Εκτός και επί τα αυτά

Tης Mαριας Kατσουνακη

Η ψήφος εμπιστοσύνης στη μεταβατική κυβέρνηση δεν είναι μια διεκπεραιωτική διαδικασία επειδή είναι εξασφαλισμένα τα αποτελέσματα. Κάθε κόμμα στέλνει στην κοινωνία το σήμα που του αναλογεί και εντάσσεται στο πολιτικό σύστημα, έστω και προσωρινά, ώς τις ερχόμενες εκλογές, με αρνητικό ή θετικό πρόσημο. Δεν είναι η βαρύτητα της ψήφου το θέμα, αλλά το πόσο παγιωμένοι κομματικοί σχηματισμοί μπορούν να πορευτούν απαλλαγμένοι από στερεότυπα με τα οποία απευθύνονται στους ψηφοφόρους τους.

Και αν δεν περιμένει κανείς από κόμματα με παβλοφικά ανακλαστικά (τραπεζίτης πρωθυπουργός ίσον ξεπούλημα της χώρας) να μετατοπίσουν τις θέσεις τους μέσα στην κρίση, περιμένει από άλλα, όπως η Δημοκρατική Αριστερά, να τραβήξουν τις διαχωριστικές γραμμές τους από όσους δεν στηρίζουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Δεν αμφιβάλλει κανείς για το αυξημένο αίσθημα ευθύνης που χαρακτηρίζει τον κ. Φώτη Κουβέλη. Ομως η εποχή υπαγορεύει υπερβάσεις και όχι σλάλομ επιβαρυντικά για την υγεία και την ταυτότητα ενός, νέου ακόμα, κομματικού σχηματισμού (ας αναλογιστούμε μόνο γιατί αποχώρησαν τα μέλη του από τον Συνασπισμό, την ιδρυτική του συνθήκη δηλαδή). Βέβαια, η θέση της ΔΗΜΑΡ έχει ήδη διατυπωθεί. Δεν θα παράσχει ψήφο εμπιστοσύνης ούτε ανοχής. Αρα, το σχόλιο εκφράζει απλώς μία εκ των υστέρων απορία: τι νόημα είχε άλλη μια διάσπαση στον χώρο της Αριστεράς (ΣΥΝ - ΔΗΜΑΡ) αν πρόκειται το διασπασθέν τμήμα να καλύπτει μια απλώς πιο ήπια, αποχρωματισμένη, by the book αντίληψη για την κοινωνία και την πολιτική;

Στη διαδικασία αποσάθρωσης του πολιτικού σκηνικού της χώρας, με δεδομένο τον βαρύ και βαθύ τραυματισμό του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., η Αριστερά καταγράφει υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Παραδοσιακοί ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων δείχνουν να αναζητούν άλλη στέγη. Η ψήφος που προέρχεται από την απογοήτευση, η οποία συντίθεται από θυμό και γενικευμένη απόρριψη των κομμάτων εξουσίας, είναι όμως δίκοπο μαχαίρι. Λειτουργεί τιμωρητικά, ως απατημένος σύντροφος, και όχι υποστηρικτικά και συμμετοχικά. Προσμετράται στη δημοσκοπική δύναμη, αλλά όχι στη δυναμική των μικρότερων κομμάτων. Και σε εποχές όπου πολλά αναιρούνται, καταρρέουν, αποκαλύπτονται και επανατοποθετούνται, η σύνεση για έναν πολιτικό αρχηγό δεν είναι από μόνη της αρετή αν δεν αποκολληθεί από τα στερεότυπα του παρελθόντος, τις ασφαλείς «λύσεις». Κάποιοι ψηφοφόροι επιλέγουν το δοκιμασμένο (έστω και αποτυχημένο), κάποιοι άλλοι δοκιμάζουν τη ρήξη. Το κρίσιμο για κάθε πολιτικό είναι με ποιους θα συνταχθεί. Ποια κοινωνία δηλαδή θα συνδιαμορφώσει.

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ