Friday, March 29, 2013

Δηλαδή, τώρα εγώ σώθηκα;

Του Πέτρου Κατσάκου

Και η μέρα ξεκινά με το χαρτί της απόλυσης στα χέρια.

Και ξαφνικά ένα πρωί περνάς στην άλλη όχθη. εκεί που ζουν οι περιττοί

Διαβαίνεις την κόκκινη γραμμή.

Κοιτάς μέσα σου.

Αναρωτιέσαι.

Ψάχνεις το λάθος, παλεύεις με το θυμό και τη θλίψη.

Τόσον καιρό έγραφες για τους άλλους και τώρα πρέπει να γράψεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Και τι να σου πουν οι λέξεις;

Να βγεις στο δρόμο ή να τρέξεις να κρυφτείς;

Να φωνάξεις ή να σωπάσεις;

Να πας με τον θυμό ή με τη θλίψη;

Μετά τη φτώχεια, η ανεργία. Μετά την ανεργία τι; Η σιωπή;

Κοιτάζεις γύρω σου και μετράς τη βουβαμάρα.

Η πόλη σαστισμένη συμπαρίσταται σιωπηλά στην καταστροφή της, που έχει το ωραίο όνομα της «σωτηρίας».

Γύρω σου βλέπεις συμπαραστάτες της αυτοκαταστροφής, με το ακόμα πιο ωραίο όνομα της «σύνεσης» του πολιτικού συστήματος, που «ήρθε επιτέλους σε αυτόν τον τόπο».

Και αναρωτιέσαι.

Δηλαδή, τώρα εγώ «σώθηκα»;

πηγή: Left.gr

Thursday, March 28, 2013

Η απάντηση του Βασίλη Βενιζέλου στις ανακρίβειες του Νίκου Νικολόπουλου

Βασίλης Βενιζέλος
Είναι η πρώτη φορά στην δημοσιογραφική μου πορεία που ανακατωμένες ανακρίβειες, διατυπωμένες από τον προερχόμενο από τη Ν.Δ. ανεξάρτητο βουλευτή, τον Νίκο Νικολόπουλο, στον τηλεοπτικό σταθμό του Σπύρου Καρατζαφέρη, στις 27 Μαρτίου 2013, με υποχρεώνουν να ξεκαθαρίσω ορισμένα ζητήματα που με αφορούν προσωπικά και να έρθω σε επικοινωνία με τον δικηγόρο μου, προκειμένου να προχωρήσω στη διεκδίκηση των νομίμων δικαιωμάτων μου.

Ο κ. Νικολόπουλος υπονόησε τεχνηέντως και κακόβουλα ότι λαμβάνω 7.000 ευρώ το μήνα για να κάνω μαθήματα σε αστυνομικούς, καθώς και ότι εγώ, ως υπάλληλος του ΟΚΑΝΑ, έγραψα εναντίον του πριν λίγες ημέρες στην Αυγή. Αιδώς!

Η αλήθεια είναι η εξής: Υπέβαλα όλα τα νόμιμα δικαιολογητικά μου στην αρμόδια υπηρεσία του ΟΚΑΝΑ για 4 προκηρύξεις διαγωνισμών για θέσεις επικοινωνιολόγου. Μέσα από όλες τις νόμιμες διαδικασίες κατάφερα να είμαι ένας από τους 3 υποψηφίους οι οποίοι έγιναν δεκτοί από το Δ.Σ. του ΟΚΑΝΑ. Έγινα δεκτός για θέση εξωτερικού συνεργάτη με τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών και συνολική αμοιβή (μικτή) ύψους 7.000 ευρώ (περιλαμβανομένων ΦΠΑ 23% και παρακράτησης φόρου 20%) έως το τέλος του έργου, δηλαδή έως το τέλος του 2014. Η εργασία την οποία μου αναθέτει ο ΟΚΑΝΑ είναι η παραγωγή ενημερωτικού υλικού για τις εξαρτήσεις, το οποίο θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν πολλές δημόσιες υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων και η αστυνομία, καθώς και η σύνταξη δελτίων τύπου και η οργάνωση συνεντεύξεων τύπου στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.

Όσο για την υποτιθέμενη επίθεσή μου στον Νίκο Νικολόπουλο μέσα από ρεπορτάζ μου στην Αυγή, ο κ. βουλευτής γνωρίζει ελληνικά και ξέρει πολύ καλά ότι πρόκειται για επίθεση του προέδρου του συλλόγου των εργαζομένων του ΟΚΑΝΑ Γιάννη Κακλαμάνη, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνέντευξης τύπου του συλλόγου, την οποία παρουσιάζει το ρεπορτάζ μου, το οποίο κακοποίησε σκοπίμως και συκοφαντικά ο Νίκος Νικολόπουλος.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ 

Πέρασε ένας χρόνος χωρίς τον σ. Γιάννη

28 Μαρτίου 2012-28 Μαρτίου 2013. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την ημέρα που ο σύντροφος Γιάννης Μπανιάς έφυγε από τη ζωή. Και αυτός ο χρόνος μεγάλωσε την απώλεια. Ο σύντροφος Γιάννης ήταν από τους ανθρώπους που σημάδεψαν τη πορεία μου στην Ανανεωτική Αριστέρα, το ΚΚΕ Εσωτερικού και την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Η μοίρα έφερε να είμαστε πάντα από την ίδια, κομματική, πλευρά. Στο 4ο (και τελευταίο...) συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού ήμουν και εγώ ένας από τους "Μπανιάδες" που ήθελαν την αναβάθμιση και όχι τη διάλυση του ΚΚΕ Εσωτερικού, ενώ στη συνέχεια περπατήσαμε μαζί τον δύσκολο δρόμο του ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά και στη συνέχεια όταν μετασχηματίστηκε σε Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ) πάλι μαζί είμασταν στο αγώνα για την ανασύνθεση της αριστεράς. Οι δρόμοι μας χώρισαν για λίγο καθώς εγώ εντάχθηκα στον ΣΥΝασπισμό, ενώ αυτός έμεινε σταθερά στο μετερίζι της ΑΚΟΑ. Το 2004 συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ και έτσι οι κομματικοί μας δρόμοι ξανασυναντήθηκαν. Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν το 2007 εκλέχθηκε βουλευτής Επικρατείας γιατί έβλεπα μια δικαίωση στους αγώνες του για την ενότητα της Αριστεράς, παρότι ο σ. Γιάννης σ' όλη του τη ζωή ποτέ δεν διεκδικήσε προνόμια, "καρέκλες" και τίτλους. Εδωσε με ηπειρώτικη λεβεντιά τη μάχη με τον καρκίνο. Η απουσία του στις δύσκολες μέρες που περνά η πατρίδα είναι μεγάλη. Αριστεροί με την ανιδιοτέλεια του Γιάννη Μπανιά σπανίζουν στο τόπο μας!

Sunday, March 24, 2013

Ελεύθεροι Κατακτημένοι

Του Αλκίνοου Ιωαννίδη

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.

E mail από την Μάλτα....

Αποτελεσματικές λύσεις: Mαλτέζικες εταιρείες ή – προσωρινά - τραπεζικοί λογαριασμοί Kυπριακής εταιρείας στη Μάλτα 

Ειδικοί (προνομιακοί) οικονομικοί οροί για πελάτες που ήδη χρησιμοποιούν Kυπριακές εταιρείες - λύσεις για αποτελεσματική αντιμετώπιση της προσωρινής τραπεζικής κρίσης στην Κύπρο 23/3/2013
Λύσεις (Α και Β πιο κάτω):

Α. Άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών Kυπριακής εταιρείας στη Μάλτα Ή

Β. «Μεταφορά Kυπριακής εταιρείας στη Μάλτα»

… Σε πολύ χαμηλές τιμές και χωρίς να χάνονται τα χρήματα που ήδη πληρώθηκαν για την παλιά Kυπριακή εταιρεία

** Κάντε scroll στο τέλος της σελίδας για την τελευταία ενημέρωση μας για την Kυπριακή τραπεζική κρίση **

Α. Άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών Kυπριακής εταιρείας στη Μάλτα (σε 10 εργάσιμες ημέρες)
(δεν περιλαμβάνονται επιπλέον έξοδα πιστοποιήσεων εγγράφων ή/και επιπλέον εργασίες από τις κανονικές που τυχόν ζητηθούν από νομικά τμήματα τραπεζών για ειδικές περιπτώσεις πελατών)
Εταιρικοί λογαριασμοί με internet banking – 425 ΕΥΡΩ (πιστωτικές / χρεωστικές κάρτες επιπλέον 175 ΕΥΡΩ) Προσωπικοί λογαριασμοί – 245 ΕΥΡΩ

Β. «Μεταφορά Kυπριακής εταιρείας στη Μάλτα (σε 10 εργάσιμες ημέρες)»

Ελβετός με ψυχή Ελληνα

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Ο Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ, ο Ελβετός γιατρός και εκδότης των «Ελληνικών Χρονικών», θάφτηκε κάτω από τα ερείπια του Μεσολογγίου. Είχε προλάβει να ασπαστεί την Ορθοδοξία και να παντρευτεί Ελληνίδα.

Ετσι ο τυχοδιώτης γιατρός, την ύσταστη στιγμή της απόφασης, δεν πήγε με τον εχθρό. Επέλεξε να αγωνιστεί, αυτός ο εκδότης, με τον αδελφό του στην έκδοση της εφημερίδας και στη μάχη, τον τυπογράφο Δημήτρη Μεσθενέα. Σκοτώθηκαν μαζί στις 11 Απριλίου 1826. Αντί θανάτου, αιώνιος δάφνη επάνω από τον τάφο τους.

Πώς ξεκίνησαν όλα; Τον Δεκέμβριο του 1823 καταφθάνει στο Μεσολόγγι ο Αγγλος συνταγματάρχης Λέτσεστερ Στάνχοπ. Ακολουθεί τον Βύρωνα σταλμένος από τη Φιλελληνική Εταιρεία του Λονδίνου, κυρίως για να έχει πόδι η αυτοκρατορία στην κατεχόμενη Ελλάδα. Εχει ως αποστολή να οργανώσει ταχυδρομεία, υγειονομική υπηρεσία και να βοηθήσει στην ίδρυση ενός «ελεύθερου Τύπου», κατά δήλωσή του. Κοινώς να υποστηρίξει την κυκλοφορία ανεξάρτητων πολιτικών εφημερίδων. Αρκεί να μην καταφέρονται εναντίον της βασιλείας.

Οι σχέσεις του Μάγερ με τον Βύρωνα ήταν τεταμένες. Ο Βύρων σε γράμμα του από το Μεσολόγγι, στις 19 Μαρτίου 1824, εκφράζει τις ανησυχίες του, μήπως τα άρθρα του Ελβετού γιατρού εναντίον της μοναρχίας και οι φιλελεύθερες ιδέες του για την ανάγκη ελευθεροτυπίας, προδιαθέσουν εχθρικά απέναντι της Ελλάδας τα συντηρητικά καθεστώτα των ηγεμόνων της Ευρώπης, δημιουργήσουν παρεξηγήσεις και βλάψουν τον Ελληνικό Αγώνα.

Αναφέρει ο Βύρων επί του θέματος: «Ο Dr Meyer, ο εκδότης με την απαραβίαστη ελευθερία του Τύπου, παραδέχεται την Ελευθερία να την ασκεί με απεριόριστη διάκριση, -όπως μου λέγουν- κατά τη θέληση και την ευχαρίστησή του. Είναι ο συγγραφέας ενός άρθρου κατά της μοναρχίας, από το οποίο ενδέχεται να έχει ωφέλεια και φήμη, αλλά οι εκδότες θα βρουν τον μπελά τους, αν δεν λάβουν τα μέτρα τους [...]. Είναι Ελβετός ως προς την καταγωγή και Ελληνας ως προς την αξίωσή του να είναι».

Ο Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ (Johann Jakob Meyer) γεννήθηκε στη Ζυρίχη στις 30 Δεκεμβρίου 1798 και ανήκε σε οικογένεια ιατρών. Εκ χαρακτήρος ήταν ανήσυχος και τυχοδιωκτικός. Σπούδασε φαρμακευτική και κατόπιν ιατρική, χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Εν τούτοις, εμφανίστηκε στη Φιλελληνική Επιτροπή της Βέρνης με την ιδιότητα του ιατρού και του χειρουργού και με δική της χορηγία έβγαλε τα ναύλα, για να έρθει στην Ελλάδα. Πολέμησε μάλιστα στη ναυμαχία του Κορινθιακού, το διήμερο 5 και 6 Μαρτίου του 1822.

Οπως καταλαβαίνετε από την προϊστορία του, δεν γνώριζε τίποτα από τυπογραφία και εκδόσεις! Ο Αγγλος συνταγματάρχης δεν το βάζει κάτω, όταν διαπιστώνει ότι στο Μεσολόγγι λείπουν οι ειδικευμένοι επαγγελματίες. Τα τυπογραφικά μηχανήματα που περιμένει να έρθουν μαζί με τον Βύρωνα βρίσκουν εμπόδιό τους τουρκικές φρεγάτες. Ο Βύρων και οι σύντροφοί του θα καταφέρουν να διαφύγουν και η τυποτεχνική υποδομή θα οδηγηθεί στην Πάτρα.

Τι συνέβη όμως; Στο Μεσολόγγι υπήρχαν σε αχρησία τυπογραφικές μηχανές που έφερε ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Εφθασαν στην πόλη της λιμνοθάλασσας τον Ιούλιο του 1821. Ηταν ένα μικρό γαλλικό πιεστήριο των εργοστασίων Ντιντό για να τυπώνει προκηρύξεις και άλλα μικρά έγγραφα. Αυτό λειτούργησε για να εκδοθούν στην πρώτη φάση τους τα «Ελληνικά Χρονικά», υπό την καθοδήγηση του τυπογράφου Παύλου Πατρικίου. Σ' αυτό το πιεστήριο θα τυπωθούν συνολικά τριάντα ένα φύλλα της εφημερίδας.

Η ένδειξη ότι τυπώθηκαν «παρά Δ. Μεσθενέως» βάζει στο παιχνίδι έναν τυπογράφο-λόγιο από τη Σμύρνη, που διδάχτηκε την τέχνη στο Παρίσι και σημειώνεται σε όλες τις εκδόσεις του Μεσολογγίου. Αυτός θα αναφέρεται ως διευθυντής του τυπογραφείου ώς τη θυσία του. Κοντά του θα μαθητεύσουν οι Μεσολογγίτες Ιωάννης Πεπονής και Χρήστος Ντάγκλας και ο Σάμιος Σπ. Παιδάκος. Τις μεταφράσεις τις κάνει ο Δ. Παυλίδης, δάσκαλος από τη Σιάτιστα.

Εν τω μεταξύ, φθάνουν από την Πάτρα τα τυπογραφικά μηχανήματα της Εγγλιτέρας. Ετσι, από τον αρ. 32 της 20ής Απριλίου του 1824 και ώς το τέλος του ιδίου έτους, θα κυκλοφορήσουν τα εκατόν έξι φύλλα των «Ελληνικών Χρονικών». Σε μορφή βιβλίου, πρωτοτυπώνονται το «Προσωρινό Πολίτευμα και Σχέδιο Οργανισμού και των επαρχιών αυτής» και η μετάφραση των «Συνταγμάτων της Βρετανίας και των Ηνωμένων Επικρατειών της Αμερικής». Είχαν την υπογραφή του Αναστ. Πολυζωίδη.

Το επόμενο έτος θα συνεχιστεί η έκδοση με εκατόν πέντε φύλλα και τον «Υμνο εις την ελευθερίαν», που «έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός Ζακύνθιος τον Μάιον μήνα 1825». Το 1826 θα τυπωθούν τα δεκαπέντε τελευταία φύλλα.

Το τελευταίο φύλλο είχε χρονολογία 20 Φεβρουαρίου 1826 και αριθμό 11-15. Μετά; Το τυπογραφείο θα ταφεί στα ερείπια της κατεστραμμένης πόλεως. Από το πιεστήριό του, ένα κομμάτι σώζεται σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο κι άλλο ένα είναι τοποθετημένο πάνω στον τάφο του Μάγερ εν Μεσολογγίω.

Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Saturday, March 23, 2013

Είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε


«Δεν είν’ οικόπεδο που το καταπατούνε
ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει
είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε
και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει».
Διονύσης Σαββόπουλος

Με αφορμή την χρηματοπιστωτική (sic) κρίση στη Κύπρο, η γνωστή… παρέα των εγχώριων «ευρωπαϊστών» βγήκε πάλι σεργιάνι και άρχισε τις… «απειλές», τις «κατάρες» αλλά και τα «αναθέματα» για το «Όχι» της Κυπριακής βουλής. Μέχρι και τον πλέον αποτυχημένο Κύπριο πολιτικό, τον Μιχάλη Παπαπέτρου «ξέθαψαν» για να ενισχύσουν την προπαγάνδα τους. Εντελώς… τυχαία βέβαια είναι οι ίδιοι που το 2004 γύριζαν στα κανάλια, ελλαδίτικα και κυπριακά, προαναγγέλλοντας την… βύθιση του νησιού σε περίπτωση που οι Κύπριοι απέρριπταν το εκτρωματικό σχέδιο Ανάν. Ο Κυπριακός λαός ευτυχώς δεν τους άκουσε και έστειλε το έκτρωμα του Ανάν στο καλάθι των άχρηστων εγγράφων της ιστορίας. Φυσικά τι κι αν πέρασαν εννέα χρόνια από την απόφαση του Κυπριακού λαού; Κάποιοι δεν ξεχνούν με τίποτα. Και τώρα οι ίδιοι προαναγγέλλουν την καταστροφή της Κύπρου στη περίπτωση που δεν σωθούν οι… τράπεζες! Με θράσος μιλάνε για το καλό της Μεγαλονήσου όταν και τα μικρά παιδιά γνωρίζουν ότι η οικονομία της Κύπρου στηρίζεται στον τουρισμό (περίπου 20% του ΑΕΠ), στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες (20% του ΑΕΠ) και στη ναυτιλία (15% του ΑΕΠ), που αποδίδουν περίπου το μισό από το ΑΕΠ της μεγαλονήσου, ενώ το σύνολο των υπηρεσιών παράγουν το 80% του ΑΕΠ. Η βιομηχανία προσφέρει επιπλέον 16% και η αγροτική παραγωγή ένα ασθενικό 2,4%. Το όλο σχέδιο του Eurogroup δεν ήταν για να κτυπηθεί το μαύρο χρήμα της Κύπρου (καθώς «μαύρο» χρήμα υπάρχει μπόλικο σε διάφορες ευρωπαϊκές τράπεζες π.χ. του Λουξεμβούργου) και χαρακτηριστικά ο οικονομολόγος Γιώργος Ιωαννίδης έγραψε τις προάλλες στο capital.gr: «….η πρόταση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για κούρεμα των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η κυπριακή συμμετοχή στο πρόγραμμα «διάσωσης» αποτελεί μια αυτοκτονική επιλογή για την Κύπρο, για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και, εν τέλει, για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για την Κύπρο, το κούρεμα των καταθέσεων ισοδυναμεί με δήλωση αδυναμίας να εγγυηθεί τον ρόλο της ως διεθνή τραπεζίτη. Εν τέλει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τραπεζική πίστη είναι σε τελική ανάλυση κυριολεκτική πίστη/βεβαιότητα ότι θα τηρηθούν οι κανόνες του συμβολαίου. Θα έβαζε κανείς τα λεφτά του στις τράπεζες της Ελβετίας εάν θεωρούσε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί η κυβέρνηση να τα επιτάξει; Ο υπερτροφικός τραπεζικός τομέας της Κύπρου, που σύμφωνα με κάποιους αποτελεί την αιτία του προβλήματος, είναι για τους Κύπριους η αιτία που τρώνε ψωμί, ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που τους επιτρέπει να ζουν όπως ζουν, δηλαδή καλά. Για τους Κύπριους ο υπερτροφικός τραπεζικός τομέας αποτελεί τόσο πρόβλημα όσο αποτελεί για τους Γερμανούς ο υπερτροφικός βιομηχανικός τομέας και για τους Έλληνες ο υπερτροφικός κατασκευαστικός και τουριστικός, για να μην αναφερθούμε στο ρόλο του υπερτροφικού City για την βρετανική οικονομία. Δημιουργούν προβλήματα, αλλά μέσω αυτών ζουν. Συνεπώς, το κούρεμα των καταθέσεων ακυρώνει εν μία νυκτί μια αναπτυξιακή στρατηγική 20 ετών, γύρω από την οποία έχει δομηθεί το σύνολο της κυπριακής οικονομίας. Η στιγμιαία από-μεγέθυνση του κυπριακού τραπεζικού τομέα δεν θα μπορούσε παρά να έχει τις ίδιες συνέπειες που έχει κάθε οικονομική πολιτική «σοκ»: αρνητικές. Την επόμενη ημέρα η Κύπρος θα έπρεπε να βρει κάτι άλλο να κάνει». Σε συνέχεια της σκέψης του Γιώργου Ιωαννίδη θα συμφωνήσω ότι το «κούρεμα» στις καταθέσεις είναι κτύπημα ευθεία στον τρόπο ζωής των Κυπρίων. Ορισμένοι (και καλά…) ευρωπαϊστές μιλάνε, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, ως φανατικοί κομμουνιστές υπερ του «κουρέματος» των καταθέσεων πάντα βέβαια με τον μανδύα της καταπολέμησης του «μαύρου» ρωσικού (κατά προτίμηση…) χρήματος.

Άλλος δρόμος

Όμως υπάρχουν άλλες λύσεις για τα προβλήματα της Κύπρου; Φυσικά. Καθώς μιλάμε για αποκλειστικό πρόβλημα με το τραπεζικό σύστημα θα μπορούσαν οι Κυπριακές τράπεζες να χρηματοδοτηθούν απευθείας από το EFSF/ESM χωρίς εγγραφή στο δημόσιο χρέος (όχι με τη μορφή δανείου που θα μεγάλωνε το δημόσιο χρέος), είτε με χρηματοδότηση από άλλο σχήμα. Όμως αυτές οι επιλογές έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σχέδιο που εφαρμόζουν οι Γερμανοί στην Ευρωζώνη, τιμωρώντας λαούς και κράτη που υποτίθεται ότι «ζούσαν» πέρα από τις οικονομικές τους δυνατότητες. Είναι μια πολιτική που θέλει την αντικατάσταση των κοινωνικών δομών, την απώλεια των εργασιακών δικαιωμάτων που ήρθαν σαν αποτέλεσμα των μεταπολεμικών διεκδικήσεων του εργατικού & λαϊκού κινήματος, με ένα νεοφιλελεύθερο σχέδιο στο οποίο όλα θυσιάζονται στο βωμό της ανταγωνιστικής (sic) οικονομίας. Δεν πρέπει να φεύγει από το τραπέζι ότι η προηγούμενη (αριστερή τρομάρα της…) κυβέρνηση Χριστόφια έχει πρόσδεση τα οικονομικά συμφέροντα του νησιού, που πηγάζουν από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων & φυσικού αερίου, κυρίως στα αγγλικά συμφέροντα με την παραχώρηση των κοιτασμάτων μόνο σε αγγλοσαξωνικές και δυτικοευρωπαϊκές εταιρείες πετρελαίων με τη συμμετοχή και του γειτονικού Ισραήλ. Η κίνηση αυτή έχει προκαλέσει τη δυσαρέσκεια της Ρωσίας, που την «έδειξε» τις τελευταίες μέρες με τον πιο ηχηρό τρόπο. Παράλληλα Ρωσία και Γερμανία, έχουν αναπτύξει στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις, με το φυσικό αέριο να τους ενώνει. Ενδεικτικό των σχέσεων είναι ότι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ μετείχε στο διοικητικό συμβούλιο της βρετανο-ρωσικής πετρελαϊκής εταιρείας ΤΝΚ-ΒΡ, ως στενός φίλος του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Γερμανός πολιτικός είναι επικεφαλής του σχεδίου της Γκαζπρόμ για την κατασκευή του αγωγού Nord Stream. Τι δεν καταλαβαίνετε;

Εθνική ιδιαιτερότητα

Η Κύπρος, πέρα από τις οικονομικές, είχε και «άλλες» ιδιαιτερότητες που ενοχλούν ακόμα περισσότερο τους εγχώριους (και καλά…) ευρωπαϊστές. Εθνικές ανησυχίες. Κάτι που συναντάς και σ’ άλλους ευρωπαϊκούς λαούς (π.χ. δεν έχω ακούσει κανέναν όταν μιλάει για την Ιρλανδική οικονομική κρίση να μιλάει υποτιμητικά για τον ΙΡΑ, για τον ενωτικό αγώνα των Ιρλανδών στο Βόρειο κομμάτι του νησιού ή για το «όχι» που είχαν ψηφίσει οι Ιρλανδοί το 2008 στο δημοψήφισμα για τη συνθήκη της Λισσαβόνας…). Όμως οι Έλληνες της Κύπρου κάθε φορά που έχουν κάποιο «πρόβλημα» στήνονται στο τοίχο για όλη τους την ιστορία. Βλέπεις έχουν πει πολλά «όχι» στους ισχυρούς του πλανήτη στο πέρασμα των χρόνων. Το 1931 με τα Δεκεμβριανά ήταν οι Έλληνες της Κύπρου που αμφισβητούσαν την Βρετανική αυτοκρατορία. Το 1955 αμετανόητοι επανήλθαν διεκδικώντας ένοπλα με την ΕΟΚΑ την Ένωση με την μητέρα Ελλάδα και όλος ο κόσμος είδε αμούστακα παιδιά να μην λυγίζουν μπροστά στην αγγλική αγχόνη. Το 2004 πάλι όχι στα σχέδια για διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τώρα πάλι όχι. Ε όπως και να το κάνουμε για «ορισμένους» αυτά τα επαναλαμβανόμενα «όχι» είναι ενοχλητικά. Και την κατάλληλη στιγμή, μετά από μια παταγώδη κυβερνητική αποτυχία του Χριστόφια «κτυπάμε» τον έναν από τους δυο βασικούς πυλώνες της (καπιταλιστικής…) κυπριακής οικονομίας. Το τραπεζικό σύστημα. Το μήνυμα είναι σαφέστατο και ευκρινέστατο. Ή υποταγή στην εμβάθυνση του νεοφιλελεύθερου, γερμανικού, υποδείγματος ή σας οδηγούμε στην άτακτη χρεωκοπία. Και όμως η Κύπρος μπορεί να περπατήσει έναν άλλο δρόμο όπου θα ξαναβρούμε με σύγχρονο τρόπο, με νέες κοινωνικές συμμαχίες και μορφές, το νόημα της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας. Ο Κυπριακός λαός, έχει αποδείξει στο πέρασμα των χρόνων ότι στις δύσκολες στιγμές έχει την καλύτερη απάντηση. Οψόμεθα!

Saturday, March 16, 2013

Το Κούρεμα των Κωλοελλήνων

«Μελαμψές φυλές
κοντοπόδαρες,
Σειλινοί του κράτους
που ξερνάει και να `τους,
τσιφτετέλληνες
με γονείς ληστές
των συντρόφων τους θύτες
για αμνηστία αλήτες
τώρα διοικητές.
Κράτος ασυστόλων
και πεσμένων κώλων
κωλοέλληνες. 

Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στον γνωστό άγριο ρωμιό
στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη
απ’ ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.»

Ο μέγας Σαββόπουλος μέσα σε λίγες γραμμές ευφυέστατα αναλύει τον μάταιο ελληνικό μας κόσμο. Ρίχνει αυγά στον τοίχο, κανείς δεν ακούει ούτε καν πια στην Βόρειο Ήπειρο (εξολοθρεύσαμε τους βορειοηπειρώτες) ούτε στην Κύπρο. Κουρέψαμε αντί την κεφαλή μας, τον νουν μας. Τώρα όλοι οι Έλληνες καλούμαστε να αποφύγουμε άλλες εθνικές τραγωδίες. Δεν πρέπει να σπάσει ούτε μια ελληνική μύτη. Με μαχητικότητα και σθένος και κουράγιο να αντιμετωπίσουμε το δεξιό ΑΚΕΛ του συναγερμού και να το αναγκάσουμε να φύγει τώρα πριν τελειώσει η θητεία του. Αν ο Χριστόφιας έκανε 5 χρόνια για να μας καταστρέψει και να μας ξεφτιλίσει, ο νέος Χριστόφιας θα τα καταφέρει πολύ πιο γρήγορα. Ο λαός βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη θέση. Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι στους πολέμους υπάρχουν θύματα. Εμείς θα είμαστε τα θύματα εκτός εάν αντισταθούμε, εάν ξεπεράσουμε τον κακό μας εαυτό και από κωλοελληνες μεταλλαχτούμε σε Έλληνες. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται. Να κατανοήσουμε ότι οι νεοναζί οι νεοβρετανοι και οι νεοσυναγερμικοι θα πάψουν να μας πατούν στο λαιμό μόνο αν τους αντισταθούμε. Όχι με χάπενινγκ και φουσκωμένα μπαλόνια, αλλά με τον τρόπο που τους αντιμετωπίσαμε το 1940 το 1955 και το 2004. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία και μιαν οκκάν αρτζίθκια που λέει κι ο ποιητής.

Ο συναγερμός άρχισε να δείχνει τα σάπια και βρώμικα δόντια του. Δεν πέρασε ένας μηνάς από τότε που πήρε την εξουσία και άρχισε τα δαγκώματα. Μόνο οι τυφλοί και οι συνειδητοί προδότες της αγγλολάγνας ελίτ δεν βλέπουν που μας οδηγεί ο Αναστασιάδης, ο άνθρωπος που τάχατες δεν θα δεχόταν κανένα κούρεμα και θα νοικοκύρευε τα οικονομικά μας και διάφορες τέτοιες άλλες αρλούμπες.

Τώρα θα δούμε ποιοι θα σταθούν διπλά στον λαό και ποιοι ξανά θα τον παραπλανήσουν. Δεν έχουμε αυταπάτες. Εμείς αυτόνομα και προσεκτικά θα σταθούμε εμπόδιο στους ξένους και ντόπιους νεοναζί. Τάγματα εφόδου αυτοί ξυπόλητα τάγματα εμείς. Ε όχι και εντελώς ξυπόλυτα κάτι έχει αλλάξει από το 1940 κατι εχουμε μάθει κι εμείς.

«Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.»

Η άνοιξη είναι εδώ, οι νεκροί μας είναι συνεχώς στους τροχούς και τώρα η σειρά μας να δώσουμε το αίμα μας. Αν το έγραψε η μοίρα να βρούμε τον πρωτομάστορα μας απ’ αυτούς που κρατούσαν ελληνικές σημαίες δεν θα είναι η πρώτη φορά. Συνηθισμένοι οι ενωτικοί από τέτοια. Αδέλφια στους δρόμους. Αδέλφια ξανά έξω απ το Προεδρικό. Αδέλφια έξω από την γερμανική Πρεσβεία. Αδέλφια εάν είναι να φύγουμε από την ευρωπαϊκή ένωση και το ευρώ για να παραμείνουμε Έλληνες και αφέντες του τόπου μας, πολύ μα πολύ μικρό το κακό. Τα οποιαδήποτε χρέη μας τα ξεπληρώνουμε πουλώντας όλα τα υπάρχοντα μας και όλες τις περιουσίες μας με το χαμόγελο στα χείλη, ω σκατάες.

Πηγή: ΕΝΩΣΙΣ

Friday, March 15, 2013

Στο προεδρικό ο Δρουσιώτης

Με δύο έμπειρους δημοσιογράφους ενίσχυσε την ομάδα των συνεργατών του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης. Πρόκειται για τον Πάμπο Χαραλάμπους, επί σειρά ετών αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Αλήθεια» και τον δημοσιογράφο Μακάριο Δρουσιώτη, ο οποίος αποχαιρετά την μάχιμη δημοσιογραφία. Ο Μακάριος Δρουσιώτης θα έχει ειδικά καθήκοντα, τόσο στον τομέα της ενημέρωσης, όσο και της έρευνας. Ο αποτυχημένος αγώνας υπέρ του σχεδίου Αναν δικαιώνεται! "Καλύτερο" δείγμα προς του ΑγγλοΑμερικάνους δεν θα μπορούσε να δώσει ο Νίκος Αναστασιάδης. Έρχονται (ακόμα πιο...) δύσκολα χρόνια για τη Κύπρο....

Θα προκάνουμε, σύντροφοι;

Του Σπύρου Λυκούδη

«Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί σήμερα στο χώρο της ελληνικής Αριστεράς. Με βάση το εκλογικό του ποσοστό, φαίνεται να είναι αποδεκτός από ευρύ τμήμα των πολιτών. Αυτή η αποδοχή δεν εξηγείται μόνο με τη δεδομένη ισχύ της υποσχεσιολογίας σε περιόδους βαθειάς κρίσης. Είναι και κάποιες παθογενείς ιδιαιτερότητες της ελληνικής αριστερής θεώρησης των πραγμάτων, ρητές και άρρητες, που σε τέτοιες φάσεις δημιουργούν δυναμικές. Εντοπίζω τις 4 συνήθεις, αυτές ακριβώς που βάζουν τελικά την Αριστερά στη γωνία, παρά τα κέρδη που της αποφέρουν στη φάση της οργής. 

Α) Η αμφισβήτηση των αξιών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των θεσμών της, με την κατ΄ επιλογήν τήρηση νόμων και κανόνων, τακτική που υποσκάπτει και αφοπλίζει τελικώς τη Δημοκρατία. Β) Η ανοχή απέναντι στη βία, με την ερμηνεία ότι πρόκειται για φαινόμενο που γεννά η κρίση. Η αντίληψη αυτή είναι ελκυστική κυρίως σε ένα δυναμικό και νεανικό ακροατήριο αλλά καλλιεργεί αυταπάτες και προσδοκίες, τις οποίες πολύ δύσκολα θα διαχειριστεί στο μέλλον χωρίς κοινωνικό κόστος. Γ) Το επαναλαμβανόμενο στερεότυπο της δαιμονοποίησης των ξένων. Οι οποίοι ευθύνονται για όλα. Τη Χούντα, τη SIEMENS, τα μνημόνια, την αποδιάρθωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τον εκμαυλισμό των αγροτών μέσω των επιδοτήσεων, την επιβουλή του ήλιου και του αέρα μας ……και πάει λέγοντας στη βάση διεθνών ανθελληνικών συνομωσιών. Η αντίληψη αυτή καθιστά ενόχους γενικώς… τους ξένους και αθωώνει το ντόπιο πελατειακό σύστημα, μια απολύτως ελληνική ιδιαιτερότητα, υποσκάπτει δε τη ρήξη με τις νοοτροπίες που το εξέθρεψαν. Δ) Η συνεχής επίκληση της ενότητας της Αριστεράς, που ακολουθείται όμως από συνεχείς διαιρέσεις, με στόχο την επαναπόκτηση της ιδεολογικής καθαρότητας.

Όλες οι παραπάνω παρατηρήσεις αφορούν, κατά την εκτίμησή μου, σε πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις που ενδημούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα. Αυτή η διαφορετικότητά μας, άλλωστε, κρίνουν οι πρώην σύντροφοι μας, ότι συνιστά απομάκρυνση από την αριστερή καθαρότητα και αυτή η συνολική μας αντίθεση είναι ο λόγος της δικής μας απομάκρυνσης από τον Συνασπισμό προ διετίας. Τα όσα ακολούθησαν τη συγκρότηση της ΔΗΜΑΡ επιβεβαίωσαν τους λόγους της ρήξης. Ακολουθούμε διαφορετικούς δρόμους. Σήμερα η ΔΗΜΑΡ αποφεύγοντας τη βολική επιλογή της διαμαρτυρίας και της ανέξοδης κριτικής, μετέχει με υψηλό κόστος στην προσπάθεια αναζήτησης εθνικής διεξόδου από την κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει, από διαφορετική βεβαίως αφετηρία, αλλά πάντως συμπίπτει στις βασικές του πολιτικές εκτιμήσεις με την λαϊκίστικη απολίτικη δεξιά. Συχνά οι ανακοινώσεις τους σχεδόν ταυτίζονται, όπως και τα πεδία αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Αυτό προφανώς δεν περιποιεί τιμή για την αριστερή σκέψη και δράση ούτε προοιωνίζεται θετικές εξελίξεις για τη χώρα. Έτσι νομίζω πως έχουν τα πράγματα. Όπως όμως αρνούμαι γενικώς τις περιγραφές χωρίς «δια ταύτα», έτσι σ΄αυτό το σημείωμα, δεν θέλω να μείνω κι εγώ κυρίως σε περιγραφές.

Γνωρίζω επίσης ότι απέναντι στις δικές μου διαπιστώσεις θα υπάρχουν και διαφορετικές, του ΣΥΡΙΖΑ, με διαφορετικές περιγραφές. Η ζωή όμως περνάει δίπλα μας και όσοι νομίζουν ότι θα τη χειριστούν επαρκώς, με τούτο ή το άλλο, μικρό ή μεγάλο εκλογικό ποσοστό, πλανώνται πλάνην οικτράν. Στο ορατό μέλλον θα κληθεί η Αριστερά, στο σύνολό της, να τοποθετηθεί συγκεκριμένα και ουσιαστικά στα μεγάλα θέματα της προοπτικής της χώρας στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Επίσης θα κληθεί να διαμορφώσει τις μεγάλες της συμμαχίες. Από την πλευρά του ΚΚΕ, παρά το ότι θα το επιθυμούσα, δεν αναμένονται εκπλήξεις. Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ όμως τα ζητήματα πρέπει να μείνουν ανοικτά. Παρακολουθούμε προσεκτικά τον ΣΥΡΙΖΑ στην επιλογή του να γίνει ενιαίο κόμμα και να αποσαφηνίσει ευρωπαϊκή ταυτότητα και συμμαχίες. Και προλαβαίνω το εύλογο ερώτημα του αναγνώστη, θέτοντάς το ο ίδιος. Μπορεί να συνεργαστεί η ΔΗΜΑΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ; Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι τα σοβαρότερα προβλήματα της χώρας μας γεννήθηκαν στο θερμοκήπιο των αυτοδυναμιών και του δικομματισμού. 

Γι΄ αυτό επενδύουμε στην προωθητική δύναμη των συνεργασιών. Πολύ περισσότερο τώρα, που η στροφή στην ανάπτυξη και την πρόοδο απαιτεί να διορθώσουμε γρήγορα και με το μικρότερο δυνατό κοινωνικό κόστος όλα τα κακώς κείμενα του νεοελληνικού κράτους, από τη γέννησή του. Για τούτο είμαστε απολύτως ανοικτοί σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα που επιλέγουν αυτήν την κατεύθυνση. Όμως τη δυνατότητα συνεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ θα την προδιαγράψει ο ίδιος. Σήμερα απευθύνεται με ένα πολυσυλλεκτικό λόγο στους πολίτες, συσσωματώνει ό,τι έρχεται από το γκρίζο παρελθόν και καλλιεργεί γέφυρες αποκλειστικά προς το κόμμα του δεξιού λαϊκισμού του Πάνου Καμμένου. Θα συνεχίσει έτσι; Προσωπικά πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα αλλάξει ή θα επιστρέψει σε πολιτικά περιθωριακό ρόλο. Αμφιβάλλω όμως αν υπολογίζει τον παράγοντα χρόνο. Η δική μας εκτίμηση είναι ότι τα χρονικά και τα πολιτικά περιθώρια, για να καταστεί η Ελλάδα ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, είναι τόσο ασφυκτικά, που δεν υπάρχει η πολυτέλεια του λάθους. Το μέλλον έρχεται απαιτητικό και όσον αφορά στην Αριστερά, επαναφέρει το ερώτημα του Χαρίλαου. Θα προκάνουμε, σύντροφοι;

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Thursday, March 14, 2013

Διεθνείς σχέσεις και πολιτική στην παγκόσμια εποχή

Μια σύγχρονη, πλήρης εισαγωγή στις διεθνείς σχέσεις, προσανατολισμένη στις μελλοντικές εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο. Ο συγγραφέας συνδέει τη θεωρία με την πράξη και παρουσιάζει τις σημαντικότερες θεωρητικές προσεγγίσεις σε κεντρικά ζητήματα, με έμφαση στο συνδυασμό των κύριων παραδόσεων της θεωρίας των διεθνών σχέσεων με μια πιο πολυεπιστημονική προσέγγιση.

Στα παιδαγωγικά χαρακτηριστικά του βιβλίου περιλαμβάνονται:

• Μελέτες περίπτωσης με τίτλο Η παγκόσμια πολιτική σε δράση όπου εξετάζονται κεντρικής σημασίας γεγονότα και ο τρόπος με τον οποίο αυτά μας βοηθούν να κατανοήσουμε την παγκόσμια πολιτική.
• Πλαίσια με τίτλο Παγκόσμιοι δρώντες όπου αναλύονται η φύση των κύριων διαμορφωτών της παγκόσμιας σκηνής, η επίδραση και η σημασία τους.
• Περιλήψεις των επιμέρους θεωρητικών προσεγγίσεων και ορισμοί των βασικών εννοιών.
• Βιογραφικά των σημαντικότερων θεωρητικών με πληροφορίες για τη ζωή και τις ιδέες τους.
• Πλαίσια με τίτλο Συζητώντας όπου παρουσιάζονται οι κυριότερες θέσεις σε διάφορα ζητήματα των διεθνών σχέσεων, ενθαρρύνοντας την κριτική σκέψη.

Ο Andrew Heywood έχει διατελέσει αντιπρύτανης του Croydon College και διευθυντής σπουδών στο Orpington College της Μεγάλης Βρετανίας, με εικοσαετή εμπειρία στη διδασκαλία θεμάτων πολιτικής επιστήμης και διακυβέρνησης. Τα βιβλία του Politics και Political Ideologies συγκαταλέγονται στα πιο επιτυχημένα εγχειρίδια πολιτικής επιστήμης και διαβάζονται από εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές σε όλο τον κόσμο.

Από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ

Θεσσαλονίκη-Άουσβιτς 70 χρόνια από την αναχώρηση του πρώτου συρμού

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ! Τα ξημερώματα της Δευτέρας 15 Μαρτίου 1943 ξεκίνησε το πρώτο τρένο από τη Θεσσαλονίκη με προορισμό την Πολωνία. Πρώτα μεταφέρθηκαν οι κάτοικοι του συνοικισμού Βαρόνου Χιρς, ο οποίος βρισκόταν δίπλα στον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό. Έπειτα, ο κενός συνοικισμός μετατράπηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οδηγήθηκαν σε αυτόν πρώτα οι κάτοικοι από τις διπλανές γειτονιές (Μικρού Σταθμού, Αγίας Παρασκευής, Ρεζή Βαρδάρ) και από εκεί επιβιβάστηκαν με τη βία στα τρένα για την Πολωνία. Ακολούθησαν οι Εβραίοι των άλλων συνοικιών της Θεσσαλονίκης.
Στη μνήμη των πρώτων θυμάτων του Ολοκαυτώματος από τη Θεσσαλονίκη, ο Δήμος Θεσσαλονίκης πήρε την πρωτοβουλία για να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις μνήμης το Σάββατο 16 Μαρτίου 2013, υπό το γενικό τίτλο: «Ποτέ ξανά. Θεσσαλονίκη-Άουσβιτς. 70 χρόνια από την αναχώρηση του πρώτου συρμού».
Οι εκδηλώσεις περιλαμβάνουν: (α) Πορεία ανάμεσα σε δύο συμβολικά σημεία μαρτυρίου των Εβραίων της Θεσσαλονίκης: Αφετηρία θα είναι η πλατεία Ελευθερίας, στην οποία άρχισαν τα ανθεβραϊκά μέτρα τον Ιούλιο του 1942. Προορισμός θα είναι ο Παλιός Σιδηροδρομικός Σταθμός, αφετηρία των θανάσιμων εκτοπίσεων. (β)Έκθεση φωτογραφίας για τη ζωή των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο φουαγιέ του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Οι εκδηλώσεις τελούν υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης και διοργανώνονται από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, την Ισραηλιτική Κοινότητα και την Πρεσβεία του Ισραήλ στην Ελλάδα.

Νέα "καταιγίδα" για την επένδυση στο Τοπλού

Ερώτηση-αποκάλυψη προς τον περιφερειάρχη Κρήτης, Σταύρο Αρναουτάκη, για την επένδυση στην περιοχή Τοπλού, καταθέτει η περιφερειακή παράταξη "Μια Κρήτη". Παράλληλα, μέσα από την ερώτηση, η παράταξη στηρίζει την απόφαση των ΤΕΕ-ΤΑΚ και ΓΕΩΤΕΕ να διοργανώσουν διεθνές συνέδριο για την περιοχή Τοπλού-Κάβο Σίδερο

Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση της παράταξης "Μια Κρήτη"

«Η απόφαση του ΤΕΕ-ΤΑΚ, όπως και η αντίστοιχη του ΓΕΩΤΕΕ να διοργανώσουν διεθνές συνέδριο για την περιοχή Τοπλού-Κάβο Σίδερο αποτελεί χρυσή ευκαιρία για την Κρήτη, ως τόπο και ως κοινωνία, για την αυτοδιοίκηση, τις περιβαλλοντικές οργανώσεις και το επιστημονικό δυναμικό της, για τους πολυάριθμους φίλους της σ' όλο τον πλανήτη να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αναδείξουν αυτό το μοναδικό τοπίο πολιτισμού [cultural landscape], για να βάλουν το πλαίσιο και τους όρους, ώστε τα διάφορα εγχειρήματα, συχνά αντιφατικά, που προωθούνται στην Κρήτη να υπηρετούν ένα συνολικό συνεκτικό σχεδιασμό αντάξιο του πλούτου του νησιού μας.

Με την επίκαιρη ερώτησή μας προσυπογράφουμε το γράμμα του Τεχνικού Επιμελητηρίου και του προέδρου του Πέτρου Ινιωτάκη προς τον περιφερειάρχη Σταύρο Αρναουτάκη να στηρίξει το συνέδριο και τεκμηριώνουμε την αναγκαιότητά του.

Επαναλαμβάνουμε κατά λέξη τους στόχους του συνεδρίου και ζητάμε απ' την Περιφέρεια να το στηρίξει: "Φιλοδοξεί να φωτίσει εναλλακτικούς πραγματοποιήσιμους δρόμους για να αναδειχθεί το ανεκτίμητο πολιτισμικό και οικολογικό απόθεμα της περιοχής σε μοναδικό φυσιολατρικό και πολιτισμικό πάρκο, ένας παγκόσμιας ακτινοβολίας βωμός αναστοχασμού, όπου ο σύγχρονος άνθρωπος θα εμπνευστεί τρόπους αποσύνδεσης της ευτυχίας απ' την κατανάλωση, θα βάλει όρια σ' όσα μπορεί να κατακτήσει, θα ξαναδεί τη φύση ως τροφό, δασκάλα, μούσα. Φιλοδοξεί να δείξει εν μέσω της οξύτατης κρίσης, ελληνικής και πλανητικής, πως η Ελλάδα, από παρίας της οικουμένης, μπορεί να γίνει προνομιακός τόπος για την αναγκαία αλλαγή του κυρίαρχου καταστροφικού παραδείγματος, της άμετρης μεγέθυνσης σε ένα πεπερασμένο πλανήτη.

Φιλοδοξεί να δείξει πως η θεώρηση της Ελλάδας ως οικόπεδο και των πολιτικών της ως μεσιτών, όχι μόνο δεν τη βοηθά να αντιμετωπίσει την κρίση, αλλά αντίθετα συμβάλει στην όξυνσή της και στην περαιτέρω απαξίωση της χώρας. Φιλοδοξεί να δείξει πως οι περιοχές natura έμειναν απροστάτευτες, τα μνημεία της εγκαταλείφθησαν, τα χωροταξικά της σχέδια έμειναν τρύπια γιατί θεωρήθηκαν εμπόδιο στη χυδαία ανάπτυξη της χώρας και πως τα πιο αναγκαία και επείγοντα σχέδια που θα έπρεπε πράγματι να γίνουν με διαδικασίες fast track αφορούν στην κάλυψη των χωροταξικών κενών, στην ανάδειξη των μνημείων σε πυκνό δίκτυο αξιοθέατων, στην σύσταση φορέων διαχείρισης των περιοχών natura. Η πρόκριση της σκηνοθεσίας αμφιλεγόμενων θέλγητρων, όπως τα υδροβόρα γκολφ δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος των φυσικών και πολιτισμικών μας πόρων.

Φιλοδοξεί να τεκμηριώσει τη σημασία της εντός οικισμών δόμησης, που πρέπει να ενθαρρυνθεί με την κατά προτεραιότητα σύνταξη του κτηματολόγιου των οικισμών και να υλοποιηθεί με πρότυπους αρχιτεκτονικούς και ενεργειακούς όρους. Η εντός οικισμών δόμηση μπορεί να είναι πολλαπλά επωφελέστερη απ' τα γκέτο πολυτελείας στις ακτές και τη χαοτική εκτός σχεδίου δόμηση.

Φιλοδοξεί σε μια αποκαλυπτική αντιπαράθεση παραδειγμάτων για τη διαχείριση αντίστοιχων περιοχών που θα πλουτίσει όλους με την απαραίτητη πληροφόρηση και γνώση, ώστε οι επιλογές μας να είναι ορθότερες.

Ένα τέτοιο συνέδριο θα βοηθήσει την κοινωνία να πιστέψει στις δυνάμεις της.

Το συνέδριο, που συμπίπτει με την επέτειο των 100 χρόνων της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, θα δείξει πως το ευαίσθητο μέλλον που αξίζει στην περιοχή συναρτάται με την ανάδειξη της Κρήτης ως παγκόσμιας πολιτισμικής και οικολογικής κιβωτού, πως το ταξίδι στην iCrete, στην iGreece μπορεί να καταστεί για το σύγχρονο άνθρωπο ισχυρότερη μόδα απ' το iphone και το ipad επειδή θα αντιστοιχίζεται με ζωτικές ανάγκες του απειλούμενου είδους των ανθρώπων".

Σε εποχές οξύτατης δοκιμασίας για τον τόπο, το συνέδριο αυτό μπορεί να γίνει η αρχή για μια οραματική διαχείριση των πραγμάτων της Κρήτης με πρωταγωνιστή την Αυτοδιοίκηση και το επιστημονικό δυναμικό του νησιού. Μέσα απ' αυτό το συνέδριο οι πολίτες που προτάσσουν τη νομιμότητα και εκείνοι που διεκδικούν την οικονομική πρόοδο, θα αντιληφθούν ότι δεν ανήκουν σε αντίπαλα στρατόπεδα, θα διευκολυνθούν να βρουν τους αειφορικούς δρόμους για να ενώσουν τις δυνάμεις τους πετυχαίνοντας και τα δυο, και την νομιμότητα-περιβαλλοντική προστασία και την οικονομική και κοινωνική προκοπή».

«Επίκαιρη επερώτηση για Τοπλού-Κάβο Σίδερο και τη διοργάνωση Διεθνούς Συνεδρίου για την περιοχή Πέμπτη, 14 Μαρτίου 2013

Το τελευταίο διάστημα η πολύκροτη υπόθεση του εγχειρήματος στο Τοπλού Κάβο ΣΙΔΕΡΟ έρχεται και πάλι στο προσκήνιο αναστατώνοντας την τοπική κοινωνία. Το αρχικό σχέδιο που ακυρώθηκε στο ΣΤΕ για σοβαρούς περιβαλλοντικούς και χωροταξικούς λόγους [και όχι τυπικούς όπως ισχυρίζεται ο Αντιπεριφεριφερειάρχης Λασιθίου] προέβλεπε 6 χωριά, 7000 κλίνες, τρία γήπεδα γκολφ. Για το νεότερο σχέδιο ΙΤΑΝΟΣ ΓΑΙΑ που προωθεί μεσω fast track η εταιρεία Minoan Group Plc (πρώην Loyalward ltd) γνωρίζουμε ελάχιστα, ότι αφορά 1900 κλίνες και ένα γήπεδο γκολφ.

Δεδομένου ότι πρόκειται για έργο σε μια πολλαπλά προστευόμενη περιοχή ερωτάται ο κ. περιφερειάρχης

Α. Γνωρίζετε αν το νέο εγχείρημα στηρίζεται σε νέα μελέτη που λαμβάνει υπόψη το σκεπτικό ακύρωσης του ΣτΕ ή απλώς αποτελεί μια φέτα του ίδιου φαραωνικού σχεδίου που προωθείται αυτούσιο και ψευδεπίγραφα χαρακτηρίζεται ήπιο;
Β. Έχετε άποψη για την φερεγγυότητα της εταιρείας και των συνεργατών της που συστήθηκε πριν 22 χρόνια, πριν φτιαχτεί το Ιδρυμα, για να εκμεταλλευτεί την έκταση των 26.000 στρεμμάτων, την πήρε όπως την πήρε και έκτοτε την παίζει με το αζημίωτο στη εναλλακτική αγορά υψηλού ρίσκου του Χρηματιστηρίου του Λονδίνου, χωρίς να έχει φτιάξει ποτέ πουθενά τίποτα. Οι φερόμενοι πρόσφατα ως έμπειροι συνεργάτες της εταιρείας, Candia Investment Corporation, ξέρετε αν πράγματι υπάρχουν και αν όντως έχουν εμπειρία;
Γ. Προτίθεστε να προωθήσετε τους φορείς διαχείρισης για τις περιοχές του Δικτύου Natura 2000 της Κρήτης ώστε να πάψουν αυτές να αντιμετωπίζονται ως προνομιούχα οικόπεδα για επενδύσεις συχνά αντιφατικές που ποτέ δεν εκτιμήθηκαν σοβαρά οι επιπτώσεις τους στο περιβάλλον, την κοινωνία και την οικονομία του νησιού;
Δ. Έχετε την πρόθεση να στηρίξετε την απόφαση για διεθνές συνέδριο που επικαιροποίησε πρόσφατα το ΤΕΕ ΤΑΚ το οποίο φιλοδοξεί να αναδείξει μεσα απ´ την παράθεση παραδειγμάτων τις εναλλακτικές δυνατότητες που έχει η περιοχή αλλά και κατ´ επέκταση η Κρήτη, ώστε ως νησί με μοναδικό φυσικό και πολιτισμικό πλούτο να αναδείξει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα προς όφελος του τόπου και της κοινωνίας;

Για την ανεξάρτητη κίνηση πολιτών "ΜΙΑ ΚΡΗΤΗ, περιβάλλον-άνθρωπος"».

Αριστείδης Παπαδάκης, περιφερειακός σύμβουλος

Wednesday, March 13, 2013

Τους φοβόντουσαν και νεκρούς....


Φυλακισμένα Μνήματα είναι η ονομασία ενός κοιμητηρίου το οποίο βρίσκεται στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας όπου οι Βρετανοί έθαβαν τους απαγχονιζόμενους κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα του 1955-1959 για την απελευθέρωση της Κύπρου από τους Άγγλους.

Το κοιμητήριο κατασκευάστηκε από τους Βρετανούς επί κυβερνήτη Τζων Χάρντιγκ. Σχεδιάστηκε σαν ένας περιτοιχισμένος μικρός χώρος δίπλα από τα κελιά των μελλοθανάτων και την αγχόνη. Έμεινε στην ιστορία με την ονομασία "Φυλακισμένα Μνήματα".

Οι Βρετανοί αποφάσισαν να θάβουν εκεί όσους εκτελούνταν για την δράση τους στον απελευθερωτικό αγώνα όπως και ηγετικές μορφές της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.) που σκοτώνονταν σε μάχες για να μη μετατρέπονται οι κηδείες τους σε μαζικά συλλαλητήρια και μαχητικές διαδηλώσεις.

Στα Φυλακισμένα Μνήματα είναι θαμμένοι δεκατρείς αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., από τους οποίους οι εννιά εκτελέστηκαν με απαγχονισμό στις φυλακές, τρεις έπεσαν στο πεδίο της μάχης και ένας πέθανε σε στρατιωτικό νοσοκομείο, μετά τον τραυματισμό του σε μάχη.

Η κηδεία γινόταν αμέσως μετά τον απαγχονισμό. Μοναδική παρουσία ήταν εκείνη του ιερέα των φυλακών που έψαλλε τη νεκρώσιμη ακολουθία έξω από την κλειστή είσοδο του κοιμητηρίου. Ύστερα οι Βρετανοί τους έθαβαν, χωρίς να παρευρίσκεται κανένας συγγενής των νεκρών ή άλλος Ελληνοκύπριος. Οι συγγενείς των νεκρών μπόρεσαν να επισκεφθούν τους τάφους μόνο μετά το τέλος του αγώνα.

Οι εννέα απαγχονισθέντες, όλοι τους νέοι ηλικίας 19-24 ετών, είναι με τη σειρά που εκτελέστηκαν:

Απαγχονίστηκαν μαζί στις 10 Μαΐου 1956: Μιχαήλ Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου

Απαγχονίστηκαν μαζί στις 9 Αυγούστου 1956: Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ

Απαγχονίστηκαν μαζί στις 9 Αυγούστου 1956:Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομάτης, Ανδρέας Παναγίδης

Απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957: Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Στα Φυλακισμένα Μνήματα αναπαύονται ακόμα τέσσερις αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι. Οι Άγγλοι αρνήθηκαν να δώσουν τις σορούς των ηρώων στις οικογένειές τους, φοβούμενοι τις λαϊκές εκδηλώσεις κατά την κηδεία τους. Τους έθαψαν στο κοιμητήριο των φυλακών, όπως τους απαγχονισθέντες. Οι τέσσερις αγωνιστές που όλοι έπεσαν στο πεδίο της μάχης είναι οι ακόλουθοι: ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου, Μάρκος Δράκος, Στυλιανός Λένας, Κυριάκος Μάτσης

Σε τέσσερις τάφους του κοιμητηρίου των Κεντρικών Φυλακών οι Άγγλοι έθαψαν οκτώ νεκρούς για εξοικονόμηση χώρου. Στον ίδιο τάφο βρίσκονται ανά δύο οι: Ανδρέας Δημητρίου και Στυλιανός Λένας, Ανδρέας Ζάκος και Κυριάκος Μάτσης, Ανδρέας Παναγίδης και Μιχαήλ Κουτσόφτας, Γρηγόρης Αυξεντίου και Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Στον τοίχο του κοιμητηρίου υπάρχει η επιγραφή: «Τ' αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται».

Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος

ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν άκ’σε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
- Παρόντες όλοι;
- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:
- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.
- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα ‘στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.

Φώτης Βαρέλης, 1957

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου του 1957 στις Φυλακές της Λευκωσίας οι Αγγλοι απαγχόνισαν τον 17άχρονο αγωνιστή της ΕΟΚΑ Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους. Ο τάφος του βρίσκεται στα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία. Άφησε πίσω του ένα μοναδικό ποιητικό έργο, που μελοποιήθηκε, τραγουδήθηκε και συνεχίζει να τραγουδιέται από όλους τους Έλληνες. Αθάνατος!

Πόσα πρόλαβε Ευαγόρας 19χρ.

Του Λάζαρου Μαύρου

ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ μέρες μετά τα 19α γενέθλιά του, οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες τής έως και νυν Αυτής Μεγαλειότητος Ελισάβετ και της Αυτού Εξοχότητος τού τότε Κυβερνήτου της Colony of Cyprus στρατάρχου Σερ Τζον Χάρντινγκ, ημέρα Τετάρτη 13η Μαρτίου 1957, μισή ώρα πριν από τα μεσάνυκτα, θανάτωσαν δι’ απαγχονισμού τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη τού Μιλτιάδου και της Αφροδίτης, από την Τσάδα Πάφου, στην κρεμάλα των Κεντρικών Φυλακών και πριν από το χάραμα του φου της Πέμπτης 14.3.1957 τον θάψανε στα Φυλακισμένα Μνήματα, στον ίδιο τάφο που δέκα μέρες νωρίτερα είχανε θάψει το πυρίκαυστο κορμί τού θυσιασθέντος 3 Μαρτίου 1957 στον Μαχαιρά, Γρηγόρη Αυξεντίου.

Ε Υ Α Γ Ο Ρ Α Σ , ο 9ος και τελευταίος των απαγχονισθέντων αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. Προηγήθηκαν: Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου 10 Μαΐου 1956. Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ και Ιάκωβος Πατάτσος 9 Αυγούστου 1956. Ανδρέας Παναγίδης, Μιχάλης Κουτσόφτας και Στέλιος Μαυρομμάτης 21 Σεπτεμβρίου1956.

Π Α Λ Λ Η Κ Α Ρ Ι Δ Η Σ , ο 11ος απ’ τους Δεκατρείς των Φυλακισμένων Μνημάτων, αφού μαζί με τους εννέα της αγχόνης και τον Αυξεντίου, τάφηκε ήδη εκεί κι ο θυσιασθείς 18 Ιανουαρίου 1957 Μάρκος Δράκος. Ακολούθησαν: 12ος ο Στυλιανός Λένας 28 Μαρτίου 1957 και 13ος ο Κυριάκος Μάτσης 19 Νοεμβρίου 1958.

Π Ρ Ο Λ Α Β Ε : 15χρονος διαδηλωτής, ο Ευαγόρας, να κατεβάσει 1.6.1953 απ’ το Ιακώβειο Γυμναστήριο τη σημαία των Εγγλέζων και με τους συμμαθητές του να διαλύσουν στην Πάφο τους εορτασμούς για τη στέψη της Ελισάβετ. Πρόλαβε να μετέχει στις ομάδες ποδοσφαίρου και καλαθόσφαιρας και στίβου του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου. Πρόλαβε να ερωτευθεί σφόδρα την 15χρονη Λύα Χ΄΄Αδάμου, 17χρονος να μετάσχει και σ’ άλλες μαχητικές διαδηλώσεις κατά των Άγγλων, για τις οποίες κλητεύθηκε να δικαστεί, πρόλαβε να επιτεθεί μ’ εμπρηστικές βόμβες κατά των κυβερνητικών κτηρίων των Εγγλέζων στην Πάφο Ιούνιο 1955 κι αμέσως μετά να μετάσχει στη μαθητική εκδρομή στη μάνα Ελλάδα και να εγκαταλείψει 5.12.1955, στα μισά, την Στ΄ Γυμνασίου για να γίνει - με το «Θα πάρω μιαν ανηφοριά» - αντάρτης της Ε.Ο.Κ.Α. επί 12 μήνες, μέχρι τη σύλληψή του 18.12.1956.

Π Ρ Ο Λ Α Β Ε : Μέχρι και τέσσερεις ώρες πριν ανέβει με τον Εθνικό Ύμνο στην Αγχόνη, που 'γραψε, «ώρα 7.30 μ.μ.» στο κελί μελλοθανάτων το τελευταίο του για τη λευτεριά - ώς τα 19 του χρόνια δηλαδή - να είχε γράψει περισσότερα από 550 ποιήματα και να καταστεί έκτοτε κι εσαεί Ήρωας - Ποιητής, Διαρκές Σύμβολο και Άσβεστος Φάρος, Υπόδειγμα και Ταυτότητα Υπερηφάνειας, για όλες τις επόμενες ελληνικές γενιές, για όσους ακόμα αιώνες η λευτεριά της πατρίδας θα παραμένει ανάμεσα στα ύψιστα του ανθρώπου.

ΕΡΩΤΗΣΗ

Κι αν οι έχοντες το 1974 του Ευαγόρα την ηλικία, οδηγήθηκαν από την πανούκλα του εμφύλιου διχασμού στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες και στη συνεχιζόμενη 39 χρόνια εθνική ατίμωση της σκλαβωμένης πατρίδας, ανήμποροι να πάρουν μιαν ανηφοριά, να πάρουν μονοπάτια, να βρουν τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά, δικαιούνται άραγε να ελπίζουν τουλάχιστον ότι μεταλαμπάδευσαν στα παιδιά και στα εγγόνια τους ακέραιο και χιλιοτραγουδημένο τον Ευαγόρα;

Πηγή: Εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Tuesday, March 12, 2013

Για τις Σκουριές Χαλκιδικής

Από τις απεργίες του Μαντέμ-Λάκκο στα μέσα του ‘70, στον αγώνα ενάντια στις πολυεθνικές
Του Θανάση Τζιούμπα 

Την Κυριακή 24 Φλεβάρη βρέθηκα στη Μεγάλη Παναγιά, μαζί με χιλιάδες άλλους κι άλλες, στη διαμαρτυρία ενάντια στους κονκισταδόρες της «Ελληνικός» Χρυσός Α.Ε. Οι δεσμοί μου με τη γωνιά αυτή της Ελλάδας που με οδήγησαν ως εκεί δεν είναι μόνο αυτοί του επισκέπτη που απολαμβάνει τα μοναδικά τοπία, θαλασσινά και ορεινά, της Χαλκιδικής. Είναι κι οι μνήμες, όταν τριάμισι δεκαετίες πριν, από κοινού με άλλους συντρόφους, δίναμε μαζί με τους απεργούς μεταλλωρύχους του Μαντέμ Λάκο τον τιτάνιο αγώνα ενάντια στον τότε εργοδότη, τον Μποδοσάκη, και τις στρατιές των απεργοσπαστών και τις διμοιρίες των ΜΑΤ. Και τότε βέβαια, όλοι εμείς δεν ήμασταν, για τους ακούραστους γλείφτες της εκάστοτε οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, παρά οι υποκινητές και οι ηθικοί αυτουργοί της υπεράσπισης του δικαιώματος στην απεργία και της αυτοάμυνας απέναντι στη βία του κράτους και των συμμοριών της εργοδοσίας. Ένας αγώνας που μπόρεσε να κρατήσει, ακριβώς γιατί τα χωριά και η τοπικές κοινωνίες εγκολπώθηκαν την υπόθεση των απεργών και τους στήριξαν ηθικά και υλικά.
Ε ικόνες από το παρελθόν, που σμίγουν με τις εικόνες από το μέλλον για το οποίο μας προορίζουν. Ο Μποδοσάκης έφυγε και τη θέση του σήμερα έχουν πάρει άλλοι, οι απόγονοι των χρυσοθήρων, που εξαφάνισαν πολιτισμούς ολόκληρους ψάχνοντας για το Ελντοράντο, καθώς τα ονόματα κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Ο χρυσός κι ο χαλκός αντί του σιδηροπυρίτη, η ανοιχτή εξόρυξη παίρνει τη θέση των στοών, ο Πάχτας σκαντζάρισε τους προκατόχους. Το ξεπούλημα του περιβάλλοντος για ένα ψίχουλο αποκτά χαρακτηριστικά διαπλοκής, που μόνο σε αποικίες μπορεί να διακρίνει κανείς.
Οι κίνδυνοι, υπαρκτοί και πριν, όπως αποδεικνύει η απίστευτη ρύπανση των υδάτων από το φονικό αρσενικό που αποτίθεται στις πρόχειρες χαβούζες, οι κατολισθήσεις και οι ζημιές από τα φουρνέλα, παροξύνονται από μια εξόρυξη που θα ξεκοιλιάσει ένα δασωμένο βουνό, για να αφήσει στη θέση του μπάζα, επικίνδυνα απόβλητα και βουνά από σκόνη, όταν οι «επενδυτές» τα μαζέψουν και φύγουν.
Κι όμως, στην Ελλάδα του μνημονίου, το ιδιωτικό συμφέρον των πλιατσικολόγων έχει αναγορευτεί σε δημόσιο συμφέρον και η πολιτική εξουσία, η αστυνομία, οι δικαστικές αρχές, συνασπίζονται για την προστασία του, λες και βρισκόμαστε στη χώρα των Παπούα.
Υπάρχει κι ένα παρήγορο στην ιστορία: Σε μια χώρα που μοιάζει να βασιλεύει η απόγνωση, οι κοινωνικοί αυτοματισμοί και η παραίτηση, οι κοινωνίες της ΒΑ Χαλκιδικής αντέδρασαν, κατάφεραν να διώξουν την TVX. Gold και δίνουν έναν αγώνα πρωτοφανή σε διάρκεια, συμμετοχή και μαχητικότητα.
Στην κινητοποίηση αυτή οι διαπλεκόμενες εξουσίες απάντησαν με καταστολή, διώξεις, τρομοκρατία, επιβάλλοντας μια κατάσταση στις Σκουριές και τα χωριά της περιοχής, όπου οι μπράβοι της εταιρείας και η αστυνομία έχουν επιβάλει τον νόμο της Κατοχής. Και, φυσικά, αυτοί που έχουν καταργήσει κάθε συνταγματική, διοικητική και ποινική νομιμότητα, παραδίδοντας τα κλειδιά της χώρας στην «task force» των επικυρίαρχων, αυτοί που μάτωσαν κάθε ειρηνική διαμαρτυρία, εξανίστανται μπρος στην πυρπόληση των μηχανημάτων, επιχειρώντας απεγνωσμένα όσο και μάταια να τη συνδέσουν με την τρομοκρατία, τους Πυρήνες της Φωτιάς και ό,τι άλλο, επιστρατεύοντας και την «ενσωματωμένη δημοσιογραφία», αλλά και όλους εκείνους τους πολιτικούς χώρους που έπεσαν στην παγίδα της καταδίκης της ενέργειας, γιατί «τέτοιες ενέργειες αποκλείεται να έγιναν από απλό κόσμο», λες και ο απλός κόσμος είναι καταδικασμένος να είναι αποκλειστικά ο σάκος του μποξ για τους τραμπούκους και την αστυνομία. Αυτό που τους φοβίζει περισσότερο είναι η (εφιαλτική γι’ αυτούς) προοπτική να ξεφύγει η αγανάκτηση, που συσσωρεύει η ελληνική κοινωνία, από τα πλαίσια που είναι διαχειρίσιμα, (και ως τέτοιο βέβαια πρέπει να λογαριάσουμε και τον μηδενισμό του Δεκέμβρη του ’08 όπως και τη δράση ομάδων όπως οι πυρήνες), και πάρει λιγότερο ευγενικές μορφές, αντίστοιχες με αυτά που ζει ο «απλός κόσμος».
Όμως, παράλληλα, κι αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο, επιχειρούν συστηματικά να διχάσουν τις τοπικές κοινωνίες ανάμεσα σε εκείνους που προσδοκούν δουλειά και εισόδημα από την «επένδυση» και αυτούς που επιχειρούν να τη ματαιώσουν είτε επειδή έχουν συμφέροντα από τον τουρισμό, είτε είναι ψυχωσικοί περιβαλλοντιστές, είτε, τέλος, έχουν πολιτικές στοχεύσεις για να καταστρέψουν το θεάρεστο έργο της προσέλκυσης «φαστ – τρακ» επενδυτών. Το παιχνίδι παίζεται τόσο στο επικοινωνιακό επίπεδο όσο και στην πρόσληψη εργαζομένων με «υποσχετική», ότι δηλαδή προσλαμβάνονται τώρα, για να δουλέψουν όταν ανοίξει η εξόρυξη και η επεξεργασία. Αυτό που δεν λένε, βέβαια, είναι η απλή αλήθεια, που την αντιλαμβάνεται όποιος κάνει μια βόλτα στα Μαντεμοχώρια, στα νεκροταφεία, και μετρήσει τις ηλικίες των παλικαριών, των εργαζόμενων στα μεταλλεία, αυτών των «ευνοημένων από τις θέσεις εργασίας» που πρόσφεραν οι μέχρι τώρα εργοδότες: Ατύχημα, χαλίκωση, ατύχημα, χαλίκωση. Κι αυτή η απλή αλήθεια είναι πως, όποιος δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή και καταστρέφει έναν τόπο για κάποια ψήγματα χρυσού, όποιος δεν διστάζει να δηλητηριάσει τα νερά και τον αέρα, δεν ενδιαφέρεται, βέβαια, ούτε για τη ζωή και την υγεία των ανθρώπων που έχει στη δούλεψή του. Είτε λέγεται Μποδοσάκης, είτε Μπόμπολας, είτε Ρόμπερτ Γκίλμορ. Αυτή είναι η «ανάπτυξη» που εννοούν όταν επαγγέλλονται δουλειές και βάζουν τους υπαλλήλους τους να διαφημίζουν την αξία των μεταλλευμάτων (25 δις κατά το ΙΓΜΕ), λες και θα μείνει τίποτε από όλα αυτά στον τόπο, λες και οι ιθαγενείς δεν θα καταλάβουν πως αυτό που στην πραγματικότητα θα μείνει θα είναι τα δηλητήρια, το κουφάρι του βουνού και οι καινούργιοι σταυροί στα νεκροταφεία.
Την Κυριακή, 24 Φλεβάρη, ήμουν κι εγώ στη Μ. Παναγιά. Για τους ίδιους λόγους που με την παλιά μου CZ όργωνα το βουνό στην απεργία του ’77, μαζί με τον Παντελή από το Νεοχώρι, τον Βασίλη από το Παλαιοχώρι, τον Κώστα από τη Μεγάλη Παναγιά, καθώς είναι φορές που χρειάζεται, για να ’ναι κανείς ηθικός, να γίνει και αυτουργός ενάντια στην ανηθικότητα και το άδικο. Θα ήθελα να τους το θυμίσω αυτό.

Monday, March 11, 2013

Mικρομεσαία αποικία

του Γιώργου Ρακκά

Κατά την περίοδο 10-19 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό της ΓΣΒΕΕ μια έρευνα πάνω στις συνέπειες που είχε η κρίση στην αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών1. Τα αποτελέσματά της είναι κάτι παραπάνω από διδακτικά για το τι έχει συμβεί αστραπιαία και βίαια στην ελληνική κοινωνία τα τρία χρόνια του μνημονίου και της ακραίας θεραπείας-σοκ που έχουν υποβάλει την Ελλάδα οι ξένοι δανειστές και οι ντόπιοι εντολοδόχοι τους.
Η έρευνα καταγράφει δραστική μείωση των εισοδημάτων και της αγοραστικής δύναμης των ελληνικών νοικοκυριών. Σύμφωνα με τις απαντήσεις που έδωσε το αντιπροσωπευτικό δείγμα, βγαίνει ότι σ’ ένα 33,5% των νοικοκυριών δεν εργάζεται κανείς, ενώ ένα 40% διαθέτει τουλάχιστον έναν άνεργο. Το 67,5% των νοικοκυριών διαθέτει εισόδημα μέχρι 18.000€ (περίπου 24.150$, δηλαδή ελάχιστα κάτω από τα 25.000$ όπου και εκτιμάται το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας για το 2012)2, ενώ το 93.2% του συνόλου δήλωσε ότι το εισόδημά τους έχει μειωθεί από το ξέσπασμα της κρίσης. Από αυτούς, για το 72.2% μειώθηκε πάνω από 30%.
Βάσει όλων αυτών, δεν είναι τυχαίο ότι ένα 49,8% είπε ότι τα εισοδήματά του δεν έφτασαν για την κάλυψη των αναγκών του κι ότι χρειάστηκαν επιπλέον χρήματα, τα οποία βρέθηκαν κατά κύριο λόγο από τις αποταμιεύσεις (56,5%), από δανεικά μέσω φίλων και γνωστών (33,1%), από πιστωτικές κάρτες (15.8%), από εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων (8,8%) και από τη δανειοδότηση των τραπεζών κατά 19,3%.
Αυτή η τεράστια συρρίκνωση των εισοδημάτων έχει μεγάλο αντίκτυπο στην κατανάλωση. Έτσι, ένα 69,7% δήλωσε ότι έχει κάνει σημαντικές περικοπές στα είδη διατροφής, ένα 79,4% στη μετακίνηση, ένα 83,2% στη θέρμανση, ένα 69,8% στους λογαριασμούς του σπιτιού και ένα 70% στην αρτοποιία. Για τα δε καταναλωτικά είδη, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: την ένδυση και την υπόδηση (92,5%), τα εστιατόρια και τις ταβέρνες (93,0%), τα καφέ και τα μπαρ (88,8%), τα ταξίδια (88,7%), τα δώρα (90.2%) κ.λπ.
Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι έχουμε κατά νου, ότι δηλαδή τα τελευταία τρία χρόνια συντελέστηκε μια δραστική υποβάθμιση των όρων διαβίωσης της μεσοστρωματικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.
Πρόκειται για τα πρώτα άμεσα, και ίσως τα μόνα «επιτεύγματα» της πολιτικής των μνημονίων. Αντίθετα, και παρά τα διακηρυγμένα, η χώρα διανύει το έκτο έτος συνεχιζόμενης ύφεσης, όπου υπάρχει πρόβλεψη για μείωση του ΑΕΠ κατά 4,6%3. Ταυτόχρονα, διόλου αισιόδοξα δεν είναι τα μηνύματα από την εξέλιξη του εξωτερικού χρέους της χώρας –το οποίο το 2009, τη χρονιά όπου ξεκίνησε το θανάσιμο σπιράλ της λιτότητας, ανέρχονταν στο 129% του ΑΕΠ, σήμερα έχει εκτοξευθεί στο 170%, ενώ και οι προβλέψεις είναι πλέον απαισιόδοξες για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν (βλ. κάτωθι πίνακες).
Αναμφίβολα, πρόκειται για μια κραυγαλέα αναντιστοιχία της πραγματικότητας με τη ρητορική ξένων δανειστών και ελληνικών κυβερνήσεων, που κατά τα τρία χρόνια της θεραπείας-σοκ ισχυρίζονται πως οι θυσίες (τις οποίες ως επί το πλείστον κάνουν οι άλλοι, και όχι οι άρχουσες τάξεις) πραγματοποιούνται ακριβώς για την καταπολέμηση της ύφεσης και τη μείωση του δημόσιου χρέους.
Ωστόσο, αν κανείς αναζητήσει τα πραγματικά κίνητρα των κυβερνητικών πολιτικών πίσω από τα επικοινωνιακά τρικ, θα καταλάβει ότι εν τέλει το σχέδιο των δανειστών για την αναμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας δεν έχει πέσει τόσο έξω.
Ας δούμε το γιατί
Όπως εν τάχει αναφέραμε και στην αρχή, η ελληνική οικονομία ήταν υπερβολικά στηριγμένη (βλ. και κάτωθι πίνακα) σ’ έναν παρασιτικό κύκλο εσωτερικής κατανάλωσης, δημόσιας και ιδιωτικής, η οποία τροφοδοτούσε σ’ ένα πολύ μεγαλύτερο από τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. ποσοστό την αύξηση του ΑΕΠ. Ο κύκλος αυτός χρηματοδοτήθηκε από τη ναυτιλία, τα ευρωπαϊκά κονδύλια και έναν υπερχρεωμένο δημόσιο τομέα, ο οποίος στηριζόταν από τον φτηνό δανεισμό.
Έτσι, σύμφωνα με την έρευνα του διεθνούς οίκου αξιολόγησης Μακίνσει (McKinsey), για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, την οποία, σύμφωνα με δημοσιεύματα στα ΜΜΕ5, χρησιμοποιεί συστηματικά η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να καταρτίσει ένα «αναπτυξιακό πλάνο» για την Ελλάδα του 2020:
Η κρίση κατέστησε σαφές ότι το προϋπάρχον ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης υπέφερε από δομικά μειονεκτήματα. Ο υπερδανεισμός και η υπερκατανάλωση του δημοσίου τροφοδότησε την υπερκατανάλωση του ιδιωτικού τομέα, συντηρώντας σημαντικά ελλείμματα στην ανταγωνιστικότητα και στην παραγωγικότητα. Κατά την περίοδο 2000-2008, η αυξανόμενη ιδιωτική και δημόσια καταναλωτική δαπάνη οδήγησε σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο εμπορικό έλλειμμα, καθώς η εγχώρια παραγωγή δεν επαρκούσε για να καλύψει τη ζήτηση, ενώ το χαμηλό ύψος των εγχώριων και ξένων επενδύσεων δεν επαρκούσε για να αυξήσει την παραγωγή στα απαιτούμενα επίπεδα. Στον αντίποδα, οι περισσότεροι από τους εταίρους της Ελλάδας στην Ευρώπη είχαν πολύ μικρότερα εμπορικά ελλείμματα και κατάφεραν να επενδύουν περίπου το 20% του ΑΕΠ τους στις εγχώριες οικονομίες τους. […]Η ιδιωτική κατανάλωση στην Ελλάδα είναι κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ υψηλότερη από το αντίστοιχο μέγεθος των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών και η ζήτηση είναι σε συντριπτικό ποσοστό εγχώρια. Ακόμη και εξωστρεφείς τομείς της οικονομίας –όπως π.χ. ο τουρισμός– εξαρτώνταν σε μεγάλο βαθμό από την εσωτερική ζήτηση. Με απλά λόγια, η ελληνική ανάπτυξη στηρίχτηκε σε χαμηλές εγχώριες επενδύσεις και σε υψηλή εγχώρια ζήτηση, που χρηματοδοτήθηκε από φτηνό δανεισμό και έναν υπερχρεωμένο δημόσιο τομέα6.
Ωστόσο, το ύψος των μισθών δεν επηρέαζε άμεσα την ανταγωνιστικότητα, καθώς, όπως αναφέρει και σχετική έρευνα της Γιούρομπανκ, οφείλεται σε δύο στενά αλληλεπιδρώντες παράγοντες: την αύξηση των τιμών που προκαλούσε η αύξηση της εσωτερικής ζήτησης, και τη συνακόλουθη αύξηση του κόστους εργασίας σε τομείς παραγωγής μη εξαγώγιμων προϊόντων και υπηρεσιών:
Η επιδείνωση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας οφείλεται σ’ ένα σπιράλ μισθών-τιμών και όχι στην αναδιανομή του ΑΕΠ προς όφελος της εργασίας. Η σταθερότητα του μεριδίου της εργασίας στο ΑΕΠ παραμένει στον μέσο όρο της ΕΕ των 17 διαχρονικά. […]
Ωστόσο, η διαδικασία της επίμονης αύξησης του πληθωρισμού και των μισθών, που κρύβεται πίσω από την επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας κατά την τελευταία δεκαετία, έχει και μια άλλη αιτία. Όπως έχουμε δείξει σε προηγούμενες μελέτες, η απώλεια της ανταγωνιστικότητας είναι κυρίως εξαιτίας της αύξησης του σχετικού κόστους εργασίας και των τιμών των μη εξαγώγιμων προϊόντων της οικονομίας, σε σύγκριση με τα εξαγώγιμα, και μόνο δευτερευόντως εξαιτίας της αύξησης των μισθών στους εξαγωγικούς τομείς. […]
Σε οικονομικούς όρους, η αύξηση των σχετικών τιμών των μη εξαγώγιμων προϊόντων πλήττει τα εξαγώγιμα, καθώς απορροφάει πόρους (ανθρώπινο και υλικό κεφάλαιο) από τους εξαγωγικούς τομείς, προς όφελος των μη εξαγωγικών7.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι στο επίκεντρο της ελληνικής κρίσης, και άρα στην αφετηρία οποιουδήποτε σχεδίου για την έξοδο από αυτήν, απαιτείται ως προϋπόθεση ο μετασχηματισμός της παρασιτικής δομής, ο περιορισμός της εσωτερικής καταναλωτικής ζήτησης –και συνακόλουθα η μείωση των ελλειμμάτων. Εν ολίγοις, η εγκατάλειψη ενός μοντέλου που στηρίζεται στις… εισαγωγές, τον δανεισμό και στον …αέρα.
Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα, δύο δυνατοί δρόμοι θα μπορούσαν να προκύψουν. Ο πρώτος, που παραμένει ακόμα ζητούμενο, είναι ο δρόμος της εθνικής αξιοπρέπειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όπου ο περιορισμός της εσωτερικής ζήτησης θα πραγματοποιούνταν με όρους δημοκρατικής αποανάπτυξης, εγκατάλειψης του παρασιτικού καταναλωτισμού, οικοδόμησης ενός άλλου μοντέλου οικονομίας, που να στηρίζεται στη μικρή και τη συνεταιριστική παραγωγή του πλούτου, που να προσανατολίζεται πρώτα στην ικανοποίηση των εσωτερικών αναγκών κ.ο.κ.
Στο διεθνές πεδίο, αντί η χώρα να ζητιανεύει τα δάνεια από την Ε.Ε., με τίμημα την εγκατάλειψη της εθνικής ανεξαρτησίας και το πέρασμα στην κηδεμονία της τρόικας, θα στηριζόταν στην αξιοποίηση του γεωπολιτικού συγκριτικού πλεονεκτήματός της, και στη σύναψη δανείων με τους άλλους πόλους του νέου, πολυπολικού παγκόσμιου συστήματος, τη Ρωσία και την Κίνα, την ενεργητική διαπραγμάτευση στο εσωτερικό της Ε.Ε. για την ανατροπή των αποικιακών σχέσεων μεταξύ του μπλοκ της «γερμανικής Ευρώπης» και των υπολοίπων κ.ο.κ.
Κάτι τέτοιο δεν κατέστη ακόμα εφικτό, οπότε εκ των πραγμάτων προκρίνεται η «έξοδος από έξω και δεξιά» της τρόικας και των μνημονιακών κυβερνήσεων – μια πολιτική σκληρής εσωτερικής υποτίμησης, που αξιώνει τη δραστική υποβάθμιση των όρων διαβίωσης των μεσαίων στρωμάτων.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, η εκπτώχευση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας δεν αποτελεί παράπλευρη ή έστω άμεση συνέπεια της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αλλά άμεσό της στόχο. Διότι, όπως είδαμε, δίχως τη δραστική μείωση της εσωτερικής ζήτησης και το ξεφούσκωμα του τομέα των μη εξαγώγιμων προϊόντων που στηριζόταν σε αυτή, δεν μπορεί να αναπτυχθεί μια επανασύνδεση της Ελλάδας με τη διεθνή αγοράς στη βάση της ρικαρντιανής λογικής του «συγκριτικού πλεονεκτήματος»:
Δηλαδή, όπως προβλέπει στην έκθεσή της και η Μακίνσεϊ, σ’ ένα μοντέλο που να στηρίζεται στον τουρισμό, τις εξαγωγές ποιοτικών αγροτικών προϊόντων «ονομασίας προέλευσης», καθώς και στην… αποκατάσταση και την αναψυχή των εύπορων συνταξιούχων της Κεντρικής Ευρώπης, τον συνεδριακό τουρισμό κ.ο.κ. Αυτός είναι ο δρόμος της Ελλάδας μέσα στο δοσμένο πλαίσιο της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν επιτρέπει την ύπαρξη των εκτεταμένων μεσοστρωμάτων που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία, αλλά αντίθετα μια ταξική διάρθρωση αλά Πορτογαλία, που βέβαια θα συνοδεύεται και από τους αντίστοιχους μισθούς.
Γι’ αυτό και, με τους όρους των κηδεμόνων μας, και παρά τα κροκοδείλια δάκρυα των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη, το πρόγραμμα της τρόικας είναι επιτυχημένο, καθώς εξασφαλίζει δύο πρωταρχικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση ενός «αναπτυξιακού δρόμου» (με τους όρους της «εξόδου από έξω και δεξιά», βέβαια, που αντιπροσωπεύει το μπλοκ των μνημονίων): Πρώτον, το κοινωνικό ντάμπινγκ. Δεύτερον, έναν νέο κύκλο συγκεντροποίησης στους «ελπιδοφόρους» κλάδους, όπως είναι ο τουρισμός, μέσω επιθετικών εξαγορών και καταστροφής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και, επίσης, έναν ακόμη κύκλο συσσώρευσης διά της αρπαγής8 των υποδομών και του δημόσιου πλούτου της χώρας.
Το σχέδιο αυτό, προφανώς, διαλύει την κοινωνική συνοχή, κουρελιάζει το Σύνταγμα και απειλεί άμεσα την εθνική ανεξαρτησία της χώρας. Υπό αυτή την έννοια, οι δυνάμεις που το υπερασπίζονται συνιστούν μια ακραία απειλή για την ελληνική κοινωνία. Πρόκειται περί εξτρεμιστών στην εξουσία, οι οποίοι αξιώνουν την άμεση, βίαιη και ολοκληρωτική μεταβολή της κοινωνικής διάρθρωσης της χώρας –κάτι που αποτελεί τον ορισμό του ολοκληρωτισμού. Αν ψάχνουν, λοιπόν, οι κ.κ. Βορίδης και Δένδιας τα άκρα, ας τα αναζητήσουν πρωτίστως στην πολιτική της κυβέρνησης στην οποία μετέχουν.
Δυστυχώς, αυτός ο απώτερος στόχος της θεραπείας-σοκ που επιβάλλουν οι ξένοι δανειστές, με αιχμή τη «γερμανική Ευρώπη», πάνω στη χώρα, δεν έχει αναλυθεί επαρκώς ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Εντός του, ακόμα και τα πρόσωπα που προβάλλονται ως οι πιο σοβαροί αναλυτές, φτάνουν μόνον σε επίπεδο να διατυπώνουν ρητορικά σχήματα και ερωτήματα, που ενδεχομένως να είναι χρήσιμα για την καθημερινή διαπάλη που διεξάγουν με την κυβέρνηση, δεν βοηθούν όμως στο να διαλευκάνουν την πραγματικότητα των κινήτρων της πολιτικής της (και άρα χάνουν την μπάλα όταν φτάνουν στο διά ταύτα). Έτσι, ο Γιώργος Σταθάκης υποστηρίζει μέσα από τις στήλες της Αυγής:
Υπάρχουν τρεις τρόποι για να αντιμετωπιστεί η κρίση του δημόσιου χρέους. Αυτό δεν αποτελεί ιδιαίτερη προσέγγιση κάποιας οικονομικής σχολής, νεοκλασικής, κεϋνσιανής, μαρξιστικής ή άλλης, αλλά κοινό τόπο όλων των οικονομικών σχολών. Κοινώς, δεν έχει ανακαλυφθεί κάποιος τέταρτος τρόπος. Οι τρεις τρόποι είναι η μερική ή ολική πτώχευση, η διαγραφή δηλαδή χρέους, ο πληθωρισμός και η οικονομική μεγέθυνση της οικονομίας. […]
Τούτων λεχθέντων, στην Ελλάδα επιχειρείται εδώ και δυόμισι χρόνια μία πρωτόγνωρη θεώρηση της κρίσης χρέους, που ισχυρίζεται κάτι μοναδικό, κάτι που μπορεί να μην στηρίζεται σε καμία απολύτως οικονομική θεωρία. εντούτοις επαναλαμβάνεται διαρκώς και αδιαλείπτως σε όλους τους τόνους από την τρόικα και την ελληνική κυβέρνηση. Αυτοί ισχυρίζονται ότι, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του χρέους, πρέπει να εφαρμοστεί μία ακραία πολιτική λιτότητας, αποπληθωρισμού και δημοσιονομικής προσαρμογής, που παράγει αναπόφευκτα ύφεση και ακραία συρρίκνωση του ΑΕΠ9.
Η πολιτική αυτή είναι «πρωτόγνωρη», όσο δεν αντιλαμβάνεται κανείς το διά ταύτα: Ότι, στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το χρέος, δεν είναι βιώσιμη. ότι όπως δηλώνουν οι περισσότεροι διεθνείς εμπειρογνώμονες, ενδεχομένως να χρειαστεί και άλλο κούρεμα. ότι η «σκληρή γραμμή», την οποία αντιπροσωπεύει η «γερμανική Ευρώπη», χρησιμοποιεί το αδιέξοδο του χρέους για να εκβιάσει και να επιβάλει τον βίαιο μετασχηματισμό της μικρομεσαίας Ελλάδας. και ότι, τέλος, μέσα από αυτόν, προσβλέπουν αφενός στο να λεηλατήσουν ορισμένους τομείς (ενέργεια, τους κλάδους του «πράσινου καπιταλισμού», ένα κομμάτι του συνεδριακού, του ιαματικού τουρισμού κ.ο.κ.10) και αφετέρου να δορυφοροποιήσουν την Ελλάδα, εν είδει τουριστικής νεο-αποικίας.
Χαρακτηριστικό δε ως προς αυτό, είναι ότι ακόμα και οι Αμερικάνοι, για λόγους γεωπολιτικής σύγκρουσης και ανταγωνισμού με τη Γερμανία, επικαλούνται τη μη βιωσιμότητα του χρέους, καθώς και αυτήν της πολιτικής ακραίας λιτότητας, ως υποτιθέμενη απάντηση στα προβλήματα της Ελλάδας. Το κάνουν για να καταδείξουν το αδιέξοδο της γερμανικής πολιτικής, καθώς σταδιακά επιθυμούν να τη «συνετίσουν» ώστε να εγκαταλείψει τον σοβινιστικό δρόμο της «γερμανικής Ευρώπης» και να υιοθετήσει μια κοινή ευρωατλαντική πολιτική απάντησης στην κρίση11.
Για τον ίδιο λόγο, εξ άλλου, ο Ράιχενμπαχ κάλεσε πριν από μερικές μέρες τους Έλληνες να κλείσουν τ’ αυτιά τους στους ισχυρισμούς του ΔΝΤ ότι το πρόγραμμα της ακραίας λιτότητας είναι αποτυχημένο, και να συνεχίσουν με άκρα προσήλωση να εφαρμόζουν το πρόγραμμα κοινωνικής και εθνικής αυτοκτονίας που έχει εκπονήσει αυτός και η ομάδα του12.
Ωστόσο, προς το παρόν, οι αυταπάτες που τρέφει ο ΣΥΡΙΖΑ περί «ευρωπαϊκού προβλήματος», η αδυναμία του να συλλάβει το βάθος και την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κρίσης, δεν του επιτρέπει να δει την ουσία του μεγάλου μετασχηματισμού που κρύβεται πίσω από το γερμανικό blitzkrieg. Εξ ου και η, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, πάντως πραγματική, ταύτιση των προγραμματικών του θέσεων με τη γραμμή της «ήπιας προσαρμογής» που προτείνουν τα ατλαντικά κέντρα εξουσίας εντός του μπλοκ των ξένων δανειστών:
Τι, άραγε, θα μπορούσε να περιλαμβάνει η πολιτική συμφωνία; Μα, όλα τα προφανή που έθετε ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή. Αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, πιο αργή δημοσιονομική προσαρμογή, αυτόνομη διαχείριση του ζητήματος των τραπεζών, αλλαγή της δημοσιονομικής πολιτικής προς δικαιότερη κατανομή των βαρών, και, φυσικά, μέτρα ανάσχεσης της ύφεσης. Η εμμονική προσκόλληση στο μνημόνιο φτάνει στα όριά της, δυστυχώς με τον πιο επώδυνο τρόπο για την ελληνική κοινωνία13.
Μια ταύτιση που ήδη έχει προκαλέσει αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ –βλέπε τις δηλώσεις της Σοφίας Σακοράφα14 για το θέμα, ή τις αντιδράσεις του Αριστερού Ρεύματος για τα πρόσφατα ταξίδια του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, και ενδέχεται να προκαλέσει ακόμα περισσότερες, αν η στρατηγική της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεχιστεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: Είναι βιώσιμο αυτό το σχέδιο κολοσσιαίας (κι αποτρόπαιας) κοινωνικής μηχανικής; Η αλήθεια είναι πως η έκβασή του εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Κυρίως, από τον βαθμό της συναίνεσης που θα επιδείξει ο ίδιος ο ελληνικός λαός κατά την εφαρμογή του –πράγμα που, με τη σειρά του, εξαρτάται από την εγκυρότητα των εναλλακτικών λύσεων που θα προτάξουν οι ανταγωνιστικές ως προς αυτό δυνάμεις.
Ύστερα, εμπλέκονται πολλαπλοί και αστάθμητοι παράγοντες. Στις συνθήκες της κρίσης και της απόλυτης θεσμικής κατάρρευσης που υφίστανται σήμερα στη χώρα, η κυβέρνηση μπορεί να στραβοπατήσει οπουδήποτε, σε κάποιο μικρότερο ή μεγαλύτερο σκάνδαλο –ακόμα και η παραμικρή δήλωση ή οποιοδήποτε περιστατικό μπορεί να κάνει να ξεχειλίσει το ποτήρι. Πάντως, σε οποιαδήποτε περίπτωση, η αλήθεια είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς βιάστηκε να συναινέσει σ’ ένα πακέτο απαράδεκτων μέτρων ώστε να εξασφαλίσει τη δόση και τώρα η εφαρμογή τους φτάνει στα όρια την κυβέρνηση και επιτείνει τη διάλυση των κομματικών εταίρων.
Πέρα όμως από το εσωτερικό πεδίο, υπάρχει και μια πλειάδα παραγόντων που δρουν σε ευρωπαϊκό ή σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι σημαντικό, δηλαδή, το πώς θα εξελιχθεί η κόντρα μεταξύ της Γερμανίας και των ΗΠΑ, το τι θα πράξει η Γαλλία, το τι θα συμβεί στις υπόλοιπες χώρες που βρίσκονται στο στόχαστρο της «γερμανικής Ευρώπης». Κι επίσης, υπάρχει πάντοτε η κρίση στη Συρία, που απειλεί να βάλει φωτιά σ’ όλη τη Μέση Ανατολή, πράγμα που με τη σειρά του θα έχει σαρωτικές συνέπειες πάνω στην παγκόσμια ισορροπία.
Για να επιστρέψουμε όμως στο κύριο ζήτημα, που είναι οι προοπτικές αντίστασης του ελληνικού λαού, αυτές, μεταξύ άλλων, θα κριθούν και από το βάθος που θα λάβει μια ευρεία, εκτεταμένη, δημόσια συζήτηση αποτίμησης του μοντέλου το οποίο σήμερα εξαντλείται. Σε ερωτήματα του τύπου «πώς φτάσαμε μέχρι εδώ», δηλαδή σε μια αναδρομή στις πηγές της ελληνικής κρίσης, κρύβονται αποκαλυπτικές απαντήσεις για τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας μας. Και επίσης, φωτίζονται καλύτερα τα χαρακτηριστικά των στρωμάτων που κλονίζονται, άρα και οι δυνατότητες, τα όρια της παρέμβασής τους κ.ο.κ.
Στο πλαίσιο αυτής της αναζήτησης, για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, πρέπει να πάμε προς τα πίσω: Στο πώς γεννήθηκε ο ελληνικός παρασιτισμός (και γιατί) στις αρχές του 1950, κι επίσης στο γιατί επιβίωσε και επεκτάθηκε κατά την περίφημη «αλλαγή», καθώς και το τέλος του μετεμφυλιακού και του μεταχουντικού κράτους. Τέλος, στο πώς μετασχηματίστηκε (και εν τέλει βρυκολάκιασε) κατά το πέρασμα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, καταλήγοντας στη μεγάλη μαύρη τρύπα μέσα στην οποία έπεσε ολόκληρη η χώρα από το 2008 κι έπειτα.
Αυτού του είδους η ανάλυση, ταξική, ιστορική, με έμφαση στην ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι που λείπει σήμερα από την εν πολλοίς γενικόλογη επιχειρηματολογία και κλισέ φρασεολογία των «αντιμνημονιακών» πόλων που αξιώνουν να εκφράσουν την οργή του ελληνικού λαού. Πάνω στην απουσία της, γεννιούνται και θεριεύουν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες που εγκλωβίζουν τις πολιτικές ζυμώσεις και διεργασίες για τη γέννηση ενός ρωμαλέου αντιστασιακού πόλου…

1. Έρευνα ΙΜΕ-ΓΣΕΕΒΕ: Εισόδημα-Δαπάνες Νοικοκυριά. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.gsevee.gr/images/ereunes/noikokuria_dec_2012/eisodima_dec_2012_.pdf.
2. Πηγή: CIA World Factbook, ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/fields/2004.html.
3. Fitch: Πλεόνασμα το 2012, ύφεση το 2013 στην Ελλάδα, Εφημερίδα Το Βήμα, 05/02/2013.

4. ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, Ελληνική οικονομία και η απασχόληση: Ετήσια έκθεση 2012.
5. Το ευαγγέλιο της ελληνικής ανάπτυξης, Το Βήμα, 28/1/2013.
6. Η Ελλάδα 10 Χρόνια Μπροστά: Προσδιορίζοντας το νέο Εθνικό Μοντέλο Ανάπτυξης – Σύνοψη, McKinsey & Company, Athens Office, September 2011, σελ. 12-13.
7. D. Malliaropoulos – T. Anasta-satos, The improvement in the Competitive Position of the Greek Economy and Prospects for an Export‐led Growth Model, Economy and Markets, Vol. VIII, Issue 1 January 2013. σελ. 8.

8. Για τον όρο βλέπε, Ντ. Χάρβεϋ, Ο Νέος ιμπεριαλισμός, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2005. Σελ. 70-100.
9. Γιώργος Σταθάκης, Από κούρεμα σε κούρεμα, Αυγή, 02/12/2012.
10. Βλ. για παράδειγμα: Νάντια Βαλαβάνου, Συνεργάτες στους Δήμους ή νεο-αποικιοκράτες;, Ελευθεροτυπία, 03/2/2013 και Χανς Γ. Φούχτελ, «Οι μεταρρυθμίσεις ανοίγουν τον δρόμο για επενδύσεις», συνέντευξη στην Ημερησία του Σαββάτου, 10-11/11/2012.
11. Ά. Αθανασόπουλος, «ΗΠΑ και ΕΕ αλλάζουν τον παγκόσμιο χάρτη του εμπορίου», Το Βήμα, 9/12/2012.
12. «Τη στιγμή που η Ελλάδα έχει κατορθώσει να ξεπεράσει τη δυσκολότερη φάση του συγκεκριμένου προγράμματος, δεν βλέπω αυτήν τη στιγμή, ειδικά από πλευράς Task Force, πώς θα μπορούσε θα ξανανοίξει αυτή η συζήτηση». Χορστ Ράιχενμπαχ.
Πηγή: Ράιχενμπαχ: Όχι σε αλλαγή του προγράμματος της τρόικας, Έθνος, 6/2/2013.
13. Γ. Σταθάκης, Το Μνημόνιο φθάνει στα όριά του, Εφημερίδα Αυγή, 30/9/2012.
14. Κριτική Σακοράφα στα ταξίδια Τσίπρα, tvxs.gr, 11/02/2013.