Monday, June 25, 2012

Μεταρρυθμίσεις και ιδεολογικές συγκλίσεις

Ο συντηρητικός χρειάζεται βεβαιότητες, 

ο μεταρρυθμιστής ιδανικά. 

Leonard Hobhouse


Του Δημήτρη Σκάλκου 

Ένα σημαντικό τμήμα των Ελλήνων πολιτών και του πολιτικού προσωπικού ομνύει στην αναγκαιότητα της προώθησης μιας σειράς μεταρρυθμίσεων. Δεν αρκεί, όμως, να συμφωνήσουμε για το περιεχόμενο των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Σε περιβάλλον οξυμένων πολιτικών ανταγωνισμών, ενδεχόμενων αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων και ραγδαίων μεταβολών στο πολιτικό και κομματικό περιβάλλον, είναι εξίσου σημαντικό να συζητήσουμε το ζήτημα της πολιτικής εκπροσώπησης. Με άλλα λόγια, οι ιδέες πρέπει να αποκτήσουν και όνομα. Ποιοι είναι οι κατάλληλοι φορείς για να εκφράσουν και να προωθήσουν αποτελεσματικά τα μεταρρυθμιστικά αιτήματα; Και κυρίως ποια πρέπει είναι τα χαρακτηριστικά των αναγκαίων πολιτικών συγκλίσεων που θα σχηματοποιήσουν το μεταρρυθμιστικό χώρο; Σε αυτό, περιορίζομαι σε ορισμένες βασικές παρατηρήσεις:
Πρώτον, οι συγκλίσεις που θα προκύψουν δεν μπορεί να είναι ευκαιριακές, αλλά αντίθετα πρέπει να εδράζονται σε προγραμματικές συμφωνίες και επαρκώς επεξεργασμένες προτάσεις, σε «δέσμες ιδεών» με εσωτερική συνοχή. Διαφορετικά, είναι εξαιρετικά εύθραυστες, επιτείνουν τη σύγχυση και γίνονται αντιληπτές ως έκφραση πολιτικού καιροσκοπισμού. Οι ιδέες δεν μπορεί να είναι «σημαίες ευκαιρίας». Η συνέπεια των πολιτικών επιλογών αποτελεί το αμόνι πάνω στο οποίο σφυρηλατούνται οι αναγκαίες σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στους πολίτες και τους πολιτικούς.
Δεύτερον, το ζήτημα της πολιτικής ηγεσίας είναι καθοριστικής σημασίας. Αναμφίβολα το πολιτικό προσωπικό της χώρας κούρασε και κουράστηκε. Δυστυχώς, όμως, το πολιτικό μας σύστημα δεν διαθέτει τις απαιτούμενες εφεδρείες για την αντικατάστασή τους. Και βέβαια, τετριμμένο πλην όμως αληθές, στην πολιτική δεν υπάρχει παρθενογένεση, αν και ορισμένοι επιχειρούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Απέναντι στην επικρατούσα ισοπέδωση του λαϊκισμού, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και η διαδρομή του καθενός αποτελεί ένα χρήσιμο μέτρο σύγκρισης για όλους μας. Οι πολιτικοί πρέπει να υπηρετούν ιδέες και πολιτικές, και όχι το αντίστροφο. Πρέπει να είμαστε εξαιρετικά επιφυλακτικοί απέναντι στους διάφορους αυτόκλητους σωτήρες, στους σημερινούς «αλεξιπτωτιστές» της πολιτικής μας ζωής και χθεσινούς απόντες, οι οποίοι διέκριναν «παράθυρο ευκαιρίας» στη δικαιολογημένη απογοήτευση των πολιτών και σήμερα διεκδικούν μερίδιο στη διακυβέρνηση της χώρας. Ορισμένοι, δε, εξ αυτών, περιφέρουν την έλλειψη ταυτότητας, την άγνοια και την προηγούμενη αποχή τους από τα κοινά, ως παράσημο που αξίζει επιβράβευση.
Τρίτον, ένα μέρος της ιδεολογικής απαξίωσης πηγάζει από την ιδεολογική αλαζονεία και την πνευματική οκνηρία, γνωρίσματα που συχνά πορεύονται μαζί. Η ιδεολογική αλαζονεία θρέφει το δογματισμό εμποδίζοντας χρήσιμες αναζητήσεις και ενδεχόμενες συνθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά ρεύματα σκέψης. Όταν οι ιδέες γίνουν ιδεολογία (δηλαδή κλειστά αυτό-αναφορικά συστήματα σκέψης) και η κριτική σκέψη υποχωρεί, παύουν να αποτελούν χρήσιμα εργαλεία πολιτικής ανάλυσης. Παράλληλα, η πνευματική οκνηρία, δηλαδή η απροθυμία να προσεγγίσουμε προσεκτικά ένα ζήτημα, δημιουργεί πλήθος συγχύσεων και παρερμηνειών. Και δυστυχώς οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, δείγματα ιδεολογικής αλαζονείας και πνευματικής οκνηρίας, δογματισμού και άγνοιας, συναντούμε σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Η επίτευξη συγκλίσεων προϋποθέτει, λοιπόν, πολίτες που δεν εγκλωβίζονται σε παρελθόντα ιστορικά σχήματα και βεβαιότητες και ξεπερνούν τις αδόκιμες αναπαραστάσεις των ιδεολογημάτων της εγχώριας Αριστεράς και Δεξιάς.
Τέταρτον, είναι προφανές ότι οι επιμέρους συγκλίσεις δεν καταργούν και δεν ισοπεδώνουν τις υπαρκτές διαφορές ανάμεσα σε διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους, τα όρια βέβαια των οποίων μετακινούνται στο χώρο και στον χρόνο. Άλλωστε, οι συνθέσεις και οι συγκλίσεις προϋποθέτουν την αναγνώριση διακριτών μερών. Εξίσου προφανές όμως είναι ότι οι συνθήκες επιβάλλουν τη διαμόρφωση ενός ευρύτατου μεταρρυθμιστικού μετώπου, το οποίο θα στηρίξει αποφασιστικά τους θεσμούς της ανοικτής κοινωνίας και οικονομίας για να έχει επόμενη μέρα ο τόπος μας. Αυτός ο μεταρρυθμιστικός χώρος θα μπορούσε να συμπεριλάβει τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία που έχει συμφιλιωθεί με τις αγορές και αντιλαμβάνεται ότι ο νέος ρόλος του κράτους δεν καθορίζει αλλά πολλαπλασιάζει τις επιλογές των πολιτών. Θα μπορούσε να συμπεριλάβει τη φιλελεύθερη κεντροδεξιά που δεν συμβιβάστηκε με το κυρίαρχο ρεύμα αλλά, υπερασπίστηκε την ανοιχτή κοινωνία και οικονομία σε δύσκολους πολιτικούς καιρούς. Θα μπορούσε, ακόμη, να συμπεριλάβει εκείνο το τμήμα της ρεαλιστικής και μεταρρυθμιστικής πολιτικής οικολογίας, το οποίο επιζητά νέες ισορροπίες στο θεσμικό περιβάλλον της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια συζήτηση που πρέπει το επόμενο διάστημα να ανοίξει και να ενταθεί καθώς από τα αποτελέσματά της θα κριθούν οι δυνατότητες ουσιαστικής ανάκαμψης της χώρας.

Πηγή: Propolitix

Η Αριστερά στη Φινλανδία

Ο Άντερο Έρολα, κοινοβουλευτικός γραμματέας του επικεφαλής της Αριστερής Συμμαχίας της Φινλανδίας Πάβο Αρχινμάκι που είναι επίσης υπουργός Πολιτισμού καθώς το κόμμα συμμετέχει στην κυβέρνηση ενότητας της χώρας, παραχώρησε συνέντευξη στην "Αυγή" της Κυριακής.

* Πού βρίσκεται η Αριστερά στη Φινλανδία;

Σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζει σε γείωση την Ελλάδα, ωστόσο πρέπει να ληφθεί υπόψη πως πρόκειται για εντελώς διαφορετικές συγκυρίες. Όμως σαφώς για εμάς η Ελλάδα αποτελεί έμπνευση. Στη Φινλανδία ο αριστερός συνασπισμός συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας που έχει συγκροτηθεί από 6 συνολικά κόμματα, μεταξύ των οποίων οι Συντηρητικοί και οι Πράσινοι, γεγονός που σημαίνει πως έχουμε καταφέρει σε έναν βαθμό να προωθήσουμε τις θέσεις μας στην κυβέρνηση.

Παρά την παρουσία μας σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, έχουμε καταφέρει να διατηρήσουμε το πολιτικό μας προφίλ. Στις εκλογές του 2011 όλα τα κόμματα έχασαν, εκτός από τους "Αληθινούς Φινλανδούς", το ακροδεξιό κόμμα που αύξησε τα ποσοστά του από 5 έδρες στις 39. Απέρριψαν το ενδεχόμενο να κυβερνήσουν ώστε να κάνουν πραγματικότητα τις δεσμεύσεις τους, προτίμησαν να γίνουν αντιπολίτευση, ωστόσο η χώρα δεν μπορούσε να παραμείνει ακυβέρνητη.

Μετά από μήνες διαβουλεύσεων καταλήξαμε σε αυτήν την κυβέρνηση συνεργασίας, που έως ένα βαθμό στόχευε να απομονώσει την ακροδεξιά. Πρέπει να πούμε πως δεν πρόκειται για κυβέρνηση που συγκλίνει ιδεολογικά, αλλά βασίζεται στον πραγματισμό και στην αναγκαιότητα να λυθούν προβλήματα.

* Πώς κρίνετε τη σταθερότητα του ποσοστού της Χρυσής Αυγής; Απειλείται η Ευρώπη από την Ακροδεξιά;

Ολόκληρη η Ευρώπη απειλείται από την Ακροδεξιά. Η Ελλάδα δεν είναι μόνη της σε αυτό. Είδαμε αντίστοιχα φαινόμενα στις γαλλικές εκλογές. Εμείς στη Φινλανδία αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα και δεν είμαστε οι μόνοι, μαζί μας είναι και η Σουηδία, η Δανία, η Αυστρία, η Νορβηγία, το Βέλγιο, η Ιταλία... Η οικονομική κρίση οδηγεί σε φαινόμενα που επιτρέπουν σε κάποιες περιθωριακές πολιτικές δυνάμεις, έτοιμες να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, να κερδίσουν έδαφος κατηγορώντας ανθρώπους διαφορετικού χρώματος ή θρησκείας για τα δεινά που αντιμετωπίζουν. Δεν είναι στόχος τους να λύσουν το πρόβλημα, αλλά να δημιουργήσουν αποδιοπομπαίους τράγους.

Νομίζω, πως αυτή είναι η κατάσταση που ως Αριστερά θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Ο Ζαν Λυκ Μελανσόν είπε πως ο βασικός αντίπαλος της Αριστεράς είναι δυϊκός: από τη μία ο νεοφιλελευθερισμός και από την άλλη η Ακροδεξιά και ο ρατσισμός. Στη Φινλανδία ο επικεφαλής του κόμματός μας έχει πει πως ο ιδεολογικός και ο στρατηγικός αντίπαλός μας στην πολιτική είναι ο ρατσισμός.

 * Κατά πολλούς η Γερμανία υπό την ηγεσία της Άνγκελα Μέρκελ αποτελεί το βασικό εμπόδιο για την αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη. Συμφωνείτε με τον ισχυρισμό;

Πρέπει να λάβουμε υπόψιν πως η Γερμανία δεν είναι η μόνη χώρα που τάσσεται υπέρ της λιτότητας, μπορεί να αποτελεί τον πυρήνα, αλλά υποστηρίζεται και από τη Φινλανδία. Η "ανίερη" αυτή συμμαχία της λιτότητας, που υποστηρίζει πως οι όροι δεν μπορούν να αλλάξουν, απαρτίζεται από πολλές χώρες από την Ολλανδία, τη Φιλανδία, το Λουξεμβούργο. Πρέπει όμως να λαμβάνουμε υπόψη την πολιτική πραγματικότητα. Το εκλογικό αποτέλεσμα θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το μονοπάτι που θα ακολουθηθεί.

Οι χώρες της ανίερης αυτής συμμαχίας δεν είναι προετοιμασμένες να σέβονται τη δημοκρατία, πράγμα που φάνηκε και από το εξώφυλλο των γερμανικών "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς". Πράγματι ένα περιοδικό τόλμησε να παρέμβει από το εξωτερικό στη δημοκρατική διαδικασία με απαράδεκτο τρόπο, όμως δεν αποτελεί τη μόνη παρέμβαση. Η σοβαρότερη παρέμβαση δεν συντελέστηκε από τα ΜΜΕ, αλλά από τους πολιτικούς της Ε.Ε., οι οποίοι έστειλαν σαφές μήνυμα υπέρ Σαμαρά.

Ολόκληρη η συνέντευξη στην Αυγή εδώ

Sunday, June 24, 2012

Κρίση εθνικής ταυτότητας

Του Ανδρέα Πανταζόπουλου

Τα αποτελέσματα και των δύο εκλογικών αναμετρήσεων ανέδειξαν έναν πολιτικό και αξιακό διχασμό της κοινωνίας. Σε συνθήκες φόβου και καθοδικής κοινωνικής κινητικότητας, οι λεγόμενες αντισυστημικές δυνάμεις, παρά τις μεταξύ τους μικρές ή μεγάλες διαφορές, και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, εκπροσωπούν σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα. Παρ' όλα αυτά, έστω και οριακά, την προηγούμενη Κυριακή, αυτή η «αδούλωτη Ελλάδα της Κερατέας» έχασε τη μάχη.

Τι εκπροσωπεί αυτή η Ελλάδα; Εκπροσωπεί την κοινωνική ανευθυνότητα, τον μνησίκακο εγωισμό που ενίοτε τον καλύπτει με την επίκληση της «αξιοπρέπειας», τον καιροσκοπισμό, τις θηριώδεις πελατειακές σχέσεις, τον αλαζονικό εθνικισμό, τη θρησκοληψία, τον εργαλειακό ευρωπαϊσμό. Πρόκειται για την κομφορμιστική Ελλάδα της καθ' ημάς Ανατολής η οποία διαμορφώνει κάθε φορά το πλαίσιο της πολιτικής προσφοράς. Με άλλα λόγια, είναι αυτή η Ελλάδα που ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης λειτουργεί «κινηματικά» και ρυμουλκεί με τον προσήκοντα κυνισμό τα πολιτικά κόμματα να αντιστοιχηθούν στις θελήσεις της. Οποια από αυτά ανταποκριθούν με αξιοπιστία σε αυτό το αίτημα είναι οι εκλεκτοί της αντιπρόσωποι, χθες το ΠαΣοΚ, σήμερα κυρίως, αν και όχι αποκλειστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ.

Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι υπάρχει μια «άλλη Ελλάδα», ισομεγέθης της πρώτης, που της αντιστέκεται. Η άλλη Ελλάδα είναι βέβαια υπαρκτή, αλλά σαφώς μειοψηφική, συνιστά πολιτισμική μειονότητα, είναι ασυντόνιστη, οριακά είναι απολίτικη. Ενώ διαισθάνεται τη μειονοτική μειονεξία της, δεν μπορεί να την πολιτικοποιήσει ώστε να την υπερβεί. Μια βασική αιτία είναι ότι οι εκάστοτε πολιτικοί της εκπρόσωποι δεν μπορούν να μεταφράσουν με αξιοπιστία τις φιλελεύθερες αξίες τους στο ελληνικό ιδίωμα: να «εθνικοποιήσουν» τον φιλελευθερισμό τους ώστε να φιλελευθεροποιήσουν τον ελληνικό εθνικισμό, και ό,τι συναρτάται με αυτόν, τον τυφλό ορθοδοξισμό. Είναι άραγε τυχαίο ότι πολλοί κάνουν λόγο για την αναγκαιότητα το ελληνικό πρόβλημα να καταστεί ευρωπαϊκό, ενώ το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι το ακριβώς αντίθετο, να εξελληνίσουν τον ευρωπαϊσμό, καθιστώντας τον αναπόσπαστο κομμάτι της λεγόμενης «εσωτερικής πολιτικής»;

Γίνεται σαφές ότι πίσω από τον σημερινό εκλογικό διχασμό βρίσκεται ένα μείζον πρόβλημα εθνικής ταυτότητας, το οποίο εργαλειοποιεί την υπαρκτή κοινωνική κρίση. Μια νέα πολιτική ατζέντα, ένα εθνικό πολιτικό σχέδιο για την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση πρέπει να καλύψει το σημερινό στρατηγικό κενό. Ενα σχέδιο άμεσων διαρθρωτικών αλλαγών που θα αλλάζει τους όρους του δημόσιου διαλόγου και θα δημιουργεί νέες κοινωνικές διαιρέσεις, νέες αξιακές συσπειρώσεις. Και κυρίως θα αποσυριζοποιεί τον δημόσιο λόγο, θα μεταφέρει το κέντρο βάρους στα πραγματικά προβλήματα. Γιατί κατά ένα μέρος η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ευρύτερη ιδεολογική ηγεμονία το τελευταίο διάστημα του αριστεροδεξιού εθνικολαϊκισμού, οφείλεται στον ετεροπροσδιορισμό των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Αποσυριζοποίηση σημαίνει ότι το νέο πολιτικό σχέδιο θα διαλύει εμπράκτως τις ψευδαισθήσεις που σκόρπισε ο πολύχρωμος εθνικολαϊκισμός, θέτοντας στην κοινωνία πραγματικά ερωτήματα και προσφέροντας ταυτόχρονα ένα δικαίωμα στην ελπίδα.

Η αποσυριζοποίηση του δημόσιου διάλογου προϋποθέτει την αποσυριζοποίηση ως προς την κατασκευή της πραγματικότητας. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ πάτησε και στο γεγονός ότι στοιχίζοντας την πολιτική του προσφορά στην κοινωνική ζήτηση, περιέγραψε μια πραγματικότητα με τον δικό του τρόπο και πρότεινε «λυτρωτικές» κατευθύνσεις για την υπέρβαση της κρίσης που απέρρεαν από τη δική του περιγραφή μιας ψευδοπραγματικότητας. Γιατί ο «ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι «κόμμα», είναι «πνεύμα», μια νοητική δομή εντός της οποίας συνωθούνται και διασταυρώνονται ο αριστερός μιζεραμπιλιστικός λαϊκισμός με την ελληναράδικη αντιστασιομανία, η νεοκομμουνιστική μετενσάρκωση του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού και η συνάντησή του με τον νεοτριτοκοσμικό αντιευρωπαϊσμό. Η ρηγμάτωση σε αυτή τη νοητική δομή προϋποθέτει μια διαφορετική μυθοπλασία για την ελληνική ταυτότητα, για το «ποιοι είμαστε» και «τι θέλουμε». Χρειάζεται, με άλλα λόγια, ένας εναλλακτικός κινητοποιητικός μύθος που θα διαλύει τις θωπείες της εθνικολαϊκιστικής παραμυθίας, μια ηθικοπολιτική αποσυριζοποίησης των πνευμάτων. Η διάλυση του εθνικολαϊκιστικού μύθου προϋποθέτει την αντικατάστασή του από έναν άλλον: οι χιμαιρικές κατασκευές του εθνικολαϊκισμού πρέπει να αντικατασταθούν από μια ουτοπία του συγκεκριμένου, από σχέδια και πρωτοβουλίες που θα αρθρώνουν τις αξίες της ευθύνης, της επινοητικότητας και της αλληλεγγύης με μια εναλλακτική επανερμηνεία της ίδιας της «ελληνικότητας».

Ο σημερινός διχασμός, παρά την επικέντρωσή του στο πεδίο της οικονομίας, δεν έχει οικονομικές αιτίες, αλλά είναι πρωτίστως πολιτισμικός και εγκαλεί τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις στην επείγουσα πολιτικοποίησή του. Το να κατανοηθεί με αυτόν τον τρόπο το ελληνικό πρόβλημα είναι το πρώτο βήμα σε μια μακρά διαδικασία για την επίλυσή του.

Ο κ. Ανδρέας Πανταζόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΑΠΘ.

Πηγη: ΒΗΜΑ Online

Friday, June 22, 2012

Το σχέδιο πλεύσης της κυβέρνησης Εθνικής Ευθύνης

Η αναθεώρηση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης, το νέο αναπτυξιακό πλάνο της χώρας, οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και στο κράτος, με έμφαση στα θέματα ασφάλειας και παράνομης μετανάστευσης αποτελούν τα βασικότερα σημεία της συμφωνίας.

Α. Ζητήματα για Αναθεώρηση δανειακής σύμβασης: 1. Παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο τουλάχιστον χρόνια. Ο δημοσιονομικός στόχος για το τέλος της περιόδου προσαρμογής κατανέμεται σε περισσότερα οικονομικά έτη, για τη στήριξη της ζήτησης, της ανάπτυξης, της απασχόλησης. Ετσι, ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων ή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, αλλά με την περιστολή της σπατάλης και τη στοχευμένη καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, καθώς και μέσα από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις του κράτους και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
2. Η συλλογική αυτονομία και η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επανέρχεται στο επίπεδο που προσδιορίζουν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, σύμφωνα με το οποίο το ύψος του μισθού στον ιδιωτικό τομέα συμφωνείται μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Αυτό περιλαμβάνει και τη ρύθμιση του κατώτατου μισθού που προβλέπεται στη ρύθμιση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
3. Αποκατάσταση αδικιών (χαμηλοσυνταξιούχοι, πολυτεκνικά επιδόματα κ.λπ.) με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα.
4. Ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων φορολογουμένων για φέτος, ώστε να μην ξεπερνούν το 25% του εισοδήματός τους (τα υπόλοιπα σε δύο ετήσιες δόσεις).
5. Επέκταση του επιδόματος ανεργίας για έναν ακόμα χρόνο (1 + 1) από κοινοτικούς πόρους.
6. Επέκταση του επιδόματος ανεργίας και σε μη μισθωτούς (αυτοαπασχολούμενους, επιτηδευματίες κ.λπ.) που έχασαν τις δουλειές τους, εφόσον πληρούν εισοδηματικά κριτήρια (επίσης από κοινοτικούς πόρους).
7. Σταδιακή αύξηση του αφορολόγητου ορίου στους ευρωπαϊκούς μέσους όρους στα πλαίσια του Εθνικού Φορολογικού Συστήματος με κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης, ιδιαίτερα για τους μισθωτούς (συμπεριλαμβανομένων και των συμβάσεων έργου που υποκρύπτουν συμβάσεις εργασίας) και τους συνταξιούχους.
8. Μείωση των εξής φορολογικών συντελεστών:
ΦΠΑ για την εστίαση στην προηγούμενη κλίμακα.
ΦΠΑ για αγροτικά εφόδια, σπόρους, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ζωοτροφές, σε χαμηλά κλιμάκια.
9. Οχι απολύσεις στο Δημόσιο.
10. Αντικατάσταση του Ειδικού Τέλους Ακινήτων και όλων των φόρων επί της Ακίνητης Περιουσίας με ενιαίο προοδευτικό φόρο.
11. Αγροτική Τράπεζα: Επανακεφαλαιοποίηση και εξυγίανσή της. Διαφύλαξη του χαρτοφυλακίου υποθηκών αγροτικής γης.
Γενική επιδίωξη, όχι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι.

Β. Ζητήματα Αναπτυξιακής Ανασυγκρότησης, Κοινωνικής Προστασίας και πολιτικών που δεν συνδέονται με το Μνημόνιο
1. Διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας με νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο. Επανακαθορισμός των αναπτυξιακών προτεραιοτήτων στους κρίσιμους και συμπληρωματικούς τομείς (αγροτική παραγωγή, τρόφιμα, μεταποίηση, καινοτομία), αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων (ενέργεια, τουρισμός, ορυκτός πλούτος, ναυτιλία). Ενίσχυση της Περιφερειακής διάστασης της ανάπτυξης και δημιουργία τοπικών συμφωνιών (με έμφαση στο τρίπτυχο ελληνικά προϊόντα-τουρισμός-πολιτισμός).
2. Αξιοποίηση κάθε επενδυτικού πόρου και δυνατότητας με την απελευθέρωση των μεγάλων έργων του ΕΣΠΑ, την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, την αποδέσμευση και αξιοποίηση (και όχι εκποίηση) της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου (τίτλοι, χρήσεις γης, συντελεστές δόμησης, μορφές χρηματοοικονομικής εκμετάλλευσης). Ο χωροταξικός σχεδιασμός θα εναρμονίζει τις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες. Παράλληλα διεκδίκηση συμπληρωματικών αναπτυξιακών πόρων σε εφαρμογή των διακηρύξεων του Συμβουλίου Κορυφής της Ε.Ε. Σύνδεση στρατηγικών παρεμβάσεων με τη δημιουργία σταθερών θέσεων εργασίας με υψηλό εισοδηματικό πολλαπλασιαστή.
3. Διεκδίκηση του μέγιστου δυνατού προϋπολογισμού για τη νέα ΚΑΠ και δίκαιη κατανομή πόρων προσανατολισμένη στην αγροτική παραγωγή με προτεραιότητα την κτηνοτροφία και τα τρόφιμα.
Πρώτος στόχος η μετατροπή του αρνητικού ισοζυγίου εισαγωγών-εξαγωγών στον αγροτικό τομέα σε θετικό.
Αξιοποίηση του ρεύματος επιστροφής στην ύπαιθρο με παροχή κινήτρων, με παραχώρηση γης σε νέους αγρότες αλλά και ενεργούς αγρότες και συνεταιρισμούς.
Δημιουργία νέων χρηματοδοτικών και εγγυοδοτικών μέσων.
Ιδρυση Ταμείου Ενίσχυσης Αγροτών και αγροτικών επιχειρήσεων.
Παρεμβάσεις στο κύκλωμα εμπορίας και διακίνησης προϊόντων, με στόχο την προστασία του παραγωγού και του καταναλωτή.
Λειτουργία Δημοπρατηρίων, συμβατικών και ηλεκτρονικών κατά αυτοδιοικητική περιφέρεια.
Ενίσχυση της συμβολαιακής γεωργίας.
Θέσπιση του «αγροτικού πετρελαίου» με τη δημιουργία κάρτας αγρότη.
Εκσυγχρονισμός και εξυγίανση των συνεταιρισμών.
4. Στήριξη της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας με νέα χρηματοδοτικά εργαλεία σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
Ενεργοποίηση των Κοινοτικών Προγραμμάτων.
Ενίσχυση της ρευστότητας στην αγορά μετά από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με διάφορους πρόσφορους τρόπους: Ενίσχυση της μικρομεσαίας επιχείρησης μέσω του Ενιαίου Ταμείου Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, του «εργαλείου ρευστότητας», της αποκλιμάκωσης επιτοκίων χορηγήσεων κ.λπ.
Αναμόρφωση των κανόνων του «Τειρεσία», προκειμένου να διευκολυνθεί η χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης. Επίσπευση αποπληρωμής ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου προς τον επιχειρηματικό κόσμο. Εφαρμογή της αρχής συμψηφισμού οφειλών από και προς το Δημόσιο. Αναστολή κάθε προστίμου και διακανονισμός, όταν υπάρχει χρέος του Δημοσίου.
5. Αποκατάσταση του χαρτοφυλακίου των ασφαλιστικών ταμείων με ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου και πόρους δημόσιας περιουσίας. Εφαρμογή της χρηματοοικονομικής πρότασης που έχει γίνει δεκτή και από τους ομολογιούχους-φυσικά πρόσωπα και από το Λογιστήριο του κράτους.
6. Αμεση προτεραιότητα έχουν και πρόσθετα μέτρα κοινωνικής προστασίας για πολίτες και νοικοκυριά.

Για όλους καθολική υγειονομική προστασία χωρίς προϋποθέσεις (ένσημα, χρόνος ασφάλισης).
Για τους ανέργους, ιδιαίτερα τους νέους, αξιοποίηση ειδικών προγραμμάτων κοινωνικής εργασίας (αυτεπιστασία Δήμων, προγράμματα κατάρτισης, θεσμοί κοινωνικής μέριμνας).
Για τους δανειολήπτες εφαρμογή της ρύθμισης ότι: «η δόση δεν ξεπερνά το 30% του μηνιαίου εισοδήματος», με την εξαίρεση των υψηλών εισοδημάτων. Επέκταση της ρύθμισης σε ατομικές μικρές επιχειρήσεις.
Για τα νοικοκυριά, καταπολέμηση της ακρίβειας με κάθε πρόσφορο μέτρο: σπάσιμο των καρτέλ, έλεγχος ενδο-ομιλικών συναλλαγών κ.λπ.
Για τα ΑΜΕΑ ενίσχυση επιδομάτων από κοινοτικούς πόρους. Ενοποίηση και εξορθολογισμός επιδομάτων - ουσιαστικός έλεγχος.

Γ. Αμεσες οικονομικές προτεραιότητες
1. Νέο Φορολογικό Σύστημα:
Με ευρεία συναίνεση και σταθερότητα για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Με θέσπιση περιουσιολογίου και «πόθεν έσχες».
Με δίκαιη και αναλογική κατανομή των φόρων.
Με διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ταυτόχρονα με τη σταδιακή μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, πάταξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας.
Με μείωση των έμμεσων φόρων, συντελεστών ΦΠΑ κ.λπ.
Με οριστική κατάργηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων και αντικατάστασή τους από απλούς κανόνες απεικόνισης συναλλαγών.
2. Αποκρατικοποιήσεις:
Διαδικασία αποκρατικοποιήσεων - εγγυήσεις διαφάνειας.
Σύνδεση με την ανάπτυξη και όχι μόνο με εισπρακτικούς στόχους.
Δημιουργία θεσμικού πλαισίου για τις ρυθμιστικές αρχές. Διατήρηση της κυριότητας του κράτους στα δίκτυα και αξιοποίηση του θεσμού των συμβάσεων παραχώρησης για βασικές υποδομές.
Επίσπευση με άμεσες ενέργειες, κυρίως των περιπτώσεων όπου η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα συνδέεται με επενδύσεις σε υποδομές και θέσεις εργασίας. Π.χ. λειτουργικό έργο ΟΣΕ.
3. Κατάργηση - συγχώνευση δημοσίων οργανισμών και φορέων: Στόχος να μη γίνουν απολύσεις μόνιμου προσωπικού, αλλά σοβαρές οικονομίες από μη μισθολογικό λειτουργικό κόστος και μείωση γραφειοκρατίας.
4. Δημόσια Υγεία: Επείγοντα μέτρα για αποκατάσταση ομαλού εφοδιασμού νοσοκομείων και ασθενών σε φάρμακα, αποκατάσταση λειτουργίας ΕΟΠΥΥ. Ενεργοποίηση του θεσμικού πλαισίου. Συνέχιση μείωσης της φαρμακευτικής και νοσοκομειακής δαπάνης.
5. Αμεσα μέτρα καταπολέμησης σπατάλης και διαφθοράς (εθνικό σύστημα ηλεκτρονικών προμηθειών και διαχείρισης υλικού).

Δ1. Συμφωνία για αλλαγές-εξυγίανση στο πολιτικό σύστημα και αναδιοργάνωση του κράτους-δημόσιας διοίκησης
Η ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος και η αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για την προώθηση ενός προγράμματος αλλαγών στη χώρα. Προτεραιότητες είναι: α) Εξυγίανση του πολιτικού συστήματος
Ψήφιση νόμου για αναδρομικό έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων όσων διετέλεσαν αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί, υφυπουργοί, Γ.Γ. Υπουργείων, ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί, οι οποίοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα από το 1974 μέχρι σήμερα. Ο νόμος να προβλέπει και να εξασφαλίζει διοικητικά την επιβολή ποινών και τη δήμευση περιουσιών για όσους τα περιουσιακά τους στοιχεία δεν δικαιολογούνται από τα νόμιμα εισοδήματά τους.
Αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για ευθύνη υπουργών και υπαγωγή των περιπτώσεων οικονομικών εγκλημάτων υπουργών στις διατάξεις του νόμου για τους καταχραστές του Δημοσίου και της καταπολέμησης του ξεπλύματος μαύρου χρήματος.
Κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας για τα θέματα που δεν έχουν σχέση με την πολιτική δραστηριότητα.
Υποστήριξη του έργου του βουλευτή χωρίς προνόμια και ατέλειες. Κατάργηση της αποζημίωσης για συμμετοχή στις επιτροπές της Βουλής.
Ορισμός πλαφόν στο συνολικό ποσό που λαμβάνουν από συνταξιοδοτικά ταμεία οι βουλευτές. Για τους νεοεισερχόμενους βουλευτές κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης και συνταξιοδότηση μόνον από τον ασφαλιστικό τους φορέα, όπως ο κάθε πολίτης, και εφόσον θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα.
Επανεξέταση όρων και προϋποθέσεων για τη χρηματοδότηση των κομμάτων. Μείωση της επιχορήγησης των πολιτικών κομμάτων. Πλήρης έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων και των βουλευτών από ανεξάρτητο θεσμικό όργανο.
Δραστικός περιορισμός του αριθμού των ειδικών συμβούλων και συνεργατών των υπουργών, Γενικών Γραμματέων και βουλευτών.
Δημιουργία θεσμικού πλαισίου που θα ρυθμίζει τα ζητήματα των ΜΜΕ και τις αδειοδοτήσεις. Δημόσια τηλεόραση ανεξάρτητη, που θα ελέγχεται και θα λογοδοτεί στην Επιτροπή θεσμών και διαφάνειας της Βουλής, η οποία θα διορίζει και τα εκτελεστικά όργανα της διοίκησής της. Διαφανής οικονομική διαχείριση και εξασφάλιση της διάθεσης τυχόν πλεονασμάτων από τις χρήσεις στην παραγωγή ελληνικών προγραμμάτων για την ενίσχυση της οπτικοακουστικής βιομηχανίας.
Μεταρρύθμιση στη Δικαιοσύνη: Βελτιώσεις για ταχύτερη απονομή. Εξωδικαστική επίλυση των διαφορών. Κωδικοποίηση του δικαίου. Απεμπλοκή της εκτελεστικής εξουσίας από την επιλογή ηγεσίας της Δικαιοσύνης και κατοχύρωση του Αυτοδιοίκητου των δικαστηρίων.

Συνολική στρατηγική για χτύπημα γραφειοκρατίας. Συνολική στρατηγική για χτύπημα φοροδιαφυγής.
Συνολική στρατηγική για την Ενέργεια και τη διαχείριση Υδάτινων πόρων (ρυθμιστικό πλαίσιο, ρυθμιστικές αρχές και μακροχρόνιος προγραμματισμός).
β) Ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης
Αναμόρφωση του τρόπου λειτουργίας Κυβέρνησης και υπουργείων: Κεντρικός διυπουργικός συντονισμός των καθημερινών οριζόντιων αποφάσεων. Ενίσχυση της επιτελικότητας, του συντονισμού και του ελέγχου της εφαρμογής δημοσίων πολιτικών.
Ενίσχυση της αυτοτέλειας της δημόσιας διοίκησης από τις πολιτικές αλλαγές: Δραστική μείωση του αριθμού των γενικών διευθύνσεων και ορισμός γενικών διευθυντών με 5ετή θητεία και μισθό ίσο με του Γενικού Γραμματέα.
Περιορισμός της πολυνομίας και εξάλειψη της σύγκρουσης νομοθετημάτων. Πάταξη της διαφθοράς μέσω της ενίσχυσης πρακτικών διαφάνειας και νομοθέτησης νέου αυστηρότερου πειθαρχικού δίκαιου και κυρίως εφαρμογή του στην πράξη.
Αντικειμενικές και διαφανείς διαδικασίες προαγωγής. Διαδικασίες εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης υπηρεσιών και προσωπικού. Θεσμοθέτηση της λογοδοσίας και της διαφάνειας. Σύνδεση του προϋπολογισμού που δίδεται σε κάθε δημόσια υπηρεσία με τους στόχους και την απόδοση.
Οργανωτικός και τεχνολογικός εκσυγχρονισμός.

Δ2. Για Παράνομη μετανάστευση και Ασφάλεια:1. Αναβάθμιση φύλαξης συνόρων.
2. Αναβάθμιση αρμοδιοτήτων-δικαιοδοσιών FRONTEX.
3. Πρωτοβουλία σε Ευρώπη (και με πυρήνα τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου) για: αλλαγή Συμφωνίας Δουβλίνου-ΙΙ και κοινή πολιτική επαναπατρισμού.
4. Διασπορά των παράνομων μεταναστών σε κέντρα φιλοξενίας ως τον επαναπατρισμό τους.
5. Επιτάχυνση εξέτασης των αιτήσεων ασύλου.
6. Προσαρμογή του θεσμικού πλαισίου για απόδοση Ιθαγένειας σε συνδυασμό με τις σύγχρονες εξελίξεις και σε αντιστοίχηση με τα ισχύοντα σε ευρωπαϊκές χώρες με παρόμοια προβλήματα (Ευρωπαϊκός Νότος).
7. Επιλογή υψίστης κυβερνητικής προτεραιότητας η ασφάλεια του πολίτη. Με τις απαραίτητες προσαρμογές νομικού, επιχειρησιακού και σωφρονιστικού πλαισίου, ώστε να ελεγχθεί η εγκληματικότητα και να σταματήσει η ατιμωρησία. Βασική αρχή η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, αλλά και η πεποίθηση ότι η ίδια η Ασφάλεια είναι κι αυτή ουσιώδες δικαίωμα των πολίτη και υποχρέωση της δημοκρατικής πολιτείας. Μόνο έτσι θα ελεγχθούν και τα κρούσματα αυτοδικίας.

Ε. Ζητήματα Εξωτερικής Πολιτικής1. Συστηματική προετοιμασία για ανακήρυξη ΑΟΖ στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου και της διεθνούς πρακτικής ώστε να επισπευσθεί η εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου.
2. Ενεργός προώθηση κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής για όλα τα περιφερειακά ζητήματα του Ευρωπαϊκού Νότου.
3. Ενίσχυση όλων των παραδοσιακών συμμαχιών της Ελλάδας και αναζήτηση νέων περιφερειακών ερεισμάτων για την κατοχύρωση - προώθηση εθνικών συμφερόντων. Η ενεργός διπλωματία είναι απαραίτητη εν όψει και των εξελίξεων σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Η Ελλάδα παραδοσιακά επιδιώκει σχέσεις καλής γειτονίας με όλο τον περίγυρό της.
4. Αναβάθμιση του ρόλου της χώρας ως σταθεροποιητικού παράγοντα στην περιοχή της.

Τελική παρατήρηση: Πέρα από τη συναίνεση που σημειώθηκε σε όλα τα παραπάνω, υπάρχουν και ζητήματα στα οποία δεν προχώρησε ακόμα ο διάλογος. Στα ζητήματα αυτά και σε άλλα που θα προκύψουν στο μέλλον, θα συνεχιστεί η προσπάθεια συνεννόησης, ώστε η συναινετική βάση της νέας διακυβέρνησης να ενισχύεται συνεχώς.
Πηγή: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Thursday, June 21, 2012

Ο οδικός χάρτης της κυβέρνησης εθνικής ευθύνης

Ο οδικός χάρτης, βάσει του οποίου θα κινηθεί η νέα κυβέρνηση και οι κύριοι στόχοι της παρουσιάζονται στην διακήρυξη της κυβέρνησης εθνικής ευθύνης που δόθηκε στο δημοσιότητα.

Σύμφωνα με τη διακήρυξη, η κυβέρνηση θα έχει χρονικό ορίζονται που ορίζει το Σύνταγμα και οι βασικοί της στόχοι είναι η έξοδος της χώρας από την κρίση, η ανάπτυξη και η αναθεώρηση των όρων της δανειακής σύμβασης.

Το κείμενο έχει ως εξής:

«Η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης που δημιουργείται με τη στήριξη των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ) θα έχει πλήρεις αρμοδιότητες και χρονικό ορίζοντα όπως ορίζει το Σύνταγμα.

»Στόχος της είναι να αντιμετωπίσει την κρίση, να ανοίξει το δρόμο της ανάπτυξης και να αναθεωρήσει όρους της Δανειακής Σύμβασης (Μνημονίου), χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ούτε την παραμονή της στο ευρώ. Και, ασφαλώς, χωρίς να αμφισβητήσει τους αυτονόητους στόχους μηδενισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος, ελέγχου του χρέους και εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα.

»Στόχος, επίσης, είναι να δημιουργήσει τις συνθήκες για να βγει οριστικά η χώρα από την κρίση, καθώς κι από την ανάγκη εξάρτησης από δανειακές συμβάσεις στο μέλλον.

»Η νέα κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης θα είναι μικρότερη, με προοπτική να μειωθεί ακόμα περισσότερο, λειτουργική και επιτελικού χαρακτήρα.

»Δεν θα αποτελείται από «φέουδα» κομματικών επιρροών, θα λειτουργεί ενιαία, θα στηρίζεται στη διαφάνεια, στις προγραμματικές συμφωνίες των κομμάτων που την στηρίζουν και στη στελέχωση όλου του διοικητικού μηχανισμού με αξιοκρατικά κριτήρια.

»Επίσης, θα στηρίζεται στην ευελιξία, ώστε επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να υπάρξουν να μην αναστέλλουν ούτε το έργο της ούτε τη συναίνεση που είναι απαραίτητη για τη συνέχιση του έργου της.

»Τέλος, με πρωτοβουλία της νέας κυβέρνησης και του Προεδρείου της Βουλής, θα αλλάξει ο Κανονισμός Λειτουργίας της, ώστε να προσαρμοστεί η άσκηση νομοθετικού έργου και ο Κοινοβουλευτικός Έλεγχος στις νέες συνθήκες των κυβερνήσεων συνεργασίας. Έτσι θα αναβαθμιστεί και ο ρόλος του Κοινοβουλίου».

Saturday, June 16, 2012

«Εγώ θα ψηφίσω Φρανσουά Ολάντ!»

Ο βραβευμένος ποιητής - πεζογράφος και κομμουνιστής, Τίτος Πατρίκιος, γνωστός για την αντιστασιακή του δράση, μιλά για τα πολιτικά μια ανάσα πριν από τις εκλογές

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Την ήθελα πολύ αυτή τη συνάντηση, αυτός όμως συνεχώς την ανέβαλλε. «Δεν θέλω να συμμετέχω στον τζερτζελέ». Μέχρι και την Εφορία «επιστράτευσε» για να μη συναντηθούμε. «Πρέπει να καταθέσω κάποια χαρτιά», μου είπε. «Μα θα δώσουν παράταση», του απαντούσα. Ενας αστείος διάλογος που όμως δεν θα τελείωνε αν δεν αποσπούσα το «ναι». «Ελα σε ένα τέταρτο στο σπίτι μου», είπε. Ισως να μπλόφαρε κιόλας. Να περίμενε να του πω ότι «σε ένα τέταρτο δεν προλαβαίνω» και να τελείωνε εδώ το «παραμύθι». «Ανεβαίνω στη μηχανή και έρχομαι». Κάπου έχει γράψει και ο ίδιος για μηχανές. Πού όμως; Στη «Συγκατοίκηση με το παρόν»; Ναι, τελικά είναι στην αρχή σχεδόν: «Οταν τελείωνα με τα μαθήματα, τ’ αρχαία / τα μαθηματικά, τα γαλλικά, τα εγγλέζικα / ακόμα και το πιάνο, έπαιρνα το ποδήλατο / έκανα βόλτες με πηδηχτή ανάβαση / και άλλα κόλπα κι ονειρευόμουν μοτοσακό / ή πάλι άκουγα μουσική από δίσκους / που έβαζα στο ραδιογραμμόφωνο RCA». Αλήθεια λέει; Δεν τον ρώτησα. Αλλωστε, δεν είχαμε πολύ χρόνο για τα προσωπικά. Για τα πολιτικά τον ήθελα. Ενας αντιστασιακός που όργωσε τις εξορίες, φίλος του Ρίτσου, του Κύρκου μετά, αντίθετος ακόμη και στην «αλλαγή» του Ανδρέα, «την εποχή που ο Γλέζος κατέβαινε μαζί του στις εκλογές», μου θυμίζει. «Τι να λέει σήμερα ο Πατρίκιος;», έτσι σκέφθηκα και όσο τελείωναν οι σκάλες και έφτανα στον έκτο όροφο τόσο αδημονούσα.

Πόσα χρόνια έχετε να πάτε σε διαδήλωση;Νομίζω από τότε που μου παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα στο γόνατο.
Α, δεν ήταν πολιτικός ο λόγος, ήταν ορθοπεδικός;Ορθοπολιτικός για την ακρίβεια. Είναι και θέμα ηλικίας. Εγώ δεν συμφωνώ καθόλου με τους συνομηλίκους μου, που παριστάνουν τα τζόβενα και τρέχουν από εδώ και από εκεί.
Πιτσιρικάς ήσασταν επιπόλαιος με τα πολιτικά;Πιτσιρικάς, πίστευα ότι κατείχα την απόλυτη αλήθεια, ακολουθώντας βέβαια την άποψη του κόμματος.
Κομμουνιστής;
Ε ναι. Σταλινικός και ζαχαριαδικός. Μέχρι το '52, που έφυγα από τη Μακρόνησο και πήγα στον Αϊ-Στράτη και εκεί στο στρατόπεδο πολιτικών εξορίστων έζησα αυτό που λέμε, «υπαρκτός σοσιαλισμός». Γιατί η ζωή στο στρατόπεδο ήταν οργανωμένη από την «καθοδήγηση».
Και εκεί ραγίζει το γυαλί;Τι θέλετε τώρα, να σας πω την ιστορία; Οι εξόριστοι είχαμε τα κοτέτσια μας. Τρώγαμε και κανένα αυγό. Κάποια στιγμή ο Ηλίας Ηλιού είπε στη Βουλή ότι οι εξόριστοι υποφέρουν στα στρατόπεδα και ένας υπουργός του απάντησε: «Μα τι λέτε, ζωή και κότα την περνάνε». Οπότε η «καθοδήγηση» για να αντιμετωπίσει αυτή την «επίθεση της Δεξιάς» αποφάσισε να σφαγούν όλες οι κότες! Σιχαθήκαμε να τρώμε κοτόπουλο και γέμισε και ο τόπος πούπουλα.
Και αρχίσατε να αμφιβάλλετε για την εξυπνάδα των καθοδηγητών σας;Εχει και συνέχεια. Μια μέρα ενώ διάβαζα έρχεται ο καθοδηγητής της Νεολαίας, ο Αχιλλέας Λαγουρός, εξαιρετικό παιδί, και μου λέει: «Τίτο, παράτα το διάβασμα, έχουμε εξόρμηση για να μαζέψουμε πούπουλα». Είχε έρθει από τη φυλακή ο μπαρμπα-Σωτήρης Σουκαράς, ένας παλιός Ακροναυπλιώτης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, και έπρεπε να του φτιάξουμε ένα πουπουλένιο στρώμα! Του λέω: «Αχιλλέα, εγώ δεν ήρθα στην εξορία για να κάνω στρώματα, ας κοιμηθεί όπως κοιμόμαστε όλοι». «Θα παρεξηγηθείς», μου λέει. Παρά την απειλή, εγώ δεν πήγα. Και έτσι άρχισα να κατρακυλώ στην εκτίμηση της «καθοδήγησης».
Στον Αϊ-Στράτη συμπέσατε και με τον Ρίτσο;Τον αγαπούσα τον Ρίτσο, του ήμουν αφοσιωμένος. Εμενε σε καλύβι τότε, όχι σε σκηνή, γιατί οι ηγέτες και μερικοί προνομιούχοι εξόριστοι μένανε σε καλύβια. Ενα δωματιάκι με ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι, ένα γραφείο. Ενώ εμείς ζούσαμε στη σκηνή και το καλοκαίρι πυρώναμε από τη ζέστη και τον χειμώνα πλημμυρίζαμε από τα νερά της βροχής. Τέλος πάντων. Πήγαινα όμως συνέχεια στο καλύβι του Ρίτσου, κυρίως ύστερα από αυτό το επεισόδιο με τα πούπουλα και μου έλεγε: «Πρόσεχε παιδάκι μου, οι καθοδηγητές μας είναι ανελέητοι, μπορούν να φτάσουν έως το έγκλημα». Εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα και μπαίνει κάποιος. Και ο Ρίτσος φοβούμενος ότι κάτι άκουσε συνεχίζει υποτίθεται την κουβέντα μας λέγοντας: «Πρέπει να ξέρεις, Τίτο, ότι οι καθοδηγητές μας δεν είναι μόνο ήρωες, είναι και ιδιοφυείς».
Τόσο πολύ φοβόταν το κόμμα;Δημοσίως ο Ρίτσος ήταν υμνητής του Στάλιν, στην πραγματικότητα όμως ήταν ένας πολύ ανοιχτόμυαλος άνθρωπος. Μας μίλαγε για τον Σεφέρη. Μας έλεγε, διαβάστε τις «Δοκιμές» του, είναι πολύ στοχαστικά κείμενα, «πλησιάζει τον μαρξισμό ο Σεφέρης σ' αυτά τα δοκίμιά του».
Ηταν απαγορευμένος ο Σεφέρης από το κόμμα;Δεξιός. Απορριπτέος όπως και ο Καβάφης.
Αυτός ήταν απορριπτέος ως ομοφυλόφιλος;Ομοφυλόφιλος, απαισιόδοξος και καθαρευουσιάνος. Μην κοιτάτε σήμερα που όλοι τον αναγνωρίζουν, τότε αν έλεγες ότι σου αρέσει ο Καβάφης, ήσουν αμέσως ύποπτος για κάποιο από τα τρία παραπτώματα, τα οποία είχε διαπράξει ο Καβάφης.
Θλιβερό δεν είναι όμως; Πώς είναι δυνατόν τέτοια μυαλά να είναι με τον Στάλιν; Δηλαδή, τι παθαίνει ο άνθρωπος, τυφλώνεται;Θλιβερό, αλλά τελικά όλοι έτσι είμαστε. Και όλα τα κόμματα, όχι μόνο το Κομμουνιστικό, έχουν μια διπλή γλώσσα. Και ο Αραγκόν στη Γαλλία, ο μεγάλος ποιητής, είχε και αυτός διπλό λόγο. Και μετά δεν αλλάζεις εύκολα. Γιατί η αλλαγή στις αντιλήψεις είναι σαν να αλλάζεις το πετσί σου, σαν να γδέρνεσαι μόνος σου.
Τα χαστούκια της Χρυσής Αυγής πώς τα είδατε;Φρικαλέα, αλλά εγώ προσωπικά θα ήθελα οι πολιτικές δυνάμεις να απορρίπτουν όλες τις εκδηλώσεις βίας. Πήγα σε ένα σχολείο και στη συζήτηση μια κοπέλα μου λέει, δεν πιστεύετε ότι τα γιαουρτώματα είναι μια μορφή πολιτικής αποδοκιμασίας; Λέω: «Βεβαίως, υπό έναν όρο, να τα πετάς με ανοιχτό πρόσωπο και όχι με κουκούλα. Κουκούλες είχαν οι δολοφόνοι των Γερμανών».
Τα γιαουρτώματα όπως και τα μουντζώματα κάποιοι προσπάθησαν να τα κάνουν μόδα στους μαθητές.Θα σας πω κάτι προσωπικό. Πέρυσι στις 13 Ιουλίου, το θυμάμαι διότι ήταν η παραμονή της Γαλλικής Εθνικής Εορτής, βγήκα από το σπίτι μου να πάω σαν ένας μικροαστός που είμαι, στο σουπερμάρκετ. Ακούω πίσω μου μια κραυγή, σημειωτέον ήταν οι μέρες όπου το Σύνταγμα κατεχόταν από τους «Αγανακτισμένους», ακούω λοιπόν ένα ουρλιαχτό, «να το κάθαρμα, να τος ο φασίστας ποιητής, ελάτε "Αγανακτισμένοι" να τον διαπομπεύσουμε, τον γλείφτη του φασισμού». Προς στιγμήν ταράχτηκα, αλλά ευτυχώς δεν βρέθηκαν άλλοι πρόθυμοι να με λιντσάρουν.
Εσείς ως κομμουνιστής δεν πιστέψατε ποτέ στη βία;Την είχα και εγώ υιοθετήσει. Σήμερα την απορρίπτω. Και κυρίως απορρίπτω την άποψη ότι η βία του άλλου είναι κακή, αλλά η βία η δική μου είναι απαραίτητη. Γιατί έτσι είναι. Στα μυαλά των ανθρώπων υπάρχουν δύο βίες: η βία του αντιπάλου και η βία η δική μου, η οποία θα σώσει την ανθρωπότητα.
Οπως η βία των θρησκειών.Μα και ο σταλινισμός μια θρησκεία ήταν. Και η Ιερά Εξέταση έκαιγε τους ανθρώπους όχι από κακότητα αλλά για να σώσει την ψυχή τους. Κάθε απόλυτη πίστη επιβάλλει τη βία της για να σε κάνει πιο ευτυχισμένο. Εγώ όμως είμαι εναντίον της καθεστωτικής ευτυχίας και θέλω ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να διαμορφώνει μόνος του την ευτυχία του.

Ψηφίσατε τον Μάιο;Οχι. Ημουν σε ένα φεστιβάλ ποίησης στη Γερμανία.
Αρα βγήκατε και από το δίλημμα;Οχι, το δίλημμα το είχα λύσει μέσα μου.
Το είχατε λύσει;Ναι, θα ψήφιζα Ολάντ.
Στη Γαλλία.Οχι, εδώ. Δηλαδή θα ψήφιζα για ένα ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Γιατί δεν λέτε «θα ψήφιζα ΠΑΣΟΚ»;Δεν λέω ΠΑΣΟΚ, επειδή εγώ δεν ήμουνα ποτέ ΠΑΣΟΚ, ούτε τώρα είμαι. Θα προτιμούσα να το πω «Σοσιαλιστικό Κόμμα».
Τόσα χρόνια τι ψηφίζατε;ΕΔΑ, ΚΚΕ Εσωτερικού, Συνασπισμό, ΕΑΡ και πάντα είχα μεγάλη εκτίμηση στη σκέψη του Λεωνίδα Κύρκου - μέχρι τελευταία βλεπόμαστε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έριξα λευκό όταν ο Συνασπισμός πρότεινε τον Σαρτζετάκη για Πρόεδρο, τότε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Αλευρά.
Εχετε υπάρξει σημιτικός, έτσι δεν είναι;Δεν έχω υπάρξει οπαδός κανενός. Εχω εκτεθεί όμως υπέρ του Σημίτη. Το περιβάλλον του ωστόσο δεν απεδείχθη άξιο, αν αφαιρέσεις τον Νίκο Θέμελη.
Στην αυλή του βέβαια «μεγάλωσε» και ο Τσοχατζόπουλος. Δεν μπόρεσε να τον ελέγξει, αυτό εννοώ…Γιατί ήταν το άλλο μισό ΠΑΣΟΚ. Και ένας από τους λόγους που αποφάσισα να υποστηρίξω δημόσια τον Σημίτη ήταν όταν κάποιος μου είπε ότι τις επόμενες δεκαετίες θα ζήσουμε μια διαδοχή Εβερτ - Τσοχατζόπουλου. Με έπιασε ρίγος. Και εκείνο που μου κάνει αρνητική εντύπωση είναι ότι αρκετοί πρωτεργάτες αυτού του διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή είναι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ισως να θεωρούν κολυμβήθρα του Σιλωάμ τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιοι εννοείτε;Τους ευνοηθέντες, ωφεληθέντες και αργομισθοδοτηθέντες του ΠΑΣΟΚ. Ας μην μπούμε σε ονόματα. Υπουργούς του Ανδρέα, συμβούλους του Γιώργου… Στις 21 Μαΐου έκλεισα τα 84, μαζευτήκαμε ορισμένοι φίλοι και ο Δημήτρης Ραυτόπουλος μου επισήμανε ότι «δεν βλέπω στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε έναν από τους ανθρώπους που ήμασταν στην εξορία ή στην Αντίσταση».
Ο Γλέζος;Ο Γλέζος ήταν δυο φορές βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, και το '81 και το '85. Θα μπορούσαμε να πούμε και τον Μίκη, ο οποίος κι αυτός ήταν υπουργός του Μητσοτάκη. Τώρα όλα αυτά τα ρεύματα συναντώνται στον ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει, μπορεί να πει κανείς ότι είναι και μια μορφή εθνικής ενότητας.
Είστε λίγο δηκτικός με τον ΣΥΡΙΖΑ;Μα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει να λέει «λεφτά υπάρχουν». «Τόσα θα δώσουμε εδώ, τόσα θα δώσουμε εκεί, τόσα παραπέρα». Πήγε ο Τσίπρας στην Κερατέα και είπε ότι «η χώρα δεν χρειάζεται χωματερές». Δηλαδή; Θα τα τρώμε τα σκουπίδια; Τουλάχιστον τα τσόφλια των αυγών έχουν ασβέστιο. Αμα τα κάνεις σκόνη, μπορείς να βελτιώσεις και τον οργανισμό σου και να απαλλάξεις τις χωματερές από σκουπίδια!
Αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας. Αυτό μου λέτε;Νομίζω ναι. Από την άλλη μεριά υπάρχει και η ευθύνη της Ευρώπης. Ειδικά δε οι ευθύνες της Γερμανίας και της Μέρκελ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται περί ενός σχεδίου ανθελληνισμού.
Σας έχει φοβίσει αυτή η ιστορία με τη δραχμή;Για πρώτη φορά ανησυχώ τόσο για τον τόπο. Κάποιοι έχουν βγάλει τα λεφτά τους έξω και δίνουν αγώνα για τη δραχμή. Να έρθουν μετά με τα λεφτά τους δεκαπλασιασμένα πίσω και να αγοράζουν τα πάντα. Εγώ δεν έχω βγάλει τα λεφτά μου στο εξωτερικό. Ισως γι' αυτό να ανησυχώ.
Εχετε καταλάβει ποια θα μπορούσε να είναι η λύση για τη χώρα;Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά όταν μια χώρα σαν την Ελλάδα εισάγει 250.000 τόνους ντομάτα τον χρόνο, πώς θα σταθεί στα πόδια της; Από την άλλη, είμαι αισιόδοξος. Οι παραγωγοί ελαιολάδου της Σητείας έφτιαξαν ένα ελαιόλαδο και γίνονται ουρές στο Παρίσι για να το πάρουν. Οι οινοπαραγωγοί της Νάουσας πήγαν στην Κίνα και έκαναν ένα συμβόλαιο για 11 εκατ. μπουκάλια. Οι κοπέλες της εθνικής ομάδας water polo πήραν, χωρίς βοήθεια, το Παγκόσμιο. Μόνο έτσι θα ξεπεράσουμε την κρίση. Γιατί αν συνεχίσουμε να εισάγουμε σκόρδα από την Κίνα, λεμόνια από την Αργεντινή και αθλητές από την Αφρική, με καμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να σωθούμε από την καταστροφή.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Η Δημοκρατική Αριστερά θα κάνει το σωστό

Την Κυριακή θα ψηφίσουμε Δημοκρατική Αριστερά. Μαζί μας θα ψηφίσουν και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες. Εκείνες και εκείνοι που θέλουν να κυβερνηθεί η χώρα από μια κυβέρνηση με προοδευτικό περιεχόμενο, φερέγγυα πρόσωπα και πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση. Για να παραμείνουμε στην ΕΕ και το Ευρώ, για να προστατευθούν οι αδύναμοι, για να γίνουν μεταρρυθμίσεις, για να μπούμε σε αναπτυξιακή πορεία, για να ξεκινήσει η διαδικασία σταδιακής και συντεταγμένης απαγκίστρωσης από το μνημόνιο.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη χώρα αυτή που δεν παρασύρονται από τα μανιχαϊστικά και διχαστικά διλήμματα του τύπου «ή εμείς ή αυτοί». Που καταλαβαίνουν ότι χωρίς συνεργασία όλων των Ελλήνων δεν σώζεται, ούτε η παρτίδα, αλλά ούτε και η πατρίδα.
Άνθρωποι που δεν θεωρούν ως απαγορευμένες και ακατανόμαστες, λέξεις όπως,διαπραγμάτευση, συναίνεση, υποχώρηση, συμβιβασμός.

Άνθρωποι, που αγωνίζονται καθημερινά, εκεί έξω στo ρινγκ της πραγματικής οικονομίας, φροντίζοντας να κάνουν το σωστό. Και τα καταφέρνουν. Αλλά και όταν αποτυγχάνουν και πέφτουν, στηρίζονται στα χέρια τους, σηκώνονται, σφίγγουν τα δόντια και πάνε πάλι από την αρχή.
Άνθρωποι, που ήταν τυχεροί και βρέθηκαν στην ασφάλεια του δημοσίου, αλλά σέβονται το ψωμί που τρώνε. Και πασχίζουν να σταθούν όρθιοι μέσα στο χάος του κάθε κρατικού φορέα, με χέρια καθαρά, με αλληλεγγύη και αγάπη για το συμπολίτη τους.
Άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι όσοι κινδυνολογούν και διχάζουν, το κάνουν γιατί εποφθαλμιούν το κράτος - λάφυρο. Αυτό είναι που τους κινητοποιεί και όχι η σωτηρίας της χώρας τους.
Άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι όσοι υπόσχονται πράγματα που δεν μπορούν να προσφέρουν, δημαγωγούν. Όσοι τσαμπουκαλεύονται και σπεκουλάρουν πάνω στα μνημόνια και τον πατριωτισμό, δημαγωγούν. Όσοι χρησιμοποιούν τη ξενοφοβία, δημαγωγούν. Και η δημαγωγία είναι εχθρός της δημοκρατίας.

Άνθρωποι οργισμένοι, που θέλουν να τιμωρήσουν τους ένοχους, όχι όμως αυτοκτονώντας οι ίδιοι ομαδικά. Άνθρωποι που σιχαίνονται τη βία και το φασισμό, ανεξαρτήτως χρώματος.

Αυτούς του ανθρώπους έχουμε στο νου μας καθώς οδεύουμε προς την κρίσιμη Κυριακή. Ξέρουμε ότι η ψήφος τους είναι εντολή για ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν εγγυάται απλά το σχηματισμό κυβέρνησης, εγγυάται το προοδευτικό και αποτελεσματικό περιεχόμενο της πολιτικής της.

Πολλοί φίλοι μας ρωτούν: Κυβέρνηση με τη ΝΔ; Και άλλοι: Μα, κυβέρνηση με το Σύριζα;
Ε λοιπόν ναι και με τη ΝΔ και με το Σύριζα και με το ΠαΣόκ. Μια οικουμενική κυβέρνηση των δημοκρατικών δυνάμεων είναι σήμερα η μόνη λύση. Με μια προϋπόθεση. Για να έχει μια τέτοια συλλογική κυβέρνηση βιωσιμότητα και θετικό αποτέλεσμα, θα πρέπει οι συμμετέχοντες σε αυτήν πολιτικοί οργανισμοί να υπερβούν τον εαυτό τους. Να προχωρήσουν σε προγραμματική συμφωνία κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις, στα πρόσωπα, στις θέσεις, στις πολιτικές. Με γνώμονα πάντοτε τη σωτηρία της χώρας, μέσα στην ΕΕ και το ευρώ, την προστασία των αδύναμων, τις βαθιές μεταρρυθμίσεις, την ανάπτυξη. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν αιθεροβατεί. Γνωρίζει τις αγκυλώσεις, τις ιδεοληψίες, τα μικροκομματικά συμφέροντα. Γνωρίζει, ότι είναι πολύ δύσκολο, ο 2ος των εκλογών να είναι μέσα σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα.
Η ΔΗΜΑΡ θα προχωρήσει με όσους θέλουν και συμφωνούν πάνω σε ένα πρόγραμμα προοδευτικής διακυβέρνησης, ένα πρόγραμμα σωτηρίας.
Γι’ αυτό ζητάει από τις Ελληνίδες και τους Έλληνες τη ψήφο τους. Για να είναι δυνατή ώστε να διαμορφώσει αποφασιστικά το κυβερνητικό τοπίο της επόμενης μέρας.

Από το blog Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα

Πέντε σημεία...λίγο πριν από το πικρό τέλος


Της Σώτης Τριανταφύλλου
Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται την αριστερή Ημέρα της Κρίσεως, μια υπολογίσιμη μερίδα των Ελλήνων αισθάνεται εθνική υπερηφάνεια για το θράσος και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μας έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντί να δεχτούμε την ευθύνη και να λουφάξουμε ένοχοι –σπαταλήσαμε περισσότερα ευρωπαϊκά χρήματα από οποιαδήποτε άλλη χώρα-μέλος της ΕΕ και δημιουργήσαμε τον παράλογο κρατικό μηχανισμό που καταρρέει τούτη τη στιγμή– διαμαρτυρόμαστε· προετοιμάζουμε παρελάσεις για να υποδεχτούμε το εθνικό μας νόμισμα, την αγαπημένη μας δραχμούλα. Η στάση αυτή οφείλεται τόσο στον παραδοσιακό λεβεντοπατριωτισμό και αντιευρωπαϊσμό, όσο και στην άγνοια των πολιτών σχετικά με την οικονομία και την ευρωπαϊκή στρατηγική της Ελλάδας από το 1981. Παρακάτω καταγράφω πέντε επισημάνσεις. Κι ο Θεός βοηθός, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

1. Για τριάντα χρόνια η Ελλάδα ήταν μέλος μιας ένωσης την οποία οι περισσότεροι Έλληνες περιφρονούσαν. Η αριστερά και η κεντροαριστερά, εκτός από μια μικρή, φωτισμένη μειοψηφία, ήταν αντιευρωπαϊκές και προπαγάνδιζαν ψέματα –ότι η ΕΕ μας εκμεταλλεύεται κι ότι μας τοποθετεί στη «δεύτερη» ταχύτητα– εξάπτοντας τα εθνοκρατικά αισθήματα των ψηφοφόρων τους και τροφοδοτώντας το συλλογικό όραμα για το Κράτος - Μητέρα Τροφό και Πατέρα Προστάτη. Εξάλλου, αριστερά, κεντροαριστερά και δεξιά, εξαιτίας του επαρχιωτισμού και του εγγύς παρελθόντος της φτώχειας, είδαν στην ΕΕ μια πηγή εύκολου πλουτισμού: οι Έλληνες δεν έμαθαν πώς να κερδίζουν χρήματα με εργασία, καινοτομία, επιχειρηματικότητα· έμαθαν απλώς πώς να εισπράττουν από τους ξένους. Το θεαματικότερο παράδειγμα είναι ο εκμαυλισμός της λεγόμενης «περήφανης αγροτιάς», που αποτελεί ένα συγκεχυμένο πολιτικό υποκείμενο (μακρά συζήτηση αυτή η «σύγχυση»...) το οποίο δέχτηκε πακτωλό ενισχύσεων (πάνω από 180 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε τριάντα χρόνια), χωρίς να προωθήσει ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό της γεωργίας. Κοντολογίς, το πρόβλημα σήμερα δεν είναι πώς μας χειρίστηκε η ΕΕ αλλά πώς τη χειριστήκαμε εμείς. Όπως είναι γνωστό, ή όπως δεν είναι γνωστό, πολλά υψηλά κυβερνητικά στελέχη από το 1981 απέφυγαν συναντήσεις και διαπραγματεύσεις με την ΕΕ: στην ουσία, οι Έλληνες, παρά τους ευρωβουλευτές τους, έμειναν σταθερά στο χωριό τους γυρίζοντας την πλάτη στους κουτόφραγκους. Τώρα πληρώνουμε το τίμημα της έλλειψης διπλωματίας και της συμπεριφοράς σπάταλου και κακομαθημένου εφήβου, ο οποίος, επιπλέον, εκδηλώνει συμπτώματα τρέλας του μεγαλείου: «Θα ξηλώσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση... θα μεταδώσουμε την κρίση όπως μια επιδημία...» Διατηρούμε παραμορφωμένη εικόνα για τον εαυτό μας και για τη χώρα μας· είμαστε ανιστόρητοι και αγεωγράφητοι: πιστεύουμε ότι έχουμε τη δύναμη να εκβιάζουμε τους δανειστές μας και να τους κοροϊδεύουμε με απρεπείς δηλώσεις.

2. Είμαστε βαθιά συντηρητική κοινωνία:εκλαμβάνουμε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση ως απειλή της «δημοκρατίας» την οποία ανακαλύψαμε, αιφνιδίως, το 1974. Κι όπως οτιδήποτε ανακαλύπτουμε (το σεξ, τα ναρκωτικά) το εξευτελίζουμε. Ευδοκιμούμε μόνο σε λιμνάζοντα νερά. Ο κ. Βενιζέλος θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί (και να έχει αποσυρθεί στο Άγιο Όρος), έχει όμως δίκιο όταν υπενθυμίζει ότι το ελληνικό κοινό επέδειξε δυσπιστία ακόμα κι όταν οργανώθηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οι Έλληνες θεωρούν ότι η άρνηση είναι επαναστατική, άρα ηθικά αποδεκτή και επιθυμητή: πρόκειται για ιστορική παρεξήγηση θηριώδους κλίμακας η οποία επιδείνωσε τις ήδη προβληματικές μας σχέσεις με τους Ευρωπαίους. Οι Έλληνες βρίσκονται σε λανθάνοντα πόλεμο με τις ξένες δυνάμεις καθώς και σε εμφύλιο πόλεμο: αυτή η κατάσταση θεωρείται «φυσική». Δημιουργήσαμε λοιπόν ένα πολιτικό φάσμα από συντηρητικά κόμματα· όποιος προβάλλει μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα μένει, απλούστατα, έξω από το κοινοβούλιο.

3. Οι κυβερνήσεις από το 2009 εφάρμοσαν εκείνα τα μέρη των μνημονίων που επιδείνωσαν την ύφεση (ισοπεδωτικές περικοπές), αλλά έδειξαν «ανεξαρτησία» και «ανυπακοή» σε όσα θα συνέβαλαν στον εκσυγχρονισμό. Επί τρία χρόνια η οικονομία και οι θεσμοί κατακρημνίζονται για να μη θιγεί το κατεστημένο των διεφθαρμένων, των φοροφυγάδων, των αεριτζήδων, των υπεραμειβομένων, των αργομίσθων, των εργατοπατέρων, των ψευτοεπαγγελματιών. Περίπου 300 από τους 680 δημόσιους οργανισμούς είναι παθητικοί και άχρηστοι – όμως κανείς δεν καταργήθηκε. Η αιτία είναι λιγότερο η συνεπαγόμενη ανεργία και περισσότερο η γενικευμένη αναξιοκρατία, η εν κρυπτώ διαχείριση και, ας το πούμε μια ακόμη φορά, η πελατοκρατία. Γίνεται διαρκώς λόγος για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου αποκρύπτοντας το γεγονός ότι επαναδιαπραγματεύσεις γίνονται κάθε τόσο, με κάθε επίσκεψη της τρόικας. Αλλά για να μιλάμε στα σοβαρά για επαναδιαπραγμάτευση, πρέπει κάτι να εφαρμόζουμε και κάτι να μην εφαρμόζουμε – εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα εκτός από δημοσκοπήσεις και εκλογές.

4. Είμαστε ανάλγητοι. Πολιτικοί που θα έπρεπε να εξαφανιστούν από το προσκήνιο, ζητούν την ψήφο μας. Και ενώ συμπολίτες μας που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες δυσκολεύονται να προμηθευτούν τα φάρμακά τους, δεν φαίνεται, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτά, καμιά ιδιωτική πρωτοβουλία για, έστω προσωρινή, λύση αυτού του προβλήματος. Η κ. Μαριάννα Βαρδινογιάννη ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με τα καρκινοπαθή παιδιά: τις τελευταίες μέρες πάντως δεν αντιλήφθηκα καμιά σχετική δραστηριότητα. Ενώ η οικονομία κατεδαφίζεται –δεν πρόκειται για σχήμα λόγου– οι λιγοστοί πολυεκατομμυριούχοι αδιαφορούν· πράγμα αναμενόμενο: η φιλανθρωπία είναι γνώρισμα ώριμων κοινωνιών.

5. Καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τήρηση της νομιμότητας. Στην Ελλάδα παρατηρείται ανομία ή επιλεκτική νομιμότητα: κόμματα, ομάδες, συνδικάτα, άτομα εναντιώνονται, όπως φρονεί το καθένα, σε νόμους και θεσμούς. Ο νόμος για τη μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ δεν μπορεί να εφαρμοστεί επειδή τον απορρίπτει μέρος των πρυτάνεων· την ίδια στιγμή το ΚΚΕ οργανώνει απεργίες που έχουν κριθεί παράνομες. Κανείς δεν αποπειράται να εφαρμόσει τους νόμους. Παρανομούντες συλλαμβάνονται θεαματικά για να αφεθούν ελεύθεροι με συνοπτικές διαδικασίες.

Τι προκύπτει από όλα αυτά: θεσμικό χάος, σύνθλιψη της οικονομίας, ένταση της αντιπάθειας που έχουμε προκαλέσει σε όλο τον κόσμο. Αλλά, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ωραίοι και σπουδαίοι, θύματα μιας ανεξήγητης διεθνούς συνωμοσίας: όλοι έχουν άδικο, μόνο εμείς έχουμε δίκιο.

Πηγή: ATHENS VOICE

Thursday, June 14, 2012

Όχι, σε ότι εξαντλεί την ισχύ του την Κυριακή!

Του Σάκη Κουρουζίδη

Δεύτερες εκλογές μέσα σε 40 ημέρες.

Το οξυμένο κλίμα πριν από τις εκλογές της 6/5, έχει πάρει νέες δραματικές διαστάσεις. Απειλείται ένα διχασμός της κοινωνίας και μάλιστα πολλαπλός. Μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί, προδότες – πατριώτες, αντιστασιακοί - ενδοτικοί, ηττημένοι και δικαιωμένοι, ταπεινωμένοι και επηρμένοι, σαλταρισμένοι και σώφρονες, με το ευρώ ή τη δραχμή, καταγγελία ή διαπραγμάτευση, σύγκρουση ή συνεννόηση!

Υπαρκτά ή ανύπαρκτα διλήμματα, ενισχύονται και ενισχύουν ένα κλίμα βίας, φανατισμού, ακραίου διχασμού, οξύτητας, ακόμα και στις πιο απλές σκηνές «διαλόγου».

Ένα παιχνίδι με τη φωτιά! Αναπαράγεται όλο αυτό το διχαστικό σκηνικό της σκόπιμης πόλωσης, των βαρύγδουπων κραυγών που κατασκευάζουν ακραία διχαστικά διλήμματα και οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή, ανεξάρτητα από τις τελικές επιλογές των εκλογέων.

Πώς μπορούν να συνεννοηθούν, να συνεργαστούν, κόμματα και πρόσωπα που αλληλοϋβρίζονται προεκλογικά, στιγματίζονται πολιτικά και ηθικά, ενοχοποιούνται προθέσεις, λοιδορούνται και προπηλακίζονται λεκτικά αλλά και σωματικά, πολιτικοί "αντίπαλοι";

Δεν υπάρχει «βέλτιστο» εκλογικό αποτέλεσμα για κανέναν, όταν αυτό θα προέλθει μέσα από ένα τέτοιο διχαστικό και φοβικό περιβάλλον –θα το βρει μπροστά του.

Δεν υπάρχει «όφελος» που να προκύπτει μέσα από μία βίαιη σύγκρουση.

Δεν υπάρχει κερδισμένη -διχασμένη- χώρα, παρά μόνο ευκαιριακοί κερδοσκόποι ελπίδων. Η χώρα δεν απειλείται μόνον από τα χρέη, τα ελλείμματα, το μνημόνιο. Απειλείται, πριν απ’ όλα, από τον διχασμένο εαυτό της.

Τη διαπραγμάτευση ή και τη «σύγκρουση» με την τρόικα, θα την κάνει μια τραυματισμένη ελληνική κοινοβουλευτική εκλογική πλειοψηφία -αλλά μειοψηφία στο λαό- ή το σύνολο των δυνάμεων που μπορούν να επιστρατευτούν σε μια μείζονα προσπάθεια για να πετύχουμε την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας;

Όλοι πρέπει να σεβαστούν την εκφρασμένη θέληση του ελληνικού λαού να παραμείνουμε στη ζώνη του ευρώ. Ότι την όποια λύση, την αναζητούμε εντός της ΕΕ, δηλαδή σε συνεννόηση και διαπραγμάτευση με τα θεσμικά όργανα της ΕΕ.

Ποια μπορεί να είναι τα "ατού" της χώρας σε μια νέα αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου; Οι κορώνες και οι ανέξοδες κραυγές εξαντλούν την ισχύ τους στα όρια της χώρας και τελειώνουν την ημέρα των εκλογών.

Η ΝΔ, κατώτερη των περιστάσεων, ευτελίζει την αντιπαράθεση με το ΣΥΡΙΖΑ, φουσκώνοντας αφόρητα και μη πειστικά, υπαρκτά μεν, αλλά δευτερεύοντα τρωτά του. Το βαρίδιο του προέδρου του, εμπόδισε μια συσπείρωση του κεντροδεξιού χώρου, δεν του δίνει τον αέρα μιας συνετής και με διάθεση γενναίου αναπροσανατολισμού των επιλογών της, δύναμης. Δεν έχει καμία δυναμική, απλώς οξύνει φραστικά την αντιπαράθεσή της. Στριμωγμένη, πάντα, και από δεξιά της και από τα «αριστερά» της, δεν έχει θέματα αιχμής, δεν έχει «στρατηγική», απλώς, κάθε πρωί, επιλέγει το θέμα που θα ανεβάσει! Λειτουργεί απολογητικά για τη στάση της απέναντι στα δύο μνημόνια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ζαλισμένος από το ρεύμα υπέρ του, δεν μπορεί να εξηγήσει πώς ακριβώς γίνεται αυτό. Ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν λέει, του βγαίνει! Ακόμα και οι τόσο αντιφατικές δηλώσεις των εκπροσώπων του, λειτουργούν και αυτές υπέρ. Ο καθένας «ακούει» και κρατάει αυτό που θέλει να ακούσει και αγνοεί τα ακριβώς αντίθετα που λέει άλλος εκπρόσωπός του. Φαίνεται πως το αντιμνημονιακό, το ακραία λαϊκιστικό και ανέξοδα «σθεναρό» στιλ, πιάνει. Πιάνει και το φουσκώνει ώσπου πάει. Όταν όμως οδηγεί στα πρόθυρα των κυβερνητικών ευθυνών, το πράγμα αλλάζει. Η επιλογή του, πιστεύω ότι προέβλεπε τη συνέχιση αυτής της τακτικής, μέχρι και μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές. Στην τελευταία εβδομάδα, θα έδινε μια εικόνα σοβαρότητας, ευθύνης, συνεννόησης για την περίπτωση που σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και εμπλακεί σε κυβερνητικές ευθύνες, τώρα, αφού όμως έχει «δέσει» το μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του με τη γνωστή ρητορική του. Γι’ αυτό και η ΝΔ, νομίζω ότι οξύνει το κλίμα, για να μη δώσει στο ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία να μετριάσει τις κορώνες του λίγο πριν από τις εκλογές. Το «καλό» σενάριο για το ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώ ότι είναι, δεύτερος με υψηλά ποσοστά και το «κακό», πρώτος αλλά με χαμηλά την πρωτιά.

Μετά τις εκλογές, ή θα έχουμε μια εφαρμογή της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ, όπως την κατέθεσε με το «επικαιροποιημένο» πρόγραμμά του την 1η Ιουνίου -και θα μπει η χώρα σε μεγάλες περιπέτειες- ή δεν θα εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την πολιτική, κάνοντας στροφή 180ο –και θα έχουμε μια κραυγαλέα εξαπάτηση του ελληνικού λαού με τους νεο-πολιτικάντικους χειρισμούς των νεόπλουτων της αριστεράς. Πάντως, καλύτερα το δεύτερο σενάριο, παρά το πρώτο και μη αντιστρεπτό!

Το ΠΑΣΟΚ ασχολείται περισσότερο με την επόμενη μέρα του κόμματος. Ό,τι λέει ο πρόεδρός του, το εντάσσει και στη μετα-ΠΑΣΟΚ εποχή, που άνοιξε ήδη. Κάνει, βέβαια, μια προσπάθεια να μιλήσει τη γλώσσα του ρεαλισμού, αλλά τα βαρίδια ακόμα και του πολύ πρόσφατου παρελθόντος, είναι πάρα πολύ βαριά, ασήκωτα. Η εποχή που διαπραγματευόταν ο Ε. Βενιζέλος, από την εποχή που θα διαπραγματευτεί ο διάδοχός του, δεν είναι τόσο μεγάλη όσο η εκλογή Ολάντ μπορεί να υπονοήσει, θέλει κάτι παραπάνω για να τις απομακρύνει. Δεν έχει αποκαθαρθεί το ΠΑΣΟΚ επειδή κάποιοι από το βαθύ του DNA μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν πολλοί ακόμη στο εναπομείναν ΠΑΣΟΚ και, κυρίως, όσοι σήμερα το συγκροτούν -η μεγάλη πλειοψηφία- ξέρουν να πολιτεύονται με έναν και συγκεκριμένο τρόπο. Απέναντί τους έμαθαν να «βλέπουν» ομάδες συμφερόντων, εν δυνάμει ψηφοφόρων, πιθανών κομματαρχών. Και διδάχτηκαν πολύ καλά, τόσο που δεν ξέρουν άλλο τρόπο, να τους χειρίζονται με τρόπο που και κάτι να αλλάζει και ο μηχανισμός να δημιουργείται και να αναπαράγεται. Αυτή τη «σχολή» την είδαμε σε πλήρη ανάπτυξη ακόμα και στις πιο δύσκολες φάσεις της κρίσης, ακόμη και πριν από πολύ λίγους μήνες. Οι φορείς τέτοιων αντιλήψεων, φοβάμαι ότι δεν αλλάζουν. Δεν ξέρω αν τους επιφυλάσσεται κάποιος ρόλος στο νέο κόμμα, αλλά δεν ξέρω και τι απομένει χωρίς αυτούς.

Ένα από τα καλά της φάσης αυτής είναι η πολύ πιθανή συρρίκνωση του ΚΚΕ. Δεν ξέρω ακόμη τι μπορεί να σημαίνει αυτό, αλλά μόνο …καλό μπορεί να είναι –αφού πιο κακό δεν γίνεται.

Η ΔΗΜΑΡ, μέσα από πολύ δύσκολες διεργασίες και όχι πάντα με τον ευτυχέστερο τρόπο, κατάφερε, ειδικά μετά τις εκλογές και ακόμα ειδικότερα μετά την «ολοκλήρωση» της εντολής στον Α. Τσίπρα, να αναδειχτεί σε μια υπεύθυνη δύναμη, που μπορεί αδιαμφισβήτητα να εκπροσωπήσει τη φωνή της λογικής και της ευθύνης σε αυτές τις κρίσιμες ώρες και να γίνει ο καταλύτης μιας πορείας που δεν θα βάζει σε κίνδυνο την επιβίωση της χώρας.

Και αυτό είναι το ζητούμενο, το αριστερό, το δημοκρατικό σήμερα.

Αλλιώς, θα καταφύγουμε στις «πείνες που τρων την επιβίωσή τους για να ζήσουν» (Κ. Δημουλά)

Πηγή: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Wednesday, June 13, 2012

Γιατί να ψηφίσω ΔΗΜΑΡ;

Του Κίμωνα Χατζημπίρου

Παλιός φίλος, προοδευτικός και προβληματισμένος, διατύπωσε τις εξής σκέψεις για τις εκλογές: «Ήταν φυσικό να μην προκύψει κυβέρνηση μετά την 6η Μαϊου. Κατά τη γνώμη μου, οι εκλογές έγιναν με υπερβολική βιασύνη. Προτιμότερο να είχαν καθυστερήσει μερικούς μήνες και να συνέχιζε η κυβέρνηση Παπαδήμου το έργο της στην οικονομία. Πάντως το αποτέλεσμά τους ήταν τραγικό, δύσκολα μπορεί να δεχτεί κανείς πως το 20% ψήφισε ακροδεξιά και το 26% ακροαριστερά. Η ελληνική κοινωνία, παρασυρμένη από έναν τυφλό θυμό, έδειξε να χάνει το μέτρο, να πατάει γκάζι προς το γκρεμό. Ήταν λοιπόν συνετή η αποφυγή επισφαλών συμπράξεων που θα έφτιαχναν μιαν ετοιμόρροπη κυβέρνηση. Καλύτερα να δοθεί στην κοινωνία μια δεύτερη ευκαιρία για να συλλογιστεί, για να προκύψει ενδεχομένως μια πιο λογική πολιτική εικόνα.

»Πάντως, δύσκολα θα υπάρξει τρίτη ευκαιρία. Η επόμενη Κυριακή είναι κρίσιμη, αφού η οικονομία και η κοινωνική ψυχολογία, αλλά και η υπομονή των ευρωπαϊκών κοινωνιών, φτάνουν σε έσχατα όρια αντοχής. Θεωρώ καθήκον μου, ως νουνεχής πολίτης, να συμβάλω ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα. Οι επιλογές μου περιορίζονται στο δημοκρατικό τόξο, δηλαδή αποκλείω εκείνα τα κόμματα που δεν στηρίζουν τον κοινοβουλευτισμό και θέτουν σε κίνδυνο, άμεσα ή έμμεσα, την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Μια συνετή πρόταση, που την επιλέγουν πολλοί ομοϊδεάτες μου, είναι να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία. Να βοηθήσω να έρθει πρώτη, να κερδίσει το δώρο των 50 εδρών, αποκλείοντας ουσιαστικά το ενδεχόμενο μιας ετερόκλητης αντιευρωπαϊκής πλειοψηφίας στη νέα Βουλή. Ωστόσο, πώς να κάνω μια τόσο μεγάλη έκπτωση στις αρχές μου; Το κόμμα αυτό συμπεριλαμβάνει πρόσωπα που υπηρετούν μια σκοταδιστική πολιτική.

»Ανάμεσα στα υπόλοιπα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, ξεχωρίζει η Δημοκρατική Αριστερά. Διαθέτει σοβαρότητα και εντιμότητα, αναλαμβάνει την ευθύνη να αρνηθεί τη μονομερή καταγγελία του μνημονίου, απαιτεί δίχτυ προστασίας για άνεργους και φτωχούς, έχει την τόλμη να ζητά εφαρμογή των νόμων για πάταξη της λαθρομετανάστευσης. Είναι όμως διατεθειμένη να αποκλείσει μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ; Κάθε κυβέρνηση με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε σύντομα σε καταστροφικό αδιέξοδο μέσα από διαμάχες μεταξύ αγεφύρωτων θέσεων. Ιδιαίτερα αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει πρώτο κόμμα και πριμοδοτηθεί με 50 έδρες, πώς θα αποφευχθεί η εφιαλτική προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, που στην παρούσα συγκυρία θα έσπρωχνε πάραυτα τη χώρα στον Τρίτο Κόσμο; Θα μπορέσει όμως η ΔΗΜΑΡ να αρνηθεί με σθένος την κοινοβουλευτική της στήριξη, θα μπορέσει να αντισταθεί στην πίεση όσων ονειρεύονται αναχρονιστικές ΕΑΜικές καταστάσεις και κοινωνικές ανατροπές; Τελικά, επιλέγω μεν τη ΔΗΜΑΡ, αλλά θα με βαρύνουν ανυπόφορες τύψεις αν μου προκύψει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ».

Πράγματι, μια δημοκρατική κυβερνώσα Αριστερά έχει σημαντικότατο ρόλο να παίξει στη σημερινή δύσκολη συγκυρία. Έχει τη δυνατότητα να συμβάλει με γνώση και κοινωνική ευαισθησία στην προσπάθεια των λοιπών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, για παραμονή και εξέλιξη της χώρας μέσα στον ανεπτυγμένο κόσμο. Η πραγμάτωση όμως του οράματος, απαιτεί μηδενική ανοχή προς αντιδημοκρατικές δυνάμεις, απαιτεί σκληρή ολομέτωπη σύγκρουση, ανεξάρτητα από το φαιό ή κόκκινο χρώμα τους.

Ο Κίμων Χατζημπίρος είναι καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

Sunday, June 10, 2012

Λευτεριά στον Μαχμούντ Σαρσάκ!

Πριν από περίπου τρία χρόνια, στις 22 Ιουλίου του 2009 ο Παλαιστίνιος ποδοσφαιριστής Μαχμούντ Σαρσάκ προσπάθησε να περάσει τη Δυτική Όχθη προκειμένου να πάρει μέρος σε αγώνα της Εθνικής Ομάδας της Παλαιστίνης. Από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα η ζωή του έχει εξελιχθεί σε μαρτύριο από τις ισραηλινές αρχές, οι οποίες για ακόμη μία φορά δείχνουν το εγκληματικό πρόσωπό τους εις βάρος Παλαιστινίων.

Ο Σαρσάκ, κάτοικος της πόλης Ραφάχ στη Λωρίδα της Γάζας, έπειτα από τη σύλληψή του από τους Ισραηλινούς φυλακίστηκε χωρίς να περάσει καν από δίκη και αφού οι αρχές για περίπου ένα μήνα τον ανάγκασαν σε εξαντλητικές ανακρίσεις οι οποίες δεν είχαν καμία απολύτως βάση! Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών χρόνων στη φυλακή δεν έχει το δικαίωμα της επίσκεψης από δικούς του ανθρώπους ενώ οι συνθήκες κράτησής του είναι πέρα για πέρα απαράδεκτες.

Η περίπτωση του αποτελεί μία από τις χιλιάδες φασιστικού τύπου ενέργειες του ισραηλινού καθεστώτος σε Παλαιστίνιους πολίτες. Τις τελευταίες μέρες οι φωνές για την απελευθέρωσή του συνεχώς πληθαίνουν με τον ίδιο τον Παλαιστίνιο ποδοσφαιριστή να συνεχίζει για 87η μέρα την απεργία πείνας που ξεκίνησε με στόχο τη δικαίωση του αγώνα του για τη λευτεριά.

Η κατάσταση του Σαρσάκ είναι εξαιρετικά κρίσιμη σύμφωνα με τον οργανισμό ανθρωπίνων δικαιωμάτων «Άνταμιρ» καθώς ο 25χρονος ποδοσφαιριστής έχει χάσει σε αυτές τις 87 μέρες απεργίας πείνας 30 κιλά και η υγεία του βρίσκεται πλέον σε άμεσο κίνδυνο.

Κοντά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Σαρσάκ και στον αγώνα που δίνει για την απελευθέρωσή του βρίσκεται και η οργάνωση FIFPro που στέκεται συνεχώς δίπλα στους ποδοσφαιριστές προασπίζοντας τα δίκαια αιτήματά τους. Ο συγκεκριμένος φορέας έχει σταθεί αρκετές φορές στο πλευρό Παλαιστίνιων ποδοσφαιριστών στο παρελθόν, οι οποίοι έχουν αντιμετωπιστεί με τον πλέον βάρβαρο τρόπο από τις ισραηλινές δυνάμεις.

«Η ελεύθερη μετακίνηση αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη. Στα καταστατικά της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου τονίζεται πως σε κάθε παίκτη θα πρέπει να επιτρέπεται η συμμετοχή του στην Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας από την οποία προέρχεται. Ωστόσο για κάποιους ποδοσφαιριστές είναι αδύνατο να υπερασπιστούν τα χρώματα της Εθνικής τους Ομάδας. Κι αυτό γιατί στους παίκτες της Παλαιστίνης δεν τους επιτρέπεται να διασχίσουν τα σύνορα. Δεν μπορούν να συναντήσουν τις οικογένειές τους, είναι κλειδωμένοι και αυτό αποτελεί αδικία», ανέφερε ο αντιπρόεδρος της FIFPro, Φιλίπ Πιά.

Την περσινή χρονιά ο συνδικαλιστικός φορέας των ποδοσφαιριστών είχε επισκεφθεί δύο φορές την Παλαιστίνη, όπου και συναντήθηκε με Παλαιστίνιους ποδοσφαιριστές, συζητώντας μαζί τους τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν με το Ισραήλ. Παράλληλα σημαντικές είναι οι προσπάθειες στην κατεύθυνση για τη δημιουργία μίας επίσημης ομοσπονδίας επαγγελματιών ποδοσφαιριστών της Παλαιστίνης, η οποία και θα στηρίζει από κοντά και σε καθημερινή βάση των αγώνα τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από τον 25χρονο ποδοσφαιριστή Μαχμούντ Σαρσάκ, στις ισραηλινές φυλακές κρατείται κι άλλος ένας Παλαιστίνιος απεργός πείνας, ο Ακράμ Ριχάουι, ο οποίος συνεχίζει για 62η μέρα την απεργία. Η κατάστασή του είναι εξίσου κρίσιμη ενώ ο συγκεκριμένος πάσχει από χρόνια προβλήματα υγείας, όντας φυλακισμένος στο Ισραήλ από το καλοκαίρι του 2004. Το σύνθημα για τη λευτεριά, όπως και στην περίπτωση του Μαχμούντ, ακούγεται εξίσου δυνατά και για αυτόν από τα χείλη όλων μας.

Πηγή: Otherside Football

Saturday, June 9, 2012

Στο τηλεκαφενείον "Η Ελλας"

Του Τάκη Πατσάκη

Σκηνές ομαδικής παράκρουσης, απότοκο της εθνικής μας μοναξιάς και παρακμής, εκτυλίχθησαν σε γνωστό τηλεοπτικό σταθμό (μικρή σημασία έχει το όνομα του) με πρωταγωνιστές/στριες γνωστούς/στές «τρόφιμους» της μυντιακής μας «Δημοκρατίας».

Αυτό που είδαμε όλοι στις οθόνες μας, δεν ήταν τίποτε άλλο παρα η επίδειξη πνευματικής ανεπάρκειας, τυπικό προϊόν της έλλειψης υγειών προτύπων και κατ επέκτασιν ουσιαστικής παιδείας ενός ολόκληρου λαού, που σαν τηλεοπτική εικόνα του έβγαλε αυτό το σκουπιδαριό που όλοι «βιώσαμε»…

Ένα συνονθύλευμα λοιπόν κάποιων «υπανθρώπων», «αστέρων» του κομματικού κατινισμού, που απειλεί να μας σώσει ως εργάτες, έθνος κλπ, ΚΑΙ στις 17 Ιουνίου, φρόντισε να διασύρει για πολλοστή φορά, όχι μόνο την πολιτική σαν ουσιαστική έννοια αλλα πολλή δε περισσότερο, την αξιοπρέπεια όλων υμών των δύστυχων τηλεθεατών που είχαμε την ατυχία να τους …απολαύσουμε για πολλοστή φορά ΚΑΙ τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Και τι δεν παρέλασε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας εκείνα τα κωμικοτραγικά τηλεοπτικά λεπτά!;

Η παντελής έλλειψη γνώσης νόμων και ήθους θες; (Ωραία μου ξανθιά κυρία του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι πρέπει να σας μάθουν ότι είναι άλλο πράγμα ο υπόδικος και άλλο ο κατάδικος).

Ο γνωστός αγοραίος πολιτικός λόγος του επίσης γνωστού ΚΚΕ και των εκπροσώπων αυτού με τους επίσης γνωστούς χαρακτηρισμούς που είναι πάντα διανθισμένος με κοσμητικά επίθετα και show για όλους και για όλα; (Χουντοφασίστες, φρατζόλες, παλαιότερα, αγορασμένες από πτωχούς πλην τίμιους φούρνους των Βου-Που, φρασεολογία βγαλμένη μέσα από τα καλλίτερα λεξικά της συμπαθούς τάξης του κλειστού επαγγέλματος των μεταφορέων)!

Το …υπεράνω άνετο στυλάκι …επιπέδου Α’ Αθήνας, του ατάραχου ασπρομάλλη κυρίου της ΝΔ την ώρα που γύρω του γινόταν ο κακός χαμός;

Η ο πολύς μάγκας, βαρύς και αψύς νέος Χρυσαυγίτης που στο διάβα του σαρώνει και ακολούθως κρύβεται για να μην αντιμετωπίσει τους νόμους του κράτους που ο ίδιος μας ορκίζεται ότι μάχεται για την εφαρμογή τους ;;;; (Φυσικά στους μετανάστες μόνο)!

Και τι μας έμεινε τελικά ως ηθικό δίδαγμα μετά από όλο αυτό το μακελειό;

Εγώ προσωπικά, φοβάμαι να το διατυπώσω…

Το μόνο που θα ψελλίσω με βαριά καρδιά, είναι τούτο:

Ο θεός ας αναπαύσει την ψυχή των κομμάτων, του λαού και γενικά αυτής της χώρας…

Αιωνία μας η μνήμη λοιπόν!

Υ.Γ. Εσκεμμένα δεν ανάφερα (πουθενά) τα ονόματα των πρωταγωνιστών του συγκεκριμένου “reality”, με σκοπό τη μη παιρεταίρω διαφήμιση τους. Και ο λόγος που δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο, είναι γιατί από μόνοι τους όλοι αυτοί και αυτές, συνθέτουν τον ορισμό της δυσφήμισης της Ελλάδας, μέσα και έξω από αυτήν.

Friday, June 8, 2012

Το ξεκατίνιασμα της Αριστεράς

Του Μιχάλη Λεάνη

Τραμπαλίζομαι παρακολουθώντας στην τηλεόραση τους εκπροσώπους των κομμάτων να αντιπαρατίθενται. Συζητήσεις κοινότοπες, παλιακές. Ενα θέαμα ευτελές, εν πολλοίς βαρετό. Από τα τηλεοπτικά τραπέζια απουσιάζουν η διαλεκτική, τα επιχειρήματα, η ευπρέπεια.

Δεν αναφέρομαι στον υποκριτικό καθωσπρεπισμό. Στον σεβασμό στη διαφορετική άποψη. Στοιχεία που συγκροτούν έναν εποικοδομητικό διάλογο επιπέδου. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Αλλο με στεναχωρεί εμένα. Η σκληρή αντιπαράθεση ανάμεσα στα κόμματα της Αριστεράς. Μια Αριστερά ανίκανη να κρατήσει τα προσχήματα τις κρίσιμες αυτές ώρες. Μια Αριστερά με τις ατέλειες στο μακιγιαρισμένο πρόσωπό της να εκτίθενται στις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Μια Αριστέρα που φοβάται τη δύναμή της και επιτίθεται στα σωθικά της. Βαρύτατοι χαρακτηρισμοί, απαξιωτικές εκφράσεις, πόζες ασυμβίβαστου στυλ, διάθεση μονοπώλησης της αριστερής ταυτότητας.
Ολα αυτά χρόνια μετά το '68, όταν ο Αλντο Νατόλι, ο μεγάλος θεωρητικός του PCI, δήλωνε καταχειροκροτούμενος στο 12ο συνέδριο ότι δεν χρειάζεται κομματική ταυτότητα για να είναι κανείς αριστερός. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης η Αριστερά εκλογικά αθροιστικά ξεπερνά το 30%. Ποσοστό εκπληκτικό όχι μόνο για τα ελληνικά, αλλά και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μια ευκαιρία μοναδική που δύσκολα επαναλαμβάνεται. Μια ευκαιρία που χάνεται στο όνομα της καθαρότητας και της ιδεολογικής συνέπειας. Ανοησίες χωρίς αύριο.
Απλά η Αριστερά πληρώνει την εσωστρέφειά της στην οποία την οδήγησαν οι κομματικοί μηχανισμοί και οι ηγέτες της. Πρόσωπα μονοδιάστατα, λάτρεις ενός αριστερού ναρκισσισμού, κολλημένοι σε ηγέτες και πρακτικές του παρελθόντος, κοντοί ινστρούκτορες για υψηλές ιδέες. Μετέτρεψαν την ιδεολογία σε μαγαζιά και χώρισαν ιδιοκτήτες για να επιβιώσουν πολιτικά. Οι νέοι καιροί και οι πρακτικές τούς εκθέτουν. Αμαθείς στη σύνθεση, πρώτη ύλη στην αριστερή ιδεολογία, αγοραφοβικοί, «παπαγαλάκια» ξεπερασμένων και ανεφάρμοστων τσιτάτων, νομίζουν ακόμη ότι μια νίκη στον περιβάλλοντα χώρο ισοδυναμεί με την κατάκτηση της οικουμένης.

Με αυτή τη νοοτροπία βαθιά ριζωμένη μέσα τους, βγαίνουν στα πάνελ και ξεκατινιάζονται. Απέναντι σε έναν λαό που περιμένει μια αριστερή βοήθεια. Το γεγονός με πικραίνει, αλλά δεν μου προκαλεί έκπληξη. Εδώ και καιρό ο τόπος έχει χάσει την πνευματικότητά του. Διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί, λογοτέχνες, ποιητές, κάθε είδους ελεύθερα μυαλά μπορεί να ψηφίζουν Αριστερά, αλλά στέκονται κριτικά απέναντί της. Εχουν φάει πόρτα με αποτέλεσμα να ιδιωτεύουν. Οι κομματικοί προύχοντες φρόντισαν να τους εξορίσουν, κρατώντας οι ίδιοι τα πόστα, με αποτέλεσμα λέξεις όπως σύνθεση, σύγκλιση ιδεών, συνεργασία και ιδεολογικοί επαναπροσδιορισμοί να προκαλούν ναυτία. Αν δεν προηγηθεί μια πνευματική έκρηξη ικανή να αναδείξει την πανσπερμία αριστερών θέσεων και αντιλήψεων, και συγχρόνως τη δυνατότητά τους να εκφρασθούν από έναν και μόνο πολιτικό φορέα, τότε η Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να φλερτάρει με την εξουσία.

Η Αριστερά του 21ου αιώνα, η Αριστερά της Ευρώπης. Ευρώ και δραχμή έπονται. Μια τελευταία αναφορά στους συντρόφους με ή χωρίς εισαγωγικά –από αυτούς εξαρτάται, άλλωστε– του ΚΚΕ. Ας σταματήσουν να παρελαύνουν κρατώντας τη σημαία της καθαρότητας. Η ιστορία άλλα τους έχει διδάξει. Προσωπικότητες που στο παρελθόν επίσημα τους χαρακτήρισαν δηλωσίες ήταν αυτοί που μας ελευθέρωσαν μόνοι και υπερήφανοι για την ιδεολογία τους, αναπνέοντας τον καθαρό αέρα του βουνού και όχι την καμαρίλα των κομματικών γραφείων. Οι ιστορικές αποκαταστάσεις σε αυτό αποσκοπούν. Να μην επαναλάβεις τα λάθη του παρελθόντος. Οι σκέψεις που καταθέτω σε αυτό το κείμενο είναι εμπνευσμένες και συνεπώς αφιερωμένες σε έναν αγωνιστή της εθνικής αντίστασης που έφυγε πριν από λίγες μέρες από κοντά μας, αλλά πρόλαβε να μου μάθει ότι η Αριστερά μπορεί να μεγαλουργήσει μόνο ως μία και ενωμένη. Στον πατέρα μου...

Πηγή: Εφημερίδα SportDay

Wednesday, June 6, 2012

Το κορίτσι του περασμένου αιώνα

Όσα είναι εδώ γραμμένα δεν αποτελούν βιβλίο ιστορίας. Είναι όσα εποικίζουν τη μνήμη μου όταν αντιλαμβάνομαι το βλέμμα αυτών που με περιβάλλουν, γεμάτο αμφιβολίες και ερωτηματικά. Γιατί υπήρξες κομμουνίστρια; Γιατί λες ότι είσαι ακόμη; Τι εννοείς; Χωρίς κόμμα, χωρίς καθήκοντα, πλάι σε μια εφημερίδα που δεν είναι πια δική σου; Μήπως αρπάζεσαι από μια αυταπάτη, από πείσμα; Μήπως επειδή είσαι απολίθωμα; Κάθε τόσο κάποιος με σταματά στο δρόμο ευγενικά: "Ήσασταν ένας μύθος". Μα ποιος θέλει να είναι μύθος; Όχι εγώ. Οι μύθοι είναι μια προβολή άλλων, εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Νιώθω αμήχανα. Δε με έχουν καρφώσει με όλες τις τιμές σε μια ταφόπλακα, έξω από τον κόσμο, έξω από το χρόνο. Εξακολουθώ να συμμετέχω και στα δύο. Όμως αυτή η ερώτηση με καλεί να δώσω μια απάντηση.

Η ιστορία του κομμουνισμού και των κομμουνιστών του 20ου αιώνα είχε τόσο άσχημη κατάληξη, που είναι αδύνατο να μη θέσει κανείς στον εαυτό του αυτή την ερώτηση. Πώς ήταν να είναι κανείς κομμουνιστής στην Ιταλία από το 1943; Κομμουνιστής ως μέλος ενός κόμματος, όχι μόνο σε μια στιγμή εσωτερικής συνείδησης, με την οποία μπορεί κανείς πάντοτε να τα βγάλει πέρα: "Εγώ μ' αυτό ή μ' εκείνο δεν έχω σχέση". Αρχίζω να αναρωτιέμαι. Χωρίς να συμβουλεύομαι ούτε βιβλία ούτε έγγραφα, αλλά χωρίς να μου λείπουν οι αμφιβολίες.

Αφού πέρασα πάνω από μισό αιώνα τρέχοντας, σκοντάφτοντας, ξαναρχίζοντας το τρέξιμο με μερικές μελανιές παραπάνω, η μνήμη μου μοιάζει να έχει πάθει ρευματισμούς. Δεν την καλλιέργησα, ούτε γνωρίζω την επιείκεια και τις παγίδες της. Ακόμη και με το να της δώσω μια μορφή. Όμως η μνήμη και η μορφή είναι κι αυτές ένα γεγονός ανάμεσα στα πολλά γεγονότα. Τίποτε λιγότερο ή περισσότερο.

Ροσάνα Ροσάντα

Η μετάφραση είναι της Τόνιας Τσίτσοβιτς.

Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ

Sunday, June 3, 2012

Υπομονή, Καρλ, στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός

Του Σωτήρη Γκορίτσα

Πόσο λάθος είχες κάνει, σύντροφε Καρλ! Ηταν τελικά απλό πράγμα ο σοσιαλισμός. Γιατί μας έκανες να ξοδέψουμε άσκοπα τα νιάτα μας παλεύοντας να αποκτήσει συνείδηση ο εργάτης, να συμμαχήσει μαζί του ο μικρομεσαίος, να γραφτούν στα συνδικάτα τους, να φτιαχτούν τα λαϊκά τους μέτωπα, οι συνασπισμοί αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων; Ηταν τόσο δύσκολο να καταλάβεις ότι για να γίνει ο σοσιαλισμός δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά ένας αριστερός Σάκης Ρουβάς; Πώς δεν είδες τι ακαταμάχητο όπλο στα χέρια του λαϊκού κινήματος μπορεί να γίνει το life style και να νικήσουμε τον καπιταλισμό με τα ίδια του τα όπλα; Μας ταλαιπώρησες άσκοπα τόσα χρόνια με σφυροδρέπανα, όπλα, επαναστάσεις, ιστορικούς συμβιβασμούς, διασπάσεις, φυλακίσεις, εξορίες, νεκρούς. Χάσαμε τον χρόνο μας με όλα αυτά. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πειραχτεί η τσέπη μας - το ευκολότερο σε αυτή την χώρα μιας και αν δεν μας την πειράξει άλλος την πειράζουμε μόνοι μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι χαλάσαμε τα μάτια μας προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη με το πολυσέλιδο «Κεφάλαιό» σου και πρεσβύωπες τώρα δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε live την επανάσταση των άφθαρτων, μοντέρνων και άγνωστων αγωνιστών που γίνεται μπρος στα μάτια μας.

Διότι, νομίζω, υποτίμησες, σύντροφε Καρλ, το πόσο σημαντικό είναι για τον σοσιαλισμό το να είσαι μοντέρνος, φρέσκος και κυρίως άγνωστος. Να μη σε ξέρει κανείς… Μην ανησυχείς, μόλις μας μάθουν θα εξαφανιστούμε από τα πάνελ εμείς και θα βάλουμε άλλους. Εχουμε φρέσκο απόθεμα κρυμμένο σε ΚΟΕ, ΔΗΚΚΙ, Ρόζες, Δίκτυα, κ.λπ. που δεν τους ξέρει κανείς. Τους κρύβουμε για να τους εμφανίσουμε μόλις το target group «ελληνική κοινωνία» βαρεθεί τη σημερινή μας συσκευασία. Είναι σαν τα σαμπουάν, Κάρολε. Κάθε προϊόν χρειάζεται ανανέωση. Γιατί νομίζεις φύγαμε από το ΚΚΕ και ήρθαμε στην Ανανεωτική Aριστερά; Για τις αφέλειες των Κύρκων και Παπαγιαννάκηδων; Ηρθαμε γιατί καταλάβαμε ότι μόνο μοντέρνοι και άγνωστοι πλασιέ μπορούν να πουλήσουν το μουχλιασμένο τυρί.

Μην μ' αρχίζεις πάλι την γκρίνια. Τι δουλειά έχει με όσα σου λέω ο Μπερλινκγκουέρ; Δεν του έφτανε του ανόητου το 35% που είχε για να κάνει τον σοσιαλισμό και πήγε και ζήτησε «ιστορικό συμβιβασμό» με τη Δεξιά. Καλά να πάθει. Εμείς διδασκόμαστε από τέτοια λάθη, Καρλ! Ποιον Αλιέντε; Πού τον θυμήθηκες αυτόν; Τι πάει να πει «να κοιτάξουμε τι έπαθαν οι Χιλιανοί μετά τις κρατικοποιήσεις, εθνικοποιήσεις, φορολογίες και αναδιανομές»; Αλλο Χιλή, Καρλ, άλλο Ευρώπη. Εδώ είναι πολιτισμένοι, δεν γίνονται αυτά. «Η Ευρώπη ήταν που βομβάρδισε την Γιουγκοσλαβία»; Δεν θέλουμε αυτή την Ευρώπη. Θέλουμε μιαν άλλη. Τι «ποια άλλη;». Δεν ξέρω, θα δούμε ποια άλλη, μη με πιέζεις τώρα. Κοίτα κάτι, Καρλ: ακόμα και έτσι να είναι, ακόμη δηλαδή και λαμπόγυαλο να μας κάνουν όπως τη Γιουγκοσλαβία, ακόμη και χούντα να έρθει σαν του Πινοσέτ, δεν βλέπεις ότι εμείς πάλι ωφελημένοι βγαίνουμε; Δεν είδες εφτά μόλις χρόνια δικτατορίας πόσο δυνάμωσαν την Αριστερά; Ολοι μαζί μας ασχολούνται τριάντα χρόνια τώρα! Σκέψου τα λίγο καλύτερα, σε παρακαλώ. Εχεις καιρό μέχρι τις 17 Ιούνη. Λίγο υπομονή, Καρλ, και θα δεις πόσο μάταια ήταν όλα όσα προσπαθούσαμε τόσα χρόνια και πόσο απλό πράγμα ήταν τελικά να γίνει «Στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός!».

Ο Σωτήρης Γκορίτσας είναι σκηνοθέτης κινηματογράφου

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Επτά προτάσεις της ΔΗΜ.ΑΡ για τη σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης, σε συνέντευξή του στο Έθνος της Κυριακής κατέθεσε επτά προτάσεις για τη σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο. Συγκεκριμένα:

-Το 1ο μέτρο είναι το πάγωμα των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, οι οποίες προβλέπονται για τον Ιούνιο, η κατάργηση της μείωσης κατά 22% του κατώτατου μισθού και η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων..Το μέτρο για το πάγωμα είναι αποτέλεσμα της βασικής αναδιαπραγμάτευσης, για επιμήκυνση έως το τέλος του 2017 της δημοσιονομικής προσαρμογής. Αυτό σημαίνει ότι τα 14 δις που απαιτεί η τρόικα για φέτος, γίνονται 3,5 δις. Αυτά τα ποσά μπορούν φέτος να εξοικονομηθούν από τον περιορισμό των αμυντικών δαπανών, το οριστικό τέλος στο πάρτι των προμηθευτών φαρμάκων και αναλώσιμων και από το νοικοκύρεμα στη Δημόσια Διοίκηση.

-Το 2ο μέτρο, που μάς απεμπλέκει από το Μνημόνιο είναι ο μη συνυπολογισμός των Δημοσίων Επενδύσεων στις δαπάνες που δημιουργούν πρωτογενή ελλείμματα. Κόβοντας αυτές τις δαπάνες, όπως καταλήγει η εφαρμογή του Μνημονίου, κόβουμε τα πόδια μας, επιτείνεται η ύφεση, που σωριάζει ανέργους και σωρεύει λουκέτα και αυξάνεται το έλλειμμα.

-Το 3ο μέτρο : Προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση και ανασυγκρότηση του Κράτους ώστε να κτυπηθεί η φοροδιαφυγή και να ανακουφιστούν οι αδύναμοι. Θα εισαγάγουμε νέους θεσμούς για τον καταλογισμό των φόρων που θα κτυπήσουν τη διαφθορά στις εφορίες και θα προσφέρουν απασχόληση σε ανέργους .

-Το 4ο μέτρο: Μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, το κτύπημα των καρτέλ και κατάργηση του πιστωτικού τιμολογίου από τα σουπερ μάρκετ στους προμηθευτές τους για να μειωθούν αποφασιστικά οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης.

-Το 5ο μέτρο: 5ετές Αναπτυξιακό Πρόγραμμα και Ολική Επαναφορά του ΕΣΠΑ . Τα κονδύλια λιμνάζουν στους ενδιάμεσους φορείς και δε φτάνουν στην αγορά.

-Το 6ο μέτρο: Ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων. Οι νέες διοικήσεις- εκπρόσωποι του δημοσίου μετά την ανακεφαλαιοποίηση-, θα δώσουν, αμέσως, ρευστότητα στις επιχειρήσεις , χαμηλά επιτόκια και ευνοϊκές ρυθμίσεις στα στεγαστικά. Λέμε όχι στην αναπαλαίωση του φαύλου καθεστώτος με τα θαλασσοδάνεια και τις πιστώσεις σε ημετέρους, που αποφασίζονταν σε πολιτικά γραφεία. Θα ζητήσουμε τριετή business plan από τις διοικήσεις των τραπεζών ώστε το δημόσιο να πάρει πίσω τα λεφτά του. Η ανακεφαλαίωση δεν είναι τζάμπα χρήμα.

-Το 7ο μέτρο είναι η άμεση επιστροφή του ΦΠΑ στους αγρότες και η στροφή στην ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής με παροχή γης, τεχνογνωσίας και κεφαλαίου σε αγρότες και χιλιάδες ανέργους νέους.

Saturday, June 2, 2012

Δεν ξέρω αν αλλάζει η Ευρώπη. Ξέρω ότι εμείς δεν αλλάζουμε με τίποτα…

Του Γιάννη Μπέζου

Τις τελευταίες μέρες, ακούμε από όλα σχεδόν τα κόμματα, και ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι η Ευρώπη αλλάζει.

Ωραίο ακούγεται!! Και ας μην καταλαβαίνουμε ακριβώς τι σημαίνει «αλλάζει»....

Γίνεται δημοκρατικότερη; Λαϊκότερη; Πιο ανθρωπινή; Έρχεται πιο κοντά μας; Θα μας αγαπήσει; Θα μας λυπηθεί; Θα μας πάρει στα σοβαρά;

Προσωπικά πιστεύω ότι όλα αυτά είναι για λαϊκή, προεκλογική κατανάλωση. Δεν ξέρω αν η Ευρώπη αλλάζει. Ξέρω ότι εμείς δεν αλλάζουμε με τίποτα. Εξακολουθούμε να παίζουμε στο γήπεδο της διεθνούς συνωμοσίας εναντίον μας, κλείνουμε τα μάτια στα πολλά ελαττώματα μας, αρνούμαστε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι είμαστε μια μικρή χώρα, που θα πρέπει να προσδιορίσει τον ρόλo της στον πλανήτη.

Συμπεριφερόμαστε σαν να ήμασταν πραγματικά πλούσιοι, που μας έκλεψαν οι κακοί συνεταίροι μας, και μας έχει απομείνει ο ρόλος του μόνιμος διαμαρτυρόμενου για τα πάντα. Ρόλος, που τον παίζουμε τέλεια, αλλά που φοβάμαι ότι είναι για εσωτερική κατανάλωση. Οι άλλοι μάλλον δεν αιχμαλωτίζονται από τις θεατρικές μας επιδόσεις!

Ας σεβαστούν όλοι, αυτή τη φορά, τη θέληση του λάου. (Τι πολύπαθη λέξη)! Ας αναλάβουν την ευθύνη που τους προσδιορίζει η λαϊκή ψήφος, και ας κυβερνηθεί η χωρά μας.

Εδώ θα ζήσουμε. Εδω θα δημιουργήσουμε. Δεν θα φύγουμε όλοι. Ας μείνουμε και κάποιοι. Ας δώσουν οι πολιτικοί μας το παράδειγμα. Ας εργαστούν. Ας τολμήσουν. Ας στενοχωρήσουν. Ας στεναχωρηθούν. Ας μάθουμε, επιτέλους, κι εμείς ότι στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο τα χαρτονομίσματα.

Θυμίζω τη ρήση του Ρωμαίου Σενέκα: «Ο μεγαλύτερος πλούτος, είναι να περιορίσουμε τις επιθυμίες μας».

Πηγή: ΑΙΧΜΗ

Το ευρωπαϊκό στίγμα της Δημοκρατικής Αριστεράς


Σαφές ευρωπαϊκό στίγμα αποκτά η Δημοκρατική Αριστερά με την τριήμερη επίσκεψη στις Βρυξέλλες που θα πραγματοποιήσει από την Κυριακή 3 έως την Τρίτη 5 Ιουνίου ο πρόεδρος του κόμματος, Φώτης Κουβέλης καθώς θα συναντηθεί με τα σημαντικότερα πρόσωπα του Ευρωπαϊκου Σοσιαλιστικού Κόμματος. Τη Δευτέρα ο Φώτης Κουβέλης θα αυναντηθεί με τον Χάνες Σβόμποντα, πρόεδρο της σοσιαλιστικής ομάδας του ευρωκοινοβουλίου. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας θα συναντηθεί με τον Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγερ, πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών. Την Τρίτη θα έχει συνάντηση με τον Ούγγρο σοσιαλιστή Λάσλο Άντορ, Επίτροπο Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Κοινωνικής Ένταξης, ενώ το μεσημέρι της ίδιας μέρας είναι προγραμματισμένη συνάντηση με την Κατερίν Τραουτμάν, επικεφαλής των ευρωβουλευτών του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Η επίσκεψη του πρόεδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς στις Βρυξέλλες θα ολοκληρωθεί με συνάντηση με τον πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. 

Με αφορμή το πολύ σημαντικό ταξίδι στις Βρυξέλλες ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. Φώτης Κουβέλης δήλωσε: "Θα είμαι αύριο στις Βρυξέλλες. Θα συναντηθώ με θεσμικούς παράγοντες της ΕΕ και με πολιτικές δυνάμεις του Ευρωκοινοβουλίου. Θα προβάλλω τις θέσεις της χώρας. Θα προβάλλω την ανάγκη επιμήκυνσης της δημοσιονομικής προσαρμογής έως το τέλος του 2017, για να ανασάνουν οι πολίτες. Θα ζητήσω από τώρα, την Ευρωπαϊκή Εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων των Ελλήνων , το μόχθο μιας ζωής για την ώρα της ανάγκης. Θα μιλήσω συγκεκριμένα για τα θέματα της ανάπτυξης και της ανεργίας. Θα δείξω ότι υπάρχει υπεύθυνη Αριστερά στην Ελλάδα, που με το καθαρό της πρόγραμμα κερδίζει συμμάχους για τη χώρα. Η μάχη για την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, η μάχη για τη σταδιακή απαγκίστρωση από τους όρους και τις δεσμεύσεις του, ο αγώνας για να είναι σταθερά η Ελλάδα στο ευρώ και να βγει η χώρα από τα αδιέξοδα είναι ο δικός μας αγώνας. Και η ΔΗΜΑΡ το δίνει αυτόν τον αγώνα κάθε στιγμή παντού".