Thursday, December 23, 2010

Το δώρο του επιχειρηματία

Tου Κώστα Γιαννακίδη

Την εποχή που οι κοιλιές ακολουθούσαν τους δείκτες του χρηματιστηρίου-φούσκωναν μέχρι να σκάσουν-οι επιχειρήσεις συνήθιζαν τα γενναιόδωρα εορταστικά δώρα προς τους δημοσιογράφους. Ο προβεβλημένος δημοσιογράφος έβρισκε στην είσοδο του γραφείου του κάτι μεγάλα καλάθια, σαν εκείνα που θα έδινες στην Κοκκινοσκουφίτσα για να πάει στη γιαγιά. Στη συνέχεια ο θηριώδης σεκιουριτάς αναλάμβανε να τα κουβαλήσει ως το αυτοκίνητο του προβεβλημένου δημοσιογράφου που άφηνε καμιά βότκα ως φιλοδώρημα. Αυτό δεν ήταν απαραιτήτως κακό. Τα καλάθια έφταναν στο σπίτι του συναδέλφου όπου όλο και κάτι θα περίσσευε για την καθαρίστρια και την κυρία που κρατάει τα παιδιά.

Οταν το χρηματιστήριο άρχισε να πέφτει σαν το παντελόνι του πεινασμένου, οι επιχειρήσεις ανακάλυψαν την κοινωνική προσφορά. Ξαφνικά εξαφανίστηκαν τα καλάθια και τα λευκώματα που μαζεύουν σκόνη αλλά ούτε μία δαχτυλιά. Αντικαταστάθηκαν από κακόγουστες κάρτες που υποτίθεται ότι ζωγράφιζαν παιδάκια με περίεργες ασθένειες τα οποία φιλοξενούνται σε εξίσου περίεργα ιδρύματα. Εννοείται ότι μέσα στις κάρτες έγραφαν κάτι γελοιότητες του τύπου «φέτος ας κάνουμε τη χαρά ευαισθησία, ας κρατήσουμε από το χέρι ένα παιδί.» Ασφαλώς τόσο ο επιχειρηματίας που έστελνε την κάρτα, όσο και ο δημοσιογράφος που την παραλάμβανε δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να πουλήσουν το παιδάκι για όργανα. Ομως η γνωριμία με την έννοια της πολιτικής ορθότητας τους υποχρέωνε αμφότερους να τηρούν κάποια προσχήματα. Κάπως έτσι υπάρχουν παιδάκια σε ιδρύματα που κυκλοφορούν με Prada. Ηταν τυχερά και έπεσαν σε σακούλα με τα αποφόρια από παιδιά επιχειρηματιών και γνωστών δημοσιογράφων.

Αυτά τα Χριστούγεννα δεν αποκλείεται να διαβάσετε ότι στο Χαμόγελο του Παιδιού έβγαλαν δίσκο μήπως και συνδράμουν με κανένα ευρώ στο δράμα της ελληνικής βιομηχανίας. Δεν είναι παράλογο. Σε ένα περιβάλλον όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις αρνούνται να επωμιστούν το μερίδιο τους στο κοινωνικό κόστος της κρίσης, είναι εξαιρετικά πιθανό να κατατεθούν αγωγές κατά ορφανοτροφείων με αίτημα την επιστροφή παλαιότερων δωρεών. Ουσιαστικά τώρα η κοινωνική ευαισθησία θα αναμετρηθεί με το επιχειρηματικό ένστικτο. Μπορεί να αντισταθεί η κοινωνία; Στοιχειωδώς ναι, μπορεί. Το άκουσα ως πληροφορία, ελπίζω και να υλοποιηθεί: τα συνδικάτα θα δημιουργήσουν site στο οποίο θα δημοσιεύονται στοιχεία των μεγάλων επιχειρήσεων που κάνουν απολύσεις. Μετά ο καταναλωτής μπορεί να κινηθεί κατά συνείδηση. Οι επιχειρήσεις οφείλουν να επιστρέψουν στην κοινωνία κομμάτι από τον πλούτο που συγκέντρωσαν τα τελευταία χρόνια. Αλλιώς, φοβούμαι, η κοινωνία θα το απαιτήσει αυτοβούλως.

Πηγή: www.protagon.gr

Wednesday, December 22, 2010

Ενισχύστε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Ένα από τα πλέον ανορθολογικά συστήματα που λειτούργησαν και λειτουργούν στη χώρα μας και ειδικά στο λεκανοπέδιο της Αθήνας, είναι αυτό των ΜΜΜ. Η πολυδιάσπαση των φορέων που ασχολούνται με το ίδιο έργο και η αδυναμία συνεννόησης για τον εντελώς αναγκαίο συντονισμό τους, η ανορθολογική τιμολόγηση των παρεχόμενων υπηρεσιών, οι άστοχες αναπτυξιακές επιλογές, η αδυναμία είσπραξης ακόμη και του εισιτηρίου, η επιβάρυνση από επιλογές τρίτων που μειώνουν τις εισπράξεις, η έλλειψη και κυρίως η αδυναμία εφαρμογής ενός στρατηγικού αναπτυξιακού σχεδίου όπου θα ενταχθούν όλα τα ΜΜΜ του λεκανοπεδίου, είναι κάποιες από τις κραυγαλέες και διαχρονικές αδυναμίες ενός τόσο κρίσιμου για τη λειτουργία της πόλης συστήματος.
Σε όλη την Ευρώπη η λογική που διέπει τη λειτουργία των ΜΜΜ είναι ότι αυτά επιδοτούνται από τα κράτη σε ένα ποσοστό της τάξης του 50% επί των συνολικών δαπανών τους και το υπόλοιπο 50% προέρχεται από τις εισπράξεις τους (εισιτήρια και διαφημίσεις, κυρίως). Στο λεκανοπέδιο το ετήσιο κόστος των ΜΜΜ ανέρχεται σε 750 εκ ευρώ περίπου και οι εισπράξεις μόλις φτάνουν τα 180 εκ. ευρώ (δηλαδή λιγότερο από το ¼. Η μεγαλύτερη διαφυγή οφείλεται στον πλημμελή έλεγχο της καταβολής εισιτηρίου, στη μη απόδοση από άλλους φορείς της επιβαλλόμενης συνεισφοράς τους σε θέματα μειωμένου εισιτηρίου (από τα Υπουργεία Άμυνας και Παιδείας, κυρίως), αλλά και στον ανορθολογικό τρόπο λειτουργίας του συστήματος.
Η καθιέρωση ενιαίου εισιτηρίου χαιρετίστηκε από όλους τους φορείς που ασχολούνται με τα θέματα της δημόσιας μετακίνησης, όπως και η προβλεπόμενη ενοποίηση όλων των φορέων που κατακερματισμένου συστήματος μεταφορών του λεκανοπεδίου.
Στη σημερινή κρίση, η ενίσχυση της δημόσιας μετακίνησης είναι αναγκαία όχι μόνον για λόγους κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά και με όρους «επιχειρησιακούς», λόγω της αυξημένης ζήτησης. Τώρα είναι η ευκαιρία να πάρει το ρόλο της η δημόσια συγκοινωνία, αυτόν δηλαδή, που έχει σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και στις περισσότερες μεγαλουπόλεις του κόσμου.
Προτείνουμε:
- Επανασχεδιασμό της τιμολογιακής πολιτικής με βάση μια λογική χρηματοδότησης του συστήματος που θα τείνει στο 50-50. Αυτό προϋποθέτει εξορθολογισμό της λειτουργίας όλου του συστήματος, γενναία αναδιοργάνωση όλων των μηχανισμών ελέγχου, απόδοση στο σύστημα των αναγκαίων χρηματοδοτήσεων και κυρίως καλές, ασφαλείς, αξιοπρεπείς και γρήγορες μετακινήσεις.
- Συντονισμό όλων των ΜΜΜ, υπό ενιαία διοίκηση, σε ένα σύστημα απόλυτης προτεραιότητας στις μετακινήσεις στο λεκανοπέδιο
- Μείωση της τιμής της κάρτας, ώστε να στραφούν περισσότεροι χρήστες στη μόνιμη χρήση των ΜΜΜ.
- Διατήρηση του ενιαίου εισιτηρίου με αλλαγή μέσου μετακίνησης. Θετικά κίνητρα για τη χρήση ΜΜΜ έναντι του ΙΧ.
- Δημιουργία ενός σχεδίου γρήγορης ανάπτυξης των μέσων σταθερής τροχιάς και ειδικά του τραμ.
- Όχι στην πριμοδότηση της αγοράς ΙΧ αλλά μόνον στην ανανέωση του στόλου με όρους αποκλειστικά περιβαλλοντικούς.
Οι εργαζόμενοι έχουν τη δική τους ευθύνη και συμβολή στην ανάδειξη του κυρίαρχου ρόλου των ΜΜΜ στη λειτουργία μιας σύγχρονης πόλης.
Κάνουμε έκκληση για επιλογή μορφών πάλης που δεν θα ταλαιπωρούν το επιβατικό κοινό, αλλά αλληλέγγυα με αυτό θα πιέσουν την κυβέρνηση για την ενίσχυση του συστήματος της δημόσιας μετακίνησης, στη λογική της αειφορίας και της βιωσιμότητας
.

Τομέας Πράσινων Πολιτικών & Οικολογίας
της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Sunday, December 19, 2010

Τόσο παλιά, τόσο σύγχρονα...

"Υπάρχει όμως κι άλλη μια αιτία των παράλογων πεποιθήσεων του λαού: η μιζέρια που μοιραία του επιφυλάσσεται από την οικονομική κατάσταση της κοινωνίας ακόμα και στις πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης. Περιορισμένος πνευματικά, ηθικά και υλικά στο μίνιμουμ μιας ανθρώπινης ύπαρξης, εγκλωβισμένος μέσα στη ζωή του όπως ο φυλακισμένος στο κελλί, δίχως ορίζοντες και διέξοδο, και μάλιστα δίχως μέλλον αν πιστέψουμε τους οικονομολόγους, ο λαός θαπρεπε να έχει την ευνουχισμένη ψυχή και το ρυτιδωμένο ένστικτο των αστών για να μην αισθάνεται την ανάγκη να ξεφύγει. Ομως γι' αυτό υπάρχουν τρια μόνο μέσα από τα οποία δυο είναι φανταστικά και ένα πραγματικό. Τα δυο πρώτα είναι το καμπαρέ και η εκκλησία. Το τρίτο είναι η κοινωνική επανάσταση. Η τελευταία αυτή θα είναι ικανή, πολύ περισσότερο από την αντιθεολογική προπαγάνδα των ελεύθερων στοχαστών, να καταστρέψει τα θρησκευτικά πιστεύω και τις διεφθαρμένες συνήθειες του λαού, που είναι πολύ στενώτερα δεμένα μεταξύ τους απ' ότι γενικά πιστεύεται. Αντικαθιστώντας τις απατηλές όσο και κτηνώδεις απολαύσεις της σωματικής και πνευματικής εξαχρείωσης με τις λεπτές όσο και πλούσιες απολαύσεις του ανθρωπισμού του ανεπτυγμένου μέσα στον καθένα και σε όλους, η κοινωνική επανάσταση θα έχει τη δύναμη να κλείσει ταυτόχρονα όλα τα καμπαρέ κι όλες τις εκκλησίες. Μέχρι τότε ο λαός στη πλειοψηφία του θα πιστεύει έστω και αδικαιολόγητα"... Αυτά έγραφε ο Μιχαήλ Μπακούνιν στα 1882 στο "Θεός και Κράτος", ίσως το καλύτερό του βιβλίο. Βλέπετε καμία διαφορά με τη σημερινή υπερκαταναλωτική κοινωνία που έχει εναποθέσει τις όποιες ελπίδες της στον τζόγο και τον... θεό; Γιατί εγώ δεν βλέπω...

Saturday, December 18, 2010

Ολοι τη Δευτέρα αγοράζουμε την ΕΠΟΧΗ...

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στα ΜΜΕ εξάγγειλαν 48ωρη απεργία για την Παρασκευή 17 και το Σάββατο 18 Δεκεμβρίου διεκδικώντας προστασία της απασχόλησης και του εισοδήματος τους.

Η «Εποχή» σεβόμενη πλήρως και στηρίζοντας τον αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΕ αποφάσισε να μην κάνει ντρίπλες προκειμένου να κυκλοφορήσει σήμερα Παρασκευή.

Η Συντακτική Επιτροπή της «Εποχής» ταλαντεύθηκε στο να μην εκδοθεί καθόλου ή να κυκλοφορήσει τη Δευτέρα. Αν και γνωρίζουμε ότι θα έχει μεγάλη οικονομική επίπτωση που θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τη ήδη άσχημη οικονομική κατάσταση της, σεβόμενη τους αναγνώστες και τους συνεργάτες της αποφάσισε να κυκλοφορήσει τη Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου.

Οι αναγνώστες της «Εποχής ας στηρίξουν την εφημερίδα μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά, καθώς και άλλες εφημερίδες, όπως τον «Δρόμο της Αριστεράς», που με τη στάση τους σέβονται και στηρίζουν τον αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΕ.

Tuesday, December 14, 2010

Πανεργατική Απεργία Τετάρτη 15 Δεκέμβρη

Να κάνουμε την οργή μαζικό κίνημα ανατροπής! Στις 15 Δεκέμβρη απεργούμε όλοι!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, Μουσείο-Πολυτεχνείο 10.30 π.μ.

Monday, December 13, 2010

Γράμμα σε Έλληνα επιχειρηματία

Του Οδυσσέα Ιωάννου

Μία από τις παιδικές μου φοβίες, είναι ο ήχος ενός κεφαλιού όταν κατρακυλάει στις σκάλες… Κάποια ταινία θα είχα δει και πέρασε στο υποσυνείδητό μου και κάθε φορά που έπεφτα επάνω στην Σαλώμη και την μάνα της, να ζητάνε το κεφάλι του Βαπτιστή, μου πάγωνε το αίμα. Δεν ξέρω από πού είναι ο ήχος που ακούω τώρα. Από ποιούς. Από εκείνους που υπογράφουν τα χαρτιά, από εσάς που τους πιέζετε να υπογράψουν ή από εκείνους που τους επιδίδονται τα… συστημένα.


Με τι ταχύτητα τρέχει το αίμα στις φλέβες των υπουργών που έχουν υπογράψει τις τελευταίες μέρες αυτά τα χαρτιά; Έχουν καταλάβει τι κάνουν; Παίρνουν κάποια αγωγή για να αποστασιοποιηθούν –δεν είναι ντροπή τα φάρμακα- ή το κάνουν εν ψυχρώ; Πού να ξέρεις κι εσύ…

Αγαπητοί τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες, έχετε ανοίξει κανένα βιβλίο στη ζωή σας που να μιλάει για τα ανθρώπινα ή έστω ιστορικό; Ονειρεύεστε έναν κόσμο που τα παιδιά σας θα ζούνε στο εξωτερικό ή στην χώρα τους αλλά μονίμως φρουρούμενα για να προφυλαχτούν από την επαφή με τις στρατιές της απελπισίας και της απόγνωσης; Πιστεύετε πραγματικά πως τώρα είναι η ευκαιρία σας να ταπεινώσετε, να συνθλίψετε, να θησαυρίσετε; Τι σόι νίκη είναι αυτή; Εσείς πού σκέφτεστε να ζήσετε; Σε στοές; Σε συνοικίες με τείχη; Θα φέρετε και κροκόδειλους για τις τάφρους; Και πού είναι το περίφημο επιχειρηματικό σας δαιμόνιο και η δημιουργικότητά σας με τα οποία μας έχετε ζαλίσει το μαλακό υπογάστριο τόσα χρόνια; Η μόνη λύση που έχετε να προτείνετε ως φωστήρες του financial είναι η απόλυση, η μείωση του μισθού, η καρατόμηση του ανθρώπινου δυναμικού; Σπουδάζεται αυτό; Αυτήν την λύση θα πρότεινε και ο οδηγός σας!

Δεν είναι μόνο το κράτος ανεπαρκές. Δεν είναι μόνο το πολιτικό προσωπικό. Δεν είμαστε μόνο εμείς. Είστε κι εσείς που έχετε ταυτίσει το «επιχειρείν» μόνο με το «κερδοσκοπείν». Αφιλοσόφητοι, ανίκανοι στην παραγωγή ιδεών, μικροί και μοιραίοι που θέλετε να λέγεστε επιχειρηματίες –καθόλου επιλήψιμος ο χαρακτηρισμός- αλλά στην ουσία είστε ανθρωπάκια που σας έκατσαν δυο τρεις καλές από τύχη και φτιαχτήκατε. Όχι για την κοινωνία, μόνο για την πάρτη σας. Δυστυχώς, αυτό αποδεικνύεται. Αλλά η τύχη τελειώνει, και τώρα που χρειάζεται ικανότητα και δημιουργία εκ του μηδενός –εσείς που χρόνια διατείνεστε πως ξέρετε να κάνετε το μηδέν, ένα- έχετε κολλήσει στην ίδια λάσπη με μας και ζητάτε τα ρούχα μας για να σκουπίσετε τα κοστούμια σας. Πιστεύετε για τους εαυτούς σας πως είστε τα επίλεκτα και ικανότερα μέλη της κοινωνίας μας. Οκ, ας πούμε πως το δέχομαι. Αποδείξτε το, κατεβάζοντας καμία ιδέα πέρα από τις απολύσεις. Αποδείξτε το ή βουλώστε το!

Πηγή: www.protagon.gr

Οι δυσκοίλιοι..

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Έκαναν σκληρές διαπραγματεύσεις με τους ξένους και νικήσανε, μας λένε. Η χώρα θα σωθεί από το φαλιμέντο και πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι άλλα 5 χρόνια, λόγω επιμήκυνσης. Εκεί που τελειώνει το τούνελ, όσοι ζήσουμε θα δούμε μία άσπρη μέρα. Η Ευρώπη περνάει φοβερή οικονομικό-πιστωτική κρίση και εμείς ανήκουμε στην Ευρώπη! Το Δ.Ν.Τ. μας ετοιμάζει εξοντωτικές εργασιακές αλλαγές δίνοντας όλα τα κλειδιά στους έχοντες. Τα λεφτά που υπήρχαν, στο μυαλό του πρωθυπουργού μας, εξαφανίστηκαν επειδή υπολόγιζε τα χρωστούμενα και τα αγύριστα των διάφορων επιχειρήσεων και φυσικά και των κρατικών οφειλών. Ποιοί είναι οι βολεμένοι που θα πληρώσουν κύριε Παπανδρέου; Τώρα, στο πάρα πέντε θα περάσουνε, με την διαδικασία του επείγοντος, ένα πολυνομοσχέδιο όπου εξαφανίζονται δικαιώματα δεκαετιών μπας και ταιριάξουμε στα πρότυπα της τρόικας.
Πολυνομοσχέδιο που περιέχει διατάξεις από την αύξηση των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ) μέχρι τη διάλυση των δημόσιων επιχειρήσεων και τη δυνατότητα μείωσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.


Ακούμε ψέματα από κυβερνητικά χείλη από το πρωί μέχρι το βράδυ. Βλέπουμε τις ίδιες σφιχτές φάτσες στα κανάλια μας. Τρέχουν από ένα γραφείο στο άλλο και από ένα κανάλι στο άλλο μπας και φάμε το παραμύθι: ότι παλεύουν για μας. Χαμόγελα παγωμένα και ξύλινη γλώσσα. Δήθεν κατανοούν ότι έγιναν λάθη (από άλλους φυσικά αυτοί δεν ήταν εδώ και δεν ξέρουν για το φόνο) και προσπαθούν να βγάλουν την χώρα από την αδιέξοδο .Υποδεικνύουν ευαισθησία απέναντι στο λαό αλλά τον γονατίζουν με την υπερτιμημένη καθημερινότητα. Επειδή κλέψανε και είπαν αναλήθειες μας αναγκάζουν να κάνουμε το σκ.. μας παξιμάδι !


Οι κακές διατροφικές συνήθειες, η καθιστική ζωή, η πολύωρη εργασία, το στρες αλλά και η αλλαγή περιβάλλοντος έχουν αρνητικές επιπτώσεις στον οργανισμό και συχνά οδηγούν στην εμφάνιση της δυσκοιλιότητας. Τους δυσκοίλιους που μας κυβερνούνε τόσα χρόνια ποιος τους ελέγχει; Ποιος γιατρός τους κουράρει; Ποίος θα τους συστήσει υγιεινή ζωή με κυρίως αλλαγή δίαιτας και περιβάλλοντος; Ισχυρίζονται ότι ο λαός συμφωνεί! Αν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα για τι ξεσηκώθηκε όλη η χώρα; Δεν υπάρχει σπίτι χωρίς άνεργο! Αντί για το πνεύμα των Χριστουγέννων, την αγάπη και την στοργή των συνανθρώπων σας θα ζήσουμε
ένα θερμό χειμώνα με συνεχείς απεργίες .Όλα τα συνδικάτα, με αφορμή το εργασιακό, αλλά κυρίως τις περικοπές στις ΔΕΚΟ, το κλείσιμο δημόσιων επιχειρήσεων, τις «αναδιαρθρώσεις» στις συγκοινωνίες και την επέκταση των μέτρων και στις ιδιωτικές τράπεζες θα ενωθούνε για να βγούνε στους δρόμους! Αλίμονο σας κύριοι δυσκοίλιοι! μην υποτιμάτε την συσσωρευμένη αγανάκτηση τόσων διαφορετικών επαγγελματικών κλάδων. Σαν πληρωμένοι συνδικαλιστές, που είσαστε, να μη μας πλησιάσετε στις διαδηλώσεις σαν δήθεν συναγωνιστές!


Προσοχή κύριοι δυσκοίλιοι H χρόνια κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα (απώτερη επιπλοκή) την εμφάνιση των αιμορροΐδων. Ζοχάδες λαϊκιστή! Θα γίνεται νευρικοί, ράθυμοι και κακότροποι. Θα απορρίψετε, λόγω πόνου στο συγκεκριμένο σημείο, την καθιστική εργασία και θα αποφεύγεται τις καρέκλες που λατρεύατε τόσα χρόνια. Ίσως βγείτε στους δρόμους για να αντικρίσετε από κοντά τα χάλια στα οποία μας φέρατε!

Saturday, December 11, 2010

Απεργία διαρκείας στον ΔΟΛ. Τολμάει η ΕΣΗΕΑ;

Για μια ακόμη φορά ο κύριος Ψυχάρης δοκιμάζει τις αντοχές της έτσι κι αλλιώς αναξιόπιστης ΕΣΗΕΑ. Οι εργαζόμενοι στο Βήμα εργάστηκαν μέχρι τη Πέμπτη το βράδυ και τη Παρασκευή (10/12) ανακοίνωσε την απόλυση 21 εργαζομένων από την εφημερίδα. Το σκεπτικό του είναι απλό. Τη Κυριακή θα βγει κανονικά το Βήμα (θα πουλήσει και πολλά με τα DVD που έχει...), την ερχόμενη Κυριακή λόγω της απεργίας δεν θα βγει καμία κυριακάτικη, μετά είναι Χριστούγεννα. Ολα θα έχουν ξεχαστεί. Θα αρχίσει το 2011 και κανένας δεν θα θυμάται ότι υπήρχαν... εργαζόμενοι δημοσιογράφοι στο Βήμα. Τυχαία όλα αυτά; Δε νομίζω!
Ομως έστω και την ύστατη στιγμή η ΕΣΗΕΑ μπορεί αν σωσεί κάτι από την αξιοπιστία της. Μπορεί να δώσει ένα καλό (και "ακριβό"...) μάθημα στον κύριο Ψυχάρη! Με μια κίνησή της. Τη Δευτέρα το ΔΣ προτείνει στο διασωματειακό να ανασταλούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις Παρασκευή 17 & Σάββατο 18/12 σε όλες τις εφημερίδες εκτός από το Βήμα. Παράλληλα για συμπαράσταση ανακοινώνει 48άωρη απεργία στα ΝΕΑ, Πέμπτη 16/12 & Παρασκευή 17/12. Ετσι δεν θα κυκλοφορήσει ούτε το Σαββατιάτικο φύλλο των Νέων. Με αυτή τη κίνηση ο κύριος Ψυχάρης θα δει την εφημερίδα του να μην κυκλοφορεί την προτελευταία Κυριακή των Χριστουγέννων, αλλά οι υπόλοιπες (ανταγωνιστικές...) θα κυκλοφορήσουν κανονικά. Πιστευω όλοι να καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό για το... ταμείο του ΔΟΛ. Γιατί όποιος δεν καταλαβαίνει ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το... μπαγιόκο (κοινώς τα ευρώ) και ότι μόνο χάνοντας χρήματα μπορούν να οπισθοχωρήσουν, μάλλον θα πρέπει να ζει σ' άλλο πλανήτη...
Το αίτημά μας θα είναι ένα: Καμία απόλυση - Απορρόφηση των εργαζομένων του καθημερινού Βήματος στον ΔΟΛ. Απλά πράγματα. Οσο δεν ανακαλούνται οι απολύσεις, το κυριακάτικο Βήμα δεν θα κυκλοφορεί...
Μπορεί το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ να συγκρουστεί ευθέως με τον κύριο Ψυχάρη; Μπορεί τουλάχιστον να αγωνιστεί προκειμένου να ανακληθούν οι απολύσεις;

Υ.Γ. Πιστευώ ότι αυτή θα πρέπει να είναι πλέον η συνδικαλιστική μας τακτική. "Στοχευμένες" απεργίες (ακόμα και διαρκείας) σε όσους εργοδότες συμπεριφέρονται... πειρατικά... Γιατί μόνο όταν "πονέσουν" στη τσέπη, μόνο όταν θα δουν τους ανταγωνιστές τους να κυκλοφορούν (ή να εκπέμπουν....) κανονικά, θα σκεφτούν ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι αναλώσιμο είδος... 24άωρες απεργίες "ντουφεκιές" δεν έχουν κανένα νόημα πλέον...

Αυτή την Κυριακή (ούτε καμία άλλη...) δεν αγοράζουμε το ΒΗΜΑ

Αυτή την Κυριακή το ΒΗΜΑ που κυκλοφορεί διαφέρει. 20 εργαζόμενοι, αφού συντέλεσαν στην έκδοση του ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΝ!
Οι λόγοι και το παιχνίδι γνωστά. Μετά από το μεγάλο φαγοπότι χρόνων με το "πάρε δώσε" ΜΜΕ-Κυβερνήσεων, τώρα στέλνουν τον λογαριασμό στους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ χρειάζονται την αλληλεγγύη μας.

Μπορούμε να σταθούμε στο πλάι τους. Αυτή την Κυριακή δεν αγοράζουμε το ΒΗΜΑ και ενημερώνουμε με mail και SMS φίλους και γνωστούς να μην το πάρουν κι αυτοί. Μια απλή κίνηση αλληλεγγύης και καταδίκης της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Διαβάστε:

Wednesday, December 8, 2010

Η πρώτη ανάγνωση

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Τον Δεκέμβρη τον βάφτισαν κίνημα όλοι αυτοί, κόμματα και μέσα ενημέρωσης, που ήθελαν ή να προβάλουν πάνω του τα δικά τους ελλείμματα ή να τον κοντύνουν δια της νομιμοποιήσεως. Τώρα που μεσολάβησαν δύο χρόνια καταλαβαίνουμε όλοι ευκρινέστερα αυτό που και τότε φαινόταν με ψύχραιμο μάτι. Ότι επρόκειτο για μια στιγμιαία έκρηξη των παιδιών που ταυτίστηκαν με τον συμμαθητή τους που δολοφονήθηκε, που ένοιωσαν τα ίδια ευάλωτα στην κρατική καταστολή, που ενσωμάτωσαν στην εξέγερσή τους την συσσωρευμένη απογοήτευση και οργή για τον κόσμο των μεγάλων. Δεν μιλάω εδώ για τους συνήθεις πρόθυμους να πλαισιώσουν και να παραχαράξουν κάθε μαζικό γεγονός. Μιλάω για τον κύριο όγκο της εξέγερσης που ήταν συγκλονισμένα παιδιά.

Τα κινήματα έχουν μνήμη και συνέχεια, οι εξεγέρσεις επετείους. Τα κινήματα έχουν συμπαγή κεντρική ιδέα, σαφές αίτημα, συνεκτικό σκοπό. Οι εξεγέρσεις έχουν αυθορμητισμό, θυμικό, συναίσθημα. Κυρίως έχουν άρνηση ενώ τα κινήματα έχουν στόχευση.

Όταν μεγεθύνεις κάτι στην ουσία το αποστεώνεις από αυτό που είναι. Και στην περίπτωσή μας αυτό είναι σημαντικό. Εκεί που έπρεπε να ακούσουμε προσεκτικά ό,τι έχουν να μας πουν τα παιδιά, τις αγωνίες, τα όνειρα, τους θυμούς και τους φόβους τους δηλαδή, τους δίνουμε τον ρόλο του διαμορφωτή της εναλλακτικής πολιτικής πρότασης με τον ίδιο τρόπο που τους καλούμε στη Βουλή Των Εφήβων για να τους φορέσουμε έναν κορσέ που δεν είναι δικός τους, με αποτέλεσμα συνήθως να αναμασούν μικρομέγαλα κλισέ. Διότι τα παιδιά βρίσκονται στην πρώτη ανάγνωση του κόσμου και θα τον ξαναδιαβάσουν πολλές φορές μέχρι να σιγουρευτούν και τα ίδια. Ας πούμε επιτέλους αυτήν την αλήθεια, ας τα αντικρύσουμε με αγάπη, όχι με δέος.

Η κολακεία των νέων είναι παλιά ιστορία του δημοσίου λόγου. Και ο πιο ασφαλής τρόπος αφοπλισμού τους.

Πηγή: www.protagon.gr

Sunday, December 5, 2010

Αριστερά, τα αίτια της καταστροφής

Με αφορμή το ακόλουθο άρθρο της Ροσάνα Ροσάντα, μια μεγάλη συζήτηση (ίσως όμως όχι τόσο μεγάλη όσο θα έπρεπε) έχει αναπτυχθεί στους κόλπους της ιταλικής αριστεράς. Διατυπώνονται απόψεις που αντικρούουν τη θεωρία της Ροσάντα περί «ανθρωπολογικής επανάστασης», θεωρώντας ότι υπ’ αυτή την έννοια υπάρχει μια υποτιθέμενη «ανθρωπολογική υπεροχή της αριστεράς», μια νέα εκδοχή του καλού και του κακού. Ένας μάλιστα αναγνώστης της εφημερίδας, σε επιστολή του ισχυρίζεται ότι πάντα η αριστερά είχε αυτή τη θέση και θυμίζει τον Τολιάτι, που κάποτε, γκρινιάζοντας για την ήττα της αριστεράς, μίλησε για Ιταλούς της πίτσας και του μαντολίνου. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Ροσάντα μιλάει στραμμένη προς το παρελθόν, ενώ το να αναλύει κανείς τη σύγχρονη ιστορία μπορεί να είναι μια ενδιαφέρουσα ασχολία για να περνάει τον καιρό του, μα η πολιτική γίνεται για να σχεδιάσουμε το μέλλον. Η συζήτηση αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και για τη δική μας αριστερά, μιας που υπάρχουν πολλά κοινά σημεία με την ιταλική (ας ελπίσουμε όχι τόσο πολλά ώστε να έχουμε τη δική της κατάληξη) και ίσως τα λάθη της να μας διδάξουν…

Τ.Τ

Η διάγνωση της κατάστασης της πολιτικής στην Ιταλία είναι απλή: οι μισοί πολίτες απείχαν από τις εκλογές, και μάλιστα, στη δεύτερη ψηφοφορία (στις νομαρχιακές) και στο δημοψήφισμα απείχαν ακόμη περισσότερο. Η εικόνα είναι παρόμοια σε όλη την Ευρώπη. Οι σοσιαλιστές έχασαν παντού, η ευρωβουλή είναι ευρέως κεντροδεξιά. Η ριζοσπαστική αριστερά είναι πιο αδύναμη από όσο προβλέπαμε, η ιταλική εξαφανίστηκε από τη σκηνή. Στην Ιταλία απουσιάζει μια σοσιαλδημοκρατία, που έχει εξασθενήσει αλλού. Επομένως, ξεπροβάλλει ή δυναμώνει η ακροδεξιά. Το σήμα είναι αντίθετο απ’ αυτό που ήρθε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί στην Ευρώπη δεν έγινε καθόλου αντιληπτό.
Στην Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι δεν υπερβαίνει, όπως έλπιζε, το 35% και είναι λιγότερο δυνατός από όσο ήταν πριν από ένα χρόνο. Η Λέγκα φθάνει στο 10, είναι αχώριστοι. Ο Φίνι παίζει ένα δικό του παιχνίδι. Αν αυτό οδηγήσει σε μια κυβερνητική κρίση, θα παραχθεί από την πλειοψηφία και εκείνη θα τη διαχειριστεί (και θα τη στηρίξει το Βατικανό, μέσω του Καζίνι). Η μειοψηφία είναι διχασμένη, ανάμεσα σε ένα Δημοκρατικό Κόμμα που μειώνεται, είναι χωρισμένο και βρίσκεται σε σύγχυση, και ανάμεσα σε μια κατακερματισμένη ριζοσπαστική αριστερά. Ούτε οι Πράσινοι δεν φαίνεται να είναι έξω από την κρίση, παρόλο που ο Ομπάμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και πολλοί στην Ευρώπη βλέπουν την οικολογία ως μια απαραίτητη επένδυση και ως μια αξία- καταφύγιο. Η δικομματική επιλογή που ήταν κοινή για τον Μπερλουσκόνι και τον Βελτρόνι κατέρρευσε.
Αν συμφωνούμε πάνω σ’ αυτή την εικόνα σύνθεσης, μένει να δούμε αν συμμεριζόμαστε το γιατί αυτού του αποτελέσματος.

Οι αιτίες

Κατά τη γνώμη μου, όσον αφορά την Ιταλία, αυτό πρέπει να το αναζητήσουμε μακριά, στην περίοδο της γενιάς μου, που εξάλλου δεν είναι κάτι περισσότερο από μια ιστορική στιγμή. Πράγματι, η σημερινή καταστροφή φαίνεται πολύ πιο μεγάλη επειδή η αριστερά της μεταπολεμικής περιόδου ήταν πιο δυνατή από αλλού. Δεν ήταν ποτέ πλειοψηφία, όπως παρατήρησε ο Νορμπέρτο Μπόμπιο, αλλά αυτό συνέβαινε επειδή εκπροσωπούνταν, σε μια χώρα που έμεινε έξω από τη χοάνη ιδεών της δεκαετίας του είκοσι και του τριάντα στην Ευρώπη, από κομμουνιστές και σοσιαλιστές και από ένα ισχυρό συνδικάτο, που συνέθλιψαν, μεταξύ αυτών και των Χριστιανικής Δημοκρατίας, μια σημαντική τρίτη δύναμη (τη Δικαιοσύνη και Ελευθερία).
Αυτή η μορφή που πήρε η αριστερά από την εποχή της Αντίστασης μέχρι το 1956 είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες της δύσης. Οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές, ελεύθεροι από τις αντιδικίες της δεκαετίας του τριάντα που καλύφθηκαν από τον φασισμό, είναι ακόμη ενωμένοι και οι κομμουνιστές φαίνονται σε όλους, εκτός από τη Χριστιανοδημοκρατία και το «αμερικάνικο κόμμα», αρκετά αποδεσμευμένοι από την ΕΣΣΔ (που εξάλλου κι εκείνη προσλαμβανόταν όχι ως ένας επικείμενος κίνδυνος). Έτσι, μετά το 1956 και το χωρισμό από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Ι.Κ.Κ. θα ξεπεράσει βαθμιαία σε ποσότητα και ποιότητα ακρόασης το ήδη δυνατότερο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, κάνοντας δική του μια ευρεία ζώνη της κοινής γνώμης. Είναι δύσκολο να χωρίσουμε απ’ αυτό τη θεμελίωση του ρεπουμπλικανικού, συνταγματικού, αντιφασιστικού κοινού αισθήματος. Κι αυτό, επιπλέον, ήταν χρωματισμένο με μια χροιά ταξικής αντίληψης (που ήταν ζωηρότατη στην Αντίσταση και στη Δικαιοσύνη και Ελευθερία και μετά στον καθολικισμό του Ντοσέτι και στο ρεύμα της βάσης της Χριστιανικής Δημοκρατίας).

Οι δεκαετίες του ΄60 και του ΄70

Η εικόνα αλλάζει στις δεκαετίες εξήντα- εβδομήντα, σε αντιστοιχία με τον μεγάλο εκσυγχρονισμό της χώρας ως προς την κοινωνική, παραγωγική και πολιτιστική σύνθεσή της. Το Σοσιαλιστικό κόμμα άλλαξε μέτωπο, στο Ι.Κ.Κ. ανοίγει μια αντιπαράθεση, το συνδικάτο μεγαλώνει και αλλάζει τη βασική του δομή, μια περιοχή της ριζοσπαστικής αριστεράς αρχίζει να εμφανίζεται χωριστά από τους κομμουνιστές, που όμως αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα.
Το βραχυκύκλωμα οφείλεται στο κίνημα του 1968. Αντίθετα από την υπόλοιπη Ευρώπη, δημιουργείται -ενώ υπάρχει- ένα μεγάλο κομμουνιστικό κόμμα, στο οποίο το κίνημα δεν επιτίθεται κατά μέτωπο, αλλά το οδηγεί στο τέλος της ηγεμονίας του.
Το 1968 έχει στην Ιταλία συνέπειες που θα κρατήσουν μια δεκαετία. Άλλαξε πολλές παραμέτρους της κουλτούρας, παρήγε την έντονη πολιτικοποίηση των εξωκοινοβουλευτικών ομάδων –διαφορετική από εκείνη του κομμουνιστικού κινήματος- οδήγησε σε έναν ευρεία δραστηριότητα συλλόγων βάσης και επαγγελματικών σωματείων που οι πολίτες τη βίωσαν σαν αντικουλτούρα και αντιεξουσία. Είναι ένας δεύτερος και ταραχώδης εκσυγχρονισμός της χώρας που τοποθετείται στα αριστερά του Ι.Κ.Κ. αλλά δεν περιορίζει τη δύναμή του σε επίπεδο μαζικής επιρροής, το αντίθετο. Οι κομμουνιστές θα φτάσουν στο ένα τρίτο των ψήφων, το συνδικάτο είναι ισχυρό, η διανόηση είναι όσο ποτέ πολιτικοποιημένη και διαδομένη. Το «κίνημα» κριτικάρει το Ι.Κ.Κ. και το συνδικάτο Cgil, αλλά αυξάνει τα μέλη του συνδικάτου (εκείνου που άλλαξε περισσότερο) και την ψήφο στο Ι.Κ.Κ.: οι εκλογές του 1975 δίνουν στην αριστερά όλες τις μεγάλες πόλεις.
Αυτή η τάση δεν φαίνεται να βλάπτεται από τον ιστορικό συμβιβασμό (1973), που δεν γίνεται πολύ αντιληπτός σε επίπεδο κοινής γνώμης. Είναι σαν να αποκαλύπτεται το πραγματικό νόημά του μόνο από την αποχή των κομμουνιστών το 1976 απέναντι στην κυβέρνηση Αντρεότι. Εκείνο το καλοκαίρι είναι που τσακίζεται κάθε ελπίδα των μειοψηφιών του κινήματος, το ίδιο το κίνημα διασπάται και ένα μικρό μέρος απ’ αυτό (δεν χρειάζονται πολλοί για να πυροβολούν) πάει προς τα όπλα (δολοφονία Κόκο στη Γένοβα).
Παρόλα αυτά οι ψηφοφόροι θα στηρίξουν όλο και περισσότερο το Ι.Κ.Κ. μέχρι το θάνατο του Μπερλινγκουέρ: ο οποίος πραγματοποιεί, τα τελευταία χρόνια και απομονωμένος από την υπόλοιπη ηγεσία, μια αριστερή στροφή. Αργοπορημένη. Σε παγκόσμιο επίπεδο το 1968 δεν διέφυγε από τις άρχουσες τάξεις, που επανοπλίζονται. Το Ι.Κ.Κ. δεν κατανόησε το νόημα της κατάργησης του gold standard, ούτε αυτό της ενεργειακής κρίσης του 1974 και ακόμη λιγότερο τις δομικές αλλαγές του κεφαλαίου και των τεχνολογιών που υλοποιούνται και την επανασύνθεση των στρατηγικών που συνεπάγονται (την Trilateral).
Ούτε κατάλαβε πραγματικά τα υποκείμενα που μάχονται ενάντιά του. Δεν αντιλαμβάνεται καν, εκτός από ένα σύντομο σκίρτημα που αφορά τις γυναίκες, την παθητική επανάσταση που πραγματοποιείται από την αρχή μεταξύ των γενεών, στις οικογενειακές σχέσεις και στις σχέσεις εξουσίας. Δεν καταλαβαίνει το βεληνεκές των ιδεών του αντικαταναλωτισμού του κινήματος.
Του είναι εντελώς ξένο το ιταλικό 1977, αντιδρά σε μεγάλο βαθμό στις αλλαγές της εργασίας αλλά με λάθος προβλέψεις, όπως δεν είχε καταλάβει νωρίτερα τη διαμόρφωση του εξτρεμισμού, των Ερυθρών Ταξιαρχιών και της Πρώτης Γραμμής, στις οποίες δεν βλέπει παρά τον κίνδυνο που συνιστούν για τη διαπίστευσή του ως κυβερνητική δύναμη. Ο Μπερλινγκουέρ εφαρμόζει σκληρά την πολιτική έκτακτης ανάγκης ακολουθώντας τον Μόρο, που είναι κι εκείνος αβέβαιος και απομονωμένος μέσα στη Χριστιανική Δημοκρατία.
Στη δεκαετία του ογδόντα πραγματοποιήθηκε το τεχνολογικό άλμα, ιδιαίτερα στην πληροφόρηση και στα επακόλουθά του που αφορούν την κίνηση των κεφαλαίων και τη χρηματιστικοποίηση, μα οι κομμουνιστές αντιλαμβάνονται μόνο υπό όρους αντισοβιετικής πολιτικής την παλινόρθωση της Θάτσερ και του Ρέιγκαν, υποτιμώντας τη στασιμότητα της ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ, δεν καταλαβαίνουν την προσπάθεια του Αντρόποφ, διστάζουν στο ζήτημα της Σολιντάρνος στην Πολωνία, όπως δίστασαν στο ζήτημα της Πράγας. Η θέση του Μπερλινγκουέρ για το «τέλος της προωθητικής δύναμης» του 1917 έρχεται όταν η αποσύνθεση του ΚΚΣΕ είναι πια προχωρημένη και όλες οι σχέσεις με τους ακόμη αριστερούς αντιφρονούντες των ανατολικών χωρών έχουν εκλείψει. Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι την εποχή του Γκορμπατσόφ.
Με τον Κράξι και στη συνέχεια με το θάνατο του Μπερλινγκουέρ η κρίση του Ι.Κ.Κ. προχώρησε πάρα πολύ, αν και όχι υπό εκλογική έννοια. Αρχίζει τότε και η κρίση της Cgil. Το τέλος της πρώτης Δημοκρατίας είναι πάνω απ’ όλα το δικό τους τέλος.

Η δεκαετία του ΄80

Στη δεκαετία του ογδόντα το κίνημα του ‘68 τελειώνει οριστικά, χτυπημένο μαζί με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, με τις οποίες όμως δεν είχε καμία σχέση, γιατί ο ριζοσπαστισμός και ο εξτρεμισμός είναι ένα ζήτημα, το να περάσεις στα όπλα ένα άλλο. Διαμορφώνεται και δομείται, ξανά, μόνο το κομμάτι της δεύτερης φάσης του φεμινισμού.
Το 1989 η κρίση του Ι.Κ.Κ. απλά ολοκληρώνεται, η «στροφή» οδηγεί σε ένα άλλο κόμμα, από ιδεολογικής και οργανωτικής άποψης, και γίνεται χωρίς να εξεγερθεί η βάση. Η Επανίδρυση γεννιέται σαν μια επιστροφή στο χθες και θα παραδέρνει χωρίς γαλήνη αναζητώντας τον τρόπο με τον οποίο θα αποτελέσει το κλειδί για το αύριο. Το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς και η Κομμουνιστική Επανίδρυση δεν θα κάνουν ένα ιστορικό απολογισμό, ούτε του κομμουνισμού ούτε του ίδιου του ρόλου τους στην Ιταλία. Ολόκληρος ο χώρος που ανήκε στην αριστερά βυθίζεται στην απογοήτευση και στην αποδυνάμωση, ενώ καταποντίζονται οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές.
Απότομα κομματιάζεται αυτό που για είκοσι χρόνια φαινόταν ως κοινό αίσθημα, η άρνηση του «συστήματος». Η αριστερά περιορίζεται σε μικρές ομάδες, κάποιες αποδυναμώνονται περαιτέρω, δεν θα καταφέρουν ούτε θα θελήσουν πια να ενωθούν. Από τότε μια μόνιμη ασυνέχεια παράγει θραύσματα συνεπούς κινήματος που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Το σκίρτημα του τεράστιου κινήματος για την ειρήνη και στη συνέχεια του συνδικάτου στον ρωμαϊκό ιππόδρομο Τσίρκο Μάσιμο δεν θα δημιουργήσουν μια σταθερή ανάκαμψη, κι αυτό οφείλεται επίσης στην αίσθηση ανημποριάς που είναι η απόρροια του μηδενικού αποτελέσματος.

Αντιλήψεις του ’68 ανατρέπονται

Το ’89 το διαχειρίζεται ολόκληρο η ανάκαμψη του κεφαλαίου, στην προ-κεϊνσιανή μορφή του. Η ιδεολογία των Φουκουγιάμα και Χάτσινσον –αποτυχία για πάντα του σοσιαλισμού και αναπόφευκτη σύγκρουση πολιτισμών- πλήττει σε βάθος την ιστορική αριστερά, που την βασανίζουν οι αποτυχίες των σοσιαλιστικών ρεαλισμών, δεν τους αντιμετωπίζει και παραδίνεται. Οι σοσιαλδημοκρατίες αλλού και οι πρώην κομμουνιστές στην Ιταλία εφαρμόζουν με ζήλο και μετάνοια τις φιλελεύθερες πολιτικές.
Μα και η διαδεδομένη κουλτούρα της ριζοσπαστικής αριστεράς με δυσκολία επιπλέει. Πολλές αντιλήψεις του ’68 ανατρέπονται μέσα στη μνησικακία απέναντι σ’ αυτό που το εργατικό κίνημα, το πρώην τιμημένο, δεν κατανόησε: θυσίασε τον άνθρωπο για τη συλλογικότητα, το άτομο για το κόμμα, τη σύγκρουση των φύλων για τον «οικονομισμό», τη γη για την καταστροφική ανάπτυξη. Υποτίμησε το μέγεθος του ιερού, της εθνότητας, των κύκλων. Εξύμνησε τη λογική ενάντια στη συγκίνηση, τη δύση ενάντια στις διαφορετικότητες, το μέλλον σε σχέση με το παρόν. Το μεταμοντέρνο του έδωσε ένα χεράκι. Αυτή είναι η κύρια τάση. Παραμένουν, αλλά πολύ μειοψηφικά, κάποια κινήματα. Η στροφή προς την οικολογία είναι το πιο δυνατό κίνημα.
Η κατάντια της πολιτικής που στράφηκε προς τη διαφθορά και στη χαμέρπεια, η ανάδυση του Μπερλουσκόνι, δεν βρίσκουν εμπόδια. Ο πρώην κομμουνιστικός και σοσιαλιστικός χώρος δεν προσπαθεί καν να πετύχει μια αναδίπλωση προς τη σοσιαλδημοκρατία. Η αποπολιτικοποίηση ακολουθεί την απογοήτευση. Ζούμε το σήμερα γιατί η μνήμη του παρελθόντος είναι καταραμένη και δεν ξέρουμε τι θέλουμε από το μέλλον. Αβεβαιότητα, μνησικακία, φόβος. Προστατευτισμός αυτών που ακόμη απασχολούνται μπροστά σε μια κρίση που δεν κατανοούν. Ποτέ, για να παραφράσω τον Γκουιτσαρντίνι (ΣτΜ Ιταλός πολιτικός στοχαστής [1483-1540] που ισχυριζόταν ότι οι άνθρωποι είναι κακοί και κάνουν το καλό μόνο με εξαναγκασμό), οι Ιταλοί δεν ήταν τόσο δυστυχισμένοι και τόσο κακοί.

Τα αδιανόητα του ’68

Αν η λέξη «αριστερά» είχε κάποιο νόημα στον 19ο και στον 20ο αιώνα, αυτό ήταν ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, στο πλαίσιο της κληρονομιάς της γαλλικής επανάστασης. Η πρώτη με την ιδέα της δημοκρατίας, η δεύτερη από τον Μαρξ, η τρίτη (με διαφορετικό νόημα απ’ αυτό που είχε το 1789) ως αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Αυτές οι ιδέες θα διατρέξουν όλο τον 20ο αιώνα, ανάμεσα στις τραγωδίες.
Η αποποίησή τους δε σημαίνει ότι επήλθε ένας επαναπροσδιορισμός τους. Σημαίνει ότι η ελευθερία υποχωρεί απέναντι στον ατομικισμό και ότι η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου στρέφεται προς μετα-ιστορικές κατηγορίες (θρησκείες, εθνικισμούς, εθνότητες και άλλες υποτιθέμενες προελεύσεις). Σημαίνει να αρνιέσαι την ισότητα των δικαιωμάτων (και όχι μόνο με την ερμηνεία που δίνει ένα τμήμα του γυναικείου κινήματος) και να κάνεις την κυριαρχία του ισχυρότερου την αρχή και τον κινητήρα της κοινωνίας. Σημαίνει να πνίγεις την αδελφοσύνη μέσα στο μίσος και στο φόβο του άλλου και του διαφορετικού. Ήταν αδιανόητοι ο Μπερλουσκόνι και ο Μπόσι στη δεκαετία του ’60.
Αυτή είναι σήμερα η μισή Ιταλία που μιλάει. Η ηγεμονία πέρασε στη δεξιά. Η εδραίωσή της σηματοδοτεί πρώτα μια ανθρωπολογική επανάσταση και έπειτα μια πολιτική. Ο εκφυλισμός της πολιτικής είναι το συναίτιο και η συνέπειά της. Τουλάχιστον αν πολιτική σημαίνει, όχι υπό την έννοια του Μαρξ αλλά της Άρεντ, «να νοιαζόμαστε για τον κόσμο».
Αυτή τη χοντροκομμένη προσπάθεια σκιαγράφησης του πλαισίου, θα ήθελα να τη συζητήσω.

Μετάφραση από το «Μανιφέστο»
Τόνια Τσίτσοβιτς

Πηγή: Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ

Υ.Γ. Στη φωτο τα εμβλήματα των 8 κομμουνιστικών- αριστερών κομμάτων & οργανώσεων που προήλθαν από τη διάλυση-διάσπαση του θρυλικού Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (P.C.I.)