Τραμπαλίζομαι παρακολουθώντας στην τηλεόραση τους εκπροσώπους των κομμάτων να αντιπαρατίθενται. Συζητήσεις κοινότοπες, παλιακές. Ενα θέαμα ευτελές, εν πολλοίς βαρετό. Από τα τηλεοπτικά τραπέζια απουσιάζουν η διαλεκτική, τα επιχειρήματα, η ευπρέπεια.
Δεν αναφέρομαι στον υποκριτικό καθωσπρεπισμό. Στον σεβασμό στη διαφορετική άποψη. Στοιχεία που συγκροτούν έναν εποικοδομητικό διάλογο επιπέδου. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Αλλο με στεναχωρεί εμένα. Η σκληρή αντιπαράθεση ανάμεσα στα κόμματα της Αριστεράς. Μια Αριστερά ανίκανη να κρατήσει τα προσχήματα τις κρίσιμες αυτές ώρες. Μια Αριστερά με τις ατέλειες στο μακιγιαρισμένο πρόσωπό της να εκτίθενται στις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Μια Αριστέρα που φοβάται τη δύναμή της και επιτίθεται στα σωθικά της. Βαρύτατοι χαρακτηρισμοί, απαξιωτικές εκφράσεις, πόζες ασυμβίβαστου στυλ, διάθεση μονοπώλησης της αριστερής ταυτότητας.
Ολα αυτά χρόνια μετά το '68, όταν ο Αλντο Νατόλι, ο μεγάλος θεωρητικός του PCI, δήλωνε καταχειροκροτούμενος στο 12ο συνέδριο ότι δεν χρειάζεται κομματική ταυτότητα για να είναι κανείς αριστερός. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης η Αριστερά εκλογικά αθροιστικά ξεπερνά το 30%. Ποσοστό εκπληκτικό όχι μόνο για τα ελληνικά, αλλά και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μια ευκαιρία μοναδική που δύσκολα επαναλαμβάνεται. Μια ευκαιρία που χάνεται στο όνομα της καθαρότητας και της ιδεολογικής συνέπειας. Ανοησίες χωρίς αύριο.
Απλά η Αριστερά πληρώνει την εσωστρέφειά της στην οποία την οδήγησαν οι κομματικοί μηχανισμοί και οι ηγέτες της. Πρόσωπα μονοδιάστατα, λάτρεις ενός αριστερού ναρκισσισμού, κολλημένοι σε ηγέτες και πρακτικές του παρελθόντος, κοντοί ινστρούκτορες για υψηλές ιδέες. Μετέτρεψαν την ιδεολογία σε μαγαζιά και χώρισαν ιδιοκτήτες για να επιβιώσουν πολιτικά. Οι νέοι καιροί και οι πρακτικές τούς εκθέτουν. Αμαθείς στη σύνθεση, πρώτη ύλη στην αριστερή ιδεολογία, αγοραφοβικοί, «παπαγαλάκια» ξεπερασμένων και ανεφάρμοστων τσιτάτων, νομίζουν ακόμη ότι μια νίκη στον περιβάλλοντα χώρο ισοδυναμεί με την κατάκτηση της οικουμένης.
Με αυτή τη νοοτροπία βαθιά ριζωμένη μέσα τους, βγαίνουν στα πάνελ και ξεκατινιάζονται. Απέναντι σε έναν λαό που περιμένει μια αριστερή βοήθεια. Το γεγονός με πικραίνει, αλλά δεν μου προκαλεί έκπληξη. Εδώ και καιρό ο τόπος έχει χάσει την πνευματικότητά του. Διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί, λογοτέχνες, ποιητές, κάθε είδους ελεύθερα μυαλά μπορεί να ψηφίζουν Αριστερά, αλλά στέκονται κριτικά απέναντί της. Εχουν φάει πόρτα με αποτέλεσμα να ιδιωτεύουν. Οι κομματικοί προύχοντες φρόντισαν να τους εξορίσουν, κρατώντας οι ίδιοι τα πόστα, με αποτέλεσμα λέξεις όπως σύνθεση, σύγκλιση ιδεών, συνεργασία και ιδεολογικοί επαναπροσδιορισμοί να προκαλούν ναυτία. Αν δεν προηγηθεί μια πνευματική έκρηξη ικανή να αναδείξει την πανσπερμία αριστερών θέσεων και αντιλήψεων, και συγχρόνως τη δυνατότητά τους να εκφρασθούν από έναν και μόνο πολιτικό φορέα, τότε η Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να φλερτάρει με την εξουσία.
Η Αριστερά του 21ου αιώνα, η Αριστερά της Ευρώπης. Ευρώ και δραχμή έπονται. Μια τελευταία αναφορά στους συντρόφους με ή χωρίς εισαγωγικά –από αυτούς εξαρτάται, άλλωστε– του ΚΚΕ. Ας σταματήσουν να παρελαύνουν κρατώντας τη σημαία της καθαρότητας. Η ιστορία άλλα τους έχει διδάξει. Προσωπικότητες που στο παρελθόν επίσημα τους χαρακτήρισαν δηλωσίες ήταν αυτοί που μας ελευθέρωσαν μόνοι και υπερήφανοι για την ιδεολογία τους, αναπνέοντας τον καθαρό αέρα του βουνού και όχι την καμαρίλα των κομματικών γραφείων. Οι ιστορικές αποκαταστάσεις σε αυτό αποσκοπούν. Να μην επαναλάβεις τα λάθη του παρελθόντος. Οι σκέψεις που καταθέτω σε αυτό το κείμενο είναι εμπνευσμένες και συνεπώς αφιερωμένες σε έναν αγωνιστή της εθνικής αντίστασης που έφυγε πριν από λίγες μέρες από κοντά μας, αλλά πρόλαβε να μου μάθει ότι η Αριστερά μπορεί να μεγαλουργήσει μόνο ως μία και ενωμένη. Στον πατέρα μου...
Πηγή: Εφημερίδα SportDay
No comments:
Post a Comment