Συχνά στην πολιτική σκηνή και την κοινωνική κονίστρα η παρ' ημίν Ακροδεξιά και η κοινοβουλευτική της ακροκεντροδεξιά έκφραση ο ΛΑ.Ο.Σ. επικαλούνται τον πατριωτισμό μας (όλων), μάλιστα
με μια πατερναλιστική διάθεση, σαν να 'ναι οι ίδιοι ιδιοκτήτες αυτής της έννοιας (στην περίπτωση: προϊόντος ή εμπορεύματος, αν προτιμάτε).
Εν πρώτοις η Ακροδεξιά στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς, έχει τόση σχέση με τον πατριωτισμό, όσην έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, ή είχε ο Φράνκο με τη δημοκρατία κι ο Κουίσλινγκ με το έθνος του.
Η ελληνική Ακροδεξιά στην Κατοχή (για να μην πάμε παραπίσω στην Ιστορία) συνεργάστηκε με τους Ναζί κατακτητές και κόσμησε το ελληνικό έθνος με πλήθος (δυστυχώς) δωσιλόγων, δηλαδή μαυραγοριτών, ταγματασφαλιτών, καταδοτών, κουκουλοφόρων και εν γένει προδοτών.
Στη συνέχεια η ελληνική Ακροδεξιά συνεργάστηκε με τους Επικυριάρχους που διαδέχθηκαν τους Ναζί στην ποδηγέτηση της πατρίδας, Αγγλους και Αμερικανούς, παράγοντας χαφιέδες, σπιούνους, πράκτορες, παρακρατικούς δολοφόνους, αλλά και πολλά απ' τα νέα αστικά τζάκια που διαδέχθηκαν τα προπολεμικά.
Αυτό λοιπόν που πραγματικά εμπορεύεται ως πατριωτισμό η Ακροδεξιά δεν είναι παρά ο ολέθριος εθνικισμός της -αυτός που την έσπρωχνε πάντα στην αγκαλιά των ξένων, είτε για τον φόβο του λαού είτε ένεκεν της λιγούρας για χρυσάφι. Ακόμη και οι ιδεολόγοι της Ακροδεξιάς, αν όχι στην Ελλάδα, αλλά πάντως αλλού, όπως ο Εσδρα Πάουντ, ο Κνουτ Χάμσουντ ή ο Φερντινάντ Σελίν, δεν υπήρξαν παρά το πρόσχημα για την παρακατιανή λαϊκιστική αγριότητα και βουλιμία των ακροδεξιών ποπολάρων (αλλά και ηγετών)...
Σήμερα η Ακροδεξιά στη χώρα μας, αντί να 'ναι η ντροπή της Δεξιάς, όχι μόνον έχει νομιμοποιηθεί στην κοινή γνώμη (ικανό μέρος των Ελλήνων την υπερψηφίζει) αλλά αγορεύει κιόλας στη Μέση Οδό, τον Ιππόδρομο, ή την Αγορά αν προτιμάτε, με θράσος χιλίων γραικύλων (κι εκατό γραισκύλων) περί «πατρίς, θρησκίς κι ο Λάμαχος».
Αντιλαμβάνεται αυτή η Ακροδεξιά το έθνος ακόμα ως φυλή, με τον πρωτόγονον τρόπο της συνέχειας του αίματος, προσδίδοντάς του μάλιστα πολιτισμικά κυρίως χαρακτηριστικά κι όχι πολιτικά (πράγμα που φέρνει τους ακροδεξιούς πολύ κοντά, χωρίς να το καταλαβαίνουν, στον απεχθή για αυτούς Χάντιγκτον -όμως ακροδεξιόν κι αυτόν).
Βεβαίως δεν είναι αυτό το παραπάνω το μόνον που δεν καταλαβαίνουν (άλλωστε αν καταλάβαιναν καλύτερα, ίσως να μην ήταν ακροδεξιοί) Εξιδανικεύουν
πράγμα που μαρτυρά ημιμάθεια (ή αμάθεια) εποχές, πρόσωπα και καταστάσεις, την Αρχαιότητα ή το Βυζάντιο, κι ύστερα τα λατρεύουν, όπως οι οπαδοί τις ομάδες τους·
σαν σύμβολα. Ωσαν να μην υπήρχαν σε αυτά αντιθέσεις όπως σε όλα τα ανθρώπινα, αλλά σαν να 'ταν όλα (αυτά που η οπαδική σκέψη επιλέγει να λατρεύει) καλακαγαθά.
Μάλιστα, και σε αυτό μοιάζουν πολύ, πάλι χωρίς να το καταλαβαίνουν, στους μεταμοντέρνους, αντιλαμβάνονται την ιστορία πρωθύστερα, δηλαδή το τότε με κριτήρια του τώρα.
Για παράδειγμα οι ακροδεξιοί αντιλαμβάνονται φέρ' ειπείν τη Σπάρτη με τον τρόπο τού Φρανκ Μίλερ -σαν να ήταν δηλαδή οι Ομοιοι, Αμερικανοί πεζοναύτες εκπαιδευμένοι για μπλιτσγκρίγκ κι απάνω τούρλα. Ενα πολίτευμα, το Λακωνικό, που μπορεί να το σπουδάζει κανείς 30 χρόνια και να 'χει ακόμα 30 απορίες, για τον ακροδεξιό είναι λυμένο αίνιγμα: μέλας ζωμός και ξερό ψωμί! (Για τους άλλους εννοείται, καθ' ότι ημείς είμεθα uber alles).
Αν δηλαδή κανείς σφυρίξει στο αυτί ενός ακροδεξιού που βδελύσσεται το Ισλάμ και τις μπούργκες, όσον τους Εβραίους και τους Τούρκους, ότι στην αρχαία Αθήνα οι δέσποινες και οι κόρες (καλά αυτές δεν έβγαιναν ούτε καν απ' το σπίτι) κυκλοφορούσαν τις ελάχιστες φορές που έσκαγαν μύτη απ' τον γυναικωνίτη, κουκουλωμένες με κάτι πέπλα που μπροστά τους η μπούργκα είναι νεγκλιζέ, θα τους έφευγε το κλαπέτο (ήγουν το ιδανικό δωριστί). Ή θα νοσταλγούσαν οι μπαγάσηδες την εποχή που οι γυναίκες ήταν στη «θέση τους», -οι δούλοι πέθαιναν στο Λαύριο σαν τις μύγες, και οι Μακεδόνες ήταν για κάθε Αθηναίον πολίτη (εκ πατρός τε και μητρός γνήσιον - αριστοκράτη ή θύτη) βάρβαροι, βρωμοπόδαροι και χοντροκέφαλοι...
No comments:
Post a Comment