μέσα από την πολιτιστική γεωγραφία της. Παντού συναντώ λυρισμό και λεβεντιά και αυτό με κάνει να πιστεύω πως σύντομα θα σημάνει ανάσταση».

-Από τα γραπτά σου αναδύεται Πατερική ατμόσφαιρα. Μπορεί στη σημερινή υλιστική & καταναλωτική κοινωνία η Ορθοδοξία να δώσει διέξοδο στον άνθρωπο;

«Η «Χλίδα» (ένα από τα πρώτα μικροδιηγήματα της συλλογής μου), μας οδήγησε στην σημερινή μιζέρια. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ευθύνες επιμερίζονται δίκαια. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Πάντα κοιτάμε ή δείχνουμε τον άλλο στην αστοχία μας. Αυτή φταίει , αυτός, οι κακές παρέες… Μετά με τα χρόνια καταλήγουμε ότι τα πάντα είναι επιλογές και μάλιστα προσωπικές αφού αναφερόμαστε στην τύχη μας. Το ίδιο συμβαίνει και στο συλλογικό, μόνο που εδώ πολλές φορές μας χειραγωγούν τα κόμματα και οι ιδεοληψίες. Όπως και να έχει απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αυτογνωσία με απαρχή την μετάνοια. Να διορθωθούμε δηλαδή και έτσι να κοιτάξουμε μπροστά και να χτίσουμε ό,τι επιτρέπει ο χρόνος μας και τα ερείπιά του. Αν και έχω σπουδάσει Θεολογία δεν τολμώ να δηλώσω τίποτα παραπάνω από κοινωνός. Κοινωνός σε ένα τραπέζι που στρώνεται και προσκαλεί πάλι και πάλι. Άλλοτε είμαι παρών και άλλοτε απών, εξαρτάται από την ελεύθερη βούληση και τις ταπεινές μου διαθέσεις. Έτσι είναι . Προσπαθούμε να είμαστε μα το εγχείρημα είναι τόσο δύσκολο όσο και η σχοινοβασία σε τεντωμένο σκοινί. Όταν χάνεις την ισορροπία σου πέφτεις. Το θέμα είναι να συνεχίσεις παρά τα τραύματα. Η Ορθοδοξία δεν είναι συνταγή και όταν γίνεται κανόνας ή ιδεολογία, οδηγεί τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο, στην πιο ακραία εκδοχή της καταπίεσης, τη θεοκρατία. Είναι όμως τρόπος και χρόνος για όποιον επιμένει να ζει μαζί με τα θαύματα. Και θαύμα είναι να ξεχωρίζεις τον ανθό της λεμονιάς σαν πιο μεγάλο και θαυμαστό από ένα πολυτελές αυτοκίνητο».

-Νέος εντάχθηκες στην αριστερά, την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Σήμερα η κυβέρνηση δηλώνει «αριστερή». Συμφωνείς;

«Ο Ρήγας ήταν προσωπική μου επιλογή και τρομερή εμπειρία. Υπέροχα χρόνια. Δεν ξέρω πως τα αντιλαμβάνονται άλλοι που πέρασαν από εκεί μα θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους και την δική μου μαρτυρία, καθότι διατέλεσα και μέλος του κεντρικού συμβουλίου της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος στην Αθήνα, την εποχή που ο νυν πρόεδρος της βουλής ήταν γραμματέας. Ο σοσιαλισμός που ονειρευτήκαμε βασιζόταν στην ελευθερία και την δημοκρατία. Η ελευθερία και η δημοκρατία μας έκανε ευφάνταστους και ερωτικούς και αυτός ο συνδυασμός μας καθιστούσε ανθό και πρωτοπορία στις ημέρες μας. Κάποια από τα παιδιά της εποχής εκείνης είναι σήμερα στο κυβερνητικό σχήμα και άλλα πολλά, τα περισσότερα και ίσως τα καλύτερα, σπίτι τους. Έτσι γίνεται πάντα. Η εξουσία απαιτεί προσαρμογές και κινήσεις αναδίπλωσης. Αισθητικά και ποιοτικά θα έλεγα ότι δεν υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στον Ρήγα του ’80 και την κυβέρνηση. Προσωπικά «μια φορά και πάντα Ρηγάς», με το δικαίωμα της αναθεώρησης και του φαντασιακού σε ό,τι ορίζεται αριστερό και σοσιαλιστικό. Λόγου χάριν για μένα η θρησκεία ήταν πάντοτε «όπιο» με την έννοια του ισχυρού παυσίπονου, που άλλωστε ίσχυε την εποχή του Μαρξ και όχι δόγμα και εφαρμογή αντικληρικισμού όπως το κατάλαβε ο Στάλιν και οι θαυμαστές του. Αριστερός σημαίνει ήθος, κουλτούρα, αλληλεγγύη στους αδικημένους από την φύση και την κοινωνία, προσφορά και λειτούργημα με βάση τη θέση και τις δυνατότητες του καθένα, χρέος και πατριωτισμός και προπαντός «Αγάπη» στον συνάνθρωπο, τον άλλο τον διαφορετικό. Αν αυτή η κυβέρνηση κινείται προς τα εκεί είναι αριστερή αν όχι είναι απλά ακόμη μια φάρσα της ιστορίας. Προς το παρόν, είναι καλύτεροι διαχειριστές μνημονίων από τους προηγούμενους, παρά σκαπανείς στο δρόμο για το σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία».

-Από το καλοκαίρι η Ελλάδα ζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση με χιλιάδες ανθρώπους, διωγμένους από τις πατρίδες τους, να επιζητούν ένα ασφαλές κομμάτι γης, πώς το εισπράττεις;

«Ως επανάληψη της Ιστορίας. Απλά τώρα μιλούν μια άλλη γλώσσα και όχι τη δική μας, την ελληνική. Κοιτούσα σε κάποιο αρχείο τους χώρους υποδοχής στην Συρία όταν οι δικοί μας πρόγονοι βρήκαν καταφύγιο μετά τον διωγμό από την Μικρά Ασία. Πίκρα. Έτσι και τώρα μια πίκρα που κάνει κόμπο στον ουρανίσκο και ένα δάκρυ που γλιστρά από την σιωπή μου. Τόσα χρόνια πολιτισμός, τόσες εξαγγελίες για το «τέλος της ιστορίας» και τόσα λόγια για την μαγεία της παγκοσμιοποίησης. Εκεί που όλοι μιλούσαν για πολυπολιτισμικότητα και σεβασμό στο διαφορετικό να σου μια βόμβα, με χώρα προέλευσης κάπου στην δύση, κάνει συντρίμμια όλο το οικοδόμημα. Με φερετζέ την θρησκεία και πληρωμένους μουλάδες οι ισχυροί του πλούτου ελπίζουν σε κέρδη τρελά και αφθονία ευκαιριών. Η καταστροφή αποτελεί απαραίτητο συστατικό για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Στην ουσία δεν υπάρχει ασφάλεια πουθενά. Με το τελευταίο στο νου, όπως και η πλειονότητα των Ελλήνων καλωσορίζω από καρδιάς τους πρόσφυγες στα δικά μας χάλια».

«Τα καναπεδάκια της Ανεργίας» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κριτική

Friday, October 28, 2016

Το ΣτΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή όταν η δουλειά είναι ντροπή

Του Κίμωνα Ρηγόπουλου

Ένας εμποδισμένος λυγμός διαπερνούσε τον μεστό συγκίνησης λόγο της κυβερνητικής εκπροσώπου όταν ανακοίνωνε τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την απόφαση του ΣτΕ. Η υποκρισία της πάλαι ποτέ αριστεράς χτύπησε κόκκινο. Εκείνο το κόκκινο που δεν κοκκινίζει τον υποκριτή γιατί αυτός κάνει τη δουλειά του και ως γνωστόν ποτέ η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ούτε λίγο ούτε πολύ η κ. Γεροβασίλη, ως ματαιωμένη ερυθροσταυρίτισσα, μας εξήγησε ότι η απόφαση του ΣτΕ ακυρώνει την ευγενή πρόθεση της κυβέρνησης να διαμοιράσει το τίμημα των αδειών στα πάσχοντα από ασιτία παιδάκια και στα πάσχοντα από έλλειψη νοσηλευτών νοσοκομεία. Δεν παρέλειψε δε να προσθέσει ότι το ΣτΕ που έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο Παππά είναι το ίδιο που νομιμοποίησε τα μνημόνια.

Εκείνο που, εκ παραδρομής φυσικά, της διέφυγε είναι πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο νομιμοποίησε τα μνημόνια της εξαέρωσης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και τα εφαρμόζει με τρόπο που έχει προκαλέσει τον εγκωμιασμό της διεθνούς των καπιταλιστών και συνεταίρων της.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένη εξαιτίας της συνειδητής επιλογής της να παίξει τον ύμνο του ραγιαδισμού ως το τέλος- της, συχνά να φαλτσάρει. Και αυτό συμβαίνει γιατί οι νότες του καθισμένου ύμνου έρχονται σελίδα σελίδα στην εγχώρια ορχήστρα από τον μεγάλο και εκκεντρικό συνθέτη με αποτέλεσμα ο ενθουσιώδης αυτοσχεδιασμός της να ακυρώνεται. Με άλλα λόγια, ο επαγγελματίας καταβροχθίζει σαν μεζεδάκι την ερασιτεχνική πονηριά των υπηκόων του.

Στο μεταξύ και έχοντας εξαντλήσει η κυβέρνηση πάνω στα ράκη της κοινωνίας όλο το ρεπερτόριό της: από το αμάρτησα για το παιδί μου και το δεν είναι αυτό που νομίζεις έως το τι σου κάνω μάννα μου, βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Όπου σφύρα η συμμόρφωση μέχρι κεραίας προς τας άνωθεν υποδείξεις μέχρι την έσχατη λεπτομέρειά τους και τον έσχατο διασυρμό τους και όπου άκμων η ένδυσή τους και πάλι με την προβιά μιας χιλιοτρύπητης αριστεροσύνης. Η απόφαση του ΣτΕ είναι μια κάποια λύση γι’ αυτούς εφόσον επιλέξουν να ποντάρουν στον άκμονα. Σε αυτήν όμως την περίπτωση παραιτούνται από τα μπόνους και την ανοχή της τρόικας ενώ κινδυνεύουν να μην είναι πια πειστικοί στους χειμαζόμενους από τις πολιτικές τους.

Να ζει κανείς ή να μη ζει; Στο Αμλετικό αυτό ερώτημα το Συριζέικο σκυλολόι έχει απαντήσει με την ατράνταχτη λογική της παράγκας: το γκουβέρνο να κερδάει και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν. Το οποίο μεθερμηνευόμενο σημαίνει: ο θάνατός σας είναι ο όρος της πολιτικής μας επιβίωσης.

Εμείς τι απαντάμε; Αν δεν έχουμε καταπιεί τη γλώσσα μας, εμείς τι απαντάμε;

Πηγή: Παντιέρα

Wednesday, October 19, 2016

Οι Ζαπατίστας στις εκλογές για να περάσει η εξουσία στους «από κάτω»

Η διακήρυξη του πέμπτου Εθνικού Συνεδρίου Ιθαγενών (CNI) και του Ζαπατιστικού Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού (EZLN) της 14ης Οκτωβρίου αποτελεί σημείο καμπής στην πολιτική τακτική της ομάδας που άλλαξε τη δυναμική των αγώνων των ιθαγενών πληθυσμών του Μεξικού: για πρώτη φορά στην Ιστορία τους οι Ζαπατίστας θα μετάσχουν σε εκλογική αναμέτρηση.

Με τίτλο «Να σειστεί το κέντρο της Γης», το κείμενο αποτελεί έκκληση προς την κοινωνία ώστε να οργανωθεί για να υποστηρίξει μια νέα πολιτική πρωτοβουλία υπέρ της ανεξάρτητης υποψηφιότητας μιας ιθαγενούς γυναίκας για τις προεδρικές εκλογές του 2018.

Για τον σκοπό αυτό, το CNI και οι Ζαπατίστας προκήρυξαν μόνιμη συνέλευση με στόχο όσα συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν στο συνέδριο να γίνουν αντικείμενο διαβούλευσης σε «κάθε γεωγραφία, έδαφος και συντεταγμένη μας ώστε να επιλεγεί ένα ιθαγενές κυβερνητικό συμβούλιο, του οποίου ο λόγος θα εκφέρεται από μια ιθαγενή γυναίκα».

Αυτή θα είναι και η υποψήφια των ιθαγενών κινημάτων για την προεδρία της χώρας.

Η διακήρυξη απαριθμεί τις επιθέσεις που έχουν βιώσει οι ιθαγενείς λαοί, φυλές και εθνότητες του Μεξικού σημειώνοντας πως αυτές όχι μόνο δεν θα σταματήσουν αλλά θα ενταθούν «έως ότου σαρώσουν και το τελευταίο ίχνος από την ύπαρξή μας ως λαών είτε στις πόλεις είτε στην ύπαιθρο».

Γι’ αυτό και οι Ζαπατίστας εγκαινιάζουν έναν νέο κύκλο «διαβούλευσης με καθέναν από τους λαούς μας για να ανατρέψουμε από τα κάτω την εξουσία που από τα πάνω μας επιβάλλουν και που το μόνο που μας προσφέρει είναι ένα σκηνικό θανάτου, βίας, λεηλασίας και καταστροφής».

Οι Ζαπατίστας βεβαιώνουν πως τίποτε στην πράξη δεν έχει αλλάξει στη στρατηγική τους και πως ο αγώνας τους δεν είναι για την εξουσία ούτε καν για την αναζήτησή της.

Αλλά, είναι η πρώτη φορά στα περισσότερα από 22 χρόνια της Ιστορίας τους που προτείνουν τη συμμετοχή σε μια εθνική εκλογική αναμέτρηση για δημόσιο αξίωμα.

«Δεν μας ενδιαφέρουν τα δημόσια αξιώματα, ούτε να έχουμε την εξουσία», επαναλάμβανε ο υποδιοικητής Μάρκος σε διάφορες συνεντεύξεις του, ήδη από την πρώτη δημόσια εμφάνισή του την 1η Γενάρη του 1994.

Χωρίς να μποϊκοτάρουν ανοιχτά τις εκλογές που έχουν διεξαχθεί έκτοτε, πάντα τόνιζαν πως ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι το διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο σύστημα των κομμάτων.

Σε πολλές δε ανακοινώσεις τους ασκούσαν δριμεία κριτική σε όλους τους υποψηφίους που κατέβαιναν στις εκλογές τα τελευταία χρόνια.

Η πρότασή τους είναι διαφορετική από ανάλογες εμπειρίες στη Λατινική Αμερική, όπου οι ιθαγενείς λαοί συχνά διαψεύστηκαν όταν μετείχαν εκλογών σε συμμαχία με πολιτικά κόμματα, τα οποία εν τέλει απλώς επιχείρησαν να τα ενσωματώσουν επιβάλλοντας τη δική τους ατζέντα, αναλύει ο Νιλ Χάρβεϊ, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικού.

Στο Εκουαδόρ, π.χ., το Συντονιστικό των Ιθαγενών Εθνοτήτων (Conaie) στήριξε την ίδρυση του κόμματος ιθαγενών MUPP, το οποίο το 2002 συμμάχησε με το Πατριωτικό Κόμμα και πέτυχε την εκλογή του προέδρου Λούσιο Γκουτιέρες.

Αμέσως μετά την εκλογή του, ο Γκουτιέρες υιοθέτησε πολιτικές λιτότητας κι άλλα αντιλαϊκά μέτρα πλήττοντας σοβαρά την αξιοπιστία των πολιτικών εκπροσώπων των ιθαγενών.

Στη δε Βολιβία, η ίδρυση του Κινήματος για τον Σοσιαλισμό (MAS) ως πολιτικού κόμματος με τη συμμετοχή ιθαγενών οργανώσεων, οδήγησε σε σοβαρές αντιπαραθέσεις, ακόμη και συγκρούσεις, λόγω της αντίθεσης των ιθαγενών κοινοτήτων στο εξορυκτικό αναπτυξιακό μοντέλο που προωθεί η κυβέρνηση.

Στην περίπτωση του Μεξικού, η πρόταση των Ζαπατίστας και του CNI δεν είναι μετασχηματιστούν σε ένα κόμμα ή να συμμαχήσουν με πολιτικά κόμματα, αλλά να προωθήσουν τις προτάσεις τους μέσα από μια υποψηφιότητα που θα εκφράζει την προβληματική των αυτόχθονων λαών, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο να ενσωματωθεί στις πολιτικές σκοπιμότητες άλλων πολιτικών φορέων.

Οπως σημειώνει ο Χάρβεϊ: «Είναι ένας διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης του πολιτικού διλήμματος του πώς μπορεί ένα λαϊκό κίνημα να κερδίσει εθνική παρουσία χωρίς να χάσει τη σχέση του με τις κοινωνικές του βάσεις».

Δεν είναι ξεκάθαρο πώς ακριβώς θα συμμετάσχουν στις εκλογές ούτε αν θα λάβουν πόρους από τις εκλογικές αρχές που τόσο έχουν κριτικάρει.

Είναι ωστόσο σίγουρο πως αυτή η υποψηφιότητα θα μπορούσε να ανοίξει σε εθνικό επίπεδο την συζήτηση για τα πώς και ποιος καθορίζει την πορεία της χώρας, σε ποια κατεύθυνση και ποιος είναι ο ρόλος των ιθαγενών λαών στη διαδικασία καθορισμού του μέλλοντος του Μεξικού.

Και, κυρίως, πως τα προβλήματα λεηλασίας, διωγμού, ατιμωρησίας, βίας και καταστολής που καταγγέλλουν το CNI και ο EZLN δεν θα αποσιωπηθούν για μια ακόμη φορά στον προεκλογικό διάλογο.

Ολόκληρη η διακήρυξη