Του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη
Ο Μπάμπης Δρακόπουλος, σημαντικός και κατ εμέ σπουδαίος ιστορικός ηγέτης της Ανανεωτικής Αριστεράς, είχε πει πριν πολλά χρόνια το περίφημο «ο λαός έχει το δικαίωμα να σφάλει». Τότε του ορμήξανε οι πάντες να τον κατασπαράξουν ως βέβηλο. Ο Δρακόπουλος είχε απόλυτο δίκιο. Μόνο που δεν ολοκλήρωσε τη σκέψη με το συμπλήρωμα της που είναι « και φυσικά να πληρώνει για τα σφάλματά του». Και βλέπω μερικούς, έτοιμους με σηκωμένο το χέρι, να φωνάζουν περί ιεροσυλίας και δια τούτο τους απαντώ. Ναι η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι τραγικό σφάλμα και αποτελεί κόλαφο για το αποσαθρωμένο πολιτικό μας σύστημα. Μόνον ως τέτοιο μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε και συζητήσουμε. Ο δήθεν θυμός και η ψευδοαγαλλίαση για την ακυβερνησία που προέκυψε μετά την 6η Μαΐου, είναι σφάλμα εξ ίσου τραγικό και έχει επιπτώσεις βαριές και αυτές πληρώνονται από όλους μας.
Το φλερτ με την δραχμολαγνεία επίσης και είναι σφάλμα ολέθριο. Αυτό και αν έχει επιπτώσεις που τις πληρώνουμε. Το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε. Σχεδόν κονιορτοποιήθηκε περισσότερο από το βάρος της ανεπάρκειας και απουσίας της οποιασδήποτε νέας ιδέας και πρότασης για το μέλλον.
Εκείνο που δεν έγινε ακόμη κατανοητό είναι πως αυτοί που χαριεντίζονται με υψηλά ποσοστά έχουν επίσης καταρρεύσει. Είναι δηλαδή, ήδη τελειωμένοι, που δεν το έχουν καταλάβει. Γιατί όταν το 2012 νομίζεις ότι προσφέρεις υπηρεσίες τσαλαβουτώντας με ιδέες από τις θεωρίες που κατέρρευσαν πολλά χρόνια πριν, είσαι γελασμένος. Κοροϊδεύεις τους ακροατές και τον εαυτό σου. Οι συνέπειες όμως, θα είναι ιδιαίτερα καθοριστικές για το κοινωνικό σύνολο.
Στο ερειπωμένο αυτό σκηνικό είναι αδύνατον να αναφανούν σωτήρες γιατί και αυτών η εποχή, ευτυχώς, παρήλθε ανεπιστρεπτί. Πρέπει να υπάρξουν και ήδη διαφαίνονται νέες οσμώσεις, νέες προτάσεις για πολιτικές και διαμόρφωση πλαισίων ενός διαλόγου, για την αμέσως επόμενη περίοδο, που θα απελευθερώνει δυνάμεις της κοινωνίας και των νέων κοινωνικών κατηγοριών που εμφανίζονται δυναμικά στο προσκήνιο. Ακόμη και η πολιτική τοπογραφία περί Αριστεράς και Δεξιάς και άλλα τέτοια χαριτωμένα φαντάζει τόσο παλιακιά, τόσο παρωχημένη. Ένας μπορεί να είναι ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Εάν ακόμη η Αριστερά είναι, όντως, ταγμένη να φέρνει, να αποδέχεται, να στηρίζει, να οσμίζεται από μακριά και να προωθεί το καινούριο.
Η Αριστερά, ή για να μη με πείτε αμετροεπή, αυτό που εγώ επιμένω να θεωρώ δημοκρατική ανανεωτική αριστερά, από αύριο πρέπει να παίξει τον ρόλο του καταλύτη, από μια μεριά για την σωτηρία της πατρίδας, που είναι χρέος επιβεβλημένο, και από την άλλη για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Μόνη της αδύνατον. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για την συνέχεια. Και όσοι πιστοί...
Ο Μπάμπης Δρακόπουλος, σημαντικός και κατ εμέ σπουδαίος ιστορικός ηγέτης της Ανανεωτικής Αριστεράς, είχε πει πριν πολλά χρόνια το περίφημο «ο λαός έχει το δικαίωμα να σφάλει». Τότε του ορμήξανε οι πάντες να τον κατασπαράξουν ως βέβηλο. Ο Δρακόπουλος είχε απόλυτο δίκιο. Μόνο που δεν ολοκλήρωσε τη σκέψη με το συμπλήρωμα της που είναι « και φυσικά να πληρώνει για τα σφάλματά του». Και βλέπω μερικούς, έτοιμους με σηκωμένο το χέρι, να φωνάζουν περί ιεροσυλίας και δια τούτο τους απαντώ. Ναι η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι τραγικό σφάλμα και αποτελεί κόλαφο για το αποσαθρωμένο πολιτικό μας σύστημα. Μόνον ως τέτοιο μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε και συζητήσουμε. Ο δήθεν θυμός και η ψευδοαγαλλίαση για την ακυβερνησία που προέκυψε μετά την 6η Μαΐου, είναι σφάλμα εξ ίσου τραγικό και έχει επιπτώσεις βαριές και αυτές πληρώνονται από όλους μας.
Το φλερτ με την δραχμολαγνεία επίσης και είναι σφάλμα ολέθριο. Αυτό και αν έχει επιπτώσεις που τις πληρώνουμε. Το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε. Σχεδόν κονιορτοποιήθηκε περισσότερο από το βάρος της ανεπάρκειας και απουσίας της οποιασδήποτε νέας ιδέας και πρότασης για το μέλλον.
Εκείνο που δεν έγινε ακόμη κατανοητό είναι πως αυτοί που χαριεντίζονται με υψηλά ποσοστά έχουν επίσης καταρρεύσει. Είναι δηλαδή, ήδη τελειωμένοι, που δεν το έχουν καταλάβει. Γιατί όταν το 2012 νομίζεις ότι προσφέρεις υπηρεσίες τσαλαβουτώντας με ιδέες από τις θεωρίες που κατέρρευσαν πολλά χρόνια πριν, είσαι γελασμένος. Κοροϊδεύεις τους ακροατές και τον εαυτό σου. Οι συνέπειες όμως, θα είναι ιδιαίτερα καθοριστικές για το κοινωνικό σύνολο.
Στο ερειπωμένο αυτό σκηνικό είναι αδύνατον να αναφανούν σωτήρες γιατί και αυτών η εποχή, ευτυχώς, παρήλθε ανεπιστρεπτί. Πρέπει να υπάρξουν και ήδη διαφαίνονται νέες οσμώσεις, νέες προτάσεις για πολιτικές και διαμόρφωση πλαισίων ενός διαλόγου, για την αμέσως επόμενη περίοδο, που θα απελευθερώνει δυνάμεις της κοινωνίας και των νέων κοινωνικών κατηγοριών που εμφανίζονται δυναμικά στο προσκήνιο. Ακόμη και η πολιτική τοπογραφία περί Αριστεράς και Δεξιάς και άλλα τέτοια χαριτωμένα φαντάζει τόσο παλιακιά, τόσο παρωχημένη. Ένας μπορεί να είναι ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Εάν ακόμη η Αριστερά είναι, όντως, ταγμένη να φέρνει, να αποδέχεται, να στηρίζει, να οσμίζεται από μακριά και να προωθεί το καινούριο.
Η Αριστερά, ή για να μη με πείτε αμετροεπή, αυτό που εγώ επιμένω να θεωρώ δημοκρατική ανανεωτική αριστερά, από αύριο πρέπει να παίξει τον ρόλο του καταλύτη, από μια μεριά για την σωτηρία της πατρίδας, που είναι χρέος επιβεβλημένο, και από την άλλη για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Μόνη της αδύνατον. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για την συνέχεια. Και όσοι πιστοί...
No comments:
Post a Comment