Wednesday, May 24, 2017

Για τον Ηρακλή....

Δεν έχει να κάνει με συναισθηματισμούς ή συμπάθειες (αν και την ομάδα του Ηρακλή την συμπαθώ πάρα πολύ). Έχει να κάνει με την… μανία που έχω ενάντια στην αδικία. Στο φετινό πρωτάθλημα δυο ομάδες έκαναν την διαφορά. Ο Πανιώνιος με την πορεία πρωταθλητισμού και ο Ηρακλής με τον αγώνα για την παραμονή. Δυο διαφορετικές περιπτώσεις. Στην «κυανέρυθρη» ομάδα υπάρχει διοίκηση και η ΠΑΕ λειτουργεί σωστά εντός και εκτός γηπέδων. Απόδειξη ότι ο Ιστορικός δεν έχει κανένα οικονομικό πρόβλημα και πήρε κανονικότατα άδεια για την Ευρώπη. Από την άλλη πλευρά οι παίκτες και ο προπονητής του «γηραιού» χωρίς καμία διοικητική στήριξη, χωρίς διοίκηση, χωρίς χρήματα (θυμίζω ότι για τις γιορτές του Πάσχα ο κ. Καγιούλης έδωσε από 100 ευρώ στους παίκτες….), χωρίς ουσιαστική οπαδική υποστήριξη αφού οι οργανωμένοι έκαναν για πολλούς μήνες αποχή. Και όμως οι παίκτες του Ηρακλή κατάφεραν και «έσωσαν» την ομάδα τους μάζεψαν 29 βαθμούς. Με κόπο και ιδρώτα…Και εδώ αρχίζει η αδικία.

Ξαφνικά (;) έρχεται η Σουπερ Λιγκα στις 24 Μαίου και αφαιρεί 3 βαθμούς (συμπτωματικά όσους χρειάζεται ο Λεβαδειακός για να σωθεί…) γιατί λέει ο Ηρακλής πλήρωσε τον Πορτουλίδη εκπρόθεσμα. Σε μια εποχή που στο ελληνικό ποδόσφαιρο 7 στις 10 ομάδες χρωστάνε χιλιάδες ευρώ σε παίκτες & προπονητές, η Λίγκα τιμωρεί τον «γηραιό» που πλήρωσε έστω και εκπρόθεσμα!
Και όμως όλη τη χρονιά το αρμόδιο όργανο και η Σούπερ Λίγκα αφαιρούσε βαθμούς από τον «γηραιό» για οφειλές σε παίκτες. Αλλά μόλις πλήρωνε ο Ηρακλής έπαιρνε πίσω τους βαθμούς. Τι συνέβη τώρα και τιμωρείται για εκπρόθεσμη πληρωμή; Μήπως γιατί ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Ηρακλής δεν θα υποβιβαζόταν λόγω μη χορήγησης άδειας;
Πέρα από τις όποιες νομικές ή νομικίστικες απόψεις υπάρχει μια ηθική διάσταση, που δυστυχώς ομάδες σαν τον Πανιώνιο δεν πρέπει να την προσπερνά. Ο Ηρακλής είναι ένα σωματείο ταλαιπωρημένο. Με ευθύνη των ανθρώπων του βεβαίως, αλλά ταλαιπωρημένο από «σωτήρες» και «επενδυτές». Μόνοι τους παίκτες & προπονητής τον κράτησαν στην κατηγορία. Για μένα ο Πανιώνιος που έχει περάσει παρόμοιες καταστάσεις αν μη τι άλλο θα έπρεπε να είναι λιγότερο ας πούμε αυστηρός σε περιπτώσεις για συλλόγους όπως ο «γηραιός».

Υ.Γ. Σε ότι με αφορά, αν και δεν έχει καμία σημασία γιατί πλέον είναι «αργά», χρωστάω μια συγγνώμη στους φιλάθλους του Ηρακλή για την ήττα με 1-3 του Πανιωνίου από το Λεβαδειακό στη Νέα Σμύρνη. Για μένα είναι ξεκάθαρο. Η σημερινή ψήφος της ΠΑΕ Πανιώνιος που οδηγεί τον Ηρακλή στον υποβιβασμό είναι μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του συλλόγου.


Friday, May 12, 2017

Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και τοπική κοινωνία

Του Μανώλη Τζερέτα*

Σκοπός αυτής της παρέμβασης δεν είναι η ανάλυση του ποδοσφαίρου ως κοινωνικό φαινόμενο που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια ενός απλού παιχνιδιού. Άλλωστε πως θα ήταν αυτό δυνατόν να γίνει όταν εδώ και δεκαετίες, υπάρχει διαφωνία των διανοούμενων για την ανάλυση του ποδοσφαίρου ως κοινωνικοπολιτικού φαινομένου. Ως αφετηριακό αξίωμα, με καλύπτουν η φράση του περίφημου λογοτέχνη Albert Camus «όσα γνωρίζω περί ηθικής και καθήκοντος, μου τα έμαθε το ποδόσφαιρο» ή η ανάλυση του Αντόνιο Νέγκρι ότι καταλυτική δυναμική του ποδοσφαίρου, βασίζεται στο γεγονός ότι κάνει τους ανθρώπους να μιλούν. 
Η σαμιακή ποδοσφαιρική κοινότητα είναι από τα πιο ενεργητικά τμήματα της τοπικής κοινωνίας με 12 συνολικά ομάδες στον Δήμο, με τμήματα υποδομής οι 6 από αυτές, γεγονός που αφορά ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων, αθλητών, προπονητών, παραγόντων, γονέων που έχουν άμεση ή έμμεση ενασχόληση. Αυτοί είναι που θα αποτελέσουν μια Συνειδητή Εθελοντική Συλλογική Δύναμη και θα συμβάλλουν στη δημιουργία νέων δομών Αλληλοβοήθειας και Στήριξης πρώτα για τους ίδιους και φυσικά συνολικά για την κοινωνία μας. 
Η Αυτοοργάνωση έχει βρει μέχρι τώρα έκφραση στον Ετήσιο Αγώνα Αλληλεγγύης και Φιλανθρωπίας που έχει ήδη ζωή εδώ και 10 χρόνια και αποτέλεσε σημαντική στήριξη σε αθλητές, σε ευπαθείς οικογένειες που αντιμετώπισαν ακραίες καταστάσεις ενώ κατά καιρούς υπήρξε στήριξη φορέων με κοινωνική δράση (Παντοπωλείο της Μητρόπολης Σάμου-συνεργασία με τον Σ.Πολυτέκνων κλπ). Η ζωή, δυστυχώς, δημιουργεί καινούργιες ανάγκες, αυτό σημαίνει και την αναπροσαρμογή των παρεμβάσεων μας. Μια νέα πρόταση παρέμβασης μας θα πρέπει να είναι η καθιέρωση ενός διημέρου, Εθελοντικής Αιμοδοσίας, των ανθρώπων του ποδοσφαίρου, μιας και όπως φάνηκε από το πρόσφατο δυστύχημα, βρεθήκαμε απροετοίμαστοι. Μια δεύτερη δράση θα μπορούσε να είναι η σύσταση ενός Ταμείου Αλληλοβοήθειας για την στήριξη συναθλητών μας που βιώνουν σοβαρούς τραυματισμούς και ανατρέπεται η οικογενειακή τους κανονικότητα. Στη συνέχεια μπορούμε να δούμε και πιο ειδικές παρεμβάσεις σαν ένας τόπος που βιώνει έντονα προβλήματα όπως το μεταναστευτικό –προσφυγικό, ενώ μόνιμη θα πρέπει να είναι η καμπάνια στήριξης και ανάδειξης του έργου που γίνεται στο Κοινωνικό Φαρμακείο Σάμου. 
Αυτά μπορεί να γίνουν στη διάρκεια της επόμενης περιόδου αφού ρυθμιστούν και νομικά ζητήματα όπου υπάρχουν. Χρειάζεται Θέληση και Προσπάθεια, νομίζω ότι μπορούμε όλοι μαζί να προχωρήσουμε αλλά ακόμα και αν αυτό δεν εφικτό, όσοι έχουμε την ίδια αντίληψη για τον κοινωνικό ρόλο του ποδοσφαίρου έχουμε την ηθική υποχρέωση να προσπαθήσουμε.

*Προπονητής της ποδοσφαιρικής ομάδας ΑΣ Λαίλαπας Χώρας Σάμου

Monday, May 8, 2017

Η ελπίδα

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή

Μετά τις απαραίτητες συστάσεις η συζήτηση μπήκε σε βάθος.
- Από πού είσαι, φιλαράκι; με ρώτησε.
- Καλαμάτα. Εσύ;
- Πύργος.
Παγώσαμε αμφότεροι. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο δυνατός συνδυασμός. Κανείς δεν τόλμησε να ρωτήσει για ζώδια. Μια πιθανή απάντηση σε ένα τέτοιο υποθετικό ερώτημα του τύπου αέρας – φωτιά, θα σήμαινε το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε. Μετά το πρώτο σοκ, εγκαταλείψαμε τις περαιτέρω φιλοσοφικές συζητήσεις και αρκεστήκαμε στον καιρό.
- Το πάει για βροχή.
- Ναι θα βρέξει, παπί θα γίνουμε.
Τότε ακούστηκε μπουμπουνητό. Οι ουρανοί άνοιξαν. Το τζάμι θόλωσε και έβαλα τους υαλοκαθαριστήρες στο φουλ.
- Βάλε να δουλέψει το καλοριφέρ, θα ξεθολώσει.
- Να ‘χαμε, του απάντησα εχέμυθα.
Με κοίταξε, έβγαλε ένα πακέτο χαρτομάντιλα και άρχισε να καθαρίζει το παρμπρίζ. Έκανε κυκλάκια. Ένα σε μένα και ένα σε αυτόν. Με την επιστροφή της θαμπάδας παρασύρθηκε. Ένα «Α» στη μέση του δικού του κύκλου, έγραψε σαν υπογραφή.
- Τι κάνεις εκεί, ρε, θα μας περάσουν για αναρχικούς.
Γέλασε. Σήκωσε πάλι το δάχτυλο και σχεδίασε δυο τρίχες. μια από εδώ και μια από την άλλη, δεξιά και αριστερά της κορυφής του γράμματος. Ο κύκλος έμοιαζε τώρα με κεφάλι κούκλας.
- Χαριτωμένη.
- Την ξέρεις;
- Ποια;
- Αυτήν. Μου έδειξε το σκιτσάκι. Είχε μετατρέψει την παυλίτσα του γράμματος σε ημικύκλιο. Το πρόσωπο χαμογελούσε.
- Πας καλά;
Κάτω από την χαμογελαστή μπαλίτσα έβαλε δυο ξαπλωμένα μισοφέγγαρα και χτύπησε ακριβώς στο κέντρο τους δυο καλές παρουσίες του δείχτη του.
- Εντάξει, είναι λίγο μικρότερα, απολογήθηκε.
Δεν σχολίασα. Έριχνε καρεκλοπόδαρα και το σασί υπέφερε στο δρόμο. Άνοιξα το ραδιόφωνο. Ειδήσεις.
- Ο πατριώτης σου αποδείχθηκε άχρηστος.
- Γιατί, εσύ με ποιον είσαι;
- Με την Ελπίδα και μου έδειξε το σκίτσο. Ένωσε τα στήθη με το κεφάλι και τράβηξε κάμποσες επιπλέον γραμμές για μαλλιά. Το έκανε με τέτοια μαστοριά ώστε σε λίγο δύο πλεξούδες μόστραραν στο κεφάλι της μπάλας. Στην κάτω άκρη τους τοποθέτησε δύο τεράστιους φιόγκους.
- Είσαι καλλιτέχνης.
- Δεν βαριέσαι. Για να περνάει η ώρα.
Στο φανάρι η μηχανή φάνηκε ότι πάει να σβήσει. Πάτησα λίγο το γκάζι και μύρισε το αμάξι βενζίνη. Στο πράσινο ένα μαύρο σύννεφο έμεινε πίσω μας.
- Πρέπει να πάει για σέρβις,
- Όλος ο στόλος κινούμενες βόμβες, μου είπε με περίσκεψη.
Είχε δίκιο. Πού λεφτά για τα απαραίτητα. Άντε κανένα λάδι και αυτό σπάνια. Για τα υπόλοιπα, τον σταυρό μας. Αυτός έκανε χέρια στην κούκλα και κάτω από τα στήθη μια νέα μεγαλύτερη μπάλα.
- Είναι έγκυος;
- Όχι, παχουλή όπως και οι προσδοκίες μας….
Έκανε λίγο πίσω, την χάζεψε και ύστερα έγειρε μπροστά και πίεσε ακροθιγώς λίγο πάνω από το κάτω ημισφαίριο. Αφαλός.
- Ξαναμμένο σε βλέπω.
Ένα σκυλί πήγε να περάσει απέναντι. Πάτησα κόρνα. Σκιάχτηκε. Ευτυχώς δεν είχαμε θύματα. Αυτός ατάραχος τράβαγε τσίνορα στα πλάγια των ματιών και πόδια όσο τον έπαιρνε το τζάμι. Σκίτσαρε τριγωνάκι στη φύση της και την έντυσε.
- Τόπλες και στην παραλία.
- Έτσι είναι η Ελπίδα. Πάντα καλοκαιρινή.
Ανάβω τα φώτα ομίχλης. Πάμε σιγά και με φόβο. Λακκούβες παντού. Ανακοινώνονται τα πρώτα μέτρα της νέας κυβέρνησης. Αυτός τραβάει γωνίες πάνω από το κεφάλι της κούκλας.
- Χελιδόνια, μου λέει γελώντας.
Δεν έχει άδικο. Τα πράματα δείχνουν πως θα έρθουν νωρίτερα. Ακούω τις αντιδράσεις των ξένων. Έχουν σοκαριστεί. Χωρίς γραβάτα στην σύνοδο; Ο διπλανός μου τραβάει μια οριζόντια γραμμή και βάζει καραβάκι στην θάλασσα. Δίπλα ακριβώς από το αριστερό της χέρι πετιέται ένας όμορφος φοίνικας. Περιμένω την μαϊμού μα αναγκάζομαι να επιστρέψω στο δρόμο. Ξελαμπικάρω τον δικό μου κύκλο και συνεχίζω πορεία. Αυτός έχει αρχίσει να απλώνει κουβαδάκια, σωσίβια και μια πετσέτα στην άμμο. Ο δημοσιογράφος αρχίζει τα σχόλια. Επιτομή του φόβου. Μια αστραπή κόβει τη σύνδεση. Γλυτώσαμε. Γυρίζω σταθμό.
- Καλύτερα, μου λέει.
Ακούμε μουσική και κάνει σαν να παίζει βιολί με τα δάχτυλά του.
- Ξέρεις;
- Δούλευα χρόνια σε ορχήστρα.
Λίγο πριν την στροφή κάνουμε δεξιά και σταματάμε μπροστά στο μαγαζί. Ανοίγω την πόρτα, κατεβαίνω και τον κοιτώ. Ο μαγαζάτορας μας δείχνει την αποθήκη.
- Άντε, μεγάλε, σειρά σου, του λέω.
Μετά το ξεφόρτωμα μπήκε ασπρισμένος από το αλεύρι στο αμάξι. Όσο και να τιναχτείς, κάτι μένει. Κοίταξα την ώρα. Προλαβαίναμε. Ξανά πίσω και μετά καινούργιο δρομολόγιο.
- Λες να πληρωθούμε απόψε;
- Μπα, τέλος του μήνα και αν…
- Τι έγινε η κούκλα;
- Η Ελπίδα; Μην ανησυχείς, θα ξαναζωντανέψει με τις ανάσες μας.

Πρώτη δημοσίευση : Λογοτεχνικό περιοδικό "ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ", τ. 110 , Θεσσαλονίκη 2016, σσ. 55-8.