Friday, November 30, 2012

Η απίστευτη ιστορία τού Μπέντζαμιν Μπάτον

Της Βένας Γεωργακοπούλου

Κρατιέμαι να μην μπλέξω με τα οικονομικά -αν και την τράβηξα την ολονυχτία μου τη Δευτέρα, περιμένοντας να βγει ο Στουρνάρας με το άγιο φως στο χέρι από τη βρυξελλιώτικη την ιερά την πύλη. Είμαι που είμαι άσχετη, ποιος θα με έπαιρνε στα σοβαρά;

Είδα και τι τράβηξε τις προάλλες στην τηλεόραση δημοσιογράφος τής μη κυβερνητικής (για την ώρα) Αριστεράς, εξίσου αναλφάβητος με μένα.

Τον έβαλαν στη μέση καθηγητάδες, πρώην υπουργοί και οικονομολόγοι περιωπής και αφού πρώτα τον έκαναν με τα κρεμμυδάκια, στο τέλος άρχισαν να συμφωνούν με τις ονειροφαντασίες του, για να μην τον παραπληγώσουν.

Αυτή ακριβώς την ευγένεια που σκοτώνει θέλω να αποφύγω -από την ανάποδη μεριά, φυσικά, εκείνων πού αν δεν μας χαρίσουν όλα μας τα χρέη ησυχία δεν θα βρουν.

Κρατάω, λοιπόν, την αισιοδοξία μου για πάρτη μου. Και, άλλωστε, την δικαιούμαι. Τι τα φοράω τα παράσημα τής πτωχεύσασας δημοσιογράφου;

Εγώ λέω να τη βγάλω την κρίση αξιοπρεπώς και ησύχως με σκληρή δουλειά και αναπόληση. Κι ας είναι λίγο νωρίς για την τελευταία. Υπολόγιζα ότι θα αρχίσω να θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τα παιδικά μου χρόνια όταν θα έμπαινα στην έβδομη δεκαετία τής ζωής μου. Αμ δε!

-Κάθε βράδυ, που ετοιμάζομαι να πέσω στο κρεβάτι, αισθάνομαι ότι ξαναφοράω το μακρύ παιδικό μου νυχτικό με τους νάιλον φραμπαλάδες. Φαντάζομαι ότι πίσω από τα σκοτεινά παράθυρα της κάμαράς μου δεν βρίσκεται μια παιδική χαρά αθηναϊκού προαστίου, αλλά ο λατρεμένος επαρχιακός δρόμος τής νιότης μου.

Βλέπω τη μάνα μου με το πιστολάκι των μαλλιών στο χέρι να ζεσταίνει απελπισμένη τα κρύα και υγρά καλαματιανά σεντόνια, μπας και με πείσει να ξεκολλήσω από το διπλανό δωμάτιο.

Εκεί όπου βασιλεύει η σόμπα πετρελαίου. Ατιμο, σατανικό μηχάνημα, μόνο τα πέριξ του εννοεί να ζεσταίνει.

Κόβω το χέρι μου πως μεγάλο μέρος τής εσωτερικής μετανάστευσης τη δεκαετία τού ’70 έγινε προς αναζήτηση ενός καυτού, αθηναϊκού καλοριφέρ. Και πιο ελαφρών σκεπασμάτων.

Μακάρι να” χα σήμερα τις μπατανίες από τον αργαλειό τής γιαγιάς μου κι ας μην ξανάναβε το καλοριφέρ. Που δεν θα ξανανάψει.

-Κάθε φορά που διαβάζω κάτι για την απεργία των δικαστικών θυμάμαι τις κοπάνες μου από το Γυμνάσιο -έτσι λέγαμε τότε το Λύκειο. Εξηγούμαι.

Δεν λέω κοπανατζήδες τούς λειτουργούς τής δικαιοσύνης, τον αγώνα τους δίνουν οι άνθρωποι για να έχουμε σε τρία τέρμινα από τώρα και πάλι δικαστήρια στην ωραία μας τη χώρα.

Ξέρω, αντίθετα, ότι ξημεροβραδιάζονται πάνω από χοντρούς φακέλους για να προκάνουν να ξεμπερδέψουν με τις εκκρεμείς τους υποθέσεις, να μην τρώμε πια καμπάνες στην Ευρώπη.

Οι κινητοποιήσεις τους, μας είπαν, δεν είναι αργία και χαρά. Πώς τούς καταλαβαίνω. Ετσι κι εγώ το έσκαγα από το σχολείο, μετρώντας επιμελώς τις απουσίες μου μπας και μείνω στην ίδια τάξη, και σάπιζα στο διάβασμα. Σπίτι και φροντιστήριο. Να βγάλω την ύλη μπας και μπω πανεπιστήμιο.

Με μία διαφορά. Το δικό μου φτύσιμο στο εκπαιδευτικό σύστημα ούτε εμένα έβλαψε ούτε το ίδιο. Η δική τους άρνηση να κάνουν τη δουλειά τους, δεν προσβάλλει απλώς τούς υπόλοιπους Ελληνες, που τρέχουν σαν τον Βέγγο από το πρωί ώς το βράδυ.

Βάζει και ιδέες. Καιρός είναι να μας πουν και οι γιατροί ότι κατεβαίνουν σε απεργία για να φρεσκάρουν την ανατομία. Οσο να “ναι, μάθημα τού β΄έτους είναι.

Πηγη: Εφημερίδα των Συντακτών

Thursday, November 29, 2012

Για την απεργία στον 9.84


Είναι στιγμές, είναι γεγονότα, στη καθημερινη μας ζωή που γίνονται... σχολείο και παίρνουμε μαθήματα. Ενα τέτοιο "σχολείο" στο οποίο πήρα ένα πολύ καλό μάθημα, σε προσωπικό & πολιτικό επίπεδο, ήταν η εμπλοκή μου ως μέλους του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ στην απεργία των εργαζομένων δημοσιογράφων του 9.84. Ευχαριστώ πολύ τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες μου στον δημοτικό σταθμό της Αθήνας που μου υπενθύμησαν πόσο σημαντικές είναι οι λέξεις αλληλεγγύη, ενότητα, συναδελφικότητα, συντροφικότητα, συμπαράσταση, στήριξη. Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Αποδείχθηκε (και) σήμερα ότι τελικά αυτό το μάθημα το είχα μεγάλη ανάγκη. Τους χρωστώ ευγνωμοσύνη....

Wednesday, November 28, 2012

Οι δημοσιογράφοι του 9,84 θέλουν ανοιχτό τον σταθμό!

ΨΗΦΙΣΜΑ

Ομόφωνα, η Συνέλευση των απεργών δημοσιογράφων του Αθήνα 984 που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ σήμερα Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012, παρουσία του Προέδρου και μελών του Δ.Σ. του Σωματείου:

• Επιβεβαίωσε τη διάθεση του σώματος να αντιμετωπίσει ενωτικά το προβλήματα που έχουν προκύψει ή ενδέχεται και στο μέλλον να προκύψουν στη λειτουργία του «Αθήνα 9,84», έχοντας κατά νού ότι τα δημόσια μέσα δίνουν στην παρούσα συγκυρία μάχη επιβίωσης.
• Επιβεβαίωσε ότι διεκδικεί την επιστροφή της συναδέλφου Λαμπρινής Θωμά στην εργασία της, κρίνοντας ότι η επίλυση του θέματος αυτού συμπυκνώνει τη δυνατότητα εξασφάλισης αδιατάρακτων εργασιακών σχέσεων στον σταθμό,
• Αναγνώρισε την ανάγκη ανάρτησης από την συνάδελφο στην προσωπική της ιστοσελίδα του επανορθωτικού κειμένου που επισυνάπτεται και χαιρετίζει την ετοιμότητά της να το πράξει προκειμένου να υπάρξει λύση.
• Θεωρεί ότι μία τέτοια κίνηση επαρκεί (με βάση και το σκεπτικό του Δ.Σ. της ΔΕΡΑ) για την ανάκληση της εν λόγω απόλυσης και την επιστροφή της συναδέλφου στην εργασία της.
• Καλεί την διοίκηση του «Αθήνα 9,84» να κάνει, χωρίς περιττή χρονοτριβή, τα βήματα που της αντιστοιχούν – οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των δημοσιογράφων και το σωματείο είναι διαθέσιμοι για οποιαδήποτε διευκρινιστική επαφή.
• Δηλώνει την ετοιμότητα του σώματος των εργαζομένων να τερματίσει (υπό την εγγύηση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ το οποίο και συνεδριάζει αύριο Πέμπτη στις 12.30) την απεργία που πραγματοποιείται από τις 22/11, ευθύς μόλις η λύση που περιγράφεται γίνει αποδεκτή.

Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΤΟΥ «ΑΘΗΝΑ 9,84»

Κείμενο Ανάκλησης της Λαμπρινής Θωμά

«Ανακαλώ τις δηλώσεις για τη λειτουργία του Αθήνα 9,84 που δημοσιεύθηκαν στην προσωπική μου σελίδα στο Διαδίκτυο στις 20/10/2012 ως προς τους χαρακτηρισμούς που εκεί περιέχονται, καθώς έγιναν και υπό καθεστώς συναισθηματικής φόρτισης. Εκφράζω επίσης την επιθυμία μου να συνεχίζω να συνεργάζομαι, σύμφωνα με τη σύμβαση εργασίας μου και τους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας, σε κλίμα ομαλότητας με τα αρμόδια όργανα του σταθμού και τον Γενικό Διευθυντή κ. Τάκη Καμπύλη, τον οποίο παρά τα όσα συνέβησαν εκτιμώ ως επαγγελματία και συνάδελφο και εκφράζω τη λύπη μου για την ένταση που δημιουργήθηκε από τις παραπάνω δηλώσεις".

Η απάντηση της Ελευθερίας Κουμάντου (εκπροσώπου των εργαζομένων στο ΔΣ της ΔΕΡΑ) στην ανακοίνωση του Γ. Παπανδρέου (προέδρου του Δημοτικού Ραδιοφώνου 9,84) (Διαβαστε ΕΔΩ την ανακοίνωση του)
Αγαπητέ κ. Παπανδρέου,

Χαίρομαι που μετά από περισσότερες από 40 μέρες κρίσης στον «Αθήνα 9,84», δυο διαδοχικές συνεδριάσεις του Δ.Σ. της ΔΕΡΑ, πολυάριθμες επιστολές μεταξύ ΕΣΗΕΑ και Γενικού Διευθυντή του σταθμού και σχεδόν μια εβδομάδα 24ωρων επαναλαμβανόμενων απεργιών, αποφασίσατε να παρέμβετε με κείμενό σας που τιτλοφορείται «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΘΗΝΑ 9,84».

Ως εκπρόσωπος των εργαζομένων στο ΔΣ της ΔΕΡΑ , νιώθω βαθύτατα προσβεβλημένη όταν διαβάζω στο κείμενό σας ότι «ο «Αθήνα 9.84», μετά την τεράστια προσπάθεια που έχει καταβληθεί εδώ και ενάμισι χρόνο… βρίσκεται πάλι στο στόχαστρο εκείνων που βλέπουν τα συμφέροντά τους να θίγονται από την ουσιαστική αλλαγή που συντελείται στον ιστορικό ραδιοσταθμό της Αθήνας». Θα ήταν σκόπιμο να κατονομάσετε ποιους εννοείτε. Πάντως οι εργαζόμενοι δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτή την περιγραφή – διότι χωρίς τον κόπο, τις θυσίες και το μεράκι τους η «τεράστια προσπάθεια» που αναφέρετε δεν θα είχε καν υπάρξει.

Τα περί «ρουσφετιών» δεν μας αγγίζουν. Αν θεωρήσουμε την προσωπική μου περίπτωση αντιπροσωπευτική, σας ενημερώνω ότι βρίσκομαι στον Αθήνα 9,84 από τον Ιανουάριο του 1996, οπότε έπεσε στα χέρια μου ανακοίνωση του σταθμού που αναζητούσε μαθητευόμενους δημοσιογράφους και εργάσθηκα δυο χρόνια απλήρωτη και δύο χρόνια με δελτίο παροχής υπηρεσιών, προτού αποκτήσω σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου.

Ας αποφύγουμε λοιπόν το κυνήγι φαντασμάτων διότι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: η πολυήμερη και πραγματικά επίπονη προσπάθεια των συναδέλφων μου αρχικώς για την μη απόλυση και κατόπιν για την επαναπρόσληψη της συναδέλφου Λαμπρινής Θωμά αφορά ένα σοβαρό θέμα εργασιακών σχέσεων αλλά και δημοσιογραφικής λειτουργίας. (Για το τελευταίο, σας θυμίζω, ότι εσείς ο ίδιος, γίνατε αποδέκτης παραπόνων, κατά την προτελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, από την επικεφαλής της παράταξης «Ανοιχτή Πόλη», η οποία υποστήριξε ότι υπάρχουν και «ζητήματα περιεχομένου» στον «Αθήνα 9,84»).

Μου προκαλεί επίσης απορία το γεγονός ότι εκφράζετε κρίσεις (άγνωστο βάσει ποιας πληροφόρησης) αλλά και προτάσεις για την εσωτερική συνδικαλιστική λειτουργία των εργαζομένων και των σωματείων τους. Με χαροποιεί οπωσδήποτε ότι σας απασχολεί το θέμα της αντιπροσωπευτικότητας και ο τρόπος λήψης των αποφάσεων των εργαζομένων. Θα ήθελα πάντως να σας ενημερώσω ότι σε όλη τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση γενικές συνελεύσεις, ανοικτές σε όλους τους δημοσιογράφους του σταθμού, όπου αξιολογούνται οι όποιες εξελίξεις και επανακαθορίζονται οι επόμενες κινήσεις. Αυτό άλλωστε απαιτεί η διαφάνεια και η δημοκρατία: οι παρασκηνιακές κουβεντούλες του τηλεφώνου, του διαδρόμου και των social media σίγουρα δεν δίνουν το μέτρο της αντιπροσωπευτικότητας.

Όπως γνωρίζετε και από τις συνεδριάσεις του Δ.Σ. της ΔΕΡΑ, ό,τι έχω να πω το λέω ανοιχτά και δημόσια και προφανώς κρίνομαι για αυτό. Και πιστέψτε με η βάσανος και η αγωνία η δική μου και του έτερου εκπροσώπου στο μικτό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ για τις αποφάσεις που λαμβάνονται είναι καθημερινή και μεγάλη.
Όπως καθημερινή και μεγάλη είναι η αγωνία όλων των εργαζομένων για το μέλλον του Αθήνα 9,84. Αλλά βέβαια, τα περί «επιβίωσης» του σταθμού, που ανασύρονται με μεγάλη ένταση κάθε φορά που υπάρχει κινητοποίηση των εργαζομένων, δεν συμβαδίζουν με την εικόνα μιας διοίκησης, η οποία, για πρώτη φορά απ’ όσο ξέρω σε μέσο ενημέρωσης, μοιάζει να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να μην αποτραπεί ή λήξει μια απεργία.

Και εξηγούμαι: Είναι απορίας άξιο γιατί σε καμία συνεδρίαση το Δ.Σ. δεν έκανε δεκτό το αίτημα μου να ακούσετε και εσείς και τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. της ΔΕΡΑ τη θέση της κ. Λαμπρινής Θωμά, την ώρα που αποφασίζεται η απόλυσή της.

Επίσης, απορίας άξιο είναι και γιατί στη συνεδρίαση κατά την οποία ο Γενικός Διευθυντής του σταθμού ενημέρωσε το Σώμα ότι θα κοινοποιήσει στην συνάδελφο κείμενο το οποίο έκρινε ότι θα ικανοποιούσε την αποκατάσταση της υπόληψής του (αφού είχε απορρίψει το δικό της κείμενο ανασκευής), και ενώ υπήρχε ανταλλαγή αλληλογραφίας με την ΕΣΗΕΑ για την οποία εκείνη την ώρα ενημερώθηκαν τα μέλη του Δ.Σ. της ΔΕΡΑ, δεν δεχθήκατε το αίτημα παρατάξεων της αντιπολίτευσης να επανεξετασθεί από την αρχή, από το σημείο μηδέν, όλη η υπόθεση .
Να σας υπενθυμίσω ότι το σημείο μηδέν, δεν είναι το κείμενο της συναδέλφου στο προσωπικό της μπλογκ, για το οποίο και τελικά απολύθηκε, αλλά η είδηση που εκφωνήθηκε ότι η ΕΣΗΕΑ «φιμώνει τον Αθήνα 9,84» και η διευκρίνιση από στόματος της κ. Θωμά ότι αυτό δεν είναι θέση των εργαζομένων αλλά της διοίκησης .

Αλήθεια πού βρίσκεται το ψέμα σε αυτό το γεγονός; Η είδηση που εκφωνήθηκε είχε υπαγορευθεί από τη διοίκηση του σταθμού, αλλά δεν είχε αποδοθεί στην πηγή της, όπως επιβάλλεται. Επίσης το δελτίο ειδήσεων δεν είναι, τουλάχιστον στην δημοσιογραφία που γνωρίζω εγώ, το «editorial του σταθμού», σύμφωνα με την καινοφανή άποψη που άκουσα στο Δ.Σ. της ΔΕΡΑ.

Αγαπητέ κ. Παπανδρέου ,
όταν στην υπό απόλυση συνάδελφο, κοινοποιείται μέσω εξωδίκου ότι δεν θα της επιδοθεί η απόλυση παρά μόνο αν αναρτήσει συγκεκριμένο κείμενο που της υποδεικνύεται από τον Γενικό Διευθυντή, τότε αυτό το κείμενο χαρακτηρίζεται «δήλωση μετανοίας».

Επίσης, αν ζητήσετε τα στοιχεία από την αρμόδια υπηρεσία του σταθμού , θα διαπιστώσετε ότι το ανήλικο παιδί της κ. Λαμπρινής Θωμά , είναι 15 ετών και φοιτά στην Α’ Λυκείου και όχι στην Γ’ Λυκείου, όπως αναφέρετε στο κείμενο σας, σαν αυτό να δικαιολογούσε περισσότερο τη στάση της διοίκησης. Να διαφωνούμε, να αντιπαρατιθέμεθα, αλλά τουλάχιστον με ένα επίπεδο.

Αγαπητέ κ. Παπανδρέου,
Σας καλώ να αναλογισθείτε γιατί στον τομέα των εργασιακών σχέσεων ο «Αθήνα 9,84» τραυματίζεται τόσο συχνά από κρίσεις τόσο μεγάλης έντασης.

Σας καλώ έστω και την ύστατη ώρα, την ώρα που δεν χωρούν μάχες γοήτρου και εγωισμού από καμία πλευρά, να αναλάβετε πρωτοβουλία διαμεσολάβησης και διαπραγμάτευσης, ώστε να εξευρεθεί κοινά αποδεκτή λύση και να αποκατασταθεί η εργασιακή ειρήνη στον «Αθήνα 9,84».

Η εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Δ.Σ. της ΔΕΡΑ
Ελευθερία Κουμάντου

Tuesday, November 27, 2012

Θα ήταν ο Μαρξ κατά του μνημονίου; (Στη μνήμη του Μίμη Σουλιώτη)

Δεν είναι διόλου βέβαιο πως ο Μαρξ θα τασσόταν σήμερα κατά του Μνημονίου, αν κρίνουμε από πιστοποιημένες ενδείξεις: για τους άγγλους αγρότες και μικροπαραγωγούς του 19ου αιώνα τίποτε δεν θα ήταν πιο καταστροφικό από την κατάργηση των προστατευτικών δασμών για τα εισαγόμενα σιτηρά, τούτο όμως δεν τον εμπόδισε να υποστηρίξει με επαναστατικό σκεπτικό σε σωζόμενη ομιλία του (1848) την «αντιλαϊκή» αδασμολόγητη εισαγωγή τους.

Ο σοφός εκείνος άνθρωπος δεν ήταν «μαρξιστής» εμείς όμως ως γνήσιοι «μαρξιστές» είμεθα αντιμνημονιακότατοι, ως βασιλικότεροι του βασιλέως. Εμένα για τροτσκιστής μάλλον μου μοιάζει.

Αν, εξάλλου, η αντιμνημονιακή στάση επαρκούσε για να χαρακτηρισθεί κανείς αριστερός, τότε οι διαγραφέντες βουλευτές της ΝΔ και το νεοπαγές και δεξιό κόμμα Ανεξάρτητοι Ελληνες του κ. Π. Καμμένου θα κατείχαν προνομιακή θέση στο αριστερό πάνελ.

Τούτη η στάση αποτελεί την αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την Αριστερά, καθώς αντιμνημονιακοί είμαστε λίγο - πολύ όλοι, απεγνωσμένοι και μη, άρα είναι πασιφανές ότι η απόρριψη του Μνημονίου δεν συνιστά αριστεροσύνη από μόνη της (ακόμη και οι υποστηρικτές εξάλλου χαρακτηρίζουν το Μνημόνιο ως αναγκαίο κακό και όχι ως καλό καθαυτό) όπως και η αποδοχή ή ακριβέστερα ανοχή του Μνημονίου δεν συνιστά δεξιοσύνη από μόνη της: μπορεί ένας πολιτικός σχηματισμός να είναι δεξιός είτε αριστερός, και ως αντιμνημονιακός και ως «φιλομνημονιακός» τοιούτος.

Στο ερώτημα «Τι» δεξιοί και αριστεροί συντασσόμεθα ομοθυμαδόν, αναφωνούντες Οχι στο Μνημόνιο. Στο ερώτημα «Πώς», ωστόσο, μπορούν να γίνονται οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφοροποιήσεις. Κατ' αρχήν το Μνημόνιο (1, 2 και 3 καθώς και το Μεσοπρόθεσμο) απαρτίζεται από ήδη εφαρμοσμένες πολιτικές της πιο ξεφοβημένης (μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού) νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, οι οποίες εντάσσονται οργανικά στον δεξιό πολιτικό χώρο, παρ' όλη την προσπάθεια των δεξιών συνδικαλιστών να συσκοτίσουν. Και βεβαίως άλλο είναι να τασσόμαστε οργίλοι και χύδην εναντίον του Μνημονίου και διαφορετικό να είμαστε συνειδητά εναντίον του καραδεξιού Μνημονίου.

Μια δεύτερη διάκριση στο ίδιο ερώτημα «Πώς» είναι ότι οι μισθωτοί θα πρέπει να οργανωθούν στα συνδικάτα τους ολοσχερώς (στα επιμέρους όσο και στη ΓΣΕΕ ή τη ΑΔΕΔΥ) και να τα αναβαθμίσουν ώστε να γίνουν υπολογίσιμα σε καθοριστικό βαθμό και όχι να υπολειτουργούν ως λάιτ «κοινωνικοί εταίροι» - από την άποψη αυτή, οι επικείμενες εκλογές θα προκαλέσουν μάλλον σύγχυση: οι μισθωτοί θα συρθούν στις κομματικές επιλογές τους με ετερόκλητα κριτήρια, θα διαβουκολούνται από πολιτικούς σχηματισμούς που δεν θα τους προτείνουν τίποτε περισσότερο από το παρελασίτικο αντιμνημονιακό Οχι και ως ψηφοφόροι θα επιλέξουν με κριτήριο την οργή και τους φόβους για το άδηλο μέλλον σε συνδυασμό με την πιθανή γοητεία κάποιων κομματικών αρχηγών και των ιδεολογικών συμβόλων, δηλ. βαυκαλιζόμενοι με κριτήρια μικροαστικά.

Υπονοώ ότι της πολιτικής σοβαρότητος προηγείται η ταξική στιβαρότης και της ταξικής η συνδικαλιστική συνέπεια και ομοιογένεια. Τα αριστερά κόμματα μπορούν να συμβάλουν, όπως το κάμνουν άλλωστε, χωρίς όμως να «καπελώνουν».

Τρίτη διάκριση στο ίδιο «Πώς» είναι ότι η Αριστερά πρέπει να γλιτώσει από το πασοκο-νεοδημοκρατικό σύνδρομο του λαϊκισμού - ακόμη και οι μπολσεβίκοι λάμβαναν «αντιλαϊκά» μέτρα.

Ορισμένες από τις τρέχουσες σήμερα πολιτικές προτάσεις είναι προοδευτικές αλλά «αντιλαϊκές» (π.χ. είσπραξη του ΦΠΑ από τους ελεύθερους επαγγελματίες, κατάργηση των κίβδηλων επιδομάτων). Προς το παρόν πάντως τα αριστερά κόμματα αποφεύγουν να εντάξουν στα πολιτικά προγράμματά τους «αντιλαϊκά» μέτρα όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Τέταρτη διάκριση στο ίδιο «Πώς» είναι ότι η Αριστερά δεν χρωστά να υποκύπτει στον πειρασμό του μαυρόασπρου: δεν θα την έβλαπτε να επικροτεί ορισμένα πολιτικά μέτρα και συμβάντα χωρίς να φοβάται μήπως κατηγορηθεί για «δεξιά παρέκκλιση». Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι οι πρόσφατες αποκαλύψεις των οικονομικών ατασθαλιών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως οι «τυφλοί» που οι μισοί «ανέβλεψαν» μέσα σ' ένα προώρως συντελεσθέν Σάββατο του Λαζάρου, είναι επαινετές εφόσον υπερβούμε το συνωμοσιολογικό θεώρημα που ισχυρίζεται πως «Τα κάνουν για αντιπερισπασμό, βγάζουν τώρα μερικά σκάνδαλα συντονισμένα έτσι ώστε να αποπροσανατολίσουν, να ενοχοποιήσουν τους εργαζόμενους και τελικά να περάσουν τις μειώσεις μισθών και συντάξεων ανώδυνα».

Οδηγώντας το θεώρημα στην ακραία υπερβολή του, αν ένας τέτοιος «αντιπερισπασμός» έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της διαφθοράς, τότε ας ευχηθούμε να αυξηθεί έως την ελαχιστοποίησή της. Στην περίπτωση θα ταίριαζε κατά τη γνώμη μου όχι απλώς να είναι «ακαδημαϊκά» αντίθετη, παρά ακόμη και να πρωτοστατήσει η Αριστερά στην καταπολέμηση π.χ. της λαθρεμπορίας των καυσίμων.

Παρεκβατικά: πόσο ανακριβής και δεξιά είναι η λέξη οι «εργαζόμενοι». «Εργαζόμενος» είναι και ο συνταξιούχος που κουρεύει το γκαζόν του. Για μισθωμένους ανθρώπους, που νοικιάζουν την εργατική τους δύναμη, πρόκειται για εκείνους που ο (μείζων όσο και το φυσικό μπόι του) Μαγιακόβσκι τους χαρακτηρίζει ιδιοφυώς «αμίλητους»: «Αυτωνών των αμίλητων το πετσί μοιάζει παράξενα αργασμένο. / Τους φτύνουνε κατάμουτρα κι αυτοί σκουπίζουνε βουβοί το φτύμα από το πρόσωπο. / Ν' αγριέψουν, δεν το λέει η καρδούλα τους/ και πού να πούνε το παράπονό τους; / Και πώς να στερηθούνε τα ψιχουλάκια του μισθού; / Μισή ώρα το πολύ κρατάει ο αναβρασμός τους, / μετά τους ξαναπιάνει το τρεμούλιασμα.» «Αμίλητοι» σαν τις εργάτριες που περιμένουν χαράματα στη στάση το λεωφορείο της εταιρείας στην Ελευσίνα. Κάπως έτσι.

Ο Μίμης Σουλιώτης άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της Δευτέρας σε κλινική της Θεσσαλονίκης, όπου νοσηλευόταν από τον Ιούνιο, με καρδιολογικό πρόβλημα. Είχε υποβληθεί σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς και η υγεία του είχε εξασθενίσει σημαντικά το τελευταίο διάστημα.
Ποιητής, πανεπιστημιακός και συγγραφέας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949, ο Μίμης Σουλιώτης αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Βυζαντινή Φιλολογία στη Βουδαπέστη, ενώ εκπόνησε το Διδακτορικό του για τον Καβάφη στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Ήταν αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Νηπιαγωγών της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και υπεύθυνος της βιβλιοθήκης του, ενώ δίδαξε επίσης στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, στο Τμήμα Ελληνικού Πολιτισμού του ΕΑΠ και ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια της Lund και στο Eötvos Lorand και σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Ήταν υπεύθυνος της σειράς «Ανθολόγος Ερμής» των εκδόσεων «Ερμής», ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Ένωσης Συγγραφέων Δυτικής Μακεδονίας. Μετείχε σε συντακτικές επιτροπές λογοτεχνικών περιοδικών και σε Δ.Σ. συναφών φορέων και ήταν ιδρυτικό μέλος του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού. Ποιήματα, μελέτες και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε τέσσερις γλώσσες. Είχε ιδρύσει το «Βαλκανικό Άσυλο Ποίησης στις Πρέσπες», εξέδιδε περιοδικά, βιβλία για τη Φλώρινα και άλλα με ποιητικό, λογοτεχνικό και φιλολογικό περιεχόμενο. Στη Φλώρινα, στο πλαίσιο του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας οργάνωσε το πρώτο πιλοτικό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής στα αγγλοσαξονικά.

Είχε εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: «Σβούρα»,(Τραμ, 1972), «Ποιήματα εν παρόδω», (Τραμ, 1974), «Βαθιά επιφάνεια», (Κέδρος, 1992), «Αβγά μάταια», (Ερμής, 1998), «Περί ποιητικής»,( Ερμής, 1999), «Υγρά», (Ερμής, 2000), «Ήλιος στην σκοτία», (Ερμής, 2001), «Παλιές ηλικίες», (Ερμής, 2002). Τελευταία ποιητική του συλλογή ήταν η «Κύπρον , ιν ντηντ» (Μεταίχμιο, 2011). Στα μη ποιητικά του έργα περιλαμβάνονται τα : «58 σχόλια στον Καβάφη»,( Ύψιλον, 1993), «Οχτώ παραμύθια της Φλώρινας», (Φλώρινα, 1994), «Φλώρινα, μια πόλη στη λογοτεχνία», (Μεταίχμιο, 2002), «Αλφαβητάριο για την ποίηση», (Α.Π.Θ., Επίκεντρο, 1995), «Σκόρπια», (Gutenberg, 2001).

Το πιο ιδιάζον χαρακτηριστικό της ποίησής του, από τις πρώτες ακόμα εκδόσεις του ως την τελευταία είναι η οξύτατη παρωδία προσώπων, ηθών και φαινομένων της σύγχρονης ελληνικής δημόσιας ζωής, προπάντων του πανεπιστημιακού χώρου αλλά και του κύκλου των λογοτεχνών και των διανοουμένων.  Η ειρωνική και παιγνιώδης οπτική του είναι εμφανής και σε πολλά από τα σχόλια και μελετήματά του. Φρόντισε φιλολογικά πολλές ανθολογίες νεοελλήνων ποιητών στις εκδόσεις Ερμής, καθώς και τον τόμο, Φλώρινα: μια πόλη στη λογοτεχνία (2002).

Monday, November 26, 2012

Στα άκρα η κόντρα στον «9,84»

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

«Τιμώ τον Γενικό Διευθυντή ως επαγγελματία και συνάδελφο και εκφράζω τη λύπη μου για την ένταση που δημιουργήθηκε από τις παραπάνω δηλώσεις (μου) καθώς έγιναν υπό καθεστώς συναισθηματικής φόρτισης».

Με αυτήν ακριβώς τη διατύπωση (και κάθε αναφορά στο πρόσωπο του διευθυντή της με κεφαλαία) κλήθηκε να ανταλλάξει η δημοσιογράφος Λαμπρινή Θωμά την αξιοπρέπειά της με τον μισθό της. Κι επειδή δεν το έπραξε, απολύθηκε από τον «9,84», τον δημοτικό ραδιοσταθμό της Αθήνας. Προς τι όλα αυτά;

Το σωματείο των δημοσιογράφων είχε προκηρύξει απεργία για τη 17η Οκτωβρίου. Τότε η διοίκηση του σταθμού ζήτησε την εξαίρεσή του. Στην αρνητική απάντηση του σωματείου η διοίκηση του σταθμού χρησιμοποίησε τον «αέρα» τού «9,84» για να μεταδώσει ως πρώτη είδηση της μέρας ότι «η ΕΣΗΕΑ φιμώνει τον «9,84″».

Η Λαμπρινή Θωμά στην εκπομπή της αμέσως μετά ενημέρωσε τους ακροατές (ως όφειλε βάσει του κώδικα δεοντολογίας) ότι α) η παρουσιαζόμενη ως είδηση είναι η θέση της διοίκησης του σταθμού και β) ότι η θέση αυτή δεν εκφράζει το σύνολο των δημοσιογράφων. Σφάλμα μέγα!

Η εκπομπή της κόπηκε αυθωρεί από τον γενικό διευθυντή, Τάκη Καμπύλη, και η δημοσιογράφος μετατέθηκε στο σάιτ του σταθμού. Η απόφαση ελήφθη με αφορμή ανάρτηση που έκανε η δημοσιογράφος στην προσωπική της ιστοσελίδα για τον τρόπο διοίκησης του σταθμού.

Οι συνάδελφοί της αντιδρούν και η ΕΣΗΕΑ προκηρύσσει 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες στον «9,84». Με την αμφισβήτηση στους δημοσιογράφους να φτάνει το 97,7%, σύμφωνα με τελευταία έρευνα, γιατί θα πρέπει να σας ενδιαφέρουν όλα αυτά;

Η Λαμπρινή Θωμά είναι πάνω από όλα εργαζόμενη και σε μια περιπέτεια σαν και τη δική της μπορούμε να βρεθούμε όλοι μας (δεν χρειάζεται εδώ καμία αναφορά στο ότι είναι επικεφαλής μονογονεϊκής οικογένειας και μάνα ενός ανήλικου παιδιού – θα μπορούσε και να είναι χήρα, ανύπαντρη, με 5 παιδιά ή με κανένα).

Η εργατολόγος Ελένη Διονυσοπούλου μας εξηγεί: «Τυχόν καταγγελία της σύμβασης εργασίας που λαμβάνει χώρα ως αντίδραση στην άρνηση του εργαζομένου να συμμορφωθεί στην υιοθέτηση της καθ’ υπαγόρευση δήλωσης, πρέπει να θεωρηθεί ως καταχρηστική και, επιπρόσθετα, ως παράνομη εξαναγκασμένη καταγγελία (δηλαδή καταγγελία στην οποία προβαίνει ο εργοδότης κατόπιν σχετικής απαίτησης τρίτου, ο οποίος δεν συμμετέχει στον συμβατικό δεσμό, όπως είναι λ.χ. διευθυντικό στέλεχος με το οποίο ο εργαζόμενος έχει έρθει σε σύγκρουση)».

Και η Κλειώ Παπαπαντολέων, δικηγόρος με εξειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι κατηγορηματική: «Στον εργασιακό χώρο κατεξοχήν τα δικαιώματα δοκιμάζονται, αφού ο εκάστοτε εργοδότης είναι –εγγενώς- λίγο «πιο ίσος» από τον εκάστοτε εργαζόμενο σε μία σύμβαση –κατά τ’ άλλα- ελεύθερων και ίσων υποκειμένων. Αυτό ισχύει με ακόμα μεγαλύτερη ένταση στις συνθήκες που ζούμε, γενικευμένης κρίσης και πολυεπίπεδης βίας.

Με αυτό το κείμενο δεν αποκαθίσταται πραγματικά η τρωθείσα φήμη κανενός. Απλώς υποχρεώνεται ο εργαζόμενος σε μια ταπεινωτική πράξη με χαρακτηριστικά αμιγώς τιμωρητικά και ο εργοδότης επιβεβαιώνει την απόλυτη κυριαρχία του όχι μόνο επί του συγκεκριμένου εργαζομένου, αλλά επί του συνόλου, αφού όλο αυτό έχει και χαρακτήρα «παραδειγματισμού».

Πολλώ δε μάλλον, στον εργασιακό χώρο των δημοσιογράφων, όπου η δημόσια εκφορά άποψης είναι συστατικό στοιχείο της δουλειάς τους».

Σήμερα έχει προγραμματιστεί συνάντηση της ΕΣΗΕΑ με τον δήμαρχο Αθηναίων Γ. Καμίνη. Στις 2 μ.μ. οι εργαζόμενοι έχουν νέα γενική συνέλευση.

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας θα πραγματοποιηθεί έξω από τις εγκαταστάσεις του ρ/σ ΑΘΗΝΑ 9,84 (Πειραιώς 100) αύριο Τρίτη 27/11, στις 13:00 από τους εργαζόμενους στο σταθμό. Στο πλευρό τους θα βρίσκονται και άλλοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ οι οποίοι θα διαδηλώσουν κατά της άδικης απόλυσης της Λαμπρινής Θωμάς.

Saturday, November 24, 2012

"Πλάτες μέσα στα σκουπίδια"

Οι «πλάτες μέσα στα σκουπίδια» είναι το θεατρικό έργο του καλού φίλου και συντρόφου Κίμωνα Ρηγόπουλου που θα παρουσιάσει ο νέος χώρος τέχνης «Αλεξάνδρεια». Η πρεμιέρα της παράστασης έχει προγραμματιστεί για τις 29 Νοεμβρίου. Με αυτή την παράσταση επιχειρεί ν’αποδείξει πως το θέατρο που δεν «ακούει» ό,τι συμβαίνει έξω από τους περίκλειστους τοίχους του είναι ένα νεκρό θέατρο. Και αν αυτό ισχύει γενικά, σήμερα ισχύει και επιβεβαιώνεται δραματικά.

Η παράστασή επιδιώκει να συναντηθεί με τις φανερές και υπόγειες διεργασίες που συντελούνται στα χρόνια της μεγάλης κρίσης στην ελληνική κοινωνία. Να απομυθοποιήσει το φόβο που καίει τα σωθικά των ανθρώπων και που δεν αρμόζει στους άνω θρώσκοντες. Να δείξει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός αλλά περιφέρεται ακόμα ημιθανής με τα ρούχα του δικού μας πανικού και των ασυγχώρητων δισταγμών μας. Να υπενθυμίσει ότι η πείνα κάστρα παραδίνει αλλά…και κάστρα πολεμά.
Να επιβεβαιώσει ότι το όπλο της τέχνης δεν παθαίνει αφλογιστία αν το συντηρούν καλλιτέχνες που δεν τυρβάζουν περί άλλα. Ο καθείς και τα όπλα του, λοιπόν.

«Ο ειρμός του ποταμού διεκόπη. Η συνοχή όμως του τοπίου είταν τόση που και ο ποταμός κυλούσε», μας λέει ο Εμπειρίκος. Και συμφωνούμε. Εμείς κι εσείς είμαστε το συνεκτικό τοπίο που εγγυάται την αέναη ροή του ποταμού. Αν πρέπει κάποιος να αποσυρθεί δεν θα είμαστε εμείς αλλά αυτοί που απεργάζονται εργαστηριακά τον αφανισμό μας.

Πλάτες μέσα στα σκουπίδια
Σκηνοθεσία: Κίμων Ρηγόπουλος
Επιμέλεια σκηνικού και κοστουμιών: Νίκος Πολίτης
Μουσική σύνθεση και επιλογή: Νίκος Αθανασάκης
Φωτισμοί: Δημήτρης Μαργαρίτης


Παίζουν οι ηθοποιοί: Έλενα Αρβανίτη, Βασίλης Βλάχος, Χρήστος Ευθυμίου, Γιώργος Μωρόγιαννης, Τζένη Σκαρλάτου

Στο χώρο τέχνης Αλεξάνδρεια, Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής, από το τρίτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου.

Παραστάσεις

Πέμπτη στις 7.30 μ.μ.
Παρασκευή και Σάββατο στις 9.30 μ.μ.
Κυριακή στις 6.30 μ.μ.

Τιμές εισιτηρίων: 15 και φοιτητικά 10 ευρώ. Κάθε Πέμπτη: 10 ευρώ γενική είσοδος
Κρατήσεις θέσεων και πληροφορίες στο 2108673655

“Η φτώχεια και ο κοινωνικός ανταγωνισμός ανάμεσα στους ανθρώπους πάντα δημιουργούν το έδαφος για τον πόλεμο και τη βία”.

O Οσκαρ Λαφοντέν και ο Ζαν Λικ Μελανσόν
Κοινή διακήρυξη εξέδωσαν οι Ζαν-Λικ Μελανσόν και Όσκαρ Λαφοντέν, στο Ζάαρμπρικεν, στις 20 Νοεμβρίου 2012. Η εφημερίδα «Ουμανιτέ» την παρουσιάζει με τον τίτλο “Η φτώχεια και ο κοινωνικός ανταγωνισμός ανάμεσα στους ανθρώπους πάντα δημιουργούν το έδαφος για τον πόλεμο και τη βία”. Παραθέτουμε τη διακήρυξη, όπως δημοσιεύεται στην «Ουμανιτέ».

“Σημειώνουμε με ανησυχία τη χρήση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως εργαλείου εκτεταμένης λιτότητας. Αυτό δεν οδηγεί πουθενά εκτός από μια καταστροφή από την οποία καμιά χώρα δεν μπορεί να ξεφύγει”. “Αυτή η πολιτική δυσφημεί το ευρωπαϊκό ιδανικό οδηγώντας τους λαούς μας στο αδιέξοδο της καταστροφής του κοινωνικού κράτους, στην οικονομική ύφεση και στην αδιαφορία για το περιβάλλον. Είμαστε αντίθετοι στην έξαρση των εθνικών εγωισμών που μπορεί να προκαλέσει αυτή η πολιτική. Γνωρίζουμε ότι με το να υποβαθμίζουν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες για να επιβάλουν στους λαούς τη νεοφιλελεύθερη διαρθρωτική προσαρμογή η ίδια η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο. Έχοντας αφομοιώσει τα μαθήματα της ιστορίας, θέλουμε να διεγείρουμε τις συνειδήσεις, θυμίζοντας ότι η κοινωνική αποστέρηση, η ύφεση και ο εκτεταμένος ανταγωνισμός μεταξύ των λαών πάντα δημιουργούν το έδαφος για πόλεμο και βία. Η Ευρώπη βρίσκεται προ αυτής της απειλής!

“Λυπούμαστε που η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν προβάλλει καμιά αντίσταση στις προσταγές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, στους οίκους αξιολόγησης που ελέγχει και στις αγορές. Είδαμε στην Ελλάδα τον Γιώργο Παπανδρέου, τους Θαπατέρο και Σόκρατες στην Ισπανία και την Πορτογαλία να παραδίδονται άνευ όρων. Στη συνέχεια, μείναμε κατάπληκτοι βλέποντας τη νέα γαλλική κυβέρνηση να ευθυγραμμίζεται καθαρά και απλά με τις ντιρεκτίβες των συνθηκών που υπέγραψαν η Άνγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί. Υπ΄αυτές τις συνθήκες, για να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό αφανισμό της Ευρώπης και να εξασφαλίσουν την ειρήνη, οι εργαζόμενοι πρέπει να δημιουργήσουν νέες αριστερές πολιτικές πλειοψηφίες και να αυξήσουν την ικανότητά τους να λαμβάνουν πρωτοβουλίες ως πολίτες. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες κινητοποίησης στο παρόν πλαίσιο ή το φόβο για το αύριο και ότι η πίεση της ανεργίας και της φτώχειας παραλύουν πολλές δυνάμεις. Βλέπουμε την άκρα δεξιά να αναπτύσσεται σε όλη την Ευρώπη. Βλέπουμε όμως, επίσης, τις δυνάμεις μας να φτάνουν με σφρίγος στο κατώφλι της εξουσίας στην Ελλάδα, όπως στην περίπτωση του Σύριζα. Επιβεβαιώνεται η πεποίθησή μας ότι η αλυσίδα της λιτότητας που εγκλωβίζει τους λαούς της Ευρώπης κάπου θα σπάσει, σε μια από τις χώρες που ζουν το σημερινό μαρτύριο, όπως έγινε στη Νότια Αμερική ύστερα από μια δεκαετία διαρθρωτικής προσαρμογής. Η Ευρώπη χρειάζεται μια επανάσταση των πολιτών.
Οι λαοί πρέπει να έχουν τη δύναμη να ορίζουν ελεύθερα την πολιτική που πιστεύουν ότι είναι καλή γι΄ αυτούς, χωρίς να υπόκεινται σε προαποφασισμένες αντιδημοκρατικές διαδικασίες ελέγχου και σε τιμωρίες, όπως αυτές που επιβάλλονται με τις νέες ευρωπαϊκές συνθήκες. Αυτή η αξίωση επιβεβαιώνεται σε πολλά μέρη του κόσμου. Έδωσε την αφορμή για βαθιές αλλαγές στη Νότια Αμερική και τη Βόρεια Αφρική. Πουθενά δεν έχει πάρει την τελική μορφή της. Αλλά παντού εκφράζει την ισχυρή προσδοκία για κοινωνική και πολιτική δημοκρατία.
Γι΄ αυτό αποφασίσαμε να ενώσουμε την προσωπική μας δράση, για να δημιουργήσουμε μαζί με προοδευτικούς ανθρώπους και στις πέντε ηπείρους ένα κοινό πλαίσιο συναντήσεων και προτάσεων, το Παγκόσμιο Φόρουμ της επανάστασης των πολιτών. Ελπίζουμε να δούμε την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ETUC) να οργανώνει την αντίσταση των μισθωτών. Χαιρετίζουμε την προσπάθεια του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να υποστηρίξει την ενεργό συνεργασία των κομμάτων της νέας ευρωπαϊκής αριστεράς μέσα στους αγώνες των λαών. Επιβεβαιώνουμε την εμπιστοσύνη στην ικανότητά μας να ηγηθούμε, όταν έρθει ο χρόνος, των νέων προοδευτικών κυβερνήσεων που χρειάζονται για να αλλάξει ο ρους της ιστορίας και να αποφύγουμε την καταστροφή! Καλούμε όλους τους προοδευτικά σκεπτόμενους να μπουν σ΄ αυτή τη μάχη”.

 Ο τόπος που επιλέχθηκε να γίνει η συνάντηση των δυο πολιτκών ανδρών δεν είναι τυχαίος. Ο Οσκαρ Λαφοντέν έχει διατελέσει δήμαρχος της πόλης και πρόεδρος του κρατιδίου του Ζάαρ. Το Ζάαρμπρίκεν, πρωτεύουσα του κρατιδίου, βομβαρδίστηκε ανηλεώς κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η περιοχή του Ζάαρ διεκδικήθηκε σκληρά από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Το 1945, προσωρινά, αποτέλεσε μέρος της γαλλικής ζώνης κατοχής. Το 1947, η Γαλλία συγκρότησε το κατ΄ όνομα πολιτικά ανεξάρτητο προτεκτοράτο του Ζάαρ και το συγχώνευσε με τη Γαλλία με στόχο την εκμετάλλευση των πλούσιων ανθρακωρυχείων του. Η περιοχή του Ζάαρ ενώθηκε με την τότε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας την 1/1/1957.

Πηγή: Αριστερό Βήμα

Μετάφραση: Α. Αλαβάνου

Friday, November 23, 2012

Η 19άχρονη Ομερ λέει όχι στον πόλεμο...

Το όνομά της είναι Omer Goldman, είναι 19 χρόνων και δηλώνει αντιρρησίας συνείδησης του Ισραηλινού στρατού (Shministim). Η Omer αρνήθηκε να καταταγεί στον στρατό και αντιμετωπίζει ποινές φυλάκισης. Ο πατέρας της μάλιστα, δεν είναι ένας οποιοσδήποτε γονιός. Διετέλεσε αναπληρωτής επικεφαλής της Μοσάντ, και εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στον τομέα της ασφάλειας στο Ισραήλ.

Ο δικαστής ο οποίος έκρινε την υπόθεσή της, προσπάθησε να την πείσει να εγκαταλείψει την επιλογή της "asternersi" (αντιρρησίας συνείδησης αντί της στρατιωτικής θητείας ) λέγοντας της, "ίσως στα σημεία ελέγχου, μπορείτε να δώσετε καραμέλες στα παιδιά της Παλαιστίνης"(χωρίς ειρωνεία).
Η Omer απάντησε , "Τι προσφέρει μια καραμέλα αν αυτά τα παιδιά υπάρχουν εκεί σε εδάφη που δεν αναγνωρίζονται ως δικά τους; Πλήρης σεβασμός και αλληλεγγύη σε αυτά τα νιάτα". Μια απάντηση που της κόστισε 21 ημέρες στη φυλακή. Η ίδια έχει κρατηθεί και πάλι στο παρελθόν, μετά τη συμμετοχή της σε ακτιβιστικές δράσεις ενημέρωσης και διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι λαμβάνει μέρος σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις από τα 16 της.

"Αρνούμαι να συμμετάσχω στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η χώρα μου. Η βία δε θα φέρει κανενός είδους λύση. Δε θα συμμετάσχω στη βία, κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει", δηλώνει η ίδια.

Τι λέει για τον πατέρα της; "Έχουμε τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα. Είμαστε επίμονοι και θέλουμε να φέρουμε εις πέρας αυτό για το οποίο παλεύουμε. Είμαστε όμως και εντελώς ιδεολογικά αντίθετοι. Εγώ παλεύω για το τέλος της αιματοχυσίας".

"Κατάλαβα την πραγματικότητα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μόνο όταν πέρασα στην αντίπερα όχθη και είδα τι γίνεται με τα ίδια μου τα μάτια. Οι Αρχές του Ισραήλ παραπληροφορούν τον κόσμο. Λένε ψέμματα ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε άμυνα ενάντια στην τρομοκρατία. Έχουμε τη μεγαλύτερη λογοκρισία παγκοσμίως".

Με βάση τα επίσημα στοιχεία του στρατού, το 25 % των ανδρών και το 43 % των γυναικών αρνούνται να καταταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις. Η άρνηση στράτευσης δεν είναι καινούριο φαινόμενο στο Ισραήλ. Η πρώτη περίπτωση καταγράφηκε το 1954, όταν ο δικηγόρος Αμνόν Ζιχρόνι δήλωσε "αρνητής συνείδησης ως φιλειρηνιστής".

Η περίπτωση του Νάταν Μπλανκ
Ο εκπρόσωπος της Gush Shalom Άνταμ Κέλερ, δήλωσε τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου ότι ο Νάταν Μπλανκ, ένας 19χρονος Ισραηλινός από την παλιά Χάιφα, θα εμφανιστεί στο στρατολογικό γραφείο, θα ενημερώσει τους αξιωματικούς εκεί για την άρνησή του να υπηρετήσει στις Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής και κατά πάσα πιθανότητα θα σταλεί απευθείας στη στρατιωτική φυλακή.

Δήλωσε επίσης ότι η πράξη του συνειδητής άρνησης συνδέεται απευθείας με την τρέχουσα κατάσταση και τις ενέργειες του στρατού στη Γάζα. Πήρε αυτήν την απόφαση ακόμα και πριν ακούσει τα τρομερά νέα για τις πέντε γυναίκες και τα τέσσερα παιδιά που σκοτώθηκαν σήμερα από μία και μόνη βόμβα της Ισραηλινής Αεροπορίας.

"Άρχισα να σκέφτομαι να αρνηθώ να καταταγώ στον Ισραηλινό Στρατό κατά τη διάρκεια της επιχείρησης "Χυτό Μολύβι" το 2008.

Το κύμα επιθετικού μιλιταρισμού που σάρωσε τη χώρα τότε, οι εκφράσεις αμοιβαίου μίσους και τα κενά λόγια για ξεριζωμό της τρομοκρατίας και δημιουργία αποτρεπτικού παράγοντα, ήταν αυτά που προκάλεσαν κατά κύριο λόγο την άρνησή μου", δήλωσε ο Μπλανκ.

Ο Μπλανκ είπε επίσης: "Σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια γεμάτα τρομοκρατία, χωρίς πολιτική διαδικασία (προς ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις) και χωρίς ησυχία στη Γάζα και το Σντερότ, είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου, όπως αυτή του προκατόχου του Ολμέρτ, δεν ενδιαφέρεται να βρει μια λύση στην υπάρχουσα κατάσταση, αλλά μάλλον να τη διατηρήσει.

Από τη δική τους οπτική γωνία, δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να ξεκινήσουν μια επιχείρηση "Χυτό Μολύβι 2" (και μετά 3,4,5 και 6) κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια: θα μιλήσουμε για αποτροπή, θα σκοτώσουμε κάποιον τρομοκράτη, θα χάσουμε κάποιους αμάχους και στις δύο πλευρές και θα ετοιμάσουμε το έδαφος για μια νέα γενιά γεμάτη μίσος και στις δύο πλευρές".

Ο Μπλανκ προχώρησε λέγοντας: "Ως εκπρόσωποι του λαού, μέλη της κυβέρνησης δεν έχουν καθήκον να παρουσιάσουν το όραμά τους για το μέλλον της χώρας, και μπορούν να συνεχίσουν αυτόν τον αιματηρό κύκλο, χωρίς τερματισμό στον ορίζοντα.

Αλλά εμείς, ως πολίτες και ανθρώπινα όντα, έχουμε ένα καθήκον να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε σε αυτό το κυνικό παιχνίδι. Γι’ αυτό αποφάσισα να αρνηθώ να καταταγώ στον Ισραηλινό Στρατό την ημερομηνία κατάταξής μου", 19 Νοεμβρίου 2012.

Ο Κομαντάντε Μάρκος...

Η απάντηση του Κομαντάντε Μάρκος όταν τον είχαν κατηγορήσει για "αδελφή": «Ο Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αφρική, ασιάτης στην Ευρώπη, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, γύφτος στην Πολωνία, ειρηνιστής στη Βοσνία, Εβραίος στη Γερμανία, μια γυναίκα μόνη στο Μετρό τα ξημερώματα, με άλλα λόγια ο Κομαντάτε Μάρκος είμαστε εμείς, το πρόσωπο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στον πλανήτη».

Wednesday, November 21, 2012

Ο βομβαρδισμός της Γάζας και οι... ρουκέτες της Χαμάς!


Από τις 14/11/2012 το Ισραήλ για άλλη μια φορά προχώρησε σε οργανωμένη επίθεση εναντίον της Λωρίδας της Γάζας, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, του Καναδά, της Μεγάλης Βρετανίας και με τα Ηνωμένα Έθνη να κρατούν εκκωφαντική σιωπή, χωρίς καμία αντίδραση, έστω φαινομενική απέναντι σε μια οργανωμένη δολοφονία αμάχων. Η επιχείρηση «Αμυντικός Στύλος», που μόνο και η ονομασία της επιχείρησης δείχνει την προπαγανδιστική διάθεση του Ισραηλινού κράτους, καθώς βαφτίζει την επιχείρηση «αμυντική», υποτίθεται απέναντι στις ρουκέτες που ρίχνονται από τη Γάζα.
Την δικαιολογία αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που την χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να οδηγηθεί σε διαρκή αφανισμό αμάχων μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά και για να καλύψει το κράτος απαρτχάιντ που έχει δημιουργήσει στην περιοχή, στοχεύοντας οργανωμένα στην εθνοκάθαρση του Παλαιστινιακού λαού.

Σαφώς δεν είναι τυχαίο και το γεγονός, ότι σε λίγο καιρό διεξάγονται εκλογές στο Ισραήλ, κάτι που είχε συμβεί και το 2008 κατά την διάρκεια πάλι των τότε Ισραηλινών εκλογών με την τότε επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι», που άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. Όπως εύστοχα έχει ειπωθεί : πώς καταλαβαίνει κανείς ότι θα γίνουν εκλογές στο Ισραήλ; Από τους νεκρούς που αφήνει πίσω του στη Γάζα. Άλλωστε η τελευταία δημοσκόπηση στο Ισραήλ, έδειξε πως το μεγαλύτερο μέρος των Ισραηλινών είναι υπέρ ενός κράτους απαρτχάιντ και στηρίζουν την καθαρότητα της φυλής τους. Επιπλέον δεν είναι τυχαία η συγκεκριμένη στρατιωτική επιχείρηση, που βρίσκεται σε εξέλιξη αν συνυπολογίσουμε μαζί με τις επερχόμενες Ισραηλινές εκλογές και το γεγονός , ότι στις 29 Νοεμβρίου, η Παλαιστινιακή Αρχή πρόκειται να καταθέσει αίτημα αναβάθμισης της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ.

Οι ρουκέτες του Ισραηλινού στρατού...
Ορισμένοι άνθρωποι έχουν πραγματικά διαστρεβλωμένες απόψεις σχετικά με τις ρουκέτες που ρίχνονται από την παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα, μύθοι και ψέματα που έχουν κατά κύριο λόγο ξεκινήσει από τα μέσα που χειρίζεται η ισραηλινή και σιωνιστική πλευρά. 
Συχνά ακούγεται «η εκεχειρία παραβιάστηκε από την μεριά της Γάζας». Μιλώντας για μύθους το θέμα της εκεχειρίας είναι η μεγαλύτερη προπαγάνδα και ο μεγαλύτερος μύθος για τα πραγματικά περιστατικά καθώς το Ισραήλ καθημερινά επιτίθεται στη Γάζα από αέρα, θάλασσα και ξηρά, στερεί δικαιώματα από τους Παλαιστινίους ως προς την ζωή και την ιδιοκτησία τους.

ΔΕΔΟΜΕΝΑ :

-Οι υποτιθέμενες «χιλιάδες» ρουκέτες από την Γάζα έχουν σκοτώσει τα τελευταία 11 χρόνια 21 έναν Ισραηλινούς
-Κατά την επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι το 2008 με 2009 πάνω από 1500 άνθρωποι σφαγιάστηκαν αναμεσα τους 352 παιδιά.
-Συνολικά πάνω από 1477 παιδιά έχουν σκοτωθεί, ανήλικοι και άμαχοι άνθρωποι, μη μαχητές από το 2000 μόνο. Αποτέλεσμα της χρήσης από την μεριά του Ισραήλ, του λευκού φωσφόρου, του αμπεμπλουτισμένου ουρανίου και άλλων απαγορευμένων όπλων από το Διεθνές Δίκαιο.
-Το Ισραήλ σκότωσε τουλάχιστον 2.969 άμαχους Παλαιστινίους, ανάμεσά τους 1.128 παιδιά με όπλα από τις ΗΠΑ κατά παράβαση των νόμων των ΗΠΑ.
-Σε μια νέα έκθεση που κυκλοφόρησε τον Ιουνιο του 2012, αποδεικνύεται πως οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν 2.300 Παλαιστίνιους και τραυμάτισαν 7.700 ανθρώπους στην αποκλεισμένη Γάζα, μέσα στα 5 τελευταία χρόνια της Ισραηλινής πολιορκίας.
Υπολείμματα από ρουκέτες της Χαμάς
Το Ισραήλ έχοντας επιβάλει τον ναυτικό αποκλεισμό στη Γάζα σταματά συνεχώς πλοία που βρίσκονται σε διεθνή ύδατα μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια στους Παλαιστινίους με την αιτιολογία οτι τα πλοία αυτά μεταφέρουν όπλα στην Χαμάς στη Γάζα. Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις παραβιάζουν κάθε συμφωνία και παρεμβαίνουν σε διεθνή ύδατα σαν να βρίσκονται υπό την κυριαρχία τους. Ενώ προπαγανδίζουν στα ΜΜΕ και στο διαδύκτιο ότι αποτρέπουν έτσι την είσοδο όπλων στη Γάζα.

Το Ισραήλ όμως ξεχνάει και παραλείπει προκλητικά να μιλήσει για την αύξηση των δικών του οπλικών εξοπλισμών.

-Κατά την διάρκεια της επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι ρίχτηκαν 3.000 τόνοι πυρομαχικών στη Γάζα μεσα σε μόλις 22 μέρες. Από αυτους τους 3000 τόνους, οι 75 τόνοι ήταν αμπεμπλουτισμένο ουράνιο.
-Από το 2000 έως το 2009 οι ΗΠΑ έδωσαν 24 δισεκατομμύρια δολλάρια για στρατιωτική βοήθεια στο Ισραήλ καθώς και 670 εκατομμύρια όπλα και συναφή στρατιωτικό εξοπλισμό.
-Από το 2007 έως το 2009 οι ΗΠΑ έδωσαν στο Ισραήλ 47 εκατομμύρια πυρομαχικά, αρκετές σφαίρες για να σκοτώσουν καθε Παλαιστίνιο πάνω από 10 φορές
-Αλλά στο τέλος το Ισραήλ στηρίζεται στο γεγονός οτι κανείς δεν θυμάται τα ψέματά του, προβάλοντας πληροφορίες για να ξεγελάσει το κοινό, και να του αποσπάσει την προσοχή απο τα πραγματικά εγκληματα που διαπράττει.

Πηγή: Occupied Palestine

Σχόλιο "Πιπεριάς": Αφορμή για την παραπάνω δημοσίευση στάθηκε η απαράδεκτη, κατά την άποψη μου, ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει: "...Οι αεροπορικές επιδρομές από το Ισραήλ και οι ρουκέτες από τη Γάζα το μόνο που κάνουν είναι να αυξάνουν τα θύματα στον άμαχο πληθυσμό". Στη Γάζα επιχειρείται γενοκτονία και αυτό δεν μπορεί να τον ξεχνάνε ορισμένοι μιλώντας για τον ισλαμικό φανατισμό (που υπάρχει...) της Χαμάς. Επίσης είναι αδιανόητο να μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά από τη μια η ισχυρότερη πολεμική μηχανη του κόσμου (που είναι το Ισραήλ) με τα όποια πολεμικά μέσα έχει η Χαμάς.

Tuesday, November 20, 2012

Πως να κάνεις μια επανάσταση με μηχανάκια ρε φίλε?

Ο Χρόνης Μίσσιος, από το "καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς": "Καλά εγώ μια ζωή όλο ενοχές ήμουνα, γιατί όλα τ'απαγορευμένα μάρεσαν : Οι γυναίκες το κρασί, οι πενιές...

Ρε γαμώτο ποτές δεν μπόρεσα να καταλάβω, πως να πούμε ταίριαζε νά'μαστε επαναστάτες δηλαδή άνθρωποι που καιγόμαστε από πάθος για τη ζωή, ρομαντικοί ευαίσθητοι, ερωτευμένοι μέχρι θανάτου με τον άνθρωπο και τη λευτεριά του, να τραβάμε χαμογελώντας για το εκτελεστικό απόσπασμα, να υπομένουμε βασανιστήρια,φυλακές, κακό και νά'μαστε νερουλοί, νερόβραστοι, χωρίς φωτιά μέσα μας, σ'όλη μας τη ζωή χωρίς πάθος, χωρίς ένα φάλτσο, νότες πειθήνιες μέσα στο πεντάγραμμο που ακούνε μονάχα το μαέστρο.

Σκατά. Εκτός από κότες πηγαίνανε να μας κάνουν και μηχανάκια.

Πως να κάνεις μια επανάσταση με μηχανάκια ρε φίλε? Η φαντασία? Το όνειρο? Πως να πεθάνεις?

Ο επαναστάτης είναι πουλί αητός, ερωτευμένος με το φως, με τα λουλούδια, τις γυναίκες, το κρασί, με την αταξία".

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται



Ο Χρόνης Μίσσιος έφυγε από τη ζωή. Ο αγωνιστής της αριστεράς και εξαιρετικός συγγραφέας γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Αυτή την περίοδο, η οικογένειά του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη και ο Μίσσιος δουλεύει μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι. Το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτερη τάξη του δημοτικού. Από τα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στους αντάρτες. Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και οργανώνεται στον Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων. Το 1947 συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σ'ένα τυχαίο γεγονός. Έκτοτε, μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία του Παπαδόπουλου) περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες, ως πολιτικός κρατούμενος (Μακρονήσι, Άι- Στράτης, Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, κ.ά.) Εκεί μαθαίνει ανάγνωση και γραφή. Ένα "διάλειμμα" ελευθερίας, μεταξύ 1962 και 1967, τον βρίσκει στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ. Το πρώτο του βιβλίο "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς... " (Γράμματα, 1985) τον καθιέρωσε από τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του ως συγγραφέα στη συνείδηση κριτικής και κοινού. Την ίδια ανταπόκριση βρήκε και το δεύτερο βιβλίο του "Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;" (Γράμματα, 1988). "Κοσμοκαλόγερος", σαν τους ήρωες ορισμένων από τα βιβλία του, ο Χρόνης Μίσσιος ζούσε στο Καπανδρίτι.

Η βιβλιογραφία του Χρόνη Μίσσιου

Οι αδύνατοι λυγίζουν

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Τρία άτομα αυτοκτόνησαν τη περασμένη εβδομάδα. Όλοι εργαζόμενοι. Συνάδελφοι μας. Δεν δήλωσαν ότι θα το κάνουν. Δεν μας προετοίμασαν για την τραγωδία που ζούσανε. Μέσα τους. Θα μας λείψουνε!

Η Ελλάδα μας αντιφάσκει. Αφενός παραμένει ευρωπαϊκή χώρα που χρωστάει πάρα πολλά λεφτά και αδυνατεί να αντεπεξέλθει στα χρέη της. Εμείς, που πάντα πληρώνουμε τα σπασμένα, βυθιζόμαστε στη απόγνωση και την κατάθλιψη. Αφετέρου είκοσι δισεκατομμύρια καταθέσεις στην Ελβετία. Ανήκουν σε έλληνες. Στην χώρα μας μόνο 49 δήλωσαν έσοδα άνω των 900.000 ευρώ/χρόνο. Υποκύψαμε, ως χώρα, στα μέτρα που μας έχουν επιβληθεί. Οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις, για μία δόση που άρχισε μικρή και τώρα διογκώθηκε, μας δημιούργησε μία μεγάλη σύγχυση. Παρακαλάμε για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου. Ανυπόμονοι περιμένουμε σταματημένοι στο φανάρι ένα πράσινο φώς που ακόμα να ανάψει. Η εκταμίευση της δόσης θα λειτουργήσει σαν εναρκτήριο λάκτισμα για έναν καινούργιο ανασχηματισμό. Ο κύριος Βενιζέλος δηλώνει «Δεν αντέχει η μεγάλη πλειονότητα των ευρωπαϊκών κρατών καθυστερήσεις ή ασάφειες. Έχουμε ανάγκη ως χώρα από μία νέα αφετηρία, η οποία θα διαμορφωθεί τις επόμενες ημέρες. Οι Έλληνες ξέρουν ότι αυτή είναι η μόνη εφικτή και ασφαλής πορεία. Ο μόνος τρόπος να κάνουμε την Ελλάδα αυτοδύναμη, πάνω σε στέρεα θεμέλια». Δεν αναρωτιέται μέχρι που θα φτάσουν την χώρα αυτές οι θυσίες; Δεν συγκινείται που ο αριθμός των ανέργων έχει ξεπεράσει τα δύο εκατομμύρια; Δεν βλέπει ότι δεν αντέχουμε άλλο να καταπατηθούν τα δικαιώματα μας; Η Ελλάδα είναι ένα καζάνι που βράζει. Δεν τον ενδιαφέρει ότι πάνω από 3000 έλληνες αυτοκτόνησαν το τελευταίο δύο χρόνια; Δεν αντιλαμβάνεται ότι η δημοκρατία μας έχει μεταλλαχτεί σε καμουφλαρισμένη σκλαβιά

Στην σκληρή βιοπάλη πολλοί από εμάς δεν αντέχουν λυγίζουν. Υπερβολική ευαισθησία; Φοβούνται και τρέμουν τις συνέπειες της κρίσης. Δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της εξωτερικής οικονομικής κρίσης αλλά ούτε και το βάρος της εσωτερικής τους κρίσης. Μειωμένες αντοχές; Αφόρητη πίκρα; Θεωρούνται παράπλευρες απώλειες ενός άδικου οικονομικού πολέμου. Πιέστηκαν πολύ. Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτούς τους θανάτους; Ποιος θα λογοδοτήσει στις οικογένειες τους; Τρία άτομα αυτοκτόνησαν τη περασμένη εβδομάδα στο νοσοκομείο μας. Όλοι εργαζόμενοι. Συνάδελφοι μας. Δεν δήλωσαν ότι θα το κάνουν. Δεν μας προετοίμασαν για την τραγωδία που ζούσανε. Μέσα τους. Θα μας λείψουνε! Έλληνες και Ελληνίδες, μην τους κάνετε τη χάρη. Μην διαλύεται τις οικογένειες σας. Μην αυτοκτονείτε. Μην τους κάνετε την χάρη να υποκύψετε στην κρίση. Η καλύτερη λύση είναι δυναμικά, με την ψήφο σας, να τους «αυτοκτονήστε»!

Monday, November 19, 2012

Παλαιστίνη 2012...

Ακόμα και ένα κλαδί μπορεί να γίνει όπλο για την ελευθερία....

«Ένοπλη πάλη, πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις στην κατεχόμενη Αθήνα»

Η πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του Ιάσονα Χανδρινού, Το τιμωρό χέρι του λαού έφερε στο προσκήνιο ξανά τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις στην Αθήνα της Κατοχής, ουσιαστικά την εκκίνηση της βίαιη εμφύλιας σύγκρουσης ανάμεσα στις λαϊκές δυνάμεις και τις δυνάμεις που θα κυριαρχήσουν πολιτικά μετά το τέλος του Εμφυλίου. Σκοπός την εκδήλωσης είναι με τη συμμετοχή τόσο του ίδιου του συγγραφέα, όσο και δύο άλλων σημαντικών ελλήνων ιστορικών να διερευνήσουμε πτυχές και πλευρές αυτής της σύγκρουσης.

Ομιλητές:

Δημήτρης Κουσουρής, ιστορικός, διδάσκων Πανεπιστημίου Κρήτης

Τάσος Κωστόπουλος, ιστορικός, δημοσιογράφος του Ιού, Εφημερίδα των Συντακτών

Ιάσονας Χανδρινός, ιστορικός, συγγραφέας Το Τιμωρό χέρι του λαού


Σάββατο 01.12, 7:30μμ 

Λέσχη Εκτός Γραμμής: Στρατηγοπούλου 7 & Μαυρικίου, Εξάρχεια

«Διαστάσεις της φτώχειας στην Ελλάδα της κρίσης».

Η σειρά Ενημερωτικών Δελτίων φιλοδοξεί να παρουσιάσει στο ευρύ κοινό τα αποτελέσματα επιστημονικής έρευνας πάνω σε ζητήματα με μεγάλο δημόσιο ενδιαφέρον. Τα κείμενα που περιέχουν δεν απευθύνονται σε ειδικούς. Είναι γραμμένα για να διαβάζονται όχι μόνο από ερευνητές και από φοιτητές, αλλά επίσης από υπεύθυνους για τη χάραξη και την εφαρμογή δημόσιων πολιτικών, από στελέχη πολιτικών κομμάτων και κοινωνικών οργανώσεων, από δημοσιογράφους και από οποιονδήποτε άλλον πολίτη ενδιαφέρεται για τα ζητήματα αυτά.

Η έρευνα που παρουσιάζεται στη σειρά Ενημερωτικών Δελτίων βασίζεται στο υπόδειγμα φορολογίας και κοινωνικών παροχών EUROMOD, με το οποίο υπολογίζουμε την διανεμητική και δημοσιονομική επίδραση (δηλ. στην κατανομή εισοδήματος και στον κρατικό προϋπολογισμό αντιστοίχως) διαφόρων μέτρων φορολογικής και κοινωνικής πολιτικής, καθώς επίσης και οποιασδήποτε μεταβολής (πραγματικής ή υποθετικής) στα μέτρα αυτά. Το EUROMOD είναι το προϊόν στενής συνεργασίας δεκάδων πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια περίοδο δύο σχεδόν δεκαετιών, με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τα αποτελέσματά του έχουν επικυρωθεί σε μικρο- και μακρο-επίπεδο. Επίσης, το υπόδειγμα χρησιμοποιείται από διεθνείς οργανισμούς όπως είναι ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ. Τέλος, διάφορες εφαρμογές του έχουν δημοσιευθεί σε πλήθος ερευνητικών εργασιών. Η σχετική έρευνα συντονίζεται από το Πανεπιστήμιο του Essex.

Η Ομάδα Ανάλυσης Δημόσιας Πολιτικής είναι μια άτυπη ομάδα διδασκόντων, φοιτητών και άλλων ερευνητών στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, την οποία συντονίζει ο Μάνος Ματσαγγάνης. Αυτή την εποχή, το κύριο ενδιαφέρον της Ομάδας είναι η παρακολούθηση των επιπτώσεων της κρίσης στην κατανομή του εισοδήματος, δηλαδή στη φτώχεια και στην ανισότητα. (Επικοινωνία: Ομάδα Ανάλυσης Δημόσιας Πολιτικής, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Πατησίων 76, Αθήνα 10434, email: info@paru.gr , web: www.paru.gr)

Το πρώτο τεύχος της σειράς έχει τίτλο: «Διαστάσεις της φτώχειας στην Ελλάδα της κρίσης». Γράφουν οι: Μάνος Ματσαγγάνης, Χρύσα Λεβέντη & Ελένη Καναβιτσά. Η εργασία παρουσιάζει τις βασικές διαστάσεις της φτώχειας στην Ελλάδα στις σημερινές συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης.

Τα βασικά ευρήματα είναι ως εξής: Το ποσοστό του πληθυσμού με εισόδημα κάτω από το συμβατικό (κυμαινόμενο) όριο φτώχειας δεν έχει μεταβληθεί ιδιαίτερα τα τελευταία τρία έτη: παραμένει γύρω στο 19%. Όμως, εφαρμόζοντας ένα σταθερό όριο φτώχειας (το τιμαριθμικά αναπροσαρμοσμένο όριο φτώχειας του 2009), ο αριθμός όσων μπορούσαν να θεωρηθούν φτωχοί πριν το ξέσπασμα της κρίσης έχει αυξηθεί σημαντικά: είναι τώρα πάνω από 35%. Επί πλέον, το ποσοστό του πληθυσμού με εισόδημα χαμηλότερο από ένα όριο ακραίας φτώχειας (ίσο με το κόστος του βασικού καλαθιού αγαθών που θεωρείται απαραίτητο για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης) εκτιμάται σε 8,5%. Επί πλέον, η εργασία επιβεβαιώνει ότι οι δείκτες φτώχειας είναι δραματικά υψηλοί για τους ανέργους. Η μεγάλη αύξηση του αριθμού των ανέργων, σε συνδυασμό με τα τραγικά κενά που εξακολουθεί να παρουσιάζει το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, απειλεί να παρασύρει ολόκληρες οικογένειες στη φτώχεια. Αυτό το φαινόμενο ισοδυναμεί με το «νέο κοινωνικό ζήτημα» της εποχής μας. Η αντιμετώπιση του, στο σημερινό δυσμενές οικονομικό περιβάλλον, θα απαιτήσει γενναία στροφή στην κοινωνική πολιτική που ακολουθείται τις τελευταίες δεκαετίες.

Διαβάστε εδώ το πρώτο τεύχος του Ενημερωτικού δελτίου

Tuesday, November 6, 2012

Ελληνικό Γκουαντάναμο στη Σαλαμίνα!


Γράφει η Γεωργία Λινάρδου

Όπως αποκαλύπτει το Storie Umane, o 30χρονος Ουαλίντ Μοχάμετ Τάλεπ ο οποίος βρέθηκε αλυσοδεμένος το πρωί της περασμένης Κυριακής έξω από ένα ανθοπωλείο στη Σαλαμίνα και αυτήν την ώρα κρατείται καθώς δεν διαθέτει επίσημα έγγραφα παραμονής στοΑστυνομικό Τμήμα της Σαλαμίνας, καταγγέλλει ότι βασανίστηκε από τέσσερα άτομα με προτροπή του Έλληνα εργοδότη του.
Η μαρτυρία-φρίκη του νεαρού Αιγύπτιου για τα όσα υπέστη στον φούρνο όπου εργαζόταν στην περιοχή και στη συνέχεια σε έναν στάβλο κοντά στο σπίτι του εργοδότη του, άφησε άφωνους τους αστυνομικούς.

Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τις έντεκα το πρωί του Σαββάτου. Ήταν η ώρα που ο Ουαλίντ έπρεπε να φύγει. Του λέει το αφεντικό του, μη φύγεις ακόμη, περίμενε λίγο. Εντάξει, λέει ο Ουαλίντ.
-Ουαλίντ, από πότε έχω να σε πληρώσω; Ρωτάει ο εργοδότης τον νεαρό Αιγύπτιο.
-Εδώ και δύο μήνες, απαντά εκείνος.
-Περίμενε λίγο...
Στον διάλογο ήταν μπροστά και ο γιος του Έλληνα εργοδότη ο οποίος άρχισε να επιτίθεται με χειρονομίες τον Αιγύπτιο ο οποίος προσπαθούσε να τον σταματήσει. Με το που βλέπει ο Έλληνας εργοδότης τον Αιγύπτιο να προσπαθεί να αποφύγει με τα χέρια του τον γιο του, αρχίζει τις μπουνιές! Ο Ουαλίντ πέφτει κάτω.
Τον μεταφέρουν στον διάδρομο του μαγαζιού κι αρχίζει το ξύλο. Στην «παρέα» προστίθενται και δύο ακόμη άτομα, φίλοι του εργοδότη του, όπως έχει καταγγείλει ο Ουαλίντ στην αστυνομία. Τον δένουν με αλυσίδες και αιμόφυρτο τον βάζουν σε ένα μικρό φορτηγό τύπου βαν το οποίο χρησιμοποιούν για τις ανάγκες της δουλειάς. Τον μεταφέρουν σε έναν στάβλο κοντά στο νεκροταφείο της Σαλαμίνας κι εκεί αρχίζει το ελληνικό Γκουαντάναμο!
Όπως περιγράφει στο Storie Umane, ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ενωσης Ελλάδος, ΝαΪμ Ελγαντούρ, κάτοικος και ο ίδιος της περιοχής, ένας από τους πρώτους ανθρώπους που έσπευσε στο αστυνομικό τμήμα να δει τι έχει συμβεί: «Με όλα όσα άκουσα, έκανα μεγάλη προσπάθεια να μην κλάψω. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Τον πήγαν στον στάβλο, αλυσοδεμένο τον κρέμασαν κι εκείνοι έκαναν κυριολεκτικά πάρτι. Τέσσερα άτομα βασάνιζαν έναν μικροκαμωμένο και ανυπεράσπιστο άνθρωπο».

Η συνέχεια της ιστορίας σοκάρει!

Όπως περιγράφει ο Ν. Ελγαντούρ, αλλά και ο φωτορεπόρτερ Γιώργος Μουτάφης ο οποίος με το που έμαθε τι έχει συμβεί, πήγε κατευθείαν στην Σαλαμίνα, ο νεαρός Ουαλίντ έχει καταγγείλει στις αρχές: Κάποια στιγμή ο Έλληνας εργοδότης του είπε:
«Έτσι γαμάω εγώ την… (αναφέρθηκε σε συγκεκριμένη περίπτωση). Έτσι θα γαμήσω κι εσένα»!
Ο νεαρός Αιγύπτιος άρχισε να ουρλιάζει: «Σφάξε με, αλλά αυτό μη μου το κάνεις. Αν δεν μπορείς να με σφάξεις, φέρε μου ένα μαχαίρι να σκοτωθώ μόνος μου»!
Σύμφωνα με τις σοβαρότατες καταγγελίες του νεαρού, ο Έλληνας εργοδότης βγήκε για λίγο έξω και γύρισε με ένα παλούκι και έναν κουβά με γράσο! Ο Αιγύπτιος άρχισε να του φυλάει τα πόδια ζητώντας να δείξει έλεος!

Ο νεαρός έμεινε όμηρος από το πρωί του Σαββάτου μέχρι και το πρωί της Κυριακής.Κατάφερε να ξεφύγει, αλυσοδεμένος. Μετά τις καταγγελίες του στις αρχές, ασκήθηκε αυτεπάγγελτη δίωξη και στο πλαίσιο του αυτόφωρου, ο Έλληνας εργοδότης συνελήφθη. ΟΟυαλίντ βρίσκεται στο Αστυνομικό Τμήμα Σαλαμίνας σε άσχημη σωματική αλλά και ψυχολογική κατάσταση, όπως πιστοποίησε και ο ιατρικοδικαστής.

Πηγή: Storie Umane

Friday, November 2, 2012

Ολη η αλήθεια για τον ΕΔΟΕΑΠ



· Ο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου σύμφωνα με τον ιδρυτικό του νόμο (Α.Ν.248/1967) και το Καταστατικό του.

· Είναι αυτοδιοικούμενος και αυτοδιαχειριζόμενος Οργανισμός, ο οποίος έχει προέλθει από τη συνένωση και συγχώνευση ταμείων, κλάδων και λογαριασμών των ενώσεων συντακτών και προσωπικού των ημερησίων εφημερίδων Αθηνών και Θεσσαλονίκης.

· Τα μέλη της διοίκησής του δεν διορίζονται από κρατική Αρχή αλλά εκλέγονται, με βάση την αρχή της αντιπροσωπευτικότητας από σωματεία που έχουν επίσης τη μορφή νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου.

· Ο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. δεν επιβαρύνει έστω και στο ελάχιστο τον κρατικό προϋπολογισμό, οι πόροι του δεν προέρχονται από αυτόν, ούτε ανήκει στους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, σύμφωνα με έγγραφο της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.

· Τον ιδιωτικού δικαίου χαρακτήρα του Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. έχουν επιβεβαιώσει νομολογιακά και τα τρία Ανώτατα Δικαστήρια της Χώρας (ΑΠ 1511/1992, ΣτΕ 3872-3874/2009, ΕλΣ 752/2010).

· Εκτός από περίθαλψη, ο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. παρέχει στους ασφαλισμένους του επικούρηση και εφ’ άπαξ.

· Στους πόρους του δεν προβλέπεται εργοδοτική εισφορά παρά μόνο εισφορά εργαζομένων. Η εργοδοτική εισφορά αντικαθίσταται με το έσοδο του αγγελιοσήμου.

· Το αγγελιόσημο είχε θεσμοθετηθεί ήδη από το έτος 1941. Μετά την κατά το έτος 1967 κατάργηση και ιδιοποίηση από το Κράτος του Λαχείου Συντακτών, βασικό μέχρι τότε έσοδο των ταμείων επικούρησης και υγειονομικής περίθαλψης των εργαζομένων στον Τύπο, και μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης μετά την παρέμβαση του Κράτους, των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων στον τύπο, προβλέφθηκε αντί εργοδοτικής εισφοράς για τον νεοσύστατο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π., ως πόρος για τη λειτουργία του, το έσοδο του αγγελιοσήμου.

· Το αγγελιόσημο δεν συνιστά ούτε εύνοια ούτε προνόμιο προς τους εργαζομένους στον Τύπο, αλλά είναι η εργοδοτική εισφορά και η κρατική επιχορήγηση που ΔΕΝ λαμβάνει από το Κράτος, από το οποίο ο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΑΒΕΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ.

· Το αγγελιόσημο δεν συνιστά ούτε φόρο ούτε τέλος. Επιβάλλεται επί των διαφημίσεων στον τύπο και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, τα οποία χρησιμοποιούν οι διαφημιζόμενοι ως μέσο για την προβολή τους, κάνοντας χρήση της εργασίας των εργαζομένων στον τύπο προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός της διαφήμισης.

FURIOSI του Νανι Μπαλεστρίνι

Εκεί στο πέταλο είμαστε 17000 όλοι μέλη των Ερυθρόμαυρων Ταξιαρχιών όμως αυτοί που ακολουθούν όλους τους εκτός έδρας αγώνες δεν είναι πάνω από καμιά χιλιάδα 1500 στην καλύτερη περίπτωση κι είναι εκείνοι που σου δίνουν τη χαρά να ζεις κάτι που υπερβαίνει τη Μίλαν επειδή εκεί γαμώτο υπάρχουν στιγμές που ζεις πράγματα τα οποία σε κάνουν να ξεχνάς τη Μίλαν εκεί κινδυνεύεις να σε σακατέψουν κινδυνεύεις να πας φυλακή διακινδυνεύεις τα πάντα κι εκείνη τη στιγμή η Μίλαν είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι εσύ εκείνη τη στιγμή είσαι με τους φίλους σου την ομάδα σου είσαι κάτι το συλλογικό

Από τους προλεταριακούς αγώνες του ‘60 και του ‘70, ο Νάνι Μπαλεστρίνι μας μεταφέρει στα γήπεδα της Ιταλίας της δεκαετίας του ‘80, σ’ ένα ανήσυχο μυθιστόρημα που περιγράφει το σημαντικότερο ίσως φαινόμενο συσπείρωσης και κοινωνικότητας των νέων εκείνη τη δεκαετία.
Μία αφήγηση χωρίς ανάσα, με επίκεντρο ένα επεισόδιο μεταξύ των οπαδών της ομάδας της Κάλιαρι και εκείνων της Μίλαν. Οι πρωταγωνιστές εξιστορούν σε πρώτο πρόσωπο τις εμπειρίες τους από τις οπαδικές μετακινήσεις, τις επικές μάχες με τους οπαδούς αντίπαλων ομάδων και την αστυνομία, τις προσωπικές διαδρομές στις εξέδρες των γηπέδων, τους τρόπους οργάνωσης και τους κώδικες που διέπουν τη συμπεριφορά τους, τις σχέσεις τους με την πολιτική.
Οι αφηγήσεις που συνθέτουν αυτό το ηρωικό-κωμικό μυθιστόρημα του Μπαλεστρίνι σκιαγραφούν γλαφυρά την ανθρωπογεωγραφία του κινήματος των ιταλών ultras, πριν αυτό μπει στη φάση της παρακμής του.

Ο Νάνι Μπαλεστρίνι γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1935. Δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα το 1953 και στις αρχές της δεκαετίας το ’60 συμμετείχε στην ίδρυση της λογοτεχνικής ομάδας «Gruppo 63». Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Tristano δημοσιεύτηκε το 1964 από τον εκδοτικό οίκο Feltrinelli. Αναμίχτηκε ενεργά στα πολιτικά κινήματα της δεκαετίας του ’60 και του ’70 και το 1979 αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γαλλία για να αποφύγει τη σύλληψη, μετά τη δίωξή του στα πλαίσια της «Έρευνας της 7ης Απριλίου», όπου παρέμεινε μέχρι την οριστική απαλλαγή του λίγα χρόνια αργότερα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των περιοδικών Il Verri, Quindici,Alfabeta και Zoooom. Εκτός από τη λογοτεχνία, δραστηριοποιείται και στο χώρο των οπτικών τεχνών και έχει πραγματοποιήσει πολλές εκθέσεις στην Ιταλία και το εξωτερικό και το 1993 συμμετείχε στην Μπιενάλε της Βενετίας. Στα ελληνικά έχουν δημοσιευτεί τα μυθιστορήματα Τα θέλουμε όλα (εκδόσεις Στοχαστής)· Ο εκδότης(εκδόσεις Γνώση)· Οι αόρατοι (εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος). Στο τεύχος 6 του περιοδικού ΤΕΦΛΟΝ έχει δημοσιευτεί ένα εκτενές αφιέρωμα στη ποίησή τους, ενώ στο τεύχος 12-13 του περιοδικού Τα Παιδιά της Γαλαρίας μια (σχεδόν) εξαντλητική συνέντευξη για τη ζωή και το έργο του.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012, 16.30, ΔΙΠΛΑΡΕΙΟΣ ΣΧΟΛΗ, ΠΛΑΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ 3, ΨΥΡΡΗ. ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΙΤΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΑΝΙ ΜΠΑΛΕΣΤΡΙΝΙ. ΠΡΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΧΙΛΕΑΣ ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ