Wednesday, October 15, 2008

Ερωτήματα για τις Αριστερές πολιτικές δυνάμεις

Της Ροσάνα Ροσάντα

Πιστεύω ότι δεν μπορεί να ειπωθεί ότι μια αριστερά υπάρχει εάν - μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού μετά το 1929 - δεν ξέρει τι πράγμα να προτείνει. Αυτή θα ήταν η απάντηση που μια απλοϊκή πολίτης ζητούσε να πάρει από τους ηγέτες της αριστεράς και της αντιπολίτευσης και από τους φίλους οικονομολόγους, αλλά δεν την πήρε. Μια και έτσι είναι τα πράγματα, διατρέχω τον κίνδυνο να προβάλλω ορισμένες στοιχειώδεις παρατηρήσεις και προτάσεις, που άν είναι αβάσιμες, ελπίζω να αμφισβητηθούν σθεναρά.

Πρώτη παρατήρηση:

Γιατί οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις δεν διερευνούν τους λόγους για τους οποίους όχι μόνο οι θατσερικές και ρηγανικές δεξιές, αλλά και οι ίδιες, υπήρξαν και είναι ακόμη πεπεισμένες ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την οικονομία, παρά η ιδιωτικοποίηση (συχνά το ξεπούλημα) όλων των δημόσιων αγαθών και μεγάλου μέρους των υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και εκείνων κοινωνικού ενδιαφέροντος;

Και γιατί ήταν σωστό να τα υποκινήσουμε στον ανταγωνισμό μέσα και έξω από τα εθνικά και ευρωπαϊκά σύνορα;

Η δεξιά είπε ότι οι ιδιώτες θα τις διαχειρίζονταν καλύτερα και ότι τα τιμολόγια θα μειώνονταν, αλλά αυτό δεν έγινε σε καμιά χώρα.

Δεύτερη παρατήρηση:

Γιατί οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις αποδέχτηκαν, καμιά φορά με ασθενή αντίσταση, την μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, των κληρονομιών και των μεγάλων περιουσιών, αφαιρώντας έσοδα από το κράτος, με βάση την πρόβλεψη ότι τα κεφάλαια, ενισχυμένα, θα επενδύονταν στην παραγωγή;

Στην πράξη αυτό δεν συνέβηκε, η παραγωγή δεν ήταν ποτέ τόσο χαμηλή, μέχρι να φθάσει - π.χ στην Γαλλία - στα πρόθυρα της ύφεσης.

Τρίτη παρατήρηση:

Γιατί οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις, που μέχρι εχθές αντιπροσώπευαν την εξαρτημένη εργασία, δέχθηκαν ότι για να να ευνοηθεί η ανάπτυξη έπρεπε να μειωθούν - σε σχέση με το παρελθόν - οι αμοιβές, ενώ το Κράτος έπρεπε να περιορίσει, στις κοινωνικές δαπάνες, το ποσό που ήταν έμμεση αμοιβή (δες, στην Ιταλία, τον προϋπολογισμό και το πρωτόκολλο για το κοινωνικό κράτος του περασμένου χρόνου);

Πρόδηλο ασποτέλεσμα ήταν η γενική πτώση της αγοραστικής δύναμης όλων των στρωμάτων της εξαρτημένης εργασίας.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, δεν χρειάζονται μεγάλες φιλοσοφικές συζητήσεις γύρω από την κρίση της πολιτικής.

Τέταρτη παρατήρηση:

Δεν ξέρω αν παντού, στην Ιταλία όμως είναι βέβαιο ότι αυτός ο δρόμος οδήγησε όχι μόνον σε μια παραγωγή χαμηλή που δε στηρίζεται όμως στον εκσυγχρονισμό του προϊόντος, αλλά στο χαμηλό κόστος της εργασίας, χτυπώντας με αυτό τον τρόπο το κεφάλι στον τοίχο. ΄Αλλη επιλογή ήταν η αναζήτηση συνθηκών γεωγραφικής μετατόπισης των βιομηχανικών εγκαταστάσεων, γιατί είτε στην Ανατολή της ηπείρου μας είτε εκτός των συνόρων της οι αμοιβές είναι χαμηλότερες από τις δικές μας.

Πέμπτη παρατήρηση:

Γιατί οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις και οι ειδικοί τους δεν αντιλήφτηκαν ότι τα κεφάλαια, αντί να κατευθυνθούν στην παραγωγή, κατέληγαν με νόμιμο ή παράνομο τρόπο, στην χρηματηστηριακή κερδοσκοπία, φτάνοντας οντας σε τέτοιες ανοησίες που κοντεύουν να ξεχαρβαλώσουν το σύστημα;

Τελευταία παρατήρηση:

Γιατί οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις δεν ξέρουν να πουν τίποτε άλλο – με μισό στόμα ή με πλατιά χαμόγελα – παρά ότι οι τρύπες που δημιουργήθηκαν από τις τράπεζες, από τις ασφαλιστικές εταιρείες και από τα hedge fund, που καταποντίστηκαν λόγω ανοησίας των διοικητών τους, πρέπει να βουλώσουν με δημόσιο χρήμα - δηλ. εκείνο των φορολογουμένων - χωρίς να διεκδικηθεί κανένα δικαίωμα πραγματικής κρατικής ιδιοκτησίας;

Υποθέτω την απάντηση: δεν μπορεί να σκεφθούμε πάλι μια δημόσια παρέμβαση γιατί το κράτος είναι πολύ κακός διαχειριστής. Αμ’ πως. Στην εποχή των «τριάντα ενδόξων», δηλ. της δημόσιας και κρατικής συμμετοχής, δεν έγινε καμία από αυτές τις τεράστιες ζημιές. Λοιπόν στο όνομα ποιού πράγματος, που να μην είναι μόνο η προκατάληψη, δεν προτείνεται πάλι μια πολιτική δημόσιας παρέμβασης;

Αυτό βέβαια προϋποθέτει να επιλέξεις όχι μόνον μια οικονομική πολιτική αλλά και μια ξεκάθαρη μεθοδολογία διαχείρησης, βασισμένη πάνω σε δικαιώματα ξεκάθαρα και όχι επιθυμητά. Γιατί είναι αλήθεια ότι αυτό έλειψε, αφήνοντας περιθώριο σε αυτούς που αποκλήθηκαν κρατικοί βογιάροι και σε κάθε μορφής πελατιακές σχέσεις. Μια δημόσια παρέμβαση δεν θα ήταν ο σοσιαλισμός, όπως ισχυρίζεται κάποιος αγράμματος, αλλά θα άνοιγε δρόμο σε μια μορφή συμμετοχικής διαπραγμάτευσης μεταξύ πολιτών και θεσμών, πολύ διαφορετική από τη σημερινή υποβάθμιση της δημοκρατίας, στο ανά πενταετία πανηγύρι της ψήφου. Ποιός μας εμποδίζει να βαλθούμε να το σκεφθούμε πάλι; Κανείς. Ποιός το προτείνει; Κανείς. Εκτός βέβαια από κάποιον απομονωμένο, αμερικανό διανοούμενο, όπως ο Krugman που επαναφέρει την πρόταση του new deal. Αυτός που σέρνει το χορό, στην Ιταλία, είναι ακόμα ο Μπερλουσκόνι, που τρέφει την ελπίδα ότι ο «ελλειπής» εκσυγχρονισμός των ιταλικών τραπεζών θα μας σώσει από τον σεισμό.

Κατά μείζονα λόγο μπορεί να αντιλεχθεί ότι μια πολιτική παρέμβαση του δημοσίου δεν μπορεί να την κάνουμε μόνοι μας, πολυ λιγότερο σε χρόνια παγκοσμιοποίησης και μετά που το εθνικό κράτος παραδόθηκε χειρoπόδαρα στο ευρωπαϊκό Σύνταγμα που κάτω από πολιτική σκοπιά είναι αδύναμο, όπως είδαμε στη περίπτωση των Ρομά, ενώ κάτω από οικονομική σκοπιά είναι υπερνεοφιλελεύθερο.

Από τη μεριά μου αντιλέγω ότι ο ευρωπαϊκός χώρος μπορεί να είναι απεναντίας ένα χαρτί που πρέπει να παιχθεί, λόγω του μεγέθους του και του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Εκεί θα μπορούσαν να δρομολογηθούν οι μακροοικονομικές διαδικασίες που σήμερα η παρέμβαση του δημοσίου θα είχε σαν συνέπεια.

Τι πράγμα εμποδίζει ώστε μια Αριστερά να μπορεί και να πρέπει να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Δεν σκέπτομαι ότι θα έλειπαν οι αντιστάσεις και μάλιστα και ισχυρές. Μα αυτή είναι η στιγμή να ανοίξει ο αγώνας με κάποια πιθανότητα νίκης. Οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι δεν θα ήτανε μαζί μας; αντί να πέσουν στην απελπισία ή να παραδοθούν στην Λέγα ή στον πρώτο Χάϊντερ, που περνάει, για να τους σώσει την επιχείρηση με τον προστατευτισμό; Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια επιλογή όχι «οικονομική» αλλά «πολιτική».

Αυτά είχα να πω. Φυσικά είμαι έτοιμη να συλλογιστώ επάνω σε όλες τις κατεδαφιστικές κριτικές που θα μου σταλούν.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Σήμερα, στα 84 της, η Ροσάνα Ροσάντα εξακολουθεί να μένει πιστή στην ιδεολογία της, να μιλά για τα σύγχρονα και τα περασμένα και να παραδέχεται τις πλάνες της... Αλλά πάνω απ' όλα να σκέπτεται...


8 comments:

Anonymous said...

ΜΕΡΙΚΑ "ΔΙΟΤΙ" ΣΤΑ "ΓΙΑΤΙ"
ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΑΣ ΡΟΣΑΝΑ


ΔΙΟΤΙ, μεγάλα τμήματα της αριστεράς και κυρίως της Ευρωπαϊκής αριστεράς, από την δεκαετία του '70 (χοντρικά) και μετά και ιδίως μετά την κατάρρευση των Πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων, έσπευσαν να πετάξουν όλα τα "βρωμόνερα" από την σκάφη του Σοσιαλισμού που μέχρι τότε είχε φτιαχτεί όπως είχε φτιαχτεί, χωρίς όμως πάνω στην βιασύνη τους να προσέξουν ότι μαζί με τα "βρωμόνερα", πέταγαν και το ίδιο το "μωρό"!

ΔΙΟΤΙ, μεγάλα τμήματα της αριστεράς και κυρίως της Ευρωπαϊκής αριστεράς, έκαναν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που κάνουν τα στάχυα όταν φυσάει δυνατός άνεμος. Εκείνα λυγίζουν αλλά μόνο προσωρινά, μέχρι να κοπάσει ο αέρας. Αντίθετα τα τμήματα της αριστεράς γιά τα οποία μιλάμε, εσωτερίκευσαν τόσο πολύ το δικό τους λίγισμα που στο τέλος, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν, το ιδεολογικοποίησαν και το ενστερνίστηκαν ως αυτό να ήταν η ορθή κατάσταση των πραγμάτων.

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ, ΔΙΟΤΙ, μεγάλα τμήματα της αριστεράς και κυρίως της Ευρωπαϊκής αριστεράς, ετέθησαν πολλές φορές αυτοβούλως, υπό την ηγεμονία της ιδεολογίας την οποία - υποτίθεται - ότι θα πολεμούσαν μέχρι θανάτου.

ΠΡΑΓΜΑ, που δεν αποφεύγεις ούτε εσύ συντρόφισα Ροσάνα - δυστυχώς, γιατί είσαι ένα από τα λίγα καλά μυαλά και μία από τις λίγες γενναίες καρδιές που μας απέμειναν - όταν φέρνεις ως παράδειγμα τον πεφωτισμένο υποστηρικτή του καπιταλισμού Krugman, χωρίς ταυτόχρονα να οικτίρεις την αριστερά που κατάντησε να είναι πίσω κι απ' αυτόν!... Εκτός βέβαια και σε αδικεί η μετάφραση, οπότε παίρνω τα λόγια μου πίσω.


Με θερμούς, συντροφικούς χαιρετισμούς.

A8lios said...

Δε ξέρω ούτε το παρελθόν ούτε το παρόν της κυρίας Ροσάντα, αλλά αυτό που μπορώ να της πώ με βεβαιότητα είναι ότι ο ιδεολογικοπολιτικός χώρος τον οποίο περιγράφει -αλήθεια, σε τί κυρίως αναφέρεται, στην Κομμουνιστική Επανίδρυση? Στους Ιταλούς "Σοσιαλιστές"?- δεν έχει καμία σχέση με την "αριστερά".

Έχει σχέση με τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, ένα πολιτικό ρεύμα που αταλάντευτα υπερασπίζεται τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των διαφόρων χωρών.

Αν λοιπόν η ίδια αυτό αντιλαμβάνεται σήμερα ως "αριστερά" μάλλον είναι το ίδιο εγκλωβισμένη με τις πολιτικές δυνάμεις τις οποίες μέμφεται.

Συμφωνώ επίσης και με τον Δράκο.

Anonymous said...

Φίλε a8lios,


Την αδικείς την Ροσάνα. Αναφέρεται στην εκτός σοσιαλδημοκρατίας (και αριστερότερα αυτής) αριστερά. Αν σου φαίνεται ότι αναφέρεται στην σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, είναι γιατί η αριστερά "κατά πλειοψηφία" έχει αυτοευνουχιστεί. Σε διαβεβαιώνω ότι η Ροσάνα δεν έχει ούτε είχε ποτέ συνεργήσει σ' αυτό το αίσχος.

Ίσως να σε παρέσυρα κι εγώ με την κατάληξη του σχολίου μου. Πέραν του ότι όντως μπορεί να οφείλεται σε λάθος μετάφραση, λάβε υπ' όψη σου και το άλλο ενδεχόμενο: Να παρέλειψε να προσθέσει αυτό που εγώ επισημαίνω, απλώς και μόνο επειδή το θεωρεί ευκόλως εννούμενο. Άρα και περιττό!...


Χαιρετώ.

Anonymous said...

@ δρακονάριος

Συνεχίζοντας απο το σκεπτικό που αναλύει ο Άθλιος (σκεπτικό στο οποίο δε μου φαίνεται να εχει "παρασυρθεί") να σημειώσω τα εξής.

1ο Δε χρειάζεται να ξέρει κανείς την κομματική τοποθέτηση ενός ανθρώπου για να καταλάβει από ένα τέτοιο κείμενο οτι απηχεί αντιλήψεις σοσιαλδημοκρατικής υφής.

2ο Αν όντως αναφέρεται στην εκτός σοσιαλδημοκρατίας αριστερά, τότε οι παραινέσεις της είναι αν όχι περιττές τότε σίγουρα πίσω από τις ανάγκες.

3ο Αν θεωρούμε ότι οντως οι παραινέσεις της απευθύνονται σε κακώς κειμενες δράσεις του "Αριστερού" χωρου της Ιταλιας (πχ Επανίδρυση) και τους εγκαλεί για τόσο καραμπινάτα λάθη οσο αυτά που αναφέρει. Τότε μπορούμε να εντάξουμε αυτές τις δυνάμεις στο χώρο της "αριστεράς". (Το ερώτημα το θετω σε εναν ανθρωπο που ελπίζω να πιστεύει οτι αριστερός= επαναστάτης και που επίσης αποστρέφεται μετα βδελυγμίας τους όρους "ευρύτερη αριστερα", "δημοκρατικές δυνάμεις" και τα ρέστα αλλιως δεν εχει νόημα να συζητάμε).

4ο Αν θεωρήσουμε επίσης οτι αυτή δεν έχει πεσει σε αυτό το "αίσχος" οπως αναφέρεις τότε απο αυτήν δε θα περίμενα κριτικές με βάση ερωτήματα που από καιρό έχουν απαντηθεί από τους "αριστερους και ριζοσπάστες", αλλά μια οξύτατη κριτική- πολεμική στους αποστάτες αυτούς. Αντί αυτού βλέπω ερωτήσεις που για έναν άνθρωπο που ξερει καποια ψίχουλα Μαρξισμού, φαντάζουν ρητορικές και αυτονόητες. Και κυρίως ερωτήσεις- θέσεις που επιδερμικα περιγράφουν μια κατασταση και δεν κοιτουν τη ρίζα της..
Πχ βλ. "4η παρατήρηση" το πρόβλημα της είναι η χαμηλή καπιταλιστικη ανάπτυξη και παραγωγή και το χαμηλό κόστος εργασίας αντι του εκσυγχρονισμού του προϊόντος. Δηλαδή με υψηλότερο κόστος εργασίας και με εκσυγχρονισμένο προϊόν ο καπιταλισμός θα ταν καλός?? Και ή κριτική εκει πρέπει να στέκεται ή στην ίδια τη φύση του καπιταλισμού και της μισθωτης εργασίας σε αυτόν?? Και οι αριστεροί γι αυτο να παλέψουν ή για την ανατροπή του σκηνικού???

5ο Πως ειναι δυνατό μια "αριστερη" να αποδιδει στην Πεμπτη της παρατήρηση σε "αδυναμια αντίληψης" κάποιων αριστερών την επένδυση απο την παραγωγή στη χρηματιστική κερδοσκοπία.. ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ γίνεται ενας "αριστερός" να μην αντιληφθεί την ίδια τη θεμελιωδέστερη λειτουργία του χρηματιστικού κεφαλαίου που αποτελεί και το πιο αιμοβόρο κομμάτι του?? Τουλάχιστον οι "αριστεροι" που προσπαθει η κυρία να διορθώσει έχουν αντιληφθεί τη βασική αντίθεση κεφαλαίου- εργασίας?? Το νόμο της υπεραξίας μήπως??

Υπάρχει ενα ανέκδοτο που αντιστοιχει στην παρουσα περίπτωση στην παρούσα κυρία.

- Έχεις δει ποτέ σου Ελέφαντα πισώ από μια παπαρούνα??

- Όχι!

- Είδες τι καλά που κρύβεται!!

Anonymous said...

Φίλε Ουγκ, ουγκ (θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω πώς επέλεξες αυτό το ψευδώνυμο, αν δεν σχετίζεται με προσωπικά ζητήματα εννοείται...),


Διάβασες λίγο επιπόλαια και αποσπασματικά τις απόψεις της Ροσάνα. Σε διαβεβαιώ, δεν ανήκει στο τμήμα της "σοσιαλδημοκρατικοποιημένης" αριστεράς... Και σε διαβεβαιώ ότι κι αυτή - όπως κι εγώ - πιστεύει πως Αριστερά=Επανάσταση...

Μόνο που θα πρέπει να διευκρινίσω, ότι, κατά την γνώμη μου, μιά κοινωνική Επανάσταση μπορεί να πάρει πολλές μορφές... Και πιστεύω ότι θα συμφωνούσε σ' αυτό η Ροσάνα.

Κατά τα άλλα, οφείλεις νομίζω να συνυπολογίσεις, αν θέλεις να είσαι δίκαιος, ότι το συγκεκριμένο κείμενο υπόκειται στους περιορισμούς και τις εγγενείς αδυναμίες ενός άρθρου. Δεν είναι δοκίμιο γιά την συνολική Στρατηγική και τακτική της Αριστεράς...

Τέλος: Διαβλέπω μία τάση εύκολης εξαγωγής συμπερασμάτων. Δεν νομίζω ότι είναι καιρός γιά τέτοια. Πρέπει κάποτε οι αριστεροί, οι αριστεροί όπως εσύ τους εννοείς, να συνομιλήσουμε. Θα βγούμε όλοι κερδισμένοι, να 'σαι σίγουρος!


Χαιρετώ.




Υ.Γ. Τα περί "παράσυρσης" που έγραψα στον a8lios, οφείλονται στο γεγονός ότι, όπως ο ίδιος είπε, δεν είναι ενημερωμένος γιά το συγκεκριμένο πρόσωπο. Όχι σε καμία διάθεση υποτίμησής του ή "πατερναλισμού"...

A8lios said...

Ρε συ Δράκο, είπα πως ούτε την ξέρω την κυρία ούτε και σχολιάζω το ποιόν το δικό της.

Σχολιάζω τις πολιτικές θέσεις που καλέι την αριστερά -ποιούς εννοεί με το "αριστερά ξαναρωτάω- να πάρει.

Και αυτές οι θέσεις που συντόμως -δεν είπε κανένας πως έγραψε κανα μανιφέστο και είναι γι αυτό υπόλογη- αναπτύσσει είναι ΟΛΕΣ σοσιαλδημοκρατικές κατά τη γνώμη μου.

Λάθος κάνω?

Πες μου λοιπόν ΜΙΑ από αυτές τις "παρατηρήσεις" της η οποία δεν είναι σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση. Γιατί εγώ δεν μπορώ να εντοπίσω κάποια τέτοια, παρότι ξαναδιάβασα το ποστ.

Anonymous said...

@ δρακονάριος

Το "ουγκ, ουγκ!" ή αλλιώς "ουγκ, ουγκ! μάο μάο!" συμβολίζει το επιφώνημα που καταδεικνύει τον άγριο, απολίτιστο άνθρωπο που συνεννοείται με συνθήματα και κραυγές.. και το χρησιμοποιώ σαν ψευδώνμο ειρωνικά γιατί δε θέλω ακριβώς να μιλώ σαν άλλος "Ούγκα-μπούγκα" :D !!

Επι της ουσιας τώρα.
Δε διαφωνώ ούτε κι εγω οτι η κοινωνική επανασταση μπορεί να πάρει πολλές μορφές, σίγουρα όμως οχι ρεφορμιστικές, γιατι τότε απλά δεν θα αποτελεί επανασταση.

Σαν απάντηση ο "άθλιος" με κάλυψε. Και παρομοίως δε διακρίνω ούτε εγώ έστω και μια μη-σοσιαλδημοκρατική προταση στο παρόν κείμενο από την κυρία (και αν εσυ βρίσκεις Ιδού η Ρόδος! προσκληση- πρόκληση και να το συζητήσουμε βρε αδερφέ!).


Ελπίζω πάντως στα λεγόμενα σου, η κυρία αυτή σε άλλα της γραπτά να έχει πιο ευστοχες παρατηρήσεις.

ΥΓ καμιά μομφή "πατερναλισμού" από μένα :-) συζήτηση κάνουμε..

Anonymous said...

Φίλοι a8lios και ουγκ-ουγκ,


Με καθυστέρηση, που ελπίζω να μου συγχωρηθεί, απαντώ στα ερωτήματα των τελευταίων σχολίων σας. Που στην πραγματικότητα είναι ένα: Αν στο κείμενο της Ροσάνα, υπάρχει έστω και μία πρόταση που διαφορετική από σοσιαλδημοκρατικές θέσεις.

Η απάντηση είναι "όχι". Αλλά είναι λάθος! Και είναι λάθος, γιατί και η ερώτηση είναι λάθος!

Το κείμενο της Ροσάνα, που βεβαίως απευθύνεται στην εκτός σοσιαλδημοκρατίας Ιταλική αριστερά, είναι ένα κείμενο αρνητικής κριτικής που επισημαίνει αυτό ακριβώς που και εσείς επισημαίνετε: Την διολίσθηση (μέσω της μη εναντίωσης) της Ιταλικής αριστεράς σε θέσεις του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας, μέρος του οποίου είναι και η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Αν αυτό δεν το αναγνωρίσει κανείς, αν δηλαδή δεν εντάξει το κείμενό της σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, αυτό της διαμορφωμένης πραγματικότητας, τότε μπορεί να την βγάλει όχι απλώς σοσιαλδημοκράτισα, αλλά και της δεξιάς τάσης!. Όμως δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος "ανάγνωσης" πολιτικών κειμένων.

Σύμφωνα με αυτή την λάθος λογική, πολλές από τις επικρίσεις που διατυπώνει, π.χ. το ΚΚΕ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσαν να στηρίξουν τον χαρακτηρισμό του ως "σοσιαλδημοκρατικοποιημένου" κόμματος. Εξ άλλου, ένα ρεύμα της Ελληνικής αριστεράς, το αυτοπροσδιοριζόμενο ως Επαναστατικό-Αντικαπιταλιστικό, έχει ήδη εδώ και πολλά χρόνια διατυπώσει τέτοιου είδους κριτικές. Δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Γιά τους ίδιους λόγους - και τηρουμένων βέβαια των αναλογιών - δεν με βρίσκει σύμφωνο και ο χαρακτηρισμός της Ροσάνα ως "σοσιαδημοκρατικοποιημένης" αριστερής...


Χαιρετώ.