Thursday, September 29, 2011

Περικοπές στους μισθούς των βουλευτών

Του Φώτη Κουβέλη
Προεδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς

Οι Έλληνες βουλευτές είναι βουλευτές μιας χώρας που η κοινωνία της δεινοπαθεί. Η βουλευτική αποζημίωση και τα προνόμια των βουλευτών είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον ανορθόδοξο, στρεβλό τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Είναι αυτονόητο ότι οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν πρωταρχική επιδίωξη την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, πρέπει να καταθέσουν ολοκληρωμένες προτάσεις όχι μόνο για τις αποζημιώσεις και τα προνόμια, αλλά και για το ρόλο τόσο του βουλευτή, όσο και συνολικότερα του κοινοβουλίου. Συγκριτικά στοιχεία σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης αποδεικνύουν ότι το κόστος, οι δαπάνες ανά βουλευτή είναι αρκετά μεγαλύτερες από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και μάλιστα χώρες με ιδιαίτερα αναπτυγμένους κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Το γεγονός αυτό της αναντιστοιχίας των βουλευτικών προνομίων σε συνδυασμό με τo ελλιπές πλαίσιο “πόθεν έσχες” έχουν προκαλέσει δικαιολογημένη αγανάκτηση.

Κατά συνέπεια πρέπει να μειωθεί αποφασιστικά η βουλευτική αποζημίωση, όπως έχει συμβεί με τους μισθούς όλων όσοι πληρώνονται από το δημόσιο. Είναι επιτακτική ανάγκη να καταργηθεί η αποζημίωση για τη συμμετοχή των βουλευτών στις επιτροπές της βουλής. Αποτελεί πρόκληση για τους πολίτες και την κοινωνία η λεγόμενη διπλή σύνταξη και πρέπει να καταργηθεί. Οι βουλευτές πρέπει να συνταξιοδοτούνται όπως όλοι οι έλληνες πολίτες, μόνο από τον επαγγελματικό ασφαλιστικό τους φορέα.

Επίσης δραστική πρέπει να είναι η περικοπή της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα. Την ώρα που η κοινωνία στενάζει δεν μπορεί να μοιράζει η πολιτεία αρκετά εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία των κομμάτων, χωρίς, μάλιστα, να γνωρίζει κανείς, πλην ελαχίστων, πώς αξιοποιούνται αυτά τα χρήματα.

Είναι προφανές ότι οι αλλαγές αυτές δεν θα επιλύσουν το δημοσιονομικό προβλήματα της χώρας, ούτε αποτελούν πανάκεια για την αντιμετώπιση της κρίσης. Έχουν, όμως, έντονο το συμβολισμό για μια κοινωνία που στενάζει από τα βάρη. Θα δείξουμε στην πράξη σε όλη την κοινωνία ότι οι έλληνες βουλευτές δεν αποτελούν μια ξεχωριστή και «καλοφυλαγμένη νησίδα» σε μια χώρα που βουλιάζει.

Στην κατεύθυνση αυτή οι βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν προτίθενται να κάνουν χρήση των «προνομίων» τους. Αντιθέτως θα αναλάβουμε μια μεγάλη πρωτοβουλία με συλλογή υπογραφών βουλευτών προκειμένου να προχωρήσουν άμεσα όλα όσα προτείνουμε. Το κύρος του ελληνικού κοινοβουλίου πρέπει να αποκατασταθεί!

Πηγή: www.protagon.gr

Απολύστε τα ρουσφέτια σας

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Είναι τρελοί αυτοί οι πολιτικοί. Τριάντα πέντε χρόνια διορίζουν από τα παράθυρα και τώρα ζητούν από τους άλλους να βρουν σε μια εβδομάδα, αυτούς που περισσεύουν στο δημόσιο. Το ΔΝΤ αν ήθελε πραγματικά να κάνει κάτι για τη χώρα θα έπρεπε να υποχρεώσει τους υπουργούς των τελευταίων 35 χρόνων να υποδείξουν αυτοί, όσους πρέπει να απολυθούν. Η σκέψη είναι απλή. Την χώρα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα την έχουν «κυβερνήσει» 2.000 άνθρωποι. Μιλώ για τους 500 υπουργούς και υφυπουργούς του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας αλλά και ελάχιστους αριστερούς που έλαβαν κυβερνητικά πόστα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Προσθέτω και τους 700 Γενικούς Γραμματείς και προέδρους Οργανισμών, που στην πλειοψηφία τους ήταν αποτυχόντες ή συνταξιούχοι Βουλευτές. Υπολογίζω και τους 800 Περιφερειάρχες, Νομάρχες και Δημάρχους που διαχειρίστηκαν τα τοπικά ρουσφέτια. Όλοι αυτοί οι 2.000 νοματαίοι ήταν που έκαναν την ζημιά στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ψηφοφόροι τους, συγγενείς τους, συνάδελφοι τους, σύντροφοι τους, συνεργάτες τους, συντοπίτες τους, γειτόνοι τους, βοηθοί τους, βαφτισιμιοί τους, φίλοι τους, κουμπάροι τους, συμφοιτητές τους, ήταν αυτοί που πλημμύρισαν το δημόσιο.

Αυτοί δημιούργησαν τους υπεράριθμους. Αυτοί παρέκαμπταν το ΑΣΕΠ και φόρτωναν με ανίκανους το δημόσιο. Αυτοί δημιούργησαν τις στρατιές των συμβασιούχων τους οποίους μονιμοποιούσαν με το σταγονόμετρο αφού πρώτα τους «άρμεγαν» στις κάλπες. Άλλαζε ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως και η Κατεχάκη γέμιζε με Κρητικούς. Άλλαζε ο υπουργός Οικονομικών και το Σύνταγμα πλημμύριζε από Θεσσαλούς. Τα ίδια και στην ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, τα ΕΛΤΑ, τον ΟΣΚ, τον ΟΛΠ, τον ΟΣΕ, τις Μεταφορές, στις Τράπεζες (όταν ήταν κρατικές), στις Περιφέρειες, στις Αναπτυξιακές εταιρίες των Δήμων κοκ. Τα ονόματα των μεγάλων ρουσφετολόγων είναι γνωστά, δεν τα αναφέρω για να μην αδικήσω κάποιους άλλους υπουργούς, δημάρχους, Προέδρους, Γενικούς που και αυτοί έκαναν ό,τι μπορούσαν. Ελάχιστοι που διαχειρίστηκαν εξουσία όλα αυτά τα χρόνια δεν έκαναν διορισμούς.

Η λύση λοιπόν είναι μία. Οι 2.000 που συγκροτούν την πολιτική τάξη της χώρας (εν τη ευρεία εννοία) να υποχρεωθούν, να δώσουν τους καταλόγους με τα ρουσφέτια τους. Ο καθένας να δώσει τουλάχιστον 100 ονόματα. Αμέσως αμέσως θα έχουμε τις λίστες με τους 200.000 που βρέθηκαν στο δημόσιο και το ευρύτερο δημόσιο κατά παράβαση των διαδικασιών, των κανονισμών, των νόμων και της ηθικής. Γιατί πόσο ηθικό είναι να παίρνεις τη θέση του διπλανού σου επειδή εσύ έχεις κομματική ταυτότητα και αυτός δεν έχει. Τόσους ακριβώς, 200.000, μας ζητά να απολύσουμε και η τρόικα. Σε τρείς δόσεις: 60.000 φέτος, 60.000 του χρόνου και 80.000 το 2013 αν τα πράγματα συνεχίσουν να είναι άσχημα.

Αν γίνει δεκτή η πρόταση αυτή όμως, δεν υπάρχει κανείς λόγος να κάνουμε μισές δουλειές. Μπορούμε μια και έξω να απαλλάξουμε τη χώρα από όλο το περίσσιο βάρος του δημοσίου και να γλυτώσουν οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί νέες περικοπές και η κοινωνία νέους φόρους. Δεν αμφισβητώ ότι με την εφαρμογή της πρότασης, θα υπάρξουν και ορισμένες αδικίες γιατί ανάμεσα σε αυτούς που προσλήφθηκαν ρουσφετολογικά είναι και ορισμένοι προικισμένοι και ικανοί άνθρωποι που αναγκάστηκαν να καταφύγουν στους «πολιτευτές» τους με «πόνο ψυχής». Οι αδικίες αυτές όμως θα είναι πολύ λιγότερες από αυτές που πάνε να γίνουν τώρα με την εργασιακή εφεδρεία. Χωρίς αντικειμενικά κριτήρια, χωρίς πραγματική αξιολόγηση, κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο, άνθρωποι που απλώς δεν τα έχουν καλά με την διοίκηση (ή με την συνδικαλιστική ηγεσία) της υπηρεσίας όπου εργάζονται.

Δεν υπάρχει άλλη λύση λοιπόν από την άμεση αποδοχή της πρότασης από τα κόμματα της Βουλής που δεν έχουν ασκήσει εξουσία αλλά και από τα συνδικάτα. Όλοι μαζί οι «μικροί» να πιέσουν τον «δικομματισμό» να απολύσει τα ρουσφέτια του. Αυτή, τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να είναι και η κωδική ονομασία της εκστρατείας: «Απολύστε τα ρουσφέτια σας»! Αν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν ανταποκριθούν έχουμε και μια άλλη λύση. Να βρεθούν από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους όλοι όσοι διορίστηκαν κάθε που πηγαίναμε για εκλογές, κάθε που επέστρεφε ένα κόμμα στην εξουσία, κάθε που άλλαζε ο υπουργός, κάθε που δημιουργούσαν ένα νέο Οργανισμό. Απλώς είναι μια πιο χρονοβόρα μέθοδος γι'αυτό επιμένω ότι θα ήταν καλύτερα να υποχρεωθεί η πολιτική ελίτ της χώρας να συντάξει εδώ και τώρα, «τους καταλόγους των ρουσφετιών» και να τους παραδώσει απευθείας στην τρόικα. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας ει δυνατόν, μήπως και προλάβουμε και πάρουμε και την έκτη δόση. Χέρι με χέρι.

Πηγή: www.protagon.gr

Friday, September 23, 2011

Γενικευμένη κρίση, αριστερό αξιακό περιεχόμενο και πολιτικός ρεαλισμός

του Γιώργου Παππά
μέλος της Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ
υπευθυνος του ιστότοπου-τηλεπληροφορικής

Σήμερα η παθογένεια της κοινωνίας μας εμφανίζεται μέσα από τη γενικευμένη κρίση σ΄ όλους τους θεσμούς της χώρας, τη δημοκρατία, τη πολιτική, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, τον συνδικαλισμό, κλπ.

Το κυρίαρχο πρότυπο άσκησης και διαχείρισης πολιτικής, σ΄ όλα τα επίπεδα, πολιτικό, οικονομικό κοινωνικό, με το οποίο οι καθεστωτικές καταρρέουσες και απαξιωμένες πολιτικές δυνάμεις της χώρας πορεύτηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι οριστικά χρεοκοπημένο και απαξιωμένο.

Απαξιωμένο στην συνείδηση της κοινωνίας των πολιτών και στην ίδια την ιστορία, που αυτή την φορά γράφεται από τους ηττημένους μιας διαλυμένης και πτωχεύσασας κοινωνίας και όχι από τους νικητές. Γιατί νικητές δεν υπάρχουν. Και πώς να υπάρχουν, όταν τα κυρίαρχα κόμματα και οι κομματικοί τους μηχανισμοί, είναι πολιτισμικά παράγωγα της κοινωνίας των πολιτών.

Η εθνική μας, πολιτική, οικονομική και κοινωνική ήττα, προήλθε, πριν από κάθε άλλη μας παθολογία, από την κατακρεούργηση των αξιών στις πρακτικές του καθεστωτικού πολιτικού προσωπικού

Ο κύριος και βασικός υπεύθυνος για την πραγματικότητα του σήμερα δεν είναι η κοινωνία των πολιτών αλλά είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας που διαχειρίστηκε την πολιτική εξουσία όλα αυτά τα χρόνια. Και εξόφθαλμα ούτε “τα φάγαμε όλοι μαζί”, ούτε είναι όλοι ίδιοι, ούτε οι πολιτικοί ούτε οι πολίτες. Επίσης εξόφθαλμα οι πολιτικές δυνάμεις της χειραφέτησης και της προόδου υπάρχουν στην χώρα και αντιστέκονται στην κρίση και στην έκπτωση της κοινωνίας μας.

Πώς η νέα πολιτική συλλογικότητα της Δημοκρατικής Αριστεράς δίνει ρεαλιστική απάντηση σε προβλήματα που συνιστούν γόρδιο δεσμό για την χώρα και κάθε πολιτική σκέψη που θέλει να διατηρεί ορθολογισμό και αυτοκριτική, την αυτοελεγχόμενη διάσταση στη κριτική της σκέψη;

Η Δημοκρατική Αριστερά , με κείμενα συνεισφορές πολλών συντρόφων αλλά και με τα συλλογικά της κείμενα, αυτόν τον χρόνο ύπαρξης της, καταγράφει ορθολογισμό, καταθέτει προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, με γνώμονα το αξιακό περιεχόμενο της ανιδιοτελούς θυσιαστικής αριστεράς, την ευαισθησία της ευρωπαϊκής, μεταρρυθμιστικής αριστεράς, της αριστεράς του δημοκρατικού σοσιαλισμού και των πράσινων πολιτικών. Σήμερα, αυτά τα κείμενα της νέας συλλογικότητας, συγκροτούν και προσφέρουν εναλλακτικό πρότυπο άσκησης και διαχείρισης της πολιτικής. εναλλακτικό προγραμματικό πλαίσιο διεξόδου από την γενικευμένη κρίση.

1.Η πολιτική ανάλυση και πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ. ζητά ως αυτονόητο ορθολογισμό και στοιχείο του νέου χειραφετημένου πολιτικού προτύπου άσκησης και διαχείρισης πολιτικής,, να υπάρξει η αναγκαία προγραμματική συναίνεση των πολιτικών κομμάτων και της κοινωνίας των πολιτών για ν΄ ασκηθούν οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές που θα βγάλουν την χώρα από την γενικευμένη κρίση. Μόνον έτσι διαμορφώνεται η ισχυρή και αξιόπιστη διαπραγματευτική βάση για την διαπραγμάτευση του χρέους και του οικονομικού μας μέλλοντος, στο πλαίσιο των συνεταίρων της Ε.Ε. που χωρίς αυτούς σήμερα θα ήμασταν οικονομικά σχεδόν νεκροί και σε εγχείριση χωρίς ...αναισθητικό.

Το πρόβλημα, όλοι συμφωνούν, ότι είναι εθνικό, αλλά θέλουν να το διαχειρίζονται μονοκομματικά, προβάλλοντας μωροφιλοδοξία σωτήρος ή άλογες δικαιολογίες και την στιγμή που στις δημοσκοπήσεις το 50% τουλάχιστον των πολιτών ζητά διακομματική διαχείριση της κρίσης. Ιδεοληψίες δεξιών και αριστερών δεν λύνουν προβλήματα όπως η ανεργία δεξιών και αριστερών πολιτών. Οι πολίτες και οι Ευρωπαίοι συνέταιροι, δεν έχουν εμπιστοσύνη σ΄ αυτούς που δημιούργησαν την κρίση.

2.Η πολιτική ανάλυση και πολιτική πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ. ζητά ως αυτονόητο ορθολογισμό, την ουσιαστικότερη και αποτελεσματικότερη διαχείριση της οικονομικής κρίσης στα πλαίσια της πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε.

Η κυβέρνηση πελαγοδρόμησε τους πρώτους 15 μήνες της κρίσης ανάμεσα στο ΔΝΤ, την Ε.Ε. και τις αγορές και σήμερα είναι θράσος από την πλευρά της η δήλωση- ψέμμα ότι το EFSF ή τα μικρά βήματα προς την θέσμιση της πολιτικής ολοκλήρωσης, προήλθαν από τις δικές της προτάσεις. Η ανάγκη να περιφρουρηθεί το βιοτικό επίπεδο των ευρωπαϊκών κοινωνιών απέναντι στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομική κρίση και η κοινή μοίρα σπρώχνει την Ε.Ε. που παραμένει διαιρεμένη και αναποφάσιστη.

Η ΔΗΜ.ΑΡ., προτείνει ως αυτονόητο ορθολογισμό, να είναι εθνικός στόχος η παραμονή μας στο ευρώ. Τό ευρώ είναι το νόμισμά μας και κάθε άλλη σκέψη μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Η Ε.Ε. δημιουργήθηκε με την παραδοχή ότι καμία χώρα της Ε.Ε., στο γίγνεσθαι της παγκοσμιοποίησης, δεν μπορεί να επιβιώσει μόνη της απέναντι στις οικονομίες των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Κίνας και των αναδυόμενων οικονομιών. Η χώρα μας μόνη δεν έχει ελπίδα και οικονομικό μέλλον, αλλά το ίδιο ισχύει και για την Γερμανία. (δές τελευταίες δηλώσεις της συνεταίρου μας κ.Μέρκελ).

3. Η πολιτική ανάλυση και οι προτάσεις της ΔΗΜΑΡ για την οικονομική κρίση - σήμερα έχει πλέον επιβεβαιωθεί απο τα γεγονότα - ζήτησαν να ακολουθηθεί η επιλογή της ανάπτυξης και όχι της λιτότητας (μονεταρισμός με αλλεπάλληλες αποτυχίες στην εφαρμογή του και με αποτέλεσμα ανακυκλούμενο ύφεση και συνεχείς φορολογίες) γιατί η ανάπτυξη της οικονομίας φέρνει έσοδα στο δημόσιο και αρθρώνει ισχυρό τραπεζικό σύστημα, θέσεις εργασίας,παιδεία, αναπτυγμένο βιοτικό επίπεδο. Σωστά το κόμμα μας καταψήφισε μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο. Το Πασοκ, χωρίς σχέδιο και με παράλογες πολιτικές, ολοκλήρωσε την πτώχευση την χώρα. Το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο ούτε σήμερα.

4.Με βάση αυτή τη θέση η ΔΗΜΑΡ. πρότεινε ένα σαφές σχέδιο διεξόδου από την κρίση και την αντιμετώπιση των παθολογιών της πολιτικής μας και κοινωνικής μας ζωής που ξεκινά από την αναγκαία συνταγματική μεταρρύθμιση και φτάνει στις πελατειακές και συντεχνιακές παθογένειες.

Υπάρχουν στις θέσεις του 1ο συνεδρίου αναλύτικά και αξίζει να ξαναδιαβαστούν (http://www.dimokratikiaristera.eu/in dex.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=46&Itemid=94) αλλά θα υπενθυμίσω ελάχιστους βασικούς άξονες.

Πρότεινε εναλλακτικό πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης για την χώρα με βάση τις πράσινες πολιτικές και την καινοτομία, π.χ. Βιολογική, υδροπονική (αστική και περιαστική) γεωργία. βιομηχανία ενέργειας απο ΑΠΕ, στήριξη των μικρών επιχειρήσεων που είναι το 90% των παραγωγών της χώρας μας, μορφές κοινωνικής οικονομίας,μορφές διαδραστικών αμεσοδημοκρατικών δικτύων και κοινωνικής συμμετοχής, μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης κλπ..

Πρότεινε ένα δίκαιο καθολικό φορολογικό σύστημα, και την ανάπτυξη των απαραίτητων πληροφορικών δομών για την λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών, έχοντας συνείδηση οτι οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την κοινωνία των πολιτών, απαιτούν χρόνο και δεν γίνονται απο την μιά μέρα στην άλλη. Και οτι χρόνος δεν υπάρχει και η οτι παθογενής νοοτροπία αλλάζει αργά και με αντιστάσεις.

Προτείνει λύσεις για την παιδεία και πολλά άλλα θέματα και για την ανασυγκρότηση του κράτους για την εξοικονόμηση πόρων και θέσεων εργασίας.

Αντιστάθηκε σθεναρά στην μείωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών , στις οριζόντιες και άδικες φορολογίες. που οδηγούν στην διάλυση του κοινωνικού μας ιστού.

-Τέλος η ΔΗΜ.ΑΡ. και με την τελευταία απόφαση της Κ.Ε., δηλώνει οτι θέλει να εργαστεί για την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού και καλεί κάθε πολίτη και συλλογικότητα που ενδιαφέρεται και κινείται στο ίδιο τουλάχιστον προγραμματικό πλαίσιο και αξίες, σε διαρκή διάλογο και κοινή προγραμματική δράση για την υλοποίηση του στόχου. Το μέλλον της χώρας μπορεί να προσδιοριστεί από την επιτυχία αυτής της προσπάθειας που μπορεί να δώσει τα αναγκαία νέα πολιτικά μορφώματα που έχει ανάγκη η χώρα. Η ΔΗΜ.ΑΡ. διαθέτει ένα πολύ καλά επεξεργασμένο πολιτικό προγραμματικό πλαίσιο θέσεων που αποτελεί την βάση του εγχειρήματος χειραφέτησης της πολιτικής και της κοινωνία μας.

Υπάρχουν όμως καθυστερήσεις και ελλείμματα στη συνολική πορεία χειραφέτησης της ΔΗΜ.ΑΡ.; Yπάρχουν και δουλέυουμε για το ξεπέρασμά τους, είναι η απάντηση.

Κανείς όμως πλέον δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σήμερα προσφέρει στην πολιτική ζωή της χώρας, ορθολογισμό ανάλυσης και προτάσεων, και ότι ο πολιτικός μας χώρος προσφέρει ξανά φρεσκάδα ιδεών στην πολιτική μας ζωή και στην κοινωνία των πολιτών. Αξιολογότατη επίδοση και απολογισμός ένα χρόνο μετά την ίδρυσή της.

Tuesday, September 20, 2011

Δεν έχω… Δεν μπορώ. Δεν πληρώνω

Του Ρούσσου Βρανά

Δεν έχω … Δεν μπορώ. Δεν πληρώνω. Με αυτή τη λογική σειρά. Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά οι άνθρωποι. Ούτε έγιναν πιο κακοί πολίτες από τη μια μέρα στην άλλη. Απλώς έγιναν πιο φτωχοί, πληρώνοντας για το πάπλωμα που με αυτό σκεπάστηκαν άλλοι.

Το φαινόμενο … δεν είναι καινούργιο. Στη δεκαετία του 1960, στην Ιταλία, μιλούσαν για ένα «οικονομικό θαύμα». Ομως, δεν ωφελήθηκαν από αυτό όλοι το ίδιο. Και την επόμενη δεκαετία, εκείνοι που είχαν ωφεληθεί λιγότερο ή και καθόλου κλήθηκαν να πληρώσουν το κόστος μιας οικονομικής και πετρελαϊκής κρίσης. Ετσι, το 1974, στον ιταλικό Βορρά, όταν οι εργαζόμενοι του Τορίνου ανακάλυψαν ένα πρωί πως το εισιτήριο του αστικού λεωφορείου είχε αυξηθεί 30% (φορτωμένο με νέους φόρους), αρνήθηκαν να το πληρώσουν και εξέδωσαν δικά τους εισιτήρια με την παλιά τιμή. Και έστησαν πάγκους έξω από τους σταθμούς των λεωφορείων με πανό που έγραφαν: «Μη δεχτείτε να πληρώσετε την αύξηση!».

Υστερα από μερικές μέρες, η διεύθυνση των λεωφορείων ανακάλεσε την αύξηση. Το επόμενο βήμα ήταν να προχωρήσουν οι εργαζόμενοι σε παρόμοιες μειώσεις και στο ηλεκτρικό, όχι μόνο στο Τορίνο, αλλά και στο Μιλάνο, όταν η ιταλική ΔΕΗ (ENEL) φούσκωσε τους λογαριασμούς με νέους φόρους. Οι εργαζόμενοι τύπωναν πάνω σε αυτούς τους λογαριασμούς ένα νέο ποσό μειωμένο κατά 50% και τους πλήρωναν κανονικά στα ταμεία της ηλεκτρικής εταιρείας. Ενας σημαντικός παράγοντας της επιτυχίας αυτής της πρωτοβουλίας ήταν η αλληλεγγύη που επέδειξαν οι εργαζόμενοι της κρατικής εταιρείας ηλεκτρισμού.

Αρνήθηκαν να εκτελέσουν τις εντολές και να βυθίσουν στα σκοτάδια τους απείθαρχους. Κανείς υπάλληλος δεν διανοήθηκε να τους κόψει το ρεύμα, που η εταιρεία το χρέωνε πανάκριβα στα νοικοκυριά, αλλά έκανε έκπτωση 25% στους βιομηχάνους. Μέχρι το τέλος του 1974, χιλιάδες λογαριασμοί είχαν πληρωθεί έτσι με σκόντο που επέβαλαν τα ίδια τα εργατικά νοικοκυριά στις μεγάλες ιταλικές πόλεις (μόνο στο Τορίνο 140.000). Εκτός από το ηλεκτρικό, σε άλλες περιοχές της χώρας, όπως στη Νάπολι, έγραφε τότε η εφημερίδα «Λότα Κοντίνουα», οι εργαζόμενοι επέβαλαν μειώσεις και στους λογαριασμούς του νερού και του φυσικού αερίου, πάντα με την αλληλεγγύη των εργαζομένων στις αντίστοιχες κρατικές εταιρείες.

Τι ζητούσαν… … στην ουσία εκείνοι οι εργαζόμενοι; Να μην πληρώσουν αυτοί το κόστος της κρίσης. Και να πάρουν πίσω ένα μέρος από τον κοινωνικό πλούτο που παρήγαν, χωρίς ποτέ να τους τον πληρώνει κανείς. Ούτε καν με τον ανταποδοτικό χαρακτήρα των φόρων, που μόνο αυτός τους νομιμοποιεί στη συνείδηση των φορολογουμένων (οι οικονομικές κρίσεις πάντα δικαίωναν κάθε κρατική αυθαιρεσία).Με το ξέσπασμα… … της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, το 2008, ο βέλγος φιλόσοφος Ραούλ Βανεγκέμ δήλωνε απορημένος: «Οι άνθρωποι τρέχουν πρόθυμα να πληρώσουν τους φόρους τους για να ξαναγεμίσουν τα ταμεία τα οποία άδειασαν οι κερδοσκόποι που κάθησαν στον σβέρκο των κρατών. Θα ακολουθήσουν άραγε οι πολίτες εκείνους που θέλουν να τους οδηγήσουν στο σφαγείο;».

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 19/9/2011

Monday, September 19, 2011

Θα μας κόψουν το φως; Να τους αλλάξουμε τα φώτα!

Πρωτοβουλία πολιτών ενάντια στα χαράτσια σηκώνει το γάντι των κυβερνητικών προκλήσεων και με ανακοίνωση καλούν όλους τους πολίτες να συμπαραταχθούν. Μεταξύ άλλων, αναφέρουν:

"ΕΜΕΙΣ,

οι εργαζόμενοι - μισθωτοί της χώρας που αγωνιούμε για το καθημερινό μεροκάματο, οι άνεργοι και οι άνεργες που ψάχνουμε διεξόδους για την επιβίωση, οι νέες κι οι νέοι που αναζητούμε προοπτική για το μέλλον μας, οι συμβασιούχοι και οι συμβασιούχες που χρόνια μας εκμεταλλεύονται, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίοι που βάζουμε λουκέτα και βλέπουμε να χάνονται οι κόποι μιας ζωής, οι άνθρωποι της γνώσης, της επιστήμης και του πνεύματος που βιώνουμε την κρίση των αξιών, οι αγρότες και οι αγρότισσες που βλέπουμε την περιφέρεια να μαραζώνει,

Όλοι εμείς που παράγουμε τον πλούτο αυτής της χώρας

Έχουμε πλέον καταλάβει τι σημαίνει για κάθε ένα ξεχωριστά και για ολόκληρη την κοινωνία το νέο εθνικό όραμα του πρωθυπουργού του Μνημονίου 'ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια'!

Οι 'έκτακτες εισφορές', οι 'εργασιακές εφεδρείες' (βλ. απολύσεις), οι περικοπές των εισοδημάτων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, είναι πλευρές της καταστροφικής αντικοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης.

Η τελευταία ανάλγητη απόφαση για ειδικό τέλος στα ακίνητα ξεπερνά κάθε προηγούμενο! Μετά την κατάσχεση των εισοδημάτων μας, τώρα δημεύουν και την πρώτη κατοικία μας!

Δηλώνουμε την αποφασιστικότητα και τη θέλησή μας να αγωνιστούμε ώστε να αποσυρθούν όλα τα φορομπηχτικά, παράνομα και βάρβαρα μέτρα, που εξευτελίζουν εργαζόμενους, οικογένειες, ολόκληρη την κοινωνία.

Κανείς μόνος του στην κρίση και την επίθεση που δεχόμαστε!".

Tuesday, September 13, 2011

Γραφικοί αλλά και επικίνδυνοι οι υβριστές της Δημοκρατικής Αριστεράς

Τη Δευτέρα 12/9 η Δημοκρατική Αριστερά οργάνωσε φιλική βραδιά στην πλατεία Ναυαρίνου με την ευκαιρία της παρουσίας του προέδρου της Φώτη Κουβέλη στη ΔΕΘ. Μπροστά σε πλήθος φίλων εμφανίστηκε ομάδα 15 ατόμων που επιχείρησαν να προκαλέσουν επεισόδια. φωνάζοντας υβριστικά συνθήματα

Όταν συνέβη το γεγονός, ο Φώτης Κουβέλης είχε ήδη μετακινηθεί προς την ΕΡΤ 3 λόγω συνέντευξης και επέστρεψε αμέσως μετά τη λήξη της στο χώρο. Η επιχειρούμενη προσπάθεια να παρουσιάσουν ότι «ο Κουβέλης την κοπάνησε σε χρόνο ρεκόρ» είναι αποτέλεσμα μυαλών που κατασκευάζουν μύθους για να αισθάνονται ότι πράττουν κατορθώματα. Η ψυχραιμία που επέδειξαν τα μέλη της ΔΗΜ.ΑΡ απέτρεψε τα επεισόδια.

Προφανώς 15 άτομα δεν συγκροτούν κίνημα πολιτών. Η πράξη αυτή θα μπορούσε να είναι απλώς γραφική αλλά γίνεται επικίνδυνη , διότι δείχνει ότι η ταμπέλα του κινήματος των αγανακτισμένων χρησιμοποιείται πλέον από ομάδες που δεν τροφοδοτούν την αυτενεργό δράση πολιτών αλλά τη λαϊκιστική δημαγωγία, το μηδενισμό και τον αντικοινοβουλευτισμό.

Η αγανάκτηση, αυθόρμητη ή πολιτικά σχεδιασμένη, δε δικαιολογεί την υβριστική και απειλητική συμπεριφορά έναντι των φορέων διαφορετικών πολιτικών απόψεων. Οι αντισυγκεντρώσεις και η εκτροπή της πολιτικής αντιπαράθεσης τροφοδοτούν τις επιλογές των βαθέων μηχανισμών του συστήματος που προωθούν τη δημοκρατική συρρίκνωση.

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν απολογείται σε κανέναν για την πολιτική της. Είναι γελοίο να σκέπτονται ότι με φασίζουσες συμπεριφορές μπορούν να μας εκφοβίσουν και να περιορίσουν την πολιτική μας δραστηριότητα. Για πολλά από τα μέλη της ΔΗΜ.ΑΡ αυτό δε συνέβη ούτε σε πραγματικά δύσκολες περιόδους όπως αυτή της χούντας. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με την Αριστερά της ευθύνης για την κοινωνία και τη χώρα.

Καλούμε το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα να απομονώσει τους αποθρασυνόμενους και δρώντες με ύποπτα κίνητρα υβριστές.

Πολιτική Επιτροπή Θεσσαλονίκης της Δημοκρατικής Αριστεράς

Ο Τζέημς Τζόυς στο νεο Books' Journal

«Εβδομήντα χρόνια μετά το θάνατό του, ο "κυρ Σατανάς" (το παρατσούκλι που είχαν κολλήσει στον Τζέημς Τζόυς τα κορίτσια μιας σχολικής χορωδίας στη Ζυρίχη) δεν παύει να βάζει εμπόδια στους βιογράφους του. Το ίδιο έκανε, άλλωστε, και στους ζωγράφους των πορτρέτων του. Όταν ο Πάτρικ Τούι του ζήτησε συγκεκριμένες πόζες για να πιάσει την "τζοϋσική ψυχή", ο "σιωπηλός, εξόριστος και πανούργος" συγγραφέας του απάντησε ορθά κοφτά: "Μη νοιάζεσαι για την ψυχή μου, Τούι. Κοίτα να ζωγραφίσεις καλά τη γραβάτα μου"».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το κεντρικό θέμα του νέου τεύχους #11 Σεπτεμβρίου του Books' Journal, του Περιοδικού των Βιβλίων, αφιερωμένο στον συγγραφέα των Δουβλινέζων και του Οδυσσέα, με αφορμή τη νέα βιογραφία για το συγγραφέα του Gordon Bowker, που μόλις κυκλοφόρησε στη βρετανική αγορά.

Το τεύχος, με εκδοτικό σημείωμα αφιερωμένο στον Λεωνίδα Κύρκο και στους λόγους για τους οποίους η ελληνική κοινωνία απέρριψε τις πολιτικές προτάσεις του, περιέχει αναλυτικά και έγκυρα άρθρα για μερικές από τις πιο σημαντικές πτυχές της επικαιρότητας. Ο καθηγητής Πάνος Καζάκος αναλύει την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και τη σχέση της με τις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες στο πλαίσιο της κλυδωνιζόμενης Ευρωζώνης. Ο καθηγητής Παναγής Παναγιωτόπουλος γράφει για τον δυτικό κόσμο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, εκτιμώντας ότι η ημέρα εκείνου του ιστορικού Γεγονότος υπήρξε υπόβαθρο οιικονομικής καταστροφής και νεοσυντηρητισμού. Ο Νίκος Χρυσολωράς προσεγγίζει τις πρόσφατες ταραχές στο Λονδίνο και τις προσεγγίσεις γι' αυτές προσωπικοτήτων όπως ο Σλαβόι Ζίζεκ. Ο Λύο Καλοβυρνάς επικρίνει τον κυβερνητικό συντηρητισμό αναφορικά με το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Ο Ηλίας Κανέλλης αναζητά επιχειρήματα στην επιλογή του πρύτανη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών να υποβάλει αστική αγωγή κατά του γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου, για τη σκληρή κριτική του τελευταίου στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Ο καθηγητής Πέτρος Στάγκος αναφέρεται στον νέο νόμο για τα ΑΕΙ και τις αντιδράσεις σ' αυτόν και ο καθηγητής Θεοδόσης Νικολαΐδης εκτιμά ότι το ένα και μοναδικό σύγγραμμα σε συνδυασμό με την έλλειψη πρόβλεψης για τη δημιουργία πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών είναι σημαντική ήττα όσων εργάστηκαν για σοβαρό, ανταγωνιστικό πανεπιστήμιο.

Στο τεύχος δεσπόζει η αναφορά από τη διευθύντρια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης Ελένη Τσαντσάνογλου στη ζωή και στη δημιουργική ιδιοσυγκρασία του εκλιπόντος «σημαντικότερου βρετανού ζωγράφου» Λούσιαν Φρόυντ. Ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος αναλύει τον λεηλατημένο κόσμο του ισραηλινού ομοτέχνου του Νταβίντ Γκρόσμαν. Η Βένα Γεωργακοπούλου εστιάζει στα πιο πικάντικα αποσπάσματα της συνομιλίας του Ουμπέρτο Έκο και του Ζαν-Κλωντ Καρριέρ για την ανθεκτικότητα του βιβλίου τον καιρό του Ίντερνετ. Ο Πάσχος Μανδραβέλης αναλύει την πολιτική του «άσ' το για αργότερα», την περίοδο της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, που οδήγησε την Ελλάδα στη δίνη της σημερινής κρίσης. Ο Δημήτρης Σκάλκος κρίνει τις θέσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών Νίκου Χριστοδουλάκη για τη διέξοδο της ελληνικής οικονομίας από τη σημερινή δυσχερή θέση της. Ο Χάρης Πεϊτσίνης γράφει για την εργασία του ιστορικού Νίαλ Φέργκιουσον με θέμα την ιστορία του χρήματος. Ο καθηγητής Δημήτρης Παπανικολάου γράφει για τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον κινηματογραφικό Ζορμπά του και τη σχέση του με τον ιδεότυπο του μεταπολεμικού και μετεμφυλιακού Έλληνα. Ο καθηγητής Δημήτρης Φιλιππής γράφει για τον εθνικισμό ως τροφοδοτικό κίνητρο στην ποδοσφαιρική παντοδυναμία της Μπαρτσελόνα και για τις ενδεχόμενες αποσχιστικές τάσεις της Καταλονίας. Ο καθηγητής Παναγιώτης Μαντζούφας υπογράφει εκτενή ανάλυση με θέμα τη διαφθορά, την ποινική ευθύνη υπουργών και το πολιτικό σύστημα. Ο Γιώργος Σιακαντάρης αποδομεί την κριτική στην ευρωπαϊκή Αριστερά του ιταλού καθηγητή Ραφαέλε Σιμόνε. Ο Στέφανος Δημητρίου αναλύει τις έννοιες της ελευθερίας και της πολιτικής αυτονομίας στον Καντ, ενώ ο καθηγητής Σταμάτιος Τζίτζης συγκρίνει τον Καντ με τον Ντουόρκιν. Και η Ευγενία Αντωνίου αναφέρεται στο ρόλο της θρησκείας στο πλαίσιο του λαϊκού κράτους.

Τρεις σημαντικές ενότητες συμπληρώνουν ένα τεύχος εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Α. Ο θάνατος του Νίκου Θέμελη γίνεται αφορμή εκτίμησης της λογοτεχνίας του αλλά και της διαδρομής του μέσα από τις πολιτικές συμπληγάδες της χώρας. Ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος παρουσιάζει ένα ανέκδοτο σημείωμά του για την Αναλαμπή, «το λογοτεχνικό μανιφέστο του εκσυγχρονισμού», συμπληρωμένο με ένα εκτενές σημερινό υστερόγραφο: «Τόσο η αριστερή κριτική στον εκσυγχρονισμό, που τα ισοπεδώνει και τα τσουβαλιάζει όλα, τα πριν, τα τότε και τα μετέπειτα, όσο και η επικρατούσα πολιτική κατάσταση που μιλάει στο όνομα του εκσυγχρονισμού, παραδομένη άνευ επιφυλάξεων και άνευ όρων σε μια άκρως συντηρητική πολιτική διευθέτηση της κοινωνίας σε ώρα και στο όνομα της οικονομικής κρίσης, απέχουν πολύ από τις προθέσεις, τις αξίες, το εγχείρημα και την περίοδο του εκσυγχρονισμού», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Λιάκος. Την ενότητα ολοκληρώνουν το κείμενο αποτίμησης της Όλγας Σελλά και η προσωπική ανάμνηση της επιμελήτριάς του, Ελένης Μπούρα.

Β. Η Τουρκία και η Ελλάδα την εποχή της μετάβασης, από την Αυτοκρατορία στα σύγχρονα εθνικά κράτη, είναι το θέμα των κειμένων δυο ιστορικών: του καθηγητή Βαγγέλη Κεχριώτη (ο οποίος προσεγγίζει τον τρόπο ζωής και τη δραστηριότητα των Ρωμιών στην καρδιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και του Γιάννη Γκλαβίνα (ο οποίος αναπλάθει τη ζωή και την εποχή του μουσουλμάνου βουλευτή Καβάλας Ισμαήλ Χακκί Κομπάκογλου, μια εποχή που προηγείται της απελευθέρωσης της πόλης από την Ελλάδα και έπεται της Μικρασιατικής Καταστροφής και της ανταλλαγής πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία).

Γ. Ο Μιχάλης Μοδινός περιγράφει εκτενέστατα και αναλυτικά τη θέση της οικολογίας στη λογοτεχνία: οι εκπρόσωποι, τα λογοτεχνικά είδη και, αναλυτικά, τα βασικά βιβλία μιας ενότητας στην οποία τα θέματα της οικολογίας εισβάλλουν επηρεάζοντας ουσιαστικά τις μυθιστορηματικές αφηγήσεις συγγραφέων όπως ο Μαρκ Τουαίην, ο Χέμινγουέη, ο Φώκνερ, αλλά και ο Β. Γκ. Ζέμπαλντ, ο Τόμας Πύντσον και ο Μισέλ Ουελμπέκ.

Το τεύχος συμπληρώνεται με τις μόνιμες στήλες. Η Ειρήνη Φωκιανού γράφει για τον χειροτεχνακτιβισμό. Στις σελίδες του διαλόγου, ο νομικός και συγγραφέας Βασίλης Κουνέλης αναφέρεται στη δική του γνωριμία με τον Πάτρικ Λη Φέρμορ. Δημοσιεύονται ποιήματα της Δήμητρας Κωτούλα και της Μαρίας Τοπάλη. Δείτε ακόμα τη γελοιογραφική βινιέτα του Μιχάλη Κουντούρη και τη στήλη των Μικρών Αγγελιών. Στο εξώφυλλο, ο βραβευμένος εικονογράφος του διεθνούς μπεστ σέλερ Logicomix, Αλέκος Παπαδάτος, «ανακαινίζει» μια παλιά φωτογραφία του Τζέημς Τζόυς.

Οι "αγανακτισμένοι" βρήκαν... 'εχθρό!



Εχει παράδοση η Θεσσαλονική από φασιστοειδή δήθεν "αγανακτισμένους". Τα παιδιά του Γκοτζαμάνη κυκλοφορούν ελεύθερα...

Ο Αρης Δημοκιδης γράφει στη lifo με πολύ χιούμορ για τους δήθεν "αγανακτισμένους".

Ε, όχι! Πώς τολμά ο Κουβέλης να τρώει σε ταβέρνα της Θεσσαλονίκης!

Είναι ντροπή! Ήρθε ο Φώτης Κουβέλης στην πόλη μας! Κι όχι μόνο ήρθε αλλά είχε και το θράσος να χρησιμοποιήσει τους δρόμους και τα πεζοδρόμια μας - και ακόμα χειρότερα, μια ταβέρνα στην Πλατεία Ναυαρίνου. Αυτό πάει πολύ! Δεν έχει σημασία που δεν υπερψήφισε το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, αυτό το έκανε για να μπερδέψει τον κόσμο και να μην καταλάβει ότι είναι δεκανίκι του Πασόκ. Και τώρα με τι μούτρα έρχεται στην πόλη μου -ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΛΗ που εγώ αποφασίζω ποιος επιτρέπεται να κυκλοφορήσει και ποιος όχι!- και μου στρογγυλοκάθεται σε ταβερνάκι της Ναυαρίνου με τους λακέδες του;!

Έλεος δηλαδή. Δεν υπάρχουν πια τίμιοι και περήφανοι Θεσσαλονικείς να πάνε να του πουν να ξεκουμπιστεί από την ΠΟΛΗ ΜΑΣ στην οποία αφήνουμε μόνο όποιους θέλουμε εμείς; Δεν υπάρχουν πατριώτες να πάνε να του φωνάξουν "Έξω απ' τη Θεσσαλονίκη;" να του πουν "ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΔΩ, ΕΙΣΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ, ΟΥΣΤ!!!"; Α, οκ. Υπάρχουν. Τα απομεινάρια των Αγανακτισμένων του Λευκού Πύργου...

Εύγε συμπατριώτες! Τώρα χτυπήσατε τη ρίζα του καπιταλισμού και του Συστήματος, το χουντικό δεκανίκι με προβειά μετριοπαθούς και σκεπτόμενου ηγέτη της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Συνεχίστε εσείς, μια χούφτα άνθρωποι, να κάνετε το επαναστατικό σας Face Control στην πόλη - σα να είναι τσιφλίκι σας η Θεσσαλονίκη- ενημερώστε ποιοι επιτρέπεται να έρχονται και ποιοι είναι ανεπιθύμητοι και εξαναγκάστε τους δεύτερους σε άτακτη φυγή απ' το χώρο, όπως κάνατε στη Ναυαρίνου. Ούτε μια μπουκιά να μη μπορέσουν να φάνε οι κωλοαθηναίοι, οι προδότες!

Sunday, September 11, 2011

Συνέντευξη Νόαμ Τσόμσκυ: “Οι φοιτητές θα πρέπει να γίνουν αναρχικοί”

Συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκυ στο Γερμανικό περιοδικό Die Zeit

“Οι αναρχικοί προσπαθούν να προσδιορίσουν τις εξουσιαστικές δομές. Πιέζουν αυτούς που ασκούν εξουσία να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους. Η δικαιολόγηση δεν πετυχαίνει τις περισσότερες φορές. Τότε οι αναρχικοί δουλεύουν για να αποκαλύψουν και να κατανοήσουν τις δομές, είτε έχουν να κάνουν με πατριαρχικές οικογένειες, ένα διεθνές μαφιόζικο σύστημα, ή τις ιδιωτικές τυραννίες της οικονομίας, τις πολυεθνικές.”

Zeit: Καθηγητά Τσόμκσυ, δεν είστε μόνο ένα από τους ποιο αναφερόμενους ακαδημαϊκούς στο κόσμο. Για 45 χρόνια, υπήρξατε πολιτικός ακτιβιστής. Όταν κάποιος κοιτάζει την πολιτική σήμερα, θα πρέπει να ρωτήσει: Μπορούν οι “διανοούμενοι της δημόσιας σφαίρας” σαν εσάς, να καταφέρουν τίποτα;

Τσόμσκυ: Πως μπορείτε να ρωτάτε κάτι τέτοιο;

Zeit: Υπάρχει ένας πόλεμος στο Αφγανιστάν. Ο κόσμος υποφέρει από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται όλο και περισσότερο.

Τσόμσκυ: Το πρόβλημα είναι απλό. Οι περισσότεροι διανοητές είναι υπηρέτες της εξουσίας και σύμβουλοι κυβερνήσεων. Αποκαλούν τους εαυτούς τους ειδικούς. Επιδίωκαν τη δόξα για αιώνες, όχι μόνο στο σήμερα. Πάντως κάθε κοινωνία έχει κριτικούς διανοητές στις παρυφές της. Και οι δύο τύποι έχουν επιρροή: Και οι υπηρέτες της εξουσίας και οι διαφωνούντες.

Zeit: Είμαστε ακόμα δύσπιστοι. Τι πετύχατε εσείς τα τελευταία 45 χρόνια;

Τσόμσκυ: Προσωπικά δεν πέτυχα τίποτα. Ήμουν μέρος ενός κινήματος και αυτό το κίνημα πέτυχε πολλά πράγματα. Ο κόσμος σήμερα είναι θεμελιωδώς διαφορετικός από τον κόσμο 45 χρόνια πριν. Οι δράσεις για τα πολιτικά δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών και η προστασία του περιβάλλοντος, η αντίσταση ενάντια στην καταστολή και στη βία, επηρέασαν σημαντικά το κόσμο. Δεν καταλαβαίνω πως μπορείτε να υποστηρίζετε ότι δεν άλλαξε τίποτα.

Zeit: Πιστεύετε ότι ο κόσμος είναι καλύτερος απ’ ότι πριν 45 χρόνια;

Τσόμσκυ: Προφανώς! Περπατήστε στους ανοικτούς τομείς εδώ στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης. Μισοί από τους σπουδαστές είναι γυναίκες. Το ένα τρίτο ανήκει σε μια εθνοτική μειονότητα. Ο κόσμος είναι ντυμένος ποιο καθημερινά και απασχολούμενος με όλα τα πιθανά πράγματα. Αυτό το μέρος ήταν πολύ διαφορετικό όταν ήρθα εδώ 50 χρόνια πριν. Τότε έβλεπες λευκούς άντρες επίσημα ντυμένους και με ενδιαφέρον μόνο για τη δουλειά τους. Θα μπορούσατε να δείτε την ίδια εξέλιξη στη Γερμανία και σε όλο το κόσμο.

Zeit: Είναι όμως οι φοιτητές πιο πολιτικοποιημένοι; Η γενιά του σήμερα κατακρίνεται συχνά πως δεν ενδιαφέρεται για τον κόσμο.

Τσόμσκυ: Θεωρώ ότι αυτή η προσέγγιση είναι λάθος. Η περίοδος υψηλής πολιτικοποίησης στα πανεπιστήμια ήταν πολύ σύντομη. Από το 1968 έως το 1970. Πριν από αυτό οι φοιτητές ήταν απολίτικοι. Αναλογιστείτε τον πόλεμο του Βιετνάμ, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τέσσερα η πέντε χρόνια πέρασαν ώσπου να φανεί κάποια μορφή διαμαρτυρίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό υποχώρησε γρήγορα τη δεκαετία του ’70. Η διάθεση ήταν πολύ διαφορετική πριν από τον πόλεμο του Ιράκ. Απ’ όσο ξέρω, ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ο πρώτος πόλεμος για τον οποίον έγιναν διαδηλώσεις πριν ακόμα ξεκινήσει. Οι φοιτητές μου έχασαν τις διαλέξεις για να διαδηλώσουν. Πότε δεν θα συνέβαινε αυτό, πριν από 50 χρόνια.

Οι διαδηλώσεις δεν απέτρεψαν τον πόλεμο αλλά τον περιόρισαν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν ποτέ ικανές να κάνουν στο Ιράκ έστω και ένα κλάσμα απ’ ότι έκαναν στον Βιετνάμ.

Zeit: Ήταν αυτές οι διαμαρτυρίες μόνο μια αναλαμπή;

Τσόμσκυ: Όχι. Η πολιτικοποίηση σήμερα είναι μεγαλύτερη από ότι ήταν τη δεκαετία του ’50. Διάφορές μορφές διαρκούς αγώνα αναπτύχθηκαν οι οποίες επέτρεψαν να κερδηθούν οι μάχες μας. Για παράδειγμα υπάρχει μια συνεχής πρόοδος στα δικαιώματα των γυναικών. Αν ρωτούσα την γιαγιά μου αν καταπιεζόταν, δεν θα ήξερε για ποιο πράγμα μιλάω. Η μητέρα μου είπε: ”Καταπιέζομαι αλλά δεν ξέρω τι να κάνω!”. Η κόρη μου θα μου έβαζε τις φωνές μετά από μια τέτοια ερώτηση. Ο κόσμος μας είναι ποιο ανθρώπινος!

Zeit: Πιστεύετε στην ιστορική πρόοδο;

Τσόμσκυ: Η πρόοδος είναι αργή αλλά δραματική σε βάθος χρόνου. Σκεφτείτε την κατάργηση της δουλείας ή την ελευθερία της έκφρασης. Τα δικαιώματα δεν παραχωρούνται έτσι απλά. Λαοί που ένωσαν τις δυνάμεις τους και ενώθηκαν μεταξύ τους τα πραγμάτωσαν. Ακόμα και έτσι η πρόοδος δεν είναι μια γραμμική διαδικασία. Υπάρχουν και καιροί οπισθοδρόμησης.

Zeit: Αν υπάρχουν περίοδοι προόδου και περίοδοι οπισθοδρόμησης, θα είναι καλύτερος ο κόσμος σε 50 χρόνια από τώρα;

Τσόμσκυ: Το τι θα υπάρξει σε 50 χρόνια εξαρτάται εν δυνάμει από το τι πράττει η νέα γενιά σήμερα. Δύο μεγάλες κίνδυνοι απειλούν την ύπαρξη του κόσμου σήμερα: Η σχέση μας με το περιβάλλον και ο κίνδυνος που προέρχεται από τα πυρηνικά όπλα. Αν δεν τελειοποιήσουμε τη προστασία του περιβάλλοντος με γοργότερους ρυθμούς απ’ ότι σήμερα, θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια σοβαρή περιβαλλοντολογική κρίση σε 50 χρόνια, για να μη μιλήσουμε για τα ρίσκα των πυρηνικών όπλων. Η τρομερή καταστροφή της Φουκουσίμα μα υπενθυμίζει ότι η μη στρατιωτική χρήση της πυρηνικής ενέργειας ενέχει τεράστια ρίσκα. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε σε καμιά περίπτωση!

Zeit: Σε 60 χρόνια οι φοιτητές του σήμερα θα είναι στην ίδια ηλικία με εσάς. Τι πρέπει να κάνουν ώστε να κοιτούν πίσω στη ζωή τους με ικανοποίηση;

Τσόμσκυ: Φυσικά θα μπορούσαν να πουν ότι έζησαν περιτριγυρισμένοι από φίλους, παιδιά και χαρά. Αλλά για να διάγουν μια αληθινά ολοκληρωμένη και ικανοποιητική ζωή, θα πρέπει να αναγνωρίσουν προβλήματα και να συνεισφέρουν στη λύση τους. Αν δεν μπορούν να κοιτάξουν πίσω στα 80 και να πουν “έχω καταφέρει κάτι”, τότε η ζωή τους δεν θα είναι επιτυχημένη.

Zeit: Στα 82 σας χρόνια είστε ικανοποιημένος με όσα επιτύχατε;

Τσόμσκυ: Το να είμαι ικανοποιημένος είναι αδύνατον. Η ζωή μου έχει τόσες διαστάσεις, οικογένεια, επάγγελμα, πολιτική και αρκετές άλλες. Σε κάποιους τομείς είμαι ικανοποιημένος σε άλλους όχι. Τα προβλήματα αυτού του κόσμου είναι αρκετά μεγάλα. Η ανισότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκεται στο επίπεδο της δεκαετίας του ’20 και η οικονομία έχει ακόμα τεράστια επιρροή στην κοινωνία μας. Δεν μπορώ να είμαι ικανοποιημένος!.

Zeit: Η πολιτική δραστηριοποίηση σαν τη δικιά σας είναι σπάνια ανάμεσα στους ακαδημαϊκούς. Εξοργίζεστε κάποιες φορές με τους “υπηρέτες της εξουσίας” όπως λέτε ή με τους συναδέλφους σας καθηγητές που αφοσιώνονται μόνο στην ακαδημαϊκή δουλειά τους ;

Τσόμσκυ: Θεωρώ ανήθικο το να υποστηρίζεις ένα σύστημα εξουσίας. Όπως και να έχει αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι εξοργισμένος με κανέναν. Οι ακαδημαϊκοί αυτοί καθ’ εαυτοί, δεν έχουν βαθύτερες πολιτικές αναζητήσεις από άλλα άτομα και δεν είναι ηθικά ανώτεροι από άλλους. Αλλά είναι υποχρεωμένοι να βοηθούν τους πολιτικούς να αναζητούν την αλήθεια.

Zeit: Αυτό ακούγεται σαν να γίνεστε μετριοπαθής στα γεράματα.

Τσόμσκυ: Όχι. Η οπτικές μου και οι απόψεις μου δεν άλλαξαν με το πέρασμα των δεκαετιών. Ακόμα πιστεύω ότι πίστευα και ως έφηβος.

Zeit: Είναι τόσο καλό – να πιστεύεις ότι πιστεύεις και πριν 70 χρόνια;

Τσόμσκυ: Ναι, όταν εμπλέκονται θεμελιώδεις αρχές. Προφανώς έχω αλλάξει τις γνώμες μου σε πολλές ερωτήσεις – αλλά τα ιδανικά μου είναι τα ίδια!

Zeit: Συχνά λέτε ότι είστε αναρχικός. Τι εννοείτε με αυτό;

Τσόμσκυ: Οι αναρχικοί προσπαθούν να προσδιορίσουν τις εξουσιαστικές δομές. Πιέζουν αυτούς που ασκούν εξουσία να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους. Η δικαιολόγηση δεν πετυχαίνει τις περισσότερες φορές. Τότε οι αναρχικοί δουλεύουν για να αποκαλύψουν και να κατανοήσουν τις δομές, είτε έχουν να κάνουν με πατριαρχικές οικογένειες, ένα διεθνές μαφιόζικο σύστημα, ή τις ιδιωτικές τυραννίες της οικονομίας, τις πολυεθνικές.

Zeit: Ποια ήταν η καθοριστική εμπειρία που σας έκανε αναρχικό;

Τσόμσκυ: Δεν υπήρξε καμιά. Όταν ήμουν δώδεκα χρονών, ξεκίνησα να πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία με μεταχειρισμένα βιβλία. Πολλά από αυτά τα είχαν αναρχικοί που είχαν έρθει από την Ισπανία. Έτσι μου φάνταζε πολύ φυσικό να είμαι αναρχικός.

Zeit: Θα έπρεπε όλοι οι φοιτητές να γίνουν αναρχικοί;

Τσόμσκυ: Ναι. Οι φοιτητές θα πρέπει να αμφισβητούν τις αρχές και να ενωθούν με μια μεγάλη αναρχική παράδοση.

Zeit: “Αμφισβήτησε τις αρχές” – ένας φιλελεύθερος ή ένας μετριοπαθής αριστεριστής θα μπορούσε να δεχτεί την πρόσκληση.

Τσόμσκυ: Με το που κάποιος εντοπίζει, αμφισβητεί και ανατρέπει την νόμιμη εξουσία, αυτός ή αυτή είναι αναρχικός-η. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αναρχικοί. Το πως αποκαλούν τον εαυτό τους δεν παίζει ρόλο σε μένα.

Zeit: Ποιον ή τι πρέπει να αμφισβητήσει η φοιτητική γενιά του σήμερα;

Τσόμσκυ: Αυτό ο κόσμος είναι γεμάτος πόνο, αγωνία, βία και καταστροφές. Οι φοιτητές πρέπει να αποφασίσουν: Σε αφορά κάτι ή όχι; Εγώ λέω: Κοίτα τριγύρω, ανέλυσε τα προβλήματα, ρώτα τον εαυτό σου τι μπορείς να κάνεις και καθόρισε την εργασία σου!

Tη συνέντευξη του Nοαμ Τσόμσκυ μετέφρασε από τη γερμανική εφημερίδα Die Zeit, ο risinggalaxy.

Πηγή: Blog //ΠαραλληλοΓράφος//

Tuesday, September 6, 2011

Χρόνης Μίσσιος: «Να γυρίσουμε στα χωριά μας, να ξαναδεθούμε με τη γη...»

Ήταν μια ζεστή μέρα του Ιουλίου με τα τζιτζίκια να έχουν ήδη αρχίσει τo τραγούδι τους, όταν πριν τις 11, χτυπούσα το κουδούνι στην αγροικία του Χρόνη και της Ρηνιώς. Ζούν εκεί, λίγο έξω από το Μικροχώρι Καπανδριτίου, κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο του αιώνα. Πίσω από ένα παλιό βυσσινί Niva ξεπρόβαλε ο Χρόνης με βήματα αργά, συνοδευόμενος από επιβλητικό, λευκό, φουντωτά τριχωτό σκύλο. Αργότερα έμαθα ότι ήταν γένους θηλυκού, ονόματι Stormy. Καταιγίδα. Σε αντίθεση με το όνομα της δεν παρατηρούσες κάποια καταιγιστική συμπεριφορά. Στην ίδια περίπου ρότα κινήθηκε και ο βιός του Χρόνη. Μετά από μια τόσο καταιγιστική, πλήρη, ζωή έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο βαθιά ήρεμο, με σπάνιες εμπειρίες, γοητευτικά γερασμένο.
Καλωσόρισε, χαιρέτησα και σε λίγα λεπτά συζητούσαμε στη γωνιά του. Ανάμεσα μας το μικρό του γραφείο. Αριστερά του, ένα ανοικτό παράθυρο που ξεχείλιζε από τους κόκκινους ιβίσκους του Ελληνικού καλοκαιριού. Οι ερωτήσεις μου δεν έχουν τόση σημασία. Στο κείμενο που ακολουθεί, παραθέτονται μοναχά ο δικός του λόγος. Μεστός, καινοτόμος, ενδιαφέρων, ανθρώπινος, αγωνιστικός, ρομαντικός, σπαραξικάρδιος, οπωσδήποτε καταιγιστικός αλλά και αισιόδοξος, παρά το κλίμα της εποχής.

"..Πιστεύαμε, κάποιοι ρομαντικοί
, τότε ότι μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο, κάτι ιδιαίτερο, αλλά όπως έχει πει ο Δαντών: "τα βήματα της ανθρωπότητας είναι οι ταφόπλακες των ρομαντικών". Ήμαστε, θαρρώ, η τελευταία γενιά των Μοϊκανών, των ρομαντικών. Είχαμε έναν μύθο, πιστεύαμε μια ιδεολογία, για αυτή θυσιάζαμε και τη ζωή μας ακόμα. Για μια καλύτερη ανθρωπότητα, για μια ομορφότερη κοινωνία, όλα τα γνωστά. Ε! αποδείχτηκε ότι το όραμα της ιδανικής κοινωνίας που παλεύαμε δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί, διότι η συνείδηση των ανθρώπων, κι όταν λέω συνείδηση εννοώ παιδεία, βαθιά παιδεία, δεν ήταν στο επίπεδο του πολιτισμού που έπρεπε να δημιουργήσει. Έτσι ξανακαβάλησε η εξουσία και με όλα τα προσχήματα, νόμιμα, ή παράνομα εγκαθίδρυσε ένα καινούργιο καθεστώς, χειρότερο από εκείνο που προϋπήρχε. Αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την Οκτωβριανή επανάσταση, το Βιετναμ, την Κούβα, παντού…"

"…Οι μόνοι από τους επαναστάτες οραματιστές που διέσωσαν την αθωότητα τους είναι εκείνοι που σκοτώθηκαν νωρίς. Από τον Χριστό, τον Γκεβάρα, τον Βελουχιώτη, τον
Μπελογιάννη, και τόσους άλλους..."

"...Δεν χάθηκε, δεν υπήρξε ευκαιρία, το '44. Εδώ πάνω έχει ένα ταβερνάκι. Το είχε ένας γέροντας, ο μακαρίτης πια ο Μπάρμπα – Βασίλης. Καθόμαστε μια μέρα και κουβεντιάζαμε. Εγώ αντάρτης, εκείνος στον εθνικό στρατό. Ήταν πολυβολητής. Εκεί που τα πίναμε και τα λέγαμε, αναρωτιόταν τι παραλογισμό ζήσαμε. Γυρνάω και του λέω: "Βασίλη καλά που κράταγες το πολυβόλο σου γερά, γιατί αν είχαμε κερδίσει εμείς θα καταστρέφαμε την Ελλάδα". Έτσι είναι τα πράγματα. Το επίπεδο της καθοδήγησης και του λαού ήταν τέτοιο, που δεν μπορούσε να στηρίξει ένα καινούργιο πολιτισμό, πέρα από το γεγονός ότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες, που τι θα γινόμαστε; Μια Βουλγαρία, μια Αλβανία, κάτι τέτοιο…"

"…Μετά τον εμφύλιο η δεξιά κράτησε όλους τους νόμους. Τον 509, το τρίτο ψήφισμα και πίεζε έως εξοντώσεως την αριστερά. Ανεξάρτητη δικαιοσύνη και κολοκύθια στο πάτερο. Άσε τις καταδίκες μου στα στρατοδικεία. Στις εξορίες όμως, μας στέλνανε αφού περνούσαμε -υποτίθεται, διότι δεν μας πήγαιναν ποτέ- από επιτροπές εφετών. Εκεί λοιπόν έγραφαν: "επί εν εισέτι έτος διότι κρίνεται επικίνδυνος δια την δημοσίαν τάξιν". Οι επιτροπές αυτές αποτελούνταν από δικαστές, όχι από στρατοδίκες. Πως στέλνεις ρε μαλάκα έναν άνθρωπο στην εξορία που ούτε καν τον γνωρίζεις; Κάθε χρόνο; Επί δέκα συνεχή χρόνια; Χωρίς να τον έχεις συναντήσει, να τον έχεις συζητήσει ούτε μια φορά;…"

"…Όταν επέστρεψα από ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση, το '64, αφού είχα πάρει με χίλια ζόρια διαβατήριο, με ρώτησε η Ρηνιώ, πως είναι τα πράγματα. Ήμουν απογοητευμένος με αυτά που είχα αντικρίσει και της είπα. "Άσε, αλλά εμείς που ήμαστε Μεσογειακός λαός, θα σενιάρουμε έναν κομουνισμό, άλλο πράγμα." Δεν τα πίστευα, αλλά τι να κάνω, τι να πω; Που να πάω; Το κόμμα και η πάλη μου για τον κομμουνισμό ήταν η ζωή μου η ίδια. Είναι εύκολο να αρνηθείς τη ζωή σου; Σήμερα ας πούμε, μια χαρά παλιοί σύντροφοι, είναι ακόμα στο κόμμα. Πώς να αρνηθούν τη ζωή τους;…"

"…Όταν μετά την δικτατορία αποφυλακίστηκα, δούλευα σε μια επιχείρηση. Κάποιος με ζητούσε επίμονα. Τον κοιτώ, με κοιτά ήταν ένας από τους βασανιστές μου στην ασφάλεια "Τι συμβαίνει; Πως από εδώ." ρωτώ. "Ρε συ Χρόνη να, ..ντρέπομαι κιόλας, αλλά έχω ένα γιο, και δεν έχει δουλειά. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;". Πιάσαμε την κουβέντα. Μετά πήγαμε στη "Σμαρώ", ένα ουζερί στην Καισαριανή, τα ήπιαμε και κλαίγαμε και οι δυο. Κοίτα να δεις. Όταν είσαι επαναστάτης και μάλιστα ρομαντικός, για να μπορέσεις να επιβιώσεις μέσα από αυτή τη κρεατομηχανή που σε περνά η εξουσία, πρέπει να φυλάξεις τον πολιτισμό και την αξιοπρέπειά σου σαν το ακριβότερο άρωμα. Να μην πέσεις στο επίπεδό τους. Μόνον αυτό σε σώζει σαν άνθρωπο. Αυτό είναι που σε κάνει άνθρωπο μέσα σε αυτή τη σύγκρουση. Αυτός είναι ο πολιτισμός. Αν βγαίναμε από τα πηγάδια που μας είχαν ρίξει, φορτωμένοι με χειροβομβίδες και μαχαίρια θα ήμαστε μια από τα ίδια…"

"…Στη φυλακή με τους συγκρατούμενους μου λέγαμε, σαν παιχνίδι, τι δουλειά θα κάναμε στο μέλλον. "Χρονάρα εσύ τι θα κάνεις;" ρωτούσαν. "Ενωματάρχης στην ασφάλεια", απαντούσα. Κι αυτοί νόμιζαν ότι έτσι, εγώ θα έπαιρνα την εκδίκησή μου. Αλλά δεν το έλεγα με αυτό το σκοπό. Ήθελα να παρηγορώ τις μανάδες για τα παιδιά τους, που ήταν μέσα. Φανταζόμουνα τι τράβαγε η μάνα μου, που μου έφερνε κάθε μέρα καθαρά ρούχα για να παίρνει τα ματωμένα, ώστε να καταλαβαίνει κάθε πότε με βασανίζουν..."

"…Το θέμα είναι να κερδίσεις τους ανθρώπους. Δεν μπορείς να σώσεις τους ανθρώπους αν δεν θέλουν οι ίδιοι να σωθούν. Εμείς οι κομμουνιστές το κάναμε αυτό. Ντε και καλά να τους σώσουμε. Άμα ο άλλος δεν γουστάρει, δεν νοιώθει ότι πρέπει να σωθεί, πως θα τον υποχρεώσεις…";

"…Ο Αντρέας, ως μέγας δημαγωγός, πήρε όλη τη γκάμα των συνθημάτων της αριστεράς, τα υιοθέτησε, τα απαξίωσε μέσα από την εξουσία του και η αριστερά έψαχνε να βρει την προίκα της. Σαν να μην έφτανε αυτό, μας κληρονόμησε και το σόι του…"

"…Τότε, εμείς οι ρομαντικοί είχαμε μια ιδεολογία, ένα όραμα, ένα όνειρο, είχαμε βέβαια και έναν αντίπαλο απέναντί μας. Το σύστημα ασκούσε τη βία στο σώμα μας. Μας φυλάκιζε, μας βασάνιζε, μας τουφέκιζε. Σήμερα το σύστημα ασκεί τη βία του στον εγκέφαλο. Τους κάνει λοβοτομή. Είναι πολύ δύσκολο σήμερα να διαμορφώσει συνείδηση ο άνθρωπος. Ζει σε έναν ψεύτικο κόσμο, μια ψεύτικη ζωή. Υπάρχει καταναλωτισμός, διαφήμηση, τηλεόραση. Από τις δικές μας γενιές αφαίρεσαν την ποιότητα ζωής. Από τις σημερινές γενιές τους αφαιρούν την ίδια τη ζωή. Ο νέος άνθρωπος τι μέλλον έχει σε αυτή τη χώρα; Ακούει καθημερινά νούμερα, μνημόνια, χρεοκοπίες και τα ρέστα. Είναι δημοκρατία να έχουν συμβεί όλα αυτά τα τραγικά μετά την μεταπολίτευση, να έχει οδηγηθεί η χώρα σε υποδούλωση, σε εθνική υποτέλεια, τόσα σκάνδαλα, μίζες και να μην έχει πάει ένας άνθρωπος φυλακή; Ένας να μην έχει ζητήσει συγνώμη; Ένας ρε! Ποια δικαιοσύνη; Ποια δημοκρατία; Επειδή έφαγε ο Πάγκαλος ένα γιαούρτι στη μούρη θίγουμε τους θεσμούς; Αν υπήρχε μια ευνομούμενη δημοκρατία έπρεπε να παραπεμφθούν για δωσιλογισμό, όσοι άσκησαν εξουσία. Ζούμε μια τραγωδία με ηθοποιούς μαριονέτες. Όσο για το παρελθόν άστο να κοιμάται. Το σύστημα έχει τέτοια δύναμη ώστε σβήνει τα χνάρια της ιστορίας. Είναι τρομακτικό…"

"…Ενώ το πολιτικό σύστημα μας έχει φέρει σε αυτό σημείο, μόλις συμβαίνει μια παρεκτροπή, μια προπηλάκιση ενός βουλευτή, αμέσως τίθεται θέμα θεσμών της Δημοκρατίας. Προσωπικά είμαι εναντίον αυτών των μεθόδων, αλλά αν έχεις έναν ολόκληρο λαό αγανακτισμένο κάποιος είναι και παρορμητικός. Αυτό σημαίνει ότι θίγονται οι θεσμοί; Και ποιοι είναι αυτοί; Κάθε τέσσερα χρόνια να πουλάς την ψήφο σου στον υποψήφιο ή στο κόμμα με την προσδοκία να βρεις μια θέση στην κοινωνία, μια εργασία, εσύ ή το παιδί σου; Αυτή είναι η Δημοκρατία; Το δικαίωμα στην εργασία, σε μια αξιοπρεπή ζωή, στην ασφάλεια, στην ευτυχία, το δικαίωμα στο να εξασφαλίσεις το μέλλον των παιδιών σου δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα και είναι το παζάρι που γίνεται κάθε 4 χρόνια; Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται άπαξ και έχει ημερομηνία λήξεως και έχουμε το δικαίωμα να τη χαρούμε να την μοιραστούμε, να δημιουργήσουμε. Ε! το γεγονός ότι το σύστημα μας εμποδίζει τα κάνουμε όλα αυτά και μας οδηγεί στην κατάθλιψη, στην μιζέρια, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, με συγχωρείτε αλλά αυτό δεν είναι δημοκρατία…"

"…Για αυτό θεωρώ σημαντικό γεγονός ότι οι άνθρωποι βγήκαν στις πλατείες. Να κοιταχτούν, να ψαχτούν, να συναντήσουν τα όνειρά τους, να αλλάξουν κάποιες κουβέντες, να βγουν από τις μάντρες των κομμάτων. Το αυθόρμητο είναι δημιουργία. Και βέβαια όλοι οι ηγήτορες των κομμάτων αναρωτήθηκαν, πως γίνεται αυτό χωρίς αυτούς, χωρίς καθοδήγηση;…"

"…Το σύστημα από χρόνια τώρα, κυριαρχεί τόσο πολύ, ώστε έχει υποχρεώσει τους ανθρώπους να το αναπαράγουν συνεχώς. Και το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι απλώς και μόνον η διεύρυνση των θεσμικών ορίων της ελευθερίας μέσα στην κοινωνία. Το πρόβλημα είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου. Εκεί είναι η δυσκολία διότι οι άνθρωποι έχουν μεταλλαχτεί και είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρούν τον εαυτό τους, την οντότητά τους…"

"…Όταν ακούω για το πόσο πλούσιο κράτος ήμαστε, επειδή ανακαλύψαμε τα πετρέλαια στο Αιγαίο και στο Ιόνιο με πιάνει κατάθλιψη. Θα τα καταστρέψουμε, όλα. Θα γίνουμε μια αποικία των πολυεθνικών του πετρελαίου. Φαντάζεσαι τις πλωτές δεξαμενές άντλησης στο Αιγαίο και τα βαπόρια να πηγαινοέρχονται;…"

"…Ακόμα και οι ακτιβιστές οικολόγοι οι οποίοι αναμφισβήτητα κάνουν μια σοβαρή δουλειά για να διαμορφωθεί μια οικολογική συνείδηση, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο πλανήτης μας έχει δύο περιβάλλοντα. Το φυσικό και το κοινωνικό. Το πρόβλημα είναι ότι το κοινωνικό ασκεί τέτοια καταστροφική πίεση στο φυσικό ώστε για να το προστατεύσουμε πρέπει να κάνουμε ανατροπές στο κοινωνικό. Για αυτό η οικολογία είναι επαναστατική. Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει, ότι το περιβάλλον είναι το σπίτι του..".

"…Η διαφήμιση έχει τρελάνει τους ανθρώπους. Συνέχεια παράγει καινούργια προϊόντα, τα οποία προσπαθεί να πλασάρει. Η διαφήμιση έχει εκπορνεύσει μέχρι και τα πιτσιρίκια. Τα βάζουν εκεί να διαφημίζουν γαριδάκια ή οτιδήποτε με κινήσεις "αρτίστας". Σκουπίδια. Καταναλώνουμε τους πόρους του πλανήτη με τέτοια ταχύτητα και ασυδοσία που δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο. Τα φυσικά αγαθά, το νερό, ο αέρας, ο ήλιος καταστρέφονται. Και τούτοι οι κερατάδες, οι πολιτικοί βγαίνουν με στην τηλεόραση και μας κουνούν και το δάκτυλο…"

"..Ζούμε μια άσχημη εποχή. Εμείς, συγκρουόμασταν, δίναμε μάχη χαρακωμάτων, παλεύαμε. Σήμερα κλέβουν τη ζωή των παιδιών, των ανθρώπων. Σήμερα με ποιόν να παλέψεις; Ούτε αφεντικό δεν έχεις. Πολυεθνική εταιρεία σου λέει. Τέτοιοι είναι οι μηχανισμοί. Ψεύτικο χρήμα, πλαστικό. Γύρω σου δεν υπάρχει μια αξία για να στηριχτείς. Τι είναι αυτό; Κοινωνία; Πολιτισμός;…"

"..Το χίπικο κίνημα ήταν η τελευταία εξέγερση του ανθρώπου. Γιατί ήταν τόσο σημαντικό; Διότι είχε αντιληφθεί ότι τα πανεπιστήμια μετατρέπονταν σε στρατόπεδα τεχνοκρατικής γνώσης που θα παρήγαγαν, όπως παράγουν, ηλιθίους υψηλής τεχνολογίας. Έτσι ξεκίνησε η αμφισβήτηση όλου του συστήματος. Μαζί με τον πόλεμο του Βιετ - ναμ γεννήθηκε μια δυναμική που αμφισβητούσε πλέον τα πάντα. Για να το διαλύσουν έριξαν με τους τόνους τα χημικά ναρκωτικά. Δυστυχώς το σύστημα είναι τόσο ισχυρό που το έκανε μόδα. Εδώ έκανε μόδα και τη φιγούρα του Γκεβάρα, τον χιπισμό θα άφηνε;…"

"…Στην Καβάλα πήγα για τελευταία φορά πριν λίγα χρόνια. Με πονάει πολύ. Δεν έβρισκα το δρόμο του σπιτιού που γεννήθηκα. Την έχουν καταστρέψει. Πολυκατοικίες τέρατα…"

"…Τι να κόψω; Το τσιγάρο; Ογδόντα ενός χρονών άνθρωπος, 68 από αυτά καπνιστής. Πάσχω και από αποφρακτική πνευμονοπάθεια, αλλά αν το κόψω θα είναι σοκ για μένα …"
"…Τι να κάνουμε; Να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα μας. Να ξαναεποικίσουμε τη γη μας. Να ξαναστήσουμε τη γεωργία μας. Έχουμε μια χώρα παράδεισο. Παράγουμε τα πάντα και τόσο εκλεκτά. Να γυρίσουμε στα χωριά μας, να ξαναδεθούμε με τη γη. Να πάνε στο διάολο και οι δανειστές και τα χρέη μας. Τι θα κάνουν; Θα μας στείλουν τους πεζοναύτες; Θα υποφέρουμε, αλλά θα υποφέρουμε για μας και ό,τι δημιουργήσουμε θα είναι δικό μας πια…"

Ζεστή μέρα του Ιουλίου με τον ήλιο
, να μοιράζει αλύπητα τις καυτές, κάθετες πια ακτίνες του και τα τζιτζίκια να "δουλεύουν" ήδη υπερωρίες όταν, μετά τις δύο το μεσημέρι, η Ρηνιώ με συνόδευε μέχρι την εξώπορτα. Ο Χρόνης, ύστερα από το μεσημεριανό "τουρλού" και το κρασί που μοιραστήκαμε, είχε πλαγιάσει και ίσως να ονειρευόταν, είτε το μαχαλά των παιδικών του χρόνων στα Ποταμούδια, είτε την ιδανική κοινωνία. Θυμάμαι μια κουβέντα του:
"Αφού η γενιά μου δεν κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο, τουλάχιστον να μην αφήσω τον κόσμο να με αλλάξει, κι αυτό είναι ύψιστη πολιτική θέση κατά την άποψή μου"
Στις μέρες που ζούμε και η επόμενη γενιά, η δική μου γενιά, οφείλει να αποδεχτεί παρόμοιες σκέψεις. Όχι μόνον ως δήλωση, ως αποδοχή της όποιας ήττας - αποτυχίας αλλά και ως σημαία, ως σύνθημα, ως σάλπισμα της τελευταίας, ίσως, μάχης. Εκείνης της προάσπισης της αξιοπρέπειάς της.

Ο Χρόνης και αρκετοί ακόμα που δεν έτυχε να γίνουν ευρύτερα γνωστοί, αξίζουν με το παραπάνω αυτή την ύψιστη τιμή. Όχι μόνον διότι άντεξαν στο άλεσμα της κρεατομηχανής, όχι μόνον διότι ενώ προδόθηκαν δεν έβγαλαν άχνα, αλλά και διότι δεν διεκδίκησαν ποτέ, στάλα εξουσίας.

Αυτό που τελικά μένει μετά από 81 χρόνια ζωής, εκ των οποίων 20τόσα φυλακίσεων, εκτοπίσεων και ατελείωτων, βάναυσων ξυλοδαρμών είναι το απόσταγμα της πορείας, η ανιδιοτέλεια των θυσιών και η πλήρης αποδοχή όλων όσοι καταλαβαίνουν.
Αυτό το τελευταίο, είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω την επόμενη φορά που βρεθήκαμε στο ταβερνάκι του Βασίλη, κάτω από τη δροσερή μουριά. Με πόση θέρμη, με πόσο ανοιχτά χαμόγελα, τον χαιρετούσαν οι συντοπίτες του, με τι χαρά τον κερνούσαν, χωρίς να περιμένουν τίποτα για αντάλλαγμα, δίχως να υπάρχει καμιά συναλλαγή. Το εισέπραξα σαν τον θρίαμβο της ανθρωπιάς, της επικοινωνίας, της ανυστεροβουλίας, της συντροφικότητας.
Μπορεί όλα αυτά να είχαν, για τον Χρόνη ένα κόστος τεράστιο, κολοσσιαίο. Είμαι όμως βέβαιος, ότι ποτέ δεν το σκέφτηκε, ποτέ δεν το μετάνιωσε και κυρίως, ποτέ δεν το διατίμησε.

Κείμενο: Νικόλας Στ. Ζαλμάς


Πηγή: Περιοδικό Car & Driver

Saturday, September 3, 2011

Μνήμη Ηλία Πετρόπουλου (1928-2003)

Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1973. Πνεύμα ανήσυχο και ερευνητικό, πολέμιος των ακαδημαϊκών και του κατεστημένου, ο Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με το περιθώριο και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι ήρωες των βιβλίων του. Ακάματος συγγραφέας και ερευνητής έγραφε μέχρι το 2003 που πέθανε από καρκίνο. Σύμφωνα με τη διαθήκη του, το πτώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του πετάχτηκαν στον υπόνομο.

Ο Πετρόπουλος λογοκρίθηκε και καταδικάστηκε τέσσερις φορές από τα ελληνικά δικαστήρια για τον αναρχικό χαρακτήρα των γραπτών του. Για το βιβλίο του Τα ρεμπέτικα τραγούδια, που δεν έφερε σφραγίδα λογοκρισίας, η χούντα τον καταδίκασε σε πεντάμηνη φυλάκιση το 1968, όπως και για τα Καλιαρντά το 1972 και για το κείμενό του Σώμα, που δημοσίευσε στο περιοδικό Τραμ. Το 1972 διεκδίκησε και πέτυχε να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα η οποία ανέγραφε στο θρήσκευμα «άθεος». Μέχρι το 1998 -δηλαδή για πάνω από 25 χρόνια και μέχρι τα 70 του- εκκρεμούσε εναντίον του καταδίκη σε φυλάκιση για προσβολή της θρησκείας. Κουρασμένος από το κυνηγητό και απογοητευμένος, μετακόμισε στο Παρίσι το 1975, από όπου συνέχισε ασταμάτητα να γράφει βιβλία για την Ελλάδα.

Στα 40 χρόνια της συγγραφικής του δραστηριότητας, δημοσίευσε 80 βιβλία και πάνω από χίλια άρθρα, που αποτελούν καταθέσεις έρευνας και μελέτης του λαϊκού μας πολιτισμού, ενώ πολλές φορές εξερευνεί θέματα ταμπού ή περιθωριακά (χασίς, ρεμπέτικο, υπόκοσμος, πορνεία, σεξουαλικότητα, φυλακή).

Από τον επικήδειο λόγο του Ηλία Πετρόπουλου: "Καλούνται ρεμπέτικα τραγούδια τα άσματα των πληγωμένων, απλών, αγνών και αισθαντικών ψυχών της Ελλάδος. Η περιφρονημένη χωρίς ανταπόκριση αγάπη και το τρισμέγιστον μαρτύριον του θαμένου εκουσίως έρωτος από τα ρεμπέτικα τραγούδια εξόχως ανιστορήθησαν. Τα ρεμπέτικα υπήρξαν κάποτε η παρηγοριά μας. Ήταν οι λευκοί ασπασμοί των παραγνωρισμένων. Αξιώθηκα να κρατήσω στα χέρια μου το βουβό, πλέον, μπουζούκι του στρατηγού Μακρυγιάννη. Ρεμπέτικα δεν τραγουδούσαν οι γυναίκες (αυτές συνήθως αργά κατανοούν το πόσο αγαπήθηκαν), ούτε τα τραγουδούσαν οι σκληρόκαρδοι".

Ολόκληρό το κείμενο ΕΔΩ

Thursday, September 1, 2011

Το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Λεωνίδα

Γράφτηκε από το Λεωνίδα Κύρκο το 2006 και διαβάστηκε χθες στο Α’ Νεκροταφείο από τον γιό του Μίλτο.

«Φεύγω. Ζήσαμε – η γενιά μου – μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά. Ενιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στη ντροπή. Αλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Οπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος. Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας».