Όχι λοιπόν στη δανειακή σύμβαση;

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και ενώ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ σε ένα ρεσιτάλ ανευθυνότητας και τυχοδιωκτισμού δεν έχουν καταφέρει ακόμα να επιτύχουν την αυτονόητη συνεννόηση που επιβάλλει η κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας, με άρθρο του στο TVXS ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής της ΔΗΜΑΡ, Δημήτρης Χατζησωκράτης, προτείνει την καταψήφιση της συμφωνίας της 27^ης Οκτωβρίου για την κύρωση της δανειακής σύμβασης. Θέση που αντιβαίνει στα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του κόμματός μας και επιχειρείται να τεκμηριωθεί μέσα από λογικά άλματα και αντιφάσεις.(ολόκληρο το κείμενο του Δημήτρη Χατζησωκράτη ΕΔΩ)

Όταν ο Δ.Χ. γράφει ότι «ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την έχουν απορρίψει από την αρχή» και προτείνει στη ΔΗΜΑΡ να την απορρίψει εν τέλει, τότε πόσο διαφορετική είναι η στάση της από την υπόλοιπη αριστερά ως προς το πολιτικό αποτέλεσμα;

Η εμμονή σε μια συνεχή και συνεπή αρνητική στάση -όχι στο μνημόνιο, όχι στο μεσοπρόθεσμο, επομένως όχι και στη δανειακή σύμβαση-, αγνοεί ότι από τότε μέχρι τώρα το διεθνές κλίμα για τη χώρα μας έχει γίνει εξαιρετικά δυσχερέστερο, και η πιθανότητα αποπομπής από την ευρωζώνη και την Ε.Ε είναι ιδιαίτερα αυξημένη.

Αν ως ΔΗΜΑΡ εκτιμήσαμε πως η συμφωνία της 21^ης Ιουλίου όσο και η συμφωνία της 27^ης Οκτωβρίου «ήταν μια ανάσα» και ότι «εξυπηρετεί ως ένα βαθμό τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους», τότε γιατί να καταψηφίσουμε; Για να μείνει η χώρα με …κομμένη την ανάσα; Άλλωστε, να θυμίσουμε πως με επανειλημμένες ανακοινώσεις και Δελτία Τύπου ζητούσαμε την υλοποίηση των αποφάσεων της 21^ης Ιουλίου.

Προφανώς, συνεχίζει ο Δ.Χ., «οι πολιτικές και τα μέτρα που εφαρμόστηκαν έχουν βυθίσει στην ύφεση την οικονομία και έχουν δραματικές επιπτώσεις για ευρέα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας». Μόνο που γι` αυτό, εκτός από το διεθνές υφεσιακό κλίμα και τις συντηρητικές πολιτικές της Ε.Ε, ευθύνεται περισσότερο μια ανίκανη κυβέρνηση που όλοι μας συμφωνούμε πως επί δύο χρόνια δεν έκανε τίποτα, δεν προώθησε καμιά από τις επείγουσες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα και επιχείρησε να εξυπηρετήσει τους στόχους του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου αποκλειστικά με οριζόντιες επί δικαίων και αδίκων περικοπές.

Το κέντρο βάρους πρέπει να δοθεί στην αντιστροφή αυτής της πολιτικής και ασφαλώς σε «ισοδύναμα μέτρα» που συμβάλλουν στη δίκαιη κατανομή των βαρών που είναι αδύνατο να αποφύγουμε. Υπερψηφίζοντας όμως τη δανειακή σύμβαση, αφού ευθέως ομολογείται πως «θα ήταν αφροσύνη να μην επιδιωχθεί να καταβληθεί εγκαίρως η δόση αυτή» και πως «θα ήταν μέγα λάθος να μην διεκδικηθεί να επωφεληθούμε από τις μεγάλες δανειακές ανάσες της 27^ης Οκτωβρίου και από το κούρεμα του χρέους». Πώς όμως θα διεκδικηθεί; Είναι τουλάχιστον αδιανόητο η ΔΗΜΑΡ να αναλαμβάνει ρόλο πόντιου Πιλάτου ισχυριζόμενη, συνεχίζει ο Δ.Χ., ότι «αυτοί που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ να αναλάβουν την ευθύνη για την πλήρη διεκπεραίωση αυτής της πορείας». Δηλαδή: «Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους», αν σας θυμίζει κάτι. Εμείς πουλάμε αντίσταση και καθαρότητα και οι άλλοι θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας. Εμείς καμιά ευθύνη. Τζάμπα μάγκες.

Ορθώς, «δεν συμφωνήσαμε και δεν συμφωνούμε με τον τρόπο που οι ηγέτιδες δυνάμεις της Ε.Ε αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν την κρίση χρέους συνολικά για την ευρωζώνη και ειδικότερα για την Ελλάδα». Και για να τους εκδικηθούμε, επειδή δεν συμφωνούμε, καταψηφίζουμε την αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή το κούρεμα, την επιμήκυνση της αποπληρωμής του μέχρι και 30 χρόνια και τη μείωση του επιτοκίου στο 3,5%, που τα ζητάγαμε, μεταξύ άλλων, με την απόφαση της Κ.Ε, στις 19/6/11. Δηλαδή, όπως λένε «θύμωσε ο καλόγερος και έκοψε τα…..»

Επίσης ορθώς, με την απόφαση της τελευταίας Κ.Ε (17/9/11), η ΔΗΜΑΡ θέτει ως εθνικό στόχο την αποφυγή της χρεοκοπίας και την παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Ωστόσο, με δεδομένους σε αυτή τη φάση τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ε.Ε (24 από τις 27 κυβερνήσεις είναι συντηρητικές) και με κυρίαρχο συνεπώς ένα συντηρητικό πλαίσιο άσκησης πολιτικής, μόνο η εκταμίευση της 6^ης δόσης και η υπογραφή της δανειακής σύμβασης εξυπηρετούν αυτό το στόχο. Καταψήφιση, με όποιο σκεπτικό και όποια δικαιολογία κι αν συνοδεύεται, σημαίνει επιλογή αποχώρησης και επαναβαλκανιοποίησης της χώρας.

Αυτή τη στιγμή, μετά και τη δήλωση Σαμαρά περί συμφωνίας στην υπογραφή της δανειακής σύμβασης χαράσσεται μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που προκρίνουν την παραμονή της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και σε εκείνες που αδιαφορούν ή είναι και εχθρικές προς αυτό, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Πρόκειται για διαχωριστική γραμμή που δεν σχετίζεται με παραδοσιακές και οικείες διακρίσεις, όπως εκείνη του «Αριστερά-Δεξιά». Η ΔΗΜΑΡ υπερβαίνοντας τις παραδοσιακές αγκυλώσεις και οπτικές, οφείλει να κατανοήσει ότι, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, το δίλημμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στη δανειακή σύμβαση, αντιστοιχεί, δυστυχώς, με το ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Ευρώπη. Η στάση της θα κρίνει και τον ειλικρινή ή απλά διακηρυκτικό ευρωπαϊσμό της.