Wednesday, July 31, 2013

Ερχεται τον Σεπτέμβριο...


Deus Ex Machina αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα που ισχύει στην ελληνική ανεξάρτητη σκηνή. O οποίος λέει πως λίγοι, ελάχιστοι είναι αυτοί που κατορθώνουν να έχουν αδιάλειπτη συνέχεια μέσα στον χρόνο. Ξεκίνησαν το 1989 και από τότε, με διάφορους τρόπους, δηλώνουν παρόντες. Πάντοτε.

10 χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου full length album τους “Signs”, ηχογραφούν το “The sound of liberation”. Θα αποφύγουμε κοινοτυπίες για το πόσο “επίκαιρος” μπορεί να είναι ή όχι ο τίτλος, γιατί πολύ απλά νομίζουμε πως δεν βιώσαμε ποτέ την ελευθερία και την χάσαμε τα 3 τελευταία χρόνια. Οι Deus λοιπόν, έγραψαν 10 τραγούδια βασισμένα σε ό,τι περικλείει ο κοινός μας κοινωνικός περίγυρος, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και αυταρχισμού. Ο δίσκος ανοίγει με ένα απόσπασμα από ομιλία του Jello Biafra και κλείνει επίσης με ένα μικρό μέρος από ομιλία του subcomantade Marcos των Zapatistas.

Το “The sound of liberation”, θα κυκλοφορήσει στις αρχές Σεπτεμβρίου, στις εξής μορφές:

300 έγχρωμα LP που θα περιέχουν και CD σε χάρτινο φακελάκι (wallet) με τυπωμένο εξώφυλλο-οπισθόφυλλο. 400 μαύρα LP 300 CD Προπαραγγελίες στο mailorder από τέλη Αυγούστου.

Συνεργασία των Labyrinth of thoughts & The Lab records που ξεκίνησε με τις επανακυκλοφορίες των Motorpsycho & Signs των Deus και θα συνεχιστεί και με άλλες κυκλοφορίες από την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή σε βινύλιο.

Tracklist : Intro / Wired / Crime / Running / The sound of liberation / Deeper / Working man / Too late / One step back / Rise like the sun / Life is dead / Outro

Monday, July 29, 2013

Με μια μπάλα στο κατάστρωμα


Την Τετάρτη 31 Ιουλίου, το περιοδικό δρόμου «σχεδία» σαλπάρει για το έκτο κατά σειρά ταξίδι του. Το μισό κατάστρωμα έχει μετατραπεί σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου για να υποδεχθεί την εθνική αστέγων, ενώ στο άλλο μισό φτιάχνουμε μαρμελάδα για μια καλύτερη κοινωνία, μετράμε το μέγεθος της ψαριάς μας, καθαρίζουμε σολομούς από εντομοκτόνο και δίνουμε άλλο νόημα στις διακοπές μας. Αυτά και άλλα πολλά. Θέματα, συνεντεύξεις, γελοιογραφίες, χιούμορ και καλή, μαχητική διάθεση. Μόνο στη «σχεδία» του Αυγούστου!

Και όμως, το μέγεθος μετράει! Δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που αφορά τον θαλάσσιο κόσμο μας. Είναι και ένα από τα καλοκαιρινά ρεπορτάζ της «σχεδίας» του Αυγούστου που θα κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 31 Ιουλίου.

Το ρεπορτάζ αναφέρεται στις ψαριές επαγγελματιών και ερασιτεχνών ψαράδων και, βεβαίως, στο ψαράκι που φτάνει στο τραπέζι μας. Το 82% των ιχθυοαποθεμάτων της Μεσογείου είναι υπεραλιευμένα και το γεγονός ότι ψαρεύουμε μικρά ψάρια, πριν προλάβουν να αναπαραχθούν, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που έχουν φέρει τις θάλασσές μας (και τα ψάρια τους!) σε αυτό το τραγικό σημείο. Μαζί και ένας πλήρης οδηγός περί… μεγεθών!

Στην καλοκαιρινή «σχεδία» εστιάζουμε επίσης σε μια μορφή τουρισμού που δίνει άλλο νόημα στις διακοπές μας: Τον εθελοντικό (και ενίοτε κινηματικό) τουρισμό που γίνεται όλο και πιο δημοφιλής. Και πώς να μη γίνεται, αφού από τη Φιλανδία ως την Ιαπωνία και από την Ιταλία ως το Νεπάλ, οι εθελοντές μπορούν να επιλέξουν από μια ευρεία γκάμα προγραμμάτων που συνδυάζουν διακοπές, κοινωνική προσφορά και ασύγκριτες εμπειρίες.

Όπως συγκλονιστική εμπειρία είναι και μια γνωριμία με τον Πέτρο, τον διάσημο πελεκάνο της Μυκόνου, που είναι πάνω από… ένας. Μαθαίνουμε την ιστορία του και πώς παραλίγο να γίνει αιτία… πολέμου μεταξύ Μυκονιατών και Τηνιακών!

Και αν οι πελεκάνοι της Μυκόνου τρέφονται με ψαράκια και αγάπη, οι σολομοί της Νορβηγίας δεν είναι τόσο τυχεροί. Τρέφονται με εντομοκτόνα (!) για να καταπολεμηθεί (;) μια ψείρα που κατατρώει τις σάρκες τους. Δεν προκαλεί απορία που το σχετικό ρεπορτάζ έχει τίτλο «Διαστροφική αλυσίδα»…

Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Η πιο φωτεινή, όπως είναι εκείνη της εικαστικής κολεκτίβας από το Λος Άντζελες «Fallen Fruit» που φτιάχνει μαρμελάδες, στύβει λεμονάδες και, γενικώς, χρησιμοποιεί τα φρούτα και τους καρπούς για να επανασυνδέσει αρμονικά τους ανθρώπους της πόλης. Οι «Fallen Fruit» μιλάνε στη «σχεδία» για την Τέχνη τους, λίγο πριν έρθουν στην Ελλάδα για να συμμετάσχουν στην 4η Μπιενάλε της Αθήνας.

Μετά υπάρχει και η ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα αστέγων! Μια κοινωνική πρωτίστως και μετά ποδοσφαιρική παρέα που ετοιμάζει τις αποσκευές της για την Πολωνία και το 11ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων! Εκεί, όπου θα συγκεντρωθούν 64 χώρες από όλα τα σημεία του πλανήτη για να βάλουν «γκολ στη φτώχεια’! Στο τεύχος Αυγούστου της «σχεδίας» θα διαβάσετε ένα εκτενές αφιέρωμα για την ξεχωριστή αυτή παρέα και το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων. Πάμε ρε ομαδάρα!

«Υπάρχει αγάπη!» είναι ο τίτλος του ρεπορτάζ για τη νέα πρωτοβουλία της «σχεδίας», τον «καφέ που περιμένει». Μια πρωτοβουλία που αγκαλιάστηκε αμέσως από την ευρύτερη κοινωνία. Άλλο είναι τόσο απλή, διακριτική και σεμνή. Ένα κερασματάκι είναι από έναν άγνωστο φίλο σε έναν άγνωστο φίλο που δεν έχει ούτε για καφέ.

Ακόμα, σε αποκλειστική συνέντευξή του ο δήμαρχος Πειραιά κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος μιλάει για τον Πειραιά που αγαπάει, υπερασπίζεται με πάθος τον πρωθυπουργό, αλλά είναι καταπέλτης κατά των μισών (τουλάχιστον) μελών του υπουργικού Συμβουλίου, που «δεν κάνουν ούτε για αντιδήμαρχοι»!

Την ίδια στιγμή, στις διπλανές σελίδες, ο Άγγελος Τσέκερης γράφει για «δουλειές καλλιγραφίας», ο Γιώργος Μπαζίνας για τον «εφιάλτη των διακοπών», ενώ κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους την καθημερινή μας ζωή, την ίδια στιγμή που στις διπλανές σελίδες οι αρθογράφοι της «σχεδίας» με το μοναδικό τους χιούμορ, πάντα δηκτικό, κριτικό, ευαίσθητο και ενίοτε μελαγχολικό, σχολιάζουν αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #6 της «σχεδίας» που κυκλοφορεί την Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.
«121 εφημερίδες δρόμου, 40 χώρες, 6 ήπειροι, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org). Με την προσθήκη του περιοδικού δρόμου «σχεδία» -το οποίο, ας σημειωθεί, έχει την υποστήριξη του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος»- τα μέλη έγιναν 122.

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς, να την παίρνετε!

Για περισσότερες πληροφορίες: Περιοδικό Δρόμου "σχεδία" Φαβιέρου 39Α, 10438 Αθήνα  Τ: 213 0231220 www.shedia.gr info@shedia.gr  f: shedia.streetaper tw: _shedia

Friday, July 26, 2013

Μεταρρύθμιση και Αριστερά

Του Βασίλη Καρδάση*

Ας κάνουμε το παν να ξεμπερδέψουμε
εγκαίρως όλες τις κλωστές
τις σκευωρίες του χαμένου χρόνου
να ξεπλύνουμε καλά καλά
το παρόν από τα σκουπίδια της σκέψης
έξω φυσάει δυνατά Οδύσσεια

Γιώργος Βέης, Υπέρ των Αποδήμων

Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ελλάδα: το φάντασμα της Αριστεράς.

Ολες οι δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας κι ο Αμβρόσιος, μεγάλοι καναλάρχες και νεοναζί.

Η παραφθορά της πασίγνωστης εισαγωγικής φράσης του Κομμουνιστικού Μανιφέστου ταιριάζει ειρωνικά στον τρόμο που έχει καταλάβει την ελληνική εκδοχή της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, μπροστά στο ενδεχόμενο να επιτευχθεί διακυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ στο εγγύς μέλλον. Ο κυνισμός, το μίσος, η κακεντρέχεια, η συκοφαντία και η διαβολή επιστρατεύονται νυχθημερόν για να τιθασεύσουν τις συνειδήσεις των πολιτών. Η ενορχήστρωση με επικεφαλής αργυρώνητους δημοσιογράφους περιλαμβάνει τυφλά χτυπήματα σε όλες τις εκφάνσεις της τρέχουσας πολιτικής.

Οι εμπνευστές της εγχώριας τρομολαγνείας έχουν επιλέξει ως αχίλλειο πτέρνα της Αριστεράς και διαμηνύουν ακατάπαυστα «ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, ότι αντιτίθεται σθεναρά στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης». Για να αποκαλέσουν συνεπαγωγικά ως μεταρρύθμιση την υλοποίηση κάθε φορά των επιταγών των επιτηρητών της τρόικας. Εφόσον αποδεχτείς την ανεργία, την εξαθλίωση, την αναξιοπρέπεια, αυτομάτως μετατρέπεσαι σε μεταρρυθμιστή. Αυτοανακηρύσσονται έτσι μεταρρυθμιστές αυτοί, που ανήγαγαν σε πολιτική κουλτούρα την εμμονή στον κομματισμό, που επένδυσαν διαχρονικά στην κοινωνική στασιμότητα, που υπονόμευσαν τη διοικητική λειτουργικότητα του κράτους, που μας καταδίκασαν σε μόνιμη υπανάπτυξη. Και διατυμπανίζουν αδιαλείπτως το πόσο έχουν αλλάξει, όπως ο λύκος που υποδύεται τη γιαγιά. Και διαγκωνίζονται να μας σώσουν, εμάς τους ενδεείς, αυτοί οι καταστροφείς των ονείρων μας.

Η ιστορική αποτίμηση της διαδρομής του νεοελληνικού κράτους καταδεικνύει με σαφήνεια την ανολοκλήρωτη θεσμική οργάνωση της πολιτείας και των διοικητικών οργάνων της, που συνεπάγεται προφανώς την απουσία νεωτερισμών-κεκτημένων του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού στους διοικητικούς και κοινωνικούς θεσμούς. Το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε εξαιρετικά αδύναμο -αν και μάλλον δεν είχε ποτέ τη διάθεση-, να ανατρέψει τις αγκυλώσεις που επέβαλαν ένα κράτος «ανάμεσα στη σύγχυση και τη διάλυση», επ’ ωφελεία των εξουσιαστικών νοοτροπιών και των πελατειακών σχέσεων. Ενα κράτος που εγγυάται την εναλλαγή των συστημικών κομμάτων στην εξουσία με αντάλλαγμα την αέναη άγρα εκλογικής πελατείας.

Το διακύβευμα των μεταρρυθμίσεων αποκλείει εξ ορισμού εκείνους που λυσιτελώς λεηλάτησαν το κοινωνικό σώμα. Αντίστροφα, προαπαιτεί απολύτως μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ακριβώς επειδή οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα της παρακμής συνιστούν επανάσταση. Η συγκρότηση ενός κράτους που θα εκπέμπει αξιόπιστη θεσμική λειτουργία, διασφαλίζοντας την ισόνομη μεταχείριση των πολιτών. Που οι υπηρεσίες του θα εξυπηρετούν χωρίς την υποχρέωση της καταβολής φιλοδωρήματος. Που θα διαμορφώσει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, έτσι ώστε οι φόροι να κατανέμονται με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης ακόμη και σε μια ταξική κοινωνία. Που θα εδραιώσει δημόσια παιδεία προσφέροντας ίσες ευκαιρίες στα παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων, έτσι όπως διατύπωσε ο Ανταμ Σμιθ. Που θα δημιουργήσει κατάλληλο δημόσιο σύστημα υγείας, όπου οι δαπάνες θα είναι διαφανείς και ο πολίτης θα νοσηλεύεται χωρίς να αισθάνεται υποτελής του κυκλώματος των γιατρών.

Με άλλα λόγια, μεταρρύθμιση δεν είναι ρυθμίσεις για τα ταξί, τα φορτηγά, τα φαρμακεία. Ενδεχομένως είναι και αυτά. Αλλά πρωτίστως είναι η αμφισβήτηση των παραδοσιακών πολιτικοοικονομικών θεσμών, που επικρατούν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Αυτά και άλλα ανάλογα έχουν κατακτήσει οι δυτικές κοινωνίες εδώ και δεκαετίες. Αυτά αναμένει κανείς από μια κυβέρνηση της Αριστεράς και από τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα. Καθότι ο σοσιαλισμός, ως άστρο μακρινό, μπορεί και να συνιστά ουτοπία, όμως η ανακούφιση του πολίτη από χρόνιες παθογένειες του κοινωνικού συστήματος απαιτεί άμεση και ρηξικέλευθη επιλογή. Κι αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να συνθλίβεται ανάμεσα στις εντολές της τρόικας και στην εθελοδουλεία των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Αυτή είναι υπόθεση της Αριστεράς.

*Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης kardasib@uoc.gr

Πηγή: Εφημερίδα Των Συντακτών

Thursday, July 25, 2013

«Να επιστρέψουμε στην κοινωνία»

Δυστυχώς αργήσαμε ως Δημοκρατική Αριστερά να αντιληφθούμε ότι ο Σαμαράς και το στενό του επιτελείο χρησιμοποιούσαν την τρικομματική κυβέρνηση ως όχημα για την εκπόνηση του πολιτικού σχεδίου που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων έναν διπολισμό-δικομματισμό (που σωστά έχουμε χαρακτηρίσει καρικατούρα), με τη Ν.Δ. από τη μια πλευρά, τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, με υγειονομική ζώνη ενδιάμεσα στους δύο αυτούς πόλους του νέου δικομματισμού. Ο Σαμαράς θέλει με όχημα την κυβέρνηση συνεργασίας να φτιάξει τον νέο συντηρητικό πόλο, έχοντας ανοιχτό ορίζοντα προς τους ψεκασμένους του Καμμένου και τη Χρυσή Αυγή.

Πολλοί σύντροφοι διαφώνησαν με την αποχώρηση από την κυβέρνηση και υποστηρίζουν ότι χάνουμε το μεταρρυθμιστικό στίγμα θεωρώντας a priori ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είναι μεταρρυθμιστική. Γιά να δούμε λοιπόν στον έναν χρόνο που μείναμε και στηρίξαμε την κυβέρνηση τι συνέβη. Γιατί τελικά ποια «μεταρρύθμιση» εμπόδισε η ΔΗΜΑΡ; Εμποδίσαμε την πώληση του ΟΠΑΠ στον φίλο του πρωθυπουργού Μελισσανίδη; Εμποδίσαμε την πώληση της ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους; Εμποδίσαμε την πώληση, που δεν έγινε τελικά (αλλά από το βήμα του συνεδρίου της Ν.Δ. ο Σαμαράς είπε ότι θα γίνει…), της ΔΕΠΑ στους Ρώσους;

Εμποδίσαμε, λένε, τις απολύσεις στο Δημόσιο. Σωστά. Γι’ αυτό κατηγορούν τον Αντώνη Μανιτάκη ότι δεν προχώρησε στη μείωση προσωπικού στο Δημόσιο. Πρώτα απ’ όλα, είναι οι απολύσεις μεταρρύθμιση; Αλλά και ας υποθέσουμε ότι είναι (για μένα δεν είναι…). Εστειλαν οι υπουργοί της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ τους υπό απόλυση υπαλλήλους των υπουργείων τους; Οχι βέβαια. Επρεπε ο αριστερός Μανιτάκης να κάνει και φυσικά να χρεωθεί τις απολύσεις. Επρεπε ο Μανιτάκης που πρότεινε η ΔΗΜΑΡ να κάνει τη βρόμικη δουλειά και ο Σαμαράς να διορίζει από το παράθυρο στην ΕΡΤ «συμβούλους» με 3.500 ευρώ τον μήνα μισθό. Αυτή τη μεταρρύθμιση ήθελαν και θέλουν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.

Ομως υπάρχουν και άλλα που η ΔΗΜΑΡ δυστυχώς δεν εμπόδισε και ουσιαστικά δεν ανταποκρίθηκε στους λόγους για τους οποίους πριν από έναν χρόνο μπήκε στην κυβέρνηση. Δεν εμποδίσαμε τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα.

Μπορεί να μην ψηφίσαμε το Μνημόνιο τον Δεκέμβριο, αλλά ψηφίσαμε τον προϋπολογισμό που εφάρμοσε το Μνημόνιο και ουσιαστικά καταργήσαμε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και κάθε προστατευτικό δίχτυ για τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα. Και είναι υποκριτικό να μας κουνάνε ορισμένοι το δάχτυλο και να μας λένε «φύγατε από την κυβέρνηση για την ΕΡΤ και δεν είπατε τίποτα π.χ. για τους απολυμένους του Κατσέλη» τη στιγμή που η κυβέρνηση Σαμαρά, δυστυχώς και με τη δική μας σιωπή, έχει αφήσει απροστάτευτους τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα.

Δεν εμποδίσαμε την επέκταση του χαρατσιού στα ακίνητα μέσω της ΔΕΗ και συμφωνήσαμε να μειωθεί 10% και να αλλάξει όνομα. Ενας κεφαλικός φόρος που με τα ίδια κριτήρια πληρώνουν ο άνεργος, ο μισθωτός και ο επιχειρηματίας. Δεν εμποδίσαμε την «παραμονή» του 23% στο πετρέλαιο θέρμανσης. Δεν εμποδίσαμε την ακροδεξιά εκτροπή.

Τον περασμένο Δεκέμβριο στην Κεντρική Επιτροπή εξέφρασα την αντίθεσή μου στην πολιτική του Δένδια στις καταλήψεις στέγης, τότε κάποιοι σύντροφοι έλεγαν ότι απλά εφαρμόζεται ο νόμος. Οι ίδιοι σύντροφοι σφυρίζουν αδιάφορα για τη μη συμμόρφωση της κυβέρνησης με την απόφαση του ΣτΕ για την ΕΡΤ. Δύο μέτρα και δύο σταθμά στη νομιμότητα;

Η Δημοκρατική Αριστερά εξάντλησε τις αντοχές της, αλλά και την ανοχή των πολιτών που την έβλεπαν να δίνει άλλοθι σε μια νεοσυντηρητική πολιτική. Η αποχώρηση από την κυβέρνηση ήταν σοφή επιλογή. Προφανώς δεν τελειώνει εδώ η πορεία μας. Εχουμε μπροστά μας δύσκολο δρόμο, καθώς βρισκόμαστε ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να πάρει νέα επώδυνα μέτρα και σε μια αξιωματική αντιπολίτευση που εξαντλεί τη ρητορική της στην αέναη καταγγελία του Μνημονίου, αναζητώντας (;) έναν πειστικό εναλλακτικό δρόμο διακυβέρνησης.

Ο ρόλος του κόμματος δεν μπορεί (και δεν πρέπει…) να εξαντληθεί στη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Πρέπει να συζητήσουμε σε βάθος για τη νέα φάση της ΔΗΜΑΡ και να βγάλουμε συμπεράσματα από την παρουσία μας στην κυβέρνηση. Πρέπει να επιστρέψουμε στην κοινωνία. Η θέση μας είναι δίπλα στους πολίτες και την κοινωνία που φτωχοποιείται.

Δίπλα σ’ αυτούς που δεν καταφέραμε να υπερασπιστούμε όσο θέλαμε μέσα από την κυβέρνηση και περιμένουν ακόμα να ακούσουν προτάσεις που θα λειτουργούν υπέρ της κοινωνίας. Πρέπει με την πολιτική μας να στηρίξουμε τα εκατομμύρια των πολιτών που πλήττονται καθημερινά από την πρωτοφανή οικονομική, πολιτική και πολιτισμική κρίση η οποία, όπως φαίνεται πλέον καθαρά, δεν ξεπερνιέται με επιλογές «σκληρής» λιτότητας.

Αρθρο μου στην Εφημερίδα Των Συντακτών

Tuesday, July 16, 2013

Ένας καφές σε περιμένει!

Ένα απλό κέρασμα μπορεί να μην αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να μας φέρει ακόμα πιο κοντά. Η νέα πρωτοβουλία του περιοδικού δρόμου «σχεδία» στοχεύει να φέρει στα χείλη των συμπολιτών μας που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, αυτή την τόσο απλή και όμορφη (και πολύ ελληνική!) απόλαυση: Τη γεύση ενός καφέ!
Για πελάτες σε αναμονή έχουμε ακούσει. Για επιβάτες σε αναμονή επίσης. Αλλά για καφέ σε αναμονή; Κι, όμως, υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Μάλιστα, το τελευταίο χρονικό διάστημα αυτός ο καφές που… περιμένει κατακτά πολλές χώρες του κόσμου ως μια πράξη αγάπης και αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας που δεν έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν ακόμα κι αυτή την τόσο ταπεινή και απλή συνήθεια: Μια τζούρα καφέ! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο «καφές που περιμένει» («suspended coffee» είναι ο όρος στα αγγλικά και «caffé sospeso» στα ιταλικά) είναι ένας καφές που προπληρώνεται από κάποιον πελάτη ενός καφενείου ή μιας καφετέριας, ανώνυμα, για να καταναλωθεί αργότερα από κάποιον άλλον συμπολίτη μας που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να τον πληρώσει ο ίδιος.

Η ιδέα είναι απλή και ταυτόχρονα σπουδαία.
Ο πελάτης παραγγέλνει έναν καφέ της προτίμησής του, αλλά πληρώνει άλλον έναν. Ο καταστηματάρχης βάζει τα λεφτά από τον καφέ που πληρώθηκε, χωρίς να έχει σερβιριστεί, σε ένα ειδικό κουτί το οποίο απ’ έξω γράφει «Καφές που περιμένει» ή σημειώνει σε έναν αναρτημένο πίνακα τον καφέ που προπληρώθηκε.
Το αληθινό σενάριο είναι ότι κάποια στιγμή θα μπει ένας άνθρωπος στο μαγαζί και θα ρωτήσει αν υπάρχει διαθέσιμος «καφές που περιμένει». Προορίζεται για έναν συνάνθρωπό μας που η ζωή τον πήγε σε δύσκολα μονοπάτια με αποτέλεσμα να είναι άπορος, άνεργος ή άστεγος και να μην έχει τη δυνατότητα ούτε για αυτή τη μικρή καθημερινή απόλαυση. Ο καταστηματάρχης σερβίρει τον καφέ που αντιστοιχεί στο ποσό που έχει ήδη προπληρωθεί.

Από τη Νάπολη στη Μελβούρνη
Η ιστορία του «καφέ που περιμένει» ξεκίνησε στα εργατικά καφέ της Νάπολης, στη Νότια Ιταλία, πριν από περίπου εκατό χρόνια και έγινε γνωστή με το όνομα «caffé sospeso». Μεταπολεμικά, η παράδοση του «καφέ σε αναμονή» αποδυναμώθηκε, για να ξαναεμφανιστεί στη Νάπολη πριν από δέκα χρόνια. Λέγεται μάλιστα ότι ο πρόεδρος της τοπικής και φημισμένης πρώην ομάδας του Μαραντόνα πληρώνει δέκα καφέδες σε αναμονή μετά από κάθε νίκη της ομάδας του! Βουλγαρία, Αυστραλία, Ρωσία είναι οι χώρες που ακολούθησαν. Τους τελευταίους μήνες η πρωτοβουλία εξαπλώνεται με πολύ γοργό ρυθμό σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου.

Αυτή τη στιγμή είναι επισήμως καταγεγραμμένες 162 επιχειρήσεις σε 17 χώρες και 112 πόλεις, οι οποίες συμμετέχουν στο δίκτυο των καφέδων που μας περιμένουν.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη διάχυση της προσπάθειας. Απλοί άνθρωποι μαθαίνουν μέσα από το διαδίκτυο για τον «καφέ εν αναμονή» και ζητά από τα μαγαζιά της γειτονιάς του να γίνουν μέρος της πρωτοβουλίας.

Ο καφές της «σχεδίας»
Το περιοδικό δρόμου «σχεδία» εδώ και αρκετές εβδομάδες έχει ξεκινήσει επαφές με ανθρώπους του εξωτερικού που προωθούν, με τον έναν ή άλλον τρόπο, την ιδέα του καφέ αυτού με τα τόσο έντονα χαρακτηριστικά αλληλεγγύης. Φυσικά, ήρθαμε και σε επαφή με έλληνες ιδιοκτήτες καφέ, βολιδοσκοπώντας τις προθέσεις τους. Αν, δηλαδή, και κατά πόσο θα ήθελαν να ενταχθούν οι ίδιοι και τα μαγαζιά τους σε ένα αντίστοιχο δίκτυο στην Ελλάδα. Πρόθεσή μας είναι –με τις ελάχιστες δυνάμεις που έχουμε– να κινητοποιήσουμε την ελληνική κοινωνία για να αναπτυχθεί ένα δίκτυο «καφέδων που περιμένουν» και στη χώρα μας, όχι μόνο για τους πωλητές της, αλλά να είναι εκεί διαθέσιμοι προς όλους εκείνους που πραγματικά δεν έχουν άλλο τρόπο για ένα καφεδάκι. Ένας άλλος –όχι ασήμαντος- στόχος είναι μέσα από αυτή τη διαδικασία να ενισχυθούν και κάποιες μικρές επιχειρήσεις, όχι μόνο του κέντρου της Αθήνας, αλλά και πολύπαθων περιοχών εκτός κέντρου. Άλλωστε, η ενίσχυση μικρών, τοπικών επιχειρήσεων είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φιλοσοφίας του κινήματος του caffé sospeso, από τα πρώτα του κιόλας βήματα.

Τα πρώτα μαγαζιά!
Το κίνημα του καφέ που περιμένει ξεκινάει από την Αθήνα με τέσσερα μαγαζιά. Τέσσερις χώροι που οι ιδιοκτήτες τους δέχθηκαν με μεγάλη χαρά να ενταχθούν στο δίκτυο, να γίνουν –στην πραγματικότητα- αναπόσπαστο κομμάτι σε αυτή την αλυσίδα αλληλεγγύης. Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του πελάτη που θέλει να κεράσει ένα καφεδάκι τον άγνωστο συμπολίτη του που δεν έχει χρήματα ούτε γι’ αυτή την τόσο απλή (και τόσο ελληνική!) απόλαυση.

Τα καταστήματα είναι:
· «6», συνεργατικό καφενείο, Τριών Ιεραρχών 21, Θησείο
· «Ακροβάτης», καφενείο-ουζερί, Μαίζωνος 44 & Ψαρρών 26α, Αθήνα
· «Στα καλά καθούμενα», Δράκου 3 (έξοδος Μετρό FIX), Κουκάκι
· «VERVE», Σόλωνος 94, Αθήνα


Σε αυτά τα καταστήματα μπορείτε από σήμερα κιόλας, να κεράσετε έναν άγνωστο φίλο ή φίλη!
Στους χώρους που είναι στο δίκτυο των «καφέδων που περιμένουν» θα υπάρχει ένα αυτοκόλλητο που θα υποδηλώνει τη συμμετοχή σε αυτό το ξεχωριστό δίκτυο αλληλεγγύης («Ενας καφές σε περιμένει» και το λογότυπο της «σχεδίας»).

Για κάθε νέο μέλος που θα προστίθεται θα γίνεται σχετική ανάρτηση στη σελίδα της «σχεδίας» στο facebook, αλλά και στην επίσημη ιστοσελίδα της «σχεδίας», όπου θα υπάρχει ειδική θεματική (www.shedia.gr, είναι υπό κατασκευή και φιλοδοξούμε να είναι πανέτοιμη σύντομα). Και βεβαίως, θα υπάρχει συνεχής ενημέρωση και μέσα στις σελίδες του περιοδικού μας.

Έκπτωση 35%
Το μόνο αίτημα που απευθύνουμε προς τα καταστήματα είναι μια έκπτωση της τάξης του 35% για τον καφέ που θα περιμένει (όχι δηλαδή, για τον πρώτο που πίνει ο ίδιος ο πελάτης, αλλά για τον κερασμένο). Συνήθως, κάπου εκεί είναι και η έκπτωση που κάνουν τα καταστήματα για τους καφέδες που είναι «για έξω».

Για κάθε «καφέ που περιμένει» που πληρώνεται, ο καταστηματάρχης θα πρέπει να κόβει την αντίστοιχη απόδειξη και να την τοποθετεί σε εμφανές σημείο (σε βάζο, πίνακα κ.λπ.) ή να αναγράφεται η συναλλαγή σε έναν πίνακα. Ετσι, θα γνωρίζουν όλοι τη συναλλαγή και, βεβαίως, την ύπαρξη του «καφέ που περιμένει».

Εκτός από τα παραδοσιακά καφενεία και τις πιο μοντέρνες καφετέριες, στις προθέσεις μας είναι να χτυπήσουμε την πόρτα και σε φούρνους, τυροπιτάδικα, σνακ μπαρ και μαγειρεία. Όποιος θέλει να συμμετάσχει είναι ευπρόσδεκτος. Η αλληλεγγύη όταν δίνεται απλόχερα, δεν υπάρχει λόγος και δεν πρέπει να περιμένει!

Για περισσότερες πληροφορίες:

Περιοδικό δρόμου «σχεδία» &
Καμπάνια «Γκολ στη Φτώχεια»
Φαβιέρου 39Α, 10438 Αθήνα
Τ: 213 0231220
www.shedia.gr
info@shedia.gr
f: shedia.streetaper
tw: _shedia

Tuesday, July 2, 2013

Αλλο υπεύθυνη Αριστερά, άλλο υποταγμένη

Του Τάσου Παππά

Τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ που υποστηρίζουν ότι η επιλογή Κουβέλη για αποχώρηση του κόμματος από την κυβέρνηση Σαμαρά ήταν αυτοκτονική οφείλουν να καταθέσουν στοιχεία που θα δικαιώνουν την ανάλυσή τους. Διαφορετικά, είναι ευάλωτα στην υποψία ότι έχουν προσβληθεί από το μικρόβιο του κυβερνητισμού και ότι δεν πιστεύουν πια στη διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς. Η επιστράτευση μιας δημοσκόπησης που έγινε τις μέρες της κρίσης, η οποία δείχνει ότι η ΔΗΜΑΡ κινείται στο όριο της εκλογικής επιβίωσης (3%), δεν συνιστά απάντηση. Οι μετρήσεις ήταν κακές για τη ΔΗΜΑΡ όλο το προηγούμενο διάστημα. Υποχωρούσε αργά, αλλά σταθερά. Κι αυτό πρέπει να συνεκτιμηθεί.

Επί της ουσίας τώρα: Η ΔΗΜΑΡ έκανε την υπέρβαση να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, γνωρίζοντας ότι δεν θα δίνει αυτή τον τόνο. Η ηγεσία της είχε συνείδηση ότι η εμπλοκή του κόμματος στη διαχείριση της εξουσίας θα λειτουργούσε ως αριστερό άλλοθι σε μια σκληρή πολιτική. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, με δεδομένους τους καταναγκασμούς των μνημονίων και την άτεγκτη στάση των δανειστών μας. Μπήκε, ωστόσο, έχοντας την προσδοκία ότι θα είναι το εμπόδιο σε κάθε αντιδημοκρατική απόπειρα από την πλευρά των δεξιών συμμάχων της, ότι θα καταφέρει να λειάνει τις πιο επαχθείς πλευρές της ασκούμενης πολιτικής, δουλεύοντας για την προοπτική της απαγκίστρωσης και ότι θα προωθήσει ορισμένες μεταρρυθμίσεις προοδευτικού προσανατολισμού στα πεδία όπου δεν υπάρχουν μνημονιακές δεσμεύσεις.

Σε ποιο από τα τρία αυτά επίπεδα μπορεί να ισχυριστεί ότι πέτυχε κάτι; Δυστυχώς σε κανένα. Ακόμη κι όταν καταψήφιζε, π.χ., το πακέτο για τα εργασιακά, δεν μπόρεσε να αποτρέψει την εφαρμογή τους. Ακόμη και στις περιπτώσεις που εξέφραζε φωναχτά τις αντιρρήσεις της για τις επιλογές του μεγάρου Μαξίμου (πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, πολιτικές επιστρατεύσεις, ατελής λειτουργία του κοινοβουλίου, αναιμική παρουσία του υπουργικού συμβουλίου, διορισμοί με κομματικά και τοπικιστικά κριτήρια) όχι μόνο δεν εισακούστηκε, αλλά, αντιθέτως, στιγματίστηκε ως δύστροπος συνομιλητής. Οταν μάλιστα επιχείρησε να αναλάβει πρωτοβουλίες (αντιρατσιστικό νομοσχέδιο) συνάντησε τοίχο από τη Δεξιά του κ. Σαμαρά.

Η λογική «παραμένω στην κυβέρνηση με τις απόψεις μου, ασχέτως αν αυτές αποδοκιμάζονται από τον μεγάλο εταίρο» βρήκε τα όριά της στην υπόθεση της ΕΡΤ. Αν «κατάπινε» κι αυτή την πρόκληση η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, το μόνο που θα της έμενε μετά να κάνει θα ήταν να παραδώσει τα κλειδιά του κόμματος στον Α. Σαμαρά και την ομάδα του. Αυτό δεν το άντεξε ο Φ. Κουβέλης. Οι επικριτές του όμως δεν θεώρησαν αυτό τον βαρβαρισμό σοβαρή αφορμή για τη ρήξη.

Το εντυπωσιακό είναι ότι, ακόμη και σήμερα, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι δεν πρέπει να κλείσει η πόρτα της επιστροφής τους στην εξουσία με το συγκεκριμένο κυβερνητικό μοντέλο κάποτε στο μέλλον – πριν ή μετά από εκλογές. Αλλιώς δεν εξηγείται το μένος τους, όχι κατά του πρωθυπουργού και των υπερσυντηρητικών συμβούλων του, αλλά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.

Φοβούνται, με άλλα λόγια, μήπως η έξοδος της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση ενισχύσει τις φωνές στο εσωτερικό της που θα πιέζουν για ομαλοποίηση των σχέσεων με το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δεν φαίνεται να έχουν τόσο σοβαρό πρόβλημα με τη Δεξιά του κ. Σαμαρά και τη συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατία του κ. Βενιζέλου. Το πρόβλημά τους είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας. Το κόμμα που έχουν στο μυαλό τους δεν είναι «η υπεύθυνη Αριστερά», αλλά «η υποταγμένη Αριστερά (;)».

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Δημοκρατική Αριστερά και δημόσιο...

Η απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς να αποχωρήσει από τη κυβέρνηση ήταν για μένα λυτρωτική. Θεωρώ ότι σχεδόν επι ένα χρόνο καταθέσαμε μεγάλο μέρος από την ηθική μας ως αριστερό κόμμα. Τώρα ανοίγεται ένα νέο (πολιτικό...) κεφάλαιο για τη ΔΗΜΑΡ. Στο νέο, δύσκολο, δρόμο που θα περπατήσουμε πρέπει να είμαστε αξιοπρεπείς και αυτό δεν πρέπει να το λέμε μόνο ως διακήρυξη, αλλά να το αποδεκνύουμε με πράξεις. Διαφώνησα με το περιβόητο "4-2-1" στο "μοίρασμα" δημόσιων θέσεων γιατί δεν θέλω τα κόμματα της εκάστοτε κυβέρνησης (πολύ περισσότερο όταν μετέχει κόμμα της Ανανεωτικής Αριστεράς που πρεσβεύει μια άλλη πολιτική ηθική) να μοιράζουν τους δημόσιους οργανισμούς ως λάφυρα. Συνεπώς διαφωνώ με την απόφαση να μην παραιτηθούν τα μέλη & οι φίλοι της ΔΗΜΑΡ που μετέχουν σε διοικήσεις οργανισμών είναι λανθασμένη και δεν παίζει ρόλο αν έχουν σημαντικά προσόντα. Είναι θέσεις πολιτικές και ως τέτοιες δεν πρέπει πλέον να τις κατέχουμε. Δεν είναι δυνατόν να μετέχουμε στην διοίκηση δημόσιων οργανισμών όταν (σωστά...) διαφωνούμε με τις κυβερνητικές πολιτικές.

Monday, July 1, 2013

Τώρα επιστροφή στη κοινωνία

Του Μάκη Διόγου

Αργήσαμε (δυστυχώς...) ως Δημοκρατική Αριστερά να καταλάβουμε ότι ο Σαμαράς και το στενό του επιτελείο χρησιμοποιούσε την τρικομματική κυβέρνηση ως όχημα για την εκπόνηση του πολιτικού σχεδίου που θέλει έναν διπολισμό-δικομματισμό (που σωστά έχουμε χαρακτηρίσει καρικατούρα) με τη ΝΔ από τη μια πλευρά, τον Σύριζα από την άλλη με υγειονομική ζώνη ενδιάμεσα στους δυο αυτούς πόλους του νέου δικομματισμού. Ο Σαμαράς θέλει με όχημα τη κυβέρνηση συνεργασίας να φτιάξει το νέο συντηρητικό πόλο, έχοντας ανοικτό ορίζοντα προς τους ψεκασμένους του Καμμένου και τη Χρυσή Αυγή.

Καλοί και αγαπητοί σύντροφοι διαφωνούν με την αποχώρηση από τη κυβέρνηση και υποστηρίζουν ότι χάνουμε το μεταρρυθμιστικό στίγμα θεωρώντας α πριόρι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είναι μεταρρυθμιστική. Για να δούμε λοιπόν στον ένα χρόνο που μείναμε και στηρίξαμε τη κυβέρνηση τι συνέβη. Γιατί συντρόφισσες και σύντροφοι ποια μεταρρύθμιση εμπόδισε η ΔΗΜΑΡ να γίνει; Εμποδίσαμε την πώληση του ΟΠΑΠ στον φίλο του πρωθυπουργού Μελλισανίδη; Εμποδίσαμε την πώληση της ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους; Εμποδίσαμε την πώληση, που δεν έγινε τελικά (αλλά από το βήμα του συνεδρίου της ΝΔ ο Σαμαράς είπε ότι θα γίνει...), τη ΔΕΠΑ στους Ρώσους;

Εμποδίσαμε, λένε, τις απολύσεις στο δημόσιο. Κατηγορούν τον Αντώνη Μανιτάκη ότι δεν προχώρησε στην μείωση προσωπικού στο δημόσιο. Πρώτα απ’ όλα είναι οι απολύσεις μεταρρύθμιση; Αλλά και ας υποθέσουμε ότι είναι (για μένα δεν είναι...). Έστειλαν οι υπουργοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τους υπό απόλυση υπαλλήλους των υπουργείων τους; Όχι βέβαια. Έπρεπε ο αριστερός Μανιτάκης να κάνει και φυσικά χρεωθεί τις απολύσεις. Έπρεπε ο Μανιτάκης που πρότεινε η ΔΗΜΑΡ να κάνει τη βρώμικη δουλειά και ο Σαμαράς να διορίζει από το παράθυρο στην ΕΡΤ συμβούλους με 3.500 ευρώ το μήνα μισθό. Αυτή τη μεταρρύθμιση ήθελε και θέλει η Νέα Δημοκρατία και το Πασοκ.

Όμως υπάρχουν και άλλα που η ΔΗΜΑΡ δυστυχώς δεν εμπόδισε και ουσιαστικά δεν ανταποκρίθηκε στους λόγους για τους οποίους πριν από ένα χρόνο μπήκαμε στη κυβέρνηση. Δεν εμποδίσαμε την διάλυση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα. Μπορεί να μην ψηφίσαμε το μνημόνιο το Δεκέμβριο, αλλά ψηφίσαμε τον προϋπολογισμό που εφάρμοσε το μνημόνιο και ουσιαστικά καταργήσαμε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και κάθε προστατευτικό δίχτυ για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Και είναι υποκριτικό να μας κουνάνε ορισμένοι το δάκτυλο και να μας λενε φύγατε από τη κυβέρνηση για τους τεμπέληδες της ΕΡΤ και δεν είπατε τίποτα πχ για τους απολυμένους του Κατσέλη τι στιγμή που η κυβέρνηση Σαμαρά, δυστυχώς και με τη δική μας σιωπή έχει αφήσει απροστάτευτους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.

Να θυμίσω ότι δεν εμποδίσαμε την επέκταση του χαρατσιού στα ακίνητα μέσω της ΔΕΗ και συμφωνήσαμε να μειωθεί 10% και να αλλάξει όνομα. Ενας κεφαλικός φόρος που με τα ίδια κριτήρια πληρώνουν ο άνεργος, ο μισθωτός και ο επιχειρηματίας. Δεν εμποδίσαμε την «παραμονή» του 23% στο Πετρέλαιο θέρμανσης. Δεν εμποδίσαμε την ακροδεξιά εκτροπή. Τον περασμένο Δεκέμβριο εδώ στη κεντρική Επιτροπή εξέφρασα την αντίθεση μου στην πολιτική του Δένδια στις καταλήψεις στέγης (Διαβάστε εδώ την άποψη μου στις 20/12/2012), κάποιοι σύντροφοι έλεγα ότι απλά εφαρμόζεται ο νόμος. Οι ίδιοι σύντροφοι σφυρίζουν αδιάφορα για τη μη συμμόρφωση της κυβέρνησης με την απόφαση του ΣτΕ για την ΕΡΤ. Δυο μέτρα και δυο σταθμά στη νομιμότητα; Θέλετε να θυμηθούμε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο; Το άδειασμα του Αντώνη Ρουπακιώτη ο οποίος κατά τύχη και αυτός είναι πρόταση της ΔΗΜΑΡ;

Η Δημοκρατική Αριστερά πριν από έναν χρόνο πήρε μια γενναία απόφαση. Να συνδιαμορφώσει μια κυβέρνηση συνεργασίας για συγκεκριμένους εθνικούς λόγους. Στη πορεία ο Σαμαράς θεώρησε ότι η κυβέρνηση είναι της ΝΔ και λειτουργούσε μονοκομματικά. Η καλύτερη απόδειξη ότι η ΔΗΜΑΡ ήθελε την μακροημέρευση της κυβέρνησης ήταν οι συνεχείς υποχωρήσεις από θέσεις και αρχές. Από την καταπάτηση της προγραμματικής συμφωνίας. Στο συνέδριο της ΝΔ ο σύντροφος Σπύρος Λυκούδης ανέφερε ότι έγιναν λάθη και από τις δυο πλευρές (σ.σ. ΝΔ – ΔΗΜΑΡ). Διαφωνώ αγαπημένε μου σύντροφε. Αν εμείς κάναμε κάτι ήταν συνεχείς υποχωρήσεις από τις προεκλογικές μας εξαγγελίες, από τις ιδεολογικές μας αρχές και φυσικά από την προγραμματική συμφωνία πάνω στην οποία συγκροτήθηκε η κυβέρνηση συνεργασίας.

Αυτά δυστυχώς ξεχάστηκαν μονομιάς και από εκεί που ο Φώτης Κουβέλης ήταν ο υπεύθυνος αριστερός έγινε σχεδόν το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη. Μάλιστα ο κύριος Πρετεντέρης σε πρόσφατο άρθρο του παρομοίασε το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου μ’ αυτό των Τσαλδάρη – Σοφούλη του ’46. Λίγο ήθελε να χαρακτηρίσει και τον Φώτη Κουβέλη τον αντίστοιχο Ζαχαριάδη. Ας το πάρουμε απόφαση ότι η περίοδος που ορισμένα μεγάλα (;) ΜΜΕ «αγαπούσαν» τη ΔΗΜΑΡ τελείωσε. Τώρα δεν τους είμαστε χρήσιμοι... Πικρό, αλλά αληθινό!

Η ΔΗΜΑΡ εξάντλησε τις αντοχές της και αποχώρησε από τη κυβέρνηση. Προφανώς δεν τελειώνει εδώ η πορεία μας. Το αντίθετο. Έχουμε μπροστά μας μια δύσκολη πορεία, καθώς βρισκόμαστε ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να πάρει νέα επώδυνα μέτρα και σε μια αξιωματική αντιπολίτευση που εξαντλεί τη ρητορική της στην αέναη καταγγελία του μνημονίου, χωρίς να έχει καταθέσει έναν πιστικό εναλλακτικό δρόμο. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι η αριστερά της ευθύνης και βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων. Είμαστε το κόμμα της Ανανεωτικής Αριστεράς και κουβαλάμε τις καλύτερες παραδόσεις του αριστερού κινήματος της χώρας. Στη πορεία προς το συνέδριο μας πρέπει να συζητήσουμε σε βάθος τη νέα φάση της ΔΗΜΑΡ, να βγάλουμε συμπεράσματα από την παρουσία μας στη κυβέρνηση συνεργασίας και το κυριότερο να καταθέσουμε πολιτικές και προτάσεις (εντός και εκτός κοινοβουλίου...) προκειμένου βρεθούμε δίπλα στα εκατομμύρια των πολιτών που πλήττονται καθημερινά από την πρωτοφανή οικονομική, πολιτική & πολιτισμική κρίση, η οποία όπως φαίνεται πλέον καθαρά δεν ξεπερνιέται με επιλογές «σκληρής» λιτότητας.

Η ομιλία μου στη πρόσφατη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ