Thursday, May 31, 2012

Οι κανελλάκηδες είναι εδώ, ενωμένοι, δυνατοί

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Είπα με αυτό το άρθρο να κατέβω από το όρος της «υψηλής θεωρίας» στο πεδίο των συναισθημάτων και ιδού το επιχειρώ, αν και δεν ξέρω αν θα μου βγει. Δεν το κρύβω πως δίστασα πάρα πολύ να μιλήσω για το ζήτημα της υποψηφιότητας Γιάννη Κανελλάκη με το ΠΑΣΟΚ. Είπα να σκεφτώ την κρισιμότητα των στιγμών και τα διακυβεύματα που αναδεικνύονται σ’ αυτές τις εκλογές και να μη μιλήσω γι’ αυτό το θέμα. Την ίδια στιγμή όμως αισθάνθηκα την ανάγκη να κραυγάσω πως καμία εκλογική ή άλλη σκοπιμότητα δεν μπορεί και δεν πρέπει να τίθεται, πάνω από την προτεραιότητα του κόσμου των ιδεών και των αξιών.

Είπα ρε συ δεν κάθεσαι στα αυγά σου, δεν είναι εποχή να κάνεις εχθρούς, εξάλλου δεν βλέπεις τι γίνεται με τους συριζαίους που σε βρίζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν; Είναι εποχή να κουβαλάς νερό στον μύλο των αντιπάλων σου, για να θυμηθούμε και μια σταλινική άποψη; Μόλις επομένως έμαθα πως ο περίφημος υποστηρικτής των σφαγών του Σαντάμ, του Άσαντ και του Καντάφι θα είναι υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ, μόλις συνειδητοποίησα πως ο δήθεν υποστηρικτής των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, δηλαδή ο δημοσιογράφος που φοράει την παλαιστινιακή μαντίλα, για να κρύψει το πρόσωπο του πιο χυδαίου αντισημιτισμού, θα είναι υποψήφιος με το συγκεκριμένο κόμμα, δεν κρύβω πως αισθάνθηκα σαν τον Γαλάτη που του έρχεται ο ουρανός στο κεφάλι.

Τα συναισθήματά μου στροβιλίζονταν σαν να βρισκόμουν στο επίκεντρο ενός τυφώνα που παρασέρνει στο διάβα του τις νεωτερικές και αντιλαϊκίστικες αρχές και αξίες ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού χώρου που έχει ανάγκη η χώρα και ο οποίος θα είχε ως βασικό κορμό του το νέο, ανασυγκροτημένο ΠΑΣΟΚ. Τα συναισθήματά μου κινούνταν από το «απίστευτο», «κάποιο λάθος θα έγινε», «να το διασταυρώσω και αλλού», «μα ρε παιδί μου τόσο αντιβενιζελικοί και αντιπασοκ είναι αυτοί που διαδίδουν ένα τέτοιο ψέμα;». Την ίδια στιγμή έτρεχα να κρυφτώ κάτω από τα υπόστεγα της αγανάκτησης, του αισθήματος της κοροϊδίας, της αποχώρησης, του να τα βροντήσω όλα και να πω «ας πάνε να κουρεύονται» και πολλά άλλα παρόμοια.

Τι είναι λοιπόν η υποψηφιότητα Κανελλάκη γι’ όσους θεώρησαν πως επιτέλους έφθασε η στιγμή ώστε από τη μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και τη συνένωση του διάσπαρτου χώρου των σοσιαλδημοκρατικών κινήσεων, μπορεί να ξεκινήσει μια προσπάθεια για να αποκτήσει η χώρα το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που της αξίζει και το οποίο μπορεί μακροπρόθεσμα να την ξελασπώσει; Αποτελεί «την έφιππη επιστροφή και με νικηφόρα σαλπίσματα» όλου εκείνου του πολιτικού σκηνικού, που είναι υπεύθυνο για την κατάντια της χώρας. Όλου εκείνου του μηχανισμού που πολύ πριν βγει το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», φώναζε πώς «να και αν υπάρχουν, να και αν δεν υπάρχουν», σοσιαλισμός είναι να μοιράζεις χρήματα, ακόμη και αν δεν υπάρχουν. Μάλιστα αυτός ο μηχανισμός πίστευε πως είσαι πολύ πιο σοσιαλιστής, όταν αναδιανέμεις εισοδήματα, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχουν λεφτά.

Το φαινόμενο Κανελλάκης είναι η νίκη του πιο ακραίου λαϊκισμού και κρατισμού, της απίστευτης δημαγωγίας, του επικίνδυνου εθνικιστικού επαρχιωτισμού και της επιστροφής όχι στο ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη, αλλά στο ΠΑΣΟΚ των κολλητών, των συντεχνιών, των μηχανισμών, των πωλητών φρούδων υποσχέσεων και των καταναλωτών ψευδών συνειδήσεων.

Καμία προεκλογική ή άλλου είδους σκοπιμότητα δεν πρέπει να μας αναγκάσει βουλώσουμε το στόμα και να μη φωνάξουμε, πως αποτελεί πολύ άσχημη είδηση για το μέλλον αυτού του κόμματος και του σοσιαλδημοκρατικού χώρου αυτή η εξέλιξη.

Αν θέλουμε να ξεπεράσουμε κάποτε όλες αυτές τις μαγειρεμένες, σε σκουριασμένα σκεύη, ιδέες, οι οποίες έφεραν τη χώρα ως εδώ, δεν πρέπει να τρίβουμε αυτά τα σκεύη των υποψηφίων της χθεσινής μέρας, αλλά να τα πετάξουμε και να αγοράσουμε καινούργια και κυρίως να τα αγοράσουμε από καινούργια καταστήματα. Και μη πουν πως αυτά τα καταστήματα δεν μοίρασαν φυλλάδια για να τα γνωρίσουμε, γιατί έπρεπε πρώτα να έχει γίνει μια έρευνα αγοράς στον χώρο των υποψηφίων, προτού ψωνίσουμε κανελλάκηδες και κυρίως γιατί αυτά τα νέα καταστήματα και φυλλάδια μοίραζαν και ιδέες είχαν. Αλλιώς το μόνο που μας μένει, είναι να παραδεχτούμε πως οι κανελλάκηδες είναι εδώ ενωμένοι δυνατοί.

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας , συγγραφέας του βιβλίου «Οι μεγάλες απουσίες. Η ελληνική δημοκρατία σε άμυνα»

Πηγη: ATHENS VOICE

Αρνούμαι...

Του Προκόπη Δούκα

Κάθε πρωί, ξεκινάω να δώσω τη δική μου εκδοχή της θεώρησης του κόσμου, μέσα από την πολύ προσωπική μου αισθητική, που περιλαμβάνει την επιλογή της μουσικής, το σχόλιο, την “αναμετάδοση” κειμένων που θεωρώ οτι κεντρίζουν τη σκέψη, στον Kosmos 93,6. Αυτό το πολύ προσωπικό μείγμα είναι, άλλωστε, η έννοια της εκπομπής με υπογραφή, σε αντίθεση με ένα δελτίο ειδήσεων. Και εκεί προσκρούω στον φανατισμό, ευτυχώς, λίγων.

Μπορώ να είναι σχετικά λίγοι, δεν μπορώ όμως να μη σημειώσω οτι στην ελληνική κοινωνία, μαζί με την κρίση και τις επιπτώσεις της, έχει εξαπλωθεί η κακοπιστία και η πολεμική διάθεση απέναντι στις απόψεις που διαφέρουν από τις πεποιθήσεις ή τις ιδεοληψίες του καθενός.

Αρνούμαι λοιπον να συζητήσω για πολιτική, μέσα σε αυτό το κλίμα πόλωσης και περιρρέοντος (νεο)φανατισμού. Δεν είναι δυνατόν να προκαλεί υβριστικά μηνύματα η ανάγνωση ενός κειμένου, που αναφέρεται στις δηλώσεις Μπακογιάννη για την υποστήριξη μελών της 17Ν στο δικαστήριο, από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - όταν ένας από αυτούς, ο καθηγητής Βένιος Αγγελόπουλος, δηλώνει ο ίδιος μπροστά στις κάμερες υπερήφανος που υπήρξε μάρτυρας υπεράσπισης του Γιωτόπουλου (προσοχή, εδώ πρέπει να αποφεύγεται η σκόπιμη, πολλές φορές, σύγχυση με την υπεράσπιση από συνήγορο, που είναι εντελώς άλλο πράγμα και απαράβατη αναγκαιότητα του νομικού μας πολιτισμού). Δεν είναι δυνατόν να με σταματάνε στο δρόμο και να με κοιτάνε με μίσος, επειδή διατυπώνω τις απόψεις μου για την απαράδεκτα επιπόλαια ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, που αποδεικνύεται περίτρανα πόσο εύκολα εξελίσσεται σε φασιστική εκτροπή, τόσο με τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα, όσο και με την προσπάθεια για καπηλεία του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης και για πογκρόμ στην Πάτρα.

Η πίκρα και η απογοήτευση από την ανεργία, τα αδιέξοδα και την άτακτη υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου, οδηγούν σε μια ισοπεδωτική, πολλές φορές μηδενιστική θεώρηση των πραγμάτων, που δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να μας βουλιάζει περισσότερο στην κρίση. Μαζί με τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες για καταστροφή (που δήθεν δεν έχει άλλο “πάτο”) και τα ευχολόγια για “μαγικές λύσεις” , αν “εξαφανιστούν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί”, έχει αναπτυχθεί μια μανιχαϊστική αντίληψη, ανάλογα με τα βιώματα του καθενός (όχι, τίποτε σάπιο δεν θα φύγει με “μαγικές λύσεις”, παρά μόνο αν δουλέψουμε σκληρά, καθώς το “σάπιο” είναι και μέρος της κοινωνικής μας ζωής). Και ταυτόχρονα έχει απελευθερωθεί και κάθε είδους ανερμάτιστη σκέψη και ψυχολογική αντίδραση - κάτι που φαίνεται και στο πώς οι διαρροές μεταξύ των άκρων αναδιατάσσουν το πολιτικό σκηνικό.

Αρνούμαι λοιπόν να με “τσουβαλιάζουν”, μαζί με όλους τους φαύλους και μη, που στελεχώνουν οτι έχει απομείνει από τη φούσκα των ΜΜΕ, σε αυτή τη χώρα. Κι αν έχει την οποιαδήποτε βάση το επιχείρημα, οτι είμαστε όλοι μέρος ενός “διαπλεκόμενου συστήματος”, που συστηματικά κάνει “προπαγάνδα εναντίον όσων αντιστέκονται”, τότε θα το αντιστρέψω: Φαίνεται οτι όλη αυτή η προσπάθεια της “αυθόρμητης αγανάκτησης” αποτελεί μέρος μιας οργανωμένης τακτικής, που λέει “σπάστε τους τα νεύρα, μην τους αφήνετε σε χλωρό κλαρί, κόφτε τους την όρεξη να μιλάνε”. Ακούω, όλο και πιο πολύ τον τελευταίο καιρό, συναδέλφους που αντιδρούν, ανοιχτά, στον αέρα, σε μηνύματα, που προσπαθούν να ανακόψουν ή να αποτρέψουν την κριτική - όποια κι αν είναι αυτή.

Ο καθένας από μας κρίνεται για αυτά που λέει ή γράφει. Αλλά από αυτό, ως την προσπάθεια να μη γίνεται ανεκτή η άλλη άποψη ή να μη γίνεται σεβαστή η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα (στις πολιτικές εκτιμήσεις ή οπουδήποτε αλλού), υπάρχει τεράστια απόσταση. Αν δεν μπορούμε να ακούσουμε χωρίς να επιτεθούμε (το να κλείνεις το κουμπί σε αυτό που δεν σου αρέσει, είναι απολύτως θεμιτό) ή να κάνουμε διάλογο, τότε δεν θα συζητήσουμε ποτέ τα ουσιαστικά ζητήματα, που μας κρατάνε πίσω - και θα μείνουμε στα (εύκολα και βολικά για όσους εκμεταλλεύονται καταστάσεις) συνθήματα. Η πρόσβαση του καθενός σε δημόσιο βήμα είναι πια πανεύκολη, χάρις και στο ίντερνετ. Αρνούμαι λοιπόν να προσπαθούν κάποιοι να κάνουν τον “αρχισυντάκτη” στο προϊόν που υπογράφω, να μου κάνουν υποδείξεις δεοντολογίας και να αρνούνται την έννοια της άποψης, επικαλούμενοι μια νεφελώδη αμεροληψία, κομμένη και ραμμένη στα γούστα τους.

Όπως αρνούμαι και να μπω στον παραλογισμό μιας νέας πολιτικοκοινωνικής ατζέντας, όπου οι μετριοπαθείς πολιτικές ιδεολογίες και οι χώροι γύρω από το κέντρο απλώς δεν υπάρχουν, επειδή τα κόμματα που τους εκπροσωπούσαν είναι χρεοκοπημένα (και δικαίως) στα μάτια πολλών. Το ίδιο αρνούμαι να μεταβάλω και τις απόψεις μου για την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, τις αξίες του (δυτικού) πολιτισμού μας, την απόρριψη της βίας μαζί με τη σταθερή ανάγκη ψυχραιμίας, αλλά και τον όσο δυνατόν λιγότερο δημαγωγικό δημοκρατικό βίο - επειδή περνάμε δύσκολα. Δεν είναι μόνο θέμα αρχής, είναι και θέμα ουσιαστικής αυτοσυντήρησης...

Ο Προκόπης Δούκας είναι δημοσιογράφος και blogger

Πηγη: Blog Your Painted Smile

Υπάρχει χώρος και ρόλος για τη Νέα Αριστερά;

Του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Ο Μπάμπης Δρακόπουλος, σημαντικός και κατ εμέ σπουδαίος ιστορικός ηγέτης της Ανανεωτικής Αριστεράς, είχε πει πριν πολλά χρόνια το περίφημο «ο λαός έχει το δικαίωμα να σφάλει». Τότε του ορμήξανε οι πάντες να τον κατασπαράξουν ως βέβηλο. Ο Δρακόπουλος είχε απόλυτο δίκιο. Μόνο που δεν ολοκλήρωσε τη σκέψη με το συμπλήρωμα της που είναι « και φυσικά να πληρώνει για τα σφάλματά του». Και βλέπω μερικούς, έτοιμους με σηκωμένο το χέρι, να φωνάζουν περί ιεροσυλίας και δια τούτο τους απαντώ. Ναι η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι τραγικό σφάλμα και αποτελεί κόλαφο για το αποσαθρωμένο πολιτικό μας σύστημα. Μόνον ως τέτοιο μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε και συζητήσουμε. Ο δήθεν θυμός και η ψευδοαγαλλίαση για την ακυβερνησία που προέκυψε μετά την 6η Μαΐου, είναι σφάλμα εξ ίσου τραγικό και έχει επιπτώσεις βαριές και αυτές πληρώνονται από όλους μας.

Το φλερτ με την δραχμολαγνεία επίσης και είναι σφάλμα ολέθριο. Αυτό και αν έχει επιπτώσεις που τις πληρώνουμε. Το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε. Σχεδόν κονιορτοποιήθηκε περισσότερο από το βάρος της ανεπάρκειας και απουσίας της οποιασδήποτε νέας ιδέας και πρότασης για το μέλλον.
Εκείνο που δεν έγινε ακόμη κατανοητό είναι πως αυτοί που χαριεντίζονται με υψηλά ποσοστά έχουν επίσης καταρρεύσει. Είναι δηλαδή, ήδη τελειωμένοι, που δεν το έχουν καταλάβει. Γιατί όταν το 2012 νομίζεις ότι προσφέρεις υπηρεσίες τσαλαβουτώντας με ιδέες από τις θεωρίες που κατέρρευσαν πολλά χρόνια πριν, είσαι γελασμένος. Κοροϊδεύεις τους ακροατές και τον εαυτό σου. Οι συνέπειες όμως, θα είναι ιδιαίτερα καθοριστικές για το κοινωνικό σύνολο.

Στο ερειπωμένο αυτό σκηνικό είναι αδύνατον να αναφανούν σωτήρες γιατί και αυτών η εποχή, ευτυχώς, παρήλθε ανεπιστρεπτί. Πρέπει να υπάρξουν και ήδη διαφαίνονται νέες οσμώσεις, νέες προτάσεις για πολιτικές και διαμόρφωση πλαισίων ενός διαλόγου, για την αμέσως επόμενη περίοδο, που θα απελευθερώνει δυνάμεις της κοινωνίας και των νέων κοινωνικών κατηγοριών που εμφανίζονται δυναμικά στο προσκήνιο. Ακόμη και η πολιτική τοπογραφία περί Αριστεράς και Δεξιάς και άλλα τέτοια χαριτωμένα φαντάζει τόσο παλιακιά, τόσο παρωχημένη. Ένας μπορεί να είναι ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Εάν ακόμη η Αριστερά είναι, όντως, ταγμένη να φέρνει, να αποδέχεται, να στηρίζει, να οσμίζεται από μακριά και να προωθεί το καινούριο.

Η Αριστερά, ή για να μη με πείτε αμετροεπή, αυτό που εγώ επιμένω να θεωρώ δημοκρατική ανανεωτική αριστερά, από αύριο πρέπει να παίξει τον ρόλο του καταλύτη, από μια μεριά για την σωτηρία της πατρίδας, που είναι χρέος επιβεβλημένο, και από την άλλη για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Μόνη της αδύνατον. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για την συνέχεια. Και όσοι πιστοί...

Wednesday, May 30, 2012

Ανάγκη για τη χώρα η κυβερνητική σύμπραξη

Του Σπύρου Λυκούδη

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι δύναμη ευθύνης και ανατροπής. Απορρίπτει τους μονόδρομους και υποστηρίζει την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Διεκδικεί για τη χώρα άλλες λύσεις, ρεαλιστικές, κοινωνικά δίκαιες και βιώσιμες. Επιδιώκει να συμμαχήσει με ό,τι πιο σπουδαίο διαθέτει η ελληνική κοινωνία για να αλλάξουν οι πολιτικές και το μοντέλο διαχείρισης της χώρας. Ο επανακαθορισμός του πολιτικού τοπίου με ισχυρή παρουσία της ευρύτερης Αριστεράς αποτελεί τον καταλύτη για μετατόπιση του άξονα της πολιτικής ζωής προς προοδευτική κατεύθυνση.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μαχητική διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους και η δημιουργία ενός κοινού προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας με κοινωνική προστασία, δίκαιη κατανομή των βαρών και αναπτυξιακή κατεύθυνση. Η ανασυγκρότηση, λοιπόν, και η ανασύνθεση του ευρύτερου δημοκρατικού αριστερού χώρου και η σύμπτυξη ενός ισχυρού μετώπου της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, που θα διεκδικήσει τη διαχείριση της κοινωνίας, είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Πώς, όμως, διαμορφώνεται ο σημερινός χάρτης των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων;

Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία με κύριο εκφραστή το ΠΑΣΟΚ έχει από καιρό απολέσει την πολιτική της αξιοπιστία. Υπήρξε πρωταγωνιστής των σημερινών αδιεξόδων και στην πρόσφατη περίοδο σε συμπόρευση με τη Δεξιά υλοποίησε μια άδικη και αναποτελεσματική πολιτική. Υιοθέτησε μια πολιτική οριζόντιων περικοπών και προσπάθησε να προστατεύσει τις κατεστημένες δομές, μετακυλίοντας το κόστος στους πιο αδύναμους.

Με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς έως σήμερα δεν υπάρχει συναντίληψη για κομβικά ζητήματα, με πρώτο και κύριο αυτό της συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ και στο ευρώ. Αυτές οι διαφορές πολιτικής είναι πραγματικές και αν οποιαδήποτε προσπάθεια συνάντησης της ευρύτερης Αριστεράς δεν τις συνυπολογίζει έχει απλώς δημαγωγικό χαρακτήρα. Αν οι δυνάμεις της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς κάνουν τη μεγάλη και ριζική στροφή τους και αναζητήσουν δρόμο παρέμβασης στο έδαφος των μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών με δεδομένη την επιδίωξη παραμονής της χώρας εντός του ευρώ, τότε εξ αντικειμένου θα αρθούν βασικά εμπόδια για προγραμματική σύγκλιση, άρα και για σύμπραξη σε κυβερνητικό επίπεδο. Η χώρα περνάει κρίσιμες ώρες. Ο τόπος έχει ανάγκη τη μεγάλη κυβερνητική δημοκρατική παράταξη. Δεν μας αξίζει μια διαλυμένη κοινωνία, δεν μας αξίζει ένας λαός χωρίς αισιοδοξία. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι έτοιμη για τη μεγάλη πρόκληση. Οι υπόλοιποι;

* Ο Σπύρος Λυκούδης είναι γραμματέας της Δημοκρατικής Αριστεράς και βουλευτής Επικρατείας του κόμματος

Πηγη: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Συνεργασία: η Αθήνα έδειξε τον δρόμο

Του Γιώργου Καμίνη

Η τελευταία εκλογική αναμέτρηση διαμόρφωσε στη χώρα μια νέα πολιτική πραγματικότητα που διακρίνεται από κάποια βασικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αναμένεται να ανατραπούν στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου. Ξεχωρίζω δύο: Την απουσία μονοκομματικής πλειοψηφίας στην επόμενη Βουλή καθώς και τη δυναμική είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο της Χρυσής Αυγής.

Επειδή λοιπόν στο, ορατό τουλάχιστον, μέλλον δεν θα υπάρξει μονοκομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, οι πολιτικές δυνάμεις θα κληθούν να συνεργαστούν σε κυβερνητικό επίπεδο, προκειμένου να σώσουν τη χώρα που απειλείται από ολοσχερή οικονομική καταστροφή. Οποιαδήποτε σύνθεση και να έχει η αυριανή κυβέρνηση, θα κληθεί εκ των πραγμάτων να προβεί σε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να ανατρέψει το χρεωκοπημένο μοντέλο του υπερτροφικού κράτους και της παρασιτικής οικονομίας που προκάλεσε τη μεταπολιτευτική (υπ)ανάπτυξη της χώρας. Για να συμπληρωθεί η εικόνα, πρέπει να τονίσουμε ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επικείμενες εκλογές, θα κληθεί να λειτουργήσει χωρίς να διαθέτει διοικητικό μηχανισμό αντάξιο των περιστάσεων. Επειδή, μάλιστα, τα μέτρα εσωτερικής οικονομικής ανασυγκρότησης δεν θα αποδώσουν αμέσως, πρέπει να ενταθούν στο έπακρον οι προσπάθειες να απορροφηθούν πόροι από τα αναπτυξιακά και κοινωνικά Ταμεία της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης.

Όλα αυτά συνθέτουν μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τηρουμένων των αναλογιών, εδώ και ενάμιση χρόνο ζούμε στον Δήμο της Αθήνας μια εμπειρία αντίστοιχη και πάντως διόλου ευκαταφρόνητη, αφού η πρωτεύουσα συμπυκνώνει στο μέγιστο βαθμό όλες τις παθογένειες της χώρας. Θα προσπαθήσω στη συνέχεια να αναδείξω κάποιες αναλογίες, αρχίζοντας από την εγκατάσταση της ακροδεξιάς στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς της δημοκρατίας μας.

Θυμίζω λοιπόν ότι η δυναμική εισβολή της αντικοινοβουλευτικής ακροδεξιάς στο πολιτικό προσκήνιο, είχε προαναγγελθεί από τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοτικών εκλογών στην Αθήνα. Τη Χρυσή Αυγή, τη ζούμε καθημερινά εδώ και ενάμιση χρόνο και έχουμε δει τον αρχηγό της να χαιρετά ναζιστικά σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, προτού το πανελλήνιο τον δει να διασχίζει το κατώφλι του Προεδρικού Μεγάρου.

Για όλους εμάς που ζούμε καθημερινά τα προβλήματα της Αθήνας, οι λόγοι για τους οποίους γιγαντώθηκε η Χρυσή Αυγή είναι απολύτως ευδιάκριτοι. Ας όψονται οι διαδοχικές κυβερνήσεις της τελευταίας εικοσαετίας που άφησαν ολόκληρες γειτονιές της Αθήνας στην τύχη τους· γιατί το κενό που δημιούργησε η απόσυρση του κράτους, ήλθε να πληρώσει ένας πρωτόγνωρος ακροδεξιός "ακτιβισμός" που εκδηλώνεται ακόμη και στο πεδίο της κοινωνικής πρόνοιας. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας εμφανίζεται ένα ακροδεξιό κίνημα που ξεκινά “από τα κάτω”, στρατολογώντας οπαδούς και μέλη από όλες τις κοινωνικές τάξεις, από όλα τα κοινωνικά στρώματα και τα επαγγέλματα, των μηχανισμών κρατικής καταστολής συμπεριλαμβανομένων. Αρκεί να δει κανείς τα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων, στα οποία ψήφισαν αποκλειστικά αστυνομικοί, για να διαπιστώσει ότι η Χρυσή Αυγή επρώτευσε με διαφορά.

Απέναντι στη Χρυσή Αυγή, υπάρχει απάντηση: το δημοκρατικό κράτος δικαίου πρέπει να εφαρμόσει προς κάθε κατεύθυνση τη συνταγματική νομιμότητα. Ειδικά στην πρωτεύουσα, που δίνει τον τόνο στη χώρα, δεν πρέπει να είναι ανεκτή καμμία κατάσταση ανομίας· κανένα “άβατο” για τη δημοκρατική έννομη τάξη, σε καμμία συνοικία της πόλης! Είτε πρόκειται για το άβατο των κάθε λογής “μπαχαλάκηδων” στα Εξάρχεια, είτε για το ακροδεξιό άβατο του Αγίου Παντελεήμονα, οι καταστροφικές συνέπειες είναι οι ίδιες. Μια πρωτεύουσα παραδομένη στην ανομία γιγαντώνει την ακροδεξιά, όχι μόνον στην Αθήνα, αλλά σε ολόκληρη τη χώρα, καθώς αυτή έχει διαρκώς τα μάτια της στραμμένα στην πρωτεύουσα.

Γι' αυτό και αντιμετωπίσαμε με αποφασιστικότητα τις αλλεπάλληλες έκτακτες περιστάσεις, που ζήσαμε από την πρώτη στιγμή που αναλάβαμε τις τύχες της πόλης. Η δημοτική αρχή της πόλης είχε το θλιβερό προνόμιο να κληθεί να αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη σε ένταση και διάρκεια διαδοχή κρίσεων: Το Μέγαρο της Υπατίας, τις καταλήψεις του Δημαρχείου από τους συμβασιούχους, την κατάληψη της Πλατείας Συντάγματος από τα υπολείμματα των “αγανακτισμένων”, τους επανειλημμένους επεισοδιακούς βανδαλισμούς στο ιστορικό και εμπορικό κέντρο της πόλης, τη μεγαλύτερη σε διάρκεια απεργιακή κινητοποίηση στην αποκομιδή των απορριμμάτων καθώς και τις πυρπολήσεις κτιρίων στο ίδιο μαρτυρικό κέντρο της πόλης τον περασμένο Φλεβάρη.

Δεν συμμερίζομαι, λοιπόν, τον φόβο που προκαλεί η προοπτική των κυβερνήσεων συνασπισμού. Επικεφαλής ενός πολυκομματικού συνδυασμού στον Δήμο Αθηναίων εδώ και ενάμιση χρόνο, έχω διαπιστώσει ότι, παρ’ όλες τις δυσκολίες που κατά καιρούς ανακύπτουν, είναι απολύτως εφικτή η αρμονική συνεργασία μεταξύ αιρετών που προέρχονται από διαφορετικούς πολιτικούς ορίζοντες· αρκεί να ενστερνίζονται από κοινού τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος και να είναι αποφασισμένοι να εργαστούν με πρωταρχικό γνώμονα το συμφέρον της πόλης. Με εντατικές προσπάθειες και οικονομίες καταφέραμε να μειώσουμε κατά 40% τα χρέη προς τους προμηθευτές του Δήμου, εξορθολογίσαμε με νέο οργανόγραμμα τη δομή των διοικητικών υπηρεσιών, συγχωνεύσαμε οργανισμούς και δημιουργήσαμε τις οικονομικές προϋποθέσεις για αναπτυξιακά έργα. Τη στιγμή που τα κρατικά ταμεία είναι άδεια, μετά από συστηματική και πολύμηνη προσπάθεια, εξασφαλίσαμε μια πρώτη δόση 120 εκατ € από ευρωπαϊκούς πόρους που θα μας επιτρέψουν να εκτελέσουμε έργα ζωτικής σημασίας για το μέλλον της πόλης. Με λίγα λόγια, κάναμε αυτό που θα έπρεπε να έχουν κάνει εδώ και δεκαετίες οι διαδοχικές κυβερνήσεις της χώρας: δραστικό περιορισμό του εξωτερικού χρέους, μεταρρύθμιση της διοίκησης και αξιοποίηση ευρωπαϊκών πόρων για την ανάπτυξη.

Ο Δήμος Αθηναίων μπορεί να δείξει τον τρόπο και τον δείχνει ήδη ακόμα και στο πεδίο στο οποίο έχει μετατοπιστεί σήμερα ο δημόσιος διάλογος: στο μέλλον της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Είναι λοιπόν αδιανόητο να μην γίνει ο,τιδήποτε είναι δυνατό προκειμένου ν’ αποφευχθεί το ενδεχόμενο απομάκρυνσής μας από τον στενό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία, επιτρέπει όμως να μιλήσουμε με βεβαιότητα για τα οφέλη που προκύπτουν απ’ τον σχεδιασμό ρεαλιστικών πολιτικών και την εφαρμογή τους από σχήματα και ομάδες συνεργασίας. Το ζούμε καθημερινά, στην Αθήνα.

*Ο Γιώργος Καμίνης είναι δήμαρχος Αθηναίων.

πηγή: www.protagon.gr

Εθνομπολσεβίκοι!

Του Δημήτρη Σκάλκου

Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κάποιος στην ιστορία των πολιτικών ιδεών ώστε να αντιληφθεί τις εκλεκτικές συγγένειες των πολιτικών άκρων, όπως αυτές εκδηλώνονται στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Ένας αριστερόστροφος και δεξιόστροφος «εθνο-λαϊκισμός» φαίνεται να κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο. Εθνικισμός, συνωμοσιολογία, επιθετικός αντι-κοινοβουλευτισμός, αντι-καπιταλισμός, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα ανομοιογενών πολιτικών υλικών που εμποδίζει την κριτική σκέψη και το νηφάλιο διάλογο. Μια αντι-φιλελεύθερη αριστερά και μια εξίσου αντιφιλελεύθερη δεξιά διαγκωνίζονται απροκάλυπτα για τη νομή της εξουσίας, ξηλώνοντας πόντο-πόντο το κουβάρι των φιλελεύθερων θεσμών.

Αυτή η σύμπτωση απόψεων δεν είναι διόλου τυχαία. Αντίθετα, εκφράζει βαθύτερες συγκλίσεις σε επίπεδο αρχών, ιδεών και αντιλήψεων. Αν και δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι θεμελιώδεις διαφορές και οι έντονες αντιπαλότητες ανάμεσα στα πολιτικά άκρα, πρόκειται ωστόσο για «αδελφικό μίσος» καθώς, σε πάμπολλες περιπτώσεις, έχουν προέλθει από την ίδια ιδεολογική μήτρα. Γι’ αυτό και οι μετατοπίσεις στην αφοσίωση εκπροσώπων τους υπήρξαν ιστορικά ένα εξαιρετικά σύνηθες φαινόμενο. Ενδεικτικά μπορούμε να σκεφτούμε τον Ζωρζ Μπατάιγ και τον γαλλικό αριστερό φασισμό ή τις πολιτικές διαδρομές πολλών εκπροσώπων της γερμανικής Νέας Δεξιάς. Ακόμη όμως και το ρεύμα του «εθνικού μπολσεβικισμού», με ρίζες στη Γερμανία του α΄ παγκοσμίου πολέμου, το οποίο επιχείρησε να συνδυάσει τον «δεξιό» εθνικισμό με «αριστερές» οικονομικές θέσεις. Τα τελευταία χρόνια, είναι εντυπωσιακό το αναγεννημένο ενδιαφέρον για το έργο του γερμανού αντι-φιλελεύθερου θεωρητικού Καρλ Σμιτ (1888-1985) το οποίο γνωρίζει άνθηση, πέρα από τους παραδοσιακούς συντηρητικούς χώρους, στους ακαδημαϊκούς κύκλους της μετα-κομμουνιστικής Κίνας.

Τα πολιτικά άκρα μοιράζονται πρώτιστα την εχθρότητά τους για τη φιλελεύθερη κοινωνία και τις αρχές που τη συγκροτούν. Απορρίπτουν την αυτονομία του ατόμου, το «κοινωνικό συμβόλαιο», τη διάκριση των σφαιρών της «οικονομίας» και της «πολιτικής» υποστηρίζοντας την άποψη ότι «τα πάντα είναι πολιτική». Καταδικάζουν τη «ψευδή ιδεολογία» του φιλελευθερισμού, η οποία συσκοτίζει τον «συγκρουσιακό» χαρακτήρα της πολιτικής που οργανώνεται με βάση το σμιτιανό δίπολο «εχθρός-φίλος». Εκφράζουν την απέχθεια τους προς τον αστικό κόσμο του «καθωσπρεπισμού» και της επιχειρηματικότητας που διαφθείρουν το πολεμικό και «αγωνιστικό» πνεύμα των ανθρώπων. Ασκούν δριμεία κριτική στον κοινοβουλευτισμό και τις «αργόσυρτες» διαδικασίες του σε αντίθεση με την υποτιθέμενη αποτελεσματικότητα μιας «κατάστασης εξαίρεσης». Ο αντι-αμερικανισμός τους συμβολίζει και συμπυκνώνει, τη συνολική απόρριψη του κοσμοπολιτισμού, του πλουραλισμού και του επιχειρηματικού καπιταλισμού.

Ο σπουδαίος στοχαστής Αλέξις ντε Τοκβίλ έγραψε ότι, «όταν το παρελθόν δεν φωτίζει το μέλλον, το παρόν σκοτεινιάζει». Η διατηρούμενη ιστορική μνήμη και οι διαφορετικές οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες της σημερινής εποχής, καθιστούν αδιανόητη την επανάκαμψη του φασισμού, του ναζισμού και του σταλινισμού. Ωστόσο, τα πολιτικά άκρα διαθέτουν ακόμη τη δύναμη να αποσταθεροποιήσουν τις σύγχρονες φιλελεύθερες κοινωνίες.

Σήμερα, η σφοδρή οικονομική κρίση, η αποδιάρθρωση της κοινωνικής συνοχής, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον, η αδυναμία κατανόησης της σύνθετης πραγματικότητας, αναμενόμενα δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες ενίσχυσης των πολιτικών άκρων. Οι κρίσεις θρέφουν τις ιδεολογίες, οι οποίες σε ένα άνυδρο ιδεολογικό περιβάλλον όπως το ελληνικό, βρίσκουν γόνιμο έδαφος να καρπίσουν. Οι φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές, προοδευτικές και μετριοπαθείς δυνάμεις, δεν επιτρέπεται να μείνουν απαθείς. Οφείλουν να αντιληφθούν ότι η προάσπιση των θεσμών της ανοιχτής οικονομίας και κοινωνίας αποτελεί την αναγκαία συνθήκη οικονομικής ευημερίας και κοινωνικής ειρήνης της χώρας. Προς τούτο, θα πρέπει να σχηματίσουν άμεσα μια «γραμμή άμυνας» στη μάχη των ιδεών απέναντι στους έλληνες «εθνομπολσεβίκους», οι οποίοι επιχειρούν να γυρίσουν την ελληνική κοινωνία δεκαετίες πίσω με απρόβλεπτες συνέπειες.

Ο σχηματισμός ενός «συνταγματικού τόξου», η οικοδόμηση συναίνεσης και η πολιτική συνεννόηση ανάμεσά τους με σκοπό τη διαφύλαξη των καταστατικών αρχών και την εφαρμογή των κανόνων του κράτους δικαίου, είναι το πρώτο ζητούμενο προκειμένου να υπάρξει μια καλύτερη επόμενη μέρα για όλους μας. Πριν να είναι αργά.

(Μία εκδοχή του κειμένου δημοσιεύεται στο τεύχος Ιουνίου της επιθεώρησης The Books’ Journal.)

Τζημεροδεξιά

Της Λώρης Κέζα

Καλά τα λέει ο κ. Θάνος Τζήμερος. Δεν μπορεί ο μετανάστης, που είναι και μαυριδερός, να μιλάει για κατώτερα ημερομίσθια. Θα κάτσει να δουλέψει με φραγκοδίφραγκα: «Οταν κάποιος φεύγει από μια χώρα όπου το επίπεδο αμοιβών είναι 1 δολάριο τη μέρα είναι πρόθυμος να εργαστεί με αμοιβή που μπορεί να είναι κατώτερη από τον κατώτατο μισθό της χώρας προορισμού, αλλά πάντως είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θα έπαιρνε στη χώρα του». Κακώς δεν πρόσθεσε και την υιοθέτηση ποινών της ισλαμικής δημοκρατίας. Όταν κάποιος είναι μουσουλμάνος και κλέψει, να του κόψουν το χέρι. Κι επίσης αν έχει κατέβει από τα Χίντου Κους, να μην ζητά καμπινέ στον καταυλισμό φιλοξενίας. Στο χώμα να πάει.

Ο κ. Θάνος Τζήμερος διατείνεται ότι το κόμμα του, Δημιουργία ξανά!, εκφράζει την κοινή λογική. Παρουσιάστηκε ως κόμμα που δεν έχει σχέση με τίποτε και κανέναν από το παρελθόν, εκφράζοντας απόψεις που φάνηκαν ως φιλελεύθερες. Οσο ξύνουμε την επιφάνεια, διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για ένα κόμμα συντηρητικό, πατριωτικό, ξενοφοβικό, ομοφοβικό. Εντάξει, οι περισσότεροι υποψήφιοι ήταν πετυχημένοι επαγγελματίες, άμωμοι της πολιτικής. Τούτο ασφαλώς δεν τους καθιστά φιλελεύθερους. Μέσα σε λίγες ημέρες, μετά τις εκλογές, οι απόψεις διίστανται: πρόκειται για σχήμα λαϊκής Δεξιάς, άκρας Δεξιάς, κεντροδεξιάς, σκέτης Δεξιάς; Δεν θα κολλήσουμε στον προσδιορισμό. Το βέβαιον είναι ότι είναι ένα κόμμα ασυνεπές.

Ακριβώς μετά τις εκλογές αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του κόμματος η εξής διαβεβαίωση: «Η ψήφος εμπιστοσύνης στη Δημιουργία, ξανά! δεν είναι εξαγοράσιμη, ούτε προς πολιτική εκμετάλλευση. Είναι η ξεκάθαρη και συνειδητή επιλογή των πολιτών για τη στήριξη ενός διαφορετικού πολιτικού πολιτισμού σ’ αυτή τη χώρα. Θα την τιμήσουμε». Τίμησαν τη συνειδητή επιλογή συνεργαζόμενοι με τον κ. Στέφανο Μάνο, ο οποίος τους καταδέχτηκε όταν απερρίφθη η πρότασή του προς το ΠαΣοΚ για κοινή εκλογική κάθοδο. Τούτων δοθέντων θα έπρεπε να επιμηκυνθεί το μότο του κόμματος και από «Πολιτική χωρίς πολιτικούς» να γίνει «Πολιτική χωρίς πολιτικούς αλλά με επικοινωνιολόγους». Φαίνεται να ενδιαφέρει περισσότερο το αμπαλάζ από το περιεχόμενο.

Ένα παράδειγμα για το ποιος είναι ο κ. Τζήμερος και πώς θέλει να φαίνεται ότι είναι. Υπόθεση Αδελφάτο. Ντρεπόταν να συνεργαστεί με τον κ. Γρηγόρη Βαλλιανάτο, φοβούμενος πιθανώς ότι ο ομοφυλοφιλία είναι μεταδοτική. Είπε ότι διαφωνεί μαζί του οριζοντίως, διαγωνίως, καθέτως (κάτι που έγινε αντιληπτό ως διαφωνία μπρούμυτα, ανάσκελα). Ενώ λοιπόν ο κ. Τζήμερος έβλεπε Βαλλιανάτο και φυλαγότανε, έφτασε στο σημείο, λίγες ημέρες αργότερα, να εκπλήξει με τις προχωρημένες δηλώσεις του: «Ολα τα ζευγάρια, ανεξάρτητα από τον ερωτικό τους προσανατολισμό, θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επισημοποιήσουν τη σχέση τους». Και το προχώρησε: «Οσον αφορά στην υιοθεσία, το ιδανικό θα ήταν ένα παιδί να μεγαλώνει με μητέρα και πατέρα. Όμως, προκειμένου να μεγαλώσει σε ένα ίδρυμα, προτιμώ τη θαλπωρή ενός σπιτιού – κι ας μην πρόκειται για μια τυπική οικογένεια».

Το πρόβλημα με τον κ. Θάνο Τζήμερο δεν είναι ότι αλλάζει άποψη, ότι προσαρμόζεται σε όσα θέλουν να ακούσουν οι πιθανοί ψηφοφόροι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει προσδιορίσει καν τις πρώτες ύλες του για να ξέρουμε επακριβώς πότε και πόσο ανακατεύει τα ιδεολογικά υλικά του.

Πηγη: ΒΗΜΑ Online

Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης

Η δημοκρατία και το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας
Ο διακεκριμένος οικονομολόγος Dani Rodrik δείχνει το δρόμο για την ισόρροπη ευημερία, την ώρα μιας παγκόσμιας κρίσης στο εμπόριο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την αγορά εργασίας.

Σε αυτό το πρωτότυπο βιβλίο, παρουσιάζεται το πολιτικό «τρίλημμα» της παγκόσμιας οικονομίας: είναι αδύνατον να προωθήσουμε, όπως λέει, ταυτόχρονα τη δημοκρατία, την εθνική κυριαρχία και την οικονομική παγκοσμιοποίηση. Αν θέλουμε να προωθήσουμε την παγκοσμιοποίηση, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το έθνος-κράτος. Αν πάλι διατηρήσουμε και εμβαθύνουμε τη δημοκρατία, θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στο έθνος-κράτος και τη διεθνή οικονομική ολοκλήρωση. Τέλος, αν επιθυμούμε να διατηρήσουμε την εθνική κυριαρχία, θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην εμβάθυνση της δημοκρατίας και την εμβάθυνση της παγκοσμιοποίησης.

Κάποιες επιλογές είναι συνεπώς αναγκαίες. Με ισχυρά επιχειρήματα, ο Dani Rodrik υποστηρίζει ότι η δημοκρατία και η εθνική κυριαρχία πρέπει να υπερισχύσουν της υπερπαγκοσμιοποίησης. Οι δημοκρατικές χώρες έχουν το δικαίωμα να προστατεύουν τις κοινωνικές αποφάσεις τους. Κάθε χώρα δικαιούται να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο, ανάλογα με τις ανάγκες και τις αξίες της, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την παγκόσμια οικονομία.

«Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης» είναι μια προκλητική ματιά της υπερβολές της υπερπαγκοσμιοποίησης, ένα βιβλίο απαραίτητο για όσους θέλουν να αποτρέψουν τις οικονομικές κρίσεις και τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές που τροφοδοτούν την αντίδραση ενάντια της ανοικτές αγορές.

Nouriel Roubini, συγγραφέας του βιβλίου Η οικονομία της κρίσης

Πρόλογος: Αντιγόνη Λυμπεράκη
Μετάφραση: Γιώργος Χρηστίδης
Επιμέλεια: Αντιγόνη Λυμπεράκη

«Χρειαζόμαστε έναν νέο τρόπο κατασκευής της παγκοσμιοποίησης»
συνέντευξη του Dani Rodrik στον Παύλο Παπαδόπουλο (ΤΟ ΒΗΜΑ, 29/5/11)

Tuesday, May 29, 2012

Υπέρ τίνος ο συμβιβασμός;

Του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Κάποιοι νόμισαν, εσφαλμένα, πως μπορείς, ετεροπροσδιοριζόμενος διαρκώς, να παράξεις πολιτική ή να γεννήσεις καινούριες ιδέες. Γιατί στις σημερινές δυσκολίες, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο τόπος χρειάζεται καινούριες ιδέες, νέες, φρέσκιες προτάσεις.

Χρειάζεται να αντιληφθεί ότι δεν είμαστε ο ομφαλός της γης και το άλας της πλέον, άρα η αδράνεια και αδιαφορία μας δεν δέχονται να προσδιορίζει και το δικό τους μέλλον.

Αυτό θα πρέπει να το αναδείξει και να το προτείνει, ως σχέδιο για την αναγκαία αναγέννηση, η πολιτική δύναμη που μιλάει το λόγο της αλήθειας.

Από την επομένη των εκλογών, όμως, ακούμε μία διαρκή επανάληψη, ενός επιχειρήματος που δεν επιβεβαιώνεται στην πραγματικότητα και θέλω να επιμείνω σε αυτό, γιατί αφορά τη φιλολογία για τα πρόσημα.

Μάθαμε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό, μερικές φορές, να τον κοροϊδεύουμε και βρίσκω μάλλον λάθος αυτή την επανάπαυση σε ένα συμπέρασμα, που μόνον ορισμένοι μπορούν να αναγνώσουν.
Κυβέρνηση με αριστερό πρόσημο. Κυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο.

Δεν είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη το πρόσημο.
Μπορεί κάποιος να μας μιλήσει για κυβέρνηση ικανή να κυβερνήσει;
Μπορεί κάποιος να μας προτείνει τους όρους για μια κυβέρνηση αξιόπιστη;
Μπορεί κάποιος να μας περιγράψει τι σημαίνει κυβέρνηση σοβαρή και αποτελεσματική;

Το εάν θα είναι αριστερή ή όχι, ποσώς με ενδιαφέρει και απασχολεί. Το άλλο περί προόδου παρακαλώ πολύ ας αφαιρεθεί δια παντός διότι στο όνομα της συνέβησαν τα μέγιστα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Και να έρθουμε σε ένα, ένα τα ερωτήματα.

Δεν γνωρίζω ποια υπηρεσία βάζει αυτά τα πρόσημα.
Κατ αρχάς πιστεύω ότι κανείς σήμερα δεν θα αναρωτηθεί για το ότι το ΚΚΕ απέχει τόσο από τη συμμετοχή όσο πολύ περισσότερο, από το περίφημο αριστερό πρόσημο. Οσο και να βαυκαλίζεται ότι εκπροσωπεί το ένα και το άλλο, στη χώρα μας σήμερα αντιπροσωπεύει ότι πιο οπισθοδρομικό, αντιδημοκρατικό και γκρίζο

Να δηλώσω επίσης, τη σαφή αντίθεσή μου και αντίρρηση ότι μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε απλά έστω και για υπόθεση εργασίας, να μπει, ακόμη και ως σύμβολο άοσμο και άχρου, το «αριστερό πρόσημο».

Δεν καταλαβαίνω από που κι ως πού;

Όλα τα ξεφτισμένα, πλέον, συνθήματα, ενός αναξιολόγητου, πρόσφατου παρελθόντος, μπορούν να κουβαλούν «αριστερό πρόσημο».

Δεν είναι Αριστερά οι παλιακές και περιθωριακές πλέον οικονομίστικες θεωρίες διαφόρων «μαρξιστών διανοητών», παρωχημένων εποχών που τις ξέβρασεν η ίδια η ζωή και η πράξη και που ο Μηλιός, παρουσιάζει αριστερά και δεξιά ως «νέες δημιουργικές προτάσεις».

Δεν είναι δυνατόν ο κρατισμός, που μας έφερε σε αυτό το χάλι μέχρι σήμερα, να φαντάζει ή να προτείνεται, από κάποιους, ως λύση για το αύριο, επειδή θα τον ελέγχει ο «αριστερός» Φωτόπουλος και ο «αριστερός» Παυλόπουλος.

Την απολύτως διεφθαρμένη λογική της εθνικής δωροδοκίας του Παπανδρέου που έδωσε συντάξεις μέχρι και σε δήθεν κατιόντες απόντων από την Εθνική αντίσταση, την επαναλαμβάνουν οι Στρατούληδες, ως επιστροφή στην προτέρα ευκλεή κατάσταση.

Η Ευρώπη κλονίζεται. Μέσα σε τούτο το σκηνικό, παρακολουθούμε, ένα νεαρό μαθητευόμενο μάγο, να επιδεικνύει την έπαρση του και δεν υπάρχει από πουθενά κάποια σοβαρή πρωτοβουλία που να δείχνει, ότι έχουμε συναισθανθεί πλέον ως πολίτες τον κίνδυνο και το σημείο στο οποίο έχουμε φθάσει.

Όλοι τους προτείνουν από πέντε, έξι, εφτά σημεία ο καθένας. Άλλοι μπορεί να προτείνουν και δέκα, γαλαντόμοι γαρ.
Και ο πολίτης σκέφτεται ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια « καλά δεν μπορούν να βάλουν τούτα τα σημεία, το ένα δίπλα στο άλλο και να βρούν πέντε, έξι , επτά που να είναι κοινά μπας και μπορέσει να κυβερνηθεί αυτός ο τόπος και να βγει από το αδιέξοδο»;

Ακούμε διαρκώς τα ίδια χωρίς καν παραλλαγές κι όλοι εκφράζουν την αγωνία τους για την 18 όχι Μπρυμέρ αλλά Ιουνίου.

Κανείς δε δεσμεύεται για λύση πολιτική και πρόταση.

Είναι αυτό με το οποίο άρχισα.
Φοβούνται:
Την κυβέρνηση που θα είναι ικανή , χωρίς πρόσημα και γραμματόσημα.
Την κυβέρνηση που θα είναι πραγματική νίκη της πολιτικής γιατί θα έχει ξεβράσει αυτό που οι πολιτικοί θεωρούν πολιτική και δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν ήταν ποτέ τέτοια, αλλά ήταν πάντα μια κακή τεχνική για να αναπαράγουν την εξουσία τους.

Κι εδώ, για να αναγεννηθεί η Αριστερά, σε τούτον τον τόπο, χρειάζεται τόλμη και καθαρό μυαλό, απαλλαγμένο από δεύτερες και τρίτες σκέψεις ωφελιμισμού.

Πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε όλοι αυτό που μας φώναξε από μακριά ένα βράδυ ο Λεωνίδας.
Ναι θα κάνουμε συμβιβασμό υποχρεωτικά για να φύγει από τον γκρεμό, η πατρίδα μας.

Το ζητούμενο πάντοτε ήταν και θα είναι υπέρ τίνος θα είναι ο συμβιβασμός;

Monday, May 28, 2012

Πού να βρεις λογική σ’ αυτόν τον τόπο;

"Θέλεις να έχης τις σκέψεις μου για τα πολιτικά μας πράγματα; Τα βρίσκω αποκαρδιωτικά. Τόσο αποκαρδιωτικά, που μου κάνει κακό και να τα κρίνω ακόμα. Οπως σου είπα άλλοτε, ο τόπος μας πάσχει από αθεράπευτη πολιτική ανεπάρκεια. Θα με καταλάβαινες ίσως καλύτερα αν ήξερες πόσο απλά είναι αυτά τα προβλήματα που τα καθιστούμε πολύπλοκα από ηλιθιότητα και κακή πίστι. Και είναι τόσο αληθινό αυτό, που φτάνει κανείς να πη ότι, αφού δεν μπορούμε να κάνωμε καλύτερη πολιτική, ο μόνος τρόπος για να σωθή ο τόπος είναι να μην κάνωμε καμμιά πολιτική. Αλλά μήπως χρειάζεται κι άλλη απόδειξι από το σημερινό μας κατάντημα; Η ηγεσία μας έχασε σε τέτοια έκτασι το αίσθημα του καθήκοντος, ώστε να θεωρήται επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου, ενώ ο λαός μας, ένας λαός που αντιμετώπισε πάντοτε με νοσηρό συναισθηματισμό τα πολιτικά του προβλήματα, κατατρύχεται ήδη από ψυχώσεις. Είμαι βέβαιος πως ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά -τι παρεξήγησις αλήθεια στον τόπο μας και μ’ αυτούς τους όρους- θα ήθελαν να είναι εκεί που βρίσκονται, αν μπορούσαν να καθορίσουν λογικά τη θέσι τους. Αλλά πού να την βρης τη λογική στον ευλογημένο αυτόν τόπο; ΄Η κι αν την βρης καμμιά φορά, θα την βρής χωρίς το γενναίο εκείνο αίσθημα που την καθιστά δημιουργική..."

Κωνσταντίνος Καραμανλής (επιστολή προς τον φίλο του δικηγόρο Γεώργιο Αβτζή καλοκαίρι του 1945)

Πόσο σύγχρονα ακούγονται όλα αυτά, πόσο μοιάζουν με τη σημερινή πολιτική κατάσταση της χώρας; Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Κωνσταντίνος Καραμανλής 1907-1998 - Μία πολιτική βιογραφία» του ακαδημαϊκού Κ. Σβολόπουλου, που εκδόθηκε φέτος από τον «Ικαρο». Στην Κυριακάτικη Καθημερινή ο Στέφανος Κασιμάτης με αφορμή αυτό το απόσπασμα από την επιστολή του Κων. Καραμανλή έγραψε το παρακάτω άρθρο. Διαβάστε το εδω

Sunday, May 27, 2012

Το άλλο μάθημα από την Ισλανδία

Tου Πάσχου Mανδραβέλη

Αν πάει κάποιος στην Ισλανδία, θα διαπιστώσει ότι στα ταμεία των περισσότερων καταστημάτων δέχονται σχεδόν όλα τα νομίσματα του κόσμου: ευρώ, δολάριο, σουηδική κορώνα, βρετανική λίρα, καναδικό δολάριο, μέχρι και γιεν Ιαπωνίας. Στο τέλος της λίστας είναι η ισλανδική κορώνα που αποτιμάται με τέσσερα μηδενικά (0,000). «Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να αγοράσεις τίποτε, διότι το ισλανδικό νόμισμα πλέον είναι χωρίς αξία. Κανείς δεν το εμπιστεύεται», δήλωσε στο αμερικανικό National Public Radio (NPR 13.4.2012) μια κάτοικος του Ρέικιαβικ.

Γράφτηκαν πολλά αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα για την «επανάσταση των Βίκινγκς», για τη διαγραφή του χρέους από τους Ισλανδούς και άλλα αριστερολυρικά. Ενα δεν ελέχθη: οι καταθέσεις των Ισλανδών που είναι αναγκαστικά σε τοπικό νόμισμα μηδενίστηκαν. Οχι εκείνων που είχαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, αλλά των εργαζομένων και των μικρών επαγγελματιών. Τώρα η Ισλανδία έχει αυστηρότατους περιορισμούς στην εξαγωγή συναλλάγματος, αλλά οι συναλλαγές εντός της χώρας γίνονται με όλα τα νομίσματα της οικουμένης, πλην του δικού της.

Κάπως έτσι θα εξελιχθεί η κατάσταση και με το ελληνικής κοπής ευρώ· greuro, geuro, γκιαούρο ή όπως αλλιώς ονομαστεί. Το Δημόσιο θα πληρώνει σ’ αυτό το νόμισμα, αλλά όλοι θα κάνουν τις συναλλαγές τους σε ευρώ, επειδή κανείς δεν θα εμπιστεύεται τη μεταμφιεσμένη δραχμή. Το κράτος θα τυπώνει όλο και περισσότερα geuros, για τα εσωτερικά χρέη και για να καλύπτει τις εισοδηματικές απώλειες των υπαλλήλων του, μέχρι που θα γίνει κάτι σαν τα χαρτονομίσματα της «Μονόπολης» ή την ισλανδική κορώνα. Και τότε θα συναλλασσόμαστε με ευρώ, αλλά θα βρισκόμαστε εκτός του μηχανισμού του ευρώ, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις τράπεζες, το εξωτερικό χρέος, τις διεθνείς συναλλαγές της χώρας. Αυτό συνεπάγεται ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια στα λαϊκά στρώματα, αφού μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων που καταναλώνουμε είναι εισαγόμενα ή εμπεριέχουν εισαγόμενες πρώτες ύλες.

Η αμετροέπεια του κ. Τσίπρα, τα διαρκή ψέματα άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι φαντασιοκοπίες του κ. Καμμένου, το διεθνές κλίμα που βαραίνει όλο και περισσότερο για την Ελλάδα, οι εγχώριοι λομπίστες της δραχμής, οι ξένοι κερδοσκόποι του ευρώ, οι ανοησίες του αντιμνημονιακού μπλοκ ότι θα έρθει ανάπτυξη ρίχνοντας λεφτά στην αγορά (ας περιμένουν λίγο· θα πέσουν πολλά geuros στην αγορά· τόσα που δεν θα ξέρουμε πού να τα βάλουμε) κ.ά. είναι οι συνιστώσες που συγκλίνουν σε μια συνισταμένη: εθνική, οικονομική και κοινωνική περιπέτεια.

Η κατάσταση στην Ισλανδία έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που όλο και περισσότεροι κάτοικοί της σκέφτονται να εγκαταλείψουν το νόμισμά τους. Πρώτη τους επιλογή είναι το ευρώ, αλλά εξετάζουν -για λόγους... σταθερότητας ή μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση στον ευρωπαϊκό Νότο- και το καναδικό δολάριο. Δεν θα μπουν σε κάποια νομισματική ένωση· απλώς θα χρησιμοποιούν το ξένο νόμισμα έχοντας βέβαια τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτό.

Υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος να καταφύγουν οι Ισλανδοί σε κάποιο μεγάλο νόμισμα. Η χώρα και η οικονομία τους είναι πολύ μικρή. Το νόμισμά τους μπορεί να χειραγωγηθεί στις αγορές πολύ εύκολα, ακόμη και από μικρούς κερδοσκόπους. Οπως δήλωσε στην ίδια εκπομπή ο νομπελίστας οικονομολόγος Ρόμπερτ Μάντελ «είναι διαφορετικές οι επιπτώσεις όταν μπαίνει ένας καρχαρίας σε μια μικρή λιμνούλα, και άλλες όταν μπαίνει σε μια μεγάλη».

Πηγή: εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ομως...

Ένα σκοτεινομελάχροινο παλικαράκι με πόδια κομματιασμένα κλαίει.
Εδώ μπροστά μου, στον γιατρό μπροστά, σε εμετούς ανάμεσα, με τους ορούς στα χέρια με τα δυο πόδια στον γύψο, γερμένος μπροστά σα μωαμεθανός προσκυνητής∙ στο κρεβάτι του νοσοκομείου με την αρρώστια να τον έχει αύριο ήδη καταβάλει.
"Του τηλεφώνησε η μάνα του από το Πακιστάν και του ζητάει να στείλει λεφτά" εξηγεί η εθελόντρια που δεν έχει φύγει από το πλάι του μικρού πρόσφυγα μέρες πολλές. "Έχει πέντε μικρά αδέλφια και τα συντηρούσε αυτός, δουλεύοντας με δέκα ευρώ μεροκάματο...ξέρεις πού κοιμάται;...μέσα στο φυτώριο σχεδόν πάνω στο χώμα...και τώρα δε μπορεί να δουλέψει, τον έδιωξε το αφεντικό του" συνεχίζει η εθελόντρια και η μέρα μου, η δύναμη να συνεχίσω έχει εξαερωθεί.
"Έξω οι λαθρομετανάστες!...όλοι οι μετανάστες!...αυτοί φταίνε για τα χαμηλά μεροκάματα, την ανεργία, φταίνε για την εγκληματικότητα... πόσοι πια να χωρέσουν σ' αυτόν τον τόπο;...να τους μαζέψουμε σε στρατόπεδα και να τους φορτώσουμε για την πατρίδα τους... "
Όμως.
Ένα διπλό μεροκάματο δικό μας, ένα μηνιάτικο δικό του, διακριτικά άλλαξε χέρια. Να ξεγελάσει την πείνα της εξαθλιωμένης οικογένειας εκεί πέρα. Να καθησυχάσει πως ο Αντρίς είναι καλά, θα συνεχίσει να στέλνει... Μέχρι να σιγήσουν τα εμβάσματα∙ σκεπασμένα από πρόχειρο χώμα, κάποιο βιαστικό μουσουλμανικό τελετουργικό. Εεε Σελήμ... Όπως σιγούν ολοένα περισσότερες ψυχές πηδώντας στο κενό με ταυτότητα Ελληνικού Προτεκτοράτου στα δόντια για αναγνώριση...
Ένας ελιγμός με αποκόλλησε από τον θάλαμο. Μπόρεσα έτσι να συνεχίσω στους άλλους λαβωμένους μου.
Όμως.
Με φωνές εθναμυντόρων να τρυπούν τα μηνίγγια μου. Είπα, έχω πονοκέφαλο, φταίει η υγρασία. Πάει καιρός που...Μαρίνα, Αριάν, Σαρκίς, Βιολέττα, Αχμέτ...
Έχουν δίκιο, το έχω παρατραβήξει.
Νιώθω προδότης της Πατρίδας.
Έχω εξαρθρωθεί.
΄Όμως∙ ασυμμόρφωτος.

Του Αλεξανδρου Αρδαβάνη (Ογκολόγος στον Αγιο Σάββα μέλος του συλλόγου
καρκινοπαθών ΚΕΦΙ Αθηνών)

Friday, May 25, 2012

Μια ακόμη ευκαιρία!

Η χώρα πορεύεται σε επαναληπτικές εκλογές με έναν δικομματισμό καρικατούρα. Στις 6 Μαΐου ο ελληνικός λαός μπορεί να τιμώρησε τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όμως η εντολή που έδωσε ήταν για συνεργασία για ευρύτερες συναινέσεις. Δυστυχώς, με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ η χώρα πάει και πάλι σε μια εκλογική μάχη που λίγα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Γιατί άραγε η Κουμουνδούρου έκανε αυτή την επιλογή; Για να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την απόλυτη πλειοψηφία; Μιλάμε για σενάριο επιστημονικής φαντασίας που ούτε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν θα έγραφε. Αλλά ακόμα και στο ενδεχόμενο πρωτιάς του κόμματος του κ. Τσίπρα πάλι θα χρειαστούν συναινέσεις και ευρύτερες κυβερνητικές συνεργασίες. Τι θα συμβεί τότε; Πάλι θα αρνηθεί ο κ. Τσίπρας; Θα οδηγηθούμε σε τρίτες εκλογές;

Υπάρχει διέξοδος;

Τα μεγάλα λάθη αυτών που χρεοκόπησαν την Ελλάδα και οδήγησαν τη χώρα σε σημείο αβάστακτης οικονομικής λιτότητας, δεν διορθώνονται με πιο τραγικά λάθη που οδηγούν στην ενδυνάμωση ακραίων στοιχείων, είτε δεξιών είτε αριστερών, με φανατισμένη και επικίνδυνη ιδεολογία. Ούτε και η σημερινή κατάσταση ανατρέπεται με την ενίσχυση κομμάτων που θυσιάζουν το συμφέρον του λαού και της χώρας στο βωμό των υπέρμετρων φιλοδοξιών τους και του άκρατου λαϊκισμού τους. Τα εύηχα και τα ωραία λόγια μπορούν πολύ εύκολα να σαγηνεύσουν έναν ταλαιπωρημένο και κουρασμένο λαό που διψά για λίγη ελπίδα. Τα μεγάλα λόγια, όμως, περί ακύρωσης του μνημονίου της χρεοκοπίας και των βάρβαρων μέτρων και περί «εθνικής αντίστασης», δεν μπορούν παρά να τρομάζουν όσους έχουν την στοιχειώδη νοημοσύνη να αντιληφθούν ότι αυτή η έξαρση φανατισμού, αλαζονείας και λαϊκισμού, οδηγεί την Ελλάδα σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Οι επιλογές δεν είναι πολλές. Ή θα αφήσουμε τη μάχη στις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, τα κόμματα της δραχμής με ότι καταστροφικό σημαίνει αυτό ή θα συσπειρωθούμε, θα αγωνιστούμε να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος και έτσι να ξανασταθούμε στα πόδια μας.

Μονόδρομος η Ευρώπη!


Το έχω ξαναγράψει. Σ’ αυτή τη μάχη η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί και πρέπει να είναι αρωγός της Ελλάδας. Να προτείνουμε στα αρμόδια κοινοτικά όργανα συνολικό και συγκεκριμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα επενδυτικών δραστηριοτήτων, με χρηματοδότησή του από τους μηχανισμούς της Ένωσης. Μια επενδυτική πρωτοβουλία για την αναπτυξιακή ώθηση της οικονομίας μας με τη σύμπραξη του προϋπολογισμού (Δημόσια Ταμεία / ΕΣΠΑ), της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕ) και ad hoc μηχανισμών (επενδυτικά ομόλογα κ.λ.π.).

Η παρουσία του Φρανσουά Ολάντ στη προεδρία της Γαλλίας, ήδη έχει φέρει αισιόδοξα μηνύματα ότι η Ευρώπη μπορεί να ξεφύγει από τις πολιτικές «σκληρής» και μονόπλευρης λιτότητας και να ανοιχθεί ένα «παράθυρο» για την ανάπτυξη. Η Ελλάδα απέκτησε έναν σύμμαχο, αλλά για να υλοποιηθούν αυτές οι προτάσεις και να μην έχουν την τύχη των προηγούμενων ευρωπαϊκών ενισχύσεων πρέπει να υπάρξει άμεση παρέμβαση στη λειτουργία του κράτους. Χρειάζεται δραστικός περιορισμός της σπατάλης στο δημόσιο, κατάργηση-συγχώνευση οργανισμών που δεν προσφέρουν έργο και ορθολογική κατανομή προσωπικού μέσα από τη διαδικασία των μετατάξεων. Το πελατειακό κράτος που έστησαν ΠΑΣΟΚ & ΝΔ έφτασε στα όρια του, αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι κάποιοι παριστάνουν τους «όψιμους Ηρακλειδείς» και αγνοώντας ότι αυτό το σαθρό πελατειακό σύστημα μπορεί να συμπαρασύρει στην καταστροφή το πολιτικό σύστημα με ανεξέλεγκτες συνέπειες για την κοινωνία και τη χώρα, υπόσχονται διορισμούς στο δημόσιο και διατήρηση συντεχνιακών δήθεν κεκτημένων.

Με ποια κυβέρνηση;

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Η χώρα δεν έχει ανάγκη ούτε από «δεξιά», ούτε από «αριστερή» κυβέρνηση. Έχει ανάγκη από κυβέρνηση που θα προχωρήσει στις απαραίτητες ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα κρατήσουν τη χώρα στην Ευρωζώνη, θα βάλει τις βάσεις για την οικονομική ανάπτυξη, θα αντιπαρατεθεί με το πελατειακό πολιτικό σύστημα και έτσι η πατρίδά μας από μια «βαλκανικού – σοβιετικού» τύπου χώρα θα αρχίσει να συγχρονίζει τα βήματά της με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, αποκτώντας παράλληλα την εθνική της αξιοπρέπεια. Για να συμβεί αυτό στις εκλογές της 17ης Ιουνίου πρέπει να ενισχυθούν οι ευρωπαϊκές, ριζοσπαστικές, μεταρρυθμιστικές πολιτικές δυνάμεις σε όλο το κομματικό φάσμα. Να απομονωθούν οι φωνές του λαϊκισμού, της δραχμής και του απομονωτισμού. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε στη συγκρότηση μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης συνεργασίας.

Η Δημοκρατική Αριστερά στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών για σχηματισμό κυβέρνησης μετά την 6η Μαΐου έδειξε αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πολίτες και τη χώρα. Κατέθεσε ολοκληρωμένη κυβερνητική πρόταση, προτείνοντας οικουμενική λύση, η οποία προσέκρουσε στην πρωτοφανή αλαζονεία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο θα πρέπει να πράξει (και με περισσότερη πλέον αποφασιστικότητα...) και μετά τις 17 Ιουνίου.
Με τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου το πολιτικό σύστημα είχε μια μοναδική ευκαιρία να πάρει αποστάσεις από όλα αυτά που μας έφεραν την μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική & πολιτισμική κρίση όλων των εποχών για την Ελλάδα. Αποστάσεις από τον λαϊκισμό, τον καταναλωτισμό, τον εικονικό πλουτισμό και βέβαια τον άκρατο κρατισμό. Το πολιτικό & εκλογικό κόστος θα ήταν πολύ μικρότερο από όσο νομίζουμε. Η ευκαιρία δεν χάθηκε οριστικά. Στις 17 Ιουνίου οι δυνάμεις της λογικής και της ευθύνης μπορούν (και πρέπει...) να νικήσουν και να βάλουν την χώρα σε μια νέα τροχιά.

Thursday, May 24, 2012

Δώστε πίσω την Πάτρα μας

Του Νίκου Κακαρίκα

Η περιοχή των Ιτέων στην Πάτρα αποτελεί μια από τις παλαιότερες εργατικές συνοικίες της πόλης. Περνώντας μέσα από τα στενά δρομάκια που οδηγούν στην Ακτή Δυμαίων και στο εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής τα χαμηλά σπίτια και οι εργατικές κατοικίες παραπέμπουν σε άλλες εποχές.

Χτες, δεύτερη ημέρα αντιδράσεων έξω από το εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής, με αφορμή τη δολοφονία του Θανάση Λαζανά από τρείς Αφγανούς και περισσότεροι από 2000 κάτοικοι των Ιτέων αλλά και της Λεύκας ζήτησαν την άμεση απομάκρυνση όλων των παράνομων μεταναστών από τις υπέρ το δέον υποβαθμισμένες περιοχές τους.

Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, περί τα 100 άτομα επιτέθηκαν και πάλι στις δυνάμεις των ΜΑΤ με πέτρες και 4 μολότοφ αλλά αυτή τη φορά τα επεισόδια έλαβαν τέλος μέσα σε μια ώρα. Σύμφωνα πάντως με πληροφορίες μεγάλο μέρος των παράνομων μεταναστών που διέμεναν εντός της Πειραϊκής και σε άλλα παλιά εργοστάσια μεταφέρθηκε στην Αθήνα τα ξημερώματα της Τετάρτης.

Στα πηγαδάκια που είχαν στηθεί έξω από το παλιό εργοστάσιο τα παράπονα που άκουγε κανείς από τους πολίτες για τον Δήμο, τη Νομαρχία, την Αστυνομία και τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ήταν ατελείωτα. “Κανένας και καμία υπηρεσία δεν αντιμετώπισε το πρόβλημα όπως θα έπρεπε. Όλοι τους έκρυβαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα αυτής της εγκληματικής πρακτικής και μην μας κατηγορείτε για ρατσιμό και φασισμό. Δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε όταν πέφτει το φως του ήλιου” ήταν ένα από τα βασικά επιχειρήματα των κατοίκων.

“Δεν είμαστε με τη Χρυσή Αυγή αλλά και δεν μας ενδιαφέρει αν αυτοί που επιτέθηκαν στις αστυνομικές δυνάμεις ή κυνήγησαν μετανάστες είναι με τη Χ.Α” μου λέει μια κυρία.

“Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όχι τώρα. Εδώ και μια πενταετία. Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νέος λίγα μέτρα από το σπίτι του για να καταλάβουν πως τα πράγματα έχουν εκτραχυνθεί. Τηλεφωνούμε στην Αστυνομία και τους καταγγέλουμε εγκληματικές πράξεις που γίνονται έξω από τα σπίτια μας και μας απαντούν πως δεν υπάρχει διαθέσιμο περιπολικό. Αυτοί που είναι σήμερα εδώ έχουν ψηφίσει σχεδόν όλα τα κόμματα στις τελευταίες εκλογές. Δεν έχει να κάνει με δεξιά ή αριστερά. Έχει να κάνει με την καθημερινή μας ζωή. Πρέπει κάποιος να πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις”.

Το μεγαλύτερο παράπονο που ακούστηκε όμως χτες από τους συγκεντρωμένους κατοίκους ήταν πως έπρεπε να είχε ξεσηκωθεί όλη η Πάτρα και όχι μόνο οι κάτοικοι των Ιτέων και της Λεύκας. “Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Είμαστε μόνοι μας εδώ πέρα. Είμαστε κομμάτι της πόλης και θα έπρεπε όλοι οι κάτοικοι να δείξουν πως θέλουν κάτι να αλλάξει στην Πάτρα”.

Φεύγοντας, ρωτάω έναν νεαρό αν αυτοί που κάνουν τα επεισόδια είναι μόνο μέλη της Χ.Α. “Όχι, μου απαντά κοφτά, οι περισσότεροι δεν ανήκουν στην οργάνωση. Αλλά αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση και δεν αλλάξει κάτι άμεσα, οι περισσότεροι, δυστυχώς, θα γίνουν μέλη της Χ.Α."

Πηγή: www.protagon.gr 

Wednesday, May 23, 2012

C' est la faute à Rousseau?

Της Αννας Δαμιανίδη

Χτες πήγα στη Γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, στο ξενοδοχείο Κάραβελ, επειδή ο εκπρόσωπος της παράταξης μας ειδοποίησε να πάμε. Επρόκειτο να συζητηθεί πρόταση για απεργία διαρκείας στη διάρκεια των εκλογών, κι αν και είμαι συνταξιούχος και δεν μου πέφτει λόγος, ωστόσο επειδή ακόμα δουλεύω κατά κάποιον τρόπο, όσο μπορώ, σε σάιτ και μπλογκ, κι επειδή συνέχεια ασχολούμαι με την πολιτική, δυστυχώς σε βαθμό υπερβολικό αυτούς τους τελευταίους μήνες, είπα να πάω. Και πήγα.

Έφτασα αργά, είχα κάτι δουλειές νωρίτερα, αλλά έφυγα πριν τελειώσει. Το κλίμα ήταν εξαιρετικά φορτισμένο εναντίον του εκπροσώπου μας, ο οποίος ξέρω ότι δεν συμφωνεί με τις απεργίες. Πιστεύω κι εγώ ότι μόνο κακό κάνουν στην παρούσα περίσταση, αλλά οι ομιλητές και οι συμμετέχοντες στη συνέλευση είχαν πολύ επαναστατικές διαθέσεις. Άκουσα έναν της Ανταρσίας, ο οποίος πρότεινε πολλά και διάφορα, όπως ‘να παραιτηθούν εθελοντικά από θέσεις γραφείου τύπου που έχουν οι συνάδελφοι, να δημιουργήσουν άδειες θέσεις εργασίας’ και ‘να απεργούμε συνέχεια μέχρι να πετύχουμε’. Τι να πετύχουμε: τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ και το πέρασμα τους στα χέρια των εργαζομένων, αν κατάλαβα καλά. Γιατί μπορεί και να μην κατάλαβα. Πάντως ο νεαρός καταχειροκροτήθηκε.

Κι ομολογώ ότι ακόμα κι εγώ που έχω πια γεράσει και προ πολλού εγκαταλείψει την ελπίδα να συναρπάσω ένα επαναστατικό ακροατήριο όπως το συνάρπασε εκείνος, προς στιγμή άφησα τη ρομαντική αυτή άποψη να μου χαϊδέψει τ’ αυτιά και να εμφυσήσει μια γλυκιά αίσθηση στην καρδιά μου. Ναι, θα μπορούσαμε να ζούμε σε έναν παράδεισο αν οι άνθρωποι άφηναν την καλοσύνη τους ελεύθερη, όπως πρότεινε αυτός ο ευσταλής νεαρός που τριγυρνούσε ύστερα περήφανος και εισέπραττε συγχαρητήρια. Τι υπέροχος κόσμος θα ήταν αυτός όπου τα ΜΜΕ διοικούνται από τους εργαζόμενους, και όπου όσοι έχουν παραπάνω δουλειές, οι πολυθεσίτες που λέγαμε κάποτε, παραιτούνται οικειοθελώς υπέρ των ανέργων; Πώς να μην ξεχάσουμε όλοι, μαγεμένοι από μια τέτοια προοπτική, την πρακτική και βαρετή ερώτηση του Μανδραβέλη για τα ακίνητα της ΕΣΗΕΑ που θα έπρεπε να αποφέρουν περισσότερα κέρδη, και την αντιπαθητική άποψη ότι στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερες εφημερίδες από όσες χρειάζονται για να ικανοποιούν το αναγνωστικό κοινό, άρα θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα ανεργίας στο άμεσο μέλλον; Ή την υπενθύμιση ότι ένα απο τα ακίνητα της ΕΣΗΕΑ, ανακαινισμένο με λεφτά ευρωπαϊκά και ελληνικά, τελεί υπό κατάληψη εδώ και κάτι χρόνια;

Υπήρχε όμως κάτι που δεν μου άρεσε: Μόλις σηκώθηκε ο Κανέλλης να μιλήσει, που είναι εκπρόσωπος της παράταξης μας, άρχισαν από κάτω να φωνάζουν πολύ επιθετικά εναντίον του. Δημιουργήθηκε μια ατμόσφαιρα προπηλακισμού που διέψευδε ακριβώς την προηγούμενη ρομαντική άποψη, ότι δηλαδή οι άνθρωποι είναι καλοί εκ φύσεως. Γιατί, εντάξει η βαθιά καλοσύνη που ίσως κρύβουν μέσα τους, αλλά με την απέξω συμπεριφορά τι γίνεται; Κι αν κάποιος διαφωνεί με το πώς μπορεί να εφαρμοστεί η επαναστατική καλοσύνη, πόσο καλά μπορεί να του φερθεί το ξεσηκωμένο πλήθος;

Πάνω εκεί σηκώθηκα κι έφυγα για να στοχαστώ κατά μόνας την ανθρώπινη έμφυτη ή μη καλοσύνη, περιμένοντας κάτω από το Χίλτον το λεωφορείο 224, το οποίο άργησε μισή ώρα. Ευτυχώς έχει σκιά και γρασιδάκι το Χίλτον απέξω, και κάποια στιγμή ξάπλωσα λίγο, πείθοντας τον εαυτό μου πως οι έμφυτα καλοί άνθρωποι δεν θα μου έκαναν παρατήρηση, πράγμα που επαληθεύτηκε. Κανείς δεν με μάλωσε, οπότε μπορείς να πεις ότι η καλοσύνη της ανθρωπότητας θριάμβευσε στο καπιταλιστικό ξενοδοχειακό γρασίδι. Για μισή ώρα τουλάχιστον. Βέβαια το γρασίδι είναι έξω από το χώρο του ξενοδοχείου, αλλά τέλος πάντων.

Εκείνο που σκέφτηκα στο ευχάριστο αυτό μισάωρο, είναι πως ίσως πρέπει να ξαναδιαβάσω Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Αυτός, μαθαίναμε στο σχολείο, είναι που είχε την επαναστατική άποψη περί της ανθρώπινης καλοσύνης. Ο άνθρωπος γεννιέται καλός, είχε πει, αλλά σιγά- σιγά ο πολιτισμός τον καταστρέφει. Αυτή η άποψη περί έμφυτης καλοσύνης, αν δεν είναι η βάση κάθε αριστερής σκέψης, είναι σίγουρα η βάση της σκέψης του νεαρού της Ανταρσίας με τις πρωτότυπες ιδέες. Στο μυαλό πολλών αριστερών υπάρχει η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως καλοί και ο πολιτισμός τους καταπιέζει, άρα αν καταργήσουμε τον πολιτισμό η καλοσύνη θα ξεχυθεί στη ζωή μας. Μια βάση ρομαντική που βοηθάει την επαναστατική άποψη της καταστροφής. Δεν πειράζει ας πούμε να καταστρέψεις τα σκαλιά του Αγίου Διονύση των καθολικών στην Πανεπιστημίου, να κάψεις μερικά νεοκλασσικά κτίρια, να σπάσεις το μαρμάρινο ερεισίνωτο του μετρό, να μουτζουρώσεις τους τοίχους του κτιρίου της Ακαδημίας, ή απλώς να ξεθεμελιώσεις ολόκληρη την Αθήνα, γιατί δεν είναι παρά μια μορφή του πολιτισμού, η πόλη, το λέει κι η λέξη, κι αμέσως μόλις βρεθούν στη φύση οι άνθρωποι θα γίνουν καλοί από μόνοι τους.

Πρέπει να διαβάσω ξανά επειγόντως Ζαν Ζακ Ρουσώ και ομολογώ ότι βαριέμαι. Είναι δυνατόν να έλεγε τέτοιες ανοησίες; Ίσως απλώς υποστήριζε το αντίθετο από το δόγμα της εκκλησίας τότε, ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται αμαρτωλοί και με προδιαγεγραμμένη μοίρα, ότι οι ευγενείς κληρονομούν τη θεϊκή εύνοια και οι αστοί τη θεϊκή αδιαφορία, οι δε προλετάριοι την κατάρα του θεού, πιθανότατα. Κάτι τέτοιο θα ήθελε να πολεμήσει ο φιλόσοφος, και κάπου αλλού θα το πήγαινε.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη ρομαντική άποψη είχα κι εγώ κάποτε για τους ανθρώπους. Ο Ζαν Ζακ Ρουσώ φταίει; Χρειάστηκε να ζήσω πολύ για να καταλάβω ότι οι άνθρωποι δεν είναι εκ φύσεως καλοί, όσο κι αν η καλοσύνη σαν ιδέα τους είναι εξαιρετικά ευχάριστη. Μα κάπου θα πρέπει να τα εξηγεί αυτά ο Ρουσώ. Μήπως τα λέει στο Κοινωνικό Συμβόλαιο; Στην κοινωνία δεν παραχωρείς ένα κομμάτι της ελευθερίας σου για να σου δώσει χαρές της συμβίωσης, τα λέει αυτά; Χωρίς κανόνες ελευθερία δεν υπάρχει, άργησα αλλά το κατάλαβα. Κανόνες που όλοι τους σέβονται, για να καταπιέσουν τα ένστικτα της καταστροφής μέσα τους και να σου επιτρέπουν να ζεις χωρίς βία ακόμα κι αν είσαι πιο πλούσιος, πιο ωραίος, πιο νέος, κλπ...

Γιατί, πες μου βρε ωραίε μου αντάρτη της Ανταρσίας, αν είχες εξουσία και σου αντιστέκονταν οι πολυθεσίτες, τι θα έκανες; Δεν θα τους έπαιρνες τη δουλειά με το ζόρι; Αν μπορούσες; Και μήπως θα τους έστελνες και σε καμία ταχύρυθμη εκπαίδευση αναμόρφωσης για να γίνουν άνθρωποι καλοί όπως εσύ νομίζεις ότι πρέπει να είναι οι καλοί; Οπότε πού φτάνουμε καλέ μου; Στην τυραννία και στα στρατόπεδα δεν φτάνουμε; Δεν ξέρεις τίποτε γι αυτά νέε μου; Εντάξει, στην Ελλάδα έχουμε ωραία ξερονήσια, εξάλλου πρόκειται για την ωραιότερη χώρα του κόσμου.

Η απεργία αποφασίστηκε αφού είχα φύγει, πρόλαβα μόνο να ακούσω μια άλλη μαχητική συνάδελφο, την οποία γνωρίζω, είναι συνταξιούχος, να προτείνει κι αυτή απεργία. Φεύγουμε πια από την πλάνη περί καλοσύνης του Ρουσώ, και πάμε σε γκροτέσκες καταστάσεις της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, όπου άνθρωποι προνομιούχοι κηρύττουν απεργίες οι οποίες θα πλήξουν φτωχότερους εργαζόμενους με πολύ λιγότερα προνόμια. Κι αυτό δεν είναι της αρμοδιότητας μου, διότι εγώ ασχολούμαι με υψιπετή θέματα, την ανθρώπινη καλοσύνη και τον Ζαν –Ζαν Ρουσώ. Ήρθε και το λεωφορείο κάποια στιγμή, για το οποίο θα φιλοσοφήσουμε εν ευθέτω χρόνω. Mπορεί να διαβάσω το Κοινωνικό Συμβόλαιο. Αλλά θα κάνω καιρό να ξαναπάω σε συνέλευση της ΕΣΗΕΑ. Γέρασα και την αγριάδα της επανάστασης, αυτής της επιθετικής πίστης στην καλοσύνη, δεν την αντέχω.

Πηγη: Ημερολόγιο Οδοστρώματος

Οι τέσσερις υπεύθυνοι για την ελληνική τραγωδία

Αναμφίβολα η άποψη του Mohamed A. El-Erian*, CEO και Chief Investment Officer της PIMCO, του κολοσσιαίου επενδυτικού οργανισμού που διαχειρίζεται 1,4 τρισ. δολάρια (!), έχει βαρύνουσα σημασία διεθνώς, κι όχι μόνο για τις αγορές. Το τελευταίο του άρθρο, από το οποίο παραθέτουμε αποσπάσματα, είναι πραγματικός καταπέλτης όχι μόνο για τους «συναδέλφους» του ιδιώτες μεγαλοεπενδυτές αλλά και για τους «θεσμούς» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, όπως επίσης και για τις ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας

Σύμφωνα με τον Mohamed El- Erian, η Ελλάδα παρουσιάζει εντυπωσιακές ομοιότητες με την Αργεντινή πριν από τη χρεοκοπία της, ο οποίος σημειώνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε να υπάρξει εντονότατη διαμάχη αναφορικά με το ποιος φταίει για την όλο και πιο βαθιά μιζέρια που αντιμετωπίζουν πλέον εκατομμύρια Έλληνες.

1. Πολλοί θα βιαστούν να κατηγορήσουν τις ελληνικές κυβερνήσεις των οποίων ηγήθηκαν τα πάλαι ποτέ κυρίαρχα πολιτικά κόμματα, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, λέει ο επικεφαλής της PIMCO.

Η προθυμία τους να ευημερήσουν τη χώρα με δανεικά δημιούργησε τεράστια χρέη, ενώ ταυτόχρονα την οδήγησε σε δραματική απώλεια ανταγωνιστικότητας και, συνεπώς, αναπτυξιακής προοπτικής. Ορισμένοι μάλιστα επιδίωξαν να είναι πολύ φειδωλοί με την αλήθεια και δεν αποκάλυψαν το πραγματικό μέγεθος των ελλειμμάτων και των χρεών.

Αλλά η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ απογοήτευσαν τους Έλληνες πολίτες κι όταν χρειάστηκε να γίνουν προσαρμογές και μεταρρυθμίσεις. Την αρχική φάση άρνησης διαδέχθηκαν δεσμεύσεις που δεν μπορούσαν να τηρηθούν (και κατά την άποψη ορισμένων, σημειώνει, δεν θα έπρεπε να τηρηθούν, λόγω του προβληματικού σχεδιασμού των προγραμμάτων).

Βέβαια, για να δημιουργηθεί χρέος σημαίνει ότι έχει δοθεί πίστωση, τονίζει ο El-Erian.

2. Οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας έριξαν με μεγάλη χαρά λεφτά στη χώρα, όταν όμως η τεχνητή έκρηξη της οικονομίας δεν μπορούσε πλέον να διατηρηθεί αποποιήθηκαν τις ευθύνες τους. Ο υπερδανεισμός ήταν τόσο διαδεδομένος που, σε κάποιο σημείο, έριξε τη διαφορά της απόδοσης μεταξύ των ελληνικών και των γερμανικών κρατικών ομολόγων σε γελοία χαμηλό επίπεδο για δύο χώρες που διαφέρουν θεμελιωδώς τόσο πολύ.

Όμως, σύμφωνα με τον El-Erian, ούτε η ελληνική κυβέρνηση ούτε οι ιδιώτες πιστωτές της έδρασαν κατ’ αυτόν τον τρόπο χωρίς να έχουν κάποιο πάτημα. Και οι δύο πλευρές καθησυχάστηκαν από την πολιτική κάλυψη που παρείχε η προσπάθεια ενοποίησης της Ευρώπης.

Και στις δύο περιπτώσεις – δηλαδή στους κανόνες και στους θεσμούς – η ευρωζώνη δεν ανταποκρίθηκε στα απαιτούμενα. Ας θυμηθούμε, προσθέτει, πως οι μεγάλες οικονομίες του πυρήνα (η Γαλλία και η Γερμανία) ήταν μεταξύ των πρώτων που παραβίασαν τους κανόνες για τους προϋπολογισμούς, οι οποίοι θεσμοθετήθηκαν με την έναρξη ισχύος του ευρώ. Και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αποδείχθηκαν αναποτελεσματικοί όταν ήρθε η ώρα να επιβληθεί η συμμόρφωση.

3. Η Ευρώπη, όμως, σημειώνει ο El-Erian, απέτυχε να αντιδράσει σωστά κι όταν έγινε εμφανές ότι η Ελλάδα άρχισε να παραπαίει. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν κατάφεραν να πετύχουν σύγκλιση απόψεων σε μια κοινή αποτίμηση των προβλημάτων της χώρας, πόσο μάλλον να συνεργαστούν για μια σωστή αντιμετώπισή τους.

4. Τέλος, υπάρχει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπου «η πολιτική σκοπιμότητα φαίνεται πως υπερέβη την ικανότητα ανάλυσης, υπονομεύοντας τόσο τον άμεσο επωφελή ρόλο του όσο και τη λειτουργία του ως πολιτικού και οικονομικού καταλύτη».

Όπως επισημαίνει, σήμερα κανένας από τους τέσσερις δεν μπορεί να αποφύγει την πραγματικότητα ότι η κατάρρευση της Ελλάδας δεν θα είχε συντελεστεί εάν δεν είχαν δείξει αδιαφορία κατά τη διάρκεια της οικονομικής έκρηξης κι αν δεν εκπλήρωναν με τόσο πλημμελή τρόπο τις υποχρεώσεις τους κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης.

Θα ήλπιζε κάποιος, συμπληρώνει ο CEO της PIMCO, ότι θα αποδοθούν ευθύνες και στους τέσσερις, όμως το πιθανότερο είναι ότι θα τη γλιτώσουν πολύ εύκολα.

Ιδιαίτερα σε σύγκριση με τα πραγματικά θύματα αυτής της ιστορικής τραγωδίας – δηλαδή τα πιο ευάλωτα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού, η κατάσταση των οποίων θα γίνει πολύ χειρότερη σήμερα και για πολλά χρόνια ακόμα, καθώς εξαφανίζονται θέσεις εργασίας, εξατμίζονται οι αποταμιεύσεις και καταστρέφονται τα αναγκαία για τη συντήρησή τους.

Και πιθανότατα δεν θα είναι οι μόνοι. Εκατομμύρια άλλοι μπορεί να υποστούν παράπλευρες ζημιές, καθώς η οικονομική κρίση απειλεί να εξαπλωθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας.

Εντυπωσιακή, όμως, είναι και η κατάληξή του, σύμφωνα με την οποία «σε έναν πιο δίκαιο κόσμο τα ευπαθή τμήματα της κοινωνίας θα δικαιούνταν να πάρουν πίσω τα επίσημα προνόμια, τους μισθούς, τα μπόνους τα οποία απόλαυσαν για πολύ καιρό οι τέσσερις υπεύθυνοι της τραγωδίας. Σε τούτο τον κόσμο, όμως, όπως είναι σήμερα, αποτελούν απλώς μάθημα για το μέλλον».

* Ο Mohamed A. El-Erian είναι CEO και Chief Investment Officer της παγκόσμιας επενδυτικής εταιρείας PIMCO, που διαχειρίζεται assets ύψους περίπου 1,4 τρισ. δολαρίων. Έχει εργαστεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στη Harvard Management Company, την οντότητα που διαχειρίζεται την περιουσία του πανεπιστημίου Harvard. Ήταν στη λίστα με τους 100 κορυφαίους Global Thinkers του περιοδικού Foreign Policy τα έτη 2009, 2010 και 2011. Το βιβλίο του που τιτλοφορείται «When Markets Collide» ήταν το Βιβλίο της Χρονιάς από τους Financial Times/Goldman Sachs και κρίθηκε ως το καλύτερο του 2008 από το Economist.

**Διαβάστε εδώ το πλήρες κείμενο στα αγγλικά

Οι «Αγανακτισμένοι» εισήλθαν στη Βουλή

Του Νίκου Μαραντζίδη

Εκλεισε ένας χρόνος από το περίφημο κίνημα των «Αγανακτισμένων». Στις αρχές του περυσινού καλοκαιριού, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και στις άλλες πόλεις της χώρας, συνωστίστηκαν στις πλατείες, προκειμένου να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους για τα οικονομικά μέτρα, αλλά και να διατρανώσουν την απέχθειά τους για το πολιτικό σύστημα. Η τηλεοπτική κάλυψη των συγκεντρώσεων, οι συνεχείς συζητήσεις και τα άρθρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενίσχυσαν τον συλλογικό ναρκισσισμό του πλήθους. Η διαπόμπευση των πολιτικών προκαλούσε συλλογική και ατομική ηδονή. Η «γιούχα» και η μούντζα προβλήθηκαν ως ένας εναλλακτικός τρόπος πολιτικής σκέψης. Την ίδια στιγμή, πολιτικές δυνάμεις της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς όχι μόνο κολάκευαν αυτό το πλήθος, αλλά φρόντιζαν να το πλαισιώσουν οργανωτικά και ιδεολογικά. Ηταν η πρώτη φορά, στη μεταπολίτευση, που μια τόσο μαζική ενέργεια στρεφόταν ευθέως ενάντια στο Κοινοβούλιο και στον κοινοβουλευτισμό.

Δύο πολιτικές δυνάμεις έδρασαν μέσα στο πλήθος «σαν το ψάρι στο νερό», όπως θα έλεγε ο πρόεδρος Μάο. Η μία ήταν η Χρυσή Αυγή. Με πολιτικό λάβαρο τον χυδαίο εθνικισμό, οι εθνικοσοσιαλιστές κατάφεραν να μπολιάσουν σε πολιτική πρόταση τον εθνικιστικό αντικοινοβουλευτισμό των «Αγανακτισμένων». Εκεί στην «άνω πλατεία», έγιναν ένα με το πλήθος. Εξέφρασαν τα αισθήματά του όταν τραγουδούσαν με πάθος τον εθνικό ύμνο, όταν μούντζωναν το Κοινοβούλιο, όταν έφτυναν τους βουλευτές, ακόμη κι όταν πήγαν να εισβάλουν στο κτίριο της Βουλής.

Αναδείχτηκε έτσι, από τη μια πλευρά, μια ατζέντα δεξιού ολοκληρωτισμού που προέβλεπε γενική εκκαθάριση: από τους «προδότες πολιτικούς» μέχρι τους μετανάστες. Το φαινόμενο αντιμετωπίστηκε τότε από πολλούς σχεδόν ως χαριτωμένο ή έστω γραφικό. Ας μη βαυκαλιζόμαστε άλλο. Η Χρυσή Αυγή γεννήθηκε στον Αγιο Παντελεήμονα, αλλά μεγάλωσε και νομιμοποιήθηκε πολιτικά στην πλατεία Συντάγματος, χάρη στη ρητορική της ενάντια στο πολιτικό σύστημα. Ο δεξιός αντιφιλελευθερισμός της Χρυσής Αυγής έγινε αποδεκτός από ένα κομμάτι του κόσμου που αναζητούσε την εθνική αναγέννηση μέσα στη ρώμη του αυταρχισμού.

Η αντισυστημική άκρα αριστερά, και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε η δεύτερη δύναμη που αξιοποίησε την οργή των «Αγανακτισμένων». Οι πιο δραστήριες ακροαριστερές συνιστώσες της οργάνωσης επιχείρησαν συστηματικά και δραστήρια να πείσουν για το δικό τους σχέδιο υπονόμευσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, που το ονόμασαν «Αμεση Δημοκρατία». Εμφανιζόμενος με πολύ πιο φιλικό προφίλ και έξυπνη στρατηγική, ο αριστερός αντιφιλελευθερισμός είχε ταχύτερη και ευρύτερη διείσδυση από ό,τι ο δεξιός αντιφιλελευθερισμός. Εξάλλου, είχε προ πολλού περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις εισαγωγής του στην ελληνική κοινωνία της μεταπολίτευσης.

Η αντισυστημική/αντικοινοβουλευτική πολιτικοποίηση αποτελεί λοιπόν το νέο πολιτικό προϊόν, που παρήγαγε το φαινόμενο «Αγανακτισμένοι». Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ένα πισωγύρισμα για τα δημοκρατικά ήθη, στα πρότυπα του λατινοαμερικανικού αντικοινοβουλευτικού εθνικισμού των δεκαετιών του ’60 και του ’70.

Αρκετοί αναλυτές αντιμετωπίζουν αυτήν την έξαρση του αντικοινοβουλευτισμού ως διαχειρίσιμη από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Θεωρούν πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία θα καταφέρει να ενσωματώσει το κίνημα αυτό. Παραλληλίζουν μάλιστα την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ του 1981, ωσάν δηλαδή να πρόκειται για μια νέα εκδοχή ριζοσπαστικοποιημένης σοσιαλδημοκρατίας. Μπορεί· αλλά όταν παίζεις με τα σπίρτα ίσως να καείς.

Εξάλλου, η δεκαετία του ’70, στις συνθήκες της οποίας αναπτύχθηκε ο αριστερόστροφος ριζοσπαστισμός του ΠΑΣΟΚ, είχε κάποιες βασικές διαφορές με σήμερα. Χαρακτηρίστηκε από μια αισιοδοξία για το μέλλον για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, οι δημοκρατικοί θεσμοί είχαν μόλις πρόσφατα αποκατασταθεί και το Κοινοβούλιο όχι μόνο δεν αντιμετωπιζόταν με περιφρόνηση, αλλά ακριβώς το αντίθετο: η νωπή μνήμη της επτάχρονης δικτατορίας το καθιστούσε στη συνείδηση όλων των Ελλήνων τον ναό της δημοκρατίας. Ηταν το επίκεντρο της ελπίδας της χώρας για ένα καλύτερο αύριο.

Επιπλέον, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου των πολιτών υποστήριζε υλικά τους νέους θεσμούς. Η παρουσία του ΠΑΣΟΚ συνδέθηκε με τη δυνατότητα εναλλαγής στην εξουσία ενός τμήματος των πολιτικών, ελίτ που ήταν αποκλεισμένες από αυτήν τις προηγούμενες δεκαετίες, και παράλληλα υποδήλωνε τα όνειρα κοινωνικής ανέλιξης των κατώτερων στρωμάτων μέσω της κυριαρχίας πάνω στο κράτος.

Στις σημερινές συνθήκες τίποτε δεν εγγυάται πως τα πράγματα θα κυλήσουν προς την αισιόδοξη κατεύθυνση. Κατ’ αρχάς, οι οικονομικές συνθήκες θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν και μία πιθανή έξοδος της χώρας από το ευρώ θα πυροδοτήσει ένα νέο κύμα αγανακτισμένων αντιδράσεων με ανεξέλεγκτη ένταση και απροσδιόριστη διάρκεια. Επιπροσθέτως, η νέα πολιτική κουλτούρα, που διαμορφώνεται, δεν στηρίζεται πια στο αξιακό πλαίσιο της πρώιμης φάσης της μεταπολίτευσης. Ενα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, και ιδιαίτερα το νεαρότερο ηλικιακά τμήμα της, δεν αντιλαμβάνεται πλέον το Κοινοβούλιο και τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς ως πολύτιμα αγαθά που μπορεί να τα χάσει. Μερικοί, ανόητοι μάλιστα, διασκεδάζουν με την ιδέα ενός καψίματος της Βουλής.

Βρισκόμαστε στην αρχή ενός μακρύ δρόμου αυταρχικοποίησης τόσο της κοινωνίας όσο και των πολιτικών της θεσμών. Φοβάμαι πως αν η δημοκρατική και φιλελεύθερη κοινωνία μείνει απαθής, αυτό το αυταρχικό κύμα μπορεί να μετατραπεί σε τσουνάμι.

Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο Βαρσοβίας.

Monday, May 21, 2012

Πώς ενσωματώνονται οι ξένοι;

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής και οι «ανθρωπιστικές» ιδέες υπέρ του πλήρους ανοίγματος των συνόρων έχουν φέρει την Ελλάδα σε δύσκολη θέση, μοναδική στην Ευρώπη. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πλήθος και μια ποικιλία από μετανάστες, τους οποίους πρέπει να ταξινομήσουμε ώστε να τους διαχειριστούμε: αναπόφευκτα, τίθεται ζήτημα ταυτότητας, άρα και «διαφορών» ως προς τη γλώσσα, τα ήθη-έθιμα, το χρώμα-φυλή και τη θρησκεία. Μια μεταναστευτική πολιτική που αντιμετωπίζει όλους τους μετανάστες με τον ίδιο τρόπο είναι λανθασμένη και καταδικασμένη σε αποτυχία. Χρειάζεται να θέσουμε τα εξής ερωτήματα σχετικά με την ενσωμάτωση των μεταναστών στη χώρα μας: 1) Ενσωμάτωση ποιων; 2) Ενσωμάτωση πώς; 3) Ενσωμάτωση γιατί; 4) Ενσωμάτωση πόσων;

Πρώτα πρώτα, ενσωμάτωση ποιων; Ή καλύτερα, ενσωμάτωση ποιων σε ποιους; Στις ΗΠΑ, η ενσωμάτωση υπήρξε η απορρόφηση εθνοτήτων και φυλών. Στην Ευρώπη, μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, η «ενσωμάτωση» πραγματοποιείτο ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις• στους πλούσιους και τους φτωχούς. Για δύο αιώνες, η Ευρώπη εξήγαγε μετανάστες (δεν ήταν χώρος υποδοχής) λόγω της δημογραφικής αύξησης και λόγω του ότι ο Νέος Κόσμος διέθετε ελεύθερες εκτάσεις. Σήμερα, η Ευρώπη εισάγει μετανάστες, όχι επειδή ο πληθυσμός της είναι μικρός αλλά, εν μέρει, επειδή οι Ευρωπαίοι έγιναν πλουσιότεροι• ακόμα και οι φτωχότεροι από αυτούς απέφευγαν (μέχρι πριν από ένα δυο χρόνια τουλάχιστον) υπερβολικά επίμοχθες δουλειές. Αλλά, καθώς η ανεργία στην Ευρώπη είναι, εδώ και πολύ καιρό, διπλάσια έως τετραπλάσια της ανεργίας στις ΗΠΑ, ο «επισκέπτης-εργάτης» δεν είναι απαραίτητος όπως ήταν στην εποχή της εκβιομηχάνισης.

Έτσι, η Ευρώπη –και ιδιαίτερα η Ελλάδα- πολιορκείται και υποδέχεται μετανάστες τους οποίους δεν ξέρει πώς να σταματήσει. Τα μεταναστευτικά κύματα ενισχύονται από τρεις καινούργιες «στρατιές»: από τους κάποτε ακίνητους αγροτικούς πληθυσμούς, από τους αστικοποιημένους που υποφέρουν από την πείνα στις μεγαλουπόλεις, καθώς και από την «περίσσεια» του πληθυσμού που σώζεται από την ιατρική η οποία όμως (ιατρική) αποτυγχάνει να συγκρατήσει τη γεννητικότητα. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί με το να δεχτούμε περισσότερους μετανάστες: η πίεση δεν είναι ούτε συγκυριακή, ούτε κυκλική. Όσοι «μπαίνουν» δεν μειώνουν τον αριθμό όσων θέλουν να μπουν• αντιθέτως, προετοιμάζουν το έδαφος και για άλλους ακόμα κι αν οι συνθήκες ζωής είναι πολύ δύσκολες. Ο αυξανόμενος αριθμός ξένων προκαλεί, εκτός από οικονομικά προβλήματα, γενικευμένη κρίση ταυτότητας, ιδιαίτερα αν οι ξένοι δεν προέρχονται από παρόμοιους πολιτισμούς.

Το δεύτερο πρόβλημα: ενσωμάτωση πώς; Αν δεχτούμε ότι η ενσωμάτωση παραμένει ο στόχος μας –παρά τις πολυπολιτισμικές ιδέες που επιμένουν σε χωριστές και «ίσες» πολιτιστικές και θρησκευτικές κοινότητες - πώς μπορούμε να την επιτύχουμε; Η λύση φαίνεται απλή στα μάτια των αφελών: πρέπει να μετατρέψουμε τους μετανάστες σε πολίτες, να τους παραχωρήσουμε «ιθαγένεια-εθνικότητα» – δηλαδή, αρκεί να δώσεις σε κάποιον «εθνικότητα» για να γίνει πολίτης. Όμως η εξίσωση δεν προκύπτει. Η πολιτική της εθνικότητας για όλους επιδεινώνει τα προβλήματα που υποτίθεται ότι θέλει να λύσει.

Το πώς της ενσωμάτωσης εξαρτάται από τον ποιος ενσωματώνεται. Αν οι μετανάστες είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, η ενσωμάτωσή τους δεν μπορεί να προχωρήσει με μία και μοναδική συνταγή. Με βάση την τυπολογία των τεσσάρων «ειδών» μεταναστών, είναι δυνατό ο μετανάστης με θρησκευτικές και εθνοτικές διαφορές να ενσωματωθεί όπως ο μετανάστης με γλωσσικές και εθιμοτυπικές; Όχι, δεν είναι δυνατόν. Αυτή η απιθανότητα εντείνεται όταν οι μετανάστες ανήκουν σε θεοκρατικό πολιτισμό που δεν αναγνωρίζει διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας ταυτίζοντας τον πολίτη με τον «πιστό». Σε όλες τις περιπτώσεις, η ενσωμάτωση μπορεί να συμβεί μόνον αν οι ενδιαφερόμενοι το επιθυμούν - δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Η απλή αλήθεια είναι λοιπόν ότι η ενσωμάτωση συμβαίνει σε όσους είναι επιρρεπείς ενσωμάτωσης• κατά συνέπεια, η παραχώρηση ιθαγένειας σε μη ενσωματώσιμους μετανάστες δεν οδηγεί στην ενσωμάτωση. Οδηγεί στην απομόνωσή τους σε μικρές, πεισματικά εχθρικές κοινότητες.

Η ενσωμάτωση είναι απαραίτητη: οι μετανάστες που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα πρέπει να δεχτούν τους τοπικούς νόμους και κανόνες, να αποκτήσουν κάποια γνώση της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής κουλτούρας και να συμμετέχουν, με νόμιμο τρόπο, στην παραγωγή πλούτου και ιδεών.

Τέλος, ενσωμάτωση πόσων; Πόσοι νεοφερμένοι μπορούν να βρουν εργασία, να καλυφθούν από τα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας, να στεγαστούν; Αν το ποσοστό των μεταναστών αυξάνεται πάνω από το 10% του συνολικού πληθυσμού -σε κοινωνίες «παλιές» όπως η ελληνική (όχι δηλαδή αμερικανικού τύπου)- ανοίγει ο δρόμος για ξενοφοβία και τυφλές εξεγέρσεις.

*Το τελευταίο μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου "Για την αγάπη της γεωμετρίας" (2011) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Πηγή: www.protagon.gr

Saturday, May 19, 2012

Η γενοκτονία των Ποντίων και η ελληνική Αριστερά

Μια πρώτη προσέγγιση, μιας δύσκολης σχέσης και με αφορμή την στάση της κ. Μαρίας Ρεπούση στην βουλή (εδώ το σχεικό ρεπορτάζ)                  
          Έχουν περάσει ήδη δεκαέξι από τότε που θεσπίστηκε μια επίσημη νέα επέτειος, η 19η Μαϊου, ως Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας των ΠοντίωνΉταν η κατάληξη ενός ριζοσπαστικού ποντιακού κινήματος που είχε εμφανιστεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και είχε ως πρωτεργάτες ανθρώπους που προέρχονταν από δύο πολιτικές τάσεις διαφορετικές και αντιμαχόμενες μέχρι σήμερα: την εξωκοινοβουλευτική Αριστεράκαι τους «Ιταλούς» του Πασόκ.  
Το κίνημα αυτό είχε μεγάλη επιτυχία εφόσον υιοθετήθηκε από το σύνολο του οργανωμένου ποντιακού χώρου, δηλαδή πάνω από 400 οργανώσεις στην Ελλάδα -που εκπροσωπούν περισσότερους από ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας- και άλλες 200 στην Ευρώπη, την πρώην Σοβιετική Ένωση, ΗΠΑ-Καναδά, Αυστραλία, Αφρική. Βασικό χαρακτηριστικό του κινήματος αυτού είναι η αυτονομία, η δημοκρατική έκφραση της βάσης και η αυθύπαρκτη επιλογή μιας κοινωνικής ομάδας να ορίσει μόνη της τις αξίες της και τις προτεραιότητές της χωρίς τη διαμεσολάβηση ιδεολογικών και πολιτικών «προστατών».    
                                                  
Αναγνώριση: Από το Κοινοβούλιο έως τη «17 Νοέμβρη»
          Το μεγάλο κίνημα των πολιτών, που εμφανίστηκε σε μια εποχή που οι ιστορικές συνθήκες το επέτρεπαν, κατάφερε να πετύχει την πρώτη σημαντική νίκη των πληθυσμών που προήλθαν από τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Οι πρόσφυγες και οι απόγονοί τους, είχαν μέχρι τότε υποστεί μια πολιτική απόλυτης ιδεολογικής αφομοίωσης στο παλαιοελλαδικό μοντέλο και καταστροφής της ιστορικής τους μνήμης. Μιας πολιτικής που προωθούσαν όλες ανεξαιρέτως οι εκδοχές της εξουσίας -όπως και της όποιας αντιπολίτευσης- εφόσον οι πρόσφυγες του ’22 βρέθηκαν για δεκαετίες εκτός συστήματος, μακριά από τη χαμένη πια πατρίδα τους, σ’ ένα άξενο τόπο, που για πολύ καιρό τους αντιμετώπιζε ως «εσωτερικό εχθρό». Η κατάσταση αυτή θα πάψει σχετικά να ισχύει μόνο όταν θα βρεθεί ο νέος «εσωτερικός εχθρός», οι κομμουνιστές.
 (Η Έξοδος)
          Έτσι λοιπόν για πρώτη φορά, το 1994 όλες οι κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις, μέχρι και τη «17 Νοέμβρη», αποδέχονται και αναγνωρίζουν το γεγονός ότι στο χώρο της Ανατολής ο τουρκικός εθνικισμός διέπραξε γενοκτονία του ελληνικού πληθυσμού κατά την πρώτη εικοσιπενταετία του 20ου αιώνα. Δεν θα είχε καμιά σημασία η ανακήρυξη μιας νέας επετείου εάν αυτό δεν σήμαινε επί της ουσίας πλήρη ανατροπή των βασικών ιδεολογικών συνιστωσών του συστήματος -τόσο του κράτους όσο και της αντιπολίτευσής του- όπως αυτές παγιώθηκαν μετά το 1922. Μπορεί οι υπεύθυνοι των κομμάτων που ψήφισαν τη νέα επέτειο να μην κατανοούσαν τη συμβολική σημασία της ψήφου τους, όμως για μας τους ιστορικούς που ασχολούμαστε με τη συγκεκριμένη περίοδο, η εξέλιξη αυτή είχε μεγάλη αξία. Βέβαια, η συνέχεια απέδειξε ότι οι ερμηνείες και τα κυρίαρχα στερεότυπα της ελλαδικής εξουσίας -και όχι μόνο- ήταν πανίσχυρα. Έτσι ερμηνεύεται η αδυναμία κατανόησης της ιδεολογικής ανατροπής που επέφερε η αναγνώριση της 19ης του Μάη ως Ημέρας Μνήμης, η αμηχανία των μηχανισμών να ερμηνεύσουν τη σημασία των κατακτήσεων αυτών, η αντιμετώπισή τους ως ιδιότυπου λαογραφικού γεγονότος με ένα μάλλον εθνικιστικό περιεχόμενο, που καλλιεργείται από επικίνδυνα κέντρα και η προσπάθεια δαιμονοποίησης του ποντιακού κινήματος.   
Τουρκικός εθνικισμός, γενοκτονίες και Ρόζα Λούξεμπουργκ
          Ας δούμε όμως πολύ σύντομα πώς διαμορφώθηκαν οι ιστορικές συνθήκες που οδήγησαν στις γενοκτονίες.
trabzon_sahil.jpg
          Οι Έλληνες είχαν καταφέρει να αποκτήσουν ένα μικρό κρατίδιο στο Νότο της βαλκανικής χερσονήσου, στο πλέον καθυστερημένο και απομακρυσμένο από τα κέντρα του ελληνισμού χώρο. Ο κύριος όγκος των Ελλήνων θα συνεχίσει να ζει υπό οθωμανική κυριαρχία, ενώ στα μεγάλα αστικά κέντρα -Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Τραπεζούντα- οι ελληνόφωνοι ήταν αναλογικά περισσότεροι απ’ ότι στην Αθήνα το 1830 ή τη Θεσσαλονίκη το 1910.
          Η ιστορική εποχή χαρακτηρίζεται από τη διαδικασία αστικοδημοκρατικού μετασχηματισμού και υπέρβασης των αυτοκρατορικών οθωμανικών φεουδαρχικών δομών. Σε μια κοινωνία όπου κυρίαρχο κοινωνικό στρώμα ήταν οι μουσουλμάνοι και κυρίαρχη κοινωνική συμπεριφορά ήταν η θρησκευτική απαξίωση των χριστιανών και των εβραίων, οι περιφρονημένοι τομείς της αναδυόμενης νέας καπιταλιστικής οικονομίας θα αποτελέσουν διέξοδο για τους περιφρονημένους λαούς της Αυτοκρατορίας. Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και οι Εβραίοι, μετά τη σχετική απόδοση δικαιωμάτων με το Χάτι Χουμαγιούν (1856) θα συγκροτήσουν το κύριο τμήμα της νεοδημιουργημένης οθωμανικής αστικής τάξης. Έτσι, τα αστικά στρώματα των υπόδουλων λαών θα αποτελέσουν την αντικειμενική κοινωνική δύναμη που θα κληθεί να οδηγήσει την φεουδαρχική κοινωνία στον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό.
 (Γερμανοί και Τoύρκοι αξιωματικοί. Η ενίσχυση του τουρκικού εθνικισμού υπήρξε προτεραιότητα του γερμανικού ιμπεριαλισμού)
          Για τους υπόδουλους Έλληνες και Αρμένιους η μόνη ανεκτή προοπτική θα μπορούσε να είναι η απόδοση ισονομίας και ισοπολιτείας από την οθωμανική διοίκηση. Όμως η Ιστορία θα επιβάλλει την αντίθετη πορεία.
          Η μοιραία πολιτική δύναμη που θα αναλάβει βίαια την πολιτική διαχείριση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα είναι οι Νεότουρκοι, οι οποίοι θα καταλάβουν με πραξικόπημα την εξουσία το 1908. Με την πράξη τους αυτή θέτουν ουσιαστικά τέλος σε μια μακραίωνη περίοδο οθωμανικής παράδοσης, που συγκροτούσε ένα πολυεθνικό μουσουλμανικό κράτος με κύρια έμφαση στην θρησκευτική επιλογή. Εφεξής, για τους Τούρκους εθνικιστές το αίτημα θα είναι η κυριαρχία της εθνικιστικής τουρκικής εκδοχής, τόσο κατά των χριστιανικών κοινοτήτων (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασυροχαλδαίων και Αράβων), όσο και κατά των πολυεθνοτικών και πολύγλωσσων μουσουλμανικών μαζών. Στην περίπτωση αυτή, μια ομάδα φανατικών στρατιωτικών θα επιχειρήσει να εξοντώσει τα εκατομμύρια των χριστιανών με μια επίσημη απόφαση που θα λάβει το κόμμα τους τον Οκτώβριο του 1911. Την κατάσταση αυτή, τις αντιθέσεις αλλά και τις υποχρεώσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος θα επεξεργαστεί η Ρόζα Λούξεμπουργκσε κάποια εκπληκτικά για τη διορατικότητά τους κείμενα. Στη μπροσούρα της με τίτλο “Οι αγώνες στη Τουρκία και η σοσιαλδημοκρατία” γράφει: “Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Αντίθετα, η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονται όλο και μεγαλύτερες! Έτσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπασθούν από το σύνολο και να αναζητήσουν μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη. Η κρίση της Ιστορίας για την Τουρκία είχε πια βγει: βάδιζε προς την διάλυση“.
 (Times του Λονδίνου. Για το συνέδριο των Νεοτούρκων)
          Σε ταξικό επίπεδο η σύγκρουση θα είναι μεταξύ των προοδευτικών αστικών στρωμάτων των χριστιανικών, κυρίως, λαών και των εθνικιστών στρατιωτικών. Γνωρίζει πολύ καλά η Λούξεμπουργκ τη ταξική αυτή διαφοροποίηση, όταν καλεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα να στηρίξει τα χριστιανικά κινήματα της Αυτοκρατορίας. Γι΄ αυτό θα γράψει: «…Η σημερινή μας θέση στο Ανατολικό Ζήτημα είναι να αποδεχτούμε τη διαδικασία διάλυσης της Τουρκίας ως μια υπαρκτή πραγματικότητα και να μην κάνουμε σκέψη ότι θα μπορούσε ή θα έπρεπε κανείς να τη σταματήσει και να εκδηλώσουμε στους αγώνες για αυτοδιάθεση των χριστιανικών εθνών την απεριόριστη συμπαράστασή μας.»   
          Η χρυσή ευκαιρία για τον τουρκικό εθνικισμό θα δοθεί  την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν σε συνεργασία με το γερμανικό ιμπεριαλισμό θα προσπαθήσει να υλοποιήσει της ειλημμένες του αποφάσεις. Από το 1914 θα αρχίσουν οι εθνικές εκκαθαρίσεις κατά των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης και της Ιωνίας αρχικά και θα συνεχιστούν κατά των Αρμενίων με τη γενοκτονία -που είναι και η μόνη ευρύτερα γνωστή πράξη του γενικευμένου παντουρκιστικού σεναρίου. Από το 1916 η γενοκτονία θα συμπεριλάβει και τους ελληνικούς πληθυσμούς στη βόρεια Μικρά Ασία, τον Πόντο. Οι Πόντιοι παράλληλα, θα εκφράσουν την αντίστασή τους με τη συγκρότηση ενός αυθόρμητου και ελάχιστα κεντρικά καθοδηγημένου ένοπλου επαναστατικού κινήματος, του ποντιακού αντάρτικου. Αργότερα ο Σοβιετικός ιστορικός Νόβιτσεφ θα το χαρακτηρίσει ως «επαναστατικό αγροτικό κίνημα». Να σημειωθεί ότι η επαναστατική παράδοση θα χαρακτηρίσει και τους αγροτικούς πληθυσμούς στο βόρειο Εύξεινο Πόντο, όπου οι Έλληνες της Μαριούπολης θα  πλαισιώσουν και θα αγωνιστούν στο πλαίσιο του Μαχνοβίτικου αναρχικού αγροτικού κινήματος.
dsc04503.jpg (Το ποντιακό κίνημα θα προσπαθήσει  να παρέμβει στις μεταοθωμανικές συνθήκες και θα αγωνιστεί μόνο του για την πολιτική χειραφέτηση)
          Γενικά ο τουρκικός εθνικισμός θα φανεί ιδιαίτερα επιτυχημένος στις επιλογές του, καταφέρνοντας με μια φρενήρη ρατσιστική πορεία να εξοντώσει τις κοινότητες που θεωρούσε εν δυνάμει επικίνδυνες. Η τελική πράξη του δράματος θα «παιχθεί» στη «γκιαούρ Ιζμίρ», την «άπιστη Σμύρνη» το Σεπτέμβριο του ’22, όταν τα στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά-που οι Τούρκοι εθνικιστές θα του προσδώσουν το χαρακτηρισμό Ατατούρκ, δηλαδή «γεννήτορα των Τούρκων»- θα εξοντώσουν με έναν απίστευτο τρόπο για τη σύγχρονη Ιστορία το χριστιανικό πληθυσμό (Έλληνες και Αρμενίους).  Πρέπει να σημειωθεί ότι τους προς εξόντωση πληθυσμούς, συνειδητά εγκατέλειψαν στο έλεος των κεμαλικών οι ελληνικές αρχές κατοχής μετά από εντολή της φιλομοναρχικής ελληνικής κυβέρνησης  «για να μη δημιουργηθεί προσφυγικό ζήτημα στην Ελλάδα»
Λένιν, Κεμάλ και παλαιοελλαδική Αριστερά
          Η μόνη σοβαρή παραγωγή της Αριστεράς για τις ταξικές συγκρούσεις στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας -εκτός από τις θέσεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ- είναι τα κείμενα τωνΓεωργίου Σκληρού Το ζήτημα της Ανατολής») και Δημήτρη Γληνού («Η τουρκική μεταπολίτευσις»). Το εντυπωσιακό με την παλαιοελλαδική Αριστερά (1) είναι ότι συγκρότησε άποψη, και πάνω απ’ όλα πολιτική παρέμβαση, αγνοώντας αυτές τις βασικές αναλύσεις. Αυτό την οδήγησε στην κρίσιμη ιστορική καμπή του μετασχηματισμού της πολυεθνικής Αυτοκρατορίας σε έθνη-κράτη, σε συμπαράταξη και συμμαχία με το κεμαλικό τουρκικό εθνικιστικό κίνημα.
          Βέβαια, το ιστορικό πλαίσιο της εποχής ευνοούσε την προσέγγιση αυτή.  Η γραμμή τουΛένιν είχε επιβληθεί βιαίως επί της Αριστεράς των μπολσεβίκων και του υπόλοιπου επαναστατικού κινήματος. Χαρακτηριστική είναι η πρώιμη πραξικοπηματική επιβολή του Λένιν επί της αριστεράς της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του -καθώς και όλης της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένων των αναρχικών που υποστήριζαν τη συνέχιση και τη μετατροπή του πολέμου σε επαναστατικό- που θα οδηγήσει στη μειοδοτική Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ. Λίγο καιρό μετά θα κατασταλεί βιαίως το αυθεντικό κίνημα των ναυτών της Κροστάνδης και θα επιβληθεί το μονοκομματικό καθεστώς. Εκεί θα τελειώσει η δημοκρατία των Σοβιέτ. Εγκαίρως η Ρόζα Λούξεμπουργκ διέγνωσε «τον υπερσυγκεντρωτισμό», που μοιάζει με το «στείρο πνεύμα του νυχτοφύλακα» και διαπίστωσε: «…Υπάρχει στο βάθος μια κυβέρνηση κλίκας, μια δικτατορία είναι αλήθεια… η δικτατορία μιας χούφτας πολιτικών.»  
          Στο πλαίσιο αυτό και με οδηγό τη ρέαλ πολιτίκ ο Λένιν θα επιλέξει τη συμμαχία με το κεμαλικό εθνικιστικό κίνημα. Σημαντική παράμετρος που θα συμβάλλει στη συγκεκριμένη πολιτική επιλογή θα είναι και η συμμαχία με τους παντουρκιστές της Κεντρικής Ασίας, για τους οποίους η υπεράσπιση της νεοτουρκικής Αυτοκρατορίας υπήρξε βασική απαίτηση.
 (Σοβιετικοί αξιωματικοί στο τουρκικό εθνικιστικό επιτελείο)
          Η τραγωδία για την παλαιοελλαδική Αριστερά θα είναι ότι η κυνική εξωτερική πολιτική του σοβιετικού κράτους θα μετατραπεί σε ιδεολόγημα και κατ’ επέκταση σε πολιτική πράξη, τη στιγμή του κοσμοϊστορικού μετασχηματισμού. Δηλαδή, όταν οι εργάτες και οι αγρότες από τον Πόντο θα υποχρεώνονται από τα κεμαλικά άτακτα στρατεύματα να βαδίσουν τις πορείες θανάτου, κάποιοι -στο όνομα της διεθνιστικής αλληλεγγύης- θα κάνουν «απεργία πολέμου» ή θα βοηθούν έμπρακτα τα τουρκικά στρατεύματα στο μέτωπο. Θα συμπαραστέκονται έτσι συνειδητά στην πιο αντιδραστική πολιτική δύναμη που είχε εμφανιστεί στο χώρο, τους Τούρκους εθνικιστές και τις ομάδες θανάτου των νεοτούρκων. Γιατί, δυστυχώς για όσους πιστεύουν ότι το κεμαλικό κίνημα υπήρξε αντιαποικιακό και αντιιμπεριαλιστικό, αυτοί που εκτέλεσαν τη σφαγή των χριστιανικών πληθυσμών στο πλαίσιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου θα αποτελέσουν τον πυρήνα του κεμαλικού στρατού. Οι παρακρατικές ομάδες της Teskilat-I Mahsusa του νεοτουρκικού κομιτάτου, που βαρύνονταν για την πρώτη φάση της γενοκτονίας κατά των Ελλήνων και των Αρμενίων, θα πλαισιώσουν τον Μουσταφά Κεμάλ και θα ολοκληρώσουν το έργο τους με αποκορύφωμα τη δολοφονία του χριστιανικού πληθυσμού της Σμύρνης το Σεπτέμβρη του ’22 και την πυρπόληση της πόλης. 
          Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι η συγκεκριμένη εκδοχή της Αριστεράς εκείνης της εποχής εξέφρασε, με ένα ιδεοληπτικό τρόπο, τα συμφέροντα των παλαιοελλαδικών πληθυσμών -όχι κατ’ ανάγκην προλεταριακών- τα οποία βρίσκονταν σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα των εργατικών και αγροτικών χριστιανικών μαζών της Ανατολής (Ελλήνων,  Αρμενίων και Ασσυροχαλδαίων). Σε συμβολικό επίπεδο, αυτή η έκφραση θα κωδικοποιηθεί στην αντιμικρασιατική, αντιπολεμική βασιλοκομμουνιστική συμμαχία του 1919-1920. Η γνώμη μου είναι ότι ακριβώς αυτή η παράδοση ευθύνεται για τη σύγχρονη αμηχανία μπροστά στο ποντιακό κίνημα.
Η σημασία για μια αληθινή Αριστερά
          Οι προσπάθειες των Ποντίων για καταξίωση της ιστορικής τους εμπειρίας είναι μια απόπειρα ενός μικρασιατικού πληθυσμού να παρέμβει στη διαδικασία διαμόρφωσης της συλλογικής μας μνήμης και να τη διευρύνει. Εκφράζουν την αντίσταση απέναντι στη συνομωσία σιωπής που καλλιέργησε η εξουσία και ανοίγουν το διάλογο για συζήτηση επί των συνθηκών που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Επί πλέον η συζήτηση για τη γενοκτονία συναντά τις ευρύτερες ευαισθησίες για τα δικαιώματα των κοινοτήτων που καταπατώνται από σκληρές εξουσίες. Η γενοκτονία των Ποντίων, όπως και των υπόλοιπων Μικρασιατών, των Αρμενίων και των Ασσυροχαλδαίων στην Τουρκία, βρίσκονται στην ίδια κατηγορία με τη γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, των ιθαγενών στην Βόρεια Αμερική και στην Αυστραλία από τους Αγγλοσάξωνες, των Λατινοαμερικανικών λαών από τους Ισπανούς, των μουσουλμάνων του Καυκάσου από τους Ρώσους.
          Όσον αφορά την Αριστερά, ανοίγουν το διάλογο για να συζητηθούν επιτέλους οι γενέθλιες συνθήκες που οδήγησαν το παλαιοελλαδικό κομμάτι της να απορρίψει τις εκτιμήσεις της Λουξεμπουργκ, του Γληνού και του Σκληρού και να πορευτεί εν τέλει, με ένα τρόπο απίστευτης αλλοτρίωσης, στον αντίθετο δρόμο. Να κατανοήσει γιατί το ΣΕΚΕ περιορίστηκε σε προσπάθειες κατοχύρωσης της «μικράς πλην εντίμου Ελλάδος» σε ένα -ακατανόητο για τα σημερινά δεδομένα- βασιλοκομμουνιστικό αντιμικρασιατικό και αντιπολεμικό μέτωπο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και η «αριστερή» φράξια του υπό τον Παντελή Πουλιόπουλο να οργανώσει στο μικρασιατικό μέτωπο τους Αντιπολεμικούς Πυρήνες, οι οποίοι θα συνεργαστούν με τον τουρκικό  εθνικιστικό στρατό και τη σοβιετική αποστολή που βοηθούσε τους κεμαλικούς.
          Παράλληλα, η σημερινή Αριστερά καλείται να κατανοήσει ότι οι προσπάθειες των Ποντίων συμβαδίζουν με τις ουμανιστικές θεωρήσεις, εφόσον θέτουν τέλος σε μια περίοδο συγκάλυψης μιας μεγάλης γενοκτονίας ενός λαού μόνο και μόνο γιατί δεν «χωρούσε» στην πολιτική και κοινωνική αντίληψη του ακραίου εθνικισμού των Τούρκων στρατιωτικών. Ο προοδευτικός χαρακτήρας του ποντιακού κινήματος φαίνεται και από το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, είκοσι χρόνια αφότου ξεκίνησε, οι μόνες ιδεολογικές αναλύσεις και σφοδρότατες πολιτικές συγκρούσεις παραμένουν μεταξύ αυτών που προέρχονται από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τους «Ιταλούς».
          Θα ήταν τραγικό εάν με απίστευτη ελαφρότητα διαμόρφωνε σχέσεις αντιπαλότητας και ανταγωνισμού μ’ ένα αγωνιστικό κίνημα, αντί να το αξιοποιήσει θετικά και να αναπτύξει μαζί του έναν ιδεολογικό και κινηματικό διάλογο. Και η τραγωδία θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, εάν η σημερινή Αριστερά, που επιθυμεί να εκφράσει το σύνολο των κατοίκων της Ελλάδας, δε λάβει υπόψη ότι η παλαιοελλαδική εκτίμηση δεν είναι πλέον παραγωγική. Ότι ο ιδεολογικός αταβισμός, με την παλινδρόμηση στην παλιά φιλοκεμαλική αντίληψη και στην επιφανειακή προσέγγιση  λειτουργεί σήμερα ως απόρριψη ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, το οποίο δεν έχει καμιά διάθεση να συμβιβαστεί με την ελλαδική εκδοχή του τουρκικού εθνικισμού, ούτε φυσικά και με τους φορείς του. Ότι θα πρέπει να ενσωματώσει -τουλάχιστον να ανεχτεί- και τις παράλληλες ερμηνείες.
Εν κατακλείδι
dsc04050.JPG


          Η εμφάνιση του διεκδικητικού, αγωνιστικού ποντιακού κινήματος, ίσως υποχρεώσει τη σημερινή Αριστερά να διευρύνει τους γνωστικούς της ορίζοντες ανακαλύπτοντας την κρυμμένη γνώση της Λούξεμπουργκ και των άλλων μαρξιστών για το Ανατολικό Ζήτημα και αξιοποιώντας τη σύγχρονη επιστημονική παραγωγή Τούρκων αριστερών, αλλά αντικεμαλικών, ιστορικών όπως ο Taner Aksam, ο Hamit Bozarslan κ.ά.
          Παράλληλα, θα πρέπει να αντιμετωπίσει ζητήματα που αναφύονται σήμερα, όπως η ύπαρξη ελληνόφωνων Αριστερών αγωνιστών στη βόρεια Τουρκία, που επιδιώκουν να συνδεθούν με το ελλαδικό αριστερό κίνημα και η επανεμφάνιση του νέου προσφυγικού προβλήματος των δεκάδων χιλιάδων ομογενών που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (2).
          Καλείται επίσης η σύγχρονη Αριστερά να αντιληφθεί τη σημασία και να υιοθετήσει προσπάθειες πολιτιστικές, όπως η ανάπτυξη μιας λογοτεχνίας στην ποντιακή διάλεκτο που επιχειρείται τελευταία. Γιατί οι προσπάθειες αυτές, εκτός από την ένταξή τους σε ένα νέο ρομαντικό κίνημα, όπως αυτό της αντι-παγκοσμιοποίησης, σημαίνουν και ουσιαστική κριτική στο πολιτιστικό εθνικιστικό μοντέλο, το οποίο στο όνομα της ομογενοποίησης εξόντωσε συνειδητά τους τοπικούς πολιτισμούς.
Βλάσης Αγτζίδης
prosfygikes-sinikies-stin-athina-kms.jpg
(Oι προσφυγικές γειτονιές στην Αθήνα. Διατηρήθηκαν έτσι μέχρι τη δεκαετία του ’60)
(1) Η χρήση του όρου «παλαιοελλαδική Αριστερά» γίνεται, γιατί στο κείμενο αυτό ενυπάρχει η παραδοχή ότι το συγκεκριμένο πολιτικό μόρφωμα δεν εξέφραζε τα ελληνικά προλεταριακά στρώματα της Ανατολής, τα οποία ζούσαν και πάλευαν μέσα στη διαδικασία μετασχηματισμού της Αυτοκρατορίας. Συνολικά οι χριστιανοί προλετάριοι και αγρότες (Έλληνες, Αρμένιοι, Ασσυροχαλδαίοι) είχαν βρεθεί από το 1914 στο στόχαστρο της ρατσιστικής βίας του τουρκικού εθνικισμού, που αργότερα θα εκφραστεί και με τον κεμαλισμό. Η συγκεκριμένη ιστορική εξέλιξη δεν επέτρεψε τους Έλληνες της Ανατολής να συγκροτήσουν αυτόνομη έκφραση και να διατυπώσουν το δικό τους λόγο. Πιθανόν, εάν δεν είχε ηττηθεί ο Δημοκρατικός Στρατός, να ζούσαμε αυτή την έκφραση, εφόσον η εμφύλια σύγκρουση σε μεγάλο βαθμό υπήρξε και αντανάκλαση της σφοδρής σύγκρουσης ντόπιων και προσφύγων. Δεν είναι τυχαίο -μάλλον έχει συμβολική σημασία- ότι οι ηγέτες της Αριστεράς εκείνη της εποχή ήταν ένας Πόντιος (Βαφειάδης) και ένας Μικρασιάτης (Ζαχαριάδης), ενώ στον κυβερνητικό στρατό το σύνολο της ηγεσίας ήταν Μωραϊτες και Ρουμελιώτες.
(2) Σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα -εκτός των ιστορικών, όπως οι σταλινικές διώξεις κατά των μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομενων και των Ελλήνων-  που σχετίζονται με το ποντιακό ζήτημα και απαιτούν την άμεση ενεργοποίηση είναι:
                -Οι ελληνόφωνοι στη βόρεια Τουρκία. Η ύπαρξη μεγάλων πληθυσμών ελληνόφωνων μουσουλμάνων στη βόρεια Τουρκία και η εμφάνιση τάσεων σε τμήματα της ελληνόφωνης αριστερής διανόησης που επιζητούν την υπεράσπιση του ελληνόφωνου πολιτισμού ενάντια στις ρατσιστικές και αφομοιωτικές πολιτικές της κεντρικής εξουσίας, φέρνουν στην επιφάνεια το έλλειμμα που υπάρχει στους κόλπους της νεοελληνικής Αριστεράς. Οι αριστεροί ελληνόφωνοι διανοούμενοι της Τουρκίας, δυστυχώς δεν έχουν συνομιλητές και συμπαραστάτες στην Ελλάδα.
                -Οι νεοπρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι, Έλληνες στην καταγωγή, μετακινήθηκαν προς τα Νότια Βαλκάνια (Ελλάδα) μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Λόγοι, ιστορικοί, πολιτισμικοί και οικονομικοί οδήγησαν τις μάζες αυτές των ομογενών στην άξενη «μητέρα-πατρίδα». Η Ελλάδα, χωρίς να το πολυπάρει είδηση, έζησε ένα νέο, μικρό ’22 και φέρθηκε προς τους νέους πρόσφυγες μ’ έναν απελπιστικά πανομοιότυπο τρόπο.