Συνέντευξη Γρηγόρη Ψαριανού

Κύριε Ψαριανέ, πώς νιώθετε μετά τη διάσπαση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ; Λύπη, πίκρα ή ανακούφιση;
Και τα τρία. Δεν μπορεί να μην αισθάνεσαι μια αναταραχή και θλίψη που άλλο ένα ενωτικό και φιλόδοξο εγχείρημα σταματά χωρίς να έχει αποδώσει κάτι σημαντικό. Πήγαμε μέχρι 18%, μετά στις ευρωεκλογές πέσαμε στο 4,5% και μετά ψάχναμε να μπούμε στη Βουλή. Ολο αυτό ήταν μια διολίσθηση προς μικρά πράγματα. Ταυτόχρονα, αισθάνεσαι μια χαρά γιατί ξεκινάς ένα εγχείρημα να επαναπροσδιορίσεις ένα χώρο που διολίσθαινε προς «ΚΚΕ Β’». Ή προς ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ποιος ευθύνεται τελικά γι’ αυτό το ναυάγιο;

Δε θα πω ότι φταίει ο Τσίπρας ή ο Κουβέλης ή ο Αλαβάνος, επειδή τρελάθηκε -που τρελάθηκε, εδώ που τα λέμε. Υπάρχει σοβαρή κατανομή ευθυνών σε όλους. Φταίνε οι ομαδούλες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που ήθελαν να κάνουν το «στρατηγικό επενδυτή» στο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλαβάνος, που ξεκίνησε από φωτεινός ηγέτης κι έφτασε μέχρι «γκρουπουσκουλιάρης» του «Μετώπου Ανατροπής και Κατεδάφισης», όπως το λέω εγώ, ο Τσίπρας που δεν πήρε μια απόφαση να πει «ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε»... Εχουν βάση οι αιτιάσεις του κ. Τσίπρα ότι η αποχώρηση δεν εδράζεται σε σοβαρούς λόγους ή δεν έχει αντιστοίχιση στην κοινωνία; Ηταν πολύ σοβαρός ο λόγος. Ζητήθηκε απεμπλοκή του ΣΥΝ από το ΣΥΡΙΖΑ. Να προχωρήσει ο ΣΥΝ μόνος του σε μια άλλου τύπου αριστερή συμμαχία. Ξέρετε, ο ΣΥΝ πέτυχε την παγκόσμια πρωτοτυπία να κάνει μια συμμαχία πιο στενή από τον εαυτό του. Και βρεθήκαμε να μας κουνούν διάφοροι το δάχτυλο και να μας λένε «είσαι έξω από το πλαίσιο της επανάστασης» και άλλες τέτοιες ιδεοληψίες και κολλήματα. Γι’ αυτό υπάρχουν σήμερα 132 ομαδούλες, πιο πολλές από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ... Ο κ. Τσίπρας είπε ότι υπάρχουν και προσωπικά απωθημένα, ότι κάποιοι δεν αντέχουν πια να βλέπουν τον εαυτό τους σε δεύτερο ρόλο... Λέει το ίδιο που θα του πει αργότερα κι αυτουνού κανένας άλλος, όταν θα πάει κι αυτός στα αζήτητα, τον «καθαρίσουν» και τον φάνε «στο φούρνο με πατάτες»!

«Εσωτερικός εχθρός»

Ποιοι θα είναι αυτοί;

Ενα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, ένα μέρος του ΣΥΝ. Δε θέλει πολύ... Ελπίζω να γλιτώσει γιατί τον αγαπάω, είναι φίλος. Ομως, θεωρώ αυτονόητο ότι θα γίνει κάποια στιγμή. Διότι υπάρχει αυτή η βλάβη της Αριστεράς, πάντα να ψάχνεις τον «εσωτερικό εχθρό». Ως τώρα ο «εσωτερικός εχθρός» ήταν η πτέρυγα. Τώρα είδα δυο τρεις συνιστώσες που έβγαλαν κάτι ανακοινώσεις που ουσιαστικά έλεγαν «επιτέλους, διώξαμε τα βαρίδια, πάμε τώρα να φάμε την ’’Πλατφόρμα 2010’’». Δηλαδή, ήδη έχουν βρει το νέο «εσωτερικό εχθρό» και δε θα σταματήσουν μέχρι να καθαρίσει «και ο σύζυγος τη γυναίκα του», γιατί εδώ κάθε αντρόγυνο είναι και μια... συνιστώσα! Υπάρχει βλάβη, σας λέω, που λύνεται μόνο με ψυχίατρο!

Λύση πολιτική μπορεί να βρεθεί σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο;

Βεβαίως. Να καλυφθεί ο χώρος, αλλά με ξεκάθαρη φυσιογνωμία αριστερού ευρωπαϊσμού, δημοκρατικών διαδικασιών, ανοιχτών οριζόντων, πλατιών συμμαχιών. Δεν μπορεί να λέμε: «Δε συνεργαζόμαστε με το ΠΑΣΟΚ». Τι πάει να πει αυτό; Για ένα πάρκο σε ένα δήμο, δε συνεργαζόμαστε επειδή είναι το ΠΑΣΟΚ; Το ζήτημα δεν είναι με ποιον θα συνεργαστείς ή όχι, αλλά με ποιο πρόγραμμα. Αν είναι για πέντε σημεία που θα αλλάξουν αυτό το χάλι που ζούμε, να συνεργαστώ και με τον... Φούφουτο!

Λέτε, δηλαδή, «ναι» σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ακόμη και σε κεντρικό επίπεδο;

Βεβαίως. Αν το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ένα νεοφιλελεύθερο, δεξιό ανοσιούργημα και ήταν ένα «καλό ΠΑΣΟΚ», γιατί όχι;

Τι εννοείτε «καλό ΠΑΣΟΚ»;

Ενα ΠΑΣΟΚ που να μην έχει λαμόγια, υπουργούς που έχουν φάει τρισεκατομμύρια, να μην έχει μέσα από ακροδεξιούς μέχρι αριστεριστές... Το ΠΑΣΟΚ είναι κι αυτό ένα απέραντο ψυχιατρείο. Να καθίσουμε κάτω και να πούμε: εξωτερική πολιτική, αλλαγή πλεύσης στο ενεργειακό, διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας. Στα λόγια το ΠΑΣΟΚ τα έχει πει. Αλλά, όταν έρχεται η πράξη, μας «πηδάει»...

Λέτε, δηλαδή, ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ που αγανακτεί μπορεί να βρει αυτό που αναζητά κοντά στην πτέρυγα;

Σήμερα στο χώρο ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Αυτό πρέπει να συμπληρωθεί. Αυτό θέλουμε να κάνουμε εμείς. Αυτό δεν απορρίπτει το Συνασπισμό, τους Οικολόγους, μέρος του ΚΚΕ ή του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν 1 εκατομμύριο άνθρωποι ανένταχτοι, που πιστεύουν στην Αριστερά, με ευρωπαϊκό όμως προσανατολισμό. Οχι να ξαναφτιάξουμε την Κομεκόν και τους Ερυθρούς Χμερ. Οχι να πάμε στη Στάζι και στην Κα Γκε Μπε!

Αρα, το ΚΚΕ δεν έχει χώρο σε αυτήν τη συμμαχία;

Η ηγεσία και η κεντρική στρατηγική του, όχι βέβαια. Αφού θέλουν να γυρίσουμε στη Μόσχα! Αλλά ο κόσμος του εξυπακούεται ότι έχει χώρο.

Για τον Παπαδημούλη

Πρέπει να επιστρέψετε τις έδρες που πήρατε με το ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές;

Οι πολίτες ψήφισαν κι έβγαλαν δέκα βουλευτές του ΣΥΝ και τρεις ανένταχτους. Αν ο κόσμος ήθελε να επιλέξει ανθρώπους από τα γκρουπούσκουλα, θα τους είχε ψηφίσει. Ουδένα ψήφισε. Οι συνιστώσες δεν έχουν εκλέξει ούτε ένα βουλευτή. Υπάρχει ο κ. Δρίτσας, ο κ. Μουλόπουλος, που είναι βουλευτής Επικρατείας, όχι με σταυρό δηλαδή, οι οποίοι δεν ανήκουν σε καμιά συνιστώσα. Δεν υπάρχει ΑΚΟΑ, ΚΟΕ και πάει λέγοντας...

Επαφές με άλλους ανεξάρτητους βουλευτές έχετε σήμερα;

Καμία. Οφείλω πάντως να πω ότι υπάρχει ένα πλήγμα, ένα κακό δώρο που «προσφέρει» σ’ αυτή την ιστορία ο Δημήτρης ο Παπαδημούλης.

Που έμεινε στο ΣΥΝ; Εδωσε άλλοθι, δηλαδή;

Παρά το ότι οι περισσότεροι το περίμεναν, εγώ πίστευα μέχρι τέλους ότι, όπως είπε κι ο ίδιος, έχει τα όριά του. Λέει ότι πάλευε για την ενότητα. Μα κι εμείς, δεν μαχαιρωθήκαμε με κανέναν. Και να ξέρετε, μαζί με το ΣΥΝ θα πάμε. Εγώ το θεωρώ βέβαιο ότι και στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα πάμε μαζί.

Διακηρύσσετε κι εσείς κι ο ΣΥΝ, ακόμη και τα «γκρουπούσκουλα», όπως λέτε, μια πλατιά ενότητα της Αριστεράς. Πώς να σας εμπιστευτεί όλους εσάς ο κόσμος ως καταλύτες αυτού του οράματος, όταν οι ίδιοι κάθε τρεις και λίγο προχωράτε σε διάσπαση;

Αν στις επόμενες εκλογές κατέβει καθένας χωριστά, δε θα μπει κανένας στη Βουλή...

Ο ΣΥΝ έγινε «ΚΚΕ Β’»...

Ούτε ο ΣΥΝ;

Ο ΣΥΝ σήμερα είναι ΚΚΕ Β’. Γιατί ο κόσμος να μην ψηφίσει το αυθεντικό ΚΚΕ; Εγώ θέλω να υπάρξει μια πλατιά συμμαχία στην οποία θα συμπορευτούν η πτέρυγα, ο ΣΥΝ με επαναπροσδιορισμό της φυσιογνωμίας του, οι Οικολόγοι, ένα μεγάλο μέρος οπαδών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τρεις τέσσερις μικρότερες ομάδες της Αριστεράς με τους οποίους μπορούμε να πάμε μαζί για κάπου. Αυτό, αν συμφωνήσουμε και το προχωρήσουμε, δε θα έχει 3%, θα έχει 15%. Αυτή η Αριστερά που περιγράφω θα έπρεπε να έχει σήμερα 20%. Δε φταίει ο κόσμος που δεν την ψηφίζει, φταίνε οι ομαδούλες, οι αντιπαλότητες μέχρι θανάτου και κυρίως ένα κεντρικό ζήτημα για όλους τους αριστερούς: ότι, «όταν ο Θεός έβρεχε μυαλά, εμείς κρατούσαμε ομπρέλα»!

Πηγή: http://www.psarianos.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=505:2010-06-14-09-31-34&catid=20:-102009-&Itemid=31