Tuesday, November 8, 2011

Της Αριστερας ή της Ευθύνης;

Της Κατερίνας Επιτροπάκη

Υπάρχουν μερικές στιγμές όπου με κάποιες αφορμές χαράσσονται διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία, άρα και στα πολιτικά κόμματα. Τις στιγμές αυτές, είναι από τα πράγματα αναγκαίο να επιλέξεις «με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις». Οι συγκεκριμένες αυτές στιγμές, δεν χωρούν αμφισημίες, δεν χωρούν «ολίγον έγκυος», δεν χωρούν «ούτε-ούτε», δεν χωρούν δηλώσεις και τοποθετήσεις που απλά θα περιγράφουν μια κατάσταση χωρίς εμφανές «δια ταύτα». Πολλάκις οι διαχωριστικές αυτές γραμμές δεν αποτελούν αναγκαστικά συνέχεια και ακολουθία με το σύνολο των θέσεων, των προτάσεων, της στάσης που κράτησε κανείς στο παρελθόν, προκρίνοντας άλλα πράγματα.

Για παράδειγμα, το βιβλίο της 6ης Δημοτικού και η θύελλα που ξεσήκωσε, είχε προκαλέσει τότε μια διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία ανάμεσα στο «πρόοδος» και «συντήρηση». Αυτή η διαχωριστική γραμμή διαπερνούσε κάθετα και τους πολιτικούς σχηματισμούς που υπήρχαν τότε, και εμφανίζονταν για παράδειγμα στο εσωτερικό των κομμάτων (εκτός ασφαλώς από χώρους «μπετόν» όπως ήταν η ακροδεξιά) ένθεν κακείθεν υποστηρικτές και κατήγοροι της Μαρίας Ρεπούση και της ομάδας της. Η Μαρία πήρε πάνω της το βάρος να υπερασπιστεί την πρόοδο και τον ορθολογισμό, ενώ η τότε υπουργός Παιδείας έδωσε επίσης μια πολύ δύσκολη μάχη στο εσωτερικό του συντηρητικού κατά τεκμήριο κόμματός της, της ΝΔ, πράγμα που της στοίχισε και την μη επανεκλογή της στις επόμενες εκλογές, εάν δεν με απατά η μνήμη μου.

Τις τελευταίες ημέρες έγινε φανερή, με δραματικό τρόπο, μία σύγκρουση με τέτοια χαρακτηριστικά: Σύγκρουση, πολιτική και κοινωνική. Είναι η μετωπική αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις της χρεοκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή από τη μια πλευρά και στις δυνάμεις του αταλάντευτου ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Ελλάδας. Και η διαχωριστική αυτή γραμμή, δυστυχώς, αποτυπώνεται με υπερψήφιση ή καταψήφιση της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου, που είναι πακέτο με την υπερψήφιση/ανοχή ή καταψήφιση της προσωρινής κυβέρνησης. Και το δίλημμα είναι ΕΝΤΟΣ ή ΕΚΤΟΣ Ευρώπης. Ο χαρακτήρας take it or leave it, της δανειακής συμφωνίας, σήμερα έχει γίνει take or leave Εurope

Αυτή τη στιγμή, -όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Σάκης Κουρουζίδης, «Η δανειακή σύμβαση είναι το μόνο νήμα που κρατάει ζωντανό το ευρωπαϊσμό της χώρας μας». Στα δε καθ’ ημάς, «ο αριστερός ευρωπαϊσμός μας για να έχει νόημα θα πρέπει σήμερα να υπερασπιστούμε τον –σκέτο- ευρωπαϊσμό πρώτα».

Πιστεύω λοιπόν κι εγώ, ότι η ΔΗΜΑΡ πρέπει να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής στο νέο κυβερνητικό σχήμα όχι απλά «για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές», αυτό κάλλιστα μπορούσε να το κάνει ακόμα και η ανίκανη καθ’ όλα κυβέρνηση ΓΑΠ, αλλά με το σκεπτικό που αναφέρεται στην εύστοχη προσθήκη σε δήλωση του προέδρου στο ΜΕΓΚΑ που μας έστειλε γραπτώς ο Τέλης Σαμαντάς.

Δηλαδή: «Η Δημοκρατική Αριστερά θα καθορίσει τη στάση της –με ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής- απέναντι στο νέο κυβερνητικό σχήμα από τη σαφή προσήλωση του στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, της οποίας αναπόσπαστο στοιχείο είναι η επικύρωση της νέας δανειακής σύμβασης. Σύμβαση, την οποία το κόμμα μας θεωρεί αναγκαία για την παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη αποφεύγοντας την πλήρη κατάρρευση».

Εάν η ΔΗΜΑΡ δεν το κάνει, αισθάνομαι κι εγώ ότι πραγματικά ακυρώνει το λόγο ύπαρξής της. Οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που νομιμοποιούνται να μην ψηφίσουν τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου, είναι αφ’ ενός μεν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου με παρρησία ομολογούντες οι μεν και τεχνηέντως υποκρύπτοντας οι δε επιθυμούν την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και αφετέρου η εθνικιστική δεξιά η οποία θέτει θέματα «εθνικής κυριαρχίας» εξαιτίας των όρων περί επιτήρησης κλπ, επειδή στο φαντασιακό τους θίγονται θέματα μέχρι και …εδαφικής ακεραιότητας, εγείρεται ενδεχομένως μέσα τους και το «του έλληνος ο τράχηλος που δεν υποφέρει ζυγόν και δη γερμανικό». Και εν πάσει περιπτώσει είναι πια αντανακλαστική τους λειτουργία, εξαιτίας της οποίας διακατέχονται έτσι κι αλλιώς από αντιευρωπαϊσμό. Ενδεχομένως, στην ίδια αντίληψη να είναι και μικρό κομμάτι του βαθειά πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, αν και λόγω κρισιμότητας των στιγμών δεν νομίζω ότι θα εκφραστεί στη βουλή με αντίστοιχη ψήφο από την πλευρά τους.

Η ΔΗΜΑΡ δεν έχει σχέση με χώρους σαν τους παραπάνω

Αυτή τη στιγμή τα πράγματα είναι σοβαρά. Δεν πρόκειται π.χ. για το εάν βάλαμε σε μια ανακοίνωση στην πρώτη ή στην τρίτη παράγραφο τις ευθύνες της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Σήμερα δεν χωρούν αμφισημίες ή απλώς δημοσιογραφικές διαπιστώσεις. Καλούμαστε να απαντήσουμε συνολικά στο δια ταύτα: με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Παρακάμπτοντας το σκεπτικό που συνοδεύει την άρνηση ή την κατάφαση όχι ως μη έχον αξία, αλλά ως μη έχον χρησιμότητα αυτή τη στιγμή. Καμιά συμβολή δεν θα έχει σε ένα καταστροφικό ΟΧΙ το εάν είμαστε γενικώς υπέρ μιας Ευρώπης των λαών, των εργαζομένων, ομοσπονδιακή, με ή χωρίς ευρωομόλογο ή ευρωστρατό. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο όπως με κάθε άλλο ΟΧΙ.

Και βεβαίως δεν χωρά στη ΔΗΜΑΡ η λογική ότι καταψηφίζουμε γιατί τους εκβιαστικούς όρους τους επιβάλλει το … «διευθυντήριο των Βρυξελλών!», για να χρησιμοποιήσω μια αγαπημένη έκφραση του Π. Λαφαζάνη! Τα πράγματα είναι ΕΤΣΙ. Μακάρι να μπορούσαν να είναι αλλιώς.

Η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί κατά τη γνώμη μου, να απαντά σύμφωνα με άποψη που εξέφρασε ο Δημήτρης Χατζησωκράτης σε άρθρο του «αυτοί που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ αυτοί να αναλάβουν την ευθύνη», που θυμίζει ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ!

Η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να αυτοακυρώνεται μέσα από αντιφάσεις που η ίδια θα εκπέμψει.

Στο ίδιο άρθρο, ο Δ.Χ. καταλήγει σε μία πρόταση που εμπεριέχει από μόνη της σχιζοφρενική αντίφαση, εάν αντιστοιχηθεί σε όσα γράφει στο προηγούμενο κείμενο. ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ για την κύρωση αυτής της συμφωνίας ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ.

Η κύρωση είναι απαραίτητη, (εφόσον ο ίδιος γράφει παραπάνω ότι το μείζον είναι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και η συνέχιση της χρηματοδότησης πράγμα που ωστόσο απαιτεί την κύρωση). Απομονώνοντας λοιπόν ως παρενθετική πρόταση την «κύρωση της συμφωνίας» που έτσι κι αλλιώς θα υπάρξει, αλλά από άλλους, στην ουσία η πρόταση μένει ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ.

Το ζητούμενο ωστόσο, όπως λέει ο Κουρουζίδης, δεν είναι να χρεώσουμε την ευθύνη της καταστροφής σε κάποιους, αλλά η αποτροπή της καταστροφής της χώρας…

Εάν δεν επιθυμούμε το «Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ» να μόνο κάτι σαν διαφημιστικό σποτ όπως λέμε «ΠΙΤΣΟΣ, ΕΓΓΥΗΣΗ ΠΟΙΟΤΗΣ», ή «ΚΟΤΣΟΒΟΛΟΣ και στην τιμή καλόβολος» αλλά να είναι ουσιαστικού περιεχομένου, πρέπει στα δύσκολα να δείξουμε ότι δεν παριστάνουμε τον πόντιο Πιλάτο, παίρνουμε την ευθύνη, αν χρειαστεί και σφίγγοντας τα δόντια.

Κατανοώ ότι για ορισμένους συντρόφους υπάρχει σήμερα μια σύγκρουση δύο αξιών που στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αισθάνονται ότι συμβαδίζουν. Από τη μια η ΑΡΙΣΤΕΡΑ και από την άλλη η ΕΥΘΥΝΗ. Αποδέχομαι λοιπόν τη σύγκρουση των δύο αυτών αξιών και την τεράστια δυσκολία που προκύπτει από τη σύγκρουση αυτή. Προτείνω ωστόσο ότι εάν κάποιες φορές όλοι στο παρελθόν φωνάξαμε «ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ», αυτή τη φορά για τη ΔΗΜΑΡ «ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ», κι όπως λέει κι ο Σάκης Κουρουζίδης: «Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός και ο αριστερός ευρωπαϊσμός, μπορούν να περιμένουν».

Θα τα υπερασπιστούμε κι αυτά στην ώρα τους, θα πρόσθετα εγώ.

9 comments:

Συντακτική Ομάδα said...

Πολύ καλή τοποθέτηση. Την αναρτώ και γω.
http://www.e-flou.gr/

ΣΠΙΘΑΣ said...

Ας μην τεθεί το ζήτημα αντιπαραθετικά, κατά την γνώμη μου, όπως το θέτεις στον τίτλο, αγαπητή Κατερίνα.

Υποθέτω- και πολύ καλά κάνεις- ότι αποφύγεις στερεότυπα, αγκυλώσεις και αφηρημένες έννοιες.

Η άποψή σου συνιστά μια σαφής, ξεκάθαρη πολιτική θέση.

(ομολογουμένως, πολλοί το αποφεύγουν, δεν συνηθίζεται και αυτό είναι προς τιμήν σου )

Αλλά, είπες:

1)"Και το δίλημμα είναι ΕΝΤΟΣ ή ΕΚΤΟΣ Ευρώπης."

- Όχι, το δίλημμα, δεν είναι αυτό.

α) Είμαστε στην Ευρώπη και μπορούμε να παραμείνουμε χρεοκοπώντας και εντός της Ευρώπης.

Παίζει πολύ και να αποδεχτούμε ότι μας υπαγορεύεται, αλλά ταυτόχρονα και να χρεωκοπήσουμε, δυστυχώς.

β) Είναι υπαρκτοί και σοβαροί οι κίνδυνοι διάσπασης της ευρωζώνης και δεν είμαστε εμείς εκείνοι που έχουμε την δυνατότητα να τους επηρεάσουμε τόσο καταλυτικά, όσο παρουσιάζονται από τα Μ.Μ.Ε.

2) είπες..

"Είναι η μετωπική αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις της χρεοκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή από τη μια πλευρά και στις δυνάμεις του αταλάντευτου ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Ελλάδας."

α) Όχι. Δεν είναι αλήθεια, αυτό.

Αποκλείουμε την επιλογή επιστροφής στην δραχμή,κατά αρχήν.

Υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές μεταξύ:

-της πλήρους αποδοχής των όρων που μας επιβάλλουν και

-της διατήρησης του δικαιώματος της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.

β) Άλλωστε οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από την "Ευρώπη", κακά τα ψέματα, αλλά από την Task Force,

(Γερμανία, ολίγο Γαλλία, Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ. και άλλα κέντρα που δεν ασπάζονται τον ειλικρινή και αταλάντευτο ευρωπαίσμό..)

γ) Ποιες είναι οι δυνάμεις και οι χώρες που υποστηρίζουν αυτόν τον αταλάντευτο ευρωπαίσμό, όπως εσύ το ορίζεις;;

- Το Δ.Ν.Τ. έχει κάποια σχέση με τον ευρωπαϊσμό;

Προφανως και δεν εχει.!

Ας μην παραλείπουμε το μέγα ζήτημα που έχει ήδη τεθεί επί τάπητος και αφορά στην έννοια της δημοκρατίας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Μέχρι ποιού σημείου μπορούμε να τα παραβλέψουμε και με ποιά ανταλλάγματα, άραγε;

-Ας επισημάνουμε ότι οι νέες εκτιμήσεις αναφέρουν ότι η Ελλάδα δεν αναμένεται να βγει στις αγορές κεφαλαίων μέχρι το 2021 - η αρχική εκτίμηση της Τρόικας αναφερόταν στο 2012-

- η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου αναφέρεται στην υλοποίησης ενός προγράμματος με στόχο τη μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ το 2020.

Πολύ μεγάλο διάστημα για τις σημερινές εποχές, εκτός του ότι και πάλι το χρέος δεν θα είναι διαχειρίσιμο.

* Τέλος, η άποψή σου είναι μια σαφής πολιτική θέση, όντως.

Δεν συνιστά όμως την ΜΟΝΑΔΙΚΗ πολιτική θέση ευθύνης.

Η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη, ο κοινοβουλευτισμός και πολλά συστατικά στοιχεία της δημοκρατίας βρίσκονται σε πλήρη αντιπαράθεση με τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά κέντρα που αμφισβητούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Υπαρχουν πολλες θεσεις και εννοιες για την λεξη "ευθυνη", εν τέλει.

ΣΠΙΘΑΣ said...

Αν επεδίωκα να βρώ ένα κοινό τόπο, ένα κοινό σημείο με το παραπάνω κείμενο, θα πρότεινα την παρακάτω θέση.

"Ναι στην Ε.Ε.,ναι στον ευρωπαίσμό, αλλά έξω το Δ.Ν.Τ. από την Ευρώπη"

Δεν υπάρχει πουθενά στις απόψεις μας, αλλά ούτε σε καμία ευρωπαϊκή συνθήκη η συμμετοχή του Δ.Ν.Τ στην Ευρώπη.

Με αυτήν την βασική προυπόθεση μπορούμε να δούμε θέματα από άλλες οπτικές, πολύ καλύτερες, μάλλον.

law4 said...

spitha συμφωνω

law4 said...

και να προσθέσω: Είναι πολιτική αλητεία να σου βάζει κάποιος το μαχαίρι στο λαιμό και να σε απειλεί λέγοντας σου ότι ή δέχεσαι τα χρήματα ή σε πετάμε έξω. Εμείς ως προοδευτικοί άνθρωποι δεν μπορούμε να δούμε την δυσώδια της ΕΕ των τραπεζών? προσωπικά είμαι ευρωπαιστής και πιστεύω στην ένωση των κρατών της Ευρώπης, αλλά δεν θα πω ποτέ ΝΑΙ στην βαρβαρότητα που επιβάλλουν οι ελίτ για να θεωρηθώ ''υπεύθυνος'' και ''ευρωπαιστής'' τάχα μου . Εχει και η αξιοπρέπεια τα όρια της. Πρώτα είμαι άνθρωπος.. Αν η Δημ. αριστερά δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε αυτό που μας επιβάλλουν παρότι συμφωνώ με τις περισσότερες θέσεις του κόμματος, δεν πρόκειται να ακολουθήσω, ούτε να δώσω ποτε την ψήφο μου. Μην ξεχνάμε ότι ο ξεφτιλισμός της σοσιαλδημοκρατίας ήρθε από αλλεπάλληλους εκβιασμούς και συμβιβασμούς. Αν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρεύονται οι τραπεζίτες, τότε προτιμώ την διάλυση τςη ένωσης

ΣΠΙΘΑΣ said...

@Iaw4

Το μαχαίρι το βάζουν όλο και πιο βαθιά, έτσι δεν είναι;

Το δίκιο είναι σχετικό στις παρούσες συνθήκες και συναρτάται από πολλές ακόμη παραμέτρους, που αδυνατώ να τις παρουσιάσω.

Το ζήτημα είναι το πόσο χρήσιμες και πόσο αποτελεσματικές μπορούν να είναι οι απόψεις μας.

Νάσαι καλά, φίλε.

law4 said...

σπιθα,

αυτη την στιγμη τα διευθυντηρια της ΕΕ μας ρωτανε.. θελετε να πεθανετε με χημειοθεραπεια( δοσεις που μας οδηγουνε στην ελεγχομενη χρεοκοπια)-οπου απωλεια μαλλιων, εξασθενιση του οργανισμου, απωλεια μισθων δικαιωματων κλπ- ή να σας σκοτωσουμε με ενα περιστροφο στο δοξα πατρι..
Αν ειχα να επιλεξω ισως θα ελεγα το δευτερο, αλλα σιγουρα κανενας λογικος ανθρωπος δεν θελει ουτε το ενα ουτε το αλλο.
Επειδη ομως οι λαοι ποτε δεν πεθαινουν, μιας και υπαρχει βιολογικη συνεχεια( μεχρι την ολικη καταστροφη της γης) πρεπει να παλεψουμε εξω απο αυτα τα εκβιαστικα διλληματα που σε φερνουν στην απογνωση.
Δεν θελω να ειμαι τοσο πραγματιστης ωστε να δεχτω την ''χημειοθεραπεια'' σαν αναγκαια οταν ξερω οτι μπορω να πολεμησω και χωρις χημικα.
Η ανανεωτικη αριστερα θα υπαρχει οσο υπαρχουν ανθρωποι που πιστευουν στην δημοκρατια, στην ισοτητα, στην δικαιοσυνη και σε αυτα τα ιδανικα που τα θεωρουμε απαραιτητα για εναν καλυτερο κοσμο. Ο συμβιβασμος σε αυτα τα δανειακα πακετα βοηθουν σε εναν κοσμο με λιγοτερη δημοκρατια( κυριαρχια τραπεζων-φοβοι για δημοψηφισματα), μεγαλυτερη ανισοτητα( καταργηση συλλογικων συμβασεων, μονοδιαστατη φορολογια εις βαρος των ασθενων), πιο ασθενικη δικαιοσυνη( το δικαιο το εχουνε αυτοι που παραγουνε, αλλα εκει που μας πανε αυτοι που παραγουνε θα ειναι σκλαβοι ενος αμειλικτου συστηματος).

Σε ευχαριστω σπιθα για την απαντηση. Οι αποψεις σου ειναι ενδιαφερουσες και τεκμηριωμενες.

Προς συντροφους ''υπερ-ρεαλιστες': παιδια ξυπνηστε, αυτο που ερχεται θα μας ισοπεδωσει ολους..ξανασκεφτειτε το. Δειτε ποιοι συνεργαζονται για να περασει η συμβαση. Τυχοδιωκτες, καιροσκοποι, αποτυχημενοι πολιτικοι, φασιστες και παει λεγοντας.. καμια δουλεια δεν εχουμε εκει. καμια!!

ΣΠΙΘΑΣ said...

είπες.. "τα εκβιαστικα διλληματα που σε φερνουν στην απογνωση."


Αυτό είναι το θέμα, πράγματι, διότι:

-Τα διλήμματα συνιστούν ΕΠΙΛΟΓΕΣ και οι επιλογές είναι μία από τις έννοιες της που χαρακτηρίζουν την ελευθερία.

Ελευθερία.

δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια,
ελευθερία σκέψης συνείδησης και θρησκείας,
ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης, ελευθερία του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι,
ελευθερία των τεχνών και των επιστημών,
*δικαίωμα εκπαίδευσης,
*επαγγελματική ελευθερία και δικαίωμα στην εργασία..

Δυστυχώς, τα "εκβιαστικά διλήμματα" -όπως τώρα-
οδηγούν σε μονόδρομους και παρεκτροπές.

Είμαι αντίθετος σε εκβιαστικά διλήμματα.

ΣΠΙΘΑΣ said...

Δίκαιο και Πολιτική ευθύνη

"Εξάλλου, κατά τον ορισμό του άρθρου 28 παρ. 3 Συντ. ως όροι στην άρθρωση της ενοποιητικής λειτουργίας προβάλλουν η προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και οι βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η σημασία αυτής της ρήτρας φαίνεται πάντως να περιορίζεται κατά την ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.

Η δημοκρατία, το κράτος δικαίου και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν καταστεί ήδη με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και πολύ περισσότερο με τη Συνθήκη του ΄Αμστερνταμ αναπόσπαστο μέρος της ενωσιακής έννομης τάξης...

Γι' αυτό ακριβώς σμικρύνονται τα περιθώρια για την εφαρμογή στην πράξη των συναφών ορισμών του άρθρου 28 παρ. 3 Συντ. Από την ίδρυση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ως σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.

Πολιτειακές αρχές -όπως η ελευθερία, η δημοκρατία και το κράτος δικαίου- μετεμφυτεύθηκαν με διαφορετικό ενπολλοίς περιεχόμενο στο θεσμικό περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προσδιορίζουν..."