«Ο ένας να στηρίζει τον άλλο, αλλιώς θα γυρίσουμε στην εποχή των δούλων»

Ο Χάρης Μανώλης μιλά στο Red Notebook για την απεργία των χαλυβουργών

Συναντήσαμε το Χάρη Μανώλη στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας το περασμένο Σάββατο, στην κουζίνα αλληλεγγύης που οργάνωσε η El Chef, και λίγο πριν ξεκινήσει μια ακόμα συναυλία συμπαράστασης. Ο Χάρης είναι υπεύθυνος της Επιτροπής Υγιεινής του εργοστασίου και ένας από τους πολλούς ανθρώπους που μας υποδέχτηκαν με πολλή ζεστασιά και μας εξήγησαν τι συμβαίνει όλες αυτές τις μέρες με τον αγώνα τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλα όσα μας είπε κι όσα είδαμε και μόνοι μας εκεί -η τρυφερότητα της αλληλεγγύης, που εδώ και δυο μήνες κατακλύζει το χώρο- δεν αποτυπώνονται σε κείμενο. Σε κάθε περίπτωση, είπαμε να προσπαθήσουμε.

Eδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, η απεργία δεν μπορεί να σταματήσει αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά σας. Ποια είναι η στάση της εργοδοσίας όλες αυτές τις μέρες; Υπήρχε κάποια αλλαγή πλεύσης;

Η εργοδοσία από την αρχή ήταν σταθερή: ή δέχεστε το 5νθημερο-5ωρο ή προχωράμε σε 180 απολύσεις. Εμείς τέτοιες απειλές δεν τις δεχόμαστε. Είμαστε για 51 μέρες πλέον στο δρόμο. Αύριο (σ.σ.: σήμερα) έχουμε μια συνάντηση με τον υπουργό και θα δούμε αν άλλαξε κάτι. Πιστεύω ότι αύριο μπορεί να βγει κάτι θετικό.

Την εβδομάδα που πέρασε οργανώθηκε 24ωρη απεργία σε ολόκληρη την περιοχή του Θριασίου. Έχετε κάνει άλλα βήματα συντονισμού με τους κατοίκους και τα εργατικά σωματεία της περιοχής; Είστε ευχαριστημένοι από την ανταπόκρισή τους;

Μετά από μια μεγάλη προσπάθεια να συντονίσουμε τον κόσμο της περιοχής μέσα από τα σωματεία στην 24ωρη που έγινε, είχαμε πολύ καλή συμμετοχή. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα. Μεγάλο ρόλο σε μερικά σωματεία έπαιξαν οι εργαζόμενοι που πίεσαν τους προέδρους τους να συμμετέχουν. Σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά δυναμική η παρουσία τους. Άλλες ενέργειες που έχουμε κάνει είναι η συγκέντρωση των γυναικών μας έξω από το υπουργείο και η συνομιλία που κατάφεραν αυτές να έχουν με τον υπουργό.

Πώς σας αντιμετωπίζουν οι μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες;

Μιλάμε για την Ομοσπονδία Μετάλλου ...και το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας. Το αφήνω ασχολίαστο. Περιμέναμε κάτι περισσότερο από μια απλή παρουσία στο χώρο του εργοστασίου.

Η στήριξη στον αγώνα σας είναι καθημερινή και γίνεται με πολλούς τρόπους. Μας είπες για το ελαιοτριβείο που καθυστέρησε να σας στείλει λάδι γιατί ήταν ταγγισμένο, και ήθελε να το αντικαταστήσει με καλό, για τους τεχνικούς ξένων μέσων, που μετά την κάλυψη των κινητοποιήσεων σας έδιναν οικονομική ενίσχυση.

Τις πρώτες μέρες δεν πιστεύαμε ότι θα τραβούσε μακριά η βαλίτσα και δεν σου κρύβω ότι υπήρχε ένας προβληματισμός. Όσο πέρναγαν οι μέρες, και έφτανε καθημερινά κόσμος για συμπαράσταση, και μας έδιναν τρόφιμα και χρήματα, είπαμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, ότι δεν μπορούμε να προδώσουμε την εμπιστοσύνη και τη στήριξη αυτών των ανθρώπων. Παίρνουμε δύναμη και πιστή καθημερινά από τον απλό κόσμο... Ένα παράδειγμα πιο πρόσφατο: ένας παππούς ήρθε και μίλησε στην πύλη, φανερά συγκινημένος. Αφού είπε δυο λόγια, έφυγε, πήγε στο αμάξι του και ως εκείνη την ώρα έκλαιγε... Από τον κόσμο που είδα αυτές τις 50 μέρες, σου λέω απλά αυτό. Βάλε ένα μέρος στο μυαλο σου. Ήρθαν απ’ όλη την Ελλάδα: γέροι, νέοι, μαθητές, νήπια, γυναίκες. Άνθρωποι από χώρες της Ευρώπης και της Ασίας. Έχουμε φωτογραφίες από όλους αυτούς. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι χίλια ευχαριστώ.

Το γνωστό σύνθημα λέει ότι χωρίς εσάς «γρανάζι δεν γυρνά». Έχετε σκεφτεί να λειτουργήσετε το εργοστάσιο με τις δικές σας δυνάμεις;

Όχι. Ζούμε στην Ελλάδα και είναι δύσκολο να πας με το σταυρό στο χέρι. Παντού υπάρχουν καρτέλ και ακούγεται ότι υπάρχει και στον κλάδο μας. Εμείς θέλουμε να σέβονται τον κόπο μας και να μας δίνουν ένα μερίδιο πέραν του μισθού μας από αυτό που παράγουμε. Θέλουμε σεβασμό στον ιδρώτα μας.

Ποιες από τις δικές σας εμπειρίες νομίζεις ότι πρέπει να κρατήσουν οι εργατικοί αγώνες αυτή τη δύσκολη περίοδο;

Δεν πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι. Αν τους αφήσουμε, θα μας γυρίσουν στην εποχή των δούλων. Οι αγώνες, από αυτό που εγώ διδάχτηκα, στηρίζονται στην αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών. Να είναι όλοι μια γροθιά, να στηρίζει ο ένας τον άλλον, να εμψυχώνει ο ένας τον άλλον. Να λέμε τα προβλήματά μας και να βρίσκουμε λύσεις. Εμείς πλέον νιώθουμε σαν μια οικογένεια. Ξέρουμε τα πάντα, κλαίμε και γελάμε μαζί. Αυτό είναι το παν. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους, τα τρόφιμα, τα λεφτά... Να υπάρχει ομόνοια μεταξύ των εργατών. Να μην υπάρχει εγωισμός. Όλοι για έναν και ένας για όλους...

Πηγη: RedNoteBook