Η σημασία μιας λέξης

Tης Ολγας Σελλα

Είναι πολλοί που ισχυρίζονται, κάποιοι ίσως και να ελπίζουν, ότι η κρίση θα γίνει αφορμή να ξαναδούμε εξαρχής πολλά πράγματα. Στις ατομικές συμπεριφορές, στον τρόπο που λειτουργεί το κράτος, στις αξίες και τις αρχές όσων ζουν σ’ αυτή τη χώρα. Μπορεί. Και μακάρι.

Αναρωτιέμαι όμως: όλα εξαρχής πρέπει να τα δούμε; Δεν υπάρχει περιθώριο να συμφωνήσουμε ότι κάποια θέματα είναι το «αλφάβητο», μπας και καταφέρουμε να συνεννοηθούμε με λιγότερες εντάσεις και κραυγές;

Από την περασμένη εβδομάδα, λοιπόν, ακούω διαρκώς, σε δημόσιες και ιδιωτικές «συζητήσεις», από ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, μορφωτικού επιπέδου και οικονομικής επιφάνειας, όταν επιχειρούν να σχολιάσουν ή να ονομάσουν τους σημερινούς κυβερνώντες να χρησιμοποιούν τις λέξεις «χούντα», «ναζί», «φασίστες». Είχε προηγηθεί μοντάζ σε τηλεοπτική σατιρική(;) εκπομπή που εξομοίωνε σημερινά πολιτικά πρόσωπα με τους πρωταίτιους της επτάχρονης δικτατορίας, χαϊδεύοντας με τον πιο άκριτο τρόπο το θυμικό του κοινού της.

Είναι η πιο μισητή λέξη στη συλλογική μνήμη των νεοελλήνων η λέξη χούντα και ό,τι εμπεριέχεται στη σημασία της. Ακόμα και εκείνων που καμιά εμπλοκή δεν είχαν και, λόγω ηλικίας, δεν ήταν δυνατόν να αποκτήσουν βιωματική σχέση με μία από τις οδυνηρές περιόδους της νεότερης ελληνικής Ιστορίας.

Ας τα ξαναπιάσουμε από την αρχή, λοιπόν. Χούντα είναι «ομάδα πολιτικών και στρατιωτικών που καταλαμβάνουν την εξουσία με πραξικόπημα και επιβάλλουν με τη δύναμη των όπλων δικτατορικό καθεστώς», σημειώνεται στο Λεξικό Μπαμπινιώτη. Από τα χαρακτηριστικά της κάθε χούντας είναι ότι τους διαφωνούντες, σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού δηλαδή, η χούντα τους φυλακίζει, τους φιμώνει, συχνότατα τους εξαφανίζει. Οι πολιτικές λειτουργίες καταλύονται, οι εκλογές γίνονται μια μακρινή ανάμνηση, και η μόνη αφορμή για συγκεντρώσεις είναι οι κηδείες επιφανών προσώπων ή οι νίκες της ομάδας μας.

Αν θυμάμαι καλά, σ’ αυτή τη χώρα τα τελευταία 37 χρόνια γίνονται κανονικότατα εκλογές για την ανάδειξη κυβερνήσεων, στις φυλακές βρίσκονται μόνο όσοι παραβαίνουν τους νόμους και τον Ποινικό Κώδικα, οι πολιτικές συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις «ευθύνονται» συχνά για τον αναγκαστικό ποδαρόδρομο των κατοίκων της Αθήνας ή για το μποτιλιάρισμα των οδηγών της. Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες στις πλατείες της χώρας, τι ακριβώς είναι αν όχι συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων;

Ακουσα αυτόν τον ιστορικά αναιδή χαρακτηρισμό από πολιτικό πρόσωπο κοινοβουλευτικού κόμματος της Αριστεράς, σε τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, στη διάρκεια «συζήτησης» με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Παλαιότερα θα γελούσα με τη χοντροκομμένη παρομοίωση. Σήμερα γνωρίζω ότι οποιαδήποτε υπερβολή μπορεί να γίνει επικίνδυνη.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ