Βάσω Κιντή: Παρέμβαση στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ

Τρία είναι τα θέματα που εγείρονται και η θέση μου επί αυτών είναι η εξής:

· Ναι στη δανειακή σύμβαση,

· όχι στη συμμετοχή στην κυβέρνηση διότι δεν είμαστε έτοιμοι ως κόμμα να αναλάβουμε τέτοιες ευθύνες,

· ναι στην ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση συνεργασίας.

Πριν προχωρήσω όμως θα ήθελα να ξεκινήσω με ορισμένα ζητήματα δημοκρατικής λειτουργίας στο κόμμα. Λυπάμαι αλλά είναι η δεύτερη φορά που θέτω τέτοια ζητήματα.

1. Ποιο όργανο αποφάσισε ότι δεν συμμετέχουμε στη σχεδιαζόμενη κυβέρνηση; Υποθέτω η Εκτελεστική Επιτροπή. Αν υπήρξε τέτοια απόφαση γιατί δεν δημοσιοποιήθηκε μαζί με την αιτιολόγησή της όταν το θέμα είναι τόσο κρίσιμο, όταν βγάζουμε ανακοίνωση κάθε τρεις και λίγο ακόμη και για δευτερεύουσας σημασίας θέματα και όταν στο καταστατικό προβλέπεται ότι «Τα όργανα του κόμματος αναρτούν όλες τις αποφάσεις τους στο διαδίκτυο εκτός εάν αποφασίσουν περί του αντιθέτου»;

2. Επίσης στο καταστατικό αναφέρεται ότι «Σε περίπτωση κρίσιμων αποφάσεων όπως συμμετοχή σε Κυβέρνηση… συγκαλείται το σώμα των αντιπροσώπων του τελευταίου Τακτικού Συνεδρίου.» Εντάξει, να μην ακολουθήσουμε αυτή τη διαδικασία γιατί δεν προλαβαίναμε. Αλλά γιατί να μην τεθεί το θέμα στην παρούσα ΚΕ χωρίς να βρισκόμαστε ενώπιον προειλημμένων αποφάσεων;

3. Όσοι υποστηρίζουμε κατά καιρούς θέσεις που δεν είναι οι κυρίαρχες στο κόμμα έχουμε υποστεί σφοδρές και ανοίκειες προσωπικές επιθέσεις από μέλη του κόμματος.

Πάμε τώρα στην ουσία:

Γιατί αποφάσισε η Εκτελεστική Επιτροπή εναντίον της συμμετοχής στη σχεδιαζόμενη κυβέρνηση; Υποθέτω ότι είχε κάποια επιχειρήματα εναντίον της συγκεκριμένης κυβέρνησης διότι ως κόμμα δεν είμαστε εκ προοιμίου και εν γένει αντίθετοι στη συμμετοχή σε κυβερνήσεις. Αν υπήρχαν επιχειρήματα εναντίον της συμμετοχής στη συγκεκριμένη κυβέρνηση, αυτό σημαίνει ότι ξέρουμε τις προδιαγραφές αυτές της κυβέρνησης και αποφασίζουμε να μην μετέχουμε. Τότε γιατί λέμε ότι θα περιμένουμε να δούμε τις προδιαγραφές αυτής της κυβέρνησης για να αποφασίσουμε αν θα τη στηρίξουμε; Δηλαδή ξέρουμε τις προδιαγραφές για να πούμε ότι δεν μετέχουμε αλλά δεν τις ξέρουμε όταν είναι να πούμε αν θα τη στηρίξουμε; Πάλι μισόλογα και δικολαβισμοί; Δηλαδή τι πρέπει να γίνει για να μιλήσουμε καθαρά;

Εμφανιζόμαστε προσεκτικοί γιατί θέλουμε να κάνουμε τους υπεύθυνους. Αλλά αυτό δεν είναι υπευθυνότητα. Είναι προσομοίωση υπευθυνότητας. Επί μεγάλο διάστημα η μόνη μας μέριμνα και για πολλά θέματα δεν είναι τι πρέπει να γίνει για το συμφέρον της χώρας αλλά τι πρέπει να πούμε για να φαινόμαστε υπεύθυνοι και όχι για να είμαστε υπεύθυνοι. Πασχίζαμε διαρκώς να ικανοποιήσουμε δύο ειδών ακροατήρια. Επιπλέον οι προτάσεις που κάναμε δεν χαρακτηρίζονταν από υπευθυνότητα και λογική συνέπεια. Είτε φαινόταν να συμφωνούμε με ορισμένες αποφάσεις (π.χ. της 21/7) αλλά να μην δεχόμαστε όσα απέρρεαν από αυτές (π.χ. θέλουμε το δάνειο, αλλά δεν θέλουμε τις υποχρεώσεις) είτε προτείναμε πράγματα τα οποία αποδεικνύονταν λιγότερο επωφελή για τη χώρα σε σχέση με όσα αποφασίζονταν στην Ευρώπη τον Ιούλιο και τον Οκτώβριο. Και αντί να επιδοκιμάσουμε αυτή την εξέλιξη, εφευρίσκουμε λόγους για να αποστασιοποιηθούμε.

Αυτά τα κάνουμε για να μας φέρουν ποσοστά. Εγώ αμφισβητώ ότι μας φέρνουν. Τα ποσοστά που βλέπουμε πρόσφατα στη δημοσκοπήσεις οφείλονται στην κατάρρευση του Πασόκ η οποία ασφαλώς θα ανακοπεί γιατί το Πασόκ θα επανασυσπειρωθεί. Και τότε θα δούμε πώς θα πείσουμε τους πολίτες που σκέφτονται και έχουν ήδη απομακρυνθεί από εμάς ακριβώς επειδή αναγνωρίζουν αυτές τις ανακολουθίες και τις παλάντζες. Να θυμίσω δε, με όλον τον σεβασμό στον πρόεδρο ότι και ο Κωνσταντόπουλος ήταν επί μακρόν πρώτος σε δημοφιλία.

Θα κλείσω με το μείζον ζήτημα. Είναι προφανές ότι τόσο η δανειακή σύμβαση με τις υποχρεώσεις που επιβάλλει, όσο και η κυβέρνηση που καλείται να την εφαρμόσει είναι καλά πράγματα για τη χώρα. Αν θέλετε, είναι η μόνη οδός σωτηρίας και, υπ’ αυτή την έννοια, καλά. Αυτά εν μέρει τα έχει αναγνωρίσει και το κόμμα. Εφόσον τα αναγνωρίζει πρέπει και να τα ψηφίσει ή τουλάχιστον να δείξει ότι δεν συντάσσεται με τους ανεύθυνους που θα ψηφίσουν κατά (αυτός είναι ο λόγος που προτείνω ψήφο ανοχής ως έσχατο μέσο διαφοροποίησης). Εκτός εάν καταφύγει στις λεκτικές ακροβασίες του Σαμαρά ο οποίος ισχυρίζεται πως όταν λέει ότι κάτι είναι αναπόφευκτο σημαίνει ότι το αποδέχεται και το ψηφίζει. Τι εννοεί ο πρόεδρος όταν λέει ότι οι Παπανδρέου και Σαμαράς «εξάντλησαν την υπομονή της κοινωνίας»; Εννοεί να σταματήσουν ή να την κάνουν την κυβέρνηση; Αυτές τις αμφισημίες και τους λεκτικούς ακροβατισμούς χρησιμοποιούσαμε και με τις εκλογές Λέγαμε ότι οι εκλογές θα προκύψουν αναγκαία. Ούτε αν τις θέλουμε ούτε αν δεν τις θέλουμε.

Είναι ανεύθυνο να λέμε ότι πρέπει να πάρουμε την 6^η δόση και το δάνειο αλλά τα μέτρα για να γίνει αυτό πρέπει να τα ψηφίσουν άλλοι κι εμείς να είμαστε μετά στον δρόμο διαμαρτυρόμενοι. Κρυβόμασταν πίσω από τους βουλευτές του Πασόκ (το είχα πει και τότε με το μεσοπρόθεσμο) και τώρα θα κρυβόμαστε ακόμη πιο άνετα πίσω από τη νέα πλειοψηφία για να βγάζουν αυτοί το φίδι από την τρύπα και να κάνουμε εμείς ανέξοδη αντιπολίτευση με μεγάλο όμως κόστος για τη χώρα. Ούτε μπορεί να λέμε να αναλάβουν την ευθύνη αυτοί που έφεραν τη χώρα ως εδώ. Είναι σαν λέμε ότι δεν θα σώσω κάποιον που πνίγεται στη θάλασσα επειδή δεν ήμουν εγώ που τον έσπρωξα μέσα. Ειδικά μάλιστα όταν αυτός που πνίγεται περιλαμβάνει τους πιο προσφιλείς σε μένα.

Δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική με μόνο στόχο την άνοδο των ποσοστών μας. Είναι καιρός να βάλουμε πάνω από τις ιδεολογικές αγκυλώσεις μας τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους.