Wednesday, July 30, 2008

Οδομαχίες στο Βελιγράδι




Οδομαχίες σημειώθηκαν μεταξύ διαδηλωτών, που αντιδρούν στο ενδεχόμενο έκδοσης του Ράντοβαν Κάρατζιτς στη Χάγη, και αστυνομίας, στη διάρκεια διαδήλωσης στο κέντρο του Βελιγραδίου. Την ίδια ώρα, άφαντη παραμένει η ένσταση για την έκδοση του Κάρατζιτς, γεγονός που μπλοκάρει και τη Συμφωνία Σύνδεσης της Σερβίας με την ΕΕ.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της αστυνομίας, περίπου 15.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, το βράδυ της Τρίτης, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του Κάρατζιτς. Μία ομάδα περίπου 80 διαδηλωτών αποσπάστηκαν από το συλλαλητήριο και προκάλεσαν επεισόδια.
Οι νεαροί πέταξαν πέτρες και φωτοβολίδες κατά των δυνάμεων ασφαλείας, που απάντησαν με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Η αστυνομία απέκλεισε δρόμους και έκανε χρήση χημικών και κατά του πλήθους, προσπαθώντας να διασκορπίσει τους διαδηλωτές.
Από τις συγκρούσεις, που σημειώθηκαν σε κεντρικούς δρόμους του Βελιγραδίου, τραυματίστηκαν τουλάχιστον 16 άτομα, εκ των οποίων εννέα αστυνομικοί και ένας Ισπανός οπερατέρ.

Στη Χάγη ο Κάρατζιτς

Στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για Εγκλήματα Πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) μεταφέρθηκε ο Ράντοβαν Κάρατζιτς. Το αεροσκάφος αναχώρησε από τη σερβική πρωτεύουσα τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης και προσγειώθηκε στο Ρότερνταμ λίγο μετά τις 7.30.
Από εκεί ο Σερβοβόσνιος που κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου οδηγήθηκε με ελικόπτερο στη φυλακή του Σεβενίνγκεν, λίγο έξω από τη Χάγη. Λίγο αργότερα εκπρόσωπος του ICTY ανακοίνωσε επισήμως ότι ο Κάρατζιτς κρατείται από το Διεθνές Δικαστήριο και θα εμφανιστεί για πρώτη φορά ενώπιόν του στις 17:00 (ώρα Ελλάδος) την Πέμπτη.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης αυτής παράστασης ο πρόεδρος του δικαστηρίου, ο Ολλανδός Αλφόνς Όριε, θα ρωτήσει τον Κάρατζιτς εάν αποδέχεται τις 11 κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και για γενοκτονία που τον βαρύνουν. Ο κατηγορούμενος δεν είναι υποχρεωμένος να απαντήσει άμεσα και έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλευθεί το διάστημα των 30 ημερών που προβλέπει ο νόμος.

Σχόλιο "Πιπεριάς":
Ο Βίντκουν Κουίσλιγκ (18 Ιουλίου 1887 – 24 Οκτωβρίου 1945) ήταν ένας Νορβηγός αξιωματικός και πολιτικός. Όταν άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Κουίσλιγκ τάχθηκε με το μέρος των Ναζιστών. Συνάντησε το Χίτλερ το 1939 στο Βερολίνο και συζήτησε μαζί του σχετικά με τα μεγάλα οφέλη που θα είχε το Ράιχ, αν καταλάμβανε τη Νορβηγία. Κατά την εκστρατεία των Ναζιστικών στρατευμάτων στη Νορβηγία, τον Απρίλιο του 1940 υποστήριξε την εισβολή τους και, ως ανταμοιβή, διορίστηκε πρωθυπουργός στην κατεχόμενη Νορβηγία, από το Φεβρουάριο του 1942 μέχρι τα τέλη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ως πρωθυπουργός δεν ήταν καθόλου αγαπητός στους Νορβηγούς, οι οποίοι τον θεωρούσαν προδότη και συνεργάτη των δυνάμεων Κατοχής στη χώρα τους. Με το τέλος του πολέμου ο Κουίσλιγκ συνελήφθη και δικάστηκε για εσχάτη προδοσία. Εκτελέστηκε από απόσπασμα στις 24 Οκτωβρίου 1945.

Το όνομα του Κουίσλιγκ έγινε συνώνυμο με αυτό του προδότη και του συνεργάτη με τις (εκάστοτε...) δυνάμεις κατοχής. Τα χρόνια πέρασαν και αν ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος αποτελεί μακρινή (και θλιβερή...) ανάμνηση, οι σύγχρονοι Κουίσλιγκ μας θυμίζουν ότι πάντα θα υπάρχουν διαθέσιμοι στους εκάστοτε ισχυρούς της γης. Από χθες τα ξημερώματα ο Ράντοβαν Κάραζιτς βρίσκεται στις φυλακές του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Ενός δικαστηρίου που δεν αναγνωρίζουν οι Αμερικάνοι, αλλά το χρησιμοποιούν για την εξόντωση των αντιπάλων τους. Αλλά οι Αμερικάνοι κάνουν τη δουλειά τους, η Σερβική κυβέρνηση γιατί «ντύνεται» το ρόλο των σύγχρονων Κουίσλιγκ; Ο Κάραζιτς κατηγορείται για εγκλήματα κατά τον εμφύλιο πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία. Γιατί δεν δικάζεται από Σερβικό δικαστήριο; Από Βοσνιακό; Γιατί πρέπει να ευτελίζεται έτσι μια περήφανη χώρα, όπως η Σερβία, μόνο και μόνο για να δώσει διαπιστευτήρια «καλού παιδιού» στους ισχυρούς ηγεμόνες; Οι σημερινοί Σέρβοι κυβερνήτες το μόνο που θα καταφέρουν είναι να κάνουν ήρωα τον Κάραζιτς και να γράψουν τα ονόματά τους στον κατάλογο που άνοιξε ο Βίντκουν Κουίσλιγκ τον Φεβρουάριο του 1942.

Tuesday, July 29, 2008

Μια "λερωμένη" φανέλα...

Αυτό κι αν ήταν σοκ! Η Αθλέτικ Μπιλμπάο αποφάσισε να «λερώσει» τις φανέλες της με το λογότυπο ενός χορηγού, που ναι μεν για τα ταμεία της θα σημαίνει επιπλέον 2 εκατ. ευρώ τον χρόνο, αλλά δυστυχώς για το ποδόσφαιρο σημαίνει ότι ένα ακόμη κάστρο έπεσε -το τελευταίο στην ιστορία του μάρκετινγκ.

Η ιστορική απόφαση πάρθηκε την περασμένη Πέμπτη, αλλά τα αποκαλυπτήρια του «αίσχους» (όπως ήδη έχουν βαπτίσει τη νέα τους φανέλα οι μέχρι τότε «σκληροί και καθαροί» οπαδοί της Μπιλμπάο) θα γίνουν σήμερα το απόγευμα στο «Σαν Μαμές». Και απειλούνται και επεισόδια, γιατί η συμφωνία με τον... διάβολο, εν προκειμένω το χρήμα, σημαίνει αυτόματα σβήσιμο 110 χρόνων «σκληρής και καθαρής» ιστορίας, αφού ένας από τους λόγους της βάσκικης υπερηφάνειας ήταν ανέκαθεν και αυτός: ότι, δηλαδή, η ποδοσφαιρική τους ομάδα ήταν η μοναδική στον κόσμο που δεν είχε «λερώσει» ποτέ τις φανέλες της υποκύπτοντας στις προκλήσεις του... σατανά. Πλην της παρένθεσης της περιόδου 2004-05, αλλά σ' εκείνη την περίπτωση το «Euskadi» (Βάσκικη Χώρα) τοποθετήθηκε για καθαρά (και μόνο) πολιτικούς λόγους.

Αυτή τη φορά όμως το πράγμα είναι πολύ πιο σοβαρό, γιατί σημαίνει διαφήμιση με αντάλλαγμα 2 εκατ. ευρώ τον χρόνο για τα επόμενα τρία χρόνια. Πάλι καλά, λένε στη Χώρα των Βάσκων που η πετρελαιακή εταιρεία (Petronor), την οποία από δω και πέρα θα βλέπουν στις φανέλες των ποδοσφαιρικών ινδαλμάτων τους είναι «δική» τους, δηλαδή βάσκικη, γιατί έτσι και ήταν ισπανική, μέχρι και νέος εμφύλιος θα μπορούσε να ξεσπάσει.

Πριν από την Αθλέτικ, το προτελευταίο κάστρο που είχε μείνει όρθιο στο πέρασμα των χρόνων (και των δισ.) ήταν εκείνο της Μπαρτσελόνα, αλλά στην περίπτωση της UNICEF, ουδείς τόλμησε να πει το παραμικρό: Αντιθέτως, εδώ και δύο χρόνια, όπως και για τα επόμενα τρία, οι blaugrana ούτε θα πάρουν, ούτε θα δώσουν λεφτά, απλώς νοίκιασαν, ας πούμε, αρκετά εκατοστά της φανέλας τους (και πολύ καλά έκαναν) για καθαρά φιλανθρωπικόσκοπό.

«Το ταμείο ήταν μείον και μοναδικός μας σκοπός είναι η ενίσχυση του έμψυχου δυναμικού», είπε ο πρόεδρος της Μπιλμπάο, Φερνάνδο Γκαρθία Μακούα, διαμηνύοντας στους οργανωμένους οπαδούς του Euskadi, ότι η αναγκαία του πράξη πρέπει να εκτιμηθεί και να αγκαλιαστεί.

Πάλι καλά, επαναλαμβάνουμε που η Petronor δεν είναι ισπανική, γιατί για μία ομάδα που στα 110 χρόνια της ιστορίας της δεν καταδέχτηκε ποτέ να αγοράσει Ισπανό ποδοσφαιριστή, παρά μόνο Βάσκο, μία ομάδα που μαζί με τις Ρεάλ και Μπαρτσελόνα δεν υποβιβάστηκε ποτέ στη β' κατηγορία, από το 1928 μέχρι σήμερα, θα ήταν πράγματι casus belli...

Του Αλέξανδρου Μερκιόρι

Ελευθεροτυπία

Monday, July 28, 2008

«Αν η 17Ν είχε ηγεσία,ορισμένοι θα είχαν πάει σπίτι τους»

Ο Βασίλης Τζωρτζάτος μιλάει στα «ΝΕΑ» για «βασανιστήρια με ναρκω-φάρμακα» και «δίκες-παρωδία», ενώ εξαπολύει πυρά για συντρόφους του

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Δημήτρης Τζάθας

Καταιγιστικός εμφανίζεται ο Βασίλης Τζωρτζάτος, ένας από τους συλληφθέντες της 17Ν, ο οποίος βάλλει κατά πάντων.
Ο καταδικασμένος σε 4 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη υποστηρίζει- για πρώτη φορά- ότι ο οδηγός που με το αυτοκίνητό του «έκλεισε» το όχημα του εκδότη της «Απογευματινής» Νίκου Μομφερράτου στο Κολωνάκι, το 1985 (για την ενέργεια αυτή ο κρατούμενος στον Κορυδαλλό καταδικάστηκε μία φορά σε ισόβια), είναι ο ίδιος που οδηγούσε τη μηχανή στην επίθεση κατά του Αμερικανού αρχιπλοιάρχου Τζορτζ Τσάντες ενώ δέκα ημέρες νωρίτερα πήρε μέρος σε επεισόδιο με περιπολικό στην Κηφισίας και τώρα κυκλοφορεί ελεύθερος.
Ακόμη ο Βασίλης Τζωρτζάτος βάλλει κατά συγκρατουμένου του για τη στάση που έχει μέχρι σήμερα κρατήσει καθώς και για τις πρόσφατες δηλώσεις του ότι μόνον αυτός μπορεί να μιλάει εξ ονόματος της 17 Νοέμβρη. Ανάλογα πυρά εξαπολύει και εναντίον μιας ειδικής επιστήμονος για τις αναλύσεις της σχετικά με την οργάνωση, ενώ υπογραμμίζει με νόημα πως «το μεγαλύτερο λάθος της 17Ν είναι ότι δεν είχε ηγεσία γιατί αν είχε, τότε ορισμένοι θα είχαν πάει στο σπίτι τους από το ΄86 και θα έμπαινε φρένο στη γάγγραινα που είχε δημιουργηθεί».
Πέρασαν έξι χρόνια από τις συλλήψεις όσων κρατούνται στον Κορυδαλλό με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στη 17 Νοέμβρη. Εσείς έχετε καταδικαστεί σε 4 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή στην οργάνωση και σε 3 δολοφονίες, ληστείες και εκρήξεις. Πιστεύετε ότι μέσα από την ακροαματική διαδικασία ρίχτηκε φως στην υπόθεση;
Σήμερα τέτοια ερώτηση θα έπρεπε να είναι αδιανόητη, ότι οι επίσημες καταθέσεις δεν πείθουν. Οι καταδίκες βασίστηκαν στις προανακριτικές καταθέσεις και σε κατηγορουμένους που συνεργάστηκαν με τις αρχές για να έχουν μειωμένες ποινές. Οι προανακριτικές στηρίζονται σε γενικές γραμμές σε αυτήν του Σάββα. Αυτή, όμως, ενώ αποσπάστηκε με σύγχρονα βασανιστήρια με τη χρήση ναρκω-φαρμάκων την περίοδο 30 Ιουνίου- 5 Ιουλίου, «μαγειρεύτηκε» από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και τις αγγλοαμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες, επί 10 ημέρες μέχρι την 16η Ιουλίου, ώστε να είναι δυνατή η βαριά καταδίκη ορισμένων και η μικρή ποινή για άλλους.
Έτσι οι συλλήψεις άρχισαν μόλις 16 Ιουλίου ενώ θα έπρεπε να αρχίσουν αμέσως μετά την 5η Ιουλίου, αφού υπήρχε κίνδυνος να εξαφανιστούν οι «υποδειχθέντες» στην κατάθεση ύποπτοι. Αυτοί οι επιλεγέντες, από πριν, καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές σε δύο δίκες-παρωδία.
Θέλετε αποδείξεις; Παρακολουθήστε τον διαφωτιστικό διάλογό μου με τον πρόεδρο του Δευτεροβάθμιου Δικαστηρίου και την εισαγγελέα όταν ισχυρίστηκα ότι δεν ήμουν οδηγός του αυτοκινήτου που «έκλεισε» αυτό του Μομφερράτου:

«Πρόεδρος: Γνωρίζετε ποιος οδηγούσε;
Τζωρτζάτος: Όχι φυσικά.
Εισαγγελέας: Ποιος πυροβόλησε, ξέρετε;
Τζωρτζάτος: Ναι.
Εισαγγελέας: Θα μας το πείτε;
Τζωρτζάτος: Όχι φυσικά.
Εισαγγελέας: Δηλαδή δέχεστε να σηκώνετε έναν σταυρό;
Τζωρτζάτος: Εγώ Τσελέντης δεν θα γίνω».

Εκτιμάτε ότι τελικός κριτής θα είναι η ιστορία με τα κοινωνικά και πολιτικά αποτελέσματα να βγαίνουν στην επιφάνεια;
Αυτή είναι η Δικαιοσύνη. Καταδικάζεσαι σε 2 φορές ισόβια παρ΄ ότι ξέρουν ότι είσαι αθώος επειδή δεν γίνεσαι... χαφιές. Και για να δουν όλοι τι είδους Δικαιοσύνη αποδόθηκε, θα προσθέσω - για πρώτη φορά- το εξής: Αυτός που οδηγούσε το αυτοκίνητο στην υπόθεση Μομφερράτου είναι ο ίδιος που οδηγούσε τη μηχανή στην υπόθεση Τσάντες και ο ίδιος που οδηγούσε τη μηχανή σε επεισόδιο με περιπολικό που έγινε στην Κηφισίας περίπου 10 ημέρες πριν και βέβαια είναι ελεύθερος.

Σε μια ενέργεια χρησιμοποιήθηκε ένα συγκεκριμένο μοντέλο μηχανής, κατ΄ απαίτηση του ίδιου του οδηγού, γιατί είχε ακριβώς την ίδια και τη γνώριζε καλά. Το ίδιο ακριβώς μοντέλο μηχανής χρησιμοποιήθηκε σε άλλη ενέργεια όπου καταδικάστηκα σε ισόβια σαν οδηγός, ενώ είναι πασιφανές ποιος την οδηγούσε, γιατί ποτέ άλλοτε δεν χρησιμοποιήθηκε αυτό το μοντέλο της μηχανής. Αυτό το τρανταχτό στοιχείο διέφυγε βέβαια από τα σαΐνια της Αντιτρομοκρατικής για να καταδικαστώ εγώ στη θέση του συνεργαζόμενου. Ανάλογα συνέβησαν και στις υποθέσεις Ανδρουλιδάκη, Καψαλάκη, Παπαδημητρίου. Με δύο λόγια καταδικάστηκα σε 4 φορές ισόβια αποκλειστικά με ψευδείς μαρτυρίες των δύο βασικών ανοιχτά συνεργαζόμενων με τις αρχές, που κατόρθωσαν με αυτές τις υπηρεσίες που προσέφεραν εναντίον μου και εναντίον άλλου ενός, να σπάσουν τα ισόβια και να έχουν μειωμένες ποινές.

Όμως όλα αυτά τα χρόνια οι αντιθέσεις ανάμεσα σε συγκατηγορουμένους για τη συμμετοχή τους στη 17 Νοέμβρη προκάλεσαν αίσθηση στην κοινή γνώμη και κατέρριψαν τον μύθο που είχε ο κόσμος...
Κατ΄ αρχήν οφείλω να σας θυμίσω ότι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες όπου έγιναν ανάλογες δίκες είχαμε την ίδια διαφοροποίηση ανάμεσα σε συνεργαζόμενους με τις αρχές που «κάρφωναν» με αλήθειες ή ψέματα και τους υπόλοιπους. Είχαμε την ίδια αντίθεση ανάμεσα στις δύο πλευρές. Το ίδιο φαινόμενο είχαμε κι εδώ.
Δεύτερον, υπάρχει ένας μύθος της 17Ν- όπως λέτε αυτό οφείλεται στη δράση της, στην ιστορία της, που ήταν υπαρκτή και σημαντική. Αυτή τη δράση δεν την αγγίζει ούτε η σημερινή συνεργασία ορισμένων ούτε η καπηλεία άλλων. Η συμπεριφορά του ΚΚΕ προς τον Άρη και ο τραγικός θάνατός του, γεγονότα πολύ απαξιωτικά, δεν εξαφάνισαν το μεγαλείο της Αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών. Απλώς υπήρξαν ο προάγγελος της μετέπειτα καταστροφικής πορείας του ΚΚΕ.

Δηλαδή;
Σε όλες τις συμπεριφορές, ακόμη και στη συνεργασία, υπάρχουν ορισμένα όρια. Αν τα ξεπεράσεις καίγεσαι, ευτελίζεσαι. Σε πρόσφατες δηλώσεις του κάποιος από τους καταδικασθέντες ισχυρίστηκε ότι μόνο αυτός μπορεί να μιλάει για τη 17Ν. Κάτι που δεν τόλμησαν να πουν ούτε ο Στάλιν ούτε ο Ζαχαριάδης για τα κόμματά τους. Του θυμίζω κατ΄ αρχήν ότι στη 17Ν δεν υπήρχαν ηγεσίες και αρχηγοί, ότι όλοι ήταν ισότιμοι και συνεπώς έχω το ίδιο δικαίωμα μ΄ αυτόν να μιλάω για τη 17Ν, όπως και οιοσδήποτε άλλος.
Πηγαίνοντας παραπέρα θα πω ότι το γεγονός ότι είχα αποχωρήσει από τη 17Ν από το ΄92 κι ότι δεν είχα την παραμικρή συμμετοχή έως την έκρηξη στον Πειραιά το 2002 με καθιστά πιο αντικειμενικό να μιλάω γι΄ αυτή την περίοδο από αυτόν που είναι ολοφάνερο ότι είχε συγκεκριμένες ευθύνες και συμφέρον να τις κρύψει και άρα δεν είναι τόσο αξιόπιστος.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ο κύριος αυτός σε ερώτηση γι΄ αυτούς που «ομολόγησαν» δεν έχει το στοιχειώδες θάρρος, όχι να καταγγείλει αλλά ούτε καν να ψελλίσει λέξη για τα μοντέρνα βασανιστήρια με ναρκω-φάρμακα που έγιναν κυρίως στον Σάββα και δευτερευόντως σε μένα. Γιατί είναι άλλο πράγμα να «μιλάει κάποιος» ή να υπογράφει «μαγειρεμένες» προανακριτικές, ύστερα από αγωγή με ναρκω-φάρμακα αφού η συνείδησή του δεν συμμετέχει και άλλο να συνεργάζεται και να μιλάει με πλήρη συνείδηση, χωρίς φάρμακα. Στην πρώτη περίπτωση δεν μπορείς να καταλογίσεις ευθύνη, στη δεύτερη ναι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κύριος αυτός δεν λέει λέξη για τα μοντέρνα βασανιστήρια που κατήγγειλε ο Σάββας σε βιβλίο του που αποσιωπήθηκε, ενώ πρόσφατα έκανε θόρυβο στη Γερμανία.


Γιατί να γίνεται αυτό;
Με τη στάση του αυτή δίνει πολιτική κάλυψη, «βγάζει λάδι» τον υπεύθυνο πολιτικά γι΄ αυτά τα βασανιστήρια, τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης του ΠΑΣΟΚ, που έδωσε το πράσινο φως στις υπηρεσίες του να φέρουν από την αλλοδαπή αυτά τα ναρκωτικά και να τα χρησιμοποιήσουν σε συλληφθέντες και γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο παρασημοφορήθηκε από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.
Με πλήρη γνώση ότι με αυτά κινδυνεύουν η υγεία, βασικά όργανα και ζωτικές λειτουργίες του ανακρινόμενου. Σ΄ αυτά τα φάρμακα και όχι στον τραυματισμό του οφείλεται η τραγική κατάσταση της υγείας του Σάββα και δευτερευόντως της δικής μου. Χάνεται τελείως η αίσθηση του μέτρου όταν ο κύριος αυτός δέχεται να παρουσιαστούν οι φωτογραφίες του δίπλα από τον τότε υπουργό, υποδηλώνοντας σαφώς ότι ο ένας στηρίζει πολιτικά τον άλλον! Για φανταστείτε τι χαμός θα γινόταν αν ο Παναγούλης ενώ βρισκόταν στη φυλακή έδινε συνέντευξη στο ίδιο έντυπο με τον Παττακό αποδεχόμενος να παρουσιαστούν οι φωτογραφίες τους δίπλα.

Νιώθω πραγματικό και ανυπόκριτο σεβασμό για τους συγγενείς των θυμάτων και συμμερίζομαι τον πόνο τους. Όπως όμως έδειξε η διεθνής εμπειρία, οπουδήποτε υπήρξαν θύματα Αμερικανοί, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ( και οι αγγλικές) χειραγωγούσαν και καθοδηγούσαν αυτές τις ομάδες των συγγενών. Πέρα λοιπόν από τον πρώην υπουργό, έχουμε και τις αγγλοαμερικανικές μυστικές υπηρεσίες που δίνουν το πράσινο φως σε όσα βαρύγδουπα λέει αυτός ο κύριος. Ευτυχώς λοιπόν που μας θύμισε ότι μόνον αυτός έχει δικαίωμα να μιλάει για τη 17Ν, αλλιώς θα μπορούσαμε να σκεφθούμε ότι κάποιοι άλλοι είναι από πίσω του και του υπαγορεύουν τι θα πει ως 17Ν.

Ποια είναι η δική σας εκδοχή;
Νομίζω ότι η πλειοψηφία του κόσμου έχει καταλάβει τι έγινε. Αυτό επιβεβαιώνεται απ΄ όσα υποστηρίζει μια επιστήμονας με την προϋπόθεση ότι η ανάγνωση γίνεται με αποκωδικοποιητή λόγω της θέσης της ως συμβούλου. Ενώ κάνει μια σωστή διαπίστωση ότι υπάρχει «έλλειψη ιδεολογικής και λειτουργικής συνοχής, έλλειψη ιδεολογικού υπόβαθρου και διάσταση από την ακροαριστερή τακτική της επαναστατικής αλληλεγγύης- δηλαδή της μη κατάδοσης των μελών ή υποστηριχτών» και βρίσκεται μισό βήμα απ΄ την αλήθεια, αρνείται να το κάνει γιατί θα κατέρρεε η ξεφτισμένη πια επίσημη εκδοχή. Αντίθετα κάνει στροφή 180 μοιρών δημιουργώντας σύγχυση, προβάλλοντας αναλήθειες για λόγους σκοπιμότητας.

Λέει π.χ. ότι ορισμένοι νόμιζαν ότι ήταν μέλη εταιρείας, συγχέοντας το γεγονός ότι αποκαλούσαν για λόγους συνωμοτικούς την οργάνωση ως «εταιρεία» αλλά κανείς τους δεν αγνοούσε πού βρίσκεται. Ότι δεν γνώριζαν τους στόχους ενώ αποδείχθηκε στις δίκες το αντίθετο. Συσκοτίζει για λόγους ευνόητους το ζήτημα της ηγεσίας, ενώ είναι ένα από τα λίγα που ξεκαθαρίσθηκε στις δίκες από τις λεπτομερείς περιγραφές κατηγορουμένων ακόμα και συνεργαζομένων για τον τρόπο με τον οποίο παίρνονταν οι αποφάσεις στους πυρήνες και για τον τρόπο λειτουργίας της 17Ν. Τέλος όσα λέει, με δικά της λόγια για τον «κύριο», δείχνουν ότι έχει απόλυτη συνείδηση της αλήθειας αλλά δεν θέλει να την αποκαλύψει.

Τελειώνοντας, θα κάνω μια διαπίστωση στην οποία κατέληξα έπειτα από πολύ σκέψη στα έξι αυτά χρόνια φυλακής: Το μεγαλύτερο λάθος της 17Ν είναι ότι δεν είχε ηγεσία. Αν είχε, ορισμένοι θα είχαν πάει σπίτι τους από το ΄86 και θα είχε μπει φρένο στη γάγγραινα που είχε δημιουργηθεί.

Ο Σάββας δεν ήταν μόνος του στον Πειραιά. Γιατί δεν πήραν την τσάντα με το περίστροφο και τα κλειδιά μετά την έκρηξη;

Υπάρχει περίπτωση, μετά τα όσα προηγήθηκαν, να αναζητηθεί με καθαρότητα η αλήθεια και να μπουν τα πράγματα στη θέση τους;

Παρατηρώ ότι υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια από την εξουσία να ξαναγραφτεί η ιστορία της 17 Νοέμβρη, όπως θα ήθελε αυτή. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα. Ενώ π.χ. στη δίκη έγιναν πολλές αναφορές στην ενέργεια στον Πειραιά, σύμφωνα με την οποία σ΄ αυτή πήγαν τουλάχιστον δύο, σε πρόσφατο δημοσίευμα παρουσιάζεται ότι ο Σάββας ήταν μόνος του. Αυτό δεν γίνεται από τυχαία αβλεψία. Γίνεται προσπάθεια να αποκρύψουν το γεγονός ότι η κύρια ευθύνη βαραίνει αυτόν ή αυτούς που ήταν μαζί του και όχι τον Σάββα. Αυτοί όφειλαν να πάρουν, αμέσως μετά την έκρηξη, την τσάντα με τα πράγματα αφού γνώριζαν ότι μέσα σ΄ αυτήν υπήρχε το μοιραίο περίστροφο- ταυτότητα της 17 Νοέμβρη. Θυμίζω ότι στην περίπτωση του αγωνιστή Τσουτσουβή και ενώ είχε προηγηθεί μάχη με πυροβολισμούς με τρεις αστυνομικούς, ο σύντροφος του Τσουτσουβή πήρε ό,τι είχε πάνω του- το περίστροφο, ακόμη και τα κλειδιά του- με συνέπεια να μη βρουν τίποτε επάνω του. Γιατί το αυτονόητο δεν έγινε και στον Πειραιά; Εάν είχε γίνει, τα πράγματα θα είχαν τελείως διαφορετική εξέλιξη αφού τίποτα δεν έδειχνε τη 17Ν και δεν θα χρησιμοποιούσαν ναρκω-φάρμακα στον Σάββα, όπως δεν χρησιμοποίησαν στον Μαζοκόπο όταν του έσκασε εκρηκτικός μηχανισμός στα χέρια και τον τραυμάτισε. Αντί λοιπόν να πηγαίνουμε προς την αλήθεια, ακολουθείται αντίθετη πορεία.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

ΟΧΙ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΤΗ - Η ΟΙΤΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ «ΓΚΙΩΝΑ»

Για όλους εμάς η Οίτη είναι το βουνό των λουλουδιών με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα, το βουνό με τα πλούσια νερά, με τα περισσότερα και ομορφότερα φαράγγια της Ελλάδας, τις ιαματικές πηγές, το αγριοκάτσικο της Οίτης, το βουνό του μυθικού Ηρακλή και της Εθνικής μας Αντίστασης. Είναι το βουνό που ο καθένας μπορεί να το απολαύσει, ακόμα και με μονοήμερες εκδρομές, στις δεκάδες πεζοπορικές του διαδρομές, σε μια απόσταση δύο ωρών από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, δίπλα στην Εθνική Οδό και την σιδηροδρομική γραμμή.
Είκοσι δύο χωριά είναι απλωμένα στα ριζά του βουνού, χωριά που ανήκουν στους δύο νομούς, Φθιώτιδας και Φωκίδας, σε πέντε δήμους και σε μια κοινότητα. Από το Μαυρολιθάρι και την Παύλιανη, μέχρι την Υπάτη και τα Λουτρά, τις Κομποτάδες και το Κουμαρίτσι, την Καστανιά, το Νεοχώρι και την Ανατολή. Όλα ξακουστά χωριά, που σήμερα, μετά τη λαίλαπα της εσωτερικής μετανάστευσης και της γήρανσης του πληθυσμού, παλεύουν και αγωνιούν για το μέλλον, προσπαθούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις επιστροφής των νέων μέσα από ήπιες οικοτουριστικές κυρίως επενδύσεις, μια και οι αποστάσεις από τα κέντρα εδώ είναι πραγματικά μικρές, και πολλές φορές ασήμαντες.
Τον τελευταίο καιρό όμως μεταλλευτική εταιρεία προσπαθεί να επεκτείνει τις δραστηριότητές της στην Οίτη, σε δάση και δασικές εκτάσεις, δημόσιες και ιδιωτικές, ακόμα και μέσα στον Εθνικό Δρυμό, σε προστατευόμενες περιοχές από το ΝΑΤURA 2000 και Ευρωπαϊκές Οδηγίες για την προστασία των πτηνών, αλλά και κοντά σε χωριά και αρχαιολογικούς χώρους. Σχεδιάζονται άμεσα δύο νέες θέσεις εξόρυξης βωξίτη δίπλα στο χωριό Κουμαρίτσι. Σχεδιάζεται επέκταση των δραστηριοτήτων της στις θέσεις “Ψωμούλα”, στο όμορφο οροπέδιο της Λούκας, και “Κοκκινόβραχος” και μάλιστα μέσα στα όρια του Εθνικού Δρυμού.
Επίσης σχεδιάζονται γεωτρήσεις για έρευνα με προοπτική την εξόρυξη σε 296 σημεία, σε όλο το Β - ΒΑ τμήμα του βουνού.Αν αυτά τα σχέδια προχωρήσουν, η Οίτη διατρέχει σοβαρούς κινδύνους εκτεταμένων μη αναστρέψιμων καταστροφών, με αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική δραστηριότητα, στο περιβάλλον, την υγεία, την ίδια τη ζωή των κατοίκων της περιοχής, του μέλλοντος της νέας γενιάς.
Με τη μετατροπή της περιοχής σε μεταλλευτική, εκατοντάδες επαγγελματίες και εργαζόμενοι στο τουρισμό, στον επισιτισμό, στις οικοδομές, στο εμπόριο, αλλά και αγρότες και κτηνοτρόφοι θα αντιμετωπίσουν το φάσμα της ανεργίας, ενώ θα πληγούν σοβαρά και οι συνταξιούχοι αγρότες.Σήμερα που οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις κλιματικές αλλαγές και όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις διακηρύσσουν την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, είναι χρέος ΟΛΩΝ να προστατεύσουμε μία από τις σημαντικότερες περιοχές απείρου φυσικού κάλλους της χώρας μας.

Οι εποχές που η εγκατάσταση μεταλλείων γινόταν για λόγους “δημοσίου συμφέροντος” και η μεταλλευτική εταιρεία δέσμευε την περιοχή, και μαζί δέσμευε τις τύχες των κατοίκων της, πέρασαν ανεπιστρεπτί.Δεν μπορούμε να μείνουμε θεατές στο επιχειρούμενο έγκλημα.Ζητάμε από την κυβέρνηση, τα αρμόδια Υπουργεία και τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Φθιώτιδας να μην εγκρίνουν την άδεια στην εταιρεία και να απορρίψουν τις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για επέκταση των δραστηριοτήτων της στο βουνό. Καλούμε όλους τους φορείς, όλους τους πολίτες, να αντιταχθούν με όποιο τρόπο θεωρούν πιο πρόσφορο, ώστε να ματαιωθούν αυτά τα σχέδια και να προστατευτεί η Οίτη.

ΟΧΙ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΟΙΤΗΣ

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΗΠΙΑ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Περισσότερες πληροφορίες: http://www.e-ecology.gr/ http://mountain-oiti.blogspot.com/

Sunday, July 27, 2008

Ατυχος ο Πανιώνιος

Να γράψω πάλι ότι οι Ιταλοί είναι... γιοι της κωλοφαρδίας; Οτι (όπως σοφά είχε πει ο Ιβιτσα Οσιμ) η μπάλα είναι... πόρνη; Οχι αφήνω στην άκρη τη... μιζέρια και την... κακομοιριά! Κρατάω ότι ο Πανιώνιος δεν «μάσησε» και μπροστά σε 59.800 Ιταλούς βγήκε στο «Σάο Πάολο» και έπαιξε μπάλα. Είχε δοκάρι, ευκαιρίες και αν δεν τραυματιζόταν ο εξαιρετικός Λάμπρος Χούτος ίσως το ματς να είχε καλύτερη κατάληξη για τον «Αιώνιο». Ομως δεν πειράζει η ομάδα έδειξε ότι μπορεί και φέτος να είναι ανταγωνιστικός. Μένει φυσικά η πίκρα από τον αποκλεισμό (και το «σπάσιμο» των δοκαριών...), αλλά από την άλλη όλοι οι Πανιώνιοι πρέπει να είναι περήφανοι για την ομάδα που στάθηκε σαν όση προς ίση απέναντι στη Νάπολι. Αν μη τι άλλο είναι ελπιδοφόρο μήνυμα να βλέπεις την ομάδα, αν και αγωνίστηκε χωρίς Τζιμπούρ, Μάκο, Σκούφαλη, Μπάρκογλου, να παίζει πολύ καλό ποδόσφαιρο. Στα θετικά του χθεσινού αγώνα η εμφάνιση του Τζαβέλλα που έδειξε ότι μπορεί να βοηθήσει την ομάδα.

ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ (Εβαλντ Λίνεν): Κρέσιτς,, Μαϊστόροβιτς, Λάνγκαμπ, Τζαβέλλας, Μανιάτης, Κουτσόπουλος (80' Καπετάνος), Κουμορντζί, Νικολάου, Κοιλιάρας, Χούτος (55' Ντελούρα), Ντ' Ακόλ (71' Κόντης).

Saturday, July 26, 2008

Στο Πέραμα δεν έχουν ζωή...



«Μην το κοιτάς από τα ψηλά. Να κατεβείς εκεί κάτω, να μπεις μέσα, να δεις πως είναι η άβυσσος», μου λέει ο μπάρμπα-Γιώργος, χτυπώντας μου τον ώμο.

Ο μπάρμπα- Γιώργος, κοντά στα εβδομήντα πέντε και ακόμα δουλεύει στην ζώνη. Ούτε που θυμάται πότε πρωτόπιασε δουλειά.

Είχε φτάσει δίπλα μου χωρίς να τον καταλάβω. Με κοίταξε με δυο μεγάλα πεντακάθαρα μάτια και μάλλον διέκρινε τον θαυμασμό μου γιαυτούς που δούλευαν στα «έγκατα».

Την άνοιξη που μας πέρασε, για αρκετές μέρες φωτογράφησα μέσα στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος. Ήταν από τις φορές εκείνες που τι ίδιο το θέμα σου θέτει τους κανόνες. Δεν έχεις περιθώρια για ωραιοποιήσεις.

Είτε στην αμοβολή δουλεύεις, είτε στην οξυγονοκόλληση, όταν είσαι μέσα στην «κοιλιά» ή στις «τρύπες», η ανάσα είναι βαριά. Το φως λιγοστό. Ασθενικό.

Αλλά όταν με το κουτί ανεβαίνεις προς τα πάνω και εκείνο το ίδιο φως που τώρα σε υποδέχεται και λούζει την σκουριά στις λαμαρίνες, είναι σαν να σου κλείνει το μάτι και να σου λέει ψιθυριστά, «ζωντανός είσαι και σήμερα».

Και μόλις πατήσεις στο κατάστρωμα ένα χαμόγελο διαγράφετε στο καπνισμένο πρόσωπο.

Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος. «Ένας κόσμος άλλος. Απόκοσμος», σκεφτόμουν καθώς κοίταγα τους εργάτες να τα «βάζουν» με το σίδερο και να το νικούν.

«Πόσο να είναι το μεροκάματο; Πόσο αμείβεται το φλερτ με τον θάνατο;» δεν είναι μόνον τα ατυχήματα, είναι και ότι αναπνέεις, ότι καίει τα μάτια σου. Οι συνθήκες είναι απίστευτα σκληρές και στο μυαλό μου έρχεται το κείμενο που γράφει το μνημείο στην είσοδο της ζώνης: «Στους συναδέλφους που δολοφονήθηκαν από την εργοδοσία στον βωμό του κέρδους. Στους εργάτες του κόσμου που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι ενάντια στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του για μια καλύτερη ζωή, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Δύο χέρια μπλεγμένα με τα σίδερα και τα σχοινιά και αν σκύψεις λίγο, αν γονατίσεις, θα συναντήσεις δύο μάτια, να σε κοιτάνε περίεργα αλλά με ενδιαφέρον. Θα τα ξεχωρίσεις από το λευκό τους. Και αν προσέξεις, θα συναντήσεις μια λεβεντιά που δεν την βρίσκεις στις μέρες μας συχνά.

«Αν έφερναν τα παιδιά από τα σχολεία εδώ εκδρομές, ίσως να έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. Αν ανέβαιναν στις σκαλωσιές, αν μπερδευόντουσαν με τα σχοινιά, αν μουτζουρωνότανε το πρόσωπο τους και τα χέρια τους…»

Κοντεύει έντεκα η ώρα. Ώρα για διάλειμμα. Να είμαι στην «κουβέρτα» και να νομίζω πως είμαι μόνος. Να ακούω φωνές και να μην βλέπω ψυχή. Σιγά σιγά , να «βγαίνουν» οι εργαζόμενοι από το πουθενά και να γεμίζει ο χώρος. Από το αμπάρι, από τις τρύπες κάτω από τα πόδια μου, από πόρτες που δεν έβλεπα.

Οι περισσότεροι να μαζεύονται στην πλώρη, να βγάζουν από το τσαντάκι τους ψωμί, ντομάτα και τυρί ο ένας. Ένα μήλο ο άλλος, να το κόβει με τον σουγιά του στα δύο και να το μοιράζετε με τον διπλανό του. Τα μάτια τους να κοιτάνε ίσια μπροστά την θάλασσα που απλώνεται. Να μην βγάζουν μιλιά, μόνον να αγναντεύουν. Να ξέρουν πώς ετούτο το βαπόρι για να να είναι «καλοτάξιδο», για να είναι «μπερεκέτι», από τα χέρια τους πέρασε. Αυτοί το «σενιάρανε» και τώρα θα «τρώει» τις θάλασσες, όπως ετούτοι τρώνε το ψωμί.

Τριγύρναγα μέρες μέσα στην ζώνη, για τις ανάγκες τις φωτογράφησης. Μόνο χαμόγελα συνάντησα. Όλοι με έναν καλό λόγο στα χείλι. Ακόμα και εκείνοι που είχαν τους λόγους τους και δεν ήθελαν να είναι σε φωτογραφία, στο έλεγαν με μια ευγένεια που σε «υποχρέωναν» να κατεβάσεις την μηχανή και τα μάτια χαμηλά. Και όταν πηγαίνοντας πιο κάτω να φωτογραφήσω, εκεί που με τα οξέα «χτυπάνε» τα πλαϊνά να καθαρίσουν, οι ίδιοι άνθρωποι, να νοιάζονται να μην χαλάσει η μηχανή, ούτε και εσύ, «βάλε ένα μαντήλι στο στόμα και στην μύτη, ρε φίλε, μην εισπνέεις αυτό το δηλητήριο…»

Εχτές που άκουσα για το κακό που έγινε στην ζώνη, μου «κόπηκαν τα γόνατα». Δεν θέλησα να πάω εκεί κάτω. Δεν ήθελα να δω πρόσωπα που είχα φωτογραφήσει. Φοβήθηκα.

Όπως φοβάται κανείς για τους δικούς του ανθρώπους. Δεν είναι αναλώσιμοι οι άνθρωποι…

Σπύρος Τσακίρης από το blog Τρικλοποδιές

Επίσης διαβάστε στους "Ιθαγενείς": "Για τις δολοφονίες των εργατών στο Πέραμα"

Σχόλιο "Πιπεριάς": Μήπως, λεω μήπως, ο Αλέξης Τσίπρας στο Προεδρικό Μέγαρο μαζί με την συμπαθέστατη Καντίτσα από τη Σιέρα Λεόνε θα έπρεπε να πάρει και έναν εργάτη από την ναυπηγοεπισκυεαστική ζώνη του Περάματος; Λεω μήπως;

Thursday, July 24, 2008

Με πρόγραμμα... Αριστερά!

του Δήμου Τσακνιά, μέλους της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και συντονιστή της Επιτροπής Προγράμματος.

Η περίοδος των προγραμματικών επεξεργασιών που ήδη ξεκίνησε, σαν απαίτηση του κόσμου που στηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να διαμορφώσουμε ένα πρόγραμμα που να υπερβαίνει το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος και παράλληλα να αποτελέσει το μοχλό για ένα ποιοτικό άλμα στη συγκρότηση και τη δράση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ένας απ΄ τους ουσιώδεις παράγοντες που συνέβαλαν στην εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Σεπτέμβρη και στη μετέπειτα εκρηκτική άνοδο της επιρροής του, ήταν και είναι οι ξεκάθαρες θέσεις του. Η διαδικασία επομένως δεν αρχίζει από το μηδέν. Δυο είναι τα κεντρικά σημεία αναφοράς της συμφωνίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο νεοφιλελευθερισμός και ο δικομματισμός.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός της πλήρους κυριαρχίας των αγορών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, της μαζικής ανεργίας, της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων, της φτώχειας. Είναι, με δυο λόγια, ο καπιταλισμός της εποχής μας, που οδηγεί σε ακραίες μορφές την κοινωνική πόλωση, σε περιβαλλοντικές κρίσεις και σε πολεμικές επεμβάσεις.

Η συνολική ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού προϋποθέτει διαφορετικό διεθνές περιβάλλον, ριζικές αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης, στην οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική, τον πολιτισμό, τις διεθνείς σχέσεις. Είναι μια υπόθεση προοπτικής με ορίζοντα το σοσιαλισμό. Με την υπάρχουσα εσωτερική και διεθνή πραγματικότητα και το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος, το να προτείνεις σήμερα ένα πρόγραμμα για το σοσιαλισμό, θα ήταν όχι μόνο ανέφικτο αλλά και εξαιρετικά ανέντιμο.

Πολύ χειρότερο όμως θα ήταν, στο όνομα των δυσκολιών, των συγχύσεων και των απογοητεύσεων που μας ταλανίζουν πάνω από δυο δεκαετίες, η αριστερά να παραιτηθεί από το όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας και να συναινέσει στο τρομακτικό χάος που ονομάζεται σύγχρονος κόσμος. Μπορεί να μην είμαστε σε θέση τώρα να προτείνουμε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα υπέρβασης του νεοφιλελευθερισμού. Μπορούμε όμως να διαμορφώσουμε προγραμματικές θέσεις που να οδηγούν ι σε ανατροπές νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Και μέσα απ΄ την ανάπτυξη αγώνων και κινημάτων να προβάλουμε εναλλακτικές πολιτικές, συμβάλλοντας στην αλλαγή των συσχετισμών, στη βελτίωση της κατάστασης και των συνθηκών ζωής των εργαζομένων και των νέων, στην προάσπιση των δημόσιων αγαθών, στην προστασία του περιβάλλοντος και του πολιτιστικού μας πλούτου.

Ο στόχος αυτός δεν είναι ήσσονος σημασίας. Αντίθετα στις σημερινές συνθήκες έχει απόλυτη προτεραιότητα, εφόσον βέβαια τηρούνται κάποιες βασικές προϋποθέσεις. Κι αυτές κατά τη γνώμη μου είναι: Πρώτον, οι προγραμματικές θέσεις να διαμορφώνονται με συμμετοχικές διαδικασίες, μαζί με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους εργαζόμενους. Δεύτερο, η δυνατότητα υλοποίησης τους να εξαρτάται πρωτίστως από την ανάπτυξη μαζικών αγώνων. Τρίτο, οι επιμέρους προτάσεις να εντάσσονται σε γενικότερες πολιτικές και μεταρρυθμίσεις, που να δημιουργούν ρήξεις με το νεοφιλελευθερισμό, έτσι ώστε να έχουν διάρκεια και προοπτική και να μην αφομοιώνονται εύκολα από το σύστημα.

Την περίοδο που διανύουμε οι κοινωνικοί αγώνες και η πολιτική μας δράση αναπτύσσονται στο έδαφος της οικονομικής κρίσης, αλλά και της κρίσης του πολιτικού συστήματος. Σε σχέση με τις προγραμματικές μας θέσεις χρειάζεται να προσέξουμε ορισμένα πράγματα. Η κρίση έχει δυο λειτουργίες. Μια καταστροφική αφού αποτελεί μια μορφή εκρηκτικής εξωτερίκευσης των αντιθέσεων του συστήματος και ξεμπερδέματος με ότι έχει ξεπεραστεί. Και μια δημιουργική αφού αποτελεί ένα τρόπο εξομάλυνσης των αντιθέσεων και ανάδειξης νέων μορφών σταθεροποίησης του συστήματος. Κατά συνέπεια «πλήρη αδιέξοδα» δεν υπάρχουν. Οι εργαζόμενοι βέβαια είναι αυτοί που στο σύνολό τους πληρώνουν τα σπασμένα, σε αντίθεση με μεγάλα τμήματα του κεφαλαίου, που αυξάνουν και σε περιόδους κρίσης τα κέρδη τους. Όμως η χειροτέρευση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, δεν οδηγεί αυτόματα σε συνειδητοποίηση και στήριξη της αριστεράς. Το τι θα γίνει θα εξαρτηθεί απ΄τη δική μας δουλειά.

Χρειάζεται λοιπόν μέσα από μαζικές διαδικασίες να κινητοποιήσουμε όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο. Γι΄ αυτό και η συζήτηση δεν πρέπει να εξαντληθεί στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του. Ούτε σε σεμινάρια πανεπιστημιακών και άλλων ειδικών. Έχουμε ανάγκη από μια μαζική συζήτηση με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Αυτό μπορεί να γίνει δυνατό μόνο αν η συζήτηση συνδέεται με τις πρακτικές εμπειρίες, με την αντιπαράθεση και τις συγκρούσεις που γίνονται καθημερινά για τα προβλήματα που αγγίζουν σήμερα τη ζωή και τη συνείδηση των λαϊκών μαζών.

Αυτό σημαίνει ότι η δουλειά μας θα οργανώνεται παράλληλα και στα δυο επίπεδα λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο δηλαδή στα κεντρικά όργανα, τις επιτροπές και τις ομάδες εργασίας, όσο και κυρίως στις κλαδικές, τοπικές και νομαρχιακές επιτροπές, αλλά και σε ευρύτερα περιφερειακά σχήματα.

Υπάρχουν βέβαια και ζητήματα που η αξιοποίηση ειδικών επιστημόνων δεν είναι απλά χρήσιμη αλλά είναι απολύτως αναγκαία και πρέπει να την επιδιώξουμε οργανωμένα και συστηματικά. Δεν θα πρέπει να έχουμε προτάσεις και πειστικές απαντήσεις για τη χρηματοδότηση των προγραμματικών μας στόχων; Πως θα πείσουμε λ.χ. ότι είναι δυνατή η αντιμετώπιση της ακρίβειας με γενναίες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ή η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, της δημόσιας υγείας κ.ο.κ.

Ειδικότερα για τα ζητήματα της οικονομίας, γιατί γύρω απ΄ αυτά γίνεται και η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων, θα χρειαστεί να κάνουμε μια πολύ συστηματική δουλειά για να ανιχνεύσουμε τις πραγματικές δυνατότητες, τις δυσκολίες και τα εμπόδια για την άσκηση μιας εναλλακτικής στο νεοφιλελευθερισμό οικονομικής πολιτικής σε όφελος του λαού και με φροντίδα για την προστασία του περιβάλλοντος.

Με την ευκαιρία αυτή είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ξανά ότι η προσέλκυση πνευματικών δυνάμεων στο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι μια μόνιμη επιδίωξή μας, ένας «προγραμματικός στόχος». Τώρα μας δίνεται μια σοβαρή δυνατότητα, αρκεί να δείξουμε την αναγκαία ικανότητα για την αξιοποιήσουμε σωστά.

Δυο λόγια για το ζήτημα της εναλλακτικής πολιτικής πρότασης, που λόγω και της κρίσης του δικομματισμού μπαίνει εκ των πραγμάτων και δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Με σαφήνεια έχουμε διακηρύξει ότι είμαστε κατά του κυβερνητισμού, δηλαδή της πολιτικής άποψης που υποστηρίζει ότι μόνο η συμμετοχή στην κυβέρνηση μπορεί να δώσει λύσεις. Εμείς δεν έχουμε τέτοια άποψη. Γι΄ αυτό αρνούμαστε κατηγορηματικά και τις προτάσεις συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχουμε όμως και την άποψη ότι μόνο στο σοσιαλισμό μπορούμε να συμμετέχουμε σε κυβερνητικές ευθύνες. Το επιχείρημα που χρησιμοποιούμε όλοι μας είναι η γαλλική, παλιότερα και η ιταλική, πρόσφατα εμπειρίες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι και στις δυο περιπτώσεις οι εκεί σύντροφοί μας στρατεύτηκαν κάτω από ξένη σημαία και εφάρμοσαν ξένο πρόγραμμα. Άρα το περίεργο θα ήταν να επιβραβεύονταν.

Εδώ το θέμα μπαίνει διαφορετικά. Αλλάζοντας τους συσχετισμούς και διαμορφώνοντας ένα μπλοκ πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, με καθαρές προγραμματικές θέσεις, που θέτει αντικειμενικά το ζήτημα πραγματοποίησης σημαντικών αλλαγών στην κοινωνία και τη χώρα, άρα και το ζήτημα της διακυβέρνησης, τι κάνουμε; Είναι μια συζήτηση που πρέπει να κάνουμε και μάλιστα σύντομα.

Τέλος, να επισημάνουμε ότι η επεξεργασία του προγράμματος θα συμβάλει στην μεγαλύτερη ενοποίηση των δυνάμεών μας και στη δημιουργία δεσμών με τους νέους φίλους μας που έρχονται στο ΣΥΡΙΖΑ. Και να θυμόμαστε πάντα ότι «κάθε βήμα του πραγματικού κινήματος είναι σπουδαιότερο από μια δωδεκάδα προγράμματα», (Καρλ Μαρξ).

Σχόλιο "Πιπεριάς": Το κείμενο του Δήμου Τσακνιά δημοσιεύθηκε στη Κυριακάτικη Αυγή και το δημοιεύω γιατί θεωρώ ότι προσφέρεται για σκέψη.

Friday, July 18, 2008

Πάμε Πανιωνάρα!!!

Φίλαθλοι του Πανιωνίου την Κυριακή η αγαπημένη μας ομάδα αγωνίζεται απέναντι στην ιταλική Νάπολι στα πλαίσια του 3ου γύρου του Κυπέλλου Ιντερτότο. Η ποδοσφαιριστές του Έβαλντ Λίνεν μπορούν να σας υποσχεθούν ότι θα μπουν στο αγωνιστικό χώρο με μόνο στόχο τη νίκη έτσι ώστε να βάλουν τις βάσεις της πρόκρισης στον προκριματικό γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Σε αυτόν τον αγώνα σας χρειάζονται δίπλα τους, χρειάζονται την βοήθειά σας! Με την παρουσία και τη φωνή σας μπορείτε να δώσετε ώθηση στις προσπάθειές τους και στο τέλος να πανηγυρίσουμε μία μεγάλη νίκη. Όλοι μαζί μπορούμε! Ελάτε την Κυριακή στο Γήπεδο της Νέας Σμύρνης και σταθείτε δίπλα στον Ιστορικό!

Τα εισιτήρια του αγώνα Πανιώνιος – Νάπολι για τον τρίτο γύρο του Κυπέλλου Ιντερτότο, διατίθενται από το Members Club του Γηπέδου της Νέας Σμύρνης τις παρακάτω ημέρες και ώρες : Παρασκευή, Σάββατο: (09.00 - 21.00), Κυριακή: (09.00-15.00).

ΤΙΜΕΣ: Θύρες 2, 3: 10 ευρώ, Θύρα 4: 25, Θύρα 5-6: 35, Θύρα 7: 25, Θύρα 8 (φίλαθλοι Νάπολι): 20.

Την ημέρα του αγώνα, τα εκδοτήρια θα ανοίξουν στις 16.00. Υπενθυμίζουμε, πως για την καλύτερη εξυπηρέτηση των φιλάθλων της θύρας 2, φέτος λειτουργεί είσοδος και εκδοτήριο και από την οδό Σοφούλη (Θύρα 1), αποσυμφορίζοντας την είσοδο και έξοδο των φιλάθλων από την οδό Αγ. Ανδρέου.

Για την καλύτερη εξυπηρέτηση των φιλάθλων του Πανιωνίου, ενόψει του Κυριακάτικου αγώνα, το ωράριο λειτουργίας του Τμήματος Εισιτηρίων Διαρκείας την Παρασκευή 18/7 είναι από τις 10.00 πμ έως τις 22.00 μμ, ενώ το Σάββατο θα λειτουργήσει 10.00 πμ με 14.00 μμ.

Tuesday, July 15, 2008

Δύσκολοι καιροί για Τσιγγάνους

Ο καιρός...
... των Τσιγγάνων δεν έχει έρθει ακόμη. Δώδεκα εκατομμύρια περιπλανώμενες ψυχές, η μεγαλύτερη μειονότητα, αν είχε κράτος θα ήταν μεγαλύτερο από πολλά άλλα κράτη της Ευρώπης. Δεν είχε ποτέ. Με εξαίρεση ένα ανεξάρτητο φέουδο που είχαν ιδρύσει οι Τσιγγάνοι στην Κέρκυρα το 1386. Αλλά και στο Ναύπλιο του 1444, ο Ιωάννης ο Τσιγγάνος είχε διοριστεί δρουγγάριος (στρατιωτικός διοικητής), κάτι που, όπως γράφει ο ιστορικός Φρέιζερ, δείχνει πως οι Τσιγγάνοι έχαιραν κάποιας εκτίμησης στη βυζαντινή Ελλάδα. Όχι πάντως στη σημερινή. Ούτε στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι που έχει εξαπολύσει κύμα διώξεων κατά των Τσιγγάνων. Ίσως γι΄ αυτό ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς αποφάσισε να αρχίσει από εκεί μια μεγάλη περιοδεία στην Ευρώπη.

Η ιδέα...
... τού ήρθε όταν τσάκισε πριν από έναν μήνα τη μέση του πέφτοντας από μια κερασιά στον κήπο του στο Βελιγράδι. Ίσως να θυμήθηκε τους ομοφύλους του που σκαρφαλώνουν σε ξένες κερασιές, αφού δεν μπορούν να έχουν δικές τους ή να διάβασε για τα βάσανά τους στην Ιταλία ή αλλού. Ποιος ξέρει. Ο Τσιγγάνος μουσικός του Σαράγεβο, από Κροάτη πατέρα και Σέρβα μάνα, είναι για πολλούς Τσιγγάνους βασιλιάς τους. Ένας βασιλιάς χωρίς στέμμα, ενός λαού χωρίς χώρα. Σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερί- δα «Λα Στάμπα», πενήντα οκτώ ετών πια, ο Μπρέγκοβιτς θυμάται τα νεανικά του χρόνια, όταν ήταν ροκ σταρ στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, όταν όργωνε τις θάλασσες με ένα ιστιοφόρο, όταν έπαιζε στα νάιτ κλαμπ της Νάπολι κι όταν επέστρεψε στο Σαράγεβο για να σπουδάσει φιλοσοφία. Έτσι ανακάλυψε τους Έλληνες. Τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη; «Στους μαρξιστές άρεσε ο Αριστοτέλης», λέει ο Μπρέγκοβιτς. «Τα “Πολιτικά” του είναι μια επιστήμη με την οποία μπορεί να οργανωθεί μια κοινωνία». Και ο Μαρξ; Δεν γίνεται να μη διάβασε Μαρξ. «Τον διάβασα και εξακολουθώ να τον διαβάζω. Η ψυχή μας έχει ανάγκη από κάτι αριστερό. Ευχαριστήθηκα όταν διάβασα στους “Τάιμς” πως ο Μαρξ παραμένει ο πιο πολυδιαβασμένος φιλόσοφος στον κόσμο. Ο καπιταλισμός δεν μας έσωσε. Γι΄ αυτό θα συμβούλευα ένα βιβλίο του Μαρξ για τις διακοπές».

Οι Τσιγγάνοι...
... άραγε γιατί αγαπούν τόσο πολύ τη μουσική; «Γιατί έτσι ζουν. Η μουσική είναι κάτι που το μαθαίνουν αμέσως. Και ζουν με αυτό». Με αυτό ζει και ο Μπρέγκοβιτς. Με τους αρχαίους, τον Μαρξ και τα χάλκινα παραμάσχαλα, αυτός και η ορχήστρα του, η «μπάντα για γάμους και κηδείες», οργώνουν τον κόσμο και τον φέρνουν πιο κοντά στις χαρές και τις λύπες των Τσιγγάνων.

Ο Μπρέγκοβιτς...
... νιώθει πικρία για όσα συμβαίνουν στην Ιταλία. «Είναι άραγε όλοι οι Σικελοί μαφιόζοι, επειδή στη Σικελία υπάρχει η Μαφία; Αν δεν κάνω λάθος, η Μαφία είναι πολύ πιο επικίνδυνη από τους Τσιγγάνους. Πρέπει να προσέξουμε τις ρατσιστικές θεωρίες. Δεν είμαστε άγριοι, έχουμε δώσει πολλά στον ευρωπαϊκό πολιτισμό κι αυτό το γνώριζαν καλύτερα από όλους ο Μπραμς και ο Λιστ».

Του Ρούσσου Βρανά

Πηγή: Τα Νέα

Friday, July 11, 2008

Η "Κόκκινη Πιπεριά" στο... Αγκίστρι!

Οπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος η "Κόκκινη Πιπεριά" για 15 μέρες... μετακομίζει στο πανέμορφο Αγκίστρι. Στα ήσυχα νερά του με το δάσος να "σκάει" στη παραλία θα ηρεμήσουμε, θα ξεκουραστούμε και θα ετοιμαστούμε για τον χειμώνα. Η "Κόκκινη Πιπεριά" θα είναι... ανοιχτή, αλλά σε χαλαρούς ρυθμούς! Καλό καλοκαίρι σ' όλους!

Υ.Γ. Πληροφορίες για το Αγκίστρι μπορείτε να βρείτε στο
www.agistri.gr

Tuesday, July 8, 2008

Στη δημοσιότητα «άγνωστα» ημερολόγια του Τσε Γκεβάρα έδωσε η βολιβιανή κυβέρνηση

Βολιβιανοί αξιωματούχοι έδωσαν στη δημοσιότητα τα ημερολόγια που κρατούσε ο Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα κατά τη διάρκεια της αποτυχημένης προσπάθειάς του να μεταδώσει το πνεύμα της επανάστασης στη Βολιβία.
Τα ντοκουμέντα αποτελούνται από το ημερολόγιο που κρατούσε ο Τσε Γκεβάρα σε δύο διαγραμμισμένα τετράδια και σε έναν ημεροδείκτη, καθώς και διάφορες μαυρόασπρες φωτογραφίες.Η βολιβιανή κυβέρνηση φυλούσε τα ντοκουμέντα αυτά σ’ έναν φάκελλο μέσα σε μία θυρίδα στην Κεντρική Τράπεζα της χώρας έως το 1986. Τα ημερολόγια εξαφανίσθηκαν από τη στρατιωτική θυρίδα. Η Βολιβία τα επανέκτησε πρόσφατα, όταν δημοπρατήθηκαν στο Λονδίνο.
«Ορισμένα τμήματα από τα ημερολόγια έχουν δημοσιευθεί, όμως είναι η πρώτη φορά που το κοινό θα μπορέσει να δει τα χειρόγραφα ημερολόγια» δηλώνει ο υφυπουργός Πολιτισμού Πάμπλο Γκρούξ.Τόνισε επίσης πως η κυβέρνηση σχεδιάζει να εκδώσει αργότερα εντός του έτους τα ημερολόγια, έχοντας τη φωτογραφία του πρωτοτύπου σε κάθε σελίδα.
Ο Γκεβάρα κρατούσε συχνά σημειώσεις του από τα ταξίδια του στη Λατινική Αμερική.
Στα τέλη του 1966 ταξίδεψε στη Βολιβία ελπίζοντας να ξεκινήσει εκεί μια επανάσταση. Ωστόσο απέτυχε να πείσει τους ντόπιους, συνελήφθη στις 8 Οκτωβρίου 1967 από Βολιβιανούς στρατιώτες που υποστηρίζονταν από τη CIA και εκτελέστηκε την επόμενη ημέρα σε ένα σχολείο.

2η Εργατική συνδιάσκεψη του ΝΑΡ

Τις αυξημένες δυνατότητες και τις ιδιαίτερες δυσκολίες, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη, «μη συνηθισμένη» κατάσταση, για την εργατική και πολιτική παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και του Νέου Αριστερού Ρεύματος κατέγραψε η 2η Εργατική Συνδιάσκεψη του ΝΑΡ, που πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στο Πάντειο. Για δύο ημέρες το αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα φιλοξένησε τους πάνω από 250 εκλεγμένους αντιπροσώπους από όλη την Ελλάδα και «γέμισε» από πλευρές της σύγχρονης πραγματικότητας της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και των αγώνων τους, που μεταφέρθηκαν σε περισσότερες από 50 ομιλίες. (Ολόκληρη η απόφαση της 2ης Εργατικής Συνδιάσκεψης του ΝΑΡ ΕΔΩ)

Το Νέο Εργατικό Κίνημα, είναι βασικό στοιχείο του συνολικού μας σχεδίου, θεμέλιο και βάθρο του ΑΕΜ, βρίσκεται στον πυρήνα της τακτικής –στρατηγικής, και στις συνθήκες αυτές είναι πιο επίκαιρο και ρεαλιστικό.
Την περίοδο αυτή, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία οι πρωτοβουλίες του ΝΑΡ και του ΜΕΡΑ για μια άλλη Αριστερά της εποχής μας, καθώς και οι ενωτικές προτάσεις του για την ανάπτυξη κοινής μετωπικής δράσης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες και συγκεκριμένα:

* Πολιτική εξόρμηση του ΜΕΡΑ, για την προγραμματική-οργανωτική του ανασυγκρότηση στην κατεύθυνση του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Με συνελεύσεις-εκδηλώσεις, ενωτικές προτάσεις για την παρέμβασή του στη συζήτηση στην Αριστερά, οργανωτική συγκρότηση (δημιουργία πανελλαδικού συντονιστικού), με βάση και την απόφαση της πανελλαδικής του συνέλευσης.

* Πρωτοβουλία για ενωτική αντικαπιταλιστική παρέμβαση στο μέτωπο της ΕΕ, της Ευρωσυνθήκης και των Ευρωεκλογών. Το ΝΑΡ θα επιδιώξει την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, θα απευθυνθεί στις οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, στη βάση της απόρριψης της Ευρωσυνθήκης και της ΕΕ, της συνολικής αντιπαράθεσης έως και τη διάλυση-αποδέσμευση από τον ιμπεριαλιστικό αυτό οργανισμό, για τη συμβολή σε μια άλλη διεθνοποίηση και σε μια επαναστατική προοπτική. Πολύ περισσότερο που η πορεία προς τις ευρωεκλογές, συνδέεται αντικειμενικά και πρακτικά με την προσπάθεια των αστικών πολιτικών δυνάμεων να απαντήσουν στα κρισιακά φαινόμενα ομαλής διακυβέρνησης «των πάνω» και, κυρίως, να χτυπήσουν καίρια το ανερχόμενο εργατικό και λαϊκό κίνημα «των κάτω» που τους αμφισβητεί.

* Πρωτοβουλία για την αυτοτελή συσπείρωση των δυνάμεων ενός Νέου Ταξικού Εργατικού Κινήματος. Το ΝΑΡ θα συμβάλλει στις αναζητήσεις αγωνιστών του εργατικού κινήματος και τις διαθέσεις για μια ανώτερη συγκρότηση όλων όσων παλεύουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην κατεύθυνση αυτή.

* Ανάπτυξη πολιτικών δεσμών διαλόγου-κοινής δράσης με αγωνιστές και δυνάμεις που αντιστέκονται και διαφοροποιούνται με τα σχέδια εμπλοκής σε σοσιαλδημοκρατικά σενάρια, που επιθυμούν να συμβάλουν στην αναδιάταξη των δυνάμεων στην Αριστερά -και στην εξωκοινοβουλευτική και ιδιαίτερα στην αντικαπιταλιστική επαναστατική- στην κατεύθυνση ανεξάρτητης συγκρότησης-παρέμβασής της σε όλα τα επίπεδα του κινήματος, των μετώπων, της θεωρίας και πρωτίστως της πολιτικής. Να συμβάλουν στην ανάπτυξη συγκεκριμένης, τεκμηριωμένης, βαθύτερης κριτικής στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ. Για την προώθηση των παραπάνω στόχων απαιτείται, μια συνολική ποιοτική ανάπτυξη της στρατηγικής φυσιογνωμίας της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, μια αποφασιστική αναβάθμιση στην προώθηση της τακτικής του αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου και του πολιτικού στόχου της ανατροπής της επίθεσης της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, καθώς και της ιδεολογικής –πολιτικής -οργανωτικής ανασυγκρότησης και εργατικής κοινωνικής ανάπτυξης του ΝΑΡ – ζητήματα κρίσιμα, που έχουμε επιλέξει να αποτελέσουν αντικείμενο της Συνδιάσκεψης για την Προγραμματική Διακήρυξη, που θα πραγματοποιηθεί το αμέσως επόμενο διάστημα.

Monday, July 7, 2008

Ένα άγνωστο αντιστασιακό τραγούδι του Τσιτσάνη

γράφει ο Νέαρχος Γεωργιάδης

Όλοι οι μελετητές του αστικο-λαϊκού τραγουδιού υποστηρίζουν ή παραδέχονται ότι η μελέτη του είδους πρέπει να είναι διεπιστημονική. Να βασίζεται δηλαδή, εκτός από τη Μουσικολογία, τη Φιλολογία, τη Μετρική και τα συναφή και σε όλες τις άλλες επιστήμες που είναι απαραίτητες για την αποτελεσματική πολιορκία και άλωση του κάστρου που λέγεται αστικο-λαϊκό τραγούδι ή ρεμπέτικο και κυρίως στις κοινωνικές επιστήμες.
Ωστόσο, σχεδόν όλοι αποφεύγουν συστηματικά να το μελετήσουν από τη σκοπιά της Πολιτικής Επιστήμης. Πού οφείλεται αυτό; Οφείλεται στο ότι έχουνε πλάσει μια γελοιογραφία του λαϊκού τραγουδοποιού και καλλιτέχνη, μια καρικατούρα που την αποκαλούν Ρεμπέτη. Σύμφωνα με αυτό το χοντροειδές σκίτσο ο Ρεμπέτης είναι υποκοσμικό και περιθωριακό στοιχείο, ένας άνθρωπος ακοινώνητος και αντικοινωνικός, αγράμματος και αμόρφωτος, αδιάφορος για τα κοινά και απολίτικος. Συνεπώς, μια προσέγγιση του αστικο-λαϊκού τραγουδιού από τη σκοπιά της Πολιτικής Επιστήμης θα τους κατάστρεφε αυτή τη στερεότυπη κι αναληθή εικόνα.

Όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από ό,τι τα αντιλαμβάνονται οι ρεμπετο-σκιτσογράφοι. Πολιτική είναι η δραστηριότητα και οι καταστάσεις που επηρεάζουν τη ζωή όλων των πολιτών μιας χώρας, από τη φορολογία, την κατοικία, την υγεία, το κατά κεφαλήν εισόδημα, τον πλούτο και τη φτώχεια, μέχρι τον πόλεμο, την ειρήνη και γενικά τη ζωή και το θάνατο. Όπως το σύνολο των Ελλήνων πολιτών και ιδιαίτερα των κατοίκων των πόλεων, έτσι και οι τραγουδοποιοί είχαν πολιτικό ενδιαφέρον, συχνά μάλιστα και έντονο. Πολλοί από τους Μικρασιάτες συνθέτες ήταν βενιζελικοί, με δράση ή με τραγούδια που αναφέρονταν στο Βενιζέλο, αλλά και σε κοινωνικές καταστάσεις. Άλλοι, κυρίως Παλαιοελλαδίτες, ήταν βασιλόφρονες σε κάποια φάση της ζωής τους, έγραψαν τραγούδια για το βασιλιά Γεώργιο Β΄, αλλά και για άλλα πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Τέλος, άλλοι ανήκαν στον χώρο της Αριστεράς, συμμετείχαν στο κίνημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν και έγραψαν αντιστασιακά, πολιτικά και κοινωνικά τραγούδια.

Ιστορία, όπως προσφυώς ελέχθη, είναι η πολιτική του παρελθόντος και πολιτική είναι η Ιστορία του παρόντος. Συνεπώς, όποιος αρνείται να εξετάσει το αστικο-λαϊκό τραγούδι από τη σκοπιά της Πολιτικής Επιστήμης, αδυνατεί να το δει και από τη σκοπιά της Ιστορίας. Αδυνατεί λοιπόν να το πολιορκήσει και να το καταλάβει κι έτσι καταλήγει σε απλοϊκές προσεγγίσεις, με γραφικές περιγραφές που ικανοποιούν μόνο την αγάπη για τον εξωτισμό και την τουριστική περιέργεια. Ο Βασίλης Τσιτσάνης, μανιώδης αναγνώστης όλων των πολιτικών εφημερίδων και πρώην εφημεριδοπώλης (όπως ακριβώς και ο Μάρκος Βαμβακάρης), είχε έντονο ενδιαφέρον για την πολιτική και έγραψε αρκετά τραγούδια, με αναφορές στην Αντίσταση, την πολιτική και τα κοινωνικά προβλήματα. Εκτός από τα άλλα του τραγούδια, που αναφέρονται στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, κάποια απ’ τα οποία έχουν ήδη δισκογραφηθεί («Μπλόκος», «Αιώνες περάσαν»), τώρα θα φέρουμε στο φως και ένα αντιστασιακό του τραγούδι αδισκογράφητο. Η μουσική του δεν ανευρέθη. Βρέθηκαν ωστόσο οι στίχοι του και -σύμφωνα με τη μαρτυρία του αυτήκοου μάρτυρα και παλιού αντάρτη Σπύρου Οικονόμου- είχε χρώμα ρεμπέτικο και ήταν παιγμένο με μπουζούκια από την ίδια την ορχήστρα του Βασίλη Τσιτσάνη.

Το Σεπτέμβρη του 1943, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, οι άντρες της ιταλικής μεραρχίας Πινερόλο παραδόθηκαν στους αντάρτες μαζί με τον οπλισμό τους. Αρκετοί μάλιστα προσχώρησαν στο Αντάρτικο και πολεμήσανε μαζί με τους Έλληνες εναντίον των Γερμανών. Για να γιορτάσουν το γεγονός οι αντάρτες της περιοχής Τρικκάλων πήγανε στην Πύλη (Πόρτα) Τρικάλων, όπου μαζεύτηκε και πολύς κόσμος για να τους υποδεχτεί. Επικεφαλής των ανταρτών εκείνων ήταν ο καπετάν Κόζιακας, το τμήμα του οποίου ήτανε ντυμένο με φουστανέλες, γι’ αυτό το ονομάζανε Ευζωνικό.

Ο Βασίλης Τσιτσάνης, μαζί με την κομπανία του, έφυγε απ’ τη Θεσσαλονίκη όπου εργαζόταν κι έφτασε στην Πύλη για την υποδοχή των ανταρτών. Ο Τσιτσάνης και οι μουσικοί του παίξανε και τραγουδήσανε και χορέψαν οι αντάρτες μαζί με τον κόσμο. Εκτός από τον Τσιτσάνη τραγουδούσε και ο Δημήτρης Ασβεστάς, μέλος της κομπανίας. Εκτός από τα ρεμπέτικα, τα συρτά, τα καλαματιανά και τα τσάμικα που παίξανε εκείνη την ημέρα, ο Τρικαλινός συνθέτης συνέθεσε κι ένα τραγούδι ειδικά για την περίσταση. Το τραγούδι αυτό, που διασώθηκε στη μνήμη του αντάρτη Σπύρου Οικονόμου, έχει φανερά τα ίχνη του αυτοσχεδιασμού, αλλά και κάποιες έννοιες που χαρακτηρίζουν το έργο του Τσιτσάνη. Για παράδειγμα, η λέξη ελευθερία ή λευτεριά, που τη χρησιμοποίησε ο συνθέτης σε μισή ντουζίνα τραγούδια του. Ιδού λοιπόν οι στίχοι του άγνωστου μέχρι τώρα αντιστασιακού τραγουδιού, που συνέθεσε ο Τσιτσάνης εκείνη την ημέρα:

Καλώς τα τα ανταρτόπουλα απ’ τα νερά τα κρύα
που πολεμάνε στα βουνά για την ελευθερία.

Κατέβηκε κι ο Κόζιακας απάνω απ’ το βουνό
παρέλαση να κάνει με το Ευζωνικό.

Εδιάλεξε παιδάκια με μάτια γαλανά
ξέρουν να πολεμάνε για την ελευθεριά.

Ο καπετάν Κόζιακας καταδικάστηκε τρις εις θάνατον από στρατοδικείο και εκτελέστηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Τις πληροφορίες μου τις άντλησα τόσο από τον παλιό αντάρτη Σπύρο Οικονόμου όσο και από το γιο του, Μίμη Οικονόμου, φωτογράφο και κινηματογραφιστή από τα Τρίκαλα.
Πηγή: Η Κλίκα

"Εφυγε" ο Κανέλος...



Η επιθυμία του σύντροφου Κανέλλου να ζήσει και να πεθάνει νικητής, στα χέρια των συντρόφων και φίλων του, και να επιστρέψει για πάντα στο χώρο που αγάπησε και τον αγάπησαν, εκεί όπου πέρασε όλη του τη ζωή με δική του βούληση (προστατεύοντας με αυταπάρνηση το Πολυτεχνείο μέρα νύχτα, για πάνω από μια δεκαετία), εκπληρώθηκε. Ο Κανέλλος δεν θα ξανατρέξει στους δρόμους της Αθήνας, δεν θα περπατήσει δίπλα στις πορείες, αλλά σίγουρα η ψυχούλα του θα είναι ανάμεσα σ' αυτούς που διεκδικούν το δίκιο και τη λευτεριά!
Πισω ρουφιάνοι, εμπρός για πάντα Κανέλλο! Θα σε έχουμε για παντα στη σκέψη μας!

Sunday, July 6, 2008

Μνήμη Νίκου Ψυρούκη

Συμπληρώθηκαν σήμερα, 6 του Ιούλη, πέντε χρόνια από την ημέρα που ο μεγάλος μαρξιστής ιστορικός Νίκος Ψυρούκης "έφυγε" από τη ζωή. Ο Νικος Ψυρούκης ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ιστορικούς γεννήθηκε το 1926 στην Ισμαηλίγια της Αιγύπτου από αιβαλιώτικη οικογένεια. Το 1944 οργανώθηκε στην αντιφασιστική πρωτοπορία εναντίον των βρετανικών στρατευμάτων στην Αίγυπτο, κατηγορήθηκε ως ανατρεπτικό στοιχείο και κατέφυγε στη Γαλλία και αργότερα στην Τσεχοσλοβακία, όπου σπούδασε ιστορία.
Το 1956 ολοκλήρωσε τη διπλωματική του πάνω στη Μικρασιατική καταστροφή και επέστρεψε στην Αίγυπτο. Στην Ελλάδα, ήλθε το 1961 και συνέχισε την καινοτόμο επιστημονική και συγγραφική του δραστηριότητα. Το ελεύθερο πνεύμα του το πλήρωσε. Η ασφάλεια τον κυνήγησε ως αριστερό και η επίσημη αριστερά τον απομόνωσε ως αιρετικό.
Το 67 η χούντα τον εξόρισε στη Γυάρο όπου έμεινε ένα χρόνο. Λίγα χρόνια μετά ήρθε η αναγνώριση της επιστημονικής του αξίας.
Η "Κόκκινη Πιπεριά" τιμώντας τη μνήμη του αναδημοσιεύει τη συνέντευξη που είχε δώσει ο μεγάλος ιστορικός στην εφημερίδα "Πριν" και τον Λεωνίδα Bατικιώτη:

Έχετε ζήσει πολλές στιγμές της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Πώς εκτιμάτε τους σημερινούς συσχετισμούς; Υπερισχύει η επαναστατική ή η αντεπαναστατική τάση;

Σαφέστατα υπερισχύει η αντεπαναστατική τάση. Δεν πρόκειται μάλιστα μόνο για ελληνικό φαινόμενο. Η αιτία του κακού κατά τη γνώμη μου είναι ότι έχουν εξατομικευθεί οι όροι συγκρότησης της ίδιας της κοινωνίας. Ως αποτέλεσμα της επαναστατικοποίησης των μέσων παραγωγής έχει αυξηθεί αφάνταστα η αλλοτρίωση της εργατικής τάξης. Ακόμη και στην Ελλάδα η εργατική τάξη έχει μικροαστικοποιηθεί. Η εξάπλωση των ελαστικών σχέσεων εργασίας και της μη μόνιμης απασχόλησης, η εκρηκτική ανάπτυξη του πλαστικού χρήματος, αναφέρομαι σε αυτό το χάλι με τις πιστωτικές κάρτες, όλα αυτά έχουν εξαπλώσει μία οσμή σήψης, δυσοσμίας και εκμαυλισμού των συνειδήσεων που δυστυχώς με κάνουν πολύ απαισιόδοξο για το μέλλον.

Η αντιτρομοκρατική υστερία των Αμερικανών, με αφορμή το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, δυσχέρανε τους όρους διεξαγωγής της επαναστατικής πάλης;

Mα αυτό ήταν το ζητούμενο. Δείτε τη σφαγή που γίνεται στην Παλαιστίνη. Ακόμη και αυτούς τους ήρωες, τους απελπισμένους νέους και νέες που ανατινάζονται για να υλοποιηθεί το όραμά τους για ελεύθερη Παλαιστίνη, ο βλαξ ο Μπους, και όχι μόνο, χωρίς κανένα αίσθημα ντροπής τους αποκαλεί τρομοκράτες. Στο όνομα του αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας οι Αμερικανοί θέλουν να ξεμπερδέψουν οριστικά με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και τους αγώνες των εργαζομένων. Αν με την επέμβαση στο Αφγανιστάν ήθελαν να εξαρθρώσουν την τρομοκρατία, γιατί συνεχίζουν μέχρι και αυτή την ώρα που μιλάμε τη σφαγή; Πριν από λίγο άκουσα στις ειδήσεις για δεκάδες νεκρούς.

Μπορούμε να μιλάμε σήμερα για την επαναστατική επαναθεμελίωση της Αριστεράς;
Ας σταματήσουμε να μιλάμε για Αριστερά κατ’ αρχήν. Πρόκειται για όρο που έχει εκφυλιστεί από τη συνεχή χρήση και εδώ και χρόνια έχει πάψει να σηματοδοτεί όσα αυτονόητα σηματοδοτούσε τον καιρό της γαλλικής επανάστασης, για παράδειγμα, που είχε χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά. Ας μιλήσουμε για την ανάγκη επαναθεμελίωσης των επαναστατικών οργανώσεων και των κινημάτων. Τέτοια ανάγκη υπάρχει. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκόσμια.

Τι πρέπει να τη χαρακτηρίζει;

Αυτό που χρειάζεται είναι να ξεφύγει από τον οικονομίστικο αγώνα. Μέχρις ενός βαθμού είναι αναγκαίος. Από εκεί και πέρα, όμως, μας απομακρύνει από τον αντικαπιταλιστικό αγώνα. Εξίσου καθοριστική για την τύχη ανάλογων εγχειρημάτων είναι και η κίνηση μέσα στις μάζες, μέσα στους εργαζομένους, εκεί που χτυπάει η καρδιά της κοινωνίας.

Σε αυτό το εγχείρημα, της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, τι ρόλο διαδραματίζει η θεωρία;

Αναντικατάστατο. Και δυστυχώς δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα κατανοητό. Ο Μάο έλεγε ότι για να μετακινηθεί ακόμη και μία πέτρα πέντε μέτρα παραπέρα χρειάζεται επαναστατική διαπαιδαγώγηση. Οι κουβέντες αυτές, καθόλα πολύτιμες για να ερμηνεύσουμε και την τραγωδία της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας, είναι ακόμη πιο πολύτιμες για τα δικά μας εγχειρήματα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο κάθε άνθρωπος και η ίδια η τάξη έχει τις επαναστατικές και τις συμβιβαστικές του πλευρές. Τις εξεγερτικές, χειραφετητικές από τη μια και τις τάσεις που τον καθηλώνουν στο σήμερα ή ακόμη και το χθες, από την άλλη. Οι δύο τάσεις, ως δυνατότητες, ενυπάρχουν σήμερα και θα ενυπάρχουν πάντα. Κανένα άλμα δεν πραγματοποιείται με την έκδοση φετβάδων και διαταγών αν δεν έχει προηγηθεί μία επίμονη και συνεχής θεωρητική δουλειά.

Οι επαναστατικές δυνάμεις στην Ελλάδα δεν τα πήγαν και τόσο καλά σε αυτό το θέμα...

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Και είναι μια πραγματικότητα τραγική, που σημάδεψε όλες τις προσπάθειες που έγιναν. Οι αιτίες όμως αρχικά είναι αντικειμενικές. Μην ξεχνάμε ότι από το 1920 μέχρι και το 1974, που τα βιβλία του Μαρξ και του Λένιν έγιναν της μόδας και κάθε βιβλιοπωλείο σε άλλες χώρες τα είχε στη βιτρίνα του, όλες αυτές τις δεκαετίες οι επαναστατικές δυνάμεις στη χώρα μας λειτουργούσαν σε καθεστώς βαθιάς παρανομίας. Τι θεωρία μπορείς να αναπτύξεις σε τέτοιο περιβάλλον; Παραπέρα, αυτό που κυριάρχησε ως επαναστατική θεωρία ήταν δογματικές μεταφορές ιδεολογημάτων του κυρίαρχου μαρξισμού, και αναφέρομαι σε αναλύσεις για αστικοδημοκρατική επανάσταση, θεωρία σταδίων και άλλα τέτοια, τα οποία δυστυχώς στένεψαν ασφυκτικά το πεδίο της παραγωγής επαναστατικής θεωρίας. Την καταδίκασαν. Απίστευτης αξίας κείμενα και δουλειές του Μαρξ και του Λένιν, αντί να τα προσεγγίσουμε με διαλεκτικό βλέμμα και να τα προωθήσουμε στις σημερινές αλλαγές, μετατράπηκαν σε ευαγγέλια.

Εσείς πάντως ξεφύγατε από αυτόν τον κανόνα...

Θυμάμαι ένα σχετικό περιστατικό. Ανέκαθεν υποστήριζα κάτι που κάνω και στο τελευταίο μου βιβλίο, μία βασική θέση της μαοϊκής διαλεκτικής αντίληψης, που συνοπτικά λέει τα εξής: στον καπιταλισμό το ζεύγος της αντίφασης, κεφάλαιο και μισθωτή εργασία, αλληλοσυμπληρώνεται και αλληλοαποκλείεται. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την αντεπανάσταση, στη δεύτερη την επανάσταση. Έτσι όμως η άρνηση της άρνησης δεν φέρνει τη σύνθεση, όπως υποστήριζε ο Έγελος. Αλλά ότι όταν υπερέχει η αλληλοαποκλειόμενη πλευρά το αποτέλεσμα δεν είναι η σύνθεση, αλλά η διάσπαση στα δύο, δηλαδή η επαναστατική αλλαγή. Ενώ όταν υπερέχει η αλληλοσυμπληρούμενη πλευρά έχουμε το αντίθετο, την εδραίωση της αντεπανάστασης. Διαφορετικά ειπωμένο, η σύνθεση σημαίνει τη συνέχιση της παλιάς αντίφασης, έστω και κάτω από τροποποιημένες μορφές, τέτοιες που να διασφαλίζουν την ταξική ηγεμονία στην άρχουσα τάξη. Έτσι το ένα γίνεται δύο και όχι τα δύο ένα. Επάνω σε αυτό το ζήτημα οι μπολσεβίκοι και ο ίδιος ο Λένιν υστέρησαν.

Θυμάμαι λοιπόν, πολλά χρόνια πριν, να έρχεται ένας σύντροφος και φίλος μου και να με ρωτάει εξαγριωμένα: τολμάς και βρίζεις τον Έγελο; Αυτό που χρειάζεται να καταλάβουμε είναι τη βαθιά επίδραση που έχει η αστική ιδεολογία σε κάθε επαναστατικό ρεύμα και σε κάθε επαναστάτη. Δεν είναι προδοσία, για παράδειγμα, να διαγνώσεις επιρροές του γερμανικού σοβινισμού πίσω από τη θέση που είχε εκφράσει ο Ένγκελς ότι δεν υπάρχει ελληνικό έθνος. Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να αφομοιώσουμε τη σπουδαία θεωρητική παράδοση που υπάρχει και να την προχωρήσουμε παραπέρα.

Αναφερθήκατε νωρίτερα στην επαναστατικοποίηση των μέσων παραγωγής. Ποιος είναι ο ρόλος της τεχνολογίας;

Ταξικός. Περισσότερο μάλιστα από κάθε άλλη εποχή. Η ανάπτυξη της επιστήμης σήμερα, πρώτα και κύρια, είναι ατομικές βόμβες και έξυπνα όπλα, τρελές αγελάδες, άσκοπος τουρισμός και αδιάκοπες μετακινήσεις που περισσότερη κούραση προσφέρουν παρά τέρψη και αναψυχή και, τέλος, σημαίνει υπερεκμετάλλευση μέχρι εξαντλήσεως της φύσης.

Η Οργάνωση «Φίλοι Νέων Χωρών» δημιουργήθηκε για να προωθηθεί η αλληλεγγύη με τα ανεξάρτητα κράτη;

Όχι ακριβώς. Αρχικά δημιουργήθηκε, το 1962, με αναφορά στην Κύπρο. Αποφασίσαμε να τη φτιάξουμε με αφορμή μία έκθεση για την Κούβα που είχαμε οργανώσει στον Εμπορικό Σύλλογο της Αθήνας, την εποχή μάλιστα που ο Χρουτσώφ την είχε αποκηρύξει. Από εκεί και πέρα η θεματική της διευρύνθηκε οργανώνοντας την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς όλες τις χώρες που είχαν διώξει ή αγωνίζονταν να αποδιώξουν τον αποικιακό ζυγό. Οργανώναμε εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε πολύς κόσμος. Και το σημαντικότερο ήταν πως οι περισσότεροι, οι οκτώ στους δέκα περίπου, ήταν εργάτες. Εκδίδαμε δε και ένα περιοδικό, τον Αντιιμπεριαλιστή. Στις σελίδες του είχαμε μεταφράσει και δημοσιεύσει άρθρα του Μαλκολμ Χ, του Τσε, του Μπάραν, αγωνιστών από την Αλγερία και πολλών ακόμη. Από την οργάνωσή μας είχε περάσει και ο Σωτήρης Πέτρουλας. Μετά τον διέγραψε η ΕΔΑ. Είχε περάσει πολύς κόσμος από εκείνη την οργάνωση μέχρι το 1967 που διαλύθηκε με το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Γύρω στους πέντε χιλιάδες, υπολογίζω. Μετά τη μεταπολίτευση πολλοί από αυτούς δεν πήγαν χαμένοι…

Εσείς όμως διατηρήσατε την ανεξαρτησία σας από το κράτος.

Προτάσεις για να αναλάβω σύμβουλος, ειδικά τη δεκαετία του ’80, είχα. Δεν έλειψαν. Τις αρνήθηκα όμως, συνεχίζοντας την ερευνητική μου δουλειά και μένοντας πιστός στην επαναστατική υπόθεση.

Με κόστος προφανώς…

Επί χρόνια είχα μία σύνταξη ανασφάλιστου πόλεως του ΟΓΑ που μου εξασφάλιζε μόνο την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Το Νοέμβριο του ’99 έλαβα και εγώ μία σύνταξη που δίνει το υπουργείο Πολιτισμού στους ανθρώπους των γραμμάτων. Κάτι ψιχία, που δεν σας κρύβω όμως ότι με ανακούφισαν. Όμως, τον Απρίλιο του 2000 έκαναν έφεση και ακόμη εξετάζουν άμα τη δικαιούμαι.

Ξέρω αυτό που έλεγε ο Μαρξ: ότι το μεγαλύτερο υλικό αγαθό που έχει ο άνθρωπος είναι η ελευθερία. Εγώ το κατέχω. Και αυτό το υλικό αγαθό μού είναι αρκετό για να ζήσω και να συνεχίσω να πορεύομαι".

Βιβλιογραφία Νίκου Ψυρούκη:


*Αραβικός κόσμος και Ελληνισμός
*Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος
*Η διαμάχη στο Αιγαίο
*Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και ο άλλος δρόμος
*Η Μικρασιατική Καταστροφή 1918-1923
*Η νεοελληνική εξωτερική πολιτική
*Ιστορία της αποικιοκρατίας
*Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας (1940-1967) II
*Ιστορικός χώρος και Ελλάδα
*Καπιταλισμός από τη γενική κρίση στη σήψη
*Κύπρος η θαλασσοκράτειρα
*Κύπρος. Από την αυτοδιάθεση στη Κατοχή
*Ο ανοικτός φάκελος της Κύπρου (περίοδος 1974-84)
*Ο Επίκουρος και η εποχή μας
*Ο νεοαποικισμός ανατομία του σύγχρονου κόσμου
*Ο φασισμός και η 4η Αυγούστου
*Οι ταξικοί αγώνες στην εποχή του καπιταλισμού Ι, ΙΙ
*Το εθνικό ζήτημα
*Το κυπριακό δράμα 1958-1986
*Το νεοελληνικό παροικιακό φαινόμενο

Ολα τα βιβλία του Νίκου Ψυρούκη μπορείτε να τα βρείτε στο "Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο", Θεμιστοκλέους 37 στα Εξάρχεια

Saturday, July 5, 2008

Ο λαός της Κολομβίας αγωνίζεται εναντίον του φασισμού

Σύντομο ιστορικό
Οι Ισπανοί άποικοι, στις αρχές του XVI, καταλαμβάνουν την περιοχή των Chibcha, πλησίον του σημερινού ισθμού του Παναμά και θεμελιώνουν την πόλη Darien (Santa Maria).
Οι λαοί της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων των Chibcha με τον μεγαλειώδη πολιτισμό τους, εξοντώνονται και τα μνημεία πολιτισμού καταστρέφονται.
Το 1538, στην αρχαία Bacatà, κτίζεται η Bogotá (κέντρο της Santa Fé) και άλλες πόλεις.
Μέχρι το 1718, η αποικία ονομάζεται Νέα Γρανάδα και είναι ενωμένη με το Περού και τη Βενεζουέλα, με πρωτεύουσα την Bogotà.
Η ευημερία της αποικίας βασίζεται στην εργασία των σκλάβων ιθαγενών, οι οποίοι αργότερα «εμπλουτίζονται» με σκλάβους που μεταφέρονται από την Αφρική και το εμπόριο.
Ο αποικισμός είναι ταυτισμένος με την καθολική εκκλησία (1534 η Cartagena έχει τον πρώτο επίσκοπο και το 1563 στην Bogotá αρχιεπίσκοπο.
Η κατάκτηση της Ισπανία από τον Ναπολέοντα, σηματοδοτεί το έναυσμα των αγώνων για Εθνική Ανεξαρτησία και ελευθερία.
Στις 20 Ιούλη 1810, ανακηρύσσεται στην Bogotà η αυτονομία της Νέας Γρανάδας από την Ισπανία. Η αντίδραση των Ισπανών είναι η αιματοχυσία των εξεγερμένων και η επανάκτηση της περιοχής (1815) από τον στρατηγό Morillo και η πλήρης κατοχή το 1817.
Το 1819, ο απελευθερωτής της Λατινικής Αμερικής Simon Bolivar, μαζί με τον Francisco de Paula Santander, άναψε τη φλόγα της απελευθέρωσης και οι αγώνες οδηγούν σε νίκες: Boyaca (7 Αυγούστου 1819), Carabobo – Βενεζουέλα (1821) και Pichincha – Περού (1822).
Το 1819, ο Simon Bolivar ανακήρυξε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Κολομβίας (Νέα Γρανάδα, Παναμάς, Βενεζουέλα). Στις 17 Δεκέμβρη 1819, η Συνταγματική Συνέλευση της Angostura ιδρύει την Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας, στην οποία προσχωρεί το Εκουαδόρ (1822). Το Εκουαδόρ και η Βενεζουέλα ανακηρύσσουν τη δική τους ανεξαρτησία το 1830 και το 1831 ιδρύεται η Δημοκρατία της Νέας Γρανάδας.
Τα δύο μεγάλα κόμματα-κινήματα εκείνης της εποχής, αλλά και μέχρι σήμερα, είναι: οι συντηρητικοί (με την υποστήριξη της καθολικής εκκλησίας) και οι φιλελεύθεροι.

Η δομή της χώρας βασίζεται στη φεουδαρχία και βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα! Το 1,5% των ιδιοκτητών κατέχουν το 80% της γης και πρόκειται για το 80% παραγωγικής γης.
Τα τελευταία 12 χρόνια, περίοδο που στην ιστορία της Κολομβίας έχει επονομαστεί «Η βία», περισσότεροι από 2 εκατομμύρια αγροτών εκδιώχθηκαν από τη γη τους, 200.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν και περίπου 2 εκατομμύρια εργατών γης εγκατέλειψαν την περιοχή αναζητώντας καλύτερη μοίρα.
Η αποικιοκρατία σε ολόκληρο το «μεγαλείο» της!
Το παράδοξο είναι πως οι ΗΠΑ χαρακτηρίζουν την Κολομβία ως «Την πιο σταθερή δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής».
Κι αυτό οφείλουμε να δούμε υπό το πρίσμα της παραγωγής κοκαΐνης! Σήμερα οι ΗΠΑ, με τις τεράστιες εκτάσεις καλλιέργειας μαριχουάνας στην Καλιφόρνια και τη Βιρτζίνια, είναι επισήμως ο μεγαλύτερος παγκόσμιος παραγωγός, και δεν έχουν διαφυγή συναλλάγματος (δολαρίων). Σήμερα έχουν εκπονήσει το σχέδιο «PLAN COLOMBIA» για τον έλεγχο του πλούτου στην Αμαζόνεια και συνεπώς, το προτεκτοράτο της κοκαΐνης, αποτελεί ένα σημαντικό στρατηγικό ορμητήριο επιλογές τους.
Το «Plan Colombia» βασίζεται στην ίδια, από αιώνες, πολιτική εξόντωσης του λαού της Κολομβίας και επιπροσθέτως τη συγκέντρωση της γης. Γι’ την υλοποίηση όλων αυτών είναι αναγκαίο να εξουδετερώσουν κάθε αντίδραση των εξαθλιωμένων χωρικών με τις ίδιες μεθόδους των Ισπανών αποικιοκρατών.
Η κολομβιανή ολιγαρχία απαιτεί τον κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτικό έλεγχο των χωρικών, οι οποίοι προσβλέπουν στο επαναστατικό λαϊκό κίνημα FARC-EP (Revolutionary Armed Forces of Colombia – People’s Army) http://resistencianacional.net/ την ελπίδα για επιβίωση, κι αυτό – με κατάλληλη προπαγάνδα – εντάσσει το FARC στις «τρομοκρατικές οργανώσεις».
Η αλήθεια είναι ότι το FARC και το αντάρτικο αποτελούν για τις ΗΠΑ το μεγάλο κίνδυνο για τα συμφέροντά τους. Το FARC είναι σήμερα η μόνη «αντιπολίτευση» στο σχέδιο «Plan Colombia», ένας εφιάλτης για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Ο λαός της Κολομβίας υποφέρει από ένα καθεστώς, από τα πιο αιμοσταγή στον πλανήτη.
Η Κολομβία, από τις 7 Αυγούστου 2002, κυβερνάται από Alvaro Uribe Vélez, έναν πρόεδρο ψυχοπαθή, ηγέτη παραστρατιωτικών οργανώσεων και υποστηρικτή του καρτελ κοκαΐνης του Pablo Escobar. Ο Alvaro Uribe Vélez, μικρός φύρερ, αλλά και έμπιστος των ΗΠΑ, παραβιάζει καθημερινά – όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα –, αλλά την ανθρώπινη ύπαρξη. Με τη βοήθεια των 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων που πρόσφερε το αμερικανικό κογκρέσο (Plan Colombia/Plan Patriota) προσπαθεί να εξοντώσει την αντίσταση.
Ταυτόχρονα, υπόγραψε συμβόλαιο (Μάρτης 2008) με το Ισραήλ, ύψους 160 εκατομμυρίων δολαρίων για την αγορά 24 σύγχρονων πολεμικών αεροπλάνων (Κ-FIR), για ν’ αντιμετωπίσει το FARC.
Μπροστά σ’ αυτό το δράμα του μαρτυρικού λαού της Κολομβίας, η διεθνής παραπληροφόρηση και σ’ αυτό έχουν τιμητική θέση τα ΜΜΕ, αντιστέκεται!
Η ηρωική αντίσταση του κολομβιανού λαού και της επαναστατικής του έκφρασης, του FARC-EP, έχει την ανάγκη της ηθικής συμπαράστασης όλων των ελεύθερων ανθρώπων της γης.
Οι αντάρτες του FARC-EP δεν είναι τρομοκράτες. Αγωνίζονται εναντίον ενός φασιστικού καθεστώτος κι εμείς οι Έλληνες, από το 1821, γνωρίζουμε τι σημαίνει ν’ αγωνίζεσαι για τη λευτεριά!

Πηγή: Νίκος Κλειτσίκας (http://www.nikosklitsikas.gr/)

Thursday, July 3, 2008

Στα χνάρια της Ιστορίας

"Στις 10 Αυγούστου του 1947 με Διάταγμα του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ οργανώθηκε η λαϊκή εξουσία πάνω σε λαϊκές δημοκρατικές βάσεις, οργανώθηκε η Λαϊκή Δικαιοσύνη, η κατανομή της γης κλπ. Το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ είχε τις ευθύνες της κεντρικής εξουσίας μέχρι να ιδρυθεί η προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση στις 23 Δεκέμβρη του 1947. Στις Πρέσπες με την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας οι κάτοικοι όλων των χωριών βοηθούσαν και πάλευαν για το δυνάμωμα του ΔΣΕ. Οι Πρέσπες έγιναν κάστρο του ΔΣΕ, δεν υπήρχε οικογένεια που να μην έδωσε νεκρό ή τραυματία στον τρισένδοξο ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ»...
Εκεί που κάθε χωριό ήταν κι ένα κάστρο του αγώνα, εκεί που κάθε ύψωμα ποτίστηκε με το αίμα αυτών που πάλευαν για την εξουσία του λαού, εκεί που στα κακοτράχαλα περάσματα βρίσκεις ακόμα υπολείμματα πολεμικού υλικού... θα ταξιδέψουν το ερχόμενο Σαββατοκύριακο ΚΝίτες και ΚΝίτισσες από όλη την Ελλάδα, για να συναντηθούν στο 17ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ που γίνεται στις Πρέσπες. Σ' έναν τόπο χαραγμένο από την ίδια την Ιστορία του ΚΚΕ, οι νέοι της ΚΝΕ, μέλη και φίλοι της Οργάνωσης, θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν ένα από τα πιο ηρωικά κομμάτια αυτής της Ιστορίας. Κι ο ηρωισμός αυτού του αγώνα δε σκιαγραφείται μόνο από τα υψηλά ιδανικά και τις αξίες του, αλλά και από το γεγονός ότι ο αντίπαλος, ο κυβερνητικός στρατός, ήταν μια πολεμική μηχανή ενισχυμένη από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, την Αγγλία και στη συνέχεια την Αμερική.
Ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του Διημέρου της ΚΝΕ θα συνδέσει μια νοητή κλωστή την Ιστορία του ΔΣΕ με τη σύγχρονη Ιστορία της ΚΝΕ και την αντιιμπεριαλιστική της δράση. Με περίσσιο θάρρος, το 1992 η ΚΝΕ, που έκανε τότε τα πρώτα βήματα της ανασυγκρότησής της, οργάνωσε μια νεανική επίθεση ειρήνης στις Πρέσπες κι έστησε στα σύνορα από κοινού με Οργανώσεις νεολαίας της Αλβανίας και της Γιουγκοσλαβίας μια νεανική αντιιμπεριαλιστική αλυσίδα. Τότε, η μπότα του ιμπεριαλισμού είχε πατήσει στα Βαλκάνια και τα τεμάχιζε, ενώ όλες οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας πότιζαν το λαό και τη νεολαία με το φαρμάκι του εθνικισμού.

Το πρόγραμμα του Διημέρου

Οι Οργανώσεις της ΚΝΕ από όλη την Ελλάδα αναχωρούν την Παρασκευή για τις Πρέσπες. Εκεί στην ΚΝίτικη κατασκήνωση, το πρόγραμμα θα ξεκινήσει από αύριο το βράδυ με προβολή ντοκιμαντέρ για τις Πρέσπες, συναυλία με έντεχνο τραγούδι και τέλος, λαϊκό γλέντι με το μουσικό σχήμα «Λαϊκά προάστια».
Το μεσημέρι του Σαββάτου, θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια της τιμητικής πλάκας για τον ΔΣΕ που θα βάλει η ΚΝΕ στην περιοχή, όπου θα παραβρεθεί και η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Το βράδυ του Σαββάτου, το πρόγραμμα της κατασκήνωσης περιλαμβάνει: Χορευτικό συγκρότημα, βιντεοπροβολή για την ιστορία των αντιιμπεριαλιστικών διημέρων, χαιρετισμούς από αντιιμπεριαλιστικές νεολαίες των Βαλκανίων, ομιλία του Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Γιάννη Πρωτούλη, μουσικό αφιέρωμα στο πολιτικό τραγούδι και παραδοσιακό γλέντι.
Το πρωί της Κυριακής, οι νέοι της ΚΝΕ θα μεταβούν στη Φλώρινα, όπου θα κάνουν πορεία προς τον ομαδικό τάφο των μαχητών του ΔΣΕ και στη συνέχεια θα στήσουν την αλυσίδα Φιλίας, Αλληλεγγύης και αντιιμπεριαλιστικής πάλης στα Σύνορα Ελλάδας - Αλβανίας - ΠΓΔΜ.

Πληροφορίες για το διήμερο ΕΔΩ

Wednesday, July 2, 2008

Η μάνα ξεδιψά τη κόρη

Ως άλλο... Αγιο Φως έκανε χθες το απόγευμα την είσοδο του στο Λιμάνι Λεμεσού το πρώτο φορτίο με τους 50 χιλιάδες τόνους νερού, που μετέφερε το πλοίο της Ocean Tankers από την Ελλάδα. Από δικής τους πλευράς οι αρμόδιες υπηρεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας δηλώνουν έτοιμες για την μεταφορά του νερού στον υδατοφράκτη της Γερμασόγειας και την ένταξη του στο υδρευτικό σύστημα της Λεμεσού. Το πλοίο είχε φθάσει στη Κύπρο γύρω στις 11 το βράδυ της Δευτέρας και ναυλοχούσε στα ανοικτά του Λιμανιού Λεμεσού μέχρι τις 5 το απόγευμα χθες όταν έλαβε σήμα για ελλιμενισμό. Η διαδικασία του ελλιμενισμού αν και δύσκολη, αφού το μήκος του πλοίου είναι 200 μέτρα περίπου, ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Με το δέσιμου του δεξαμενόπλοιου λειτουργοί του κρατικού χημείου επισκέφθηκαν τις δεξαμενές του από όπου και πήραν δείγματα για τις αναγκαίες αναλύσεις. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε σεμνή τελετή αγιασμού προϊσταμένου του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β’ και στη παρουσία του Υπουργού Γεωργίας και Φυσικών Πόρων Μιχάλη Πολυνείκη, ο οποίος χαιρέτησε την εκδήλωση, καθώς και άλλων παραγόντων. Τα βλέμματα στο Φράκτη Γερμασόγειας Σύμφωνα με το πρόγραμμα επόμενος σταθμός του πλοίου θα είναι το αγκυροβόλιο της Γερμασόγειας, όπου και θα συνδεθεί με τον αγωγό που κατασκευάστηκε ειδικά για την παραλαβή του νερού και την διοχέτευση του στο φράγμα Γερμασόγειας. Αυτό αναμένεται να γίνει εντός 48 ωρών και αφού βέβαια πιστοποιηθεί η καταλληλότητα του νερού, από τη μια και αφού ολοκληρωθούν και οι εργασίες ασφαλούς εγκατάστασεις του αγωγού. Σε ότι αφορά στο δεύτερο, αν και οι αρμόδιοι δηλώνουν ότι όλα θα είναι έτοιμα μέχρι αύριο Πέμπτη, εντούτοις ακούγονται και διαφορετικές εκτιμήσεις ως προς τον χρόνο διεκπαιρεώσης των αναγκαίων εργασιών τόσο στη θάλασσα, όσο και στη ξηρά.
Στο μεταξύ στην Ελευσίνα ετοιμάζεται ήδη για φόρτωση το δεύτερο δεξαμενόπλοιο, το οποίο αναμένει το σήμα για τον απόπλουν του. Αψογη... σκυταλοδρομία από την Ocean Tankers Από πλευράς του ο εκτελεστικός Πρόεδρος της εταιρείας Ocean Tankers Μιχάλης Ιωαννίδης εξέφρασε την ευαρέσκειά του για την έλευση του νερού, πριν τη συμβατική υποχρέωση που είχε αναλάβει η εταιρεία του, αφού όπως είπε αντί στις 31 Αυγούστου όπως ήταν η δέσμευση το νερό ήρθε δύο μήνες νωρίτερα. Το έργο ήταν πολύ δύσκολο, είπε χαρακτηριστικά και κανένας δεν πίστευε ότι θα τελειώσει. Σύμφωνα με τον κ. Ιωαννίδη, έξι συνολικά πλοία θα ασχοληθούν με τη μεταφορά του νερού και σύμφωνα με τον προγραμματισμό, καθημερινά ένα πλοίο θα εκφορτώνει στη Λεμεσό, άλλο θα φορτώνει στην Ελευσίνα, ενώ δύο πλοία θα είναι καθοδόν και δύο θα επιστρέφουν. Ενας τέτοιος προγραμματισμός, όπως είπε, σημαίνει ότι σε περίοδο έξι μηνών θα μεταφερθούν 8 εκατομμύρια τόνοι νερού, με μέσο όρο 50 χιλιάδες τόνων την ημέρα. «Η σημερινή (χθεσινή) άφιξη του πρώτου φορτίου νερού από την Ελλάδα ασφαλώς και δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς και εκδηλώσεις», τονίζει ο ΔΗΣΥ με ανακοίνωσή του, οστόσω προσθέτει πως «είμαστε βεβαίως ευγνώμονες στην Ελλάδα για την ανταπόκρισή της».