Η περίπτωση Ερντογάν...

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να πω ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογαν είναι συμπαθής. Διατηρεί παραδοσιακό μουστάκι, κόντρα στις νεογιάπικες «προσταγές» μόδας για «γένια τριών ημερών». Είναι φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, μάλιστα έχει υπάρξει και πολύ καλός ημιεπαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Επίσης έχει καταφέρει να έχει τη γυναίκα του πάντα 2, 3 μέτρα πίσω του (χι, χι, χι...). Ακόμη επιμένει να μιλάει μόνο Τουρκικά στις διεθνείς επαφές, θέλοντας έτσι να «ελέγχει» αυτά που λεει! Γενικά είναι μια συμπαθητική φιγούρα, που βέβαια τυγχάνει πολιτικός και μάλιστα Πρωθυπουργό της Τουρκίας.

Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές της γείτονος το κόμμα του Ερντογάν, Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης πέτυχε μεγάλη νίκη, φτάνοντας το 47,7%. Με σήμα ένα φωτισμένο γλόμπο, το ΑΚΡ θεωρείται ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, «ήπια θρησκευόμενο», που «αγκαλιάζει» από φανατικούς ισλαμιστές (προίκα από το κόμμα Ερμπακάν...), μαντηλοφορούσες γυναίκες, «σκληρούς» εθνικιστές μέχρι φιλελεύθερους κεντροδεξιούς και προοδευτικούς αστούς. Το ΑΚΡ είναι το κόμμα που όλες σχεδόν οι κοινωνικές τάξεις της Τουρκίας μπορούν να βρουν πολιτική εκπροσώπηση. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι το κόμμα του Ερντογάν είχε εξαιρετικά αποτελέσματα στις περιοχές των Κούρδων, εξαφανίζοντας ουσιαστικά τα «καθαρά» κουρδικά κόμματα, ενώ χιλιάδες αριστεροί το επέλεξαν στις πρόσφατες εκλογές!

Ο Ερντογάν δηλώνει «μουσουλμανόδημοκράτης», κατά το δυτικό «χριστιανοδημοκράτης». Βέβαια ο Τούρκος πρωθυπουργός είναι 100% ειλικρινής, καθώς και πιστός μουσουλμάνος είναι και δημοκράτης δείχνει... Αντίθετα με πολλούς.... χριστιανοδημοκράτες που μικρή σχέση έχουν με τον χριστιανισμό, αλλά και την δημοκρατία. Αν δεν κάνω λάθος το κόμμα του πρέπει να μετέχει και στο Κεντροδεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, όπου μετέχει και η ημέτερη ΝΔ.

Η μεγάλη εκλογική νίκη του ΑΚΡ έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων, οι οποίοι μάλιστα την χαρακτήρισαν και νίκη επί του στρατιωτικού κατεστημένου, χωρίς να έχουν άδικο. Με «θερμά» λόγια χαιρέτισαν τη νίκη Ερντογάν και οι Έλληνες. Κυβέρνηση, Πασόκ, ακόμα και ο Συν (λείπει ο Μάρτης από την σαρακοστή;) χαιρέτισαν με ενθουσιασμό τη νίκη Ερντογάν. Βέβαια σε ότι αφορά τη δική μας πλευρά υπάρχει μια αντίφαση, καθώς «πανηγυρίζουν» ορισμένοι για νίκη ενός κόμματος με ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΗ Εθνική και θρησκευτική γραμμή. Γιατί το ΑΚΡ και ο Ερντογάν εκφράζουν κατά την άποψή μου μια φιλελεύθερη (δηλαδή κεντροδεξιά...) εκδοχή του Τουρκικού ισλαμισμού με έντονα τα εθνικά και (φυσικά...) τα θρησκευτικά χαρακτηριστικά (Για περισσότερα και αναλυτικότερα γύρω από την σχέση Ισλάμ και Τουρκικής πολιτικής τρέξτε να αγοράσετε το «Τουρκία: Ισλάμ και Κρίση του κεμαλισμού» από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις. Εκεί θα μάθετε πολλά και αξιόλογα). Χωρίς να είναι... ακροδεξιός (sic) ο Ερντογάν δεν κάνει ρούπι πίσω από τις εθνικές διεκδικήσεις της Τουρκίας. Όχι βέβαια με την... αγαρμποσύνη των στρατιωτικών, αλλά με... δημοκρατικό τρόπο. Έτσι καταφέρνει και να βάζει πάνω απ’ όλα το εθνικό συμφέρον της Τουρκίας, αλλά και να βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τους πασάδες – στρατιωτικούς! Έτσι όταν μπαίνει το ερώτημα «Τι Τουρκία προτιμάτε; Μια δημοκρατική έστω και με ισλαμικές αποχρώσεις ή μια στρατοκρατική; Δεξιοί, πάσοκοι και Συνασπισμένοι επιλέγουν (σωστά...) τον Ερντογάν, αν και στα θέματα εξωτερικής πολιτικής η γραμμή της Τουρκίας είναι ίδια και απαράλλακτη από το 1922! Όμως γιατί ο Ερντογάν είναι προοδευτικός, μεταρρυθμιστής και ευρωπαϊστής και ο Παπαθεμελής που λεει τα ίδια ακριβώς, αλλά από την Ελληνική πλευρά είναι «αγριοχρίστιανός», «εθνικιστής», «οπισθοδρομικός» και δεν ξέρω τι άλλο. Γιατί;

Θέλετε κι’ άλλο παράδειγμα; Λοιπόν στο περιβόητο Σχέδιο Α(υ)ναν για τη Κύπρο, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με έναν πολύ έξυπνο τρόπο «έφαγε» τον εκλεκτό τον Πασάδων Ραούφ Ντενκτάς, έβαλε στη θέση του έναν... νεώτερο Ντενκτάς τον Ταλάτ. Στη συνέχεια αποδέχθηκε το σχέδιο Α(υ)νάν αφού όπως έχει αποδειχθεί δικαιώνει τις πάγιες Τουρκικές θέσεις στο Κυπριακό και παράλληλα κατοχύρωνε τα κεκτημένα του Αττίλα. Έπραξε εθνικά και πατριωτικά, όπως είπε ο ίδιος την ημέρα του δημοψηφίσματος στη Κύπρο. Εθνικά και Πατριωτικά για την Τουρκική πλευρά βεβαίως...

Από την άλλη πλευρά ο Τάσσος Παπαδόπουλος και αυτός πράττοντας Εθνικά και Πατριωτικά («παρέλαβα κράτος δεν θα παραδώσω κοινότητα»...) απέρριψε το σχέδιο Α(υ)νάν και μαζί του το 74,6% των Ελλήνων της Κύπρου.

Τώρα γιατί οι Μπίστηδες (όλων των κομμάτων...) θεωρούν «εθνικιστή»και «απορριπτικό» τον Παπαδόπουλο και «»διαλλακτικό» και «κοσμοπολίτη» τον Ερντογάν είναι ένα ακόμη ερώτημα...

Οι πολιτικές εξελίξεις στη Τουρκία, η σύγκρουση με το στρατιωτικό κατεστημένο, ο τρόπος που προσπαθεί να πολιτευθεί ο Ερντογάν παρουσιάζουν ενδιαφέρων. Αν θέλετε η προσπάθεια του να συνδυάσει τις εθνικές και θρησκευτικές ρίζες της Τουρκίας με έναν εκσυγχρονιστικό και φιλελεύθερο πολιτικό λόγο είναι ενδιαφέρουσα. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για μια καθυστερημένη πολιτικά χώρα, που η δημοκρατία της είναι «στενάζει» στα «λευκά κελιά». Για μια χώρα που τολμά να μιλά για τους Τούρκους της Κύπρου ή την Μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη τη στιγμή που εκατομμύρια Κούρδοι μέχρι πριν από πολύ λίγα χρόνια δεν είχαν στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και που σε κάθε ευκαιρία προκαλεί «ασφυξία» στο Οικουμενικό πατριαρχείο.

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις δεδομένες διαφορές με την Τουρκία στο Αιγαίο, τη Θράκη, τη Κύπρο και προσπαθώντας να ακτινογραφήσω την περίπτωση Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «βλέπω» έναν νέο πολιτικό που συγκρούεται (όσο μπορεί...) με το κεμαλικό – στρατιωτικό κατεστημένο. «Πολεμάει» το «βαθύ κράτος» μιας στρατογραφειοκρατίας που έχει πλοκάμια παντού. «Βλέπω» έναν πολιτικό που προσπαθεί να συνδυάσει τα εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά της πατρίδας του, παράλληλα με το όνειρο της με τις ευρωπαϊκής ένταξης. Έναν πολιτικό που κάνει ραμαζάνι και παράλληλα προωθεί εκσυγχρονιστικά και μεταρρυθμιστικά έργα. Και όλα αυτά επαναλαμβάνω σε ένα πολύ καθυστερημένο κράτος. Σε ένα κράτος που ο στρατός παρεμβαίνει καθημερινά παντού. Σε μια χώρα που ο πατέρας ή αδερφός δολοφονεί τη κόρη ή την αδερφή του και μένει ατιμώρητος για λόγους... τιμής! Προφανώς ο Ερντογάν δεν είναι ο... Σαρκοζί της Τουρκίας. Όμως δεν είναι και ο... μουλάς Ομάρ! Αυτό που επιχειρεί στη Τουρκία είναι πολιτικά ενδιαφέρων. Στο επόμενο διάστημα (με πρώτο δείγμα την προεδρική εκλογή...) θα φανεί αν ο τελικά ο Ερντογάν πιστεύει όλα αυτά που λεει ή απλά το «βαθύ κεμαλικό κράτος» βρήκε πάλι έναν πολιτικό μαριονέτα για να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά. Ελπίζω να μην αποδειχθεί το δεύτερο....