Μια ακόμη ευκαιρία!

Η χώρα πορεύεται σε επαναληπτικές εκλογές με έναν δικομματισμό καρικατούρα. Στις 6 Μαΐου ο ελληνικός λαός μπορεί να τιμώρησε τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όμως η εντολή που έδωσε ήταν για συνεργασία για ευρύτερες συναινέσεις. Δυστυχώς, με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ η χώρα πάει και πάλι σε μια εκλογική μάχη που λίγα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Γιατί άραγε η Κουμουνδούρου έκανε αυτή την επιλογή; Για να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την απόλυτη πλειοψηφία; Μιλάμε για σενάριο επιστημονικής φαντασίας που ούτε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν θα έγραφε. Αλλά ακόμα και στο ενδεχόμενο πρωτιάς του κόμματος του κ. Τσίπρα πάλι θα χρειαστούν συναινέσεις και ευρύτερες κυβερνητικές συνεργασίες. Τι θα συμβεί τότε; Πάλι θα αρνηθεί ο κ. Τσίπρας; Θα οδηγηθούμε σε τρίτες εκλογές;

Υπάρχει διέξοδος;

Τα μεγάλα λάθη αυτών που χρεοκόπησαν την Ελλάδα και οδήγησαν τη χώρα σε σημείο αβάστακτης οικονομικής λιτότητας, δεν διορθώνονται με πιο τραγικά λάθη που οδηγούν στην ενδυνάμωση ακραίων στοιχείων, είτε δεξιών είτε αριστερών, με φανατισμένη και επικίνδυνη ιδεολογία. Ούτε και η σημερινή κατάσταση ανατρέπεται με την ενίσχυση κομμάτων που θυσιάζουν το συμφέρον του λαού και της χώρας στο βωμό των υπέρμετρων φιλοδοξιών τους και του άκρατου λαϊκισμού τους. Τα εύηχα και τα ωραία λόγια μπορούν πολύ εύκολα να σαγηνεύσουν έναν ταλαιπωρημένο και κουρασμένο λαό που διψά για λίγη ελπίδα. Τα μεγάλα λόγια, όμως, περί ακύρωσης του μνημονίου της χρεοκοπίας και των βάρβαρων μέτρων και περί «εθνικής αντίστασης», δεν μπορούν παρά να τρομάζουν όσους έχουν την στοιχειώδη νοημοσύνη να αντιληφθούν ότι αυτή η έξαρση φανατισμού, αλαζονείας και λαϊκισμού, οδηγεί την Ελλάδα σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Οι επιλογές δεν είναι πολλές. Ή θα αφήσουμε τη μάχη στις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, τα κόμματα της δραχμής με ότι καταστροφικό σημαίνει αυτό ή θα συσπειρωθούμε, θα αγωνιστούμε να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος και έτσι να ξανασταθούμε στα πόδια μας.

Μονόδρομος η Ευρώπη!

Το έχω ξαναγράψει. Σ’ αυτή τη μάχη η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί και πρέπει να είναι αρωγός της Ελλάδας. Να προτείνουμε στα αρμόδια κοινοτικά όργανα συνολικό και συγκεκριμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα επενδυτικών δραστηριοτήτων, με χρηματοδότησή του από τους μηχανισμούς της Ένωσης. Μια επενδυτική πρωτοβουλία για την αναπτυξιακή ώθηση της οικονομίας μας με τη σύμπραξη του προϋπολογισμού (Δημόσια Ταμεία / ΕΣΠΑ), της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕ) και ad hoc μηχανισμών (επενδυτικά ομόλογα κ.λ.π.).

Η παρουσία του Φρανσουά Ολάντ στη προεδρία της Γαλλίας, ήδη έχει φέρει αισιόδοξα μηνύματα ότι η Ευρώπη μπορεί να ξεφύγει από τις πολιτικές «σκληρής» και μονόπλευρης λιτότητας και να ανοιχθεί ένα «παράθυρο» για την ανάπτυξη. Η Ελλάδα απέκτησε έναν σύμμαχο, αλλά για να υλοποιηθούν αυτές οι προτάσεις και να μην έχουν την τύχη των προηγούμενων ευρωπαϊκών ενισχύσεων πρέπει να υπάρξει άμεση παρέμβαση στη λειτουργία του κράτους. Χρειάζεται δραστικός περιορισμός της σπατάλης στο δημόσιο, κατάργηση-συγχώνευση οργανισμών που δεν προσφέρουν έργο και ορθολογική κατανομή προσωπικού μέσα από τη διαδικασία των μετατάξεων. Το πελατειακό κράτος που έστησαν ΠΑΣΟΚ & ΝΔ έφτασε στα όρια του, αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι κάποιοι παριστάνουν τους «όψιμους Ηρακλειδείς» και αγνοώντας ότι αυτό το σαθρό πελατειακό σύστημα μπορεί να συμπαρασύρει στην καταστροφή το πολιτικό σύστημα με ανεξέλεγκτες συνέπειες για την κοινωνία και τη χώρα, υπόσχονται διορισμούς στο δημόσιο και διατήρηση συντεχνιακών δήθεν κεκτημένων.

Με ποια κυβέρνηση;

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Η χώρα δεν έχει ανάγκη ούτε από «δεξιά», ούτε από «αριστερή» κυβέρνηση. Έχει ανάγκη από κυβέρνηση που θα προχωρήσει στις απαραίτητες ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα κρατήσουν τη χώρα στην Ευρωζώνη, θα βάλει τις βάσεις για την οικονομική ανάπτυξη, θα αντιπαρατεθεί με το πελατειακό πολιτικό σύστημα και έτσι η πατρίδά μας από μια «βαλκανικού – σοβιετικού» τύπου χώρα θα αρχίσει να συγχρονίζει τα βήματά της με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, αποκτώντας παράλληλα την εθνική της αξιοπρέπεια. Για να συμβεί αυτό στις εκλογές της 17ης Ιουνίου πρέπει να ενισχυθούν οι ευρωπαϊκές, ριζοσπαστικές, μεταρρυθμιστικές πολιτικές δυνάμεις σε όλο το κομματικό φάσμα. Να απομονωθούν οι φωνές του λαϊκισμού, της δραχμής και του απομονωτισμού. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε στη συγκρότηση μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης συνεργασίας.

Η Δημοκρατική Αριστερά στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών για σχηματισμό κυβέρνησης μετά την 6η Μαΐου έδειξε αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πολίτες και τη χώρα. Κατέθεσε ολοκληρωμένη κυβερνητική πρόταση, προτείνοντας οικουμενική λύση, η οποία προσέκρουσε στην πρωτοφανή αλαζονεία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο θα πρέπει να πράξει (και με περισσότερη πλέον αποφασιστικότητα...) και μετά τις 17 Ιουνίου.
Με τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου το πολιτικό σύστημα είχε μια μοναδική ευκαιρία να πάρει αποστάσεις από όλα αυτά που μας έφεραν την μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική & πολιτισμική κρίση όλων των εποχών για την Ελλάδα. Αποστάσεις από τον λαϊκισμό, τον καταναλωτισμό, τον εικονικό πλουτισμό και βέβαια τον άκρατο κρατισμό. Το πολιτικό & εκλογικό κόστος θα ήταν πολύ μικρότερο από όσο νομίζουμε. Η ευκαιρία δεν χάθηκε οριστικά. Στις 17 Ιουνίου οι δυνάμεις της λογικής και της ευθύνης μπορούν (και πρέπει...) να νικήσουν και να βάλουν την χώρα σε μια νέα τροχιά.