Wednesday, December 31, 2008

Ερχεται το... 2009!

...γεμάτο υγεία, χαρά, ευτυχία & προκοπή για όλους!

Monday, December 29, 2008

Πίσω φονιάδες! Η Γάζα κι ο λαός της θα μείνουν όρθιοι!


Το σιωνιστικό ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ προχώρησε σε μια απίστευτη σφαγή με πάνω από 200 καταμετρημένους νεκρούς και 300 τραυματίες χτυπώντας με F-16 την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου, τη Λωρίδα της Γάζας. Εκεί που σε μόλις 360 τ. χλμ. στριμώχνονται 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι, πλήρως αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο εξαιτίας του πολυετούς από ξηράς, αέρος και θαλάσσης αποκλεισμού από το κράτος του Ισραήλ (και εν μέρει της προδοτικής ηγεσίας της Αιγύπτου).
Χωρίς φάρμακα, χωρίς ηλεκτρικό, σε μόνιμη κατάσταση υποσιτισμού ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, γράφεται στη Γάζα η πιο μεγαλειώδης και συγκινητική ιστορία Αντίστασης στην ιστορία των τελευταίων 25 ετών. Οι αποκλεισμένοι - σε αυτό το σύγχρονο “γκέτο της Βαρσοβίας” - Παλαιστίνιοι, αγωνίζονται για το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την αυτοδιάθεση, “μέχρι την τελευταία σταγόνα του αίματός τους“, όπως δήλωσαν οι αξιωματούχοι της Χαμάς μετά την σημερινή σφαγή.200 άνθρωποι νεκροί μόνο και μόνο γιατί το σιωνιστικό καθεστώς βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο και πρέπει οι διάφοροι υποψήφιοι ανθυποφύρερ του να αποδείξουν ότι μπορούν ακόμη να σφαγιάζουν χωρίς έλεος τους Παλαιστίνιους, ότι δεν ξέχασαν την “τέχνη” που τελειοποίησαν από το 1948 και δώθε.
Και πίσω από τους φονιάδες το Μπουσικό καθεστώς υπανθρώπων που κυβερνάει τις ΗΠΑ και σχεδόν συνεχάρη το Ισραήλ για την “αποτελεσματικότητά” του, ο μουγκός Ομπάμα-ελπίδα του πλανήτη, οι γλοιώδεις υποκριτές του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εξισώνουν τα F-16 με τις αυτοσχέδιες στρακαστρούκες της Χαμάς (βλέπε ΕΔΩ). ΑΘΛΙΟΙ!
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι αεροπορικές επιθέσεις των Ισραηλινών συνεχίζονται αποτελώντας το φρικιαστικό πρελούδιο για μια πιθανή χερσαία εισβολή που θα σημάνει σίγουρα μια απίστευτη σφαγή αμάχων. Να μην αφήσουμε τους Παλαιστίνιους μονάχους στον υπερ πάντων αγώνα τους…

ΠΙΣΩ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΦΟΝΙΑΔΕΣ! ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ!

ΥΓ. Η σκέψη μας αυτή τη στιγμή, μαζί με τον μαρτυρικό λαό της Γάζας, βρίσκεται και στους διεθνείς, ηρωικούς, συντρόφους του Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης (ISM) και του Κινήματος Ελεύθερη Γάζα (Free Gaza) και ιδιαίτερα στον Γ., που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της έμπρακτης αλληλεγγύης στον Παλιστινιακό Λαό της Γάζας, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους για να μας στείλουν φωτογραφίες και βίντεο από το μακελειό.

Πηγή: Το Ιστολόγιο του Εξαποδώ

Saturday, December 27, 2008

Πανιώνιος Κόσμος τεύχος 2ο... Τρελλαίνομαι!

ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ Τεύχος 2ο
Το νέο Δ.Σ. της ΠΑΕ Πανιώνιος με τον Κων. Τσακίρη πρόεδρο
Συνέντευξεις: Αντώνης Σαπουντζής, Μανόλης Σκούφαλης, Μπάμπης Σαϊπάς, Βασίλης Στάικος
Ολη η αγωνιστική κίνηση των ερασιτεχνικών τμημάτων
Πλούσιο φωτορεπορτάζ
Απόψεις Λ.Μ. Πατσουράκου, Κ. Αλεξόπουλου, Μιχ. Λαδόπουλου, Π. Ορόσιου
Στήλες Majorball, Απ' τα Υβριστικά,
Κυανέρυθρος Προ(σ)βολέας
Και δώρο έκπληξη χριστουγεννιάτικη αφίσα της ποδοσφαιρικής ομάδας

Tuesday, December 23, 2008

Χριστούγεννα στη σπηλιά

Του Φώτη Κόντογλου

Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα και χιονιάς πάντα πάνε μαζί. Μα εκείνη τη χρονιά οι καιροί ήτανε φουρτουνιασμένοι παρά φύση. Χιόνι δέν έρριχνε. Μοναχά που η ατμόσφαιρα ήτανε θυμωμένη, και φυσούσανε σκληροί βοριάδες με χιονόνερο και μ' αστραπές. Καμμιά βδομάδα ο καιρός καλωσύνεψε και φυσούσε μια τραμουντάνα που αρμενιζότανε. Μα την παραμονή τα κατσούφιασε. Την παραμονή από το πρωΐ ο ουρανός ήτανε μαύρος σαν μολύβι, κ' έπιασε κ' έρριχνε βελονιαστό χιονόνερο.

Σε μια τοποθεσία που τη λέγανε Σκρόφα, βρισκότανε ένα μαντρί με γιδοπρόδατα, απάνω σε μια πλαγιά του βουνού που κοίταζε κατά το πέλαγο. το μέρος αυτό ήτανε άγριο κ' έρημο, γεμάτο αγριόπρινα, σκίνους και κουμαριές, που ήτανε κατακόκκινες από τα κούμαρα. το μαντρί ήτανε τριγυρισμένο με ξεροτρόχαλο [=ξερολιθιά].

Οι τσομπάνηδες καθόντανε μέσα σε μια σπηλιά που βρισκότανε παραμέσα και πιο ψηλά από τη μάντρα και που κοίταζε κατά τη νοτιά. Μεγάλη σπηλιά, με τρία - τέσσερα χωρίσματα, κι αψηλή ως τρία μπόγια. Τα ζωντανά σταλιάζανε κάτω από τις χαμηλές σάγιες, που έσκυβες για να μπεις μέσα. Σωροί από κοπριά στεκόντανε εδώ κ' εκεί, και βγάζανε μια σπιρτόζα μυρουδιά. Χάμω, το χώμα ήτανε σκουπισμένο και καθαρό, γιατί οι τσομπάνηδες ήτανε μερακλήδες, και βάζανε τα παιδιά και σκουπίζανε ταχτικά με κάτι σκούπες κανωμένες από αστοιβιές.

Αρχιτσέλιγκας ήτανε ο Γιάννης ο Μπαρμπάκος, ένας άνθρωπος μισάγριος, γεννημένος ανάμεσα στα γίδια και στα πρόβατα. Ήτανε μαύρος, μαλλιαρός, με γένεια μαύρα κόρακας, σγουρά και σφιχτά σαν του κριαριού. Φορούσε σαλβάρια κοντά ως το γόνατο, σελάχι στη μέση του, ζουνάρι πλατύ, βαριά τζεσμέδια στα ποδάρια του. το κεφάλι του το είχε τυλιγμένο μ' ένα μεγάλο μαντίλι σαν σαρίκι, κ' οι μαρχαμάδες [= τα κρόσια] κρεμόντανε στο πρόσωπό του. Αρχαίος άνθρωπος!
Είχε δυο παραγυιούς, τον Αλέξη και τον Δυσσέα, δυο παλληκαρόπουλα ως είκοσι χρονών. Είχε και τρία παιδιά, που τους βοηθούσανε στ' άρμεγμα και κοιτάζανε το μαντρί νά 'ναι καθαρό. Αυτές οι έξι ψυχές εζούσανε σε κείνο το μέρος, κρυφά από τον Θεό. Ανάρια βλέπανε άνθρωπο.

Η σπηλιά ήτανε καπνισμένη κι ο βράχος είχε μαυρίσει ως απάνω από την καπνιά που έβγαινε από το στόμα της σπηλιάς. Εκεί μέσα είχανε τα γιατάκια τους, σαν μεντέρια, στρωμένα με προβιές. Στους τοίχους της σπηλιάς είχανε μπήξει παλούκια μέσα στις σκισμάδες του βράχου, και κρεμόντανε καρδάρες, τυροβόλια, μαγιές, τουφέκια και μαχαίρια, λες κ' ήτανε λημέρι των ληστών. Απ' έξω φυλάγανε οι σκύλοι, όλοι άγριοι σαν λύκοι.

Η ακροθαλασσιά βρισκότανε ως ένα τσιγάρο απόσταση από τη μάντρα. Ήτανε έρημη, κι άλλο δεν ακουγότανε εκεί πέρα παρά μοναχά ο αγκομαχητός του πελάγου, μέρα - νύχτα. Με τον βοριά απάγκιαζε, και καμμιά φορά πόδιζε κανένα καΐκι. Αλλιώς δεν έβλεπες βάρκα πουθενά. Από το μαντρί αγνάντευε κανένας το πέλαγο ανάμεσα στα δέντρα, και το μάτι ξεχώριζε καθαρά τα βουνά της Μυτιλήνης.

Την παραμονή τα Χριστούγεννα, είπαμε πως ο καιρός χάλασε, κι άρχισε να πέφτει χιονόνερο. Οι τσομπάνηδες είχανε μαζευτεί στη σπηλιά κι ανάψανε μια μεγάλη φωτιά και κουβεντιάζανε. Τα παιδιά είχανε σφάξει δυο αρνιά και τα γδέρνανε. Ο Αλέξης έβαλε απάνω σ' ένα ράφι μυτζήθρες και τυρί ανάλατο μέσα στα τυροβόλια, αγίζι και γιαούρτι. Ο Δυσσέας είχε μια παλιά Σύνοψη, κ' επειδή γνώριζε λίγο από ψαλτικά κ' ήξερε και πέντε γράμματα, διάβαζε τις Κυριακάδες κι όποτε ήτανε γιορτή κανένα τροπάρι και λιγοστά από τον Εξάψαλμο. Εκείνη την ώρα φυλλομετρούσε τη Σύνοψη, για να δει τι γράμματα ήτανε να πει.

Θά 'τανε ώρα σπερινού. Κείνη την ώρα ακούσανε κάτι τουφεκιές. Καταλάβανε πως θά 'τανε τίποτα κυνηγοί. το ένα παιδί, που είχε πάγει να φέρει ξύλα με τον γάϊδαρο, είπε πως το πρωΐ είχε ακούσει τουφεκιές κατά την από μέσα θάλασσα, κατά την Άγια-Παρασκευή. Οι σκύλοι πιάσανε και γαβγίζανε όλοι μαζί και πεταχτήκανε όξω από τη μάντρα.

Σε λίγο φανερωθήκανε από πάνω από τη σπηλιά δυό άνθρωποι με τουφέκια, και φωνάζανε τους τσομπάνηδες να μαζέψουνε τα σκυλιά, που χυμήξανε απάνω τους. Ο Σκούρης άφησε τους ανθρώπους κι άρπαξε ένα από τα ζαγάρια πού 'χανε οι κυνηγοί και το ξετίναζε να το πνίξει. Ο κυνηγός έρριξε απάνου του, και τα σκάγια τον πόνεσανε και γύρισε πίσω, μαζί με τ' άλλα μαντρόσκυλα, που πηγαίνανε πισώδρομα όσο κατεβαίνανε οι κυνηγοί. Τέλος πάντων, εβγήκε ο Μπαρμπάκος με τους άλλους και πιάσανε τον Σκούρη και τον δέσανε, διώξανε και τ' άλλα σκυλιά.

«Ώρα καλή, βρε παιδιά!» φώναξε ο Παναγής ο Καρδαμίτσας, ζωσμένος με τα φυσεγκλίκια, με το ταγάρι γεμάτο πουλιά.

Ο άλλος, που ήτανε μαζί του, ήτανε ο γυιός του ο Δημητρός.
«Πολλά τα έτη!» αποκριθήκανε ο Μπαρμπάκος κ' η συντροφιά του. «Καλώς ορίσατε!»
Τους πήγανε στη σπηλιά.
«Μωρέ, τ' είν' εδώ; Παλάτι! Παλάτι με βασιλοπούλες!» είπε ο μπάρμπα-Παναγής, δείχνοντας τις μυτζήθρες που αχνίζανε.

Τους βάλανε να καθήσουνε, τους κάνανε καφέ. Οι κυνηγοί είχανε κονιάκι. Κεραστήκανε.
«Βρε αδερφέ», έλεγε ο μπάρμπα-Παναγής, «ποιος να τό 'λεγε, χρονιάρα μέρα, πως θα κάνουμε Χριστούγεννα στο σπήλαιο που εγεννήθη ο Χριστός! Εχτές περάσαμε στην Άγια - Παρασκευή, να κυνηγήσουμε λίγο. Ε, δικός μας είναι ο ηγούμενος, κοιμηθήκαμε στο μοναστήρι, και σήμερα την αυγή βγήκαμε στο κυνήγι. Βλέποντας πως φουρτούνιασε ο καιρός, είπαμε πως δε θα μπορέσουμε να περάσουμε το μπουγάζι με τη σαπιόβαρκα του μπάρμπα-Μανώλη του Βασιλέ. Κ' επειδή ξέραμε απ' άλλη φορά το μαντρί, και με το κυνήγι πέσαμε σε τούτα τα σύνορα, είπαμε νά 'ρθουμε στ' αρχοντικό σας... Μωρέ, τι σκύλο έχετε; Αυτό είναι θηρίο, ασλάνι και καπλάνι!
Μπρε, μπρε, μπρε! το ζαγάρι το πετσόκοψε! Για κοίταξε τι χάλια το 'κανε!»

Και γύρισε σε μια γωνιά της σπηλιάς, που κλαμούριζε το σκυλί κ' έτρεμε σαν θερμιασμένο.
«Έλα δω, Φλοξ! Φλοξ!»
Μα η Φλοξ από την τρομάρα της τρύπωνε πιό βαθιά.
Άμα ήπιανε δυό-τρία κονιάκια, ο μπάρμπα-Παναγής άρχισε να μασά τα μουστάκια του, και στο τέλος έπιασε να τραγουδά:

Καλήν εσπέραν, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,
Χριστού την θείαν γέννησιν να πω στ' αρχοντικό σας.

Ύστερα ο Δυσσέας έψαλε το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε».
Εκείνη την ώρα ακούσανε πάλι τα σκυλιά να γαβγίζουνε. Στείλανε τα παιδιά να δούνε τι είναι. Ο αγέρας είχε μπουρινιάσει κ' έρριχνε παγωμένο νερό. Κρύο τάντανο!

Σε λίγο πάψανε τα σκυλιά, και γυρίσανε πίσω τα παιδιά. Από πίσω τους μπήκανε στη σπηλιά τρεις άντρες, που φαινόντανε πως ήτανε θαλασσινοί, και δυό καλόγεροι, βρεμένοι όλοι και ξυλιασμένοι απ' το κρύο. Τους καλωσορίσανε, τους βάλανε και καθήσανε.

Μόλις πήγε κοντά στη φωτιά ο πρώτος, ο καπετάνιος, τον γνώρισε ο Μπαρμπάκος κ' έβγαλε μια χαρούμενη φωνή. Ήτανε ο καπετάν-Κωσταντής ο Μπιλικτσής, που ταξίδευε στην Πόλη. Είχε περάσει κι άλλη φορά από τη Σκρόφα, κ' είχανε δέσει φιλία με τον Μπαρμπάκο, που δεν ήξερε τι περιποίηση να τους κάνει. οι άλλοι δυό ήτανε γεμιτζήδες κι αυτοί, άνθρωποι του καϊκιού του.

Ο ένας από τους καλόγερους, ένας σωματώδης με μαύρα γένεια, ομορφάνθρωπος, ήτανε ο πάτερ-Σιλβέστρος Κουκουτός, καλογερόπαπας. Ο άλλος ήτανε λιγνός, με λίγες ανάριες τρίχες στο πηγούνι, σαν τον Άγιο Γιάννη τον Καλυβίτη. Τον λέγανε Αρσένιο Σγουρή.

Ο καπετάν-Κωσταντής ερχότανε από την Πόλη και πήρε στο καΐκι τον πάτερ-Σίλβεστρο, που είχε πάγει στην Πόλη από τ' Άγιον Όρος για ελέη, κ' ήθελε να κάνει Χριστούγεννα στην πατρίδα του. Ο πάτερ-Αρσένιος είχε ταξιδέψει μαζί του από τη Μονή του Παντοκράτορας στο Όρος, κ' ήτανε από τη Θεσσαλία.

Ταξιδέψανε καλά. Μα σαν καβατζάρανε τον Κάβο-Μπαμπά, ο αγέρας μπουρίνιασε, κι όλη τη μέρα αρμενίζανε με μουδαρισμένα πανιά και με τον στάντζο, ως που φτάξανε κατά το βράδυ απ' έξω από το Ταλιάνι. Ο καιρός σκύλιαξε κι ο καπετάνιος δεν μπόρεσε να 'μπει στο μπουγάζι, να κάνουνε Χριστούγεννα στην πατρίδα.
Αποφάσισε λοιπόν να ποδίσει, και πήγε και φουντάρισε στ' απάγκειο, πίσω από έναν μικρόν κάβο, από κάτω από το μαντρί. Κ' επειδή θυμήθηκε τον φίλο του τον Μπαρμπάκο, πήρε τους γέροντες και τους δυο άλλους νοματέους και τραβήξανε για το αγίλι [=μαντρί]. Στο τσερνίκι είχανε αφήσει τον μπαρμπ' - Απόστολο με τον μούτσο.

Σάν είδανε πως στη σπηλιά βρισκότανε κι ο κυρ-Παναγής με τον κυρ-Δημητρό, γίνηκε μεγάλη χαρά και φασαρία.

«Μωρέ να δεις», έλεγε ο κυρ-Παναγής, «τώρα ψέλναμε το τροπάρι, κι απάνω που λέγαμε «εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό αστέρος εδιδάσκοντο...», φτάξατε κ' εσείς οι μάγοι με τα δώρα! Γιατί βλέπω μια νταμιζάνα κρασί, βλέπω λακέρδα, βλέπω χαβιάρια, βλέπω παξιμάδια, μπακλαβάδες, «σμύρναν, χρυσόν και λίβανον»!
Χα! Χα! Χα!» — γελούσε δυνατά ο κυρ-Παναγής, μισομεθυσμένος και ψευδίζοντας, και χάϊδευε την κοιλιά του, γιατί ήτανε καλοφαγάς.

Στο μεταξύ ο πάτερ - Αρσένιος ο Σγουρής ζωντάνεψε ο καϊμένος, κ' είπε σιγανά χαμογελώντας και τρίδοντας τα χέρια του:

«Δόξα σοι ο θεός, Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, που μας ελύτρωσες εκ του κλύδωνος!» κ' έκανε τον σταυρό του.

Ο πάτερ - Σίλβεστρος είπε να σηκωθούνε όρθιοι, κ' είπε λίγες ευχές, το «Χριστός γεννάται», κ' ύστερα με τη βροντερή φωνή του έψαλε:
«Μεγάλυνον, ψυχή μου, την τιμιωτέραν και ενδοξοτέραν των άνω στρατευμάτων.

Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον. Ουρανόν το σπήλαιον, θρόνον χερουβικόν την Παρθένον, την φάτνην χωρίον, εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος Χριστός ο Θεός, ον ανυμνούντες μεγαλύνομεν.»

Ύστερα καθήσανε στο τραπέζι. Τέτοιο τραπέζι βλογημένο και χαρούμενο δεν έγινε σε κανένα παλάτι. Τρώγανε και ψέλνανε. Και του πουλιού το γάλα είχε απάνω, από τα μοσκοβολημένα τ' αρνιά, τα τυριά, τα μανούρια, τις μυτζήθρες, τις μπεκάτσες και τ' άλλα πουλιά του κυνηγιού, ως τη λακέρδα και τ' άλλα τα πολίτικα που φέρανε οι θαλασσινοί, καθώς και κρασί μπρούσικο.

Όξω φυσομανούσε ο χιονιάς, και βογγούσανε τα δέντρα κ' η θάλασσα από μακριά. Ανάμεσα στα βουΐσματα ακουγόντανε και τα κουδούνια από τα ζωντανά που αναχαράζανε. Μέσα από τη σπηλιά έβγαινε η κόκκινη αντιφεγγιά της φωτιάς μαζί με τις ψαλμωδίες και με τις χαρούμενες φωνές. Κι ο κυρ-Παναγής έκλεβε κάπου-κάπου λίγον ύπνο, ρουχάλιζε λιγάκι κ' ύστερα ξυπνούσε κ' έψελνε μαζί με τη συνοδεία.

Αληθινά, από τη Γέννηση του Χριστού δεν έλειπε τίποτα. Όλα υπήρχανε: το σπήλαιο, οι ποιμένες, οι μάγοι με τα δώρα, κι ο ίδιος ο Χριστός ήτανε παρών με τους δύο μαθητές του, που ευλογούσανε «την βρώσιν και την πόσιν».


Saturday, December 20, 2008

Καλορίζικος

Στα περίπτερα όλης της Ελλάδας από αυτό το Σάββατο (20/12) και κάθε Σάββατο "ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ".
Η εφημερίδα των φίλων του Πανιωνίου...



Friday, December 19, 2008

Για την Ξενυχτισμένη Μάγισσα (που τόσο ωραίο κείμενο έγραψε!!)

Απο τα βάθη του σκοτεινότερου εφιάλτη σε χαιρετώ ξενυχτισμένη μάγισσα.

Απο την πιο βαρετή μικροαστική πραγματικότητα σου στέλνω και τις χιλιάδες των αγωνιστικών χαιρετισμών μου.

Και αν και σίγουρα σχεδόν τίποτα δεν μου ανήκει, αισθάνομαι ήδη οτι όλα μια μέρα θα μπορούσαν να είναι δικά μου. Χωρίς να τα στερώ απο κάποιον αλλο.

Καταλαβαίνω την οργη του νέου, γιατί είμαι και εγώ ακόμα παιδί. Θλίβομαι δε, που δεν είμαι πια δεκαέξι για να ακολουθήσω νομοτελειακά, με τους συνομήλικους μου, την ροή των πραγμάτων.

Σκύβω το κεφάλι συχνά, τόσο συχνά πλέον που έχω συνηθίσει να κοιτώ το πάτωμα.

Με πραγματικούς αγωνιστές εχω καθήσει στον ίδιο πάγκο και μαζί ξενυχτήσαμε σιωπηλοί. Έδωσα το νερό και το ψωμί μου κάποτε. Και ποτέ δεν μου έλειψε κάτι απο τα δύο. Περήφανος που ήμουν τότε για μένα...

Φωνάζω τώρα καθημερινά: Δεν είμαι μικροαστός, δεν είμαι μικροαστός...Και κανείς βέβαια δεν με πιστεύει. Γιατί μοιάζω με μικροαστό και κινούμαι σαν μικροαστός..Δεν το θέλω, είμαι όμως μικροαστός. Εδώ έρχεστε λοιπόν. Σας το λέω εγώ, με την απόλυτη βεβαιότητα. Φωνάξτε λοιπόν, τώρα που ακόμα σας πιστεύουν και το καλλούπι δεν προδίδει τις σκέψεις σας.

Με κουρασμένο βλέμμα πια και ξεψυχισμένη φωνή πλέον, θα σου ψιθυρίσω κάτι που ακουγόταν και ακόμα ακούγεται μελωδία στ αυτιά μου: Διαμαρτυρία είναι όταν λέω πως κάτι δεν με ευχαριστεί. Αντίσταση είναι όταν διασφαλίζω πως αυτό που δεν με ευχαριστεί δεν θα ξανασυμβεί.

Από το Athens Indymedia

Μεγάλη Συναυλία Ενάντια στην Κρατική Καταστολή

Δέκα μέρες συμπληρώθηκαν από την δολοφονία του 15χρονου μαθητή, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό στο κέντρο της Αθήνας. Ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία, καθημερινά βγαίνουν στον δρόμο και φωνάζουν ότι αυτό το έγκλημα δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Αυτές τις μέρες, το δίκιο βρίσκεται στους δρόμους, στον αγώνα και την εξέγερση μιας ολόκληρης γενιάς. Οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι μετανάστες βγαίνουμε στον δρόμο ενάντια στην δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, ενάντια σε τόσες άλλες που προηγήθηκαν (μετανάστης στην Πέτρου Ράλλη, γυναίκα στην Λευκίμη και άλλες) αλλά και ενάντια στην πολιτική που δολοφονεί εμάς και τα όνειρα μας καθημερινά: στα σχολεία – εξεταστικά κάτεργα, στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ της Αγοράς, στο παρόν και το μέλλον της ανεργίας ή στην καλύτερη περίπτωση των μισθών πείνας των 600 Ευρώ.

Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε. Για τον Αλέξη, για όλους όσους «έφυγαν», αλλά και για μας που είμαστε εδώ. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σχολείο και σχολή σε κάθε χώρο δουλειάς. Για να τιμωρηθούν οι ένοχοι, για να ανοίξει ο δρόμος για την κατάκτηση όσων δικαιούμαστε.

Στα πλαίσια αυτά διοργανώνουμε μεγάλη συναυλία:

· ενάντια στην κρατική καταστολή

· αλληλεγγύης στην εξέγερση της νεολαίας

την Παρασκευή 19/12 από τις 15.00 και μετά στα Προπύλαια. Καλούμε όποιον καλλιτέχνη επιθυμεί και βέβαια ερασιτεχνικά σχήματα που θέλουν να συμμετάσχουν να επικοινωνήσουν μαζί μας.

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6956161445, 6972779824, 6979672446, 6944740587, 6970463400

Μέχρις στιγμής συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:

Οι Απροσάρμοστοι, Κωνσταντίνος Βήτα, Φοίβος Δεληβοριάς, Γιώργος Δημητριάδης, Διάφανα Κρίνα, Δραμαμίνη, Στάθης Δρογώσης, Deus X Machina, The Earthbound, Χρήστος Θηβαίος, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Βασιλική Καρακώστα, Άλκης Κωνσταντόπουλος, Locomondo, Lost Bοdies, Ματωμένα Πέπλα, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Modrec, Οπισθοδρομική Κομπανία, Ζωρζ Πιλαλί, Δημήτρης Πουλικάκος, Σπυριδούλα, Ζακ Στεφάνου, Διονύσης Τσακνής, Μανώλης Φάμελος, Χαΐνηδες, Γιάννης Χαρούλης,

Wednesday, December 17, 2008

Σαν σήμερα, 17 Δεκέμβρη 1967, ιδρύθηκε η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος

Το θυμήθηκε ο γίγας Μανόλης Βαρδής (Mac Manus) και το αντιγράφω. Γιατί στον Ρήγα περάσαμε τα καλύτερά μας χρόνια. Ο Ρήγας Φεραίος ήταν η οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού. Ιδρύθηκε το Δεκέμβρη του 1967, ως Πανελλήνια Αντιδικτατορική Οργάνωση Σπουδαστών (ΠΑΟΣ) “Ρήγας Φεραίος”, κυρίως από πρώην μέλη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τοποθετήθηκε υπέρ του ΚΚΕ εσωτερικού. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση και δεκάδες μέλη της οργάνωσης συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν. Τον Ιούνιο 1974 μετονομάστηκε σε Πανελλλαδική Οργάνωση Νέων (ΠΟΝ) “Ρήγας Φεραίος” και αυτοαναγνωρίστηκε ως νεολαία του ΚΚΕ εσ..

Στη μεταπολίτευση συνέχισε τη δράση του, έχοντας ιδιαίτερη ανάπτυξη στο φοιτητικό κίνημα. Στην Α΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 1976, μετονομάστηκε σε Ελληνική Κομμουνιστική Νεολαία (ΕΚΟΝ) “Ρήγας Φεραίος”, παρά τη διαφωνία ισχυρής τάσης, που επέμενε στη διατήρηση του ευρύτερου χαρακτήρα της οργάνωσης.

Στις γραμμές της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος διαμορφώθηκε αριστερή πτέρυγα, που διαφωνούσε με τις πολιτικές και στρατηγικές επιλογές του κόμματος. Μετά την εκλογική αποτυχία του 1977, η αριστερή πτέρυγα αποχώρησε, συγκαλώντας τη Β΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, απ’ την οποία πήρε και τον τίτλο της η νέα οργάνωση που συγκροτήθηκε.

Κατά τη διάσπαση του 1987, όταν η πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ. ίδρυσε την Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ), ο Ρήγας αποτέλεσε νεολαία του ΚΚΕ Εσ./ Ανανεωτική Αριστερά. Τα επόμενα χρόνια συρρικνώθηκε και το 1999, τα λίγα μέλη που είχαν απομείνει επέλεξαν να μετονομαστούν σε Νεολαία της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς (ΑΚΟΑ).

Ο Ρήγας Φεραίος εξέδιδε τον Θούριο. Είχε φοιτητική παράταξη τον Δημοκρατικό Αγώνα - Δημοκρατική Ενότητα, ενώ για πολλά χρόνια οι μαθητές ήταν οργανωμένοι αρχικά στην ΔΗμοκρατική ΜΑθητική Κίνηση (ΔΗ.ΜΑ.Κ.). Ανάμεσα στους κατά καιρούς γραμματείς της οργάνωσης ήταν οι Κώστας Κωσταράκος, Γιάννης Βούλγαρης, Μάνος Σωτηριάδης, Μπάμπης Γεωργούλας, Νίκος Βούτσης, Νίκος Φίλης κ.ά.

Εβραϊκή Ιστορία – Εβραϊκή Θρησκεία

Τη στιγμή που ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός καταγγέλλεται στη Δύση, ο εβραϊκός παραμένει στο απυρόβλητο. Σ’ αυτό το έργο, το οποίο έχει υμνηθεί ενώ παράλληλα έχει προκαλέσει οξύτατες αντιπαραθέσεις, ο Ισραήλ Σάχακ, προβαίνει σε μια προκλητική μελέτη για την έκταση στην οποία το κοσμικό κράτος του Ισραήλ έχει διαμορφωθεί υπό την επίδραση αποκρουστικών θρησκευτικών ορθοδοξιών, οι οποίες έχουν δυνητικά θανατηφόρες συνέπειες. Μέσα από την μελέτη του Ταλμούδ και του ραβινικού δικαίου, ο Σάχακ υποστηρίζει ότι οι ρίζες του εβραϊκού σωβινισμού και του θρησκευτικού φανατισμού θα πρέπει να κατανοηθούν άμεσα, προτού να είναι πολύ αργά.Ο Σαχάκ ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησε τον όρο «ιουδαιο-ναζισμός» προκειμένου να χαρακτηρίσει τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι Ισραηλινοί για να υποτάξουν και να καταπι­έσουν τους Παλαιστίνιους. Ο Σαχάκ είναι πολύ θαρραλέος και θα έπρεπε κανονικά να βραβευτεί για τις υπηρεσίες του προς την ανθρωπότητα. ΄Εντουαρντ W. Σαΐντ

Ο Ισραήλ Σάχακ έγινε διάσημος στο Ισραήλ, επειδή είχε ως αρχή του να λέει ανοιχτά τις αλήθειες που οι περισσότεροι ισραηλινοί δεν επιθυμούν να ακούσουν…η κληρονομιά του εβραϊκού φανατισμού αποτελεί τεράστιο εμπόδιο για την ανάπτυξη ενός κοσμικού και νεωτερικού εβραϊκού πολιτισμού. Μπένγιαμιν Μπεν Χαλλάχμι, Ισραηλινή εφημερίδα Χα‘αρέτζ

Σας συνιστώ το τελευταίου βιβλίο του Ισραήλ Σαχάκ. Σ’ αυτό ο Σάχακ υποβάλλει όλη την Ιστορία της Εβραϊκής ορθοδοξίας... σε μια ξεκαρδιστική όσο και σχολαστική κριτική. Κρίστοφερ Χίτσενς, Αμερικανικό περιοδικό Nation

Ο Σάχακ είναι εξαιρετικός διανοούμενος και ένας από τους επιφανέστερους υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο Ισραήλ... Πρόκειται για μία εμβριθή ανάλυση της Εβραϊκής θρησκείας και Ιστορίας. Ίαν Γκίλμουρ, London Review of Books

Ο Ισραήλ Σάχακ (1933-2001) γεννήθηκε στη Βαρσοβία, όπου και βίωσε από πρώτο χέρι τα τραγικά γεγονότα του Εβραϊκού γκέτο της πόλης. Το 1943 μεταφέρθηκε στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπέργκεν-Μπέργκεν. Στην Παλαιστίνη κατέφθασε το 1945. Διατέλεσε καθηγητής Οργανικής Χημείας στο πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, ενώ αφιέρωσε όλη του την ζωή στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Eναλλακτικές Εκδόσεις, Θεμιστοκλέους 37 Εξάρχεια

Tuesday, December 16, 2008

Το πρώτο ΟΧΙ του Τάσσου

Η επιστολή Τάσσου προς Γρίβα της 26ης Φεβρουαρίου 1959

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ιστορία θα καταγράψει ως κορυφαία στιγμή της πολιτικής δράσης του Τάσσου Παπαδόπουλου την απόρριψη του σχεδίου Ανάν την Μεγάλη Τετάρτη, 7 Απριλίου 2004. Όμως, το ΟΧΙ του 2004 δεν ήταν το πρώτο για τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Το πρώτο ήταν στις Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου. Όταν νεαρός νομικός, αμέσως μετά τον αγώνα της ΕΟΚΑ, βρέθηκε στο Λονδίνο ανάμεσα στη μεγάλη αντιπροσωπεία, υπό τον Εθνάρχη Μακάριο, που θα αποφάσιζε την αποδοχή ή την απόρριψη των συμφωνιών, που είχαν ετοιμαστεί στη Ζυρίχη. Τότε, ο Τάσσος Παπαδόπουλος τάχθηκε με τη μειοψηφούσα άποψη, όχι του λαού αλλά της κυπριακής αντιπροσωπείας, μαζί με τον Βάσο Λυσσαρίδη, τον Γλαύκο Χρίστη και τους πέντε εκπροσώπους του ΑΚΕΛ, κόντρα στις πιέσεις, που αναλογικά δεν ήταν ηπιότερες από τις πιέσεις του 2004. Σύνολο, οκτώ με το Όχι και 27 με το ΝΑΙ.
Οι συμφωνίες εγκρίθηκαν και ο Τάσσος με επιστολή προς τον Γρίβα περιέγραφε πολύ αποκαλυπτικά το παρασκήνιο. Στα «απομνημονεύματά» του, ο Γρίβας αναφέρει ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος με την ιδιότητα του στελέχους της ΠΕΚΑ του απέστειλε σημείωμα την ημέρα που αναχωρούσε για τη Διάσκεψη του Λονδίνου, ζητώντας την έγκρισή του για μετάβαση στη Βρετανική πρωτεύουσα, όμως όπως σημειώνει ο αρχηγός της ΕΟΚΑ «δεν ήτο δυνατόν να λάβω εγκαίρως το σημείωμα και να απαντήσω».
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, όπως σημειώνει ο Γρίβας δεν είχε εξουσιοδότηση να εκπροσωπήσει την Οργάνωση στο Λονδίνο, κάτι που επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Παπαδόπουλος, με την ιστορική επιστολή που του απέστειλε με ημερομηνία 26 Φεβρουαρίου 1959. Παρόλα αυτά όμως, οι ελληνικοί κυβερνητικοί κύκλοι που επιθυμούσαν οπωσδήποτε τη συμμετοχή της οργάνωσης στη διάσκεψη, διέδωσαν ότι η ΕΟΚΑ, όχι μόνο εκπροσωπήθηκε σε αυτήν αλλά στη συνέχεια ενέκρινε κιόλας τη συμφωνία. Η αλήθεια όμως είναι άλλη, αφού είναι ξεκάθαρο το γεγονός ότι ο Παπαδόπουλος, ήταν στο Λονδίνο με την προσωπική του ιδιότητα.
Ο Γρίβας, στην προσπάθειά του να μην αφήσει κανένα ίχνος αμφιβολίας στο συγκεκριμένο θέμα, στα «απομνημονεύματα» αναφέρεται εκτενώς στο συγκεκριμένο θέμα και τονίζει ότι πραγματική και έγκυρη εκπροσώπηση κάποιου από άλλον, νοείται όταν ο εκπροσωπούμενος είναι ενημερωμένος για το θέμα που θα συζητηθεί και επιλέξει ο ίδιος τον εκπρόσωπό του, στον οποίο δίδει μάλιστα προφορικές ή γραπτές οδηγίες, όπως και σχετική εξουσιοδότηση.
Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση, τίποτα από τα πιο πάνω δεν συνέβηκε, σημειώνει ο Γρίβας. Στην επιστολή της 26ης Φεβρουαρίου 1959, ο Τάσσος Παπαδόπουλος υποστηρίζει ότι η μάχη του Συντάγματος θα έπρεπε να δοθεί στη Ζυρίχη και όχι στο Λονδίνο, αναγνωρίζοντας προφανώς ότι ήδη ήταν πολύ αργά για αλλαγές. Όπως ο ίδιος αποκάλυψε αργότερα για εκείνες τις ιστορικές μέρες, στις πρώτες συνεδριάσεις της κυπριακής αντιπροσωπείας, το κλίμα ήταν σαφέστατα αρνητικό ως προς την υπογραφή των συμφωνιών και σε αυτό, παραδέχεται ότι συνέβαλε και ο ίδιος, επηρεάζοντας μέλη της αντιπροσωπείας. Ενώ όμως στην αρχή επικράτησε η άποψη για απόρριψη του σχεδίου, στη συνέχεια άλλαξαν τα δεδομένα.
Αναφερόμενος στο «αίσχος της παρασκηνιακής δράσεως» και στην «απότομο μεταστροφή των γνωμών», ο Τάσσος Παπαδόπουλος σημειώνει ότι άνθρωποι της Ελληνικής Πρεσβείας καλούσαν διάφορα άτομα της αποστολής και τους διαβίβαζαν δήθεν προσωπικά μηνύματα του Καραμανλή και Αβέρωφ και τους διαβεβαίωναν πόσο και οι δύο πολιτικοί ηγέτες τους θαύμαζαν. Με αυτό τον τρόπο «κολακευθέντες πολλοί άρχισαν να εκφράζουν αμφιβολία για την ορθότητα της απορρίψεως του σχεδίου» και έτσι στην τελική συνεδρίαση, «ομίλησαν υπέρ του σχεδίου όλοι, πλην του Τάσσου Παπαδόπουλου, Γλαύκου Χρίστη (μέλους ΔΑΝΕ), Βάσου Λυσσαρίδη και των πέντε κομμουνιστών. Ούτω το σχέδιον ενεκρίθη δια 27 υπέρ και 8 εναντίον». Μετά από αυτό το γεγονός, το κλίμα στις σχέσεις των μελών της αντιπροσωπείας αλλάζει, με αποτέλεσμα, οι Παπαδόπουλος και Λυσσαρίδης να μην προσκαλούνται ούτε και στο τραπέζι που γευμάτιζαν οι υπόλοιποι.
Στην επιστολή προς τον Γρίβα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος αναφέρει ότι οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Πρεσβείας, στην προσπάθειά τους να πείσουν τον Κληρίδη να ταχθεί υπέρ του σχεδίου του δήλωσαν ότι τον θεωρούν δυναμικό ηγέτη και «μακάρι και η Ελλάς να διέθετε τοιούτους άνδρας». Όπως σημειώνει, «ταύτα μου απεκάλυψε με αυταρέσκεια ο ίδιος ο Γλαύκος Κληρίδης και τον ύβρισα». Στην προσπάθειά του ο Τάσσος Παπαδόπουλος να πληροφορηθεί τι ακριβώς συνέβη στα παρασκήνια και αποφάσισαν να υποστηρίξουν το σχέδιο τα περισσότερα από τα μέλη της κυπριακής αντιπροσωπείας, βολιδοσκόπησε εναλλάξ αρκετούς από αυτούς, διαβάλλοντας μάλιστα τον έναν κατά του άλλου.
Έτσι, έμαθε ότι οι εκπρόσωποι της Ελλάδας γνώριζαν όλα όσα είχαν λεχθεί στις συνεδριάσεις των Κυπρίων, γι αυτό και στη «μάχη» που έδωσαν στη συνέχεια για να του μεταπείσουν, υποσχέθηκαν στον Χρυσαφίνη το υπουργείο Δικαιοσύνης και στον Αιμιλιανίδη συμμετοχή στη συντακτική επιτροπή που θα κατάρτιζε το σύνταγμα της Κύπρου, ενώ χαρακτήρισαν τον Δέρβη σαν τον μόνο ώριμο πολιτικό ηγέτη της Κύπρου. Τα όσα βλέπει και ακούει εκείνες τις μέρες ο Παπαδόπουλος, τον θλίβουν και διασαλεύουν την εμπιστοσύνη του στην ακεραιότητα του χαρακτήρα των ανθρώπων και τα αποδίδει στην κακοδαιμονία της φυλής μας. Λόγω της αρνητικής θέσης του, καλείται από τον Έλληνα Πρόξενο κ. Βλάχο σε συνάντηση, όμως ο Παπαδόπουλος αρνείται. Παρίσταται όμως στην ιστορική συνάντηση που είχε ο Αβέρωφ με την αντιπροσωπεία των Κυπρίων, στην απουσία μάλιστα του Μακαρίου.
Σε εκείνη τη συνάντηση, ο εκπρόσωπος της Ελλάδας δηλώνει ότι σε περίπτωση απόρριψης του σχεδίου, δεν πρέπει να περιμένουν υποστήριξη στον αγώνα τους από την Ελλάδα. Θλίβεται ο Παπαδόπουλο στο άκουσμα της θέσης του Αβέρωφ, όμως δεν μένει με κλειστό στόμα και του απαντά. Του λέει συγκεκριμένα ότι πιθανότατα η ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει τους Κύπριους στον αγώνα τους, όχι όμως και ο ελληνικός λαός. Μετά από αυτά τα γεγονότα, πραγματοποιήθηκε η τελευταία συνεδρία στην οποία ψήφισαν οι 27 υπέρ του σχεδίου. Μέχρι τέλους, ο Παπαδόπουλος πιστεύει ότι εάν η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε την υποστήριξη των 27, δεν θα τολμούσε να ασκήσει πίεση στον Μακάριο για να αποδεχθεί το σχέδιο.
Ανεξάρτητα όμως από τη στάση του στο Λονδίνο, λίγες μέρες αργότερα ο Παπαδόπουλος ζητά από τον Γρίβα να χαιρετίσει την άφιξη του Μακαρίου στην Κύπρο και υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο θα υποβοηθούσε στην αναπτέρωση του ηθικού του λαού όπως και στη συνένωσή του.

«Καλό ταξίδι Ελληνα. Ο αδούλωτος ελληνισμός σε αποχαιρετά...»*

Με αισθήματα βαθειάς οδύνης ο Κυπριακός Ελληνισμός αποχαιρέτισε τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Τον τομεάρχη Λευκωσίας της ΕΟΚΑ, τον γενικό υπεύθυνο της ΠΕΚΑ, τον υπουργό Εργασίας της κυβέρνησης Μακάριου, τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τον Ελληνα που ύψωσε το ανάστημα του στους Αμερικάνους, τους Αγγλους & το διχοτομικό τους Σχέδιο Αναν.
Ο Βάσος Λυσσαρίδης (που μαζί με τον ο Τάσσο Παπαδόπουλο και τους εκπροσώπους του ΑΚΕΛ είχαν αντιταχθεί στην προδοτική συμφωνία της Ζυρίχης) αποχαιρετώντας τον Τάσσο είπε:

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έφυγε από τη ζωή για να παραμείνει ζωντανός στη μνήμη ενός ολόκληρου λαού, τόνισε στον επικήδειο λόγο που εκφώνησε στην κηδεία του τέως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου, ο Επίτιμος Πρόεδρος του ΚΣ ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης, δίνοντας διαβεβαίωση προ τον εκλιπόντα ότι ο αγώνας θα συνεχισθεί. Οπως είπε ο κ. Λυσσαρίδης, η ιστορία θα καθιερώσει το ρόλο του Τάσσου Παπαδόπουλου ως του Προέδρου που απέκρουσε τα απαράδεκτα σχέδια, αλλά και διαφοροποίησε αποτελεσματικά το αρνητικό κλίμα που δημιούργησε το πλήρως δικαιολογημένο ΟΧΙ του λαού μας.

«Μια μεγάλη προσωπικότητα που λάμπρυνε την πολιτική ζωή της πατρίδας μας, που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στα δρώμενα της Κύπρου, ο Πρόεδρος που πιστός στη λαϊκή εντολή απέρριψε εθνοκτόνα σχέδια, επαναλαμβάνοντας το διαχρονικό στην Ελληνική ιστορία ΟΧΙ, πέρασε το κατώφλι της αιωνιότητας», πρόσθεσε.

«Πέρασε το κατώφλι της ιστορίας. Και πέρασε με περγαμηνές αγώνων, θυσιών και προάσπισης αρχών. Με εκκρεμή οράματα, με ανεκπλήρωτες προσδοκίες, αλλά και με βεβαιότητα ότι ο αγώνας στον οποίο αφιέρωσε τη ζωή του θα συνεχισθεί. Πως και νεκρός θα μαρτυρήσει τη δικαίωση», ανέφερε ο κ. Λυσσαρίδης.

«Φίλε Τάσσο. Ο λαός δεν σου παραχωρεί άδεια απουσίας ωσότου λεύτεροι σεργιανίσουμε στα λεύτερα αγαπημένα τοπία. Οσο το συρματόπλεγμα της ντροπής θα διχοτομεί την αξιοπρέπεια και τα χώματα μας, όσο η κατοχική σημαία θα συνοδεύει στον ξύπνιο τους εφιάλτες μας, έχοντας τώρα νικήσει το θάνατο μαζί με τη στρατιά των συναγωνιστών σου, με τον Μακάριο σημαιοφόρο, με τον Αυξεντίου, τον Μάτση, τον Παλληκαρίδη θα ανατρέψουμε το σκηνικό,» τόνισε ο Επίτιμος Πρόεδρος της ΕΔΕΚ.

Οπως είπε, «η Κύπρος θρηνεί έναν άξιον της πατρίδος τέκνον. Και ο Ελληνισμός συμμετέχει στο θρήνο για την απώλεια. Ο Ελληνισμός στο σύνολό του γιατί οι εθνικοί αγώνες αγνοούν ιδεολογικά σύνορα. Η παρουσία εδώ του Πρωθυπουργού της Ελλάδας, κ. Καραμανλή, του αρχηγού της αντιπολίτευσης κ. Παπανδρέου και της Υπουργού Εξωτερικών κ. Μπακογιάννη μαρτυρούν του λόγου το αληθές», ανέφερε.

«Αυτή η οδυνηρή συγκυρία προσφέρει την ευκαιρία να αποστείλουμε από κοινού το μήνυμα ότι θα απορρίψουμε απορριφθέντα υπό του λαού σχέδια που εκκολάπτονται υπό νέα ονοματολογία και ότι θα σταθούμε ανάχωμα σε ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας a la carte με την κυνική απαίτηση μη συμμόρφωσης προς τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της και νομιμοποίηση κηδεμονικών δικαιωμάτων και στρατιωτικής παρουσίας, παρθενογένεσης δυο κρατών και συνεταιρισμού», πρόσθεσε.

«Φίλε Τάσσο. Φεύγεις αφήνοντας αξιόλογη, ανεξίτηλη κληρονομιά. Ο λαός θυμάται έντονα την τελευταία παρακαταθήκη σου στην κρίσιμη ώρα των αποφάσεων», είπε ο κ. Λυσσαρίδης, προσθέτοντας πως ήταν σαφής η διαπίστωση του Τάσσου Παπαδόπουλου πως «το σχέδιο Ανάν δεν καταλύει την de facto διχοτόμηση, αλλά αντίθετα τη νομιμοποιεί και ότι υπάρχουν θέματα αρχών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπου η 'μέση λύση' δεν συνιστά τη σωστή απάντηση'. Πρόσθετες 'Παρέλαβα κράτος με διεθνή αναγνώριση. Δεν θα παραδώσω κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου και σε αναζήτηση κηδεμόνων' », σημείωσε ο κ. Λυσσαρίδης.

«Αυτά δήλωνες στο δραματικό σου διάγγελμα, πληγωμένος από την παραγνώριση αρχών από εκείνους που ήταν εντεταλμένοι για την υπεράσπισή του. Με έντονα φορτισμένη λυγμική φωνή, με τη συναίσθηση ότι στεκόσουν ανένδοτος προασπιστής των δικαιωμάτων του λαού μας και θεματοφύλακας της ιστορίας μας. Ο συναισθηματισμός ταιριάζει στον ειλικρινή. Στέρεες οι εθνικές ρίζες με τις πολυχιλιόχρονες ελληνικές παραδόσεις. Στέρεη η προσωπική ιστορία. Προδιαγεγραμμένη, σχεδόν νομοτελειακή η πορεία σου», ανέφερε ο Επίτιμος Πρόεδρος του ΚΣ ΕΔΕΚ.

«Αγωνιστής από την πρώτη νεανική ηλικία στην πρώτη γραμμή του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ όπου και σε πρωτοσυνάντησα.

Μαζί στο Λονδίνο στη δραματική σύσκεψη καταψηφίσαμε τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου. Ο Μακάριος στην πορεία αναγνωρίζοντας τις αρετές και ικανότητές σου, σε διορίζει υπουργό. Τον νεαρότερο υπουργό της Κυπριακής Δημοκρατίας», είπε ο κ. Λυσσαρίδης.

«Αδέκαστος στην προάσπιση αξιών, έτοιμος για κατάθεση γνώμης και έτοιμος να προσαρμοσθεί έργοις», υπογράμμισε.

Σημειώνοντας πως θα ήταν υποτιμητικό να αναλωθεί στην απαρίθμηση πληθώρας πολιτικών και πολιτειακών αξιωμάτων στα οποία διέπρεψε ο Τάσσος Παπαδόπουλος και την τόσο αξιόλογη προσφορά τους σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής ο κ. Λυσσαρίδης είπε πως ωστόσο δεν μπορεί να μην αναφερθεί στην πρωτοποριακή προσφορά του για εδραίωση του πρώτου κοινωνικού κράτους στην Κύπρο.

«Αρχή άνδρα δείκνυσι. Και το τελευταίο αξίωμα στην προεδρία του κράτους υπήρξε η κορωνίδα της προσφοράς του και η ανάδειξη της προσωπικότητάς του. Αφόρητες οι πιέσεις, ασφυκτικός ο κλοιός για εξαναγκασμό του λαού μας να προσυπογράψει σχέδια εθνικής ταπείνωσης και υπονομευτικά της εθνικής μας επιβίωσης. Και τα πυρά εχθρικά και φίλια στρέφονταν προς τον εκλεγμένο πρόεδρο», είπε για να προσθέσει: "Κι εσύ Τάσσο, φρουρός μιας άλλης μορφής Θερμοπυλών, παρέμεινες πιστός τοις του λαού ρήμασι πειθόμενος, γνωρίζοντας το τίμημα και έτοιμος να υποστείς τις συνέπειες".

Και ο αγώνας, ανέφερε ο κ. Λυσσαρίδης, δεν αφορούσε μόνο την επιβίωση των Ελληνοκυπρίων αλλά και την ουσιαστική ακηδεμόνευτη πορεία των Τουρκοκυπρίων.

«Γιατί πιστός στις εθνικές σου ρίζες, υπήρξες και θερμός προασπιστής των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων με τη σωστή διαπίστωση ότι ειρήνη και πρόοδος μπορούν να διασφαλισθούν μόνο σε συνθήκες αλληλοσεβασμού», είπε.

Πρόσθεσε πως «η ιστορία θα καθιερώσει το ρόλο σου ως του Προέδρου που απέκρουσε τα απαράδεκτα σχέδια αλλά και διαφοροποίησε αποτελεσματικά το αρνητικό κλίμα που δημιούργησε το πλήρως δικαιολογημένο ΟΧΙ του λαού μας. Και αυτό επετεύχθη όχι με προσαρμογή σε πιέσεις ή εγκατάλειψη αρχών αλλά με θρησκευτική προσήλωση στην προάσπιση της ετυμηγορίας του λαού».

«Και αυτά χαρακτηρίσθηκαν ως απορριπτισμός. Αν απορριπτισμός είναι η άρνηση της εθνικής αυτοκτονίας, τότε ο τίτλος είναι άκρως τιμητικός. Διάλεξες συνειδητά το δρόμο του εθνικού Γολγοθά, γιατί γνώριζες πως μόνο με την ανάληψη ευθυνών χαράσσονται οι δρόμοι εθνικής σωτηρίας. Στη ρήτρα ότι οι ιδέες δεν δολοφονούνται, προσθέτω. Ομως ούτε οι ιδεοφόροι πεθαίνουν. Πεθαίνουν όσο δεν αφήνουν κληρονομιά. Κι εσύ αφήνεις αξιόλογη κληρονομιά», ανέφερε.

Πρόσθεσε πως «τα μηνύματα είναι σαφή. Σεβόμαστε τα δικαιώματα όλων των λαών και όλων των ομάδων. Ομως απαιτούμε σεβασμό και στα δικά μας. Είμαι βέβαιος ότι και από τον τάφο θα διαλαλείς ότι δεν θα δεχθούμε χωριστά κράτη και συνεταιρισμό που οδηγεί σε ένα πολυκηδεμονευόμενο συνομοσπονδιακό μόρφωμα», είπε ο κ. Λυσσαρίδης και διαβεβαίωσε πως «ο αγώνας θα συνεχισθεί».

«Συμβιβασμός ναι. Αλλά σε πλαίσια αρχών που διαφυλάττουν την εθνική αξιοπρέπεια και επιβίωση. Μόνιμη κοινή μας γραμμή παραμένει μια λύση εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο που να διασφαλίζει την ενότητα του κράτους, του χώρου, της οικονομίας, των θεσμών, θα απαλλάσσει από κηδεμονίες και ξένη στρατιωτική παρουσία και θα διασφαλίζει τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος όλων των προσφύγων για επάνοδο στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες τους», ανέφερε ο Επίτιμος Πρόεδρος του ΚΣ ΕΔΕΚ.

«Αυτές υπήρξαν οι διακηρύξεις όλων προς το λαό και ο λαός είναι φυσικό να απαιτεί προσήλωση στις δεσμεύσεις. Φεύγεις δικαιωμένος με σαφή εντολή στα παιδιά σου, στους δικούς σου και σ' όλο το λαό να μην παρεκκλίνουν από τη διακηρυγμένη πορεία που τώρα σφραγίζεται με τη δική σου βιολογική απουσία, όχι την πολιτική», πρόσθεσε.

«Σ' αυτό τον ιερό χώρο ενώπιον του λαού και της ιστορίας δίνουμε την υπόσχεση ότι δεν θα παρεκκλίνουμε από αυτή την πορεία. Η φωνή σου για απόρριψη απαράδεκτων σχεδίων θα είναι τώρα ακόμα πιο δυνατή, πιο καθολική, πιο αποδεκτή.

Για την οικογένειά σου θα είναι παρηγοριά ότι όλη η Κύπρος παραστέκεται στη θλίψη τους και ιδιαίτερα στη μεγάλη κυρία, τη Φωτεινή της αξιοπρέπειας και της προσφοράς. Θα συνεχίσουμε όλοι μαζί. Και θα σ' έχουμε πάντα συντροφιά ως τη δικαίωση. Αυτή τη μοίρα όρισαν οι θεοί για τους διαχρονικούς αγωνιστές», κατέληξε ο κ. Λυσσαρίδης.

Ο αποχαιρετισμούς του Δ. Χριστόφια

Μέσα σε μια έντονα φορτισμένη συγκινησιακή ατμόσφαιρα, ο Πρόεδρος Χριστόφιας αποχαιρέτησε τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μεθερμηνεύοντας το καθολικό αίσθημα όταν σημείωνε ότι «ο Τάσσος Παπαδόπουλος έφυγε από κοντά μας, αλλά άφησε πίσω του τη σφραγίδα της προσφοράς και της δράσης του, όπως αποτυπώθηκε στο αρχείο της συλλογικής συνείδησης του λαού. Αφησε πίσω του το μεγάλο έργο που επιτέλεσε. Αφησε πίσω του πολλούς εκτιμητές, φίλους και συνεργάτες. Αφησε πίσω του την καθολική αναγνώριση και το σεβασμό φίλων και πολιτικών αντιπάλων. Απευθύνουμε σήμερα το ύστατο χαίρε στον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος κίνησε για το μεγάλο, το ατέλειωτο ταξίδι», για να σημειώσει ότι «συνοδός του σ' αυτό το ταξίδι, ο σεβασμός, η εκτίμηση, η αναγνώριση όλων μας για τις τεράστιες υπηρεσίες που πρόσφερε στην πατρίδα και το λαό μας, για τους αγώνες και την έντονη πολιτική του δράση».

Αφού τόνισε ότι «ο Τάσσος Παπαδόπουλος έγραψε με τη δράση του μια πολύ πλούσια και αγωνιστική ιστορία», πρόσθεσε ότι η ιστορία που έγραψε ο τέως Πρόεδρος «στενά συνδέεται με τον απελευθερωτικό αγώνα του λαού μας και την πολυτάραχη ζωή της Κυπριακής Δημοκρατίας».

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας αναφέρθηκε στη συνέχεια σε σημαντικές στιγμές της ζωής και της δράσης του Τάσσου Παπαδόπουλου, εκκινώντας από την επιλογή του από τον Εθνάρχη Μακάριο, ο οποίος «τον ξεχώρισε για τις ικανότητες, τις γνώσεις και την προσφορά του νεαρού τότε Τάσσου Παπαδόπουλου», για να συμμετάσχει στο Υπουργικό Συμβούλιο της μεταβατικής περιόδου και αργότερα στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο.

Από τότε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, τόνισε ο Πρόεδρος Χριστόφιας, «βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του σκληρού και αδυσώπητου πολιτικού στίβου, τον οποίο και δεν εγκατέλειψε παρά μόνο με το θάνατό του. Από αυτό το στίβο πιστά και με πάθος υπηρέτησε την Κύπρο και το λαό μας, ξεχωρίζοντας για την επιμονή και τη σταθερότητα στις απόψεις του, για τον τεκμηριωμένο λόγο του, για την παρρησία και την ειλικρίνεια με την οποία διατύπωνε τις θέσεις του, τις οποίες και αγωνιζόταν για να γίνουν ζωή και πράξη».

Αναφερόμενος στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του τέως Προέδρου, ο Δημήτρης Χριστόφιας σημείωσε ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος «ποτέ δεν δίσταζε να διατυπώσει τις θέσεις και τις απόψεις του, ανεξάρτητα του τι υποστήριζε η κοινή γνώμη και ποιο ήταν το πλειοψηφικό ρεύμα. Δεν δίσταζε να βρεθεί, και βρέθηκε αρκετές φορές, στην αντίπερα όχθη πολιτικών επιλογών που γίνονταν από την πολιτική ηγεσία του τόπου».

Παρά ταύτα, είπε στη συνέχεια, «ήταν πολιτικός με κύρος και τύγχανε σεβασμού και πλατιάς εκτίμησης, γιατί η κοινωνία μας ξέρει να εκτιμά και να ξεχωρίζει τους πατριώτες που με συνέπεια την υπηρετούν. Τους πολιτικούς που έχουν άποψη και την υπερασπίζονται χωρίς να λογαριάζουν πολιτικό κόστος. Τους πολιτικούς που με πάθος καταθέτουν και υπερασπίζονται τις θέσεις και τις απόψεις τους, χωρίς όμως να υπερβαίνουν τα όρια της δεοντολογίας, της ευπρέπειας και του πολιτικού πολιτισμού. Σ' αυτή την κατηγορία των πολιτικών ανδρών κατέχει εξέχουσα θέση ο Τάσσος Παπαδόπουλος».

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ανέφερε περαιτέρω ο Πρόεδρος Χριστόφιας, ήταν εμβριθής γνώστης του Κυπριακού, το οποίο διαχειρίστηκε για πάρα πολλά χρόνια είτε ως συνομιλητής της ελληνοκυπριακής κοινότητας στο διακοινοτικό διάλογο, είτε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. «Υπερασπίστηκε από όλες τις επάλξεις με συνέπεια την Κυπριακή Δημοκρατία ως κατάκτηση ολόκληρου του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων», σημείωσε.

Ειδική αναφορά έκανε ο Πρόεδρος Χριστόφιας και στη δράση και προσφορά του εκλιπόντος στα οικονομικό - κοινωνικά πράγματα του τόπου, σημειώνοντας ότι ήταν εξίσου σημαντική παρά το γεγονός ότι «η συνεχής ενασχόληση με το Κυπριακό, ίσως να επισκιάζει την προσφορά του Τάσσου Παπαδόπουλου στα οικονομικό-κοινωνικά πράγματα».

Συνεχίζοντας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε ότι παρότι ιδεολογικά και πολιτικά ο Τάσσος Παπαδόπουλος, «ανήκε στο χώρο του Κέντρου, το κοινωνικό του όραμα μπορεί να χαρακτηριστεί ως κεντροαριστερό. Ηταν κοινωνικά ευαισθητοποιημένος, στοιχείο το οποίο ανέδειξε και ως Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αλλά και ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας».

Οπως είπε ο Πρόεδρος Χριστόφιας, ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν ένας από τους δημιουργούς των Ημικρατικών Οργανισμών, «οι οποίοι αποτελούν συστατικό στοιχείο του μοντέλου της μικτής οικονομίας, στο οποίο πίστευε πολύ ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Και όχι άδικα, γιατί στα πλαίσια της μικτής οικονομίας ο λαός μας πέτυχε πάρα πολλά στον κοινωνικο-οικονομικό τομέα. Στον Τάσσο Παπαδόπουλο ανήκει η φράση που έμεινε στην ιστορία ότι «η ΑΤΑ αποτελεί ευλογία για το λαό μας», φράση-απτό δείγμα της κοινωνικής του ευαισθησίας».

Αναφερόμενος στη σχέση που ο ίδιος είχε αναπτύξει με τον εκλιπόντα, ο Πρόεδρος Χριστόφιας είπε ότι «η κοινωνική του ευαισθησία και προσφορά, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των κατακτήσεων του λαού μας, οι αγώνες του ενάντια στη Χούντα και την ΕΟΚΑ Β' για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της νομιμότητας δίπλα στο Μακάριο, μας έφεραν στο ίδιο μετερίζι αγώνα, στο ίδιο χαράκωμα αντίστασης συναγωνιστές και συνεργάτες».

Με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, πρόσθεσε, «διαχρονικά είχα αναπτύξει σχέσεις συνεργασίας, που στηρίζονταν στον αλληλοσεβασμό και την αλληλοεκτίμηση. Αυτή η συνεργασία έγινε φιλία, όταν ως Πρόεδρος της Βουλής συνεργάστηκα μαζί του στο Κοινοβούλιο, αλλά και αργότερα όταν με τη δική μας υποστήριξη εξελέγη στο ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας. Η συνεργασία μας αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όχι απλά αγαστή και αρμονική, αλλά υποδειγματική. Πάντοτε ανοικτή, ειλικρινής και πολύ ανθρώπινη».

Κλείνοντας τον αποχαιρετιστήριο λόγο του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε, «ο Τάσσος Παπαδόπουλος έφυγε από κοντά μας, αλλά άφησε πίσω του τη σφραγίδα της προσφοράς και της δράσης του όπως αποτυπώθηκε στο αρχείο της συλλογικής συνείδησης του λαού. Αφησε πίσω του το μεγάλο έργο που επιτέλεσε. Αφησε πίσω του πολλούς εκτιμητές, φίλους και συνεργάτες. Αφησε πίσω του την καθολική αναγνώριση και το σεβασμό φίλων και πολιτικών αντιπάλων. Τώρα μπορεί να κάνει το μεγάλο ταξίδι με ήσυχη τη συνείδηση ότι επιτέλεσε στο ακέραιο το καθήκον και το χρέος προς την πατρίδα και το λαό μας».

Απευθύνοντας το ύστερο χαίρε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας είπε: «Στο καλό να πας Τάσσο. Το κενό που αφήνεις συλλογικά θα το καλύψουμε».

*Πανό έξω από την εκκλησία της Αγ. Σοφίας όπου τελέστηκε η νεκρώσιμος ακολουθία

Monday, December 15, 2008

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ!

Ντροπή Έλληνες! Πώς είναι δυνατόν να απαντήσουμε ως κοινωνία στην εξέγερση των παιδιών μας, ότι προτιμάμε να τους σπάσουμε το κεφάλι απ’ το να μας σπάσουν τις βιτρίνες; Τόσο πολύ έχουμε δεθεί με το αυτοκίνητό μας, που το προτιμάμε από το παιδί μας; Πώς ανεχόμαστε την αναίσχυντη αλητεία και την ξεδιαντροπιά σύσσωμου του πολιτικού κόσμου, που μας ξανασπρώχνει με κάθε τρόπο πίσω στην καταναλωτική αφασία και ιδιωτεία; Πώς δεν εξεγειρόμαστε, όταν αυτοί που τους ψηφίσαμε δεν διστάζουν να επικαλεστούν τα ίδια τα Άγια και Πανάγια Χριστούγεννα, για να μας ξαναμαντρώσουν στέλνοντάς μας για ψώνια και για δάνεια, όπως ακριβώς ο «συνήγορος» εξυβρίζει το Θεό σαν αυτουργό του φόνου, για να επιτελέσει στη δήθεν δημοκρατία μας το έργο της «δικαιοσύνης»;

Έλληνες ντροπή! Η σημαία μας γράφει πάνω της με αίμα ηρώων (αίμα ίδιο με του τραγικού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου): Ελευθερία ή Θάνατος!

Έλληνες
ντροπή! Μη χάψετε το τελευταίο παραμύθι του εκπνέοντος ψευτορωμαίϊκου κράτους, του θανάσιμα πλέον απ’ τα παιδιά μας λαβωμένου συστήματος. Μη διατηρήσετε αυτό το πτώμα σάπιο. Θάψτε το! Αλλιώς θα στοιχειώσει! Και όταν στοιχειώσει κι η οργή, τα πράγματα αγριεύουν. Γιατι και τα παιδιά μας θα μας φωνάξουν αργότερα, αν τώρα δεν τα στηρίξουμε μένοντας πεισματικά στον καναπέ μας, σαν τον Κολοκοτρώνη, που πριν κάψει την Πελοπόννησο (τι βανδαλισμός!) φώναξε: Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους! Γιατί ο προσκυνημένος πλήρωσε το όπλο και το μισθό του φονιά αστυνομικού.

Έλληνες
πατριώτες, θάψτε άφοβα το πτώμα ενός τραγικά αποτυχημένου συστήματος, το οποίο τα παιδιά μας καταβαραθρώνουν με θάρρος:

Θέλει αρετή και Τόλμη η Ελευθερία!

Έχουν και αρετή και τόλμη τα δεκαπεντάχρονα παιδιά μας που μας υπερασπίζονται και πρωτοπορούν, δείχνοντας το δρόμο σ’ όλη την Ευρώπη. Ας τα βοηθήσουμε να ξεγεννήσουν την Ελευθερία μας, να μας λυτρώσουν από τη χυδαιότητα και την ψευτία στην οποία συνηθίσαμε να ζούμε τα τελευταία χρόνια. Ας βρούμε την αρετή και την τόλμη να παραδεχτούμε τη συλλογική ευθύνη. Και μόνο ενός είδους συλλογική ευθύνη δεν είναι φασιστική: Αυτή που αναλαμβάνει καθένας για τον εαυτό του! Αναλάβετε την ευθύνη! Κατεβήτε στο δρόμο!

Τέλος, προς τους πνευματικούς ανθρώπους, που καμώνονται τάχα πως δεν αναγνωρίζουν στην ομόθυμη κραυγή των νέων καμμιά εξέγερση, κανένα αίτημα για γνήσια Ελευθερία, προς όλους αυτούς, οι οποίοι τολμούν να ψελλίσουν ότι το μέλλον δε χτίζεται με βία, μια μόνο απάντηση ίσως καταλάβουν, την πιο ιερή:


Σε γνωρίζω από την κόψη

Του σπαθιού την τρομερή,

Σε γνωρίζω από την όψη,

Που με βία μετράει την γη.

Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

Των Ελλήνων τα ιερά,

Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Εναπομείναντες Ελεύθεροι Πολιορκημένοι


Εφ. Παρ.

Δυο εικόνες, πολλές λέξεις...

Γήπεδο Φυλής (14/12/08): Θρασύβουλος - Πανιώνιος. Οι "Πάνθηρες" με αριστοφανικό πανό!



Saturday, December 13, 2008

«Ετοιμάσαμε στους νέους τον εύκολο γιαπισμό»

Ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Γιώργος Ιωάννου, η Σωτηρία Μπέλου, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, η Κωνσταντινούπολη και η Θεσσαλονίκη. Πρόσωπα, γειτονιές και μελωδίες διασταυρώνονται όλα στο «τοπίο» που χρόνια χαρτογραφεί εντός του ο Θωμάς Κοροβίνης. Τα ίδια βέβαια είναι και από τα σημεία-κλειδιά της εργογραφίας του.

Ο 55χρονος Κοροβίνης ανήκει σ' αυτό το σκεπτόμενο κομμάτι της Θεσσαλονίκης, της λογοτεχνίας και της μουσικής. Ο ίδιος λέει πως η πόλη του φθίνει. Τη διατηρεί όμορφη στα γραπτά του, όπως στο πιο πρόσφατο βιβλίο του: η «Ομορφη Νύχτα» (εκδόσεις Αγρα) είναι μια γλαφυρή αφήγηση για τη νυχτερινή Θεσσαλονίκη μιας 20ετίας (1985-2005), με πρωταγωνιστές τις κομβικές μορφές του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού που έδιναν τότε ήχο και προσωπικότητα στις νύχτες της πόλης.

Ταυτόχρονα κυκλοφορεί και «Το Κελί» («Ιανός»), ένα cd με δέκα λαϊκά τραγούδια που τα ερμηνεύουν οι Λιζέτα Καλημέρη, Μαρία Φωτίου, Δημήτρης Ζερβουδάκης. Τραγούδια γραμμένα επί μία δεκαετία, όσο ο Κοροβίνης δρομολογούσε την ανάγκη του να ισορροπήσει ανάμεσα στην προσωπική του ταυτότητα και την κοινωνικοπολιτική του υπόσταση. Γι' αυτό συνυπάρχουν ένα τραγούδι π.χ. για την Πόλυ Πάνου («Νομίζω ότι είναι το μέτρο, η επιτομή των γυναικείων λαϊκών φωνών πριν από την Μπέλου...»), με άλλα τραγούδια, όπως...

- «Οι Νικητές» είναι ένα πολιτικό τραγούδι σας, αφιερωμένο στη μνήμη του Αναγνωστάκη. Ποιοι είναι τελικά οι νικητές και ποιοι οι ηττημένοι;

«Η ρετσέτα "γενιά της ήττας" είναι ό,τι έχει επικρατήσει και στη λογοτεχνία και στην ευρύτερη μεταπολεμική πολιτική ζωή -σ' αυτό συντέλεσαν κι οι ίδιοι οι ποιητές της α' μεταπολεμικής γενιάς, ο Αναγνωστάκης, ο Κύρου, ο Θασίτης και λίγο μετά ο Πατρίκιος. Αλλοι την υιοθέτησαν κι άλλοι την αποποιήθηκαν. Εγώ αισθάνομαι μαθητής του Αναγνωστάκη - παρ' ότι δεν τον έζησα από κοντά, όπως τον Χριστιανόπουλο ή τον Σαββίδη. Είναι από τις ελάχιστες μυθοποιημένες προσωπικότητες ενός πόλου διαχρονικής έλξης, αλλά κι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που η διατήρηση του μύθου οφείλεται σ' ένα ρεαλισμό και δεν είναι μια "λαμέ" υπόθεση. Αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι είναι το αναποδογύρισμα της παγιωμένης άποψης ότι η "γενιά της ήττας" των ποιητών και των συνοδοιπόρων τους, εξέφραζε τους ηττημένους: όσοι θεωρούνται ηττημένοι είναι οι ανάποδοι νικητές. Κι αυτό ψηλαφιστά αποδεικνύεται και την τελευταία 50ετία: μετά την απελευθέρωση, αυτοί που έδωσαν τον τόνο στην ποιότητα της ζωής μας δεν ήταν οι νικητές».

- Η Αριστερά δεν βρίσκει πάντα τον τρόπο να μιλήσει.

«Εγώ δεν βρίσκω πάντως ώριμο να χρεωθεί η πρόσφατη γενιά των ευαγγελιστών των μεγάλων αλλαγών, η γενιά του Πολυτεχνείου δηλαδή, όλο το κόστος της αποτυχίας. Είναι λάθος. Ούτε βέβαια τα πράγματα είναι ευοίωνα. Αν το σκεφτεί κανείς, ό,τι περιμένει τα νεότερα παιδιά είναι ένας εύκολος γιαπισμός: αυτό τους έχουμε ετοιμάσει, μαζί με άλλες αθλιότητες και ανασφάλειες».

- Ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, επικοινωνείτε μ' αυτή τη νέα γενιά που βγήκε τώρα στο δρόμο. Τι παρατηρείτε;

«Ενα μούδιασμα. Συνήθως δεν μιλούν τα παιδιά. Εγώ προσπαθώ να τα προσγειώσω ώστε να συνειδητοποιήσουν τη μολυσμένη ατμόσφαιρα και την καταστροφή που τους μέλλεται. Και να τα μαγέψω. Οταν π.χ. πρόκειται να τους διδάξω τον Καββαδία, πρώτα θα τους τραγουδήσω τη "Φάτα Μοργκάνα" και θα τους μιλήσω για τα θαλασσινά ταξίδια. Αν δεν βρεις τον τρόπο να μαγέψεις τα παιδιά, εκείνα βαριούνται κι εσύ εκνευρίζεσαι με μια γενιά που είναι παραμελημένη και στριμωγμένη και από το σπίτι της και από το όλο περιβάλλον».
- Τη θεωρούσαμε και συντηρητική...

«Ολη η κοινωνία είναι συντηρητική. Οσο πιο μεγάλο ξεβράκωμα και χυδαία γύμνια κρέμεται στα περίπτερα τόσο πιο λίγη είναι η επιδίωξη της ελευθερίας. Ο συντηρητισμός αυτών των παιδιών είναι ανιχνεύσιμος ακόμα και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις ή στο ντύσιμο».

- Δεν ξέρω αν είναι χειρότεροι από την προηγούμενη γενιά, που απλώς περιορίστηκε να ειρωνευτεί τα πάντα.

«Η πρωτοπορία κάθε γενιάς αμφισβητεί όλο το προηγούμενο κατεστημένο. Το μείον σ' αυτή την περίπτωση είναι ότι από εκείνη τη γενιά έλειψαν οι ταγοί που θα ήταν πειστικοί με την παραδειγματική τους ζωή. Μήπως όμως δεν διαψεύστηκαν επίσης οι γκουρού -πολιτικοί και καλλιτέχνες- άλλων γενεών που ενέδωσαν γρήγορα στο σύστημα εν ονόματι του χρηματισμού και της ευκολίας τους;»
- Από την «Ομορφη Νύχτα» της Θεσσαλονίκης έχει διασωθεί κάτι;

«Από τη Θεσσαλονίκη δεν διασώζεται πια τίποτα. Μετά τη μεταπολίτευση η πόλη πέρασε μια ακμάζουσα περίοδο, εφάμιλλη, ίσως και ανώτερη, των Αθηνών. Τώρα, όμως, έπιασε πάτο. Διάφοροι συγκυριακοί ή και σκόπιμοι λόγοι τη μετέτρεψαν σε τοπίο ευτελούς συντηρητισμού και ενδοτικότητας σε όλα τα πεδία της ποιοτικής ζωής στην πόλη. Αυτό συνέβη με τη σύμφωνη γνώμη των αρχόντων και του λαού της. Επομένως παρήκμασαν κι εκείνα τα στοιχεία που διαμόρφωναν το τοπίο ενός αυθόρμητου, γνήσιου γλεντιού, μιας αρχοντιάς κι ενός φυτωρίου στο οποίο καλλιεργούνταν γενναιόδωρες και ταλαντούχες προσωπικότητες».

- Η πόλη σας, σας διώχνει;

«Δεν μας στηρίζει πάντως. Ξέρετε ότι το καλοκαίρι ο Ψωμιάδης έκοψε 4 συναυλίες του Καζαντζή, του Φλωρίδη, του Παυλίδη και τη δική μου; Δεν μας θέλουν. Ο Ακης Δήμου δεν υπάρχει για την επίσημη πόλη. Ο Νίκος Παπάζογλου το ίδιο. Ζούμε μια εχθρότητα και μια πόλωση που δημιουργεί σχιζοφρένεια. Υστερα, ακόμα κι οι φίλες μας τραγουδίστριες, όπως π.χ. η Κανά και η Καλημέρη, κατέβηκαν στην πρωτεύουσα. Πρόβλημα είναι λοιπόν όχι μόνο πώς θα κάνουμε κάτι αλλά και με ποιον».

- Κι όμως κάποτε η Θεσσαλονίκη ήταν κατεξοχήν η πόλη με τους χώρους υποδοχής του έντεχου, του λαϊκού. Τι έχει μείνει;

«Αν εξαιρέσεις τα μεγάλα "κυνοτροφεία", στα οποία δεν πάμε, υπάρχει η "Αίγλη", η "Βάρδια"... Δεν έχουμε πια πολλούς ανθρώπινους χώρους φιλοξενίας. Κάποτε η Θεσσαλονίκη έτρεφε 30.000 μουσικούς, τώρα μετά βίας 4.000. Πέρα κι από τους καλλιτέχνες όμως, η αίσθηση μέσα στην πόλη είναι μουσκεμένη από ασφυκτική μπαγιατίλα. Κι αυτό δημιουργεί σύνδρομα μειοδοσίας».

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/12/2008

Σχόλιο "Πιπεριάς": Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ανήσυχοι άνθρωποι όπως ο Θωμάς Κοροβίνης... Ευτυχώς!


Τους "έσκισε" ο Λεωνίδας Κύρκος

Ο "λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρετε..." λεει ο λαός μας και έτσι το Mega επιχείρησε στο κεντρικό δελτίο του την Παρασκευή 13/12 να δημιουργήσει "εσωτερικό πρόβλημα" στον Συνασπισμό & τον ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας τον ιστορικό ηγέτη της Ανανεωτικής Αριστεράς Λεωνίδα Κύρκο. Ο σύντροφος Λεωνίδας δεν τους έκανε τη χάρη. Τους τα έχωσε κανονικά, ενώ χαρακτήρισε κοινωνική έκρηξη την αντίδραση της νεολαίας, αφήνοντας άφωνους Τρέμη, Πρετεντέρη, Τσίμα. Μάλιστα έκλεισαν "γρήγορα - γρήγορα" την συζήτηση, αφού έβλεπαν ότι ο σ. Λεωνίδας δεν τους έλεγα αυτά που θα ήθελαν.
Μπορεί σ' όλη τη πορεία του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ & της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος να διαφωνούσα σχεδόν σ' όλα με τον σ. Λεωνίδα, όμως την Παρασκευή το βράδυ ήταν πραγματικά εξαιρετικός... Διαβάστε τον διάλογο και τις "τάπες" του σ. Λεωνίδα.

Όλγα Τρέμη: Καλησπέρα κ. Κύρκο. Θέλω να σας παρακαλέσω να απαντήσετε στο εξής. Υπήρξε μία άποψη την οποία διατύπωσε σήμερα ο κ. Κωνσταντόπουλος, την οποία είδαμε λίγο και στο ρεπορτάζ το οποίο προηγήθηκε, όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει το γεγονός ότι ο κ. Αλαβάνος άφησε τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για να βγει σε τηλεοπτικό κανάλι, συγκεκριμένα στο MEGA εκείνη τη βραδιά. «Η εικόνα που είδε η ελληνική κοινωνία», λέει ο κ. Κωνσταντόπουλος, «την ώρα που το παιδί είναι νεκρό και έχει συγκλονιστεί ο σύμπας κόσμος, η εικόνα που είδε γύρω από τα τηλεοπτικά τραπέζια ήταν το ανώτερο επίπεδο της χυδαιοποίησης της πολιτικής». Σας εκφράζει αυτή η άποψη;

Λ. Κύρκος: Όχι.

Όλγα Τρέμη: Πιστεύετε ότι είναι υπερβολική;

Λ. Κύρκος: Ναι, και άδικη.

Όλγα Τρέμη: Άδική για τον Αλ. Αλαβάνο εννοείτε;

Λ. Κύρκος: Ναι.

Όλγα Τρέμη: Βλέπουμε ότι σε συνέντευξή σας σήμερα στην «Ελευθεροτυπία» έχετε πάρει μια πολύ σαφή θέση για το θέμα των επεισοδίων, λέγοντας ότι οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί θα πρέπει να απομονωθούν.

Λ. Κύρκος: Δεν το λέω μόνο σήμερα. Το λέω από μήνες, για να μην πω χρόνια.

Όλγα Τρέμη: Είναι μια πολύ καθαρή θέση, η οποία με τον ίδιο τρόπο δεν εκφράζεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.

Λ. Κύρκος: Ναι, έχει τον δικό της τρόπο που εκφράζεται. Άκουσα και τον Αλ. Αλαβάνο στη βουλή, άκουσα και τον Αλ. Τσίπρα, οι οποίοι διαχώρισαν απολύτως τη θέση τους από τις εκδηλώσεις βίας.

Π. Τσίμας: Οι εκδηλώσεις βίας, κ. Κύρκο, είναι ένα πράγμα. Από την άλλη πλευρά, αυτό που βλέπουμε 6η ημέρα σήμερα είναι δεκάδες χιλιάδες παιδιά, 13,14,15 και 16 ετών, παιδιά του Γυμνασίου και της 1ης Λυκείου να είναι σε έναν διαρκή αναβρασμό, να βγαίνουν στους δρόμους, να διαμαρτύρονται, όποιος μιλάει μαζί τους ξαφνιάζεται από την ένταση του αισθήματός τους. Και αναρωτιέμαι πού βλέπετε να πηγαίνει αυτό γιατί δεν είναι συνηθισμένο πράγμα, δεν το έχουμε δει πολλές φορές αυτής της ηλικίας τα παιδιά να νιώθουν τόσο θυμωμένα. Αναρωτιέμαι εσείς εναντίον ποίου θεωρείτε ότι στρέφεται ο θυμός τους και πού οδηγεί η κινητοποίησή τους.

Λ. Κύρκος: Νομίζω ότι είναι μια συμπυκνωμένη πικρία χρόνων ολόκληρων. Τα παιδιά όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης δικαιούνται να έχουν αυτήν την πικρία διότι διαψευστήκαν όσα μέχρι τώρα, όλες οι υποσχέσεις, όλες οι βλακώδεις δηλώσεις ότι η παιδεία είναι η πρώτη εθνική επένδυση. Κανένας δεν πίστευε σ’ αυτά από τους ασκούντες την εξουσία. Έχουν, λοιπόν, κάθε δίκιο τα παιδιά να είναι απογοητευμένα και πικραμένα από τη διάψευση των ελπίδων τους. Και εκδηλώνονται με τον τρόπο που βρίσκουν πρόσφορο.

Εκείνο που μου κάνει κατάπληξη είναι ότι στην αναζήτηση των αιτιών αυτού του φαινομένου, η κυβέρνηση πεισματικά αρνείται να δεχθεί ότι πρόκειται για μια κοινωνική έκρηξη. Και εφόσον εδώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι κοινωνική έκρηξη, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε και παραπέρα, να αναζητήσουμε τις αιτίες αυτής της έκρηξης. Η έκρηξη των παιδιών είναι μία από τις αφορμές. Δεν είναι, όμως, η μόνη. Οι εκρήξεις στον χώρο της υγείας παραδείγματος χάριν. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Έχει καθίσει κανείς στην ουρά να περιμένει να πραγματοποιηθεί κλεισμένο ραντεβού με γιατρούς του ΙΚΑ; Μπορεί να περιμένει μέρες. Μπορεί να αναβληθεί το ραντεβού. Μπορεί να μην κλειστεί παρά ύστερα από μήνες. Τι αισθήματα θα έχει αυτός ο κόσμος; Φυσικό είναι να έχει αισθήματα εκρηκτικά. Ας επεκτείνουμε το φαινόμενο των παιδιών και στα άλλα στρώματα. Σε λίγο η Ελλάδα δεν θα πυρπολείται από τις εκρήξεις, τις απείρως καταδικαστέες στα μαγαζιά και στις ιδιοκτησίες των καταστηματαρχών, θα πυρπολείται από μεγαλύτερης κλίμακας εκδηλώσεις. Βλέπουμε, π.χ., την οργή των αγροτών. Σε λίγο πώς θα συγκρατηθεί η οργή των αγροτών; Θα τα βάλουμε και με τους αγρότες; Με τα παιδιά μπορεί να τα βάζουμε. Μπορεί να νομίζουμε ότι με μια δολοφονία είναι δυνατόν να κατασιγάσει το κύμα της αγανάκτησης. Δεν πρόκειται να κατασιγάσει. Είναι ολοφάνερο ότι αυτή η οργή πολλαπλασιάζεται γιατί οι αιτίες που την γεννούν παραμένουν. Είναι η διάψευση των ελπίδων.

Γ. Πρετεντέρης: Κύριε Πρόεδρε, είστε ένας πολύπειρος πολιτικός. Τι θα λέγατε σε ένα παιδί 17 ετών που κάνει τα πρώτα βήματά του τώρα, σ’ αυτήν την δραστηριότητα την κοινωνική και πολιτική της διαμαρτυρίας; Εσείς το έχετε κάνει πάρα πολλά χρόνια αυτό το πράγμα. Με τη δική σας σοφία και πείρα των ετών αυτών, τι θα το συμβουλεύατε;

Λ. Κύρκος: Θα του έλεγα «φυλάξου, φίλε, μπαίνεις πια στο δρόμο της κοινωνικής πάλης. Εδώ πέρα χρειάζεται και τον εαυτό σου να τον περιφρουρήσεις, αλλά και αυτό το πεδίο να περιφρουρήσεις. Αυτό το μαζικό κίνημα μέσα στο οποίο συμμετέχεις και το οποίο έδωσε λαμπρές εκδηλώσεις σ’ αυτόν τον καιρό, εννοώ οι συγκεντρώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι διαδηλώσεις, όλα αυτά τα αυθόρμητα στοιχεία είναι μια μεγάλη, μεγάλη κατάκτηση. Και είναι, μπορεί να πει κανείς, το μέσο που μπορεί αυτός ο λαός να διεκδικήσει τα δικαιώματα του και να σπάσει αδιαφορίες και ψεύτικες υποσχέσεις. Αυτό να το περιφρουρείς, να αποφύγεις τον εύκολο δρόμο που μπορεί να σε παρασύρουν η ίδια η κρατική βία, βία η οποία σε προκαλεί να απαντήσεις κι εσύ με βία. Να αποφύγεις πάντως οπωσδήποτε τη βία γιατί η βία γεννάει άλλη βία και σε ένα τόπο δοκιμασμένο από εμφύλιες διαμάχες και αδιέξοδες συγκρούσεις πρέπει να είμαστε απείρως προσεκτικοί και να μην επιτρέψουμε να ανοίξει το παράθυρο της βίας γιατί τότε θα καταποντιστούμε όλοι.


Friday, December 12, 2008

Πρωτοβουλία Αναρχικών για το περίπτερο της 70χρονης

Πρωτοβουλία για την αλληλεγγύη και στήριξη της 70χρονης εργαζομένης Χαρίκλειας Ανανιάδου, που από τις 2/11/08 έχει περάσει στην ανεργία λόγω του εμπρησμού του περιπτέρου της κατά τη διάρκεια επεισοδίων μεταξύ νεαρών και ΜΑΤ έξω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, πήρε η Αναρχική Πρωτοβουλία Αθηνών-Κορίνθου-Αχαΐας. Οπως αναφέρουν στην επιστολή τους, που έστειλαν χθες στην «Ε» με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, τα ξημερώματα της Κυριακής 2/11/08 και κατά τη διάρκεια συγκρούσεων νεαρών και ΜΑΤ έξω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η 70χρονη εργαζόμενη Χαρίκλεια Ανανιάδου είδε τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής, το περίπτερό της, να καίγεται και να γίνεται στάχτη.

«Επειδή είμαστε αντίθετοι σε ενέργειες αδιάκριτης τυφλής βίας ενάντια στην Κρατική Τρομοκρατία και Καταστολή που έχουν αρκετές φορές "παράπλευρες απώλειες" ανάμεσα σε συνανθρώπους μας, που και αυτοί βιώνουν την ίδια καταπίεση και εκμετάλλευση από τις μονάδες βαρβαρότητας του άγριου καπιταλισμού, αποφασίσαμε να ανοίξουμε λογαριασμό οικονομικής ενίσχυσης ώστε να συγκεντρωθούν 10.000 ευρώ για να αγορασθεί νέο περίπτερο και να καλυφθούν οι πρώτες ανάγκες της άνεργης ηλικιωμένης Χαρίκλειας Ανανιάδου που παραμένει στο περιθώριο, με πρόβλημα υγείας και αβοήθητη παρά τις μεγαλόσχημες υποσχέσεις του Ψωμιάδη, της νομαρχίας Θεσσαλονίκης και των παραγόντων της εξουσίας στα ΜΜΕ για δήθεν και μάλιστα "γρήγορη αποκατάστασή της"...» - αναφέρουν στην επιστολή τους και προτρέπουν όποιον νιώθει την ανάγκη να βοηθήσει αυτή την κίνηση, να καταθέσει στον αριθμό 0026-0221-33-0101271081 (Eurobank) το ποσό που μπορεί.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται...

Την άνοιξη του 1981 η Μάργκαρετ Θάτσερ μετά από δύο χρόνια στην πρωθυπουργία αισθανόταν πλέον σίγουρη να επιβάλλει δυναμικά μια σκληρή οικονομική πολιτική και αντίστοιχη πολιτική καταστολής. Το Μπρίξτον ήταν ένα υποβαθμισμένο προάστιο του Λονδίνου, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ʼ60, τόπος διαμονής μεταναστών και άτυπο γκέτο στις παρυφές της αγγλικής πρωτεύουσας. Στις αρχές της δεκαετίας του ʽ80 νεοφερμένοι μετανάστες αλλά και κάποια από τα μέλη της δεύτερης γενεάς των τελευταίων βρέθηκαν να πλήττονται από φτώχεια, υψηλή ανεργία, κρούσματα βίας και αύξηση της «χαμηλής έντασης» εγκληματικότητας (κλοπές, διαρρήξεις και πιο σπάνια ληστείες).
Η Θάτσερ αντέδρασε με αύξηση της επιτήρησης και της καταστολής στην περιοχή. Ενα από τα χειρότερα λάθη ήταν ότι η ηγεσία της αστυνομίας ανέθεσε αυτή τη δύσκολη αποστολή σε πολύ νέους αστυνομικούς οι οποίοι δεν γνώριζαν τις ιδιαιτερότητες των μεταναστευτικών κοινοτήτων. Αυτό φόρτισε και άλλο το ήδη τεταμένο κλίμα στην περιοχή κάνοντας το Μπρίξτον να μοιάζει με καζάνι έτοιμο να εκραγεί...
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η αφορμή δόθηκε από ένα...λάθος ή μάλλον μια παρεξήγηση! Μιαν ημέρα το πλήρωμα ενός περιπολικού είδε στον δρόμο ένα νεαρό μαύρο μαχαιρωμένο πολύ άσχημα. Σταμάτησαν για να τον βοηθήσουν αλλά άλλοι νεαροί που τους είδαν εκείνη ακριβώς την στιγμή πίστεψαν ότι τον είχαν μαχαιρώσει οι ίδιοι οι αστυνομικοί. Δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο. Επί δύο ημέρες, στις 10 και 11 Απριλίου, όλη σχεδόν η νεολαία της περιοχής κατέκλυσε τους δρόμους σπάζοντας, καίγοντας δίνοντας, συνεχείς μάχες με την αστυνομία. Το κύριο αίτημα τους ήταν να περιοριστεί η αστυνομική παρουσία στο Μπρίξτον.

Αν με το σημερινό μάτι τα γεγονότα εκείνα ήταν μάλλον ανώδυνα, τότε συντάραξαν ολόκληρη την Αγγλία και ήταν φυσικό να αποτυπωθούν και στην βρετανική μουσική που βρισκόταν τότε σε μια από τις πιο υγιείς και γόνιμες περιόδους της. Δύο όμως ήταν τα τραγούδια που γράφτηκαν ειδικά για το θέμα και κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά. Το πρώτο ήταν των Specials, του πρωτοπόρου γκρουπ της κίνησης του ska που άνθησε στα τέλη της δεκαετίας του ʼ70 και ήταν η έμπρακτη απόδειξη – διαμέσου της μουσικής – της δυνατότητας ειρηνικής συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων: Η μουσική του ήταν ένα αμάλγαμα ενέργειας και κοινωνικής συνειδητοποίησης του punk της λευκής αγγλικής εργατικής τάξης και του reggae ρυθμού των μεταναστών. Το «Ghost Town» κατέγραφε το γενικότερο κλίμα της εποχής και τις συνθήκες που οδήγησαν στην εξέγερση και δεν είχε να κάνει τόσο με τα ίδια τα γεγονότα.

Στον αντίποδα ήταν το περίφημο πια τραγούδι των Clash «Guns Of Brixton». Όχι τυχαία χρησιμοποιεί και αυτό τον ρυθμό της reggae με τον οποίο οι Clash φλέρταραν από το ξεκίνημα τους αλλά αυτή ήταν η μοναδική ίσως φορά που τον αξιοποίησαν τόσο αριστοτεχνικά και ευρηματικά ενώ στιχουργικά πολύ απλά είναι...μια γροθιά στο στομάχι! Θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε σε όλους εκείνους που δεν καταλαβαίνουν ότι η Ιστορία έχει έναν σημαντικό λόγο να επαναλαμβάνεται. Και αυτός δεν είναι άλλος από το να την μάθουμε καλύτερα...και να διδαχθούμε από αυτήν. Όσοι βέβαια έχουν τη διορατικότητα να το κάνουν....

«Guns Of Brixton»

Όταν θα σπάσουν με κλωτσιές την πόρτα σου / Πώς θα το αντιμετωπίσεις; / Με τα χέρια σου ψηλά / Ή στην σκανδάλη του όπλου σου; / Όταν ο νόμος εισβάλλει / Πώς προτιμάς να φύγεις; / Πυροβολημένος στο πεζοδρόμιο / Ή περιμένοντας την εκτέλεση σου; / Μπορείτε να μας τσακίσετε / Μπορείτε να μας χτυπήσετε / Αλλά θα έχετε να λογοδοτήσετε / Ω, στα όπλα του Μπρίξτον / Είναι καλό να αισθάνεσαι ματσωμένος / Και σου αρέσει ο τρόπος ζωής σου / Αλλά σίγουρα θα έρθει και εσένα η ώρα σου / Όπως στον παράδεισο έτσι και στην κόλαση / Βλέπεις αισθάνεται σαν τον Ιβάν / Γεννήθηκε κάτω από τον ήλιο του Μπρίξτον / Για το μόνο που προσπαθεί είναι να επιβιώσει / Στο τέλος πάντα γίνονται πιο σκληροί / Το ξέρεις ότι αυτό σημαίνει κανένα έλεος / Τον έπιασαν με ένα όπλο / Δεν μπορεί να τον βοηθήσει ούτε η Μαύρη Παναγία / Αποχαιρέτησε τον ήλιο του Μπρίξτον / Μπορείτε να μας τσακίσετε / Μπορείτε να μας χτυπήσετε / Ναι, ακόμα και να μας πυροβολήσετε / Αλλά ω...τα όπλα του Μπρίξτον...

Πηγη: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Ακούστε εδώ το "Guns of Brixton" Και εδώ το "Ghost Town"

"Εφυγε" ο Τάσσος Παπαδόπουλος

Πέθανε το πρωί της Παρασκευής μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο ο τέως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος. O Τάσσος συνέδεσε την προεδρική του θητεία με την απόρριψη του διχοτομικού Σχεδίου Αναν το 2004. "Παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα", είχε πει τότε! Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Κύπρου που τόσο αγάπησε και τόσο αγωνίστηκε για τη λευτεριά της που θα τον σκεπάσει...

Thursday, December 11, 2008

μαυρα μακρυά μαλλιά

Το Τρίτο Πρόγραμμα έπαιζε Μπαχ -όπου μια χορωδία αγγέλων υμνούσε την ομορφιά του Θεού. Εξω έπεφταν δακρυγόνα και φάπες......

ο κ. Υπουργός Εσωτερικών είχε ήδη υπ0βάλει από την προτεραία την παραίτησή του στον κ. Πρωθυπουργό. Ο οποίος δεν την έκαμε δεκτή κι έτσι ανέλαβε ο ίδιος όλη την πολιτική ευθύνη

για την Πόλη που δακρύζει τώρα στάχτη και καπνό, φλόγες κι αγριεμένες πέτρες. Αυτόν τον παράξενο, χλιαρόν Δεκέμβρη, που ο Ηλιος παρακολουθεί ατάραχος από ψηλά χωρίς ούτε ένα σύννεφο να τον σκιάζει, σαν ένας ξένος...

Ελλάδα με τα δυο σου κόμματα σαν τα δυο σου λάμδα

σαν να μην μπορείς χωρίς τον δικομματισμό σου

τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό σου

τον μανιχαϊσμό σου...

Ολα ένας δυϊκός· μαύρο ή άσπρο... Σκύλλα ή Χάρυβδη... οπαδίτες ή κοπαδίτες...

δύο από ένα κι ένα που κάνουν ένα, τον μονοκομματισμό σου...

Κι εμείς, δικτυωμένοι σε έναν παράξενον ιστό, μαρκόνηδες στο χάος -τικ τακ εκπέμπει ο Σίλας

τον Καρούζο να λέει: «μην του μιλάτε είναι άνεργος, τα χέρια στις τσέπες του σα δυο χειροβομβίδες», και ο Βασίλης

«τώρα με τις λιακάδες πίνω τον καφέ μου έξω ακόμα -στα τραπεζάκια οι θαμώνες, οι εφημερίδες

οι μισές αθλητικές

κι οι άλλες μισές "Χρυσή Ευκαιρία", ψάχνουν για δουλειά» - «Ο Νίκος, φίλος μου, δεν τον ξέρεις

είχε 11 χρόνια επιχείρηση -την έκλεισε- 47 χρονών, "Βασίλη, δεν με παίρνει κανείς" -του βρήκα δουλειά, νυχτοφύλακας, 750 ευρώ- καβαλάει και το ταξί του αδερφού του τέσσερις ώρες καθημερινώς, "έχω τρία παιδιά, κάπως πρέπει να τα βγάλω πέρα"»...

Φέρτε μου να δαγκώσω τους λογαριασμούς της κυρίας Πελέκη. Θέλω τη γραβάτα του κ. Βουλγαράκη

να τη σύρω πίσω απ' τη σκουπιδιάρα του Δήμου με τον ίδιον δεμένον στην άλλη της άκρη, τους έχω σιχαθεί...

Ελλάδα με τα βουτοπαίδια σου και τα γατοπαίδια σου, με τους (σεμνούς) πνευματικούς σου και τους (ταπεινούς) κουμπάρους σου...

Γεωργοί ξεχασμένοι στα Τέμπη, μαρμαρωμένοι πάνω στα τρακτέρ τους

συνταξιούχοι μαρμαρωμένοι στο Σύνταγμα από εκείνην την ημέρα που τους έδειραν τα ΜΑΤ -τα εγγόνια τους

που τα έμαθαν οι γραισκύλοι πώς να τιμούν και να σέβονται τους γέροντες- Ελλάδα που έχεις γίνει σαν διαφήμιση της δεκάρας

-«είναι αλήθεια ή ψέματα» ότι μια τόσο αισχρή εκπομπή ωσάν αυτή -η φερώνυμη- μπορεί να γίνει η πρώτη ύλη του διαφημιστή; -είναι! Μπράβο! Αλήθεια λέτε, πάρτε 5.000 ευρώ να πάτε να πνιγείτε.

Ελλάδα της λειψυδρίας του μέλλοντός μας με χορηγό την Κόκα Κόλα να μας διδάσκει την αξία του νερού, την ανάγκη της εξοικονόμησής του

με τη φαρμακευτική εταιρεία ΧΡΩΠΑΤΕΛ να μας διδάσκει την αξία του δέντρου -δεν θα το κόβει πλέον να το κάνει χαρτί για να διαφημισθεί, στο εξής θα διαφημίζεται ηλεκτρονικώς και

θα μας χορηγεί χειραγωγικώς

σε ευχαριστώ ω Ευαίσθητη Εταιρεία

νοιώθω μια ψυχολογία με χορηγό τη συγκίνηση

ω Ελλάδα μου, ξαναζείς τη δόξα των θεωρικών, φέρτε μου να εξοπλίσω μια τριήρη, βάλε μου πρόστιμο, ω Εφορία διότι πληρώνω τους φόρους μου

(η μαλακία πρέπει να τιμωρείται)

και τράβα μια απαλλαγή περιωπής στον ειδεχθή φοροφυγά πλην όμως χορηγό που διαθέτει τρία ΜΜΕ στη δούλεψή του

(η λαμογιά πρέπει να επαινείται)

γεια σου και χαίρε ω «σκοτεινή μητέρα» με τα δύο σου λάμδα της λαμογιάς και της λιγούρας, όχι δεν υπάρχουν δύο Ελλάδες, η Ελλάδα των Τραπεζών και η Ελλάδα των αδύναμων, υπάρχει μία που τρώει την άλλη, όπως τα δύο λάμδα της Σκύλλας που τρώει το ένα το άλλο

όπως η Ελλάδα του σκυλά που τρώει την τέχνη των ανθρώπων

όπως η Ελλάδα των πρωινάδικων που μας τρώει το μυαλό για μπρέκφαστ, όπως η Ελλάδα του Καραμανλή που έφαγε ό,τι δεν πρόλαβε να φάει η Ελλάδα του Σημίτη.

μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της

στα σχολεία και την αγορά

-δεν υπάρχει καπνογόνο χωρίς μπάτσο

-δεν υπάρχει μπάτσος χωρίς μπαχαλάκια, δεν υπάρχει χουλιγκάνος χωρίς προβοκάτορα, αυτά πάνε δυο-δυο σαν τα λάμδα σου, Ψωροκώσταινα

που όταν δεις διαδήλωση μαθητών, βαράς! φοιτητών, βαράς! εργατών, βαράς! γεωργών, βαράς! συνταξιούχων βαράς! αλλά όταν τα κάνουν λίμπα οι χαϊδεμένοι σου φασίστες

στρέφεις και το άλλο μάγουλο, να φάμε εμείς τη φάπα.

Ελλάδα μου με το λάμδα της Λάμιας, τον Κωστάκη σου και τον Γιωργάκη σου! Διόσκουροι περιωπής, ομαδάρες του Τσάμπιονς Λιγκ, «εμείς αποδείξαμε ότι είμαστε Ελληνες», είπε κάποτε ο Αρης Βελουχιώτης -και, ίσως, γι' αυτό αυτοκτόνησε, ήταν

όμορφη τότε η Ελλάδα όταν ο ωραίος (κι αρχοντοκατσαπλιάς) Λέων Σγουρός σάλταρε καβάλα στ' άλογο απ' τον Ακροκόρινθο κι έσκασε κάτω στα ανθισμένα περιβολάκια, σηκώνοντας σκόνη τη γύρη και μοσχοβολιά τη χάρη...

ΣΤΑΘΗΣ Σ.
11.ΧΙΙ.2008
stathis@enet.gr