tag:blogger.com,1999:blog-66141387325903830012024-03-16T01:57:53.492+02:00Κόκκινη Πιπεριά«Αν η ελευθερία σημαίνει κάτι, σημαίνει το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν» George OrwellΚόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.comBlogger2257125tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-47936189683047262362024-03-12T12:36:00.004+02:002024-03-12T12:36:28.978+02:00Ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή<b><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIp0Ws89kXDNWusvAHPqJDkPLIlOxneE-seOpUvJ6pVebrGLJ46qnIeUArJ5MUt8tDARlXXEhFgjzWTfxEEiwyB6juV_-CWoDolOH8lza92MVWwVVCX3X9QwFyf169crzgWDolvGlccd-baRUHh8oU7NOB3xQIH3jGet6Qf90CjOzM2Tq4IO6qvsDyFLAh/s936/431518115_10160861579933186_5243897169599327659_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="936" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIp0Ws89kXDNWusvAHPqJDkPLIlOxneE-seOpUvJ6pVebrGLJ46qnIeUArJ5MUt8tDARlXXEhFgjzWTfxEEiwyB6juV_-CWoDolOH8lza92MVWwVVCX3X9QwFyf169crzgWDolvGlccd-baRUHh8oU7NOB3xQIH3jGet6Qf90CjOzM2Tq4IO6qvsDyFLAh/w400-h308/431518115_10160861579933186_5243897169599327659_n.jpg" width="400" /></a></div><br />Tου Γιώργου Ρακκά<br /></span></b><br /><b>Για την διαπόμπευση που εξαπέλυσε ένας όχλος ως επί το πλείστον εφήβων, εναντίον των τρανς στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης, φταίνε ως γνωστόν «οι παπάδες» –που ζήτημα αν τους βλέπουν μια φορά τον χρόνο. Και όχι η τραπ που τους γανώνει κάθε μέρα το μυαλό στη βία, τον ανδρικό σωβινισμό, και τους κώδικες των συμμοριών. Φταίει η «σκοταδιστική Θεσσαλονίκη» (προς θεού όμως, όχι στα στερεότυπα). Λες και δεν εμφανιζόταν όλο το προηγούμενο διάστημα βίντεο στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όπου σχολεία μετατρέπονταν σε ρινγκ μιας επιδημικής βίας ανηλίκων, η οποία αντλεί από κάθε πρόσφορη εχθροπάθεια και εξαπολύεται «εναντίον όλων»: συμμαθητών, καθηγητών, ακόμα και απέναντι στα ντουβάρια και τον εξοπλισμό των σχολείων.</b><br /><br />Για τον όχλο φταίνε λοιπόν όσοι υποστήριξαν πως «ο πατέρας και η μητέρα έχουν σημασία» κατά την πρόσφατη συζήτηση για τον νόμο –πλέον– περί γάμου και τεκνοθεσίας των ζευγαριών ιδίου φύλου. Όχι όσοι έσπευσαν να «ακροδεξιοποιήσουν» κάθε διαφωνία, δίνοντας έτσι την εντύπωση στον όντως σωβινισμό ότι νομιμοποιείται σαν την μοναδική αντιπολίτευση έναντι στην ισοπέδωση των πάντων. Λες και μεταξύ της πλειοψηφίας που κατήγγειλε και εξέφρασε τον αποτροπιασμό τους για την διαπόμπευση, δεν ήταν και άνθρωποι που υπερασπίζονται την ανθρωπολογική και πολιτιστική σταθερά των δύο φύλων μέσα στην οικογένεια.<br /><br /><b>Όταν από την άλλη, ένας παρόμοιος όχλος διαπομπεύει τους δικούς μας ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους, ξυλοφορτώνοντας για παράδειγμα, όποιον πιτσιρικά φοράει την ελληνική σημαία, ή κρεμάει από την τσάντα του την Παναγία, τότε απλώς «ήταν δίκαιο που έγινε πράξη».</b><br /><br />Και βέβαια, αποκρύπτεται συστηματικά η συμμετοχή αλλοδαπών στο συμβάν, μην τυχόν και αμαυρωθεί το παραμύθι του πολυπολιτισμού, και ο δήθεν προοδευτικός του χαρακτήρας· ενώ είναι γνωστό, ότι η ισοπέδωση κάθε νόρμας, μαζί με την σάρωση κάθε ενιαίας πολιτιστικής σταθεράς και συμφωνίας υπονομεύει τις ανοιχτές κοινωνίες, τις μετατρέπει σε φοβικές και αρτηριοσκληρωτικές.<br /><br /><b>Μια τεράστια εργαλειοποίηση βρίσκεται σε εξέλιξη έπειτα από την επίθεση του όχλου πιτσιρικάδων εναντίον των Τρανς, το βράδυ του Σαββάτου στην πλ. Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης.</b><br /><br />Το γεγονός υπόκειται σε συστηματική εκμετάλλευση γενικεύσεων που μοναδικό στόχο έχουν να αποδείξουν την ιδεολογική και πολιτική επιρροή ενός αριστεροφιλελεύθερου συμπεριληπτισμού. Εκείνου που προσπαθεί να μας πείσει πως για το συμβάν φταίει η αφ’ εαυτής «βίαιη, βρώμικη και κακή» κοινωνία, που προφανώς χρειάζεται ισχυρότερες δόσεις πλύσης εγκεφάλου στην εκπαίδευση, τα ΜΜΕ, στη δημόσια συζήτηση, προκειμένου να γλυτώσει από τον αρχέγονο φασισμό της.<br /><br /><b>Το χειρότερο αυτής της υστερίας, είναι πως καταλήγει να υποτιμάει το ίδιο το γεγονός, το οποίο και καταπλακώνεται κάτω από τις υπεραπλουστεύσεις. Αντί, λοιπόν, η κοινωνία, μπροστά σε όλα τα κρούσματα της εφηβικής βίας και εχθροπάθειας, να αναστοχαστεί το πως και γιατί οι νεώτερες γενιές αναπτύσσουν συμπεριφορές και μια κουλτούρα τύπου «Fight Club», προβαίνει σε έναν τελετουργικό εξορκισμό και προχωράει παρακάτω.</b><br /><br />Έτσι, όμως, ο πυρήνας του ζητήματος παραμένει άθικτος: ότι οι νέες γενιές συμπεριφέρονται ολοένα και περισσότερο «σαν κανίβαλοι» εξαιτίας ενός εκρηκτικού συνδυασμού του παιδοκεντρισμού που τους ανάγει σε «μικρούς αυτοκράτορες», της αποκαθήλωσης κάθε αυθεντίας, της κατάρρευσης οποιουδήποτε συμπαγούς πλαισίου αρχών, αξιών, μιας μίζερης συλλογικής και ατομικής προοπτικής, και της ολοκληρωτικής απορρύθμισης των ρόλων στις σχέσεις των δύο φύλων, την οικογένεια, ή την ίδια την κοινωνία.<br /><br /><b>Ποιος όμως θα τα συζητήσει όλα αυτά όταν ο τόνος που δίνεται από τις αντιδράσεις της συμπεριληπτικής ιεράς εξέτασης, είναι ότι πρέπει να αντιτάξουμε «υστερία κόντρα στην υστερία»; Έχουμε αναπτύξει μια εξαρτημένη σχέση με το απεχθές και το αποκρουστικό, καθώς το χρειαζόμαστε ώστε να επιδείξουμε μια ηθική υπεροχή που χωρίς εκείνο δεν μπορεί να σταθεί.</b><br /><br />Επιδιδόμαστε στους τελετουργικούς εξορκισμούς, μέσω μιας τριήμερης παλίρροιας κραυγών και οδυρμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακολουθεί μια προσωρινή άμπωτη, μέχρι το επόμενο υστερικό ξέσπασμα. Η συμπεριληπτική υστερία δίνει όμως και ευρύτερα τον τόνο, ενίοτε την ακολουθούν ακόμα και οι ίδιοι οι αντίπαλοί της. Εν τέλει, γρήγορα βυθιζόμαστε στην απόλυτη σχετικότητα μιας αλήθειας που κρίνεται εξ ολοκλήρου από την ταυτότητα του καθενός μας, και τις πολιτικές πεποιθήσεις που εκείνη διαμορφώνει. Αδυνατούμε, έτσι, να προσεγγίσουμε το καθεαυτό γεγονός με τις συγκεκριμένες του προεκτάσεις. Να το αντιμετωπίσουμε, δηλαδή, σαν αυτό που πραγματικά είναι. Αντίθετα, το υποτάσσουμε πάντοτε σε γενικεύσεις, αναγωγές, ακόμα και σε συμψηφισμούς όταν το εκάστοτε συμβάν δεν μας συμφέρει ιδεολογικά.<br /><br /><b>Συμβαίνει, επομένως, το αντίστροφο απ’ ό,τι το κύμα των τελευταίων ημερών υπαινίσσεται. Δεν είναι «το κακό» που ήταν κρυμμένο στην αφάνεια, και ξεχύθηκε μέσα από τις οθόνες μας με τα βίντεο από το συμβάν. Είναι πως στον ψηφιακό κόσμο, και ιδίως τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ένας πολιτισμικός πόλεμος έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό, και ενίοτε περνάει και στον πραγματικό κόσμο.</b><br /><br />Όσο για το «σκοτάδι» που βλέπουν κάποιοι να καλύπτει τα πάντα, εάν οι άνθρωποι παρέμεναν όπως τις προηγούμενες δεκαετίες με μια στοιχειώδη πολιτική και ιστορική συνείδηση, θα καταλάβαιναν πως η σπουδή του woke να επιβάλει έναν «νέο άνθρωπο», με έναν μεσσιανισμό που θυμίζει τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες του 20ου αιώνα, επαναφέρει στην επιφάνεια απεχθείς στάσεις και συμπεριφορές που σε μεγάλο βαθμό είχαμε καταφέρει να υπερβούμε.Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-81650295627150829782024-03-07T13:08:00.004+02:002024-03-07T13:08:47.408+02:00Η Τσικνοπέμπτη<b><i><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRDMTMB4CqNIJlTNIgTiFXSiMAuBq8jXAtQTa3DbAsxihU3vEH0D8wLLYF4Vg_qAWZubuYaT3bgSFHX6pFHNEkbhUkqmSMG1__e3J2I4Qos5GDEWCdugNH2TYS2OqDBe1mAwafn7nAYis93Z_ldUZs86eqw2PN4Vcr75MrR1J1zUA1psNgtoP1kOkEjcWg/s1024/pasxa_byzance-scaled-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="1024" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRDMTMB4CqNIJlTNIgTiFXSiMAuBq8jXAtQTa3DbAsxihU3vEH0D8wLLYF4Vg_qAWZubuYaT3bgSFHX6pFHNEkbhUkqmSMG1__e3J2I4Qos5GDEWCdugNH2TYS2OqDBe1mAwafn7nAYis93Z_ldUZs86eqw2PN4Vcr75MrR1J1zUA1psNgtoP1kOkEjcWg/w400-h200/pasxa_byzance-scaled-1.jpg" width="400" /></a></div><br />της Γιώτας Χουλιάρα <br /></span></i></b><br /><b>Αυτό που οι περισσότεροι στις μέρες μας αγνοούν είναι πόσο οι σύγχρονοι Έλληνες μοιάζουμε με τους πρόγονους μας, τους κατοίκους της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία ονομάστηκε στην πορεία Βυζάντιο. </b><br /><br />Οι Βυζαντινοί λοιπόν είχαν πολλά στοιχεία τα οποία φέρουμε κι εμείς σήμερα. Κακώς έχει επικρατήσει η άποψη πως η βυζαντινή κοινωνία ήταν μια συντηρητική κοινωνία. Αντιθέτως ήταν μια κοινωνία όπου οι πολίτες αρέσκονταν σε γιορτές και απολαύσεις. Μια κοινωνία όπως η σημερινή που είχε τα πάντα, από ανθρώπους τους πνεύματος και διπλωμάτες, μέχρι Χριστιανούς και πιστούς της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Μάγους, Τσαρλατάνους, Αστρολόγους, Μοναχούς και Στρατιώτες. Συντηρητικούς και πρωτοπόρους, φωνακλάδες και ήρεμους, καλοπερασάκηδες και τυχοδιώκτες. Ανθρώπους της Πίστης και Ανθρώπους του Συμφέροντος. Στα όρια της έβρισκε κάθε φυλή και κάθε λαό που συνέρρε από Ανατολή και Δύση γιατί η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έμοιαζε μ’ ένα στέμμα που όλοι ήθελαν να το κατακτήσουν. Και πάνω του είχε το πιο όμορφο πετράδι, την Κωνσταντινούπολη. <br /><br /><b>Οι πρόγονοι μας λοιπόν οι Βυζαντινοί γιόρταζαν όπως κι εμείς την Τσικνοπέμπτη. Από νωρίς αυτή την ημέρα στην Κωνσταντινούπολη έψηναν όλες τις ποσότητες του κρέατος που είχαν φυλαγμένες σε αμπάρια και κατώγια. Μοίραζαν μάλιστα σε όλους, δίνοντας κρέας στους πάμπολους ζητιάνους που στοιβάζονταν στα στενά της Πόλης. Η μυρωδιά της τσίκνας σκέπαζε την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας και το αεράκι του Βοσπόρου την διοχέτευε. Άφθονη κατανάλωση κρασιού και πειράγματα ήταν μέσα στο μενού της ημέρας ως ανάμνηση της Διονυσιακής Λατρείας που είχε καθιερωθεί στα χώματα της Αυτοκρατορίας αιώνες πριν. Οι ανώτερες τάξεις της Πόλης, αυτοί που αποκαλούνταν Ρωμιοί, δηλαδή πολίτες της Νέας Ρώμης, γιατί αυτό ήταν η #Κωνσταντινούπολη, γιόρταζαν την Τσικνοπέμπτη ως ανάμνηση της εορτής των Λουπερκαλίων και προσπαθούσαν να αποφεύγουν τα έκτροπα. Διότι έκτροπα στους δρόμους της Πόλης συνέβαιναν πολλά. </b><br /><br />Περιφερόμενοι θίασοι, παρέες με ξαναμμένους νεαρούς, άντρες και γυναίκες που διασκέδαζαν και γιόρταζαν τη ζωή. Ω ναι, οι Βυζαντινοί ήξεραν να γιορτάζουν και γι’ αυτό ακριβώς τους μισούσε η Δύση που φρόντισε να αλλοιώσει την υστεροφημία τους παρουσιάζοντας τους ως σκληραγωγημένους μοναχούς. <br /><br /><b>Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο είχα αναρτήσει πριν ένα χρόνο την Τσικνοπέμπτη, προκαλώντας έναν μικρό διχασμό σε φίλους και επαφές με σχόλια και κόντρα σχόλια. </b><br /><br />Αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν είναι η υπερβολή με την οποία αντιδρούμε (ένα ακόμη κοινό σημείο με τον όχλο στον βυζαντινό ιππόδρομο) αλλά ότι πολλοί σύγχρονοι Έλληνες έχουμε φτάσει σε σημείο να νιώθουμε απέχθεια για το Βυζάντιο, θεωρώντας το ως μιαρό και αποκρουστικό (την ίδια απέχθεια που συχνά συναντάμε στις μέρες μας για το κράτος μας – κι άλλο κοινό στοιχείο). <br /><br /><b>Άραγε τί είναι αυτό που μας έχει οδηγήσει σ΄ αυτή την εντύπωση; Πώς μέσα μας ενσταλάχτηκε αυτή η εικόνα ενός Βυζαντίου που δεν έχει σχέση με τον Ελληνισμό και αφήσαμε την κληρονομιά του να την εκμεταλλεύεται η Ρωσία, η οποία από την εποχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας έβλεπε εαυτήν ως δικαιούχο αυτής της θρησκευτικής κληρονομιάς. </b><br /><br />Και για να μην βιαστείτε κάποιοι ότι το βγάζω από το μυαλό μου παραπέμπω στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου «Μια σύντομη ιστορία της Ρωσίας» του Βρετανού διπλωμάτη Rodric Braithwaite που κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ – PSICHOGIOS PUBLICATIONS <br /><br /><b>Γράφει λοιπόν ο συγγραφέας στη σελίδα 39: «Για τον ορθόδοξο κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των Ρώσων, η πτώση του Βυζαντίου ήταν μια διαρκής τραγωδία. Αλλά για τους Ρώσους ήταν επίσης μια ιστορική ευκαιρία: αυτοί διοικούσαν τώρα το μόνο ορθόδοξο κράτος που είχε σημασία.» </b><br /><br />Στην Ελλάδα δυστυχώς υιοθετήσαμε την πιο άσχημη εκδοχή της λέξης Βυζαντινός, αυτή που έπλασε η καθολική οπτική για να δικαιολογήσει το γεγονός της εγκατάλειψης ενός χριστιανικού βασιλείου στις ορδές του στρατού του Μωάμεθ, το οποίο επί χίλια χρόνια αποτελούσε τον γεωγραφικό φρουρό και προστάτη της από το Ισλάμ. <br /><br /><b>«Το Βυζάντιο ανέκοψε την επέκτασή τους (εννοεί τους Άραβες) στη Μικρά Ασία, τους εμπόδισε να διασχίσουν τα Δαρδανέλια, και να περάσουν, έτσι, στα Βαλκάνια. Η ίδια η Κωνσταντινούπολη άντεξε με επιτυχία σε πολλές πολιορκίες» αναφέρει η βρετανίδα βυζαντινολόγος Τζούντιθ Χέριν στο έργο της «Η άνοδος και η πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» Εκδόσεις Ωκεανίδα. </b><br /><br />Κάτι αντίστοιχο κάνει κι η Ελλάδα σήμερα, ένα ακόμη κοινό που έχουμε με τους Βυζαντινούς. <br /><br /><b>Όμως ο σύγχρονος Έλληνας, αυτός που βλέπει #GameofThrones και διαβάζει επικά μυθιστορήματα ξένων συγγραφέων και τους αποδίδει τα εύσημα, αγνοεί ότι όλα αυτά είναι λίγα μπροστά σε ό,τι αφορά το Βυζάντιο, το οποίο συνδυάζει δολοπλοκία και έπος με ένα απόλυτο πάντρεμα που συχνά μοιάζει εξωπραγματικό. </b><br /><br />Αγνοεί ότι πολλές από τις παραδόσεις μας αλλά και ο τρόπος διασκέδασης προέρχονται ουσιαστικά από το #Βυζάντιο και το ζύμωμα των παγανιστικών στοιχείων της αρχαιότητας με το πλαίσιο της εποχής και τις θρησκευτικές επιρροές. <br /><br /><b>Γράφει ο Αντρέ Γκιγιού, αυτός ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας στο έργο του «Ο Βυζαντινός Πολιτισμός» (δίτομο έργο, Εκδόσεις ΠΕΔΙΟ – PEDIO Publishing) στη σελίδα 45 του δεύτερου τόμου του. </b><br /><br />«Ο κεντρικός δρόμος κάθε πόλης παίρνει ζωή από τους κιθαροπαίκτες και τους τραγουδιστές, οι οποίοι περιτριγυρίζονται από τους θεατές που χορεύουν και χειροκροτούν. Αλλού κόσμος καθισμένος στο χώμα παίζει ζάρι ή τάβλι, τυχερά παιχνίδια απαγορευμένα από την Εκκλησία, αλλά πού πάντα ασκούνταν ακόμη και από τους κληρικούς και τους μοναχούς». <br /><br /><b>Και συνεχίζει παρακάτω στην ίδια σελίδα: «Στον κόσμο αρέσει να κοιτάζει τις χορεύτριες, οι οποίες με το κεφάλι γυμνό, κουνούν καθώς χορεύουν τα μακριά τους μαλλιά. Μερικές πόλεις παρέχουν κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, ποικίλα θεάματα τσαρλατάνων, ταχυδακτυλουργών, σχοινοβατών, ακροβατών, μουσικών και τραγουδιστών, σοφών μαϊμούδων και σκυλιών, αρκούδων που χορεύουν, εξημερωμένων φιδιών που παρουσιάζουν πλάνητες Αθίγγανοι, ανθρώπινων τεράτων, γιγάντων, νάνων ή σιαμαίων….» κτλ κτλ (δεν συνεχίζω την περιγραφή για να μην κουράσω). </b><br /><br />Με αφορμή, λοιπόν, τα παραπάνω από τα συγκεκριμένα βιβλία, όπως και στοιχεία από το έργο: «Η άγνωστη πλευρά του Βυζαντίνου» (Συλλογικό έργο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο) γράφω την αρχική μου ανάρτηση για την Τσικνοπέμπτη, δίνοντας της απλά μια δική μου λογοτεχνική χροιά. <br /><br /><b>Κλείνοντας το μεγάλο αυτό κείμενο, θα ήθελα να αναρωτηθείτε πραγματικά γιατί κάποιοι Έλληνες αποστρέφονται τόσο το Βυζάντιο. Ίσως ένας ιστορικός ή ένας κοινωνιολόγος στο μέλλον θα μπορούσε να δώσει απάντηση. </b><br /><br /><b><i><span style="color: red;">Καλημέρα και Καλό Τσίκνισμα! </span></i></b>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-25766935066192311842024-02-15T13:44:00.000+02:002024-02-15T13:44:07.848+02:00«Η αγάπη δεν μπορεί να το υποφέρει...». Ομοφυλοφιλία και εργολάβοι του εξώτερου πυρός.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLUQQ3V3oxLNkgkQAW2CiG1Tn3FhlWSPp3TqX3VA5_gZ0nrb5uKpJLvby7KU635jbpRUqohNgeQaoJ_pV2CTgpES6md5zeMEYq3ji16ba6JL2greXtSzS9ZRSgBCpsauxwNdIm5XJ-XyETFJtU19jDU63P4WRNJFZbOC_V1U0D_79BW_XoOfVoGnHvFelH/s709/XC-an8ropos-624x709.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="709" data-original-width="624" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLUQQ3V3oxLNkgkQAW2CiG1Tn3FhlWSPp3TqX3VA5_gZ0nrb5uKpJLvby7KU635jbpRUqohNgeQaoJ_pV2CTgpES6md5zeMEYq3ji16ba6JL2greXtSzS9ZRSgBCpsauxwNdIm5XJ-XyETFJtU19jDU63P4WRNJFZbOC_V1U0D_79BW_XoOfVoGnHvFelH/w353-h400/XC-an8ropos-624x709.jpg" width="353" /></a></div><br /><b><span style="color: red;">Του Θανάση Παπαθανασίου</span></b><br /><br /><b>Ο άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ (+ 1993) αφηγήθηκε κάποτε μια συνομιλία του δασκάλου του, αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη (+ 1938), με έναν ερημίτη μοναχό.<br />Ο μοναχός έλεγε: «Ο Θεός θα τιμωρήσει όλους τους άθεους. Θα καίγονται στο πυρ το αιώνιο». <br />Πριν όμως προχωρήσει στην παρουσίαση της συνομιλίας μοναχού και Σιλουανού, ο ίδιος ο Σωφρόνιος σχολίασε την στάση του μοναχού: «Προφανώς», έγραψε, «η ιδέα πως οι άθεοι θα ετιμωροῦντο στο αιώνιο πυρ, του προκαλούσε ευχαρίστηση, κατά το ψαλμικό “εὐφρανθήσεται δίκαιος, ὅταν ἴδῃ ἐκδίκησιν” (Ψαλμ. νζ΄ 11-12)». </b><br />Νομίζω πως το σχόλιο αυτό (τρεις αράδες όλο κι όλο στο σχετικό βιβλίο) έχει συγκλονιστική δυναμική, μ’ όλη την ηρεμία με την οποία διατυπώνεται. Το να βεβαιώνει κάποιος ανενδοίαστα και σαρωτικά την αιώνια καταδίκη κάποιων ανθρώπων, ο Σωφρόνιος το αποδίδει σε ένα είδος πνευματικού σαδισμού. Ο Σωφρόνιος δηλαδή βλέπει κάτι νοσηρό, χαιρεκακία, παρ’ όλο που (προσοχή!) ο βεβαιώσας βασιζόταν σαφώς σε φράσεις και έννοιες της Αγίας Γραφής. Όντως ο Ψαλμός μιλά για χαρά των δικαίων μπροστά στην απόδοση δικαιοσύνης, και όντως η Καινή Διαθήκη μιλά για αιώνια κόλαση. Όμως εδώ ακριβώς είναι το καίριο σημείο, πάνω στο οποίο γεννιούνται διαφορές αγεφύρωτες: Ο μοναχός είχε υπέρ του χωρία, ο Σωφρόνιος είχε μαζί του την αλήθεια, είχε δηλαδή το πνεύμα που ζωοποιεί, σε αντιδιαστολή προς το γράμμα που αποκτείνει (το ειδωλοποιημένο γράμμα, καθόσον το γράμμα έχει νόημα ως διάκονος του πνεύματος). Και συνεχίζει ο Σωφρόνιος παραθέτοντας τον διάλογο του Γέροντα Σιλουανού με τον μοναχό:<br /><b>«Με ολοφάνερη συγκίνηση ο Γέροντας απάντησε: “Πες μου όμως, σε παρακαλώ: αν σε βάλουν στον παράδεισο και δης από κει πως κάποιος καίγεται στις φλόγες του άδη, θα μπορούσες τάχα να έχης ανάπαυση;”. “Μα τί να κάνης; Αυτοί οι ίδιοι φταίνε”, λέει εκείνος. Και τότε ὁ Γέροντας είπε με θλιμμένο βλέμμα: “Η αγάπη δεν μπορεί να το υποφέρη… πρέπει νά προσευχώμαστε για όλους”» [1].<br />Όντως ο μοναχός θα μπορούσε να επικαλεστεί τόνους συγγραμμάτων, που μιλούν για «ένδικον μισθαποδοσίαν» ή που διευκρινίζουν ότι δεν είναι ο Θεός που επιβάλλει κακιασμένα μια τιμωρία, αλλά ο ίδιος αμαρτωλός αυτός που επιλέγει να βιώσει αιώνια την δική του κακία. Σωστά. Και όμως, ο άγιος Σιλουανός δείχνει ότι δεν αρκεί καθαυτήν η δογματική/πολιτική ορθότητα. Την απάντηση του μοναχού την άκουσε με οδύνη! Συγκινήθηκε, λέει, ολοφάνερα και εθλίβη. Από τι; Από την ανενδοίαστη σαρωτικότητα του κραδαίνοντος την δογματική/πολτική ορθότητα!</b><br />Στις ταραγμένες μέρες μας τώρα: Είναι βαρύ, πολύ βαρύ το πώς κατατίθεται στον δημόσιο χώρο το χωρίο του αποστόλου Παύλου, «Μὴ πλανᾶσθε• οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (1 Κορ. 6:9-10) – για να δηλωθεί ανενδοίαστα και σαρωτικά η αιώνια απώλεια των ομοφυλόφιλων.<br /><b>Μαζί με το λεπτό και καίριο νεύρο που θίγει η αφήγηση του αγίου Σωφρονίου, υπάρχει κι ένα ιδιαίτερο ζήτημα, κάτι που οφείλει να απασχολεί σοβαρά τους εκκλησιαστικούς ανθρώπους, κι όμως κατά κόρον αγνοείται ή προσπερνιέται ολότελα, μολονότι επισημαίνεται εδώ και καιρούς. Ποιο είναι αυτό; Είναι η ερμηνεία του εν λόγω χωρίου (όπως και κάποιων άλλων παράλληλών του), η οποία και αφορά την στάση των εκκλησιαστικών απέναντι στον άνθρωπο που έχει ομοφυλόφιλη ταυτότητα. Και είναι ζήτημα καίριο από μόνο του, δηλαδή ακόμα και όταν απορρίπτεται η νομοθέτηση γάμου των ομοφυλοφίλων και η τεκνοθεσία. </b><br />Νομίζω πως, αν η οδύνη που ένιωσε ο άγιος Σιλουανός μπει σαν κολλύριο στην ματιά μας, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι το να κραδαίνεις το δύσκολο αυτό χωρίο έξω από την συνάφειά του, δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Δημιουργεί πρόβλημα ακόμα και σε όσους που το επικαλούνται επαναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την στερεότυπη φράση ότι η Εκκλησία μισεί την αμαρτία αλλά αγαπά τον αμαρτωλό. Δείτε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, τι κατατίθεται στον δημόσιο χώρο! Το λεκτικό αυτού του δύσκολου χωρίου δείχνει απόρριψη αμαρτωλών – όχι αμαρτιών! <br /><b>Προφανώς, κάποιοι από τους καταθέτοντες έτσι το χωρίο στον δημόσιο χώρο θα σπεύσουν να διευκρινίσουν. Μα τότε απλούστατα (και πολύ σωστά) φτάνουμε στην ανάγκη της ερμηνείας. Τελικά; Δεχόμαστε ως χριστιανοί την ανάγκη ερμηνείας ή μας αρκεί η ειδωλολατρία των τσιτάτων;<br />Το κείμενο του Παύλου λοιπόν εγείρει τα εξής ερωτήματα (για τα οποία ο εκκλησιαστικός χώρος οφείλει να ακούσει τους βιβλικούς θεολόγους, τουλάχιστον με την ίδια προθυμία με την οποία δηλώνει ότι ακούει και επικαλείται βιολόγους, ψυχολόγους κλπ): <br /></b>Ο Παύλος δίνει έναν κατάλογο ανθρώπων οι οποίοι δεν πρόκειται να μπουν στη Βασιλεία του Θεού. Ας διαβάσουμε με προσοχή: Άρπαγες, δουλέμποροι, ειδωλολάτρες, υβριστές, επίορκοι, κλέφτες, μέθυσοι, μητροκτόνοι, μοιχοί, μαλακοί, αρσενοκοίτες, πατροκτόνοι, πλεονέκτες, πόρνοι, φονιάδες. Ποιο είναι άραγε το κριτήριο, με το οποίο μπαίνουν όλοι αυτοί μαζί και αποδοκιμάζονται όλοι μαζί; Μία ισχυρή απάντηση είναι ότι όλοι αυτοί ευθύνονται για τις εγωκεντρικές –και ως εκ τούτου κακές– πράξεις τις οποίες αποφάσισαν. Σύμφωνα με την θεμελιώδη αντίληψη της χριστιανικής πίστης, η αμαρτία με προσωπικό καταλογισμό ανακύπτει ή δεν ανακύπτει, εκεί όπου υπάρχει δυνατότητα διλήμματος και λήψης απόφασης. Σε ανεπίλεκτες πραγματικότητες, όπως οι βιολογικές, δεν τίθεται θέμα αμαρτίας και προσωπικού καταλογισμού. Για την Εκκλησία λοιπόν ο πόρνος, ο μοιχός, ο μητροκτόνος, ο πλεονέκτης κοκ, δεν είναι βιολογικές /ψυχοσωματικές ταυτότητες, αλλά υποκείμενα που αποφάσισαν να πράξουν κακά. Ακόμα και οι κατ’ ιδίαν περιστάσεις που μπορεί να συντρέχουν (επιβαρυντικές ή ελαφρυντικές), αφορούν αυτόν τον θεμελιώδη άξονα: την πρόθεση, της απόφαση και την ευθύνη. <br /><b>Έτσι λοιπόν, τι είναι άραγε οι «μαλακοί» και οι «ἀρσενοκοῖται» αυτού του καταλόγου; Είναι άραγε οι μέτοχοι της ομοφυλοφιλίας ως βιολογικής / ψυχοσωματικής ταυτότητας, για την οποία γίνεται λόγος στη σύγχρονη εποχή; </b><br />Στην πραγμάτευση του δύσκολου χωρίου έχει επισημανθεί ότι, στο πλαίσιο σεξουαλικής πράξης μεταξύ ανδρών κατά την εποχή του αποστόλου Παύλου, οι «μαλακοί» ήταν άνθρωποι που προχωρούσαν θηλυπρεπώς σε παθητική στάση, ενώ οι «ἀρσενοκοῖται» ήταν άνθρωποι που προχωρούσαν σε ενεργητική πράξη. Για τους πιστούς εβραίους ή χριστιανούς δηλαδή ήταν αποφασισμένες πράξεις εργαλειοποίησης του ανθρώπου (άλλου ή και του εαυτού), και μάλιστα με ρόλους που μπορούσαν και να εναλλάσσονται. Την εποχή της ύστερης αρχαιότητας επρόκειτο για κινήσεις εκπόρνευσης και καθυπόταξης, οι οποίες δηλώνονταν εμβληματικά με την διείσδυση του επικυρίαρχου. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δεν είχαν προ οφθαλμών το ζήτημα του ομοφυλόφιλου εαυτού. Εθεωρείτο ότι η σεξουαλικότητα είναι μία και εκφράζεται με διαφόρους τρόπους, οι οποίοι και επιβεβαίωναν την κοινωνική ιεραρχία. Κοινωνική ιεραρχία η οποία εκλαμβανόταν ως η φυσική τάξη! [2]<br /><b>Ας προσέξουμε το εξής: Στην επιστημονικώς έγκριτη και επευλογημένη από την Ιερά Σύνοδο και Πατριάρχες μετάφραση της Καινής Διαθήκης, την οποία εκπόνησαν βιβλικοί θεολόγοι (εκδ. Βιβλικής Εταιρίας 1989), η λέξη «ἀρσενοκοῖται», η οποία είναι νεολογισμός του Παύλου, δεν μεταφράστηκε ως «ομοφυλόφιλοι». Έμεινε «αρσενοκοίτες». Και ήταν ηθελημένο από την ομάδα των μεταφραστών (το λέω μετά λόγου γνώσεως), ακριβώς διότι είναι σημαντικό το ερώτημα, τι είχε προ οφθαλμών και καταδίκαζε ο Παύλος (το ίδιο μάλιστα βλέπω και στην μετάφραση του Τρεμπέλα, εκδ. Σωτήρ 1978, αλλά δεν γνωρίζω το σκεπτικό του). <br /></b>Πολύ σημαντικό για το σπαζοκεφάλιασμά μας είναι και το γεγονός ότι στον κατάλογο ο Παύλος περιλαμβάνει και την ειδωλολατρία. Αυτή δένει με τα άλλα, υπό την έννοια ότι επίσης αφορά όχι βιολογική / ψυχοσωματική ταυτότητα, αλλά επιλογή και απόφαση. Και μάλιστα για έναν πιστό εβραίο ή χριστιανό η ειδωλολατρία σήμαινε οργιώδεις πρακτικές, «ιερή πορνεία» κοκ (και ο Τρεμπέλας σημειώνει στο «Υπόμνημά» του ότι για τον λόγο αυτόν ο Παύλος τοποθέτησε στο χωρίο την ειδωλολατρία ανάμεσα στην πορνεία και την μοιχεία). <br /><b>Με τα παραπάνω λίγα αντί πολλών, θέλω να επισημάνω ένα συντριπτικό, κατά τη γνώμη μου, έλλειμμα. Και το επισημαίνω ειλικρινά με αγωνία και πόνο. Πόνο για όσα παραλείπουμε οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι, πόνο από τα δακρυσμένα ή οργισμένα μάτια πολλών ανθρώπων που βιώνουν απόρριψη της ίδιας τους της ύπαρξης. Ανθρώπων που κινδυνεύουν να ζουν σαν τσακισμένα καλάμια... Και σκέφτομαι πόσο εύκολα και πόσο βάναυσα μπορεί να διαψευστεί στον δημόσιο χώρο η εικόνα που ο ίδιος ο Θεός Πατέρας έδωσε για τον Γιο του: «Να ο δούλος μου που διάλεξα, ο αγαπημένος μου που εγώ τον εξέλεξα. [...] Δε θα μαλώσει και δε θα κραυγάσει, ούτε θ’ ακούσει κανένας στις πλατείες τη φωνή του. Δε θα συντρίψει το ραγισμένο καλάμι, δε θα σβήσει το λυχνάρι που καπνίζει, ωσότου οδηγήσει τη δίκαιη κρίση στη νίκη» [3].</b><br />Πέφτει σαν μαρμαρόπλακα πάνω στο στέρνο το να καταγγέλλεται (και πολύ σωστά) η μεθόδευση για νομοθέτηση χωρίς διαβούλευση, αλλά ταυτόχρονα να απορρίπτεται ως αχρείαστη η ενδοεκκλησιαστική διαβούλευση. «Ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω» τα κρωξίματα των κάθε λογής χυδαιολόγων, και των κάθε λογής τραμπούκων που χάνουν τον ύπνο τους αν δεν πεις ντε και καλά αυτό που οι ίδιοι θέλουν ή που έχει ορθοτομήσει ο κάθε λογής γκουρού τους. <br /><b>Η αυτοεξέταση με βάση το Ευαγγέλιο είναι για τους χριστιανούς άσκηση πιστότητας στο ίδιο τους το βάπτισμα. Είναι άσκηση στο να μην επικαλύπτουν την φωνή Εκείνου τον οποίο (δηλώνουν πως) αναγνωρίζουν ως Κύριό τους. Άσκηση στο να διακρίνουν τι όρισε ο Χριστός ως τα «βαρύτερα του νόμου» (με την πλεονεξία να χτυπάει κόκκινο), σε ποιους έκρουσε τον κώδωνα της κολάσεως (ας διαβάσουμε τον κατάλογο αποδεκτών των «ουαί» του), ποιοι είπε ότι μπαίνουν στη Βασιλεία του Θεού δυσκολότερα απ’ όσο κοτζάμ καμήλα μπορεί να περάσει μέσα από την τρύπα της βελόνας...[4]. Ακριβώς λόγω των επιλογών, των πράξεων και της εγωπάθειάς τους.</b><br /><i><b style="background-color: #eeeeee;">Σημειώσεις:<br />1. αρχιμ. Σωφρονίου, Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938), εκδ. Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1988, 4η έκδ.), σ. 49. Βλ. και σσ. 115-117, 311-312.<br />2. Ενδεικτικά, αντί πολλών, παραπέμπω στο κείμενο της Αικατερίνης Τσαλαμπούνη, Ορθόδοξης βιβλικής θεολόγου και καθηγήτριας στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ: Ekaterini Tsalampouni, «Biblical tradition and same-sex relations: A difficult hermeneutical path», στον συλλογικό τόμο Orthodox Tradition and Human Sexuality (επιμ. Τ. Arentzen, Α. M. Purpura, A. Papanikolaou), εκδ. Fordham University Press, New York 2022, σσ. 79-101. Μόνο στα Αγγλικά προσώρας. Βρίσκεται στο <a href="https://auth.academia.edu/TsalampouniEkaterini?fbclid=IwAR1Imftof_D7HbzgHnyneSYKcjqOGQa5pL4vgn4505FnAfw9yJdt1SjsF7o">https://auth.academia.edu/TsalampouniEkaterini</a><br />3. Ματθ. 12:16-21, όπου επαναλαμβάνεται προφητεία του Ησαΐα 42:1-4.<br />4. Αξίζει τον κόπο η ανάγνωση, μπας και φέρουμε μπρος στα μάτια μας αυτά που προσπερνάμε ως αυτονόητα. Βλ. αντίστοιχα Ματθ. 23:13-33 (23:23 για τα «βαρύτερα του νόμου», 23:33 για την επαπειλούμενη κόλαση) και 19:24. <br />[Δημοσιεύτηκε στο <a href="https://enoriako.info/i-agapi-den-borei-na-to-ypoferei/?fbclid=IwAR2IJOLmCYQZpW5HjtlBBS94MfTe49yr8QxUjZ0vmK9O4lET-D1Kx1enZeo">https://enoriako.info/i-agapi-den-borei-na-to-ypoferei/</a> , το οποίο και ευχαριστώ για την παρρησία, την πιστότητα, την έγνοια].</b></i>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-40013107237774147772023-12-17T17:31:00.006+02:002023-12-17T17:31:57.025+02:00Σταματήστε τον πόλεμο στην Παλαιστίνη. Ούτε με τη Χαμάς ούτε με τον Νετανιάχου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPfmvAxmQaVCPVg9N5fFoGjtZ5BIaMF8gQ1V1Ibf7LqF1S0j6UBEtag9mJZPvxbi2fyYQU0V88FYwRnQ_pQHJqvLj1qHYJZcL4JEGc-2adFpkLot8kAX5e7IsxoGygLP76lJLdj54tf68YD8xqPLxeBqPOC2nTTGy6AM0cKQSZkuJrefp3YMRPz5OLLH5D/s1140/Antimilitarista-CNT-AIT-Fraga_page-0001-1140x641.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="641" data-original-width="1140" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPfmvAxmQaVCPVg9N5fFoGjtZ5BIaMF8gQ1V1Ibf7LqF1S0j6UBEtag9mJZPvxbi2fyYQU0V88FYwRnQ_pQHJqvLj1qHYJZcL4JEGc-2adFpkLot8kAX5e7IsxoGygLP76lJLdj54tf68YD8xqPLxeBqPOC2nTTGy6AM0cKQSZkuJrefp3YMRPz5OLLH5D/w400-h225/Antimilitarista-CNT-AIT-Fraga_page-0001-1140x641.jpg" width="400" /></a></div><br /><b>Η θρυλική Ισπανική Αναρχοσυνδικαλιστική Ομοσπονδία <span style="color: white;"><a href="https://www.cntait.org/alto-a-la-guerra-en-palestina-ni-hamas-ni-netanyahu-sov-fraga/"><span style="background-color: red;"><span style="color: white;">CNT</span>/</span><span style="background-color: black;"><span style="color: white;">AIT</span></span></a></span></b><b> πήρε θέση για τις δραματικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή ζητώντας την άμεση κατάπαυση του πυρός, ενώ ξεκαθαρίζει ότι είναι ενάντια τόσο στη Χαμάς, όσο και στον Νετανιάχου. Η ανακοίνωση της αναφέρει: "Τα τρέχοντα γεγονότα μας ωθούν να πρέπει να θυμόμαστε, για άλλη μια φορά, ότι είμαστε αντίθετοι στον μιλιταρισμό και σε κάθε πόλεμο. Το δηλώναμε πάντα. Το κάναμε πρόσφατα απαιτώντας το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία. Τώρα οι σκέψεις μας είναι δίπλα στους ανθρώπους που αυτές τις μέρες υφίστανται βαρβαρότητα στην Παλαιστίνη.</b><div><br />Η επίθεση στις 7 Οκτωβρίου από τη Χαμάς εναντίον του άμαχου πληθυσμού στην άλλη πλευρά του φράχτη που χωρίζει την εβραϊκή και την παλαιστινιακή κοινότητα ήταν το έναυσμα και το πρόσχημα για τη δυσανάλογη στρατιωτική απάντηση που πραγματοποιεί η κυβέρνηση Νετανιάχου στη Γάζα. Αλλά και στη Δυτική Όχθη και στο Νότιο Λίβανο, χωρίς να ξεχνάμε τη σκληρή καταστολή που ασκήθηκε εναντίον του ίδιου του αντιφρονούντος ισραηλινού πληθυσμού.<br /><br /><b>Μια στρατιωτική ενέργεια, αυτή του ισραηλινού στρατού, αποτρόπαια και σκληρή ενάντια σε έναν ανυπεράσπιστο πληθυσμό και που ανάγεται σε στρατιωτικές πρακτικές εγκληματικής φύσης, που διαπράχθηκαν άλλες εποχές από τον ναζισμό ή πρόσφατα από τον ρωσικό στρατό στην Ουκρανία. Ας θυμηθούμε τους βομβαρδισμούς σε νοσοκομεία, εκπαιδευτικά κέντρα και κτίρια κατοικιών, την καταστροφή πολιτικών υποδομών, τη χρήση απαγορευμένων όπλων, τη μαζική κράτηση αθώων και την εθνοκάθαρση που ασκείται σε μεγάλη κλίμακα αυτές τις μέρες, καθώς και δεκάδες χιλιάδες δολοφονηθέντες Παλαιστίνιοι – κυρίως άμαχοι, μεταξύ των οποίων πολλοί ανήλικοι – και περισσότεροι από ένα εκατομμύριο εκτοπισμένοι.</b><br /><br />Ούτε μπορούμε να αγνοήσουμε τη μακρά ιστορία παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Κράτος του Ισραήλ, το οποίο για δεκαετίες ασκεί μια πολιτική απαρτχάιντ κατά του παλαιστινιακού πληθυσμού. Όλα αυτά με τη συνενοχή των Ηνωμένων Πολιτειών και των περισσότερων κυβερνήσεων της δυτικής καπιταλιστικής τροχιάς και της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ισπανίας, η οποία συνεχίζει να διατηρεί εμπορικές σχέσεις σε αμυντικά ζητήματα, δηλαδή πουλάει όπλα παρά τις δηλώσεις του σημερινού προέδρου της κυβέρνησης. αντίθετος στη στρατιωτική επίθεση.<br /><br /><b>Θυμόμαστε ότι σε αυτόν, όπως σε όλους τους πολέμους, ο άμαχος πληθυσμός φέρει πάντα το κύριο βάρος χωρίς διακρίσεις. Γνωρίζουμε ότι, μεταξύ των δύο πλευρών που συγκρούονται, υπάρχουν φανατικές και παράλογες και ως εκ τούτου απάνθρωπες συμπεριφορές. Υπάρχουν όμως και πολλοί άνθρωποι και ομάδες μεταξύ των δύο κοινοτήτων που θέλουν να ζήσουν με Ειρήνη και να εργαστούν για να το πετύχουν. Συγκεκριμένα, εδώ και χρόνια, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δηλώνουν αντιρρησίες συνείδησης στη στρατιωτική θητεία, από το αντισιωνιστικό και φιλοπαλαιστινιακό κίνημα που αποτελείται από ανθρώπους της εβραϊκής θρησκείας και κουλτούρας σε πολλά μέρη του κόσμου, στην Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο ίδιο το Ισραήλ.</b><br /><br />Η <span style="color: white;"><b><span style="background-color: red;">CNT</span><span style="background-color: black;">/AIT</span></b> </span>θα είναι πάντα με τους ανθρώπους από τα κάτω, με αυτούς που αγωνίζονται για την Ειρήνη και την Ανθρώπινη Αδελφότητα, χωρίς να κάνουν διάκριση μεταξύ πολιτισμών και θρησκευτικών παραδόσεων. Θα στηρίξουμε όσους απαιτούν άλλες μορφές εδαφικής οργάνωσης, πέρα από τη δημιουργία νέων κρατών. Συμμετέχουμε στα αιτήματα για παύση όλων των πολεμικών, στρατιωτικών ή/και τρομοκρατικών επιχειρήσεων με στόχο να σταματήσει η ισραηλινή γενοκτονία. Απαιτούμε από τις κυβερνήσεις των δυτικών χωρών να συμβάλουν στον τερματισμό της σφαγής σταματώντας την προμήθεια όπλων και να ανοίξουν δρόμοι διαλόγου για την επίτευξη συμφωνιών που εγγυώνται διαρκή ειρήνη.<br /><br /><div><b>Ούτε η Χαμάς ούτε ο Νετανιάχου<br />Για την Ειρήνη, για την Ανθρώπινη και Παγκόσμια Αδελφότητα</b></div></div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-379791233949116462023-12-14T14:36:00.001+02:002023-12-14T14:36:27.784+02:00Τι διαφορετικό έχει ένα σχολείο του βουνού?<b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1tBWucNZclujVfLsiJ_FeOEHSkbO_wmrUwKka0Ff0gFXdJDwJkSWc4OJR1iPn7ZqmkIoLTJorjwHN6DkWRHYkeNBDrnQNtlsWPzah9D3hMkvbJ02BtF0ALNnp32KTe11VG-O8DZbSacn3G4dGl5q2hhG_VjhbavCT0OowyCpqdmrZrUvNjEL9X0Ddu8fh/s1816/408171991_350298107600310_5340340490497736830_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1816" data-original-width="1284" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1tBWucNZclujVfLsiJ_FeOEHSkbO_wmrUwKka0Ff0gFXdJDwJkSWc4OJR1iPn7ZqmkIoLTJorjwHN6DkWRHYkeNBDrnQNtlsWPzah9D3hMkvbJ02BtF0ALNnp32KTe11VG-O8DZbSacn3G4dGl5q2hhG_VjhbavCT0OowyCpqdmrZrUvNjEL9X0Ddu8fh/w453-h640/408171991_350298107600310_5340340490497736830_n.jpg" width="453" /></a></div><br />Γιατί όχι ένα σχολείο της φύσης, αλλά ένα σχολείο του βουνού; Γνωρίζουμε ότι η παιδαγωγική του δάσους και τα σχολεία της φύσης είναι μια ιδέα ευρέως διαδεδομένη στις σκανδιναβικές χώρες, στη Γερμανία, την Ελβετία και, τα τελευταία χρόνια, αλλού στην Ευρώπη και διεθνώς. Βασίζεται δε στην πραγματοποίηση μιας παιδαγωγικής διαδικασίας εκτός των στενών ορίων μιας τάξης που επιδιώκει τη μάθηση στην, με την, και από την φύση και προάγει την πολύπλευρη ανάπτυξη του παιδιού μέσα από την ελευθερία και την αυτονομία.</b><br /><br /><div>Ενώ οι προγραμματικές δηλώσεις είναι φυσικά θετικές, είναι χρήσιμο να έχουμε κατά νου το ευρύτερο ιστορικό και κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο που αναπτύχθηκαν αυτές οι πρωτοβουλίες, δηλαδή μέσα σε βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης και εντός της ολοένα μεγαλύτερης ανάγκης-τάσης απελευθέρωσης, ενός ευαισθητοποιημένου τμήματος των πληθυσμών τους, από ένα ευρύτατα εξαπλωμένο μηχανοποιημένο πνεύμα που κυριαρχούσε και κυριαρχεί ακόμη στον δυτικό κόσμο.<br /><br /></div><div> <b>Η φύση βέβαια σε αυτή την αντίληψη, λαμβάνει θα μπορούσαμε να πούμε τα χαρακτηριστικά επίσκεψης σ’ ένα εξωτικό πλαίσιο, όπου αποξενωμένοι άνθρωποι από το φυσικό περιβάλλον μπορούν να θαυμάσουν και να δραστηριοποιηθούν σε κάτι εξωτερικό από την ίδια την ύπαρξη τους . Με λίγα λόγια η ίδια η φύση εμπορευματοποιείται, με σκοπό να προσκαλέσει ένα περισσότερο ανήσυχο και οικονομικά εύρωστο κοινό και όχι ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν και να παράξουν δια βίου εντός του, κατανοώντας το πραγματικά . Μια υγιή ανάπαυλα στα κρίσιμα αναπτυξιακά χρόνια..</b><br /><br /></div><div>Σε αντίθεση με την παραπάνω λογική το σχολείο του Βουνού, έρχεται να θεμελιώσει μια τελείως διαφορετική κοσμοαντίληψη. Το επιβλητικό φυσικό περιβάλλον της χώρας μας, με τα πανταχού παρόντα βουνά που αγκαλιάζουν τα ακρωτήρια, αναδεικνύουν έναν χαμένο ανθρωπολογικό τύπο. Με έναν υψηλό βαθμό κοινοτικής αυτονομίας και προσωπικής φιλοτεχνίας, σε όλες σχεδόν τις δραστηριότητές του, από τη γεωργία και τη μεταλλουργία έως τη μαχητική διάθεση για ανεξαρτησία, διαμορφώνεται ο χαμένος ελεύθερος κοινωνός της υπαίθρου, ένας αυθεντικός τύπος με κύρια χαρακτηριστικά του, την απλότητα, την ισορροπία, την συμπάθεια, την αυτάρκεια και την ανθεκτικότητα. Στοιχεία δηλαδή που τον έκαναν να επιβιώσει στους απόμακρους ορεινούς όγκους κατά το παρελθόν.<br /><br /></div><div> <b>Τα στοιχεία αυτά, εξαιτίας της αναμενόμενης απομόνωσης θα μπορούσαν κάλλιστα-και ίσως πολλές φορές και να το κάνουν- να επιφέρουν μια εξίσου τοπικιστική στενότητα αντιλήψεων, εάν η ελευθερία του πνεύματος δεν γινόταν αυτοσκοπός, μιας και τα βουνά μας επιπλέουν σε μια πάντα ανοιχτή θάλασσα. Έτσι, διαμορφώνεται μια σπάνια ισορροπία μεταξύ του ελεύθερου πνεύματος των βουνών και του κοσμοπολίτικου πνεύματος της θάλασσας.<br /></b><br /></div><div> Το βουνό για εμάς λειτουργεί ως συμβολική ταυτότητα μιας ολόκληρης περιοχής με συγκεκριμένη ιστορία και αξίες, αποτελώντας ορμητήριο ελευθερίας, αυτάρκειας, βιωματικής αειφορίας και αναδιοργάνωσης. Το βουνό είναι "σκληρό", απαιτεί γνώση, προσπάθεια και μακρά φροντίδα. Είναι ο τόπος μας, δεν είναι μονάχα ένα πέρασμα. Δεν έχει να προσφέρει έτοιμα προϊόντα μιας χρήσης προς κατανάλωση, αλλά καρπούς επιβίωσης και συμβίωσης.<br /><br /></div><div><b>Το σχολείο μας γι’ αυτούς τους λόγους δεν στήνεται σε κάποιο προάστιο ενός μεγάλου αστικού κέντρου στο οποίο μπουχτισμένοι γονείς αναζητούν μια σανίδα σωτηρίας και είναι έτοιμοι να πληρώσουν αδρά γι’ αυτό, αλλά στο ίδιο το βουνό, στην ίδια την ελληνική ύπαιθρο, η οποία αργοσβήνει από την διευρυμένη αστικοποίηση.</b><br /><br /></div><div>Η δημιουργία ενός Δημοκρατικού σχολείου του Βουνού, αφορμάται από την μακρά παράδοση ανοιχτότητας των αγροτικών τόπων μας τόσο σε επίπεδο οικονομικό( ανοιχτή πρόσβαση στα κοινά, δάση, λιβάδια, αγρούς) , όσο και σε επίπεδο σχέσεων, βασιζόμενοι στις αρχές της αμοιβαιότητας και της ισότητας με σκοπό την επιβίωση του Τόπου και του Ανθρώπου.<br /><br /></div><div><b>Στη θέση λοιπόν της λογικής της απλοποίησης και του τεμαχισμού της φύσης ως ένα ακόμη αγοραστικό προϊόν, προκρίνουμε το βουνό ως ζωντανό σύμβολο και οργανισμό, μιας σταθερής ενότητας με τη φύση, αναβίωσης του λαϊκού πολιτισμού, οικοδόμησης αυθεντικών σχέσεων καθώς και μιας ολιστικής επιδεξιότητας σώματος και πνεύματος.<br /></b><br /></div><div>Το Δημοκρατικό σχολείο του Βουνού δεν είναι ένα ακόμη μαζικό προϊόν, αλλά το άπλωμα του χεριού σε ανθρώπους που ερμηνεύουν κριτικά την πραγματικότητα, που αναζητούν και σέβονται το διαφορετικό και επιθυμούν την από κοινού δημιουργία των βασικών συνθηκών της ζωή τους, όπως είναι η ολόπλευρη μόρφωσή των ίδιων και των παιδιών τους.<br /><br /></div><div><b>Σε μια εποχή που τα παιδιά αντιμετωπίζονται με όρους μέλλοντος, όπλα αδειανά ενός ατελέσφορου πολεμικού αγώνα, το όραμά μας αποτελεί μίαν κραυγή φαντασίας, όπου η βαριά κληρονομία της ελευθερίας των βουνών μας, ζητά να συναντηθεί με τον Κόσμο και να του προσφέρει τα απολεσθέντα στοιχεία του μέτρου και της επάρκειας.</b><br /><br /><a href="https://www.facebook.com/ataxiaschool?__cft__[0]=AZV7SKiE902FFv4xvb_BmEnf5XItcAxIIo8lj2lPOE6YQo3w-aaTyVg_Ov54dq1W6RXlE9KooMbUxRmrt92X-b-a-HgDg7Px3hJdcujo_yDT-7PZ3G5ZKW9dCzMtCLtkJppT4gYkHrLorWjvGEUbQ8-6fs-AiZVXsLIUWNLLsl44xHSxFEfCKzjDaGPK9GiPX6M&__tn__=-]K-R" style="background-color: #ffd966;"><span style="color: black;"><b>Ataxia School</b></span></a><br /><b><i>Δημοκρατικό σχολείο του Βουνού<br />Για τη Γη, τη Ζωή, τον Πολιτισμό</i></b><br /></div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-6391799584962350162023-11-29T13:31:00.006+02:002023-11-29T13:31:45.051+02:00Ο χειμώνας είναι μπροστά μας<b><i><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaiARtF8mpNIyPl7xFSVXw70m3nAZXA0ofY5uxHmakQGKWfq78xWLw1huZzNTFdWk4wxSPhCCMGBtXhQ2nz2_ik-m-5mWzY7fup7Gq3Tg_-hByVnGxYNvali7l2eUoDaY1ax-Xurp5WxQ8i0Oc7eqAmA4ZGDKG-U1xBIDTWnxcI_duhzREzSuuFuSqwkOz/s1100/ap22356759584724-87615d1a438e9c9d47968363f5d8684fa7dff4c3-s1100-c50.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="825" data-original-width="1100" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaiARtF8mpNIyPl7xFSVXw70m3nAZXA0ofY5uxHmakQGKWfq78xWLw1huZzNTFdWk4wxSPhCCMGBtXhQ2nz2_ik-m-5mWzY7fup7Gq3Tg_-hByVnGxYNvali7l2eUoDaY1ax-Xurp5WxQ8i0Oc7eqAmA4ZGDKG-U1xBIDTWnxcI_duhzREzSuuFuSqwkOz/s320/ap22356759584724-87615d1a438e9c9d47968363f5d8684fa7dff4c3-s1100-c50.jpg" width="320" /></a></div><br />Τoυ Πέτρου Κόκκαλη*<br /></span></i></b><br /><b>Η πρόκληση της κλιματικής κατάρρευσης, είναι οικουμενική, αφορά όλη την ανθρωπότητα που οφείλει να την αντιμετωπίσει ως ένα ζήτημα υπαρξιακής τάξεως. Η κλιματική κατάρρευση ή θα ανασχεθεί, ή θα μας καταστρέψει. Η ανάσχεση της έχει δύο πυλώνες: <br /></b><br /><i>Α. την αλλαγή του υπαρκτού καπιταλισμού, δηλαδή τον ενεργειακό, τον παραγωγικό, και τον καταναλωτικό μετασχηματισμό των αναπτυγμένων κυρίως κοινωνιών, και <br />Β. Τον αναστοχασμό μας σε ό,τι αφορά το ρόλο του κράτους και την ποιότητα της Δημοκρατίας σε συνθήκες κρίσης διαρκείας. <br /></i><br /><b>Η τάχιστη κατάργηση εξόρυξης, στα πλαίσια του εφικτού, της διάθεσης και ζήτησης ορυκτών καυσίμων, είναι το αυτονόητο πρώτο βήμα. Η οικονομία του πετρελαίου έχει πιάσει ταβάνι. Η ακρίβεια, οι τεχνητές διακυμάνσεις στην τιμή και άρα σε όλη την παραγωγική διαδικασία μέχρι το καλάθι του νοικοκυριού, έχουν κλιμακώσει τις ανισότητες στο μη παρέκει. Απέχουμε στιγμές από μία διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, χωρίς επιστροφή. Αυτό που επίσης έχει τελειώσει, ή πρέπει να τελειώσει, είναι η ελαστικότητα του αναπτυγμένου κόσμου προς αυταρχικά καθεστώτα που συνήθως ελέγχουν την παραγωγή και διάθεση πετρελαίου. </b><br /><br /><i>Αν οι κρίσεις του παρελθόντος δεν ήταν αρκετές για να μας πείσουν, ας πάρουμε το μάθημα της Ουκρανίας. </i><br /><br /><b>Την ίδια ώρα, η τιμή του ήλιου και του αέρα παρέμεινε και παραμένει δωρεάν. Έχουμε την τεχνολογία τα χρήματα και την ευκαιρία να καλύψουμε τις ενεργειακές ανάγκες της βιομηχανίας, της μετακίνησης και των νοικοκυριών από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, με έμφαση στην αυτοπαραγωγή, και τις ενεργειακές κοινότητες. Και όπου η παραγωγή υπολείπεται της ζήτησης, να κάνουμε όσα πρέπει ξεκινώντας από την μείωση της σπατάλης και προχωρώντας σε γενναία εξοικονόμηση. Η ιδέα της αέναης μεγέθυνσης καταρρέει αν αντιληφθούμε πως υπάρχουν πλανητικά όρια. Παραγωγικά έχουμε ξεπεράσει προ πολλού τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε τώρα είναι να μετασχηματίσουμε την κοινωνία μας σύμφωνα με τις αρχές μας, δηλαδή να θεσπίσουμε την στέγη, την ενέργεια, το νερό, την τροφή, την πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία ως αδιαπραγμάτευτα ανθρώπινα δικαιώματα, που θα τα διασφαλίζει το κράτος για τους πολίτες του. </b><br /><br /><i>Το κράτος θα πρέπει να αναλάβει κι έναν ακόμα ρόλο. Η κλιματική κατάρρευση απαιτεί τεράστιες επενδύσεις σε υποδομές, αλλά και αποζημιώσεις των θυμάτων. Καμιά αγορά δεν είναι σε θέση να καλύψει αυτές τις επενδύσεις. Αντιθέτως, μαζί με τους πολίτες, η οικονομία θα χρειαστεί αυτές τις νέες υποδομές, όπως θα χρειαστεί τις κοινωνίες να παραμείνουν λειτουργικές, ειρηνικές. Η ιδέα της απορρύθμισης της αγοράς που επιδίωκε να υπάρξει έξω από το κράτος, ήταν η αιτία πίσω από τις κρίσεις που ζήσαμε και θα ζήσουμε. Μίας αγοράς που, πολύ κακώς, μας έπεισε πως το κράτος αποτελεί εμπόδιο στην ευμάρεια και την οικονομική ανάπτυξη, αλλά στην πραγματικότητα παρασιτούσε, δεν πλήρωνε φόρους, κακοπλήρωνε τους εργαζόμενους της, οι οποίοι σε ακραίες περιπτώσεις βασίζονταν στην κρατική αρωγή μέσω κουπονιών σίτισης αντί να ζουν από το μισθό τους, από την σχέση αποκλειστικής απασχόλησης. Το μοντέλο της απληστίας, όπως το περιγράφει συνοπτικά ο Μπέρνι Σάντερς. </i><br /><br /><b>Που είμαστε σήμερα, και που θέλουμε να πάμε αύριο. Σήμερα είμαστε στο στάδιο ενός βίαιου ξυπνήματος παρά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων για δεκαετίες πως οδηγούμαστε σε αδιέξοδο. Ακούγαμε πως η κλιματική δράση, η καταπολέμηση των αιτιών της κλιματικής κατάρρευσης, θα οδηγούσε σε επισιτιστική κρίση. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Η κλιματική αδράνεια, η αδράνεια Μητσοτάκη για πέντε χρόνια, η υποχώρηση από κάθε έργο συντήρησης των υποδομών, αλλά και ανάπτυξης τους, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και τις δεσμεύσεις μας για χρήματα που είχαμε εκταμιεύσει, μας οδήγησαν στην καταστροφή της Θεσσαλίας. Στην απώλεια του 20% της αγροτικής γης. Η αναγκαιότητα για κλιματική δράση δεν είναι πια έκκληση, σενάριο, εικασία, παράκληση. Είναι όρος επιβίωσης. </b><br /><br /><i>Η κλιματική αδράνεια δεν είναι το μεγαλύτερο έγκλημα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, όσο πολύτιμος κι αν είναι ο χρόνος. Το μεγαλύτερο έγκλημα είναι ο διχασμός της κοινής γνώμης, η μείωση της εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και την πολιτική διαδικασία, και έτσι η ενίσχυση των συνωμοσιολόγων και των αρνητών κάθε επιστημονικής γνώσης και τεκμηρίωσης. Οι αλλαγές που πρέπει να κάνουμε είναι τεράστιες, αν θέλουμε να κρατήσουμε την ίδια ποιότητα ζωής. Αυτές δεν μπορούν να γίνουν από έναν. Απαιτείται σχεδιασμός, συμπράξεις, διαβουλεύσεις, συναινέσεις – εντός του πολιτικού συστήματος, όσο και με την κοινωνία. Αυτό έχει δυναμιτιστεί, όπως έχει πληγεί και η πίστη των πολιτών στις κρατικές λειτουργίες με όρους διαφάνειας και αξιοκρατίας.</i><br /><br /><b>Όσα περιγράφουμε μέχρι εδώ δεν αποτελούν ιδέες της αριστεράς, ή του γράφοντος, αλλά το ελάχιστο πεδίο συνεννόησης για την συνέχιση του ανθρώπινου πολιτισμού και επομένως για την συνέχιση της δραστηριότητας του, επιχειρηματικής ή άλλης. Προσωπικά πιστεύω ότι η επιχειρηματική τάξη έχει στοιχεία υψηλής προσαρμοστικότητας κι αν της δοθούν τα εργαλεία και οι σωστές πολιτικές κατευθύνσεις θα δουλέψει ακόμα καλύτερα στην νέα πραγματικότητα. Αυτό που με φοβίζει είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης λόγω του εθισμού στα ορυκτά καύσιμα. </b><br /><br /><i>Ο μετασχηματισμός των ενεργειακών κολοσσών και όσων εξαρτώνται από αυτούς, οφείλει να είναι προτεραιότητα όλων των πολιτικών δυνάμεων σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά και ιδίων των μετόχων τους. Δεν μπορεί η πρόσκαιρη ευημερία πολύ λίγων να σημάνει το τέλος όλων. Οι κοινωνίες που θα προχωρήσουν ταχύτερα σε αυτή την νέα πραγματικότητα, θα είναι οι κοινωνίες που θα προσελκύσουν τις νέες επενδύσεις, γιατί θα παρέχουν ασφάλεια και κοινωνική ειρήνη. Αν το αυτονόητο της επιστημονικής γνώσης δεν είναι αρκετό, ας κοιτάξουμε τους εσωτερικούς πρόσφυγες της Εύβοιας, τις τιμές των τροφίμων μετά την καταστροφή της Θεσσαλίας, και ας θυμηθούμε πως είναι ακόμα μόνο Νοέμβριος. Πως ο χειμώνας είναι μπροστά μας.</i><br /><br /><i>*Ανεξάρτητος Ευρωβουλευτής</i><br /><br />Πηγή: <a href="https://www.libre.gr/2023/11/16/%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF/" style="background-color: #ffa400;"><span style="color: black;"><b>LIBRE</b></span></a>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-24179841296703130402023-11-14T14:27:00.000+02:002023-11-14T14:27:01.025+02:00Κιμπούτς: Μια αναρχική θεώρηση κοινοτισμού και το κράτος του Ισραήλ<div class="separator" style="text-align: center;"><a href="https://anarchypress.files.wordpress.com/2023/11/sel-13-3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img height="256" src="https://anarchypress.files.wordpress.com/2023/11/sel-13-3.jpg?w=1024" width="400" /></a></div><b>H πρόσφατη επίθεση της Χαμάς σε επιλεγμένα σημεία της ισραηλινής επικράτειας και ιδιαίτερα στα κιμπούτς, είναι μια αφορμή για να θυμηθούμε και να επεξεργαστούμε τις σύγχρονες τάσεις της παρουσίας των κιμπούτς στο Ισραήλ. Από την άλλη πλευρά, η επίθεση της Χαμάς, ως συνέχεια επιθέσεων από την ισραηλινή IDF και τον αποκλεισμό της Γάζας, «ξύπνησε» αντανακλαστικά αλληλεγγύης σε πολλούς αγωνιζόμενους ανθρώπους σε ολόκληρη τη γη. Επειδή δεν επιθυμούμε συνειδητά να ενταχθούμε σε μανιχαϊστικές λογικές του τύπου «καλός» Παλαιστίνιος / «κακός» Ισραηλινός, οι οποίες ουσιαστικά λειτουργούν ως στερεότυπα για την ανάπτυξη μιας σειράς αναλύσεων, θα προσπαθήσουμε, μέσα από την ιστορία των κιμπούτς να εξετάσουμε τις διαδρομές εκείνες που φωτίζουν τις διεργασίες εκείνες που έλαβαν χώρα διεθνώς από τους ριζοσπάστες εβραίους για την ίδρυση ή μη του Κράτους του Ισραήλ, τη σχέση πολλών εβραίων με τις αναρχικές απόψεις, καθώς και τα απόνερα της αποικιοκρατίας, τα οποία είναι διαρκώς παρόντα είτε στη Παλαιστίνη είτε στη Κύπρο και αλλού όπου εφαρμόστηκε σε σύγχρονους όρους το ρωμαϊκό «διαίρει και βασίλευε». </b><br /><br />Τα πρώτα κιμπούτς, λοιπόν, οργανώθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα στο σημερινό βόρειο Ισραήλ και ήταν ουσιαστικά αυτοδιαχειριζόμενες οικοκοινότητες, βασισμένες πρώτιστα στη γεωργική παραγωγή. Με αυτό τον τομέα ασχολήθηκαν κυρίως για λόγους επαφής και σχέσης με τη φύση και όχι επειδή υπήρχε μια προτέρα γνώση. Οι πρώτοι κάτοικοι αυτών των κοινοτήτων ήταν εβραίοι μεγαλωμένοι στην Ευρώπη, κυρίως στην ανατολική, και για διαφόρους λόγους που θα δούμε στη συνέχεια επέλεξαν να ζήσουν στην Παλαιστίνη δημιουργώντας τα κιμπούτς. Την περίοδο εκείνη, η Παλαιστίνη αποτελούσε τμήμα της οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οι μετακινήσεις νομάδων και πολυπληθών ομάδων ήταν συχνές, είτε εντός των διευρυμένων αυτοκρατορικών εδαφών είτε και σε/από άλλες αυτοκρατορίες. Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο τα ηνία της περιοχής τα πήρε η Βρετανία, η οποία διατήρησε την κυριαρχία της μέχρι τη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ. Και είναι εκείνη η δύναμη που δυναμίτιζε σε κάθε ευκαιρία τους δυο θρησκευτικά ετερόκλητους πληθυσμούς, τους Άραβες και τους Ιουδαίους. Να επισημάνουμε, ότι πάρα πολλοί κάτοικοι των κιμπούτς δήλωναν άθεοι και άλλοι, λόγω των αναρχικών και κομμουνιστικών τους πεποιθήσεων, ασκούσαν σκληρή κριτική απέναντι σε κάθε θρησκεία. Οι περισσότεροι είχαν μεγαλώσει σε ένα θρησκευτικό εβραϊκό περιβάλλον σε «γκέτο» ή στέτλ, μικρά εβραϊκά χωριά, στη κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Είναι εκείνη η διάχυτη αναρχική και ριζοσπαστική σκέψη η οποία είναι παρούσα σε πάρα πολλούς ανθρώπους εβραϊκής καταγωγής του 19ου και 20ου αι. και αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης και βαθύτερης ανάλυσης της σχέσης Αναρχίας και Εβραϊσμού, στο Διεθνές Συνέδριο Μελετών «Αναρχικοί και Εβραίοι», που διεξήχθη στις 5-7 Μάη 2000, στη Βενετία. Πρακτικά κείμενα του συγκεκριμένου συνεδρίου έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από την Ελευθεριακή Κουλτούρα, «Αναρχικοί και Εβραίοι, ιστορία μιας συνάντησης» και από τις εκδόσεις Firebrand, «Εβραϊσμός και Αναρχισμός, ο άνεμος της μεσσιανικής τρέλας». Ο Μάικλ Λεβί σημείωνε: «Ξεκινώντας από τα τέλη του 19ου αι., βλέπουμε στην εβραϊκή κουλτούρα της Μεσευρώπης να εμφανίζεται ένα ρομαντικό ρεύμα που έλκεται περισσότερο από την ελευθεριακή ουτοπία παρά από τη σοσιαλδημοκρατία. Ένας σύνθετος ιστός δεσμών ενώνει τον ρομαντισμό, τη θρησκευτική εβραϊκή αναγέννηση, τον μεσσιανισμό, την αντιμπουρζουάδικη πολιτισμική εξέγερση και τον αντικρατισμό, την επαναστατική ουτοπία, τον σοσιαλισμό και τον αναρχισμό». Ο Amedeo Bertolo θεωρεί,ότι μια σύνθετη διαπλοκή κοινωνικο-πολιτισμικών παραγόντων είναι πιθανότερη ως εξήγηση της «συνάντησης» Αναρχίας και Εβραϊσμού παρά ως αιτία. Και συνεχίζει: «Δόθηκε και μια άλλη ερμηνεία(…): έχει να κάνει με την κοινοτιστική και ταυτοχρόνως ατομιστικιστική διάσταση της εβραϊκής κουλτούρας και ζωής». («Εβραϊσμός και Αναρχισμός, ο άνεμος της μεσσιανικής τρέλας», εκδόσεις Firebrand, σελ.15-16). Αυτές αποτελούν δυο από τις βασικές ερμηνείες για τη μετεγκατάσταση εβραίων στην Παλαιστίνη με στόχους και κίνητρα στο δρόμο προς την Ουτοπία.<br /><br /><b>Την ίδια περίοδο, τέλη 19ου και αρχές 20ου αι., εντείνονται οι διεργασίες για την ανάπτυξη του σιωνισμού με κύριο εκφραστή τον Τέοντορ Χέρτσλ. Μέσα στο σιωνιστικό κίνημα δεν υπήρχε μια και μοναδική τάση, όπως αντίστοιχα και στους εβραίους αναρχικούς. Συγκρούσεις υπήρχαν και στις δυο πλευρές και μάλιστα σφοδρές. Για πολλούς εβραίους, ο τρόπος και η στάση ζωής αιώνων τούς είχε κάνει πολίτες του κόσμου, κοσμοπολίτες, και δεν επιθυμούσαν να μπούν σε νέα καλούπια. Δεν ενδιαφέρονταν για δημιουργία ισραηλινού κράτους. Και αυτή η τάση, σημαντική μέσα στους κόλπους του σιωνισμού, προέβαλε τις αντιρρήσεις της για τη δημιουργία της νέας τότε πολιτικής τάσης της δημιουργίας ενός έθνους-κράτους. Είναι η εποχή που οι Αυτοκρατορίες διαμελίζονταν και προβάλλονταν τα έθνη-κράτη. Την ίδια στιγμή, οι εβραίοι αναρχικοί δήλωναν ότι «η εθνική και θρησκευτική καταγωγή στερούνταν σημασίας». Ο εντεινόμενος αντισημιτισμός στην Ευρώπη, όμως, σε συνδυασμό με τα εθνικιστικά αιτήματα του σιωνιστικού κινήματος, δημιουργούν και στην γίντις αναρχία θεωρητικές και πρακτικές ρήξεις μεγάλου εύρους. «Αφού εμείς κηρύττουμε την αναρχία – κάτι που σημαίνει ότι δεν επιθυμούμε ένα κράτος αλλά μια κοινωνία ελεύθερη. Δεν θέλουμε η Παλαιστίνη να αποτελέσει απλώς το έδαφος ενός κράτους στο οποίο οι παλιές αλυσίδες θα αντικατασταθούν με καινούργιες. Η δική μας αναζήτηση της Παλαιστίνης προέρχεται από τη δίψα για ελευθερία και από τη βούληση να ζήσουμε το μέλλον, εφόσον το μέλλον ανήκει στην Ανατολή», γράφει οΓκόρσεμ Σόλεμ (Tagesbucher, 1913-17, τόμος Ι, σελ. 81-82).<br /></b><br />Για την ίδια περίοδο, ο μελετητής των κιμπούτς, Yaacov Oved, σημειώνει: «Η αναρχική βιβλιογραφία ήταν αρκετά γνωστή στα ιδρυτικά μέλη του κινήματος των kibbutz που είχαν μια θεωρητική σοσιαλιστική εκπαίδευση. Ανάμεσα στους αναρχικούς φιλοσόφους που είχαν άμεση επίδραση σε αυτούς τους κύκλους ήταν ο Peter Kropotkin και ο Gustav Landauer» (Ο αναρχισμός στο κίνημα των Kibbutz, περ. Ευτοπία, τχ. 8, 2001). Παρόμοια επίδραση είχαν και οι απόψεις του Τολστόι, ενώ, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όπου οι μεταναστευτικές ροές αυξήθηκαν σημαντικά και οι κοινότητες κιμπούτς επίσης, υπήρχαν εκδοτικές πρωτοβουλίες και μεταφράσεις αναρχικών κειμένων και βιβλίων, όπως το βιβλίο «Αλληλοβοήθεια» του Κροπότκιν. Διακεκριμένη προσωπικότητα μεταξύ των ιδρυτών των κιμπούτς ήταν ο Υ. Tabenkin, μια ετερόκλητη προσωπικότητα που, παράλληλα με τον θαυμασμό που έτρεφε προς τον αναρχοκομμουνισμό, διατύπωνε και θέσεις περί χρήσης των θεσμών του Κράτους. Παρ’ όλα αυτά, επηρέασε αρκετά μέλη των κιμπούτς σχετικά με τα οφέλη της αναρχίας και δήλωνε ότι «πρέπει να γνωρίζουμε τα βασικά σημεία της αναρχικής σκέψης, διότι μπορεί να εμπλουτίσει την επαναστατική μας σκέψη».<br /><br /><b>Από τη δεκαετία του 1920, η επίδραση των ιδεών του Γ. Λαντάουερ ήταν σημαντική στη Παλαιστίνη γενικότερα. Ο στενός φίλος του, M. Μπούμπερ, μετά τη δολοφονία του Λαντάουερ, ανέλαβε να διαδώσει τις ιδέες του για τον κοινοτισμό και την αναρχία. Ο ίδιος διακρίνεται για την μεσσιανική του αντίληψη με σιωνιστικά χαρακτηριστικά και παρ’ ότι υπήρξαν για πάρα πολλά χρόνια στενοί φίλοι, είχαν διαφωνήσει έντονα στην έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Λαντάουερ, σταθερός στις απόψεις του και γνήσιος αντιμιλιταριστής και αντιεθνικιστής, δεν θα παρασυρθεί από τα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά της εποχής που συνέβαλαν ώστε ακόμη και αναρχικοί και στοχαστές της αναρχίας να στραφούν σε μιλιταριστικές θέσεις. Ήταν μια εποχή μεγάλων ρήξεων, όπου απέναντι στα μεγάλα αφηγήματα και διακυβεύματα του Κράτους και της εξουσίας πολλοί θολώνουν την αντίληψή τους. Έτσι, ο Μπούμπερ θα παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό του πολέμου και θα ελπίσει ότι ο πόλεμος θα ενώσει τους εβραίους σε μια υπερβατική υπόθεση. Πίστευε αφελώς, ότι η ένταξη των εβραίων στον ευρωπαϊκό στρατό θα καθιστούσε πιο αποδεκτές τις εβραϊκές κοινότητες στον μη εβραϊκό πληθυσμό. Ο Λαντάουερ διαφώνησε σφοδρά με τον φίλο του και τον χαρακτήρισε απαξιωτικά Kriegs-buber (Μπούμπερ του πολέμου). Ελάχιστα χρόνια μετά, ο Μπούμπερ θα καταλάβει το πόσο λάθος είχε στην ανάλυσή του. Οι διώξεις εναντίον των εβραίων εντείνονταν…<br /></b><div style="text-align: center;"><a href="https://anarchypress.files.wordpress.com/2023/11/bulle-2-tt-width-640-height-336-fill-0-crop-0-bgcolor-eeeeee-except_gif-1-post_id-0.jpg"><img height="210" src="https://anarchypress.files.wordpress.com/2023/11/bulle-2-tt-width-640-height-336-fill-0-crop-0-bgcolor-eeeeee-except_gif-1-post_id-0.jpg?w=640" width="400" /></a></div><br />Την ίδια εποχή στα σιωνιστικά κινήματα δεν επικρατούσε μονάχα η άποψη για ίδρυση εβραϊκού κράτους αλλά, απεναντίας, διατυπώνονταν και εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις και από αναρχικούς εβραίους που συμμετείχαν σε εργασίες αυτού του κινήματος. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι δεν υπήρχε μια συμπαγής και ομοιόμορφη θέση μέσα στο σιωνιστικό κίνημα κατά τις πρώτες δεκαετίες του· αντιθέτως επικρατούσε μια κατάσταση που αντανακλούσε τη ρευστότητα της εποχής. Γι’ αυτό και συναντάμε τη συναναστροφή και αναρχικών με αυτό το κίνημα, προτού υπερισχύσουν ξεκάθαρα οι απόψεις περί ίδρυσης ισραηλινού κράτους στην Παλαιστίνη. Άλλωστε υπήρχαν θέσεις για δημιουργία τέτοιου κράτους σε άλλα σημεία του πλανήτη, όπως την Ουγκάντα και την Αργεντινή. Σίγουρα καταλυτική ήταν η απόφαση των Βρετανών, οι οποίοι είχαν καταλάβει την Παλαιστίνη μετά την πρώτη παγκόσμια ανθρωποσφαγή, όπου δήλωσαν μέσω της «Διακήρυξης Μπαλφούρ» το 1917 την πρόθεση τους στη δημιουργία ισραηλινού κράτους στην Παλαιστίνη. Η δήλωση αυτή κοινοποιήθηκε στον Ουόλτερ Ρότσιλντ, οικονομικό μεγιστάνα εβραϊκής καταγωγής, και αποτέλεσε την έναρξη των διπλωματικών ενεργειών για την ίδρυση του Κράτους. Άρα οι σιωνιστές που ενεργούσαν για τη δημιουργία κράτους είχαν λάβει κάτι χειροπιαστό από τη βρετανική υπερδύναμη της εποχής και ταυτόχρονα οι εβραίοι κάτοικοι της Ευρώπης βίωναν στο πετσί τους έναν έντονο αντισημιτισμό. Να θυμίσουμε, ότι και στην Ελλάδα, κυρίως στη Θεσσαλονίκη, λόγω της έλευσης χιλιάδων προσφύγων, αναπτύχθηκαν έντονες ανταγωνιστικές και ρατσιστικές τάσεις εναντίον των εβραίων με την υποστήριξη των ελληνικών κυβερνήσεων της εποχής. Από τη δεκαετία του ’20 υπήρξε μεταναστευτικό ρεύμα προς διάφορες χώρες και στη Παλαιστίνη. Μερικοί ιστορικοί σημειώνουν, ότι επειδή πολλοί εβραίοι θεσσαλονικείς εργάζονταν ως λιμενεργάτες και αχθοφόροι στο λιμάνι της και αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη, εργάστηκαν σε αντίστοιχες θέσεις εκεί συμβάλλοντας σημαντικά στην ανάπτυξη του λιμανιού της Χάιφα. Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να διατυπώσουμε, ότι η ροή μετανάστευσης ή προσφυγιάς για αρκετούς εβραίους της εποχής μεταξύ των δυο παγκοσμίων πολέμων δεν είχε σε καμία περίπτωση χαρακτηριστικά εποικισμού με την πολιτική έννοια του όρου. Ασφαλώς και οι σιωνιστές ευνοούνταν από αυτή τη κατάσταση και παράλληλα οι Βρετανοί βοηθούσαν προς αυτή τη κατεύθυνση, αλλά η πλειοψηφία των ανθρώπων εξαναγκάζονταν από τις περιστάσεις να αφήσουν τις εστίες τους στην Ευρώπη. Όπως επίσης, η εβραϊκή οικονομική ελίτ της Ευρώπης ως πρώτη επιλογή φυγής είχε τις χώρες πέραν του Ατλαντικού και όχι την εγκατάσταση στη Παλαιστίνη. Αυτά, λοιπόν, τα δημογραφικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά των εβραίων που κατευθύνθηκαν στη Παλαιστίνη έδωσαν μεγάλη ώθηση στη δημιουργία κοινοτήτων και κιμπούτς. Πολλοί γνώριζαν τις αναρχικές και σοσιαλιστικές απόψεις και θέλησαν να εφαρμόσουν τη θεωρία στη πράξη. Είναι η εποχή που τα κιμπούτς αυξάνονται ραγδαία. Από το πρώτο κιμπούτς το 1909, φτάνουμε στα 12 το 1920, τα 29 το 1930, τα 82 το 1940 και τα 214 το 1950. Αντίστοιχα, τα μέλη των κιμπούτς από λίγες εκατοντάδες στην αρχή εκτοξεύθηκαν στις 70.000 περίπου το 1950, δύο χρόνια μετά την ίδρυση του ισραηλινού κράτους. Αξίζει να σημειώσουμε τα λόγια του James Horrox, συγγραφέα του βιβλίου Living Revolution: Anarchism in the Kibbutz Movement, συνεκδότη της αναρχικής εφημερίδας Freedom, και ο οποίος το 2009 σε διάλεξη του με τίτλο Radical Histories/Alternative Futures: Anarchism, Zionism and the Kibbutz, σημείωνε: «Ο σύγχρονος διάλογος για το ισραηλινό-παλαιστινιακό ζήτημα συχνά υπονομεύεται από μία επίμονη τάση ανάγνωσης του παρελθόντος μέσα από, όπως τις ονομάζει και ο Άγγλος ακαδημαϊκός W. H. Greenleaf, “μοντέρνες προκαταλήψεις” –εννοώντας την ηθικοποίηση των γεγονότων με μία οπτική που ερμηνεύει και αξιολογεί το παρελθόν μόνο μέσα από το πρίσμα των σημερινών πραγματικοτήτων. Η μυωπική, ωστόσο διεισδυτική, εφαρμογή της αντι-αποικιακής πείρας και γνώσης της αριστεράς και η ιδεολογικά κατευθυνόμενη διαστρέβλωση από την, μετά το 1948, εποχή της σιωνιστικής εγκαθίδρυσης κράτους, έχουν αναδρομικά αλλοιώσει την πολύπλοκη και πολυδιάστατη ιστορία των αρχικών κοινοτήτων κιμπούτς, αντιμετωπίζοντάς τα ως μία απλή και μονοδιάστατη εξέλιξη προς την κρατικοποίηση. Επικεντρώνοντας, σχεδόν αποκλειστικά, στη μετέπειτα κεντρική τους σχέση με το κράτος του Ισραήλ, αποτρέπεται η ανάπτυξη μιας ολιστικής κατανόησης των πρώτων εκφάνσεών τους και άρα αποκλείεται γι’ αυτά και μια δίκαιη θέση στο πάνθεον των ριζοσπαστικών εγχειρημάτων. Παρ’ όλο που δε μας εκπλήσσει αυτή η παραδρομή από την οπτική του σύγχρονου αναρχισμού, ιδιαίτερα σε ένα πλαίσιο γενικότερης έλλειψης ορθολογικού διαλόγου για οτιδήποτε σχετίζεται με το ισραηλινό-παλαιστινιακό ζήτημα, δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι, όχι μόνο αγνοεί ένα εφαρμόσιμο και δυνητικά παραδειγματικό μοντέλο συμμετοχικής οικονομίας και πολιτικής, αλλά εξαλείφει επιτυχώς μία ολόκληρη ιστορία, στην οποία οι ελευθεριακές ιδεολογίες έπαιζαν για κάποιο καιρό ένα σημαντικό ρόλο».<br /><br /><b>Έτσι, λοιπόν, οι πρωτοπόροι των κιμπούτς, μη βρίσκοντας κρατικές δομές, πέρα από τα καταρρέοντα αποικιακά τεχνάσματα των οθωμανών Τούρκων, και αργότερα των βρετανών, αναγνώρισαν στον καινούριο τους τόπο ένα πρωτόγνωρο κενό εξουσίας. Επιδιώκοντας να αποτρέψουν την ανάδυση του καπιταλισμού, με τη δημιουργία πρωτότυπων χώρων αυτόνομης παραγωγής, είδαν στη δημιουργία των κιμπούτς κολλεκτίβων έναν τρόπο μετάφρασης του ουτοπικού ιδανικού μιας συνεργατικής κοινότητας, ένα μόνιμο κοινωνικό σύστημα. Επρόκειτο για ένα σύστημα εκ διαμέτρου αντίθετο από αυτό που η Έμα Γκόλντμαν ονόμασε «το όνειρο των καπιταλιστών εβραίων… για έναν εβραϊκό κρατικό μηχανισμό που θα προστατεύει τα προνόμια των λίγων ενάντια σε αυτά των πολλών», οι οποίοι ως στόχο είχαν να χτίσουν μία ακρατική κοινωνία βασισμένη στην αυτοδιοίκηση, την ισότητα και τη συνεργασία με το γηγενή πληθυσμό σε τοπικό επίπεδο. Μέσα σε αυτές τις κοινότητες η περιουσία ήταν κοινή, η παραγωγή και η κατανάλωση οργανώνονταν συλλογικά, με την αυτοδιαχείριση και την κυκλική εργασία να διασφαλίζουν τη διατήρηση μιας αντι-ιεραρχικής οικονομικής κουλτούρας. «Το κίνημα των κιμπούτς όσο υπήρχε πριν την εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ λειτουργούσε πάνω-κάτω ως ένα βιώσιμο μοντέλο συμμετοχικής οικονομίας και πολιτικής, καθιστώντας το, όπως παρατήρησε και ένας ανταποκριτής της λονδρέζικης αναρχικής εφημερίδας Freedom τo 1962, «ένα από τα καλύτερα παραδείγματα δημοκρατίας που υπάρχει και σίγουρα το πιο κοντινό στην εφαρμογή του αναρχισμού. Οποιαδήποτε προσφιλής στον αναρχισμό θεωρία είναι τμήμα του καθημερινού προτύπου επιβίωσης. Εδώ στο μικρόκοσμο μπορούν να ιδωθούν οι αρχές αυτού που μπορεί να συμβεί σε μία αυθεντικά ελεύθερη κοινωνία». (James Horrox, Radical Histories/Alternative Futures: Anarchism, Zionism and the Kibbutz).</b><br /><div style="text-align: center;"><a href="https://anarchypress.files.wordpress.com/2023/11/1547503256-peterkropotkin-broytunfrayheit-1906-firstyiddishedition_7f79c9961bc25cd6c87b496101c37916.jpg"><img height="327" src="https://anarchypress.files.wordpress.com/2023/11/1547503256-peterkropotkin-broytunfrayheit-1906-firstyiddishedition_7f79c9961bc25cd6c87b496101c37916.jpg?w=818" width="400" /></a></div><br />Κατά τη δεκαετία του 1950 υπήρξε στα κιμπούτς μεγάλη εισροή αράβων οι οποίοι βιώνουν και αυτοί τα οφέλη της κοινοτικής ζωής ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής. Αυτή η θετική αλληλεπίδραση μεταξύ των δυο διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, όπως ξέρουμε από πάρα πολλές περιπτώσεις παγκοσμίως, υπονομεύεται από την κυριαρχία και τα κράτη. Γι’ αυτό και οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί είναι τα «θύματα μιας ιστορίας που γεννήθηκε από τον ανίερο γάμο έθνους και κράτους, κληρονομιά της αποικιοκρατίας και των διχασμών που έσπειρε παντού», δηλώνει ο κοινωνικός ανθρωπολόγος, Μάικλ Χέρτσφελντ του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.<br /><br /><b>Ο Άμος Οζ, νομπελίστας λογοτέχνης και κάτοικος των κιμπούτς στη Παλαιστίνη από τα 15 του χρόνια, είχε δηλώσει σε συνέντευξη του στο «Βήμα»: «(Το κιμπούτς) Υπήρξε για μένα το καλύτερο πανεπιστήμιο για τη μελέτη της ανθρώπινης φύσης. Έμαθα πολύ περισσότερα από όσα θα μάθαινα αν είχα κάνει δέκα φορές τον γύρο του κόσμου. Είναι μια μικρή κοινότητα, ένα χωριό 400-500 ανθρώπων. Γνώριζα τους πάντες και τα πιο μύχια μυστικά τους: ποιος κάνει τι, με ποιον, πίσω από την πλάτη ποιανού. Το τίμημα ήταν ότι και εκείνοι γνώριζαν για μένα περισσότερα απ’ όσα θα ήθελα να ξέρουν, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ήταν μια κοινωνία χωρίς μυστικά. Ένα συναρπαστικό ανθρώπινο πείραμα, η μόνη επανάσταση του 20ού αιώνα στην οποία δεν χύθηκε αίμα. Ούτε γκουλάγκ, ούτε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε εκτελεστικό απόσπασμα. Ούτε ένας αστυνομικός δεν υπήρχε στο κιμπούτς. Πήγαινες με τη θέλησή σου, υπήρχε συλλογικότητα – και δεν ανήκε ποτέ στην κυβέρνηση. Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία και μπορώ να πω ότι είχε πολλές θετικές πλευρές». Ενώ για τις αρνητικές δηλώνει: «Το μεγαλύτερο λάθος ήταν η πεποίθηση ότι μπορείς να αλλάξεις την ανθρώπινη φύση και μάλιστα μονομιάς. Οι ιδρυτικοί πατέρες και μητέρες πίστευαν πραγματικά ότι αν όλοι φορούσαν τα ίδια ρούχα, αν ζούσαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, σε πανομοιότυπα σπίτια, τότε αυτομάτως ο εγωισμός, η διάθεση για κουτσομπολιό, και ο φθόνος θα εξαφανίζονταν. Αυτή ήταν μια αφελής πεποίθηση. Η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να αλλάξει. Συχνά αναρωτιέμαι, τι έχει αλλάξει, άραγε, από την εποχή της Βίβλου μέχρι σήμερα στην αγάπη, στον έρωτα; Ίσως το τσιγάρο “μετά”…». Ενώ ο Γ. Χαράρι, γνωστός ιστορικός από το Ισραήλ, σημείωσε μετά τις πρόσφατες επιθέσεις στα κιμπούτς: «Τα κιμπούτς κατά μήκος των συνόρων της Γάζας υπήρξαν σοσιαλιστικές κοινότητες και μερικά από τα πιο επίμονα προπύργια της ισραηλινής αριστεράς. Γνωρίζω ανθρώπους από αυτά οι οποίοι, μετά από χρόνια σχεδόν καθημερινών επιθέσεων με ρουκέτες από τη Γάζα, εξακολουθούσαν να προσκολλώνται στην ελπίδα της ειρήνης, σαν σε θρησκευτική λατρεία. Αυτά τα κιμπούτς έχουν μόλις εξαφανιστεί και μερικοί από τους τελευταίους ειρηνιστές είτε δολοφονήθηκαν, είτε θάβουν τους αγαπημένους τους, είτε κρατούνται όμηροι στη Γάζα. Για παράδειγμα, η Βίβιαν Σίλβερ, μια ακτιβίστρια υπέρ ειρήνης από το Κιμπούτς Μπέερι, η οποία εδώ και χρόνια μεταφέρει ασθενείς κατοίκους της Γάζας σε ισραηλινά νοσοκομεία, αγνοείται και πιθανότατα κρατείται όμηρος στη Γάζα». Είναι βέβαιο, ότι ελάχιστα κιμπούτς αυτή τη στιγμή στο Ισραήλ διατηρούν τις αρχικές αρχές και αξίες ως προς την αναρχική κουλτούρα, δεν θα μπορούσε όμως να γίνει και διαφορετικά, μέσα σε ένα κρατικό περίγυρο. Παρ’ όλα αυτά, διατηρούν ένα κοινοτικό τρόπο ζωής, όπου η κάθε συλλογική προσπάθεια τοποθετεί η ίδια τις δικές της αρχές. Δεν υπάρχουν αυταπάτες. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το κάθε κράτος θα έβρισκε τους τρόπους για να ενσωματώσει και, εν τέλει, να αφυδατώσει τις πρώτες αυθεντικές προσπάθειες των ανθρώπων που πήγαν να καλλιεργήσουν και να παράξουν σε μια σχετικά άγονη γη.</b><br /><br />Και επειδή ο Χαράρι αναφέρεται στην αριστερά, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε, ότι η ΕΣΣΔ ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε de jure το Ισραήλ, δηλώνοντας το 1947-’48 ότι: «Η Σοβιετική Ένωση τάσσεται υπέρ ενός ενιαίου ιουδαιο-αραβικού κράτους με ίσα δικαιώματα για τους Εβραίους και τους Άραβες», αλλά εάν αποδειχθεί ότι αυτή η λύση είναι ανέφικτη λόγω των ολοένα πιο τεταμένων σχέσεων μεταξύ Εβραίων και Αράβων, θα υποστήριζε τότε «τη διχοτόμηση αυτής της χώρας σε δύο ανεξάρτητα κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό κράτος». Στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Μόσχα ψήφισε το σχέδιο διχοτόμησης που αποφάσισε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και στις 17 Μαΐου 1948, αναγνώρισε το Τελ Αβίβ. Επαινεί τον Ισραηλινό στρατιώτη «ολότελα πεπεισμένο ότι αγωνίζεται για ένα δίκαιο σκοπό, για την προστασία των δικαιωμάτων του, ενάντια στους Άραβες που είναι οι μαριονέτες του βρετανικού ιμπεριαλισμού». Αυτά τα φαιδρά υποστήριζε η ΕΣΣΔ το 1948, για να σηκώσει τα φιλοπαλαιστινιακά λάβαρα λίγα χρόνια μετά, όταν οι γεωπολιτικές της επιδιώξεις δεν καρποφόρησαν.Ο συνήθης καιροσκοπισμός της Αριστεράς σε πλήρη εξέλιξη.<br /><br /><b>Ως αναρχικοί, οφείλουμε να εξετάζουμε τα γεγονότα σε βάθος και να αναλύουμε όλες τις συνθήκες. Όταν τραγουδούμε «πατρίδα μας όλη η γη», το εννοούμε για όλους τους κατοίκους του πλανήτη. Και για τους παλαιστίνιους και για τους εβραίους και για τους άκρατους τσιγγάνους. Η επίκληση μιας ανταγωνιστικής ανάγνωσης της δημογραφικής ιστορίας, στη βάση τού ποιος κατοίκησε πρώτος πού και για πόσα χρόνια, ώστε να διατηρεί αποκλειστικό δικαίωμα εδαφικής χρήσης, είναι ξένη προς την αναρχία. Είτε είσαι άραβας είτε είσαι εβραίος. Η κρατική υπόσταση μολύνει τη σκέψη των ανθρώπων και η κατασκευασμένη εθνική και θρησκευτική ταυτότητα διαχωρίζει θανατηφόρα όλους τους ανθρώπους. Εάν δεν υπήρχαν κράτη και οι ανταγωνισμοί που τα περιβάλλουν, είναι βέβαιο, ότι στην Παλαιστίνη τα κιμπούτς θα ανθούσαν με μικτή κατανομή μελών, αποτελούμενα από άραβες και εβραίους, και θα συνιστούσαν ένα καλό παράδειγμα και έναυσμα για προχώρημα. Αναγνωρίζουμε, ότι η χιλιόχρονη παρουσία ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά σε ένα τόπο αποτελεί μέρος της ταυτότητας τους. Το ίδιο ισχύει όμως και για εκείνους που εκδιώχθηκαν από μια περιοχή και για διαφόρους λόγους θέλουν να επιστρέψουν στη γενέθλια γη. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι γιατί ο εβραίος επέστρεψε στη Παλαιστίνη αλλά γιατί εκδίωξε, περιόρισε, επιβλήθηκε στον άραβα, αλλά αυτά είναι απόρροια της δημιουργίας του έθνους-κράτους του Ισραήλ. Και σε αυτό, πρωταγωνιστικό και πρωτεύοντα ρόλο είχαν όλες οι κυρίαρχες δυνάμεις της εποχής. Δεξιές και Αριστερές.</b><br /><br /><span style="background-color: black;"><span style="color: white;">Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας<br /></span></span><br /><span style="background-color: #cc0000;"><span style="color: white;">Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.242, Νοέμβριος 2023</span></span>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-84557622719833381642023-11-04T14:01:00.000+02:002023-11-04T14:01:09.646+02:00Θυμάστε που επρόκειτο να θέσουμε υποψηφιότητα για τη διοργάνωση Μουντιάλ;<b><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCx40PhgCs7bH9c2rHKw6RVOQFtl4o4pX5vpdLMNNXUBN2kWqPeAuFEGOsYesJDytoBZVLon41Fn_sgklcYvpQP0v7F6g9j1ntkKEdLKhQI4nFDKAscOEbCHBZpJC22haXJ4o8JXeMdjwlQe0linSNz_-53pCYGVt1mqSLv5rgdvpII2lTROgF48pLNDgz/s893/0-scaled.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="653" data-original-width="893" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCx40PhgCs7bH9c2rHKw6RVOQFtl4o4pX5vpdLMNNXUBN2kWqPeAuFEGOsYesJDytoBZVLon41Fn_sgklcYvpQP0v7F6g9j1ntkKEdLKhQI4nFDKAscOEbCHBZpJC22haXJ4o8JXeMdjwlQe0linSNz_-53pCYGVt1mqSLv5rgdvpII2lTROgF48pLNDgz/w400-h293/0-scaled.jpg" width="400" /></a></div><br />Του <a href="https://georgakopoulos.org/"><span style="color: red;">Θοδωρή Γεωργακόπουλου</span></a></span></b><br /><br />Ηταν πριν μάθουμε για το στέγαστρο Καλατράβα. Μια παλαβή ιδέα ήταν, η πρόταση να συνδιοργανώσουμε το Μουντιάλ του 2030 μαζί με τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο. Δηλαδή, να είμαστε ο δυτικός φερετζές της Σαουδικής Αραβίας για να διοργανώσει Μουντιάλ, μόλις οκτώ χρόνια μετά το διασυρμό του Κατάρ. Ήμουν έξαλλος με αυτή την ιδέα, <a href="https://www.kathimerini.gr/opinion/562273051/ochi-moyntial-stin-ellada-ochi-etsi/">και δεν το είχα κρύψει</a>. Ε, έχω να σας ενημερώσω πως, ευτυχώς, δεν θα γίνει πραγματικότητα. Επειδή η FIFA, η πιο διεφθαρμένη δομή του πλανήτη μετά το Χάμστερνταμ στην τρίτη σεζόν του "The Wire", τις προηγούμενες εβδομάδες έκανε κάτι το απίστευτο, ακόμα και για τα δικά της, διεφθαρμένα δεδομένα: αποφάσισε να αναθέσει πρόωρα τη διεξαγωγή του Μουντιάλ του 2030 στην Πορτογαλία, την Ισπανία και το Μαρόκο, και επιπλέον να ορίσει ότι τα τρία πρώτα παιχνίδια θα γίνουν στην Ουρουγουάη, την Παραγουάη και την Αργεντινή, καθότι συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη διεξαγωγή του πρώτου Μουντιάλ, στην Ουρουγουάη. Με αυτό τον τρόπο, η FIFA εξασφάλισε ότι ούτε η Λατινική Αμερική, ούτε η Ευρώπη, ούτε η Αφρική θα μπορούν να θέσουν υποψηφιότητα για το Μουντιάλ του 2034. Και επιπλέον αποφάσισε ότι τυχόν υποψήφιες χώρες από την Ασία και την Ωκεανία θα έχουν μόνο 26 ημέρες περιθώριο για να θέσουν υποψηφιότητα για το 2034 επειδή, εντελώς αυθαίρετα, μετέφερε τη διαδικασία της απόφασης τρία χρόνια νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Μόνο μία χώρα έθεσε (αμέσως) υποψηφιότητα. Μπορείτε να μαντέψετε ποια; <a href="https://www.bbc.com/sport/football/67274585">Όλα αυτά μοιάζουν να έγιναν μόνο και μόνο για να εξασφαλιστεί ότι η Σαουδική Αραβία θα διοργανώσει Μουντιάλ</a>, και μάλιστα μόνη της, χωρίς κανένα δυτικό φερετζέ. <a href="https://www.theguardian.com/football/2023/oct/31/saudi-arabias-unobstructed-world-cup-path-displays-fifa-and-infantinos-power">Και τα έκαναν ανοιχτά, όλα οφθαλμοφανή</a>, καθώς κανείς δεν μπορεί να αγγίξει τη FIFA και το προϊόν της. Κανείς, εκτός από κάποιους που δεν ενδιαφέρονται και πολύ γι' αυτά: τους φιλάθλους. <br /><i><br /><span style="background-color: #eeeeee;"><span style="color: #990000;">Ένα απόσπασμα από <a href="https://www.kathimerini.gr/opinion/562273051/ochi-moyntial-stin-ellada-ochi-etsi/">όσα έγραφα</a> για την ιδέα της διοργάνωσης Μουντιάλ στη Σαουδική Αραβία τον περασμένο Φεβρουάριο. </span></span></i><br /> <b><br />"Είναι, προφανώς δικαίωμά της. Και Μουντιάλ δικαιούται να διεκδικήσει, και Ολυμπιακούς Αγώνες, και το Παγκοσμίο Πρωτάθλημα Chessboxing (πραγματικό άθλημα -γκουγκλάρετέ το). Έχει ήδη επενδύσει στην προσέλκυση αθλητικών εκδηλώσεων (έναν αγώνα Formula 1, διεθνή τουρνουά γκολφ) για να ενισχύσει την πολύ κακή διεθνή της εικόνα. Γιατί έχει τόσο κακή διεθνή εικόνα; Μα επειδή είναι μια χώρα ακόμα πιο αντιδημοκρατική και οπισθοδρομική από το Κατάρ (και από τη Ρωσία). Μια χώρα που φυλακίζει και βασανίζει πολίτες που δεν συμπαθεί το καθεστώς για εγκλήματα όπως η “κατοχή απαγορευμένων βιβλίων” ή “συνεντεύξεις σε ξένα ΜΜΕ”. Μια χώρα που όπου δεν υπάρχουν εκλογές (ούτε σε τοπικό επίπεδο, ούτε καν για το θεαθήναι), όπου οι γυναίκες θεωρούνται λίγο-πολύ ιδιοκτησία του μπαμπά ή του συζύγου τους και αποτελούν μόλις το 5% του εργατικού δυναμικού (το χαμηλότερο ποσοστό στον κόσμο). Στη Σαουδική Αραβία σήμερα καταδικασμένοι σε θάνατο κρατούμενοι εκτελούνται δημοσίως με αποκεφαλισμό με σπαθιά. Το Κοράνι αναγνωρίζεται ως Σύνταγμα της χώρας και η λατρεία άλλων θρησκειών απαγορεύεται. Στη λίστα του Freedom House που κατατάσσει 210 χώρες ανάλογα με το πόσο “ελεύθερες” είναι, η Σαουδική Αραβία βρίσκεται στο νούμερο 199. Και, βεβαίως, πρόκειται μια χώρα που από το 2015 μακελεύει χιλιάδες αμάχους σε γειτονική της χώρα στην οποία έχει επιτεθεί, ένα διαρκές έγκλημα που εμείς σχεδόν ποτέ δεν σκεφτόμαστε επειδή συμβαίνει μακριά και τα θύματα δεν είναι λευκοί χριστιανοί".</b>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-36480384738685670212023-10-27T12:32:00.000+03:002023-10-27T12:32:07.963+03:00Τι είναι ο Σιωνισμός<b><i><span style="color: red;"> </span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="color: red; margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW9ZBel0GcOW5xXWRNoSE8VKZMPFfZN7m2jQ1uf0Y5BXUfMtoYe3PWHCKKShr7pKQ-AVm8Z9FNsMAaWz04YX6EOT0v9yXu_OM2NDf5W5q_I8nTVD_u_XudpYrrBQa4kmSrFnyHhwSSFd_ufHcJVNhNW-QDVS1Lx3UmfOFJaCHRBB9_9WPbR7sPzFmQUjs1/s1200/Penslar-Main-scaled.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="693" data-original-width="1200" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW9ZBel0GcOW5xXWRNoSE8VKZMPFfZN7m2jQ1uf0Y5BXUfMtoYe3PWHCKKShr7pKQ-AVm8Z9FNsMAaWz04YX6EOT0v9yXu_OM2NDf5W5q_I8nTVD_u_XudpYrrBQa4kmSrFnyHhwSSFd_ufHcJVNhNW-QDVS1Lx3UmfOFJaCHRBB9_9WPbR7sPzFmQUjs1/w400-h231/Penslar-Main-scaled.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><span style="color: black; font-size: x-small;"><b>Ο Θεόδωρος Χερτζλ και άλλοι βιεννέζοι σιωνιστές στο Cafe Louvre το 1896, Imagno/Getty Images.</b></span></td></tr></tbody></table><br /><span style="color: red;">Ίσραελ Σαχάκ και Νόρτον Μεζβίνσκυ* </span><br /></i></b><br /><b>Ο Σιωνισμός –ή εβραϊκός εθνικισμός– είναι ένα σύγχρονο πολιτικό κίνημα. Ο βασικός πυρήνας της ιδεολογίας του είναι ότι όλοι οι Εβραίοι αποτελούν ένα έθνος, και όχι απλά μια θρησκεία ή εθνική κοινότητα και επιπλέον ότι η μόνη λύση στον αντί-σημιτισμό είναι η συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων Εβραίων στην Παλαιστίνη και η δημιουργία κράτους σ’ αυτή.</b><br /><br />Η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση δημιουργήθηκε από τον Θεόδωρο Χερτζλ στα 1897 διακηρύσσοντας ότι ο βασικός σκοπός του Σιωνισμού ήταν η εγκαθίδρυση “ενός έθνους που θα αποτελέσει το σπίτι των Εβραίων και θα διασφαλίζεται υπό καθεστώς Δικαίου”.<br />Ο Σιωνισμός εκμεταλλεύτηκε τη συσχέτιση της εβραϊκής θρησκείας με την πόλη της Ιερουσαλήμ και τη γη του Ισραήλ (Ερέτζ Ισραήλ). Όμως οι πολιτικές του σιωνισμού ήταν επηρεασμένες και από εθνικιστικές ιδεολογίες και αντίστοιχες αποικιοκρατικές, εμποτισμένες με το ευρωπαϊκό αίτημα για επέκταση και εγκατάστασή του και σε άλλα μέρη του κόσμου.<br />Ο Σιωνισμός βρήκε απήχηση μεταξύ των Εβραίων και υποστηρίχθηκε από πολλούς Δυτικούς ως συνέπεια των δολοφονικών διώξεων κατά των Εβραίων (γνωστά ως πογκρόμ) στη Ρωσική Αυτοκρατορία, στα τέλη του 19ου αι. και στις αρχές του 20ού. Επιπλέον η γενοκτονία των Ναζί (ολοκαύτωμα) έναντι των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου Πολέμου, που είχε σαν αποτέλεσμα την εξόντωση πάνω από έξι εκατομμυρίων ανθρώπων, συνηγόρησε στην εδραίωση της διεθνούς υποστήριξης για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού Κράτους.<br /><br /><b>Υπάρχουν πολλές διαφορετικές μορφές σιωνισμού. Από το 1920 έως το 1970, η κυρίαρχη μορφή ήταν ο Εργατικός Σιωνισμός ο οποίος επιχειρούσε τη σύνδεση του σοσιαλισμού με τον εθνικισμό. Από το 1920, οι Εργατικοί Σιωνιστές στη Παλαιστίνη εγκαινίασαν το κίνημα των κιμπούτς (συνεταιριστικές κοινότητες, κυρίως στον αγροτικό τομέα), το εβραϊκό συνδικαλιστικό κίνημα και το αντίστοιχο συνεταιριστικό, τις κύριες εβραϊκές εθνοφρουρές και τα πολιτικά κόμματα, τα οποία συγχωνεύτηκαν στο Εργατικό Κόμμα του Ισραήλ το 1968. Ηγέτης του Εργατικού Σιωνισμού ήταν ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν που έγινε και πρωθυπουργός του Ισραήλ.<br /></b><br /><div>Ένα δεύτερο είδος σιωνισμού ήταν το αναθεωρητικό –“ρεβιζιονιστικό”– κίνημα με ηγέτη τον Βλαδίμηρο Ζαμποτίνσκι. Πήρε το όνομα “ρεβιζιονιστικό”, γιατί ήθελε να αναθεωρήσει τα σύνορα της εβραϊκής γης και να επεκταθεί πέραν της Παλαιστίνης, στα ανατολικά περίχωρα του Ιορδάνη ποταμού. Στα 1920 και 1930, διαφοροποιούνται από τους εργατικούς σιωνιστές εξαγγέλλοντας ανοιχτά τον σκοπό της ίδρυσης εβραϊκού κράτους στη Παλαιστίνη (και όχι μια ακαθόριστη “εθνική εστία”). Πίστευαν ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις θα ήταν απαραίτητες για την ίδρυση ενός τέτοιου κράτους. Οι οργανώσεις τους, που περιλαμβάνουν το κίνημα της νεολαίας Betar, την ETZEL (εθνική στρατιωτική οργάνωση), αποτέλεσαν τον πυρήνα αυτού που ονομάστηκε Χερούτ –Κόμμα της Ελευθερίας, μετά την απελευθέρωση του Ισραήλ. Αυτό το κόμμα έγινε εν συνεχεία η βάση για τη διαμόρφωση του κόμματος Λικούντ που είναι το μεγαλύτερο δεξιό κόμμα μετά το 1970.<br /><br /></div><div><b>Αν και πολλοί Εβραίοι έγιναν σιωνιστές από τις αρχές του 20ού αι., μέχρι την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ και τη διαμόρφωση της “τελικής λύσης” –που σκόπευε να εξαλείψει τον εβραϊσμό– η πλειοψηφία των Εβραίων δεν είχαν γίνει ακόμη σιωνιστές. Οι περισσότεροι ορθόδοξοι Εβραίοι ήταν μάλιστα αντί-σιωνιστές. Πίστευαν πως μόνο ο θεός θα συνένωνε πάλι τους Εβραίους στη γη της επαγγελίας και θεωρούσαν πως ο Σιωνισμός ήταν μια παραβίαση της θέλησης του Θεού. Κάποιοι Εβραίοι της διασποράς, περιλαμβανομένων και αυτών στις Η.Π.Α., αντιτίθενται στον Σιωνισμό θεωρώντας πως κινδύνευαν τα δικαιώματά τους στις χώρες που ζούσαν, εφόσον οι Εβραίοι θα αναγνωρίζονταν ως ξεχωριστή κρατική οντότητα.</b><br /><br /></div><div>Όμως οι τερατωδίες του ολοκαυτώματος μείωσαν κατά πολύ την αντίδραση των Εβραίων και την αντιπάθεια στον σιωνισμό, ενώ μετά τον Β΄ παγκόσμιο Πόλεμο οι περισσότεροι Εβραίοι σε όλο τον κόσμο υποστήριξαν το σιωνιστικό κίνημα και το αίτημά του για δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.<br />Παρότι οι ορθόδοξοι Εβραίοι συνέχιζαν να αντιτίθενται στη δημιουργία του εβραϊκού κράτους για πολλές δεκαετίες ακόμα, ωστόσο υποστήριζαν τη μαζική εγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη ως ένα μέσο για την προστασία και την ενίσχυση της κοινότητας. Μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967, οι περισσότεροι από αυτούς που προηγουμένως αντιδρούσαν στον σιωνισμό αποδέχτηκαν τελικά την άποψη ότι η ολοκληρωτική νίκη του Ισραήλ ήταν σημάδι της θεϊκής υποστήριξης. Οι περιοχές που κατελήφθησαν το 1967, ειδικά η Δυτική Όχθη, είχαν ιδιαίτερη σημασία για τους θρησκευόμενους εβραίους γιατί αποτελούσαν τον πυρήνα της Βιβλικής γης του Ισραήλ (Ιουδαία και Σαμάρεια). Κατά συνέπεια, η νίκη του Ισραήλ το 1967 ενίσχυσε μια πλέον θρησκευτική εκδοχή του Σιωνισμού. Μερικά από τα υπαρκτά πολιτικά κόμματα που αντιπροσώπευαν τους Ορθοδόξους Εβραίους αποδέχτηκαν τον θρησκευτικό εθνικισμό, ενώ ιδρύθηκαν καινούργια κόμματα και κινήματα για να προωθήσουν τον μόνιμο έλεγχο και την επέκταση των εβραϊκών εγκαταστάσεων στη Δυτική όχθη και στη Γάζα.<br /><br /></div><div><b>Τα θρησκευτικά-εθνικιστικά κόμματα και οργανώσεις, που συγκροτούν την ευρύτερη δεξιά του εβραϊκού πολιτικού φάσματος, διατηρούν μια σκληρή γραμμή όσον αναφορά θέματα που σχετίζονται με τα σύνορα και την αραβοϊσραηλινή σύγκρουση. Έχουν συμμαχήσει με το Λικούντ. Αν και το Εργατικό Κόμμα είχε υποστηρίξει την εβραϊκή εγκατάσταση στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, μια βασική διαφορά ήταν η επιθυμία να γίνει μια χωροταξική ρύθμιση με τους Παλαιστίνιους προκειμένου να λυθεί η κρίση. Το Λικούντ και οι σύμμαχοί του αντιτίθενται σε κάθε μορφή αποχώρησης από τα εδάφη στα οποία βρίσκονται. Στα 1977, το Λικούντ κέρδισε τις εκλογές και για πρώτη φορά έχασε το Εργατικό Κόμμα που κυβερνούσε τη χώρα συνεχώς από την ανεξαρτησία. Από τότε το Λικούντ και το Εργατικό Κόμμα διαδέχονται το ένα το άλλο σαν κυβερνώντα κόμματα, ενώ κάποιες φορές δημιούργησαν κυβέρνηση συνεργασίας, όταν κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να κερδίσει μια ξεκάθαρη εκλογική νίκη.</b><br /><br /></div><div>Μια μειονότητα Εβραίων ανήκει στον ευρύτερο χώρο της σιωνιστικής αριστεράς ο οποίος δημιούργησε μια πολιτική συμμαχία, γνωστή ως Meretz. Το Μερέτζ συχνά συμμετέχει στις κυβερνήσεις που προέρχονται από το εργατικό κόμμα. Οι αριστεροί σιωνιστές είναι αδιαπραγμάτευτοι σε ό,τι αφορά στη διατήρηση του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους, αλλά τείνουν να είναι πιο διαλλακτικοί από το Εργατικό Κόμμα για συμβιβασμούς στα εδαφικά ζητήματα, ενώ δείχνουν μεγαλύτερη συμπάθεια στη παλαιστινιακή διεκδίκηση για ένα αυτόνομο κράτος. Μια πολύ μικρή μειονότητα ακρο-αριστερών Εβραίων αυτοχαρακτηρίζονται ως μη σιωνιστές και αντίθετοι στον σιωνισμό. Μερικοί από αυτούς φαντάζονται Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους να ζουν μαζί στο ίδιο κράτος με τα ίδια δικαιώματα για όλους τους πολίτες ενώ άλλοι προπαγανδίζουν τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους σε όλη τη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας.<br /><br /><b><span style="background-color: #f3f3f3; color: red;">*Κείμενο που δημοσιεύθηκε στο Middle East Report και είναι απόσπασμα από το βιβλίο των Ίσραελ Σαχάκ και Νόρτον Μεζβίνσκυ, Jewish Fundamentalism in Israel, Pluto Press, Λονδίνο 1999, σσ. 58-62. Στα ελληνικά δημοσιεύτηκε στο βιβλίο <a href="https://enalekdoseis.gr/?product=%ce%b5%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%af%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%bd%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%ce%bf%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%ce%b9%cf%89%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%8d-%cf%83%cf%85%ce%bb%ce%bb%ce%bf">Εβραίοι εναντίον του Σιωνισμού</a>, Εναλλακτικές Εκδόσεις. </span></b></div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-36116560332839480452023-09-30T12:59:00.000+03:002023-09-30T12:59:20.943+03:00Τότε και τώρα: Οι τρεις «παράπλευρες απώλειες» των ρωσοτουρκικών αρραβώνων<b><i><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiySFsN8qbrGtVQ-fX93pasUc0PuMeH0ArQDD5irni1YyLVN1uqYyFHWRyLYDus9mkG0hPoa714T-PysK7d4KKOeWKVqh4r7F-go2xzhIiAN1xS_bhdzY0rjIxAzlS3T_OiLQQGAYvP__u4D93Hx1c5sSUIR1DlMD8WsIyRjdReA2fWuuXocStWd1kYUafk/s564/%CF%82%CE%B52%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="446" data-original-width="564" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiySFsN8qbrGtVQ-fX93pasUc0PuMeH0ArQDD5irni1YyLVN1uqYyFHWRyLYDus9mkG0hPoa714T-PysK7d4KKOeWKVqh4r7F-go2xzhIiAN1xS_bhdzY0rjIxAzlS3T_OiLQQGAYvP__u4D93Hx1c5sSUIR1DlMD8WsIyRjdReA2fWuuXocStWd1kYUafk/w400-h316/%CF%82%CE%B52%CF%82.jpg" width="400" /></a></div><br />Του Νικόλα Δημητριάδη<br /></span></i></b><br /><b>Καθώς παρακολουθούμε από το 2020 την εθνοκάθαρση των Αρμενίων στο Νανγκόρνο Καραμπάχ, υπό την υψηλή εποπτεία της Ρωσίας και της Τουρκίας, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε τι συνέβη στα ίδια μέρη πριν από έναν αιώνα, την πρώτη, δηλαδή, φορά που δημιουργήθηκε μία ρωσοτουρκική συμμαχία.<br /></b><br />Η Αρμενία, όπως και το Αζερμπαϊτζάν, απέκτησαν την ανεξαρτησία τους από τη Ρωσία το 1918, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόβσκ, πριν οι μπολσεβίκοι υιοθετήσουν την αυτοκρατορική πολιτική των προκατόχων τους και επανακαταλάβουν τις βραχύβιες αυτές δημοκρατίες το 1920.<br /><br /><b>Στα δύο χρόνια που κράτησε η ανεξαρτησία της, και ενώ η συνθήκη των Σεβρών προέβλεπε τη δημιουργία μίας «Μεγάλης Αρμενίας» (που θα περιελάμβανε τα λεγόμενα «αρμενικά βιλαέτια» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), οι Αρμένιοι βρισκόταν σε διαρκείς μάχες, τόσο με το Αζερμπαϊτζάν, όσο και με τους κεμαλικούς. Εν τέλει, δέχθηκαν και την επίθεση του Κόκκινου Στρατού και τον Δεκέμβριο του 1920 η απομονωμένη Αρμενία ανακηρύχθηκε «Σοβιετική Δημοκρατία».<br /></b><br />Τον επόμενο χρόνο, η «Συμφωνία της Μόσχας» μεταξύ Κεμάλ και Λένιν, καθώς και η «Διάσκεψη του Καρς», οριοθέτησαν τα σύνορα των κρατών της περιοχής, καθορίζοντάς τα μέχρι σήμερα. Ο ρωσοτουρκικός αρραβώνας απαίτησε κατ’ αρχήν τη θυσία της Αρμενίας: Οι μεγάλες αρμενικές επαρχίες του Καρς και του Αρδαχάν δόθηκαν ως προίκα στην Τουρκία. Οι δύο αυτές επαρχίες ήταν πριν τον πόλεμο τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ο πληθυσμός τους δε ήταν στη συντριπτική του πλειοψηφία αρμενικός. Παρ’όλα αυτά, δόθηκαν από τους Ρώσους στην Τουρκία, για να ακολουθήσει, ασφαλώς, η συνηθισμένη διαδικασία: εθνοκάθαρση του εγχώριου στοιχείου, εποικισμός, βίαιη τουρκοποίηση (όπως συνέβη, και συμβαίνει ακόμη, σε όλα τα μέρη που πάτησε πόδι η Τουρκία: Αλεξανδρέτα, κατεχόμενα Κύπρου, βόρεια Συρία κ.λπ.)<br /><br /><b>Οι επαρχίες του Καρς και του Αρδαχάν μάς υπενθυμίζουν πως ο δήθεν «εθνικοαπελευθερωτικός», «αντιμπεριαλιστικός» και «αντιαποικιακός» αγώνας των Τούρκων υπό τον Κεμάλ δεν περιορίστηκε μόνο στην απόπειρα διατήρησης των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη γενοκτονία του χριστιανικού πληθυσμού της. Περιελάμβανε επίσης και την (ιμπεριαλιστικότατη!) κατάκτηση ξένων εδαφών, με αλλοεθνείς πληθυσμούς.<br /></b><br />Από την άλλη, των ρωσοτουρκικών συμφωνιών εκείνων επωφελήθηκε αναλόγως και το Αζερμπαϊτζάν, που έλαβε τον θύλακα του Νανγκόρνο Καραμπάχ. Εκεί οι πλειοψηφούντες Αρμένιοι συγκρούονταν με τους Αζέρους από το 1918, μέχρι που κατελήφθη η περιοχή το 1920 από τον Κόκκινο Στρατό (ο οποίος, όπως και σήμερα, παρίστανε την «ειρηνευτική δύναμη»). Επίσης οι Αζέροι έλαβαν και την αυτόνομη επαρχία του Ναχιτσεβάν, αποκτώντας έτσι κοινά σύνορα με τους κεμαλικούς. Από τη μια στιγμή στην άλλη, λοιπόν, οι Αρμένιοι γνώρισαν τη Γενοκτονία, τον εδαφικό ακρωτηριασμό και την απώλεια της ανεξαρτησίας τους, συνθλιβόμενοι ανάμεσα στους δύο κατακτητές τους.<br /><br /><b>Όπως βλέπουμε, οι σημερινές εξελίξεις στην Αρμενία έχουν τις ρίζες τους στον πρώτο εκείνο ρωσοτουρκικό αρραβώνα. Σήμερα, με τον δεύτερο αρραβώνα εν εξελίξει, Τούρκοι και Αζέροι βρήκαν την ευκαιρία να πάνε ένα βήμα παραπέρα, στη διαχρονική προσπάθειά τους να εξαλείψουν κομμάτι-κομμάτι τον «ενοχλητικό» αρμενικό παράγοντα. Όσο για τη Ρωσία, το πράσινο φως που άναψε για το ξερίζωμα των Αρμενίων από το Νανγκόρνο Καραμπάχ δείχνει ότι επιθυμεί να μετατρέψει την Αρμενία σε έναν «σύμμαχο» ηττημένο, αδύναμο και απόλυτα εξαρτημένο από αυτήν. Έτσι υποθέτει ότι η Αρμενία θα σταματήσει να αλλοιθωρίζει προς τη Δύση και θα προστεθεί στη μακρά σειρά των διαλυμένων κρατών, προτεκτοράτων, κρατιδίων και κατεχόμενων εδαφών που συναπαρτίζουν σήμερα τον περίφημο «Ρωσικό Κόσμο», μαζί με τη Λευκορωσία, την Αμπχαζία, την Οσσετία, τη «Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονμπάς» κ.ά.<br /></b><br />Ο πρώτος εκείνος ρωσοτουρκικός αρραβώνας είχε βέβαια και άλλες παράπλευρες απώλειες. Όλοι γνωρίζουμε το πόσο καθοριστική υπήρξε για τη Μικρασιατική Καταστροφή η ρωσική στρατιωτική και οικονομική συνδρομή στον Κεμάλ. Εξίσου καθοριστική υπήρξε και για την αποτυχία του ποντιακού αντάρτικου. Μάταια περιμέναν οι Έλληνες αντάρτες στήριξη από τους «ομόδοξους αδελφούς». Στέλνανε αποστολές στη Ρωσία για να ζητήσουν βοήθεια και οι Ρώσοι τούς συνελάμβαναν και τους παρέδιδαν στους Τούρκους για να τους εκτελέσουν.<br /><br /><b>Υπήρξε, όμως, και μία τρίτη παράπλευρη απώλεια, πιο παράδοξη. Μαζί με τους «ομόδοξους αδελφούς», ο Κεμάλ απαίτησε ως προίκα και τους… ιδεολογικούς αδελφούς! Έτσι, έναν μήνα πριν υπογράψει τη συμφωνία με τους μπολσεβίκους, ο Κεμάλ συνέλαβε την ηγεσία του Τουρκικού Κομμουνιστικού Κόμματος, τους έβαλε όλους σε ένα πλοίο και το έστειλε αύτανδρο στον πάτο της Μαύρης Θάλασσας, ανοιχτά της Τραπεζούντας. Η ανίερη συμμαχία μπορούσε τώρα να συνεχίσει απρόσκοπτα.<br /></b><br />Οι μπολσεβίκοι εξήγησαν στους επιζήσαντες «συντρόφους» του ΚΚΤ, πως όφειλαν να παραμερήσουν την «προλεταριακή επανάσταση» για χάρη της… ρεάλ πολιτίκ. Οι οδηγίες από τη Μόσχα έλεγαν ότι οι συνθήκες στην Τουρκία δεν ήταν ακόμη κατάλληλες για την «κομμουνιστική υπόθεση». Όφειλαν, συνεπώς, να συμβάλουν πρώτα στο να σταθεί το τουρκικό κράτος τα πόδια του και να κάνουν… υπομονή, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή «θα έρθει και η ώρα τους».<br /><br /><b>Κάτι τέτοιες νουθεσίες υποθέτουμε θα έχουν και σήμερα οι Ρώσοι για τους εν Ελλάδι οπαδούς τους, που βλέπουν με παράπονο το «ξανθό γένος» να εναγκαλίζεται όλο και πιο σφιχτά με την Τουρκία και το ισλάμ.<br /><br />Πηγή: <a href="https://ardin-rixi.gr/archives/252976" style="background-color: #cccccc;"><span style="color: #990000;">Εφημερίδα </span><span style="color: black;">ΡΗΞΗ</span></a></b>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-73691605810392275482023-09-08T14:10:00.003+03:002023-09-08T14:16:40.260+03:00Γιατί πνίγηκε η Μαγνησία και γιατί πνιγόμαστε γενικά!<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbkxV8swzRmOWbYv4H8Ukcy5y-XMzcTFl6KpZDupBM2eObGqayt57_UgNF-EZzxjJoec55jM9quC1hty46oai2C2Sjo_9zu3J2cEo9o29siSm49bwgRfJkOJHAp8dSXGrhvp6H9-YFFiV0K7nYQOmQyd_czSaxAdm8Il8toLjzdOl6I0mNAZ_HkQ5OFTHv/s14555/%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%91%20%CE%9D%CE%95%CE%A1%CE%91%20%CE%93%CE%95%CE%A6%CE%A5%CE%A1%CE%91%20(1).jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="9696" data-original-width="14555" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbkxV8swzRmOWbYv4H8Ukcy5y-XMzcTFl6KpZDupBM2eObGqayt57_UgNF-EZzxjJoec55jM9quC1hty46oai2C2Sjo_9zu3J2cEo9o29siSm49bwgRfJkOJHAp8dSXGrhvp6H9-YFFiV0K7nYQOmQyd_czSaxAdm8Il8toLjzdOl6I0mNAZ_HkQ5OFTHv/w400-h266/%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%91%20%CE%9D%CE%95%CE%A1%CE%91%20%CE%93%CE%95%CE%A6%CE%A5%CE%A1%CE%91%20(1).jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: red;"><b>Η γέφυρα στα Καλά Νερά Μαγνησίας που κατέρρευσε</b><br /></span></td></tr></tbody></table><br /><b>Συγκλονιστικές εικόνες βλέπουμε αυτές τις μέρες στις οθόνες μας από την ασύλληπτη καταστροφή στον Βόλο, στα χωριά του Πηλίου, στην Μαγνησία γενικότερα και δυστυχώς οι περιοχές που έχουν θέματα συνεχώς αυξάνονται (Σποράδες, Εύβοια, Καρδίτσα, Τρίκαλα, Αττική κ.α.). Το γεγονός είναι ακόμα σε εξέλιξη και ευχόμαστε πραγματικά να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα σε αυτόν τον έρημο τόπο. Με κάθε σεβασμό στους ανθρώπους που επλήγησαν και στους ανθρώπους που παλεύουν για την διάσωση και φροντίδα τους γράφουμε αυτό το σύντομο άρθρο για να βοηθήσουμε στο να επικεντρωθεί η προσοχή ως προς το τι φταίει, στις πραγματικές αιτίες του φαινομένου και όχι στις επίπλαστες που χρησιμοποιούν ως άλλοθι οι αρχές. Όπως πάντα θα χρησιμοποιήσουμε διαχρονικές αεροφωτογραφίες, επίγειες αυτοψίες και την επιστημονική εμπειρία των ειδικών, μα πάνω από όλα την κοινή λογική. Πάμε να δούμε λοιπόν γιατί πνίγηκε η Μαγνησία και γιατί πνιγόμαστε γενικά!</b><br /><br /><b><span style="color: #660000; font-size: medium;">Πρώτη φορά ξανάγινε στον Βόλο - Η περίπτωση του ρέματος του Κραυσίδωνα<br /></span></b><br /><b>Ο Βόλος και το ποτάμι του που περνάει από το κέντρο του, ο Κραυσίδωνας ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης πριν μερικές μέρες στα ΜΜΕ. Στο ίδιο έργο θεατές, ακούμε ξανά τα ίδια αφηγήματα, τα ίδια ρεπορτάζ, τις ίδιες δικαιολογίες. Έβρεξε πολύ, ακραία καιρικά φαινόμενα, δεν είχαν γίνει τα αντιπλημμυρικά έργα, οι καθαρισμοί των ρεμάτων κτλ κτλ. <br /></b><br /><b>Δηλαδή μας λένε ότι είτε φταίει ο καιρός, είτε τα έργα που δεν έχουν γίνει από την άλλη. <br /></b><br /><b>- Όχι ότι στις εκβολές οι προηγούμενοι επέλεξαν να φτιάξουν το λιμάνι του Βόλου και επειδή δεν βόλευε το ποτάμι που πήγαινε προς τα ανατολικά το πήγαμε προς τα δυτικά με μια στροφούλα κιόλας λίγο πριν τις εκβολές<br />- Όχι ότι οι εκβολές από 240 μέτρα πλάτος το 1945 έχουν σήμερα 40 μέτρα πλάτος!!! (συνημμένη φωτογραφία για τους δύσπιστους)<br />- Όχι ότι όλα τα ρέματα της πόλης είναι καναλοποιημένα, ευθυγραμμισμένα και μπετοποιημένα <br />- Όχι ότι η αντιπλημμυρική προστασία του Περιφερειακού δρόμου της πόλης είναι ανεπαρκής για τέτοιες περιπτώσεις και λειτουργεί πρακτικά σαν τάπα.<br />- Όχι ότι δεν καθαρίζονται ποτέ τα φρεάτια και τα μπάζα από τα ρέματα παρά μόνο εξαφανίζουμε την μόνη δικλίδα ασφαλείας για την αντιπλημμυρική προστασία μιας περιοχής, την αυτοφυή βλάστηση.</b><div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsZmydDs93m_GdoOdxe1pyfScaZnU7gu_EDuMarlIV_td1f-B4IKlrtAOVvypHBYWd8N-ebE6DQGMOcDr_a1g4wzQgfZnzWaCiaHoXPsz7Y488Xn4hMJv2QAjsRU9jq4TvMuqhktp7mvJEEndzgBuLSdqU-7oFCC49uAI4nKXG3dcMvglcxm1mlJSUkss1/s1680/VOLOS2.JPG" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #ff8b18; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none;"><img border="0" data-original-height="817" data-original-width="1680" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsZmydDs93m_GdoOdxe1pyfScaZnU7gu_EDuMarlIV_td1f-B4IKlrtAOVvypHBYWd8N-ebE6DQGMOcDr_a1g4wzQgfZnzWaCiaHoXPsz7Y488Xn4hMJv2QAjsRU9jq4TvMuqhktp7mvJEEndzgBuLSdqU-7oFCC49uAI4nKXG3dcMvglcxm1mlJSUkss1/w400-h194/VOLOS2.JPG" style="border: 0px; height: inherit; max-width: 100%;" width="400" /></a></div><b><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red; font-size: x-small;">Στις αεροφωτογραφίες του Κτηματολογίου φαίνονται σε εικόνα όσα γράφτηκαν παραπάνω. Με μπλε η κοίτη του ποταμού με κίτρινο και πράσινο περίγραμμα η περιοχή των εκβολών το 1945 αριστερά (240 μέτρα) και το 2015 δεξιά (40 μέτρα).</span></b></div></b><div><br /></div><b>Είδαμε έξαλλο τον Δήμαρχο Βόλου να φωνάζει να μείνουν μέσα οι κάτοικοι γιατί το ρέμα θα πλημμυρίσει. Βέβαια είναι σίγουρο ότι το επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο θα ψηφίσει υπέρ μιας ακόμα καναλοποίησης ποταμού, μιας ακόμα τσιμεντοποίησης στο όνομα της κλιματικής κρίσης. Αυτό είναι το πλάνο των αρχών πλέον. Στις φωτιές τρέχουμε μακριά από το σπίτι μας και στις πλημμύρες μένουμε μέσα και ρίξε τσιμέντο μάστορα.</b><br /><br /><b><span style="color: #660000;"><span style="font-size: medium;">Πρώτη φορά ξανάγινε στον Βόλο - Η περίπτωση του ρέματος του Ξηριά</span><br /></span></b><br /><b>Μιας και η βροχή από χτες έφτασε και στην Αθήνα και ο καθένας πλέον έχει επίκαιρη την αίσθηση της βροχής (και ενός ποταμού στον δρόμο του και μιας λίμνης στο μπαλκόνι του) ας δούμε το ρέμα Ξηριά του Βόλου, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο της περιοχής. Όπως γράψαμε και για τον Κραυσίδωνα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, ακούμε ξανά τα ίδια αφηγήματα, τα ίδια ρεπορτάζ, τις ίδιες δικαιολογίες. Έβρεξε πολύ, ακραία καιρικά φαινόμενα, δεν είχαν γίνει τα αντιπλημμυρικά έργα, οι καθαρισμοί των ρεμάτων κτλ κτλ. </b><br /><br /><b>Δηλαδή μας λένε πάλι ότι φταίει ο καιρός, το νερό, το ρέμα, τα έργα που δεν έχουν γίνει. <br /></b><br /><b>- Όχι ότι στις εκβολές και αυτού του ρέματος οι προηγούμενοι επέλεξαν να αλλάξουν τις χρήσεις γης και εκεί που ήταν υγρότοπος να γίνει μπαζότοπος, πάρκινγκ και λιμάνι<br />- Όχι ότι οι εκβολές από 640 μέτρα πλάτος το 1945 έχουν σήμερα 40 μέτρα πλάτος! (συνημμένη φωτογραφία για τους δύσπιστους)<br />- Όχι ότι όλα τα ρέματα της πόλης είναι καναλοποιημένα, ευθυγραμμισμένα και μπετοποιημένα <br />- Όχι ότι όλα τα έργα που ονομάζονται αντιπλημμυρικά και γίνονται και στον Βόλο είναι μιας παρωχημένης αντίληψης του περασμένου αιώνα που μας οδήγησε να βλέπουμε τέτοιες εικόνες. Δρόμους να γίνονται ποτάμια, αφού πρώτα βέβαια κάναμε τα ποτάμια δρόμους.</b><div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHqMB-X3Wiu4U230bDRI6QLqkMgJtFOJxsJpnHYExkW9zVbmpyV7CSQzl0XvMAyjrE7_oEVE3Fa7bEcjwdHnr5GgMh0BRMqGn_JLaD-QaroAe75YrdOX_13nl0Fb1o7yWYMbwvNryXN9mfuZ6AJvYd48QyjWlbdzTVyu4J4vEB4qNmZSEzDO7XSvmyB3Ch/s1912/%CE%BE%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82.jpg" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #ff8b18; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none;"><img border="0" data-original-height="935" data-original-width="1912" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHqMB-X3Wiu4U230bDRI6QLqkMgJtFOJxsJpnHYExkW9zVbmpyV7CSQzl0XvMAyjrE7_oEVE3Fa7bEcjwdHnr5GgMh0BRMqGn_JLaD-QaroAe75YrdOX_13nl0Fb1o7yWYMbwvNryXN9mfuZ6AJvYd48QyjWlbdzTVyu4J4vEB4qNmZSEzDO7XSvmyB3Ch/w400-h196/%CE%BE%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82.jpg" style="border: 0px; height: inherit; max-width: 100%;" width="400" /></a></div><b><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red; font-size: x-small;">Στις αεροφωτογραφίες του Κτηματολογίου φαίνονται οι εκβολές του Ξηριά το 1945 (αριστερά 640 μέτρα) και σήμερα (δεξιά 40 μέτρα).</span></b></div></b><br /><b><span style="color: #660000;">Η κατάρρευση της γέφυρας των Καλών Νερών</span></b><div><b><br /></b></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX4RHBU9-G2_xMkhmq3nyaLhau8ZOGSGmEkZKsfo6V1zN5xdaDV4whQ8lAVaH7ICcGPb8tWW9aaa9sIBAUPDnzRS4YoBiwebY-MBM5eQ9ETkVDtc9MOlHBrYQQdbvJ5wpfKH-wEr5Pmy2KHd14PKL8H4XFis8xg-TARO9boeIWoD4I00JrRthfkAUnxMrs/s14555/5962765.jpg" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #ff8b18; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none;"><img border="0" data-original-height="9696" data-original-width="14555" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX4RHBU9-G2_xMkhmq3nyaLhau8ZOGSGmEkZKsfo6V1zN5xdaDV4whQ8lAVaH7ICcGPb8tWW9aaa9sIBAUPDnzRS4YoBiwebY-MBM5eQ9ETkVDtc9MOlHBrYQQdbvJ5wpfKH-wEr5Pmy2KHd14PKL8H4XFis8xg-TARO9boeIWoD4I00JrRthfkAUnxMrs/w400-h266/5962765.jpg" style="border: 0px; height: inherit; max-width: 100%;" width="400" /></a></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red; font-size: x-small;">Η γέφυρα στα Καλά Νερά Μαγνησίας που κατέρρευσε</span></b></div><div style="text-align: center;"><br /></div><b>Είδαμε και την κατάρρευση μιας ακόμα γέφυρας που απέκοψε όλο το Νότιο Πήλιο από την υπόλοιπη Μαγνησία, στα Καλά Νερά. Εμείς ως δύσπιστοι πήγαμε πάλι να δούμε τις αεροφωτογραφίες αυτούς τους αδιάψευστους μάρτυρες και βρήκαμε πάλι το τι επεμβάσεις έχουν κάνει οι άνθρωποι τόσο ανάντι όσο κατάντι της γέφυρας. Ας το δούμε.<br /><br />Στις πρώτες αεροφωτογραφίες φαίνεται η ευρύτερη περιοχή του ρέματος στο ύψος της γέφυρας τόσο πάνω προς το βουνό (ανάντι) όσο και κάτω προς την θάλασσα (κατάντι). Με κίτρινη γραμμή αριστερά είναι η ιστορική κοίτη του ποταμού, το 1945 και δεξιά με πράσινο η ίδια κοίτη στην σημερινή πραγματικότητα.</b></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaS-wMUkWln6lLv92CUyTVKjms7oqcaJvvaHAvO5qrxFayPvbDmvdHZV0CPZt4GfH4gg3G_ltpjHL_1r7dqWnA_3lEJoCJjgAUDF12rmc7TtYBZZVG1Dk7DoGg6P40R9HXWmKAXv5NDoh88aVUxj3R4Z3okpsIx6s9iTFQ28SMgrXnNudibPW8tEstjMl6/s1680/%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%91%20%CE%9D%CE%95%CE%A1%CE%91%20%CE%93%CE%95%CE%A6%CE%A5%CE%A1%CE%91%20(1).png" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #ff8b18; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none;"><img border="0" data-original-height="846" data-original-width="1680" height="201" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaS-wMUkWln6lLv92CUyTVKjms7oqcaJvvaHAvO5qrxFayPvbDmvdHZV0CPZt4GfH4gg3G_ltpjHL_1r7dqWnA_3lEJoCJjgAUDF12rmc7TtYBZZVG1Dk7DoGg6P40R9HXWmKAXv5NDoh88aVUxj3R4Z3okpsIx6s9iTFQ28SMgrXnNudibPW8tEstjMl6/w400-h201/%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%91%20%CE%9D%CE%95%CE%A1%CE%91%20%CE%93%CE%95%CE%A6%CE%A5%CE%A1%CE%91%20(1).png" style="border: 0px; height: inherit; max-width: 100%;" width="400" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="color: red; font-size: x-small; font-weight: bold;">Η ευρύτερη περιοχή του ρέματος στο ύψος της γέφυρας των Καλών Νερών</span></div><br /><b>Διαπιστώνουμε λοιπόν πως τόσο στις εκβολές όσο και πριν την γέφυρα έχουν γίνει επικίνδυνες παρεμβάσεις, που αλλοίωσαν τη φυσική πραγματικότητα και τις ιστορικές διαστάσεις του ρέματος και που οδήγησαν στην κατάρρευση της σε συνδυασμό φυσικά με το απίστευτα πολύ νερό που έπεσε. Αλλά το σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι δεν ευθύνεται το πολύ νερό, κάτι που θα βόλευε πολλούς να ισχύει. Ας το δούμε όμως ακόμα πιο αναλυτικά. Πάμε στις εκβολές.</b><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiypdxS142qKueut_xcrvx7Fi5RjBK2_LfDn423gAfHldnBOLHcyDn9ccQRf9psjXE8J5D-r87DGmzEP7qu3WCaHRPxZwf5lbK-7Hhdz8ot9VI3Af0l52nZ7V0G_d_KXqBXYNtxjtW3aavY1AqWWLXNLTfoEp7VRPX8ukbepvxlEW170DtJE0SYqiZNVMu/s1680/%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%91%20%CE%9D%CE%95%CE%A1%CE%91%20%CE%93%CE%95%CE%A6%CE%A5%CE%A1%CE%91%20(2).png" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #ff8b18; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none;"><img border="0" data-original-height="849" data-original-width="1680" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiypdxS142qKueut_xcrvx7Fi5RjBK2_LfDn423gAfHldnBOLHcyDn9ccQRf9psjXE8J5D-r87DGmzEP7qu3WCaHRPxZwf5lbK-7Hhdz8ot9VI3Af0l52nZ7V0G_d_KXqBXYNtxjtW3aavY1AqWWLXNLTfoEp7VRPX8ukbepvxlEW170DtJE0SYqiZNVMu/w400-h203/%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%91%20%CE%9D%CE%95%CE%A1%CE%91%20%CE%93%CE%95%CE%A6%CE%A5%CE%A1%CE%91%20(2).png" style="border: 0px; height: inherit; max-width: 100%;" width="400" /></a></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red; font-size: x-small;">Οι εκβολές του ρέματος στα Καλά Νερά</span></b></div><div style="text-align: center;"><br /></div><b>Στις προηγούμενες αεροφωτογραφίες φαίνεται ότι οι εκβολές σχημάτιζαν ένα δέλτα το 1945 (εικόνα αριστερά) και σήμερα είναι ευθυγραμμισμένες σε μια διευθετημένη κοίτη (εικόνα δεξιά). Επομένως το νερό που κατέβηκε βρήκε μια τάπα εκεί, που σημαίνει ότι το νερό στην κοίτη αυξήθηκε γιατί δεν μπορούσε να βρει εύκολη διέξοδο. Ας δούμε όμως τι έχει συμβεί και ανάντι της γέφυρας.</b><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi04Yj5x6mKoFJdeRIPUerEQpEmYLb_oNaBr7l3pcGDQMDkuT0gGCHz24MpcE1pgJp24Val1sa1Lezcx3GRi6PALaODmSTyptHnq-DGFULx0WldDkWn9DL6ODgwx7jFqNvaPpthzmvjyyMsZAAdSBlB0Peebewki9jsTxDDvx81yZpHs2eqAUhmtP5rdtcb/s1680/%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%91%20%CE%9D%CE%95%CE%A1%CE%91%20%CE%93%CE%95%CE%A6%CE%A5%CE%A1%CE%91%20(4).png" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #ff8b18; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none;"><img border="0" data-original-height="851" data-original-width="1680" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi04Yj5x6mKoFJdeRIPUerEQpEmYLb_oNaBr7l3pcGDQMDkuT0gGCHz24MpcE1pgJp24Val1sa1Lezcx3GRi6PALaODmSTyptHnq-DGFULx0WldDkWn9DL6ODgwx7jFqNvaPpthzmvjyyMsZAAdSBlB0Peebewki9jsTxDDvx81yZpHs2eqAUhmtP5rdtcb/w400-h203/%CE%9A%CE%91%CE%9B%CE%91%20%CE%9D%CE%95%CE%A1%CE%91%20%CE%93%CE%95%CE%A6%CE%A5%CE%A1%CE%91%20(4).png" style="border: 0px; height: inherit; max-width: 100%;" width="400" /></a></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red; font-size: x-small;">Ανάντι της γέφυρας των Καλών Νερών</span></b></div><br /><b>Εδώ τώρα παρατηρούμε πως ανάντι της γέφυρας το ποτάμι το 1945 έκανε μια στροφή και αμέσως μετά σχημάτιζε δυο κοίτες με νησίδα στην μέση (εικόνα αριστερά). Δεξιά βλέπουμε ότι σήμερα έχει μπαζωθεί το μισό, η νησίδα έχει εξαφανιστεί και παραμένει μόνο μια κοίτη. Επομένως ο τεράστιος όγκος νερού που κατέβηκε πέρασε από ένα στενό σημείο με αποτέλεσμα να αυξηθεί η ταχύτητα ροής του νερού.<br /><br />Ο συνδυασμός αυτών των δύο περιπτώσεων, στένωμα στην κοίτη τόσο ανάντι όσο και κατάντι της γέφυρας οδήγησαν στην κατακόρυφη αύξηση τόσο της ταχύτητας του νερού όσο και του όγκου που έπρεπε να περάσει από την γέφυρα με αποτέλεσμα η γέφυρα να μην αντέξει, σε τέτοιες πιέσεις.<br /><br />Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι και αυτή η γέφυρα έπεσε όχι γιατί έβρεξε πολύ αλλά γιατί έβρεξε πολύ σε μια περιοχή που ο άνθρωπος έκανε λανθασμένες επεμβάσεις στον χώρο του ρέματος.<br /></b><span style="font-size: medium;"><br /></span><b><span style="color: #660000;"><span style="font-size: medium;">Μα ποια είναι η λύση;</span><br /></span></b><br /><b>Η μόνη λύση είναι να επαναφέρουμε τον χώρο που πήραμε από τα ρέματα στα ρέματα. Το νερό θέλει τον χώρο που του πήραμε. Δεν θέλει άλλα τσιμέντα, άλλα συρματοκιβώτια άλλες κοπές δέντρων και καθαρισμούς αυτοφυούς βλάστησης. Θέλει χώρο. Θέλει έργα διαχείρισης πλημμυρών σύμφωνα με την τρέχουσα επιστημονική πραγματικότητα (<a href="https://geomythiki.blogspot.com/2018/09/blog-post_13.html">φυσική μηχανική</a>) και όχι αντιπλημμυρικά έργα όπως τα κάναμε 50 χρόνια πριν. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες και συνυπευθυνότητα στα εγκλήματα που γίνονται.</b><br /><br /><b><span style="color: #660000;"><span style="font-size: medium;">Καλά τα λες εσύ αλλά δεν έχουμε λεφτά (το κόστος για τα κατάλληλα έργα ως δικαιολογία απραξίας)</span><br /></span></b><br /><b>Όπως γράφει και ο φίλος και ειδικός από την WWF Θάνος Γιαννακάκης "Και να μην λάβουμε υπόψη τις ανθρώπινες απώλειες, ούτως ή άλλως η ιστορία και οι υπεύθυνοι έχουν δείξει ότι ουδόλως ενδιαφέρονται για το πόσοι άνθρωποι θα πεθάνουν (π.χ. Τέμπη, Πύλος,, κ.α.) ... ας πάρουμε την οικονομική διάσταση που μάλλον ενδιαφέρει περισσότερο (δήλωση Π/Θ: "η οικονομική ανάπτυξη θα εξισορροπήσει την βαριά ατμόσφαιρα από τις πυρκαγιές"): Ο Ιανός το 2020 είχε στοιχίσει πάνω από 1 δις ευρώ, τώρα ποιος ξέρει πόσα παραπάνω θα στοιχίσει ο Daniel; Αντίστοιχα το κόστος στην οικονομία από τις φετινές πυρκαγιές θα ξεπεράσει τα 1.7 δισεκ ευρώ σύμφωνα με το Bloomberg. Φαίνεται λοιπόν ότι και αυτό το αφήγημα κάπου μπάζει...<br /><br />...Σύμφωνα με στοιχεία που παρατίθενται σε έκθεση του wwf το κόστος των πλημμυρών για την προηγούμενη 10ετια ανέρχονταν στα 3,5 δις., δηλαδή 350 εκ ανά έτος. Ο Ιανός στοίχισε πάνω από 1 δις μόνο στη Δ. Θεσσαλία (δεν έχω στοιχεία για Ιόνια και Φθιώτιδα) ενώ ανάλογα αν όχι περισσότερο θα στοιχίσει ο Daniel. Είμαστε ακόμα στην αρχή της δεκαετίας και πλησιάζουμε τα 3.5. Με τέτοιους ρυθμούς το 2030 οι πλημμύρες θα έχουν στοιχίσει πάνω από 10 δις. Τι στο καλό περιμένουμε για να δράσουμε..."</b><br /><br /><b><span style="color: #660000;"><span style="font-size: medium;">Ως επίλογος</span><br /></span></b><br /><b>Ας ξυπνήσουμε επιτέλους και ας διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Αγάπη για τον τόπο και αξιοπρέπεια για τους κατοίκους του. Αν δεν δει ο τόπος αυτός ανθρώπους με όραμα και αγάπη για τον τόπο και τον άνθρωπο τότε σε κάθε πλημμύρα θα ανακαλύπτουμε ότι πρώτη φορά ξανάγινε αυτό που ζήσαμε στην Μάνδρα, στην Κρήτη, στην Καρδίτσα, στην Εύβοια τώρα στον Βόλο και αύριο στην δική σας γειτονιά.<br /><br />Το κλίμα αλλάζει, εμείς;</b><br /><br /></div><div>ΠΗΓΗ: <a href="https://geomythiki.blogspot.com/2023/09/blog-post.html?spref=fb&fbclid=IwAR2KqWMspiARBawpUQaKwFmqXUmtOX0jgeLQ3re4ZdCgrI-UUuGj8bNB4XE" style="background-color: #eeeeee;"><b><span style="color: #783f04;">ΓΕΩΜΥΘΙΚΗ</span></b></a></div></div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-19518550534539667932023-08-11T14:03:00.002+03:002023-08-11T14:03:33.533+03:00Μετά είκοσι επτά έτη<b><i><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4Pm9I6v0S6ZLhgO70zJQKOBuNQQXvaXZdL7fqxHDt9RPHwf0zblSyrc_OKrD4uLKMzQDK0Ow8mO-OyvafiyxKRTBN3HyZ7d0qm5vwV-2U5kWKDV7iKxAFMaxi7NXKvpt8zxCE_IoLixwx-3hbQHPqFxHa5z4eOdpN7GVqd8RpPtGLkdDke97av_j5eMvf/s620/Tasos_Isaak-murdered.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="620" height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4Pm9I6v0S6ZLhgO70zJQKOBuNQQXvaXZdL7fqxHDt9RPHwf0zblSyrc_OKrD4uLKMzQDK0Ow8mO-OyvafiyxKRTBN3HyZ7d0qm5vwV-2U5kWKDV7iKxAFMaxi7NXKvpt8zxCE_IoLixwx-3hbQHPqFxHa5z4eOdpN7GVqd8RpPtGLkdDke97av_j5eMvf/w400-h294/Tasos_Isaak-murdered.jpg" width="400" /></a></div><br />Του Θανάση Τζιούμπα<br /></span></i></b><br /><span style="font-size: medium;"><b>Στις 10 Αυγούστου 1996, στις προβλήτες της Λεμεσού, συναντήθηκαν δύο αντιλήψεις για την ελευθερία:</b></span><br /><br /><b>Η πρώτη ήταν η συνέχεια των κινημάτων των μαθητών που έσπαγαν την πράσινη γραμμή για να φτάσουν στο εμβληματικό για την κυπριακή ιστορία Γυμνάσιο του Άγιου Κασσιανού ή του κινήματος “οι γυναίκες επιστρέφουν”. Ήταν τα κομμάτια εκείνα της κυπριακής κοινωνίας που έθεταν στο προσκήνιο την άρση της κατοχής μέσω της ειρηνικής επιστροφής στα κατεχόμενα, αμφισβητώντας τα αποτελέσματα δύο δεκαετιών “διαλόγου” όπως και της προτεραιότητας στο “κυπριακό θαύμα”, αμφισβητώντας επίσης και την μονοδιάστατη μεταβολή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε σημαία ευκαιρίας και υπεράκτιο φορολογικό παράδεισο αποστρέφοντας το βλέμμα από το κατοχικό συρματόπλεγμα.</b><br /><br />Η δεύτερη ήταν η “μπελ επόκ” της δεκαετίας του ‘90, όταν η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η αίσθηση του “τέλους της ιστορίας” αναγόρευσαν την ελευθερία σε ανεμπόδιστη κίνηση του δεξιού χεριού στην μανέττα του γκαζιού και τα άλογα του κινητήρα να καταβροχθίζουν χιλιόμετρα διακεκομμένης γραμμής στην άσφαλτο: “live free ride free” ήταν το σύνθημα της πορείας των μοτοσικλετιστών που οργάνωσε FEM (Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών).<br /><br /><b>Στόχος της συνάντησης η κατεχόμενη Κερύνεια, η διάσπαση του τελευταίου τείχους που πλήγωνε ευρωπαϊκό έδαφος.<br /></b><br />Η ιστορία της βίας όμως αποδείχθηκε ότι δεν έχει τελειώσει. Η πορεία προς την πράσινη γραμμή ματαιώθηκε μετά από τους εκβιασμούς και την κατατρομοκράτηση του δύσμοιρου προέδρου της διοργανώτριας Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών, ενώ οι Ευρωπαίοι συμμετέχοντες προσγειώθηκαν ανώμαλα στην καθ’ ημάς πραγματικότητα και βρέθηκαν σε καταστάσεις που δεν μπορούσαν ιδεολογικά και οργανωτικά να διαχειριστούν.<br /><br /><b>Έμεινε η οργή των πληβείων του κυπριακού “θαύματος”, των πολιτικά και κοινωνικά αποκλεισμένων που έβλεπαν την κατεχόμενη γη τους να τους χαμογελάει χωρίς να μπορούν να την αγγίξουν. Αυτή η οργή ξεχύθηκε ανοργάνωτη στο συρματόπλεγμα για να αντιμετωπίσει το οργανωμένο σχέδιο της κατοχής.<br /></b><br />Στις 11 Αυγούστου ο Τάσος Ισαάκ λυντσαρίστηκε από τους δολοφόνους του Ντεκτάς, και λίγες μέρες μετά, στις 15 ο Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε εν ψυχρώ, σκαρφαλωμένος στον ιστό της σημαίας του αίσχους στην Δερύνεια.<br /><br /><b>Θα περίμενε κανείς ότι αυτά τα γεγονότα θα αρκούσαν για να θέσουν το κυπριακό σε νέα τροχιά, το τέλος της αυταπάτης για μια συμφωνία τύπου “δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας”, την συνειδητοποίηση ότι “απελευθέρωση, η μόνη λύση” όπως έγραφε το πανό των κύπριων μοτοσικλετιστών.<br /></b><br />Όμως το κυπριακό και ελλαδίτικο πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε αρκετά ελαστικό για να απορροφήσει έναν τέτοιο κραδασμό. Οι αναταράξεις αμβλύνθηκαν και έσβησαν από την επικαιρότητα σαν αυγουστιάτικο μπουρίνι, όλα έμοιαζαν να επιστρέφουν στο ενύπνιο που αντιπαρέρχεται το προφανές: ότι η Τουρκία, είτε με την κεμαλική Τσιλέρ είτε με τον νεοοθωμανό σουλτάνο Ερντογάν δεν θα πάψει να επιχειρεί να καταπιεί σταδιακά τον ελληνισμό σε Κύπρο και Ελλάδα. Με την σκληρή ισχύ των όπλων όταν η πολιτική της αμφισβητείται από άοπλους διαδηλωτές ή με την ανατροπή των συσχετισμών ένοπλης δύναμης, με την ήπια ισχύ της διπλωματίας, της οικονομικής ανάπτυξης, της επιτήδειας εκμετάλλευσης της γεωστρατηγικής της θέσης στον χάρτη.<br /><br /><b>Υπάρχει μια θεμελιώδης ασυμμετρία ανάμεσα στο πως αντιμετωπίζει την ύπαρξη του ελληνισμού στην Κύπρο η Άγκυρα και η Αθήνα: Για την πρώτη, όπως το έχει διατυπώσει ο Νταβούτογλου, η κατοχή της Κύπρου είναι απαραίτητη για την μεσογειακή πολιτική της Τουρκίας, τόσο που ακόμη κι αν δεν υπήρχαν Τουρκοκύπριοι θα έπρεπε να εφευρεθούν. Για την δεύτερη το Κυπριακό είναι μια ενόχληση στο μικροελλαδικό της όραμα. Δεν είναι βέβαιο ότι η άρνηση του γεγονότος ότι, χωρίς την Κύπρο, ο Ελληνισμός δεν είναι παρά ένα ακόμη βαλκανικό κρατίδιο, είναι σύμπτωμα κακής εκτίμησης, άγνοιας ή συνειδητής επιλογής.<br /></b><br />Οκτώ χρόνια αργότερα παρ’ όλα αυτά, το καταστροφικό σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε με μεγάλη πλειοψηφία από τον κυπριακό λαό, παρά τις πιέσεις και τους εκβιασμούς του “διεθνούς παράγοντα” και του ενδοτικού κατεστημένου της ημεδαπής. Και σήμερα, μισόν σχεδόν αιώνα μετά την εισβολή, το πολιτικό δίπολο των ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ που καθόρισε τις εξελίξεις στο μοιάζει να έχει εξαντλήσει την δυναμική του στις κυπριακές εξελίξεις. Η Κύπρος μοιάζει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, έστω και με έναν δικό της ρυθμό.<br /><br /><b>Για την Αθήνα βέβαια η Κύπρος εξακολουθεί να βρίσκεται μακράν!<br /></b><br />Ήταν η θυσία των δύο νέων σπόρος που κάηκε σε άγονο έδαφος; Ή μήπως, όπως λέει ο ποιητής, κάπου “θάλλουν οι νεκροί, άνθη της αύριον”;Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-84145514089403097732023-07-28T15:37:00.012+03:002023-07-28T15:39:07.377+03:00Τα Μπέριεφ ή αλλιώς "στη Μόσχα αδερφές μου..."<b><i><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjJOQhpu-i82pfI87n0u3y11O_C-pnJkuT9rPOUWNhYLYQsvdttvdO2I3QuYsfh-BMuNGTLJNZm12IeWX1sHHP7uQQiGkjWAem2TFi0QLPZ2yNfJQFOm9NG8iSUTVRB2lOm-tS2cf9ENeSQOYCzwvA1CZdRWNnVqu5rFdD-wDSpm6sC7odK74OYhz1z5TY/s111/10300038_10152363711303186_3859528145076806873_n.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="111" data-original-width="104" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjJOQhpu-i82pfI87n0u3y11O_C-pnJkuT9rPOUWNhYLYQsvdttvdO2I3QuYsfh-BMuNGTLJNZm12IeWX1sHHP7uQQiGkjWAem2TFi0QLPZ2yNfJQFOm9NG8iSUTVRB2lOm-tS2cf9ENeSQOYCzwvA1CZdRWNnVqu5rFdD-wDSpm6sC7odK74OYhz1z5TY/s16000/10300038_10152363711303186_3859528145076806873_n.jpg" /></a></div>Του Γιώργου Ρακκά</span></i></b><br /><br /><span style="color: #990000; font-size: medium;"><i> Τα Μπέριεφ ή αλλιώς "στη Μόσχα αδερφές μου..."/ο Ερντογάν στη Ρόδο/ η αναγκαία προσέγγιση με την Ανατολική Ευρώπη και η ζητούμενη παραγωγή εγχώριων πυροσβεστικών μέσων.</i></span><br /><b><br /></b><div><b>Εδώ και δύο τρεις μέρες με τον καταιγισμό των πυρκαγιών και στη χώρα μας τα ρωσικά ρουλεμάν δουλεύουν διπλοβάρδιες.<br />Το νέο παραμύθι που πλασάρεται από διάφορες πλευρές, και το οποίο έχει καταφέρει να εξαπλωθεί ένα μεγάλο κομμάτι του λαϊκού κόσμου, έχει να κάνει με τα Μπέριεφ.<br />Τα θηριώδη ρωσικά πυροσβεστικά τα οποία είχαν μισθωθεί για ένα φεγγάρι από το ελληνικό κράτος (και όχι βέβαια παραχωρηθεί) για τη συνδρομή στις κατασβέσεις.</b><br /><br /><div>Η προπαγάνδα έχει ως εξής: Η Ελλάδα θυσίασε αυτή την πολύτιμη (συνδρομή για να σταθεί στο πλευρό της αμυνόμενης και πολύπαθης Ουκρανίας, και τώρα ιδού, καιγόμαστε. <br />Η μικρή λεπτομέρεια που αποσιωπάται είναι βεβαίως ότι τα θηριώδη Μπέριεφ, τα οποία και νοικιάζαμε, είμαι τα πλέον ακατάλληλα να επιχειρήσουν στο έντονο ανάγλυφο της χώρας μας. Είναι σχεδιασμένα να επιχειρούν στην αχανή ρωσική επικράτεια και όχι στον στενό μας τόπο. Η επιχειρησιακή τους δυνατότητα περιορίζεται σημαντικά καθώς για να μην κινδυνέψουν οι πιλότοι τους είναι αναγκασμένοι να απελευθερώνουν το φορτίο τους από αρκετά ψηλά με συνέπεια εκείνο να εξατμίζεται ή να χάνει τον στόχο του. <br /><b><br /></b><div><b>Ψιλά γράμματα, βέβαια γιατί τα Μπέριεφ μοιάζει να πετυχαίνουν αν μη τι άλλο τον επικοινωνιακό τους στόχο, να διαφημίσουν την υποτιθέμενη γαλαντομία της Ρωσίας (την ποια;...) και ταυτόχρονα την εξίσου ανύπαρκτη αποτελεσματικότητά της στα μέσα κατάσβεσης των πυρκαγιών (γιατί κανείς δεν θυμάται τι συνέβη με τις πυρκαγιές στη Σιβηρία το 2021). </b><br /><br /><div>Δεν είναι μόνον η Ρωσία βέβαια που ασκεί υβριδική πολιτική με τις πυρκαγιές στην Ελλάδα. Ο Ερντογάν, έστειλε 2 πυροσβεστικά αεροπλάνα και ένα ελικόπτερο για συνδρομή της κατάσβεσης των πυρκαγιών στη Ρόδο, για να εισπράξει τις ευχαριστίες του Έλληνα πρωθυπουργού. Στη Ρόδο που η ίδια η Τουρκία τα τελευταία αρκετά χρόνια διεκδικεί την ύπαρξη μειονότητας και κατευθύνει τις οργανώσεις της να ισχυρίζονται στα διεθνή φόρα ότι τέλει μάλιστα και σε καθεστώς καταπίεσης. Από την άλλη, γιατί όχι;, ίσως στο άμεσο μέλλον --στο πλαίσιο της λεγόμενης χαμηλής πολιτικής-- να πατήσει πάνω στη συνδρομή της και να προτείνει συνευθύνη "για ένα τόσο κοινωνικά και περιβαλλοντικά κρίσιμο ζήτημα". Διότι ο Μητσοτάκης παραμένει Μητσοτάκης, ο Ερντογάν όμως δεν είναι Τσίπρας. <br /><b><br /></b><div><b>Εάν από την άλλη έχει σημασία να αναφερθούμε σε παραδείγματα ουσιαστικής συνδρομής, που αποκαλύπτουν μια πραγματική δυναμική προσέγγισης και στενότερης συνεργασίας, είναι με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Ρουμανία, Σλοβακία). Με τις οποίες έχουμε κοινό βηματισμό σε αρκετά κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα, και βέβαια το ανάλογο υπόβαθρο παρόμοιων ιστορικών εμπειριών, αλληλεπίδρασης και πολιτιστικής, που θα μπορούσε να αποτελέσει γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια των σχέσεων. Αλλά ας όψονται και πάλι τα ρωσικά ρουλεμάν και η πλύση εγκεφάλου που κάνουν ώστε να σφηνωθεί στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι κάθε άνοιγμα στην ανατολική Ευρώπη πρέπει να γίνεται με διαμεσολαβητές τους Ρώσους. </b><br /><br /><div>Όσο για τα πυροσβεστικά αεροσκάφη, υπάρχει ως γνωστόν τεράστια, διεθνή έλλειψη στην παραγωγή τους, γιατί τις προηγούμενες δεκαετίες της ξέφρενης χρηματιστηριοποίησης και κερδοσκοπίας της απορρύθμισης κάθε θεσμού προστασίας και φροντίδας το να επενδύει κάνεις σε πυροσβεστικά αεροσκάφη θεωρήθηκε passé. <br /><b><br /></b><div><b>Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό, λοιπόν, πέραν των παραγγελιών που ήδη έχουν πραγματοποιηθεί να ξεκινήσει η Ελλάδα να κατασκευάζει τα δικά της πυροσβεστικά μέσα. Δεν είναι δα και πολεμικά αεροσκάφη 6ης γενιάς, ενώ, μια πλειάδα νέων τεχνολογιών (μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ηλεκτροκιμούμενα ελικοφόρα κ.ά) περιμένει την καινοτόμο εφαρμογή της και στο πεδίο της πρόληψης και καταπολέμησης των πυρκαγιών. Εάν αξιοποιήσουμε την εγχώρια δυνατότητα παραγωγής τεχνογνωσίας και μέσων για να λύσουμε ένα δικό μας πρόβλημα, εξάλλου, μετά θα μπορούμε και να την εξάγουμε, πόσο μάλλον όταν αφορά σε ένα τόσο επίκαιρο πεδίο το οποίο σχετίζεται με μια άμεση συνέπεια της κλιματικής κρίσης...</b></div></div></div></div></div></div></div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-17355883293869522252023-07-17T18:10:00.002+03:002023-09-08T14:51:33.285+03:00Ο κύβος του...ΣΥΡΙΖΑ<b><span style="color: red; font-size: medium;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQR32_MCa0DFTN-cnsq32jc3XbVH7gCwngoLQQMI8rdzBB0zET9YaeI120H1rwcIx297unk_suk4Ou3Shslf-RWpwVdt0vcldDpNRxl_J80Y61Dtu79m7pG75hk7yDX1K8FWb8BRH-iK8r1lYRv6XtXlbIN8YHf3WCHh9XeojqlB_fhTQuUOU3uNM38Zv_/s626/1494414367_0_ga6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="572" data-original-width="626" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQR32_MCa0DFTN-cnsq32jc3XbVH7gCwngoLQQMI8rdzBB0zET9YaeI120H1rwcIx297unk_suk4Ou3Shslf-RWpwVdt0vcldDpNRxl_J80Y61Dtu79m7pG75hk7yDX1K8FWb8BRH-iK8r1lYRv6XtXlbIN8YHf3WCHh9XeojqlB_fhTQuUOU3uNM38Zv_/s320/1494414367_0_ga6.jpg" width="320" /></a></div><br />Πολιτική εν μέσω καύσωνα.</span></b> <i>Ο κύβος ερρίφθη. Στις 10 & 16 Σεπτεμβρίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκλέξει νέο πρόεδρο, ο οποίος πρέπει να έχει και ιδεολογικό σχέδιο. Στον ΣΥΡΙΖΑ κατατέθηκαν υποψηφιότητες με διαφορετικές ιδεολογικόπολιτικες πλατφόρμες που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρων γιατί μετά από πολλά χρόνια (και χωρίς τη σκιά του Τσίπρα) στο κόμμα της Αριστεράς αποφάσισαν να συζητήσουν πολιτικά. Να αντιπαρατεθούν (δια μέσω και των προσώπων...) με θέσεις, απόψεις, ιδέες. Μόνο θετικό είναι αυτό. Για τον Σύριζα, την ελληνική αριστερά, αλλά και για την κοινωνία. Από τις προτάσεις-υποψηφιότητες που κατατέθηκαν δημόσια είναι ξεκάθαρο ότι τα μέλη (και όσοι-ες επιλέξουν να γίνουν μέλη στο επόμενο χρονικό διάστημα) του ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο πολιτικά σχέδια. Γιατί δυο είναι τα ξεκάθαρα πολιτικά σχέδια που διάβασα εγώ. </i><br /><br /><b><span style="color: red; font-size: medium;">Το πρώτο είναι του Νίκου Παππά</span></b> που περιγράφει τον Συριζα ως ένα κόμμα της (ανανεωτικής) αριστεράς το οποίο θα συνεχίσει τη πολιτική διεύρυνσης (ιδεών και απόψεων θέλω να πιστεύω και όχι μόνο προσώπων) προς την σοσιαλδημοκρατία, ένα κόμμα που προσομοιάζει με αρκετά της ευρωπαϊκής αριστεράς (Πράσινη Αριστερά Ολλανδίας, Ενωμενη Αριστερα Ισπανίας, Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Δανίας, Αριστερη Συμμαχία Φινλανδίας, Ιταλική Αριστερά, Αριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα Νορβηγίας κ.α.) που διατηρούν πολλά στοιχεία του πάλαι ποτέ ανανεωτικού-ευρωκομμουνιστικού ιδεολογικού ρεύματος (συνάντηση αριστεράς-σοσιαλδημοκρατίας, οικολογικό πρόταγμα, κοινωνικά κινήματα κ.α.), ένα κόμμα που πρέπει να διορθώσει τα (πολλά) λάθη της κυβερνητικής περιόδου προκειμένου να γίνει και πάλι επιλογή εξουσίας των πολιτών. <br /><span style="color: red; font-size: medium;"><b><br />Η άλλη ξεκάθαρη πρόταση είναι του Ευκλείδη Τσακαλώτου</b></span>, <i>ο οποίος προτείνει ουσιαστική την επανίδρυση του Συριζα με επιστροφή στην ιδεολογικoπολιτικη πρόταση της ριζοσπαστικής αριστεράς από την οποία θα γίνουν οι προτάσεις συνεργασίας και ανοιγμάτων προς τους χώρους της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου. Θα μπορούσα με πολύ "νερό" να περιγράψω ότι έχουμε μια πρόταση με πυρήνα την αντικαπιταλιστική ρητορεία της αριστεράς και μια εκδοχή ριζοσπαστικής αριστεράς όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις αρχές του 2000 και που αρκετά ευρωπαϊκά κόμματα την εκφράζουν (ΚοκκινοΠράσινη Συμμαχία Δανίας, Μπλόκο Πορτογαλίας, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ολλανδίας, ΚΚ Αυστρίας κ.α.). <br /></i><br /><span style="color: red; font-size: medium;"><b> Η πρόταση της Εφης Αχτσιόγλου,</b></span> στη προσπάθεια της να είναι ενωτική (δεν υπάρχει δίλλημα κέντρο-αριστερά, είμαστε με τους πολλούς κλπ) διαμορφώνει μια πρόταση, που ναι μεν στηρίζεται (λογικό) στη δεδομένη νεανική δυναμική της Εφης Αχτσιόγλου, αλλά δεν ξεφεύγει από ένα διαχειριστικό κείμενο, με (σωστές…) διαπιστώσεις του τύπου «…χρειαζόμαστε έναν ΣΥΡΙΖΑ αποτελεσματικό, σύγχρονο, μεθοδικό, ικανό να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις, που θα αναδεικνύει τη συλλογική προσπάθεια και θα αξιοποιεί τη συλλογική μας ευφυΐα», για τις οποίες η Εφη Αχτσιόγλου δεν βάζει ιδεολογικές παραμέτρους για το πώς θα γίνουν πραγματικότητα. Πιθανότατα αυτό θα γίνει στο επόμενο χρονικό διάστημα, αλλά το πρώτο κείμενο της Εφης Αχτσιόγλου δεν αποτελεί πολιτικό σχέδιο διεξόδου και ανασυγκρότησης για τον Συριζα. Η τέταρτη υποψηφιότητα αυτή του Στέφανου Τζουμάκα είναι υποψηφιότητα προσωπικής καταγραφής, διανθισμένη με γενικόλογες προτάσεις. <br /><br /><b><i>Η βαριά ήττα στις διπλές εκλογές του 2023 σε συνάρτηση με την παραίτηση Τσίπρα οδηγούν τον Σύριζα σε μια «βίαιη» πολιτική & ιδεολογική ενηλικίωση. Το καύσιμο του «αντιμνημονίου» έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια, ενώ από το 2019 τελείωσε και αυτό της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και του «αριστερού μνημονίου». Ο Σύριζα από κόμμα "αγανακτισμένης" διαμαρτυρίας έγινε κυβερνώσα αριστερά χωρίς καμία πολιτική διαδικασία. Τώρα π</i></b><b><i>ρέπει να </i></b><b><i>αποκτήσει συγκροτημένο πολιτικό σχέδιο, ιδεολογικό πρόταγμα και δημοκρατική εσωτερική λειτουργία. </i></b><b><i>Θα μπορέσει?</i></b>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-41182368131350735122023-05-27T15:57:00.002+03:002023-05-27T15:57:42.753+03:00Ορθοδοξία: Πίστη, και όχι Πολιτική Οργάνωση<b><i><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMrDjBJdRsXYXFQrGeeSzjQ-gQ9S9cqeMllG2Rk02WAEwXr0eJvYPY5aKzSpfLyXZZqsxKBt63r-sycwOPZhksZj99ksyjPbL6aBNhJMmUC-yqtlJw5ltIsXdk1pu77z0x93LYrlufmFOFkmGXpkOGD4Apd5MTNEXlXimrHFcj3ZrsdP2AuF05cmcQIw/s620/Ioannis_Xrisostomos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="620" height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMrDjBJdRsXYXFQrGeeSzjQ-gQ9S9cqeMllG2Rk02WAEwXr0eJvYPY5aKzSpfLyXZZqsxKBt63r-sycwOPZhksZj99ksyjPbL6aBNhJMmUC-yqtlJw5ltIsXdk1pu77z0x93LYrlufmFOFkmGXpkOGD4Apd5MTNEXlXimrHFcj3ZrsdP2AuF05cmcQIw/w400-h294/Ioannis_Xrisostomos.jpg" width="400" /></a></div><br />του Αντώνη Σπυρόπουλου<br /></span></i></b><br /><b>Η Ορθοδοξία ως πνευματική και θεολογική υπόσταση, δίνει έμφαση στην πνευματική ολοκλήρωση, στις ηθικές διδασκαλίες και στην επιδίωξη της σωτηρίας του ανθρώπου. Ενώ η ορθόδοξη παράδοση μας διδάσκει πως οι πιστοί μπορούν να συμμετέχουν σε διάφορες πτυχές της κοινωνίας, είναι κρίσιμο να αναγνωρίσουμε ότι η ίδια η Ορθοδοξία δεν είναι ένας πολιτικός οργανισμός και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως τέτοιος. Οποιαδήποτε εμπλοκή ή χρησιμοποίηση της Ορθοδοξίας και του θεολογικού της περιεχομένου με πολιτική και κομματική διάσταση αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη αίρεση και η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία και ο εκκλησιαστικός κόσμος οφείλει να τοποθετηθεί και να καταγγείλει τέτοια αιρετικά φαινόμενα .</b><br /><br /><div style="text-align: center;"><b><i><span style="color: #990000;">Διάκριση μεταξύ του Ουράνιου και του Επίγειου Βασιλείου</span></i></b></div><div style="text-align: center;"><br /></div>Η Ορθοδοξία διατηρεί μια σαφή διάκριση μεταξύ του ουράνιου και του επίγειου Βασιλείου. Το επίκεντρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι η πνευματική ευημερία και η σωτηρία των προσώπων, παρά η απόκτηση πολιτικής εξουσίας ή επιρροής. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στη Καινή Διαθήκη, ο Ιωάννης 18:36 (Καινή Διαθήκη), ο Ιησούς διακήρυξε, «Η βασιλεία μου δεν είναι από αυτόν τον κόσμο». Αυτή η θεμελιώδης διδασκαλία υπογραμμίζει την υπερβατική φύση της Ορθοδοξίας.<br /><br /><b>Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (περίπου 349-407), Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ήταν σεβάσμιος Πατέρας της Εκκλησίας και εύγλωττος ιεροκήρυκας. Στα κηρύγματα και τα γραπτά του αναφέρθηκε στη σχέση Εκκλησίας και πολιτικών εξουσιών, υποστηρίζοντας τον διαχωρισμό των δύο σφαιρών.</b><br /><br />Στις ομιλίες του, τόνισε ότι η Εκκλησία πρέπει να εστιάζει πρωταρχικά στα πνευματικά θέματα και τη σωτηρία των ψυχών. Προέτρεψε τους Χριστιανούς να είναι αφοσιωμένοι πολίτες και να προάγουν τη δικαιοσύνη, αλλά προειδοποίησε να μην επιδιώκει η Εκκλησία πολιτική εξουσία ή άμεση ανάμειξη στην κοσμική πολιτική.<br /><br /><b>Στο κήρυγμά του «Περί των Αγαλμάτων», ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επέκρινε όσους επιθυμούσαν την πολιτική επιρροή της Εκκλησίας, δηλώνοντας: «Η πόλη μας είναι ουράνια, όχι γήινη. Τι ενδιαφέρον έχουμε για τα επίγεια πράγματα;” Ομιλία 6 περί Πράξεων των Αποστόλων. Αυτό το απόσπασμα απεικονίζει την πίστη του στην θεολογική φύση της Εκκλησίας και την απόσπασή της από τους νόμους και τις διαδικασίες της κοσμικής εξουσίας.<br /></b><br />Ο ίδιος τόνισε ότι πρωταρχική αποστολή της Εκκλησίας ήταν να διδάσκει το Ευαγγέλιο, να παρέχει πνευματική καθοδήγηση και να λειτουργεί ως ηθική πυξίδα για την κοινωνία. Ενώ αναγνώριζε την ευθύνη των χριστιανών να ασχολούνται κοινωνικά, προειδοποίησε να μην συγχέεται ο ρόλος της Εκκλησίας με αυτόν του κράτους, καθώς θα μπορούσε να διαβρώσει την πνευματική ουσία και αποστολή της Εκκλησίας.<br /><br /><b>Η ιστορία, άλλωστε, παρέχει πολυάριθμα παραδείγματα των επιζήμιων επιπτώσεων της διαπλοκής της Εκκλησίας με την κοσμική πολιτική. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία χρησιμεύει ως εξέχουσα μελέτη περίπτωσης, όπου η πολιτική παρέμβαση σε εκκλησιαστικά ζητήματα είχε ως αποτέλεσμα συγκρούσεις, αγώνες εξουσίας και διαφθορά. Το Μεγάλο Σχίσμα του 1054, το οποίο χώρισε τον Χριστιανισμό σε Ανατολική Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, προέκυψε επίσης εν μέρει λόγω πολιτικών διαφωνιών και εξουσίας.</b><br /><br /><div style="text-align: center;"><b><i><span style="color: #990000;">Αυτονομία της κοσμικής σφαίρας</span></i></b></div><div style="text-align: center;"><br /></div>Η Ορθοδοξία αναγνωρίζει τη σημασία της ατομικής συνείδησης και σέβεται την αυτονομία της κοσμικής σφαίρας. Οι πιστοί ενθαρρύνονται να είναι αφοσιωμένοι πολίτες, προάγοντας τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και το κοινό καλό μέσα στην κοινωνία. Ωστόσο, η Εκκλησία δεν επιδιώκει να επιβάλει τη συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα της, καθώς αναγνωρίζει την διαφορετικότητα των απόψεων και την αναγκαιότητα των δημοκρατικών διαδικασιών λήψης αποφάσεων.<br /><br /><div style="text-align: center;"><b><i><span style="color: #990000;">Συνέπεια με τις διδασκαλίες του Χριστού</span></i></b></div><div style="text-align: center;"><br /></div><b>Οι διδασκαλίες του Χριστού, όπως καταγράφονται στην Καινή Διαθήκη, τονίζουν την αγάπη, τη συγχώρεση, την ταπεινοφροσύνη και την επιδίωξη της δικαιοσύνης. Η εμπλοκή σε κομματικές πολιτικές μπορεί συχνά να οδηγήσει σε διχασμό, ιδεολογικές συγκρούσεις και συμβιβασμούς που μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές της Ορθοδοξίας. Έτσι, η προσκόλληση στις διδασκαλίες του Χριστού συνεπάγεται τη διατήρηση μιας απόστασης από τον πολιτικό στίβο.</b><br /><br />Η Ορθοδοξία δεν είναι ένας πολιτικός οργανισμός αλλά μια θρησκευτική πίστη που επιδιώκει να καθοδηγήσει τα άτομα στην πορεία τους προς τη σωτηρία. Με την τήρηση της αρχής του διαχωρισμού της Εκκλησίας από την κοσμική πολιτική, η Ορθοδοξία διατηρεί την πνευματική της ακεραιότητα και εστιάζει στην τροφή της πνευματικής ανάπτυξης και ηθικής ανάπτυξης των πιστών. Αυτή η προσέγγιση διασφαλίζει την ικανότητα της Εκκλησίας να είναι μια ενωτική δύναμη και μια ηθική πυξίδα μέσα στην κοινωνία, υπερβαίνοντας τις χρονικές προκλήσεις των πολιτικών ατζέντηδων.<br /><br /><b>Η προσπάθεια εκκοσμίκευσης και πολιτικοποίησης της Ορθοδόξιας δεν είναι ένα φαινόμενο που περιορίζεται σήμερα σε αιρετικά σχήματα όπως το νεοπαγές -κατά τ’ άλλα- κόμμα «ΝΙΚΗ» αλλά ξεκινά δεκαετίες πριν όταν ένα ιδιότυπο «κίνημα» με προτεσταντικά χαρακτηριστικά στο τρόπο λειτουργίας και επέκτασης εμφανίστηκε στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτό το υποτιθέμενο «κίνημα» προσπάθησε να κανονικοποιήσει και να εκκοσμικεύσει την θεία ουράνια εξουσία χρησιμοποιώντας την ως άσκηση πολιτικής και παράγοντα σύστασης ενός πολιτικού οργανισμού.</b><br /><br />Τα πράγματα ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 60 όπου μια ομαδοποίηση θεολόγων, ίδρυσε την «Αδελφότητα Θεολόγων “Ο Σωτήρ”» ή οποία προερχόταν από μέλη της «Αδελφότητας Θεολόγων “Η Ζωή”», που αποχώρησαν από αυτήν. Ιδρυτικά μέλη της αποτέλεσαν οι θεολόγοι Παναγιώτης Τρεμπέλας, Ιωάννης Κολιόπουλος, Δημήτριος Παναγιωτόπουλος και άλλα 60 μέλη.<br /><br /><b>Η οργάνωση ήταν ορθόδοξη χριστιανική αδελφότητα οργανωμένη κατά τα αντίστοιχα προτεσταντικά πρότυπα αδελφοτήτων. Τα μέλη της υπόσχονται να τηρούν τις τρεις μοναχικές αρετές της παρθενίας, υπακοής και ακτημοσύνης. Ο ίδιος ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Αμβρόσιος (2000), υποστήριξε πως το πέρασμα των οργανώσεων από την Ορθοδοξία απετέλεσε την νόσο της Εκκλησίας με τραγικές συνέπειες για την ζωή του τόπου ασκώντας έντονη κριτική στις πρακτικές των Αδελφοτήτων αυτών.</b><br /><br />Σίγουρα για όλα αυτά έχει γνώση η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία οφείλει να τοποθετηθεί. Και σίγουρα έχουν αφήσει μεγάλο αποτύπωμα στους κόλπους της Εκκλησίας μας συναρθρώνοντας ένα δίκτυο ανθρώπων, παραγόντων κλπ. Ωστόσο τα πράγματα περιπλέκονται καθώς τέτοιου τύπου αιρετικές σχηματοποιήσεις με προτεσταντικά χαρακτηριστικά έχουν διεισδύσει χρόνια τώρα στους κόλπους της Εκκλησίας. Σαφώς η Ορθόδοξη Ελληνική Παράδοση δεν έχει καμία σχέση με την ταύτιση της πίστης και της εκκοσμικευμένης πολιτικής.<br /><br /><b>Κι αυτό μπορεί κάποιος εύκολα να το διαπιστώσει στα άτομα που προσελκύονται από τέτοια αιρετικά σχήματα όπως η ΝΙΚΗ, τα οποία, ως σύγχρονοι Χριστέμποροι, χρησιμοποιούν τα θρησκευτικά τους ανακλαστικά, την απογοήτευσή τους, την οικονομική τους αδυναμία, την δυσαρέσκειά τους απέναντι στο κράτος για διάφορους λόγους για να μετατρέψουν την Ορθοδοξία σε πολιτικό όργανο.<br /><br />Πηγή: <a href="https://ardin-rixi.gr/archives/250621"><span style="background-color: #0b5394; color: white;">Ιστολόγιο Αρδην</span></a></b>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-28656939595745789182023-05-24T14:17:00.001+03:002023-05-24T14:17:33.490+03:00Erri De Luca: «Αισθάνομαι φιλοξενούμενος του χρόνου εκείνου που με διαβάζει»<b><i><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEtp1sv24Sh0bpDZJKRCun3977ATJTEp92gKaIgCFYHrTBYQGGt9gSyVTWSUIMwie5KCzgMVLNZtAJnQDl60d5TG9PA2HvbrKNInMXxPZazOdfWg2yuLIx69vfHP6WlXMVY9bf5eNefhAzzetJ5uIrDcO6ldC_EnH2zqqXEEm9_Qej97fwXraff3qBHw/s1000/resized-image-Promo-2023-05-21T091413.056.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEtp1sv24Sh0bpDZJKRCun3977ATJTEp92gKaIgCFYHrTBYQGGt9gSyVTWSUIMwie5KCzgMVLNZtAJnQDl60d5TG9PA2HvbrKNInMXxPZazOdfWg2yuLIx69vfHP6WlXMVY9bf5eNefhAzzetJ5uIrDcO6ldC_EnH2zqqXEEm9_Qej97fwXraff3qBHw/w400-h300/resized-image-Promo-2023-05-21T091413.056.jpeg" width="400" /></a></div><br />Εκ των ιδρυτικών μελών της ακροαριστερής πολιτικής οργάνωσης Lotta Continua, συγγραφέας, μεταφραστής, ποιητής (και πολλά άλλα), ο Erri De Luca επισκέφτηκε πρόσφατα την Αθήνα προκειμένου να παρουσιάσει το πεζογράφημά του "Το αδύνατο". Το βιβλίο του αποτελεί μια ηθική «μονομαχία» μεταξύ ενός πρώην αντάρτη και ενός ανακριτή. Με την ακρίβεια και την περιεκτικότητα που διέπουν τη λογοτεχνική γραφή του απάντησε ο Erri De Luca και στις ερωτήσεις που του απεύθυνα.</i></b><br /><br /><b>Σε νεαρή ηλικία, 55 χρόνια πριν, υπήρξατε εκ των ιδρυτικών μελών της ακροαριστερής πολιτικής οργάνωσης Lotta Continua.</b><br /><i><br />Ανασκοπώντας εκείνη την εποχή, ποια είναι τα κυρίαρχα συναισθήματά σας; Θεωρείτε ότι η πολιτική πάλη -ένοπλη και μη- υπήρξε ωφέλιμη σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο;<br />Η Lotta Continua ήταν μια δημόσια επαναστατική οργάνωση, με ανοιχτές έδρες σε όλη την Ιταλία, με καθημερινή εφημερίδα, με δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές.<br />Με ενεργή δράση από το 1969 έως και το 1976, δεν ήταν μια παράνομη οργάνωση που δρούσε με μεθόδους ένοπλου αγώνα. Ο 20ός αιώνας ήταν αιώνας επαναστάσεων με τις οποίες απελευθερώθηκαν τα καινούργια Έθνη του κόσμου από τους αποικιοκράτες.</i><br /><br /><b>Ποια είναι, λοιπόν, η παρακαταθήκη που έχει αφήσει στην ιταλική κοινωνία;<br /></b><br /><i>Ήμασταν μέρος διεθνούς κινήματος πολιτικής απελευθέρωσης των ανθρώπινων μαζών. Στην Ιταλία συμβάλαμε στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργατών.</i><br /><br /><b>Μετά τη διάλυση της οργάνωσης αποσυρθήκατε, πάντως, από την ενεργό πολιτική. Ήταν μια -αναγκαία, ίσως- περίοδος αναστοχασμού;<br /></b><br /><i>Όταν διαλύθηκε η Lotta Continua, δούλεψα ως εργάτης επί 20 χρόνια, έως ότου η έκδοση βιβλίων μου επέτρεψε να σταματήσω αυτές τις δουλειές. Μετέφερα τη δέσμευσή μου ως πολίτης από τη συλλογική μορφή στην ατομική.<br />Για παράδειγμα, εδώ και έναν χρόνο πηγαίνω με ένα φορτηγάκι και έναν φίλο στην Ουκρανία για να βοηθήσω πρόσφυγες και ορφανοτροφεία.<br />Η επιστροφή του πολέμου στην Ευρώπη μας ώθησε να γίνουμε σταγόνες στην έρημο, τόπο που καμιά σταγόνα δεν πάει χαμένη. Αν δεν μπορούμε να είμαστε ποτάμι, μπορούμε να είμαστε σταγόνα.<br /></i><br /><b>Στις δεκαετίες που ακολούθησαν τη διάλυση της Lotta Continua συμμετείχατε αρχικά σε ανθρωπιστικές οργανώσεις. Κατόπιν στραφήκατε στον περιβαλλοντικό ακτιβισμό, εξαιτίας του οποίου μάλιστα προ λίγων ετών κινδυνέψατε να φυλακιστείτε. Τι σημαίνει αυτός για σας;</b><br /><br /><i>Αισθάνομαι ότι συμμερίζομαι τους λόγους των κοινοτήτων που μάχονται για τον σεβασμό της ζωής, την υγεία, την αξιοπρέπεια. Χρησιμοποιώ το δημόσιο όνομά μου για να αυξήσω τη δύναμη της φωνής μου. Η ελευθερία συνίσταται στον συνδυασμό λόγων και έργων. Αυτή η ελευθερία δεν περιορίζεται από καμία ποινική διαδικασία, αλλά αντίθετα ενισχύεται.<br /></i><br /><b>Ποια ήταν η αφετηρία της δικής σας πολύπτυχης -και συνεχιζόμενης- περιπέτειας με τη γραφή; Πήγαζε και από την ενασχόλησή σας με την πολιτική;</b><br /><i><br />Είχα βιβλία στο σπίτι, τα διάβασα και άρχισα να γράφω ιστορίες για να έχω παρέα. Τα χρόνια του πολιτικού αγώνα μού αφαίρεσαν το γράψιμο. Ήταν μια διαφορετική συντροφιά. Ξανάρχισα να γράφω όταν ξαναβρέθηκα μόνος.<br /></i><br /><b>Είστε, εξάλλου, δεινός αλπινιστής και ορειβάτης, γεγονός που συχνά μετουσιώνεται στη συγγραφική σας δημιουργία. Τι αντλείτε από τη σχέση σας με το ορεινό σύμπαν; Αποκρυσταλλώθηκε αυτή η σχέση σταδιακά;<br /></b><br /><i>Πηγαίνω στο βουνό για να βρεθώ σε μια έρημο όπου η ανθρώπινη παρουσία είναι ελάχιστη. Ανεβαίνω για να αποκτήσω μια απόσταση. Σε μια κορυφή δε βρίσκομαι κοντά σε κάτι, είμαι μόνος, μακριά από το σημείο εκκίνησης. Η αναρρίχηση είναι η σωματική κίνηση που μου ταιριάζει καλύτερα.<br /></i><br /><b>Στο <a href="https://www.kelefthos.gr/shop/pezografia/to-adynato/">Αδύνατο</a>, το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά σας που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αναμετριέται η ηθική ενός πρώην αντάρτη, που πιθανώς ενέχεται στον θάνατο ενός πρώην μέλους της ίδιας οργάνωσης και χαφιέ, και ενός ανακριτή. Το μυθιστόρημα συνταιριάζει το δικαστικό δράμα και την ερωτική επιστολογραφία. Γιατί αποφασίσατε να το δομήσετε κατ’ αυτόν τον τρόπο;<br /></b><br /><i>Η ανάκριση περιέχει αντιστάσεις και αποκρύψεις από πλευράς του κατηγορούμενου. Τα γράμματα επιτρέπουν να γίνει γνωστό αυτό που υπάρχει πίσω και κάτω από τις απαντήσεις. </i><div><br /></div><div><b>Επιπλέον, τα περισσότερα μυθιστορήματά σας, παρότι ταξινομούνται ως τέτοια, μοιάζουν περισσότερο με νουβέλες ή εκτενή διηγήματα. Τι σας σαγηνεύει στη «μικρή» φόρμα;</b><div><br /><i>Αισθάνομαι φιλοξενούμενος του χρόνου εκείνου που με διαβάζει. Ο φιλοξενούμενος πρέπει να αφήνει το τραπέζι όσο είναι ακόμα επιθυμητός. Η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που μπορεί να μου γίνει είναι ότι κάποιος θα ήθελε περισσότερες σελίδες.</i><br /><br /><b>Σας ανησυχεί η άνοδος στην πρωθυπουργία της Ιταλίας μας ανοιχτά ακροδεξιάς πολιτικού; Ή εκτιμάτε πως ο φασισμός «εξημερώνεται» στο κοινοβουλευτικό πλαίσιο;<br /></b><br /><i>Με ανησυχεί η ακαταλληλότητα αυτής της κυβέρνησης, η φθίνουσα ποιότητα των υπουργών της.<br />Ο φασισμός, αντίθετα, είναι ασυμβίβαστος με την κοινοβουλευτική δημοκρατία και αυτοί οι κυβερνώντες, αν και είναι φασίστες εκ πολιτικών πεποιθήσεων, οφείλουν να υπακούουν στους Συνταγματικούς κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.</i><br /><br />Ευχαριστώ θερμά την Κοραλία Τσαγκαράτου (Εκδόσεις Κέλευθος) για την καθοριστική συμβολή της στην πραγματοποίηση της συνέντευξης, καθώς και για την παραχώρηση της φωτογραφίας του συγγραφέα που συνοδεύει το κείμενο.<br /><br /><b style="background-color: #fcff01;">Τη συνέντευξη πήρε ο <a href="https://poli-k.net/author/i-kontos/">Ιωάννης Κοντός </a><br /></b><br /><b><span style="background-color: #eeeeee; color: #990000;">Το μυθιστόρημα του Erri De Luca <a href="https://www.kelefthos.gr/shop/pezografia/to-adynato/">Το αδύνατο</a> κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Κέλευθος σε μετάφραση της Άννας Παπασταύρου.</span></b><div><br /></div><div><span style="background-color: #eeeeee;">Πηγη: π<a href="https://poli-k.net/erri-de-luca-aisthanomai-filoxenoymenos-chr/?fbclid=IwAR1T4_cPrPc5K0b76MgEA3AbU2Mrz8MnU6EstN3EFhqVRt_7OuCGm0JfUZQ"><span style="color: black;">όλη</span><span style="color: #ffa400;"> Κ</span></a></span></div></div></div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-54342906091143875172023-05-14T13:07:00.001+03:002023-05-14T13:07:31.414+03:00“Εκλογές, αποχή & η πρόταση της άμεσης δημοκρατίας”<b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCV2w0Gwm6tp7mxbPwFg9svpLmMttUryZ0C-GGZ22Tg4wt2aCvUUjHKLXWkycSS5fKI8-20MorFFcS8AAxQow605h_Z22gOUEAEZwgjWH-0GBzMLWzCAUNsoSeSHLNrBsT3KaTDhZAQ9EnGWxW0PlrBt2VHBwM1ZHuqHujTOE0ixJWVTrn2Jht2h18Hg/s2048/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1532" data-original-width="2048" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCV2w0Gwm6tp7mxbPwFg9svpLmMttUryZ0C-GGZ22Tg4wt2aCvUUjHKLXWkycSS5fKI8-20MorFFcS8AAxQow605h_Z22gOUEAEZwgjWH-0GBzMLWzCAUNsoSeSHLNrBsT3KaTDhZAQ9EnGWxW0PlrBt2VHBwM1ZHuqHujTOE0ixJWVTrn2Jht2h18Hg/w400-h299/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1.jpg" width="400" /></a></div><br />Αντίθετα με το προεκλογικό κλίμα των ημερών και τη “γιορτή της ανάθεσης”, ζητούμενο της παρούσας εκδήλωσης αποτελεί η ανάδειξη της πολιτικής πέρα από τα στερεότυπα της καθεστωτικής εξουσίας – των τραπεζών, των κομμάτων και των πολιτικών. Παρά τις νέες υποσχέσεις των υποψήφιων, παρατηρούμε πως οι εκλογικές αυταπάτες συνεχίζουν να συμβάλλουν στην όξυνση της κοινωνικής κρίσης. Η κρίση της (μετα-)αντιπροσώπευσης συνεχίζει να βαθαίνει συνεχώς στη χώρα ενώ η αποχή από τις κάλπες ετοιμάζεται να σπάσει ακόμη ένα ρεκόρ από τη μεταπολίτευση και μετά.</b><br /><br /><i>Στις 21 Μαϊου, το εκλογικό σώμα της χώρας καλείται να καταθέσει την ψήφο του στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Η μέρα αυτή, “η γιορτή της δημοκρατίας” όπως ακούμε να διαφημίζεται, θα επιτρέψει στον απλό λαό να παίξει για μια φορά μέσα στα τέσσερα τελευταία χρόνια, ρόλο στη πολιτική πραγματικότητα της χώρας, καθώς από τα αποτελέσματα θα προκύψει μια νέα κυβέρνηση – αυτή αποτελεί την κρισιμότερη πράξη σε επίπεδο πολιτεύματος που έχει, όμως, ως μοναδικό της σκοπό την εκλογή κυβερνώντα. Όχι την καταμέτρηση συσχετισμών ούτε κάτι άλλο, όπως συχνά λέγεται. Γι’ αυτό και αρκεί η ψήφος ενός και μόνο ατόμου για να εκλεγεί κυβέρνηση, καθώς δεν ορίζεται θεσμικά ένα κατώτατο υποχρεωτικό όριο συμμετοχής στη διαδικασία.<br /></i><br /><b>Τόσο οι απλοί πολίτες, όσο και άνθρωποι των κοινωνικών κινημάτων, βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα της συμμετοχής ή όχι στην επιλογή του κυβερνώντα. Μετά από τέσσερα χρόνια κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η συζήτηση μονοπωλείται από την ανάγκη της πτώσης του Μητσοτάκη, ακόμα και αν αυτό σημαίνει τη στήριξη μιας μετριοπαθούς σοσιαλδημοκρατίας.<br /></b><br /><i>Αυτό που μεγάλο κομμάτι του κόσμου που τοποθετεί τον εαυτό του στο αντικαπιταλιστικό άξονα της πολιτικής πυξίδας αρνείται να δει, είναι η παγκόσμια τάση για αποχή από τη διαδικασία των εκλογών. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, τα ποσοστά αποχής δείχνουν μια αυξητική τάση. Ο απλός κόσμος δεν βρίσκει νόημα στο να πηγαίνει μέχρι τις κάλπες και αν το κάνει το αντιλαμβάνεται περισσότερο ως φάρσα. Δεν θεωρεί ότι η ψήφος του επηρεάζει με κάποιο τρόπο τη ζωή του ή τη ζωή της κοινότητάς του.<br /></i><br /><b>Διαισθάνεται ότι οποιοσδήποτε και να είναι ο κυβερνητικός σχηματισμός, η πολιτική πραγματικότητα στην κοινωνία μας είναι υποταγμένη στην ανάθεση, στο κεφάλαιο, στις λογικές της αιώνιας μεγέθυνσης/ανάπτυξης και της συνεχούς εμπορευματοποίησης κάθε πτυχής της ζωής.<br /></b><br /><i>Παραδοσιακοί πολέμιοι της εκλογικής διαδικασίας, οι αναρχικοί, έχουν συνοψίσει την παραπάνω “διαίσθηση” με τη φράση “το κράτος έχει συνέχεια”. Και πράγματι, οι ιδιωτικοποιήσεις, η λεηλασία της φύσης και οι περαιτέρω αποκλεισμοί από δημόσιους χώρους και δομές που έρχονται από την Νέα Δημοκρατία με την καταστολή και το δόγμα “νόμος και τάξη” έρχονται με τον ΣΥΡΙΖΑ κάτω από την ταμπέλα της “ισομερούς ανάπτυξης” ή της “πράσινης μετάβασης”. Ένας συλλογισμός, ο οποίος εμάς ως Αυτενέργεια, μας βρίσκει απολύτως σύμφωνες-ους. Η όλη ουσία της εκλογικής διαδικασίας, δηλαδή, είναι η διαχείριση των εκ γενετής αντιφάσεων και ανισοτήτων που δημιουργεί ο καπιταλισμός και η ετερονομία της ανάθεσης και όχι η υπέρβασή τους. Το ζήτημα πως για τις ανισότητες του κόσμου σήμερα ευθύνονται συστημικοί και θεσμικοί λόγοι δεν υπάρχει ούτε καν στο τραπέζι.<br /></i><br /><b>Μάλιστα, η ίδια η κουλτούρα της διαδικασίας προωθεί έναν ανθρωπολογικό τύπο που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Έναν πολίτη που αναθέτει την εξουσία της διακυβέρνησης σε μια χούφτα επαγγελματίες πολιτικούς οι οποίοι του υπόσχονται να παλέψουν για τα συμφέροντα και τα ιδανικά του, αυτά της αύξησης των πόρων και προϊόντων που θα μπορεί να καταναλώσει με κάθε κόστος ή της ατομικής του ιδιοκτησίας. Η έννοια της πολιτικής εξουσίας λοιπόν γίνεται θέμα ενός “διακανονισμού συμφερόντων” και όχι ενός συλλογικού ορθολογικού διαλόγου με καποια background assumptions (όπως το να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως μέλος της παγκόσμιας κοινότητας ή το να υπολογίζεις την οικολογική ισορροπία).<br /></b><br /><i>Οι εθνικές κοινοβουλευτικές εκλογές μάλιστα, προωθούν και με έναν άλλο επίσης ενδιαφέρον τρόπο έναν ανορθολογικό τύπο πολίτη. Η συμμετοχή στις εκλογές ως μέρος του εκλογικού σώματος του ελληνικού έθνους-κράτους, μιας φανταστικής κοινότητας της οποίας το ανομοιογενές σώμα έχει κοινά συμφέροντα που έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με άλλων, βοηθά στην επιβίωση και συνέχεια ενός κόσμου ολιγαρχικής εξουσίας και εκμετάλλευσης, ορίζοντας τον άνθρωπο πρώτα ως Έλληνα και δευτερευόντως ως πολίτη μιας κοινότητας. Άτομα δηλαδή με διαφορετικες πολιτισμικές, ταξικές, φυλετικές, έμφυλες ταυτότητες, συναινουν με τον ένα ή άλλο τρόπο στην καταπίεση τους για το καλό του έθνους. Ένα αφαιρετικό “καλό” το οποίο ορίζεται από τους ειδικούς, τους ολιγαρχες, τους άντρες κ.λπ.<br /></i><br /><b>Οι προβληματισμοί γύρω από την εκλογική διαδικασία δεν σταματούν όμως εδώ. Η γιορτή της ανάθεσης είναι ακόμη λιγότερο “δημοκρατική” όταν αναλογιστούμε και το θέμα της συμπεριληπτικότητας στο κομμάτι του δικαιώματος συμμετοχής. Η διαμονή στην ελληνική επικράτεια δεν συνεπάγεται και δικαίωμα ψήφου όπως θα φανταζόταν κανείς καθώς τα πάμπολλα άτομα χωρίς χαρτιά κ.ά. δεν έχουν το δικαίωμα ενεργής συμμετοχής στη διαδικασία. Αντιθέτως, μέσα σε αυτά τα εθνικιστικά πλαίσια της διαδικασίας, άνθρωποι που ζουν για χρόνια στο εξωτερικό, η λεγόμενη διασπορά, κατέχει αυτό το δικαίωμα συμμετοχής απλώς για λόγους καταγωγής.<br /><br /></b><i>Με όλα τα παραπάνω στο νου, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Είτε ψηφίζει κάποιος, είτε όχι, πρέπει να αναγνωρίσει πως η πραγματική πολιτική δεν πραγματοποιείται στις κάλπες. Αν θέλουμε όντως να δημιουργήσουμε έναν κόσμο χωρίς ανισότητες και σε αρμονία με τη φύση θα πρέπει να παλέψουμε για τη θέσμιση μιας κοινωνίας όπου η εξουσία θα πηγάζει από τα κάτω και οι καθημερινές υποθέσεις θα αποφασίζονται από όλα τα άτομα μαζί. Θα πρέπει να αναλογιστούμε το πόσα θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν δημιουργούσαμε λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη, συντονισμούς διαχείρισης των φυσικών πόρων και δομών, και έτσι ίσως σε επόμενες εκλογικές διαδικασίες να μην μπαίνουμε στη λογική της “λιγότερο κακής επιλογής”.<br /></i><br /><b>Ταυτόχρονα στη διεθνή εικόνα, οι κοινωνίες που βρέθηκαν σε κίνηση παγκοσμίως τα προηγούμενα χρόνια δεν κατάφεραν να θεσμίσουν μια ριζοσπαστική αλλαγή ενώ όσες επέμειναν στον αγώνα πνίγονται στο αίμα. Κι ενώ η Γαλλία ακόμη φλέγεται, γνωρίζουμε πως καμία από τις εντάσεις και τις εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων δεν έχει επιλυθεί. Από τις ΗΠΑ μέχρι τη Ρωσία και το Ιράν, οι κυβερνήσεις έχουν απλώς προσπαθήσει να καταστείλουν τη διαφωνία με ωμή βία καθώς οι άνθρωποι γίνονται σταθερά πιο απελπισμένοι, πιο θυμωμένοι, πιο μη κυβερνήσιμοι.<br /></b><br /><i>Η κρίση του κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσώπευσης βλέπουμε πως βαθαίνει και πέρα από τη γειτονιά μας. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο κόσμος θέλει να αυτοκυβερνηθεί, αλλά μόνο ότι εδώ και αρκετό καιρό δεν βλέπει νόημα (και σωστά) στην εκλογή ολιγαρχών με 4ετή θητεία. Και οι επιπτώσεις αυτού του γεγονότος είναι τεράστιες. Η αύξηση των ποσοστών αποχής είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και απαιτεί σοβαρό προβληματισμό από τα κοινωνικά κινήματα για να επαναδιατυπώσουν ένα συνεκτικό εναλλακτικό πρόταγμα απέναντι στην ολιγαρχία και τον καπιταλισμό. Διαφορετικά οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να βρίσκονται σε κατάσταση λήθαργου, ενώ οι ελίτ θα συνεχίσουν να ρημάζουν τις κοινωνίες και τη φύση.<br /></i><br /><b>Ένα βήμα, έστω και μικρό, είναι το ποσοστό της αποχής να προσμετράται στο συνολικό αποτέλεσμα, ώστε οι άνθρωποι να έχουν τη γυμνή κλίμακα της ολιγαρχίας μπροστά τους. Πάνω σε αυτή τη διεκδίκηση της άμεσης αναγνώρισης του ποσοστού της αποχής, η Αυτενέργεια άνοιξε το ζήτημα <a href="https://aftenergeia.gr/i-eklogiki-apochi-sto-proskinio-enimerosi-isigisi-apo-tin-ekdilosi/">στην τελευταία της εκδήλωση με τίτλο “Η αποχή στο προσκήνιο”.</a></b><br /><br /><i>Το πιο σημαντικό σήμερα φαίνεται πως είναι να βρούμε τρόπους στη μετάδοση των πολιτικών μας εναλλακτικών προταγμάτων με το ευρύτερο δυνατό ποσοστό του πληθυσμού. Εάν δεν βρούμε τρόπους να επικοινωνούμε τα αμεσοδημοκρατικά προτάγματά μας με την κοινωνία, τότε οι σκοταδιστικές τάσεις που πλασάρονται ως εναλλακτική θα συνεχίσουν να φουντώνουν.<br /><br /></i><b>Με τις παραπάνω σκέψεις, θεωρούμε αυτή τη δημόσια συζήτηση ως απαραίτητη στον δρόμο για την επανεμφάνιση της πολιτικής και τη συγκρότηση ενός κινήματος που θα φέρει πιο κοντά μια ριζοσπαστική προοπτική για την άμεση συμμετοχή όλων στις κοινωνικές αποφάσεις.<br /></b><br /><span style="background-color: black;"><span style="color: white;">ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΘΕΣΗ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ</span><br /></span><br /><b style="background-color: #cccccc;"><span style="color: #990000;">Πολιτική ομάδα</span> <a href="https://aftenergeia.gr/isigisi-apo-tin-ekdilosi-mas-ekloges-apochi-i-protasi-tis-amesis-dimokratias/?fbclid=IwAR2qqz_NAXzp7mFc0bS_HJ1uKxKzc2_QGtgWQ7vaIIW4oSIridDnPBOAkX8"><span style="color: black;">“Αυτενέργεια”</span></a></b>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-70088802775869055652023-05-03T13:37:00.002+03:002023-05-03T13:37:27.832+03:00Αρχισε το πανηγύρι των εκλογων...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAyXtLibWIr-Wx0rk84gyNjffnVX01uGAzxtCDaf-GBFP0oPB9mCZZUrSnBxqVqaTL8ZiJgNIKPLWupJxSclZm2wfowV3oiOLYNHDq84fOqlrFqyoHqMGA1-TxoycViqL4VGqR55PTMeLe2UeezB8bOoB88jtgNXPT6Zcb6wzI8YZSimx0iH_BAXkXTw/s336/%CF%86%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><b><img border="0" data-original-height="226" data-original-width="336" height="134" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAyXtLibWIr-Wx0rk84gyNjffnVX01uGAzxtCDaf-GBFP0oPB9mCZZUrSnBxqVqaTL8ZiJgNIKPLWupJxSclZm2wfowV3oiOLYNHDq84fOqlrFqyoHqMGA1-TxoycViqL4VGqR55PTMeLe2UeezB8bOoB88jtgNXPT6Zcb6wzI8YZSimx0iH_BAXkXTw/w200-h134/%CF%86%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82.jpg" width="200" /></b></a></div><br /><b><span style="color: red;">Του Κώστα Καμαριάρη*<br /></span></b><br /><b>Μας λένε ότι ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος. Ότι οι πολιτικοί αρχηγοί, τα μεγάλα κόμματα, οι εκλογολόγοι, οι αναλυτές άρχισαν να βγάζουν λόγους, συνθήματα, στατιστικές ποικίλες, αναλύσεις επί αναλύσεων με στόχο και όραμα τη νίκη, την επικράτηση, την δικαίωση, την αυτεπιβεβαίωση.</b><br /><br />Προφανώς οι παραπολιτικές αναλύσεις δίνουν και παίρνουν, τα ταξίματα, οι δεσμεύσεις, οι αναστοχασμοί και οι θεωρήσεις. Οι μεν αύξησαν λίγο τους μισθούς και τις συντάξεις, οι δε υποσχέθηκαν ακόμα περισσότερα. Άλλοι υποσχέθηκαν να γίνουμε περισσότερο Ευρώπη, άλλοι διαπίστωσαν ότι πρέπει να είμαστε Ευρώπη.<br /><br /><b>Όμως οι πιο σπουδαίοι πολιτικοί αρχηγοί ακολουθούν συμβουλές ειδικών εκλογολόγων – διαμορφωτών της κοινής γνώμης και για να «πλησιάσουν» τα «ειδικά κοινά» (νέους, άνεργους, επαρχιώτες κ.λπ.) κάνουν αστειάκια στην T.V., στα Ραδιόφωνα, στους δρόμους και τις πλατείες. Προσπαθούν να μας δείξουν – πείσουν ότι είναι «σαν και μας», τον απλό κόσμο, με τα καθημερινά προβλήματα της ακρίβειας, της ανασφάλειας, της αγχωτικής ζωής, της σύγχρονης αστυφιλίας – μυρμηγκοφωλιάς (Η τελευταία απογραφή έδειξε το 35% περίπου του πληθυσμού της χώρας να ζει στην Αθήνα και το Νομό Αττικής). Έτσι με αστεία και χαμόγελα κυνηγούν τις ψήφους μας.</b><br /><br />Αλλά εδώ και δύο τετραετίες (μία του ΣΥΡΙΖΑ και μία της Ν.Δ.) είδαμε τα Μνημόνια να μην καταργούνται με ένα άρθρο-νόμο, δημοψήφισμα του ΟΧΙ με περίπου 60% να γίνεται σε μια μέρα ΝΑΙ, είδαμε το «επιτελικό» κράτος με «ετσιθελικό» τρόπο να διαλύει την Υγεία με αφορμή την καραντίνα, να διαλύει τις δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας (Ηλεκτρικό, Νερό, Παιδεία κ.λπ.), είδαμε μια χιονόπτωση μισής βραδιάς να διαλύει τον «Ευρωπαϊκό» Αττικό αυτοκινητόδρομο ατιμώρητα, είδαμε το δεύτερο σε μέγεθος νησί της χώρας (Εύβοια) σε δύο μέρες να κατακαίγεται χωρίς κρατική «επιτελική» βοήθεια (να θυμηθούμε το Μάτι, τη Μάντρα), είδαμε τους πλούσιους επιτελικούς (πλούσιους με τους φόρους που πληρώνει ο κοσμάκης) να μοιράζουν ψίχουλα-επιδόματα και να περηφανεύονται αντί να ντρέπονται που άφησαν την αγορά να «αυτορυθμιστεί», δηλαδή να φάνε τα μεγάλα ψάρια τα μικρά.<br /><br /><b>Με άλλα λόγια είδαμε αδιαφορία και ψεύδος. Αλλά «είμαστε με την σωστή πλευρά της ιστορίας», ώσπου κάποιο πυρηνικό να δεχτούμε κατακέφαλα και τότε να προβληματιστούμε, αν προλάβουμε.<br /></b><br />Αυτά τα οχτώ χρόνια είδαμε το ΤΑΙΠΕΔ να ξεπουλά τη δημόσια περιουσία (τα τοπικά αεροδρόμια που πήραν οι Γερμανοί και τα τρένα που έχουν οι Ιταλοί μας δείχνουν την Ευρώπη τους) την ακρίβεια να επελαύνει, τους νέους να ξενιτεύονται προς ζημιά του κράτους και του Λαού μας, τα σκανδαλάκια των «ηθοποιών» επιβητόρων πάσης φύσεως, τα σκάνδαλα των τηλεπαρακουθήσεων (ο ανηψιός φταίει, Αυτός μόνο προήδρευε – πού νάξερε;), τη σαπίλα της παραπληροφόρησης των επιδοτούμενων κρατικά ΜΜΕ, είδαμε τόσα και τόσα άλλα…<br /><br /><b>Και μαζί μ’ όλα τούτα είδαμε μετά το Ιράκ και τη Συρία, την Ουκρανία να διαλύεται, την Τουρκία να απειλεί θεούς και δαίμονες για τη θάλασσά της (που μήπως κατά λάθος τυχαίνει να είναι δικιά μας με τα νησιά της) για τους πυραύλους που θα μας στείλει αντίδωρο της βοήθειας στους σεισμούς!</b><br /><br />Είδαμε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία) να περνούν κρίση με απεργίες, διαδηλώσεις κ.λπ. Είδαμε Πρόεδρο των ΗΠΑ να τον συλλαμβάνουν και τη χώρα αυτή να κινδυνεύει να πέσει σε ανυποληψία!<br /><br /><b>Και όμως οι πολιτικοί μας υπεύθυνοι μας χαμογελούν και μας τάζουν μέρες καλύτερες!<br /></b><br />Λοιπόν ως εδώ! Ας είναι η ευκαιρία αυτών των εκλογών αφορμή για σοβαρή σκέψη, για προσεκτική προσέγγιση, για απόφαση ανασύνταξης και απελευθέρωσης. Ας λένε ό,τι θέλουν, πρέπει στα ψέματα τους να είμαστε «αδιάβροχοι». Πρέπει στην κατασκευασμένη ονειρική πραγματικότητα να βλέπουμε τον κίνδυνο της κοινωνικής και πνευματικής μας παράλυσης!<br /><br /><b>Δεν είναι το πρόβλημα τι και ποιον θα ψηφίσουμε. Είναι το πώς θα ξεφύγουμε από τα χαμογελαστά ψέματα (πόσα εγκαίνια Μετρό της Θεσσαλονίκης έγιναν ως τώρα;) τις ενθουσιαστικές μπουρμπουλήθρες, τα λόγια που χτίζουν ανώγεια και κατώγεια, το πώς δεν θα γίνουμε μέρος του παραμυθιού. Αυτήν ακριβώς την σκέψη ας έχουμε ως παραμυθία! Και ο καθείς ας πάρει τον δρόμο του.</b><div><b><br /><span style="background-color: #eeeeee;">* Ο Κωνσταντίνος Καμαριάρης είναι υποψήφιος βουλευτής Α' Αθηνων με τον σχηματισμό <a href="https://politikiprotovoulia.gr/">Πολιτική Πρωτοβουλία</a> στον οποίο μετέχουν η <span style="color: #0b5394;"><a href="https://danagennisi.gr/">Δημοκρατική Αναγέννηση</a> </span> και η <a href="https://xristianiki.gr/"><span style="color: #38761d;">Χριστιανική Δημοκρατία</span></a> </span></b><b><br /></b><br />Πηγή: <a href="https://xristianiki.gr/%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%ac%ce%bb%cf%80%ce%b7-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%ce%bf%ce%b2%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%af%ce%b1/"><span style="background-color: #38761d; color: white;"><b>Εφημερίδα Χριστιανική</b></span></a> <br /><br /> </div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-40134170740547562012022-11-16T14:30:00.002+02:002022-11-16T14:30:29.657+02:00Εξέγερση του Πολυτεχείου 1973 <div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMof65kyw7YpyCAJiQLAXKE-xOvQUUcULP-pqezOwde-bgNJhivs8imCbZ1vluqEFcy0U4oMm3NoeNmXc0_ctOEEItZ_DpW0QDh5_3CLJXjHQuGWFeLkXverPB82NPYBbcu4w0nGHGkYuXBiWyIqSRICIk8g7ZivH74Er2-BUxT04a_wN41SgkBOWwqA/s800/poli-8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="513" data-original-width="800" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMof65kyw7YpyCAJiQLAXKE-xOvQUUcULP-pqezOwde-bgNJhivs8imCbZ1vluqEFcy0U4oMm3NoeNmXc0_ctOEEItZ_DpW0QDh5_3CLJXjHQuGWFeLkXverPB82NPYBbcu4w0nGHGkYuXBiWyIqSRICIk8g7ZivH74Er2-BUxT04a_wN41SgkBOWwqA/w400-h256/poli-8.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: start;"><b>Η ιστορική μνήμη της ελευθερίας και της εξέγερσης είναι στην πραγματικότητα ένα παράθυρο στο παρόν και το μέλλον</b></span></td></tr></tbody></table><div><b><span style="background-color: #eeeeee; color: #990000; font-size: medium;">Εξέγερση του Πολυτεχνείου 1973: Κείμενο του συντρόφου Χρήστου Κωνσταντινίδη, στο περιοδικό Πεζοδρόμιο, τεύχος 7, εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, Φεβρουάριος 1977. </span></b></div><br /><b>Μέσα στα πλαίσια μιας σημείωσης, θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε συνοπτικά τη δράση των «Αναρχικών». Η ομάδα αυτή, χωρίς να αποτελεί τυπική οργάνωση, λειτούργησε οργανωμένα στα γεγονότα του Νοέμβρη, όπως επίσης και σε μία σειρά άλλων δραστηριοτήτων. Στους κόλπους της περιλαμβανόταν και ο σύντροφος που γράφει αυτές τις γραμμές. Θα περιοριστούμε στην επέμβασή της, χωρίς αυτή να σημαίνει ότι άλλοι Αναρχικοί δεν λειτούργησαν μεμονωμένα μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. <br /></b><br /><i>Ήδη την Τετάρτη το απόγευμα η ομάδα αυτή των συντρόφων χρησιμοποιώντας σπρέι και ξεκολλώντας από τα τρόλεϊ που περνούσαν από την Πατησίων τα διαφημιστικά, έγραψαν (όπως επίσης και στο εσωτερικό τού Πολυτεχνείου) αρκετές δεκάδες συνθήματα. </i><br /><br /><b>Η προβολή των συνθημάτων από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση) με σκοπό να επισείσουν τον εφιάλτη της κοινωνικής ανατροπής οδήγησε σε αντίθετα από τα προσμενόμενα αποτελέσματα, στο μέτρο που αυτά συντέλεσαν σε μια ριζοσπαστικοποίηση και σε μια απαρχή ξεπεράσματος της ψευδούς αντίθεσης Δημοκρατίας – Δικτατορίας. Αναφέρουμε ορισμένα από τα συνθήματα: «Κοινωνική Επανάσταση», «Κράτος = καταστολή», «Κάτω το Κεφάλαιο», «Κάτω το Κράτος», «Κάτω ο Στρατός», «Μάης 1968», «Γενική Εξέγερση», «Κάτω η μισθωτή εργασία», «Το προλεταριάτο είναι νεκροθάφτης της μισθωτής εργασίας», «Το προλεταριάτο στο δρόμο», «Εργατικά Συμβούλια», «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», «Οι πατριώτες είναι μαλάκες», «Κάτω η Εξουσία». </b><br /><br /><i>Η πανικόβλητη απόκριση των λακέδων του Κράτους και του Κεφαλαίου στην αγέρωχη επιβεβαίωση των στόχων της Κοινωνικής Επανάστασης αποκρυσταλλώθηκε για πρώτη φορά στην παράνομη «Πανσπουδαστική» (Ν° 8, Γενάρης-Φλεβάρης 1974). </i><br /><br /><b>«Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο τού Πολυτεχνείου τη Τετάρτη, 14 τού Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της Αμερικανικής CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν έτσι ν’ απομονώσουν το κίνημά μας και την εκδήλωσή μας του Πολυτεχνείου από το σύνολο του λαού και της νεολαίας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικο-αναρχικής εξέγερσης που δεν έχει τη συμπαράσταση του λαού, να ξαναχρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του "επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος"». <br /></b><br /><i>Και για να το εμφανίσουν ότι «δεν ήταν παρά οι έξαλλες μηδενιστικές ενέργειες αμετανόητων αναρχικών στασιαστών καταστροφέων». <br /></i><br /><b>Παρακάτω μας διαβεβαιώνει ότι «τα συνθήματά μας, Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, 20% για τη Παιδεία, Κάτω η χούντα, Έξω οι Αμερικάνοι, Εργάτες Αγρότες Φοιτητές, Όλοι Ενωμένοι, Λαϊκή κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία έπνιξαν τις ψευτοεπαναστατικές κραυγές της ΚΥΠ και των χαφιέδων της που αιφνιδιαστικά είχαν προβάλει με πανό και με την τραμπούκικη κατάληψη δύο μεγαφώνων, συνθήματα όπως: Κάτω το Κράτος, Κάτω η Εξουσία, Μάης τού ’68, και είχαν πρωτοστατήσει σε κάποιες ανεδαφικές εκκλήσεις για άμεση λαϊκή επανάσταση και άμεση γενική απεργία». <br /></b><br /><i>Η εξοικείωση με τη λέξη «χαφιές» των συντακτών του παραπάνω κειμένου δεν είναι καθόλου τυχαία. Πηγάζει από τη φύση του επαγγέλματός τους. Ήδη σήμερα είναι έμμισθοι χαφιέδες της μπρεζνιεφικής γραφειοκρατίας και αύριο επίδοξοι αυθεντικοί χαφιέδες της «σοσιαλιστικής» ασφάλειας κάποιας ελληνικής «Λαϊκής Δημοκρατίας». Αλλά για να μην τους αδικήσουμε θα πρέπει να πούμε ότι θα είναι χαφιέδες και ασφαλίτες αλλιώτικοι απ’ τους άλλους. Πράγματι, πάνω από τα ανακριτικά τους γραφεία, μέσα στις φυλακές και τα ψυχιατρεία τους, μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μέσα στα εργοστασιακά τους κάτεργα… πάνω στα πηλήκια και τα γαλόνια τους θα υπάρχουν σφυροδρέπανα, και όχι «αντιδραστικά» εμβλήματα. </i><br /><br /><b>Η λάσπη όσο πρόστυχη κι αν είναι δεν μας σοκάρει. Είναι η προσφιλής μέθοδος όλων των λακέδων του κεφαλαίου και του κράτους. Δεν θα πρέπει λοιπόν όλα τα παραπάνω να εκληφθούν σαν διαμαρτυρία εναντίον των λασπολόγων. Η λογική της Διαμαρτυρίας εντάσσεται μέσα στη λογική του Μαρτυρολογίου -λογική προσφιλής στην ελληνική αριστερά του κεφαλαίου και όχι στην κοινωνική επανάσταση. <br /></b><br /><i>Ένα ακόμη δείγμα των μεθόδων τους -το υπενθυμίζουμε για όσους θέλουν να έχουν αδύνατη μνήμη- μας δώσανε και στην περίπτωση του παραπάνω κειμένου, που το παρουσιάσανε σαν ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου για να δεχθούν λίγο αργότερα μια διάψευση υπογραμμένη από 17 μέλη της Σ.Ε. που μεταδόθηκε τα τέλη του Απρίλη του ’74 από τη «Ντόιτσε Βέλε»: «… Δεν λάβαμε μέρος στη σύνταξη ή υπογραφή καμιάς παρόμοιας ανακοίνωσης και φυσικά ούτε της παραπάνω… Η επίκληση του ονόματος της Σ.Ε. για την κάλυψη και προβολή ορισμένων γνωμών και θέσεων, ανεξάρτητα απ’ την οποιαδήποτε κριτική που θα μπορούσε ν’ ασκήσει κανείς για το περιεχόμενό τους είναι τουλάχιστον απαράδεκτη…» <br /></i><br /><b>Ανάλογη στάση με το ΚΚΕ (εξ.) υιοθέτησε ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (εσ.) Μ. Δρακόπουλος δηλώνοντας ότι «Σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να εμποδίσουν την επάνοδο στη δημοκρατική ομαλότητα και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων». <br /></b><br /><i>Αργότερα η αρχική θέση αποσιωπήθηκε και εμφανίστηκε διαφοροποιημένη επίσημα στο «Σχέδιο θέσεων» του γραφείου της Κ.Ε. του ΚΚΕ (εσ.) που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη Μαχητή» Ν° 65-Μάρτης 1970: «Μέσα στα γεγονότα επικράτησε για ένα ορισμένο διάστημα σύγχυση από τα λαθεμένα συνθήματα που έριξε μια μικρή μειοψηφία από στοιχεία διαφόρων αριστερίστικων τάσεων -συνθήματα σεκταριστικά και λαθεμένα (κοινωνική επανάσταση-κάτω το κεφάλαιο-κάτω η εξουσία) και δεσμεύτηκε ύστερα στο σύνθημα “τώρα ή ποτέ!”»... <br /></i><br /><b>Την Τετάρτη το βράδυ γύρω στις 11, οι σύντροφοι αυτοί (μαζί με λίγους άλλους), ωθούμενοι από την ανάγκη της δημιουργίας ενός πόλου συσπείρωσης έξω από τις αξιοθρήνητες φοιτητικές συνελεύσεις, που είναι από παράδοση τόποι χειραγώγησης, πολιτικής μανούβρας και εκτόνωσης των οποιονδήποτε ανατρεπτικών διαθέσεων, πήραν την πρωτοβουλία για μια συνέλευση των εργαζομένων και γενικότερα των μη-φοιτητών που βρισκόντουσαν στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αφού βρήκανε μια αίθουσα στο κτίριο Γκίνη και φτιάξανε το ηλεκτρικό και το μικρόφωνο, άρχισαν να καλούν τους εργαζομένους να πάρουν μέρος στη συνέλευση. <br /></b><br /><i>Στο διάστημα αυτό συνέβη το ακόλουθο αξιομνημόνευτο περιστατικό: οι σύντροφοι αυτοί, μαζί με μερικά ακόμα εργατόπαιδα άγνωστα μέχρι τότε, πήγαν στο κτίριο της Αρχιτεκτονικής και κατάσχεσαν από τους φοιτητές έναν από τους τρεις πολυγράφους τους για να τον θέσουν στην υπηρεσία της συνέλευσης των εργαζομένων. Μερικοί φοιτητές (στελέχη των Κ.Κ.), αντιλαμβανόμενοι ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε την αμφισβήτηση του μονοπωλίου της έκφρασης, έφεραν αντιρρήσεις. Μετά από μερικές «απρεπείς» χειροδικίες και βλέποντας ότι οι «εξτρεμιστές» δεν όταν διατεθειμένοι να το συζητήσουν και πολύ μαζί τους, υποχώρησαν. (Αυτό όταν νοητό την Τετάρτη, όχι όμως και την Παρασκευή όταν το μονοπώλιο της έκφρασης, που τότε αντιπροσωπευόταν από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου, περιφρουρούνταν από πολυάριθμα επαγγελματικά -δηλ. Έμμισθα- στελέχη.) Ο πολύγραφος αυτός στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε λόγω τεχνικής αδυναμίας να λειτουργήσει (δεν κατορθώθηκε να βρεθούν μεμβράνες, μελάνι, χαρτί και γραφομηχανή). Μετά τη μεταπολίτευση ένα ηγετικό στέλεχος του «Ρήγα Φεραίου» επρόκειτο να δηλώσει κατά τη διάρκεια των κρατικών ανακρίσεων ότι «άγνωστοι προβοκάτορες» επιχείρησαν να πάρουν έναν πολύγραφο αλλά «απωθήθηκαν» (sic)… και ζήτησε από το Δημοκρατικό Κράτος να τους ανακαλύψει και να τους τιμωρήσει! Κι όμως αυτό το μαρξιστικό κάθαρμα γνώριζε πολύ καλά και ονομαστικά δύο τουλάχιστον συντρόφους. </i><br /><br /><b>Κατά τη 1 μετά τα μεσάνυχτα μέσα στην αίθουσα Γκίνη είχαν μαζευτεί 300 περίπου άτομα. Πρώτος πήρε το λόγο ένας σύντροφος ο όποιος ζήτησε να μη θεσπιστεί κανένα προεδρείο για να «διευθύνει» τη Συνέλευση και υποστήριξε ότι ο καθένας θα πρέπει να έχει υπευθυνότητα και να γνωρίζει, ότι πρέπει να είναι σύντομος και να δίνει το λόγο σε κάποιον άλλο. Αφού αυτά έγιναν αποδεκτά, συνέχισε πάνω στην αυτονομία του ταξικού αγώνα και της ίδιας της Συνέλευσης, η οποία δεν εκπροσωπεί παρά μόνο τον εαυτό της αλλά και δεν δέχεται να εκπροσωπηθεί από κανέναν άλλο. <br /></b><br /><i>Γράφει σχετικά η «Εργατική Πάλη» (Ν° 15-23 Νοεμβρίου 1974): «Το πρώτο πρόβλημα που υπήρχε αφορούσε τη διεύθυνση της συζήτησης. Έγιναν πολλές προτάσεις για πρόεδρο ή προεδρείο της συνέλευσης όπως επίσης και η πρόταση να μην υπάρξει κανενός είδους προέδρευση που έγινε και υποστηρίχτηκε από τους αναρχικούς και αναρχίζοντες. Το θέμα δημιούργησε αρκετή σύγχυση και ολόκληρη η συζήτηση έγινε κάτω απ’ τη διεύθυνση διαφόρων αγωνιστών που πρωτοβουλιακά προσπαθούσαν να βάλουν κάποια τάξη στη συζήτηση και πολλές φορές η συνέλευση κατέφευγε στη γενική ψηφοφορία για ν’ αποφασιστεί αν κάποιος θα έπρεπε να συνεχίσει ή να του αφαιρεθεί ο λόγος». <br /></i><br /><b>Και συνεχίζει παρακάτω: «Η τάση που έκφραζαν οι “αντιεξουσιαστές” και οι αναρχικοί δούλεψε συνειδητά για να αποτρέψει κάθε οργανωμένη προσπάθεια τόσο μέσα στην ίδια την συνέλευση όσο και στα καθήκοντα για την κινητοποίηση που έβαζε αυτή στον εαυτό της. Οι ομιλητές της επέμεναν πάρα πολύ σε ιδεατά σχήματα για τη μελλοντική κοινωνία επαναλαμβάνοντας πολλές φορές διάφορες θέσεις του Γκι ντε Μπορ απ’ την “Κοινωνία και θεάματα” και την ιδανική κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει καμιά εξουσία. Θεωρούσαν ότι αυτά τα πράγματα ήταν άμεσα εφαρμόσιμα και γι’ αυτό αντιτάσσονταν σε κάθε ιεράρχηση και οργάνωση μέσα στη συνέλευση. Η στάση αυτής της τάσης προκάλεσε επίσης σοβαρή καθυστέρηση και σύγχυση μέσα στη συνέλευση». <br /></b><br /><i>Μετά από αδιάκοπες συζητήσεις και φυσικά διαφωνίες μιας νύχτας, έγινε σαφές ότι όλοι ή σχεδόν όλοι όσοι μετείχαν στη Συνέλευση ήταν σύμφωνοι με το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο του αγώνα (ανεξάρτητα από τη διάσταση που του έδινε ο καθένας) και αποφασίστηκε να βγει μια διακήρυξη και να μοιραστεί το πρωί σε εργοστάσια και σε χώρους όπου μαζεύονται εργαζόμενοι. <br /></i><br /><b>Πάνω στο θέμα της διακήρυξης πρέπει να υπογραμμίσουμε μια πλαστογραφία που υπάρχει στο κείμενο των «Ανωνύμων». Σαν γνήσιοι και αδίστακτοι αριστεριστές, μας διαβεβαιώνουν ότι η Συνέλευση ψήφισε μια διακήρυξη η όποια μάλιστα εκτυπώθηκε. Αλλά η διακήρυξη, έτσι τουλάχιστον όπως μας τη δίνουν εκ των υστέρων υπάρχει μόνο στο κεφάλι τους και, δυστυχώς γι’ αυτούς, εκτυπώθηκε μονάχα μερικούς μήνες μετά το Νοέμβρη και στο εξωτερικό. </b><br /><br /><i>Πιο κοντά στην αλήθεια βρίσκεται το βιβλίο ενός τροτσκιστή με τίτλο «Τα Νοεμβριανά στο φως του μαρξισμού» και που είναι το μοναδικό -απ’ όλα όσα έχουν δημοσιευτεί- που αναφέρει, φυσικά έτσι όπως το καταλαβαίνει, το γεγονός, στη σελίδα 25-26 με υπότιτλο πολύ χαρακτηριστικό: «Η διακήρυξη που δεν έγινε». </i><br /><br /><b>«… Με σύντομη επεξεργασία παρουσιάστηκαν δύο σχέδια διακήρυξης. Το πρώτο -που εμφανίστηκε σαν τροτσκιστικό- καθόριζε το σοσιαλιστικό προσανατολισμό του κινήματος, απευθύνονταν προς τους εργάτες, ζητούσε τη δημιουργία επιτροπών παντού, έθετε ζήτημα γενικής απεργίας στην πάλη κατά της δικτατορίας. Κατέληγε στην ανάγκη δημιουργίας επαναστατικού κόμματος. Ως ένα βαθμό, εξέφραζε το γενικό προσανατολισμό του Τροτσκισμού. Ανολοκλήρωτο. Αλλά δεν έθετε ζήτημα εξουσίας. Το άλλο, εξέφραζε τις απόψεις των αναρχικών. Με μερικές παραλλαγές, προσανατολίζονταν στη σοσιαλιστική λύση. Ζητούσε την επέμβαση της εργατικής τάξης και την κατάληψη των εργοστασίων. Έθετε επίσης ζήτημα γενικής απεργίας και δημιουργίας συμβουλίων που θα πάλευαν για τα ζητήματα των μαζών. Αλλά καθώς ήταν αυτή η τάση υποταγμένη στο αυθόρμητο του κινήματος και αντιεξουσιαστική αρνιόταν την αναγκαιότητα της κατάληψης της εξουσίας». </b><br /><br /><i>Όσον αφορά την πρώτη διακήρυξη, αυτή αποδίδεται, σωστά αν και απουσιάζει η έμφαση που δόθηκε στην οικοδόμηση του «ΝΕΟΥ» επαναστατικού κόμματος. Σχετικά με τη δεύτερη, αρκεί να αναφέρουμε αυτούσια την κατάληξή της η οποία και συνοψίζει τη θεώρηση των συντρόφων μας: «3.- Η αυτόνομη συνέλευση των εργαζομένων που βρίσκονται στο χώρο του Πολυτεχνείου καλεί τους εργαζόμενους να καταλάβουν τους χώρους παραγωγής και να δημιουργήσουν εργοστασιακές και απεργιακές επιτροπές με απώτερο σκοπό τη δημιουργία εργατικών συμβουλίων. Το μίνιμουμ πρόγραμμα των εργατικών συμβουλίων είναι η καταστροφή της μισθωτής εργασίας, του κράτους, του εμπορεύματος και της πολιτικής». </i><br /><br /><b>Πάντως το ερώτημα παραμένει. Γιατί δεν έγινε η διακήρυξη; Η απάντηση έχει δύο σκέλη. Πρώτον, η «τροτσκιστική» διακήρυξη δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να συγκεντρώσει την πλειοψηφία παρόλο που επαγγελματικά στελέχη του Κόμματος -κι αυτό είναι τρομερά απολαυστικό- σήκωναν το χέρι υπερψηφίζοντας τη δημιουργία του «νέου» επαναστατικού κόμματος. </b><br /><br /><i>Αυτή την αδυναμία τους ομολογούν με οδύνη οι Μαρξιστές Λενινιστές του Ε.Κ.Κ.Ε. στη μνημειώδη μπροσούρα τους «Να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία του Νοέμβρη», στη σελίδα 29: «Η όλη συγκέντρωση εντοπίστηκε στη συζήτηση γύρω από το “τι να κάνουμε για να οργανωθούμε” στους χώρους εργασίας άσχετα με την κατάληψη. Φαίνεται ότι οι αναρχικοί κατέβασαν ότι είχαν και δεν είχαν (5-6 άτομα) και μπόρεσαν να αποπροσανατολίσουν για πολλή ώρα τη συζήτηση. Η υπεροπτική τους στάση και όλες οι ανοησίες που αραδιάσανε τους έκαναν από την αρχή αντιπαθητικούς στην συγκέντρωση. Στη συζήτηση γύρω από μια διακήρυξη εργατών, που θα τυπωνόταν στον πολύγραφο του Πολυτεχνείου, ενώ υπήρχαν επίμονες προτάσεις για να εκφραστεί η ανάγκη οικοδόμησης ενός “Επαναστατικού Κόμματος”, μπόρεσαν οι αναρχικοί με τις υστερίες τους ν’ αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση και το ζήτημα παραμερίστηκε στη διακήρυξη, ενώ στην συζήτηση ερχόταν συνέχεια». </i><br /><br /><b>Δεύτερον, η συνέλευση δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί εξαιτίας της οργανωμένης προσπάθειας των κομματικών να την σπάσουν. Το αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας σημειώθηκε την Πέμπτη το πρωί, με την εισβολή καμιάς εικοσαριάς κομματικών φοιτητών. Από τα όσα είπανε, είχαμε σημειώσει επί τόπου την αντιπροσωπευτική και αξιομνημόνευτη φράση: «Εμείς δεν κρατάμε φτυάρι και κασμά αλλά μολύβι. Αν θέλετε να κάνετε κατάληψη να πάτε στην Εργατική Εστία». Υποστήριξαν ότι οι εργάτες δεν έχουν καμιά δουλειά στο Πολυτεχνείο, ότι ο χώρος ανήκει στους φοιτητές και ότι δεν μπορεί να προβάλλονται εργατικά συνθήματα όπως το «Κάτω το Κεφάλαιο». Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία σύγχυσης, απογοήτευσης και αηδίας. Πολλοί εργάτες απαντούσαν με ένα «άει γαμηθείτε ρε μαλάκες», και έφευγαν. Βέβαια η επέμβαση των κομματικών λακέδων δεν θα μπορούσε να φέρει από μόνη της κανένα αποτέλεσμα. Αλλά πραγματοποιήθηκε σε μια στιγμή που η συνέλευση έτσι κι αλλιώς πλησίαζε στο τέλος της, εξαιτίας της κούρασης από την ολονύχτια αγρύπνια και, πράγμα ακόμα σημαντικότερο, επειδή οι περισσότεροι εργάτες έφευγαν σιγά-σιγά για να πάνε στη δουλειά τους. <br /></b><br /><i>Η τακτική αυτή των κομματικών ακολουθήθηκε και τις επόμενες ημέρες με κατάληξη να μην επιτρέπουν στους εργάτες που δεν έχουν φυσικά φοιτητική ταυτότητα να μπουν στο Πολυτεχνείο, προβάλλοντας το πρόσχημα ότι εμποδίζουν την είσοδο ασφαλιτών (ενώ είναι γνωστό σε όλους πως κάθε ασφαλίτης μπορεί να έχει πλουσιότατη συλλογή φοιτητικών ταυτοτήτων). Η πραγματικότητα είναι ότι ήθελαν πάση θυσία να διαφυλαχτεί η σύνθεση μέσα στο Πολυτεχνείο. Πράγμα που ήταν αδύνατο να κατορθωθεί, κι αυτό αποδεικνύεται ατράνταχτα από τον αριθμό των εργατών που συνελήφθησαν (475 εργάτες έναντι 317 φοιτητών), αν και είχαν περισσότερους λόγους από ένα φοιτητή να μη συμβεί μέσα στο Πολυτεχνείο. </i><br /><br /><b>Ένα ακόμη επεισόδιο που είναι ενδεικτικό της συνωμοσίας σιωπής πάνω στη συνέλευση των εργαζομένων, αποκαλύπτει, το επίπεδο της ανεπτυγμένης συνείδησης των κομματικών στελεχών στην καταστροφή κάθε τεκμηρίου της επαναστατικής ιστορίας. Όλη τη διάρκεια της νύχτας της Τετάρτης, ένας αρχιτέκτονας -όπως μάθαμε αργότερα- μαγνητοφωνούσε όσα λεγόντουσαν μέσα στη συνέλευση. Για κακή του τύχη όμως τον αντιληφθήκανε τα επαγγελματικά στελέχη που είχαν έρθει, με σκοπό να διαλύσουν την συνέλευση. Μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων, αφού έπεσαν πάνω του, τού πήραν την ταινία και την κατέστρεψαν επί τόπου. Έλεγαν ότι ίσως είναι της Ασφάλειας και ότι η ταινία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον τους. Είναι αλήθεια πως τότε η ομάδα των συντρόφων μας «μπερδεύτηκε» και όταν κατάλαβε τι συνέβαινε ήταν αργά. Η ταινία είχε ήδη καταστραφεί. Μονάχα εκ των υστέρων καταλάβαμε τι αξία θα είχε εκείνη η μαγνητοταινία για το επαναστατικό κίνημα. Σημειώνουμε παρενθετικά πως μέσα στα πλαίσια της ίδιας επιχείρησης επαναφομοίωσης και καταστροφής κάθε τεκμηρίου, πραγματοποιήθηκε η λογοκρισία και το «κόψιμο» όλων των πανό με τα συνθήματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω από την ταινία που προβλήθηκε στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση -την ίδια ταινία που είχε επανειλημμένα προβληθεί στο Παρίσι και αργότερα στη Γερμανία χωρίς λογοκρισία. <br /></b><br /><i>Το πρωινό της Πέμπτης ο χώρος τού Πολυτεχνείου είχε ουσιαστικά εκκενωθεί από τους εργάτες. Το βράδυ, με πρωτοβουλία αυτή τη φορά των αριστεριστών και με την ανοχή της Συντονιστικής Επιτροπής των φοιτητών, ξαναστήθηκε η εργατική συνέλευση στην ίδια αίθουσα του κτιρίου Γκίνη. Όμως ο χαρακτήρας της είχε αλλάζει ριζικά. Στη θέση της μη-διευθυνόμενης συνέλευσης της Τετάρτης, όπου οι εργάτες συζητούσαν ελεύθερα τα πάντα, χωρίς να είναι οπαδοποιημένοι, δημιουργήθηκε ένα κοινοβούλιο της Αριστεράς με τις παρατάξεις του, τους προκαθορισμένους ψηφοφόρους του και το σμήνος των επίδοξων ηγετών του. (Η ποιότητα της συνέλευσης είχε πέσει μέχρι του σημείου που ένας μαρξιστής διανοούμενος μπόρεσε να δηλώσει καμαρωτά ότι είναι κι αυτός εργαζόμενος, και κατά συνέπεια έχει δικαίωμα συμμετοχής εφόσον «σαν διανοούμενος παράγει εργατική ιδεολογία»). </i><br /><br /><b>Ξημερώνοντας το πρωί της Παρασκευής, μετά από ψηφοφορία εκλέχτηκε μια επιτροπή «εργατικής κινητοποίησης» με καθήκον να φύγει από το Πολυτεχνείο και να πάει στην πλατεία Κοτζιά και σ’ άλλους χώρους όπου μαζεύονταν εργάτες, με σκοπό να τους προτρέψει να κατέβουν σε απεργία. Μετά απ’ αυτό η συνέλευση διαλύθηκε για να ξαναρχίσει το βράδυ της Παρασκευής, όπως και έγινε, μόνο που αυτή τη φορά διάρκεσε μόλις 2-3 ώρες, ίσαμε τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα μέσα στο Πολυτεχνείο. Σε όλο το διάστημα της Παρασκευής η επιτροπή, που δεν πήγε πουθενά, φρόντισε σε αρμονική συμβίωση με τη «Συντονιστική» να εκδίδει στο όνομα της συνέλευσης προκηρύξεις που ποτέ δεν συζητήθηκαν απ’ αυτήν, με συνθήματα όπως: «50% αύξηση», «κάτω ο τιμάριθμος» κ.λπ. Μετά τα γεγονότα, μέσω των εφημερίδων μάθαμε ότι η συνέλευση αντιπροσωπεύτηκε στη «Συντονιστική» με δύο αντιπροσώπους (μέσα σε δεκάδες φοιτητών αντιπροσώπων). Πρέπει να σημειωθεί ότι η συνέλευση ούτε είδε, ούτε άκουσε, ούτε ενέκρινε κάτι τέτοιο. Ας προστεθεί επίσης ότι την Παρασκευή το μεσημέρι, σε στιγμή που δεν λειτουργούσε η συνέλευση, δύο μαρξιστές της Επιτροπής έσκισαν ένα πανό που είχαν αναρτήσει οι σύντροφοί μας με το σύνθημα «Εργατικά Συμβούλια». </b><br /><br /><i>Το Σάββατο και την Κυριακή η ομάδα των συντρόφων μας συμμετείχε στα έκτροπα στα οποία επιδόθηκαν κυρίως οι νεαροί εργάτες. <br /></i><br /><b>Θα ήταν παράλειψη αν, κλείνοντας αυτή τη σημείωση, δεν αναφέραμε ότι η ομάδα των συντρόφων μας θεώρησε εκ των υστέρων ότι έτρεφε ψευδαισθήσεις το απόγευμα της Παρασκευής σχετικά με τις δυνατότητες μετασχηματισμού της συνέλευσης των εργαζομένων σε αυθεντικό ταξικό όργανο. Εκείνο που θα μπορούσε να κάνει, όπως είχε τότε διατυπωθεί από ένα σύντροφο, ήταν να προτρέψει στη δημιουργία επί τόπου ενός κύκλου μερικών δεκάδων εργαζομένων -πράγμα αρκετά εύκολο εκείνη τη στιγμή- για να καταλάβει το κτίριο της Γ.Σ.Ε.Ε. που βρίσκεται επί της Πατησίων, μερικές εκατοντάδες μέτρα πέρα από το Πολυτεχνείο, και αν αυτό δεν ήταν εφικτό να το κάψει. </b><br /><br /><span style="background-color: #eeeeee;"><b style="color: #cc0000;">Σημείωση: Η εκδοτική και πολιτική ομάδα </b><span style="font-size: medium;"><b>«Διεθνής Βιβλιοθήκη» </b></span><b style="color: #cc0000;">σφράγισε τη γέννηση, αλλά και την ανάπτυξη του αντιεξουσιαστικού και αναρχικού χώρου στη σύγχρονη Ελλάδα: «Το φθινόπωρο του 1971, μια παρέα νεαρών, λιγότερων αριθμητικά και από τα δάκτυλα του ενός χεριού, </b><b>με εμψυχωτή και οδηγό τον Χρήστο Κωνσταντινίδη, </b><b style="color: #cc0000;">συγκροτεί την πρώτη αντιεξουσιαστική ομάδα, γνωστής ως ομάδας της Διεθνούς Βιβλιοθήκης, μιας και οι εκδοτικές δραστηριότητες εντάσσονταν σ’ ένα πλατύ σύνολο κοινωνικής κριτικής και παρέμβασης με απώτερο σκοπό (και ακόμη πιο βαθιά επιθυμία) τη δημιουργία Αντιεξουσιαστικού Κινήματος στην Ελλάδα και την ένταξη των εκδόσεων σ’ αυτό. »Το Φθινόπωρο του 1973 η ομάδα της </b><b>Διεθνούς Βιβλιοθήκης</b><b style="color: #cc0000;"> πρωτοστάτησε στην κατάληψη της Νομικής. Στην παρέμβαση του Χρήστου οφείλεται το ότι διήρκεσε η κατάληψη έστω και για μια νύχτα (αφού η Επιτροπή Κατάληψης ετοιμαζόταν να διαπραγματευτεί την αποχώρησή μας) καθώς και το μοναδικό σύνθημα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, γραμμένο γράμμα-γράμμα (με κάθε γράμμα σε ξεχωριστό πλακάτ) και με λαδομπογιά, αφού η λειτουργικότητα του σπρέι στην αναγραφή συνθημάτων δεν είχε γίνει ακόμη αντιληπτή. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου η ομάδα μας συνέβαλε ιδιαίτερα στη ριζοσπαστικοποίηση και στο ξεπέρασμα της ψευδούς αντίθεσης Δημοκρατία-Δικτατορία, γράφοντας τα γνωστά αντικαπιταλιστικά συνθήματα -τώρα πια χρησιμοποιούσαμε σπρέι και ήμασταν οι μόνοι που το κάναμε- και συγκαλώντας μαζί με άλλους συντρόφους την Εργατική Συνέλευση».</b></span><br />Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-91339959310590841042022-06-03T13:58:00.000+03:002022-06-03T13:58:02.928+03:00Οι "μύθοι" του Ντονμπάς και η φιλοπουτινική παραπληροφόρηση!<b><i><span style="color: red;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRSaguSRnPpN4zZ9KjCrW_bb8AfQQLSxwZLImFK0NS68l45JgzvBMHbaHHriEvEWhzexG1XHIiEDOTTNQ4ZWD96qBazQ-PurtF7lcHLhvUcOtOdx3u_ILaZk2L5TQflMIhnbfSgIJzcctHw-t1gvmbX34Dv4ancmTq61xyuET1Qw2QDyfO-mckNkfJig/s604/%CE%A1%CE%92%CE%A9%CE%A3%CE%9F%CE%99.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="377" data-original-width="604" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRSaguSRnPpN4zZ9KjCrW_bb8AfQQLSxwZLImFK0NS68l45JgzvBMHbaHHriEvEWhzexG1XHIiEDOTTNQ4ZWD96qBazQ-PurtF7lcHLhvUcOtOdx3u_ILaZk2L5TQflMIhnbfSgIJzcctHw-t1gvmbX34Dv4ancmTq61xyuET1Qw2QDyfO-mckNkfJig/w400-h250/%CE%A1%CE%92%CE%A9%CE%A3%CE%9F%CE%99.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><b><span style="font-size: x-small;">Προπαγανδιστικό μπάνερ στο οποίο γράφει "Δόξα στη Νοβοροσσία [δλδ η αναστημένη ρωσική αυτοκρατορία]: δεξιά αποσπάσματα ως φρουροί της Ρωσικής άνοιξης [όπως τα γεγονότα του '14 είναι γνωστά στη Ρωσία]". Στη μέση απεικονίζονται εμβλήματα ακροδεξιών ομάδων από την Ρωσία ("Ρωσική Εθνική Ενότητα", "Βαργιάγκ", "Ρούσιτς", "Αυτοκρατορική Λεγεώνα") και από την Ουγγαρία ("Legion of St. István"). </span></b></td></tr></tbody></table><br />Του Yavor Tarinski</span></i></b><div><span style="color: red;"><b><i><br /></i></b></span><b> Ένας από τους πιο συνηθισμένους μύθους σχετικά με τη Ρωσικό-Ουκρανική σύγκρουση είναι ότι το 2014 ξέσπασε ένας κανονικός εμφύλιος πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία, στην περιοχή του Ντονμπάς. Κόσμος πού δεν έχει πρόσβαση σε ρωσόφονα μέσα πιθανών να έχει πέσει θύμα της ακροδεξιάς η σταλινικής φίλο-πουτινικής παραπληροφόρησης. Υπάρχει ένας συντριπτικός όγκος δεδομένων (δλδ το λένε μέχρι και οι ίδιοι πρωταγωνιστές αυτών των γεγονότων) που δείχνει πώς τα πρώτα στάδια της σύγκρουσης δεν υποκινήθηκαν από τους ίδιους τους κατοίκους του Ντονμπάς, αλλά από παραστρατιωτικές ακροδεξιές ομάδες, που αποτελούνταν κυρίως από Ρώσους πολίτες. Στην ουσία το 2014 η Ρωσία βάζει εμπρός το πρώτο στάδιο ενός σχεδίου:<br />-Στο αρχικό στάδιο, προσπαθεί να δημιουργήσει ημιαυτόνομες οντότητες ("λαϊκές δημοκρατίες") εντός της Ουκρανίας, μέσω τις οποίες να μπορέσει να ελέγχει τις πολιτικές του Ουκρανικού κρατος. <br />-Και όταν το πρώτο στάδιο απέτυχε, προχώρησε στο δεύτερο, το οποίο περιλάμβανε την προσάρτηση τμημάτων της Ουκρανίας.<br /></b>Ας το πάρουμε όμως από την αρχή - ο πόλεμος στο Ντονμπάς ξεκίνησε από μια παραστρατιωτική ομάδα ακροδεξιών μαχητών από τη Ρωσία, η οποία, με επικεφαλής τον Ιγκόρ "Στρέλκοφ" Γκίρκιν (πρώην αξιωματούχος των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών FSB [1]), θα καταλάβει την πόλη Σλοβιάνσκ, στην περιοχή του Ντονιέτσκ. [2] Θα αρκούσε μια γρήγορη ματιά στις εμφανίσεις τους στο YouTube, οι οποίες είναι διαθέσιμες από τον Απρίλιο του 2014, για να διαπιστωθεί ότι επρόκειτο για άτομα με ακροδεξιές απόψεις. [3] Τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από τους "αυτονομιστές" που εισέβαλαν στην Ανατολική Ουκρανία για πρώτη φορά από τη Ρωσία θα μπορούσαν να αναγνωριστούν αναμφισβήτητα ως αντισημίτες, ρατσιστές, μοναρχικοί, ορθόδοξοι φονταμενταλιστές, υποστηρικτές της ανασυγκρότησης της ρωσικής αυτοκρατορίας, ακόμα και νεοναζιστες, οι οποίοι έζησαν τις φαντασιώσεις τους με τα όπλα που έλαβαν από τη Ρωσία και την υποστήριξη των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. <br /><b>Σύμφωνα με τον Αλεξάνδερ Μποροντάι (ο πρώτος πρωθυπουργός της "λαϊκής δημοκρατίας" του Ντονιέτσκ, για τον οποίον θα μιλήσω πιο αναλυτικά παρακάτω), από τις ένοπλες δυνάμεις των "λαϊκών δημοκρατιών" έχουν περάσει μεταξύ 30 και 50 χιλιάδων εθελοντών μαχητών της Ρωσίας. [4] . Παραδείγματα βρίσκουμε στις πολλές άκρο-εθνικιστικές, συχνά ανοιχτά νεοναζιστικές, ένοπλες μονάδες όπος τους "Ρούσιτς", "Βαργιάγκ", "Ρωσική Εθνική Ενότητα" και "Αυτοκρατορική Λεγεώνα", οι οποίες στρατολογούσαν ακροδεξιά στοιχεία απ' όλη τη Ρωσία [5]. Υπάρχουν επίσης αρκετές συνεντεύξεις και βιντεοσκοπημένες εμφανίσεις εθελοντών από τη Ρωσία, στις οποίες παραδέχονται ότι οι "λαϊκές πολιτοφυλακές" αποτελούνται κυρίως από Ρώσους πολίτες. [6] Και παρόλο που ο αριθμός των αυτοομολογιών των "αυτονομιστών" που ήρθαν στην επιφάνεια μόνο αυξήθηκε από τότε, ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς εξακολουθεί να εμμένει στην εκδοχή του " εμφυλίου πολέμου". Ακροδεξια στοιχεία έχουν ενταχθεί στις "λαϊκές πολιτοφιλακές" του Ντονμπάς και από άλλες χώρες όπου η Ρωσία έχει ισχυρή επιρροή, μέσω ταγμάτων όπως το Ουγγρικό "Legion of St. Istvan" , την Βουλγαρική "Ορθόδοξη Αυγή", και το Σερβικό "Jovan Sevic". [7]</b><br />Και τι γίνεται όταν όλα αυτά τα φασιστικά στοιχεία αρχίζουν και καταλαμβανουν εδάφη στο Ντονμπάς; Μεταξύ άλλων, ο αυτοαποκαλούμενος "λαϊκός δήμαρχος" της Σλοβιάνσκ, Βιάτσεσλαφ Πονομάρεφ (οποίος τοποθετείται στη θέση αυτή από τους "αυτονομιστές") , παραδέχτηκε ανοιχτά ότι διέταξε πογκρόμ κατά των Ρομά στα προάστια της πόλης. [8] Σύμφωνα με ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι μη ορθόδοξοι χριστιανοί της Σλοβιάνσκ εκδιώχθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής. [9] Ο "λαϊκός δήμαρχος" κάλεσε επίσης τους ουκρανόφωνους κατοίκους της Σλοβιάνσκ να "αναφερθούν" στις "αρχές". [10] Όλο αυτό κάνει τις νέες "λαϊκές" αρχές πολύ μη δημοφιλές ανάμεσα στο ντόπιο πληθυσμό, κάτι το οποίο φαίνεται από την απελπισμένη εμφάνιση του Γκίρκιν σε βίντεο, στο οποίο παραπονιέται ότι δεν μπορεί να φέρει ούτε χίλιους ανθρώπους υπό τις διαταγές του και αποκαλεί το συνολικό ανδρικό πληθυσμό της περιοχής ως δειλό. [11]<br /><b>Αξίζει επίσης να παρακολουθήσετε τα βίντεο από την κατάληψη του Κραματόρσκ (της πλησιέστερης μεγάλης πόλης κοντά στη Σλοβιάνσκ) από μια ειδική μονάδα, που προφανώς αποτελείται από Ρώσους πολίτες. [12] Μετά την κατάληψη των κτιρίων της διοίκησης, αρκετοί κάτοικοι του Κραματόρσκ συγκεντρώθηκαν μπροστά τους για να μάθουν ποιοι είναι οι ένοπλοι. Από το πλήθος ακούγονται φωνές όπως "εξαφανιστειτε" και "Ουκρανία". Όταν ένας από τους καταληψίες δήλωσε ότι ήταν "υπέρ του Ντονμπάς", οι κάτοικοι του απαντούν: "Μας ρωτήσατε; Εξάλλου, εμείς είμαστε το Ντονμπάς. Ποιος σας κάλεσε εδώ;" Όπως σημείωσε ο Ντένις Καζάνσκι, ένας δημοσιογράφος από το Ντονέτσκ, οι άνθρωποι σε αυτό το βίντεο είναι τόσο γενναίοι επειδή δεν πιστεύουν ακόμη ότι οι τύποι αυτοί μπορούν να τους πυροβολήσουν. [13]</b><br />Ο Ρώσος πολίτης Γκίρκιν γίνεται ο πρώτος υπουργός άμυνας της "λαϊκής δημοκρατίας" του Ντονιέτσκ, και με κάθε πράξη και δήλωση του κάνει ξεκάθαρο πως είναι ένας ορθόδοξος φονταμενταλιστής και μοναρχικός [14] που ονειρευόταν "την επιστροφή της Ρωσίας στα φυσικά της σύνορα, δηλαδή στα σύνορα του 1939". [15] Ο στόχος του Γκίρκιν δλδ είναι η εφαρμογή του συμφώνου Χίτλερ-Στάλιν. Ο υποτιθέμενος "αντιφασίστας" Γκίρκιν μιλάει θετικά για την αντεπαναστατική Λευκή Φρουρά και λατρεύει τους Ρώσους συνεργάτες των ναζί στο Β' Παγκοσμίου Πολέμου. [16] Μόνο η γνώση της ρωσικής γλώσσας και μια μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο θα ήταν αρκετά για να ανακαλύψει κανείς ότι ο Γκίρκιν είναι εγκληματίας πολέμου που μπορεί να καυχηθεί για μια μακρά καριέρα: πολεμώντας για τους Ρώσους "αυτονομιστές" στη Μολδαβία το 1992, συμμετέχοντας στον πόλεμο της Βοσνίας το 1994 (από την πλευρά της Σερβίας), και τέλος συμμετέχοντας στους δύο πολέμους της Τσετσενίας. [17]<br /><b>Τα άρθρα του ίδιου του Γκίρκιν από την εποχή του δεύτερου πολέμου της Τσετσενίας, τα οποία έγραφε για το Ρωσικό εθνικιστικό περιοδικό "Ζαύτρα" (Завтра) [18] δείχνουν ότι ο ίδιος τρέφει ωμές φυλετικές προκαταλήψεις κατά των Τσετσένων. Πόσους από αυτούς δολοφόνησε ο Γκίρκιν δεν είναι ακριβώς γνωστό- Σύμφωνα με Ρώσους ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα από την οργάνωση "Memorial", ο τότε αξιωματικός της FSB συμμετείχε στην απαγωγή και την δολοφονία τουλάχιστον τεσσάρων ανθρώπων. [19] Μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα για των ιδεών του για τη σωστή διεξαγωγή πολέμων από ένα άρθρο που έγραψε μαζί με τον Μποροντάι, στο οποίο οι συγγραφείς χαίρονταν ανοιχτά για την καταστροφή ενός χωριού των Νταγκεστάν με τη χρήση βαρέων ρουκετών. [20]<br />Όπως ο Γκίρκιν, έτσι και ο Αλεξάνδερ Μποροντάι είναι πολίτης της Ρώσικης Ομοσπονδίας, ο οποίος δεν είχε πατήσει το πόδι του στο Ντονμπάς πριν το 2014. Αυτό όμως δεν θα τον εμποδίσει να γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός της "λαϊκής δημοκρατίας" του Ντονιέτσκ. Και ο Μποροντάι πολιτικά ανήκει στο χώρο της Ρώσικης άκρας δεξιάς: είναι μοναρχικός, ορθόδοξος φονταμενταλιστής και υπέρμαχος της παλινόρθωσης της τσαρικής αυτοκρατορίας. Την δεκαετία του '90 υπάρχει διευθυντής της Ρώσικης εθνικιστικής εφημερίδας "Ζαύτρα" [21], ενώ το 2011 θα ιδρύσει το εθνικιστικό ιντερνετικο κανάλι Den-TV [22], όπου συχνά δίνεται βήμα σε ακροδεξιές φωνές όπως τον αντι-συμίτη Κονσταντίν Ντουσένοφ. </b><br />Και ο Μποροντάι επίσης έχει μακρά "αυτονομιστική" καριέρα. Το 1992, όπως και πολλοί άλλοι Ρώσοι πολίτες [23] , θα είναι ανάμεσα στους "αυτονομιστές" που, με ρωσική στρατιωτική υποστήριξη, έθεσαν την Υπερδνειστερία υπό ρωσικό έλεγχο. Φυσικά, και το 1992 ο "λόγος της εισβολής είναι η προστασία των "απειλουμένων ρωσόφονων" πληθυσμών από τον "μολδαβικό φασισμό". [24] Όπως και στην περίπτωση της Γεωργίας το 2008 ή της Ουκρανίας το 2014, λίγοι/ες κινηματική/ες έκαναν τον κόπο να ψάξουν τους πραγματικούς λόγους, και αντ' αυτού προτημισαν να πιστέψουν την Ρωσική προπαγάνδα, νοσταλγουμενοι για την ΕΣΣΔ.<br /><b>Όταν τα πράγματα έγιναν πολύ θερμά τον Αύγουστο του 2014, οι δύο ηγέτες των "αυτονομιστων" επέστρεψαν στη Μόσχα- τα "γραφεία" που άφησαν στη "λαϊκή δημοκρατία" κατέλαβαν τοπικές μαριονέτες. Ωστόσο, ο πόλεμος ήταν ήδη σε πλήρη εξέλιξη εκείνη την εποχή και η Ρωσία είχε ήδη ανέπτυξε τακτικές μονάδες τις στο ουκρανικό έδαφος. Πίσω στην χώρα τους τους περιμένει, ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους, μία ζωή πολυτέλειας. [25] Μάλιστα ο Μποροντάι εκλέχθηκε μέχρι και βουλευτής στο Ρωσικό κοινοβούλιο (Дума) με το κόμμα "Ενωμένη Ρωσία" του Πούτιν. [26]<br />Με όλα αυτά δεν θέλω να πω πως όλα ήταν τέλεια στο Ντονμπάς πριν το 2014, προφανώς υπήρχαν προβλήματα, αλλά αυτά είχαν πιο πολύ κοινωνικό και ταξικό χαρακτήρα, πάρα φυλετικό (όπως ισχυρίζεται η πουτινική προπαγάνδα). Και σε αυτή τη γενικευμένη δυσαρέσκεια πόνταραν οι εισβολείς. Και είναι κάπως λογικό όλο αυτό το ζήλο για ένταξη της περιοχής στη Ρωσία να προερχόταν, όχι από τα λαϊκά στρώματα, αλλά από παραστρατιωτικά ακροδεξιά στοιχεία της ίδιας της Ρωσικής Ομοσπονδίας.</b></div><div><b><br /></b></div><span style="background-color: #cccccc;"><b><span style="color: #660000;">[1] <a href="https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=JfhKCpGy1ug&fbclid=IwAR0196JOSCKkyGoQDuJxXFghqKjQIJY36pyYlZAc2rWzPtNN6gzZvNJSKfU">http://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=JfhKCpGy1ug</a><br />[2] <a href="http://zavtra.ru/blogs/kto-tyi-strelok?fbclid=IwAR1A82eyXcZpBSBYroTdTxxfDtoeaXiFo3uYNxzvrnr9J_Jd9pkpZSJN0q8">http://zavtra.ru/blogs/kto-tyi-strelok</a><br />[3] <a href="https://linksunten.indymedia.org/de/node/129014?fbclid=IwAR3K2oYBjt44fPBBEzbGk0xb-ck1MRi0PH0dqQLfW1-Fx4dez51rFuyn_R0">https://linksunten.indymedia.org/de/node/129014</a> και <a href="https://paulocanning.blogspot.com/2015/08/the-fascists-in-russias-hybrid-army.html?m=1&fbclid=IwAR3rN63QQMacKOEP4gDi9JkNzQqiXHrtcdLwsECuWgkJtrWaFHzvUEuiL9E">http://paulocanning.blogspot.com/.../the-fascists-in...</a><br />[4] <a href="https://www.kp.ru/daily/26425.4/3297691/?fbclid=IwAR1uI6qv8AJHVwR5GIyxkEHo6CaBOodi1_Q-jBjeXkAozAb0jFNfUI5pwRU">https://www.kp.ru/daily/26425.4/3297691/</a><br />[5] <a href="https://www.youtube.com/watch?v=BjAvnUa1Wak&fbclid=IwAR2kMQ1JqOanUfZ1Aj4ptbwfaHqmV8EDuU1IyKFBbarB2NTQpetOmd_zvM8">https://www.youtube.com/watch?v=BjAvnUa1Wak</a> και <a href="https://novayagazeta.ru/society/65075.html?fbclid=IwAR32Ihp8ErS8vHkzTEam3_xKfw0K1Jz6RfMHW6wNqvpfHuZRnvfx1Sae3XI">https://novayagazeta.ru/society/65075.html</a> και <a href="https://censor.net/ru/resonance/295448/rossiyiskiyi_naemnik_polovina_opolchentsev_iz_rossii_mne_pomogayut_sponsory_my_vozmem_lvov?fbclid=IwAR0KzEIPcYL90M-0LmFDQTAsiHTRt9BrkjkoU99cpuF2qUO-7hBjNFNKfQE">https://censor.net/.../rossiyiskiyi_naemnik_polovina...</a> και <a href="https://naviny.belsat.eu/ru/news/paren-iz-bresta-kotoryj-voeval-za-dnr-chto-pochuvstvoval-kogda-ubil-pervuyu-zhertvu-navernoe-nichego-kogda-strelyal-videl-tolko/?fbclid=IwAR1_PYuHWo-jgacP-0ynF0BXc5m66MdtZ6a3uxRTdWr_x-IxnQ_GKREeY5k">https://naviny.belsat.eu/.../paren-iz-bresta-kotoryj.../</a> και <a href="https://www.youtube.com/watch?v=81KAD5uzXdw&fbclid=IwAR3XhGJJiCwBBntEQM7nEWwNbQ78PFcWC9QUNLyMov4GX7amukmux2eLk6k">https://www.youtube.com/watch?v=81KAD5uzXdw</a> και <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fkashin.guru%2F2015%2F10%2F20%2Fsoldat%2F%3Ffbclid%3DIwAR2fnH6KkvvMA0S79tS8hUfLDGkkVKdNIZB1vO7GIup1Mv6cRbH7LonzvTg&h=AT3yf112Uz93i2yX-dF8WbawZC_o-DZGBvbzR4p-2LGgxQdwEmYtUdk5HIRJNBlPA9x58uKQL7qMcU3sB4Cp5Nmps8sfk7L3j21_KkooS-L9AmdurMS8xvdz_1Pl3AbshQ&__tn__=R]-R&c[0]=AT3TchlyUIvviI-d5OOSryDfO95GsJ3RPSYwvFnPnRObmxogHp_qAba1m_9BmwLVoTVUxqhBzhsIsimXQDCuK5iDNgNcaym1LDzUqNRhqz4z12R_erg_kymop4l9PjEyGsOmP3jhuUcjsBFo-fl74FpqnlxDQHSsCsePNlr431CITnCR9e4">http://kashin.guru/2015/10/20/soldat/</a><br />[6] <a href="https://www.currenttime.tv/a/ya-natsist-mogu-ruku-vskinut-v-ukraine-na-storone-rf-voyuyut-desyatki-boytsov-rossiyskih-neonatsistskih-gruppirovok-/31868399.html?fbclid=IwAR0RNw9xKNoxvv6Qw10ykVzmaxO2F7nsvIaHYcZQQDZWxPLfOrrKue7ylWw">https://www.currenttime.tv/.../ya-natsist.../31868399.html</a> και <a href="https://espreso.tv/blogs/2014/08/19/pro_rashystov_antyfashystov_na_donbasse?fbclid=IwAR0g1If3fsq5fUdSWQj9R5lEfCm6N7KCoCYjQHep-o0X_FE2bqavsYK7lPc">https://espreso.tv/.../pro_rashystov_antyfashystov_na...</a><br />[7] <a href="https://www.opendemocracy.net/en/odr/putins-international-brigades/?fbclid=IwAR1_PYuHWo-jgacP-0ynF0BXc5m66MdtZ6a3uxRTdWr_x-IxnQ_GKREeY5k">https://www.opendemocracy.net/.../putins-international.../</a> και <a href="https://www.google.com/amp/s/blitz.bg/politika/quotpravoslavna-zoraquot-prashcha-boyna-grupa-v-ukrayna-sreshchu-mamonicheskiya-zapad_news253466.html/amp?fbclid=IwAR2zRaCNnp37U1ISq60tafDBaRiB6WeIrYH9EEPxrdII-cPtJNdTmTDl5Bc">https://www.google.com/.../quotpravoslavna-zoraquot.../amp</a> και <a href="https://balkaninsight.com/2022/03/08/serb-volunteers-answer-call-to-fight-in-ukraine/?fbclid=IwAR0hSxXw4klJ6AOP-MruAQaTUNDj2DUKizrw0YamgmUGJKlUkJES1wpv9AQ">https://balkaninsight.com/.../serb-volunteers-answer.../</a><br />[8] <a href="https://www.youtube.com/watch?v=4Xojf1ImUb8&fbclid=IwAR227UCS2Tca3PFscUC6yp5xhK2Fz7kjWkmAxwBtEScRX2o6KD3hWAw26g0">https://www.youtube.com/watch?v=4Xojf1ImUb8</a> και <a href="http://www.khpg.org/en/index.php?id=1397936989&fbclid=IwAR15Bk5tYFvBr6eVTrR8eVPS6LVp18Q--AHvkxG1YJhx6hfFU0hreEemPqg">http://www.khpg.org/en/index.php?id=1397936989</a><br />[9]<a href="https://www.hrw.org/news/2014/08/28/ukraine-rebel-forces-detain-torture-civilians?fbclid=IwAR2pkKr8e_iKAQGj1qBjpqRHY6dR37XnW-yKMVh8tKw6ohGgmJcQroOQQVw">https://www.hrw.org/.../ukraine-rebel-forces-detain...</a> και <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fkhpg.org%2Fen%2Findex.php%3Fid%3D1405936264%26fbclid%3DIwAR2pkKr8e_iKAQGj1qBjpqRHY6dR37XnW-yKMVh8tKw6ohGgmJcQroOQQVw&h=AT18QkzCdnOXMDMqdn395ZZqufSULVqiLPARdhZYtMOkQnOjJsHYbpJhUmigJjGfQrx0Fjsy1_HVXk_dynbNpzXH2dsCjAQKsjutp9NJ7_DhxEp9sAh6gIZ23v0zfyZFLQ&__tn__=R]-R&c[0]=AT3TchlyUIvviI-d5OOSryDfO95GsJ3RPSYwvFnPnRObmxogHp_qAba1m_9BmwLVoTVUxqhBzhsIsimXQDCuK5iDNgNcaym1LDzUqNRhqz4z12R_erg_kymop4l9PjEyGsOmP3jhuUcjsBFo-fl74FpqnlxDQHSsCsePNlr431CITnCR9e4">http://khpg.org/en/index.php?id=1405936264</a><br />[10] <a href="https://www.hrw.org/news/2014/08/28/ukraine-rebel-forces-detain-torture-civilians?fbclid=IwAR3DRGEz5amzBJZyNSiBPLwgWJozWUV4Flt1uEZydv4W2T-kzBcRP_O29c4">https://www.hrw.org/.../ukraine-rebel-forces-detain...</a><br />[11] <a href="https://linksunten.indymedia.org/de/node/119382/index.html?fbclid=IwAR15Bk5tYFvBr6eVTrR8eVPS6LVp18Q--AHvkxG1YJhx6hfFU0hreEemPqg">https://linksunten.indymedia.org/de/node/119382/index.html</a> και https:/ /linksunten.indymedia.org/de/node/121038<br />[12] <a href="https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=VGLr8-6Dpxs&fbclid=IwAR3G5WoUIVnMNL5glrHOfZCborexD9c9EXCw6IkjyFh1rtg4Vx2i2BIJlyk">https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=VGLr8-6Dpxs</a><br />[13] <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Ffrankensstein.livejournal.com%2F634512.html%3Ffbclid%3DIwAR28CtsGMRFX_Lz8Kme3cztwKwmLqyqEpVhGLGSTjoGSbUGO3gojOWE8MSg&h=AT2fkFvTZq5CzNfVpYQGdwM5SL5wOpEGH6qMrOXbURFUcv4LZ4r-55xQAO8edepVDdWFCZz140W1JhteKnJjnmetcnuqXM6QBdzPgSFUNeGa52RbXrf7yGV1VYmDaORsOw&__tn__=R]-R&c[0]=AT3TchlyUIvviI-d5OOSryDfO95GsJ3RPSYwvFnPnRObmxogHp_qAba1m_9BmwLVoTVUxqhBzhsIsimXQDCuK5iDNgNcaym1LDzUqNRhqz4z12R_erg_kymop4l9PjEyGsOmP3jhuUcjsBFo-fl74FpqnlxDQHSsCsePNlr431CITnCR9e4">https://frankensstein.livejournal.com/634512.html</a><br />[14] <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Flinksunten.indymedia.org%2Fde%2Fnode%2F119382%2Findex.html%3Ffbclid%3DIwAR1A82eyXcZpBSBYroTdTxxfDtoeaXiFo3uYNxzvrnr9J_Jd9pkpZSJN0q8&h=AT3ctvjT7PquC4hTSPd-uKkC7NVCRD8gM3VhrOSgO7gQrdDeuVZTMLIEMWQ8_Y-5_eK3fMbnUlE-E2x5aIJ41DtQzHRYwdDZ3YrhR91VeAqj8uijJ2YOUV51oxx8PTlOvA&__tn__=R]-R&c[0]=AT3TchlyUIvviI-d5OOSryDfO95GsJ3RPSYwvFnPnRObmxogHp_qAba1m_9BmwLVoTVUxqhBzhsIsimXQDCuK5iDNgNcaym1LDzUqNRhqz4z12R_erg_kymop4l9PjEyGsOmP3jhuUcjsBFo-fl74FpqnlxDQHSsCsePNlr431CITnCR9e4">https://linksunten.indymedia.org/de/node/119382/index.html</a><br />[15] <a href="https://www.spiegel.de/politik/ausland/igor-strelkow-ich-traeume-von-russland-in-den-grenzen-von-1939-a-1024146.html?fbclid=IwAR3rN63QQMacKOEP4gDi9JkNzQqiXHrtcdLwsECuWgkJtrWaFHzvUEuiL9E">https://www.spiegel.de/.../igor-strelkow-ich-traeume-von...</a><br />[16] <a href="https://friend-livejournal-com.translate.goog/1254962.html?_x_tr_sl=de&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en&fbclid=IwAR0g1If3fsq5fUdSWQj9R5lEfCm6N7KCoCYjQHep-o0X_FE2bqavsYK7lPc">https://friend-livejournal-com.translate.goog/1254962...</a><br />[17] <a href="https://linksunten.indymedia.org/de/node/128340/index.html?fbclid=IwAR1am70jtLlBgr5y3uJM04SW5FNi8uBhUFS4N2XJ6x37XqkRI2jv8Szns5g">https://linksunten.indymedia.org/de/node/128340/index.html</a><br />[18] <a href="https://flibusta.club/b/381315/read?fbclid=IwAR2mao6c4oykScGU7L_UFTgjJ3l4uS_BDF-0UJshQLKiDWu95pMdKgtcA8o">https://flibusta.club/b/381315/read</a><br />[19] ] <a href="https://buntar1917.livejournal.com/29977.html?fbclid=IwAR1am70jtLlBgr5y3uJM04SW5FNi8uBhUFS4N2XJ6x37XqkRI2jv8Szns5g">https://buntar1917.livejournal.com/29977.html</a> και <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fnovayagazeta.ru%2Fpolitics%2F67944.html%3Ffbclid%3DIwAR3K2oYBjt44fPBBEzbGk0xb-ck1MRi0PH0dqQLfW1-Fx4dez51rFuyn_R0&h=AT3K6ATK4oa4FjBBAaLf5kgk6qf25ImYEtTXeenxXzuwP0XkZ_Io3iKMAZhY0ge530U_PnhOiI1apUTOQt6R3sOfcuIqXS5ticIvn72YPetyjTcwBKANl4QonDIfz9uJeQ&__tn__=R]-R&c[0]=AT3TchlyUIvviI-d5OOSryDfO95GsJ3RPSYwvFnPnRObmxogHp_qAba1m_9BmwLVoTVUxqhBzhsIsimXQDCuK5iDNgNcaym1LDzUqNRhqz4z12R_erg_kymop4l9PjEyGsOmP3jhuUcjsBFo-fl74FpqnlxDQHSsCsePNlr431CITnCR9e4">https://novayagazeta.ru/politics/67944.html</a><br />[20] <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fzavtra.ru%2Fblogs%2F1999-09-2821%3Ffbclid%3DIwAR3G5WoUIVnMNL5glrHOfZCborexD9c9EXCw6IkjyFh1rtg4Vx2i2BIJlyk&h=AT0E_4vOTOsD7po_QsBG5ybiddmDTPyHI4vLObzVdWPXehlns5dl4MOeZpcJa_D_VBoTUmIE541AbNA4US09k9j-Gu9uXJvvV494wOIOen9uKnNFJNpMMm-_VX2qmNpdEw&__tn__=R]-R&c[0]=AT3TchlyUIvviI-d5OOSryDfO95GsJ3RPSYwvFnPnRObmxogHp_qAba1m_9BmwLVoTVUxqhBzhsIsimXQDCuK5iDNgNcaym1LDzUqNRhqz4z12R_erg_kymop4l9PjEyGsOmP3jhuUcjsBFo-fl74FpqnlxDQHSsCsePNlr431CITnCR9e4">https://zavtra.ru/blogs/1999-09-2821</a><br />[21] <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fwww.academia.edu%2F4195331%3Ffbclid%3DIwAR32Ihp8ErS8vHkzTEam3_xKfw0K1Jz6RfMHW6wNqvpfHuZRnvfx1Sae3XI&h=AT3c6Qm0NO_lAYqqQ7GnKvQAEs3YPISwhm5_gN96qLTUVZBwt_Sm3bKLmp_TUHQXW8cSVUeMo0gMYzjcmtcC_LjrDne6qiatAXs4aHmGkYvHdtll0iFVIS5PHT4ja_8QRA&__tn__=R]-R&c[0]=AT3TchlyUIvviI-d5OOSryDfO95GsJ3RPSYwvFnPnRObmxogHp_qAba1m_9BmwLVoTVUxqhBzhsIsimXQDCuK5iDNgNcaym1LDzUqNRhqz4z12R_erg_kymop4l9PjEyGsOmP3jhuUcjsBFo-fl74FpqnlxDQHSsCsePNlr431CITnCR9e4">https://www.academia.edu/4195331</a><br />[22] <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fkhpg.org%2Fen%2Findex.php%3Fid%3D1403209655%26fbclid%3DIwAR3EoQM10xsReV-Y4DEcsGlaR7GkBkQOI1fWDfznJkCTSwvLCoRRhGtLl9E&h=AT2QHQXofRnQtEIJi02cE9gvaktS4d2CbesW_4yxDGVRt5I2_0zqcicx300XBYDpFY_ACsJ74iHwN_SLAMl7xa3unqcUgaTuF0mrc5IJyru17P9CjHkId2jNN2x6DiSXVA&__tn__=R]-R&c[0]=AT3TchlyUIvviI-d5OOSryDfO95GsJ3RPSYwvFnPnRObmxogHp_qAba1m_9BmwLVoTVUxqhBzhsIsimXQDCuK5iDNgNcaym1LDzUqNRhqz4z12R_erg_kymop4l9PjEyGsOmP3jhuUcjsBFo-fl74FpqnlxDQHSsCsePNlr431CITnCR9e4">http://khpg.org/en/index.php?id=1403209655</a><br />[23] <a href="https://ru.m.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BE%D0%B7%D0%B8%D1%86%D1%8B%D0%BD,_%D0%9D%D0%B8%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%B0%D0%B9_%D0%98%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87?fbclid=IwAR2NJWwxjvWUPH-vQBEbiVPKd0rjKRCtl-fWkqU5a5MLG6UencBru7BtvAA">https://ru.m.wikipedia.org/.../%D0%9A%D0%BE%D0%B7%D0%B8...</a><br />[24] <a href="https://regnum.ru/news/economy/1332688.html?fbclid=IwAR1-E0UJVzZxwtz9zT0J7-UdWUZqDIDXk_Be5W-Zr9abymB9Y6zDwFYEu1k">https://regnum.ru/news/economy/1332688.html</a><br />[25] <a href="https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fnovayagazeta.ru%2Fpolitics%2F69639.html%3Ffbclid%3DIwAR0KzEIPcYL90M-0LmFDQTAsiHTRt9BrkjkoU99cpuF2qUO-7hBjNFNKfQE&h=AT3vgphtrvXpoa2cRHEaVF05uNwKbkuZcSQmFu5fxmWx7fV46HjD6hRe66XMRPPMDHApJdGWmm9bl6a2IvO_zmlOIhp97cUrMEe5NPaqsgy49FuEV6U7vqqR4AkMlOg0aw&__tn__=R]-R&c[0]=AT3TchlyUIvviI-d5OOSryDfO95GsJ3RPSYwvFnPnRObmxogHp_qAba1m_9BmwLVoTVUxqhBzhsIsimXQDCuK5iDNgNcaym1LDzUqNRhqz4z12R_erg_kymop4l9PjEyGsOmP3jhuUcjsBFo-fl74FpqnlxDQHSsCsePNlr431CITnCR9e4">https://novayagazeta.ru/politics/69639.html</a><br />[26] <a href="https://en.m.wikipedia.org/wiki/Alexander_Borodai?fbclid=IwAR0196JOSCKkyGoQDuJxXFghqKjQIJY36pyYlZAc2rWzPtNN6gzZvNJSKfU">https://en.m.wikipedia.org/wiki/Alexander_Borodai</a></span></b></span><div><br /></div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-40612820258870389462022-05-16T16:28:00.000+03:002022-05-16T16:28:45.871+03:00Η ευρωπαϊκή αριστερά στο Λβιβ της Ουκρανίας!<b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9hLGuMOBw-RH5AM0eLYcr5F7eHA9kOocpGBJapOevCUu33WLN8vl-Z1st61NWhxjc2m20VS8Qr0U0X9p7DaG-7Y3xcMEGGDZhZRKyM0VkpWlTp7FzZWCWumzE9JjAs-vfFWJz5xoVXz7imlZDnt-Xr9qdmu-Sg1Ji_zEPkYe7wk16P_aN8UsFwq4bPg/s1152/image_processing20220510-648063-1m7dy9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="1152" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9hLGuMOBw-RH5AM0eLYcr5F7eHA9kOocpGBJapOevCUu33WLN8vl-Z1st61NWhxjc2m20VS8Qr0U0X9p7DaG-7Y3xcMEGGDZhZRKyM0VkpWlTp7FzZWCWumzE9JjAs-vfFWJz5xoVXz7imlZDnt-Xr9qdmu-Sg1Ji_zEPkYe7wk16P_aN8UsFwq4bPg/w400-h200/image_processing20220510-648063-1m7dy9.jpg" width="400" /></a></div><br />Κοινή αντιπροσωπεία του κόμματος Ραζέμ, άλλων ευρωπαϊκών αριστερών ομάδων και συνδικάτων επισκέφτηκε το Λβιβ. Επί τόπου συναντήθηκαν με Ουκρανούς συνδικαλιστές και στήριξαν την Ουκρανική αριστερά. Στη διάσκεψη που είναι αφιερωμένη στην οικοδόμηση του Ευρωπαϊκού Δικτύου Αλληλεγγύης με την Ουκρανία συμμετείχαν γυναίκες και βουλευτές από την Πολωνία (Paulina Matysiak, Razem- Μαζί), τη Φινλανδία (Veronika Honkasalo, Vasemmistoliitto-Αριστερη Συμμαχία), τη Δανία (Soren Sondergaard, Enhedslisten- Κοκκινοπράσινη Συμμαχία) και την Ελβετία (Stéfanie Prezioso, En. à Gauche-Αριστερά), καθώς και εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων, συνδικαλιστικών οργανώσεων και ακτιβιστικών κύκλων από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και την Αυστρία. Εκτός από Ευρωπαίους πολιτικούς και ακτιβιστές, στη συνάντηση συμμετείχε και ο Αργεντινός βουλευτής Juan Carlos Giordano από το Partido de los Trabajadores Socialistas.</b><br /><br />- Χαιρόμαστε που μπορέσαμε να ακούσουμε τις φωνές των Ουκρανών συνδικαλιστών. Μίλησαν για τα προβλήματα και τις απειλές που σχετίζονται με την εργασία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μαζί, εξετάσαμε τις δυνατότητες υποστήριξης της ευρωπαϊκής αριστεράς για τη μαχόμενη Ουκρανία, αναφέρει η Dorota Kolarska από τη γραμματεία για ξένα κόμματα Together.<br /><br /><b>Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ο Oleksander Skyba, σιδηροδρομικός από το Κίεβο, έδειξε πόση ευθύνη βαρύνει τώρα τους σιδηροδρόμους. - Ο σιδηρόδρομος είναι επί του παρόντος ο σημαντικότερος τρόπος μεταφοράς στην Ουκρανία. Χωρίς αυτό, πολλές πόλεις θα ήταν αποκομμένες από τον κόσμο. Η δουλειά μας είναι επίσης ένας διαρκής κίνδυνος. Οι Ρώσοι θεωρούν τον σιδηρόδρομο εχθρό και καταστρέφουν τα βαγόνια και τις μηχανές που μεταφέρουν φάρμακα ή τρόφιμα - είπε ο Skyba.<br /></b><br />Ο Sergey Kubanski από το Συνδικάτο Εργαζομένων Υγείας της πόλης του Κιέβου και η Oksana Slobodiana από το Περιφερειακό Συνδικάτο Εργαζομένων Ιατρών του Lviv μίλησαν για την κατάσταση των εργαζομένων στον τομέα της υγείας κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ταυτόχρονα, τόνισαν ότι οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της ουκρανικής κυβέρνησης είχαν προηγουμένως συμβάλει σε σημαντική επιδείνωση στον τομέα της υγείας. - Για να κάνουμε τη δουλειά μας αποτελεσματικά, χρειαζόμαστε διεθνή υποστήριξη. Χρειαζόμαστε φάρμακα και ιατρικό εξοπλισμό, μεταξύ άλλων, είπαν.<br /><br /><b>Ο Paweł Oleszczuk από την Ένωση Εργαζομένων στην Ενέργεια και την Πυρηνική Βιομηχανία της Ουκρανίας μίλησε επίσης για τις δυσκολίες της εργασίας κατά τη διάρκεια του πολέμου. - Παρά τις επιθέσεις και τις συνεχιζόμενες μάχες, πολλοί εργαζόμενοι παραμένουν στις θέσεις τους. Γνωρίζουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τη διασφάλιση της ενέργειας και της ασφάλειας για τα νοικοκυριά της Ουκρανίας, εξήγησε ο Oleszczuk.</b><br /><br /><div>Στις συναντήσεις με την ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία συμμετείχαν και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών. - Ανταλλάξαμε εμπειρίες στον τομέα της βοήθειας προσφύγων, ιδίως γυναικών και παιδιών - αναφέρει η Kolarska. Η Paulina Matysiak, βουλευτής και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Razem μίλησε, μεταξύ άλλων, για τα προβλήματα που σχετίζονται με την ένταξη των Ουκρανών παιδιών στο εκπαιδευτικό σύστημα ή για την απαγόρευση των αμβλώσεων στην Πολωνία, η οποία επηρεάζει επίσης τις εισερχόμενες Ουκρανές γυναίκες. Τόνισε ότι η υποστήριξη προς τους πρόσφυγες εξακολουθεί να βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη συμμετοχή εθελοντών. - Ολόκληρη η Ευρώπη αντιμετωπίζει τις προκλήσεις που θέτει η ανάγκη να βοηθηθούν όσοι φεύγουν από τον πόλεμο. Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό να ανταλλάσσουμε εμπειρίες με βουλευτές και ακτιβιστές από άλλες χώρες- είπε ο Matysiak.<br /><br /><b>Όπως τόνισε ο Soren Sondergaard, Δανός βουλευτής του Enhedslisten, «η αριστερά πρέπει να επιμείνει στην άμεση αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων.» Τόνισε ότι οι ειρηνικές διαδηλώσεις στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων δεν αρκούν: «Εμείς, ως ευρωπαϊκές αριστερές δυνάμεις, πρέπει να επιμείνουμε να παρέχουν στην Ουκρανία τη δυνατότητα αυτοάμυνας», κατέληξε.</b></div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-17288983082742368732022-05-03T15:14:00.000+03:002022-05-03T15:14:06.473+03:00Να τελειώνουμε με τον απόστολο του νέο-ολοκληρωτισμού Κύριλλο<b><i><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9jiLMU95xzxDclhBtvjYE5_9ZSzxHallzCo1PP4KNhlDD1mhR0krylOAmBTuSWksCv5uyeiJqH0zgb9mem5rKnyaAlxXQVPYm9FnN_XHEXJm044KLC_YovPEYzLW7LO_nrSVWV-NmjSvq8AWXOC-Z1wgtvdq-FNR3JypiR_zixI50lONvlby5ZwqJAg/s2023/Ivan_el_Terrible_y_su_hijo_por_Ilia_Repin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1589" data-original-width="2023" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9jiLMU95xzxDclhBtvjYE5_9ZSzxHallzCo1PP4KNhlDD1mhR0krylOAmBTuSWksCv5uyeiJqH0zgb9mem5rKnyaAlxXQVPYm9FnN_XHEXJm044KLC_YovPEYzLW7LO_nrSVWV-NmjSvq8AWXOC-Z1wgtvdq-FNR3JypiR_zixI50lONvlby5ZwqJAg/w400-h314/Ivan_el_Terrible_y_su_hijo_por_Ilia_Repin.jpg" width="400" /></a></div><br />Του Jean-François Colosimo<br /></span></i></b><br /><b>«Όλες οι αμαρτίες θα συγχωρεθούν, εκτός από την βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος» προειδοποιεί το Ευαγγέλιο, προσθέτοντας ότι «είναι προτιμότερο να πέσεις στη θάλασσα παρά να σκανδαλίσεις έναν από τους μικρότερους αδελφούς σου». Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, πρέπει να σταματήσει το ψεύδος με το οποίο ο Πατριάρχης της Μόσχας Κύριλλος διαστρεβλώνει τη χριστιανική πίστη ενώπιον του κόσμου. Πρέπει επιτέλους να τερματιστεί αυτή η κοροϊδία να βλέπεις τον Ρώσσο προκαθήμενο να κηρύττει τη σύγκρουση, να ευλογεί τη σταυροφορία, να αθωώνει το έγκλημα ενώ ταυτόχρονα ράβει τον υποτιθέμενο σταυρό της σωτήριας πάνω στο νεκρικό σάβανο της Ουκρανίας. Όπως επίσης πρέπει να λάβει τέλος το αίσθημα ντροπής που προξενεί στους Ορθοδόξους καθώς και η αγανάκτηση που προκαλεί στους Ρωμαιοκαθολικούς και τους Προτεστάντες. Οφείλουμε ως πιστοί να εκφράσουμε επί της γης την οργή και την αγανάκτηση των απανταχού και κάθε εποχής αγίων, οι οποίοι από τον ουρανό αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του παιδιού που τρέχει απελπισμένο να γλυτώσει από τις βόμβες που πέφτουν τον ίδιο τον Ιησού Χριστό που πάσχει πάνω στον Σταυρό και τον Γολγοθά.</b><br /><br />Ευθύς εξαρχής, δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Δεν πρόκειται για κάτι δευτερεύον αλλά για κρίσιμο ζήτημα που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η φαουστική συμφωνία που συνδέει τον Κύριλλο με τον Πούτιν βασίζεται στην αδράνεια μπροστά στον ολοκληρωτισμό, την άρνηση της υπερβατικής μοναδικότητας του κάθε ανθρώπινου προσώπου, την επιστροφή στην εποχή της βαρβαρότητας. Προδίδοντας τη μνήμη των μαρτύρων του σοβιετικού καθεστώτος, ο επικεφαλής της Ρωσικής Εκκλησίας παρέδωσε στη λήθη του παρελθόντος τη φρίκη των Γκουλάγκ, ώστε ο τύραννος να μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητος την άσκηση της εξουσίας του με τη βία. Από δω και στο εξής, δοξάζει πλέον την θανατηφόρα τυραννία, την βαπτίζει μέσα στο αίμα των αθώων θυμάτων και προσφέρει ως θυμίαμα τους καπνούς της εξολόθρευσης. Και οι δυο μαζί, ο ιεροφάντης και ο συκοφάντης, επαναφέρουν τις χειρότερες από τις παρωδίες του ιερού που επιχείρησε ποτέ ο ίδιος ο Στάλιν. Όμως, το ριμέικ τους φανερώνει ότι δεν είναι αργά για μια Νυρεμβέργη του κομμουνισμού. Οι δικηγόροι και οι νομικοί που σκέφτονται να παραπέμψουν τον Πούτιν σε δίκη ας μην παραλείψουν να προσθέσουν τον Κύριλλο στο φάκελο της υπόθεσης. Θα έχουν και θεολόγους ως μάρτυρες κατηγορίας.<br /><br /><b>Έπειτα, αυτή η διαστρέβλωση του Ευαγγελίου δεν πρέπει να απασχολεί αποκλειστικά την Ορθοδοξία. Η Χριστιανική Ανατολή μπορεί να έχει τις ιστορικές της αδυναμίες αλλά η συγκαιρινή ατίμωση τις υπερβαίνει κατά πολύ και το βάρος για την επείγουσα ανάγκη αποκήρυξής της πέφτει εξίσου σε όλες τις χριστιανικές ομολογίες. Οι προκαθήμενοί τους δεν θα πρέπει να υποτιμούν τη αντοχή του homosovieticus στο κακό. Όταν ο Πάπας της Ρώμης και ο Αρχιεπίσκοπος της Κανταουρίας παρακαλούν στο τηλέφωνο τον Πατριάρχη πασών των Ρωσιών να υψώσει τη φωνή του, ο Κύριλλος τρέχει στον Πούτιν για να του καυχηθεί ότι και ο ίδιος δέχεται τηλεφώνημα σε ανώτατο επίπεδο. Οι δαιμονισμένοι δεν διορθώνονται· εξορκίζονται και μέχρι τότε εξορίζονται. Οι υπεύθυνοι λοιπόν των σχετικών επιτροπών της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, των μεταρρυθμισμένων κοινοτήτων, του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών κ. α., που διεξάγουν τους επισήμους θεολογικούς διαλόγους ας αποκλείσουν τους εκπροσώπους του Πατριάρχη Κυρίλλου, μέχρι οι ίδιοι να ζητήσουν την παραίτησή του. Δεν έχουν παρά να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ουκρανών επισκόπων υπό τη δικαιοδοσία της Μόσχας, οι οποίοι άφοβα διέκοψαν την κοινωνία με τον μέχρι πρότινος πρωθιεράρχη τους, καταγγέλλοντας τον ως αρχι-πλαστογράφο.</b><br /><br />Τέλος, η επιτακτική ανάγκη αντίδρασης πέφτει πάνω στους ορθοδόξους. Για όσους παραμένουν αθεράπευτα ευσεβιστές, έχει έρθει η ώρα της κρίσης. Ας σταματήσουν να παρακαλούν τον «Αγιώτατο» να ξεκαθαρίσει τη θέση του, όπως κάνουν κάποιοι ιεράρχες στη Γαλλία, οι οποίοι θα καταλήξουν μαζί με τους χλιαρούς που ο Κύριος θα ξεράσει από το στόμα του. Το Κανονικό Δίκαιο, που για την Εκκλησία δεν αποτελεί κώδικα νομικών ρυθμίσεων αλλά οδηγό υπαρξιακής διαφύλαξης, τους επιβάλλει το ανάθεμα. Στην εγκύκλιο του 1872 οι Πατριάρχες της Ανατολής καταδίκασαν προφητικά τη σύγχυση μεταξύ πολιτικής και θρησκευτικής σφαίρας αλλά και την υποβάθμιση της πίστης σε εθνική ταυτότητα ως την κατεξοχήν νεωτερική αίρεση, αιτία εθνικών διχασμών και πολέμων με αυτοκρατορικές αξιώσεις. Επομένως ο Κύριλλος φανερώνεται ως διπλά αποστάτης.<br /><br /><b>Ο θρόνος της Κωνσταντινούπολης, στον οποίο ανήκει το προνόμιο της άσκησης του πρωτείου στους Ορθοδόξους, και που αναγνώρισε το 1593 στην Μόσχα την πατριαρχική τιμή για την οποία κομπάζει σήμερα ο Κύριλλος, που συγκάλεσε το 2016 την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης στην οποία ο Κύριλλος δεν συμμετείχε, που το 2018 παραχώρησε στην Εκκλησία της Ουκρανίας την αυτοκεφαλία την οποία ο Κύριλλος πεισματικά τους αρνιόταν, έχει το δικαίωμα να συγκαλέσει τους επικεφαλής των τοπικών Εκκλησιών, τους οποίους ο Κύριλλος έχει τόσο βλάψει και υπονομεύσει, προκειμένου να τον καθαιρέσουν συνοδικά. Δηλαδή με άλλα λόγια να τον απομακρύνουν από το αξίωμα του, εφαρμόζοντας στην πράξη τον αφορισμό που ο ίδιος έχει επιβάλλει στον εαυτό του.</b><br /><br />Πρόκειται για μια πρόκληση παγκοσμίων διαστάσεων. Οι χριστιανοί οφείλουν να αναθεωρήσουν το πλανητικό τους «εργοτάξιο» αναλογιζόμενοι γιατί η παρακμή της αυθεντίας συνάγεται από την αποτυχία των θεσμών, συμπεριλαμβανομένων και των δικών τους. Αυτό απαιτεί άραγε θάρρος; Η αλήθεια δεν απαιτεί θάρρος γιατί είναι αυτή που το παρέχει και μάλιστα σε υπεραφθονία όταν και εφόσον την επιλέξουμε. Ας κάνουμε την αρχή με το να απαλλαγούμε από τον Κύριλλο. Τότε θα δούμε τη σπουδαία σλαβική πνευματικότητα των δια Χριστόν σαλών, των ερημιτών που ζουν στα δάση, των συμπονετικών στάρετς, των ένθερμων εκείνων μικρών ανθρώπων που υμνήθηκαν από τον Γκόγκολ, τον Ντοστογιέφσκι και τον Σολζενίτσιν να ξεπροβάλλει από το σκοτάδι των χτεσινών τάφων, του σημερινού μακελειού. Και αφού επιστρέψει να δώσει ανάμεσα μας και για μας τη μαρτυρία για έναν άλλο κόσμο.<br /><br /><span style="background-color: #cccccc;"><i><span style="color: #990000;">Ο Jean-François Colosimo, σπούδασε Φιλοσοφία στη Σορβόννη και Θεολογία στο Ορθόδοξο Θεολογικό Σεμινάριο του Αγίου Βλαδιμήρου στη Νέα Υόρκη. Δίδαξε Πατρολογία στο Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι, χρημάτισε Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας, υπεύθυνος πολλών σημαντικών γαλλικών εκδοτικών οίκων, αρθρογράφος στις μεγαλύτερες γαλλικές εφημερίδες, ενώ από το 2013 διευθύνει τον εκδοτικό οίκο Cerf, τον σημαντικότερο εκδότη θεολογικών και θρησκευτικών βιβλίων στη Γαλλία.</span><b> Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις το βιβλίο του Το ξίφος και το σαρίκι: Μέχρι που θα φτάσει η Τουρκία; Αθήνα 2021. </b><br /><br /><span style="color: #990000;">Μετάφραση από τα γαλλικά Νίκος Κουρεμένος.</span><br /><br /><span style="color: #990000;">Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στη γνωστή γαλλική εφημερίδα Le Figaro, στις 24 Μαρτίου 2022, και μεταφράζεται στα ελληνικά με την άδεια του συγγραφέα. </span><br /><br /><span style="color: #990000;">Το εικαστικό προέρχεται από τον πίνακα του Ρώσου ζωγράφου Ilya Repin (1844-1930) «Ο Ιβάν ο Τρομέρος και ο γιος του Ιβάν» που φυλάσσεται στην Πινακοθήκη Tretyakov της Μόσχας. </span></i></span><br /><br />Πηγή: <a href="https://www.polymerwsvolos.org/2022/04/08/na_teleionoume_me_ton_kyrillo/" style="background-color: #eeeeee;"><span style="color: black;"><b>Πολυμερώς και πολυτρόπως</b></span></a><br /><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #212121; font-family: sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px 0px 10px; overflow-wrap: break-word; text-align: justify;"><br /></p>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-68398242361106342072022-04-29T15:04:00.000+03:002022-04-29T15:04:04.068+03:00Η μπόχα τού τίποτα <div><b><i><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimTnNdudAhbzC72WEbuFjwJ5J8kuPaXvy3dKcQG9QcyxsCY9haZ4fPvVuDUukFk83qcucnX1LG_Kr8C_y6lU5zZWAISS8aGa3x6TBZj6rUsYodNLcF4kvRubjLGmSMLGm0k_iDlht7XHFyrE_-_Idydio4HQ8HZW9KsJlOKphnBxKlCil4yxb3iUcdEQ/s750/hear-nothing-g7b683bbb7_1280_2.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="750" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimTnNdudAhbzC72WEbuFjwJ5J8kuPaXvy3dKcQG9QcyxsCY9haZ4fPvVuDUukFk83qcucnX1LG_Kr8C_y6lU5zZWAISS8aGa3x6TBZj6rUsYodNLcF4kvRubjLGmSMLGm0k_iDlht7XHFyrE_-_Idydio4HQ8HZW9KsJlOKphnBxKlCil4yxb3iUcdEQ/w400-h266/hear-nothing-g7b683bbb7_1280_2.png" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><b><span style="font-size: x-small;">Το χειρότερο δεν είναι να μη λυπάσαι με τη φρίκη που ζει ένας λαός-</span><span style="font-size: x-small;">το χειρότερο είναι να μην παίρνεις</span><span style="font-size: x-small;"> θέση </span></b></td></tr></tbody></table><span style="color: red;"><br />Του Κυριάκου Αθανασιάδη</span></i></b></div><br /><b> Μία κατηγορία συνανθρώπων μας επιλέγει να διατηρεί μία δημόσια περσόνα που δήθεν δεν την απασχολεί ο πόλεμος </b><br /><br />Αν θέλετε να δείτε ποιοι απολαμβάνουν το γεγονός ότι σκοτώνονται παιδιά, ότι βιάζονται κορίτσια και γυναίκες, ότι καταστρέφονται ζωές που δεν κάνει να τις μετρήσεις γιατί θα τρελαθείς, ότι εξανδραποδίζονται ολόκληροι πληθυσμοί, ότι κοντά ένα εκατομμύριο άνθρωποι οδηγήθηκαν εκτός συνόρων της πατρίδας τους και ότι άλλα πέντε άλλαξαν πόλη, ότι ισοπεδώνονται ολόκληρες γειτονιές και ολόκληρα χωριά και ολόκληρες πόλεις, ότι ναρκοθετούνται χωράφια σε ευρύτατη κλίμακα για να μη σπείρει φέτος κανείς, ότι ο λιμός που έρχεται θα είναι εξοντωτικός για ολόκληρους πληθυσμούς στην Αφρική και αλλού, κλπ. κλπ. κλπ. —λοιπόν, μην πάτε στη σελίδα ή στις δημόσιες τοποθετήσεις κάποιου που προσπαθεί να δικαιολογήσει τον Πούτιν, να δώσει μερική χάρη στον ρωσισμό ή τέλος πάντων να το συζητήσει. Πάτε σε κάποιον που δεν λέει τίποτε. Εκεί να πάτε. <br /><br /><b>Είναι άγρια μέρη βέβαια αυτά. Θέλουν κότσια. Δεν είναι για ευαίσθητες ψυχές. Γιατί εκεί αχολογάει ο χάρος. </b><br /><br />Είναι αλλιώς, ξέρετε —και, εν πάση περιπτώσει, μας αρέσουν δεν μας αρέσουν όλα αυτά, δεν μας πέφτει και λόγος—, είναι αλλιώς να λες σε έναν λαό να παραδοθεί για να μην έχουμε άλλα ή για να μην υπάρξουν περισσότεροι όμορφοι νεκροί, είναι αλλιώς να λες ναζί και Νεάντερταλ και καθυστερημένο τον ηρωικό Μιχαήλ, είναι αλλιώς να ειρωνεύεσαι τον Πρόεδρο μιας μαχόμενης χώρας ή και να διαδίδεις γι’ αυτόν φτηνιάρικες προπαγάνδες ηλιθίων πρακτόρων και ανθυποκομισαρίων, και προφανώς είναι αλλιώς να λες: «Σε κάθε ερώτηση η απάντηση είναι “Ειρήνη”». Όλα αυτά νιώθονται. Και άλλα, καλύτερα ή τρισχειρότερα, κι εκείνα νιώθονται επίσης. <br /><br /><b>Εκείνο που ΔΕΝ νιώθεται, εκείνο που δεν καταπίνεται με τίποτα, εκείνο που είναι κρύο και μαύρο και κενό, άχαρο με έναν τρόπο αιφνιδιαστικό, είναι να μη λες ΤΙΠΟΤΕ. Να μη βγάζεις άχνα. Να κάνεις πως ο πόλεμος δεν υπάρχει. Πως η Ουκρανία δεν υπάρχει. Πως κείται μακράν. Πως είναι ένα φαινόμενο ακατανόητο, κάτι μερικό, κάτι που δεν γίνεται να σε απασχολήσει εσένα — γιατί δεν το ’χει. </b><br /><br />Αυτά, λοιπόν, είναι ζόρικα πράγματα, είναι ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ζόρικα, και θέλει να ’χεις πάρει μεγάλη ανάσα για να τα αντέξεις — για να αντέξεις την μπόχα του κενού. <br /><br /><b>Υπάρχει από κάποιους μια εξήγηση. Ένα ποσοστό όλων αυτών το κάνουν για να μη χάσουν πελάτες από τη μία ή από την άλλη πλευρά. Για να πουλήσουν ένα-δυο αντίτυπα του βιβλίου τους παραπάνω, ας πούμε. Για να τα ’χουν, εντέλει, καλά με όλους. Τέλος πάντων, για δημόσιες σχέσεις. Από φόβο. Εξ ου και οι αναρτήσεις με εξώφυλλα και προσκλήσεις, με συνεντεύξεις και συναυλίες, με αρνιά και κατσίκια, με γατάκια-σκυλάκια, με το χέρι στο πιγούνι και το βλέμμα αγέρωχο ή συγκαταβατικό ή σεβαστικό κ.ο.κ. </b><br /><br />Είναι κατανοητή η προσπάθεια να δικαιολογήσει την μπόχα του κενού, αλλά δεν είναι επαρκής. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ξέρει με ποιανού μεριά είσαι όταν σκας, όταν το βουλώνεις, όταν κάνεις τον πίθηκο που δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν μιλάει: άπαξ και δεν βγάζεις άχνα, είσαι με τη μεριά του μακελάρη — και το τσιρίζεις. <br /><br /><b>Δεν συμφωνώ λοιπόν μ’ αυτή την εξήγηση. Δεν είναι τόσο απλό, δεν είναι εμπορικό, οικονομικό το θέμα. Ούτε πάλι ξέρω τι είναι, δεν έχω τις κατάλληλες σπουδές για να το αναλύσω. Όμως, όταν μυρίζω αυτή την μπόχα, ξέρω πως υπάρχει κάτι πολύ σάπιο εκεί. Κάτι που μισεί τον άνθρωπο. Και κάτι —άσχετο αυτό, θα πουν λανθασμένα κάποιοι— τρομερά εγωιστικό: εγωιστικό με έναν τρόπο ανατριχιαστικό. </b><br /><br />Αλλά και πάλι, αυτοί με τα βιβλιαράκια τους, και με τις ταινιούλες τους, και με τις μουσικούλες τους, και με ό,τι τέλος πάντων πουλάνε, άντε ας πούμε ότι φοβούνται τη φτώχεια, τον έναν εσπρέσο μακιάτο λιγότερο, τα κοινόχρηστα που θα ’ρθουν φουσκωμένα. Η φτώχεια είναι ένας βασιλιάς-καρνάβαλος που οι πολλοί τον υπακούν χωρίς πολλά-πολλά. Καλά αυτοί. <br /><br /><b>Εκεί που πραγματικά το κενό σού σπάει τα τύμπανα είναι όταν θάλλει και βομβίζει και πάλλεται σε σελίδες ανθρώπων που έχουν —και καλά κάνουν, είναι κι αυτή μια δουλειά— μονίμως σηκωμένη τη γροθιά, και την καταγγελία για καθετί έτοιμη στο στόμα. </b><br /><br />Αν θέλετε να δείτε ποιοι απολαμβάνουν το γεγονός ότι αφανίζεται μια χώρα, πάτε σε κάποιον τέτοιον —έχει πολλούς— που δεν λέει τίποτε. Εκεί να πάτε. <br /><br />Πηγή:<span style="background-color: #0b5394;"> <a href="https://www.athensvoice.gr/politics/755175-i-mpoha-toy-tipota?fbclid=IwAR1e1BRfOp45tm2G3OGbymxP6iEwFXwUua4fRU6-LOFIebZwq9geM6_fjEc"><b><span style="color: white;">ATHENS VOICE</span></b></a></span>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-26324339957070709962022-04-28T14:38:00.004+03:002022-04-28T14:38:58.170+03:00Δηλαδή, είχε και ο Χίτλερ τα δίκια του;<b><i><span style="color: red;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQw7x_PMOyN9UZ0p0SryutS4vO2eShVS_dTEkcfLg9ulZXLcqkUceU3nlz0cIy7Ou_JnG-vgj75JtTFFNS3dgRQ-zG-8W1JB97GM3lY0DnJPhtmvrtpNjkg4lR-NsBD5pByMoPWlw3N-Ad-HsYPCloxNL0-afqtqKtVps9z-dCbd6E2MWKOasUou6aCQ/s1100/polo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="822" data-original-width="1100" height="378" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQw7x_PMOyN9UZ0p0SryutS4vO2eShVS_dTEkcfLg9ulZXLcqkUceU3nlz0cIy7Ou_JnG-vgj75JtTFFNS3dgRQ-zG-8W1JB97GM3lY0DnJPhtmvrtpNjkg4lR-NsBD5pByMoPWlw3N-Ad-HsYPCloxNL0-afqtqKtVps9z-dCbd6E2MWKOasUou6aCQ/w507-h378/polo.jpg" width="507" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><b><span style="background-color: #eeeeee; color: #990000; font-size: x-small;">Σεπτέμβριος 1939, Βαρσοβία. Ο 9 χρόνων Πολωνός Ρίτσαρντ Παγιέφσκι στα ερείπια του σπιτιού της οικογένειάς του. μετά τους βομβαρδισμούς της πρωτεύουσας της Πολωνίας από τη γερμανική αεροπορία. Από το βιβλίο του Julien Bryan, Warsaw: 1939 Siege, Polonia Publishing House, Βαρσοβία 1959, σελ. 126. </span></b></td></tr></tbody></table><br />Του Γιώργου Ξένου</span></i></b><br /><br /><b> Κάθε πολιτική, κάθε κίνημα και εν γένει κάθε προσωπικότητα, που εκ φύσεως έχει αρχή, μέση και τέλος, δημιουργεί συμπάθειες και αντιπάθειες, φιλίες και αντιπαλότητες, συμμαχίες και έχθρες. Το αν ο απέναντι είναι εχθρός ή φίλος αποτιμάται με δεδομένα που διαφοροποιούνται κατά την εξέλιξη των πραγμάτων.</b><br /><br />Αν ο Χίτλερ είχε πεθάνει το 1938 θα εθεωρείτο εύλογα μεγάλος ηγέτης της Γερμανίας. Αυτό δεν έγινε. Αντίθετα, του δόθηκε από τη Θεία Πρόνοια (την οποία ο ίδιος συχνά επικαλούνταν) η ευκαιρία να πραγματώσει το Όλον των σχεδίων του, τα οποία είχε εκθέσει με σαφήνεια στο έργο του Mein Kampf (Ο Αγών μου), χωρίς κανείς να τον παίρνει στα σοβαρά.<br /><br /><b>Έτσι, σήμερα, η αποτίμηση που κάνουμε γι’ αυτόν και για το φαινόμενο του ναζισμού και του φασισμού εν γένει είναι άλλη από εκείνη που θα κάναμε στον μεσοπόλεμο, και δη το 1939, πριν ξεσπάσει ο πόλεμος και πριν τα μετέπειτα.</b><br /><br />Μπορούμε, αν θέλουμε, να βλέπουμε τις ομοιότητες και τις διαφορές ιστορικών περιόδων, συμπεριφορών και προσωπικοτήτων. Το υλικό υπάρχει. Η φύση των ανθρώπων δεν άλλαξε. Στα ίδια ερεθίσματα οι άνθρωποι θα αντιδράσουν με τον ίδιο τρόπο. Οι ίδιες επιδιώξεις θα φέρουν τις ίδιες πράξεις.<br /><br /><b>Ας συγκρίνουμε λοιπόν την επίθεση του Χίτλερ κατά της Πολωνίας το 1939 με την επίθεση του Πούτιν κατά της Ουκρανίας το 2022. Υπάρχουν πολλές αναλογίες και ομοιότητες.</b><br /><br />Την 1η Σεπτεμβρίου 1949, τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Πολωνία. Ποια ήταν η δεδηλωμένη αξίωση της Γερμανίας, που η Πολωνία αρνιόταν να ικανοποιήσει; Το Ντάντσιχ! Το μετέπειτα Γκντανσκ της Αλληλεγγύης.<br /><br /><b>Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και προκειμένου η νεοσύστατη τότε Πολωνία (όπου ζούσαν και γερμανικές μειονότητες) να κατέχει το σημαντικό λιμάνι του Ντάντσιχ, τη λεγόμενη Ελεύθερη Πόλη του Ντάντσιχ η οποία περιλάμβανε την πόλη Ντάντσιχ και άλλες κοντινές πόλεις, χωριά και οικισμούς που κατοικούνταν κυρίως από Γερμανούς, ένας διάδρομος χώρισε την Ανατολική Πρωσία από τη Γερμανία και ένωσε το λιμάνι με την υπόλοιπη χώρα.<br /></b><br />Ο Χίτλερ ζητούσε αρχικά από τους Πολωνούς ένα διακανονισμό, που θα σήμαινε την κατάργηση του διαδρόμου και την περιέλευση του Ντάντσιχ στη Γερμανία, με αντίδωρο την ελεύθερη πρόσβαση της Πολωνίας στο λιμάνι, 25ετές σύμφωνο μη επίθεσης και εγγύηση των συνόρων της. Όλα αυτά θα σήμαιναν πρόσδεση της Πολωνίας στο γερμανικό άρμα κατά της Ρωσίας και αποκλεισμό κάθε σχέσης της με τη Γαλλία. Οι Πολωνοί αρνήθηκαν.<br /><br /><b>Ο Χίτλερ ετοιμάστηκε για πόλεμο. Στον πρόλογο της επιχείρησης που σχεδιάστηκε από τον Απρίλιο του 1939 κατά της Πολωνίας με το κωδικό όνομα “Fall Weiss”, ο ίδιος ο Χίτλερ κατέγραψε τους πολιτικούς σκοπούς της: </b><br /><br />στόχος μας είναι η καταστροφή της στρατιωτικής ισχύος της Πολωνίας και η δημιουργία στα ανατολικά μιας κατάστασης που θα ικανοποιεί τις απαιτήσεις της εθνικής μας άμυνας. Το κρατίδιο του Ντάντσιχ θα ανακηρυχθεί κομμάτι του Ράιχ.<br /><br /><b>Καθώς φαινόταν ότι ο πόλεμος πλησιάζει. ετοιμάζονταν και οι Πολωνοί. Έκαναν μερική επιστράτευση και έλαβαν μέτρα κατά των γερμανικών μειονοτήτων, που τους θεωρούσαν 5η Φάλαγγα. Μάλιστα, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, έγιναν επιθέσεις από Πολωνούς κατά των γερμανών μειονοτικών σε πολλά μέρη της χώρας. Έγιναν και ωμότητες, πογκρόμ δηλαδή εναντίον τους, κυρίως στην πόλη Μπρόμπεργκ.</b><br /><br />Η Πολωνία βέβαια κατελήφθη μέσα σε τρεις εβδομάδες και η Γερμανία δεν πήρε μόνο το Ντάντσιχ, αλλά κατέλαβε όλη τη χώρα (αφήνοντας το ανατολικό της τμήμα στον νέο της σύμμαχο, την ΕΣΣΔ) και για πέντε χρόνια την κατείχε με απίστευτη βαρβαρότητα, αντιμετωπίζοντας τους Πολωνούς σαν σκλάβους και εξολοθρεύοντας έτσι ή αλλιώς το 20% του πληθυσμού της.<br /><br /><b>Αν σήμερα κάποιοι από εμάς έχουν κατανόηση για τις ενέργειες της Ρωσίας στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει κατά της Ουκρανίας, για να προστατεύσει, όπως ισχυρίζεται, τους ρωσόφωνους πληθυσμούς, να ενσωματώσει την ανατολική Ουκρανία στη Ρωσία, να καταστρέψει τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και να διασφαλίσει ότι η Ουκρανία θα παραμείνει εσαεί στη δική της σφαίρα επιρροής, όπως η Λευκορωσία, οφείλουμε ανάλογη κατανόηση στον Χίτλερ και στη ναζιστική Γερμανία.</b><br /><br />Τονίζω ότι είμαστε στο 1939. Δεν ξέρουμε τι θα επακολουθήσει. Δεν ξέρουμε την έκταση, το περιεχόμενο και τις συνέπειες της φύσης του ναζισμού και της φύσης του ίδιου του Χίτλερ. Είναι ακόμη ο “Herr Canzler”. Είναι ο σεβαστός καγκελάριος της Γερμανίας, με τον οποίο όλοι οι ηγέτες επιδίωκαν να διατηρούν σχέσεις, κατανοώντας τις απαιτήσεις του ως εύλογες, καθώς είχε υπερβολικά πιεστεί η Γερμανία με τη συνθήκη των Βερσαλλιών.<br /><br /><b>Μήπως το ΝΑΤΟ δεν πίεσε πολύ την ΕΣΣΔ; Μήπως φρόντισε η Δύση να εντάξει τη Ρωσία σε ένα διεθνές σύστημα ασφάλειας; Μήπως δεν την περικυκλώνει σιγά σιγά, εντάσσοντας όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες στη συμμαχία του;</b><br /><br />Ναι και όχι.<br /><br /><b>Η ένταξη αυτή γίνεται ύστερα από επίμονο αίτημά τους. Κυρίως διότι δεν γίνεται επιθετικά, αλλά ως αμυντική κίνηση κατά της προβλεπόμενης ρωσικής επιθετικότητας, για να διασφαλίσει την πολιτική τους ανεξαρτησία έναντι της Ρωσίας.<br /></b><br />Αν το ΝΑΤΟ θελήσει να επιτεθεί στη Ρωσία, η γειτνίαση των στρατευμάτων του με την ίδια τη Ρωσία τίποτε απολύτως δεν θα του προσφέρει. Στην περίπτωση αυτή, του είναι άχρηστη η γειτνίαση. Οι πύραυλοι δεν απαιτείται να εκτοξευθούν από χώρες δίπλα στη Ρωσία, ούτε τα αεροπλάνα θα φύγουν από τα πολωνικά ή τα ουκρανικά αεροδρόμια ούτε τα υποβρύχια από τη Βαλτική θάλασσα. <br /><br /><b>Ενώ όμως η ένταξη των χωρών αυτών στο ΝΑΤΟ είναι άχρηστη αν το ΝΑΤΟ θέλει να επιτεθεί, είναι απολύτως απαραίτητη και αναγκαία η επιτόπου παρουσία του προκειμένου να αμυνθεί, διατηρώντας τις χώρες αυτές έξω από τη ρωσική σφαίρα επιρροής.<br /></b><br />Βλάπτει αυτό τα ρωσικά συμφέροντα; Τα πολιτικά και γεωστρατηγικά, ναι. Οφείλει, χρειάζεται να τα υπερασπίσει η Ρωσία με πόλεμο; Είναι εκτός λογικής της εποχής μας, όπου η υπεράσπιση των κρατικών συμφερόντων νοείται με οικονομικά και εμπορικά μέσα, με την εσωτερική ανάπτυξη και ευημερία, με την τεχνολογία και τον πολιτισμό.<br /><br /><b>Η εξέταση των δύο περιπτώσεων, της Πολωνίας και της Ουκρανίας, μας δείχνει ότι τα κίνητρα των επιτιθέμενων, της Γερμανίας του Χίτλερ και της Ρωσίας του Πούτιν, είναι παρεμφερή και οι στοχεύσεις τους ανάλογες. Ανατριχιαστικά ίδιος, εκφρασμένος με τις ίδιες λέξεις, είναι ο στόχος της καταστροφής της στρατιωτικής ισχύος (της Πολωνίας τότε, της Ουκρανίας σήμερα).<br /></b><br />Από την άλλη, υπάρχουν και στις δύο περιπτώσεις ουσιαστικά συμφέροντα των επιτεθέντων, πέρα από τις δικαιολογίες και τις προφάσεις. Αλλά, δεν νοείται ο πόλεμος ως μέσον για την υπεράσπισή τους. Και αν αυτό ίσχυε μια φορά το 1939, ισχύει πολλές πολλές φορές σήμερα.<br /><br /><b>Καταδικάζουμε σήμερα πλήρως και απολύτως τον Χίτλερ, όχι βάσει όσων ξέραμε το 1939, αλλά βάσει όσων μάθαμε ώς το 1945. Καταδικάζουμε υπό το φως όχι αυτών που προηγήθηκαν του πολέμου κατά της Πολωνίας αλλά υπό το φως αυτών που επακολούθησαν.</b><br /><br />Θα περιμένουμε να δούμε ολόκληρο το έργο πριν καταδικάσουμε πλήρως και απολύτως και τον Πούτιν; <div><br /></div><div>Πηγή:<a href="https://booksjournal.gr/gnomes/3775-diladi-eixe-kai-o-xitler-ta-dikia-tou?fbclid=IwAR18HBJp-ouZudv_si4rF3w98HtVruGY87-VNNJjnfoaTet98T42QAU5wUc" style="background-color: #eeeeee;"><span style="color: black;"><b> The books journal</b></span></a></div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6614138732590383001.post-92156380247493868002022-04-08T12:55:00.000+03:002022-04-08T12:55:00.085+03:00O Xιμπατζής και η Μαϊμού<div><b><i><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU84aWU7tbRG-LmuaWPF9o45SQr1Nx2duXWDf5s3v4vWRYHnCsY344pvMBv_FEhpkXH9gyOMjyvE3uU7UqsWt3HUmnh5_xlhbNaJtCwJEkI8IXHG539OZevDQAncbZ1FHYOb1MdNJlR2tqVKvZ1yGLh18m6yXvTQnOxxazV3pFJgewKVoY2J3O8fRTPQ/s783/%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="395" data-original-width="783" height="201" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU84aWU7tbRG-LmuaWPF9o45SQr1Nx2duXWDf5s3v4vWRYHnCsY344pvMBv_FEhpkXH9gyOMjyvE3uU7UqsWt3HUmnh5_xlhbNaJtCwJEkI8IXHG539OZevDQAncbZ1FHYOb1MdNJlR2tqVKvZ1yGLh18m6yXvTQnOxxazV3pFJgewKVoY2J3O8fRTPQ/w400-h201/%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BD.jpg" width="400" /></a></div><br />Του Κωνσταντίνου Τσίμα</span></i></b></div><div><br /></div><div><b>Κατά τη χθεσινή του ομιλία προς το Ελληνικό Κοινοβούλιο, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Ζελένσκι, έδωσε άλλη μια παράσταση προσαρμοσμένη στο ακροατήριο του. Ο Ζελένσκι επικοινωνεί με τα κοινοβούλια φιλικών προς την Ουκρανία χωρών, αυτό είναι δεδομένο: όλες οι χώρες υποστηρίζουν τον αγώνα του εναντίον των Ρώσων εισβολέων με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Σκοπός του είναι να συγκινήσει ώστε να γιγαντωθεί το κλίμα στήριξης προς τη χώρα του, και να μεγιστοποιηθούν οι δράσεις οικονομικών κυρώσεων εναντίον της αντιπάλου του Ρωσίας και του Προέδρου της Πούτιν συγκεκριμένα.</b></div><div><br /></div>Το επιτελείο του, πιθανότατα βοηθούμενο από αμερικανούς ειδικούς συμβούλους, προσαρμόζει κάθε ομιλία στα "μέτρα" του ακροατηρίου. Στους Βρετανούς, εστίασε στην Μάχη της Αγγλίας. Στους Γερμανούς, μίλησε για το χρέος να πετάξουν την κατάρα του Ναζισμού από πάνω τους. Στους Έλληνες, ξεκίνησε εστιάζοντας στην μακραίωνη παρουσία και πολιτιστική κληρονομιά του Ελληνισμού της Μαύρης Θάλασσας, με τα σημαντικότερα κέντρα του να σώζονται επί Ουκρανικού εδάφους (Μαριούπολη, Οδησσός). Διάνθισε το αφήγημά του με την επίδραση της Ορθοδοξίας στην Ουκρανική ιστορία. Τέλος, επιχείρησε να συνδέσει τον Ελληνικό Αγώνα της Ανεξαρτησίας με τον τρέχοντα πόλεμο.<br /><b><br /></b><div><b>Ο Ζελένσκι (και ο κόσμος όλος) γνωρίζει πολύ καλά ποιές χώρες έχουν σημαντικό φιλο-Ρωσικό ρεύμα, στο λαό και τα πολιτικά κόμματα. Επίσης γνωρίζει με τι επιχειρήματα συντηρείται ένα τέτοιο ρεύμα. Κρίνοντας, ως μη όφειλε, την Ελληνική πολιτική πραγματικότητα ως "φαιδρή" περίπτωση, θεώρησε ότι μπορούσε να κόψει τον Γόρδιο Δεσμό της παραπληροφόρησης και της περί Ουκρανικού νεο-ναζισμού σύγχυσης με δύο απλούστατα βίντεο: Έλληνες, μας κατηγορείτε για ναζιστές· Έλληνες, μας κατηγορείτε ότι κυνηγάμε τους Ελληνικής καταγωγής πολίτες μας. Εγώ θα σας δείξω, για να τελειώνουμε με τις βλακώδεις κατηγορίες σας, ότι αυτά δεν ισχύουν. Ορίστε, Ελληνικής καταγωγής Ουκρανοί της Μαριούπολης μάχονται κατά των Ρώσων Ναζιστών σε μονάδα του Ουκρανικού στρατού που πιστεύετε ότι είναι ακόμη νεο-ναζιστική! Ακούστε τα απ' το στόμα των "δικών" σας αντίφα μαχητών!</b><br /><br /></div><div>Φευ, δεν κόβονται όλοι οι Γόρδιοι Δεσμοί έτσι εύκολα. Και ο Ζελένσκι σίγουρα δεν είναι Μεγαλέξαντρος. Καλύτερα να είχε δείξει το υπόγειο της φρίκης στη Μπούτσα με τα πτώματα των βασανισθέντων πολιτών, να είχε δείξει τα πτώματα των αμάχων στη Μποροντιάνκα και το Ιρπίν, τα πτώματα των αμάχων στο Μαιευτήριο της Μαριούπολης. Σίγουρα θα συγκινούσε περισσότερους. Ο θάνατος αθώων (και ζώων) συγκινεί. Προσπάθεια να ακυρώσεις ιδεολογικές επενδύσεις ετών, βρίσκει τοίχο. Διότι, περί αυτού πρόκειται: οι ηγεσίες της ντε-και-καλά-Αριστεράς στη χώρα μας έχουν *επενδύσει* τεράστια προσπάθεια και προπαγανδιστική φιλολογία στο να θέσουν εαυτούς και οπαδούς «απέναντι» στις Δυτικές επιλογές. Ο Πούτιν απλά τους διευκολύνει λίγο περισσότερο λόγω προϊστορίας και ειδικού βάρους της Ρωσίας στην Ελληνική πολιτική μυθολογία ―το ίδιο ακριβώς θα έπρατταν αν ήταν η Κίνα ή το Ιράν ο αντίπαλος του Ζελένσκι.<br /><b><br /></b></div><div><b>Το "Τάγμα Αζόφ" δεν πρόκειται βέβαια ν' αλλάξει όνομα επειδή έχει καταχωρηθεί στο συλλογικό ασυνείδητο πολλών χιλιάδων Ελλήνων ως εσαεί νεο-ναζιστικό. Ούτε θα ασχοληθεί να τους αλλάξει τη λανθασμένη γνώμη τους. Έχουν σημαντικότερα πράγματα να κάνουν, όπως να πολεμήσουν τις φασιστικές στρατιές των Τσετσένων και Ρώσων εισβολέων που προσπαθούν να τους εξοντώσουν έχοντας ισοπεδώσει την πόλη τους. Ούτε ο Ποντιακής καταγωγής Μιχαήλ πρόκειται να μάθει ποτέ ότι το ακροατήριο για το οποίο βιντεοσκόπησε το μήνυμά του σε κάποιο υπόγειο της Μαριούπολης δεν θέλησε να ακούσει τα λόγια του αλλά τον διέγραψε αυτοστιγμεί βάσει των διακριτικών της στολής του. Πιθανότατα θα σκοτωθεί ηρωικά μαχόμενος εναντίον των Ρώσων Ναζί. Οι Έλληνες θα συνεχίσουν ν' αγοράζουν βιβλία κρίνοντας απ' το φανταιζί εξώφυλλό τους.</b></div>Κόκκινη Πιπεριάhttp://www.blogger.com/profile/17649994346474338378noreply@blogger.com0