Είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε

«Δεν είν’ οικόπεδο που το καταπατούνε
ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει
είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε
και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει».
Διονύσης Σαββόπουλος

Με αφορμή την χρηματοπιστωτική (sic) κρίση στη Κύπρο, η γνωστή… παρέα των εγχώριων «ευρωπαϊστών» βγήκε πάλι σεργιάνι και άρχισε τις… «απειλές», τις «κατάρες» αλλά και τα «αναθέματα» για το «Όχι» της Κυπριακής βουλής. Μέχρι και τον πλέον αποτυχημένο Κύπριο πολιτικό, τον Μιχάλη Παπαπέτρου «ξέθαψαν» για να ενισχύσουν την προπαγάνδα τους. Εντελώς… τυχαία βέβαια είναι οι ίδιοι που το 2004 γύριζαν στα κανάλια, ελλαδίτικα και κυπριακά, προαναγγέλλοντας την… βύθιση του νησιού σε περίπτωση που οι Κύπριοι απέρριπταν το εκτρωματικό σχέδιο Ανάν. Ο Κυπριακός λαός ευτυχώς δεν τους άκουσε και έστειλε το έκτρωμα του Ανάν στο καλάθι των άχρηστων εγγράφων της ιστορίας. Φυσικά τι κι αν πέρασαν εννέα χρόνια από την απόφαση του Κυπριακού λαού; Κάποιοι δεν ξεχνούν με τίποτα. Και τώρα οι ίδιοι προαναγγέλλουν την καταστροφή της Κύπρου στη περίπτωση που δεν σωθούν οι… τράπεζες! Με θράσος μιλάνε για το καλό της Μεγαλονήσου όταν και τα μικρά παιδιά γνωρίζουν ότι η οικονομία της Κύπρου στηρίζεται στον τουρισμό (περίπου 20% του ΑΕΠ), στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες (20% του ΑΕΠ) και στη ναυτιλία (15% του ΑΕΠ), που αποδίδουν περίπου το μισό από το ΑΕΠ της μεγαλονήσου, ενώ το σύνολο των υπηρεσιών παράγουν το 80% του ΑΕΠ. Η βιομηχανία προσφέρει επιπλέον 16% και η αγροτική παραγωγή ένα ασθενικό 2,4%. Το όλο σχέδιο του Eurogroup δεν ήταν για να κτυπηθεί το μαύρο χρήμα της Κύπρου (καθώς «μαύρο» χρήμα υπάρχει μπόλικο σε διάφορες ευρωπαϊκές τράπεζες π.χ. του Λουξεμβούργου) και χαρακτηριστικά ο οικονομολόγος Γιώργος Ιωαννίδης έγραψε τις προάλλες στο capital.gr: «….η πρόταση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για κούρεμα των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η κυπριακή συμμετοχή στο πρόγραμμα «διάσωσης» αποτελεί μια αυτοκτονική επιλογή για την Κύπρο, για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και, εν τέλει, για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για την Κύπρο, το κούρεμα των καταθέσεων ισοδυναμεί με δήλωση αδυναμίας να εγγυηθεί τον ρόλο της ως διεθνή τραπεζίτη. Εν τέλει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τραπεζική πίστη είναι σε τελική ανάλυση κυριολεκτική πίστη/βεβαιότητα ότι θα τηρηθούν οι κανόνες του συμβολαίου. Θα έβαζε κανείς τα λεφτά του στις τράπεζες της Ελβετίας εάν θεωρούσε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί η κυβέρνηση να τα επιτάξει; Ο υπερτροφικός τραπεζικός τομέας της Κύπρου, που σύμφωνα με κάποιους αποτελεί την αιτία του προβλήματος, είναι για τους Κύπριους η αιτία που τρώνε ψωμί, ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που τους επιτρέπει να ζουν όπως ζουν, δηλαδή καλά. Για τους Κύπριους ο υπερτροφικός τραπεζικός τομέας αποτελεί τόσο πρόβλημα όσο αποτελεί για τους Γερμανούς ο υπερτροφικός βιομηχανικός τομέας και για τους Έλληνες ο υπερτροφικός κατασκευαστικός και τουριστικός, για να μην αναφερθούμε στο ρόλο του υπερτροφικού City για την βρετανική οικονομία. Δημιουργούν προβλήματα, αλλά μέσω αυτών ζουν. Συνεπώς, το κούρεμα των καταθέσεων ακυρώνει εν μία νυκτί μια αναπτυξιακή στρατηγική 20 ετών, γύρω από την οποία έχει δομηθεί το σύνολο της κυπριακής οικονομίας. Η στιγμιαία από-μεγέθυνση του κυπριακού τραπεζικού τομέα δεν θα μπορούσε παρά να έχει τις ίδιες συνέπειες που έχει κάθε οικονομική πολιτική «σοκ»: αρνητικές. Την επόμενη ημέρα η Κύπρος θα έπρεπε να βρει κάτι άλλο να κάνει». Σε συνέχεια της σκέψης του Γιώργου Ιωαννίδη θα συμφωνήσω ότι το «κούρεμα» στις καταθέσεις είναι κτύπημα ευθεία στον τρόπο ζωής των Κυπρίων. Ορισμένοι (και καλά…) ευρωπαϊστές μιλάνε, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, ως φανατικοί κομμουνιστές υπερ του «κουρέματος» των καταθέσεων πάντα βέβαια με τον μανδύα της καταπολέμησης του «μαύρου» ρωσικού (κατά προτίμηση…) χρήματος.

Άλλος δρόμος

Όμως υπάρχουν άλλες λύσεις για τα προβλήματα της Κύπρου; Φυσικά. Καθώς μιλάμε για αποκλειστικό πρόβλημα με το τραπεζικό σύστημα θα μπορούσαν οι Κυπριακές τράπεζες να χρηματοδοτηθούν απευθείας από το EFSF/ESM χωρίς εγγραφή στο δημόσιο χρέος (όχι με τη μορφή δανείου που θα μεγάλωνε το δημόσιο χρέος), είτε με χρηματοδότηση από άλλο σχήμα. Όμως αυτές οι επιλογές έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σχέδιο που εφαρμόζουν οι Γερμανοί στην Ευρωζώνη, τιμωρώντας λαούς και κράτη που υποτίθεται ότι «ζούσαν» πέρα από τις οικονομικές τους δυνατότητες. Είναι μια πολιτική που θέλει την αντικατάσταση των κοινωνικών δομών, την απώλεια των εργασιακών δικαιωμάτων που ήρθαν σαν αποτέλεσμα των μεταπολεμικών διεκδικήσεων του εργατικού & λαϊκού κινήματος, με ένα νεοφιλελεύθερο σχέδιο στο οποίο όλα θυσιάζονται στο βωμό της ανταγωνιστικής (sic) οικονομίας. Δεν πρέπει να φεύγει από το τραπέζι ότι η προηγούμενη (αριστερή τρομάρα της…) κυβέρνηση Χριστόφια έχει πρόσδεση τα οικονομικά συμφέροντα του νησιού, που πηγάζουν από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων & φυσικού αερίου, κυρίως στα αγγλικά συμφέροντα με την παραχώρηση των κοιτασμάτων μόνο σε αγγλοσαξωνικές και δυτικοευρωπαϊκές εταιρείες πετρελαίων με τη συμμετοχή και του γειτονικού Ισραήλ. Η κίνηση αυτή έχει προκαλέσει τη δυσαρέσκεια της Ρωσίας, που την «έδειξε» τις τελευταίες μέρες με τον πιο ηχηρό τρόπο. Παράλληλα Ρωσία και Γερμανία, έχουν αναπτύξει στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις, με το φυσικό αέριο να τους ενώνει. Ενδεικτικό των σχέσεων είναι ότι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ μετείχε στο διοικητικό συμβούλιο της βρετανο-ρωσικής πετρελαϊκής εταιρείας ΤΝΚ-ΒΡ, ως στενός φίλος του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Γερμανός πολιτικός είναι επικεφαλής του σχεδίου της Γκαζπρόμ για την κατασκευή του αγωγού Nord Stream. Τι δεν καταλαβαίνετε;

Εθνική ιδιαιτερότητα

Η Κύπρος, πέρα από τις οικονομικές, είχε και «άλλες» ιδιαιτερότητες που ενοχλούν ακόμα περισσότερο τους εγχώριους (και καλά…) ευρωπαϊστές. Εθνικές ανησυχίες. Κάτι που συναντάς και σ’ άλλους ευρωπαϊκούς λαούς (π.χ. δεν έχω ακούσει κανέναν όταν μιλάει για την Ιρλανδική οικονομική κρίση να μιλάει υποτιμητικά για τον ΙΡΑ, για τον ενωτικό αγώνα των Ιρλανδών στο Βόρειο κομμάτι του νησιού ή για το «όχι» που είχαν ψηφίσει οι Ιρλανδοί το 2008 στο δημοψήφισμα για τη συνθήκη της Λισσαβόνας…). Όμως οι Έλληνες της Κύπρου κάθε φορά που έχουν κάποιο «πρόβλημα» στήνονται στο τοίχο για όλη τους την ιστορία. Βλέπεις έχουν πει πολλά «όχι» στους ισχυρούς του πλανήτη στο πέρασμα των χρόνων. Το 1931 με τα Δεκεμβριανά ήταν οι Έλληνες της Κύπρου που αμφισβητούσαν την Βρετανική αυτοκρατορία. Το 1955 αμετανόητοι επανήλθαν διεκδικώντας ένοπλα με την ΕΟΚΑ την Ένωση με την μητέρα Ελλάδα και όλος ο κόσμος είδε αμούστακα παιδιά να μην λυγίζουν μπροστά στην αγγλική αγχόνη. Το 2004 πάλι όχι στα σχέδια για διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τώρα πάλι όχι. Ε όπως και να το κάνουμε για «ορισμένους» αυτά τα επαναλαμβανόμενα «όχι» είναι ενοχλητικά. Και την κατάλληλη στιγμή, μετά από μια παταγώδη κυβερνητική αποτυχία του Χριστόφια «κτυπάμε» τον έναν από τους δυο βασικούς πυλώνες της (καπιταλιστικής…) κυπριακής οικονομίας. Το τραπεζικό σύστημα. Το μήνυμα είναι σαφέστατο και ευκρινέστατο. Ή υποταγή στην εμβάθυνση του νεοφιλελεύθερου, γερμανικού, υποδείγματος ή σας οδηγούμε στην άτακτη χρεωκοπία. Και όμως η Κύπρος μπορεί να περπατήσει έναν άλλο δρόμο όπου θα ξαναβρούμε με σύγχρονο τρόπο, με νέες κοινωνικές συμμαχίες και μορφές, το νόημα της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας. Ο Κυπριακός λαός, έχει αποδείξει στο πέρασμα των χρόνων ότι στις δύσκολες στιγμές έχει την καλύτερη απάντηση. Οψόμεθα!