Friday, September 28, 2012

Η εγκαθίδρυση του Ελληναρά

Από το blog Το ελληνάκι

Τα γλειψίματα και η εφηβική ρητορική του Προέδρου της ελληνικής Βουλής δεν έσκασαν από το πουθενά μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Πρέπει πάντα να υπάρχει γόνιμο έδαφος ώστε ένας έμπειρος πολιτικάντης όπως ο κ. Μεϊμαράκης να μπορεί να παραγνωρίζει τις ευθύνες που σηκώνει το τρίτο πρόσωπο στην ιεραρχία της ελληνικής Δημοκρατίας και να ξεφτιλίζει τον θεσμό που ο ίδιος υπηρετεί.

Το γόνιμο έδαφος δεν γίνεται γόνιμο από μόνο του. Θέλει υπομονετικό σκάψιμο, άλεσμα, ενδεχομένως κάποιο ζιζανιοκτόνο και ιδιαίτερη δουλειά. Θέλει χρόνο. Τα «γαλλικά» του κ. Μεϊμαράκη δεν είναι κάτι απόμακρο από την ελληνική επικοινωνία. Η βωμολοχία και η αγένεια είναι στοιχεία που συναντάμε καθημερινά τριγύρω μας. Η διαδικασία όμως που η γλώσσα του δρόμου έχει την ευκολία να χρησιμοποιείται και από τον Πρόεδρο της Βουλής, είναι πιο σύνθετη και χρονοβόρα από την ευκολία που μία παρέα 15χρονων αποκαλεί «μαλάκα» ο ένας τον άλλο. Χρειάζεται μία αποδομημένη κοινωνία. Μία κοινωνία που έχει ισοπεδώσει τους θεσμούς οι οποίοι θα έπρεπε να λειτουργούν ως πυλώνες εγγύησης της εύρυθμης και δημοκρατικής λειτουργίας της. Θα πρέπει οι ίδιοι οι θεσμικοί λειτουργοί να μην κάνουν σωστά το λειτούργημά τους, εμπνεόμενοι από την κοινωνία που επίσης ξευτιλίζει τους θεσμούς και οι μεν να ανατροφοδοτούν τους δε.

Οι θεσμοί είναι συλλογικές οντότητες. Χρειάζονται μία ελάχιστη υποχώρηση από όλα τα μέλη μίας κοινωνίας προκειμένου να παραμένουν σεβαστοί και αντικειμενικά αλώβητοι. Να μεταλλάσσονται και να εξελίσσονται συνεχώς βάσει διαδικασιών που οι ίδιοι ορίζουν. Η σαπίλα του πολιτικού συστήματος, με το συνεχές σιγοντάρισμα των πολιτικών δυνάμεων ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην απομυθοποίηση των θεσμών στα μάτια της κοινωνίας. Τα «αθώα» φάσκελα προς τη Βουλή, η διάχυτη διαφθορά σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, η συνεχής ατιμωρησία σε σημαντικές ή ασήμαντες παρανομίες, η διόγκωση των άκρων με αποτέλεσμα την φασιστοποίηση Δεξιάς και Αριστεράς, τα κλειστά τσιφλίκια των Πανεπιστημίων, η εξίσωση της σοβαρής επιχειρηματολογίας με την σκουπιδολογία, η διαρκής ανάδειξη ανθρωπάριων και του λόγου τους από τα mainstream ΜΜΕ, και ένα σωρό άλλες καταστάσεις που βιώνουμε εδώ και είκοσι χρόνια και κλιμακώθηκαν τα τελευταία τρία, είναι μερικοί από τους παράγοντες που αποδυνάμωσαν τους θεσμούς.

Λένε πως το χαστούκι του Κασσιδιάρη, συνοδεία του λεκτικού «παλιοκομμούνι» εκτόξευσε τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Τα πραγματικά ποσοστά όμως. Χωρίς ψήφους διαμαρτυρίας και αντίδρασης στο «σάπιο πολιτικό σύστημα». Τα ποσοστά αυτών των συμπολιτών μας που την επόμενη μέρα σιγομουρμούριζαν «ε καιρός της ήταν και της Λιάνας να φάει τις μπάτσες της». Και ξαφνικά, μέσα σε μία μέρα, η βία και η αυτοδικία πήραν το πράσινο φως από ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, ώστε να σπάσουν το ταμπού του φασισμού που κρατούσε δεκαετίες τώρα.

Το νεοναζιστικό κόμμα που έγινε μόδα δεν ήρθε να προτείνει κάτι νέο ή κάποια λύση για την έξοδο από την οικονομική και κοινωνική κρίση. Απλά έκλεισε το μάτι στον Ελληναρά που κυκλοφορεί ανάμεσά μας και που ανεχόμαστε χρόνια τώρα. Αυτόν που ανέκαθεν είχε μία απέχθεια στους θεσμούς και τις κοινωνικές συμβάσεις. Και αυτός με τη σειρά του, κορδώθηκε, φόρεσε το τσαμπουκαλεμένο και μίζερο βλέμμα του και βγαίνει πλέον καθημερινά στις τηλεοράσεις, κάνει δημόσιες εμφανίσεις, δε δίνει λογαριασμό σε κανένα και γράφει τους θεσμούς του στο αγαπημένο του ανθρώπινο όργανο που το'χει κρυφό καμάρι.

Έτσι και ο Πρόεδρος της ελληνικής Βουλής είδε ότι το έδαφος είναι πλέον γόνιμο ολόγυρά του, και με τη σειρά του έκλεισε το μάτι στον Ελληναρά. Αυτόν που ούτως ή άλλως έκρυβε μέσα του και που είχε σαγηνέψει τους 18.326 συμπολίτες μας που τον ψήφισαν και τους 233 βουλευτές που τον εξέλεξαν Πρόεδρο της Βουλής.

Thursday, September 27, 2012

Είναι κάτι ξύπνιοι που λένε, πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού.


Του Φώτη Γεωργελέ

....Είναι οι ίδιοι ξύπνιοι που λένε τα νούμερα δεν βγαίνουν, η συνταγή είναι λάθος. Αυτοί όλοι προσπαθούν να σβήσουν την πραγματικότητα, να μας κάνουν να ξεχάσουμε την ιστορία. Να ξεχάσουμε την τραγική τριετία 2007-2009, όταν το πρωτογενές έλλειμμα του δημοσίου έφτασε τα 24 δις το χρόνο. Τότε δεν ξέραμε τι σημαίνουν τα νούμερα, τώρα όμως που έχουμε καταλάβει τι κόπο, τι θυσίες και τι αίμα αντιπροσωπεύουν τα δις, πόσο δύσκολο είναι να περικοπούν 11,5 δις τα επόμενα 2 χρόνια, τώρα ξέρουμε τι παραλογισμός ήταν το ελληνικό δημόσιο να καταναλώνει 24 δις παραπάνω από όσα είχε κάθε χρόνο, να δανείζεται 24 δις κάθε χρόνο.

Αυτό που αποσιωπούν οι ξύπνιοι είναι ότι ο υπόλοιπος πλανήτης έπαψε να μας δανείζει. Θέλουν να κρύψουν ότι αυτά τα 24 δις, μέσα σε λίγα χρόνια, με οποιονδήποτε τρόπο, έπρεπε να τα εξοικονομήσουμε. Γιατί κανείς πια δεν μας τα δάνειζε. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη απάτη της αντιμνημονιακής ρητορικής. Όλα τα κόμματα που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις και όλα τα υπόλοιπα που αντιπολιτεύονταν, αυτή τη σκληρή πραγματικότητα προσπαθούσαν να κρύψουν. Αντιστέκονταν, δέχονταν πιέσεις, όρθωναν το παράστημά τους στις τρόικες, διαπραγματεύονταν, απέρριπταν, καταργούσαν, για να μην πουν την αλήθεια: Δανεικά τέλος. Κάτι πρέπει να κοπεί. Το τι ήταν το ερώτημα.

Σκέψου μόνο για ένα λεπτό πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία των τελευταίων χρόνων, αν το πολιτικό σύστημα έκανε αυτή την παραδοχή, αν έλεγε την αλήθεια. Αν έλεγαν δηλαδή, ναι, τέρμα τα δανεικά, πρέπει να περικοπούν 24 δις το χρόνο και ο καθένας λέει την πρότασή του, λέει από πού θα γίνουν οι περικοπές. Εκεί αμέσως θα ξεχώριζαν οι δίκαιοι από τους άδικους, απ’ αυτούς που προσπαθούν να κρατήσουν ανέγγιχτο το χρεοκοπημένο σύστημα της διαφθοράς και της σπατάλης. Αυτό, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα που εκπροσωπεί το κατεστημένο, το αποσιώπησε με μαεστρία. Οι Συντηρητικοί «αντιστέκονταν στις επιταγές της τρόικας» και οι Πολύ Συντηρητικοί ήθελαν ακόμα μεγαλύτερη αντίσταση: να μη μειωθεί κανένα έλλειμμα, να μη θιγεί ο δημόσιος τομέας της σπατάλης και της διαφθοράς καθόλου.

Ποιοι ήταν αυτοί που δεν ήθελαν μειώσεις, που αμφισβητούσαν την πραγματικότητα; Αυτοί που δεν ήθελαν να χάσουν οι ίδιοι τίποτα. Την πραγματικότητα όλοι την ήξεραν. Οι μειώσεις ήταν αναπόφευκτες. Γιατί απλώς δεν μας δάνειζαν πια. Το παιχνίδι ήταν εις βάρος ποιων θα γίνουν οι μειώσεις.

Οι θυσίες του ελληνικού λαού έπιασαν τόπο. Παρ’ όλα όσα λένε. Σ’ αυτή την τριετία έγινε, όπως έγινε, ένα κατόρθωμα. Από κει που είχαμε 24 δις έλλειμμα το χρόνο, τώρα έχουμε 4. Σε λίγο δεν θα έχουμε καθόλου, δεν θα χρειαζόμαστε δανεικά. Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ στην ιστορία σε τέτοιο μέγεθος, σε τόσο λίγο χρόνο. Ο ελληνικός λαός το κατάφερε με τις θυσίες του και είμαστε πολύ μάγκες που το καταφέραμε ενώ όλοι μας είχαν για ξεγραμμένους.

Ποιος λαός όμως και με ποιες θυσίες; Πλήρωσαν φόρους περισσότερους αυτοί που πλήρωναν πάντα. Έχασαν τα ασθενέστερα στρώματα τις δουλειές τους, οι εργαζόμενοι είδαν τις αποδοχές τους να εκμηδενίζονται, οι νέοι αποκλείστηκαν από την παραγωγή. Και το πελατειακό σύστημα ακόμα και σήμερα αρνείται να κάνει την παραμικρή παραχώρηση, ο ελληνικός παρασιτισμός ζει και βασιλεύει όπως πάντα. Άγνωστες λέξεις μαθαίνουμε κάθε μέρα, διορίζουν τους συγγενείς και κομματικούς φίλους ως «ΠΕΘ», προσωπικό ειδικών θέσεων, μαθαίνουμε ότι υπάρχει και «ειδική συνδικαλιστική» σύνταξη, επιδοτούν με εκατομμύρια κάθε χρόνο τις ποδοσφαιρικές ομάδες των υπόδικων προέδρων, στις ΔΕΚΟ αντί για μειώσεις δίνουν αυξήσεις και πριμ, οι δημοτικές επιχειρήσεις που έκλεισαν, ανοίγουν με άλλο όνομα και οι δήμοι εξακολουθούν να χρεοκοπούν, οι υπάλληλοι που κατηγορούνται για διαφθορά αθωώνονται στα πειθαρχικά γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος για την αλλαγή της σύνθεσής τους χωρίς πια συνδικαλιστές, διαγράφουν τα χρέη των κομμάτων, η φοροδιαφυγή μένει ατιμώρητη γιατί η δικαιοσύνη δεν δικάζει, τα πανεπιστήμια δεν εφαρμόζουν το νόμο αλλά πληρώνουν εκατομμύρια για κατασκηνώσεις και δεκάδες χιλιάδες για πρυτανικές τουαλέτες.

Η τρόικα θεώρησε κοροϊδία τα προτεινόμενα από την ελληνική κυβέρνηση, τα 700 εκ. εξοικονόμηση από την μελλοντική πάταξη της φοροδιαφυγής και τα 350 από τη μελλοντική συγχώνευση των οργανισμών και των δημόσιων φορέων και των αμέτρητων ΝΠΔΔ. Τρία χρόνια τα ίδια μας λέτε, απαντούν, και δεν κάνετε τίποτα. Οπότε, συνεχίζουμε για 3η χρονιά με περικοπές μισθών και συντάξεων. Και γιατί τότε, αφού το έχουν καταλάβει αυτό, δεν εξαρτούν τις δόσεις από την υλοποίηση αυτών των μεταρρυθμίσεων που το κομματικό σύστημα αρνείται να κάνει; Από τη σύλληψη της φοροδιαφυγής, από τη θέσπιση ενός σύγχρονου φορολογικού νομοσχεδίου που αντιμετωπίζει τη διαφθορά, από τις συγχωνεύσεις των άχρηστων οργανισμών, από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας που τώρα καταπατείται ανενόχλητα, από τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ που έχουν γίνει πάρκινγκ κομματικών στρατών και μέσο πλουτισμού του κομματικού συστήματος; Γιατί παίζουν έτσι το παιχνίδι του πελατειακού κράτους;

Γιατί δεν τους νοιάζει. Για την Ευρώπη είναι αδιάφορο αν η Ελλάδα γίνει απλώς μια φτωχότερη χώρα, αν δεν χρωστάει και δεν χρειάζεται να της δανείζουν συνεχώς. Κι άλλες χώρες είναι φτωχές. Αυτή είναι η δεύτερη κρυμμένη απάτη της συμπαιγνίας του πολιτικού συστήματος.

Το πρόβλημά μας δεν είναι το χρέος. Το πρόβλημά μας είναι όσα γεννούν το χρέος. Η χαμηλή παραγωγικότητα, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, ο παρασιτισμός, η λευκή απεργία του δημοσίου που έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί προς όφελος των λειτουργών του, οι πελατειακές σχέσεις, το κομματικό κράτος στο ρόλο του ταμία που ανοίγει και κλείνει τους διακόπτες του χρήματος, ο συντεχνιασμός. Αυτά πρέπει να αλλάξουν.

Και αυτό δεν έχει να κάνει με τον Τόμσεν. Έχει να κάνει με μας. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να διατηρήσει το πλαίσιο άθικτο, απλώς σε χαμηλότερο επίπεδο. Ελπίζει ότι θα διατηρήσει το ίδιο χρεοκοπημένο μοντέλο, έστω φτωχότερο.

Ο ξαφνικός θάνατος της χρεοκοπίας συνεπάγεται την έξοδο από την Ευρώπη και τον τριτοκοσμισμό της χώρας, ο παρατεταμένος θάνατος των συνεχών μειώσεων χωρίς αλλαγές οδηγεί σε μια Ελλάδα ίδια όπως παλιά, πλην φτωχότερη.

Γι’ αυτό στη ρητορική όλων των κομμάτων επικρατεί η άρνηση, η υπεράσπιση του παρελθόντος, η απόκρουση των αλλαγών. Προσπαθούν να διασώσουν, όχι να αλλάξουν. Έστω κι αν αυτό συνεπάγεται γενική φτώχεια. Όχι όμως γι’ αυτούς. Για τα κόμματα και τις προνομιούχες ομάδες του κατεστημένου, λεφτά πάντα υπάρχουν. Είναι καιρός να εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις που θα ’χουν στόχο μια καινούργια, καλύτερη Ελλάδα και όχι τη διατήρηση της παλιάς.

Πηγή: ATHENS VOICE

Wednesday, September 26, 2012

Πολιτικός χουλιγκανισμός...

@ To Feleki Η νεολαία μας που πάντα έχει (με βάση τη λαζοπουλική λογική) δίκιο και πάντοτε είναι η πιο αδικημενή (λες και η περίπτωση του άνεργου οικογενειάρχη είναι λιγότερο οδυνηρή από τον φοιτητή που μεταναστεύει) μαθαίνω πως φώναζε σήμερα το εξαιρετικό σύνθημα "Μισθούς, συντάξεις, τους κάνατε κουρέλι/άντε και γ...σύντροφε Κουβέλη". Υπομονή παιδιά μου, τα κουρέλια τελειώνουν, σε λίγο θα ζήσετε το όραμά σας, τον αντιστασιακό σύντροφο Τσίπρα να έρχεται και να κάνει τις συντάξεις χαρτοπόλεμο ελληνικής κοπής με πολλά μηδενικά και τη Χ.Α. οριακά αξιωματική αντιπολίτευση. Έλεος πια. Μερικές ύβρεις μοιάζει να ζητούν τη νέμεσή τους. Ο ανέμπνευστος χουλιγκανισμός των συνθημάτων μόνο σε απομονωμένο εμφυλιοπολεμικό χάος παραπέμπει. Η επιτελεστικότητά του τρομάζει. Ποτέ καμία κρίση, καμία εξέγερση δεν είχε τόσο άθλια συνθήματα...

Σχόλιο "Πιπεριάς": Μια χαρά... Το επόμενο είναι είναι να ακουστεί "Είναι π..... του Κουβέλη η μάνα". Μιλάμε για υψηλό πολιτικό επίπεδο. Και μη μου γράψει κανενας για "σκληρά" μέτρα κλπ. Η ιδεολογική φτώχεια ειναι εμφανής...Οπου δεν υπάρχουν προτάσεις, υπάρχουν βρισιές & "κρεμάλες".... Απλά μην αναρωτιούνται μετά γιατί η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει ραγδαία. Γιατί πολύ απλά ο πολιτικός (και κοινωνικός) χουλιγκανισμός είναι η έδρα της...

Tuesday, September 25, 2012

Δεν φτάνουν για όλους

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος λοιπόν. Οι ταξιτζήδες αγκαλιά με τους καθηγητές. Οι εισαγγελείς με τους δημοσιογράφους. Οι εφοριακοί με τους εμπόρους. Οι γιατροί με τους σιδηροδρομικούς. Οι φαρμακοποιοί με τους σκουπιδιάρηδες. Οι δήμαρχοι με τους αστυνομικούς. «Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ με ένα χίπι, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με τον σατανά» που λέει και ο Σαββόπουλος. Γιατί μην μου πείτε ότι για εσάς είναι απολύτως φυσικό να κατεβαίνουν στην ίδια πορεία οι άνεργοι και οι καταστηματάρχες. Οι εργάτες και οι επιχειρηματίες. Διεκδικώντας από ποιόν τι; Ίσως από εδώ θα έπρεπε να ξεκινήσει η κουβέντα. Ποιος θα μας δώσει αυτά που διεκδικούμε;

Σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια είναι γραμμένο ένα σύνθημα: «Παιδιά μην πίνετε ναρκωτικά, δεν φτάνουν για όλους». Το ίδιο ισχύει και με τα ευρώ (μας). Το ίδιο ισχύει και με τις συντάξεις (μας). Το ίδιο ισχύει και με τα επιδόματα (μας). Απλώς δεν φτάνουν για όλους. Τόσο απλό. Και αφού δεν υπάρχουν πλέον δανειστές διατεθειμένοι να μας δανείσουν πρέπει να αποφασίσουμε ποιοι, πόσοι και πόσα θα παίρνουν. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε τους περισσότερους δικαστές στον δυτικό κόσμο (και με τους καλύτερους μισθούς), παράλληλα να έχουμε τους διπλάσιους γιατρούς από όσους έχει η Αγγλία (και με τα περισσότερα φακελάκια) και να θέλουμε να μείνουν ανέγγιχτες οι συντάξεις. Δεν μπορούμε να έχουμε δημοσίους και δημοτικούς υπαλλήλους αργόμισθους και την δουλειά να την βγάζουν οι έκτακτοι και οι αναπληρωτές.

Η Ελλάδα πέρασε 50 χρόνια (ίσως και 80) που αντάμειβε τα «παιδιά» της ανάλογα με το πόσο κοντά ήταν στην εξουσία. Οι καρδιτσιώτες μπήκαν σωρηδόν στη Βουλή όταν πρόεδρος της, έγινε ένας Καρδιτσιώτης. Ο επόμενος πρόεδρος ήταν από την Καστοριά και το Ίδρυμα της Βουλής έχτισε ξενοδοχείο στην κορυφή του Γράμμου (στην κορυφή που είναι στη Καστοριά, όχι στην άλλη που είναι στα Ιωάννινα). (Επιμένω με τους προέδρους της Βουλής γιατί είναι στην επικαιρότητα το αξίωμα). Έτσι μοιράζονταν τα επιδόματα, έτσι χαραζόταν η αναπτυξιακή πολιτική. «Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» έλεγε ο Μαρξ και εμείς το κάναμε εν συντομία «ο καθένας για πάρτη του και ανάλογα με τα κονέ του». Και έτσι φτάσαμε οι δάσκαλοι να παίρνουν 650ε και οι (απόφοιτοι γυμνασίου) υπάλληλοι των «οργανισμών» 2.000ε. Έτσι γέμισε «τυφλούς» η Ζάκυνθος και «αναπήρους» το Ηράκλειο. Έτσι γέμισαν τα ράφια των εισαγωγών και άδειασαν τα φορτηγά των εξαγωγών.

Αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν (!), τώρα τι κάνουμε; Ή για να το θέσω ευθέως για πόσο καιρό ακόμη θα κρυβόμαστε πίσω από τα μνημόνια, την Μέρκελ και το ΔΝΤ «διεκδικώντας» όλοι, όλα και «συμπαραστεκόμενοι» όλοι σε όλους. «Ο Γερμανός κατακτητής όταν πάτησε το πόδι του στη χώρα, το πρώτο που φρόντισε να κάνει είναι να διαλύσει…», ενθυμήθηκε ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Παναγιωτόπουλος (και όχι ο υπουργός εθνικής Αντίστασης Φωτόπουλος). «Να απελάσουμε τώρα τους τροϊκανούς» ζητούν «ενωμένοι» μπλε και κόκκινοι συνδικαλιστές (ανάμεσα τους και αυτοί που κάποτε φώναζαν «Η ΔΑΚΕ ψηφίζει Καραμανλή»). Αρκούν λοιπόν αυτές οι υπερκομματικές μπαρούφες για να θρέψουν τους 1.000 ανθρώπους που χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους (οι άνεργοι πια είναι όσοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι - 1.100.000!). Πόσο καιρό ακόμη αυτοί που υποφέρουν θα ανέχονται να βλέπουν αυτούς που κάνουν πως υποφέρουν; Οι φοροφυγάδες είναι «εξαθλιωμένοι που πρέπει να βρουν τρόπο να ζήσουν» που λένε ορισμένοι πολιτικοί ή είναι αυτοί που ζουν εις βάρος των εξαθλιωμένων. Και χωράνε όλοι τελικά σε μια απεργία, σε μια πορεία, σε ένα «κίνημα»; Αυτοί που προασπίζονται ένα μηνιαίο εισόδημα 15.000ε με αυτούς που αγωνιούν για ένα ετήσιο εισόδημα 7.000ε; Αυτοί που έχουν επαγγελματικές περιουσίες 500.000ε με αυτούς που έχουν μόνο τα χέρια τους και το μυαλό τους; Χωρούν όλοι αυτοί μαζί, στους ίδιους δρόμους; Ή «έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις», που λέει (πάλι!) ο Σαββόπουλος, γιατί «πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες, οι κραυγές».

Πηγη: www.protagon.gr 

Αριστερά και λαϊκισμός

Της Ελισάβετ Κοτζιά

«Μελίσσι ο λαός και θα χυμά/ σ’ όποιον τον ερεθίζει. / Μια μονάχα υπάρχει αλήθεια: / Μαχμουρλίκι και Συνήθεια!».

Τα δεινά του λαϊκισμού τα καυτηριάζει ο Βάρναλης στον «“Καλό” λαό» των Σκλάβων Πολιορκημένων. Εγκαινιάζει έτσι μια μακρά παράδοση αριστερής καλλιτεχνικής διανόησης που αποστρέφεται τα πονηρά τεχνάσματα προσεταιρισμού του εύπλαστου και ευμετάβλητου λαϊκού θυμικού. Τσίρκας, Χατζής, Αλεξάνδρου, Αναγνωστάκης, Πατρίκιος, Λειβαδίτης, Λεοντάρης. Σ’ αυτή την παράδοση ανήκουν οι αριστεροί μεταπολεμικοί πεζογράφοι και ποιητές που αγωνίστηκαν καλλιτεχνικά έχοντας επίγνωση της δραματικής δυσκολίας των πολιτικών διλημμάτων. Mε αποτέλεσμα, αποποιούμενοι τις ξύλινες λύσεις, εκτός από τις διώξεις των πολιτικών αντιπάλων τους, ορισμένοι να πέσουν σε κομματική δυσμένεια, να διαγραφούν (απελευθερώνοντας ωστόσο τις διαδικασίες βαθύτερων ιδεολογικών μετατοπίσεων).

Τους χαρακτήρισαν «ποιητές της ήττας» και «πεζογράφους της κριτικής». Μπορεί έτσι σήμερα σε μια περίοδο συνολικών κοινωνικοοικονομικών αναδιατάξεων, πολλοί από τους αρχέτυπους στρατηγικούς στόχους της κομμουνιστικής αριστεράς να ακούγονται αφάνταστα παλιοί· μπορεί σε μια χώρα που ’χει ανάγκη απ’ την κατάκτηση μιας σύγχρονης υγιούς παραγωγικής βάσης και απ’ τη συγκρότηση μοντέρνων θεσμικών υποδομών και όχι από τη δήθεν «σοσιαλιστική» αναδιανομή ανύπαρκτου κοινωνικού πλεονάσματος και από τη σώρευση ψεύτικων ελπίδων, η προάσπιση αριστερών προταγμάτων να μοιάζει παράταιρη. Ενα πράγμα ωστόσο ισχύει: πως η στάση των αριστερών καλλιτεχνών της γραφής υπήρξε παραδειγματική σε θέματα ήθους. Πως καμιά απολύτως σχέση δεν είχε ποτέ με τον λαϊκισμό της διπλής γλώσσας, με τις εμπρηστικές φωνές ή τον ανορθολογισμό των συντεχνιακών συνθημάτων. Με στάσεις που θώπευσαν ιδιοτελείς συνήθειες, που καλλιέργησαν αντικοινωνικές συνειδήσεις και ανενδοίαστα γέννησαν βουλιμικά ήθη. Ακέραιοι, σαφείς, σοβαροί, αυστηροί, χάραξαν καθαρές γραμμές και ανέλαβαν ρίσκα.

Ηρθαν έτσι τα πράγματα ώστε μετά την κομμουνιστική διάσπαση του 1968 την παράδοση αυτή για πολλές δεκαετίες την εκπροσώπησε και την καλλιέργησε το παλαιό ΚΚΕ εσωτερικού και οι πολιτικοί σχηματισμοί που το διαδέχθηκαν μαζί με την εφημερίδα «Αυγή». Ανεξάρτητα μάλιστα απ’ τη στενή πολιτική τοποθέτηση των δημιουργών της. Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Η Ριζοσπαστική Αριστερά των τελευταίων ετών και αναγκαστικά και η «Αυγή» τράβηξαν άλλο δρόμο. Είναι άδικο να πει κανείς πως συνειδητά όλοι τους υποστηρίζουν την τεμπελιά ή την απείθεια, όμως η συντεχνιακή λογική, οι ιδεοληπτικοί συγκερασμοί, οι αψίκοροι συμψηφισμοί, οι πολυσυλλεκτικές σοφιστείες και οι κινηματικές παρορμήσεις αναπαράγουν τον λαϊκισμό που μας οδήγησε όπου μας οδήγησε την τελευταία 30ετία.

Είμαστε μια κοινωνία όχι ανοιχτή σε επινοητικές αλλαγές, αλλά προσκολλημένοι στην αδράνεια, τη συνήθεια και τους μύθους. Και ταυτόχρονα κληρονόμοι μιας σοβαρής αριστερής λογοτεχνικής παράδοσης. Αν δεν θέλουμε τα ονόματα του Τσίρκα, του Αναγνωστάκη ή του Χατζή να καταντήσουν κάτι σαν εμβατήρια και λάβαρα σε πάσης φύσεως αριστερές πολιτικο-πολιτιστικές εκδηλώσεις, θα πρέπει να υπερασπιστούμε από τη μια πλευρά την ιστορικότητα και από την άλλη το πνεύμα του βίου και του έργου τους. Ας μην θεωρήσουμε έτσι ποτέ πως οι απόψεις τους βρίσκονται στο απυρόβλητο. Είναι προς συζήτησιν παραδείγματος χάριν η θέση του Τσίρκα για τη σκοπιμότητα του κινήματος του Απρίλη 1944 στη Μέση Ανατολή, η σιωπή του Χατζή για τις συνθήκες ζωής στις κομμουνιστικές χώρες και βέβαια οι απόψεις στη δεκαετία του ’50 του Μανώλη Αναγνωστάκη για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Οπως είναι εξίσου αναγκαίο να ξέρουμε πως οι άνθρωποι αυτοί δεν δίστασαν σε πολλαπλές περιστάσεις, να πάρουν θέση με υψηλό προσωπικό κίνδυνο και ψυχοφθόρο κόστος. Che feche… il gran rifiuto.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Thursday, September 20, 2012

Υπάρχουν άνθρωποι...

Από το μπλογκ Το ελληνάκι

Υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικό χρώμα, διαφορετική μυρωδιά, διαφορετικό βλέμμα και διαφορετικό χαμόγελο. Άνθρωποι που ντύνονται «ευπρεπώς» και άνθρωποι που φοράνε το πρώτο πράγμα που θα βρουν μπροστά τους. Άνθρωποι που παθιάζονται με κάτι, και άλλοι που απλά λουφάζουν και παρατηρούν.

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε έναν ή πολλούς θεούς, και άλλοι που δεν πιστεύουν σε κανέναν. Υπάρχουν και αυτοί που παραδέχονται στον εαυτό τους και στους άλλους ότι δεν μπορούν να γνωρίζουν με σιγουριά. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν βαθιά, και οι άλλοι που πιστεύουν ενοχικά.

Υπάρχουν άνθρωποι που έγιναν πλούσιοι από προσπάθεια και άλλοι από τύχη. Υπάρχουν φτωχοί που είχαν ατυχίες στη ζωή τους και άλλοι που έμειναν φτωχοί από επιλογή. Υπάρχουν ολιγαρκείς και σπάταλοι και αυτοί που απλά αδιαφορούν. Υπάρχουν ενάρετοι και τίμιοι πλούσιοι, όπως υπάρχουν ενάρετοι και τίμιοι φτωχοί. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτό που γουστάρουν, και άλλοι που αναγκάζονται για μικρό ή μεγάλο διάστημα να ζουν μία ζωή που δε θέλουν.

Υπάρχουν ερωτιάρηδες και ψυχροί. Συναισθηματικά πληγωμένοι και διψασμένοι. Υπάρχουν άντρες που ερωτεύονται άντρες, και γυναίκες που ερωτεύονται γυναίκες.

Υπάρχουν συντηρητικοί, προοδευτικοί, σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι, αριστεροί, δεξιοί, άνθρωποι που πιστεύουν σθεναρά σε μία πολιτική ιδέα, και άλλοι που αδιαφορούν πλήρως.

Υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικά προβλήματα, βιώματα και εμπειρίες. Υπάρχουν φρικαρισμένοι, αισιόδοξοι, ρεαλιστές, ονειροπαρμένοι, ερωτευμένοι, μίζεροι, και χαζοχαρούμενοι. Υπάρχουν πολυταξιδεμένοι και άλλοι που δεν έχουν φύγει καν από τον τόπο που γεννήθηκαν. Υπάρχουν ντροπαλοί και εξωστρεφείς, χαμογελαστοί και αγέλαστοι… εκατομμύρια διαφορετικές προσωπικότητες που βιώνουν τον κόσμο και εμάς τους υπόλοιπους μέσα από την δική τους οπτική γωνία.

Σε άλλες κοινωνίες, υπάρχει ανεκτικότητα για όλη αυτή την πανανθρώπινη σύνθεση. Στη δική μας, τα περιθώρια ανοχής είναι πολύ μικρότερα. Η υποκειμενική οπτική γωνία επισκιάζει αυτό το πολύχρωμο ψηφιδωτό ανθρώπων. Η διαφορετικότητα πάντα ήταν υπό διωγμό στην Ελλάδα, γιατί η έλλειψη εμπιστοσύνης ήταν ανέκαθεν το πρώτο στοιχείο στις κοινωνικές μας επαφές. Υπάρχουν αρκετοί ιστορικοί και κοινωνικοπολιτικοί λόγοι για αυτό και που μας διαφοροποιούν από άλλες, πιο ανεκτικές κοινωνίας, αλλά δεν αφορούν το παρόν.

Εάν όμως θέλεις να καταλάβεις γιατί τα ολοκληρωτικά, φασιστικά και συγκρουσιακά πολιτικά ρεύματα ξαφνικά επανεμφανίστηκαν τόσο απότομα στη χώρα μας, μπορείς να ξεκινήσεις από αυτόν τον διωγμό στην διαφορετικότητα. Εάν θες να καταλάβεις γιατί η Χρυσή Αυγή έχει αποκτήσει τέτοιο momentum, μπορείς να διαβάσεις πολλά από αυτά που έχουν γραφτεί και εδώ και αλλού. Η ουσία όμως, η βαθύτερη αιτία, πάντα ξεκινάει από την ανεκτικότητα στο διαφορετικό. Και αυτό ποτέ δεν το κατακτήσαμε ούτε ως κοινωνία, ούτε ως χώρα.

Η ξενοφοβία, η συνωμοσιολογία, αυτή η συνεχής ενασχόληση με τους «εξ-» είναι ένα καλό άλλοθι για να εθελοτυφλούμε στους «εσ-». Και για την σκοτεινή πλευρά, που δεν μπορεί να δει η υποκειμενική μας οπτική γωνία, πάντα έχουμε ένα καλό βρισίδι, έναν τσαμπουκά, μία ανασφάλεια, και μία αίσθηση τρόμου και αποστροφής λες και αν τελικά δεχτούμε να την αντικρύσουμε, θα μας κάψει τα μάτια.

Μαύρα μπλουζάκια με νύχια γαμψά




Του Ανδρέα Παππά

Ο λόγος, βέβαια, για τη Χρυσή Αυγή (Χ.Α.)και τα λεβεντόπαιδα με τα μαύρα μπλουζάκια (αν μην τι άλλο, εδώ πρωτοτυπούν σε σχέση με τα γερμανικά πρότυπά τους). Κάποιο στέλεχός της μάλιστα, δεν θυμάμαι ποιο, είπε ότι τα μπλουζάκια είναι «θέμα αισθητικής». Αλίμονο! Τύφλα να ’χει ο Πετρώνιος, ο Βίνκελμαν και ο Χέγκελ, ο Ιππόλυτος Τάιν και ο Όσκαρ Ουάιλντ.

Πώς μπορεί κανείς να αγνοήσει ή να υποτιμήσει το φαινόμενο, στο βαθμό μάλιστα που, όσο περισσότερο αποκαλύπτεται το γκροτέσκο πρόσωπο και οι αποτρόπαιες μορφές δράσης αυτού του μορφώματος, τόσο η εκλογική απήχησή του δείχνει να αυξάνεται; Δεν μιλάμε πια για ακροδεξιές απόψεις, όπως εκείνες του πολιτικάντη και μιντιακά τσαχπίνη Καρατζαφέρη, ο οποίος μπουρδουκλώθηκε τελικά με την ουρά του, όπως συμβαίνει συνήθως με τους θεράποντες ενός άκρατου όσο και λαϊκίστικου τακτικισμού. Μιλάμε για πράξεις που ξεφεύγουν πια από τα όρια της ακροδεξιάς, κινούμενες σαφώς στο πεδίο ενός ρητά και απροκάλυπτα ομολογούμενου αντικοινοβουλευτισμού, με σαφείς αναφορές σε ναζιστικά πρότυπα.

Αυτό που δίνει τον τόνο στην πολιτική παρουσία της Χ.Α. δεν είναι πια ο ελληναράδικος και παπαδίστικος λαϊκισμός τύπου Καρατζαφέρη, ο οποίος, άλλωστε, δεν έπαψε ποτέ να κινείται στα όρια –στις παρυφές έστω– του συστήματος και του συντάγματος. Εδώ μιλάμε αφενός για ευθείες απειλές κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και αφετέρου για πράξεις (προσοχή: πράξεις, όχι απόψεις) με τις οποίες καταλύεται η έννομη τάξη, συχνά με παράλληλη υποκατάσταση των νόμιμων εκπρόσωπών της από τα «λεβεντόπαιδα με τα μαύρα μπλουζάκια».

Σε ό,τι αφορά την άσκηση βίας και την επίδειξη τσαμπουκά, αρκεί να υπενθυμίσει κανείς γεγονότα όπως αυτά στην Πάτρα, στην Κόρινθο, στο Μεσολόγγι, στη Ραφήνα, αλλά και σε περιοχές της Αθήνας όπου οι μετανάστες είναι εύκολο να γίνουν στόχος.

Σε ό,τι αφορά, εξάλλου, τις ευθείες απειλές κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, των οργάνων της και των διαδικασιών της, σταχυολογώ πρόχειρα τη δήλωση του Μιχαλολιάκου ότι θα αξιοποιήσουν κάθε μέσο που τους προσφέρει η σημερινή δημοκρατία για να την καταλύσουν, την προτροπή του Κασιδιάρη προς διαμαρτυρόμενους αστυνομικούς «την επόμενη φορά που θα σας βάλουν να φυλάξετε τη Βουλή, εσείς… να μην τη φυλάξετε» (εννοώντας προφανώς να αφήσετε κάποιους «αγανακτισμένους» να το κάψουν το «μπουρδέλο») ή τη διαβεβαίωση άλλου στελέχους και βουλευτή ότι δεν τους πειράζει καθόλου ο χαρακτηρισμός «τάγματα εφόδου», αφού ένας από τους στόχους τους είναι και η έφοδος κατά του «δωσιλογικού και μειοδοτικού τάγματος» που κυβερνά σήμερα τη χώρα!

Τούτων όλων δοθέντων, που έλεγαν και οι παλαιότεροι, ανακύπτουν κατά τη γνώμη μου δύο βασικά ερωτήματα. Το πρώτο είναι τι κάνει –και, κυρίως, τι μπορεί να κάνει– η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας για να αμυνθεί, για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των καθ’ ημάς ταγμάτων εφόδου που απειλούν ευθέως κάθε έννοια δημοκρατικού κεκτημένου, και μάλιστα με μεθόδους που παραπέμπουν στο πιο γκροτέσκο μείγμα πατριδοκαπηλίας, ρατσισμού και πίστης στην «αποτελεσματικότητα» της ωμής βίας.

Το δεύτερο ερώτημα είναι πώς ένα γραφικό γκρουπούσκουλο του 0,3% έφτασε σε σημείο να ψηφίζεται από σχεδόν 500.000(!) συμπολίτες μας. Προφανώς, η οικονομική κρίση και το μεταναστευτικό είναι οι βασικές πηγές από τις οποίες αρδεύεται η Χ.Α. Δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς σε αυτά τα στοιχειώδη. Όμως, ίσως να υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λόγοι για την εντυπωσιακή εξάπλωση της «φαιάς πανούκλας» στη χώρα μας.

Εκ των πραγμάτων, λόγω έλλειψης χώρου, αυτούς τους λόγους, μεταξύ άλλων, θα προσπαθήσω να ανιχνεύσω σε επόμενα κείμενά μου. Έτσι κι αλλιώς, φοβάμαι πως το θέμα της Χρυσής Αυγής θα εξακολουθήσει για καιρό ακόμα να μας απασχολεί.

Πηγη: ATHENS VOICE

Tuesday, September 18, 2012

Πέθανε ο ιστορικός ηγέτης της ισπανικής Αριστεράς Σαντιάγο Καρίγιο

Ο ιστορικός ηγέτης του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος Σαντιάγο Καρίγιο, ένας από τους τελευταίους επιζώντες του Ισπανικού Εμφυλίου και από τους πρωτεργάτες της μετάβασης στη δημοκρατία, πέθανε την Τρίτη στη Μαδρίτη σε ηλικία 97 ετών, ανακοίνωσε η οικογένειά του.

Αν και έζησε μεγάλο τμήμα της ζωής του στο εξωτερικό (ιδίως στη Γαλλία) ο Καρίγιο κατείχε πάντοτε κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ισπανίας στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη γέννηση και ανάπτυξη του ευρωκομουνισμού.

Μεγάλη επίσης υπήρξε κι η συνεισφορά του στη δύσκολη για τη χώρα του περίοδο της μετάβασης προς τη δημοκρατία μετά το θάνατο του δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο.

Ήταν γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας από το 1960 έως το 1982.

Ζωή πλούσια σε αγώνες

Ο Σαντιάγκο Καρίγιο γεννήθηκε στη Χιχόν στις 18 Ιανουαρίου 1915 και ήταν γιος ενός ενεργού στελέχους του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE) και του εργατικού συνδικάτου UGT.

Νωρίς η οικογένειά του μετακόμισε στη Μαδρίτη, όπου από πολύ μικρός αναμείχθηκε με την πολιτική. Αρχικά, από το 1928, εντάχθηκε στην Σοσιαλιστική Νεολαία, όπου παρέμεινε έως την συνένωσή της με την Κομμουνιστική Νεολαία το 1936, οπότε και εξελέγη πρώτος γραμματέας της νεοπαγούς οργάνωσης. Τον Ιούλιο του ιδίου έτους πέρασε στο Κομμουνιστικό Κόμμα (PCE).

Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Καρίγιο διαδραμάτισε καίριο ρόλο στην πολιτική σκηνή της Μαδρίτης μετά το κίνημα της 18ης Ιουλίου 1936, ενώ αναρριχήθηκε γρήγορα στα ανώτατα αξιώματα του Κόμματος.

Ως αντιπρόσωπος της Δημόσιας Τάξης και μέλος της Επιτροπής Αμύνης της Μαδρίτης από τις 6 Νοεμβρίου 1936, ο Καρίγιο θεωρήθηκε υπεύθυνος για την κατακρεούργηση των εξεγερμένων στρατιωτών στο Παρακουέλιος της Μαδρίτης στις 7 και 8 Νοεμβρίου, αν και ο ίδιος πάντοτε υποστήριζε πως αυτή η πράξη υπήρξε έργο ανεξέλεγκτων στοιχείων του στρατοπέδου των Δημοκρατών.

Πάντως, ο Βρετανός ιστορικός Πολ Πρέστον, αυθεντία στον Ισπανικό Εμφύλιο, ερεύνησε επί έναν ολόκληρο χρόνο το επεισόδιο του Παρακουέλιος και στο βιβλίο του «Το Ισπανικό Ολοκαύτωμα» (2011), αποφαίνεται πως αν και η σφαγή υπήρξε έργο αναρχικών και στρατιωτών που παρακινούνταν από σοβιετικούς στρατιωτικούς συμβούλους, ο Καρίγιο είχε βοηθήσει στην μεταφορά τους.

Τον Φεβρουάριο του 1938, ο Καρίγιο διέσχισε τα σύνορα με τη Γαλλία, ξεκινώντας τη μακρά πορεία της εξορίας του που διήρκεσε 38 χρόνια και τον έφερε στη Σοβιετική Ένωση, τις ΗΠΑ, την Αργεντινή, το Μεξικό, την Αλγερία έως ότου βρήκε οριστικό καταφύγιο στο Παρίσι.

Ο Καρίγιο φερόταν να είναι δελφίνος της θρυλικής Ντολόρες Ιμπαρούρι—της «Πασιονάρια» του Εμφυλίου—από το 1946, στο 6ο Συνέδριο του PCE, στο οποίο εκείνη εξελέγη πρόεδρος, ο ίδιος αναδείχθηκε γενικός γραμματέας, αξίωμα που διατήρησε έως το 1982.

Υπέρ του ευρωκομμουνισμού

Ο Καρίγιο υπήρξε ένας από τους θερμότερους υποστηρικτές της απεξάρτησης του κόμματος από την ΕΣΣΔ, θέση που υποστήριξε ακράδαντα κατά την σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968

Με ιδιαίτερη ένταση διακήρυττε την αυτονομία των ευρωπαϊκών κινημάτων στην πορεία τους προς τον σοσιαλισμό—μία τάση που έμεινε γνωστή έως ευρωκομουνισμός.

Για την Ισπανία από το 1956 ακολούθησε μία «πολιτική εθνικής συμφιλίωσης», προωθώντας και υποστηρίζοντας την συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεων που αντιμάχονταν το φρανκικό καθεστώς.

Το 1974 δημιούργησε, μαζί με τον Ραφαέλ Κάλβο Σερέρ, την Δημοκρατική Ένωση (Junta Democratica) και μετά τον θάνατο του δικτάτορα, τον Νοέμβριο του 1975, ο Καρίγιο άσκησε κάθε δυνατή πολιτική πίεση προκειμένου να επιτύχει τη νομιμοποίηση του PCE, όπως η ονομαστή συνέντευξη Τύπου που έδωσε στη Μαδρίτη στις 10 Δεκεμβρίου 1976, η οποία όμως κατέληξε στην κράτησή του, φορώντας μία περούκα, πράξη που τον έκανε διάσημο σε όλη τη χώρα.

Εξελέγη βουλευτής στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές στη χώρα, τον Ιούνιο του 1977 και ως αντιπρόσωπος των Κομμουνιστών συμμετείχε στις «συμφωνίες της Μονκλόα».

Στη μαύρη σελίδα του αποτυχημένου πραξικοπήματος του συνταγματάρχη Τεχέρο στις 23 Φεβρουαρίου 1979, ο Καρίγιο ήταν ο ένας από τους τρεις πολιτικούς, μαζί με τον πρωθυπουργό Αδόλφο Σουάρεθ και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης στρατηγό Γκουτιέρεθ Μελάδο, που παρέμειναν καθιστοί στα έδρανά τους, μη υπακούοντας στις διαταγές των πραξικοπηματιών.

Μετά την εσωτερική κρίση στο PCΕ και την αποτυχία του στις εκλογές του 1982, στις 6 Δεκεμβρίου κατέθεσε την παραίτησή του από την ηγεσία και το 1985 εγκατέλειψε οριστικά το Κόμμα, ιδρύοντας ταυτόχρονα το Κόμμα των Εργατών-Κομμουνιστική Ενότητα, το οποίο μακρόχρονα, το 1991, εντάχθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, ως συνιστώσα του με την ονομασία «Ενότητα της Αριστεράς».

Μετά την ένταξή του στους Σοσιαλιστές, ο Καρίγιο παρέμεινε μακριά από πρωταγωνιστικές εμφανίσεις στην πολιτική σκηνή και σταδιακά αφιερώθηκε στη συγγραφή βιβλίων, άρθρων και σε σποραδικές εμφανίσεις στα μέσα ενημέρωσης.

Είχε τιμηθεί με πολλές διακρίσεις για την συνεισφορά του στη δημοκρατική μετάβαση της χώρας, ενώ το 2005 είχε αναγορευθεί σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης, παρά το γεγονός ότι η εκδήλωση για τίμησή του είχε μποϊκοταριστεί από τους νεολαίους της δεξιάς.

Από το 2008 νοσηλεύθηκε αρκετές φορές με προβλήματα υγείας σε νοσοκομεία. Την τελευταία φορά, στις 17 Ιουλίου, νοσηλεύθηκε για δύο ημέρες με αιματολογικά προβλήματα σε νοσοκομείο της Μαδρίτης.

Ο Καρίγιο ήταν νυμφευμένος με την Κάρμεν Μενέντεθ, με την οποία απέκτησε τρεις γιους, τον Σαντιάγο, τον Χόρχε και τον Χοσέ.

Καλό ταξίδι σύντροφε Καρίγιο...

Saturday, September 15, 2012

Ενας επιθετικός προσδιορισμός

Του Ηλία Κανέλλη

Προφανώς, ακόμα κι ο κ. Λαφαζάνης να είχε γράψει το κείμενο της Επιτροπής Δεοντολογίας της Βουλής, με το οποίο καταδικάζονταν τα επεισόδια που προκάλεσαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, δεν θα αρκούσε για να αναγκαστεί το συγκεκριμένο κόμμα να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται - να αλλάξει, δηλαδή, την ιδεολογία του, την έμφαση στον λόγο του μίσους, τη ρατσιστική ιδεολογία του. Ωστόσο, τα επιχειρήματα που επικαλέστηκαν στη χθεσινή συζήτηση κόμματα όπως το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ψηφίσουν λευκό μη συμφωνώντας με το τελικό κείμενο, αποδεικνύουν ότι στοιχειώδη συστατικά της δημοκρατίας όπως η διαπραγμάτευση, η ώσμωση, ο συμβιβασμός είναι ακόμα άγνωστες λέξεις για ορισμένους πολιτικούς χώρους. Αλλά ακόμα χειρότερη είναι η εθελοτυφλία. Η άρνηση δηλαδή να προσεγγιστεί στην ουσία του ένα πρόβλημα - πόσω μάλλον όταν το πρόβλημα έχει να κάνει με την άνοδο μιας εξτρεμιστικής ακροδεξιάς παράταξης.
Ο κ. Αποστόλου του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μάχη, λέει, προκειμένου στην ανακοίνωση να μπει ένας επιθετικός προσδιορισμός, που να χαρακτηρίζει τη χρυσαυγίτικη βία ως ρατσιστική. Αν η λέξη αυτή είχε προστεθεί, προφανώς θα είχε τη συνείδησή του αναπαμένη. Διότι, έχοντας κερδίσει μόλις μια λέξη, πιστεύει ότι θα είχε απαλλαγεί από την υποχρέωση να αναρωτηθεί πώς έφτασε η Χρυσή Αυγή με τη συγκεκριμένη ισχύ στο Κοινοβούλιο - ίσως μάλιστα να θεωρεί ότι έτσι θα την είχε κατατροπώσει.
Ο κ. Αποστόλου ζητούσε επιμόνως διάκριση της πολιτικής βίας. Δογματικά εύλογο. Τα γιαούρτια της περσινής χρονιάς, όπως ίσως θυμάστε, σύμφωνα με τη φρασεολογία εκείνου του καιρού «απέδιδαν δικαιοσύνη». Ο ξυλοδαρμός του Κωστή Χατζηδάκη εν μέση οδώ από συνδικαλιστές διαδηλωτές ήταν «δίκαιη οργή». Η Βουλή, που «Αγανακτισμένοι» διαδηλωτές ζητούσαν την πυρπόλησή της, ήταν «μπουρδέλο» - κάτι πιο οργανωμένο, δηλαδή, από αυτό που μόλις χθες η βουλευτίνα της Χρυσής Αυγής κ. Ζαρούλια αποκάλεσε «ναό της προδοσίας του ελληνικού λαού». Ο κινηματογράφος Αττικόν ήταν «ένα κτίριο», αλλά «εμείς μιλάμε για ζωές», όπως έλεγε το σύνθημα - εκτός όταν μιλάμε για τους νεκρούς της Marfin...
Ο κ. Αποστόλου μπορεί να μη θεωρεί άξια καταδίκης τη βία που προϋπήρξε της Χρυσής Αυγής. Ενα πράγμα όμως όφειλε να το έχει στο νου του: ότι, στα κράτη δικαίου, η βία ακόμα και ως κοινωνική διαμαρτυρία στηρίζεται στην περιφρόνηση των νόμων. Αλλά η δημοκρατία, που λειτουργεί με κανόνες, χρειάζεται εκπροσώπους που να στηρίζουν την εφαρμογή των κανόνων, χωρίς διακρίσεις. Τα άλλα είναι φλυαρία φοιτητικού αμφιθεάτρου.
Κι η ζωή δεν είναι αμφιθέατρο.

Πηγη: ΤΑ ΝΕΑ

Friday, September 14, 2012

Για μια σχεδιοποιημένη οικονομία

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Έγραφα την περασμένη εβδομάδα πως η Ελλάδα είναι ένα γραφειοκρατικό σύστημα που καταρρέει, τρίζοντας, όπως κατέρρευσε, τρίζοντας, ο λεγόμενος «υπαρκτός σοσιαλισμός». Κι ότι η κατάρρευση αυτή οδηγεί στη βαρβαρότητα. Επιμένω όμως ότι η λύση δεν είναι ο οικονομικός φιλελευθερισμός – ειδικά σε μια μικρή χώρα που μπορεί, θεωρητικά, να γίνει αντικείμενο διαχείρισης· η λύση είναι μια μορφή σοσιαλδημοκρατίας, ένας ισορροπημένος συνδυασμός ελεύθερης οικονομίας και κρατισμού. Πράγματι, η σοσιαλδημοκρατία υποδηλώνει δυσκινησία και ανικανότητα: αφαίρεσε από τον πολίτη την ατομική ευθύνη και πρωτοβουλία, ευνόησε το κατεστημένο των μετρίων και τοποθέτησε τους συνδικαλιστές στην πολιτική ηγεσία. Όλα αυτά και πολλά ακόμη δεν αρκούν για να απορριφθεί η ιδέα και η πρακτική της.

Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα μπορεί να συνοψιστεί στον διαλυμένο κρατικό μηχανισμό και στη στασιμότητα του επιχειρείν – με άλλα λόγια στην καταστροφή της σοσιαλδημοκρατίας και, παραλλήλως, στην αδυναμία εφαρμογής φιλελεύθερου μοντέλου. Οι δημόσιοι υπάλληλοι τελούν σε καθεστώς λευκής απεργίας, οι νόμοι δεν μπορούν να επιβληθούν –ελλείψει κρατικού μηχανισμού και πολιτικής αρετής– ενώ, εξαιτίας της γενικευμένης ανομίας, αναπτύσσονται ποικίλες μορφές παρακράτους: συντεχνίες, επαγγελματίες απεργοί, αναρχοφασιστικές, φασιστικές και τρομοκρατικές ομάδες επιβάλλουν τον νόμο όπως τον εννοούν. Κάτι έχει πεθάνει, κάτι είναι ανίκανο να γεννηθεί.

Όλοι συμφωνούμε: τίποτα καλό δεν θα συμβεί με το να ζητάμε ξανά και ξανά έντοκα «πακέτα» από την Ευρωπαϊκή Ένωση (οι ηγέτες της οποίας αποδεικνύονται ασυνάρτητοι), με το να εκπίπτει διαρκώς το επίπεδο διαβίωσης και με το να αναζητούνται χρήματα με αντιπαραγωγικό τρόπο. Τίποτα καλό δεν θα συμβεί αν δεν επιλυθούν ορισμένα στοιχειώδη προβλήματα: 1) Αν δεν καταργηθούν μια και καλή τα πελατειακά προνόμια. (Λέμε τα ίδια και τα ίδια...) Λόγου χάρη δεν έχουν περικοπεί δραστικά οι μισθοί και οι συντάξεις πολιτικών, διπλωματών, στρατιωτικών (μαζί με τις ανύπαντρες θυγατέρες), ιερωμένων… Ο κατάλογος είναι μακρύς: η ελληνική νομοθεσία περιέχει πλήθος οθωμανικών στοιχείων που καθορίζουν ακόμα τον τρόπο της ζωής. Η μεταρρυθμιστική δύναμη του ΠΑΣΟΚ του 1981 δεν επαρκούσε ώστε να δημιουργηθεί μοντέρνο κράτος δικαίου – όλα έμειναν ημιτελή. 2) Αν δεν λειτουργήσει μηχανισμός ελέγχου της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς γενικότερα. Γίνονται σποραδικές και σπασμωδικές κινήσεις με αποτέλεσμα να μην ικανοποιείται το λεγόμενο «κοινό αίσθημα» που περιέχει, από τη φύση του, ένα μέρος «φυσικού» δικαίου και ένα μέρος χυδαίου συμφέροντος. 3) Αν δεν τεθούν προτεραιότητες διάσωσης: για παράδειγμα, αν δεν τεθεί ως προτεραιότητα η παιδεία (δημόσια ή ιδιωτική: το πρόβλημα δεν εξαντλείται στο δίλημμα δημοσίου/ιδιωτικού) και η υγεία, η Ελλάδα θα πεθάνει· θα ερημώσει, θα καταλήξει το βασίλειο των βανδάλων. 4) Αν δεν αλλάξει η ρητορική, η μέθοδος και η ποιότητα της συνεννόησης των ηγεσιών με τους πολίτες.

Για οποιαδήποτε ριζική μεταρρύθμιση χρειάζεται ευρεία συναίνεση – αλλά για να επιτευχθεί η συναίνεση προαπαιτείται δικαιοσύνη, μέτρο και αποτελεσματικότητα στις μεταρρυθμίσεις που κρίνονται απαραίτητες. Πιστεύω ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν βρίσκεται, ούτε από αυτή την άποψη, στο ύψος των περιστάσεων: αποτελεί προϊόν της μετριότητάς μας.

Επίσης, πιστεύω ότι αν αφεθεί «ελεύθερη» η οικονομία θα βρεθούμε σε εμπόλεμη κατάσταση: ο εμφύλιος πόλεμος αποτελεί πτυχή της ιστορίας μας και της συλλογικής νοοτροπίας – δεν πρέπει να υποτιμάται το ενδεχόμενο της βίας σε εθνική κλίμακα. Γι’ αυτόν τον λόγο χρειάζεται κρατικός σχεδιασμός της οικονομίας – ένα είδος πενταετούς πλάνου: αν η οικονομία εγκαταλειφθεί στην τύχη της, με την αισιοδοξία των φιλελευθέρων που πιστεύουν στην αυτορρύθμισή της, θα βρεθούμε μπροστά σε καινούργιες τρέλες. Για παράδειγμα, φαίνεται απαραίτητος ο περιορισμός των εισαγωγών, όπως φαίνεται επιτακτική η ενθάρρυνση των βασικών καλλιεργειών και των προϊόντων που μπορούν να εξαχθούν. Παραλλήλως, φαίνεται εύλογο το να μη χορηγούνται τραπεζικά δάνεια για όλες, ανεξαιρέτως, τις επιχειρηματικές δραστηριότητες μερικές από τις οποίες ήταν, είναι και θα είναι παράλογες. Για παράδειγμα, η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια μεγάλη χαρτοποιία αλλά δεν έχει ανάγκη από ένα εργοστάσιο βεγγαλικών. Επίσης, έχει ανάγκη από καινούργιες αγορές τις οποίες πρέπει να αναζητήσει.

Αναρωτιέμαι πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε και να προσαρμόσουμε στις ανάγκες μας τις αντιλήψεις των Γάλλων τεχνοκρατών της ομάδας X-Crise που δημιουργήθηκε το 1931, δηλαδή μετά το χρηματιστηριακό κραχ και εν μέσω της οικονομικής ύφεσης. Η ομάδα Χ-Crise συνηγορούσε υπέρ του σχεδιασμού και παρότι, όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, πολλά από τα μέλη του εμφορούνταν από υπερπατριωτισμό, μοιράζονταν πολλές ιδέες με το New Deal του Ρούσβελτ. Σήμερα, η θεμελιώδης διαφορά είναι το ότι χρειαζόμαστε λιγότερο κράτος με περισσότερες αρμοδιότητες, όχι «περισσότερο» κράτος όπως πρότειναν το 1931. Για παράδειγμα, σήμερα μπορούμε να συζητήσουμε τη μερική ιδιωτικοποίηση της παιδείας και των μεταφορών, δεν μπορούμε όμως να συζητήσουμε την ιδιωτικοποίηση της υγείας. Κοντολογίς, από τη μια πλευρά απαιτείται ένας πιο σύνθετος και λεπταίσθητος ορισμός του κοινωνικού κράτους, ενώ από την άλλη απαιτείται ένας καινούργιος ρόλος γι’ αυτό το κράτος, ένας ρόλος που να σχετίζεται με την «κατεύθυνση» (dirigisme) της οικονομίας.

Μπορούμε να προχωρήσουμε σε έναν σχεδιασμό που να μη θυμίζει τη σοβιετική γραφειοκρατία και που να συνδυάζει μια μορφή προστατευτισμού με την ώθηση της ατομικής πρωτοβουλίας στα πλαίσια της νομιμότητας. Η σημερινή μας εικόνα –παρακρατικές οργανώσεις που διώκουν βιαίως λαθρομετανάστες και παρεμπόρους– είναι το χειρότερο δυνατό τοπίο για την ανάπτυξη μιας σύγχρονης οικονομίας: σύμφωνα με τα μαθήματα που παίρνουμε από την ιστορία –λόγου χάρη από την ανάπτυξη κατεστραμμένων χωρών όπως η Ιαπωνία και η Ομοσπονδιακή Γερμανία μετά το 1945– δεν μπορεί να υπάρξει πρωτογενής και δευτερογενής τομέας χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο, χωρίς παρεμβατισμό και έννομη τάξη – χωρίς, εντέλει, την ιδέα μιας μεικτής οικονομίας που να περιορίζει τους κινδύνους της ελεύθερης αγοράς και του πολίτη χωρίς νόμο.

Πηγή: ATHENS VOICE 

Tuesday, September 11, 2012

«Μπλε Σεπτέμβρης» κατά του καρκίνου

Με ένα πρώην παίκτη και προπονητή ακαδημιών των «Ζαχαρωτών», τον Κέβιν Σίντι, να έχει διαγνωστεί με καρκίνο, οι δύο σύλλογοι του Μέρσεϊσαντ, η Λίβερπουλ και η Έβερτον, στηρίζουν την προσπάθεια ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο και την καμπάνια με το όνομα «Μπλε Σεπτέμβρης», προχωρώντας ενωμένες παρά την αντιπαλότητά τους.

Ο φετινός «Μπλε Σεπτέμβρης» αποτελεί την πρώτη καμπάνια για ευαισθητοποίησης σε θέματα που αφορούν όλα τα είδη καρκίνου και «τρέχει» σε εθνικό επίπεδο. Άντρες, γυναίκες και παιδιά βάφουν το πρόσωπό τους μπλε σε ένδειξη συμπαράστασης και λαμβάνουν μέρος στα διάφορα events που λαμβάνουν χώρα στην Αγγλία και την Ουαλία. Ανάλογη δράση υπάρχει και στις ΗΠΑ, ενώ αναμένεται να γίνει το ίδιο και στην Ιρλανδία Μαζί τους και άτομα γνωστά, αθλητές, γιατροί κτλπ. Όπως για παράδειγμα ο Στίβεν Τζέραρντ και ο Τζέιμι Κάραγκερ, οι οποίοι, αν και… κόκκινοι μέχρι το κόκκαλο, δεν δίστασαν να βαφτούν μπλε!

«Το να βάφουμε μπλε το πρόσωπό μας είναι ένας ανάλαφρος τρόπος να στείλουμε ένα σοβαρό μήνυμα. Μπορούμε όλοι να βάλουμε το λιθαράκι μας στην καταπολέμηση του αντρικού καρκίνου. Αν νομίζετε ότι κάτι δεν πάει καλά, πηγαίνετε να το ελέγξετε το συντομότερο δυνατό», δήλωσε χαρακτηριστικά ο αρχηγός της Λίβερπουλ.

Όσον αφορά την άλλη πλευρά του Μέρσεϊσαϊντ, εδώ και περίπου τρία χρόνια, το Everton’s Men’s Health Programme, το οποίο στηρίζεται από τον επίσημο φιλανθρωπικό οργανισμό των «Ζαχαρωτών» δουλεύει προς την κατεύθυνση μίας διαφορετικής ζωής για άντρες 18 έως 35 ετών. Οι τομείς που καλύπτονται είναι η παχυσαρκία, η άσκηση, η διατροφή, ο εθισμός στο κάπνισμα, η κατάχρηση σε αλκοόλ και ναρκωτικές ουσίες, πνευματική και σεξουαλική υγεία και φυσικά η ευαισθητοποίηση για τον καρκίνο. Στήριξη στα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, καταπολέμηση της ανεργίας και αρκετές ακόμα δράσεις αποτελούν τομείς στους οποίους το Everton in the Community δραστηριοποιείται.

Σε γήπεδα ποδοσφαίρου και ράγκμπι, χώρους εργασίας και διάφορα μέρη σε Αγγλία και Ουαλία, ο κόσμος συμμετέχει, ενημερώνεται και μαθαίνει τρόπους διάγνωσης, αντιμετώπισης και υποστήριξης ατόμων που υποφέρουν από την θανατηφόρα ασθένεια. Γιατί μπλε; Γιατί, όπως αναφέρουν στην καμπάνια, το μπλε είναι το χρώμα των ανδρών και έχουν χαθεί πολλοί άνδρες από καρκίνο στους όρχεις, τον προστάτη, τους πνεύμονες, το δέρμα και το έντερο. Σύμφωνα με έρευνα από το Men’s Health Forum, οι άνδρες συγκεντρώνουν 40% περισσότερες πιθανότητες θανάτου από τις γυναίκες. Το μπλε όμως είναι και το χρώμα της Έβερτον, η οποία στηρίζει το εγχείρημα.

Ο πρώην παίκτης και προπονητής ακαδημιών του συλλόγου του Μέρσεϊσαντ, Κέβιν Σίντι, διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο στο έντερο και ο «Μπλε Σεπτέμβρης» αποτελεί ένα από τα πατήματα για την ενεργή συμμετοχή του συλλόγου, όπως και η απώλεια του Γκάρι Άμπλετ από λέμφωμα non-Hodgkins. Ο Άμπλετ ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στη Λίβερπουλ, αλλά έπαιξε στην Έβερτον από το 1992 μέχρι το 1996. Σε τέτοια ζητήματα, δεν χωρούν συλλογικές αντιπαλότητες. Ο πρώην Άγγλος αμυντικός έφυγε από τη ζωή την πρωτοχρονιά, μετά από 16μηνη μάχη με την ασθένεια, την οποία ανακάλυψε λίγο μετά την πρόσληψή του στο τεχνικό τιμ της Ίπσουιτς, δίπλα στον Ρόι Κιν.

Ο Άμπλετ ήταν από τους πρωτεργάτες της συγκεκριμένης κίνησης για την ευαισθητοποίηση κατά του καρκίνου και λίγους μήνες πριν χάσει τή μάχη, είχε δηλώσει: «Με όλη μου την καρδιά στηρίζω αυτή την καμπάνια. Πίστευα ότι ποτέ δεν θα τύχει σε εμένα, απλά δεν γινόταν. Νιώθω τόσο δυνατός, είχα παίξει για τις δύο καλύτερες ομάδες του κόσμου, είχα προπονήσει τις δύο καλύτερες ομάδες του κόσμου. Δεν γίνεται να συμβαίνει σε εμένα. Αλλά δυστυχώς συνέβη. Αν νιώθεις το οτιδήποτε, πρέπει να το ελέγξεις, χωρίς να χάνεις χρόνο. Ποτέ μην σκεφτείς ότι δεν πρόκειται να συμβεί σε εμένα, γιατί μπορεί. Ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις, μπορεί να επιτεθεί στον καθένα, οποιαδήποτε στιγμή».

Τόσο η Λίβερπουλ, όσο και η Έβερτον στηρίζουν ενεργά τις δράσεις που γίνονται προς την κατεύθυνση αυτή. Μαζί τους και άλλα σωματεία, όπως η Πόρτσμουθ και η ομάδα ράγκμπι της Λιντς, φορείς, προσωπικότητες και οργανισμοί. Το να βάφει ο αρχηγός μιας ομάδας το πρόσωπό του στα χρώματα της «μισητής» αντιπάλου δείχνει ανωτερότητα. Δείχνει ότι ο αθλητισμός και συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ παραπάνω από την αντιπαλότητα που καλλιεργείται για 90 λεπτά, μέσα στις τέσσερις γραμμές. Και η δύναμη που έχει, μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά σε διάφορους τομείς της κοινωνίας.

Πηγη: Otherside Football

Wednesday, September 5, 2012

Σε καθεστώς επιτήρησης η Ελλάδα για τη διαφθορά

Του Νίκου Χρυσολωρά

Τα στοιχεία για την έκταση της διαφθοράς στην Ελλάδα είναι γνωστά και αποκαρδιωτικά: σύμφωνα με την ετήσια έρευνα της Οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια», η χώρα μας κατατάσσεται στην 80ή θέση στον κόσμο στον δείκτη αντίληψης διαφάνειας, πολύ πίσω από κράτη που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «τριτοκοσμικά». Το οικονομικό κόστος της χαοτικής κατάστασης που επικρατεί είναι επίσης -λίγο έως πολύ- γνωστό, αφού πρόσφατη μελέτη του πανεπιστημίου του Σικάγο υπολογίζει τη φοροδιαφυγή σε 28 δισεκατομμύρια ευρώ περίπου ετησίως (στοιχεία 2009). Ακόμη μεγαλύτερο είναι το κόστος για τη δημοκρατία, αφού η διαφθορά υπονομεύει την εμπιστοσύνη στους πολιτικούς θεσμούς και τα όργανα της πολιτείας.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι σύμφωνα με την πλέον πρόσφατη έκθεση του Ευρωβαρόμετρου, το 98% των Ελλήνων θεωρεί τη διαφθορά «πολύ σημαντικό πρόβλημα της χώρας». Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Κι όμως, παρά τις πιέσεις των εταίρων μας και παρά τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί επανειλημμένως τόσο από εκείνους (π. χ. από την Task Force της Κομισιόν), όσο και από άλλους διεθνείς οργανισμούς (ΟΟΣΑ), ελάχιστα έχουν γίνει για την αντιμετώπιση της μάστιγας της διαφθοράς.

27 συστάσεις

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Εκθεσης της Επιτροπής Κρατών κατά της Διαφθοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης (GRECO), η οποία περιλαμβάνει 27 σαφείς και συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση της διαφθοράς στην Ελλάδα. Προτάσεις οι οποίες, όμως, αγνοήθηκαν σε μεγάλο βαθμό, με τις ελληνικές αρχές να δηλώνουν αδυναμία ή απροθυμία ή νομικά κωλύματα στην εφαρμογή τους. Το αποτέλεσμα ήταν να τεθεί η χώρα μας σε καθεστώς επιτήρησης μέχρι τέλους του 2012 από την GRECO, λόγω της αποτυχίας των ελληνικών αρχών «στην πάταξη της διαφθοράς στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και στη διασφάλιση της διαφάνειας στη χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων». Οπως μετέδωσε χθες το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, η έκθεση της επιτροπής, η οποία έχει παραδοθεί στην ελληνική κυβέρνηση από τις 22 Ιουνίου, προβλέπει ότι μετά το τέλος της περιόδου επιτήρησης οι ελληνικές αρχές θα πρέπει να υποβάλουν έκθεση προόδου. Οφείλουν επίσης να μεταφράσουν στα ελληνικά το πόρισμα της GRECO και να του δώσουν ευρεία δημοσιότητα. Σημειώνεται ότι η GRECO είναι ομάδα εργασίας κρατών του Συμβουλίου της Ευρώπης, με έδρα το Στρασβούργο, η οποία έχει σκοπό την εποπτεία των μελών της αναφορικά με την τήρηση των κανόνων του Συμβουλίου για τη Διαφάνεια.

Η έκθεση είναι ελεύθερα διαθέσιμη στο Διαδίκτυο και βρίσκεται στη διεύθυνση http: //www. coe. int/t/dghl/ monitoring/ greco/ evaluations/round3/GrecoRC3 (2012)10_Greece_EN. pdf.

Οι προτάσεις αφορούν κυρίως αλλαγές στον ποινικό κώδικα και στο καθεστώς χρηματοδότησης των κομμάτων. Για τον ποινικό κώδικα, οι απαντήσεις των ελληνικών αρχών είτε παραπέμπουν στην επικείμενη αναθεώρησή του είτε επικαλούνται νομικά και συνταγματικά κωλύματα επί συγκεκριμένων προτάσεων. Αναφορικά με τη διαφάνεια στο πολιτικό σύστημα, η GRECO τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι το εποπτικό πλαίσιο είναι αναποτελεσματικό, αφού κριτές και ελεγχόμενοι ουσιαστικά ταυτίζονται. Προτείνει επίσης την κατάργηση των κουπονιών και την υποχρεωτική κατάθεση όλων των δωρεών σε τραπεζικούς λογαριασμούς, αφού μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης των κομμάτων γίνεται σήμερα «εκτός βιβλίων».

Η GRECO συνιστά επίσης τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων από ορκωτούς λογιστές, τη δημοσιοποίηση των προϋπολογισμών και των απολογισμών τους στο Διαδίκτυο και τον περιορισμό του δανεισμού τους (σημειώνει δε ότι η διαγραφή ή αναδιάρθρωση δανείων αποτελεί έμμεση χρηματοδότηση των κομμάτων από τράπεζες). Η απάντηση των ελληνικών αρχών είναι ότι οι συγκεκριμένες αλλαγές στο καθεστώς χρηματοδότησης των κομμάτων μελετώνται και περιλαμβάνονται σε νομοσχέδιο που ετοιμαζόταν να κατατεθεί πριν από τις εκλογές, αλλά δεν εφαρμόστηκαν λόγω της διάλυσης της Βουλής και της προκήρυξης δύο γύρων εκλογών.

Η έκθεση συμπεραίνει ότι από τις 27 συστάσεις που έγιναν, η χώρα μας συμμορφώθηκε μόνο σε μία και απαιτεί από τις ελληνικές αρχές να μεταφράσουν στα ελληνικά και να δημοσιοποιήσουν την έκθεση-καταπέλτη, προετοιμάζοντας παράλληλα τις επόμενες κινήσεις συμμόρφωσής τους, ενόψει της νέας αξιολόγησης στο τέλος του έτους. Η GRECO δεν έχει τη δυνατότητα να επιβάλει ουσιαστικές κυρώσεις στη χώρα μας. Ωστόσο, η αναφορά της εκθέτει για μία ακόμη φορά το ελληνικό πολιτικό σύστημα. «Ακόμη και αν τα πενιχρά αποτελέσματα δικαιολογούνται εν μέρει από τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι δεν σημειώθηκε πρόοδος ακόμη και σε συστάσεις που δεν απαιτούσαν νομοθετικές πρωτοβουλίες για να εφαρμοστούν», καταλήγει η GRECO.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ