Monday, January 31, 2011

Ομιλία Φώτη Κουβέλη σε συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη

Αυτές τις μέρες τα κυβερνητικά επιτελεία αναζητούν δράσεις που θα εξοικονομούν επιπλέον 12δις για το 2012-2014. Σήμερα ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει στη συνέντευξή του στα ΝΕΑ ότι οι κοινωνικές δαπάνες θα πρέπει να επανεξεταστούν για να γίνουν πιο αποδοτικές, υπενθυμίζοντας, ως παρατηρητής και σχολιογράφος ότι «η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που οι κοινωνικές μεταβιβάσεις αποτυγχάνουν πλήρως να μειώσουν το ποσοστό της φτώχειας, ένδειξη ότι δεν βρίσκουν σε όλες τις περιπτώσεις το στόχο τους».

Η ανεργία καλπάζει και από το 13,5 του Οκτωβρίου 2010 αναμένεται να φτάσει τέλος 2011- πάντα με τα επίσημα στοιχεία- στο 15%. Σύμφωνα με αξιόπιστες εκτιμήσεις θα αγγίξει το 2012 το 20%. Η φτώχεια καλύπτει το 21% του ελλήνων.

Γι΄αυτό εμείς, ως ΔΗΜΑΡ, θέλουμε τώρα για μια ακόμη φορά να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου: Να μη διανοηθεί η κυβέρνηση να παρέμβει μειώνοντας τις κοινωνικές δαπάνες ή αναδιαρθρώνοντας, για δήθεν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, να τις περιορίσει ή να τις αφήσει στα ίδια επίπεδα.

Αντιθέτως αυτό που χρειάζεται τώρα είναι γενναία ανακατανομή δαπανών υπέρ της λήψης πραγματικών μέτρων προστασίας.

Σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, τα επιδόματα ανεργίας (μαζί με τα επιδόματα παιδιού, τα επιδόματα κατοικίας και τα επιδόματα στήριξης των χαμηλών εισοδημάτων) παίζουν το ρόλο «κοινωνικού αμορτισέρ», απορροφώντας τους κραδασμούς της οικονομικής κρίσης. Στη χώρα μας, τα κενά προστασίας είναι τρομακτικά.

Γι΄αυτό, και εμείς πρώτα απ όλα εδώ δίνουμε το βάρος μας.

Διεκδικούμε σήμερα, ακριβώς σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, ένα νέο κοινωνικό κράτος.

Ένα κοινωνικό κράτος δίκαιο: χωρίς ευνοημένους και αποκλεισμένους, χωρίς προνομιούχους και ξεχασμένους, χωρίς ευγενή και λαϊκά ταμεία, με ίσα κοινωνικά δικαιώματα για όλους. Ένα κοινωνικό κράτος αποτελεσματικό: που να μειώνει τη φτώχεια και να αναδιανέμει πόρους εκεί που υπάρχει ανάγκη, αντί να αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες. Ένα κοινωνικό κράτος βιώσιμο: χωρίς αλόγιστες σπατάλες, ώστε να έχουν και τα παιδιά μας.

Συγκεκριμένα μέτρα σε συγκεκριμένους τομείς: -Η μεγάλη αύξηση της ανεργίας πλήττει δυσανάλογα τις παραγωγικές ηλικίες και τους «αρχηγούς νοικοκυριού». Το προνοιακό επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας έχει τόσο αυστηρές προϋποθέσεις που χορηγείται τελικά στο 0,5% των μακροχρόνια ανέργων, γι΄αυτό και είναι αναγκαία η επέκταση του επιδόματος αυτού στους μακροχρόνια ανέργους ανεξαρτήτως ηλικίας, καθώς και στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, αρκεί να πληρούν κάποιες λογικές προϋποθέσεις χαμηλού εισοδήματος.

-Η φτώχεια των παιδιών είναι πιο διαβρωτική από τη φτώχεια των μεγάλων: φορτώνει τη ζωή τους με σωρευτικές μειονεξίες, σημαδεύει την υγεία τους, τις επιδόσεις τους στο σχολείο, μειώνει την πιθανότητά τους να σπουδάσουν, περιορίζει τις προοπτικές τους στην αγορά εργασίας. Γι΄αυτό και είναι αναγκαία η σταδιακή αντικατάσταση των εντελών άνισων και πολυάριθμων οικογενειακών και πολυτεκνικών επιδομάτων από ένα ενιαίο επίδομα παιδιού, το οποίο θα καταβάλλεται από το πρώτο παιδί.

-Η στεγαστική πολιτική στη χώρα μας ευνοεί την ιδιόκτητη κατοικία. Το ίδιο και η φορολογική πολιτική. Σε συνθήκες μείωσης εισοδημάτων αλλά όχι ενοικίων, ο ρόλος των επιδομάτων κατοικίας μπορεί να είναι καθοριστικός για την καταπολέμηση της φτώχειας. Γι΄αυτό και απαιτείται ο ανασχεδιασμός του επιδόματος ενοικίου σε μη ανταποδοτική βάση, ώστε να ωφελούνται και οι φτωχές οικογένειες που σήμερα δεν πληρούν τα κριτήρια επιλεξιμότητας του ΟΕΚ.

-Η επιδοματική πολιτική για τα ΑμΕΑ είναι ένα από τα χειρότερα παραδείγματα του σημερινού συστήματος πελατειακών παροχών Δεκάδες επιδόματα, με πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ακόμη και όταν πρόκειται για την ίδια αναπηρία (π.χ. επίδομα τυφλών εργαζομένων ή φοιτητών 310 ευρώ το μήνα, επίδομα τυφλών δικηγόρων ή επιστημόνων 609 ευρώ το μήνα). Γι΄αυτό και είναι δίκαιη ενοποίησή τους σε ένα νέο επίδομα αναπηρίας, το ύψος του οποίου θα μεταβάλλεται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε μορφής αναπηρίας όχι ανάλογα με την ισχύ της κάθε ομάδας πίεσης.

-Το προηγούμενο σύστημα συντάξεων αναδιένεμε πόρους και δικαιώματα αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση: ευνοούσε τους πλούσιους σε βάρος των φτωχών, τους ελεύθερους επαγγελματίες σε βάρος των μισθωτών, τους εργαζόμενους του Δημοσίου σε βάρος των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, όσους ήταν κοντά στην ηλικία συνταξιοδότησης σε βάρος των νέων ασφαλισμένων – και κυρίως ευνοούσε τη σημερινή γενεά φορτώνοντας δυσβάστακτα βάρη στις επόμενες. Γι΄αυτό και είναι αναγκαία η ενοποίηση του συστήματος συντάξεων, πλήρη κατάργηση όλων των κοινωνικών πόρων, στήριξη του εισοδήματος όλων των ηλικιωμένων, ανεξαρτήτως ασφαλιστικού ταμείου ή επαγγελματικού κλάδου. Σε κάθε περίπτωση η βασική σύνταξη (που χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό, σύμφωνα με τη νέα ασφαλιστική νομοθεσία) πρέπει να καταβάλλεται σε κάθε πολίτη που συμπληρώνει τα 65 έτη χωρίς άλλες προϋποθέσεις και με πλήρη προστασία αυτών των συντάξεων από τον πληθωρισμό.

-Οι εισοδηματικές ενισχύσεις από μόνες τους δεν αρκούν. Για την αποτελεσματική λειτουργία του κράτους πρόνοιας, οφείλουν να συνοδεύονται από ένα ολοκληρωμένο πλέγμα κοινωνικών υπηρεσιών. Γι΄αυτό και είναι αναγκαίο ένα πλήρες δίκτυο παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών σε κάθε δήμο της χώρας, διαθέσιμους σε όλες τις μητέρες που τους χρειάζονται Απαραίτητη και η διασφάλιση της αναβάθμισης των δομών προστασίας ηλικιωμένων και ατόμων με αναπηρίες καθώς και η συστηματική υποστήριξη του προγράμματος «Βοήθεια στο σπίτι».

-Κανένα σύστημα κοινωνικής προστασίας δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά ως δίχτυ ασφαλείας ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό χωρίς ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που να συνδυάζει την οικονομική ενίσχυση των ευπαθέστερων ομάδων του πληθυσμού με την κατάρτιση ατομικών σχεδίων δράσης με στόχο την επιστροφή στην απασχόληση και την κοινωνική επανένταξη των δικαιούχων. Είναι γνωστό ότι τέτοια προγράμματα εφαρμόζονται σε εθνικό επίπεδο σε 23 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και σε τοπικό επίπεδο στις υπόλοιπες τρεις. Η πρόταση για τον προσεκτικό σχεδιασμό και την σταδιακή εφαρμογή ενός προγράμματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε εύλογο χρονικό διάστημα είναι ξεκάθαρη.

-Η ιδιότητα του πολίτη πρέπει να εξασφαλίζει εγγυημένη πρόσβαση σε ένα σύνολο βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα στην υγεία, τη στέγαση και την παιδεία, ανεξαρτήτως του σε ποια επαγγελματική κατηγορία ανήκει κάποιος ή πόσα ένσημα έχει. Η επέκταση των δικαιωμάτων αυτών σε μετανάστες, οι οποίοι πληρούν ορισμένες βασικές προϋποθέσεις (όπως για παράδειγμα η μακρόχρονη διαμονή στη χώρα μας) θα μπορούσε να δράσει ανασταλτικά στον κοινωνικό αποκλεισμό που οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν. Ακόμη και σε μετανάστες χωρίς χαρτιά η παροχή επείγουσας κοινωνικής βοήθειας και υγειονομικής περίθαλψης είναι επιβεβλημένη, ως συμμόρφωση στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις κάθε κοινωνίας που θέλει να λέγεται πολιτισμένη, λόγω της απουσίας ενός στέρεου και αποτελεσματικού συστήματος για τη νομιμοποίησή τους.

Saturday, January 29, 2011

Εγκαίνια γραφείων Δημοκρατικής Αριστεράς και κοπή πίτας

Τα εγκαίνια των νέων γραφείων της Δημοκρατικής Αριστεράς στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου 40 πραγματοποιήθηκαν σήμερα το μεσημέρι σε μια ζεστή εκδήλωση. Εκατοντάδες μέλη και φίλοι του κόμματος πλημμύρισαν τη μεγάλη αίθουσα του κτηρίου, τους διαδρόμους και τις σκάλες όλων των ορόφων. Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης, εγκαινίασε τα νέα γραφεία με μια σύντομη πολιτική παρέμβαση και έκοψε την πίτα για το νέο έτος, παρουσία του ιστορικού ηγέτη της ανανεωτικής αριστεράς, Λεωνίδα Κύρκου, του δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη, πλήθους αυτοδιοικητικών στελεχών, προσωπικοτήτων των τεχνών, των γραμμάτων, της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά και στελεχών της ευρύτερης αριστεράς.

Μεταξύ άλλων παραβρέθηκαν ο δήμαρχος Νίκαιας-Ρέντη Γιώργος Ιωκειμίδης, ο δήμαρχος Λυκόβρυσης-Πεύκης Δημήτρης Φωκιανός, η δήμαρχος Αγίου Δημητρίου Μαρία Ανδρούτσου, ο δήμαρχος Μοσχάτου-Ταύρου Ανδρέας Ευθυμίου, ο δήμαρχος Ιλίου Νίκος Ζενέτος, ο δήμαρχος Αγίας Βαρβάρας Γιώργος Καπλάνης, καθώς και πολλοί επικεφαλής αυτοδιοικητικών παρατάξεων, μεταξύ των οποίων οι Δ. Κελάφας, Δ. Μπίρμπας, Γ. Σταθόπουλος, Χρ. Πολυκαλά, Ν. Πατσιαβός, Αντ. Φειδοπιάστης, Χ. Πασβαντίδης. Οι αντιδήμαρχοι Αθηναίων Νανά Σπυροπούλου, Φώτης Προβατάς, Νέλλη Παπαχελά και Ανδρέας Βαρελάς, αλλά και πλήθος δημοτικών συμβούλων.

Παρόντες, επίσης, οι Κώστας Κουτσομύτης, Γιάννης Κακουλίδης, Άννα Φόνσου, Γιάννης Μόρτζος, Κίττυ Αρσένη, Τζένη Κολλάρου-Καλλέργη, Νίκος Μπίστης, Πέτρος Κουναλάκης, Αιμίλιος Ζαχαρέας, Γιάννης Μεϊμάρογλου, Δημήτρης Στούμπος, Χρήστος Χωμενίδης, Γιώργος Γεωγλερής, Βασίλης Βλάχος και πολλοί άλλοι.

Friday, January 28, 2011

Πόσους μετανάστες θέλουμε;

Του Σταύρου Θεοδωράκη
Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Οι μετανάστες δεν ήρθαν μόνοι τους στον Πειραιά και δεν κατέλαβαν μόνοι τους την Νομική. Κυριακή – Δευτέρα – Τρίτη ήμουν στην Κρήτη και πληροφορήθηκα από «πρώτο χέρι», ποιοι ευθύνονται για την κατάληψη της Νομικής. Οι μετανάστες δεν είχαν καμία συμμετοχή στην απόφαση απλώς δέχτηκαν αυτό που τους υπέδειξαν «οι αθηναίοι». Το λέω αυτό γιατί πολύ φοβούμαι ότι θα επαναληφθεί ότι συνέβη και τον Δεκέμβριο του 2008. Τα καψίματα στην Αθήνα τα πλήρωσαν οι … ξένοι καθότι «τα δικά μας παιδιά» ήταν ως συνήθως αθώα και παρασυρμένα.

Κάτι οι «καλοί δικηγόροι» κάτι οι «καλές οικογένειες», στα κρατητήρια έμειναν μόνο οι μετανάστες που πιάστηκαν να κλέβουν πλαστικά ρολόγια από τις σπασμένες βιτρίνες. Το ίδιο φοβάμαι ότι θα γίνει και στη Νομική. Όλοι θα την κάνουν γυριστή και θα μείνουν μόνοι τους οι μετανάστες να απολογούνται για την καταστρατήγηση του ασύλου κλπ κλπ. Ήδη κάποιοι εκ των διοργανωτών της κατάληψης έχουν ρίξει το μπαλάκι στην αστυνομία. Και την καλούν να περιφρουρήσει τη Νομική και να μην επιτρέψει την είσοδο ακροδεξιών στοιχείων! Οι κακοί μπάτσοι δηλαδή γίνονται αυτομάτως καλοί αστυνομικοί αρκεί να κυνηγούν μόνο ακροδεξιούς.

Δεν είναι βέβαια το μόνο παράλογο που έχει ακουστεί τις τελευταίες ώρες. Άλλοι ζητούν να παραχωρηθούν κρατικά κτήρια για την στέγαση όλων των μεταναστών που ζουν στη χώρα μας και κάποιοι άλλοι προσθέτουν «να δοθεί σε όλους ένα επίδομα». Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των αριστερών (υποτίθεται) και φιλάνθρωπων τοποθετήσεων είναι ότι η κρατική παρέμβαση αρκεί για να λύσει και αυτό το πρόβλημα. Όπως στα Σοβιέτ. Οι ευθύνες της κοινωνίας για άλλη μια φορά ανύπαρκτες. Τα γκέτο, η ανασφάλιστη εργασία, η εκμετάλλευση των μεταναστών από εργολάβους και τοπικές κοινωνίες είναι θέματα που για άλλη μια φορά δεν θέλει να θίξει κανείς. Όπως επίσης όλοι αποφεύγουν να τοποθετηθούν επι του πως θα επιτευχθεί η ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία μας. Με ποιους όρους δηλαδή ή, αν θέλετε, πάνω σε ποιες αρχές. Και μην μου πείτε ότι δεν χρειάζονται όροι γιατί θα σας πληροφορήσω ότι ήδη σε πολλές περιοχές της χώρας οι ακραίοι βοηθούμενοι από την γκετοποίηση αρχίζουν και επιβάλουν τους δικούς τους νόμους. Σταματούν ας πούμε τα κορίτσια των συμπατριωτών τους από τα σχολεία - το δικαίωμα που έχει δοθεί σε όλους τους μετανάστες ανεξαρτήτως αν είναι νόμιμοι ή παράνομοι να πηγαίνουν τα παιδιά τους στα σχολεία ασκείται όλο και πιο σπάνια- ή προχωρούν σε αγοροπωλησίες νυφών 10 και 12 ετών ή κάνουν υποχρεωτικό τον εκκλησιασμό στα υποτυπώδη τζαμιά τους. Αυτά λοιπόν πρέπει επιτέλους να συζητήσει η κοινωνία μας (με την συμβολή των ευαισθητοποιημένων αριστερών νεολαιών μας). Και παράλληλα να πιέσουμε για την άμεση εφαρμογή του νέου νόμου που εξασφαλίζει - αν εφαρμοστεί σωστά - την χορήγηση ασύλου σε όσους πραγματικά το δικαιούνται. Να μειώσουμε τη γραφειοκρατία για την νομιμοποίηση των μεταναστών που δουλεύουν στη χώρα μας. Να πείσουμε τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες να δεχτούν κάποιους από τους μετανάστες (άλλωστε σε αυτές τις χώρες πήγαιναν και «φυλακίσθηκαν» εδώ).

Αλλά πριν από όλα πρέπει να αποφασίσουμε εμείς - και όχι η αστυνομία - πόσους μετανάστες χωράει αυτή η χώρα. Όχι πόσους σκλάβους μετανάστες αλλά πόσους ισότιμους πολίτες μετανάστες. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς διδάκτορας οικονομικών για να καταλάβει ότι η συνεχής είσοδος νέων μεταναστών σπρώχνει στην εξαθλίωση τους προηγούμενους μετανάστες. Και εκεί που οι εργολάβοι και οι μεγαλοαγρότες έδιναν 30 ευρώ για 12 ωρη εργασία τώρα δίνουν 10 ευρώ και σε λίγους μήνες θα δίνουν 5 ευρώ. Ούτε πρέπει να είσαι καθηγητής κοινωνιολογίας για να καταλάβεις ότι στο Αγαθονήσι των 150 κατοίκων δεν μπορούν να ενταχθούν 300 μετανάστες. Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Πόσοι μετανάστες μπορούν να ζήσουν δίπλα μας, ισότιμοι και όρθιοι και όχι σκυφτοί και με το χέρι απλωμένο πότε στα συσσίτια και πότε στα φανάρια. Η Νομική λοιπόν δεν είναι το πρόβλημα. Αυτή κάποια στιγμή θα αδειάσει –και πρέπει να αδειάσει- το θέμα είναι πότε θα γεμίσει το κεφάλι μας με τα σωστά ερωτήματα.

Πηγή: www.protagon.gr

Ρουφιάνος ή προδότης;

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Ο προδότης είναι αυτός που, ενώ τον εμπιστεύτηκες, αθετεί τον λόγο του και τις ηθικές δεσμεύσεις του απέναντι σου, απέναντι στην πατρίδα και απέναντι στην ιδεολογία του. Συνήθως πρόκειται για άτομα που δεν υποψιαζόσουν, συναναστρεφόσουν και έμπαιναν στο σπίτ και την ψυχή σου άνετα. Προδίδει τις υποσχέσεις που σου έχει δώσει προκειμένου να εξυπηρετήσει ιδιοτελείς σκοπούς και κυρίως για προσωπικούς λόγους. Προκαλεί σκόπιμος βλάβη σε κάποιον προς όφελος του εχθρού του. Όταν η προδοσία του παίρνει εθνικές διαστάσεις προκαλεί καταστροφή της πατρίδας και των συμφερόντων της.

Ο ρουφιάνος σε παραπλανεί εύκολα. Είναι ο μικρόψυχος που λειτουργεί με ορατούς και χειροπιαστούς στόχους. Προαγωγός ή μαστροπός συκοφαντεί και διαβάλει κάποιον αλλά δεν τον προδίδει. Δρα σε προσωπικό επίπεδο. Περιορίζεται σε κοντινούς και πεζούς στόχους. Προέρχεται από την ιταλική λέξη "ruffiano" που σημαίνει "υποθάλπω" ή "ψωράλογο"! Η πραγματική έννοια της λέξης στις μέρες μας είναι "ο άνθρωπος που εκτίθεται χάριν του αφεντικού-εντολέα του" (κάτι σαν τους "αυτοφοράκιδες" στα club , τους γραμματείς των διευθυντών εταιριών κ.α) ;). Ρουφιάνος είναι ο αναλώσιμος άνθρωπος που εκτελεί μια ποταπή αποστολή για λογαριασμό άλλου, ώστε να μην εκτεθεί ο εντολέας του. Ο χαρακτηρισμός για άνθρωπο που δεν έχει ή που δεν προβάλλει δική του γνώμη, άποψη, που ενεργεί σύμφωνα με τις υποδείξεις άλλου. Ρουφιανιές κάνει όταν παίρνει ανώνυμα τηλέφωνο για τον διπλανό που έχει πισίνα ή καπνίζει. Σκοπεύει να επιβληθούν κυρώσεις στον άνθρωπο που έχει βάλει σαν στόχο .Ικανοποιείται όταν σκάει η κατσίκα του διπλανού. Ανοίγει σαμπάνια όταν ο άλλος δηλώνει πτώχευση. Π.χ. Μερικοί δίνουν το τηλέφωνό σου και τα στοιχεία σου χωρίς να σου ζητήσουν την άδεια και το γραμματοκιβώτιο σου γεμίζει με άχρηστα πράγματα.

Και οι δύο κατηγορίες μας προκαλούν απέχθεια, αντιπάθεια και αηδία. Ό ένας δεν είναι καλύτερος από τον άλλον. Ο προδότης αποκαλύπτει μόνος του την προδοσία και θα σε δώσει φανερά, θα σου πει στη μάπα "Εγώ το κανα " ενώ ο ρουφιάνος κρύβεται. Αυτή η ελεεινή κατηγορία δύσκολα εντοπίζεται καθώς δρα και κινείται αθόρυβα. Οι ρουφιάνοι και οι προδότες αργά η γρήγορα αποκαλύπτονται πάντα .Μόλις το καταλαβαίνουμε τούς σβήνουμε από την λίστα των γνωστών και των φίλων μας. Οι εξεταστικές επιτροπές για την Siemens απέδειξαν για πολλοστή φορά ότι κόρακος κοράκου μάτι δεν βγάζει. Κανένας δεν είχε σχέση με το φόνο. Κανείς δεν ήξερε τι και που έβαλε την υπογραφή του. Εμείς πληρώνουμε έναν λογαριασμό για κάτι που δεν αποφασίσαμε. Αυτή η αγωνία θα μας φάει Μας πρόδωσαν ή μας ρουφιανέψανε;. Σήμερα ποιο είναι το πρότυπο αυτών που μας κυβερνάνε; Προδότης ή ρουφιάνος ;

Thursday, January 27, 2011

Η ξεκάθαρη τοποθέτηση του Γιώργου Καμίνη

«Ο Δήμος μπορεί να αναλάβει ανθρωπιστική βοήθεια στους ανθρώπους αυτούς όχι όμως και να επωμιστεί την ευθύνη αυτής της κατάστασης. Στις συγκεκριμένες συνθήκες η παραχώρηση χώρου από τον Δήμο για άγνωστο χρονικό διάστημα ισοδυναμεί με την ανάληψη αυτής της ευθύνης. Ιδίως, όταν αβασάνιστα ζητείται από το Δήμο «δημοτικό γυμναστήριο» ή «γήπεδο» για να στεγάσει επ' αόριστον 300 απεργούς πείνας!». Αυτό αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο Δήμαρχος Αθηναίων κ. Γιώργος Καμίνης αναφερόμενος στο θέμα της κατάληψης της σχολής της Νομικής από οικονομικούς μετανάστες.

Ειδικότερα, η δήλωση του κ. Καμίνη έχει ως εξής:

«Η Δημοκρατία μας έχει νόμους, για τους οποίους οφείλουν να είναι ενήμεροι όλοι, μεμονωμένοι πολίτες και πολιτικές οργανώσεις ώστε να αναλαμβάνουν και την ευθύνη των δημόσιων δράσεών τους. Δυστυχώς στη συγκεκριμένη υπόθεση της Νομικής οδηγήθηκαν κατά τρόπο ανεύθυνο σε αδιέξοδο 300 άνθρωποι . Aντί να συζητηθούν επί της ουσίας τα συγκεκριμένα προβλήματα και αιτήματα τους , έχει δημιουργηθεί μια κρίση στην πόλη μας , διότι όχι μόνο κάποιοι τους συμβούλευσαν λάθος αλλά και διότι αποφεύγουν τώρα να δώσουν λύση στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Ο Δήμος διευκρίνισε στις πρυτανικές αρχές- όταν ζητήθηκε η συμβολή του- ότι μπορεί να αναλάβει ανθρωπιστική βοήθεια στους ανθρώπους αυτούς όχι όμως και να επωμιστεί την ευθύνη αυτής της κατάστασης. Στις συγκεκριμένες συνθήκες η παραχώρηση χώρου από τον Δήμο για άγνωστο χρονικό διάστημα ισοδυναμεί με την ανάληψη αυτής της ευθύνης. Ιδίως, όταν αβασάνιστα ζητείται από το Δήμο «δημοτικό γυμναστήριο» ή «γήπεδο» για να στεγάσει επ' αόριστον 300 απεργούς πείνας!

Ο Δήμος μας δεν θα υποδείξει στις πρυτανικές αρχές το πώς θα χειριστούν το θέμα του ασύλου, συντάσσεται πάντως υπέρ μίας μη βίαιης λύσης.

Θέλω να καταστήσω σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι ο Δήμος Αθηναίων είναι πρόθυμος για κάθε βοήθεια, δεν προτίθεται όμως να επωμισθεί ευθύνες που δεν του ανήκουν».

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, στο κεντρικό δελτίου του ΑΛΤΕΡ και τον Νίκο Χατζηνικολάου

Για τις εξελίξεις στη Νομική Σχολή

Όσοι ενέπλεξαν τους μετανάστες με την υπόθεση του πανεπιστημιακού ασύλου έχουν τεράστια ευθύνη, διότι έθεσαν σε κίνδυνο τους μετανάστες και σε αμφισβήτηση το ίδιο το άσυλο. Για το άσυλο επάρκεια νόμου υπάρχει. Προβλέπεται από το νόμο τι είναι το πανεπιστημιακό άσυλο και πώς πρέπει κάθε φορά να προστατεύεται, αλλά δεν εφαρμόζεται ο νόμος.

Τούτη την ώρα πρέπει να είναι ειρηνική, ομαλή και αναίμακτη η μετεγκατάσταση των μεταναστών. Πρέπει να εξαντληθεί κάθε περιθώριο, ώστε να μην έχουμε δυσάρεστες συνέπειες.

Θέλω να τονίσω ότι η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής δεν πρέπει να υποκαθίσταται και να περνά στα χέρια κάποιων που οδηγούν τις καταστάσεις σε αδιέξοδα σημεία. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Για τη διαπραγμάτευση στελεχών από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο με τους μετανάστες

Εκείνοι που πρέπει να διαπραγματεύονται για να εξευρεθεί χρήσιμη και ομαλή λύση για μετεγκατάσταση των μεταναστών σε άλλο χώρο είναι μόνο οι πρυτανικές αρχές και οι αρμόδιοι εισαγγελείς.

Ο Ναυτίλος του Στάθη

Υπάρχουν «έμποροι των εθνών».

Υπάρχουν και «έμποροι των μεταναστών»

* * *

Ο κ. Τσίπρας προσπάθησε χθες για πολλοστή φορά να αποποιηθεί την ευθύνη για την υπόθεση μετανάστες-κατάληψη στη Νομική Αθηνών.

Δήλωσε μάλιστα στο Κοινοβούλιο πως «όση σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με την εξέγερση στην Τυνησία, άλλη τόση έχει με τη μεταφορά των μεταναστών και την κατάληψη στη Νομική».

Εις μάτην.

Ο ΣΥΝ έχει στοχοποιηθεί. Εν πρώτοις απ' τα μέλη και τους φίλους του ίδιου του χώρου του που οργάνωσαν και τη μεταφορά και την κατάληψη.

Κατά δεύτερον, ο ΣΥΝ στοχοποιείται από τις συνιστώσες εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ που εγκρίνουν και υπερασπίζονται αυτήν τη μεταφορά και κατάληψη.

Για μιαν ακόμα φορά ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τριχοτομημένος ανάμεσα σε εκείνους που συμφωνούν με μια πολιτική, εκείνους που δεν συμφωνούν κι εκείνους που αναγκάζονται να απολογούνται ότι τα δύο προηγούμενα δεν συμβαίνουν.

Για μιαν ακόμα φορά ο ΣΥΝ θα πληρώσει το κόστος είτε απ' τα «δεξιά» είτε απ' τα «αριστερά», για μιαν ακόμα φορά πιάστηκε εξ απίνης, για μιαν ακόμα φορά οι δυνάμεις που συνθέτουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον αποσυνθέτουν.

Αλλά κυρίως αυτό που εκτίθεται είναι η ανεπάρκεια μιας ιδεολογίας που πιστεύει ότι μπορεί να είναι ιδεολογική σαλάτα. Η ίδια παθολογία είχε αναδειχθεί και τον Δεκέμβριο του 2008, όταν ο ΣΥΝ έφυγε απ' το 12-13% κι επέστρεψε στο 5%...

Τώρα, για μιαν ακόμα φορά πιασμένος στα δίχτυα του «Δικτύου», ο ΣΥΝ στοχοποιείται από όλες τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις και αδίκως και δικαίως.

Διότι οι μισοί στον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν πράγματα που δεν υποστηρίζουν οι άλλοι μισοί.

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 27.Ι.2011 stathis@enet.gr

Wednesday, January 26, 2011

Απαράδεκτη πολιτική κερδοσκοπία

Το κύριο άρθρο της σημερινής "Ελευθεροτυπίας"

ΔΙΑΚΟΣΙΟΙ πενήντα μετανάστες έφυγαν με πλοίο από την Κρήτη, όπου ζουν το τελευταίο διάστημα, έφτασαν στην Αθήνα και κατέλαβαν κτήριο της Νομικής Αθηνών, για να προβάλουν το αίτημά τους να νομιμοποιηθούν.

Το πρόβλημα των ανθρώπων αυτών, οι οποίοι ζουν διαρκώς με το φόβο της απέλασης, είναι κατανοητό. Και αναδεικνύει ανάγλυφα το πρόβλημα χιλιάδων ανθρώπων, που ήρθαν παράνομα στην Ελλάδα και ζουν παράνομα. Δουλεύουν χωρίς ασφάλιση, αφού οι πάσης φύσεως εργοδότες τούς εκμεταλλεύονται ασύδοτα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να πάρουν κάρτα εργασίας κι ας δουλεύουν πολλά χρόνια.

ΟΜΩΣ, ο τρόπος που επέλεξαν να προβάλουν το αίτημά τους είναι αμφίβολο αν θα οδηγήσει και στην ικανοποίησή του. Για την ακρίβεια, δεν τον επέλεξαν οι ίδιοι. Τους καθοδήγησαν συγκεκριμένες οργανώσεις, που ανέλαβαν όλη αυτήν την επιχείρηση μεταφοράς τους από την Κρήτη στην Αθήνα. Αυτές επέλεξαν και τη Νομική Σχολή, κτήριο με ιστορική φόρτιση. Είναι προφανές ότι οι οργανωτές επιδιώκουν να κερδοσκοπήσουν πολιτικά, παραβλέποντας ότι το θέμα είναι σοβαρό και ευαίσθητο.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ αυτή είναι απερίσκεπτη και επικίνδυνη. Διότι, εκτός των άλλων, ενεργοποιεί τα ποικίλα συντηρητικά -και αντιδραστικά- αντανακλαστικά. Ηδη ακούστηκαν οι πρώτες κραυγές από βουλευτή του ΛΑΟΣ, «να τους πάρετε στην Κουμουνδούρου», σε μια προσπάθεια να επαναφέρει την απόπειρα ενοχοποίησης συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Επιπλέον, ο πρόεδρος της Ν.Δ. άδραξε την ευκαιρία να προβάλει, για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά, το αίτημα να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο.

ΟΛΑ αυτά έπρεπε να τα είχαν συνυπολογίσει εκείνοι που οργάνωσαν την επιχείρηση μεταφοράς των μεταναστών στην Αθήνα και την εγκατάστασή τους στη Νομική Σχολή. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι δεν υπερίσχυσε η προβολή του αιτήματός τους για νομιμοποίηση, αλλά όλα τα άλλα. Ηταν μια λανθασμένη ενέργεια, που έφερε αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

ΕΝΤΥΠΩΣΗ, όμως, προκαλεί και το πινγκ πονγκ που παίζεται από χθες μεταξύ των πρυτανικών αρχών και του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για το ποιος έχει την ευθύνη για την εξέλιξη αυτή. Ο πρύτανης καταλογίζει αδράνεια στην Αστυνομία, η οποία -όπως λέει- είχε ειδοποιηθεί εγκαίρως. Η Αστυνομία απαντά ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα να εμποδίσει τη μετάβαση των ανθρώπων αυτών από την Κρήτη στην Αθήνα.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι τι γίνεται τώρα, που το πρόβλημα έχει δημιουργηθεί. Και η αντιμετώπισή του είναι δύσκολη. Διότι οι πρυτανικές αρχές, που έχουν την ευθύνη για τη διαφύλαξη του πανεπιστημιακού ασύλου, δεν θέλουν να κατηγορηθούν ότι επέτρεψαν την παραβίασή του καλώντας τον εισαγγελέα και την Αστυνομία. Και η Αστυνομία, δηλαδή το εποπτεύον υπουργείο, δεν θέλει να επωμιστεί το πολιτικό κόστος από μια μονομερή δράση.

ΤΩΡΑ προέχει η συνεννόηση με τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους, ώστε να βρεθεί λύση. Δεν πρέπει αυτοί να είναι τα θύματα απερίσκεπτων ενεργειών και επιδιώξεων άλλων.

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Επιστολή στην Καθημερινή: Ποιο Έθνος γεννήθηκε το 1821;

Ποιο Έθνος γεννήθηκε το 1821;

Κύριε διευθυντά,

Δε θα σταθώ στην αισθητική της ολοσέλιδης διαφήμισης για τη νέα σειρά του ΣΚΑΪ «Η επανάσταση αρχίζει» με τον σκοτωμένο Οθωμανό, που δημοσιεύει η «Κ». Θα σας ρωτήσω, όμως, τι σημαίνει ο υπότιτλος «1821, η γέννηση ενός Έθνους»; Την έδειξα στους μαθητές μου (Β΄ και Γ΄ τάξεων Γυμνασίου) και τους ρώτησα ποιο Έθνος γεννήθηκε το 1821. Επειδή πολλή «χολή» χύνεται μονίμως για τις ιστορικές γνώσεις των μαθητών μας περί εθνικών επετείων κ.λπ., ενημερώνω τον Όμιλο ΣΚΑΪ και Καθημερινής αλλά και τον «σύμβουλο» της τηλεοπτικής σειράς, καθηγητή κ. Βερέμη, τι απαντήσεις πήρα: «Το ’21 ξαναγεννήθηκε ο Ελληνισμός» (δηλαδή «αναγέννηση» και όχι «γέννηση»), «γεννήθηκε το κράτος μας μετά τη σκλαβιά 400 χρόνων» (το «κράτος», λοιπόν, όχι το «έθνος») και άλλες παρόμοιες, που θα έδιναν, άλλωστε, και μαθητές του Δημοτικού...

Τουλάχιστον, ο τόμος που κυκλοφόρησε φέτος από τον ίδιο σταθμό και υπό την επιμέλεια πάλι του κ. Βερέμη κινήθηκε οριακά μεν αλλά πιο ανεκτά από επιστημονική και πραγματιστική άποψη, αφού ο τίτλος του είναι «1821, η γέννηση ενός έθνους-κράτους». Η δήθεν ανεπαίσθητη και ανώδυνη «έκπτωση» που επιχειρείται τώρα, με την αφαίρεση του όρου «κράτος», απλούστατα ανασταίνει πανηγυρικά τον Φαλμεράυερ και όλους τους ομοίους του, αφήνει εκδικητικά ανεξίτηλο το άρωμα της κυρίας που πρό-σφατα για τέτοιους λόγους παραιτήθηκε από το Υπουργείο (τέως Εθνικής) Παιδείας, αναδεικνύει σε παραχαράκτες της Ιστορίας όλους μας τους εκπαιδευτικούς, που διδάσκουμε ότι το «ομόγλωσσον» και η «εθνική συνείδηση» των Ελλήνων ανάγεται αιώνες πριν από το «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι» και το «ίτε, παίδες Ελλήνων» και, βέβαια, εξευτελίζει τις χιλιάδες σε όλο τον κόσμο θερμών φιλελλήνων –σαν τη Ζακλίν ντε Ρομιγύ– που αγωνιούν και αγωνίζονται πολύ πιο φιλότιμα από εμάς εδώ να περισώσουν την ιστορική αλήθεια και την αξιοπρέπειά μας, ιδίως τώρα που αναρίθμητοι μας θέλουν pigs!

Το τραγελαφικό, μάλιστα, είναι ότι στο ίδιο με την πιο πάνω καταχώριση φύλλο (23.11.10) η «Κ» καμαρώνει –και δικαίως– με πρωτοσέλιδη αναγγελία και εκτεταμένο εσωτερικό ρεπορτάζ για το πρωτότυπο άγαλμα της Αθηνάς από το Αρέτσο, που μας δάνεισαν για ένα μήνα οι Ιταλοί και που «χυτεύθηκε σε ελληνικό εργαστήριο» τον 3ο π. Χ. αιώνα! Άραγε, αυτό το εργαστήριο ανήκε σε άλλο Έθνος από αυτό που «γεννήθηκε το 1821»; Τότε ο Μακρυγιάννης ήταν παρανοϊκός, όταν φώναζε στους στρατιώτες του, που διαπραγματεύονταν να πουλήσουν σε ξένους τα δύο αρχαία αγάλματα, «γι’ αυτά πολεμήσαμε»!

Σας ευχαριστώ

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ Φιλόλογος-Συγγραφέας

Επιστολή που στάλθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ Αθήνα, 23-11-10

Thursday, January 20, 2011

Το μπαρ είναι μηχανή δυστυχίας

Σήμερα, τα κανονικά παιδιά επικοινωνούν, ερωτεύονται και εξεγείρονται μέσα στα μπαρ. Σήμερα, τα μπαρ δεν πωλούν μόνο αλκόολ, αλλά και επικοινωνία, συνύπαρξη και έρωτα.

Είναι μια τεράστια βιομηχανία που βγάζει πλούτη αμήθυτα από την εκμετάλλευση της κοινωνικότητας, συγκεντρώνει στους κόλπους της όλα τα μεγάλα αρπακτικά συμφέροντα, και επιφυλάσσει ακραίες εκμεταλλευτικές σχέσεις για τους εργαζόμενους. Ένας οδοστρωτήρας που μεταβάλει ολόκληρες περιοχές σε φαντάσματα δίχως πραγματική ζωή και σχέσεις πέρα από το βασίλειο της χρήσης και της κατανάλωσης.

Στους καιρούς της κρίσης, η κυριλέ, κουλτουρέ ή ακόμα και η δήθεν αντιεξουσιαστική βιομηχανία της διασκέδασης είναι μια κιμαδομηχανή συνειδήσεων που μας απομακρύνει από τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας, φυλακίζοντάς μας σε λάιφσταιλ φυλές και ψευδορόλους.

Ο αγώνας για τη χαμένη αξιοπρέπειά μας, η ανάγκη να ανατρέψουμε την μιζέρια που μας καθηλώνει ανίκανους να κάνουμε κάτι για την λεηλασία της χώρας μας, περνάει μέσα από την άρνηση του μπαρ ως έναν ζωτικό χώρο μιας νεολαίας-καταναλωτή.

Ενάντια σ’ αυτή την ισοπέδωση, να φτιάξουμε νέους χώρους ελεύθερης συνεύρεσης και δημιουργικότητας κι ας διεκδικήσουμε για όλους, μακριά από λογικές γκέτο, τους δημόσιους χώρους και τον ελεύθερο χρόνο που μας κλέβουν.

Ιθαγενείς

Friday, January 14, 2011

Ρήξη τεύχος 70, κυκλοφορεί αύριο Σάββατο 15/1

Η Σπίθα, του Γιώργου Καραμπελιά
Ελλάδα υπό κατάργηση
, της Μαρίας Πολυκάρπου
Η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους,
του Νίκου Ντάσιου

Αφιέρωμα: Η μάχη των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς μόλις άρχισε
Η μάχη των ΜΜΜ άρχισε
, της Σύνταξης
Όχι στο χαράτσι του Ο.Α.Σ.Θ.
, του Γιώργου Τοζίδη
Ο ελληνικός σιδηρόδρομος και πάλι στο στόχαστρο
, του Νίκου Κατζούρη

Οι Ιθαγενείς στην Κύπρο

Οι Ιθαγενείς στην Κύπρο, «Ελλάδα – Κύπρος, ένας λαός, αγώνας κοινός»,
των Ιθαγενών
Ωραίοι ως Έλληνες, για την παράσταση διαμαρτυρίας στο προεδρικό μέγαρο της Κύπρου,
Πρωτοβουλία Εθνικής & Κοινωνικής Παρέμβασης
Εκδήλωση Έπαλξης: Οι αντιφάσεις της Τουρκίας
, απόσπασμα της ομιλίας του Γιώργου Καραμπελιά
Εκδήλωση Έπαλξης: Γιατί απέτυχε η ΕΟΚΑ μας και γιατί πέτυχε η ΤΜΤ τους,
απόσπασμα από την ομιλία του Λάζαρου Μαύρου
Εκδήλωση Έπαλξης: Λαθρομετανάστευση και Κυπριακό,
απόσπασμα από την ομιλία του Λάμπρου Καούλλα
Η Άνγκελα Μέρκελ στην Κύπρο,
των Ιλιάνας Κουλαφέτη & Ιωάννας Φλουρή

Εθνικά

Η
τουρκική κούρσα εξοπλισμών
, του Dean M.
Ερζερούμ: Νεοναζιστική συνάντηση στο Άουσβιτς
, του Γιώργου Πολυχρονίδη

Πολιτική

Για την Κάρτα του Πολίτη, 2011 ή… 1984,
του Κωνσταντίνου Ντίνου
Επιστολή στον κ. Πάγκαλο, «Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν»,
του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Η κυβέρνηση του Βισύ!
, του Νεομαρξιστή

Οικονομική κρίση στην Ελλάδα

Οι γιορτές στα χρόνια του Μνημονίου, η καθίζηση της αγοράς
, του Κωνσταντή Σεβρή
Πως οι τράπεζες κατάφεραν να αλυσοδέσουν κράτη και λαούς,
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Επικαιρότητα

Το αβέβαιο αύριο της απεξάρτησης
, του Θανάση Τζιούμπα
Δημόσιοι χώροι σε αναζήτηση
, του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου
Το αδιέξοδο της μετανάστευσης
, του Θεόδωρου Ντρίνια
Η συνεργασία δουλεμπόρων με τις τουρκικές αρχές
, του Αλέκου Μιχαηλίδη
Δημόσια προσευχή
, του Μιχάλη Χατζηπέτρου

Διεθνή


Η νέα γεωπολιτική διάταξη στην Αφρική

Η Κ
ίνα, η ομάδα των BRICS και η Αφρική, του Μ.Κ. Μπαρδακουμάρ

Δημοψήφισμα στο Σουδάν,
μια ιστορία αίματος και πετρελαίου, της Άνν Τάλμποτ
Ο κόσμος ανήκει στις τράπεζες;,
του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Μεξικό, ο άγνωστος ναρκο-πόλεμος
, των Γιώργου Ρακκά & Αλέκου Μιχαηλίδη Απίστευτα κι όμως πολυπολιτισμικά, του Γιάννη Ταχόπουλου

Οικολογία

Το Τσέρνομπιλ σε ρόδες, για τη μεταφορά ραδιενεργών καταλοίπων στη Γαλλία
, του Δημήτρη Μαυρίδη
Στηρίξτε την καμπάνια «Σώστε την πατρίδα του Αριστοτέλη και την πύλη του Άγιου Όρους» από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες


Πολιτισμός

Θάνατος και διαφήμιση, του Σάββα Παύλου
Βιβλιοπαρουσιάσεις,
του Σπύρου Κουτρούλη

Μόνιμες Στήλες

Θέατρο

ΑΛΑΡΜΕ!
, η θεατρική παράσταση του Θεόδωρου Τερζόπουλου, του Κώστα Σαμάντη

30 ημέρες, σχόλια για την πολιτική και τον πολιτισμό


Στέλιος Ράμφος: Η ωραιοποίηση της δυτικής χριστιανικής παράδοσης,
β΄ μέρος, του Σπύρου Κουτρούλη

Λησμονημένες Ιστορίες


Η ιστορία της Ίλζε Κοχ,
Κωνσταντίνου Μαυρίδη

Cine
Ρήξη


Είναι το
Attenberg μια ταινία που εγκαινιάζει μια νέα εποχή για τον ελληνικό κινηματογράφο;, του Κωνσταντίνου Μπλάθρα
Νέος Λόγιος Ερμής, ένας νέος διαφωτισμός είναι εφικτός!, παρουσίαση του πρώτου τεύχους του περιοδικού


Στο παρά πέντε

Για την επίσκεψη Ά. Λίμπερμαν, στενές επαφές τρίτου τύπου!,
του Θανάση Τζιούμπα Οι Οικολόγοι Πράσινοι για τη βράβευση της Χ. Νικοπούλου, του Γιάννη Ταχόπουλου Διάρρηξη στο σπίτι της Ελένης Φωκά, της Δήμητρας Παπαλεοντίου
Το δημοσιοϋπαλληλικό Πασοκ είναι εδώ
, του Γ.Ξ.

Και τα σκίτσα του Νικόλα

Τώρα που η Μικρομεσαία Δημοκρατία "διαλύεται"...

Για όσους αναζητούν τις ρίζες της σημερινής, οικονομικής, πολιτικής & πολιτισμικής κρίσης ας διαβάσουν το βιβλίο "Μικρομεσαία Δημοκρατία" του Γιώργου Καραμπελιά. Εκδόθηκε πριν από 30 χρόνια αλλά περιγράφει με μοναδικό τρόπο τα όσα θα συμβούν στην Ελλάδα. Αυτά δλδ που βιώνουμε σήμερα σαν ελληνική κοινωνία. Γιατί για όλα (ακόμα και τη σημερινή κρίση...) υπάρχει ένα σημείο αφετηρίας.

Πριν σχεδόν τριάντα χρόνια, όταν το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία, ο Γ.Κ. έγραφε στο βιβλίο: "Η μικρομεσαία δημοκρατία παύει πια να είναι απλά ένα διαφημιστικό σλόγκαν και, από τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, τον αντιμονοπωλιακό ιμπεριαλισμό των «λαϊκών συγκεντρώσεων», την καθημερινή εξαχρείωση του Τύπου της μεταπολίτευσης, περνάει στα υπουργεία, την τηλεόραση, τον κρατικό μηχανισμό. Πρόκειται για την «ιστορική νίκη των μικρομεσαίων», και, όπως δείχνουμε παρακάτω, για μια κωμικοτραγική πανουργία της ιστορίας. Ήδη, η εξουσία απαίτησε τη μεταβολή του ζιβάγκο σε φράκο. Η διαχείριση ενός καπιταλισμού σε κρίση, που χρειάζεται ριζικά φάρμακα και την πραγμάτωση ενός άλματος στη συσσώρευση, δημιουργεί τεράστιες ανάγκες. Ανάγκες για λιτότητα, παραγωγικότητα, χτύπημα του παρασιτισμού, δηλαδή χτύπημα των μικρομεσαίων. Το ζήτημα είναι η προσπάθεια κατάκτησης της συναίνεσης των ίδιων των μικρομεσαίων και των λαϊκών μαζών στις ανάγκες του εκσυγχρονισμού, και γι’ αυτό και η άνοδος τους στην «εξουσία», γι’ αυτό και η μεταβολή του κράτους σε κοινωνικό κράτος, δηλαδή σε ένα κράτος με αυξημένο τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, των συνδικάτων, των συντεχνιών κλπ., έτσι ώστε οι ίδιοι οι μικρομεσαίοι να καμφθούν από μόνοι τους μπρος στις ανάγκες του εκσυγχρονισμού, να γίνουν οι ίδιοι φορείς της συσσώρευσης του κεφαλαίου. Αυτό ακριβώς είναι το σύγχρονο νόημα της «μικρομεσαίας δημοκρατίας».

Αν και τότε δεν φανταζόμαστε βέβαια πως η εκπλήρωση αυτής της πρόβλεψης θα απαιτούσε σχεδόν τριάντα ολόκληρα χρόνια και όχι δέκα, όπως έδειχνε η κρίση στα τέλη της δεκαετίας του 1980: Η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου και η έκρηξη της παγκοσμιοποίησης πρόσφεραν σχεδόν μια εικοσαετία ακόμα χρόνο ζωής στο «μοντέλο».

Wednesday, January 12, 2011

Οι αλήτες

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Φοράδα που κλωτσάει πρέπει να την προσέχεις (λαϊκή ρήσης)

Οι καιροί, στην ταλαιπωρημένη Ελλάδα μας είναι πονηροί. Στην σκιά των οικονομικών εξελίξεων βρέθηκαν και τρέξανε να τα εκμεταλλευτούν πολλοί αλήτες. Πονηροί και κατεργάρηδες άνθρωποι που a priori σε έχουνε καθηλώσει στην θέση του θύματος και του άβουλου θεατή. Πρόσωπα που επειδή έτυχε να πάρουνε κάποια καλή «μερίδα» από την δόξα της εξουσίας και το κέρδος πιστεύουν ότι οι υπόλοιποι δεν αξίζουν ή δεν υπάρχουν καθόλου. Αδίστακτοι και άξεστοι στις απαιτήσεις τους. Άνετοι στην επιβολή καινούργιων μέτρων. Υποκριτές που δηλώνουν ότι σε πονάνε και ματώνουν μαζί σου. Πολιτικοί που σε «σκλαβώνουν» με τα λεκτικά τους τερτίπια και τα καμώματα τους στα παράθυρα των τηλεοράσεων. Άνδρες και γυναίκες που πιστεύουν ότι η μοίρα τους έχρησε αποκλειστικούς σωτήρες αυτής της χώρας .Αυτό που λένε σήμερα το ξελέν αύριο με άνεση και υπεροψία. Άνθρωποι που με δική τους επιλογή σου στερούνε την ποιότητα ζωής και υποτιμάνε την νοημοσύνη μας. Μας κοροϊδεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτοί ξέρουνε τι είναι καλύτερα για μας πριν από εμάς.

Χαράζουν την πορεία του τόπου με βάση το συμφέρων τους και τίποτα άλλο. Εμείς δεν υπάρχουμε παρά για να δεχτούμε τις μεταρρυθμίσεις που αυτοί αποφασίζουν. Πιστεύουν ότι είναι οι μοναδικοί που μπορούν να δώσουν λύση στα διάφορα προβλήματα του τόπου άσχετα αν είναι άσχετοι με την πραγματικότητα. Αποφασίζουν και διατάζουν επειδή βρίσκονται στο απυρόβλητο, αφού βασίζονται στην βουλευτική τους ασυλία. Αδίστακτοι στην εφαρμογή της λιτότητας μια που οι περικοπές που αποφάσισαν για το λαό δεν τους αγγίζουν. Μπήκαν στην πολιτική με ένα τρύπιο σώβρακο και τώρα φοράνε επώνυμα εσώρουχα. Κάνουν λάθη και παθαίνουν επιλεκτική αμνησία. Τώρα ζητάνε να πληρώσουμε εμείς τα λάθη τους. Κανένας ζάμπλουτος πολιτικός δεν πούλησε η έδωσε την τεράστια περιουσία του για να ξεπληρώσει τα λάθη που αυτός και οι άλλοι 299 έκαναν επί τόσα χρόνια.

Υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Μία μερίδα του λαού τους έχει ψηφίσει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι θα τα δεχτούν όλα. Ο λαός αναρωτιέται για τι αυτή την κρίση πρέπει να την πληρώσουν μόνο οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι και προβληματικοί. Για τι αυτή η περαίωση, αυτό το χάρισμα χρεών «έσωσε» κάποιους ενώ τους υπόλοιπους μας πάνε φυλακή για λιγότερα χρέη. Η Αριστερά δεν θα αφήσει τα πράγματα να εξελιχτούν έτσι όπως προγραμμάτισαν αυτοί που δηλώσανε ότι «λεφτά υπάρχουν». Οι αριστεροί, ανεξαρτήτως αν ανήκουν στα μεγάλα και μικρά κόμματα είναι σαν την φοράδα. Προσέξτε τους κυρίως αν θέλετε να τους την φέρεται από πίσω. Κλωτσάει άσχημα και ξεδοντιάζει!. Μετά ποιος θα πληρώσει τον γιατρό για τα σπασμένα δόντια και τον καλλωπισμό ;

Tuesday, January 11, 2011

Ναυτίλος (για το μάθημα της ιστορίας)

Ακολουθώντας την πεπατημένη των Γιαννάκου - Ρεπούση, η κυρία Διαμαντοπούλου επιτίθεται στην Εκπαίδευση με σημαία αυτό που συνήθως πωλείται ως εκσυγχρονισμός, ενώ στην πραγματικότητα είναι η τελική μας εκβαρβάρωση (και συνεπώς οπισθοδρόμηση),

δηλαδή η παραγωγή απ' το εκπαιδευτικό σύστημα υπηκόων αντί πολιτών, έντρομων και φοβικών ραγιάδων.

Προς τούτο, το πρόταγμα του ανελλήνιστου και ανιστόρητου ζόμπι είναι αναγκαστικό.

Η έκπτωση του μαθήματος της Ιστορίας (το οποίον έως τώρα διδάσκεται με τον πιο άθλιον τρόπο) σε προαιρετικό στις τάξεις Β' και Γ' Λυκείου, είναι ενδεικτική αυτής της συνωμοσίας αποβλάκωσης των παίδων.

Και δεν είναι μόνον αυτό!

Στο πρόγραμμα των μαθημάτων για αυτές τις δύο τάξεις, όπως το δημοσίευσε χθες η «Ε» (αποκλειστικό ρεπορτάζ της κυρίας Ολυμπίας Λιάτσου), η διδασκαλία της ιστορικής ύλης

και στις δύο τάξεις του Λυκείου περιορίζεται στην «Αρχαία Ιστορία» και μόνον (συνοδευόμενη κι από μια «ιστορία των ιδεών»). Δηλαδή για

τη Βυζαντινή ιστορία, για την ιστορία της Τουρκοκρατίας και της Ενετοκρατίας στην Ελλάδα, για τη Νεώτερη ιστορία και την Επανάσταση του 1821, για την ιστορία του νεώτερου ελληνισμού εν σχέσει με τον εαυτόν του και τον κόσμο, από πού θα μαθαίνουν οι λυκειόπαιδες, απ' τις συνταγές της Μπουμπούκας στην τηλεόραση, ή απ' τα παραληρήματα του Αδώνιδος για το «περιούσιον προγονικό»;

Ή μήπως νομίζουν οι σύγχρονοι «τρεις ιεράρχες» εισηγητές του δικού τους ιδεοληπτικού δογματισμού στα εκπαιδευτικά πράγματα (όστις ταιριάζει γάντι με τις επιδιώξεις της εξουσίας) ότι αρκεί η θολή ανάμνηση από τη διδασκαλία στη Β' Γυμνασίου για το Βυζάντιο και από τη διδασκαλία στη Γ ' Γυμνασίου για τη Νεώτερη Ιστορία, για να νομίζουν (θυμούνται) αργότερα τα παιδιά κάτι περισσότερο απ' το ότι η Βενετία ήταν γόνδολα και η Αννα η Κομνηνή, η δούκισσα της Πλακεντίας;

Προχειρότητες! Αλλά πολύ πονηρές!

Η δε απόπειρα διασκέδασης του εν λόγω εγχειρήματος με εισαγωγή μαθημάτων στο Λύκειο περί τον κινηματογράφο, τη φωτογραφία, το θέατρο, τίποτε άλλο από τα συνήθη πιασάρικα.

Ο κινηματογράφος

ή το θέατρο είναι ύλη για πανεπιστημιακή εκπαίδευση, στο Λύκειο μπορεί να μείνει ερασιτεχνική -για να 'χει και τη χάρη της. Η μουσική και τα εικαστικά (ως μαθήματα), το θέατρο και το σινεμά (ως ερασιτεχνικές δραστηριότητες), χωρίς την ιστορία είναι σαν μαθηματικά χωρίς την προπαίδεια.

Η υποβάθμιση σε προαιρετικό του μαθήματος της ιστορίας και ο ακρωτηριασμός κατά τα δύο τρίτα της ύλης του, δεν μπορεί να είναι

μια τυχαία προχειρότητα μαθητευόμενων μάγων, αλλά μια σχεδιασμένη λοβοτομή. Η κατάργηση του «αναγεννησιακού ανθρώπου» και των «ανθρωπιστικών γραμμάτων» απ' το Λύκειο, χάριν του «μονοδιάστατου» και εκ προοιμίου «προσαρμοσμένου» στις ανάγκες τού αύριο (της αγοράς) ανθρώπου, είναι πολλά χρόνια τώρα ζητούμενο των επιτηδείων (καλοσπουδασμένοι οι ίδιοι) που διαφεντεύουν τη «διαχείριση προσωπικού», και παγκοσμίως και στη χώρα μας...



Monday, January 10, 2011

Μαθητευομενοι (...ανιστόρητοι) μάγοι!

11 Οκτωβρίου 2010: «Στόχος του υπουργείου είναι η αναβάθμιση της διδασκαλίας της Ιστορίας». Υφυπουργός Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου.
14 Οκτωβρίου 2010: «Είμαστε περήφανοι για την Ιστορία μας και γι' αυτό θα παραμείνει κεντρικό αντικείμενο στην εκπαίδευση των Ελλήνων μαθητών». Υφυπουργός Παιδείας, Γιάννης Πανάρετος.
Ιανουάριος 2011: Το υπουργείο Παιδείας βγάζει την Ιστορία από τον κορμό της υποχρεωτικής διδασκαλίας στη Β' και στη Γ' Λυκείου και τη μετατρέπει σε μάθημα επιλογής. Την εντάσσει σε ομάδα μαθημάτων με τον τίτλο «Αρχαιογνωσία» και η διδασκαλία της περιορίζεται στην «Αρχαία Ιστορία» και την «Ιστορία των ιδεών». Η «Ευρωπαϊκή Ιστορία» εντάσσεται σε άλλη ομάδα, αυτή των Κοινωνικών Επιστημών. Η Νεότερη Ιστορία της Γ' Λυκείου δεν υπάρχει στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Στην πρώτη Λυκείου η Ιστορία παραμένει μάθημα υποχρεωτικό με 3 ώρες διδασκαλία την εβδομάδα.


Αυτό προβλέπει η τελική, μέχρι στιγμής, πρόταση του υπουργείου Παιδείας για τη δομή και τη μορφή του Νέου Λυκείου. Συντάκτες της πρότασης, που φέρνει στη δημοσιότητα η «Ε», είναι οι: Αλέξης Δημαράς, Βασ. Κουλαϊδής και Κ. Δημόπουλος.

Βαθιά γνώση της μητρικής γλώσσας, υψηλό επίπεδο της αγγλικής, με τα επιλεγόμενα μαθήματα να κυριαρχούν έναντι των υποχρεωτικών, εισαγωγή της τέχνης και του πολιτισμού στο ωρολόγιο πρόγραμμα και ριζική αλλαγή του μοντέλου διδασκαλίας είναι τα ζητούμενα που θέλει το υπουργείο Παιδείας για το Νέο Λύκειο.

Γύρω από τους άξονες αυτούς στρέφεται και η συγκεκριμένη πρόταση με την οποία μειώνεται ο αριθμός των γνωστικών αντικειμένων αλλά αυξάνονται ελαφρά οι διδακτικές ώρες. Στην Α' Λυκείου οι ώρες, από 32 που είναι σήμερα, γίνονται 34. Στη Β' Λυκείου από 34 και 35 που είναι σήμερα (ανάλογα με την κατεύθυνση) γίνονται 33. Στη Γ' Λυκείου από 31 ώρες που είναι σήμερα γίνονται 33.

Μάθημα επιλογής θα είναι και τα Θρησκευτικά και για τις 3 τάξεις του Λυκείου. Εντάσσονται στην ομάδα «Κοινωνικές Επιστήμες» με 2 ώρες διδασκαλία στην Α' Λυκείου και 3 ώρες στη Β' και στη Γ' Λυκείου.

Η Πληροφορική με τη σημερινή της μορφή ως αυτόνομο μάθημα δεν υπάρχει στο Νέο Λύκειο, αφού με τις επερχόμενες αλλαγές οι Νέες Τεχνολογίες θα διατρέχουν πλέον όλη τη σχολική ζωή του μαθητή.

Η Επιτροπή προτείνει:

1) Την αύξηση των ωρών διδασκαλίας της Νεοελληνικής Γλώσσας και της Λογοτεχνίας κατά δύο ώρες.

2) Την ενίσχυση της αγγλικής γλώσσας που θα διδάσκεται υποχρεωτικά και στις 3 τάξεις του Λυκείου, 3 ώρες την εβδομάδα.

3) Τη μείωση του αριθμού των γνωστικών αντικειμένων, τα οποία εντάσσονται σε ομάδες μαθημάτων ως προς το περιεχόμενό τους (αρχαιογνωσία, μαθηματικά κ.λπ.).

4) Την καθιέρωση περισσότερων μαθημάτων επιλογής και λιγότερων υποχρεωτικών στη Β' και στη Γ' Λυκείου και την ελευθερία επιλογής του μαθητή.

5) Την εισαγωγή δύο επιπέδων στη διδασκαλία ορισμένων μαθημάτων. Το βασικό και το υψηλό, ανάλογα με τις δυνατότητες του μαθητή.

6) Την εισαγωγή νέων μαθημάτων, μέσω της ζώνης «Τέχνη και Πολιτισμός» και μέσω των «Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών» που εντάσσονται οργανικά στο πρόγραμμα σπουδών του Νέου Λυκείου.

7) Την αύξηση των επιλογών στη διδασκαλία ξένων γλωσσών.

8) Την εισαγωγή νέων τεχνολογιών που διατρέχουν όλη τη μαθησιακή διδασκαλία.

9) Την αλλαγή ριζικά του μοντέλου διδασκαλίας και την εφαρμογή της συνεργατικής μεθόδου.

10) Την εισαγωγή ερευνητικής εργασίας την οποία θα κάνει ο μαθητής με τη βοήθεια καθηγητή-συμβούλου. Θα εκπονείται μια εργασία τη χρονιά με ελεύθερη θεματική και για την υλοποίησή της θα ακολουθείται συγκεκριμένη διαδικασία.

Τι προβλέπεται για την Α' Λυκείου

Το σύνολο των μαθημάτων είναι 11. Τα 7 είναι υποχρεωτικά και τα 4 επιλεγόμενα.

α) Τα υποχρεωτικά περιλαμβάνουν ένα φάσμα γνωστικών αντικειμένων το οποίο παρέχει τις βασικές γνώσεις για την αναγκαία γενική παιδεία με ικανοποιητικό αριθμό διδακτικών περιόδων. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας.

β) Τα επιλεγόμενα μαθήματα εντάσσονται σε τέσσερις κατηγορίες μαθημάτων. Οι μαθητές μπορούν να επιλέξουν ένα μάθημα από κάθε ομάδα.

γ) Οι διδακτικές ώρες είναι 34, οι 24 είναι για τα υποχρεωτικά μαθήματα και οι 10 για τα επιλεγόμενα.

δ) Οι μαθητές επιλέγουν υποχρεωτικά μια δραστηριότητα και μια ερευνητική εργασία.

Τι προβλέπεται για τη Β' και Γ' Λυκείου

Το σύνολο των μαθημάτων είναι 9, τα 3 υποχρεωτικά και τα 6 επιλεγόμενα.

α) Τα υποχρεωτικά μαθήματα αφορούν τη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας, την πρώτη ξένη γλώσσα που είναι τα αγγλικά και τη φυσική αγωγή.

β) Τα επιλεγόμενα μαθήματα εντάσσονται σε 6 ομάδες. Η κάθε ομάδα περιλαμβάνει ομοειδή γνωστικά αντικείμενα. Ορισμένα από αυτά προσφέρονται σε βασικό και σε υψηλό επίπεδο. Από τις ομάδες αυτές οι μαθητές επιλέγουν υποχρεωτικά ένα μάθημα από κάθε ομάδα. Επιλέγουν υποχρεωτικά τουλάχιστον ένα εξάωρο μάθημα από τις ομάδες Α έως Ε.

γ) Οι διδακτικές ώρες που πρέπει να συμπληρώσουν είναι 33. Οι 12 ώρες είναι για τα υποχρεωτικά μαθήματα και οι 21 για τα επιλεγόμενα.

δ) Οι μαθητές επιλέγουν υποχρεωτικά μια δραστηριότητα και μία ερευνητική εργασία. *

Ποιοι είναι οι 3 της Επιτροπής

* Ο Αλέξης Δημαράς είναι ιστορικός της εκπαίδευσης, φιλόλογος. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Διετέλεσε πρόεδρος του Κέντρου Εκπαιδευτικής Ερευνας. Ηταν ο βασικός συντάκτης του «Εθνικού Απολυτηρίου» που παρουσίασε το 1996 ο Γ. Παπανδρέου ως υπουργός Παιδείας.

* Ο Βασίλης Κουλαϊδής είναι γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας. Καθηγητής Παιδαγωγικής του τμήματος Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Πτυχιούχος του ΕΜΠ, με διδακτορικό στο Institute of Education του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Κέντρου Εκπαιδευτικής Ερευνας (2000-2004).

* Ο Κώστας Δημόπουλος, σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας. Σπούδασε φυσικός, απέκτησε μεταπτυχιακό στη Διδακτική των Φυσικών Επιστημών από το Πανεπιστήμιο του Reading και διδακτορικό στις Επιστήμες της Αγωγής από το Παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών. Σήμερα είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Σχόλιο "Πιπεριάς": Προφανώς και είναι θετικό να αυξηθούν οι ώρες των ξένων γλωσσών στο Λύκειο. Σε μια εποχή που λαοί, έθνοι και πολιτισμοί βρίσκονται συνεχώς σε επαφή θα πρέπει τα ελληνόπουλα να είναι "οπλισμένα" και γλωσσικά. Θετικό επίσης ότι εισάγονται νέες τεχνολογίες (αλήθεια όμως με τι χρήματα θα εισαχθούν; Γιατί νέες τεχνολογίες σημαίνει πρώτα απ' όλα εξοπλισμός με σύγχρονα μηχανήματα). Ομως γιατί όλα αυτά τα θετικά θα πρέπει να γίνουν σε βάρος της διδασκαλίας της ιστορίας; Για ποιο λόγο δεν πρέπει τα παιδιά μας να μαθαίνουν την σύγχρονη ιστορία της πατρίδας μας; Ελπίζω ότι η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να κάνει άλλη μια... κωλοτούμπα!

Και όλα αυτά όταν οι Ελληνες μαθητές είναι πρωταθλητές στο διάβασμα. Το σχετικό ρεπορτάζ της "Ελευθεροτυπίας" εδώ.

Αν δεν κλέψαμε όλοι μαζί...

Tου Πασχου Mανδραβελη

Η αλήθεια είναι ότι στην υπόθεση Siemens «δεν τα κλέψαμε όλοι μαζί». Κάποιοι λίγοι, πολιτικοί, στελέχη του δημόσιου τομέα και επιχειρηματίες, βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι. Και στην υπόθεση του Βατοπεδίου δεν ανταλλάξαμε τα οικόπεδα όλοι μαζί. Ηταν ρασοφόροι, υπουργοί και ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι που έκαναν τις ανταλλαγές και τους νυχτερινούς αποχαρακτηρισμούς. Ούτε στην υπόθεση των δομημένων ομολόγων τα φάγαμε μαζί. Ηταν οι «άπληστοι χρηματιστές και οι ανίδεες διοικήσεις», που θα 'λεγε και ο κ. Αλογοσκούφης. Ούτε στην «υπόθεση των κουμπάρων» λαδωθήκαμε όλοι μαζί, αλλά ούτε στην υπόθεση Κοσκωτά (για να πάμε λίγο παλιότερα) συμμετείχαμε στο πάρτι όλοι μαζί.

Αν και δεν υπάρχει Ελληνας που να δήλωσε την πραγματική τιμή στα συμβόλαια αγοραπωλησίας ή γονικής παροχής ακινήτων· αν και δεν πρέπει να υπάρχει επαγγελματίας που να δηλώνει όλα του τα εισοδήματα στην εφορία· αν και δεν πρέπει να υπάρχει αγρότης που να μην δήλωσε πλασματική παραγωγή για να πάρει επιπλέον επιδοτήσεις· αν και δεν πρέπει να υπάρχει δημόσιος υπάλληλος που να μην έχει λάβει πλασματικές υπερωρίες και εκτός έδρας, υποθέτουμε για την οικονομία του λόγου ότι δεν κλέψαμε όλοι μαζί. Υποθέτουμε πως οι μόνοι που έκλεψαν ήταν οι βδελυροί πολιτικοί και κάποιοι καταχθόνιοι επιχειρηματίες.

Υπάρχει όμως μια διαφορά μεταξύ του «κλέψαμε όλοι μαζί» και του «φάγαμε όλοι μαζί». Για παράδειγμα: τα 500 εκατομμύρια που πήραν με τον «δίκαιο αγώνα» τους οι αγρότες από τον κ. Σωτήρη Χατζηγάκη, τον Φεβρουάριο του 2009, δεν τα έκλεψαν. Απλώς συνέβαλαν να δημιουργηθεί το υπέρογκο έλλειμμα 15,8% του 2009 που μας χαντάκωσε. Ούτε τα πανεπιστήμια σε κάθε ραχούλα - «δίκαιο αίτημα κάθε τοπικής κοινωνίας» - ήταν κλοπή. Ηταν απλώς επενδύσεις στο βρόντο με στόχο να δημιουργηθεί τοπική «ανάπτυξη», δηλαδή ιδιωτικά εισοδήματα σε καφετέριες, γκαρσονιέρες κ. λπ.

Επίσης: όσοι διορίστηκαν προεκλογικά στο μετρό το 2009 δεν έκλεψαν κανέναν. Σύμφωνα με το πόρισμα του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή, από 1.139 άτομα που απασχολούνταν την 31/3/2004, έφθασαν τα 1.688 άτομα στις 21/10/2009, αύξηση δηλαδή σχεδόν κατά 50%. Η ΑΜΕΛ για πρώτη φορά στην ιστορία της παρουσίασε ζημιές και μαντέψτε ποιος θα τις πληρώσει. Το αστείο δε είναι ότι όλοι εκείνοι που ψέγουν τον κ. Πάγκαλο για την αποστροφή «μαζί τα φάγαμε» είναι οι ίδιοι που ζητάνε επαναπρόσληψη των «απολυμένων» συμβασιούχων του μετρό.

Ενα πράγμα που θέλουμε να ξεχνάμε είναι ότι το πελατειακό κράτος δεν έχει μόνο πάτρωνες. Εχει και πελάτες. Και είναι να απορεί κανείς με τη λογική της παλαβής αριστεράς, η οποία από τη μια μεριά ορθώς καταγγέλλει το πελατειακό κράτος και από την άλλη ζητάει περισσότερο. Οι 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο που πρότεινε ο κ. Τσίπρας «για να αντιμετωπιστεί η κρίση» είναι 100.000 νέοι «πελάτες» του ίδιου κράτους που καταγγέλλει.

Είχαμε φτιάξει ένα σύστημα που όποιος προλάβαινε και μπορούσε, έπαιρνε. Είτε κλείνοντας τους δρόμους, είτε λαδώνοντας πολιτικούς. Κάποιοι λίγοι πήραν πολλά, αλλά αυτά ήταν λιγότερα από τα λίγα που πήραν οι πολλοί. Το να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους ότι γλίστρησαν κάτω από τη μύτη μας 300 δισ., ενώ εμείς απλώς κοιτάζαμε την δουλειά μας, ενέχει τον κίνδυνο να διαιωνίσουμε ένα σύστημα κλεπτοκρατίας, αυτό ακριβώς που πρέπει να περιγράψουμε σωστά ώστε να το αλλάξουμε.

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Sunday, January 2, 2011

Στο κολυμβητήριο

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Η κολύμβηση δηλαδή η κίνηση μέσα σε νερό (θάλασσα, ποτάμι, λίμνη, πισίνα) με κατάλληλες κινήσεις του σώματος κυρίως των χεριών και των χεριών είναι ο καλύτερος τρόπος άθλησης για πολλούς ανθρώπους. Όταν δεν έχεις την τύχη να είσαι κοντά σε θάλασσα η ποτάμι θα πάς σε πισίνα για να διατηρήσεις το σώμα σου σε καλή φόρμα. Η πισίνα μπορεί να είναι δημοτική η ιδιωτική, ανοιχτή η στεγαζόμενη, με κρύο η θερμαινόμενο νερό, μικρή ή ολυμπιακών διαστάσεων.

Νέοι και παιδιά, ενήλικες και συνταξιούχοι έρχονται να κολυμπήσουν για διαφορετικούς λόγους. Μερικοί για να μάθουν κολύμβηση και για να γυμναστούν και να κάνουν ωραία σώματα.. Άλλοι για λόγους υγείας ή για να «δοκιμάσουν» τις αντοχές τους. Ελάχιστοι επειδή δεν έχουν με τι να γεμίσουν τις ώρες τους και πλήττουν. Όλοι πάνε στα αποδυτήρια και αλλάζουν ρούχα φορώντας τα μαγιό τους . Οφείλουν να σεβαστούν τους κανόνες της πισίνας δηλαδή: να μην έχουν φάει τίποτα 3 ώρες πριν, να φοράνε σκουφάκι και ολόσωμο μαγιό. Τα γυαλιά είναι προαιρετικά Υποχρέωση της εταιρείας η της δημοτικής αρχής που έχει την πισίνα είναι να την καθαρίσει και σε τακτικά χρονικά διαστήματα, να ελέγχει, σε μόνιμη βάση, την ποιότητα νερού και την περιεκτικότητα του νερού σε μικρόβια..

Οι κολυμβητές επιλέγουν τον τρόπο να μπουν. Μερικοί προτιμάνε την αργή κίνηση κατεβαίνοντας από τα πλαϊνά σκαλάκια, άλλοι άφοβα και βιαστικοί βουτάνε. Μερικοί χρειάζονται βοηθήματα όπως μπρατσάκια και πλαστικά κυλινδρικά αφρολέξ που ότι και να κάνουν τους κρατά στην επιφάνεια του νερού. Ο ρυθμός και το στυλ της κολύμβησης επίσης διαφέρει ανάλογα με τις δυνατότητες του κάθε ένα. Μερικοί κάνουν γρήγορες ρυθμικές και μηχανικές κινήσεις σαν ρομποτάκια. Μοιάζουν με πλαστικά παπάκια που έχουν ένα πλαϊνό κλειδί . Άλλοι πάνε με το πάσο τους, αργά και με βαρεμάρα σταματώντας συχνά για να ανοίξουν συζήτηση με τους διπλανούς τους. Είναι δηλαδή φανερό ότι δεν ήρθαν για να κολυμπήσουν αλλά για πάρλα. Άλλοι έχουν δικό τους στυλ κολύμβησης που δεν μοιάζει με κανενός άλλου.

Η πολιτική μας ζωή είναι ένα μεγάλο δημοτικό κολυμβητήριο. Τα βαθιά νερά του φαίνονται αλλά δεν είναι καθαρά. Η χλωρίνη που χρησιμοποιείται υποχρεωτικά για την διατήρηση του καθαρό το νερό είναι το κρυφό χρήμα που είναι αόρατο αλλά το νοιώθεις και ερεθίζει τα μάτια σου αν δεν φορέσεις γυαλιά. Μυρίζει και τσούζουν τα ρουθούνια σου. Οι έμπειροι ή άπειροι πολιτικοί μας είναι οι κολυμβητές της πισίνας και δεν σέβονται πάντα τους κανόνες λειτουργίας της. Είναι χορτάτοι και το στομάχι τους είναι γεμάτο με διάφορα «τρόφιμα» που τους υποχρεώνουν να έχουν ήπιο κολύμπι η και καθόλου . Όλοι δηλώνουν ότι ασχολούνται με την κολύμβηση παρντόν με την πολιτική για να σώσουν τον λαό άσχετα αν στην πορεία απομακρύνονται πολύ από το λαό τους. Αυτόν που πληρώνει τα έξοδα της πισίνας. Οι νέοι μπαίνουν βιαστικά και ανυπόμονα, με όρεξη για αγώνες και νίκες και βουτάνε στα βαθιά. Κολυμπάνε βιαστικοί και ανυπόμονοι θέλουν να κάνουν ρεκόρ. Να πάρουν μετάλλια και να αναγνωριστούν γρήγορα σαν πρωταθλητές. Οι κινήσεις τους εντυπωσιάζουν και τραβάνε την προσοχή και ίσως και το χειροκρότημα του κοινού. Άλλοι μπαίνουν «κουρδισμένοι» κάποιο αόρατο χέρι έχει πειράξει το πλαϊνό κλειδί τους. Θα σταματήσουν μόνο όταν τελειώσει η μπαταρία η κουραστεί το χέρι που τους κουρδίζει. Οι κολυμβητές μεγαλύτερης ηλικίας «δοκιμάστηκαν» πρώτα σε πολλά άλλα πράγματα και μετά βουτάνε. Μερικοί μπήκανε με φτωχικά ρούχα στα αποδυτήρια και με ένα μαγιό (μπλε, πράσινο, κόκκινο) και στην πορεία βγήκαν με άλλο μαγιό και πλούσια και επώνυμα ρούχα. Δηλώνουν επίσης ότι αποφοίτησαν σε πειραματικά σχολεία και έτσι εξηγείται η λαμπρή τους καριέρα ως κολυμβητές. Πολλοί άνθρωποι θα θέλανε να πάνε σε αυτή την πισίνα για να δοκιμαστούν και να νικήσουνε τα εμπόδια. Μερικοί όμως προτιμάμε να μείνουμε απ έξω ίσως επειδή δεν θέλουμε να ακούσουμε, όταν θα υψώσουμε ανάστημα την διαταγή «σκάσε και κολύμπα»!

Saturday, January 1, 2011

Τα φάγαμε όλοι μαζί;

Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου

Πασίγνωστη η τάση και η ικανότητα του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης να ταράζει τα νερά.

Κι επειδή ο κ. Πάγκαλος είναι και ευφυής και έμπειρος, έχω την εντύπωση ότι ξέρει πώς θα εκληφθούν τα λόγια του και μάλλον επιδιώκει την κόντρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη δήλωσή του ότι «τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί». Τι σημαίνει ακριβώς η περιβόητη αυτή φράση;

Αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις, τα λόγια του διαβάστηκαν κυριολεκτικά. Δηλαδή, ότι όλοι μας παρανομούσαμε (όσο μας έπαιρνε) και συνεπώς δεν υπάρχουν αθώοι που διαθέτουν το απαραίτητο ηθικό ανάστημα για να καταγγείλουν τους υπόλοιπους. Ή, για να χρησιμοποιήσω ένα άλλο απόσταγμα της λαϊκής σοφίας, όλοι έχουμε τη φωλιά μας λερωμένη.

Νομίζω ότι αυτή η κυριολεκτική ανάγνωση είναι και ανακριβής και άδικη. Ανακριβής, επειδή υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, που δεν «έφαγαν» επειδή ούτε φοροδιέφυγαν -το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να μην πληρώνουν φόρους δεν αλλάζει τίποτα- ούτε εκμεταλλεύτηκαν το πελατειακό σύστημα για να εξασφαλίσουν μια θέση στο Δημόσιο και εκεί να «αράξουν». Και επίσης άδικη εφόσον εξομοιώνει τις πλασματικές υπερωρίες μιας καθαρίστριας με το μεγάλο φαγοπότι των προμηθευτών του Δημοσίου και τη σκανδαλώδη φοροδιαφυγή που γέμισε τα βόρεια προάστια της Αθήνας με παλάτια. Αρα η οργή αποδεικνύεται απολύτως δικαιολογημένη.

Τα πράγματα όμως αλλάζουν άρδην αν δούμε τη ρήση του κ. Πάγκαλου μέσα από μια διαφορετική ερμηνευτική γωνία: συγκεκριμένα, αν διαβάσουμε την κατάσταση όχι μόνο με όρους ρεμούλας και διαφθοράς, αλλά και σαν μια διαδεδομένη πρακτική διαδοχικών κυβερνήσεων να δημιουργούν περιττές και αντιπαραγωγικές θέσεις εργασίας με απώτερο στόχο τη γενικευμένη αίσθηση ευημερίας, η οποία όμως δεν οδήγησε στην αύξηση της παραγωγικότητας ή της ανταγωνιστικότητας, αλλά σε μια καταναλωτική ευδαιμονία που μας ικανοποιούσε όλους.

Ενα συγκεκριμένο (και πραγματικό) παράδειγμα: η κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ.) αποφασίζει να ιδρύσει άλλο ένα πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ σε κάποια επαρχία, με γνώμονα όχι μια προσεκτικά σχεδιασμένη πολιτική περί παιδείας, αλλά για να ευνοηθεί η περιοχή-φέουδο κάποιου υπουργού. Το νέο ίδρυμα έπρεπε φυσικά να στελεχωθεί, και δεν αποκλείεται καθόλου οι διδάσκοντες και το υπόλοιπο προσωπικό που τελικά διορίστηκαν να ήταν καθ’ όλα άξιοι, να μην είχαν καμία σχέση με τα κόμματα και να κέρδισαν τη θέση με το σπαθί τους. Κι όχι μόνον αυτοί. Τα μαγαζιά και οι καφετέριες για τους φοιτητές αναβαθμίστηκαν και πλήθυναν, οι ντόπιοι νοίκιασαν δωμάτια και γενικά η τοπική κοινωνία πήρε τα πάνω της.

Κανείς απ’ αυτούς δεν «έφαγε» ούτε πούλησε την ψήφο του ούτε έκλεψε το Δημόσιο. Για να ανεβάσουν όμως το βιοτικό επίπεδο της χώρας, οι κυβερνήσεις ξόδεψαν λεφτά που δεν είχαν. Και -παραδόξως;- οι συνήθεις επικριτές τους ουδέποτε διερωτήθηκαν πού τα βρήκαν. Αντίθετα οι πάντες έμειναν ευχαριστημένοι. Οι μαγαζάτορες, οι ιδιοκτήτες των σπιτιών, οι διδάσκοντες (που κατά πάσα πιθανότητα ανήκουν στην Αριστερά και σήμερα έχουν βγει στα κεραμίδια). Με αυτή τη μεταφορική έννοια, όντως «τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί». Μπορεί κάποιοι να ωφελήθηκαν περισσότερο από άλλους, μπορεί να έγιναν ρουσφέτια ή αδικίες, αλλά η αίσθηση της ευζωίας απλώθηκε και θεωρήθηκε «κεκτημένη». Χάρη στα δανεικά, όπως διαπιστώσαμε όταν ήταν ήδη αργά.

Ισως δεν πρόκειται για το μοναδικό ή το πιο σημαντικό λάθος που βαρύνει τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης. Είναι όμως απορίας άξιο γιατί οι επικριτές του κ. Πάγκαλου απέρριψαν, χωρίς καν να συζητήσουν, αυτή την εκδοχή.

Πηγή: Ελευθεροτυπία