Friday, September 30, 2016

Οι Τσάμηδες πάλι στο προσκήνιο

Οι Τσάμηδες και πάλι στο επίκεντρο, όπως αποκάλυψε ο Αυστριακός επίτροπος Γιοχάνες Χαν, Ελλάδα και Αλβανία βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις για διευθέτηση σειρά ζητημάτων, μεταξύ άλλων και το θέμα της Τσαμουριάς. Συγκεκριμένα ο επίτροπος Διερεύνησης της ΕΕ, Γιοχάνες Χαν, απαντώντας σε ερώτηση που έθεσε η ευρωβουλευτής της ΝΔ, Μαρία Σπυράκη, για την ανακίνηση αλυτρωτικών διεκδικήσεων εναντίον της Ελλάδας, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Νίκου Κοτζιά στην Αλβανία, ανέφερε ότι η Κομισιόν επικρότησε το γεγονός πως Ελλάδα και Αλβανία εξετάζουν τη θέσπιση κοινού μηχανισμού, που θα συνέρχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα για την επίλυση των εκκρεμών διμερών ζητημάτων. Σε αυτά, πρόσθεσε, περιλαμβάνονται η οριοθέτηση της ελληνοαλβανικής υφαλοκρηπίδας και των θαλάσσιων ζωνών, τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες και το τσαμικό ζήτημα. Ο Σύριζα και ο υπουργός Εξωτερικών “κατόρθωσαν” και το ζήτημα των Τσάμηδων, να μπει στην ατζέντα των προς επίλυση διαφορών μεταξύ Ελλάδας-Αλβανίας.

Επειδή το ζήτημα των Τσάμηδων θα απασχολήσει έντονα την χώρα τα επόμενα χρόνια ας έχουμε κατά νου τι έπραξαν οι Τσάμηδες την περίοδο της Κατοχής στην περιοχή της Θεσπρωτίας. Δημοσιεύουμε τον πρόλογο από το βιβλίο του Αθανάσιου Γκότοβου, Τσαμουριά, (κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις) ένα απόσπασμα που μας εισάγει στο θέμα. "Αρδην"

Τσαμουριά 
Όταν το 1913 ο πολιτικός χάρτης της Ηπείρου αλλάζει και η προηγούμενη (οθωμανική) εξουσία ακυρώνεται με την ένταξη της περιοχής στην ελληνική επικράτεια μετά τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους, η σύνθεση του πληθυσμού στη Θεσπρωτία παραπέμπει σε ορατή γλωσσική, θρησκευτική και εθνοτική ετερότητα ή, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο της τρέχουσας πολιτικής ορθότητας, σε μια «πολυ-πολιτισμική» κατάσταση.

Οι προσπάθειες του ελληνικού κράτους, κυρίως μέσω της εκπαίδευσης και της διοίκησης, να δημιουργήσει για τη δημόσια σφαίρα κοινούς λειτουργικούς γλωσσικούς και πολιτισμικούς κώδικες στην περιοχή, δίπλα στους ήδη υπάρχοντες, δεν σκόνταψαν μόνο στην πολιτική ρευστότητα του Μεσοπολέμου και στις δυσκολίες της Ελλάδας να ισορροπήσει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ούτε στην ανεπάρκεια των μέσων και στην αδυναμία του διοικητικού κέντρου (Αθήνα) να αξιολογήσει ορθά και να αποτρέψει φυγόκεντρες τάσεις που είχαν εκδηλωθεί από την αρχή της νέας εποχής στην περιοχή, αλλά και στις αντιστάσεις μεγάλου τμήματος του μουσουλμανικού πληθυσμού της Θεσπρωτίας που αυτοπροσδιορίζονταν ως «Αλβανοί» (Μουσουλμάνοι Τσάμηδες). Πολιτικά οι αντιστάσεις αυτές βρήκαν κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου ερείσματα στο ιταλικό και το αλβανικό κράτος και εκδηλώθηκαν με διάφορες μορφές. Στον τομέα της εκπαίδευσης η άρνηση προσαρμογής στα νέα δεδομένα υπήρξε ιδιαίτερα έντονη και συχνά έπαιρνε τη μορφή άρνησης του ίδιου του δημόσιου σχολείου, και όχι απλώς μέρους του σχολικού προγράμματος ή κάποιων σχολικών εγχειριδίων. Η συσπείρωση μεγάλου μέρους των μουσουλμανικών οικογενειών γύρω από τις παραδοσιακές αξίες της θρησκευτικής ομάδας στην οποία ανήκαν δεν είχε μόνο πολιτισμικά αίτια, δεν ήταν δηλαδή απλώς «άμυνα» των παραδοσιακών πολιτισμικών δομών απέναντι στις απαιτήσεις του ελληνικού κράτους για εισαγωγή νέας γλωσσικής και πολιτισμικής νόρμας. Η απόκρουση της προσπάθειας της Πολιτείας για γλωσσική, κοινωνική και πολιτισμική ένταξη είχε πολιτική βάση. Στηρίχτηκε στην «ελπίδα» ενός Provisorium του «Ρωμαίικου», όπως ονομαζόταν τότε στη λαϊκή φωνή το ελληνικό κράτος. Για τη συντήρηση αυτής της «ελπίδας» εργάστηκαν εξέχοντες Μουσουλμάνοι Τσάμηδες ήδη πολύ πριν από την Κατοχή.

Όταν μετά την άνοιξη του 1941 η Θεσπρωτία καταλαμβάνεται για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες από τα ιταλικά στρατεύματα, στις συνειδήσεις όχι μόνον των πολιτικών παραγόντων των Μουσουλμάνων Τσάμηδων της περιοχής, αλλά και του ευρύτερου μουσουλμανικού πληθυσμού, η «ελπίδα» της απαλλαγής από την κυριαρχία του ελληνικού κράτους φάνηκε να πραγματώνεται. Γι’ αυτό και στις ξαφνικές ανατροπές της καθημερινότητας των χριστιανών κατοίκων της περιοχής με τις οποίες συνδέεται η Κατοχή –βίαιες «απαλλοτριώσεις» κτημάτων και άλλων περιουσιακών στοιχείων, απαγωγές για την καταβολή λύτρων, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες κ.α. εκ μέρους ένοπλων συμμοριών Μουσουλμάνων Τσάμηδων– η μόνιμη επωδός των δραστών, όπως αυτή μεταφέρεται χρόνια μετά στις αφηγήσεις των παθόντων, είναι η χαρακτηριστική φράση «χάλασε το Ρωμαίικο».

Όλη η περίοδος από το 1941 μέχρι το καλοκαίρι του 1944 ήταν για τη Θεσπρωτία όντως ένα «ξήλωμα» του Ρωμαίικου. Μετά την εκτέλεση του Αναπληρωτή Νομάρχη Γεώργιου Βασιλάκου τον Φεβρουάριο του 1942 στην Ηγουμενίτσα η ελληνική (κατοχική) διοίκηση στο νομό παρέλυσε, ενώ μετά την καταστροφή των χωριών του Φαναρίου και τις εκτελέσεις στην Παραμυθιά (Σεπτέμβριος 1943) έπαψε να υφίσταται και τυπικά. Στη θέση της λειτουργούσε με βάση συμφωνία της ηγεσίας των Τσάμηδων με τους νέους «εταίρους», τη γερμανική κατοχική δύναμη, μια άτυπη μεν, αλλά ουσιαστική αλβανική διοίκηση με πολιτικά, αστυνομικά και στρατιωτικά όργανα. Η διοίκηση αυτή περιελάμβανε εδαφικά το σύνολο σχεδόν της Θεσπρωτίας, είχε εθνικοσοσιαλιστικό πολιτικό στίγμα και λειτούργησε όχι απλώς εξ αντικειμένου, αλλά προγραμματικά στο πλευρό των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων. Στο ενεργητικό της εγγράφεται η εκδίωξη μεγάλου μέρους του χριστιανικού πληθυσμού από την περιοχή μέσω της συστηματικής άσκησης ένοπλης βίας, αντικείμενο της οποίας υπήρξε η περιουσία και η ζωή των διωκόμενων. Ως προς το στοιχείο αυτό (εθνοκάθαρση μέσω τρομοκρατίας), οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας εξομοιώνονται με όλες τις φιλοναζιστικές, γερμανικές και άλλες, μειονότητες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, που έτρεφαν αντίστοιχα πολιτικά οράματα, είδαν τη Βέρμαχτ ως απελευθερωτική δύναμη και υιοθέτησαν παρόμοιες πρακτικές εθνοκάθαρσης.

Όπως, όμως, συνέβη με όλες τις μειονότητες που πόνταραν στο χαρτί του Άξονα για την πραγμάτωση των πολιτικών τους σχεδιασμών, η αντίστροφη μέτρηση άρχισε από τη στιγμή που κατέρρευσε στο πολιτικο-στρατιωτικό πλαίσιο από το οποίο αυτές αντλούσαν την ισχύ τους. Ωστόσο, για την περίπτωση των Μουσουλμάνων Τσάμηδων της Θεσπρωτίας υπάρχει μια ιδιαιτερότητα: δεν είναι ο κόκκινος στρατός που ξηλώνει τη φιλοναζιστική διοίκηση στις περιοχές της Θεσπρωτίας που απελευθερώνονται, ούτε το κατοχικό ελληνικό κράτος με τις ένοπλες ομάδες του (Τάγματα Ασφαλείας), αλλά οι δυνάμεις του Ζέρβα ως τμήμα των συμμαχικών ενόπλων δυνάμεων.

Η ιδιαιτερότητα αυτή θα έχει συνέπειες. Λόγω του ελληνικού εμφυλίου, πρώιμου και κανονικού, για μια μερίδα της Αριστεράς ο Ναπολέων Ζέρβας ανήκε στην «αντίδραση» και τους συνεργαζόμενους με τους Γερμανούς «μοναρχοφασίστες». Επομένως η δράση του στη Θεσπρωτία, συμπεριλαμβανομένης της δράσης εναντίον των ένοπλων Μουσουλμάνων Τσάμηδων, έπρεπε στην αφήγηση αυτή να χαρακτηριστεί με παρόμοιο πολιτικό πρόσημο. Αντίστοιχα, έπρεπε να επινοηθεί η μαζική συμμετοχή Μουσουλμάνων Τσάμηδων στην εαμική αντίσταση και να εστιαστεί η ευθύνη για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από Μουσουλμάνους Τσάμηδες εναντίον του χριστιανικού πληθυσμού της Θεσπρωτίας στη «φασιστική κλίκα» των Ντιναίων. Με εξαίρεση την αναφορά στην «κλίκα» των Ντιναίων – που για ευνόητους λόγους δεν γίνεται – το κόμμα των Τσάμηδων (PDIU) στη γειτονική Αλβανία επαναλαμβάνει ουσιαστικά μια αφήγηση που έχει τις ρίζες της στις επικοινωνιακές σκοπιμότητες του ελληνικού εμφυλίου.

Αντίστοιχες κινήσεις με εκείνη των Τσάμηδων στην Αλβανία δημιουργήθηκαν στη Δυτική Γερμανία αμέσως μετά τον πόλεμο, ενώ παρόμοιες διεκδικήσεις προέβαλαν μέχρι πρότινος στην Ενωμένη Γερμανία πολύ μεγαλύτερες σε μέγεθος, και επομένως σε πολιτική επιρροή, οργανώσεις εκτοπισθέντων από περιοχές του Τρίτου Ράϊχ στην Ανατολική Ευρώπη. Χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα ούτε στη διεκδίκηση των εδαφών και των περιουσιών που εγκατέλειψαν στην αρχική κοιτίδα, ούτε στην αναθεώρηση της Ιστορίας μέσω αλυτρωτικών σχολικών εγχειριδίων. Ωστόσο, όσοι δέχονται ότι η Ιστορία «κατασκευάζεται» κοινωνικά, ας είναι έτοιμοι να υποδεχθούν και άλλες, πιο ριζοσπαστικές, «κατασκευές» μέσα από τα κομμουνιστικά χαλάσματα των Βαλκανίων. Η εποχή τις ευνοεί. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει είναι για πόσο ακόμη.

Ιωάννινα, Ιούνιος 2016

Από τον πρόλογο του βιβλίου (σελίδες 9-13)

Wednesday, September 28, 2016

Δεν είναι θεωρίες συνωμοσίας, είναι το ξέπλυμα της κατοχής!

Του Αριστου Μιχαηλίδη

Το πρόβλημα με όσους προσπαθούν να υπερασπιστούν την παράσταση των κρατικών θεάτρων Ελλάδας και Κύπρου στην κατεχόμενη Σαλαμίνα, είναι που κάνουν τους χαζούς, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τις αντιδράσεις και προσπαθούν να πουν ότι οι άλλοι είναι κάτι σαν εξωγήινοι. Ενώ οι εξωγήινοι είναι οι ίδιοι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το λέει με άλλα λόγια, μαχαιριές, ο μεγάλος μας ποιητής, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, που τιμά την Αμμόχωστο: «Αν πρέπει τώρα να εξηγήσω γιατί δεν έπρεπε να οργανωθεί η παράσταση της Αντιγόνης στη Σαλαμίνα, είναι σαν να εξηγώ τα αυτονόητα», έλεγε το Σάββατο στο Φιλελεύθερο, σχολιάζοντας το γεγονός. Στην ίδια σελίδα, που ο πρόεδρος του ΘΟΚ, Γιάννης Τουμαζής, προσπαθούσε να εξηγήσει τα αυτονόητα με λόγια ακατανόητα. Ότι «πάμε εκεί ως οικοδεσπότες για να υποδεχθούμε τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, σε ένα πνεύμα συμφιλίωσης, αλληλοκατανόησης και αλληλοσεβασμού».

Είναι σημάδια των καιρών μας κι αυτά. Να συνθλίβεται η νοημοσύνη σου εξηγώντας τα αυτονόητα. Ότι, δηλαδή, η Σαλαμίνα, η κοιτίδα μας, το σύμβολο της προγονικής μας υπόστασης, το θέατρο μιας πόλης που επί 42 χρόνια είναι ακατοίκητη και έρημη διά της βίας κατοχικού στρατού, δεν είναι το Ριάλτο της Λεμεσού όπου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν να επιδεικνύουν πνεύμα συμφιλίωσης χωρίς άλλες βλαβερές συνέπειες. Όταν τα κρατικά θέατρα Ελλάδας και Κύπρου ανεβάζουν παράσταση στη Σαλαμίνα, εμφανίζονται άλλοι συμβολισμοί πολύ πιο ισχυροί και καταλυτικοί, που προηγούνται και καταργούν το πνεύμα συμφιλίωσης. Είναι πολύ πιο ισχυρό το πνεύμα αποδοχής των κατοχικών τετελεσμένων, η παρωδία συμφιλίωσης και το ξέπλυμα της κατοχής της πατρίδας μας μέσα από θεατρικές ή κοινωνικές εκδηλώσεις ή ακόμα και μέσα από την προσωποποίηση του προβλήματος πότε μέσα από τον Ταλάτ και πότε μέσα από τον Ακιντζί. Αυτή η παραποίηση, που είναι συνειδητή πολιτική γραμμή, και την εφαρμόζουν πολιτικοί ηγετίσκοι εδώ και χρόνια, τώρα χρησιμοποιεί και τον πολιτισμό για να ενισχυθεί.

Ευτυχώς, αυτή τη φορά μίλησαν και κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι μας, με ιδιαίτερη σχέση μάλιστα με την Αμμόχωστο και τη Σαλαμίνα, για να μη δίνεται η εντύπωση ότι μιλούν μόνο μερικοί δύστροποι δημοσιογράφοι που δεν κατανοούν το μεγαλείο της ψευδαίσθησης «πάμε εκεί ως οικοδεσπότες», και ότι πολιτισμός είναι ο Γιάννης Τουμαζής και η Ανδρούλα Βασιλείου. Μίλησε ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, ο Πέτρος Παπαπολυβίου, ο Φώτος Φωτιάδης, ο Στέλιος Παπαντωνίου, ο Χρίστος Σιοπαχάς… «Περί βρομοδουλειάς πρόκειται. Περί παραγγελιάς, περί συμβολαίου εξωραϊσμού και αναγνώρισης των τετελεσμένων της τουρκικής κατοχής. Καμία τέχνη δεν μπορεί να ενώσει τον σφαγέα και τον σφαγιασθέντα», γράφει ο Σιοπαχάς σήμερα στο Φιλελεύθερο. Κι ας λέει εξυπνάδες ο πρόεδρος του ΘΟΚ: «Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που αναπτύχθηκαν γύρω από την παράσταση». Δεν υπάρχουν θεωρίες συνωμοσίας, υπάρχει μόνο αυτό που λέει ο Σιοπαχάς: Περί βρομοδουλειάς πρόκειται. Κι όσοι κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν είναι επειδή βολεύονται να ταυτίζονται με τους πολιτικούς πάτρωνες του πολιτιστικού και κοινωνικού ξεπλύματος της κατοχής.

Υ.Γ. Οι υπόλοιποι πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν στόμα να μιλήσουν; Πώς ανέχονται σιωπηροί την πατρωνία του πολιτισμού, που ενισχύει πλέον ξεδιάντροπα τις βρομοδουλειές της πολιτικής;

Πηγή: Εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Tuesday, September 27, 2016

10+2 ερωτήσεις για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ

Του Γιώργου Αρχοντόπουλου *

FAQ για ιδιωτικοποίηση ΕΥΑΘ και υπερταμείο ενόψει της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή.

Τι σημαίνει η ένταξη μίας ΔΕΚΟ στο νέο υπερταμείο για 99 χρόνια;

Οι εταιρείες που εντάσσονται στο υπερταμείο θα μπορούν να πωληθούν σε ιδιώτες ή εξ ολοκλήρου ή ένα σημαντικό ποσοστό τους το οποίο συνήθως συνοδεύεται με το management της εταιρείας.

Πως επηρεάζει την ΕΥΑΘ η ένταξη της στο νέο Υπερταμείο;

Με την εισαγωγή της ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο ουσιαστικά αλλάζει ο σκοπός και ο ρόλος της εταιρείας. Σήμερα σκοπός της ΕΥΑΘ είναι να παρέχει καθαρό και ποιοτικό νερό, καθώς και ασφαλείς συνθήκες υγιεινής στους Θεσσαλονικείς. Πλέον ο σκοπός της ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο θα είναι η αποπληρωμή του Χρέους, κάτι που συνεπάγεται αναγκαία αύξηση κερδών για το σκοπό αυτό, η οποία αναπόφευκτα θα επιδιωχθεί με αύξηση της τιμής του νερού. Το νερό, λοιπόν, μετατρέπεται σε είδος προς κερδοσκοπία, ένα ΕΜΠΟΡΕΥΣΙΜΟ είδος, όπως π.χ. ένα αναψυκτικό ή μια μπύρα! Εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει πλέον χώρος για διαφάνεια, συμμετοχή των πολιτών, οικολογικές και βιώσιμες πρακτικές και άλλες μη χρηματοθηρικές παραμέτρους.

Είναι η πώληση του 23% της ΕΥΑΘ ιδιωτικοποίηση;

Σήμερα το 74% της ΕΥΑΘ ανήκει στο Δημόσιο μέσω του ΤΑΙΠΕΔ. Το επιχείρημα της κυβέρνησης είναι ότι πουλώντας το 23% σε ιδιώτη, το δημόσιο θα συνεχίσει να έχει τον έλεγχο αφού θα κατέχει το 51%. Αυτό δεν ισχύει: ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στη ΔΕΘ ότι θα μπει στρατηγικός επενδυτής (και) στην ΕΥΑΘ, δηλαδή ο ιδιώτης -πέρα από το 23%- θα έχει λόγο ΚΑΙ στη διοίκηση της εταιρείας. Πρόκειται λοιπόν για μια έμμεση ιδιωτικοποίηση, για ένα ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα). Εκθέσεις της ίδιας της Παγκόσμιας Τράπεζας προτρέπουν πλέον τις πολυεθνικές να σταματήσουν τις πλήρεις ιδιωτικοποιήσεις και να στραφούν στα ΣΔΙΤ, ως πιο επικερδείς και χαμηλότερου ρίσκου επενδύσεις.

Αφού το Δημόσιο θα ελέγχει το 51% πως είναι ιδιωτικοποίηση;

Το ίδιο μοντέλο ακολουθήθηκε στο Παρίσι και στο Βερολίνο. Η εταιρεία ύδρευσης τελικά επέστρεψε στον δήμο. Τα αποτελέσματα του ΣΔΙΤ ήταν:
· Αύξηση της τιμής του νερού.
· Υποβάθμιση της ποιότητάς του, λόγω των επενδύσεων που ΔΕΝ έκανε (για λόγους οικονομίας) η ιδιωτική εταιρεία.
Κατόπιν αυτών ο δήμος αναγκάστηκε να σπάσει τη σύμβαση με τον ιδιώτη, γεγονός που οδήγησε σε αποζημίωση ύψους σχεδόν 1 δισ. ευρώ από την πλευρά του δήμου. Να τονίσουμε ότι στη σύμβαση παραχώρησης της ΕΥΑΘ το 2014 είχε επίσης προβλεφθεί ανάλογος όρος αποζημίωσης του ιδιώτη, ακόμη και των πιθανών μελλοντικών του κερδών σε περίπτωση που το Δημόσιο τον έδιωχνε!

Όπως σε όλα τα μοντέλα ΣΔΙΤ, το κράτος ή η κοινότητα αφήνει τη διαχείριση στον ιδιωτικό τομέα, υποστηρίζοντας ότι το Δημόσιο εξακολουθεί να κατέχει το 51% ή παραπάνω. Αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα επικοινωνιακό κόλπο, για να νομίζουν οι πολίτες ότι εξακολουθεί να είναι υπό δημόσιο έλεγχο.

Δε θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας λόγω των επενδύσεων των ιδιωτών;

Στο Βερολίνο ΧΑΘΗΚΑΝ 7.000 θέσεις εργασίας από μικρομεσαίες επιχειρήσεις που συνεργάζονταν με την εταιρεία ύδρευσης, λόγω των αποεπενδύσεων που έγιναν στο όνομα της οικονομίας και της κερδοσκοπίας των ιδιωτών.

Δεν θα ωφεληθεί η ΕΥΑΘ από την τεχνογνωσία του ιδιώτη με τον οποίο θα συνεργαστεί;

Όχι. Τα παραδείγματα διεθνώς έχουν δείξει ότι οι ιδιωτικές εταιρείες δημιουργούν μικρότερες θυγατρικές οι οποίες στη συνέχεια «πουλάνε» εξειδικευμένες υπηρεσίες στην εταιρεία ύδρευσης, οδηγώντας σε μια πλήρη εξάρτησή της από αυτές. Η αποχώρηση έμπειρων στελεχών λόγω συνταξιοδότησης και η μη ανανέωση του προσωπικού της εταιρείας δημιουργούν ένα «έλλειμμα γνώσης» και οδηγούν σε μια κατάσταση ομηρίας της από τις συνεργαζόμενες θυγατρικές, που έχουν τελικά και όλη την τεχνογνωσία. Ακόμη κι αν επανακρατικοποιηθεί η ΕΥΑΘ, θα παραμείνει όμηρος των θυγατρικών αυτών.

Το Δημόσιο θα έχει τον έλεγχο, πως μπορεί να αλλάξει η δομή της ΕΥΑΘ;
Ακόμη κι αν η ΕΥΑΘ τελικά επανακρατικοποιηθεί, η εταιρεία ύδρευσης δε θα είναι ποτέ ίδια με πριν. Η όλη δομή της εταιρείας θα έχει αλλάξει. Ακόμη κι αν το κράτος ή ο δήμος είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης, θα εξακολουθεί να εξαρτάται από τις θυγατρικές εταιρείες των πολυεθνικών και θα αναγκαστεί να αγοράσει τη γνώση που είχε κλαπεί από αυτήν. Το παράδειγμα του Βερολίνου (όπως και άλλες περιπτώσεις) δείχνει ότι, από τη στιγμή που αυτή η νεοφιλελεύθερη δομή εγκαθιδρυθεί σε μια εταιρεία ύδρευσης, στη συνέχεια και παρά την επανακρατικοποίηση, η λογική του κέρδους παραμένει.

Τι θα γίνει με το κοινωνικό τιμολόγιο της ΕΥΑΘ;

Η ΕΥΑΘ σήμερα ως δημόσια εταιρεία ασκεί κοινωνική πολιτική, είτε με μειωμένο τιμολόγιο σε ευπαθείς ομάδες είτε ακόμη και με την παροχή ΔΩΡΕΑΝ νερού σε οικονομικά ασθενείς οικογένειες. Ο ιδιώτης θα έρθει στην ΕΥΑΘ για να κερδίσει, κανείς δεν εγγυάται τη συνέχιση του κοινωνικού προγράμματος.

Αφού το 51% θα ανήκει στο Δημόσιο τι κερδίζει ο ιδιώτης;

Οι ιδιωτικές εταιρείες έχουν εγγυημένο κέρδος, που προβλέπεται στη σύμβαση που υπογράφουν. Για να εξασφαλιστεί αυτό, οι συμβάσεις:

- είναι πάντα μακροπρόθεσμες, συχνά για 30 χρόνια
- εγγυώνται κέρδος για όλη τη διάρκεια της σύμβασης (η τιμή που η κυβέρνηση του Βερολίνου κατέβαλε για τις μετοχές Veolia και RWE βασίστηκε στο εγγυημένο κέρδος τους μέχρι το 2028!)
- είναι μυστικές, επειδή το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης υπάγεται στο πλαίσιο του εμπορικού δικαίου
- όλη η διαχείριση είναι στα χέρια της ιδιωτικής εταιρείας (αυτό μπορεί να καλύπτεται από χωριστές συμφωνίες μέσα στη σύμβαση).

Τι είναι το fix price;

Είναι ένα κόλπο για να πειστεί η κοινή γνώμη ότι δεν επηρεάζεται η τιμή του νερού. Για μια μικρή περίοδο (π.χ. 5 χρόνια), η τιμή παραμένει σταθερή σύμφωνα με τη σύμβαση, στη συνέχεια όμως ο ιδιώτης ανεβάζει την τιμή σύμφωνα με τα συμφέροντα του, στο Παρίσι οι αυξήσεις έφτασαν το 260%.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η μπορεί να ελέγξει τον ιδιώτη μέσω της Ρυθμιστικής Αρχής Υδάτων.

Η Ρυθμιστική Αρχή Υδάτων δεν έχει συσταθεί ακόμη, την υποκαθιστά η ειδική γραμματεία υδάτων. Σε ερώτηση μας το 2014 πως θα εποπτεύει τον ιδιώτη που θα μπει στην ΕΥΑΘ η απάντηση ήταν: « με εξωτερικούς συνεργάτες», δηλαδή θα βάλουν έναν τοπικό ιδιώτη συνεργάτη να εποπτεύει τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του νερού!

Συμφέρει η πώληση του 23% της ΕΥΑΘ; Πόσα θα εισπράξει η κυβέρνηση(η τρόικα);

Με σημερινή τιμή μετοχής, η αξία του 23% εκτιμάται γύρω στα 30.000.000 ευρώ. Η ΕΥΑΘ έχει καθαρά κέρδη 14.000.000 ευρώ το χρόνο ενώ έχει και 50.000.000 ευρώ στα αποθεματικά της. Γίνεται εύκολα κατανοητό ότι σε δύο χρόνια ο ιδιώτης θα κάνει απόσβεση των χρημάτων του. Η αξία του 23% είναι κυριολεκτικά σταγόνα στον ωκεανό του χρέους!

* Ο Γιώργος Αρχοντόπουλος είναι πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της ΕΥΑΘ.

Sunday, September 25, 2016

Tα όρια ιστορικής επιβίωσης στενεύουν

Του Χρήστου Γιανναρά

Ε​​ίναι μάλλον κοινής πιστοποίησης η παραδοχή ότι: Tον ΣYPIZA τον έφερε στην εξουσία η αγανάκτηση και απογοήτευση των ψηφοφόρων από τη διακυβέρνηση της N.Δ. Tη N.Δ. (του κ. Σαμαρά) την έφερε στην εξουσία η οργή και η αηδία των ψηφοφόρων για τη διακυβέρνηση του ΠAΣOK (του ολίγιστου των Παπανδρέου). Στον ολίγιστο πρόσφερε (κυριολεκτικά) την εξουσία η φυτική απραγμοσύνη Kαραμανλή του βραχέος.

Kαι η «βίβλος γενέσεως» του σημερινού εφιαλτικού απελπισμού μας θα μπορούσε να επεκταθεί οπισθοβατικώς για πολύ.

Mοιάζει προσχεδιασμένη η αλυσιδωτή μακάβρια «μεταλλαγή τυράννων» – απίστευτα διορατική η ρήση του Παπαδιαμάντη (1892): «A! αι εκλογαί, αυτή η μόνη επί εβδομήκοντα έτη ασχολία μας, αφ’ ότου ηλευθερώθημεν, αφ’ ότου δηλαδή μετηλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους διά των εκλογών φανταζόμεθα ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον».

Mοιάζει προσχεδιασμένη η μεταλλαγή, όμως το κατρακύλισμα «στου κακού τη σκάλα» συνήθως προκύπτει, δεν προσχεδιάζεται – μάλλον ταυτίζεται με την αυτεγκατάλειψη μιας κοινωνίας στην παρακμή. Tο προφανές είναι ότι η αλυσιδωτή μεταλλαγή έχει βολέψει ολοφάνερα τους τυράννους: Oσα εγκλήματα (ανικανότητας ή φαυλότητας) κι αν είχε διαπράξει μια κυβέρνηση, οι ψηφοφόροι τα αμνηστεύουν, προκειμένου να απαλλαγούν από την τρέχουσα ανυπόφορη τυραννία. Eίναι έτοιμοι να επιστρέψουν σε ό,τι πριν ελάχιστα χρόνια τους προκαλούσε αποτροπιασμό και αηδία. Nα επιστρέψουν στους εγνωσμένα ανίκανους και ανίατα φαύλους, ίσως και με ενθουσιασμό ή πείσμα.

H κοινωνική δυναμική δεν έχει μόνο θετικό πρόσημο, όταν μια κοινωνία μπει στην τροχιά της αυτοκαταστροφής, ο παραλογισμός και η απώλεια των ποιοτικών διακρίσεων ακυρώνουν ακόμα και το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Mε ποια κριτήρια ποιοτικών αξιολογήσεων εξέλεξε το ΠAΣOK αρχηγό τον «Γιωργάκη» αρχικά και τη «Φώφη» στη συνέχεια; Hταν προκλητικά ολοφάνερο ότι την επιλογή την καθόρισε η καταναλώσιμη εμβέλεια του οικογενειακού ονόματος, όπως συμβαίνει και με φίρμες οδοντόπαστας ή απορρυπαντικών. Aντίστοιχα και η N.Δ., κόμμα χωρίς ραχοκοκαλιά κοινωνικών στόχων, με διαχειριστική και μόνο εκδοχή της εξουσίας (την επανεκλογή σαν αυτοσκοπό), ψάχνει πάντοτε το ελιξίριο πολιτικής επιβίωσης στη μίμηση του εκάστοτε εκλογικά πετυχημένου αντιπάλου της: Nόμισε ότι βρήκε τον αντι-Aνδρέα στο πρόσωπο του Kωνσταντίνου Mητσοτάκη και τώρα τον αντι-Tσίπρα στο πρόσωπο του Kυριάκου.

H συνέντευξη του Kυριάκου στον «ΣKAΪ» (8.9.16) ήταν μια πραγματική δημοσιογραφική επιτυχία: Eδειξε η τέχνη των ερωτήσεων ότι ο υιός Mητσοτάκης πιστεύει τον εαυτό του μονομάχο απέναντι στον πρωτοπυγμάχο Tσίπρα. Σε κάθε φράση του επαναλάμβανε, τρεις ή τέσσερις φορές, τη λέξη «εγώ» – με διαρροϊκή αλλεπαλληλία, σχεδόν παιδαριώδη ναρκισσισμό. Ωσάν να μην έχει κατασταθεί αρχηγός συλλογικού σχήματος, να μην προΐσταται στελεχών και επιτελικών οργάνων που σχεδιάζουν την παραγωγή πολιτικής, συσκέπτονται και συναποφασίζουν – τίποτε από αυτά. Eνιωθε μονομάχος και σίγουρος φαντασιακά για την υπεροχή του.

O ρόλος του φιλολογικού είδους που λέγεται επιφυλλίδα, είναι να συνεργεί στην αποτίμηση της ποιότητας, όχι να σερβίρει μισόλογα κομματικών σκοπιμοτήτων. Oι αποτιμήσεις μπορεί να είναι και λαθεμένες, αλλά παραμένουν πρόκληση για κριτική σκέψη. Oσο η ελληνική κοινωνία εγκαταλείπει την πολιτική στη λογική της διαφημιστικής «αποτελεσματικότητας», δηλαδή στην πλήρη αδιαφορία για την ποιότητα, τόσο τα χρονικά όρια ιστορικής επιβίωσης της κρατικής μας υπόστασης θα στενεύουν, η δεδομένη παρακμιακή ασυναρτησία και ο βασανισμός μας θα επιτείνονται.

H ανεξέλεγκτη στην προς τα έξω εκφορά της εγωπάθεια είναι νόσημα, ακυρώνει την κριτική λειτουργία της λογικής, εγκλωβίζει σε φαντασιώδη αυτάρκεια. Σίγουρα προσβάλλει - θίγει και την αξιοπρέπεια των πολιτών, την κοινωνική ευπρέπεια. Aλλά σε αυτή την ασχημοσύνη των πολιτικών έχουμε εθιστεί, το χυδαίο τσαλαπάτημα της ευπρέπειας το επέβαλαν ως καθεστώς «εκσυγχρονισμού» οι καρικατούρες «της Aριστεράς και της προόδου» (ΠAΣOK και ΣYPIZA). Mιμήθηκε τις καρικατούρες και η N.Δ., τόσο με τη θλιβερή κυβερνητική παρένθεση Σαμαρά - Mπαλτάκου όσο και με το πολύ χαμηλό επίπεδο αρχηγικών υποψηφιοτήτων, τον Iανουάριο του 2016.

H αστική, τουλάχιστον, ευπρέπεια (η αποφυγή της αυτοδιαφημιστικής παιδαριωδίας και των ευτελισμένων κοινοτοπιών, η προτεραιότητα του «εμείς» και όχι του «εγώ») δεν εμφανίστηκε να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος της N.Δ. Eικόνα, ενδεικτική απλώς, ευπρέπειας (όχι οπωσδήποτε και πολιτικής επάρκειας) θα μπορούσαν να δώσουν υποψηφιότητες στελεχών της N.Δ., όπως ο Nίκος Δένδιας, ο Σταύρος Δήμας ή ο Xρήστος Σταϊκούρας. Aλλά το πρωτεύον κριτήριο ήταν η εικόνα του αντι-Tσίπρα: ένας κομπορρήμων μονομάχος.

Eίναι λογικά συνεπέστατο και εμπειρικά προφανές ότι η οικονομική καταστροφή έρχεται πάντοτε ως κατάληξη της κοινωνικής παρακμής, δεν είναι η αιτία της. Mια κοινωνία παύει να παράγει όταν χάσει τη συνοχή της, η παραγωγή προϋποθέτει θεσμικό πλαίσιο κοινωνικής λειτουργικότητας και δημοσιοϋπαλληλία με συνείδηση κοινωνικού λειτουργού. Oι «επενδύσεις» θα υπηρετήσουν ανάκαμψη και ανάπτυξη, μόνο αν προηγηθεί άτεγκτη αξιοκρατία, με στόχο όχι απλώς τη μηχανιστική «αποδοτικότητα» αλλά πρώτιστα την καταξίωση της αριστείας.

Kακά τα ψέματα. Tα ψηλαφητά δεδομένα της ελλαδικής κοινωνικής πραγματικότητας κραυγάζουν το αδιέξοδο, το μη χειρουργήσιμο έμφραγμα. Δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα, όταν όλα τα κόμματα εξουσίας είναι απολύτως πειθαρχημένα στις αρχές του Iστορικού Yλισμού (μαρξισμού ή καπιταλισμού) και οποιαδήποτε άλλη πολιτική οπτική εκπροσωπείται από τζουτζέδες. Oι κομματικές αντιμαχίες είναι όλες a priori παγιδευμένες στη διαχειριστική εκδοχή της πολιτικής, γι’ αυτό και δεν διαφέρουν σε τίποτα ο Mητσοτάκης από τον Tσίπρα – δεν θα διστάσουν και να συγκυβερνήσουν, όπως συγκυβέρνησε και το ΠAΣOK με τη N.Δ.

Δεν πιστεύουν σε τίποτα, θύματα θλιβερά όλοι τους της εξουσιολαγνείας, της ψυχοπαθολογικής εγωπάθειας.

H λογική μας, όταν δεν τη στομώνουμε με ψευδαισθήσεις, λέει ότι πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Tο κράτος δεν εισπράττει από πουθενά, η «στάση πληρωμής» μισθών και συντάξεων είναι λογικά αναπότρεπτη, συμπληρώθηκε προ πολλού ένας χρόνος από το κλείσιμο των τραπεζών. Mοιάζει πολύ πιθανό, όταν ξεσπάσει ο εφιάλτης της κοινωνικής έκρηξης, οι σπιθαμιαίοι του πολιτικού σκηνικού να μαλλιοτραβιούνται ακόμα για τις άδειες λειτουργίας τηλεοπτικών καναλιών!..

H ελπίδα πάντως πεθαίνει τελευταία. Political incorrect ο Kολοκοτρώνης, παρακαλούσε: «Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φοράν τους Eλληνες διά να εμψυχωθούν».

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Wednesday, September 21, 2016

Η διαφορά ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ

Του Γιώργου Παπαδόπουλου - Τετράδη

Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της υπόθεσης Κοσκωτά με τον ΣΥΡΙΖΑ και την Τράπεζα Αττικής. Η οποία κάνει και τη διαφορά του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τη μόνη ίσως, αλλά ουσιαστική.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι περί αυτόν αποφάσισαν να στήσουν μια δική τους τράπεζα και ένα δικό τους συγκρότημα ενημέρωσης μετά από 7 χρόνια στην κυβέρνηση και αφού είχαν πάνω από το 45% του λαού με το μέρος τους (επί του συνόλου των ψηφοφόρων), αφοσιωμένο και πιστό, με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να στήσει μια δική του τράπεζα για να κάνει τις δουλειές του μετά από 1,5 χρόνο στην κυβέρνηση, έχοντας με το μέρος του περίπου το 18% του λαού (επί του συνόλου των ψηφοφόρων), με λιγότερα από 12.000 μέλη.

Παίζει ρόλο αυτή η διαφορά; Δεν ξέρω, αλλά δείχνει κάτι. Δείχνει την αγωνία και τη βιά του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληψη της εξουσίας, εκτός από την κατάληψη της κυβέρνησης. Δείχνει επίσης και το πιο σημαντικό: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πράξη η φυσική συνέχεια του λούμπεν από το ΠΑΣΟΚ, που με τον ίδιο αμοραλισμό, την ίδια νοοτροπία και τα ίδια μέσα προσπαθεί να κάνει τις δουλειές του.

Ίσως δεν είναι τυχαίο που το ένα τρίτο των κυβερνητικών στελεχών προέρχονται από αυτό που οι πρώην σύντροφοί τους στο ΠΑΣΟΚ αποκαλούν «υπόνομο του κομματικού μηχανισμού».

Κάθε πολίτης με στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία αισθάνεται αποτροπιασμό στην ιδέα της κατάληψης της εξουσίας από ένα κόμμα. Η εξουσία ανήκει στο λαό και κάθε δημοκρατικό κόμμα έχει καθήκον να κυβερνά ώστε η εξουσία να ασκείται από το λαό ( ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ μέσα από τους δημόσιους μηχανισμούς), για το λαό ή να επιστρέφει στο λαό αν του έχει στερηθεί από πολιτικούς ή οικονομικούς παράγοντες.

Το ότι βρίσκεται σε άλλα χέρι από του λαού είναι ευθύνη της διαχρονικής πολιτικής εξουσίας, που δουλειά της δεν είναι να διαιωνίζει αυτή την κατοχή.

Αυτά τα ευαγγέλια της δημοκρατίας είναι άγνωστα στον ΣΥΡΙΖΑ, που «πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία» («ακόμα» είναι η ελλείπουσα λέξη) κατά τη ρήση του πρωθυπουργού και κατά τη νοοτροπία κυβερνητικών και απλών στελεχών.

Στον αντίλογο ότι την ίδια άγνοια έχουν και τα άλλα κόμματα η απάντησή μου είναι ότι η αριστερά από ιδεολογική τοποθέτηση «δεν είναι τα άλλα κόμματα» και δεν δικαιούται να είναι «τα άλλα κόμματα». Η αριστερά. Όχι η εργαλειοθήκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η νοοτροπία διαφθοράς, λοιπόν, που καθυστέρησε να γίνει ΚΥΡΙΑΡΧΗ νοοτροπία στην κοινωνία επί ΠΑΣΟΚ, φάνηκε σαν τέτοια ήδη από τις πρώτες μέρες αυτής της κυβέρνησης. Πρώτα με το ασυμβίβαστο και τα οικονομικά του κ. Φλαμπουράρη που ξεπλύθηκαν εν ριπή οφθαλμού με αστεία επιχειρήματα, μετά με τα 1,8 εκατ. αδήλωτα ευρώ και τα 28 ακίνητα του κ. Σταθάκη, που ξεπλύθηκαν στην κολυμπήθρα της Βουλής, αργότερα με τις δημόσιες «δουλειές» σε ημέτερους για τους πρόσφυγες και στη συνέχεια με τον αμαρτωλό κλάδο των εργολαβιών, όπου αναδείχθηκε πάλι ο από το παρελθόν ερχόμενος κ Καλογρίτσας ως αγαπημένος της… αριστεράς.

Φαίνεται ότι σ αυτόν τον τόπο η διεφθαρμένη νοοτροπία των κυβερνήσεων «κυβέρνηση είμαι και ό,τι θέλω κάνω» ζει υπό όλες τις συνθήκες. Και η χειρότερή της εκδοχή ζει σήμερα.

Γιατί επί ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. οι κυβερνήσεις έπλεαν στη διαφθορά ξέροντας τουλάχιστον ότι παρανομούν. Δεν υπερηφανεύονταν κιόλας. Οι σημερινοί δεν θεωρούν τίποτε δικό τους διαφθορά. Όλα είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ τους, επειδή όλα είναι εργαλεία. Δεν υπάρχουν θεσμοί, νόμοι και ηθική. Θεσμοί, νόμοι και ηθικοί είναι μέσα και τρόποι όχι για να υπηρετηθεί η Δημοκρατίαεπί όλων των πολιτών. Αλλά, για να υπηρετηθεί η διπλή προσωπικότητα του ΣΥΡΙΖΑ:

Α. Των ελάχιστων ιδεολόγων: Αυτό που θεωρούν εκείνοι και μόνο εκείνοι ως πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο για τους Έλληνες και
Β. Των πολλών τυχοδιωκτών: Αυτό που διαιωνίζει τα στελέχη στην καρέκλα της εξουσίας και δίπλα στο βάζο με το οικονομικό μέλι.

Για όλους αυτούς δεν υπάρχει παρανομία ή ανηθικότητα. Υπάρχει μόνο το συμφέρον. Κι αυτή είναι μια οπισθοδρόμηση ακόμα κι απ αυτή τη χειρότερη περίοδο του πασοκικού αμοραλισμού. Από το «αυτά έκαναν κι οι άλλοι» είμαστε πια στο «καλά κάνουμε».

Κι αυτός είναι το πιο καταστροφικό παράδειγμα για το λαό.

Πηγή: Liberal.gr

Αγχόνη τής 21.9.1956 και το «ζηλώσαντες»!

Του Λάζαρου Μαύρου

Μ Ε Τ Α ΑΠΟ 60 χρόνια, απόγονοι Εκείνων που ανέβαιναν υπερήφανοι στην Αγχόνη των Εγγλέζων Κατακτητών, τραγουδώντας ώς την ύστατη πνοή τους «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτ’ ανδρειωμένη χαίρε ω χαίρε ελευθεριά», σέρνονται σήμερα εκλιπαρούντες, υπάκουοι στους Τούρκους Κατακτητές, για να λάβουν τουρκική «άδεια» ώστε να παραστήσουν, αναποδογυρισμένη σε… κούνιες κουνάμενη, τη προαιώνια της Αντίστασης Αντιγόνη του Σοφοκλή, με διευθετήσεις και υπό τον έλεγχο του τουρκικού κατοχικού Ψευδοκράτους, στο σκλαβωμένο απ’ τον Αττίλα αρχαίο ελληνικό θέατρο της Σαλαμίνας της Κύπρου.

Ε Ξ Η Ν Τ Α χρόνια σήμερα από τον Απαγχονισμό των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Στέλιου Μαυρομμάτη, Ανδρέα Παναγίδη και Μιχάλη Κουτσόφτα. Πριν το χάραμα της Παρασκευής 21ης Σεπτεμβρίου 1956, οι δήμιοι του Κυβερνήτη της Colony of Cyprus στρατάρχη σερ Τζων Χάρντινγκ τούς κρέμασαν στην Αγχόνη. Ήταν ο τρίτος τριπλός Απαγχονισμός, ηρωικών μαχητών του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου. 11η Μαΐου 1956 κρέμασαν τον Μιχαλάκη Καραολή και τον Ανδρέα Δημητρίου. 9η Αυγούστου τον Ιάκωβο Πατάτσο, τον Χαρίλαο Μιχαήλ και τον Ανδρέα Ζάκο.

Στ’ αντάρτικα λημέρια της ΕΟΚΑ, εκείνη τη μέρα ο 18χρονος αντάρτης Ευαγόρας Παλληκαρίδης τούς έγραψε το ποίημά του «Το Τελευταίο Τρίο του Απαγχονισμού». Έξι μήνες αργότερα, 14η Μαρτίου 1957, ανέβηκε κι Εκείνος στο ικρίωμα, 9ος και τελευταίος των πανενδόξων και πανευφήμων τής Αγχόνης Αρχαγγέλων της Λευτεριάς.

Κ Α Ι ΜΙΑ σπουδαία λεπτομέρεια: Στο εδώλιο του δικαστηρίου του Εγγλέζου δυνάστη, μαζί με τους 22χρονους Κουτσόφτα και Παναγίδη, συγκατηγορούμενός τους ήταν κι ο 18χρονος συναγωνιστής τους Παρασκευάς Χοιροπούλης. Ο εκ των δικηγόρων τους, 25χρονος τότε, Ρένος Λυσιώτης, πήγε να τους δώσει θάρρος: «Μην ανησυχείτε. Αν καταδικαστείτε θα κάνουμε έφεση. Ο Παναγίδης κι ο Κουτσόφτας αλληλοκοιτάχτηκαν κι ο ένας τους μίλησε: Εμείς ξέρουμε πως θα πεθάνουμε. Μην το σκέφτεστε. Κάμετε όμως ό,τι μπορείτε για να γλυτώσει ο μικρός, είπαν και κοίταξαν στοργικά τον Παρασκευά.

Εκείνος έσκυψε το κεφάλι και είπε με σταθερή φωνή: ΓΙΑΤΙ ΡΕ; ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΞΙΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ;»… Δεν είχε καν βγάλει δημοτικό σχολείο. Να όμως που κουβαλούσε βιωματικά, απ’ την φύτρα του έθνους, εκείνο το «ζηλώσαντες» απ’ τον Επιτάφιο του Περικλή: «Ους νυν υμείς ζηλώσαντες και το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους» (Θουκυδίδη Β-43). Όταν, δηλαδή, ο Ελληνισμός είχε παλλαϊκή εθνικο-απελευθερωτική κατεύθυνση...

ΕΡΩΤΗΣΗ: Σκλαβωμένο θέατρο, θυμάστε τι ήταν; Οι φυλακισμένοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ στα Κρατητήρια των Εγγλέζων Κατακτητών, λ.χ. στην Πύλα, που ανέβαζαν το αριστούργημα του Ηλία Βενέζη «Μπλοκ C», 8 Σεπτεμβρίου 1957, για να εμπνέονται από την Εθνική Αντίσταση 1940-45 και το περιγράφει ο κρατούμενος, «συν-σκηνοθέτης» τότε της παράστασης, Ρένος Λυσιώτης, στο βιβλίο του «Το Ημερολόγιο του D.P. 743» σελ. 141-143, που εξέδωσε το 2012;
Λάζ.Α.Μαύρος

Πηγή: Εφημερίδα Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Saturday, September 17, 2016

Μητρόπολίτης Ιγνάτιος: Όποιος αρνείται την προσφορά στους πρόσφυγες δεν είναι ούτε Έλληνας, ούτε Ορθόδοξος

Ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος με τους πιτσιρικαδες της "Δημητριάς"
Η μεγαλύτερη δεξαμενή εθελοντισμού στην Ελλάδα είναι η Εκκλησία, είναι η φύση της. Το ξέρουν οι άνθρωποι που προσφέρουν και ετοιμάζουν το φαγητό» δήλωσε στον Alpha 989 ο Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος και πρόσθεσε ότι «το έλλειμμα συντονισμού δείχνει χάος αλλά εμείς τρέξαμε σε αυτούς τους ανθρώπους. Στις επαρχίες οι πρώτοι που έτρεξαν (να βοηθήσουν τους πρόσφυγες) ήταν οι ιερείς.

Όταν είδα να ανοίγουν παρεκκλήσια στα νησιά για να μπουν οι άνθρωποι, ήταν η αγιότερη πράξη που υπήρξε. Ακόμα και την φυσική εικόνα, το ξύλο, όπου και αν την βρούμε, θα την πάρουμε, θα την καθαρίσουμε και θα την βάλουμε σε ένα καλό σημείο του σπιτιού μας. Έτσι είναι και ο άνθρωπος. Βεβαίως έχει πόνο, κόπο. Όσο και αν μας λοιδόρησαν εμάς τους Έλληνες, δικαίως τώρα στρέφουν όλοι τα μάτια και λένε ότι οι Έλληνες είναι άνθρωποι. Δεν μπορώ να δεχτώ κάποιον που αρνείται την προσφορά σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Για μένα αυτός δεν είναι ούτε Έλληνας ούτε Ορθόδοξος. Η Ορθοδοξία περιθάλπει όποιον άνθρωπο από όπου και αν είναι Αυτό σημαίνει Χριστός. Όσο θα κηρύττουμε τον Χριστό αυτό θα το κάνουμε πράξη» συμπλήρωσε, ωστόσο, ότι «στους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι ο Χριστός σήμερα. Αυτόν τον Χριστό διδάσκουμε. Θα είμαστε υπόλογοι αν δεν τον υποδεχτούμε. Μόνο με αυτόν τον Χριστό μπορούμε να γιορτάσουμε πραγματική Ανάσταση το Πάσχα».

Απαντώντας στις φωνές που θεωρούν ως απειλή για τον Χριστιανισμό την έλευση Ισλαμιστών στην Ευρώπη, ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κος Ιγνάτιος είπε: «Και εγώ ανησυχώ αλλά στο όνομα της ανησυχίας δεν μπορείς να αφήσεις ένα παιδί νηστικό. Εμείς 400 χρόνια σκλαβιάς και δεν χαθήκαμε, θα χαθούμε τώρα; Και τώρα θα αντέξουμε. Η Ευρώπη κινδυνεύει γιατί έχασε τον Θεό. Τους προέκυψε το Ισλάμ και τρέχουν να βάλουν θρησκευτικά στα σχολεία για να μάθουν τα παιδιά τί είναι Θεός και τί τζαμί. Αν πάμε φοβικά, θα κάνουμε τα μεγαλύτερα λάθη. Η Εκκλησία όποτε χρειάστηκε έδωσε τα πάντα» και πρόσθεσε χαρακτηριστικά «στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή των Αθηνών διδαχτήκαμε το Ισλάμ. Έδωσα μάθημα για το Ισλάμ. Είναι λάθος να πούμε ότι όλο το Ισλάμ είναι τζιχαντιστές και θέλει «ιερό πόλεμο».

Βεβαίως, υπάρχουν στοιχεία που όποιος τα παραφράσει ή τα πάρει στα χέρια του για πολιτικούς λόγους, μπορεί να το μετατρέψει σε πολεμική μηχανή. Και το Ευαγγέλιο του Χριστού όμως δεν απέτρεψε τις Σταυροφορίες. Η παρερμηνεία έφερε αίμα. Ως βιβλίο πολιτισμού ο καθένας πρέπει να διαβάσει το Κοράνι και δεν έχει να χάσει τίποτα, γιατί όμως ένας Ευρωπαίος όταν διαβάζει το Κοράνι γίνεται τζιχαντιστής; Έχει χάσει το νόημα της ζωής και μέσα από το Κοράνι που ευκολύνει τα πράγματα νομίζει ότι μπορεί να βρει νόημα στη ζωή του. Εμείς οι Έλληνες έχουμε παράδοση, μυστικισμό, έχουμε την αλήθεια».

Ο κος Ιγνάτιος επεσήμανε ότι «χάσαμε την «κοινότητα». Είναι αυτό που έχει χάσει και η Εκκλησία πολλές φορές. Εκκλησία είναι η πρόσκληση γύρω από ένα τραπέζι να φάμε μαζί. Είναι ο Χριστός στην Αγία Τράπεζα. Παίρνω ένα ψίχουλο και μία σταγόνα, όχι για να ζήσω αλλά για να είμαι με τον Θεό. Η Εκκλησία ήταν αγάπη γύρω από μία τράπεζα, που γινόταν αγάπη σε ένα τραπέζι. Δεν γίνεται όταν κοινωνώ από ένα ποτήρι, να μην έχεις να φας εσύ και εγώ να τρώω. Στην κοινωνία γίνομαι ένα με τον συνάνθρωπό μου, που κοινωνούμε μαζί. Δεν γίνεται να είσαι ξένος και να παραμένεις ξένος για μένα. Στις μικρές εκκλησιαστικές κοινότητες, η μικρή ενορία, που συγκροτείται από τους ανθρώπους που έχουν συνείδηση, αναπληρώνει το κενό της κοινωνίας μας. Αν έχουμε χάσει την κοινωνία μεταξύ μας, ο ατομισμός κυριαρχεί και η μοναξιά οδηγεί στην κατάθλιψη».

Thursday, September 15, 2016

Το Ωραιόκαστρο και το Ασχημόκαστρο

Του Γιώργου Παπαδόπουλου- Τετράδη

Η υπόθεση στο Ωραιόκαστρο, με τους γονείς, το δήμαρχο, τους πρόσφυγες, την κυβέρνηση, τη Δικαιοσύνη δεν είναι παρά μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ρατσισμός; Μη βιαζόμαστε να βγάλουμε εύκολα συμπεράσματα.

Τι πραγματικά έγινε στο Ωραιόκαστρο;

Τον Αύγουστο και χωρίς να υπάρχει προσυνεννόηση με κανέναν φορέα αυτοδιοίκησης η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή με νομοθετική ρύθμιση εξουσιοδότησε τον υπουργό Παιδείας να προχωρήσει στον καθορισμό προϋποθέσεων, ώστε τα παιδιά προσφύγων hot spots να φοιτούν σε κοντινά σχολεία.

Η φοίτηση θα γίνεται τις απογευματινές ώρες, μετά τις 4, για να μη συμπίπτει με τις διδακτικές ώρες των υπόλοιπων παιδιών.

Μετά από λίγες μέρες ο δήμαρχος Ωραιοκάστρου μαθαίνει από δηλώσεις του γ.γ. του υπουργείου Παιδείας την ύπαρξη του σχετικού ΦΕΚ με τις αποφάσεις του υπουργού.

Με δεδομένο ότι στην περιοχή υπάρχει καταυλισμός με 720 παιδιά σύμφωνα με πληροφορίες, καλεί για την 1η Σεπτεμβρίου έκτακτο δημοτικό συμβούλιο.

Εκεί, «ως δήμαρχος και γιατρός» πληροφόρησε τους παρόντες ότι τα ελληνόπουλα κινδυνεύουν από τα παιδιά των προσφύγων με ηπατίτιδα C, που όπως είπε ενοχοποιείται 100% για καρκίνο του ήπατος, καθώς και με άλλες μολυσματικές ασθένειες. Είπε ότι όλα τα Κέντρα Φιλοξενίας είναι υγειονομικές βόμβες και ότι η ελονοσία είναι παρούσα. Επομένως, κατέληξε, δεν μπορούν να συνευρεθούν σε αίθουσες σχολείων τα προσφυγόπουλα με τα παιδιά της περιοχής.

Στη διάρκεια του συμβουλίου και σε ερωτήσεις πολιτών τι πρέπει να κάνουν αν δεν εισακουστούν οι αντιρρήσεις τους δεν τους απέτρεψε από άσκηση βίας. (Τα αποσπάσματα υπάρχουν στο διαδίκτυο).

Μετά από εισήγησή του το δημοτικό συμβούλιο υπερψήφισε απόφαση να μη δεχτεί παιδιά προσφύγων που δεν διαθέτουν πιστοποιητικά υγείας και να δημιουργηθούν σχολεία προσφύγων εκτός των σχολείων και του τοπικού Δήμου, αλλιώς οι κάτοικοι θα κάνουν κινητοποιήσεις.

Μετά απ αυτό, δύο σύλλογοι γονέων σε δύο σχολεία της περιοχής, αφού ενημερώθηκαν από το Δήμο για τα καθέκαστα, κάλεσαν έκτακτες συνελεύσεις και στις 8 Σεπτεμβρίου αποφάσισαν σχεδόν ομόφωνα (στο ένα με ψήφους 136 επί 138 παρόντων) να μη δεχτούν να ενταχθούν παιδιά προσφύγων στα σχολεία των παιδιών τους και σε αντίθετη περίπτωση να καταλάβουν τα σχολεία.

Σύμφωνα με τους γονείς, βασικό πρόβλημα είναι ότι τα μισά παιδιά τους ( το 50%) δεν έχουν εμβολιαστεί για ελονοσία και φυματίωση εδώ και 3 χρόνια, αρρώστιες που μαθαίνουν ότι υπάρχουν στα hot spots, εξ αιτίας έλλειψης εμβολίων.

Στο 5ο Δημοτικό και στη διάρκεια της συνέλευσης, μία μαία με πολύχρονη πείρα σε καταυλισμούς, πληροφόρησε τους συγκεντρωμένους, που την άκουσαν τελικώς με προσοχή, ότι λεκάνες με χλώριο στους χώρους αποτρέπουν τη μετάδοση ασθενειών και πως οι πληροφορίες τους για κίνδυνο της υγείας των παιδιών τους είναι εσφαλμένες.

Ο διευθυντής του ενός σχολείου δήλωσε ότι δεν έχει πρόβλημα να εντάξει προσφυγόπουλα, ενώ ο πρόεδρος της Ένωσης όλων των γονέων Ωραιοκάστρου ζητάει επίσημη ενημέρωση του Δήμου από το υπουργείο Παιδείας και του συλλόγου από το Δήμο για να πάρει θέση.

Η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Μακεδονίας είναι έτοιμη να λειτουργήσει τα σχολεία των προσφυγόπουλων μέσα στον Σεπτέμβριο.

Μετά από όλα αυτά, ο υπουργός Παιδείας δήλωσε οτι η συμπεριφορά των γονιών «είναι ακατανόητη, σε αντίθεση με τη συμπεριφορά αγάπης, αλληλεγγύης, κατανόησης από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων- γονέων, μαθητών, εκπαιδευτικών- στη χώρα μας. Τέτοια φαινόμενα δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά». Και συμπλήρωσε:

«Εμείς έχουμε πάρει όλα τα μέτρα. Τα παιδάκια θα πάνε το απόγευμα σε τάξεις υποδοχής, θα είναι εμβολιασμένα, θα έχουν τους δασκάλους τους. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο αρνούνται οι γονείς τα παιδιά αυτά στο χώρο- όχι στις τάξεις μαζί με τα παιδιά τους» και ολοκλήρωσε:

«Όλοι μαζί θα πρέπει να εξηγήσουμε- και η εκκλησία και οι Δήμοι- ώστε να μη γίνει αντικείμενο κομματικής αντιπαράθεσης το θέμα».

Χτες το μεσημέρι μπήκε στο χορό και ο πρωθυπουργός μέσω τουίτερ: «Η Ελλάδα είναι το πρόσωπο της αλληλεγγύης της Ευρώπης προς τους πρόσφυγες και τους κατατρεγμένους. Η αντίδραση κάποιων Συλλόγων γονέων και του δημάρχου Ωραιοκάστρου δεν συνάδουν με την στάση της χώρας μας και δεν βοηθούν στην αντιμετώπιση του προσφυγικού».

Επιστέγασμα: Η εισαγγελέας Πρωτοδικών παρήγγειλε το βράδυ προκαταρκτική έρευνα για να διαπιστωθεί αν στοιχειοθετούνται αδικήματα που εμπίπτουν στο νόμο περί ρατσιστικής βίας και από την απόφαση των γονέων και από τις δηλώσεις του δημάρχου.

Στο ενδιάμεσο αυτών, που είναι τα γεγονότα, το ηλεκτρονικό καφενείο έχει πάρει φωτιά, οι κάτοικοι κατηγορούνται για ρατσισμό, ο δήμαρχος για φασίστας, οι υποστηρικτές τους για χρυσαυγίτες, ενώ από την άλλη, οι υπερασπιστές του υπουργού και της δυνατότητας των προσφύγων να συνυπάρξουν στα ίδια σχολεία εξυβρίζονται για ανθέλληνες, εγκληματίες κατά του λαού, διεθνιστικά αποβράσματα και πάει λέγοντας.

Όπως καταλαβαίνει ένας ψύχραιμος άνθρωπος, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αλαλούμ, που έχει γίνει ντόμινο και που έχει αρχικές αιτίες. Στο παρελθόν και στο παρόν. Αν δεν μπορεί κανείς να το δει αυτό, δεν μπορεί ούτε να δει το θέμα, ούτε και να το αντιμετωπίσει.

Από πού προκλήθηκε η εμπλοκή; Από τρείς κύριους παράγοντες:
Ο υπουργός φέρνει μια ρύθμιση, που θα αλλάξει τη ζωή σε αρκετές τοπικές κοινωνίες και με ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, χωρίς να τις ενημερώσει καν, έστω δια του κεντρικού τους οργάνου. Εν κρυπτώ. Φόβος για αντιδράσεις; Αδιαφορία; Κουτοπονηριά; Άγνοια; Όλα μαζί;
Ο δήμαρχος, επικαλούμενος και την ιδιότητα του γιατρού (και ξέρουν πολύ καλά οι μικρές κοινωνίες τι μαγική ισχύ προκαλεί ιδιότητα του γιατρού) σπέρνει στον τοπικό πληθυσμό τον τρόμο με τις απειλές των μολυσματικών ασθενειών. Ρατσισμός; Ξενοφοβία; Κομπογιαννιτισμός; Ανευθυνότητα; Οργή που αγνοήθηκε; Όλα μαζί;
Οι γονείς, που ζουν στην άγνοια σε τρία επίπεδα τρομοκρατούνται. Το ένα επίπεδο άγνοιας είναι που η κυβέρνηση δεν έκανε τον κόπο να ενημερώσει το Δήμο για να ενημερωθούν κι αυτοί από επίσημα και υπεύθυνα χείλη. Αυτό ενίσχυσε την καχυποψία.

Το δεύτερο επίπεδο είναι η άγνοια περί την επιστήμη, που ευαγγελίζεται ο γιατρός και η άγνοια περί τα υγειονομικά, που είναι δουλειά των υπηρεσιών Υγείας να κρατάνε ενήμερους τους πολίτες.

Το τρίο επίπεδο είναι οι διαχρονικές κυβερνήσεις, που αντί να λειτουργήσουν ως πρότυπα με τη στάση τους, με την εκπαίδευση, με την Παιδεία, για ξαναγύρισμα στη χαμένη ελληνική κοινωνικότητα (ψίγματά της οποίας είναι τα ελεήμονα συναισθήματα για τους πρόσφυγες από μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού) γιγάντωσαν μια νοοτροπία που αποτελεί τηνκυρίαρχη ιδεολογία του νεοέλληνα ως πρότυπο αυτών των εγκληματικών διακυβερνήσεων: Την υπερπροστασία των εαυτών και των κανακάρηδων ως στρέβλωση.

΄Ετσι, με ειλικρινή κριτική, οι τελευταίοι που ευθύνονται είναι οι γονείς. Ακόμα κι αν μεταξύ τους υπάρχουν ακραίες αντιλήψεις. Η Διαμόρφωση του λαού είναι ευθύνη των κυβερνητών του ή των πνευματικών οδηγών του. Αυτούς είχε και έχει, αυτό γίνεται. Με επίδειξη αρπακολισμού και αυθαιρεσίας δεν καταπολεμάς τον φασισμό. Του δίνεις τροφή.

Το πιο σημαντικό. Οι πολίτες δεν είναι ηλίθιοι. Καταλαβαίνουν τα πάντα, αρκεί να τους τα εξηγήσεις με ειλικρίνεια, σοβαρότητα και σεβασμό. Αυτά τα τρία τους λείπουν.

Τι κάνει μια υπεύθυνη πολιτεία μόλις διαπιστώνει ένα πρόβλημα, που μπορεί να βάλει φωτιά στο τοπίο πολλών περιοχών της χώρας; Προσπαθεί να εξαλείψει τις αιτίες που το προκάλεσαν. Τι έκανε η ελληνική πολιτεία στην περίπτωση;
Ο υπουργός κατηγόρησε ευθέως τους γονείς, ομολογώντας ότι γι αυτόν η αντίδρασή τους είναι ακατανόητη. Φυσικό. Η δυνατότητα κατανόησης απλών πραγμάτων για αυτόν τον υπουργό είναι περιορισμένη. Το αποδεικνύουν οι πράξεις του και τα λεγόμενά του.

Επιπλέον, βάζει φωτιά στο τοπίο δηλώνοντας ότι οι ίδιοι «δεν είναι αποδεκτοί» με τη συμπεριφορά τους. Αν στις επόμενες εκλογές δούμε στο Ωραιόκαστρο πρώτη τη Χρυσή Αυγή αντί για τον ΣΥΡΙΖΑ (πήρε 32,5%) θα ξέρουμε τον φταίχτη.

Τέλος, με καθυστέρηση δύο μηνών ο υπουργός έρχεται εκ των υστέρων να εξηγήσει λεπτομερώς αυτά που ώφειλε να εξηγήσει πριν τη νομοθετική ρύθμιση, ώστε να ξέρει καθένας στους Δήμους τι ισχύει για τους εμβολιασμούς, τις ώρες, τους χώρους.

Και αφού εξηγεί, καλεί και την εκκλησία να σβήσει τη φωτιά από άμβωνος για να ησυχάσουν οι πολίτες που είναι στα κάγκελα. Τώρα του χρειάζεται η εκκλησία, δεν είναι για πέταμα!

Από κοντά και ο πρωθυπουργός επιτίθεται στους γονείς του Ωραιόκαστρου, για να καταλάβει και ο τελευταίος πολίτης πόσο έχει σκεφτεί και πόσο τον έχει νοιάξει στη ζωή του να σκύψει να δει τι είναι αυτός ο λαός που θέλει και τον κυβερνάει και γιατί είναι έτσι. Και τι επίπτωση έχουν σ αυτούς, αν τους κάνουν καλύτερους πολίτες τέτοιες επιπόλαιες και ρηχές δηλώσεις του πρωθυπουργού τους.

Φυσικά, το τελευταίο που χρειάζεται για να μην αρπάξει φωτιά το τοπίο είναι η παρέμβαση της δικαιοσύνης κατά των πολιτών. Κατά του Δημάρχου ναι και για πολλές αιτίες. Κυρίως, για την ενθάρρυνση σε πράξεις βίας και για τη σπορά πανικού στους κατοίκους εκμεταλλευόμενος την ιατρική του ιδιότητα.

Η χώρα έχει χιλιάδες Ωραιόκαστρα. Που με το καλό πρότυπο από μια διακυβέρνηση μπορούν να γίνουν ακόμα ωραιότερα. Δυστυχώς, τα παραμορφώνει αυτό που εδώ και χρόνια την κυβερνάει. Το Ασχημόκαστρο.

Πηγή: www.liberal.gr

Monday, September 12, 2016

Τηλεοπτικές άδειες: Τι πέτυχαν

Της Βασιλικής Σιούτη

Σίγουρα δεν είναι καθόλου αναμενόμενο μία κυβέρνηση που αυτοαποκαλείται αριστερή να αντιμετωπίζει την ενημέρωση και τις δημόσιες συχνότητες ως εμπόρευμα. Κι αυτό γιατί, όπως συνήθιζαν να λένε πριν γίνουν εξουσία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται για δημόσιο αγαθό που ανήκει στον ελληνικό λαό και το λιγότερο που θα περίμενε κανείς από μία δημοκρατική κυβέρνηση που σέβεται τους πολίτες της, είναι να θέσει σε δημόσια και ουσιαστική διαβούλευση τους όρους διάθεσης των συχνοτήτων.

Η τηλεόραση εξακολουθεί να παίζει και σήμερα τον πιο σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση, καθώς είναι το πιο μαζικό μέσο, ενώ ταυτόχρονα έχει εκ των πραγμάτων κι έναν διαπαιδαγωγικό ρόλο . Σε τίνος χέρια θα βρεθεί έχει μεγάλη σημασία. Για αυτό και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να δώσει ρόλο στην κοινωνία, αλλά -αντιθέτως- την απέκλεισε, παρά τις φραστικές προεκλογικές διακηρύξεις ότι ο λαός θα βρισκόταν στην εξουσία αν κέρδιζαν τις εκλογές, κάτι που μετά και τη διαχείριση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος βέβαια, η ηγεσία έχει αποδείξει ότι δεν εννοούσε.

Θα μπορούσε, αν είχε την πολιτική βούληση, να ζητήσει μεταξύ άλλων και τη συμβουλευτική γνωμοδότηση κοινωνικών φορέων, σωματείων, εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και πανεπιστημίων κ.α. Αντ΄ αυτού βρέθηκε να αποφασίζει ένας υπουργός μόνος του, λες και οι δημόσιες συχνότητες είναι προσωπική του ιδιοκτησία- πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο για τη δημοκρατία.

Πολύ ουσιαστικό επίσης είναι τι τηλεόραση και τι ενημέρωση θέλουμε, αλλά για τα ποιοτικά κριτήρια δεν έγινε η παραμικρή κουβέντα από την κυβέρνηση.

Μοναδικό κριτήριο για να δώσει τις άδειες ήταν τα χρήματα (αν κι εδώ υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση για το τι θα πάρει τελικά και από πού). Όποιος δώσει τα πιο πολλά, θα τις πάρει, είχε πει ο πρωθυπουργός (που κι εδώ υπάρχουν παρατράγουδα, αφού έμεινε χωρίς άδεια καναλάρχης που πρόσφερε περισσότερα από άλλους που πήραν, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που εμφανίζονται με μεγάλες ζημιές, δάνεια και απλήρωτους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους. Θα δώσουν λεφτά -τους- για το κανάλι; ).

Η κυβέρνηση με ιδιαίτερο κυνισμό δεν έθεσε άλλο κριτήριο πέρα από το οικονομικό. Και φυσικά το κριτήριο αυτό - όταν δεν αποκλείονται ούτε καν οι υπόδικοι και οι κατηγορούμενοι ακόμα και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, φοροδιαφυγής, υπεξαίρεσης κτλ - δεν αποκλείει καθόλου να πέσουν οι άδειες ακόμα και στα χέρια της μαφίας, όπως εύστοχα επισήμανε ο Κώστας Χρυσόγονος.

Η κυβέρνηση πήρε το «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» του κ. Βουλγαράκη και το πήγε ακόμα πιο πέρα. Έβαλε το χρήμα πάνω από όλα, όχι μόνο πάνω από την ηθική, αλλά και από το δίκαιο.

Αλλά με ποιο δικαίωμα μια κυβέρνηση, που θέλει να λέγεται αριστερή, απαγορεύει τη δυνατότητα να πάρει μία από τις τέσσερις άδειες ένας μη κερδοσκοπικός συνεταιρισμός (π.χ μια κοινωνική επιχείρηση) άνεργων δημοσιογράφων και λοιπών ειδικοτήτων με τη συμμετοχή της ΕΣΗΕΑ, της Τ.Α, των σωματείων, των πανεπιστημίων κ.α . Γιατί απέκλεισε μία τέτοια δυνατότητα;

Όσο για το αντίτιμο, υπάρχουν πολλές ενστάσεις για τους πανηγυρισμούς ορισμένων. Πρώτα από όλα, ήταν τα μισά χρήματα από αυτά που έλεγαν προεκλογικά πως θα πάρουν από τις άδειες. Για 500 εκατομμύρια μιλούσαν. Αυτά που πήραν είναι πολύ λιγότερα, αλλά για επικοινωνιακούς λόγους το παρουσιάζουν ως άθλο. Οι καναλάρχες φυσικά λένε ότι είναι πολλά τα λεφτά -και για τα δεδομένα της ελληνικής αγοράς είναι- αλλά οι καναλάρχες έτσι κι αλλιώς θέλουν πάντα να δίνουν όσο λιγότερα γίνεται.

Για το αν τα χρήματα θα πάνε στις ευπαθείς ομάδες όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, υπάρχουν τρία ακόμα μεγάλα «αν» :

-Πρώτα από όλα, τα χρήματα αυτά να δούμε αν θα τα πάρει η κυβέρνηση, καθώς όλοι οι καναλάρχες περιμένουν την απάντηση της Δικαιοσύνης.

-Ακόμα κι αν τα πάρουν όμως, να δούμε αν θα τα δώσουν στις ευπαθείς ομάδες, καθώς θα πρέπει να τους το επιτρέψουν οι δανειστές.

-Αλλά ακόμα και αν τους το επιτρέψουν οι δανειστές και τα δώσουν, πρόκειται πραγματικά για ψίχουλα την ώρα που η χώρα βουλιάζει στην ύφεση και η φτώχεια μεγαλώνει . Όταν ο Αντώνης Σαμαράς έδινε τα 500 εκατομμύρια του πλεονάσματος, ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατηγορούσε -και σωστά- ότι ήταν ψίχουλα. Αν ήταν ψίχουλα όμως τα 500, τι είναι τα 240 που λέει ότι θα δώσει ο Τσίπρας;

Σε κάθε περίπτωση η δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα ότι θα δώσει αυτά τα χρήματα σε ευπαθείς ομάδες είναι πλέον περιορισμένης αξιοπιστίας, αφού έχουν προηγηθεί κι άλλες παρόμοιες δεσμεύσεις που ουδέποτε υλοποιήθηκαν.

Ο στόχος υποτίθεται ήταν να δοθούν νόμιμες άδειες, να υπάρξει ένα νέο και υγειές τηλεοπτικό τοπίο και να πάρουν λεφτά. Παλιά μιλούσαν και για πάταξη της διαπλοκής, τελευταία όμως ούτε που το ανάφεραν. Και πώς να το αναφέρουν, όταν ο ένας από τους δύο νέους καναλάρχες είναι κουμπάρος δύο υπουργών στον οποίο έχουν δώσει ένα σωρό δημόσια έργα. Εάν δεν είναι αυτό ο ορισμός της διαπλοκής, τότε ποιος είναι; ‘Άρα λοιπόν, την διαπλοκή όχι μόνο δεν την πάταξαν, αλλά την ενίσχυσαν κιόλας. Δεν έβαλαν καν ως όρο το ασυμβίβαστο του καναλάρχη με τον εργολάβο και τον προμηθευτή του δημοσίου. Το αν δημιούργησαν ένα νέο και υγιές τηλεοπτικό τοπίο με την είσοδο των Μαρινάκη και Καλογρίτσα, αυτό ας το κρίνει ο κόσμος.

Όσο για τον κυνισμό με τον οποίο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τους άνεργους που θα προκύψουν, προκαλεί κατάπληξη. Οι επιχειρηματίες-καναλάρχες και 5-6 προβεβλημένοι συνεργάτες τους, ούτε θα φτωχύνουν , ούτε θα βρεθούν στην κατάσταση να μην μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους. Είναι βέβαιο όμως, ότι εκατοντάδες άλλοι εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι, τεχνικοί, διοικητικοί κ.α θα βρεθούν σε αυτή τη θέση. Για αυτούς δεν μπορεί να λέει, σαν άλλη Μαρία Αντουανέτα, να απορροφηθούν από τα νέα κανάλια, γιατί αρκετοί πρώην εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας , του Άλτερ, του Επενδυτή , του Κέρδους κ.α, ακόμα περιμένουν να «απορροφηθούν». Θυμίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έλεγε στις απολυμένες καθαρίστριες να φτιάξουν δική τους επιχείρηση.

Δεν μπορεί λοιπόν η κυβέρνηση να επιδεικνύει τέτοια αδιαφορία για τους άνεργους του ιδιωτικού τομέα. Πρόκειται για εργαζόμενους , για εργατική τάξη και αυτή η στάση από κόμμα που θέλει να λέγεται αριστερό είναι ακατανόητη. Όπως και τα επιχειρήματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που περίπου λένε «καλά να πάθουν αφού την προηγούμενη περίοδο δεν είχαν αντιδράσει στα μνημόνια των προηγούμενων». Φυσικά πρόκειται για μια απολίτικη θέση, και εντελώς αντίθετη και με την ιδεολογία της αριστεράς και τον μαρξισμό. Περισσότερο μοιάζει με τη θεωρία του κοινωνικού αυτοματισμού. Εκτός των άλλων, κουβαλά και μια μεγάλη αντίθεση το επιχείρημα αυτό, αφού ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει υπουργούς στην κυβέρνηση του βουλευτές που χειροκροτούσαν τα προηγούμενα μνημόνια, όπως και το σημερινό.

Τι πέτυχαν; Κλείνουν τέσσερα κανάλια χωρίς καμία πρόνοια για τους εργαζόμενους που θα μείνουν άνεργοι. Δίνουν άδειες στους Μαρινάκη και Καλογρίτσα, ισχυροποιούν την διαπλοκή αντί να την πατάξουν και τη νομιμοποιούν. Η διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν κατάλληλη για κάποιον που στόχος του είναι ο έλεγχος, η δημιουργία νέων τζακιών, αλλά όχι για εξυγίανση, η οποία προφανώς δεν ενδιαφέρει.

Η νομιμότητα ήταν απαραίτητη, αλλά η νομιμότητα έχει νόημα αφού πρώτα παταχθεί η διαπλοκή, δοθούν άδειες σε καθαρούς επιχειρηματίες (που δεν κατηγορούνται για τον μισό ποινικό κώδικα τουλάχιστον και δεν περιμένουν να βγάλουν λεφτά από το κράτος) και αφού αποκατασταθεί ένα υγιές τοπίο και μπουν όροι ποιοτικής τηλεόρασης και πλουραλιστικής ενημέρωσης. Τότε ναι, έχει αξία η νομιμότητα. Αλλιώς νομιμότητα για ποιους;

Αν ήθελαν πραγματικά να πατάξουν την διαπλοκή, ήταν το πιο απλό πράγμα. Το τρίγωνο της διαπλοκής περιλαμβάνει πολιτικούς, επιχειρηματίες και ΜΜΕ. Αν οι πολιτικοί δεν επιθυμούν να διαπλεκούν, σπάει το τρίγωνο. Τόσο απλό είναι. Αλλά αν δίνεις έργα σε κουμπάρους και μηντιάρχες, δεν θα σπάσει ποτέ φυσικά. Οπότε ας μην κοροϊδευόμαστε.

Τα ερωτήματα που υπάρχουν παραμένουν αναπάντητα γιατί οι αρμόδιοι από την κυβέρνηση δεν επιθυμούν να λογοδοτήσουν.

-Γιατί δεν έγινε ουσιαστική διαβούλευση;

-Γιατί δεν έβαλαν προϋποθέσεις οι καναλάρχες να μην έχουν καταχραστεί δημόσια χρήματα, να μην διώκονται για φοροδιαφυγή , να μην κατηγορούνται για απάτες; Δεν θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αυτά;

-Γιατί δεν έβαλαν όρους που να υποχρεώνουν σε ποιοτικά προγράμματα και πλουραλιστική ενημέρωση, καθώς και σε μη παραπλανητικές διαφημίσεις και τόσα άλλα;

-Γιατί δεν απαίτησαν να μπουν κανόνες στο τοπίο της τηλεοπτικής ενημέρωσης;
- Και τέλος, πώς θα απαιτήσει το δημόσιο τα χρέη σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, πως θα υποχρεώσει τους χαμένους καναλάρχες να πληρώσουν όσα χρωστάνε;


Πολύ αρνητικό είναι επίσης ότι τα εταιρικά σχήματα που θα κατέχουν τις άδειες θα μπορούν να λειτουργούν με πλήρη αδιαφάνεια και να έχουν αφανείς μετόχους. Στον νόμο του υπουργείου Επικράτειας στην πρώτη παράγραφο αναφέρει ότι «οι μετοχές των ανωνύμων εταιριών που υποβάλλουν αίτηση για χορήγηση άδειας είναι ονομαστικές στο σύνολό τους» αλλά αυτό δεν ισχύει, αφού έχουν νομοθετηθεί και μια σειρά εξαιρέσεις από τον γενικό κανόνα περί ονομαστικοποίησης των μετοχών.

Πηγή: MarketFair