Στο χθεσινό τους φύλλο οι Νιου Γιορκ Τάιμς φιλοξένησαν ένα μακροσκελές άρθρο για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που αρχίζει σε δύο ημέρες στη Βραζιλία. Το υπογράφει η αμερικανίδα συγγραφέας Πάμελα Ντράκερμαν. Αφορμή στάθηκε ο 5χρονος γιος της, ο οποίος της ανακοίνωσε ότι σκόπευε να μάθει κροατικά. Η ξαφνική αγάπη για την κροατική γλώσσα οφείλεται στο άλμπουμ με τις ομάδες και τους παίκτες του Μουντιάλ που του χάρισε ο πατέρας του. Το άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα δεν ήταν μόνο μια εισαγωγή στον κόσμο του ποδοσφαίρου αλλά και της γεωγραφίας. Για κάποιον λόγο που γνωρίζει μόνο ο ίδιος, η Κροατία έγινε μία από τις αγαπημένες του ομάδες. Η Πορτογαλία πάλι όχι. Δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ποτέ μια «ομάδα» που κάποτε είχε κατακτήσει τη Μοζαμβίκη.
Εκείνο που ενδιαφέρει περισσότερο την Ντράκερμαν είναι αυτή η πολυεπίπεδη σχέση μας με το ποδόσφαιρο που ξεκινά από τη γεωγραφία και φτάνει ώς την αυτογνωσία. Για έναν Αμερικανό, δηλαδή για κάποιον που πιστεύει ότι η χώρα του υπερτερεί σε όλα έναντι των υπολοίπων, το ποδόσφαιρο είναι ένα καλό μάθημα σεμνότητας. Επειτα, προσφέρει συγκίνηση και χαρά, σε εξασκεί στην ήττα, ενώ έχει μια επική διάσταση και τους μοναδικούς ήρωες στο πάνθεον των παιδικών ηρώων που δεν φορούν πανοπλίες αλλά σορτσάκια.
Για το καλό όλων των 5χρονων του κόσμου και αντίθετα από την πεποίθηση εκείνων που δεν συμπαθούν το ποδόσφαιρο, πολλοί ποδοσφαιριστές ξέρουν να κάνουν και άλλα πράγματα. Δηλώνοντας κάποτε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί, ο Γκάρι Λίνεκερ μας προσέφερε έναν εξαιρετικά πνευματώδη ορισμό. Απαντώντας σε έναν δημοσιογράφο ότι «εάν ήθελα να καταλάβεις, θα σ' το εξηγούσα καλύτερα», ο Γιόχαν Κρόιφ απέδειξε ότι οι περίτεχνες ντρίμπλες του ήταν κυρίως προϊόν ευφυΐας.
Ευτυχώς για όλους μας, οι ποδοσφαιριστές έχουν να πουν πολύ περισσότερα από κλισέ του τύπου «παίξαμε καλά κι αυτό φάνηκε στο γήπεδο». Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στη Ρεπούμπλικα, ο Τζανλουίτζι Μπουφόν εξηγούσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι η προωθητική δύναμη στην καριέρα του ήταν ο αθεράπευτος ναρκισσισμός του. «Ηθελα να γίνω αυτό που είμαι σήμερα, όχι ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου, αλλά ο καλύτερος 36χρονος τερματοφύλακας στον κόσμο». Μίλησε για τη μοναξιά του τερματοφύλακα (αλλά όχι, «ο τερματοφύλακας δεν είναι μοναχικό ζώο, είναι ενδοσκοπικό»), για την κατάθλιψή του («δεν έβρισκα νόημα στο να είμαι ο Μπουφόν»), την όψιμη αγάπη του για τη γνώση («ήμουν εντελώς αδαής»), την τόλμη του Σμάιχελ, την εκρηκτικότητα του Περούτσι, την κομψότητα του Μαρκετζάνι. Σ' αυτό το Μουντιάλ είναι ο δικός μου ήρωας.
Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
No comments:
Post a Comment