Η ηχώ των «Αγανακτισμένων»

Tου Πασχου Μανδραβελη

Υπάρχουν λογιών λογιών «Αγανακτισμένοι». Υπάρχουν οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, όπως υπάρχουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι τα επιδόματα των οποίων περικόπτονται. Δεν υπάρχουν συνταξιούχοι ετών 70, αλλά υπάρχουν συνταξιούχοι ετών 50, που διαμαρτύρονται γιατί μειώθηκαν οι συντάξεις όσων πέτυχαν το όνειρο πριν από τα εξήντα.

Επειδή ακριβώς το κίνημα των «Αγανακτισμένων» δεν είναι μορφοποιημένο, γι’ αυτό και εμφανίζονται λογιών λογιών εκμεταλλευτές της αγανάκτησης. Υπάρχουν για παράδειγμα οι ακροδεξιοί θεωρητικοί της αγανάκτησης, οι οποίοι βλέπουν στην κρίση και στο Μνημόνιο την υλοποίηση των καταχθόνιων σχεδίων όλης της οικουμένης για την άλωση του έθνους. Είναι οι ίδιοι που τη δεκαετία του ’90 διαπίστωσαν ότι η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε για να πνιγούν ο ελληνισμός και η ορθοδοξία από τα μουσουλμανικά τόξα και έβλεπαν τα σημάδια της επερχόμενης Αποκάλυψης, είτε στα βιβλία της ιστορίας είτε στην τοποθέτηση της κ. Δραγώνα στο υπουργείο Παιδείας.

Υπάρχουν μετά οι αριστεροί «Αγανακτισμένοι», που θα ακολουθήσουν κάθε κίνημα ή έστω μια πορεία με σκοπό να γίνουν πρωτοπορία. Αυτοί βλέπουν την κρίση και το Μνημόνιο ως την Αποκάλυψη του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού, που προσπαθεί να πνίξει τα κεκτημένα· από το ποσοστό κέρδους 35% των φαρμακοποιών, μέχρι τα οδοιπορικά των 65.000 ευρώ των συνδικαλιστών της ΔΕΗ. Και αυτοί όλα τα προηγούμενα χρόνια έβλεπαν το 666 του Θηρίου είτε στην ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής είτε στην αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος. Χάρηκαν πάνω απ’ όλους για το κίνημα των «Αγανακτισμένων», διότι βρήκαν λόγο ύπαρξης: τι σόι πρωτοπορία είσαι, αν δεν υπάρχει κίνημα;

Ολοι οι παραπάνω είναι κατά της σπατάλης του Δημοσίου, αλλά -προς Θεού! - δεν πρέπει να κλείσει κανένα σχολείο (υπέρτατο αγαθό η Παιδεία), ούτε να συγχωνευτεί κανένα νοσοκομείο (η υγεία του λαού), να μην κλείσει κανένας δημόσιος οργανισμός (στην αιωνιότητα όλοι έχουν αναπτυξιακή προοπτική), να μη φύγει κανένας από το Δημόσιο (αυτοί, εν αντιθέσει με τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα, δεν θα ξέρουν τι να κάνουν) και φυσικά όλοι να συνταξιοδοτούνται εκεί γύρω στα πενήντα (πόσα χρόνια θα δουλεύουμε;).

Μετά υπάρχουν και οι «Αγανακτισμένοι» των ΜΜΕ. Αυτοί προηγήθηκαν της πλατείας Συντάγματος και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν η διαρκής επανάσταση της αγανάκτησης. Είναι οι ίδιοι που όλα τα προηγούμενα χρόνια αγανακτούσαν επειδή το κράτος δαπανούσε λίγα και τώρα φωνασκούν γιατί δαπάνησε πολλά. Ειδίκευσή τους, η υιοθέτηση κάθε κινήματος και κάθε «δίκαιου αιτήματος». Εκλαψαν για τους συμβασιούχους που το κράτος ήθελε να πετάξει στον δρόμο· για τη λίστα φαρμάκων που απέκλειε τα ακριβά σκευάσματα· για τους αγρότες που πάντα χρειάζονταν λίγο παραπάνω επιδοτήσεις από αυτές που έπαιρναν· για τον αξονικό τομογράφο στο νοσοκομείο της Ανω Ραχούλας. Εχυσαν δάκρυα για το κράτος που δεν είχε εκχιονιστικό στην Καλαμάτα και φέτος χύνουν περισσότερα δάκρυα για το κράτος που δεν έχει λεφτά. Τώρα είναι αγανακτισμένοι για δύο πράγματα· αναλόγως της ώρας ή του καλεσμένου τους. Αγανακτούν «γιατί η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε», και αγανακτούν γιατί «παίρνει τόσα αντιλαϊκά μέτρα που κάνουν τον κόσμο να αγανακτεί».

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ