Από τις ευρωεκλογές έως σήμερα, όλο ξεκινάω να γράψω κάποιες σκέψεις και όλο λέω «άσ’ το να πάει στο διάολο παλικάρι μου, δεν χρειάζεται και η δική σου αποψάρα δημόσια, έτσι κι αλλιώς ό,τι θες να πεις το λες στα όργανα του κόμματος». Ε, σήμερα δεν άντεξα, έσπασα. Και έτσι, ω! δυστυχείς αναγνώστες/στριες της «Α», θα υποστείτε μία «αποψάρα» ακόμα. Ζητώ την κατανόησή σας.Του Αλέξανδρου Μπίστη*
«Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση»
Πριν από δύο χρόνια, σε μια κίνηση πρωτοφανούς ανιδιοτέλειας (όπως φάνταζε τουλάχιστον τότε...), ο Αλ. Αλαβάνος, στο απόγειό του, αποχώρησε από την ηγεσία του κόμματος ξαφνιάζοντας τους πάντες και ανοίγοντας τον δρόμο σε νεότερα στελέχη: ένα «τι 'ναι 'τούτοι;» κυριάρχησε στην ατμόσφαιρα και το ενδιαφέρον της κοινωνίας για κάτι φρέσκο στην πολιτική ζωή της χώρας ήταν παραπάνω από έκδηλο. Οι προσδοκίες (όλων μας) εκτοξεύθηκαν σε ιλιγγιώδη ύψη. Από τότε έως σήμερα έχουμε βαλθεί, με πρωταγωνιστή δυστυχώς και τον τέως πρόεδρο, να αποδείξουμε ότι είμαστε μία από τα ίδια, ότι σφαζόμαστε για τις καρέκλες, ότι οι προσωπικές φιλοδοξίες και ανταγωνισμοί υπερβαίνουν τη συλλογικότητα, ότι, τελικά, δεν μπορούμε να μοιράσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα.
Από το Διαρκές Συνέδριο του 2009 και μετά (όταν εγκρίναμε με τεράστια πλειοψηφία το πρόγραμμα του κόμματός μας, ένα μοναδικό όπλο που το ξεχάσαμε σε σκονισμένα ντουλάπια), μοιάζουμε με φτερό στον άνεμο. Βαλθήκαμε να ξηλώσουμε ό,τι είχαμε καταφέρει έως τότε, πορευτήκαμε χωρίς πολιτικό σχέδιο και άρα χωρίς στρατηγική. Μετατρέψαμε την πιο δημοκρατική εσωκομματική διαδικασία (δημοψήφισμα για την κατάρτιση του ευρωψηφοδελτίου) σε πεδίο τασικού ανταγωνισμού, πρωτοκλασάτα στελέχη περιέφεραν τον πληγωμένο εγωισμό τους δεξιά κι αριστερά, κάποιοι μάλιστα εμφανίζονταν θετικοί στην προοπτική ακόμα και της ψήφου ανοχής στο (επερχόμενο τότε...) ΠΑΣΟΚ, ενώ ταυτόχρονα κατήγγελλαν την πιθανότητα εφαρμογής του καταστατικού ως... νεοσταλινισμό.
Ώσπου φτάσαμε στην ανώμαλη προσγείωση των ευρωεκλογών. Φανήκαμε εντελώς απροετοίμαστοι να διαχειριστούμε το μέτριο (σε σχέση με τις προσδοκίες που είχαμε καλλιεργήσει στην κοινωνία και -κυρίως!- στους ίδιους μας τους εαυτούς) εκλογικό αποτέλεσμα, με τα οδυνηρά για όλους μας αλλά και (αυτο)εξευτελιστικά καμώματα του τέως, τις παλινωδίες των οργάνων, την αμηχανία του κόμματος συνολικά αλλά και την ατολμία σε επίπεδο ηγεσίας / προσώπων, και οδηγηθήκαμε στο καλοκαίρι της κρίσης με τα διάφορα κωμικοτραγικά (11 επικεφαλής, ο πρόεδρος του ΣΥΝ υποψήφιος με σταυρό κ.λπ.) που επακολούθησαν μέχρι τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.
«Είναι ωραία να πέφτεις, αν αντέχεις να πέφτεις, ίσως μάθεις να πετάς τελικά»
Στη συγκυρία αυτή, λοιπόν, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κατάσταση στα χέρια του και ξελάσπωσε τον χώρο, με πείσμα και ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης, συνεπικουρούμενος από την, κατά κοινή ομολογία, πολύ καλή παρουσία του Αλ. Τσίπρα αλλά και από τις προγραμματικές θέσεις που επεξεργάστηκε η επιτροπή Δραγασάκη.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο 4,6%, το οποίο ήταν «νίκη» φυσικά, σε αντίθεση με το 4,7% των ευρωεκλογών, που ήταν «ταπείνωση» βέβαια, και το 5,04% του 2007, που, άλλωστε, ήταν «θρίαμβος»... (Εδώ που τα λέμε, είναι πιο λογικό να γκρινιάζουμε για το 4,6% ή για το 4,7% παρά να πανηγυρίζουμε για το... 3,2%.) Θα περίμενε λοιπόν κανείς, μετά από αυτή την τονωτική ένεση, πως θα αποφασίζαμε όντως να ασχοληθούμε με τα κακώς κείμενα τόσο του κόμματός μας όσο και της πολιτικής μας συμμαχίας.
Αλλά αντί γι' αυτό είδαμε πάλι μια προσπάθεια να ξεπεράσουμε «δημιουργικά» τα πασίδηλα προβλήματά μας με... εξωστρέφεια. Μόνο που για να υπάρξει εξωστρέφεια πρέπει να υπάρχει κόμμα να την κάνει πράξη. Πρέπει να υπάρχει οργανωμένη παρέμβαση σε επίπεδο κοινωνικών και εργασιακών χώρων. Πρέπει να υπάρχει στελεχικό δυναμικό που θα αναλάβει να οργανώσει τον κόσμο της εργασίας, να συντονίσει τη δράση των τοπικών κινημάτων, να διατυπώσει τα αιτήματα, να δημοσιοποιήσει τις θέσεις μας και να πείσει για την ορθότητά τους.
Όμως πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, όταν η απογοήτευση διαχέεται κάθετα και οριζόντια στον κομματικό οργανισμό, η ηγεσία απαξιώνεται και απονομιμοποιείται, η καχυποψία δίνει και παίρνει, η παραίτηση και η σιωπηρή αποστρατεία των πιο υγιών συντρόφων/-ισσών αφήνει το κόμμα στα «δόντια των μηχανισμών», τους οποίους όλοι καταριούνται και όλοι (με πράξεις ή παραλείψεις...) αναπαράγουν: «Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι».
Πώς να καλέσεις τον κόσμο «να ανατρέψει το σκηνικό» όταν είναι παραπάνω από προφανές ότι ούτε φαντάζεσαι ούτε πιστεύεις πως μπορείς να το κάνεις στο εσωτερικό σου; Αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε εμείς το κόμμα μας, ποιος (και γιατί) να μπει μαζί μας στην περιπέτεια «για να αλλάξουμε τον κόσμο»;
«Όχι στων μανιφέστων τις κλεισούρες»
Τελικά έχουμε να απαντήσουμε κάτι πειστικό και να προσφέρουμε κάτι χρήσιμο για το σήμερα στους φίλους και τις φίλες που μας προσεγγίζουν λέγοντας «καλά όλα αυτά, αλλά εγώ τι έχω να κερδίσω αν σας στηρίξω; Σήμερα! Όχι σε 50 χρόνια...». Πέρα από τη «χαρά της συμμετοχής» και την απόρριψης της λογικής της ανάθεσης, και δεδομένης της αδυναμίας της αριστεράς (παγκοσμίως;) να προσφέρει χειροπιαστό όραμα, θα έπρεπε στοιχειωδώς να μπορούμε να υποσχεθούμε την αλληλεγγύη της συλλογικότητας, τη ζεστασιά της συντροφικότητας, την ισχύ της ενότητας. Με μια λέξη: ανθρωπιά, ιδίως σε περιόδους βαρβαρότητας σαν την τωρινή. Μπορούμε, όμως, αλήθεια;
Έχουμε κάνει σημαία μας την ενότητα, και καλώς! Γιατί ακίνδυνη και αφερέγγυα δεν είναι η ενωτική αριστερά, αλλά εκείνη που νομίζει ότι μπορεί να τα βάλει μόνη της με τον οδοστρωτήρα του νεοκαπιταλισμού. Προφανώς ναι στην ενότητα, λοιπόν, ναι στη συνεννόηση. Όμως δεν δικαιούμαστε στο όνομα μιας φαντασιακής ενότητας να κρύβουμε τα χρόνια προβλήματα του κόμματός μας κάτω απ' το χαλάκι. Γιατί πώς να συνεννοηθούμε αν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα;
Πώς να συνεννοηθούμε όταν έχουμε απωθήσει τις έννοιες της ανιδιοτέλειας, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της εμπιστοσύνης, της κομματικότητας; Όταν χρησιμοποιούμε την προσφώνηση σύντροφοι/-ισσες απλώς για να μη λέμε φίλες και φίλοι; Όταν ακόμα και μέλη της ΚΠΕ φέρονται να έχουν κάνει χρήση του «δικαιώματος» μονιμοποίησης των μετακλητών υπαλλήλων της Βουλής (κόντρα στις αποφάσεις των οργάνων και τη δέσμευση του Προέδρου) και το «κόμμα» κάνει το... παπί; Όταν η κομματικότητα βαφτίζεται σταλινισμός και απαξιώνεται ως δήθεν δημοκρατικός συγκεντρωτισμός (φτου κακά!); Όταν η δημόσια αποδόμηση της πολιτικής του κόμματος από (σχεδόν τα ίδια πάντα...) πρωτοκλασάτα στελέχη βαφτίζεται δικαίωμα έκφρασης διαφορετικής γνώμης;
Επιπλέον, από τον κομματικό μηχανισμό απουσιάζει παντελώς η επιχειρησιακή αντίληψη (οργανόγραμμα, ρόλοι, αρμοδιότητες, χρονοδιαγράμματα, έλεγχος, απολογισμός), με προφανή συνέπεια την αναποτελεσματικότητα. Έχουμε γεμίσει όργανα και επιτροπές χωρίς αποφασιστικό ρόλο, για να χωρέσουμε όλοι και να μη μένει κανείς παραπονεμένος. Γι’ αυτό άλλωστε τα έχουμε απαξιώσει και δεν νιώθουμε δεσμευμένοι από τις αποφάσεις τους. Όμως, η απαξίωση των οργάνων και ο ανορθολογικός τρόπος λειτουργίας του κόμματος ωθεί στον παραγοντισμό.
Κάναμε πριν από δυο χρόνια ένα τολμηρό βήμα προς την ανανέωση του στελεχικού δυναμικού του κόμματος, με αρχή τον πρόεδρο, αλλά και πολλά μέλη της ΚΠΕ. Η ανανέωση, βέβαια, δεν σημαίνει απλώς νέους σε ηλικία συντρόφους-ισσες. Σημαίνει κυρίως καινούρια πρόσωπα, που δεν κουβαλάνε στην πλάτη τους τις παθογένειες και τους ανταγωνισμούς παλαιότερων σχημάτων της αριστεράς. Προφανώς κάτι τέτοιο ενέχει κινδύνους, με πρώτον αυτόν της απειρίας. Μ' αυτήν ως πρόσχημα, φαίνεται ξαφνικά να τραβήξαμε χειρόφρενο. Γιατί όμως δεν μπορούν οι εμπειρότεροι σ/φοι να στηρίξουν ουσιαστικά τους νεότερους;
Γιατί όποιος ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας ξεφεύγει από τα εγκόσμια και μπαίνει σε τροχιά; Γιατί δεν μπορεί ποτέ ένας πρώην πρόεδρος να είναι μέλος της επόμενης Π.Γ. ή ακόμα και της ΚΠΕ; Πόσοι πρώην βουλευτές παρέμειναν πραγματικά ενεργοί μετά τη μη επανεκλογή τους (η οποία φυσικά απλώς «πρόκυψε», αντί να έρθει ως εφαρμογή των καταστατικών ρυθμίσεών μας); Πού είναι γραμμένο ότι πρέπει να είμαστε ισοβίως πρώτο τραπέζι πίστα και ότι δεν μπορούμε να συμβάλουμε ακόμα και από τα καμαρίνια; Γιατί ξαφνικά όλοι ομνύουν στο παράδειγμα Δραγασάκη; Γιατί η ανανέωση αντιμετωπίζεται ανταγωνιστικά (αν όχι εχθρικά) από όσους τάχα τους προσπέρασε η επετηρίδα;
Τόση εξουσία έχουμε πια να μοιράσουμε; Δεν έχουμε καμία συναίσθηση των πραγματικών κοινωνικών συσχετισμών και συνθηκών; Και όμως, λες και κάποιος μας υποσχέθηκε γραμμική άνοδο και μόνο νίκες, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δικαιώσουμε όσους πενθούν για τον χαμό της «καλής» ανανεωτικής αριστεράς, που απορροφούσε τους κραδασμούς ανώδυνα για το σύστημα.
«Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα»
Το κόμμα είναι μια μικροκοινωνία. Ο τρόπος που είναι δομημένο και που λειτουργεί είναι αυτός που θα αναπαραγάγουμε μόλις πάρουμε το 100% της ελληνικής κοινωνίας. Μας αρέσει ο τρόπος που λειτουργούμε; Έτσι είναι η κοινωνία που οραματιζόμαστε; Πού είναι το όραμα και η ελπίδα για ένα άλλο μοντέλο ζωής; Είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι δεν έχουμε κάνει κανένα λάθος ως ηγεσία αυτά τα δύο χρόνια; Είναι δυνατόν να είναι μόνο στραβός ο γιαλός; Αισθανόμαστε τόσο επαρκείς, ώστε, παρά τις τεράστιες αλλαγές που έχουν μεσολαβήσει από το προηγούμενο συνέδριο (τόσο στο αριστεροχώρι όσο και στη χώρα, αλλά και την παγκόσμια οικονομία), δεν νιώθουμε την ανάγκη να αναζητήσουμε από τα μέλη μας, έστω, την επανανομιμοποίησή μας στις θέσεις μας; Ή, ακόμη καλύτερα, δεν νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε ένα πανηγυρικό επανιδρυτικό συνέδριο, με τα χαρακτηριστικά που περιέγραψε και ο σ. Κορωνάκης (Αυγή, 11.1.2010), με μακρές και ανοιχτές προσυνεδριακές διαδικασίες, με εισροή νέου κόσμου, με επαρκή χρόνο τοποθετήσεων στους συνέδρους (αντί για το μοντέλο 2 μέρες χαιρετισμοί και ψηφοφορίες και 1 μέρα τοποθετήσεις);
Εδώ και μήνες η ηγεσία του κόμματός βρίσκεται εν μέσω δύο πυρών: αφενός των περισσότερων εκ των συμμάχων μας στον ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν ότι δεν χειριζόμαστε σωστά το θέμα της Ανανεωτικής Πτέρυγας, και αφετέρου ορισμένων (σχεδόν των ίδιων πάντα...) στελεχών της Ανανεωτικής Πτέρυγας, που θεωρούν ότι δεν χειριζόμαστε σωστά το θέμα των συμμαχιών.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, και οι μεν και οι δε θεωρούν ότι χειριζόμαστε τα πράγματα με λάθος τρόπο. Δικαίως; Αδίκως; Μήπως πρέπει να πάμε στη βάση να ακούσουμε τι έχει να μας πει; Γιατί ανεχόμαστε και υφιστάμεθα αυτές τις μάχες χαρακωμάτων που τρώνε τις σάρκες της αριστεράς; Τι έχουμε να φοβηθούμε από τα μέλη μας; Εκτός αν νιώθουμε ότι «εμείς ξέρουμε καλύτερα». Αλλά αυτό δεν είναι άλλο από την αριστοκρατική αντίληψη περί πολιτικής, που λέει κι ο σ. Πάντος.
«Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό»
Η σημερινή πολιτική συγκυρία είναι μοναδική ευκαιρία για να ξαναφέρουμε την αριστερά στο προσκήνιο. Είναι η ώρα να ανασυγκροτηθούμε, ώστε να είναι εφικτή και πάλι η εξωστρέφεια. Οφείλουμε να ταυτίσουμε ξανά την αριστερά με έμπνευση, με αξίες και ιδανικά: αλληλεγγύη, ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη, ελευθερία. Είναι η ώρα να ορίσουμε ένα κοινά αποδεκτό πλαίσιο αρχών και κανόνων, το οποίο θα είναι σεβαστό από όλους, χωρίς πολεμικό κλίμα και καχυποψία. Διαφορετικά δεν θα υπάρχει ούτε κόμμα ούτε συμμαχίες. Πρέπει να ξανακοιτάξουμε γύρω μας και να θυμηθούμε γιατί βρεθήκαμε όλοι μαζί σ' αυτό το μεγάλο ταξίδι της αριστεράς. Όσοι το κάνουν και δεν βρουν τους λόγους, τότε μάλλον είναι όντως σε λάθος χώρο. Όσοι τους βρουν, και ειδικά εν καιρώ οικονομικής, πολιτικής και «αριστερής» κρίσης, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν: γιατί στην πραγματικότητα και στραβός είν' ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε.
* Ο Αλέξανδρος Μπίστης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ.
Σχόλιο "Πιπεριάς": Το κείμενο του σ. Αλέξανδρου Μπίστη δημοσιεύθηκε στην "Αυγή" το Σάββατο 30/1 και το αναδημοσιεύω γιατί θεωρώ ότι παρουσιάζει ενδιαφέρων, ενόψει και του διαλόγου για το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ, αφενός γιατί προέρχεται από έναν σύντροφο της νέας γενιάς στελεχών, αφετέρου γιατί "ακουμπάει" θέματα για τα οποία πολλοί μέσα στο κόμμα σφυρίζουν... αδιάφορα!!!
7 comments:
@ Γιώργο
να ξεκαθαρίσω πρώτα απ' όλα ότι στη "Πιπεριά" ανεβάζω κείμενα που μου προκαλούν το ενδιαφέρων. Ενα λόγο παραπάνω αν γνωρίζω τον άνθρβωπο που το υπογράφει. Σ' αυτή τη περίπτωση υπάγεται και το κείμενο του σ. Αλέξανδρου τον οποίο τυχ=γχάνει να γνωρίζω πολύ καλά.
Εσύ από τη μεριά σου μπαίνεις σε μια προσωπική αντιπαράθεση με τον Αλ. Μπίστη την οποία δεν μπορώ να παρακολουθήσω. Αν κάποιος μπορεί να απαντήσει σ' αυτά που καταμαρτυράς στον Αλ. Μπ. είναι μόνο ο ίδιος. Δεν ταιριάζει στην "Πιπεριά" ο ρόλος του διαδικτυακού δικαστηρίου.
Ομως θα σε παρακαλέσω τα σχόλια σου να αφορούν την ουσία των κειμένων. Γιατί εσύ με αφορμή το κείμενο, το οποίο αναφέρεται στην εσωκομματική κατάσταση εξαπολύεις μια πορσωπική επίθεση στον Αλ. Μπ. για εσωτερικά θέματα του ΣΥΝ που οι αναγνώστες του μπλογκ δεν μπορούν να παρακολουθήσουν.
Μάλιστα χρησιμοποιείς απρεπής (για αριστερό της ανανέωσης...) χαρακτηρισμούς που πραγματικά που προκάλεσαν έκπληξη, καθώς δεν έχω ξαναδιαβάσει κείμενα σου με τέτοιο ύφος.
Θα επαναλάβω ότι το κείμενο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρων. δεν μπορώ αλλά και δεν θέλω να μπω σε ένα κυνήγι μαγισσών, γιατί ακριβώς αυτό κάνουν ορισμένοι μέσα & έξω από τον ΣΥΝ για άλλους συντρόφους και αυτό με ενοχλεί αφάνταστα.
Μάκης
@ Μάκη,
επανέρχομαι επειδή δεν διέγραψες την απάντησή σου στα διαγραμμένα μου σχόλια και κανείς δεν καταλαβαίνει σε τι απαντάς - αλλά απαντάς...
1. Σεβόμενος την φιλοξενία σου διέγραψα τα σχετικά με τον Αλ.Μπίστη σχόλια - θα ανεβάσω σύντομα ότι σχετικό στο δικό μου blog.
2. Η αντιπαράθεση δεν είναι προσωπική. Τα σχετικά με την δράση του Α.Μ., γνωρίζουν τα αρμόδια όργανα του ΣΥΝ, όλοι στην επιτροπή προγράμματος (Δραγασάκης, Μπαλτάς, Μπαλάφας) και τουλάχιστον πέντε μέλη της ΠΓ (από την πλειοψηφία).
Αλλά "κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει" - τίποτα δεν έγινε ένα χρόνο τώρα "στα όργανα" και έτσι σεβόμενος τις δεκάδες μελών χωρίς φωνή αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το μόνο μέσο που μας μένει: το διαδίκτυο. Για μένα είναι θέμα αρχής η δημοσιοποίηση πραξικοπηματικών ενεργειών στον Συνασπισμό, όταν οι τάσεις καλύπτουν τους δικούς τους κι όταν φτάσαμε κοντά στην διάλυση εξ αιτίας καθεστωτικών αντιλήψεων της παρέας των προεδρικών φίλων.
3. Ο ίδιος γνωρίζει τις αναφορές μου από δικό μου ποστ κι ενώ μου έγραψε ότι "δεν μου τα είπαν καλά και να ακούσω την άλλη άποψη", αρνήθηκε τον δημόσιο διάλογο γύρω από το θέμα. Όμως βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση γιατί ελέγχει την κομματική διαδικασία και το θέμα θάβεται. Του έχω υποσχεθεί ότι στον κατάλληλο χρόνο ο διάλογος αυτός θα γίνει και τα στοιχεία θα δημοσιοποιηθούν θέλει δεν θέλει - και δεν μου τα είπαν άλλοι, εκεί ήμουν...
4. Μιλάς για απρεπείς εκφράσεις. Δεν ξέρω τι εννοείς αλλά ότι είχα γράψει ήταν ήπιο σε σχέση με ότι έχει γίνει (και σε πολλά επίπεδα συνεχίζεται). Κατανοώ ότι δεν θέλεις να τα πιστέψεις αφού ο Α.Μ. είναι και φίλος σου, αλλά τι να κάνουμε...συχνά η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία!
5. Τέλος θα περίμενα μια στοιχειώδη πολιτική εμπιστοσύνη απέναντί μου βάσει των κοινών πολιτικών μας πεποιθήσεων και των ίδιων σου των διαπιστώσεων πρόσφατα για το τι κάνει η "παρέα" στην Ν.Σμύρνη - εκτός εάν κάτι άλλαξε στο μεταξύ που δεν το γνωρίζω.
και 6. Η συμμετοχή μου στην μπλογκόσφαιρα έχει το νόημα να σπάσει η υποκρισία της αριστεράς στο ζήτημα των "δικών" μας - δηλαδή όποιος δηλώνει αριστερός να ξεφεύγει του ελέγχου. Ελέγχουμε τους πάντες αλλά των δικών μας τα κρύβουμε κάτω από το χαλί - ειδικά εάν συμφωνούμε πολιτικά: αυτό για μένα δεν είναι μόνο στρουθοκαμηλισμός - είναι μασονία γιατί όταν αποκαλύπτονται τα πληρώνουμε όλοι. Για μένα η αλήθεια είναι ζήτημα αρχής και έξω από το όποιο κόμμα της αριστεράς και μέσα σε αυτό. Κι ο Συνασπισμός ανήκει (έστω θεωρητικά) στα μέλη του. Δεν μπορώ να τον χαρίσω σε κανέναν Α.Μ, και σε καμιά ομάδα ή φράξια!
Γιώργος
@ Γιώργο
Πρώτα απ' όλα έχεις δίκιο δεν "αφαίρεσε" το σχόλιο μου. Ηταν λάθος και ζητώ συγγνώμη. Για τα υπόλοιπα τώρα.
Πρέπει να σου πω ότι το σημερινό σου σχόλιο είναι πολύ καλό γιατία αποφεύγεις χαρακτηρισμούς που δεν ταιριάζουν στο ύφος και το ήθος ενός αριστερού.
Οσο για το θέμα εμπιστοσύνης και φιλίας μου μες τον Α. ΜΠ. Είναι αλήθεια ότι γνωρίζω αρκετά χρόνια τον Αλέξανδρο. Εχω συμφωνήσει και εχω διαφωνήσει σε πολλά πράγματα μαζί του. Η δική μας γνωριμία έγινε μέσα από το διαδίκτυο, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για τον ΣΥΝ. Και με σένα σε πολλά συμφωνώ και σ' άλλα διαφωνώ. Αρα δεν τίθεται θέμα εμπιστοσύνης.
Οταν όμως μπαίνεις σε προσωπική αντιπαράθεση καταλαβαίνεις ότι και εγώ είμα σε πολύ δύσκολη θέση, γαιτί οι αναγνώστες του μπλογκ θα βρίσκονται μπροστά σε ένα διάλογο-μονόλογο που δεν θα καταλαβαίνουν.
Μάκης
Μάκη το σχόλιο που θα κάνω μπορεί να αφορά άλλο blog, ωστόσο θεωρώ ότι είναι πολύ σοβαρό. Αναφέρεται ακριβώς στο ποστ που έχεις ανεβάσει, τον διάλογο που με δική μας πρωτοβουλία σταμάτησε, αλλά δυστυχώς ο σύντροφός της "Αριστερής Στρουθοκαμήλου" βλέπω ότι διάβηκε τον Ρουβίκωνα και παρά τις "καθώς πρέπει" συμπεριφορές αποδεικνύεται ότι είναι αυτό ακριβώς που έχω περιγράψει για πολλούς συντρόφους της ΑΠ (εξαιρώ εσένα - και πολλούς άλλους που γνωρίζω - που τα έχουμε πει από κοντά και ξέρουμε τις διαφορές μας και τις συμφωνίες μας). Απολιτικοί τύποι, γεμάτοι εμπάθεια, δήθεν αριστεροί που είναι υπεράνω όλων και χωρίς επιχειρήματα. Το είχα παρατηρήσει αυτό κατά τη διάρκεια του 5ου συνεδρίου όταν παρουσίασα το κείμενο της ΠΑΡΑΝ σε κάποιες οργανώσεις και εκτός Αθήνας. Μου είχε κάνει εντύπωση ιδιαίτερα στα Τρίκαλα η στάση των σ. της ΑΠ, που τοποθετούνταν υπέρ της υπερψήφισης Κουβέλη. Χωρίς πολιτικό λόγο τοποθετούνταν για να πουν ότι είναι συντοπίτης τους (και εγώ από τα Τρίκαλα είμαι)και γι' αυτό το λόγο θα τον ψήφιζαν. Ένοιωσα ότι βρισκόμουν σε άλλο κόμμα. Με εντυπωσίασε αυτή η συμπεριφορά και τότε κατάλαβα ότι δυστυχώς η διάβρωση αφορά και εμάς.
@ Γιώργο,
Αγαπητέ Γιώργο,
συγγνώμη που παρεμβαίνω ακάλεστος στη μεταξύ σας συζήτηση, αισθάνομαι όμως την υποχρέωση να αποκαταστήσω την πραγματικότητα σε σχέση τουλάχιστον με κάποια πράγματα που γνωρίζω από πρώτο χέρι και για τα οποία μάλλον βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα. Είχα διαβάσει το πρώτο σου σχόλιο (που αποσύρθηκε στη συνέχεια) και βλέπω και τις σχετικές αναφορές σου και στα υπόλοιπα σχόλια.
Δεν είμαι μέλος του Τμήματος Επικοινωνίας και έτσι δεν ξέρω πώς έχει λειτουργήσει ούτε ο Αλ. Μπ. ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος στο πλαίσιό του (οφείλω πάντως να πω ότι γνωρίζοντας προσωπικά τον Αλ. Μπ. και έχοντας συνεργαστεί μαζί του επί μακρόν, δυσκολεύομαι να τον φανταστώ να συμπεριφέρεται όπως ισχυρίζεσαι).
Αναφέρθηκες όμως στην επιτροπή προγράμματος ισχυριζόμενος ότι αποδέχεται κάποιες καταγγελίες σε σχέση με τα κείμενα του τμήματος, κ.λπ. Ως μέλος της Γραμματείας της Επίτροπης Προγράμματος και υπεύθυνος για την τελική εικόνα του κειμένου, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ουδέποτε η Επιτροπή υιοθέτησε τις όποιες καταγγελίες, καθώς και ότι η στάση που κράτησε απέναντι στα κείμενα για τα ΜΜΕ δεν υπονοεί σε καμία περίπτωση δικαίωση ή μη κάποιας από τις δύο πλευρές.
Επιπλέον, παρόλο που εσύ στο αρχικό σου σχόλιο ισχυριζόσουν το αντίθετο, η επιτροπή προγράμματος ενημερωθήκε εκτενώς (και όχι μεροληπτικά) από τον Αλ. Μπ. για το γεγονός ότι στο εσωτερικό του τμήματος υπήρχαν διαφωνίες και εντάσεις. Αυτή η κατάσταση άλλωστε είχε ως αποτέλεσμα και να καθυστερήσουν να φτάσουν στα χέρια μας όλες οι σχετικές συμβολές, κάτι που δυσκολευε τη σχετική επεξεργασία και τη σύνθεση των απόψεων. Με άλλα λόγια, το ότι δεν μπήκε κείμενο για τα ΜΜΕ στο πρόγραμμα δεν σημαίνει π.χ. απόρριψη του κειμένου Καϊμάκη (ή όποιου άλλου), όπως εσφαλμένα πιστεύεις.
Τα παραπάνω (σε συνδυασμό με κάποιες άλλες δευτερεύουσας σημασίας ανακρίβειες που διάβασα στο αρχικό σου σχόλιο, στη βάση των οποίων όμως φαινόταν να οικοδομείς σε μεγάλο βαθμό την πολιτική σου άποψη) με κάνουν να νιώθω ότι πάνω στην ένταση της αντιπαράθεσης προβαίνεις σε ερμηνείες κατά το δοκούν, και ένιωσα την υποχρέωση να το επισημάνω.
Παναγιώτης Πάντος
Φίλε Παναγιώτη,
όπως παραδέχεσαι δεν ήσουν στην επιτροπή ΜΜΕ άρα δεν γνωρίζεις.
Βγαίνεις πάντως να υπερασπιστείς τον φίλο σου,θεμιτό σε πρώτη ανάγνωση, όμως ταυτοχρόνως και αθέμιτο αφού είσαι στέλεχος του κόμματος.
Γιατί έτσι αποδεικνύεις ότι ναι μεν τα όργανα δεν λειτουργούν αλλά λειτουργούν οι παρέες!
Ο φίλος σου λοιπόν, μπορεί από ανωριμότητα, μπορεί από ανικανότητα, μπορεί από εξουσιομανία, μπορεί...μπορεί (δεν με ενδιαφέρουν τα κίνητρά του), πάντως συμπεριφέρθηκε πραξικοπηματικά και αντικομματικά στην επιτροπή.
Φίμωσε όσους διαφωνούσαν μαζί του, έδιωξε κόσμο και επέμεινε περίεργα στην προώθηση του κειμένου Καϊμάκη χάριν της αναμονής του οποίου η επιτροπή δεν συνεδρίαζε επί βδομάδες αν και είχε κείμενο να συζητήσει!!!
Είχε την κάλυψη του φίλου του Καρίτζη (παράλληλα με τις διευκολύνσεις του επίσης διορισμένου στο ιντερνετ Τσιμιτάκη) που ενώ έπρεπε να παρέμβει από την θέση ευθύνης που κατείχε καθώς γνώριζε, απλά τον κάλυπτε.
Σε όλα αυτά δεν υπάρχει καμία ανακρίβεια αλλά σωρεία στοιχείων που τα επιβεβαιώνουν.
Πως είναι δυνατόν λοιπόν εσύ, ως σημαντικό στέλεχος του ΣΥΝ και φίλος του προέδρου, να προσπαθείς να καλύψεις έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν σεβάστηκε την συντροφικότητα και την κομματική δεοντολογία, αλλά παραμένει παράνομα υπεύθυνος του τμήματος ΜΜΕ και Επικοινωνίας επί δύο και πλέον χρόνια, χωρίς να έχει ποτέ εκλεγεί όπως ορίζει σαφέστατα το καταστατικό και έχοντας διαλύσει με τις καθεστωτικές ενέργειές του μιαν ολόκληρη επιτροπή (ΜΜΕ)που αρχικά αριθμούσε πάνω από 100 μέλη;
Επίσης αφού δεν γνωρίζεις τι έγινε στην επιτροπή πως προχωράς στην μεροληπτική υπεράσπιση του "κολλητού" σου ο οποίος παρότι άσχετος με το αντικείμενο (δεν είναι καν δημοσιογράφος ή επικοινωνιολόγος) σαμποτάρισε την συλλογική προσπάθεια δημοσιογράφων συντρόφων για να προωθήσει τον Καϊμάκη (επίσης μη δημοσιογράφο);
Κι αφού το πραξικόπημα δεν πέρασε την πρώτη φορά, προτίμησε να μείνει το κόμμα χωρίς θέσεις για τα ΜΜΕ (!) προκειμένου να περάσουν έστω σε δεύτερη φάση οι θέσεις Καϊμάκη με τον οποίο διατηρεί και "άλλου τύπου" επωφελή συνεργασία.
Αυτό είναι το ήθος του φίλου σου - αυτό υπερασπίζεις; Ποιος θα υπερασπίσει τα μέλη της επιτροπής που δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη;
Που το βρήκες το "ενδιαφέρον" στο κείμενο, Μάκη;
Όταν, λέγαμε ότι δεν πάμε καλά, ο αρθρογράφος του κειμένου, που ήταν και τι υποστήριζε;
Μάκη, το ότι τον γνωρίζεις πολύ καλά, λέει και δεν λέει..
Έτσι, λέω εγώ.
Πότε, όνειρεύτηκε, πότε ξύπνησε και πότε θα ξαναονειρευτεί, την νέα αριστερά;
Μήπως, το παρατραβάμε, λέω.
Την προηγούμενη φορά, άλλα μου σχολίαζες για τα τοπικά.
Είπα να τα αφήσουμε και το συνεχίζεις, αλλά από άλλη μεριά, όπως βλέπω..
Post a Comment