Π. Μάρκαρης: «Δεν έχουμε την πολυτέλεια της αποχής»

Συνέντευξη στη Λίνα Παπαδάκη

Ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης μιλάει για τα επτά εθνικά αμαρτήματα ενόψει της Επετείου. Τις παρελάσεις, την αποχή, την άκρα δεξιά, τον αριθμό των βουλευτών, την αυτοκριτική, το λάθος σύνθημα και τον Τσε. Που αυτοκτόνησε πηδώντας απ’ το μπαλκόνι του μικροαστισμού του.
Να γίνονται παρελάσεις για να μην κερδίσει η εξουσία της βίας ή πρόκειται για έναν παρωχημένο θεσμό;
Ανήκω σε εκείνους που εδώ και χρόνια υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτές τις παρελάσεις. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για να γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους, όπως κάνουν όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ έχει καταργήσει τις στρατιωτικές παρελάσεις σε εθνικές επετείους μέχρι και η Τουρκία. Εμάς, τι μας χρειάζονται;
Πρέπει να ψηφίσουμε ή η αποχή είναι στην παρούσα φάση πράξη δικαιολογημένη;
Η αποχή στην παρούσα φάση είναι κατανοητή, αλλά όχι δικαιολογημένη. Οι ψηφοφόροι είναι απογοητευμένοι και οργισμένοι με το πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι κατανοητό και ευεξήγητο, αλλά στην περίπτωση αυτών των εκλογών, στις οποίες θα κριθεί το μέλλον της χώρας, οφείλουμε όλοι να συμμετάσχουμε και δεν έχουμε την πολυτέλεια της αποχής. Εν τέλει, με ή χωρίς αποχή, η χώρα θα πρέπει να κυβερνηθεί για ένα εξαιρετικά κρίσιμο χρονικό διάστημα. Προσωπικά, θα ήμουν ευτυχής, αν είχαμε αποφύγει τις εκλογές αυτή τη στιγμή και είχαμε αφήσει την παρούσα κυβέρνηση να σταθεροποιήσει κάπως την κατάσταση στη χώρα. Από την άλλη, αδυνατώ να καταλάβω πώς είναι δυνατό να σπεύδουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να ψηφίσουν τον μοναδικό υποψήφιο για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και την ίδια στιγμή να συζητούν την αποχή από τις εθνικές εκλογές. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, μια κλασική όσο και δυσάρεστη ελληνική αντίφαση.
Όσο ζοριζόμαστε επιστρέφουμε περισσότερο στον εθνικισμό;
Όσο ζοριζόμαστε ενισχύεται η άκρα δεξιά. Αυτό είναι ένα φαινόμενο συνδεδεμένο με την ευρωπαϊκή ιστορία. Ιστορικά, η Ευρώπη σε περιόδους οικονομικών κρίσεων έκλινε πάντα προς τα δεξιά, ποτέ προς τα αριστερά. Συνεπώς, η στροφή προς την άκρα δεξιά και τον εθνικισμό είναι ένας πολύ ορατός κίνδυνος.
Το νέο κοινοβούλιο θα έχει 300 μέλη ενώ η εποχή απαιτούσε λιγότερα. Τι άλλο δεν έμαθαν οι πολιτικοί μας από την κρίση;
Ένα από τα μεγάλα μείον του ελληνικού πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του, είναι ότι αργούν να μάθουν, αν υποτεθεί ότι κάποια στιγμή μαθαίνουν. Ο αριθμός των βουλευτών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο θα έπρεπε ήδη να είχε μειωθεί στις προηγούμενες αναθεωρήσεις του Συντάγματος. Δυστυχώς, ακόμα και τώρα πάμε σε εκλογές για εκλέξουμε 300 βουλευτές. Ένα Κοινοβούλιο με μικρότερο αριθμό βουλευτών θα ήταν α) πολύ πιο αποτελεσματικό, β) λιγότερο δαπανηρό σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης και γ) θα πρόσφερε λιγότερο κακό θέαμα. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ωστόσο, αδυνατεί να απαλλαγεί από την αντίφαση μεταξύ της λεκτικής ηδονής και της ατολμίας στην πράξη.
Τονίζετε συχνά με αφορμή  την οικονομική κρίση ότι στην ουσία πρόκειται για κρίση αξιών. Πώς πείθεις όμως έναν νέο άνθρωπο που χάνει από τη μία μέρα στην άλλη τη δουλειά του, ότι αυτό που πρέπει να κάνει για να βελτιώσει την κατάστασή του είναι η αυτοκριτική.
Δε μιλάω απαραιτήτως για αυτοκριτική. Λέω απλώς, ότι στην περίοδο της μεγάλης φτώχιας και των πολιτικών περιπετειών της χώρας, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘50 ως το τέλος της χούντας, οι Έλληνες είχαν αναπτύξει έναν «πολιτισμό» της φτώχιας, που βασιζόταν σε ένα σύστημα αξιών. Αρκεί να αναφέρει κανείς μερικά ονόματα, όπως του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου, στην ποίηση, του Μίμη Καραγάτση και του Αντρέα Φραγκιά στη λογοτεχνία, τον Κουν, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη στο θέατρο και τη μουσική, για να έχει μια ιδέα πόσο ψηλά βρισκόταν αυτός ο «πολιτισμός της φτώχιας». Χτες το βράδυ άκουγα ένα εξαιρετικό τρίο που έπαιζε και τραγουδούσε παλιά ρεμπέτικα και δε χόρταινα να ακούω τον πλούτο αυτών των στίχων των ρεμπέτικων, που σημαίνει ότι και ο λαός είχε αυτή την επικοινωνία με τον πολιτισμό, ακόμα και μέσα από το ρεμπέτικο. Εμείς πετάξαμε, στην περίοδο του εικονικού πλούτου, μαζί με τη φτώχια και τις αξίες της, γιατί κάναμε το λάθος να πιστέψουμε ότι αυτές ήταν κομμάτι της φτώχιας. Σήμερα, ξαναγυρίζουμε στη φτώχια, αλλά χωρίς αξίες. Και είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τη φτώχια χωρίς αξίες. Αυτό οι Έλληνες των παραπάνω δεκαετιών το ήξεραν πολύ καλά. Εμείς, οι σημερινοί, δεν το ξέρουμε. Συγκρίνετε τον γλωσσικό πλούτο των ρεμπέτικων με τη γλωσσική φτώχια των σημερινών τραγουδιών και θα αναγνωρίσετε εύκολα τη διαφορά.
Η τριλογία θα κλείσει με «Το κούρεμα»;
Η τριλογία (αν μείνω στην τριλογία, και το ελπίζω), θα κλείσει με ένα μυθιστόρημα που θα έχει τον τίτλο: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Πού ζει σήμερα ο Τσε;
Ο Τσε αυτοκτόνησε παγκοσμίως και όχι μόνο στην Ελλάδα. Μετά το 1989, η αριστερά παραιτήθηκε από το πιο αποτελεσματικό της όπλο: το να είναι ο ελεγκτικός μηχανισμός της αστικής δημοκρατίας. Το αίτημα του να μην αλλάξει τίποτα, όπως το ζήσαμε από την αριστερά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, και οι μικροαστικές δράσεις του τύπου «δεν πληρώνω», κάθε άλλο παρά συνιστούν ελεγκτικό μηχανισμό της αστικής δημοκρατίας.

πηγη: www.protagon.gr

Τι νόημα έχει το εθνικό σήμερα;

Της Αντιγόνης Λυμπεράκη

Κάποτε «εθνικό» ήταν αυτό που συνέφερε «εμάς» και έπληττε όποιον ήταν εναντίον μας. Σαν το «εμείς» και «οι άλλοι» να ήταν γνωστά, δεδομένα και αδιαφοροποίητα σύνολα, με σαφή περιχαράκωση και αυτονόητους στόχους. Σε αυτό τον ορισμό του «εθνικού» αντιδρούσαμε όσοι και όσες μεγαλώσαμε στη δικτατορία, ασφυκτιώντας με τα κουτάκια των εθνικών συσκευασιών και εναντιωνόμενοι/ες σε κάθε είδους παρελάσεις (στρατιωτικές και μαθητικές)… Για αρκετές δεκαετίες τα «εθνικά» τα αφήναμε στους «εθνικόφρονες» και είχαμε ήσυχο το κεφάλι μας. Οι άλλοι και οι άλλες, πηγαίναμε εκδρομή.

Τώρα που η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην παρέλαση και στη διαδήλωση κοντεύει να χαθεί, και ο λόγος περί «ελληνόμετρου» ανθεί και στα χείλη των αριστερών συνεκδρομέων μας της μεταπολίτευσης (και δεν αποτελεί πλέον αποκλειστικό προνόμιο μουχλιασμένων γυμνασιαρχών και αρρενωπών χρυσαυγιτών) τα πράγματα σκουραίνουν. Αντί για εκδρομή πρέπει να κάνουμε κάτι δυσκολότερο: να αναζητήσουμε το νόημα μιας λέξης που δικαίως σνομπάραμε και αδίκως εκχωρήσαμε. Τι νόημα μπορεί να έχει το εθνικό σήμερα; 

Ποια περιεκτικότητα σε αξίες (πολύ-πολιτισμικότητα, ευρωπαϊκή ιδέα, ιστορική συνέχεια, αλληλεγγύη, αυτογνωσία στο ατομικό και στο συλλογικό επίπεδο) μας δίνει μια «νέα συνταγή» του σύγχρονου και χρήσιμου «εθνικού»; Θα διαλέξω ένα και μόνο κριτήριο σαν μηχανή αναζήτησης:

Να μη χρησιμοποιούμε δύο μέτρα και δύο σταθμά όταν κρίνουμε. Δηλαδή, να παίζουμε το παιχνίδι του «πέπλου της άγνοιας» πριν πάρουμε θέση για οποιοδήποτε θέμα: να μην θεωρούμε γνωστό από την αρχή σε ποια πλευρά του διλήμματος βρισκόμαστε εμείς (αν θα είμαστε στην πλευρά του δανειστή ή του δανειζόμενου, στην πλευρά του αυτόχθονα ή του μετανάστη, του άνδρα ή της γυναίκας, του γιατρού ή του ασθενούς, του εργαζόμενου ή του ανέργου). Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει επίσης να μάθουμε να κρατάμε στο χέρι μας την καυτή πατάτα μέχρι να κρυώσει!

*Η Αντιγόνη Λυμπεράκη είναι καθηγήτρια οικονομικών στο Πάντειο, μέλος του ΔΣ της Action Aid στην Ελλάδα και στην Κένυα.

Πηγη: www.protagon.gr

Συγκροτεί κοινοβουλευτική ομάδα η ΔΗΜΑΡ

Κοινοβουλευτική Ομάδα, με βάση τον κανονισμό της Βουλής, συγκροτεί η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, αποτελούμενη από τους εξής βουλευτές: Κουβέλη Φώτη (βουλευτή Β Αθηνών), Πρόεδρο και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, Αμοιρίδη Γιάννη (βουλευτή Πιερίας), Βουδούρη Οδυσσέα (βουλευτή Μεσσηνίας), Θεοδωρίδη Ηλία (βουλευτή Πέλλας),  Λεβέντη Θανάση (βουλευτή Αττικής), Μιχελογιαννάκη Γιάννη (βουλευτή Ηρακλείου), Οικονόμου Βασίλη (βουλευτή Αττικής), Παπαμανώλη Γιώργο (βουλευτή Κυκλάδων), Τσούκαλη Νίκο (βουλευτή Αχαϊας) και Ψαριανό Γρηγόρη (βουλευτή Β Αθηνών). Την σχετική επιστολή προς τον πρόεδρο της βουλής κ. Φ.Πετσάλνικο, θα αποστείλει την Δευτέρα 26/3/2012 ο Πρόεδρος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ  Φώτης Κουβέλης.       

Η επίσημη παρουσίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας θα γίνει στα κεντρικά γραφεία της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ( Αγίου Κωνσταντίνου 40 – 3ος όροφος) την Δευτέρα 26/3/2012 στις 11πμ.

Γιατί δυσκολεύονται να ψηφίσουν ΔΗΜΑΡ...

Του Προκόπη Δούκα

Για όσους ακομμάτιστους ψηφοφόρους αισθάνονται οτι ο ιδεολογικός χώρος που τους εκφράζει βρίσκεται μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και φιλο-ευρωπαϊκής ανανεωτικής αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ ήταν μέχρι πρότινος το (μοναδικό;) καταφύγιο, ειδικά αν αποδέχονταν τις προσωπικότητες και τις εξαγγελίες των Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου. Τώρα μετά τα δύο τελευταία κυβερνητικά χρόνια της κρίσης, είτε γιατι καταλογίζουν απογοητευτικά αποτελέσματα και απαράδεκτες ολιγωρίες στην κυβέρνηση Παπανδρέου, είτε γιατί δεν τους αντιπροσωπεύει ένα βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, με πρωτοπαλλήκαρα του τύπου Αντωνίου, Γιαννακά, Σαλαγιάννη και Λιντζέρη, πολλοί αναζητούν μια άλλη διέξοδο.

Και να που η (διορατική;) διάσπαση του Συνασπισμού, που είχε διολισθήσει μεταξύ Περισσού και αριστερισμού, τους προσφέρει ξαφνικά μια άλλη δυνατότητα: Η μετριοπαθής συνιστώσα των “Ανανεωτικών” που αποσχίσθηκε, ανδρώνεται σε ένα κόμμα, που διεκδικεί διψήφια ποσοστά - και ευρεία εκπροσώπηση στη Βουλή. Ενδεχομένως, απολύτως προσωρινά, γιατί παπανδρεϊκοί και άλλοι διαμαρτυρόμενοι θα γυρίσουν αργά ή γρήγορα στην κοιτίδα του μεγάλου κόμματος.

Ωστόσο, παρά την εντυπωσιακή δημοσκοπική άνοδο, η Δημοκρατική Αριστερά δείχνει να χάνει τη μια πρόκληση μετά την άλλη. Για να είμαστε πιο ακριβείς, δείχνει να ποντάρει περισσότερο στους “αγανακτισμένους”, παρά στο “χτίσιμο” μιας σκεπτόμενης προοδευτικής πρότασης, που θα οδηγήσει την κεντροαριστερά και συνολικά το πολιτικό σκηνικό, σε μια νέα κατεύθυνση.

Το πρώτο κρίσιμο τεστ ήταν η ευκαιρία να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Εκεί, ο προοδευτικός ψηφοφόρος με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, θα περίμενε μια ξεκάθαρη τοποθέτηση, του τύπου: “Κατανοώ την ανάγκη να γίνει το κούρεμα και να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση, παρά τα επαχθή μέτρα. Και θα στηρίξω την κυβέρνηση, υπό την προϋπόθεση οτι δεν θα υπάρξει συμμετοχή ακροδεξιών στελεχών.” Μια τέτοια προσέγγιση, θα άφηνε πιθανώς τη Δημ. Αρ. εκτός σχήματος, καθώς ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα δεχόταν να μη μοιράζεται το “μνημονιακό βάρος” με το ΛΑΟΣ (πολιτική που, ταυτόχρονα με τον “διεμβολισμό” στελεχών, απέδωσε προς την κατεύθυνση συρρίκνωσης του ακροδεξιού γείτονα της πολυκατοικίας), αλλά θα είχε αποφύγει να συγκυβερνήσει, “με το κεφάλι ψηλά”, εκτιμώμενη από όσους απωθούνται από την ακροδεξιά και ταυτοχρόνως από το ετερόκλητο “αντιμνημονιακό μέτωπο”. Με ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια.

Το δεύτερο απογοητευτικό δείγμα έχει να κάνει με τις “ανοιχτές αγκάλες”, προς στελέχη και παράγοντες, που προέρχονται από ένα “όχι και τόσο επιθυμητό” ΠΑΣΟΚ. Συζητήσεις με βουλευτές αγνώστων λοιπών στοιχείων, συνεργασία με δημοσιογραφικά στελέχη συνδεδεμένα με τις χυδαιότερες επιδόσεις της τηλεοπτικής ειδησεογραφίας και η αίσθηση οτι η Δημ. Αρ. προσφέρεται ως καταφύγιο καιροσκοπικών επιδιώξεων, δεν δίνουν και την καλύτερη εντύπωση για μια διακριτή προσπάθεια αποφυγής των παθογενειών του παρελθόντος - όλα για χάρη της εμπορικής επιτυχίας.

Το τρίτο και βασικότερο, είναι η εμφανής προσπάθεια της Δημ. Αρ. να μην αποποιηθεί κανένα όφελος, από την αντιμνημονιακή ρητορεία. Αντί να καταρρίψει σχηματικούς διχασμούς και διλήμματα, το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς προτιμάει να πιάσει στασίδι από την πλευρά του ποταμού, που συγκεντρώνει τους περισσότερους λουόμενους. Εκτός αν δεν επικοινωνεί σωστά τις θέσεις της...

Για τους ψηφοφόρους αυτούς, η ενίσχυση της Δημ. Αρ. θα είχε ιδιαίτερο νόημα, στο τοπίο της παραδοσιακής αριστεράς - ειδικά αν αναδεικνυόταν σε σημαντικότερη δύναμη, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, προς μεγάλη απογοήτευση των πρώην συντρόφων της. Αλλά δεν θα αποτελούσε κανένα ιδιαίτερο όφελος, για την πορεία της χώρας, αν απλώς συντασσόταν με ένα 30% αντιμνημονιακού κοινοβουλίου, που θα επένδυε στη χειροτέρευση των συνθηκών, για χιλιάδες εργαζομένους και ανέργους. Και που απλώς θα αποτελούσε έναν παράγοντα αρνητισμού, στην επίπονη προσπάθεια της χώρας να ανακάμψει...

Πηγη: your painted smile

Γιατί η Δημοκρατική Αριστερά επιμένει στον Τρίτο δρόμο, του Αριστερού Ευρωπαϊσμού

Του Φώτη Κουβέλη, προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς

Καταψηφίσαμε το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και την δανειακή σύμβαση γιατί βυθίζουν την χώρα στην ύφεση και με μια σειρά μέτρων χωρίς τέλος, εξουθενώνουν τα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη. Το όχι μας είναι ένα ευρωπαϊκό όχι. Αθροίζεται με τα όχι ενός ευρύτατου φάσματος δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – και όχι μόνο – που αντιτίθενται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλει  η ευρωπαϊκή δεξιά, με αιχμή τους Μέρκελ – Σαρκοζί. Δεν είμαστε, λοιπόν, «ανάδελφο» κόμμα, η μισή Ευρώπη – και μάλιστα με αδιαμφισβήτητα διαπιστευτήρια ευρωπαϊσμού – με αυτές τις απόψεις ενεργοποιείται. Η σταθερή μας στάση απέναντι στην αντίληψη του μονόδρομου και της παθητικής αποδοχής των μέτρων ενισχύει και δεν αποδυναμώνει την θέση της χώρας στην ΕΕ και την ευρωζώνη και την ίδια στιγμή προστατεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Ταυτοχρόνως, στο πολιτικό πεδίο αγωνιζόμαστε για τη διαμόρφωση της προοδευτικής εναλλακτικής πρότασης. Απαραίτητη προϋπόθεση και καταλύτης εξελίξεων είναι η ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ. Ζητάμε τη μέγιστη εκλογική υποστήριξη ώστε ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων  και τη θέση που θα μας δώσει ο λαός στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, να διαδραματίσουμε ζωτικό ρόλο στην πορεία της χώρας. Έχουμε κατ’ επανάληψη τονίσει ότι θα ανταποκριθούμε στην πρόκληση της συμμετοχής στην διακυβέρνηση της χώρας με δύο απαράβατες  προϋποθέσεις: Δέσμευση σε κοινό πρόγραμμα, συμβατό με τις θέσεις μας και τις αξίες μας και φερέγγυα πρόσωπα για την υλοποίηση του.

Η αποτυχία της νέας συμφωνίας

Η αποτυχία της προηγούμενης συμφωνίας («μνημόνιο 1^ο») και των μέτρων που επιβλήθηκαν ήταν ο κανόνας επί δυόμιση χρόνια. Αλλά αυτή την φορά το προαναγγέλλουν και οι ίδιοι οι δανειστές μας. Ο Σόιμπλε δήλωσε καθαρά στους Γερμανούς βουλευτές ότι « κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστεί και άλλο πακέτο για τους Έλληνες» και η Λαγκάρντ πρόσθεσε ότι « η Ελλάδα θα χρειαστεί μεγαλύτερη στήριξη» ενώ ο Γιούνκερ προανήγγειλε plan b για την περίπτωση της Ελλάδας. . Πόσο πιο καθαρά να μας το πουν για να γίνει αντιληπτό ότι τον Ιούνιο έρχεται νέα λαίλαπα μέτρων που θα πέσουν πάλι στις πλάτες μισθωτών και συνταξιούχων; 

Μήπως, όμως, παρά ταύτα έπρεπε να ψηφίσουμε ναι για να αποτρέψουμε την άμεση χρεοκοπία ;

Αυτή η λογική ακολουθήθηκε επί δυόμιση χρόνια και δεν έχει τέλος, ούτε αποδείχθηκε αποτελεσματική. Εδράζεται σε μια πολιτική ατέρμονης λιτότητας, μια συνταγή γερμανικής ευρεσιτεχνίας, που δεν βυθίζει στην ύφεση μόνο την Ελλάδα αλλά απειλεί άμεσα και τη συνοχή της Ευρώπης. Σε αυτή την πολιτική εναντιώνεται η ευρωπαϊκή Αριστερά, με μια πολιτική στον αντίποδα της ακολουθουμένης. Ο κορσές της λιτότητας αργά η γρήγορα θα χαλαρώσει, νέοι ευνοϊκότεροι συσχετισμοί θα προκύψουν στην Ευρώπη και η επαναδιαπραγμάτευση όρων της συμφωνίας - που μέχρι τότε βέβαια δεσμεύει την χώρα – θα είναι εφικτή. Με δεδομένο ότι  άμεσα επίκεινται νέα μέτρα, οποιαδήποτε άμεση η έμμεση στήριξη της ακολουθούμενης  πολιτικής θα ήταν από μέρους μας επίδειξη αυτοκτονικού «ρεαλισμού» και θα κατέστρεφε ό,τι με κόπο οικοδομήσαμε. Σε αυτό το θέμα δεν χωράει ναι μεν αλλά. Δεν μπορεί το κόμμα μας να στηρίξει επώδυνα, άδικα και αναποτελεσματικά μέτρα, πόσο μάλλον όταν δεν έχει ευθύνη τόσο για την δημιουργία της κρίσης όσο και για την διαπραγμάτευση – που ουδέποτε έγινε – του μνημονίου.

  

Πρέπει να προωθηθούν ώριμες μεταρρυθμίσεις;

Προφανώς, αυτή ακριβώς είναι η γραμμή μας που μας διαφοροποιεί από το καθολικό και αδιέξοδο «όχι σε όλα». Εμείς θέλουμε να προωθηθούν άμεσα μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές, τις οποίες έπρεπε, εδώ και καιρό, να υλοποιήσουν οι δυνάμεις που έφεραν τα πράγματα ως εδώ και τώρα – στο χείλος του γκρεμού – μας κουνάνε το δάκτυλο της ευθύνης.. Είναι μύθος ενταγμένος στην επίθεση που εξαπολύουν εναντίον μας ότι απλώς «λέμε με ευγενικό τρόπο τα ίδια με τις άλλες δυνάμεις της παραδοσιακής Αριστεράς». Εμείς είμασταν πάντα υπέρ του εκσυγχρονισμού και εξορθολογισμού του δημόσιου τομέα  και στηρίζουμε συγκεκριμένα μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ με μια νεοφιλελεύθερης έμπνευσης επίθεση που στο όνομα της αναγκαίας καταπολέμησης του λαϊκισμού και των συντεχνιών απαξιώνει και ενοχοποιεί συνολικά  τους δημόσιους φορείς παροχής υπηρεσιών και κάθε έννοια συλλογικής δράσης.

Η θέση μας υπέρ της ΕΕ και της παραμονής στην ευρωζώνη και η καταψήφιση της δανειακής σύμβασης

Αναζητούν αντίφαση στη θέση μας αυτή. Αυτό που το κομματικό κατεστημένο τόσο των δύο μέχρι χτές κομμάτων εξουσίας όσο και της  παραδοσιακής αριστεράς θέλουν να εμφανίζουν ως αντίφαση, είναι η δύναμη μας. Το γεγονός ότι συγκεντρώνουμε δυνάμεις που αντιτίθενται στο μνημόνιο και τα επαχθή μέτρα και ταυτοχρόνως έχουν φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό διαμορφώνει μια πολύτιμη θέση και δυναμική που  διαφυλάττουμε σε πείσμα τόσο των νεοφιλελεύθερων, κάθε χρώματος, όσο και της παραδοσιακής αριστεράς. Θέλουν πάση θυσία να μας βάλουν σε ένα από τα δύο βολικά για αυτούς κάδρα που τα παρουσιάζουν ως τη μόνη δυνατή επιλογή.

Υπάρχει ο τρίτος δρόμος του αριστερού ευρωπαϊσμού και σε αυτόν θα επιμείνουμε μέχρι τέλους. Παρουσιάζουμε πειστικά τις προτάσεις μας και τις πρακτικές μας που μας διαφοροποιούν τόσο από τις δυνάμεις που δηλώνουν «αναγκασμένες» λόγω μνημονίου να προσυπογράψουν και να εφαρμόσουν εξουθενωτικές για τους εργαζόμενους πολιτικές, όσο και από τις δυνάμεις εκείνες που πίσω από την αντιμνημονιακή ρητορική κρύβουν την απόλυτη άρνηση τους απέναντι σε αναγκαίες – ανεξαρτήτως μνημονίου – μεταρρυθμίσεις.

Η εναλλακτική μας πρόταση και οι προϋποθέσεις που τη συνοδεύουν.

Σταθερή μας θέση είναι η διαμόρφωση μιας μεγάλης προοδευτικής κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, που με βάση ένα κοινό πρόγραμμα συμβατό με τις θέσεις μας και τις αξίες μας και με αξιόπιστα και φερέγγυα πρόσωπα θα αντιμετωπίσει και το θέμα της κυβερνητικής εξουσίας. Προφανώς, δεν μπορούμε έτσι όπως είναι σήμερα οι θέσεις των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς να συναντηθούμε γιατί διαφέρουμε σε θέματα στρατηγικής σημασίας, με πρώτο και κύριο την συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ. Τι κοινό πρόγραμμα μπορείς να έχεις όταν υπάρχει αυτό το προγραμματικό χάος; Η οποιαδήποτε συνεργασία θα διαλυθεί στην πρώτη δοκιμασία. Αυτή είναι και η απάντηση μας στην πίεση για «ενότητα της Αριστεράς». Απορρίπτουμε κατηγορηματικά κάθε  σκέψη για συμμετοχή μας σε σχήμα συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Ένα τέτοιο σχήμα δεν καλύπτει καμία από τις προϋποθέσεις που θέτουμε, δεν έχει προοδευτικό πρόσημο και θα έχει ως αποστολή την εφαρμογή της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής που μας έφερε ως εδώ.

 Τα πράγματα δεν θα παραμείνουν στατικά ούτε τα πάντα θα κριθούν σε μια κίνηση, δηλαδή στις επόμενες εκλογές. Αντιθέτως είναι πολύ πιθανό με την ρευστότητα που επικρατεί και η οποία - όπως όλα δείχνουν - θα ενταθεί από το εκλογικό αποτέλεσμα να μπούμε σε φάση μεγάλων ανακατατάξεων. Εκείνη την στιγμή, που δεν θα είναι μακριά, η ενισχυμένη ΔΗΜΑΡ θα είναι έτοιμη να συμβάλλει στη συγκρότηση αυτής της προοδευτικής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας. Πολιτικά θα συγκροτηθεί από δυνάμεις που έχουν αναφορά στο δημοκρατικό σοσιαλισμό, τη σοσιαλδημοκρατία, την πολιτική οικολογία και ανένταχτες, φρέσκιες δυνάμεις, από νέους κυρίως ανθρώπους, που αναζητούν νέα έκφραση. Αυτή ήταν η θέση μας ευθύς εξ αρχής από την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Σε αυτή τη γραμμή, με υπομονή και επιμονή, οικοδομήσαμε τη φυσιογνωμία μας, διευρύναμε την επιρροή μας στην κοινωνία και τις συμμαχίες μας σε πολιτικό επίπεδο. Πιστεύω ότι ανταποκριθήκαμε σε γενικές γραμμές στο αίτημα της κοινωνίας και κυρίως της νέας γενιάς για κάτι νέο και διαφορετικό.  Αν δυνάμεις του ΣΥΝ αποδεσμευτούν από την αδιέξοδη ερωτοτροπία με το ΚΚΕ και θελήσουν να συμπαραταχθούν, είμαστε οι πρώτοι που θα χαιρετίσουμε μια τέτοια εξέλιξη.

Θεμιτή φιλοδοξία για σχέδιο και όραμα

Καλωσορίζοντας δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας στην ΔΗΜΑΡ

Του Γιάννη Σακιώτη

Νέα πολιτική χωροταξία

Η οικονομική καταστροφή που βιώνει η Ελλάδα της πιο σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής που υπήρξε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία δεν φαίνεται να έχει κάποιο ορατό τέλος ή έστω ένα ορατό σημείο αναστροφής. Γιατί; Επειδή απλά, η Ελλάδα «δεν μπορεί».

Ανάλογα με το πώς εξηγεί καθένας αυτό το «δεν μπορεί», τοποθετείται στον μεταμνημονιακό πολιτικό χάρτη. Από τη μία πλευρά εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα «δεν μπορεί», αποκλειστικά επειδή την ισοπέδωσαν οι πολιτικές του ΔΝΤ, η προτεραιότητα εξυπηρέτησης των μεγάλων τραπεζικών συμφερόντων, εντέλει ο καπιταλισμός στην πιο επιθετική του μορφή (ας την αποκαλέσουμε συγκαταβατικά «αριστερή» οπτική). Από την άλλη πλευρά, όσοι λένε ότι η οικονομική κρίση ήταν μια έκρηξη στην οποία έφτασε η χώρα μετά από δεκαετίες γενικευμένης δεινής πολιτισμικής και ηθικής κρίσης της ελληνικής κοινωνίας (ας την αποκαλέσουμε, επίσης συγκαταβατικά «δεξιά» οπτική).

Η Δημοκρατική Αριστερά, αποτελεί τον μοναδικό πολιτικό χώρο που από την ίδρυσή της τον Ιούνιο του 2010 μέχρι σήμερα καταθέτει μία σύνθετη ανάλυση για το γιατί η Ελλάδα της ύστερης μεταπολίτευσης «δεν μπορεί». Χαλώντας τις απλοϊκές γραμμικές αφηγήσεις των «δεξιών» και των «αριστερών». Διότι, για το σημερινό αποτέλεσμα και το απολύτως δυσοίωνο μέλλον, ευθύνονται τόσο οι πολιτικές, τα τραπεζικά συμφέροντα, η νέα σκληρή φάση στην οποία βρίσκεται ο καπιταλισμός, αλλά και οι βασικές δυνάμεις του εγχώριου πολιτικού συστήματος, η διαπλοκή κάθε είδους και η ηθική κατάπτωση. Αυτή είναι η ανάγνωση που κάνει πάγια η Δημοκρατική Αριστερά: με το εγκριθέν κείμενο του ιδρυτικού της συνεδρίου, με τις αποφάσεις της ΚΕ που εξειδικεύουν αυτό το κείμενο, με τις δημόσιες τοποθετήσεις του προέδρου της. Οι σποραδικές δημόσιες διαφοροποιήσεις κάποιων αλαφιασμένων φιλο-μνημονιακών δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από εκδηλώσεις υπέρμετρου άγχους του τερματοφύλακα μπροστά στο πέναλτυ (την ανοδική πορεία της ΔΗΜΑΡ).

Ο δρόμος που πορεύεται η Δημοκρατική Αριστερά είναι ένας δύσκολος δρόμος. Ήδη την πολεμούν μανιωδώς οι πολιτικές δυνάμεις που στο όνομα της ύστερης διόρθωσης υλοποιούν τα πιο σκληρά, απάνθρωπα και άδικα μέτρα, που σε πολλές περιπτώσεις φτάνει να ισοδυναμούν με στέρηση τροφής από μεγάλες ομάδες του πληθυσμού (ας σκεφτούμε τους ανέργους με το μειωμένο επίδομα ανεργίας και τους δεκάδες χιλιάδες χρεωκοπημένους μικροκαταστηματάρχες που ούτε επίδομα ανεργίας δεν δικαιούνται), «τιμωρία» που έχει τρομερές επιπτώσεις ιδίως στους πιο αδύναμους. Φυσικά, είναι οι ίδιες δυνάμεις που επί δεκαετίες οργάνωσαν και λειτούργησαν με τα πελατειακά δίκτυα, την αναξιοκρατία και την διαπλοκή ένα σύστημα «αναδιανομής της αδικίας», γράφοντας ένα ανάποδο κοινωνικό συμβόλαιο, σύμφωνα με το οποίο η γενική ανομία αναδιένειμε μικρο-οφέλη σε όλους, οδηγώντας όμως την χώρα στην καταστροφή: υδροκέφαλο κράτος, συγκέντρωση του μισού πληθυσμού της χώρας σε μια πόλη, απώλεια της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, υπερδανεισμός χωρίς όρια, διαφθορά χωρίς όρια, εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετα, εκατομμύρια αυτοκίνητα, χιλιάδες τοξικές χωματερές, άθλιες πόλεις, κατεστραμμένα άλλοτε πανέμορφα τοπία της ελληνικής υπαίθρου.

Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικές δυνάμεις που τα χρεώνουν όλα στον καπιταλισμό, έχουν την τάση στο όνομα της προτεραιότητας της υπεράσπισης των αδύναμων, να αποδέχονται/υπερασπίζονται το «δίκαιο» διαφόρων διευθετήσεων που έγιναν στο παρελθόν με καθαρά συντεχνιακά και ευνοιοκρατικά κριτήρια και καταφανώς σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και του δημόσιου συμφέροντος. Μεταθέτοντας έτσι το μισό πρόβλημα στους κακούς ξένους κερδοσκόπους και τα άδικα μέτρα που μας επέβαλαν.

Σημαίνουν άραγε όλα αυτά ότι η Δημοκρατική Αριστερά αποτελεί, πάλι συγκαταβατικά, το «κέντρο»; Ή μήπως στη νέα γεωγραφία είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει: Αριστερά μεν, δημοκρατική δε. Και αν ναι, πώς τεκμαίρεται το αριστερό της Αριστεράς;

Πιστεύω ότι η διεκδίκηση του αριστερού πολιτικού λόγου δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην φιλοδοξία διεκδίκησης ενός κοινωνιστικού οράματος. Έχει άραγε όραμα η Δημοκρατική Αριστερά και ποιο είναι αυτό; Έχοντας συμμετάσχει από την πρώτη στιγμή στη δημιουργία της, θα έλεγα ότι η ΔΗΜΑΡ έχει σκιαγραφήσει το πλαίσιο ενός νέου οράματος, αλλά η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί. Αυτό για κάποια μέλη, που στην αγωνία τους να βρουν γρήγορη απάντηση στην κρίση τείνουν να ξεχνάνε αυτόν τον ευγενή στόχο, δεν αποτελεί προτεραιότητα. Για τους περισσότερους όμως, μέλη, φίλους αλλά και όσους πολίτες με πολύχρωμη προέλευση (αριστερή, σοσιαλδημοκρατική, οικολογική, κεντρώα, φιλελεύθερη, ακόμη και συντηρητική) αγκαλιάζουν το μήνυμα της ΔΗΜΑΡ, υπάρχει έντονη η προσμονή να σκιαγραφηθεί ένα νέο όραμα για το μέλλον.

Δεν είναι οι μόνοι. Ταυτόχρονα, όλος ο πλανήτης παρακολουθεί καθημερινά τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Οι παρεμβάσεις ακόμη και από κόμματα με μικρή παρουσία στη Βουλή αναλύονται από κορυφαίους πολιτικούς αναλυτές, οικονομολόγους, στελέχη ινστιτούτων διεθνών σχέσεων και γεωπολιτικής, θεωρητικούς, ιστορικούς σε όλο τον κόσμο. Έτσι, την ώρα που πολλές σελίδες της σύγχρονης παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας γράφονται στην Ελλάδα και καθώς ο καπιταλισμός απομυζά τους κοινωνικούς πόρους και τα μεσαία και χαμηλά στρώματα προς άγραν ακόμη μεγαλύτερων υπερκερδών ακόμη και σε μέχρι πριν από λίγα χρόνια ευημερούσες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ανήσυχοι δημοκράτες και προοδευτικοί πολίτες σε όλον τον κόσμο, μετά τις εξαιρετικές αναζητήσεις και επεξεργασίες του ριζοσπαστικού κινήματος Occupy Wall Street, έχουν στραμμένο το βλέμμα στην Ελλάδα, αναμένοντας την ανάδειξη περισσότερων στοιχείων για τον σχηματισμό του νέου ζητούμενου πανανθρώπινου κοινωνιστικού οράματος που τόσο το έχει ανάγκη η ανθρωπότητα.

Ένα όραμα στο οποίο θα προτάσσονται η κοινωνική συνοχή, το κράτος δικαίου, η κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η δημοκρατία, η αειφορία, η μικρή κλίμακα, ο δημόσιος χώρος, το κοινό συμφέρον, η πορεία προς την συνένωση των κρατών.

Συνάντηση σε κοινό δρόμο

Σημείωσα παραπάνω τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα «δεν μπορεί» να δώσει ένα τέλος στην πορεία καταστροφής της οικονομίας και να αρχίσει μια πορεία αντιστροφής της δραματικής σημερινής κατάστασης. Η συγκυρία θέτει στην ΔΗΜΑΡ το βάρος της ευθύνης να αναδείξει εν όψει των επερχόμενων εκλογών ένα σχέδιο εξόδου και ανασυγκρότησης, καθώς η βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος έχει οδηγήσει εκτός των άλλων και στην δραματική απουσία από την πολιτική συζήτηση οποιωνδήποτε προτάσεων.

Τα στοιχεία του σχεδίου αυτού έχουν ήδη κατατεθεί από την ΔΗΜΑΡ στο δημόσιο διάλογο. Μέχρι όμως να διαμορφωθεί ένα ολοκληρωμένο στις λεπτομέρειές του σχέδιο αποτελεσματικής πολιτικής διαχείρισης ανασυγκρότησης της χώρας, στο διαρκώς μεταβαλλόμενο προς το χειρότερο τοπίο οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας, απομένει ακόμη δρόμος να διανυθεί. Θα χρειαστεί η συμβολή περισσότερης συλλογικής ευφυΐας και ανθρώπινων πόρων. Οι δυνάμεις που ίδρυσαν την Δημοκρατική Αριστερά είναι αναμφίβολα σημαντικές, ωστόσο η πύκνωση των τάξεων του κόμματος από δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική και ελπιδοφόρα. Θεωρητικοί με σπουδαίο έργο ο καθένας στον τομέα του, όπως ο Μιχάλης Μοδινός στον χώρο της οικολογικής σκέψης και ο Σωτήρης Βαλντέν στις διεθνείς σχέσεις και την ευρωπαϊκή πολιτική (ο οποίος ήδη έχει γράψει ορισμένα εξαιρετικά κείμενα στο www.metarithmisi.gr και στο www.ananeotiki.gr), μπορούν να συμβάλουν θεμελιωδώς στον στόχο αυτό.

Σε αυτό το σημείο, πιστεύω ότι δεν είναι αποδοτικό να επικρατήσει ως μέθοδος οργάνωσης των μερών του γόνιμου πολιτικού διαλόγου που αναπτύσσεται εντός της Δημοκρατικής Αριστεράς η ιστορία (ποιος είναι ο καθένας, τι διαδρομές έχει) ή η χωροταξία (με την χρήση διαφόρων οργάνων μέτρησης της αριστεροσύνης ή της δεξιοσύνης του καθενός). Αντίθετα, βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρουσα την προοπτική να εκμεταλλευτούμε την ιστορική ευκαιρία σε αυτή την εποχή των μεταβάσεων για να αξιοποιήσουμε τη νέα πολιτική χωροταξία. Στην οποία, η Δημοκρατική Αριστερά που ήδη βρίσκεται στον χώρο που προσδιορίζεται από το κράτος δικαίου, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον οικολογικό πολιτισμό, έχει την ευκαιρία να συναντηθεί και με άλλες υπαρκτές ή υπό διαμόρφωση κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις αλλά και με πολίτες που κινούνται στο δημόσιο χώρο, με τις κεραίες τεντωμένες για να αντιληφθούν τα μηνύματα και να συμμετάσχουν στη μεγάλη προσπάθεια που εκ των πραγμάτων πρέπει να καταβάλει η Ελλάδα για να επιβιώσει και να ανασυγκροτηθεί.

Ο χώρος αυτός ας είναι μια πόλη ατείχιστη, βαθιά δημοκρατική και ελεύθερη να συζητήσει και να προτείνει νέο σχέδιο και όραμα για τους Έλληνες και, γιατί όχι, για την Ευρώπη και τον κόσμο.

Θεσσαλονίκη: τα φαντάσματα χαμογελούν

Της Αννας Δαμιανίδη

Κατέβασε, λέει, ο Μπουτάρης στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης την πρόταση να γραφτούν στους δρόμους της πόλης και τα ονόματα που είχαν επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κι έγινε χαμός. Για να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους οι Τούρκοι τουρίστες, ήταν το σκεπτικό του, όπως αισθάνονται οι Έλληνες όταν πάνε στην Κωνσταντινούπολη.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει ο δήμαρχος. Μπορεί ν’ αρχίσει με τις ταμπέλες στα μνημεία, που λείπουν τραγικά. Πηγαίνεις ας πούμε στο Τζαμί των Ντονμέδων και δεν υπάρχει ούτε μια ταμπέλα, ούτε ένα φυλλάδιο, ούτε μια επιγραφή που να εξηγεί τι ήταν αυτό το κτίριο, ποιοι το έκτισαν, ποιοι ήταν οι Ντονμέδες, τι έχουν απογίνει. ‘Αρχαιολογικό Μουσείο’ γράφει επάνω από την πύλη, στα ελληνικά, οπότε σκέφτεται κανείς ότι το ελληνικό κράτος όταν έκανε μουσείο αποφάσισε να το χτίσει σε στυλ αναγεννησιακού τζαμιού. Υπάρχει και μια πινακίδα της Τροχαίας στην αρτηρία λίγο πιο κάτω, η οποία γράφει «Γενί Τζαμι», αν την πετύχεις μένεις με τη σύγχυση, ποιο είναι το τζαμί, γιατί είναι μουσείο, και γιατί το μουσείο δεν έχει μέσα αρχαία αλλά μοιάζει το ίδιο κάπως αρχαίο… Πώς να πληροφορηθεί κανείς ότι υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη οπαδοί του Σαμπεθάι Ζέβι, μουσουλμάνοι εβραϊκής προέλευσης, που έφτιαξαν αυτό το τζαμί τον 19ο αιώνα με ιταλό αρχιτέκτονα, γι αυτό έχει και το άστρο του Δαβίδ επάνω; Δεν έχει ελπίδα να τα μάθει όλ’ αυτά όταν επισκέπτεται αυτό το πανέμορφο και παράξενο κτίριο.

Έμενα στη γειτονιά αυτή όταν πρωτοπήγα στη Θεσσαλονίκη, το 1971. Βεβαίως επισκέφτηκα το Μουσείο, θαύμασα τα αρχαία που είχε τότε εκεί, αλλά δεν κατάλαβα τι ρόλο έπαιζε το τζαμί. Δεν έμαθα παρά πολύ αργότερα ότι τα παλιά εκείνα σπίτια που γκρεμίζονταν τόσο βιαστικά εκεί γύρω ανήκαν κάποτε στους εβραίους που οι ναζί εξολόθρευσαν στην Κατοχή. Δεν ήξερα τι κάστρο ήταν ο Λευκός Πύργος, τι κτίριο ήταν το σινεμά Αλκαζάρ, τι βρισκόταν πριν τριάντα χρόνια στην Πανεπιστημιούπολη. Δεν είχα ιδέα, αν και με ενδιέφεραν πολύ όλ’ αυτά, και δεν μπόρεσα να μάθω τίποτε γιατί δεν υπήρχε τίποτε να δεις, να διαβάσεις, να εντοπίσεις. Το παρελθόν της πόλης έπρεπε να ξεχαστεί, αυτός ήταν ο κανόνας της εθνικιστικής χούντας. Κανείς δεν μιλούσε λοιπόν για να έχει το κεφάλι του ήσυχο.

Το παράξενο όμως είναι ότι κι όταν η χούντα έπεσε, η ιστορία της πόλης δεν αναστήθηκε. Λένε σήμερα πολλοί για τον αριστερό λόγο που έχει κυριαρχήσει στην πολιτική και την καθημερινότητά μας, ξεχνάνε όμως και κάτι άλλο που επίσης έχεις κυριαρχήσει, πολύ περισσότερο, από πολύ παλιότερα, κι έχει βγάλει βαθύτερες ρίζες δυστυχώς: την εθνικιστική σιωπή. Μια σιωπή που πέρσι ακόμα, όταν επισκέφτηκα ξανά τη Θεσσαλονίκη μετά από χρόνια και πήγα να δω τα ανακαινισμένα πλέον οθωμανικά μνημεία της, δεν είχε παρά ελάχιστα υποχωρήσει. Μόνο στο Μπέη χαμάμ μπόρεσα να μπω και το φυλλάδιο ήταν στα Αγγλικά, το τελευταίο. Αναρωτιέμαι αν το ανατύπωσαν. Το Αλατζά Ιμαρέτ, το Γενί Χαμάμ, το Πασά Χαμάμ, το Χαμζά Μπέη Τζαμί κι ένα σωρό άλλα τρόμαξα να τα βρω, να τα εντοπίσω, και δεν είχαν τίποτε επάνω, μερικά ούτε καν το όνομα. Κι ας δόθηκαν ένα σωρό λεφτά για να ανακαινιστούν πριν λίγα χρόνια.

Προσωπικά, αν δεν είχα διαβάσει το βιβλίο του Μαζάουερ, «Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων» θα είχα ακόμα μαύρα μεσάνυχτα. Είμαστε τυχεροί, όσοι θελήσαμε να καταλάβουμε την πόλη αυτή, που βρέθηκε αυτός ο ταλαντούχος ιστορικός να ασχοληθεί μαζί της. Αναμνηστική πλάκα στο Πανεπιστήμιο δεν ξέρω αν έχει μπει. Η παρουσία των Εβραίων και των Τούρκων θεωρείται ακόμα ντροπή που μολύνει την αγνή ελληνική συνέχεια και κουκουλώνεται. Δεν έχουμε γλιτώσει από την τρομοκρατική –και τρομακτική- σιωπή της ‘εθνικοφροσύνης’.

*Δείτε εδώ για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα μνημεία της Θεσσαλονίκης.


Πηγη: www.protagon.gr

ΠΑΣΟΚ: Οκτώ χρόνια έτσι, χωρίς πολιτική

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Πολλοί θεωρούν πως η καταστροφική φράση του, «λεφτά υπάρχουν», καθόρισε όλη την κυβερνητική πορεία του ΠΑΣΟΚ και διαμόρφωσε τις συνθήκες απαξίωσής του από το πολιτικό και εκλογικό σώμα. Θεωρείται πως αυτή η φράση το εμπόδισε στη συνέχεια να διαμορφώσει μια άλλη πολιτική, προσαρμοσμένη στο γεγονός πως «λεφτά δεν υπήρχαν». Η αναγκαία προσαρμογή στην απουσία χρημάτων, έγινε αντιληπτή ως προδοσία των ιδεών του, οι οποίες για μερικούς ανάγονταν στην ιδεολογία του «μοιράζω χρήματα που δεν έχω».

Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο σύνθετα από την κατάρα μιας φράσης. Γιατί πριν φτάσει σ’ αυτή τη φράση, το ΠΑΣΟΚ είχε ξεκινήσει από μια άλλη φράση, που ποτέ δεν ειπώθηκε έτσι καθαρά, αλλά ενυπήρχε στη σκέψη της ηγετικής του ομάδας κατά την οκταετία 2004-2012. Αυτή η «ανείπωτη φράση» ήταν πως «η πολιτική δεν υπάρχει» ή πως ακόμη και αν υπάρχει, δεν είναι και τόσο αναγκαία.

Στο ΠΑΣΟΚ αυτής της οκταετίας, κυριάρχησε μια αντίληψη η οποία μετέτρεψε την πολιτική από έκφραση της γενίκευσης των επιμέρους συμφερόντων, από την τέχνη της ομογενοποίησης των διαφορετικών συμφερόντων, στην «τέχνη» του περαιτέρω κατακερματισμού των ειδικών συμφερόντων. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται να μην υπάρχουν διαμεσολαβητικοί κρίκοι ανάμεσα στον ηγέτη και τους πολίτες. Η σχέση ηγέτη και μελών του κόμματος δεν νομιμοποιούνταν από τις ιδέες, την κομματική ζωή στις αντίστοιχες τοπικές οργανώσεις, μέσα από τη γενική βούληση των κομματικών μελών και των ψηφοφόρων του, όπως δηλαδή γίνεται σε κάθε σοβαρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Η νομιμοποίηση της σχέσης ηγέτη, κομματικών μελών, ψηφοφόρων και πολιτών, περνούσε μέσα από την απευθείας σχέση ηγέτη και επιμέρους συμφερόντων. Αυτή η αντίληψη για την πολιτική, έβλεπε το πρότυπο λειτουργίας της στις ΜΚΟ και όχι στα κόμματα, στο βαθμό που οι πρώτες επικεντρώνονται σε συγκεκριμένου χαρακτήρα δράσεις και οι πρωτοβουλίες τους αφορούν κυρίως περιορισμένης γεωγραφικής έκτασης ζητήματα. Το πολιτικό κόμμα, αντιθέτως, επικοινωνεί απευθείας με την εθνική επικράτεια και τη λαϊκή κυριαρχία, μέσα από διαμεσολαβούμενες σχέσεις αντιπροσώπευσης.

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε εδώ για δύο μοντέλα αντίληψης για την πολιτική, όπως αυτά περιγράφονται από την Χάνα Άρεντ στο βιβλίο της: «Για την Επανάσταση». Το ένα μοντέλο, είναι αυτό της Γαλλικής Επανάστασης. Αυτό έχει ως βάση του τη λογική του κοινωνικού συμβολαίου και της λαϊκής κυριαρχίας και εκφράζεται από τον μετασχηματισμό των επιμέρους συμφερόντων και δικαιωμάτων των πολιτών, μέσω της εκλογικής συναίνεσης, στη γενική βούληση του κυρίαρχου λαού. Το άλλο μοντέλο, είναι αυτό που εκφράζεται από την Αμερικανική Επανάσταση. Αυτό κινείται στη βάση εκείνης της κοινωνικής συμφωνίας, που νομιμοποιείται από τη δύναμη των αμοιβαίων υποσχέσεων και συμφωνιών μεταξύ των αποίκων και εκφράζεται πρώτα απ’ όλα σε περιφερειακό-τοπικό επίπεδο. Η Αμερικανική Χάρτα των Δικαιωμάτων, επεδίωκε να θεσπίσει περιοριστικούς ελέγχους στην ήδη υπάρχουσα κεντρική πολιτική εξουσία. Αντιθέτως, η Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δημιουργούσε μια νέα κεντρική πολιτική εξουσία.

Το αίτημα της διαβούλευσης, της κοινωνικής συμφωνίας, της επίλυσης επιμέρους προβλημάτων σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, αλλά και η ανάδειξη σημαντικών αιτημάτων της σύγχρονης κοινωνίας, όπως είναι η γλώσσα, η σεξουαλικότητα, η απόρριψη του ρατσισμού, η ανάδειξη των δικαιωμάτων των μεταναστών και των μειονοτήτων, η καταπολέμηση ειδικών μορφών κοινωνικής ανισότητας -ζητήματα δηλαδή που έμεναν έξω από το βεληνεκές της λαϊκής κυριαρχίας- θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σημαντικό βήμα για την ανανέωση της πολιτικής ζωής του τόπου. Αυτές όμως οι προσπάθειες, κατέρρευσαν μέσα σ’ ένα γενικευμένο κλίμα πριγκιπικής απαξίωσης της πολιτικής ως διαμεσολαβούμενης σχέσης αντιπροσώπευσης, σ’ ένα καθεστώς που η διαβούλευση και τα δημοψηφίσματα, από μέσα της πολιτικής, έγιναν σκοποί της.


Αυτό το όλο οικοδόμημα, βεβαίως, στηρίχτηκε επίσης στην πλήρη απαξίωση της πιο επιτυχημένης κυβερνητικής περιόδου του ΠΑΣΟΚ, της περιόδου Σημίτη και στη σταδιακή διολίσθηση στα νάματα της περιόδου του «παιδιού της αλλαγής». Ο συνδυασμός μετανεωτερικού και βαθέος ΠΑΣΟΚ, δημιούργησε το πρώτο πολιτικό κόμμα που δεν ενδιαφερόταν για την πολιτική. Έτσι φτάσαμε στο «λεφτά υπάρχουν», φτάσαμε δηλαδή σ’ έναν ηγετικό πυρήνα που δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει τα γενικά συμφέροντα που διακυβεύονταν από την κρίση.

Όπως έγραφα σ’ ένα άρθρο μου στο Βήμα Ιδεών την ημέρα των εκλογών του 2009, «το μόνο πολιτικό ζητούμενο των σημερινών εκλογών αφορά το αίτημα της αντικατάστασης της πιο αναποτελεσματικής μεταπολιτευτικής κυβέρνησης, από την κλίση του ρήματος «μπορώ» σ’ όλα τα πρόσωπα. Από τον πολιτικό λόγο απουσιάζει η περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, η ανάλυση των αναγκών και η σύνδεση των προτεινόμενων λύσεων με την κοινωνική διαστρωμάτωση, η κατάθεση σεναρίων για διέξοδο από την κρίση και προπαντός, η συνειδητοποίηση του βάθους της κρίσης και των δομικών περιορισμών της πολιτικής παρέμβασης. Σήμερα, για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ είναι αλήθεια πως προτείνει μέτρα, τα οποία όμως δεν σχηματίζουν ένα ενιαίο συνεκτικό σώμα. Γιατί δεν διευκρινίζεται με ποιους θα υλοποιηθούν, ποιους θα ωφελήσουν και ποιους θα βλάψουν, σε ποιο βαθμό και μέχρι πότε θα ωφελούν όποιους ωφελούν, ή θα βλάπτουν όποιους βλάπτουν. Προτείνονται μέτρα που σε τελική ανάλυση δεν έχουν “συναίσθηση της πραγματικότητας”. Πολύ φοβάμαι - έγραφα- πως σήμερα η διαφαινόμενη προοπτική της Ελλάδας είναι να συνεχίσει να κυβερνάται από ανθρώπους χωρίς ιδιότητες». Διευκρινίζω εδώ πως κατά τον Ρόμπερτ Μούζιλ, άνθρωπος χωρίς ιδιότητες είναι αυτός που δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητας. Στο ομώνυμο βιβλίο του ενώ η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, ένα χρόνο πριν από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, κατέρρεε, η ελίτ της ασχολούνταν με γιορτές και ιωβηλαία του γηραιού Αυτοκράτορα.

Αυτό -τηρουμένων των αναλογιών- ζούσαμε στο ΠΑΣΟΚ της προαναφερθείσας οκταετίας και κυρίως στην Ελλάδα της τελευταίας διετίας. Έχω ήδη εκφράσει την ελπίδα πως, παρά τις επιμέρους διαφωνίες μου με σημεία του πολιτικού λόγου του Ευάγγελου Βενιζέλου, αυτός μπορεί, όπως ο ίδιος έγραψε από εδώ, τη Μεταρρύθμιση, να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε κοίτη της Κεντροαριστεράς. Δηλαδή να ξανακάνει αυτό το κόμμα πολιτικό κόμμα, που θα εκφράζει τη γενική βούληση και τα καθολικά συμφέροντα, να επαναφέρει το κεντρικό πρόταγμα της πολιτικής, το οποίο είναι η υπεράσπιση του γενικού συμφέροντος και η έκφραση της γενικής βούλησης μέσα από ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Το παλαιό συμβόλαιο του πολιτικού συστήματος, με τις δυνάμεις του κρατισμού και του λαϊκισμού, οδήγησε τη χώρα ως τη σημερινή τραγική κατάσταση. Το νέο συμβόλαιο του πολιτικού συστήματος και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να γίνει με την παραγωγική και δημιουργική Ελλάδα του αποτελεσματικού δημόσιου τομέα και του ανταγωνιστικού και εξωστρεφούς ιδιωτικού. Έχω όμως εδώ μια ένσταση, η οποία μπορεί να φαίνεται ήσσονος σημασίας, αλλά δεν είναι. Το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να αντικαταστήσει τον επίσης απολιτίκ όρο Κεντροαριστερά, με τον βαθύτατα πολιτικό όρο, που λέγεται σύγχρονη ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.

Πηγη: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Η οικονομική κρίση αλλιώς

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη

Η ολοκλήρωση του δεύτερου πακέτου στήριξης της Ελλάδας (υπογραφή δανειακής σύμβασης, απομείωση χρέους κ.λπ.) μπορεί δυνητικά να σηματοδοτήσει το τέλος ενός κύκλου στην ελληνική πολιτική και οικονομική πραγματικότητα και το άνοιγμα μιας νέας και (ελπίζεται) διαφορετικής περιόδου. Και τούτο όχι απλώς και μόνο λόγω της προοπτικής που διαφαίνεται η Ελλάδα να μπει στη διαδικασία η οποία θα την οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Αλλά κυρίως λόγω της εκδήλωσης των «ευεργετικών συνεπειών» της κρίσης. Γιατί η κρίση, πέρα από τις οδυνηρές συνέπειες που έχει για το κοινωνικό σύνολο, έχει και τις ιδιαίτερα ευεργετικές συνέπειες: οδηγεί εξαναγκαστικά στον εκσυγχρονισμό και τη μεταρρύθμιση του ελληνικού κρατικού μορφώματος και πολιτικού συστήματος. Πρόκειται για μια διαδικασία βίαιου και εξαναγκαστικού εξευρωπαϊσμού, αφού η διαδικασία του εκούσιου εξευρωπαϊσμού δυστυχώς απέτυχε. Και ο εξευρωπαϊσμός αποτελεί τη συνέπεια της απόφασης της χώρας να παραμείνει και να καταστεί κανονικό μέλος της ευρωζώνης - μέλος που θα λειτουργεί σύμφωνα (λίγο - πολύ) με τους κανόνες του συστήματος, όπως λειτουργούν όλες οι άλλες χώρες-μέλη. Αποτελεί όμως και προϋπόθεση για την παραμονή στη νομισματική ένωση. Γιατί χωρίς τον εξευρωπαϊσμό και τη μεταρρύθμιση, η παραμονή θα είχε καταστεί αδύνατη και η έξοδος αναπόφευκτη. Ο εξευρωπαϊσμός συνιστά το κεντρικό στοιχείο του νέου «συμβολαίου» που η Ελλάδα συνήψε με τους εταίρους της μέσω της υπογραφής της δανειακής σύμβασης. Με άλλα λόγια, η δανειακή σύμβαση δεν προσφέρει μόνο τους χρηματικούς πόρους για την κάλυψη των ελλειμμάτων και την εξυπηρέτηση του χρέους, «προσφέρει» επίσης τον εκσυγχρονισμό/εξευρωπαϊσμό του ελληνικού μορφώματος έστω με βίαιο και εξαναγκαστικό τρόπο. Και αυτό ακριβώς συνιστά την κύρια ευεργετική συνέπεια της κρίσης.

Ο εκσυγχρονισμός έχει μια κεντρική παράμετρο για το κράτος, πολιτικό σύστημα και πολιτική τάξη της χώρας: θα πρέπει να λειτουργεί χωρίς να παράγει και να στηρίζεται στα ελλείμματα του προϋπολογισμού. Μέχρι σήμερα το μεταπολιτευτικό μας πολιτικό σύστημα, η μεταπολιτευτική δημοκρατία δηλαδή, στηρίχτηκε εν πολλοίς στα ελλείμματα του προϋπολογισμού. Από την άποψη αυτή είχαμε μια ιδιόμορφη «ελλειμματική δημοκρατία». Και τα ελλείμματα αυτά είχαν σαφώς πολιτικό περιεχόμενο και στόχους: χρησιμοποιήθηκαν για να χρηματοδοτήσουν το πελατειακό σύστημα της διαφθοράς ή, για να το πούμε διαφορετικά, για να «δωροδοκήσουν» το εκλογικό σύστημα, τους πολίτες, να ανταλλάξουν ψήφους με θέσεις στον κρατικό, δημόσιο τομέα, με όλες τις συνέπειες που σήμερα πλέον γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά. Δεν υπήρξαν δηλαδή ελλείμματα κεϊνσιανής λογικής που χρησιμοποιήθηκαν για αναπτυξιακούς λόγους και επιδιώξεις. Η πολιτική τάξη και τελικά το δημοκρατικό σύστημα καλείται να αποδείξει ότι μπορεί από εδώ και πέρα να λειτουργεί εύρυθμα και αποτελεσματικά χωρίς τα ελλείμματα της διαφθοράς. Η πρόκληση είναι τεράστια αλλά και καθοριστική για το μέλλον της χώρας: δημοκρατία χωρίς ελλείμματα. Αν και βεβαίως θα πρέπει να επισημανθεί ότι τα κεϊνσιανού τύπου ελλείμματα μπορεί να είναι ευεργετικά για μια οικονομία που λειτουργεί με σύγχρονους κανόνες και λογική. Αλλά, ως γνωστόν, η νέα Συνθήκη και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο απαγορεύουν και τα ελλείμματα αυτού του τύπου αφού επιβάλλουν σε όλες τις χώρες-μέλη της ευρωζώνης να θεσπίσουν με συνταγματική διάταξη τον λεγόμενο «χρυσό κανόνα» για ισοσκελισμένο ή πλεονασματικό προϋπολογισμό.

Τώρα, το εάν η εκρίζωση της διαφθοράς στον δημόσιο, θεσμικό τομέα θα οδηγήσει και στην εκρίζωσή της σε επίπεδο ιδιωτών είναι ένα ζητούμενο (θα πάψουν π.χ. οι γιατροί να απαιτούν το φακελάκι για τις υπηρεσίες που οφείλουν να προσφέρουν;). Αλλά, είτε έτσι είτε αλλιώς, το τέλος της «ελλειμματικής δημοκρατίας» είναι ο καθοριστικός παράγοντας για το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Το τέλος όμως της «ελλειμματικής δημοκρατίας» θα πρέπει να σημάνει και το τέλος της «επιδοματικής δημοκρατίας». Δεν αναφέρομαι καθόλου στα επιδόματα κοινωνικού περιεχομένου και χαρακτήρα. Κάθε άλλο. Αναφέρομαι στα επιδόματα της «οικονομικής και κοινωνικής αδράνειας», όπως π.χ. αυτά που συνδέονται με την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ). Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια έχει καταστραφεί σε ολοκληρωτικό σχεδόν βαθμό η αγροτική παραγωγή. Και γι' αυτό τεράστια ευθύνη φέρει η ΚΑΠ αλλά όχι με την έννοια που το εννοεί το ΚΚΕ. Αλλά μέσω των άφθονων εισοδηματικών ενισχύσεων και επιδοτήσεων, μέσω του δωρεάν χρήματος δηλαδή που οδήγησε τους περισσότερους αγρότες να εγκαταλείψουν οποιαδήποτε αγροτική δραστηριότητα. Στο σημείο αυτό η ευθύνη (και) της ΕΕ είναι τεράστια, πέρα απ' αυτή του ελληνικού κράτους και της πολιτικής τάξης η οποία δεν θέλησε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα (μεταξύ άλλων με τη φορολόγηση των παχυλών επιδοτήσεων). Αλλά αυτό το πρότυπο έφθασε στο τέλος του, όπως έφθασε και το τέλος «της ελλειμματικής και επιδοματικής δημοκρατίας». Ενα νέο πολιτικό κεφάλαιο ανοίγει...

O Π. Κ. Ιωακειμίδης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του ΔΣ του ΕΛΙΑΜΕΠ

Πηγη:Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Χρησμοί

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΠΩΣ να περάσει κανείς την προτελευταία μέρα ενός χρόνου; Είναι 30 Δεκεμβρίου 2011 και ο Ματιέ Πιγκάς βρίσκεται στην Αθήνα. Ο ψηλόλιγνος τραπεζίτης της Λαζάρ έχει έρθει να δει τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Η Λαζάρ συμβουλεύει από το 2010 την ελληνική κυβέρνηση στη μεγάλη μάχη του χρέους. Αλλά είναι Παρασκευή και, ενόψει Πρωτοχρονιάς, ο Βενιζέλος είναι κάπως πιο χαλαρός. Εντυπωσιάζει τον επισκέπτη, λέγοντάς για το υπόγειο τούνελ ανάμεσα στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» και τη Βουλή. Η αναφορά φέρνει, βέβαια, μνήμες Δεκεμβριανών και αυτό κάτι λέει.

ΤΙ γίνεται μετά; Ο Πιγκάς κινείται συνήθως στον άξονα Παρισιού - Νέας Υόρκης, όπου βρίσκονται τα κεντρικά της Λαζάρ. Αλλά έχει λίγο ελεύθερο χρόνο, καθώς πλησιάζει το τελευταίο Σαββατοκύριακο του 2011. Συνεπαρμένος με την Ελλάδα από μαθητής - όταν η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών είναι γι' αυτόν μια έκρηξη φωτός - παίρνει ένα αυτοκίνητο και φεύγει για τους Δελφούς. Μόνο που όταν φθάνει στον αρχαιολογικό χώρο είναι κλειστός λόγω απεργίας των φυλάκων. Οι αστυνομικοί που είναι παρόντες του εξηγούν ευγενικά ότι, αν συνεχίσει στον δρόμο, και ανέβει πιο πάνω μπορεί τουλάχιστον να δει από ψηλά το στάδιο. Ο Πιγκάς ακολουθεί τις οδηγίες και έτσι έχει ακόμη στο Blackberry τις φωτογραφίες από εκείνη την ημέρα στους Δελφούς, μαζί με ένα μακρινό πλάνο της Ιτέας με τη θάλασσα να ασημίζει.

ΔΥΟ μήνες αργότερα το PSI έχει ολοκληρωθεί και ο Πιγκάς είναι ένας από τους συντελεστές του. Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι η μεγαλύτερη στην Ιστορία. Παρ' όλα αυτά, στο Παρίσι ο καιρός είναι πιο καλός από ό,τι στην Αθήνα. Στα γραφεία της Λαζάρ στο μπουλβάρ Οσμάν, ο Πιγκάς ρωτάει για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ισως γιατί είναι ένας «banquier social», ένας τραπεζίτης με κοινωνική συνείδηση όπως θα μπορούσε να είναι η ελληνική μετάφραση. Απόφοιτος της ENA, της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης από την οποία βγαίνει η γαλλική ελίτ, ο Πιγκάς εργάζεται μετά στο υπουργείο Οικονομικών, την εποχή που είναι ακόμη διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ. Διευθυντής γραφείου του Ντομινίκ Στρος-Καν, θα περάσει στον ιδιωτικό τομέα μετά το 2002 όταν οι Σοσιαλιστές χάνουν τις εκλογές και θα βρεθεί στη Λαζάρ.

ΟΙ απόψεις του Πιγκάς είναι στακάτες. Η διάσωση της Ελλάδας είναι υπαρξιακό θέμα για την ευρωζώνη. Η κρίση δεν θα τελειώσει χωρίς ευρωομόλογα και απευθείας οικονομική βοήθεια από τις χώρες του Βορρά, που έχουν πλεονάσματα, προς τις χώρες του Νότου. Το οικονομικό μοντέλο της Γερμανίας που ταυτίζει την ανταγωνιστικότητα με τους χαμηλούς μισθούς και τις εξαγωγές, δεν ταιριάζει σε χώρες χωρίς αντίστοιχες βιομηχανικές υποδομές όπως η Ελλάδα ή η Ισπανία. Η αλληλεγγύη και η ομοσπονδοποίηση είναι μονόδρομος για την Ευρώπη, αλλά ακόμη και οι ΗΠΑ χρειάστηκαν εκατόν πενήντα χρόνια ώσπου να επέλθει πλήρης ενοποίηση των Πολιτειών τους. Ειδικά για την Ελλάδα, οι πολιτικές λιτότητας δημιουργούν φαύλο κύκλο ύφεσης.

ΟΛΑ αυτά δεν παραξενεύουν, αν συνυπολογίσει κανείς ότι ο πολίτης Πιγκάς ανήκει στο τρίο που αγόρασε προ διετίας την εφημερίδα «Le Μonde», η οποία επανήλθε φέτος στην κερδοφορία. Ή ότι είναι ένας τραπεζίτης που αγαπά τη ροκ και ονειρευόταν μια μεγάλη διεθνή συναυλία υποστήριξης της Ελλάδας. Το παρήγορο είναι ότι υπάρχουν φωνές στην Ευρώπη που υποστηρίζουν μια άλλη πολιτική και δεν συμμερίζονται τους χρησμούς του Βερολίνου για την ευρωζώνη, αλλά και για το μέλλον της Ελλάδας.

Πηγη:Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Σύστημα Αλέφαντος

Του Μιχάλη Πολυδώρου

Δεν ξέρω αν η επανάσταση του 1821 κηρύχθηκε στις 25 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, ο οποίος βρισκόταν ταυτόχρονα στην Πάτρα στο πρώτο πετυχημένο πείραμα τηλεμεταφοράς στα παγκόσμια χρονικά. Εκείνο για οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι η νέα Επανάσταση για την αποτίναξη του ζυγού κηρύχθηκε στην Καλαμάτα από τον Αντώνη Σαμαρά.

Επειδή όμως μετά τις πιρουέτες και την υπερψήφιση του Μνημονίου ο ζυγός δεν μπορεί να είναι ξένος βρέθηκε ένας «εγχώριος» ζυγός. Η Μαρία Ρεπούση. Όπως είπε ο αρχηγός της ΝΔ και υποψήφιος πρωθυπουργός η «Δημοκρατία μας δεν σηκώνει διαστρεβλώσεις στα βιβλία Ιστορίας, όπου η Γενοκτονία σε βάρος ελληνικών πληθυσμών μετατρέπεται σε… τουριστικό ατύχημα «συνωστισμού» στην προκυμαία της Σμύρνης». Ούτε βέβαια η Νέα Δημοκρατία μπορεί να σηκώσει «ατυχήματα συνωστισμού» στoν λεγόμενο πατριωτικό χώρο, μετά την κίνηση Καμμένου αλλά και την εθνικιστική αφύπνιση του Γιώργου Καρατζαφέρη, ο οποίος σε λίγο θα προτείνει να βάλουμε περιλαίμιο στους λαθρομετανάστες.

Το κόλπο είναι παλιό δοκιμασμένο, το ίδιο έκανε και ο Αλέφαντος για να φανατίσει τους ποδοσφαιριστές του. Πρέπει να κατασκευάσεις έναν εχθρό για να ορίσεις την ταυτότητά σου. Και ως γνωστό ο Έλληνας όταν κοιτάει τον καθρέπτη δεν βλέπει τον Καραγκιόζη, αλλά τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Κολοκοτρώνη και τον Αθανάσιο Διάκο.

Το ζήτημα δεν είναι όμως τι έγραψε ή τι δεν έγραψε η Ρεπούση, διότι είναι και πολλά που δεν έγραψε. (Θα είχε ενδεχομένως ενδιαφέρον να διαβάσουμε σε ένα σχολικό βιβλίο τι ρόλο έπαιξε η ιεραρχία και διάφοροι αγιορείτες «κοκαλοπωλητές» όπως τους χαρακτηρίζει ο Ανώνυμος στη Νομαρχία. Αυτό όμως είναι μια «άλλη ιστορια»). Το πιο ανησυχητικό και απειλητικό είναι ότι ένας πολιτικός ακυρώνει τους θεσμούς και αποφασίζει αυτός πως θα γράφεται η Ιστορία και ενδεχομένως η Βιολογια, τα Μαθηματικά, η Χημεία ( δεν ξερω μέχρι που φθάνουν οι γνώσεις του αρχηγού της ΝΔ). Η Δημοκρατία δεν απειλείται από καμία Ρεπούση, αλλά από πολιτικούς που δεν σέβονται τους θεσμούς.

Μπροστά στην εξουσία, έπειτα από μία μακρά περίοδο πολιτικής περιθωριοποίησης, ο Αντώνης Σαμαράς βλέπει να πλησιάζει η δική του πολιτική άνοιξη. Υπάρχει όμως κίνδυνος να έχει την τύχη μιας άλλης Πολιτικής Ανοιξης. Και τότε θα δικαιωθεί αυτός που έγραψε ότι «το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει η ιστορία.» Ο Hegel το έγραψε, όχι η Ρεπούση!
Πηγή: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Πες κάτι ακραίο, πουλάει

Του Γιώργου Καρελιά

Ακόμη και στις καλές εποχές οι προκλήσεις έχουν πέραση. Δεν διαμορφώνουν, βέβαια, την βασική πολιτική και κοινωνική κατεύθυνση, αλλά ακούγονται. Πόσω μάλλον σε ακραίες καταστάσεις, όπως η σημερινή.

Οι πολιτικοί πρέπει να πουν μια προκλητική ατάκα, για να παίξουν στα δελτία ειδήσεων. Οι δημοσιογράφοι στις εκπομπές τους πρέπει να πουν κάτι «τραβηκτικό» (σαν το περίφημο «να πάει ένας στη φυλακή»), για να κάνουν νούμερα (λίγοι ενδιαφέρονται αν οι ίδιοι γίνονται νούμερα, γιατί άλλα έλεγαν λίγα χρόνια πριν). Αν, μάλιστα, βάλουν στη σάλτσα λίγη «αντίσταση στους νεοναζί κατακτητές», τότε τα μηχανάκια των μετρήσεων απογειώνονται.

Κάπως έτσι ο Καρατζαφέρης  προτείνει να κλείσουμε τους ξένους σε στρατόπεδα και να επιτρέπεται η οπλοφορία, για να αμυνόμαστε στις επιθέσεις των κακοποιών. Τι να κάνει ο επιρρεπής στις κωλοτούμπες αρχηγός, όταν βλέπει τον άλλον, νεόκοπο, αρχηγό Καμένο να τον ξεπερνάει, καταγγέλλοντας ότι η Μέρκελ διορίζει… στρατιωτικό διοικητή που θα ελέγχει την Ελλάδα; Ποιος θα έδινε σημασία στον κάθε Καμένο, αν δεν κατέφευγε σε τέτοιες τερατολογίες;

Κάπως έτσι ακόμη και άνθρωποι από την Αριστερά υποκύπτουν στη γοητεία των ακροτήτων για να ακουστούν. Ποιος θυμάται πλέον την περίφημη «πρόβλεψη» του Αλαβάνου ότι η πλατεία Συντάγματος θα γινόταν …πλατεία Ταχρίρ;

Πρόσφατα δεν ήταν που και ο Τσίπρας μπουμπούνισε το τερατώδες (για αριστερό) ότι κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες; Το καλό, όπως φαίνεται, είναι ότι μάλλον το μετάνιωσε, αν κρίνουμε από την εκκωφαντική σιωπή  εκ μέρους του στο μπαράζ των επικρίσεων που δέχτηκε.

Ο δημόσιος λόγος πρέπει  να είναι αιχμηρός, αλλά όχι ανεύθυνος. Και αυτό συμβαίνει όταν υποκύπτει στις ακρότητες για να ακουστεί. Παλιότερα εφημερίδες έβαζαν πτώματα στην πρώτη σελίδα τους. Για να πουλήσουν. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έγιναν πιο υπεύθυνες. Τηλεοπτικοί αστέρες, που  μεγαλούργησαν μέσα στο μεταπολιτευτικό σύστημα, συναγελαζόμενοι με τους πολιτικούς, σήμερα κραυγάζουν «προδότες» και θέλουν «κρεμάλες».

Ο Καμένος εκστομίζει μια «πατριωτική» κορώνα την ημέρα και κυνηγάει τα like του facebook, νομίζοντας ότι έτσι γίνεσαι αρχηγός. Ο Καρατζαφέρης θέλει ένα όπλο σε κάθε σπίτι, για να πυροβολούμε τους κακοποιούς, αν ποτέ τους βρούμε μπροστά μας. Kαι με κατάπληξη διάβασα εδώ στο Protagon ότι συμφωνεί και ο Τάκης Μίχας. Όμως, η Άγρια Δύση του19ου  αιώνα είναι καλή μόνο για τον κινηματογράφο, όχι για την καθημερινή ζωή στον 21ο αιώνα.

Ας το ξανασκεφτούμε. Τα άκρα και  οι ακρότητες ασκούν μια κάποια γοητεία. Προσωρινά μπορεί να φέρουν ψήφους ή θεαματικότητα και αναγνωσιμότητα. Αυτό θέλουμε; Κάποιοι το επιδιώκουν. Πρέπει να τους ακολουθήσουμε; Θα ήταν πολύ εύκολο.

Εγώ λέω όχι. Ο δημόσιος διάλογος απαιτεί περισσότερη περίσκεψη και υπευθυνότητα.

Πηγη: www.protagon.gr

Δεν συμμετέχουμε στην συνδιάσκεψη - Δεν ψηφίζουμε για πρόεδρο

Η ολοσχερής απουσία συστηματικού απολογισμού και έμπρακτης αυτοκριτικής του ΠΑΣΟΚ για τις επιζήμιες και καταστροφικές κυβερνητικές επιλογές της τελευταίας διετίας,   πιστοποιούν την άρνησή του να αποδεχθεί  τις αδυναμίες και τα λάθη που οδήγησαν τη χώρα και το λαό στην σημερινή τραγική κατάσταση

Η ευθύνη βαρύνει κυρίως τον κ. Παπανδρέου. Βαρύνει, όμως, και όλους όσοι από προσωπικές σκοπιμότητες, ιδιοτέλειες ή ματαιοδοξίες, σιώπησαν, ανέχθηκαν και στήριξαν την «άκρα του τάφου σιωπή».

Έγκαιρα επισημάναμε ότι το ΠΑΣΟΚ μετεβλήθη σε άδειο σακί. Πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά.

Ο ελάχιστος χρόνος που  υπήρχε για την πολιτική ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ σπαταλήθηκε σε ανούσιες, φαιδρές και ακραίας γελοιότητας δικαιολογίες, με προφανή σκοπό να διασωθούν κενές περιεχομένου προσωπικές πολιτικές σκοπιμότητες.

Συνιστά τραγικό πολιτικό γεγονός και μέγιστη ιστορική ατυχία, η επιβίωση της χώρας να εξαρτάται από τις κυβιστήσεις και την απεμπόληση ευθυνών των ηγεσιών του πολιτικού κόσμου.

Το ΠΑΣΟΚ καλείται, την ύστατη στιγμή, να επιλέξει την ηγεσία του. Πρόκειται για κορυφαία πολιτική πράξη με απουσία πολιτικού περιεχομένου. Οι δελφίνοι αρκετοί, οι ιδέες και οι προτάσεις σπανίζουν και ο αναγκαίος συνθετικός διάλογος στο περιθώριο και εξαφανισμένος. Τα μέλη του ΠΑΣΟΚ θα κληθούν να επιλέξουν ηγεσία χωρίς να συζητήσουν, να σχολιάσουν, να αντιπαρατεθούν, να συγκρίνουν, να απορρίψουν, να δεχθούν, να συνθέσουν ένα σχέδιο αναγέννησης της παράταξης που θα συμβάλει στην έξοδο από την καθολική κρίση που μαστίζει την πατρίδα.

Το μέγα ερώτημα της ανομολόγητης μετάλλαξής του ΠΑΣΟΚ, από σύγχρονο κόμμα, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό , σε ουρά και άθυρμα κυνικών και ατελέσφορων νεοφιλελεύθερων επιλογών, μένει μετέωρο και αναπάντητο.

Δεν θα συμμετάσχουμε στη διαδικασία επιλογής του νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ούτε βέβαια στη συνδιάσκεψη.

H επιλογή μας αυτή συνοδεύεται από οδύνη και λύπη, αλλά την ενδυναμώνει η ισχυρή βούληση να εργασθούμε για την υγιή ανασύνθεση της παράταξης, για μια ΝΕΑ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ.

Δεν επιθυμούμε τον συγχρωτισμό με όψιμους πολιτικούς μεταμορφιστές, χθεσινούς οσφυοκάμπτες και σημερινούς αδέκαστους ελεύθερους σκοπευτές. Ούτε με αδιάβαστους, με ολίγον μελετηρούς και με τους στυλοβάτες της πλέον αυταρχικής και πολιτικά νεκρής περιόδου που γνώρισε το ΠΑΣΟΚ,  κατηγορίες που ενδημούν στα ηγετικά κλιμάκια του κινήματος.

Άλλωστε το εγχείρημα γρήγορα θα κριθεί ατελέσφορο και αλυσιτελές. Η αποτυχία του πιθανόν να συμπαρασύρει άξια και ικανά πρόσωπα που αποδέχονται να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη παρά τα σκληρά διδάγματα που υπέστησαν.

Η δημοκρατική παράταξη υπάρχει. Την  αποδέχονται χιλιάδες πολιτών που επιλέγουν σήμερα να εκφρασθούν και από άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, υπερβαίνοντας τα διλήμματα που επιχειρούν να θέσουν οι επίσημοι εκφραστές των δανειστών.

Είμαστε βέβαιοι ότι στο άμεσο μέλλον θα συναντηθούμε με όσους συνεχίζουν να αγωνιούν και να προβληματίζονται. Οι σχολάζουσες δυνάμεις της πατρίδας, διαθέτουν ικανό και επαρκές μέρισμα και στο ΠΑΣΟΚ. Τώρα ανοίγει ένας νέος διάλογος. Για την Ευρώπη που ανήκουμε, θέλουμε και επιδιώκουμε. Για την σύγχρονη, ανταγωνιστική, ασφαλή και κοινωνικά δίκαιη Ελλάδα. Για την Ελλάδα των Νέων Ανθρώπων

Η νέα εποχή θα αναδείξει νέες συλλογικότητες, θα απαιτήσει νέες δράσεις, θα επιβάλει νέα πολιτικά σχήματα, νέες πολιτικές διαδρομές, νέες συμφωνίες.

ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙ

Δασκαλάκης Δήμος
Θωμάς Γιώργος
Καραγιαννάκης Κώστας
Κόκκας Βασίλης
Κρητικός Μανώλης
Μαλέσιος Βαγγέλης
Μανίκας Στέφανος
Νικολάου Γιάννης
Παπαδέλλης Φραγκλίνος
Σκαρτσολιάς Τάκης
Σταυρακάκης Μηνάς