Ομως...

Ένα σκοτεινομελάχροινο παλικαράκι με πόδια κομματιασμένα κλαίει.
Εδώ μπροστά μου, στον γιατρό μπροστά, σε εμετούς ανάμεσα, με τους ορούς στα χέρια με τα δυο πόδια στον γύψο, γερμένος μπροστά σα μωαμεθανός προσκυνητής∙ στο κρεβάτι του νοσοκομείου με την αρρώστια να τον έχει αύριο ήδη καταβάλει.
"Του τηλεφώνησε η μάνα του από το Πακιστάν και του ζητάει να στείλει λεφτά" εξηγεί η εθελόντρια που δεν έχει φύγει από το πλάι του μικρού πρόσφυγα μέρες πολλές. "Έχει πέντε μικρά αδέλφια και τα συντηρούσε αυτός, δουλεύοντας με δέκα ευρώ μεροκάματο...ξέρεις πού κοιμάται;...μέσα στο φυτώριο σχεδόν πάνω στο χώμα...και τώρα δε μπορεί να δουλέψει, τον έδιωξε το αφεντικό του" συνεχίζει η εθελόντρια και η μέρα μου, η δύναμη να συνεχίσω έχει εξαερωθεί.
"Έξω οι λαθρομετανάστες!...όλοι οι μετανάστες!...αυτοί φταίνε για τα χαμηλά μεροκάματα, την ανεργία, φταίνε για την εγκληματικότητα... πόσοι πια να χωρέσουν σ' αυτόν τον τόπο;...να τους μαζέψουμε σε στρατόπεδα και να τους φορτώσουμε για την πατρίδα τους... "
Όμως.
Ένα διπλό μεροκάματο δικό μας, ένα μηνιάτικο δικό του, διακριτικά άλλαξε χέρια. Να ξεγελάσει την πείνα της εξαθλιωμένης οικογένειας εκεί πέρα. Να καθησυχάσει πως ο Αντρίς είναι καλά, θα συνεχίσει να στέλνει... Μέχρι να σιγήσουν τα εμβάσματα∙ σκεπασμένα από πρόχειρο χώμα, κάποιο βιαστικό μουσουλμανικό τελετουργικό. Εεε Σελήμ... Όπως σιγούν ολοένα περισσότερες ψυχές πηδώντας στο κενό με ταυτότητα Ελληνικού Προτεκτοράτου στα δόντια για αναγνώριση...
Ένας ελιγμός με αποκόλλησε από τον θάλαμο. Μπόρεσα έτσι να συνεχίσω στους άλλους λαβωμένους μου.
Όμως.
Με φωνές εθναμυντόρων να τρυπούν τα μηνίγγια μου. Είπα, έχω πονοκέφαλο, φταίει η υγρασία. Πάει καιρός που...Μαρίνα, Αριάν, Σαρκίς, Βιολέττα, Αχμέτ...
Έχουν δίκιο, το έχω παρατραβήξει.
Νιώθω προδότης της Πατρίδας.
Έχω εξαρθρωθεί.
΄Όμως∙ ασυμμόρφωτος.

Του Αλεξανδρου Αρδαβάνη (Ογκολόγος στον Αγιο Σάββα μέλος του συλλόγου
καρκινοπαθών ΚΕΦΙ Αθηνών)