Monday, July 30, 2012

Τα τσακάλια

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Είναι πολύ δύσκολα να είσαι διάσημος, όταν δεν διαθέτης κάποιο ταλέντο για να γίνεις διάσημος (Α. Πάρκς-Το παιχνίδι τελείωσε)

Ο χώρος των Μ.Μ.Ε. μαγεύει πολλούς. Διαθέτει μία λάμψη και μία μεγάλη ποικιλία επαγγελμάτων. Οι επαγγελματίες που επιβάλλεται να λειτουργήσουν σε αυτό τον χώρο είναι οι δημοσιογράφοι που πρέπει να ξεχωρίσουν λόγω ήθους, αξιοπρέπειας και δεοντολογίας. Προσφέρουν σωστή και αντικειμενική πληροφόρησης του κοινού χωρίς να προωθήσουν την δικής τους υποκειμενική οπτική γωνία. Κυνηγάνε την είδηση, σαν τσακάλια και "τρώνε" τα πτώματα (την μπόχα και την βρωμιά του παράνομου) αλλά και φρούτα και λαχανικά δηλαδή τις καλές και αρεστές ειδήσεις. Δίπλα τους υπάρχουν και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι. Κοντά στους αξιόλογους και διακεκριμένους, για το ήθος τους, δημοσιογράφους υπάρχουν και οι "επαγγελματίες". Αυτοί που βάζουν το χεράκι τους και παραπιούν συνειδητά τα στοιχεία. Αυτοί που λειτουργούν με βάση το συμφέρων άλλων .Τόσο στην ιεράρχηση αλλά και στην ανάπτυξη των θεμάτων ακολουθούν συνταγές που δέχονται από άλλα γραφεία. Είναι ξερόλες και εκτελούν χρέη εισπράκτορα σε ένα "λεωφορείον η τραγωδία". Τα Μ.Μ.Ε. στερούνται μονιμότητας του προσωπικού. Ο Χ ή ο Ψ έχει αλλάξει τρία κανάλια και αύριο, αν θα δεχτεί μία δελεαστική πρόταση, θα εγκαταλείψει εύκολα το καράβι που βουλιάζει λόγω μειωμένης ακροαματικότητας.

Tο σαρκοφάγο τσακάλι (Canis aureus), έχει έναν συνολικό πληθυσμό που δεν ξεπερνά πλέον τα 1000 άτομα και έχει μειωμένη κατανομή στον ελλαδικό χώρο ( Πελοπόννησος, Θράκη, Σάμος). Η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα με βιότοπους τσακαλιών. Αυτό το θηλαστικό έχει χαρακτηριστεί ως «καθαριστής» της φύσης επειδή λειτουργεί ως θηρευτής των τρωκτικών. Τρώει ψοφίμια και μικρά ζώα όπως αμφίβια, ψάρια, σαλιγκάρια, ποντίκια, κουνέλια, έντομα, πουλιά αλλά και αιγοπρόβατα. Καταναλώνει οργανικά υπολείμματα και σκουπίδια, ενώ μπορεί σε μεγάλες πυκνότητες να δράσει περιοριστικά ως προς τις αλεπούδες. Ενώ κατέχει σημαντική λειτουργική θέση στην αλυσίδα του οικοσυστήματος (επειδή ελέγχει πληθυσμούς), καλύπτει το μισό της δίαιτάς του με φυτά και φρούτα.

Για τους καλούς δημοσιογράφους λέμε ότι είναι τσακάλια εννοώντας ότι τα καταφέρνουν στους δύσκολους καιρούς. Τρέχουν ακούραστα και βρίσκουν στοιχεία, ετοιμάζουνε σωστά ένα ρεπορτάζ και το τεκμηριώνουν με υπαρκτά και ελεγχόμενα γεγονότα. Θα αναδείξουν την είδηση και δεν θα την "θάψουν" για να εξυπηρετήσουνε ξένα συμφέροντα. Θα κάνουν θυσίες για να βρουν την είδηση χωρίς να ζυγίσουν την κούραση και το ρίσκο. Χωρίς να υποκύψουν στους εκβιασμούς και τα παρακάλια ."Απ' τα τσακάλια δε γλιτώνεις με ευχές ή παρακάλια" είπε ο Κώστας Βάρναλης και κάτι ήξερε...

Sunday, July 29, 2012

You’re doing it wrong

Τα σημαντικα των ημερων ειναι ο τερματισμος της απεργιας στη Χαλυβουργια, τα μετρα που ερχονται μετα το Σαββατοκυριακο και το ομολογο που ληγει 20 Αυγουστου. Αλλα μιας και παλι οι χρυσαυγιτες πετυχαν τον εκτροχιασμο του δημοσιου λογου, ας κατσουμε να πουμε για την Παπαχρηστου.
Το ενα πρωτο ειναι το προφανες: να παν στο διαολο και οι Ολυμπιακοι Αγωνες και η αρχαιοζομπι ρατσιστικη θολοκουλτουρα(*) τους. Η Παπαχρηστου προφανως και αποκλειστηκε γιατι οι νεοφασιστες δεν χωρανε στο πανηγυρακι τους. Γιατι δε χωρανε? Γιατι χαλανε την πιατσα για τους κανονικους φασιστες, τους μουμοποιημενους του κλειστου κλαμπ των Αθανατων αλλα και τους διαφορους “μικρους Αιχμαν” των εταιρικων χορηγων. Ο προεδρος της Ελληνικης Ολυμπιακης Επιτροπης λοιπον, δεν ειχε αλλη επιλογη απο το να αποκλεισει την Παπαχρηστου. Ο οποιος προεδρος της Ελληνικης Ολυμπιακης Επιτροπης ειναι ο Ισιδωρος, ο εφοπλιστης-συζυγος-Ντορας-Μπακογιαννη που λιγο καιρο πριν εβγαζε νομιμα-αρα-ηθικα γυρω στο 1 εκατομμυριο ευρω στο εξωτερικο. Δηλαδη ανθρωπος με ακεραιες ηθικες αρχες και με αφοσιωση στον Εθνος και σκατα στα μουτρα του.

Το αλλο το δευτερο ειναι λιγοτερο προφανες. Δεν ξερω αν το προσεξατε αλλα ολη η δημοσια συζητηση για τη Βουλιτσα περιστραφηκε γυρω απο τη Βουλιτσα. Το καημενο το κοριτσι που θα χασει τους Αγωνες. Ελα μωρε την καημενουλα που ενα τουιτ εκανε. Και τι τωρα νταξει που ειναι χρυσαυγοπουλα αφου κομμα κοινοβουλευτικο ειναι πια. Μεχρι και ο Τσακνης εστειλε γραμμα, κοριτσακι μου κατακαημενο εσυ και τετοια. Η κλασικη η μαλακια της Ελληνικης κοινωνιας που θεωρει τα Ελληνακια “παιδια” μεχρι να σαρανταρισουν. Η Βουλιτσα ειναι ενηλικη. Η Βουλιτσα δεν επαιξε το παιχνιδι του Ισιδωρου με τους κανονες του Ισιδωρου. Η Βουλιτσα να κατσει να λουστει τις συνεπειες.

Αλλα παει βαθυτερα απο τη μαλακια της Ελληνικης κοινωνιας να θεωρει τους παντες παιδακια. Γιατι στην πραγματικοτητα η Ελληνικη κοινωνια δεν θεωρει τους παντες παιδακια. Ο κανοντας ισχυει μονο για τα δικα της τα παιδια, τα Ελληνακια. Με αλλα λογια: σε μια συζητηση για το ρατσισμο, γιατι το κεντρο της κουβεντας ειναι τα ονειρα της Βουλιτσας? Δεν ειναι το ιδιο ακριβως με τοτε που ειχε βγαλει ο Χρυσοχοιδης να σταυρωσει τις οροθετικες πορνες στο ιντερνετ και μιλαγανε για τους καημενους τους πελατες που κολλησανε, για την ασφαλεια της Ελληνικης οικογενειας απο τις αρρωστες πουτανες??

You’re doing it wrong.

Αντι να συζηταμε για τα ολυμπιακα ονειρα της Βουλιτσας που ενα αστειακι ειπε, αν ειναι να μιλησουμε για το ρατσισμο να παμε να ρωτησουμε τους αφρικανους προσφυγες στα Πατησια να μας πουνε εκεινοι πως το πηραν το αστειακι. Να μας πουν εκεινοι πώς τους πειραξε το αστειακι. Να μας πουν εκεινοι αν ειναι υπερβολικα πολλοι και αν θεωρουν οτι η χωρα χωραει και αλλους. Να παμε να ρωτησουμε τα αφρικανακια κοριτσακια που οι μαφιες εκπορνευουν στο κεντρο της πολης. Να μας πουν εκεινα για τις αρρωστειες, για την εκμεταλλευση και για το τι εχουν να πουν για τα αστειακια.

Αλλα αυτο δεν τον συμφερει τον Ισιδωρο. Που μας παει στο τριτο και σημαντικοτερο.

Γιατι το τριτο ειναι ολη αυτη η φιλολογια περι “μετριοπαθειας” και τι ειναι ρατσισμος, τι ειναι αστειακι κτλ. Που πας και διαβαζεις στου Δουκα κουβεντα τωρα για το ρατσισμο, πλασαρισμενη ομως ως κουβεντα για τις “ρατσιστικες διακρισεις”. Σαν να ειναι το προβλημα το πραγματικο οι προκαταληψεις της καθε Βουλιτσας και του καθε Κασιδιαρη. Που και κει βλεπεις πια οτι “μετριοπαθεια” ειναι να βγαζεις μεσο ορο απο ενα πραμα που σου τραβαει το μεσο ορο ολοενα και πιο ακροδεξια.

Λοιπον, οχι “ρατσισμο” δεν λεμε μονο τις “ρατσιστικες διακρισεις”. Ρατσισμος ειναι ενα κοινωνικο, πολιτικο και οικονομικο συστημα που γενναει αυτες τις διακρισεις. Ρατσισμος ειναι να μιλαμε για το περιστατικο με το τουιτ της Βουλιτσας και να καταληγουμε να μιλαμε για τα ονειρα της Βουλιτσας. Ρατσισμος ειναι να μιλαμε για το περιστατικο με το τουιτ της Βουλιτσας και να ειμαστε εμεις οι Ελληνες, οι (προς το παρον ακομα) Ευρωπαιοι, λευκοι, χριστιανοθρεμμενοι, μη-προσφυγες να αποφασιζουμε αν ειναι αρκετα ρατσιστικο ή οχι, γιατι και πριν γελαγαμε με τον Κεντερη που ετρεχε μπροστα απο τους μαυρους. Οχι Προκοπη, ρατσισμος δεν ειναι οι διακρισεις, ρατσισμος ειναι ο λογοι για τους οποιους ο Ισιδωρος, ο Πανουτσος και εσυ ειστε αυτοι που αποφασιζουν τι ειναι ρατσισμος και τι οχι.

Με την righteous οργη λοιπoν χιλιων καρδιναλιων και χιλιων gender studies majors που τα χωνουν στο tumblr για male privilege σας αφηνω με την υποσημειωση:

(*) Αποφασισα να επανακτησω τη λεξη “θολοκουλτουρα” απο την ακροδεξια. Να παν να γαμηθουνε: θολοκουλτουρα ειναι ακριβως η ακροδεξια πορωση, που θολωνει τη δυνατοτητα να συνεννοουμαστε με βαση την πραγματικοτητα, γιατι εχει skullfuckαρει τα παντα στο ονομα των εθνικιστικων της μυθευματων. Θολοκουλτουρα δεν ειναι να λες οτι δεν υπηρξε κρυφο σχολειο: αυτη ειναι η peer-reviewed πραγματικοτητα. Θολοκουλτουρα ειναι να λες οτι υπηρξε κρυφο σχολειο, γιατι θολωνεις την ιστορια του τι πραγματικα εγινε με εθνικιστικες μαλακιες.

Τσαντιλα.

Από το blog Black Cat-Red Cat

Saturday, July 28, 2012

Συγγνώμη, αλλά δεν θα μπορέσουμε να προσφέρουμε καφέ…

Του Γιάννη Αλμπάνη

Το να πηγαίνεις στην κηδεία κάποιου που δεν ήξερες εν ζωή είναι πραγματική αγγαρεία. Συνήθως το κάνεις είτε για λόγους κοινωνικού κομφορμισμού (το συχνότερο) είτε γιατί έχεις συναισθηματικό δεσμό με κάποιον από τους πενθούντες συγγενείς (το ευγενέστερο)…

Το να έχει όμως και πολλή ζέστη κατά τη διάρκεια της εξοδίου τελετής, κάνει τα πράγματα αφόρητα, χωρίς διάθεση υπερβολής. Ο πόνος των οικείων μουδιάζει τις αισθήσεις, καθιστώντας τους ανθεκτικούς σε αυτόν τον αρρωστημένο καύσωνα της ρύπανσης και του τσιμέντου. Για όλους τους υπόλοιπους, δεν υπάρχει προστασία καμιά. Απλά λιώνουμε…

«Συγγνώμη, αλλά δεν θα μπορέσουμε να προσφέρουμε καφέ»… Κι εκεί που είμαστε στο να φύγουμε, έχοντας αποχαιρετήσει για τελευταία φορά το μακαρίτη και μην έχοντας αποφύγει για χιλιοστή φορά τη στερεοτυπική (πλην απολύτως ορθή) σκέψη ότι «τίποτα δεν είναι η ζωή κτλ.», τότε σκάει η κεραμίδα. Και μένουμε βουβοί κι έκπληκτοι. Έκπληκτοί γιατί δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε κηδεία στην Ελλάδα χωρίς ελληνικό μέτριο, παξιμαδάκια, κι εκείνο το χρωματιστό υγρό που παριστάνει το κονιάκ. Βουβοί, γιατί ο άνθρωπος στάθηκε ενώπιόν μας με αξιοπρέπεια και θάρρος για να πει μια κουβέντα πολύ πολύ δύσκολη, που ένιωσε όμως ότι έπρεπε οπωσδήποτε να την πει, από υποχρέωση και σεβασμό σε όλους αυτούς που παρευρέθηκαν στον τελευταίο χαιρετισμό.

Μια τέτοια κουβέντα είναι πολύ πολύ δύσκολη γιατί τα ταφικά έθιμά μας (τα οποία δεν ξέρω αν είναι πανάρχαια, αλλά σίγουρα η απαρχή τους χάνεται πολύ πίσω στο χρόνο) δεν έχουν να κάνουν μόνο με τις θρησκευτικές τελετές και τους στολισμούς με τα λευκά λουλούδια. Εξίσου είναι συνδεδεμένα με το ποτό και το φαγητό, το κοινιάκ την προηγουμένη στο σπίτι που πενθεί, τον καφέ αμέσως μετά την κηδεία, και στο τέλος όλων, την ψαρόσουπα. Μελετημένη πολύ αυτή η πένθιμη βρώση, όχι από κάποιο επιστημονικό κέντρο που ερευνάει την ανθρώπινη συμπεριφορά, αλλά από αμέτρητους απλούς ανθρώπους του λαού που, επί χρόνια ακόμα πιο αμέτρητα, πάσχιζαν να βρουν τρόπους για να καταπραΰνουν τον πόνο της απώλειας, τη στιγμή ακριβώς που μοιάζει αφόρητος. Έψαξαν, δοκίμασαν, και στο τέλος κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι γύρω από τις τελετουργίες του ποτού και του φαγητού φτιάχνεται η μικρή κοινότητα της συμπαράστασης και της παρηγοριάς, ότι με τα σερβιρίσματα και την κουβεντούλα η οικογένεια του μακαρίτη κρατιέται απασχολημένη και δεν αφήνεται να βυθιστεί στην απόγνωση της μοναξιάς, ότι οι προετοιμασίες για την υποδοχή του κόσμου που έρχεται να συλλυπηθεί, οδηγούν τελικά στην εξουθένωση και το λυτρωτικό αποκαμωμένο ύπνο, ο οποίος προφυλάσσει από την αναμέτρηση με το κενό, την πρώτη κιόλας νύχτα που αυτό έχει απλωθεί στα πάντα. Γι’ αυτό λοιπόν ο καφές και το κονιάκ είναι έθιμο ιερό κι απαραβίαστο, εξίσου σημαντικό με τις άλλες τελετουργίες και τους στολισμούς.

Το ότι πια στα ελληνικά νεκροταφεία ακούγεται το «συγγνώμη, αλλά δεν θα μπορέσουμε να προσφέρουμε καφέ», αποτελεί ίσως το έσχατο σημείο εξαθλίωσης της κοινωνίας μας. Είναι το σημείο εκείνο που η οικονομική κρίση μετατρέπεται σε μια μηχανή ταπείνωσης των ανθρώπων και θρυμματισμού του πολιτισμού τους. Όταν μια οικογένεια που δούλεψε σκληρά μια ζωή, και πάλεψε κόντρα σε αντιξοότητες ,και ονειρεύτηκε άλλα, φτάνει να μην μπορεί να προσφέρει το καφεδάκι για τον αγαπημένο που χάθηκε, έχουμε περάσει πια το όριο, κι από εκεί και πέρα μπορεί ο καθένας να κάνει το οτιδήποτε, γιατί πολύ απλά έχει καταλυθεί κάθε σταθερά που διαμόρφωνε το πλαίσιο της κοινωνικής ζωής. Κι ίσως ακόμα πιο εξοργιστική από την απέραντη δυστυχία που έχει φέρει η μνημονιακή διετία, είναι η στάση διαφόρων «ειδημόνων» στις τηλεοράσεις, που δείχνουν με τόσο κραυγαλέο τρόπο να μην καταλαβαίνουν ότι η συζήτηση δεν έχει να κάνει με «οικονομικούς δείκτες», αλλά με ανθρώπους που δεν μπορούν να κηδέψουν τους δικούς τους κατά πώς πρέπει.

Μετά το αρχικό σάστισμα, κινήθηκα προς το γνωστό μου που μόλις μας είχε μιλήσει. Του έσφιξα το χέρι με πολύ σεβασμό, και του είπα ένα «ζωή σ’ εσάς» αλλιώτικο απ’ ό,τι συνήθως. Δεν εννοούσα μόνο να ζήσετε για να τον θυμάστε, αλλά να ζήσετε και θα δείτε ότι στο τέλος θα βρεθεί και δουλειά, να ζήσετε γιατί η ζωή σάς αξίζει και της αξίζετε, να ζήσετε γιατί η ζωή είναι γι’ αυτούς που στέκονται αξιοπρεπείς απέναντι στην πιο μεγάλη κακουχία. Αυτοί θα φέρουν πίσω την άνοιξη.

Από το I cook Greek

Friday, July 6, 2012

Φύγετε απ' εδώ...



Ισως η καλύτερη διασκευη του τεράστιου κομματιού των Animals.... Να φύγετε ρε να πάτε αλλού... ρατσιστές, φασίστες!

Thursday, July 5, 2012

4ο RFU festival: Παρασκευή 6 έως Κυριακή 8 Ιούλη

Ο ελληνικός αθλητισμός έχει πληγεί πολλάκις από κρούσματα βίας. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται πως πρέπει να τον κηδεύσουμε κιόλας.

Η απόδειξη του ότι μπορούμε να βλέπουμε επιτέλους στα γήπεδα, εικόνες βγαλμένες από τα μεγάλης εμβέλειας ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, εντοπίζεται στη διάθεση και στην πρωτοβουλία ενός μεγάλου μέρους οπαδών να αποδείξουν πως παρά το γεγονός ότι οι προτιμήσεις τους είναι διαφορετικές, μπορούν να συνυπάρξουν!

Κατόπιν πρωτοβουλίας των Radical Fans United, θα πραγματοποιηθεί για τέταρτη φορά φεστιβάλ, στο οποίο θα συναντηθούν υποστηρικτές διαφόρων συλλόγων και θα συζητήσουν περί των αθλητικών δρώμενων, χωρίς να χρειάζεται να φέρουν μαζί τους μαχαίρια, πέτρες, ρόπαλα, σουγιάδες και κράνη!

Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στον λόφο του Στρέφη, στο γήπεδο του μπάσκετ και θα έχει σαν στόχο της "την ανταλλαγή απόψεων για γηπεδικά ζητήματα και αφετέρου την υπεράσπιση των συμφερόντων τους σαν οπαδών", όπως τονίζουν χαρακτηριστικά οι ίδιοι.

Αναλυτικά το πρόγραμμα του φεστιβάλ:

Παρασκευή 6/7
18.00 Τουρνουά ποδοσφαίρου 5 επί 5
20.00 Τουρνουά μπάσκετ 3 επί 3
23.00 Προβολή ταινίας: United (2011),
Ταινία βασισμένη στην αεροπορική τραγωδία της Μάντσεστερ
στο Μόναχο, στις 6 Φεβρουαρίου 1958

Σάββατο 7/7
14.00 Συζήτηση με αφορμή το νέο αθλητικό νόμο
16.30 Τουρνουά ποδοσφαίρου 5 επί 5
19.00 Τουρνουά μπάσκετ 3 επί 3
23.00 Συναυλία με τους The Dark Rags και The Ducky Boyz

Κυριακή 8/7
15.00 Συζήτηση-παρουσίαση: Πες το με ένα φανζίν...
17.00 Τουρνουά ποδοσφαίρου 5 επί 5
19.30 Τουρνουά μπάσκετ 3 επί 3
21.30 Παράσταση θεάτρου σκιών:
Ο Καραγκιόζης στο μεγάλο τελικό
22.00 Διαγωνισμός τριπόντων, Τελικοί Αγώνες


Καθόλη τη διάρκεια του τριημέρου:
Έκθεση εξωφύλλων παλιών οπαδικών φανζίν
Έκθεση βιβλίου - Μουσικές, dj sets

Wednesday, July 4, 2012

Φέτος το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ θα γίνει στις 6, 7 και 8 Ιουλίου στο Πάρκο Γουδί

Στις μέρες του Έβρου και της Αμυγδαλέζας... Το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας ανοίγει τις πύλες του σε δύσκολους καιρούς. Σε καιρούς βαθιάς κρίσης, δημιούργημα των «από πάνω», που πιέζουν μέχρι συνθλίψεως τους «από κάτω» να πληρώσουν γι’ αυτήν. Μαζί με το ξερίζωμα της ζωής μας, γινόμαστε μάρτυρες της βαρβαρότητας των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, της ντροπής του Τείχους, της θηριωδίας των πογκρόμ, της ανόδου της ναζιστικής Ακροδεξιάς και των ρητορειών του μίσους, της έξαρσης ενός ρατσιστικού δημόσιου λόγου. Μετανάστες στοχοποιούνται συλλήβδην ως «εγκληματίες», ιερόδουλες ως «μολυσμένες» και όλοι μαζί, οι πιο ευάλωτοι απ’ τους ευάλωτους, χαρακτηρίζονται διά στόματος υπουργών «υγειονομικές βόμβες επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία». Το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, η μεγαλύτερη γιορτή αλληλεγγύης και ισότιμης συνύπαρξης της πόλης, λέει «όχι» στη ρατσιστική βία, στη δημόσια διαπόμπευση και στην επιχειρούμενη απαξίωση τόσο των μεταναστών/ριων όσο και των ντόπιων.

Μα και σε καιρούς ελπιδοφόρους... Κι όμως! Δίπλα στη βαρβαρότητα ανθίζουν μοναδικά παραδείγματα αντίστασης, συλλογικότητας και αξιοπρέπειας. Είναι ο μεγαλειώδης αγώνας του λαού στο Σύνταγμα και στις πλατείες όλης της Ελλάδας, η ηρωική του αντίσταση στις δυνάμεις καταστολής, οι λαϊκές συνελεύσεις και τα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης στις γειτονιές, οι αποφασιστικές απεργίες των χιλιάδων υπό απόλυση εργαζομένων, η εκκωφαντική κραυγή της αντιστεκόμενης κοινωνίας: «Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω!». Κραυγή που αποτυπώθηκε με ένταση πρωτοφανή και στις πρόσφατες εκλογές. Το απρόβλεπτο της κοινωνικής αφύπνισης αποκάλυψε περίτρανα ότι μπορεί οι εξουσίες να στηρίζονται σε στρατούς και θησαυροφυλάκια, αλλά το μεγαλύτερο όπλο τους είναι η κοινωνική ανοχή: όταν αυτή μετατρέπεται σε αντίσταση και δράση, σύντομα αποδεικνύει πόσο γυμνός είναι τελικά ο βασιλιάς.

Το 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, μια τριήμερη γιορτή στην καρδιά της Αθήνας γεμάτη μουσικές και γεύσεις από όλες τις γωνιές της γης, αποτελεί ταυτόχρονα μια ουσιαστική ευκαιρία για κουβέντα και ανταλλαγή απόψεων και ιδεών. Θα συζητήσουμε για την οικονομική κρίση, τη νεοφιλελεύθερη λεηλασία δημόσιων αγαθών και φυσικών πόρων, το κίνημα και την αριστερά στη νέα περίοδο, τους εργατικούς αγώνες και τις προοπτικές τους, την άνοδο της ακροδεξιάς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Θα συναντηθούμε με όσους και όσες ανέπτυξαν αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αλληλεγγύης και κάθε λογής αντιστάσεις (λαϊκές συνελεύσεις, συλλογικές κουζίνες, κοινωνικά ιατρεία, δωρεάν μαθήματα κ.λπ.). Τέλος, θα οργανώσουμε τους κοινούς μας αγώνες ενάντια στην καταπίεση των μεταναστών/ριών και των προσφύγων, ενάντια στην καταστρατήγηση των δικαιωμάτων μας, ενάντια στην ανελέητη επίθεση. Το 16οΑντιρατσιστικό Φεστιβάλ δεν είναι, λοιπόν, μόνο μια γιορτή αλλά μια πράξη αντίστασης και έμπρακτης αλληλεγγύης.